[เขาหัวซาน]

เขาหัวซาน

เขาหัวซาน นับเป็น 1 ใน 5 ขุนเขาศักดิ์สิทธิ์ หรือ อู่เยว่ ตามความเชื่อของเต๋า 

และเป็นสัญลักษณ์ขุนเขาศักดิ์สิทธิแห่งทิศตะวันตก

ตั้งอยู่ใกล้เมืองหัวหยินในมณฑลส่านซี ประกอบด้วย 5 ยอดเขาหลัก 

ได้แก่ ยอดระเบียงเมฆา ยอดสโรชา ยอดห่านป่าโรย ยอดท้าตะวัน และยอดธิดาหยก

กล่าวกันว่าทางเดินขึ้นเขาหัวซานถูกสร้างขึ้นโดยแกนนำลัทธิเต๋าฝ่ายนิกายเฉวียนเจิน 

เพื่อสร้างวัดบนยอดเขาในการฝึกไม่ให้ใครขึ้นมารบกวนได้

RongXiuying ดี

วันที่ 5 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 17.30 น.

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เกือบไปแล้ว!”

พอลงจากเขาได้ไม่ถึงครึ่งทางซิ่วอิงก็หยุดเหนื่อยหอบ ใครกันคิดออกแบบให้ลานกระบี่ขึ้นมาอยู่ที่สูงเช่นนี้ ขึ้นก็ลำบากลงก็ลำบาก หรือต้องการฝึกความมานะ ไม่ก็คงอยากปลีกวิเวกอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอะไรก็ตามผู้ที่สร้างสิ่งนี้ขึ้นมาคงจะมีวิชาเหาะเหินเดินอากาศได้กระมัง

“แม่นางหรง”

เสียงอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังของซิ่วอิง พอรู้ว่าเป็นเสียงใครนางก็รีบวิ่งลงต่อเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตามมาได้ทันเพราะรู้สึกไม่กล้าสู้หน้าคุณชายเท่าไหร่ในตอนนี้ ความเร็วประมาณนี้ยังไงก็ต้องตามไม่ทันแน่ยกเว้นว่าบินได้—

พึบพับ พึบพับ

เสียงกระพือปีกของสิ่งมีชีวิตสีขาวสง่างามกำลังเข้ามาใกล้ ซิ่วอิงหันไปมองตามเสียงพบว่าเป็นกระเรียนขาวที่กำลังโบยบินโดยมีคุณชายตงฟางยืนอยู่บนหลังของมัน กระเรียนขาวค่อย ๆ กางปีกกว้างร่อนลงมาอย่างสวยงามและหยุดดักตรงหน้าของคุณหนูแห่งตระกูลหรง ก่อนที่ผู้เป็นนายของมันจะก้าวลงมาลูบหัวของมันอย่างอ่อนโยนเป็นการให้รางวัล จากนั้นไม่นานเจ้ากระเรียนขาวก็ได้บินจากไปเหลือแค่เพียงบุรุษผู้เป็นเจ้าของที่ยังคงยืนอยู่เบื้องหน้าของซิ่วอิง

บินมาจริง ๆ ด้วยสินะ…

คุณชายตงฟางเดินก้าวเข้ามาหาซิ่วอิง ตอนนี้ถ้าจะให้เดินหนีก็คงไม่ทันเสียแล้วนางจึงตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับเขา

“คุณชายมีธุระอะไรกับข้าหรือเจ้าคะ? ถ้าเป็นเรื่องเสบียงห่อนั้นข้าบอกแล้วว่าไม่ต้องคืน”

“ข้าไม่ได้มาเพื่อเอาห่อผ้านั้นคืนให้แม่นาง”

“ถ้าเช่นนั้นเรื่องอะไรหรือ—”

“ยามไฮ่วันนี้แม่นางว่างหรือไม่?” ยังไม่ทันจะพูดจบคำถามของคุณชายตงฟางก็แทรกเข้ามา

ซิ่วอิงแอบแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามนั้น ยามไฮ่…เวลาออกเวรในค่ายพยัคฆ์พอดี…ก็คงถือว่าว่าง

“เป็นเวลาเลิกงานของข้าพอดีเจ้าค่ะ”

“มาเจอข้าหอดาราเฟยเทียนได้หรือไม่?”

