[เมืองรื่อเล่อ]

日勒

[เมืองจื่อเล่อ - ระเบียงเหอซี]

เมืองรื่อเล่อ

[ เมืองป้อมดวงตะวัน ฐานส่งเสบียงแดนไกล ]

เมืองรื่อเล่อ เป็นเมืองและป้อมปราการขนาดเล็กในระเบียงเหอซีซึ่งมีลักษณะที่เอื้อต่อการตั้งถิ่นฐานท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่โหดร้าย ตั้งอยู่ในบริเวณที่มีแหล่งน้ำที่ไหลลงมาจากเทือกเขาฉีเหลียนซานทางใต้ เป็นเมืองป้อมปราการขนาดเล็ก มีบทบาทเป็นจุดพักของทหารและพ่อค้าที่เดินทางผ่านเส้นทางสายไหม

RongXiuying ดี

วันที่ 27 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ตลอดทั้งวัน

ซิ่วอิงก้าวเดินต่อไปบนผืนทรายที่ร้อนระอุภายใต้ดวงตะวันยามสายที่เริ่มแผดเผาอย่างไม่ปรานี ความเงียบของทะเลทรายนั้นช่างหนักแน่นเสียจนได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของนางที่ย่ำลงบนทรายอย่างสม่ำเสมอ และเสียงลมหายใจของตนเองที่เริ่มหนักขึ้นทีละน้อย ทิวทัศน์เบื้องหน้ายังคงเป็นผืนทรายสีทองที่ทอดยาวไปจนบรรจบกับเส้นขอบฟ้าที่เลือนราง บางครั้งบางคราวมองเห็นเงาของภูเขาหินแก่งขรุขระที่เหมือนซากปรักหักพังของยักษ์โบราณตั้งตระหง่านอยู่ไกลลิบ ภายใต้ท้องฟ้าสีครามจัดที่ไร้เมฆแม้แต่ก้อนเดียว ความโดดเดี่ยวของนางในห้วงแห่งผืนทรายอันกว้างใหญ่นี้ช่างชัดเจนยิ่งนัก

อุณหภูมิที่สูงขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้ความชื้นในอากาศแทบจะหมดสิ้นไป หยาดเหงื่อเริ่มผุดพรายตามหน้าผากและแผ่นหลังของซิ่วอิง แม้ว่านางจะพยายามรักษาระดับการเดินให้คงที่และดื่มน้ำอย่างประหยัดที่สุดแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกอึดอัดที่คุ้นเคยก็เริ่มกลับมาเยือนนางอีกครั้ง มันไม่ใช่ความเหนื่อยล้าทางร่างกาย แต่เป็นความรู้สึกเหมือนมีพลังงานมหาศาลกำลังก่อตัวอยู่ภายในช่องท้องส่วนล่างและไหลเวียนอยู่ในเส้นลมปราณ แต่กลับถูกผนึกไว้ด้วยอะไรบางอย่างที่หนักอึ้ง ความรู้สึกนี้มันรบกวนสมาธิและทำให้การหายใจของนางไม่เป็นอิสระดังที่ควรจะเป็น นางรู้ดีว่านี่คือขีดจำกัดที่ยังไม่ถูกทำลายของพลังที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในตัวนาง ซึ่งมันเคยเกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว ความรู้สึกนี้ยิ่งชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่นางก้าวเดินไปข้างหน้า

ซิ่วอิงตัดสินใจหยุดพักในที่สุด นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ จนกระทั่งพบกับกองหินเล็ก ๆ ที่ถูกลมพัดพามาสุมกันอยู่ไม่ไกลจากทางเดิน นางเดินเข้าไปนั่งพักในเงามืดด้านข้างของก้อนหินที่ใหญ่ที่สุด พลางใช้ผ้าเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าอย่างช้า ๆ การเดินทางในทะเลทรายเช่นนี้ต้องอาศัยทั้งความอดทนและสติปัญญา และนางตระหนักดีว่าการปล่อยให้ความอึดอัดนี้คงอยู่ต่อไปอาจเป็นอุปสรรคต่อการเดินทางในวันต่อ ๆ ไปได้

