[บันทึกการเดินทาง] : ซากอารยธรรมของคนโบราณ

ไอหนาวของทะเลทรายยามค่ำคืนกัดกินความอบอุ่นของผิวกาย แต่ไม่อาจเทียบได้กับความเยียบเย็นที่แผ่ซ่านอยู่ในดวงจิตของซิ่วอิง ภายใต้แสงจันทร์สีเงินที่สาดส่องลงมากระทบชั้นหินทรายหลากสีสันของภูเขาตันเซี๋ยจนเกิดเป็นเงาทะมึนบิดเบี้ยว นางยังคงนั่งนิ่งอยู่ข้างศิลาเจ็ดสีก้อนนั้น สายตาจับจ้องไปยังผืนดินเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันระหว่างความหวาดกลัวและความมุ่งมั่นที่เพิ่งก่อตัวขึ้น

ภาพนิมิตอันน่าสะพรึงกลัวยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของนาง ซากปรักหักพังของนครที่สูงเสียดฟ้า ซึ่งทำจากวัสดุประหลาดที่ไม่อาจพบได้ในแผ่นดินฮั่น มันเป็นภาพของความรุ่งเรืองที่ล่มสลายและถูกครอบงำด้วยเหล่าอสูรกายที่มีรูปลักษณ์วิปริต นี่คือคำตอบที่บุรุษชุดขาวมอบให้ ทว่ามันกลับเป็นปริศนาที่ใหญ่หลวงยิ่งกว่าเดิม นางก้าวข้ามความว่างเปล่าของการค้นหาในจางเย่มาได้ แต่บัดนี้กลับต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่าเส้นทางข้างหน้าของนางคือการเดินทางสู่ดินแดนแห่งความบรรลัยที่ซ่อนเร้น…

“รูมิติสีดำทะมึน…หุบเขาแห่งซากปรักหักพัง…” เสียงกระซิบแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งผาก นางนึกถึงคำกล่าวของบุรุษชุดขาวอีกครั้ง เขาไม่ได้โกหก…แต่เขาไม่ได้บอกถึงความน่าสะพรึงกลัวที่แท้จริง

ขณะที่ซิ่วอิงกำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิดและพยายามปะติดปะต่อชิ้นส่วนของปริศนาที่ไม่ปะติดปะต่อกันนั้น เงาร่างสูงใหญ่ผิดปกติก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้านางอย่างฉับพลันราวกับผุดขึ้นมาจากพื้นดิน ซิ่วอิงสะดุ้งสุดตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ง้าวคู่ใจถูกปลดออกจากหลังและยกขึ้นตั้งท่าป้องกันอย่างรวดเร็วโดยสัญชาตญาณที่สั่งสมมาจากการฝึกฝน

ร่างที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของนางนั้นสูงใหญ่ราวกับยักษ์ที่ถูกหุ้มด้วย อาภรณ์คลุมยาวสีเข้มที่ทำจากผ้าเนื้อหนาที่ไม่รู้จักชนิด ปลายแขนเสื้อและชายผ้าสะบัดไหวเล็กน้อยตามสายลมเย็นที่พัดโชย ผิวผ้าที่ทอแน่นนี้ปกปิดร่างกายและใบหน้าของเขาอย่างมิดชิด จนมองไม่เห็นแม้แต่เค้าโครงของใบหน้าภายใต้ฮู้ดขนาดใหญ่ที่ทิ้งเงาดำมืด ใบหน้าของบุรุษผู้นี้ถูกซ่อนไว้ภายใต้ความลึกลับอย่างสมบูรณ์ ซิ่วอิงได้แต่เห็นเพียงความมืดมิดที่อยู่ในร่มเงาของฮู้ดคลุมเท่านั้น ไม่มีรังสีพลังวัตรที่รุนแรงแผ่ออกมา แต่ก็ไม่มีร่องรอยของมนุษย์เดินดินธรรมดาเช่นกัน ความเงียบสงบที่น่าหวาดหวั่น แผ่กระจายออกมาจากร่างนั้น ราวกับว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของขุนเขามาตั้งแต่โบราณกาล

“อย่าได้ตกใจไป” เสียงทุ้มนุ่มลึกดังออกมาจากใต้ฮู้ดคลุมนั้น เสียงนั้นฟังดูมีอายุ แต่มันเต็มไปด้วยความหนักแน่น “ข้าไม่ได้มาเพื่อทำร้ายเจ้า”

ซิ่วอิงไม่ได้ลดง้าวลง นางยังคงระแวดระวังอย่างถึงที่สุด นางรู้ดีว่าบุรุษผู้นี้สามารถปรากฏตัวต่อหน้านางได้โดยที่นางไม่รู้ตัวแสดงว่าฝีมือของเขาต้องล้ำเลิศจนเกินกว่าที่นางจะต้านทานไหว

“ท่าน…เป็นใคร?” ซิ่วอิงเอ่ยถามเสียงเข้ม ดวงตาจับจ้องไปยังความมืดมิดใต้ฮู้ดคลุมของเขาไม่วางตา

“เรียกข้าว่า ‘ผู้เฝ้าดู’ ก็เพียงพอแล้ว” บุรุษลึกลับตอบอย่างเรียบง่าย น้ำเสียงราบรื่นราวกับสายน้ำที่ไหลเอื่อย “ข้าเห็นทุกสิ่งในหกพิภพ…และสิ่งที่เจ้าเพิ่งได้เห็นก็เป็นเพียงเศษเสี้ยวของความจริงที่ถูกซ่อนไว้เท่านั้น”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ปล่อยให้ความเงียบและความหนาวเย็นของค่ำคืนกัดกินจิตใจของซิ่วอิง ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เน้นหนัก

“สิ่งที่เจ้าเห็นในนิมิตนั้น…คือ ซากอารยธรรมโบราณที่เคยรุ่งเรืองถึงขีดสุดเมื่อนานมาแล้ว ก่อนที่มหันตภัยครั้งใหญ่จะกวาดล้างทุกสิ่งให้หายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ พวกเขาไม่ได้พึ่งพาพลังวัตรหรือแก่นเซียน แต่ใช้สิ่งที่เรียกว่า ‘เทคโนโลยี’ เพื่อสร้างความยิ่งใหญ่”

คำว่า ‘ซากอารยธรรม’ และ ‘มหันตภัย’ ทำให้ซิ่วอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่พอถึงคำว่า ‘เทคโนโลยี’ นั่นกลับฟังดูแปลกหูและไม่คุ้นเคยอย่างยิ่ง นางพยายามทำความเข้าใจกับคำศัพท์ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนนี้

“เทคโนโลยี…มันคืออะไรหรือท่าน?”

ผู้เฝ้าดูไม่ได้ตอบด้วยคำพูด แต่เขาเลิกมือขวาที่มีขนาดใหญ่ขึ้นมาและในฝ่ามือที่ถูกหุ้มด้วยถุงมือหนาของเขานั้นมีผลึกที่งดงามคล้ายก้อนหินขนาดเท่ากำมือของบุรุษ ดูไม่เหมือนอัญมณีที่มาจากเหมืองแร่ทั่วไปเลย

“นี่คือสิ่งที่เรียกว่า ศิลาสื่อสาร” ผู้เฝ้าดูโยนศิลานั้นมาให้ซิ่วอิงอย่างไม่ลังเล ซิ่วอิงรับไว้ด้วยมืออีกข้างอย่างรวดเร็ว รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาจากผิวผลึก “มันก็เป็นส่วนหนึ่งของเทคโนโลยีโบราณที่ข้ากล่าวถึง แม้จะอยู่ห่างกันถึงพันลี้เจ้าก็สามารถสื่อสารกับผู้ที่เจ้าต้องการได้ เพียงแค่นึกถึงผู้ที่ถือศิลาอีกก้อนหนึ่ง”

“สื่อสารกับผู้ที่อยู่ห่างพันลี้ได้เพียงแค่คิดถึง…” ซิ่วอิงทวนคำอย่างอึ้ง ๆ นางตรวจสอบศิลาในมืออย่างละเอียด มันดูเหมือนก้อนหินที่ถูกเสกให้มีชีวิตชีวาด้วยพลังงานบริสุทธิ์ นางไม่เข้าใจคำอธิบายที่ซับซ้อน แต่สามารถตีความสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อถึงได้

“อืม…ก็แค่พูดคุยกับก้อนหิน แล้วคนที่อยากคุยด้วยจะได้ยิน…ข้าพอจะเข้าใจแล้ว” นางสรุปออกมาอย่างง่าย ๆ ตามความเข้าใจของตน

ผู้เฝ้าดูหัวเราะเบา ๆ เสียงของเขาฟังดูแห้งผาก “เจ้าเข้าใจแก่นแท้ได้รวดเร็วนัก” เขาหยุดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ “มีปีศาจผู้รอบรู้แห่งหกพิภพผู้หนึ่ง เขาผู้นี้มีภูมิความรู้เกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่างในหกพิภพ มีพลังหยั่งรู้ที่ไม่ธรรมดา และเขาเปิดร้านขายของสารพัดประโยชน์ที่เดินทางไปทั่วทุกหนแห่ง”

“หลายสิบปีมานี้ไม่มีใครพบเขาอีกเลยนับตั้งแต่เขาหายสาบสูญไปจากพกพิภพ แต่หากชะตาของเจ้าถูกกำหนดไว้ให้พบเจอ…การเดินทางสู่หุบเขาแห่งซากปรักหักพังของเจ้าอาจจะนำพาเจ้าไปสู่ร้านของเขาได้”

ซิ่วอิงรู้สึกตื่นเต้นกับความเป็นไปได้ที่บุรุษลึกลับผู้นี้กล่าวถึง หากมีปีศาจที่รู้ทุกเรื่องจริง นางก็คงจะหาทางออกสำหรับปริศนาของรูมิติสีดำทะมึนได้ แต่ก่อนที่นางจะทันได้เอ่ยปาก ผู้เฝ้าดูก็ชิงทำบางสิ่งบางอย่างอย่างรวดเร็ว

วูบ!