“หอดาราเฟยเทียน…กลางเมืองฉางอันน่ะหรือเจ้าคะ?”

คุณชายตงฟางเพียงพยักหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ

นางเริ่มคิดหนัก จู่ ๆ มีบุรุษมาชวนไปที่หอดารายามค่ำคืนเช่นนี้…หากเป็นสตรีที่รักนวลสงวนตัวอยู่ในกรอบระเบียบประเพณีอันดีงามย่อมต้องตอบออกไปว่า…

“เจ้าค่ะ ข้าจะไป!”

อีเว้นท์ปลดล็อกหัวใจ 2 ดวง (1)

@@Admin 

JiTiandao มาร

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 07.00 - 08.00 น.

จี เทียนเต้า วิ่งโซเซออกจากริมแม่น้ำเว่ย ร่างผอมแห้งเหมือนเงาที่สั่นไหว กลิ่นกายเปรี้ยวชื้นคลุ้งไปทั่ว มุ่งหน้าเข้าสู่ 

เขาหัวซานภูเขาสูงชันทางตะวันออกเฉียงเหนือของฉางอัน ที่ผู้คนลือกันว่าปกคลุมด้วยหมอกลึกลับและมีป่าเขียวชอุ่มตลอดปี

ทางขึ้นเขาเต็มไปด้วยก้อนหินและรากไม้ที่พันซับซ้อน เด็กหนุ่มหรือคนวัยกลางคนก็ต้องฝ่าด้วยความระมัดระวัง แต่สำหรับชายแก่หัวล้านผู้เร่ร่อนราวกับถูกบ้าคลั่งแล้ว เขากลับวิ่งโซเซ พลางหัวเราะคิกคัก ร้องเพ้อเสียงแหบพร่า

“ฮ่าๆๆ! ข้าจะขึ้นไปถึงยอดเขาหัวซาน! แม้จะล้มสักร้อยครั้ง ข้าก็ยังจะลุก! ฮ่าๆๆ! โลกนี้ไม่มีสิทธิ์ขัดข้า!”

เสียงหัวเราะของเขาก้องสะท้อนกับหน้าผาและโพรงหิน ประหนึ่งว่าเขามีผู้ชมทั้งภูเขาเป็นร้อย เป็นพัน แต่แท้จริงไม่มีใคร มีเพียงเสียงลมและใบไม้ไหวราวกับดุเขาให้หยุดบ้า

เขาหยุดพักที่โขดหินสูง เหงื่อชื้นผสมฝุ่นเกาะเต็มเครารุงรัง มือสั่นเท้าโบกไปมา พลางพูดเพ้อกับเงาตนเองในเงาระหว่างก้อนหิน

“โอ้…เจ้าเขาหัวซาน! เจ้ายังนิ่งสงบ แต่ข้ากลับคลุ้มคลั่ง! ฮ่าๆๆ ข้าผู้ถูกโลกทอดทิ้งจะมาทำให้เจ้าจดจำข้าให้ได้! เจ้าเห็นหรือไม่…นี่คือเสียงหัวเราะของข้า!”

แล้วเขาก็เริ่มปีนต่อ พลางพึมพำไปด้วย

“ลมเอ๋ย พัดข้าไปเถิด! หินเอ๋ย จงเป็นบันไดให้ข้า! ทุกสิ่งรอบกายแม้เป็นอันตราย ข้าก็จักไม่หยุด! ฮ่าๆๆ! ข้าคือผู้บังคับภูเขา ข้าคือเซียนบ้าในค่ำคืนนี้!”

