เช้าวันอังคารที่สดใสในคลาสเรียนพิเศษภาษาอังกฤษระดับกลาง อาจารย์ซูซี่หญิงสาวหน้าตาสวยคมในวัยสามสิบต้น ๆ กำลังยืนอยู่หน้าห้อง เธอพยายามรักษารอยยิ้มอย่างเป็นมิตร แม้ในใจจะต้องเตรียมรับมือกับความท้าทายประจำวันนั่นคือลูกศิษย์ลูกเศรษฐีที่วัน ๆ ทำตัวเหมือนโดนพ่อบังคับให้มาเรียน นามว่า หมิงเจ๋อ
หมิงเจ๋อ หนุ่มชาวเซี่ยงไฮ้ผู้ที่เพิ่งก้าวข้ามวัยสิบเจ็ดปีได้ไม่นานนัก นั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบาย ๆ เสื้อเชิ้ตผ้าไหมสั่งตัดจากอิตาลีดูหลวมโคร่งเล็กน้อยบนตัวเขาที่ไม่ได้ออกกำลังกายเท่าไหร่นัก แต่เขาก็ยังคงมั่นใจในตัวเองอย่างเต็มเปี่ยม มือขวาเกลี่ยผมที่ถูกเซ็ตมาอย่างดี และมือซ้ายกำลังกดโทรศัพท์เครื่องบางเฉียบที่ราคาแพงหูฉี่ ไม่ได้สนใจกระดานไวท์บอร์ดด้านหน้าเลยแม้แต่น้อย เขามั่นใจว่าการมีเงินมากมายทำให้ทุกอย่างในชีวิตเป็นเรื่องง่าย แม้แต่การเรียนภาษาอังกฤษที่เขาไม่ได้ถนัดนัก
"โอเคค่ะนักเรียนทุกคน" อาจารย์ซูซี่เริ่มบทเรียน "วันนี้เราจะมาฝึกบทสนทนาเรื่อง 'งานอดิเรก' กันนะคะ ใครอยากจะลองเริ่มก่อนดีคะ?"
ทันทีที่เสียงอาจารย์เงียบลง หมิงเจ๋อเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ดวงตาเรียวคมกวาดมองไปทั่วห้อง ก่อนจะหยุดที่อาจารย์ซูซี่พร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่ทำให้ธงแดงปลิวไสวขึ้นมาในทันใด
"Teacher! Me! My English...very good! For...talk to beautiful...you!" เขาเน้นคำว่า 'you' พร้อมส่งสายตาแพรวพราวโนสนโนแคร์แกรมม่าใด ๆ สำหรับเขาภาษาอังกฤษแค่ฝึกไว้หลีสาวชาวต่างชาติก็พอแล้ว เครื่องแปลภาษาสมัยนี้ก็เยอะแยะล้ำสมัย ล่ามก็มี จะต้องเรียนภาษาอังกฤษเพื่อธุรกิจไปทำไมกัน?
อาจารย์ซูซี่พยายามยิ้มตอบอย่างรักษามารยาท
"อะ...โอเคค่ะหมิงเจ๋อ เชิญเลยค่ะ แนะนำตัวเองและเล่าเรื่องงานอดิเรกของคุณให้เพื่อน ๆ ฟังเป็นภาษาอังกฤษนะคะ"
หมิงเจ๋อลุกขึ้นยืนช้า ๆ ด้วยท่าทางผึ่งผาย เขายืนปรับสูทที่ดูเหมือนจะแพงเกินความจำเป็นสำหรับคลาสเรียนภาษา ก่อนจะเริ่มพูดด้วยภาษาอังกฤษที่ไม่ค่อยจะถูกหลักไวยากรณ์นัก แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจที่มาพร้อมกับความร่ำรวย
"Hello, everyone. My name is Ming Zhe. M-I-N-G-Z-H-E. From Shanghai, China. My family...big. Very big company. We have...many...money. You know? So I come here...not for study. Just...for fun. And...meet new friend." เขาหยุดพักเล็กน้อย ก่อนจะส่งรอยยิ้มไปรอบๆ โดยเฉพาะที่นักเรียนหญิงที่กำลังนั่งหัวเราะคิกคักกับเพื่อน
จากนั้นหมิงเจ๋อก็หันกลับมาจ้องตาอาจารย์ซูซี่อีกครั้ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจอย่างเกินเหตุ เขาก้าวออกจากที่นั่งเพียงไม่กี่ก้าว แต่ก็เหมือนจะลดระยะห่างระหว่างเขากับอาจารย์ลงไปมากพอสมควร
"My hobby? Uh...I like...expensive car. Yes. Many. I have new...Ferrari. Very red. You like red? I can...drive you. After class. Or...anytime you want. I have...driver. No problem. My life...very easy. Everything...easy for me."