ศิลาสื่อสารในมือของซิ่วอิงถูกดึงกลับไปอย่างรวดเร็วด้วยพลังงานที่ไม่รู้จัก มันลอยกลับไปอยู่ในมือของผู้เฝ้าดูอย่างแม่นยำและนุ่มนวล ซิ่วอิงมองตามอย่างงุนงง

“อ้าว! ท่าน…ท่านไม่ได้จะให้ข้าหรือเจ้าคะ?” นางเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

“เปล่าหรอก” ผู้เฝ้าดูตอบอย่างเรียบง่าย “ข้าแค่แสดงให้เจ้าดู เจ้าควรจะไปซื้อมันเอาเองถ้าได้เจอร้านนั่นน่ะนะ”

ซิ่วอิงทำสีหน้างงงวยเล็กน้อย การเดินทางเพื่อหาสิ่งที่บุรุษชุดขาวพูดถึงว่าไม่เสียเงินไปแล้วครั้งหนึ่ง บัดนี้ต้องตามหาปีศาจเพื่อซื้อก้อนหินประหลาดอีกก้อนหนึ่ง นางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับชะตากรรมที่ยุ่งยาก

“แล้ว…หลังจากที่ข้าเห็นภาพพวกนั้นแล้ว ข้าต้องทำอะไรต่อ? ข้าไม่รู้เลยว่าหุบเขาซากปรักหักพังนั้นอยู่ที่ใดบนแผนที่” นางหันกลับมาถามคำถามที่สำคัญที่สุดอีกครั้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะหาคำตอบให้ได้

ผู้เฝ้าดูซึ่งยืนตระหง่านราวกับเงาของภูเขาเบื้องหลังนั้นนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ความเงียบนั้นหนักอึ้งและเต็มไปด้วยปริศนาราวกับว่าเขากำลังชั่งน้ำหนักคำพูดแต่ละคำที่จะเอ่ยออกมา

ในที่สุดเสียงทุ้มลึกที่ก้องกังวานก็ดังออกมาจากใต้ฮู้ดคลุมอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความสงสาร ความเร่งรีบ และความมุ่งมั่นที่ซิ่วอิงไม่อาจเข้าใจได้ เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังมองไปยังทิศทางที่อยู่ห่างไกลออกไปสุดขอบฟ้า ผ่านกำแพงเงาและแสงจันทร์ของยามค่ำคืน

“เจ้าจงมุ่งหน้าสู่เขตเป่ยผิง” ผู้เฝ้าดูกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ที่แห่งนั้นมีหุบเขารกร้างที่ไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้าไป ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในแถบนั้นเชื่อว่าเป็นดินแดนต้องสาปมีซากอารธรรมโบราณขนาดใหญ่ที่ผู้บุกรุกจะต้องพบกับหายนะ”

ซิ่วอิงขมวดคิ้วแน่น เมื่อได้ยินชื่อเมืองที่ถูกเอ่ยถึง

“เป่ยผิง…” นางทวนคำอย่างแผ่วเบา

สำหรับสตรีที่เพิ่งเดินทางข้ามมณฑลเพื่อมายังจางเย่ซึ่งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือสุดของอาณาจักร การเดินทางไปยังเป่ยผิงนั้นหมายถึงการเดินทางที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของนาง เป่ยผิงตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของอาณาจักร ห่างจากเขตนี้ไปนับพันลี้ ต้องข้ามแม่น้ำเหลืองที่ยิ่งใหญ่ ต้องผ่านที่ราบลุ่มของมณฑลจี้โจวที่เต็มไปด้วยผู้คน และต้องเดินทางผ่านเมืองที่สำคัญหลายแห่ง เป็นการเดินทางที่ยาวไกลกว่าการเดินทางจากฉางอันมายังจางเย่เสียอีก!

“ที่แห่งนั้น…มันไกลมากเลยนะเจ้าคะ!” ซิ่วอิงไม่อาจซ่อนความตกใจได้ นางเคยได้ยินชื่อของเป่ยผิงมาบ้างจากปากของพ่อค้าที่เดินทาง แต่ไม่เคยคิดว่าจะต้องเดินทางไปที่นั่นด้วยตัวเอง

“ในหุบเขาแห่งนั้นมีข่าวลือว่ามีสิ่งก่อสร้างแปลก ๆ มากมาย ที่ร่ำลือว่าเป็นของคนโบราณตั้งตระหง่านอยู่ มันมีรูปลักษณ์ที่ไม่เหมือนสถาปัตยกรรมใด ๆ ที่มนุษย์ในยุคนี้รู้จัก มีหอคอยที่ทำจากคอนกรีต มีกำแพงที่สูงเสียดฟ้าที่ถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์ที่เหี่ยวแห้ง และมีซากของ รูปปั้นประหลาดที่ทำจากเหล็กสนิมเขรอะ” ผู้เฝ้าดูยังคงบรรยายต่อไปอย่างไม่เร่งรีบ แต่ทุกคำพูดกลับสร้างภาพที่น่าพรึงกลัวในจินตนาการของซิ่วอิง

“เป็นเรื่องของเจ้าแล้ว ผู้กลับชาติมาเกิดเอ๋ย ขอให้โชคดีกับการเดินทาง”

คำสุดท้ายที่หลุดออกมาจากปากของเขาทำให้ซิ่วอิงต้องตะลึง ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความไม่เข้าใจ

“อะ…อะไรนะเจ้าคะ! กะ…กลับ…กลับอะไรนะ!”

ซิ่วอิงตะโกนออกไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่นางกำลังพยายามทำความเข้าใจคำพูดสุดท้ายที่แปลกประหลาดนั้น ร่างสูงใหญ่ของผู้เฝ้าดูก็สลายตัวไปในความมืดมิดของค่ำคืนอย่างสมบูรณ์ ราวกับว่าเขาเป็นเพียงภาพลวงตาที่เกิดจากแสงและเงา

“เดี๋ยวกลับมาก่อนเซ่!!!”

เสียงตะโกนของซิ่วอิงดังสะท้อนก้องอยู่ในหุบเขาที่ว่างเปล่า มีเพียงสายลมหนาวที่พัดพาเอาฝุ่นทราย มาเสียดสีกับใบหน้าของนางเท่านั้นที่ตอบกลับมา

นางทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหินอีกครั้ง ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามาในจิตใจ ทั้งความสับสนต่อคำว่า 'ผู้กลับชาติมาเกิด' ความคับข้องใจที่ถูกทิ้งไว้กับปริศนาที่ใหญ่โต และความตื่นตระหนกต่อการเดินทางที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

"ต้องหาที่พึ่งทางใจ" พูดจบก็นั่งเรียงหินเป็นเจดีย์แล้วกล่าวคำที่พูดบ่อยที่สุดในช่วงนี้ออกมา "ข้าแต่สัจเทพอี๋เหอ ผู้ทรงอำนาจแห่งแดนเทพ ข้าขออัญเชิญพลังของท่านมาสถิตในกาย เพื่อปลดล็อกขีดจำกัดและก้าวสู่ศักยภาพที่แท้จริง ขอให้พรแห่งท่านนำพาข้าไปสู่ความแข็งแกร่งอันไร้ขีดจำกัด!"

