01 เชอร์รี่ที่ปริแตก
“ มึงถูกคนเดียวอะ คนอื่นผิดหมด โธ่…คนอื่นเป็นคนชั่วหมด เอ็งเป็นคนดีที่สุด ”
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือดังสนั่นก้องไปทั่วโรงอาหารประจำคณะมนุษย์ศาสตร์ ช่วงเวลาห้าโมงเย็นที่นี่เริ่มจะไม่มีคนพลุกพล่านแล้ว เหลือก็แต่แก๊งเด็กปีสองที่มีแพลนจะโต้รุ่งปั่นงานอยู่กลุ่มเดียว สาววัยสิบเก้าปีสวมแว่นสายตาหนาเตอะเบาเสียงปรบมือของตัวเองลงในช่วงท้าย ยักไหล่มองแผ่นกระดาษในมือแสร้งทำเป็นเออออกับประโยค “มึงจะแขวะกูทำเชี่ยอะไร! กูผิดกูก็ไม่รู้ไหมอีนี่” แฝงอารมณ์ขุ่นๆ ของเก้งหนุ่ม (A)
“สันดานมึงเหี้ยแบบนี้ถ้าพวกกูไม่คบมึงก็ไม่มีเพื่อนละนะอีปิ่น”
นัยน์ตาเรียวของปิ่นโกสุมตวัดมองเพื่อนหนุ่ม พลางทำหน้าทะเล้น “อะ อะ ขอโทษได้ไหมละ กูปากไม่ดีเอง อย่าให้กูต้องขุดเรื่องที่คาบพี่Xไปแดกมาเล่นละกัน”
“เอ๊า! กูไหมรู้ไหมละว่าเมนมึง ของแบบนี้ใครดีใครได้เถอะ!”
“จะทะเลาะกันทำเหี้ยอะไร มึง—กูมีนัด กู-ไม่-อยาก-โต้-รุ่ง พวกมึงรีบ อีปิ่น มึงรีบอ่านเดี๋ยวนี้ ใครมีอะไรรีบเสนอจะได้แก้ อย่าให้พรุ่งนี้มีใครติแก้หน้างานนะ กูจะแช่งให้ไม่มีผัว!” (B)
(A)เบ้ปาก “อีเจ้ก็เล่นแรงไป๊…”
ปิ่นโกสุมหาวแล้วหาวอีก…อันที่จริงนอกจากงานกลุ่มที่เป็นระดับงานราษฎร์แล้วเธอยังมีงานหลวงที่รับโปรเจกต์มาจากอาจารย์อีกชิ้น โต้รุ่งทำจนไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว ถ้าไม่ติดว่าลืมงานนี้กันทั้งแก๊งจนต้องมาปั่นวันสุดท้ายก่อนพรีเซนต์ให้ตายก็ไม่เห็นหัวเธอที่นี่
นัยน์ตาเรียวยาวทรงอัลมอนด์ของปิ่นโกสุมแทบจะปรือไม่ขึ้น “พวกมึงฟัง…” เธอกวาดสายตาพยายามเพ่งหน้าจอที่อักษรซ้อนกันอยู่สองสามชั้น
“...ดินปืนคือวัตถุระเบิดเคมีระดับแรกเริ่ม ปรากฏครั้งแรกในสมัยราชวงศ์ถังโดยนักเล่นแร่แปรธาตุซึ่งค้นพบว่ากำมะถัน ดินประสิว และผงถ่านสามารถสร้างระเบิดที่รุนแรงได้ โดยสูตรการผลิตดินปืนที่เก่าแก่ที่สุดระบุเป็นลายลักษณ์ไว้ในบันทึกตำราพิชัยยุทธ์โบราณ : คัมภีร์หวู่จิงจงเหยา ซึ่งรวบรวมอาวุธในยุคโบราณ อาทิ หอกอัคคี (เครื่องพ่นไฟโบราณ) ลูกศร ชิ้นส่วนโลหะ ที่เป็นจุดเริ่มต้นของอาวุธประเภทปืน…”
ปิ่นโกสุมอ่านเนื้อความ สี่สิ่งประดิษฐ์เปลี่ยนโลก : ดินปืน ไปเรื่อยๆ หัวคิ้วก็ยิ่งขมวดมุ่น ท้ายที่สุดก็เงยหน้าปราดมองเพื่อนอย่างกังวล
“พวกมึง…รีเช็คเนื้อหาแปลกับข้อความในคัมภีร์หวู่จิงจงเหยาฉบับจริงแล้วหรือยัง”
ท่าทางตกตะลึงของเพื่อนๆ บอกคำตอบอย่างชัดเจน ทุกคนมีสีหน้าซีดเผือก เปรี้ยวที่ขวัญอ่อนกว่าใครเพื่อนพูดพลางยิ้มแหยะ “อ.ปัทมาแกไม่ซีเรียสขนาดนั้นหรอกมั้งมึง…”