อาจารย์ซูซี่เริ่มรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็พยายามยิ้มสู้ หมิงเจ๋อก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด สบตาเธออย่างไม่เกรงใจ พร้อมพูดเน้นคำอย่างจงใจ
"Teacher...you look very...open mindeu. I see. We can...talk more. My English not...perfect. But my heart...perfect for you. You perfect, me perfect, we perfect together, you know? Like...movie. Romance movie. With happy ending. My treat, all things. You just...say yes."
เขาพูดพร้อมกับยื่นมือออกมาเล็กน้อยราวกับจะสัมผัสแขนอาจารย์ อาจารย์ซูซี่รีบผายมือให้หมิงเจ๋อไปนั่งที่ทันที สีหน้าของเธอบอกบุญไม่รับอย่างชัดเจน เธอเบี่ยงตัวหลบสัมผัสที่อาจจะเกิดขึ้น
"ขอบคุณมากค่ะหมิงเจ๋อ! เข้าใจแล้วค่ะ! นั่งลงได้แล้วค่ะ!"
แต่หมิงเจ๋อยังคงยิ้มไม่หุบ เขากลับไปนั่งที่พลางกวาดสายตาไปรอบห้องอย่างผู้ชนะ ก่อนจะส่งสายตาเจ้าชู้ให้อาจารย์อีกครั้ง
"Okay, teacher. You just...think about it. My number...you can ask later. See you... soon, okay?" เขาทำท่าส่งจูบเบาๆ
อาจารย์ซูซี่สูดหายใจลึก พยายามสงบสติอารมณ์ที่เริ่มปั่นป่วนจากการแสดงออกที่ไร้มารยาทของหมิงเจ๋อ เธอหันกลับไปที่กระดานไวท์บอร์ดอย่างรวดเร็วราวกับจะใช้มันเป็นเกราะกำบังสายตาแพรวพราวของเขา สายตาของเธอกวาดมองไปที่นักเรียนคนอื่น ๆ ในห้อง ซึ่งส่วนใหญ่กำลังกลั้นหัวเราะกันตัวโยน บางคนถึงกับหน้าแดงก่ำ อาจารย์ซูซี่รู้ดีว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หมิงเจ๋อทำตัวเช่นนี้ เขามักจะใช้ความมั่นใจในความรวย เป็นใบเบิกทางในการทำอะไรตามใจชอบอยู่เสมอ ไม่เว้นแม้แต่ในห้องเรียน
เธอเคยลองพูดคุยกับผู้ปกครองของหมิงเจ๋อแล้วหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ได้แต่คำตอบว่า ‘ลูกชายดิฉันก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ ไม่ต้องไปสนใจมากหรอกค่ะ ให้เขาเรียนไปอย่างนั้นแหละค่ะ’ พร้อมกับเช็คเงินค่าเรียนที่สูงลิ่ว ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำให้สถาบันไม่สามารถไล่หมิงเจ๋อออกไปได้
อาจารย์ซูซี่สูดหายใจลึก พยายามสงบสติอารมณ์ที่เริ่มปั่นป่วนจากการแสดงออกที่ไร้มารยาทของหมิงเจ๋อ เธอพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“โอเคค่ะ ทุกคน เข้าใจนะคะว่างานอดิเรกของหมิงเจ๋อคือรถยนต์ราคาแพง” เธอเว้นวรรคเล็กน้อย ก่อนจะเสริมด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ “และแน่นอนค่ะ...ความมั่นใจในตัวเองสูงลิ่ว”
นักเรียนหลายคนหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่หมิงเจ๋อยังคงยิ้มกรุ้มกริ่มราวกับได้รับคำชมเชย
