[โรงอุปรากร ซ่านเถียนเฉียวหร่ง]

XueXi ดี

วันที่ 3 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 18.00 - 19.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยจื่อฟู / ปีศาจจิ้งจอก

เสวี่ยซีเริ่มฮัมเสียงเบา ๆ เสียงนั้นนุ่มราวผ้าขาวพริ้วบนสายลม แต่ค่อย ๆ แทรกเข้าไปในคลื่นพลังของอักษรบนเสา แสงเรืองหม่นเปลี่ยนเป็นแสงทองขาว เส้นอักษรเริ่มไหลรวมกันเป็นวงหมุนกลางเสา เสียงสะท้อนของโรงอุปรากรเริ่มสั่นขึ้น 

“ได้ผล” เขากระซิบ แสงในเสากะพริบแรงขึ้น

เสียงกระแทกดัง ครืน! เขาเจ็บจุกจนหายใจไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง แต่ยังไม่ละมือจากเสา

“ไม่…ยังไม่ได้…” เขากัดฟันพึมพำ มือสั่นแต่ยังแตะอักษรต่อ เสียงในคอขานออกมาอีกครั้ง คราวนี้สูงกว่าเดิม เป็นเสียงที่ผสมด้วยความกล้าและสิ้นหวัง เสียงนั้นกระแทกเข้าในเสาโดยตรง

ตูม!

แสงบนเสาแตกออกเป็นลำแสงสีทองพุ่งขึ้นไปยังเพดาน แสงนั้นสะท้อนกับกระจกใสบนยอดโดมเหนือโรงอุปรากร แล้วแตกกระจายออกเป็นคลื่นเสียงยาว ราวเสียงระฆังของวัดใหญ่ก้องไปทั่วเมืองฉางอัน

เสียงนั้นทำให้แม้แต่หัวหน้าเผ่าจิ้งจอกยังชะงัก ดวงตาสีทองของมันหรี่ลงอย่างตกใจ “เจ้ากล้าเปิดกลไกงั้นรึ!”

เสวี่ยซีหอบแรง มือที่ยังแตะเสาอยู่เริ่มสั่นไม่หยุด ลำแสงสีทองพุ่งออกมารอบตัวเขาเป็นวง กลิ่นเลือดจาง ๆ ลอยแตะจมูก เขาก้มมองเห็นนิ้วของตนมีเลือดซึมออกมา แต่กลับยิ้มบาง ๆ “อย่างน้อยเสียงนี้จะช่วยให้ใครสักคนรู้ว่าที่นี่…ยังมีเราอยู่”

เสียงของเขาละลายไปพร้อมกับแรงลมร้อนจากเวที เว่ยจื่อฟูสบตาเขาเพียงเสี้ยววินาที ดวงตานางสั่นวูบ ก่อนจะจับกระบี่แน่น พลิกตัวขึ้นกลางอากาศ เงาร่างของนางแหวกฝุ่นและเปลวไฟพุ่งเข้าหาหัวหน้าเผ่าจิ้งจอกอีกครั้ง

โรงอุปรากรทั้งหลังสั่นสะเทือนจากแรงคลื่นเสียงและพลังยุทธ์ที่ปะทะกัน เสวี่ยซีเซถอยหลัง มือยังแตะเสาไว้จนสุดแรง ก่อนที่กลไกสุดท้ายจะปลดออก เสียงคล้ายระฆังขนาดใหญ่ดัง ก้องไปทั้งอาคาร

ประตูทุกบานของโรงอุปรากรเปิดผาง ลมแรงกรูเข้ามา กลิ่นควันและฝุ่นปลิวกระจายราวกับปีศาจหมอกกำลังหนี

เสียงระฆังจากกลไกโบราณยังไม่ทันจางหาย พื้นไม้ของโรงอุปรากรซ่านเถียนเฉียวหร่งก็สั่นสะเทือนอีกครั้ง ราวกับอาคารทั้งหลังจะพังครืน เสียงร้องคำรามของหัวหน้าเผ่าจิ้งจอกสะท้อนก้องออกมาจากทุกมุม เสียงนั้นลึกและหนา ดุจคำสาปที่สั่นสะเทือนอากาศ

“เจ้ากล้ามากมนุษย์น้อย” 

เงาร่างของหัวหน้าเผ่าจิ้งจอกปรากฏขึ้นบนเวที แต่แฝงแรงสังหารมหาศาล

เว่ยจื่อฟูปัดผ้าคลุมสีขาวออกจากบ่าอย่างสงบ ดวงตาคมเฉียบที่เคยนิ่งสงบ บัดนี้สะท้อนเพลิงสู้กลับด้วยแสงแห่งศักดิ์ศรี นางชักกระบี่เงินออกจากฝัก เสียงกระบี่ขูดโลหะสั้น ๆ ดังขึ้นเหมือนเสียงลมหายใจแรกของพายุ

