[แม่น้ำเว่ย]

XueXi ดี

วันที่ 5 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห้ เวลา 22.00 - 23.00 น.

╰┈➤ สืบข้อมูลชุดที่ 2

ค่ำคืนที่แม่น้ำเว่ยหนาวเย็นและสงัด เสวี่ยซีเดินเท้าเปล่าผ่านทางเดินดินแคบ ๆ ที่ริมฝั่ง แม่น้ำเว่ยเงียบสงัด น้ำใสสะท้อนแสงจันทร์และดาวพราวพร่างบนท้องฟ้า ลมเย็นพัดผ่านทำให้ปลายผมสีดำยาวของเขาปลิวไหว เสวี่ยซีร่างบอบบางหยุดยืนอยู่บนตลิ่ง มองไปยังผิวน้ำที่ไหวเล็กน้อยตามกระแสลม

เขานั่งลงบนก้อนหินเย็น ๆ พยายามทำตัวกลมกลืนกับราตรี ยามนี้ไม่มีใครอยู่ใกล้ มีเพียงเสียงน้ำไหลและเสียงนกกลางคืนประปราย เสวี่ยซีก้มหน้ามองฝั่งตรงข้ามที่มืดสนิท ชายหนุ่มตั้งใจสังเกตรอบตัว พยายามจับท่าทีผิดปกติใด 

เวลาผ่านไปเสวี่ยซีไม่พบร่องรอยใด ๆ เขากลืนน้ำลายและสูดลมหายใจลึก ปล่อยใจให้สงบ แต่ตาไม่ละจากแม่น้ำและเงาที่สลับซับซ้อนของต้นไม้ริมน้ำ ดวงตาสีอำพันสว่างไสวในความมืด เขาค่อย ๆ ยกมือจดบันทึกบนกระดาษเล็ก ๆ ด้วยการสังเกตว่าแม่น้ำเว่ยสงบผิดปกติในคืนนี้

“ไม่พบอะไรเลยสินะ…” เขาพูดกับตัวเองเบา ๆ เสียงของเขาแทบกลืนไปกับเสียงน้ำไหล เสวี่ยซีถอนหายใจยาว พลางหมุนตัวมองไปยังฝั่งอื่น มุมมองที่มองเห็นกว้างทำให้เขารู้สึกว่าตนเองเล็กน้อยในความเงียบงันของธรรมชาติแต่หัวใจยังคงมุ่งมั่น

เขาจดบันทึกสภาพแวดล้อม ลมเย็น กลิ่นความชื้นของแม่น้ำ ความเงียบรอบตัว เสวี่ยซีรู้ดีว่าแม้คืนนี้ไม่พบสิ่งผิดปกติ การสังเกตอย่างต่อเนื่องย่อมมีค่า แม้เพียงร่องรอยเล็ก ๆ ที่อาจบอกเหตุการณ์ในวันพรุ่งนี้

เวลาไหลผ่านเสวี่ยซียังคงนั่งมองไปเรื่อย ๆ พลางปรับตัวให้เข้ากับความมืดและเสียงธรรมชาติ เรียนรู้ที่จะสังเกตความแตกต่างของท่าทีคลื่นน้ำและเงารอบตัว เขาไม่รีบร้อน ยอมรับว่าบางครั้งการเฝ้ามองเพียงอย่างเดียวก็เป็นการรวบรวมข้อมูลที่สำคัญ

บางครั้งแสงสะท้อนของดวงจันทร์กระทบผิวน้ำเปลี่ยนรูปแบบเล็กน้อย เสวี่ยซีพยายามตีความ แม้ว่าจะยังไม่พบเบาะแสของนักฆ่า แต่การสังเกตท่าทีของแม่น้ำและเงาของต้นไม้ริมน้ำทำให้เขารู้สึกว่ามีความเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับเส้นทางและความลับที่ซ่อนอยู่

เขานั่งเงียบ ๆ พลางจดจำทุกรายละเอียด ลมที่พัดมาแบบเฉพาะ เสียงน้ำที่กระทบตลิ่ง ความเงียบที่แตกต่างจากค่ำคืนก่อนหน้า เสวี่ยซีตระหนักว่าข้อมูลไม่ใช่เพียงสิ่งที่เห็นโดยตรง แต่เป็นสิ่งที่ตีความจากร่องรอยเล็ก ๆทุกสิ่งอาจเป็นเบาะแสที่ซ่อนอยู่ และแม้คืนนี้จะไม่มีใครมา เขาก็ไม่ปล่อยความตั้งใจของตนให้หยุดนิ่ง

โรลจนกว่าจะเจอเลขไบต์สุดท้าย 1/4/7

ได้เลข 7

XueXi ดี

วันที่ 5 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห้ เวลา 22.00 - 23.00 น.

╰┈➤ สืบข้อมูลชุดที่ 2 (สำเร็จ)

ค่ำคืนริมแม่น้ำเว่ยดำสนิทยิ่งขึ้น เสวี่ยซีชายหนุ่มร่างบอบบางนั่งก้มหน้าอยู่บนตลิ่ง มือวางไว้บนเข่าขณะสายตาคมสอดส่องไปยังผิวน้ำที่สะท้อนแสงจันทร์ริบหรี่ ร่างกายสั่นเล็กน้อยเพราะลมเย็น 

เขานั่งอยู่ในมุมเงียบ มองดูชาวประมงสองสามคนที่กำลังลากแหขึ้นจากน้ำด้วยความเงียบงัน ทุกอย่างดูปกติ จนกระทั่งมีเสียงตวาดเบา ๆ ของคนหนึ่งว่า "อา! อะไรนี่..."