หลังจากอธิษฐานเสร็จซิ่วอิงก็เงยหน้ามองไปยังทิศทางที่ผู้เฝ้าดูเคยยืนอยู่ นางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้ง ปรับเสื้อผ้าที่ใช้ในการเดินทางให้เข้าที่ ง้าวคู่ใจถูกตรึงไว้ด้านหลังอย่างมั่นคง การเดินทางที่ไกลที่สุดในชีวิตของนาง กำลังจะเริ่มต้นขึ้นจากขอบดินแดนตะวันตกมุ่งสู่ชายแดนทางตะวันออกเฉียงเหนือของอาณาจักร

ซิ่วอิงถอนหายใจยาว พ่นไอหนาวออกมาเป็นควันสีขาวบางเบา นางเริ่มก้าวเดินลงจากภูเขาตันเซี๋ยอย่างเงียบเชียบ โดยมีเพียงแสงดาวและแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมากระทบเป็นดวงตาที่คอยเฝ้ามองความก้าวหน้าของนางบนเส้นทางที่ถูกกำหนดโดยชะตากรรม

[LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

(อย่าลืมลบ EXP ให้ด้วยน้า)

@Watcher   

ไอหนาวของทะเลทรายยามค่ำคืนที่บริเวณเชิงเขาภูเขาตันเซี๋ยนั้นโหดร้ายอย่างถึงที่สุด มันแผ่ซ่านกัดกินความอบอุ่นที่เคยมีอยู่ของผิวกายซิ่วอิงอย่างช้า ๆ จนแทบจะทำให้เลือดในกายแข็งตัว ความเยือกเย็นภายนอกนั้นรุนแรงเสียยิ่งกว่าความเย็นยะเยือกของจิตใจที่ว่างเปล่า

ซิ่วอิงทิ้งเบื้องหลังของริ้วหินทรายหลากสีสันที่บัดนี้กลายเป็นเงาดำทะมึนภายใต้แสงจันทร์สีเงินวาวไว้เบื้องหลัง ง้าวคู่ใจถูกตรึงไว้ด้านหลังอย่างมั่นคงอีกครั้งภายใต้เสื้อคลุมที่ทำจากผ้าเนื้อหยาบสีทึม ซึ่งแทบจะไม่มีคุณสมบัติในการป้องกันความหนาวเย็นจากลมที่พัดกระโชกมาจากที่ราบสูงทางตะวันตกเฉียงเหนือ นางเริ่มก้าวเดินลงจากขุนเขาอย่างเงียบเชียบสู่ที่ราบของระเบียงเหอซี ทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำลงบนพื้นทรายปนกรวดนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ราวกับเป็นการกระทำที่เคารพต่อความเงียบสงบอันศักดิ์สิทธิ์และน่าเกรงขามของผืนทะเลทรายยามค่ำคืน

ท้องฟ้าเหนือดินแดนตะวันตกสุดของต้าฮั่นนั้นช่างมืดมิดและกว้างใหญ่ไพศาลอย่างหาที่สุดไม่ได้ ดวงดาวนับล้านดวงส่องแสงระยิบระยับราวกับถูกบรรจงโรยอยู่บนกำมะหยี่สีดำที่ทอดยาวอย่างไร้ขอบเขต ซิ่วอิงเงยหน้ามองกลุ่มดาวเหนืออันเป็นที่รัก ซึ่งเปรียบเสมือนเข็มทิศแห่งโชคชะตาที่ชี้ทางให้นางมุ่งหน้าสู่ทิศตะวันออกอย่างมั่นคงไปยังรื่อเล่อ เมืองป้อมปราการอันเป็นจุดพักแรกของการเดินทางพันลี้

พื้นดินในบริเวณนี้ของระเบียงเหอซีไม่ได้เป็นทะเลทรายทรายล้วน ๆ แต่มันคือพื้นกรวดหินที่เต็มไปด้วยเศษหินขนาดเล็กและทรายที่แห้งแข็งเป็นแผ่นหนาร่องรอยล้อเกวียนที่ถูกบดทับจนลึกของขบวนคาราวานที่เดินทางไปยังจางเย่ในเวลากลางวันยังคงปรากฏให้เห็นเลือนราง มันเป็นเส้นทางเดียวที่ทำให้นางเชื่อมั่นว่าจะไม่หลงทางในความมืดมิดที่น่ากลัวนี้ ซิ่วอิงจดจำคำกล่าวของผู้เฝ้าดูเกี่ยวกับเป่ยผิงและซากอารยธรรมได้อย่างชัดเจน นางรู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้าไม่ได้เป็นเพียงการเดินทางธรรมดา แต่เป็นการเดินทางที่ถูกกำหนดโดยชะตากรรมที่ลึกลับ

ตลอดช่วงเวลาอันยาวนานของการเดินเท้าตั้งแต่ยามโฉ่วถึงยามอิ๋น ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่อากาศหนาวเหน็บที่สุดของคืน นางไม่พบเห็นสิ่งมีชีวิตใด ๆ เลยนอกจากเงาของตนเองที่ทอดยาวอย่างบิดเบี้ยวบนพื้นทรายยามแสงจันทร์สาดส่อง และเสียงหอนแผ่วเบาของสัตว์ป่าบางชนิดที่ดังมาจากเนินเขาลับตา ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่น่าสะพรึงกลัวปกคลุมทั่วทุกทิศทาง ไม่มีเสียงของเมือง ไม่มีแสงไฟจากบ้านเรือน มีเพียงความเงียบงันที่กดทับและเสียงของสายลมเท่านั้น

ซิ่วอิงยังคงเดินต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ พลังวัตรที่ฝึกฝนมาถูกนำมาใช้ในการหมุนเวียนพลังงานไปทั่วร่างกาย เพื่อต่อสู้กับความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านอย่างต่อเนื่อง ทุกย่างก้าวเปรียบเสมือนการบดขยี้อุปสรรคทางจิตใจที่ถาโถมเข้ามา นางพยายามใช้สมาธิอยู่กับลมหายใจเข้าออกตามที่เคยได้ฝึกฝนอย่างหนักจากเหล่าจอมยุทธ์พเนจรในวัยเยาว์ทว่าภาพของนครที่สูงเสียดฟ้า และอสูรกายรูปลักษณ์วิปริต ก็ยังคงฉายชัดอยู่ในห้วงความคิด

ในช่วงยามอิ๋นซิ่วอิงหยุดพักเล็กน้อยที่โขดหินขนาดใหญ่ที่ถูกลมกัดกร่อนจนมีรูปร่างแปลกประหลาดคล้ายรูปปั้น นางทิ้งตัวนั่งลงพักเหนื่อยและใช้ถ้วยไม้เล็ก ๆ ตักน้ำจากกระบอกน้ำหนังแพะที่พกมาขึ้นมาจิบเพียงเล็กน้อย นางเงยหน้ามองไปยังทิศใต้ ซึ่งเป็นที่ตั้งของเทือกเขาฉีเหลียงซาน แนวขุนเขาสีดำทะมึนทอดยาวตัดกับท้องฟ้าเบื้องบน ความยิ่งใหญ่ของขุนเขานั้นเป็นเสมือนความมั่นคงเดียวที่นางพอจะยึดเหนี่ยวได้

ในขณะที่นางกำลังดื่มน้ำอยู่นั้น นางก็สังเกตเห็นจุดดำเล็ก ๆ ที่เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าบนพื้นทรายทางตะวันออกเฉียงเหนือ มันคือขบวนเกวียนขนาดเล็กของพ่อค้าที่กำลังเดินทางสวนทางไปยังจางเย่ ซึ่งเป็นหลักฐานที่ยืนยันว่านางไม่ได้เดินผิดทาง นางไม่ได้เข้าไปสอบถาม แต่ได้แต่ยืนมองขบวนเกวียนนั้นค่อย ๆ คล้อยผ่านไปอย่างเงียบ ๆ ในความมืดมิด

เมื่อยามเหม่าล่วงเลยไป แสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าก็เริ่มสาดส่องจากขอบฟ้าทางตะวันออก ทาบทับผืนทะเลทรายและทิวเขาให้กลายเป็นสีทองแดงอย่างรวดเร็ว ความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างช่วงกลางคืนและกลางวันในระเบียงเหอซีนั้นช่างสุดขั้ว

เมื่อเข้าสู่ยามเฉินดวงอาทิตย์ขึ้นสูงจนพ้นขอบฟ้า ความร้อนที่สะสมในพื้นทรายก็เริ่มแผ่ออกมาอย่างรวดเร็ว ทำให้อุณหภูมิในอากาศสูงขึ้นอย่างฉับพลันราวกับพลิกฝ่ามือ ซิ่วอิงดึงผ้าคลุมศีรษะและผ้าพันคอให้แน่นขึ้นเพื่อปกป้องใบหน้าจากแสงแดดที่รุนแรงและป้องกันฝุ่นทรายที่เริ่มปลิวว่อน การเดินทางในยามกลางวันเต็มไปด้วยความทรมานจากความร้อนและความแห้งแล้งที่แผดเผา

ซิ่วอิงก้าวผ่านพื้นที่ที่นางเรียกว่า 'ทุ่งกรวดแห่งความเหงา' ซึ่งเต็มไปด้วยกรวดหินแข็งที่ถูกลมทะเลทรายพัดมากองรวมกันเป็นพรมสีเทาอมเหลืองที่ทอดยาวไปจนสุดสายตา บนพื้นผิวมีเพียงพุ่มไม้หนามที่ทนแล้งและมีใบเล็ก ๆ เท่านั้นที่พอจะให้สีเขียวแก่ทุ่งกว้างได้บ้าง เสียงกรวดหินที่ถูกรองเท้าหนังกระทบดังครืดคราดเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ เป็นเสียงเดียวที่ทำลายความเงียบงันของทุ่งกว้าง

ความกระหายน้ำกัดกินลำคอของนางอย่างรุนแรงอีกครั้ง ซิ่วอิงตระหนักดีว่านางต้องอดทนต่อไปจนกว่าจะเข้าใกล้เขตที่มีความชื้นมากขึ้น ซึ่งนั่นหมายถึงการเข้าใกล้เมืองรื่อเล่อให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ นางหยุดพักสั้น ๆ เพียงสองครั้งในช่วงยามนี้เพื่อจิบน้ำเพียงเล็กน้อย และปรับตำแหน่งของง้าวให้เข้าที่เท่านั้น

