[เมืองอู๋]

เมืองอู๋ตั้งอยู่ในเขตมณฑลหยางโจว อันเป็นดินแดนที่มีความอุดมสมบูรณ์จากแม่น้ำแยงซี และทะเลสาบไท่หู ซึ่งกลายเป็นทั้งแหล่งอาหาร แหล่งคมนาคม และหัวใจสำคัญในการพัฒนาภูมิภาค

เป็นศูนย์กลางการปกครองของเขตอู๋จวิ้น ซึ่งเป็นหนึ่งใน 13 เขตการปกครองหลักของราชวงศ์ฮั่น ทำเลที่ตั้งของเมืองถูกยกย่องว่าเป็น “จุดยุทธศาสตร์แห่งน้ำและบก” เพราะอยู่บนเส้นทางการค้าที่เชื่อมต่อระหว่างลุ่มแม่น้ำแยงซีตอนล่างกับทะเลตงไห่ 

เป็นแหล่งเพาะปลูกที่อุดมสมบูรณ์ โดยเฉพาะ "ข้าวเจ้า" ที่ขึ้นชื่อเรื่องความนุ่มหอม ชาวบ้านมักปลูกในพื้นที่ชุ่มน้ำรอบทะเลสาบและลำน้ำสาขา นอกจากนี้ยังมีการเพาะเลี้ยงปลาในบ่อร่วมกับนาข้าว การทอผ้าไหมเป็นอุตสาหกรรมสำคัญของเมืองอู๋ เนื่องจากภูมิภาคนี้มีต้นหม่อนชุกชุม ชาวเมืองมีฝีมือในการเลี้ยงไหมและทอผ้าที่ละเอียดอ่อนจนเป็นที่ต้องการของราชสำนักและพ่อค้าแดนไกล อีกทั้งยังมีการผลิต เครื่องสำริด และงานหัตถกรรมโลหะที่ส่งขายไปยังหัวเมืองใหญ่

เมืองอู๋ถูกสร้างขึ้นในรูปแบบ “เมืองกำแพง” มีกำแพงหินสูงใหญ่ล้อมรอบ เพื่อป้องกันการรุกรานจากโจรหรือกองทัพศัตรู รอบเมืองมีคูน้ำและสะพานเชื่อมประตูเมืองทั้งสี่ทิศ

XueXi ดี

กาลครั้งหนึ่งเมื่อนกน้อย

ยังไม่ออกจากรัง

วันที่ 25 อู่เยว่ จงหยวนศก ปีที่ 5

ภายในจวนหลังเล็กทางตอนใต้ของเมืองอู๋ แสงแดดยามสายลอดผ่านระแนงไม้ฉลุลายสวยงาม ส่องลงบนพื้นไม้สะอาดที่ถูกขัดจนมันวาว กลิ่นดอกเหมยแห้งที่แขวนไว้ตามขื่อคลุ้งกระจาย บรรยากาศเงียบสงบ ราวโลกภายนอกถูกปิดกั้นด้วยกำแพงสูง

ในห้องโถงกว้างนั้นมีร่างของเด็กชายอายุสิบปีผู้หนึ่งยืนอยู่กลางห้อง เขามีเรือนร่างผอมบาง ผิวขาวราวหิมะดวงตาสีอำพันกลมโตสุกใสคล้ายประกายทองในยามพระอาทิตย์ตก เส้นผมสีดำยาวประบ่าถูกมัดไว้ลวก ๆ ด้วยเชือกผ้า เด็กชายผู้นั้นคือ ‘เสวี่ยซี’

เสวี่ยซีกำลังยกแขนขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ฝีเท้าไม่มั่นคงนัก แต่เต็มไปด้วยความพยายาม เขาพยายามเลียนแบบท่าร่ายรำที่แม่ของเขาเคยแสดงให้ดู

แม่ของเขา ’เป่าเป้ย’ กำลังยืนอยู่ด้านหน้า ร่างบางสวมชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อนขลิบลายเมฆา ปลายแขนกว้างพริ้วไหวตามทุกจังหวะที่นางก้าวเคลื่อน เธอเป็นสตรีที่งดงามราวดอกเหมยแรกแย้ม ใบหน้างามละมุนแต่แฝงความเหนื่อยล้าซ่อนอยู่ในดวงตา มือนางอ่อนโยนทว่ามักสั่นเบา ๆ ยามเอื้อมแตะไหล่ลูกชาย