นางลุกขึ้นยืนอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม นางพับผ้าปูรองนั่งออกไป แล้วเริ่มมองหาก้อนหินขนาดพอเหมาะที่กระจัดกระจายอยู่บนผืนทรายรอบ ๆ ตัว นางใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วยามในการคัดเลือกก้อนหินที่มีรูปร่างเรียบง่ายและนำมาเรียงซ้อนกันอย่างระมัดระวัง ก้อนแล้วก้อนเล่า ตั้งแต่ก้อนที่ใหญ่ที่สุดเป็นฐาน ไปจนถึงก้อนเล็ก ๆ ที่เป็นยอดแหลมเจดีย์หินขนาดเล็กที่ไม่ได้สูงเกินเอวก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า บ่งบอกถึงความตั้งใจและความเคารพในสิ่งที่มองไม่เห็นของนาง แม้จะเป็นเพียงเจดีย์ชั่วคราวที่อาจถูกลมทรายพัดทำลายได้ในไม่ช้า แต่มันก็เป็นสัญลักษณ์ของความมุ่งมั่นที่นางต้องการแสดงออก

ซิ่วอิงยืนนิ่งตรงหน้าเจดีย์หินนั้น นางประสานมือไว้ที่หน้าอกอย่างสงบ สายตาของนางปิดสนิท แต่จิตใจกลับเปิดกว้างรับความรู้สึกรอบกาย ทั้งความร้อนระอุของผืนทราย เสียงลมที่พัดผ่าน และความสั่นสะเทือนของพลังงานในร่างของตนเอง นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่เต็มไปด้วยแรงศรัทธาออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและกังวาน แม้จะมีเพียงนางผู้เดียวที่ได้ยินในห้วงทะเลทรายอันเวิ้งว้างนี้

"ข้าแต่สัจเทพอี๋เหอ ผู้ทรงอำนาจแห่งแดนเทพ ข้าขออัญเชิญพลังของท่านมาสถิตในกาย เพื่อปลดล็อกขีดจำกัดและก้าวสู่ศักยภาพที่แท้จริง ขอให้พรแห่งท่านนำพาข้าไปสู่ความแข็งแกร่งอันไร้ขีดจำกัด!"

เมื่อกล่าวจบ นางก็รู้สึกได้ถึงกระแสความร้อนที่พุ่งวาบจากส่วนลึกในช่องท้อง พลังงานที่ถูกอัดอั้นมานานคล้ายกับน้ำป่าที่พังทำนบ มันพุ่งเข้าสู่เส้นลมปราณทั่วร่างอย่างรุนแรงจนนางต้องกัดฟันแน่นเพื่อระงับเสียงครางที่อาจเล็ดลอดออกมา อุณหภูมิภายในกายของนางพุ่งสูงขึ้นอย่างน่าประหลาด แม้จะอยู่ในอากาศที่ร้อนระอุอยู่แล้ว แต่ความร้อนภายในนี้กลับยิ่งร้อนแรงกว่า ความรู้สึกอึดอัดที่เคยมีได้มลายหายไปโดยสิ้นเชิง ถูกแทนที่ด้วยพลังงานบริสุทธิ์ที่ไหลเวียนอย่างอิสระและทรงอำนาจ มันเหมือนกับว่าขีดจำกัดบางอย่างที่เคยกดทับความสามารถของนางไว้ได้แตกสลายลงแล้ว ซิ่วอิงเปิดตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาของนางเป็นประกายวาววับด้วยความมุ่งมั่นที่เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ความสดชื่นและพละกำลังที่เพิ่งได้รับเข้ามาใหม่ทำให้ร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง นางมองไปยังเจดีย์หินที่นางสร้างขึ้นด้วยความเคารพอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันหลังกลับมาหยิบห่อสัมภาระและเริ่มก้าวเดินต่อไปอย่างรวดเร็วและมั่นคงกว่าเดิม เงาของนางที่ทอดยาวลงบนผืนทรายนั้นดูสง่างามและเปี่ยมไปด้วยพลังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ซิ่วอิงเดินทางต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อนตลอดช่วงบ่าย ด้วยพละกำลังที่เพิ่งได้รับเข้ามาใหม่ทำให้นางสามารถทนต่อความร้อนระอุของทะเลทรายได้ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงสู่ขอบฟ้าทางทิศตะวันตกสีทองแดงของยามเย็นเริ่มย้อมผืนทรายให้เป็นสีส้มอมแดง เมื่อแสงสุดท้ายของวันกำลังจะลับหายไปจากขอบฟ้า นางก็เริ่มมองเห็นเงาตะคุ่มของสิ่งที่คล้ายกับกำแพงเมืองที่ตั้งตระหง่านอยู่ไกลออกไป ภาพลวงตาที่เคยเกิดขึ้นบ่อยครั้งในทะเลทรายไม่ได้หลอกลวงนางในครั้งนี้

นางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกเล็กน้อย ความตื่นเต้นเริ่มเข้ามาแทนที่ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดวัน ในที่สุด...นางก็มาถึงเมืองรื่อเล่อ

เมื่อเดินเข้ามาใกล้ สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาก็คือป้อมปราการหินสีน้ำตาลที่ดูแข็งแกร่งและถูกสร้างขึ้นอย่างมั่นคงเพื่อทนทานต่อสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายของทะเลทราย กำแพงเมืองไม่ได้สูงตระหง่านเท่าเมืองใหญ่ แต่ก็หนาแน่นและมีหอคอยเฝ้าระวังที่สร้างจากดินอัดและหินอยู่เป็นระยะ ๆ ประตูเมืองที่ทำจากไม้เนื้อหนาถูกเปิดออกเล็กน้อย มีทหารประจำการที่แต่งกายด้วยชุดเกราะเรียบง่ายแต่ดูทะมัดทะแมงสองนายกำลังตรวจตราผู้คนที่เดินทางเข้าออกอย่างเข้มงวด เมื่อมองจากภายนอก เมืองนี้คล้ายกับเกราะป้องกันที่สวมอยู่บนเนินดินเล็ก ๆ ที่มีความอุดมสมบูรณ์กว่าบริเวณรอบ ๆ

ทันทีที่ก้าวผ่านประตูเมืองเข้าไป กลิ่นอายของความเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาก็ปะทะเข้ากับความรู้สึกของซิ่วอิงอย่างจัง แสงตะเกียงน้ำมันที่ส่องสว่างตามร้านค้าและโรงเตี๊ยมต่าง ๆ เริ่มขับไล่ความมืดมิดของยามค่ำคืนออกไป เสียงจอแจของผู้คนทั้งทหาร พ่อค้า และนักเดินทางที่กำลังจับจ่ายใช้สอยและสนทนากันอย่างออกรส ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวาผิดกับความเงียบเหงาของทะเลทรายที่เพิ่งจากมาอย่างสิ้นเชิง ถนนดินอัดภายในเมืองไม่ได้กว้างขวางมากนัก แต่ก็มีร้านค้าเล็ก ๆ ที่ขายสินค้าหลากหลายเรียงรายอยู่สองข้างทาง ทั้งผ้าไหมจากทางตะวันออก เครื่องเทศจากทางตะวันตก และอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ผลิตขึ้นเพื่อกองทัพโดยเฉพาะ

ซิ่วอิงรู้สึกได้ถึงความชุ่มชื้นที่เพิ่มขึ้นในอากาศ เมืองแห่งนี้ตั้งอยู่ใกล้กับแหล่งน้ำที่ไหลลงมาจากเทือกเขาฉีเหลียงซาน แม้จะมองไม่เห็นสายน้ำโดยตรง แต่ต้นไม้สีเขียวที่เติบโตอย่างอุดมสมบูรณ์ภายในกำแพงเมืองก็เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดี ป้อมปราการเล็ก ๆ แห่งนี้เป็นโอเอซิสที่สำคัญอย่างแท้จริง เป็นจุดพักพิงที่จำเป็นยิ่งสำหรับกองทัพฮั่นในการรักษาเส้นทางสายไหม และเป็นจุดแวะพักสำหรับพ่อค้าผู้เหนื่อยล้าจากการเดินทางข้ามทะเลทรายอันโหดร้าย