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น สายตาพราวระยับด้วยความสนใจ เมื่อชายชราหนึ่งเดินเข้ามาที่ตลิ่ง ชายผู้นั้นสวมเสื้อคลุมเรียบง่าย แต่ดวงตาของเขาเจิดจ้าด้วยความเฉียบแหลม เสียงฝีเท้าของเขาเป็นจังหวะมั่นคง ขณะหยุดอยู่ใกล้แหที่ชาวประมงดึงขึ้น ชายหนุ่มคนนึงก้มลงมองศพชุดดำที่ถูกลากขึ้นจากน้ำ

"ฮึ… ไม่ใช่ปลาแน่" ก่อนชาวประมงพูดพึมพำ 

เขาเข้ามาร่วมวงเพื่อตรวจสอบ “อะไรน่ะ แล้วท่านเป็นใคร” ถามชายที่แต่งชุดค่อนข้างดูดี ที่เหมือนจะบังเอิญเดินทางผ่านมาแถวนี้

“ข้าเป็นหมอจากเมืองลั่วหยาง มาเยี่ยมญาติที่ฉางอันน่ะ แต่ไม่คิดว่าระหว่างเดินทางจะพบเจอ…ศพ”

ชาวประมงถาม “เช่นนั้น ท่านหมอช่วยตรวจสอบหน่อยได้ไหม” 

“ใช่ ๆ ข้าเองก็อยากรู้ ก่อนไปแจ้งมือปราบเกี่ยวกับเจอศพ พวกท่านต้องเอาไปแจ้งนะ” เสวี่ยซีบอกชาวประมง

หมอหนุ่มพยักหน้าเขายกมือขึ้นตรวจนิ้วมือม่วงคล้ำ รอยสักที่ถูกทำลายไปเกือบหมดอยู่บนหน้าอกของศพ พลางหมุนตัวมองไปรอบ ๆ อย่างรอบคอบ ก่อนจะแอบสบตากับเสวี่ยซี "เจ้ามองเห็น ศพนี้… มันไม่ได้เป็นเพียงผู้เสียชีวิตธรรมดา" พูดเบา ๆ แต่ชัดเจน

“แล้วเสียชีวิตยังไง ไม่ใช่ขึ้นอืดเหรอ”

หมอส่ายหน้าก้าวเข้ามาใกล้ศพ พลางใช้ปลายนิ้วแตะรอยสักที่เหลืออยู่บนหน้าอก "พิษกู่จากชนเผ่ากู่… นี่มันฝีมือของนักฆ่าที่ชำนาญเรื่องพิษเฉพาะตัว พวกเขาไม่เพียงฆ่า แต่ลบตัวตนของเหยื่อให้หมดสิ้น…"

“พิษกู่ คืออะไรข้าไม่เข้าใจ” 

“คือสัตว์พิษที่ผ่านพิธีกรรมของชนเผ่าเหมียว โดยนำหนอน แมลง สัตว์เลื้อยคลานต่างๆ มาใส่ภาชนะแล้วปล่อยให้กัดกินกันเอง ตัวที่เหลือรอดมาได้ถือว่าเป็นตัวที่มีพิษร้ายแรงที่สุดซึ่งจะนำมาใช้วางพิษสังหารคนหรือใช้ถอนพิษ” หมอหนุ่มอธิบายหันไปมองแสงจันทร์ที่สะท้อนบนผิวน้ำ พลางยกมือขึ้นชี้ไปยังทิศเหนือ "เจ้าจะเห็นว่ามือและนิ้วม่วงคล้ำ นี่คือเทคนิคที่ชนเผ่ากู่ใช้ในการสังหารและลบหลักฐาน… รอยสักที่ถูกทำลายไป แสดงถึงการล้างตัวตนเพื่อปกป้องตัวผู้บงการ…"

เสวี่ยซีพยักหน้าอย่างช้า ๆ ดวงตาอำพันฉายประกายความเข้าใจทีละน้อย เขารวบรวมข้อมูลในใจ แล้วถามเบา ๆ "แล้วทำไมถึงทิ้งศพไว้ริมแม่น้ำ นี่เป็นการเตือนใครหรือแค่ลบหลักฐาน?"

อีกฝ่ายครุ่นคิด หันมามองเสวี่ยซีด้วยสายตาแหลมคม "อาจเป็นทั้งสองอย่าง… การทิ้งศพแบบนี้เพื่อให้ศัตรูเห็นความแข็งแกร่งหรือเตือนให้รู้ว่าพวกมันยังอยู่… และเพื่อซ่อนร่องรอยการเคลื่อนไหวของตัวเอง"

เสวี่ยซีพยักหน้าเบา ๆ มือเล็กสั่นเล็กน้อย เขารู้สึกถึงความสำคัญของข้อมูลที่ได้รับ และตระหนักว่าเบาะแสเหล่านี้อาจเป็นกุญแจสำคัญในการหยุดยั้งแผนการลอบสังหารตงฟางซั่ว หรือว่าวันงานจะใช้พิษกู่อะไรนี่ สังหารอาจารย์ของเขา !!!?

เสวี่ยซีขอบคุณในใจ แม้จะไม่กล้าพูดออกเสียง แต่สายตาและร่างกายบอกถึงความตั้งใจเต็มร้อย เขาหลับตาพริ้มครู่หนึ่ง ก่อนลืมตาขึ้นมองศพชุดดำอย่างละเอียดอีกครั้ง

เห็นชาวประมงเก็บแหกลับเข้าฝั่ง เขาก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวังแอบสังเกตรอบตัว 

มีโพสต์ด้านบน

ได้เลข 7