เมื่อเวลาล่วงเข้าสู่ช่วงยามซื่อจนถึงกลางวันยามเว่ย ความร้อนในทะเลทรายก็พุ่งถึงขีดสุด ซิ่วอิงต้องเผชิญกับภาพลวงตาของสายน้ำที่สะท้อนแสงระยิบระยับบนพื้นทรายเบื้องหน้า ภาพมายาเหล่านี้ยิ่งทำให้จิตใจที่อ่อนล้าของนางต้องต่อสู้กับความกระหายน้ำที่รุนแรงขึ้น

ในช่วงยามนี้นางก็ได้พบเจอขบวนคาราวานขนาดกลางที่เดินทางสวนทางมาจากทางตะวันออกอีกครั้ง ประกอบไปด้วยอูฐที่บรรทุกสินค้าอย่างหนักอึ้ง และมีพ่อค้าชาวหูคุ้มกันอย่างแน่นหนา คาราวานนี้หยุดพักอยู่ข้างทางเพื่อให้น้ำแก่อูฐที่อ่อนล้า

ซิ่วอิงตัดสินใจที่จะเข้าสอบถามเส้นทางและหาความรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเส้นทางสู่เป่ยผิง

“ข้ากำลังมุ่งหน้าไปยังรื่อเล่อ และจุดหมายปลายทางของข้าคือเป่ยผิง” ซิ่วอิงกล่าวพลางกอดหมัดทำความเคารพ “ขอเรียนถามท่านว่าบนเส้นทางนี้มีตำนานหรือเรื่องเล่าแปลก ๆ เกี่ยวกับสถานที่ต้องสาป หรือสิ่งก่อสร้างเก่าแก่ที่ถูกทิ้งร้างหรือไม่เจ้าคะ? ข้าได้ยินมาว่าทางตะวันออกมีซากอารยธรรมโบราณที่ผู้บุกรุกจะต้องพบกับหายนะ?”

หัวหน้าคาราวานชาวหูร่างใหญ่ไว้หนวดเคราเข้มข้น ตอบด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด 

“โอ้! แม่นางผู้นี้ช่างกล้าหาญนักที่พูดถึงเรื่องพวกนั้น บนเส้นทางนี้ไม่มีสิ่งใดน่ากลัวเท่าความแห้งแล้งและโจรป่าอีกแล้วล่ะ แต่ถ้าท่านมุ่งหน้าสู่ตะวันออกไปยังเขตเป่ยผิงอย่างที่ท่านกล่าวจริง ข้าเคยได้ยินเรื่องเล่าจากคนแก่มาว่ามีหุบเขาต้องสาปที่เต็มไปด้วยหอคอยที่ทำจากคอนกรีตที่สูงเสียดฟ้า และรูปปั้นประหลาดที่ทำจากเหล็กสนิมเขรอะ ชาวบ้านเชื่อว่ามันคือสถานที่ที่วิญญาณชั่วร้ายสถิตอยู่ ห่างจากที่แห่งนี้ไปไกลโพ้น…ข้าแนะนำให้ท่านหลีกเลี่ยงเสีย!”

เขาเล่าพลางส่ายหัวด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะยื่นกระบอกน้ำที่ทำจากทองเหลืองให้ซิ่วอิง “ท่านคงจะกระหายน้ำ รับน้ำนี้ไปดื่มเสีย คำแนะนำของข้าคืออย่าหันหลังให้เส้นทางหลักและรีบเข้าไปยังรื่อเล่อเสีย หากท่านหิวท่านก็สามารถซื้อเนื้อตากแห้งจากพวกเราไปได้”

“หลอกขายของนี่หว่า…” นางพึมพำเบา ๆ ให้ได้ยินคนเดียว ก่อนจะพูดต่อ “เอาเป็นว่าขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ”

ซิ่วอิงดื่มน้ำและซื้อเนื้อตากแห้งไปสองสามชิ้นเป็นการตอบแทนน้ำใจ นางรู้สึกถึงความจริงจังในคำเตือนของพ่อค้าและยืนยันในสิ่งที่ผู้เฝ้าดูได้บอกกล่าวกับนาง

หลังจากแยกจากคาราวาน ซิ่วอิงเดินทางต่อในช่วงบ่ายแก่ ๆ ของยามเซิน แสงแดดเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย แต่ความเหนื่อยล้าจากการเดินเท้าอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาเกือบยี่สิบชั่วโมงเริ่มส่งผลกระทบต่อนางอย่างรุนแรง

ความรู้สึกปวดร้าวที่กล้ามเนื้อขาเริ่มกัดกินอย่างช้า ๆ และสม่ำเสมอ นางพยายามใช้เทคนิคการเดินที่เรียกว่า 'ก้าวย่างไร้ร่องรอย' ซึ่งเป็นการใช้พลังงานเพียงเล็กน้อยในการยกเท้าขึ้นจากพื้นทราย เพื่อให้เดินได้นานขึ้น แต่มันก็ช่วยได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ภูมิประเทศในช่วงนี้เริ่มเปลี่ยนจากทุ่งกรวดไปเป็นเนินทรายที่ใหญ่ขึ้นและนุ่มกว่า การก้าวเดินบนทรายนุ่ม ๆ ทำให้การใช้พลังงานเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว นางต้องออกแรงดันขาอย่างหนักเพื่อไม่ให้เท้าจมลงไปในกองทรายที่ยุบตัวได้ง่าย ๆ

ซิ่วอิงเริ่มมองหาที่พักแรมสำหรับค่ำคืนนี้ นางรู้ดีว่าไม่สามารถเดินต่อไปในความมืดมิดอีกคืนหนึ่งโดยไม่มีการพักผ่อนอย่างจริงจังได้ การเดินทางสู่รื่อเล่อจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยอีกหนึ่งวันเต็มตามคำบอกของพ่อค้า การเตรียมตัวและพักผ่อนจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

เมื่อดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงสู่ขอบฟ้าตะวันตก บรรยากาศของความหนาวเย็นก็กลับมาครอบคลุมทะเลทรายอีกครั้งอย่างรวดเร็ว สีของทรายเปลี่ยนจากสีเหลืองทองเป็นสีส้มแดงฉาน ก่อนจะกลายเป็นสีเทาเข้มเมื่อแสงสุดท้ายของวันลับหายไป

ซิ่วอิงพบกับโขดหินขนาดใหญ่ที่มีรูปทรงคล้ายหลังเต่า ซึ่งสามารถใช้กำบังลมหนาวและซ่อนตัวจากการสอดส่องของโจรป่าได้ นางตัดสินใจที่จะตั้งค่ายพักแรมที่นี่ การเดินทางตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืนของนางสิ้นสุดลงแล้ว ณ จุดนี้ โดยที่ยังคงอยู่ห่างจากรื่อเล่ออีกหลายสิบลี้

นางปลดง้าวออกจากแผ่นหลังอย่างระมัดระวังวางลงบนพื้นทรายข้างกาย จากนั้นใช้ผ้าคลุมผืนหนาที่พกติดตัวมากางเป็นที่นอน และใช้กระเป๋าสัมภาระเป็นหมอน

ซิ่วอิงจัดการกับเนื้อตากแห้งที่ซื้อมาจากคาราวานโดยใช้มีดพกแล่เป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วเคี้ยวอย่างช้า ๆ เพื่อให้ได้พลังงานมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ น้ำในกระบอกหนังถูกจิบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ นางก็จุดไฟเล็ก ๆ จากไม้แห้งที่หาได้ตามซากพุ่มไม้เพื่อสร้างความอบอุ่นให้แก่ร่างกายและให้แสงสว่างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไฟกองเล็ก ๆ นั้นไม่ได้สว่างจ้า แต่ก็เพียงพอที่จะขับไล่ความมืดมิดที่น่ากลัวออกไปจากบริเวณใกล้เคียง ซิ่วอิงนั่งเหม่อมองไปยังเปลวไฟที่เต้นระริก ภาพนิมิตเกี่ยวกับนครที่รุ่งเรืองและล่มสลายฉายชัดเข้ามาในความคิดอีกครั้ง

เมื่อเข้าสู่ยามซวีซิ่วอิงก็ดับไฟลงอย่างระมัดระวัง เพื่อป้องกันการถูกตรวจพบโดยผู้ไม่หวังดี นางคลานเข้าไปในผ้าคลุมผืนหนา และหลับตาลงอย่างอ่อนล้าภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่พร่างพราว ความหนาวเย็นที่กัดกินร่างกายไม่สามารถขัดขวางความต้องการในการพักผ่อนของนางได้อีกต่อไป

การเดินทางสู่รื่อเล่อจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งในยามรุ่งอรุณของวันใหม่ โดยมีเป้าหมายที่ชัดเจนคือกำแพงเมืองสีน้ำตาลอมแดงที่ตั้งตระหง่านอยู่ ณ ขอบฟ้าตะวันออก