“เสี่ยวซี...ท่านี้อย่าขยับเร็วเกินไป ต้องค่อย ๆ ใช้ลมหายใจนำพา” น้ำเสียงนางอ่อนโยน แต่ฟังดี ๆ จะสัมผัสได้ถึงความเศร้าลึกในใจ

เด็กชายก้มหน้าพยักเบา ๆ ก่อนสูดหายใจตามที่แม่สอน พยายามก้าวเท้าตามจังหวะที่ได้เรียนรู้ แม้จะสะดุดบ้าง ล้มบ้าง แต่ก็ลุกขึ้นทำต่อทุกครั้ง

“ข้าจะทำให้ท่านแม่ภูมิใจ...ข้าจะร่ายรำได้งดงามเหมือนท่าน”

ในวัยสิบปีเสวี่ยซียังไม่เข้าใจความหมายของสายตาที่แม่ทอดมอง เขาไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้น แท้จริงแล้วแฝงด้วยความรู้สึกผิดและความเศร้าโศก เป่าเป้ยมักกอดเขาแน่นทุกครั้งหลังเลิกฝึก ราวกับเกรงว่าสักวันลูกชายจะถูกพรากไป

ด้านนอกเรือนหลังเล็ก บางครั้งเสียงฝีเท้าหนักและเสียงหัวเราะห้าวหาญจะดังลอดเข้ามา มันคือเสียงของ ‘จื่อซวาน’ บิดาผู้เป็นโจรป่าผู้กักขังเป่าเป้ยไว้

จื่อซวานมีใบหน้าเคร่งขรึม ตาคมดุราวหมาป่า บุคลิกแข็งกร้าวและดุดัน เขามักปรากฏกายในคราบนักรบผู้ครองพลังอำนาจเหนือผู้คน แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความบิดเบี้ยวและความเป็นเจ้าของ เขารักเป่าเป้ยในแบบที่ไม่เปิดโอกาสให้นางได้หายใจเป็นอิสระ ความรักของเขาคือโซ่ตรวนที่พันธนาการทุกชีวิตในเรือน

เสวี่ยซีในวัยสิบปีจึงเติบโตท่ามกลางบรรยากาศที่แปลกประหลาด แม่ผู้โอบอุ้มด้วยความรักอันเปราะบาง และพ่อผู้ครอบงำด้วยเงามืดและความรุนแรง

“มือซ้ายต้องเปิดออกเหมือนดอกไม้บาน...อย่ากำแน่นเช่นนั้น” เป่าเป้ยกล่าวพลางยื่นมือเล็ก ๆ มาซ้อนทับมือของลูกชาย นิ้วเรียวของนางขยับอย่างนุ่มนวล แสดงวิธีที่ถูกต้อง

เสวี่ยซีพยักหน้าพยายามอีกครั้ง แขนเล็กเหยียดออก ปลายนิ้วอ่อนช้อยกว่าก่อน ดวงตาสีอำพันเป็นประกายด้วยความดีใจเมื่อแม่พยักหน้าชม

“ดีมาก เสี่ยวซี...เจ้ามีพรสวรรค์นะ หากวันหนึ่งเจ้าได้ออกไปข้างนอก เจ้าคง...”

คำพูดนั้นขาดหายเป่าเป้ยเม้มปากแน่น สายตาเศร้าลึก นางไม่กล้าพูดต่อ เพราะรู้ดีว่าโลกภายนอกคือสิ่งที่ลูกชายไม่มีสิทธิ์สัมผัส

เสวี่ยซีเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ถามต่อ เขาเพียงยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย “ท่านแม่...เมื่อข้าเติบโต ข้าจะร่ายรำให้ท่านดูทุกวัน จะทำให้ท่านยิ้มได้ตลอดไป!”

เป่าเป้ยหัวเราะทั้งน้ำตา มือบางลูบศีรษะลูกชายอย่างแผ่วเบา “เจ้าช่างเป็นเด็กน้อยที่บริสุทธิ์ยิ่งนัก เสี่ยวซี...ได้โปรดรักษาหัวใจเช่นนี้ไว้ให้นานที่สุด”

เสียงประตูถูกผลักออกอย่างแรง ปัง! จื่อซวานก้าวเข้ามาใบหน้าคมเข้มเคร่งขรึม ดวงตาสีดำดุดันกวาดมองทั้งแม่และลูก

“เจ้าสอนอะไรเด็กนี่อีก?” เสียงห้าวต่ำกดดันทั้งห้อง

เป่าเป้ยสะดุ้ง แต่ยังคงกอดลูกไว้แน่น “ข้าเพียง...เพียงสอนร่ายรำเท่านั้น มิได้เป็นสิ่งผิดใด...”