“กับผีน่ะสิ! นางเฮี้ยนจะตาย มึ๊งเอ๊ย…กูไม่อยากจะพูด เมื่อวานเจ๊แกก็ฉอดใส่พี่ปีสามจนออกห้องไม่ถูก ถ้าอีเจ๊นี่ไม่ลาออกกูว่าปีนี้มีคนซิ่วอีกหลายคน” อีเจ้ (B) ใส่อารมณ์เต็มที่ นางเคยถูกอ.ปัทมาฉีกหน้ากลางเซคเลยเกลียดแกเข้าไส้ “ล่าสุดก็อีน้องฟรุ๊ตนั่น นางถูกชีว่าจนร้องไห้ มึง…น้องยิ่งใจบางอยู่”
เสียงซุบซิบของอีเจ้ (B) ค่อยๆ เบาลง “ครั้งก่อนก็พี่แก้วใสอะ…ที่ลงรีเกรดกับเซค2 ถูกนางว่าจนทำหน้าไม่ถูกเลย นางว่าแรงมากเลยนะ…ไล่ให้ไปลาออกบอกว่าเรียนไปก็งั้นๆ เป็นภาระครอบครัว แม่ง…พูดอย่างกับว่าช่วยแม่เขาออกค่าใช้จ่าย นางสอนแล้วเด็กไม่เข้าใจก็เป็นเรื่องของนางกับเด็กปะ โยงอะไรไปเรื่องนั้น มึง—ละถามว่าไม่อ่านมาเหรอ…ดูแม่แกสั่งงานซิ๊ มีเวลานอนก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
“เออ ขนาดอีแพรแม่งขยันขนาดนั้น นางยังอ่านไม่ทัน คราวหน้าแม่แกไม่แจกชีทให้พวกกูไปเรียนเองช่วงปิดเทอมวะ”
ปิ่นโกสุมนึกถึง อ.ปัทมา ในบทสนทนา ถ้าไม่นับปากหมาๆ ของเจ๊แก อ.ปัทมา ถือว่าสอนได้ดีและเป็นระบบมาก เสียแต่ระหว่างคาบแกสามารถสรรหาร้อยแปดประโยคมาด่านักศึกษาที่ตอบคำถามแกไม่ได้ว่า “โง่” ได้อย่างหลากหลาย ที่เบาสุดๆ ที่ปิ่นโกสุมเคยเจอมากับตัวคือ “อ่านมาแน่เหรอคะ ถ้าหนูอ่านมาก็ต้องตอบได้สิคะ งานที่ให้ไปไม่ใช่เปิดดูเฉลยจากเท็กซ์บุ๊คแล้วส่งค่ะ มีสมองก็คิดบ้างไม่ใช่คิดแต่จะโกง ไหนเธอลองตอบใหม่อีกครั้งซิ…เธออ่านแล้วต้องตอบได้สิ นี่ไม่ใช่คำถามที่ต้องคิดวิเคราะห์อะไรเลย ไม่ได้อ่านแล้วก็มาโกหกหน้าซื่อๆ”
ปิ่นโกสุมหน้าเสียขึ้นมา คำที่อ.ปัทมาดุเธอไม่แรงมากเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ แต่ปิ่นโกสุมก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจไม่หาย ไม่อยากระทั่งร่วมนินทาอีเจ๊นี่ไปด้วยกัน “พวกมึงพูดถึงนางทำเชี่ยอะไร มึงมีนัดไม่ใช่เหรออีเจ้! มึงอ่านเลยตากูไม่ไหวแล้ว”
“สภาพ! อีปิ่นมึงไม่ได้นอนมากี่คืนแล้ว!” อีเจ้ (B) ถามเจือความห่วงใย
ปิ่นโกสุมโบกมือตอบปัดไปหนึ่งประโยค อีเจ้ (B) เริ่มรีเช็คข้อความในชีทงานต่อพลางพูดออกความเห็น สมองของปิ่นโกสุมคงจะโอเวอร์โหลดไปแล้วมั้ง เธอจับใจความไม่ค่อยจะได้ นัยน์ตากลับเหม่อลอย นึกไปถึง “พี่แก้วใส”
หล่อนเป็นรุ่นพี่ปีสูง เรียนสาขานี้มาแล้วเจ็ดปีก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะจบ เพราะเป็นสายรหัสโคกันปิ่นโกสุมเลยพอจะจำหน้าค่าตาพี่แกได้บ้าง… พี่เขาคล้ายไม่มีหัวด้านภาษาเท่าไหร่ มักจะอึกอักตอนถูกเรียกตอบอยู่เสมอ ว่ากันว่า การเรียนในระดับมหาวิทยาลัยจะยากกว่าระดับมัธยมถึงห้าเท่า ตอนที่อยู่ระดับมัธยมจึงควรปูพื้นฐานคณะที่อยากเข้าให้แน่นไว้ ปิ่นโกสุมโชคดีที่เนื้อหาของปีหนึ่งและปีสองเธอเคยเรียนมา ถึงจะเป็นพวกไม่อีนังขังขอบและเอื่อยเฉื่อยก็ยังผ่านแบบเกาะกลุ่มท็อปคลาสได้อย่างสบาย
แต่พี่แก้วใสต่างจากเธอ