เปิดดันกลุ่มมังกรให้หน่อยฮะ ถ้าไม่ให้ใช้อันที่มีอยู่แล้ว

@Watcher 

ทันทีที่แสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มสาดส่องจากขอบฟ้าทางตะวันออก ซิ่วอิงก็ตื่นขึ้นจากการพักผ่อนอันน้อยนิด นางไม่ได้จุดไฟขึ้นมาอี แต่รีบเก็บผ้าคลุมและสัมภาระอย่างรวดเร็ว ง้าวคู่ใจถูกตรึงไว้ด้านหลังอย่างมั่นคงอีกครั้ง นางตรวจสอบน้ำในกระบอกหนังอย่างละเอียดถี่ถ้วนก่อนจะเริ่มก้าวเดิน

อากาศในยามเช้ายังคงเย็นยะเยือก แต่ความหนาวนั้นไม่สามารถเทียบได้กับความทรมานที่ต้องเผชิญในยามค่ำคืน การเดินเท้าในช่วงเช้าจึงเป็นช่วงเวลาที่ทำให้นางสามารถทำระยะทางได้อย่างรวดเร็ว

ภูมิประเทศเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด พุ่มไม้หนามและต้นหลิวทนแล้งปรากฏให้เห็นหนาตาขึ้นเรื่อย ๆ บ่งบอกถึงการเข้าใกล้แหล่งน้ำที่อุดมสมบูรณ์ ซิ่วอิงมองเห็นร่องรอยล้อเกวียนขนาดใหญ่ที่ถูกบดจนลึกทอดยาวไปตามทิศตะวันออกอย่างชัดเจน ซึ่งเป็นหลักฐานที่ยืนยันว่าเมืองรื่อเล่ออยู่ไม่ไกลเกินกว่าจะเดินถึงภายในวันนี้

เมื่อเข้าสู่ยามเฉิน ความร้อนก็เริ่มแผ่ซ่านอีกครั้ง นางต้องปรับผ้าคลุมและสวมเสื้อให้รัดกุมเพื่อป้องกันแสงแดดและฝุ่นทราย แต่ภาพของกำแพงเมืองที่คาดว่าจะได้เห็นในวันนี้ทำให้จิตใจของนางไม่ย่อท้อ

การเดินเท้าในช่วงกลางวันนั้นยาวนานและเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ซิ่วอิงไม่ได้หยุดพักอีกเลย ความถี่ในการจิบน้ำลดลงอย่างมากเพื่อประหยัดน้ำสำรองที่เหลืออยู่ ท่ามกลางความเวิ้งว้างของทะเลทราย ซิ่วอิงก้าวเดินผ่านซากปรักหักพังของหอสังเกตการณ์ที่ทำจากดินอัดซึ่งถูกทิ้งร้างมานานในยุคก่อน มันเป็นเครื่องเตือนใจว่าแม้แต่มหาอำนาจก็มิอาจเอาชนะธรรมชาติได้หากขาดการบำรุงรักษาอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเข้าสู่ช่วงบ่ายของยามเว่ยแสงแดดที่แผดจ้าเริ่มอ่อนลง และในที่สุดซิ่วอิงก็ได้เห็นภาพที่ชวนให้โล่งใจที่สุดในรอบสองวัน บนขอบฟ้าทางทิศตะวันออก แนวต้นไม้สีเขียวเข้มเริ่มปรากฏชัดเจน และภายในแนวต้นไม้เหล่านั้น กำแพงเมืองป้อมปราการรื่อเล่อสีน้ำตาลอมแดงก็ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าอย่างสง่างาม กำแพงดินอัดขนาดใหญ่นั้นดูแข็งแกร่งและมั่นคง เป็นสัญลักษณ์ของอารยธรรมที่รอดพ้นจากความโหดร้ายของทะเลทรายได้ด้วยสายน้ำจากเทือกเขาฉีเหลียงซาน

ซิ่วอิงก้าวเดินต่อไปอีกนานจนกระทั่งมาถึงบริเวณชานเมืองที่เต็มไปด้วยพื้นที่การเกษตรขนาดเล็กที่ได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยคูคลองที่ดึงน้ำมาจากภูเขา มีกระท่อมที่ทำจากดินอัดหลังเล็ก ๆ และโรงเตี๊ยมชั่วคราวที่สร้างด้วยไม้และผ้าใบสำหรับรองรับพ่อค้าที่เดินทางมาถึงในช่วงค่ำคืน

ซิ่วอิงเดินตรงไปยังโรงเตี๊ยมขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ข้างทางเข้าเมือง นางเลือกที่จะเติมพลังงานและรับฟังข่าวสารก่อนจะเข้าสู่ความวุ่นวายภายในกำแพงเมือง โรงเตี๊ยมแห่งนี้มีลักษณะเป็นอาคารไม้และดินอัดธรรมดา มีโต๊ะไม้ที่หยาบแต่แข็งแรงตั้งอยู่หลายตัว

นางนั่งลงที่โต๊ะมุมหนึ่ง สั่งแป้งทอดร้อน ๆ และเนื้อต้มที่ปรุงรสด้วยเครื่องเทศรสจัดที่หาได้ยากในแดนฉางอัน ขณะที่นางกำลังกัดแป้งทอดอย่างช้า ๆ เพื่อให้ความร้อนระอุเข้าสู่ร่างกาย นางก็ได้ยินเสียงสนทนาที่ดังออกมาจากโต๊ะข้าง ๆ ซึ่งเป็นที่นั่งของชายชาวบ้านในชุดเสื้อผ้าหนาหนักสองคน

“เจ้าได้ข่าวไหมพี่หวง” ชายร่างผอมกว่ากระซิบ “ข้าได้ยินมาว่าหมู่นี้พวกพ่อค้าที่เดินทางผ่านไปมาแถบทะเลทรายนี้ มักจะถูกปีศาจมังกรดำดักปล้นเอาทรัพย์สินไปจนหมด”

“เจ้าก็พูดไปเรื่อย อาเหว่ย!” ชายร่างท้วมที่ถูกเรียกว่าพี่หวงสวนกลับเสียงดัง “ไม่ได้ข่าวหรือว่ากองทัพต้าฮั่นเพิ่งได้ชัยในสนามรบที่ฉีเหลียงซาน กำลังใจทหารกำลังดีเยี่ยม ปีศาจที่ไหนจะกล้าโผล่หัวมาเพ่นพ่านแถวนี้กัน? พวกนั้นคงจะเป็นแค่โจรป่าที่อ้างชื่อปีศาจเพื่อข่มขู่เท่านั้นแหละ”

“แต่ข้าได้ยินว่ามันมีรูปลักษณ์ที่น่ากลัว มีเกล็ดสีดำสนิท มีหางยาวเหมือนมังกร…ไม่มีโจรป่าที่ไหนมีรูปลักษณ์แบบนั้นหรอก!” อาเหว่ยยังคงย้ำด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

พี่หวงหัวเราะเสียงดัง “เจ้ามันขี้ขลาดเกินไปแล้ว! แต่ก็นะ…ข้าได้ยินมาว่าเมื่อตอนเช้ามืดมีคาราวานจากทางตะวันตกผ่านมาให้น้ำอูฐบอกจะเดินทางไปทางตะวันออก ข้าก็บอกเส้นทางนั้นชาวบ้านลือกันว่ามีปีศาจดักซุ่มอยู่ พวกเขาก็ไม่เชื่อ…ไม่รู้ป่านนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

คำว่า ‘คาราวานจากทางตะวันตก’ และ ‘เส้นทางสู่ตะวันออก’ ทำให้ซิ่วอิงขมวดคิ้วแน่น หากสิ่งที่ชาวบ้านเล่าเป็นความจริงนั่นหมายความว่าภัยพิบัติกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้แล้ว

ซิ่วอิงไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป หน้าที่ของทหารและความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในฐานะผู้ฝึกยุทธ์สั่งให้นางต้องเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ทันที นางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ง้าวที่อยู่ด้านหลังทำให้ร่างนางดูสูงใหญ่และน่าเกรงขาม

“พี่ชายทั้งสอง” ซิ่วอิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวดแต่นุ่มนวล พลางเดินมาหยุดที่โต๊ะของพวกเขา “ข้าขออภัยที่ถือวิสาสะ แต่เรื่องที่ท่านเล่ามาเมื่อครู่เป็นจริงหรือไม่? แล้วเส้นทางที่ถูกดักซุ่มนั้นอยู่ที่ไหนกัน?”