ซิ่วอิงไม่ได้สนใจที่จะสำรวจตลาดมากนัก เป้าหมายแรกของนางคือการหาที่พักเพื่อเติมพลังงานที่ใช้ไปตลอดวัน นางเดินไปตามถนนสายหลักอย่างช้า ๆ จนกระทั่งพบกับโรงเตี๊ยมขนาดกลาง ด้วยการแต่งกายที่ดูเรียบง่ายแต่มีกลิ่นอายของทหาร ทำให้ผู้คนรอบข้างหันมามองนางอยู่เป็นระยะ แต่ซิ่วอิงไม่ได้ใส่ใจ นางต้องการเพียงที่พักที่ปลอดภัย อาหารอุ่น ๆ สักมื้อ และโอกาสในการวางแผนการเดินทางไปยังจางเย่ในวันต่อไป

เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในโรงเตี๊ยม นางก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของเตาผิงที่กำลังเผาไหม้อยู่ในมุมห้อง และกลิ่นหอมของอาหารที่กำลังปรุงอยู่ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เห็นนักเดินทางและทหารที่กำลังนั่งดื่มกินและสนทนากันอย่างออกรส เมืองรื่อเล่อแห่งนี้เป็นเพียงจุดพักอีกแห่งหนึ่งในเส้นทางอันยาวไกล แต่มันเป็นจุดพักที่สำคัญ ที่มอบโอกาสให้นางได้หยุดพักหายใจและเตรียมความพร้อมสำหรับความท้าทายที่รออยู่เบื้องหน้า

‘พรุ่งนี้เช้า...ข้าจะออกเดินทางต่อไปยังจางเย่…’ ความคิดนี้ยังคงก้องอยู่ในใจของซิ่วอิง ขณะที่นางกำลังก้าวเข้าไปหาเจ้าของโรงเตี๊ยมเพื่อสอบถามเรื่องห้องพัก ความมุ่งมั่นของนางยังคงแข็งแกร่งไม่เปลี่ยนแปลง และบัดนี้นางก็รู้สึกว่าตนเองแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมากแล้ว

[LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

เดินทางถึงเมืองรื่อเล่อ

@Watcher   

RongXiuying ดี

วันที่ 28 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ตลอดทั้งวัน

รุ่งอรุณของวันใหม่มาถึงอย่างรวดเร็วเหนือป้อมปราการเมืองรื่อเล่อ แสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าตรู่สาดส่องกระทบกำแพงดินอัดของเมืองจนเป็นสีทองอ่อน ทำให้ป้อมปราการแห่งนี้ดูงดงามและสง่างามผิดจากเมื่อยามค่ำคืน ซิ่วอิงตื่นขึ้นก่อนที่เสียงไก่ขันแรกจะดังขึ้นเสียอีก ความตื่นตัวที่ได้รับจากพิธีกรรมอธิษฐานเมื่อวานยังคงอบอวลอยู่ในทุกอณูของร่างกาย ทำให้นางรู้สึกสดชื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไอเย็นบางเบาจากแหล่งน้ำที่ไหลลงมาจากเทือกเขาฉีเหลียงซานยังคงปกคลุมผืนแผ่นดินโดยรอบเมือง ทำให้บรรยากาศยามเช้ามีความชุ่มชื้นและเย็นสบายอย่างน่าอัศจรรย์ใจ