“ก็ไม่ปฏิเสธน่ะนะ…” หมิงเจ๋อพูดขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะก้มหน้าลงเล่นโทรศัพท์ต่อ ราวกับว่าบทสนทนาของเขากับอาจารย์ได้จบลงแล้ว และเขาก็ได้บรรลุเป้าหมายที่มาเรียนในวันนี้แล้ว
อาจารย์ซูซี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอรู้ดีว่าการจะดึงความสนใจของหมิงเจ๋อกลับมาที่บทเรียนนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แล้วสำหรับวันนี้ เธอจึงหันไปสนใจนักเรียนคนอื่น ๆ แทน และดำเนินบทเรียนต่อไป พยายามทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อถึงเวลาเลิกคลาส นักเรียนเริ่มทยอยเก็บข้าวของและเดินออกจากห้องไปทีละคนสองคน อาจารย์ซูซี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอหยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาจัดให้เรียบร้อย พร้อมกับเตรียมตัวสำหรับคลาสต่อไป แต่แล้วเงามืดก็ทาบทับลงบนโต๊ะ มันคือหมิงเจ๋อ! เขามายืนอยู่ตรงหน้าเธออีกแล้ว พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ประดับบนใบหน้า และแน่นอน...ท่าทางมั่นใจในตัวเองเกินร้อยเหมือนเดิม
"Teacher!" เขาพูดเสียงดังฟังชัด จนนักเรียนคนสุดท้ายที่กำลังจะก้าวพ้นประตูห้องถึงกับหันมามอง
อาจารย์ซูซี่เงยหน้าขึ้นจากเอกสารอย่างตกใจเล็กน้อย เธอไม่ได้คาดคิดว่าหมิงเจ๋อจะยังอยู่
"มีอะไรอีกคะหมิงเจ๋อ?" เธอถามเสียงเรียบ พยายามรักษาระยะห่าง
หมิงเจ๋อไม่ตอบคำถาม เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบปากกาและโพสต์อิทขนาดเล็กออกมา ในใจของอาจารย์ซูซี่เริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ หมิงเจ๋อเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนโพสต์อิทอย่างรวดเร็ว ก่อนจะฉีกออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะข้าง ๆ เอกสารของอาจารย์คนสวย จากนั้นเขาก็จ้องเข้าไปในดวงตาของเธอช้า ๆ
"ผมรู้ว่าภาษาอังกฤษผมอาจจะยังไม่ดีพอที่จะคุยเรื่องยาก ๆ ได้ แต่ถ้าอาจารย์อยากสอนผมเรื่องอื่นนอกเหนือจากบทเรียน...หรือแค่อยากคุยเล่นเฉย ๆ”
เขาเว้นวรรคเล็กน้อย ก่อนจะใช้สายตาที่จริงจังกว่าเดิมจ้องมองอาจารย์ซูซี่
"โทรมาได้เลยนะครับ”
พูดจบหมิงเจ๋อก็หันหลังกลับทันที เดินออกจากห้องไปอย่างสง่างามโดยไม่รอให้อาจารย์ซูซี่ได้พูดอะไรตอบ เขาเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก ทิ้งให้อาจารย์ซูซี่ยืนนิ่งอึ้งอยู่กับโพสต์อิทแผ่นเล็กๆ บนโต๊ะ เธอก้มลงมองโพสต์อิท เห็นตัวเลขเบอร์โทรศัพท์มือถือเขียนไว้อย่างบรรจง พร้อมกับคำสั้น ๆ ข้างล่างว่า ‘Call Me’ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองตามหลังหมิงเจ๋อที่เดินหายลับไปจากประตูห้องในที่สุด…
ปลดความทรงจำ : +35 EXP , +20 ตบะฝึกฝน
โพสต์ 2025-6-30 17:58:24