พี่หวงมองซิ่วอิงตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความประหลาดใจ “เป็นสาวเป็นแส้ ออกเดินทางคนเดียวกลางทะเลทรายก็ว่าแปลกแล้ว ยังจะอยากไปยุ่งเรื่องของปีศาจอีกรึ? แม่นางอย่าไปยุ่งเรื่องพวกนั้นจะดีกว่า มันอันตรายเกินกว่าที่สตรีจะรับมือได้”

“ข้าอาจจะดูเป็นสตรีบอบบาง แต่ข้าก็พอจะมีวิชาติดตัวบ้าง” ซิ่วอิงกล่าวอย่างหนักแน่น ดวงตาของนางส่องประกายแห่งความมุ่งมั่นจนชายทั้งสองรู้สึกได้ถึงพลังอำนาจที่ซ่อนอยู่ “ข้าขอเพียงแค่รู้เส้นทาง ข้าคงปล่อยผ่านเรื่องเดือดร้อนพวกนี้ไม่ได้ ในเมื่อข้าก็เป็นทหารคนหนึ่ง”

เมื่อได้ยินคำว่า 'ทหาร' และเห็นสายตาที่เด็ดเดี่ยวของนาง พี่หวงก็พยักหน้าอย่างจำยอม 

“ก็ได้…เส้นทางนั้นอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของกำแพงเมืองนี้ ห่างไปไม่เกินสิบลี้ มันเป็นร่องเขาหินที่เชื่อมต่อไปยังที่ราบสูงทางตะวันออก ที่นั่นเป็นจุดที่ลมพัดแรงและมีก้อนหินบังตาเหมาะแก่การซุ่มโจมตีนัก”

ซิ่วอิงโค้งคำนับเล็กน้อย “ขอบพระคุณสำหรับข้อมูลและน้ำใจของท่าน” นางวางเงินอู่จูจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะอาหารของนางเพื่อจ่ายค่าอาหารที่ยังกินไม่หมด การช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์สำคัญกว่าความอิ่มท้อง นางหันหลังกลับและเริ่มออกเดินทางต่อไปในทันทีไปยังทิศทางที่พี่หวงบอก

ซิ่วอิงเดินเลี่ยงประตูเมืองมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ นางเดินทางผ่านทุ่งนาและคูคลองของชานเมืองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเข้าสู่พื้นที่ที่เป็นร่องเขาหินที่ทอดยาวไปตามแนวตะวันออกเฉียงเหนือ ภูมิประเทศเริ่มกลับมาเป็นทะเลทรายผสมกรวดหินอีกครั้ง แต่เต็มไปด้วยก้อนหินขนาดใหญ่และซอกหลืบมากมาย

เสียงหวีดหวิวของสายลมที่พัดผ่านร่องเขาดังราวกับเสียงร้องไห้ของวิญญาณ ซิ่วอิงดึงง้าวจากด้านหลังมาถือไว้ในมืออย่างมั่นคง ปลายง้าวสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็นที่กำลังจะลับขอบฟ้า

ไม่นานนัก นางก็มาถึงบริเวณที่เป็นทางแยกของร่องเขา นางได้กลิ่นคาวเลือดและเห็นร่องรอยของการต่อสู้ที่รุนแรงอยู่บนพื้นทราย ซากเกวียนที่แตกหักและสินค้าที่กระจัดกระจายไปทั่วคือหลักฐานที่ชัดเจน แต่ไม่มีร่างของมนุษย์ให้เห็น

ขณะที่นางกำลังตรวจสอบบริเวณนั้น เงาขนาดใหญ่แปดเงาก็ปรากฏขึ้นพร้อมกันจากด้านหลังก้อนหินที่ซ่อนตัวอยู่ เสียงคำรามที่แหบพร่าและต่ำลึกดังขึ้น เบื้องหน้านางคือปีศาจมังกรดำแปดตัว แต่ละตัวมีขนาดใหญ่ยักษ์สูงกว่าสองเท่าของซิ่วอิง ผิวหนังถูกปกคลุมด้วยเกล็ดสีดำสนิทที่สะท้อนแสงยามเย็นราวกับเหล็กกล้า รูปร่างที่เต็มไปด้วยพละกำลังและดุดันอย่างน่าสะพรึงกลัว อาวุธในมือของพวกมันทุกตัวคือกระบองเหล็กขนาดใหญ่ที่ดูหนักอึ้ง

ซิ่วอิงไม่รอช้าง้าวกรีดนภาถูกยกขึ้นตั้งท่าป้องกัน “แม้เจ้าจะเป็นปีศาจหรือโจรป่า ข้าก็จะไม่ยอมให้เจ้ามาทำลายความสงบสุขของอาณาจักรหรอกเจ้ามังกรตัวเหม็น!”

เสียงง้าวกรีดนภาถูกกวัดแกว่งไปในอากาศอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงแหวกอากาศอันแหลมคม ซิ่วอิงโจมตีใส่ปีศาจตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดทันทีด้วยเพลงง้าวสายฟ้าที่รวดเร็วและหนักหน่วง

ปีศาจมังกรดำตัวที่หนึ่งคำรามพร้อมยกกระบองเหล็กเข้าปะทะ เคร้ง! เสียงโลหะปะทะเกล็ดดังสนั่นหวั่นไหว ง้าวของซิ่วอิงถูกปัดออกไปเล็กน้อย แต่พลังที่ถ่ายทอดผ่านด้ามง้าวก็ทำให้ปีศาจต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความเจ็บปวด

ซิ่วอิงไม่เปิดช่องว่างให้นาน นางหมุนตัวร่ายเพลงง้าวราวกับพายุไต้ฝุ่น ง้าวถูกเหวี่ยงเป็นวงกลมตัดเข้าใส่ขาของปีศาจตัวที่สองและสามอย่างรุนแรง แคร่ก! เสียงกระดูกแตกดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน ปีศาจทั้งสองทรุดตัวลงคุกเข่าทันที

ปีศาจตัวที่สี่และห้าโจมตีประสานงานจากด้านข้างด้วยกระบองเหล็ก ซิ่วอิงใช้ด้ามง้าวยันพื้นทรายแล้วกระโดดตีลังกาหลบการโจมตีอันหนักหน่วงนั้นได้อย่างหวุดหวิด ทรายกระเด็นขึ้นมาบดบังสายตาของปีศาจเล็กน้อย นางใช้จังหวะนี้ปล่อยเพลงง้าวทลายเกล็ดที่รวบรวมพลังทั้งหมดไว้ที่ปลายง้าว ง้าวแทงทะลุเกราะเกล็ดสีดำของปีศาจตัวที่สี่ที่บริเวณลำคออย่างแม่นยำ

โฮก! 

ปีศาจตัวนั้นล้มลงทันที ร่างกายกระตุกเกร็ง ปีศาจตัวที่ห้าเห็นเพื่อนร่วมฝูงล้มลงก็เกิดความโกรธ มันทุบกระบองลงบนพื้นทรายอย่างรุนแรง ซิ่วอิงพลิกง้าวกลับมาป้องกันการโจมตีของปีศาจตัวที่หกและเจ็ดที่ตามเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่ซิ่วอิงกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับปีศาจที่เหลือ เสียงคำรามที่หนักแน่นและดุดันยิ่งกว่าก็ดังขึ้น เงาร่างที่เกือบสองเท่าของปีศาจตัวอื่นปรากฏขึ้นบนยอดโขดหิน มันคือหัวหน้าปีศาจมังกรดำตัวที่เก้า ซึ่งสวมใส่ชุดเกราะเต็มตัวที่ทำจากแผ่นเกล็ดสีดำดูเหมือนชุดเกราะของแม่ทัพโบราณ มันกระโดดลงมาอย่างรวดเร็วจนพื้นทรายสั่นสะเทือน

หัวหน้าปีศาจไม่ได้ถือกระบอง แต่ใช้มือเปล่าที่เต็มไปด้วยกรงเล็บแหลมคมพุ่งเข้าใส่ซิ่วอิงด้วยความเร็วที่เหนือกว่าลูกน้องทั้งหมด เคร้ง! กรงเล็บปะทะกับง้าวของซิ่วอิงอย่างรุนแรงจนเกิดประกายไฟ

ซิ่วอิงรู้ว่านี่คือศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุด นางรวบรวมพลังสุดท้ายไว้ที่ปลายง้าว ร้องตะโกนด้วยพลังทั้งหมด โจมตีเป็นจังหวะที่ซับซ้อนราวกับพายุ ง้าวฟันเข้าใส่เกราะเกล็ดของหัวหน้าปีศาจอย่างต่อเนื่องถึงสามครั้ง แคร่ก! แคร่ก! เกราะถูกกระเทาะออกอย่างช้า ๆ ในขณะเดียวกัน นางก็ใช้จังหวะที่หัวหน้าปีศาจชะงัก ง้าวของนางก็ถูกเหวี่ยงไปด้านหลัง ฟึ่บ! ปลายง้าวตัดเข้าที่คอของปีศาจตัวที่แปดที่กำลังพยายามลอบโจมตีจากด้านหลัง

หัวหน้าปีศาจมังกรดำคำรามด้วยความโกรธแค้นและพุ่งเข้าตะครุบซิ่วอิง แต่ซิ่วอิงใช้เทคนิคการซัดง้าวที่รุนแรงและรวดเร็วที่สุด เพลงง้าวของนางพุ่งตรงไปที่ช่องว่างเพียงเล็กน้อยระหว่างแผ่นเกราะที่บริเวณใต้รักแร้ของหัวหน้าปีศาจ

ฉึก!