จื่อซวานหัวเราะหยัน ดวงตาหันมาจับจ้องเสวี่ยซี “ร่ายรำหรือ? ของพวกคุณหนูตระกูลสูงส่งนั่นน่ะหรือ? ไร้สาระ! เด็กผู้ชายควรรู้จักจับดาบ จับธนู ไม่ใช่มาโบกไม้โบกมือประหนึ่งสตรี!”

เสวี่ยซีเม้มปากแน่น ก้มหน้าลงไม่กล้าสบสายตาพ่อ

เป่าเป้ยโต้ตอบเสียงเบา “เขายังเด็ก...การร่ายรำช่วยฝึกสมาธิและกายา ให้เขาได้เติบโตด้วยหัวใจอ่อนโยนบ้าง...”

จื่อซวานก้าวเข้ามาใกล้แววตากรุ่นโทสะ แต่เมื่อสบตากับดวงตาสีอำพันของลูกชายที่ฉายแววหวาดกลัว ความกรุ่นโกรธกลับแปรเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิด เขาเพียงโบกมือ “ตามใจเจ้า! แต่วันหนึ่ง...เด็กนี่ต้องเป็นลูกชายข้า มิใช่แค่ลูกในอ้อมกอดของเจ้า!”

สิ้นคำเขาหันหลังเดินจากไป ทิ้งเงาหนักอึ้งปกคลุมบรรยากาศ

เป่าเป้ยกอดเสวี่ยซีแน่นขึ้น น้ำตาหยดลงบนเรือนผมดำของลูกน้อย “เจ้าคือชีวิตเดียวที่แม่ยังเหลืออยู่ เสี่ยวซี...แม้โลกนี้จะโหดร้ายเพียงใด จงอย่าให้หัวใจเจ้ามืดมนเหมือนเขา”

เด็กชายกอดตอบเงียบ ๆ ดวงตาสีอำพันไหวระริก แม้จะยังไม่เข้าใจความหมายทั้งหมด แต่ก็จดจำคำพูดนั้นไว้ในใจ

เมื่ออาทิตย์คล้อยต่ำ เป่าเป้ยยังคงให้เสวี่ยซีร่ายรำต่อ นางตีจังหวะเบา ๆ ด้วยมือ เปรียบดังเสียงพิณนำพา เด็กชายก้าวเท้าอย่างไม่มั่นคง แต่ในทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความตั้งใจ

ดวงอาทิตย์อัสดงทอดแสงสีทองผ่านหน้าต่าง ตกกระทบดวงตาสีอำพันของเสวี่ยซี จนเหมือนประกายเพลิงอุ่นที่ส่องสว่างกลางเงามืด

และในความมืดที่ปกคลุมจวนหลังเล็กนั้น เสียงหัวเราะใสซื่อของเด็กชายวัยสิบปีก็ยังดังก้อง

เสียงที่ต่อมา...จะค่อย ๆ ถูกโลกกลืนหายไปทีละน้อย

ปลดความชำนาญ

ศาสตร์การร่ายรำ

LinYa ดี

วันที่ 22 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ณ เมืองอู๋ มณฑลจหยางโจว จักรวรรดิต้าฮั่น

เมื่อผ่านเส้นทางอันยาวไกลจากกว่างหลิง หลินหยากับเยวี่ยเหยียนก็มาถึงเมืองอู๋ในยามเย็นที่แสงตะวันคล้อยต่ำจนพื้นฟ้าถูกย้อมเป็นสีทองอมแดง เส้นขอบกำแพงเมืองอู๋สูงใหญ่ตระหง่านอยู่เบื้องหน้า สะท้อนประกายแสงสุดท้ายของวันจนดูราวกับมีเปลวเพลิงล้อมรอบ คูน้ำรอบเมืองส่องประกายระยับรับกับเสียงฝีพายที่ค่อย ๆ กลับท่า สะพานหินทั้งสี่ทิศทอดยาวเชื่อมประตูเมืองไว้กับโลกภายนอกอย่างสง่างาม