ซิ่วอิงลงมาจากห้องพักที่ชั้นสองของโรงเตี๊ยมหลังจากจัดเตรียมสัมภาระทุกอย่างอย่างเรียบร้อย นางจ่ายค่าที่พักและอาหารเช้ามื้อเล็ก ๆ ที่ประกอบด้วยโจ๊กข้าวฟ่างร้อน ๆ และซาลาเปานึ่งสองลูกให้กับเถ้าแก่เนี้ยผู้มีใบหน้ายิ้มแย้ม พลางรับแผนที่หนังแพะขนาดเล็กที่นางขอซื้อเพิ่มเติมมาถือไว้ในมืออย่างระมัดระวัง แม้จะเป็นเพียงแผนที่ที่วาดด้วยมือ แต่ก็แสดงตำแหน่งของโอเอซิสเล็ก ๆ และจุดพักแรมที่สำคัญตลอดเส้นทางไปยังเมืองจางเย่ได้อย่างชัดเจน เส้นทางนี้เป็นเพียงคำแนะนำที่บุรุษชุดขาวปริศนาได้ทิ้งไว้ให้ก่อนจะหายตัวไปอย่างลึกลับ นางไม่ได้รู้แน่ชัดว่าปลายทางมีอะไรรออยู่ แต่นางเชื่อในดวงตาอันลึกล้ำและคำพูดอันหนักแน่นของผู้นั้น

เมื่อเดินออกมาจากโรงเตี๊ยม ซิ่วอิงได้เห็นทหารหลายนายที่อยู่ในชุดเกราะเหล็กสีดำสนิทกำลังจัดเตรียมม้าศึกและเกวียนบรรทุกเสบียงอยู่ที่ลานกว้างใกล้ประตูเมือง ทหารเหล่านี้ดูแข็งแกร่งและมีระเบียบวินัยตามแบบฉบับของกองทัพฮั่น นางพยายามเดินเลี่ยงกลุ่มทหารเหล่านั้นเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจ นางยังคงสวมชุดเรียบง่ายที่ไม่ได้บ่งบอกถึงยศหรือตำแหน่งของตนเอง เพื่อให้การเดินทางครั้งนี้เป็นไปอย่างไร้ร่องรอยและเป็นไปตามความต้องการของตนเองอย่างแท้จริง

ประตูเมืองรื่อเล่อถูกเปิดออกต้อนรับนักเดินทางกลุ่มแรกของวัน ซิ่วอิงก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว นางตั้งใจที่จะเดินไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนที่แสงอาทิตย์จะแผดเผาจนความร้อนของทะเลทรายกลับมาครอบงำอีกครั้ง เส้นทางสายไหมที่ทอดยาวไปข้างหน้าไม่ได้มีแต่ทรายอันว่างเปล่า แต่เริ่มมีร่องรอยของการใช้งานหนัก ทั้งร่องล้อเกวียนที่ฝังลึกบนผืนทราย และรอยเท้าอูฐนับร้อยนับพันที่บ่งบอกถึงการสัญจรอย่างต่อเนื่องในบริเวณนี้

ซิ่วอิงมองไปยังทิศเหนือและตะวันตกเฉียงเหนือตามทิศทางที่แผนที่ระบุไว้ เมืองจางเย่ไม่ได้อยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่มันคือจุดนัดหมายกับชะตากรรมที่บุรุษชุดขาวได้นำทางให้ นางปรับสายรัดกระเป๋าสัมภาระให้กระชับขึ้นและเริ่มเร่งฝีเท้า ความมุ่งมั่นอันแรงกล้าที่ถูกปลดปล่อยออกมาด้วยพลังแห่งเทพเมื่อวานนี้ ยังคงผลักดันให้นางก้าวเดินต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ ราวกับว่ามีพลังงานบริสุทธิ์ที่เพิ่งถูกปลดล็อกกำลังขับเคลื่อนร่างกายนางให้ก้าวไปตามทางที่ถูกกำหนดไว้