ง้าวทะลุผ่านช่องว่างนั้นได้อย่างแม่นยำ ทำให้หัวหน้าปีศาจหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมด ร่างกายที่ใหญ่โตของมันล้มลงอย่างหนักพร้อมกับเสียงครืน! เสียงของมันเงียบไปอย่างสิ้นเชิงพร้อมกับปีศาจตัวที่เหลือที่ถูกกำจัดไปก่อนหน้านี้

ซิ่วอิงยืนนิ่งหอบหายใจอย่างหนักหน่วง มองดูร่างของปีศาจมังกรดำทั้งเก้าตัวที่ล้มตายอยู่บนพื้นทราย การต่อสู้อันดุเดือดนี้ทำให้ร่างกายของนางเหนื่อยล้าจนแทบจะยืนไม่ไหว

นางก้าวเข้าไปตรวจสอบพื้นที่อย่างละเอียด นางพบเพียงซากของคาราวานและร่างที่ไร้ชีวิตของพ่อค้าที่ถูกปล้นทรัพย์ไปก่อนหน้านี้ พร้อมกับทรัพย์สินที่กระจัดกระจายไปทั่ว นางเก็บรวบรวมทรัพย์สินและซากเกวียนเพื่อนำกลับไปมอบให้แก่ทางการที่เมืองรื่อเล่อ

ซิ่วอิงใช้เวลานานพอสมควรในการจัดเก็บทรัพย์สินที่ถูกปล้นกระจัดกระจาย และรวบรวมหลักฐานทั้งหมดของการต่อสู้อันดุเดือดที่เกิดขึ้นในร่องเขา นางนำผ้าผืนใหญ่มาคลุมร่างของเหล่าพ่อค้าผู้เคราะห์ร้ายที่ไร้ชีวิตอย่างเคารพ การกระทำนี้ไม่ใช่เพียงหน้าที่ในฐานะทหารของต้าฮั่นเท่านั้น แต่เป็นความเคารพต่อชีวิตผู้บริสุทธิ์ที่ต้องจบลงด้วยความโหดร้ายของเหล่าปีศาจ

เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปอย่างสมบูรณ์ ซิ่วอิงก็พาร่างที่อ่อนล้าและเปื้อนฝุ่นดินก้าวเข้าสู่ประตูเมืองรื่อเล่อที่ทำจากไม้และเหล็กขนาดใหญ่ ภายในกำแพงดินอัดที่แข็งแกร่ง บรรยากาศแตกต่างจากทะเลทรายภายนอกอย่างสิ้นเชิง แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันสาดส่องไปทั่วท้องถนนที่ปูด้วยกรวดหิน มีเสียงการค้าขายและเสียงพูดคุยของทหาร พ่อค้า และชาวเมืองดังเซ็งแซ่ไปทั่ว

ซิ่วอิงมุ่งหน้าตรงไปยังสำนักงานทหารรักษาการณ์ ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากประตูเมือง นางรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด มอบทรัพย์สินที่เก็บกู้ได้ และให้รายละเอียดเกี่ยวกับปีศาจมังกรดำ หัวหน้าทหารที่รับเรื่องแสดงความตกใจและขอบคุณนางอย่างสุดซึ้ง พร้อมรับปากว่าจะส่งคนไปจัดการกับศพของพ่อค้าและซากปีศาจอย่างสมเกียรติทันทีที่รุ่งสาง

แม้จะจัดการธุระเสร็จสิ้น แต่ซิ่วอิงกลับรู้สึกถึงความอึดอัดที่แผ่ซ่านอยู่ในร่างกายอย่างประหลาด มันไม่ใช่ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้เพียงอย่างเดียว แต่เป็นความรู้สึกเหมือนมีพลังงานมหาศาลบางอย่างถูกกักเก็บอยู่ภายในร่างกายไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้ การต่อสู้กับปีศาจมังกรดำได้ผลักดันให้นางก้าวข้ามขีดจำกัดเดิมไปแล้ว แต่เหมือนกับว่าเส้นทางข้างหน้ายังมีกำแพงที่ต้องทะลวงผ่านอีกชั้น

ความรู้สึกนี้นำพานางไปยังสถานที่ที่เงียบสงบที่สุดแห่งหนึ่งในเมือง นั่นคือ ศาลสัจเทพอี๋เหอ ซิ่วอิงก้าวเข้าไปในศาลอย่างเงียบเชียบ ภายในศาลถูกประดับด้วยตะเกียงน้ำมันที่ส่องแสงสีส้มนวล สร้างบรรยากาศที่สงบและศักดิ์สิทธิ์ เบื้องหน้าคือแท่นบูชาขนาดใหญ่ที่มีรูปสลักของเทพเจ้าใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาและอำนาจ

นางเดินเข้าไปที่แท่นบูชา คุกเข่าลงอย่างสงบวางง้าวไว้ข้างกาย และจุดธูปกำใหญ่ขึ้นมาปักไว้ในกระถางธูปขนาดใหญ่ กลิ่นหอมของกำยานลอยอบอวลไปทั่วศาล ขับไล่ความมืดมิดทางจิตใจออกไป

ซิ่วอิงหลับตาลงรวบรวมสมาธิ พลังวัตรในร่างกายเริ่มหมุนเวียนอย่างช้า ๆ นางรู้สึกถึงความเชื่อมโยงกับพลังบริสุทธิ์ของธรรมชาติที่แผ่ซ่านอยู่ในบริเวณศาลแห่งนี้ เมื่อสมาธิถึงจุดสูงสุด นางก็เริ่มกล่าวคำอธิษฐานด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง

“ข้าแต่สัจเทพอี๋เหอ ผู้ทรงอำนาจแห่งแดนเทพ ข้าขออัญเชิญพลังของท่านมาสถิตในกาย เพื่อปลดล็อกขีดจำกัดและก้าวสู่ศักยภาพที่แท้จริง ขอให้พรแห่งท่านนำพาข้าไปสู่ความแข็งแกร่งอันไร้ขีดจำกัด!”

ทันทีที่คำอธิษฐานจบลง พลังงานบริสุทธิ์สายหนึ่งก็พุ่งเข้าสู่ร่างกายของซิ่วอิงอย่างรวดเร็วราวกับสายน้ำที่เชี่ยวกราก พลังนั้นไหลเวียนไปทั่วเส้นลมปราณของนางอย่างรุนแรงจนนางต้องกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา ร่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ความรู้สึกอึดอัดก่อนหน้านี้ได้สลายหายไปอย่างสิ้นเชิง

เมื่อพลังงานสงบลง ซิ่วอิงก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายอย่างชัดเจน เส้นลมปราณขยายกว้างขึ้น และการหมุนเวียนพลังงานเป็นไปอย่างราบรื่นไร้รอยต่อ ราวกับว่ากำแพงที่ขวางกั้นขอบเขตใหม่ได้ถูกทำลายลงแล้ว นางรู้ดีว่าพิธีกรรมแห่งการอัญเชิญพลังนี้ได้ผลักดันให้นางก้าวเข้าสู่ขอบเขตแห่งการฝึกยุทธ์ที่สูงขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้ว

ซิ่วอิงใช้เวลานั่งสงบสติอารมณ์อยู่ภายในศาลจนกระทั่งแน่ใจว่าพลังงานในร่างกายมั่นคงแล้ว นางจึงลุกขึ้นยืน โค้งคำนับต่อรูปสลักเทพเจ้าด้วยความเคารพอย่างสูงสุด และเดินออกจากศาล

นางเดินไปยังโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมือง ซึ่งเป็นที่พักสำหรับพ่อค้าและผู้มีฐานะ นางจ่ายค่าห้องด้วยเงินทองแดงส่วนตัวที่เหลืออยู่ และขอห้องพักบนชั้นสองที่หันหน้าเข้าสู่ลานภายใน

ห้องพักนั้นเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน มีเพียงเตียงไม้ หมอน และผ้าห่มหนาสำหรับรับมือกับความหนาวเย็นยามค่ำคืนของระเบียงเหอซี ซิ่วอิงจัดการทำความสะอาดร่างกายอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นก็ทรุดตัวลงบนเตียง

ร่างกายที่ผ่านการต่อสู้ การเดินเท้าสองวันเต็ และการปลดล็อกพลังครั้งใหญ่ส่งสัญญาณให้ต้องพักผ่อนอย่างเร่งด่วน นางหลับตาลงปล่อยให้ความอ่อนล้าเข้าครอบงำอย่างสมบูรณ์เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการเดินทางอันยาวไกลสู่เป่ยผิงที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในยามรุ่งอรุณของวันใหม่

[LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

หลักฐานการต่อสู้

ศาสตร์การล่าสัตว์

ทุกการล่าปีศาจ/มารจะได้รับ +20 ตบะฝึกฝน และเพิ่มอัตราดรอปเลข 5

ยอดฝีมือ (ทอง)

ทุกการต่อสู้ (ประลองระบบ) จะยิ่งทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ได้รับโบนัสค่าประสบการณ์เติบโต +30 EXP

@Watcher 

เมื่อยามเหม่ามาเยือน แสงแรกแห่งรุ่งอรุณสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างไม้ของโรงเตี๊ยม ซิ่วอิงตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พลังปราณในร่างกายไหลเวียนอย่างเต็มเปี่ยมและมั่นคงหลังจากการปลดล็อกขีดจำกัดที่ศาลสัจเทพอี๋เหอ ร่างกายที่เคยอ่อนล้าจากร่องรอยการต่อสู้ก็ถูกเยียวยาจนเกือบสมบูรณ์

นางจัดการแต่งกายในชุดเสื้อผ้าที่เรียบง่าย เก็บง้าวคู่ใจไว้ด้านหลังอย่างแน่นหนา ก่อนจะตรวจสอบแผนที่เส้นทางค้าขายสู่ตะวันออกอย่างละเอียดถี่ถ้วน เส้นทางหลักต่อไปคือการมุ่งหน้าสู่เมืองกู้จางซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ ห่างไกลออกไปอีกหลายวัน