หญิงสาวยั้งบังเหียนม้าปีศาจสีดำทมิฬให้หยุดตรงเชิงสะพาน ก่อนจะเงยหน้ามองกำแพงหินที่ถูกสร้างอย่างแข็งแกร่งและประณีต เธอรู้สึกถึงลมเย็นจากแม่น้ำแยงซีที่พัดมาพร้อมกลิ่นหอมชื้นของดินและกลิ่นไหมที่ลอยมากับสายลม กลิ่นประจำเมืองอู๋ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องการทอผ้าไหมที่ละเอียดอ่อนจนเป็นที่ต้องการของราชสำนักและพ่อค้าแดนไกล

เมื่อผ่านการตรวจตราของทหารยาม หลินหยาก็พาเยวี่ยเหยียนเข้าสู่ถนนสายหลักที่คึกคักไปด้วยผู้คน พ่อค้าแม่ค้าต่างเร่งเก็บร้าน ทว่ากลิ่นอาหารจากร้านบะหมี่ ร้านเกี๊ยว และชาอุ่นยังลอยอบอวลเต็มถนน ลำน้ำสาขาที่ไหลคดเคี้ยวผ่านกลางเมืองสะท้อนแสงโคมแดงจากระเบียงไม้ของร้านน้ำชาและโรงไหม สร้างบรรยากาศอุ่นละมุนท่ามกลางความครึกครื้นของผู้คนที่สวมผ้าไหมสีอ่อนละลานตา

เป้าหมายของหลินหยาที่เมืองอู๋คือการมารับกรรมสิทธิ์ไร่ชาที่หรงเล่อเป็นผู้ประมูลไว้ให้ นางได้ชำระเงินคืนให้เรียบร้อยแล้วแต่ไร่นั้นตั้งอยู่บนภูเขานอกเมือง จำเป็นต้องพักเอาแรงก่อนจะขึ้นเขาไปจัดการเรื่องการบูรณะในวันพรุ่งนี้ หลินหยาจึงจูงเยวี่ยเหยียนไปยังคอกม้าของโรงเตี๊ยมใหญ่ใกล้ท่าน้ำ เด็กเลี้ยงม้าประจำโรงเตี๊ยมรีบเข้ามารับเชือกบังเหียนด้วยท่าทีเคารพ

โรงเตี๊ยมไม้สองชั้นแห่งนี้หันหน้าออกสู่คลองสายใหญ่ ภายในโถงกว้างประดับโคมกระดาษสีแดงตัดกับแสงตะเกียงน้ำมันที่ส่องสว่างอยู่ทุกมุม กลิ่นข้าวสวยหอมกรุ่นผสมกับกลิ่นชาอู่หลงลอยคลุ้ง หลินหยาเช่าห้องพักชั้นบนที่มีหน้าต่างเปิดรับลมเย็นจากทะเลสาบไท่หู เธอจัดเก็บสัมภาระและถอดเสื้อคลุมที่เปื้อนฝุ่นออก พลางทอดสายตามองผ่านหน้าต่างเห็นสายน้ำที่สะท้อนแสงดาวระยิบระยับ

ยามดึกเงียบสงบลง ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มมีเพียงเสียงน้ำจากคูเมืองที่ไหลรินเป็นท่วงทำนองกล่อมใจ หลินหยานั่งจิบชาขาวที่เจ้าของโรงเตี๊ยมเอามาเสิร์ฟ พร้อมคิดถึงแผนการในวันรุ่งขึ้น การเดินทางขึ้นเขาเพื่อดูไร่ชาที่จะกลายเป็นสมบัติใหม่ของเธอ การบูรณะโรงอบใบชา การเลือกต้นชาพันธุ์ดี และการจัดการคนงานเพื่อให้ไร่กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ความตื่นเต้นและความคาดหวังทำให้ดวงตาคมหวานทอประกายแม้ร่างกายจะอ่อนล้า

รุ่งเช้าเสียงระฆังยามเช็ดหมอกบางปลิวไหวในอากาศ หลินหยาตื่นแต่ฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่ ลมเช้าที่พัดผ่านกรอบหน้าต่างนำกลิ่นชื้นจากแม่น้ำและกลิ่นดินจากทุ่งชุ่มน้ำรอบทะเลสาบเข้ามาเตือนว่า วันนี้คือวันเริ่มต้นของการดูแลไร่ชาที่เธอรอคอย และเป็นอีกก้าวสำคัญในเส้นทางการค้าของหญิงสาวเอง