หล่อนถูกคำว่า “ฉันทำไม่ได้” และ “ทำได้ไม่ดี” ในระดับมหาวิทยาลัยหล่อหลอมจนกลายเป็นคนหม่นเศร้า พอมองบุคลิกของพี่แก้วใส ปิ่นโกสุมก็รู้สึกเห็นด้วยกับคำวิจารณ์ของอ.ปัทมา “คนแบบนี้จบไปก็ทำงานไม่ได้หรอก” อาจจะโหดร้ายไปบ้าง แต่พี่เขาดูไม่เอาไหนจริงๆ
วันนี้เหมือนว่าพี่แกถูกอาจารย์เรียกไปพบอีกแล้ว ปิ่นโกสุมอาจมีเวลาเล็กน้อยคิดถึงเรื่องราวของคนอื่น แต่แค่แปปเดียวหญิงสาวก็กลับมาจดจ่อกับตัวเองอีกครั้ง…เพื่อนกำลังวุ่นวายกับการเทียบเอกสารแปล จังหวะที่งานกำลังคืบหน้าทีละเปราะจู่ๆ หูของปิ่นโกสุมก็ได้ยินเสียงหวีดเบาๆ เธอชะงักร่างกาย หัวคิ้วกดลงอย่างบางเบาพลางหันกลับมาด้านหลังอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น เสียงกัมปนาทราวกับหม้อแปลงระเบิดก็ดังขึ้น ตุบ! เสียงนั้นเรียกความสนใจจากทุกคน พริบตาเดียวความตื่นตะลึงก็กลายเป็นเสียงกรีดร้อง
ปิ่นโกสุมรู้สึกเหมือนอะไรกระเซ็นโดนใบหน้า เธอรู้…มันคือเลือด
หญิงสาวเบิกตาโพลงมองร่างที่กะโหลกยุบลงกึ่งหนึ่งตรงหน้า เลือดแดงฉานซึมหลั่งออกมาจากศีรษะ ราวกับผลเชอร์รี่ที่ถูกบีบจนเละ แขนที่ตกกระแทกจนผิดรูปมีสร้อยข้อมือจี้ดวงดาวเส้นหนึ่ง ปิ่นโกสุมจำได้ว่านั่นเป็นของเทคสายรหัสที่เธอนำไปขอบคุณรุ่นพี่ที่ช่วยดูแลตลอดเทอมหนึ่ง วันนั้นพี่แก้วใสยิ้มสดใส…เธอขนเอกสารกองใหญ่มาให้ พูดกับปิ่นโกสุมว่า “ตอนพี่อยู่ปีหนึ่งปรับตัวยากมาก มีเนื้อหาที่พี่ไม่เคยเรียนเยอะเลย พวกนี้เป็นเอกสารที่พี่เคยใช้ตอนปีหนึ่งถึงปีสาม น้องมีเวลาก็ค่อยๆ อ่านนะ ไม่เข้าใจอะไรทักถามพี่ๆ ได้ตลอดเลย” พี่แก้วใสมีรอยยิ้มสวยสดอยู่ที่ใบหน้าตลอดเวลา เป็นคนร่าเริงและใจดีประเภทที่ไม่ว่าเจอเรื่องอะไรก็คงจะก้าวผ่านไปได้
เทียบกับ “คนไม่เอาไหน” ในความทรงจำก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย
ชั่ววินาทีนั้นขอบตาของปิ่นโกสุมร้อนผ่าว ปวดมวนท้องและพะอืดพะอม โก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย อีเจ้ (B) กระวีดกระวายจับโทรศัพท์แจ้งเหตุร้ายและโทร.เรียกรถพยาบาลเสียงสั่น ไม่นานรถฉุกเฉินและตำรวจก็เข้าควบคุมที่เกิดเหตุ พวกเธอถูกสอบปากคำ— ตอนนั้นปิ่นโกสุมสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไม่ว่าตำรวจจะถามอะไรเธอก็พูดไม่ออก ราวกับเมื่อคิดจะขุดคุ้ยฉากนั้นสมองจะกลายเป็นสีขาวโพลน ทว่าอันที่จริงเสียงและภาพในวันนั้นกลับชอนไชลึกลงไปในสมองผสานเป็นเนื้อเดียวกับความละอายใจกลายเป็นสิ่งที่กดทับหัวใจของปิ่นโกสุม เธอสะดุ้งตื่นกลางดึกหลายคืนติดต่อกัน ความมืดทำให้ฉากสุดท้ายที่ ‘เห็น’ พี่แก้วใสผุดขึ้นในสมอง เนิ่นนานไปปิ่นโกสุมก็ไม่สามารถนอนหลับในห้องที่มืดสนิทไร้แสงไฟได้อีก เธอเผชิญกับอาการนอนไม่หลับและโรคทางจิตเวชนับแต่นั้น…
ราวกับว่าพี่แก้วใสยังตามหลอกหลอน
โพสต์ 2024-9-11 16:01:21