ก่อนจะออกเดินทาง ซิ่วอิงตระหนักถึงความรับผิดชอบในฐานะทหาร นางไม่ได้ต้องการให้กองทัพต้าฮั่นต้องเป็นกังวลหรือส่งคนออกติดตามหาการหายตัวไปอย่างกะทันหัน นางเดินลงไปชั้นล่างและสอบถามหาบริการส่งสารโดยนกพิราบ ซึ่งเป็นบริการเฉพาะของโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ที่ทำหน้าที่ติดต่อกับเมืองสำคัญต่าง ๆ

นางเขียนข้อความลงบนผ้าแพรเนื้อบางด้วยหมึกอย่างบรรจง ข้อความนั้นสั้นแต่ชัดเจน

เรียน ท่านแม่ทัพฮั่วแห่งค่ายพยัคฆ์ 

ตอนนี้ข้าน้อยปลอดภัยดี ข้าน้อยพบเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับร่องรอยมารและกำลังมุ่งหน้าสู่ตะวันออกเพื่อปฏิบัติภารกิจส่วนตัวที่เกี่ยวข้องกับความมั่นคงของแผ่นดิน ข้าจะรีบกลับไปรายงานตัวและขออนุญาตลาภารกิจอย่างเป็นทางการที่ฉางอันโดยเร็วที่สุด อย่าได้เป็นกังวลและขอความกรุณาอย่าส่งผู้ใดติดตาม 

ด้วยความเคารพอย่างสูง...พลทหารหรงซิ่วอิง

หลังจากมอบสาสน์และค่าบริการแก่พนักงานโรงเตี๊ยมที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลนกพิราบสื่อสารที่ถูกฝึกมาอย่างดีแล้ว นางก็รู้สึกโล่งใจที่ได้ทำตามหลักการที่พึงมีของทหารแล้ว

ซิ่วอิงเดินออกจากประตูเมืองรื่อเล่อที่เพิ่งเปิดต้อนรับแสงอรุณ บรรยากาศยามเช้าหน้าประตูเมืองเต็มไปด้วยความคึกคักอย่างน่าประหลาด คาราวานนับสิบคณะกำลังเตรียมความพร้อมในการออกเดินทาง มีทั้งพ่อค้าชาวหูที่เต็มไปด้วยหนวดเครา พ่อค้าชาวฮั่นที่สวมชุดผ้าไหมอย่างดี และกองทหารรักษาการณ์ที่กำลังตรวจสอบสินค้า

เมื่อผ่านประตูเมืองออกมา ซิ่วอิงก็เข้าสู่เส้นทางสายไหมที่เต็มไปด้วยร่องรอยของล้อเกวียนและรอยเท้าของอูฐมากมาย นางเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยพุ่มไม้หนามและพื้นกรวดหินที่แห้งแล้ง ซึ่งทอดยาวขนานไปกับคูคลองส่งน้ำที่หล่อเลี้ยงพื้นที่เพาะปลูกในเขตชานเมือง

การเดินทางในช่วงยามเฉินนี้ ซิ่วอิงยังคงเห็นผู้คนมากมายอยู่เป็นระยะ ส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านที่ออกไปทำนาหรือพ่อค้าที่เดินทางระยะใกล้ นางจึงยังไม่สามารถเร่งความเร็วได้มากนัก แต่ก็ใช้โอกาสนี้ในการสังเกตการณ์สภาพภูมิประเทศและสภาพของกองคาราวานต่าง ๆ ที่เดินทางมุ่งหน้าสู่ตะวันออกเฉียงใต้

เมื่อเวลาล่วงเข้าสู่ช่วงยามซื่อจนถึงกลางวันยามเว่ย ความร้อนในเขตทะเลทรายก็กลับมาแผดเผาอีกครั้ง คูคลองส่งน้ำที่เคยเห็นตามข้างทางค่อย ๆ เหือดหายไปทีละน้อย และในที่สุดก็ถูกแทนที่ด้วยที่ราบกรวดหินที่ไร้พืชพรรณใด ๆ แหล่งน้ำสุดท้ายที่ซิ่วอิงเห็นคือบึงน้ำขนาดเล็กที่ปกคลุมไปด้วยวัชพืชที่บริเวณชายขอบของเมือง

ซิ่วอิงรู้ดีว่าจากนี้ไปการเดินทางจะกลับสู่ความโหดร้ายของทะเลทรายอีกครั้ง การเดินทางจากรื่อเล่อไปยังกู้จางนั้นยาวนานและเต็มไปด้วยความท้าทาย ความเปลี่ยนแปลงของพลังปราณในร่างกายทำให้นางรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นมาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้นางประมาทต่อความโหดร้ายของธรรมชาติ

นางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอาศัยการหมุนเวียนพลังปราณอย่างต่อเนื่องเพื่อป้องกันความร้อนภายนอกไม่ให้เข้าสู่ร่างกายมากเกินไป เงาของตนเองที่ทอดยาวไปบนพื้นกรวดนั้นสั้นลงเรื่อย ๆ บ่งบอกว่าดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนเข้าสู่จุดสูงสุด

ในช่วงบ่ายนี้ ซิ่วอิงต้องเดินทางผ่านหุบเขาเล็ก ๆ ที่ถูกลมกัดเซาะจนมีรูปร่างแปลกประหลาด มันเป็นทางผ่านแคบ ๆ ที่ทำให้นางต้องเดินอย่างระมัดระวังเพื่อป้องกันการเกิดโจรป่า แต่เนื่องจากเป็นเส้นทางหลักที่คาราวานนิยมใช้ จึงมีเพียงร่องรอยการสัญจรที่ทิ้งไว้เท่านั้น

เมื่อเข้าสู่ช่วงบ่ายแก่ ๆ ของยามเซิน แสงแดดที่อ่อนลงเล็กน้อยทำให้บรรยากาศน่าอภิรมย์ขึ้น คาราวานและนักเดินทางคนอื่น ๆ เริ่มลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด หลายคนเลือกที่จะหยุดพักแรมตั้งแต่ช่วงเย็นเพื่อหลีกเลี่ยงการเดินทางในความมืดมิด

ซิ่วอิงยังคงเดินทางต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ ระยะทางที่ต้องทำในแต่ละวันเป็นสิ่งสำคัญที่สุด นางก้าวเดินผ่านพื้นที่ที่เป็นเนินทรายขนาดเล็กสลับกับทุ่งกรวดหินไปเรื่อย ๆ เสียงฝีเท้าของนางและเสียงลมที่พัดผ่านด้ามง้าวที่อยู่ด้านหลัง คือเสียงเดียวที่นางได้ยิน

เมื่อถึงยามโหย่ว แสงอาทิตย์ลับหายไปจากขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ผืนทะเลทรายกลับสู่ความมืดมิดและหนาวเย็นอีกครั้ง ซิ่วอิงมองหาทำเลที่เหมาะสมสำหรับการพักแรม คืนนี้นางยังอยู่ห่างจากจุดพักแรมของคาราวานขนาดใหญ่หลายสิบลี้ นางจึงต้องหาที่ที่สามารถซ่อนตัวได้ดีที่สุด

นางตัดสินใจหยุดพักที่ร่องหินขนาดใหญ่แห่งหนึ่งที่สามารถกำบังลมหนาวและซ่อนตัวจากการมองเห็นจากภายนอกได้ดีที่สุด นางปลดง้าวออกอย่างระมัดระวัง จัดเก็บสัมภาระ และจัดการเติมน้ำลงในกระบอกหนังอย่างประหยัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ นางเคี้ยวเนื้อตากแห้งที่เหลืออยู่พร้อมกับจิบน้ำเพียงเล็กน้อย

ความคิดของนางลอยไปยังเป่ยผิงและซากอารยธรรมที่ถูกผู้เฝ้าดูบอกกล่าว นางรู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้านั้นจะเต็มไปด้วยความอันตรายที่ยิ่งใหญ่กว่าเหล่าปีศาจมังกรดำที่เพิ่งสังหารไปอย่างแน่นอน ขอบเขตใหม่ของพลังปราณที่นางเพิ่งเข้าถึงนั้น อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเตรียมตัวเพื่อเผชิญหน้ากับหายนะที่ยิ่งใหญ่ที่รอคอยอยู่

ในยามค่ำคืนที่ปกคลุมไปด้วยดวงดาวที่สว่างไสว ซิ่วอิงนั่งสมาธิเพื่อปรับสมดุลพลังปราณที่เพิ่งปลดล็อก ร่างกายของนางเปรียบเสมือนภาชนะที่ได้รับการขยายให้ใหญ่ขึ้น ทำให้สามารถกักเก็บพลังได้มากกว่าเดิมหลายเท่าตัว พลังปราณที่เคยเป็นเพียงแค่กระแสเล็ก ๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวอยู่ในเส้นลมปราณ การเดินทางสู่กู้จางจะดำเนินต่อไปในวันรุ่งขึ้น โดยมีเป้าหมายคือการเข้าใกล้ความลับแห่งชะตากรรมของต้าฮั่นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ออกจากเมืองรื่อเล่อ

@Watcher