“เจ้าล่ามนุษย์ไว้เพื่อบูชายัญงั้นหรือ” เว่ยจื่อฟูเอ่ยเสียงเรียบ 

หัวหน้าเผ่าจิ้งจอกแสยะยิ้ม “เลือดของผู้มีรูปงามจะเปิดประตูสู่ฤทธิ์เดชสูงสุดของเผ่าข้า เขาผู้นั้น” นางชี้ปลายนิ้วเรียวไปทางเสวี่ยซี “งดงามยิ่งกว่าใครที่ข้าเคยเห็น”

เว่ยจื่อฟูไม่ตอบ เพียงขยับปลายเท้า เสียง ฟุ่บ! ดังขึ้นพร้อมร่างขาววูบหายไปจากพื้นเวที กระบี่ในมือวาดเป็นแนวโค้งเสี้ยวจันทร์พุ่งเข้าหาคอของปีศาจจิ้งจอก

“โอ้ เร็วดีนัก” ปีศาจจิ้งจอกหัวเราะแผ่ว เสียงหัวเราะนั่นเหมือนลมหนาวแทรกในซอกหิน

เงาหางสะบัดขึ้นรับการโจมตี กระบี่เงินของเว่ยจื่อฟูปะทะเข้ากับหางหนึ่ง เสียงระเบิดของพลังยุทธ์ดังสะท้านจนเสาไม้สั่น ฝุ่นผงปลิวกระจายราวพายุทราย เสียงฟ้าร้องคำรามกลางโรงอุปรากรที่ปิดเงียบ

เสวี่ยซีที่ยังพิงอยู่ข้างเสา มองภาพตรงหน้าในความมืดสลัว ดวงตาอำพันสะท้อนภาพแสงเงินกับเพลิงแดงปะทะกันกลางอากาศ เหงื่อเย็นไหลผ่านขมับเขาอยากจะขยับ แต่พลังในร่างยังไม่ฟื้นเต็มที่ ได้เพียงกำมือแน่นเงียบ ๆ

“กระบี่ของเจ้า…กลิ่นโลหิตของมังกรสินะ” ปีศาจแสยะยิ้ม ดวงตาสีทองวาววับ

“ใช่ และมันจะฉีกเจ้าด้วย”

เพลิงปีศาจระเบิดขึ้นกลางฝ่ามือของหัวหน้าเผ่าจิ้งจอก ลุกเป็นดอกบัวสีแดงสดกลางอากาศ  เสียงดังสะเทือนเวทีจนพื้นไม้แตกเป็นรอยยาว

เว่ยจื่อฟูตวัดกระบี่สวนขึ้น พลังสีเงินกระแทกเพลิงแดงจนระเบิดเป็นฝุ่นควันกลืนทั้งสองร่างเข้าไป เหลือเพียงแสงสลัว

เสวี่ยซีพยายามยันตัวลุกขึ้น มือหนึ่งจับเสาไว้ไม่ให้ล้ม เขาเห็นแสงเงินและเพลิงแดงกวัดแกว่งรอบเวทีเหมือนดอกไม้สองสีเต้นรำกลางพายุ ฝุ่นไม้ปลิวกระจาย กลิ่นควัน ผสมเลือดและกลิ่นสมุนไพรที่ติดตัวเขา

“อย่าให้เขาเห็นเราอยู่ตรงนี้…” เขากระซิบในลมหายใจ

เสียง ฉับ! ของกระบี่และเสียงหางจิ้งจอกกระแทกกันดังต่อเนื่อง จนในที่สุดพลังทั้งสองฝ่ายระเบิดออกพร้อมกันเป็นคลื่นแรงมหาศาล 

ดังสะเทือนจากเวทีถึงเพดาน

เศษไม้ปลิวว่อน ผ้าม่านสีแดงขาดกระจาย เงาของเว่ยจื่อฟูทะลุม่านออกมา เธอคว้าเสวี่ยซีเข้ากอดไว้ก่อนที่แรงระเบิดจะกระแทกตามหลังมา

ครืน!!!

ลมร้อนพัดกระแทกหลังทั้งสองคน เว่ยจื่อฟูใช้ร่างของตนบังเสวี่ยซีไว้ ขณะกระโดดทะลุช่องหน้าต่างด้านข้างโรงอุปรากร แสงไฟสะท้อนจากหลังคากระเบื้องเป็นประกาย

เสียงปีศาจจิ้งจอกคำรามไล่หลังมา “พวกเจ้า!!!”