เขาวิ่งไต่ไปตามทางแคบที่รกร้าง เงาร่างโยกไปมาเหมือนเต้นรำกลางป่าหิน เสียงหอบเหนื่อยปนเสียงหัวเราะพร่าของเขาดังก้องขึ้นลงตามความลาดชันของเขา จนแม้สัตว์ป่าก็ต้องหลบซ่อนอยู่ในเงามืด

ทุกย่างก้าว ทุกคำพูดเพ้อเจ้อ ราวกับภูเขาหัวซานทั้งลูกเป็นเวทีสำหรับชายแก่หัวล้านผู้หนึ่ง

ผู้ที่โลกทั้งใบทอดทิ้ง แต่ยังเชื่อมั่นในความยิ่งใหญ่ของตนเอง แม้จะคลุ้มคลั่งเพียงใดก็ตาม

JiTiandao มาร

วันที่ 2 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 00.00 - 01.00 น.

ยามเที่ยงคืนแสงจันทร์สาดลงบนยอด เขาหัวซาน คล้ายผืนเงินเย็นชืด จี เทียนเต้าโซเซขึ้นมาถึงโขดหินสูงสุด ร่างผอมแห้ง เสื้อผ้าขาดรุ่ย เครารุงรังปลิวไหวตามแรงลมยามค่ำคืน เขายืนโอนเอน พลางแกว่งแขน มือชี้ไปมาเหมือนพยายามกวัดแกว่งอากาศรอบตัว

เสียงลมพัดผ่านยอดไม้และโขดหิน เสียงเห่าหอนของสัตว์กลางคืนดังเป็นระยะ น้ำจากลำธารไหลลงสู่หุบเขาเบื้องล่าง สายตาของเขาแดงกร่ำ มองไปยังเงาแมกไม้และหินข้างหน้า พลางหัวเราะแหบพร่า

“ข้า…ข้าเทียนเต้า! โลกทั้งใบทอดทิ้งข้า แต่ข้ายังยืนอยู่เหนือเขาหัวซานแห่งนี้ ฮ่าๆๆ! ไม่มีใครเข้าใจข้า…ไม่มีใครหยุดข้า!” 

เขาพูดคนเดียว ร่างโซเซไปมา มือทั้งสองแกว่งเป็นจังหวะบ้าคลั่ง

บางครั้งเขาก้มลงจับหิน พลางพึมพำ

“เจ้าหิน…เจ้าป่า…เจ้าแม่น้ำเล็กที่ไหลข้างล่าง…ทุกสิ่งต้องฟังข้า ข้าจะเพ้อคลั่งกับเจ้า…ทุกฝีเท้า ทุกหยดเหงื่อ ทุกลม…ข้าจะจดจำ ฮ่าๆๆ!”

เขาเดินวนไปรอบโขดหิน

พลางหัวเราะคิกคัก เสียงเพ้อเจ้อของเขาผสมกับเสียงลมและน้ำ ทำให้ยอดเขาหัวซานกลายเป็นเวทีแห่งความบ้าคลั่งและความโดดเดี่ยว ร่างผอมแห้งของชายแก่หัวล้านคนหนึ่งยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ เสียงหัวเราะก้องสะท้อนไปทั่วหุบเขา

“ข้าจะไม่หยุด! ข้าจะเพ้อคลั่งจนโลกทั้งใบจำข้าได้ ฮ่าๆๆ! ข้าเทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่ง…แต่ยิ่งใหญ่เหนือเขาหัวซาน!”

ร่างเขาโซเซไปตามโขดหิน มือกวักอากาศ มือแตะหิน พลางหัวเราะและพูดคนเดียว ราวกับจักรวาลทั้งใบต้องฟังชายแก่หัวล้านผู้หนึ่งเพ้อคลั่งกลางเทือกเขาหัวซานยามเที่ยงคืน