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่นๆ : ยังไม่มีอะไร

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ณ เมืองอู๋ มณฑลจหยางโจว จักรวรรดิต้าฮั่น

หลังจากนั้นหลินหยาก็พักผ่อนที่เมืองอู๋อีกหนึ่งวัน เช้าวันใหม่ยามอรุณแรกสาดส่องผ่านม่านฟ้า เมืองอู๋ที่เพิ่งคึกคักจากเสียงตลาดยามเช้าก็ค่อย ๆ จางหายไปด้านหลัง หลินหยาขยับมือลูบแผงคอเจ้าม้าปีศาจสีดำ เยวี่ยเหยียนที่ยืนรอพร้อมอยู่แล้ว “เราออกเดินทางกลับบ้านกันเถอะนะ” เสียงนางแผ่วเบาแต่แฝงด้วยความหมายมากมาย

การเดินทางออกจากเมืองอู๋ครั้งนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผสมปนเป ทั้งความโล่งใจที่ธุระเกี่ยวกับไร่ชาเสร็จสิ้นลง ทั้งความคิดถึงบรรยากาศคุ้นเคยของฉางอันและผู้คนที่นางทิ้งไว้เบื้องหลัง โดยเฉพาะชายผู้ที่แม้เพียงคิดถึงก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง จางกงกง...นางเผลอยกยิ้มบางเมื่อภาพใบหน้าเย็นชาแต่ดวงตาอ่อนล้าของเขาผุดขึ้นมาในความคิด

เสียงกีบม้ากระทบพื้นดิน “ตึก ตึก ตึก” ดังก้องไปทั่วเส้นทางที่ทอดยาวเป็นสาย เหล่าพ่อค้าหาบเร่และคาราวานที่ออกจากเมืองต่างเหลียวมองหญิงสาวผู้ขี่ม้าดำสง่างามราวเงาอสูรในยามเช้า หลินหยานั่งตัวตรง ผ้าคลุมไหล่สะบัดไปตามแรงลม ใบหน้าขาวซีดที่ฟื้นตัวจากการบาดเจ็บสะท้อนแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ทำให้ดูเปล่งปลั่งขึ้น ทิวทัศน์สองข้างทางค่อย ๆ เปลี่ยนจากทุ่งชุ่มน้ำอุดมสมบูรณ์รอบเมืองอู๋ไปเป็นเส้นทางที่ทอดยาวผ่านป่าโปร่งและเนินเขาอ่อนโยน เสียงนกร้องขับกล่อมคล้ายเป็นเพื่อนเดินทางให้หญิงสาวที่ออกมาจากบ้านไปนานแสนนาน เธอหันไปพูดกับเจ้าม้าเบา ๆ “อีกไม่นานก็จะถึงฉางอันแล้ว เยวี่ยเหยียน เจ้านายของเจ้าจะได้กลับฉางอันเสียที”

ยามคิดถึงร้านค้าที่ตลาดตะวันออก ใบหน้าของสวี่หลิวและไป๋จิ่นหงก็ผุดขึ้นมาในใจ เธอแอบหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ “เอาเถอะ...พวกเขาคงปวดหัวกับบัญชีร้านจนบ่นถึงข้าแล้วแน่ ๆ” แต่ทันทีที่จิตใจผ่อนคลาย ภาพของจางกงกงก็กลับเข้ามาแทนที่อีกครั้ง ความรู้สึกอบอุ่นปนหึงหวงแปลกประหลาดของเขาที่มักแสดงออกมา ทำให้หัวใจของหลินหยาสั่นสะเทือนในแบบที่ไม่มีใครทำได้

หลินหยากระชับบังเหียน ขับม้าทะยานไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับหลัง ท้องฟ้าสว่างใสสะท้อนถึงการเดินทางครั้งใหม่ที่กำลังนำพาเธอกลับสู่มหานครฉางอัน เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยความคึกคัก ความลับ และสายใยบาง ๆ ที่เธอผูกไว้กับใครบางคน

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่นๆ : ยังไม่มีอะไร