ดวงตะวันเคลื่อนตัวสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งอยู่เหนือศีรษะ ท้องฟ้าสีครามในยามกลางวันดูเหมือนจะกว้างใหญ่และไร้ขีดจำกัด ความร้อนเริ่มกลับมาอย่างรวดเร็ว ทำให้ผืนทรายเริ่มเปล่งไอร้อนขึ้นมาจนบิดเบือนภาพทิวทัศน์ที่อยู่ไกลออกไป ซิ่วอิงปรับการหายใจของตนเองให้ช้าและลึกขึ้นเพื่อประหยัดพลังงาน นางใช้ผ้าผืนบางที่พกติดตัวมาคลุมศีรษะและใบหน้าเพื่อป้องกันการสูญเสียน้ำจากความร้อนที่แผดเผา การเดินทางในยามกลางวันเช่นนี้ต้องใช้สติและประสบการณ์สูง แต่พลังงานที่พลุ่งพล่านอยู่ในกายของซิ่วอิงทำให้นางรู้สึกราวกับว่าผืนทรายนี้เป็นเพียงสนามฝึกฝนร่างกาย พละกำลังที่เพิ่มขึ้นทำให้การก้าวย่างของนางหนักแน่นและมั่นคงอย่างเหลือเชื่อ

ในช่วงบ่ายคล้อย เมื่อความร้อนเริ่มถึงจุดสูงสุด ซิ่วอิงตัดสินใจหยุดพักอีกครั้งตามจุดที่แผนที่ระบุไว้ นางเดินอ้อมเนินทรายขนาดใหญ่ลูกหนึ่งไปทางทิศตะวันออก จนกระทั่งพบกับหินผาสีแดงเข้มที่ถูกลมกัดกร่อนจนมีรูปร่างประหลาดตา หินผานี้ทอดตัวยาวออกไปเป็นกำแพงธรรมชาติที่ให้ร่มเงาที่จำเป็นสำหรับการพักผ่อนอย่างยิ่ง หญ้าทะเลทรายสีเหลืองซีดขึ้นอยู่เป็นหย่อม ๆ บ่งบอกถึงความเป็นไปได้ในการมีแหล่งน้ำอยู่ใกล้ ๆ นางนั่งลงใต้ร่มเงาของหินผา พลางคลายผ้าคลุมใบหน้าออกก่อนจะหยิบน้ำในกระบอกออกมาจิบเพียงเล็กน้อย

ขณะที่นางกำลังเคี้ยวเนื้อตากแห้งที่แข็งกระด้างอย่างช้า ๆ สายตาอันแหลมคมของนางก็เหลือบไปเห็นร่องรอยของสัตว์ป่าขนาดเล็กที่มุ่งหน้าไปยังร่องหินที่ซ่อนอยู่หลังก้อนหินขนาดใหญ่ ด้วยความระมัดระวัง ซิ่วอิงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังร่องหินดังกล่าวอย่างเงียบเชียบ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ สิ่งที่นางค้นพบก็คือแอ่งน้ำเล็ก ๆ ที่ใสสะอาดกำลังซึมออกมาจากซอกหิน แม้ปริมาณน้ำจะไม่มาก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้นางสามารถเติมน้ำในกระบอกของตนเองให้เต็มได้อีกครั้ง และที่สำคัญ...มันเป็นน้ำที่บริสุทธิ์ ความเมตตาของธรรมชาติและแรงอธิษฐานที่ทำให้นางได้ปลดปล่อยพลังภายในเมื่อวานนี้ยังคงเป็นเครื่องนำทางให้นางได้พบกับสิ่งจำเป็นเสมอ รอยยิ้มบาง ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความสงบปรากฏบนใบหน้าของซิ่วอิง

ซิ่วอิงเดินทางต่อไปจนกระทั่งดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปอย่างสมบูรณ์ ผืนทรายที่เคยร้อนระอุในตอนกลางวันกลับเย็นลงอย่างรวดเร็ว อุณหภูมิที่ลดลงอย่างฮวบฮาบทำให้ความหนาวเย็นเข้ามาแทนที่ความร้อนอย่างฉับพลัน นางตัดสินใจหยุดพักแรมที่เนินทรายขนาดไม่ใหญ่นักที่อยู่ห่างจากเส้นทางหลักพอสมควรเพื่อความปลอดภัย นางเลือกพื้นที่ราบเรียบและเริ่มใช้มีดสั้นของตนเองขุดทรายออกไปชั้นหนึ่งเพื่อสร้างพื้นที่นอนที่อุ่นขึ้นเล็กน้อย และป้องกันตนเองจากแมลงหรือสัตว์ร้ายที่อาจมี

ท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือทะเลทรายนั้นช่างงดงามเกินกว่าจะบรรยายได้ ดวงดาวนับล้านดวงส่องแสงระยิบระยับเต็มผืนฟ้าอย่างที่ไม่เคยเห็นในเมืองใหญ่ แสงของพวกมันสว่างไสวเสียจนแทบจะไม่ต้องจุดตะเกียง ซิ่วอิงจุดไฟกองเล็ก ๆ ขึ้นมาโดยใช้เศษไม้และหญ้าแห้งที่นางเก็บมาตลอดทาง เปลวไฟสีส้มเต้นระริกให้ความอบอุ่นและขับไล่ความมืดมิดออกไปได้บ้าง นางนั่งลงข้างกองไฟอย่างเงียบ ๆ พลางแกะเสบียงอาหารออกมาวาง กลิ่นหอมของชาสมุนไพรที่นางชงกับน้ำที่เพิ่งหามาได้ลอยอวลไปในอากาศ

ขณะที่กำลังจิบชาอุ่น ๆ อย่างช้า ๆ สายตาของซิ่วอิงก็จับจ้องไปยังดาวเหนือ ที่ส่องแสงอย่างมั่นคงอยู่บนฟ้า ดาวดวงนี้คือหลักชัยของนักเดินทางทุกคน มันเป็นเสมือนเครื่องนำทางที่ทำให้จิตใจของนางไม่หลงทาง นางนึกถึงเมืองจางเย่ เมืองที่เป็นจุดหมายปลายทางตามคำแนะนำ เมืองที่บุรุษชุดขาวปริศนาได้เอ่ยถึงด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความลับและอำนาจ

“บุรุษชุดขาว...ท่านคือผู้ใดกันแน่ และจางเย่มีอะไรที่รอข้าอยู่?” นางรำพึงกับตนเองเบา ๆ ในใจ

ความเงียบในยามค่ำคืนนั้นช่างสงบและหนักแน่น นางได้ยินเพียงเสียงทรายที่ถูกลมพัดเบา ๆ และเสียงแมลงกลางคืนที่ส่งเสียงร้องอยู่ไกล ๆ ซิ่วอิงหลับตาลงชั่วขณะ ภาพเงาเลือนรางของบุรุษชุดขาวก็ปรากฏขึ้นในห้วงความคิดของนาง รอยยิ้มอันคลุมเครือและแววตาที่หยั่งไม่ถึงของเขาทำให้ซิ่วอิงยิ่งรู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นการเรียกขานจากชะตากรรมที่ยิ่งใหญ่กว่า 

ก่อนจะเข้านอน ซิ่วอิงได้เติมไม้เข้ากองไฟอีกเล็กน้อย และห่มผ้าหนาที่พกมาอย่างมิดชิดเพื่อป้องกันความหนาวเย็น นางเอนตัวลงนอนบนพื้นทรายที่ถูกขุดไว้ ดวงดาวยังคงส่องแสงประกายระยิบระยับอยู่เหนือศีรษะ พวกมันเปรียบเสมือนพยานของการเดินทางที่เต็มไปด้วยปริศนาครั้งนี้ นางหลับตาลงด้วยความสงบและมั่นคงในจิตใจ แม้ว่าร่างกายจะเหนื่อยล้า แต่จิตวิญญาณกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังที่เหนือกว่าขีดจำกัดใด ๆ การเดินทางยังอีกยาวไกล แต่ซิ่วอิงรู้ดีว่านางจะไปถึงจุดหมายได้อย่างแน่นอน

รุ่งเช้าของวันใหม่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า และนางจะต้องตื่นขึ้นเพื่อออกเดินทางต่อไปยังเมืองจางเย่อย่างไม่หยุดหย่อน...

ออกจากเมืองรื่อเล่อ

@Watcher