เมื่อร่างทั้งสองตกลงสู่พื้นด้านนอกโรงอุปรากร เว่ยจื่อฟูยังคงยืนมั่น กระบี่ในมือเปื้อนเลือดนิด ๆ แต่ดวงตายังคงนิ่งสงบเหมือนผืนน้ำในคืนเดือนดับ

เสวี่ยซีหอบแรง นั่งพิงกำแพงร่างอ่อนแรงแต่ดวงตาไม่พร่า เขาเงยหน้ามองนางที่ยืนเงียบตรงหน้า ลมหายใจเขาแผ่ว “ท่านมาช่วยข้า”

เว่ยจื่อฟูสบตาเขาในเงามืด ก่อนจะยื่นมือซ้ายซึ่งถือห่อผ้าเล็ก ๆ ออกมา “ข้าซื้อสิ่งนี้มาได้ระหว่างทาง ก่อนมา…”

เสวี่ยซีกะพริบตา พลางคลี่ห่อผ้าออกภายในคือขนมดอกไม้หอม กลีบดอกไม้แห้งโรยน้ำผึ้งเคลือบสีทองจาง กลิ่นอ่อนหวานลอยแตะจมูกทันที

“ข้าเสียใจ ที่มาช้า” เว่ยจื่อฟูพูดช้า ๆ “ทำให้เจ้าต้องตกอยู่ในอันตราย”

เสวี่ยซีมองขนมในมือนางก่อนยกมือสั่น ๆ รับมา ดวงตาอำพันสั่นเล็กน้อยแต่มีรอยยิ้มอ่อนโยนขึ้นบนริมฝีปาก “ไม่เป็นไรหรอก ข้ายังมีชีวิตอยู่เพราะท่าน”

เขากัดขนมคำเล็ก ๆ กลิ่นดอกไม้หวานละลายบนลิ้น พอเงยหน้ามองอีกครั้ง เว่ยจื่อฟูยังคงยืนเงียบ มือหนึ่งเช็ดเลือดที่ขอบปาก มือหนึ่งถือกระบี่เงินแนบลำตัว

ผ้าคลุมขาวของนางพลิ้วไปในอากาศ ขณะเงาสองร่างหนึ่งคือหญิงนักรบผู้เดียวดาย อีกหนึ่งคือชายหนุ่มบอบบางที่เพิ่งผ่านความตายมาเฉียดฉิว ยืนอยู่ท่ามกลางซากไฟของโรงอุปรากรที่ยังคุกรุ่น

ไอเทมเควสปลดหัวใจ เว่ยจื่อฟู

XueXi ดี

วันที่ 8 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 20.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

แสงโคมไฟนับร้อยสะท้อนประกายทองอาบทั่วโรงอุปรากรซ่านเถียนเฉียวหร่ง อาคารไม้แกะสลักลวดลายมังกรและเมฆมงคลงามราวภาพฝัน เสียงระนาด ฉาบ กลอง ดังประสานกับบทขับร้องของนักแสดงที่สวมหน้ากากงามวิจิตร บนเวทีเรื่องราวแห่งความภักดีและการทรยศกำลังดำเนินไป แต่เบื้องล่าง กลับมีพายุร้ายซ่อนอยู่

เสวี่ยซีในชุดคลุมเดินแฝงตัวอยู่ท่ามกลางแขกมากหน้าหลายตา ดวงตาสีอำพันมองสำรวจโดยไม่แสดงพิรุธ เขารู้ดีว่าในคืนนี้มิใช่เพียงงานเลี้ยงธรรมดา แต่เป็นฉากบังหน้าให้ผู้ไม่หวังดี ลงมือสังหาร ตงฟาง ซั่ว บุรุษผู้มากด้วยอำนาจและศัตรู

เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อการแสดงถึงฉากสำคัญ ทันใดนั้น เสวี่ยซีสัมผัสถึงความผิดปกติ เงาดำสายหนึ่งพุ่งผ่านช่องคานเหนือเวที แสงสะท้อนของใบมีดสั้นวาบในอากาศราวสายฟ้า เขาเบี่ยงกายอย่างรวดเร็วพุ่งเข้าหาตงฟาง ซั่ว ที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบ

เสียงโลหะกระทบกันดังแหลมคม เสวี่ยซีใช้กระบี่ที่พกติดตัวปัดคมมีดออกไปอย่างเฉียดฉิว ก่อนหมุนตัวบังร่างของตงฟาง ซั่วไว้ข้างหลัง แขกเหรื่อส่งเสียงกรีดร้อง ความโกลาหลปะทุทั่วหอ

"แยกกันระวังตัว!" เขาตะโกนเสียงเรียบแต่เด็ดขาด สายตาเหลือบไปเห็นอีกสามเงาที่แฝงกายในชุดดำ พวกมันเคลื่อนไหวคล่องแคล่วราวเงาจันทร์ 

“ท่านอาจารย์ระวัง”

“เจ้ากล้าลอบสังหารกลางงานเลี้ยงรึ!” ตงฟาง ซั่วตะโกนเสียงดัง ลุกขึ้นพร้อมชักดาบจากองครักษ์ข้างกาย ขณะเดียวกัน เสวี่ยซีพุ่งเข้าโจมตีผู้ลอบฆ่าคนแรก ใช้พัดกระแทกจุดชีพจรตรงข้อมือให้หลุดมีดร่วงลง

“จับพวกมันไว้” เสียงเรียกดังขึ้นทั่วโรงอุปรากร แขกเหรื่อพากันแตกตื่น ชายนิรนามอีกสองคนกระโดดหนีขึ้นหลังคา เสวี่ยซีไล่ตามถึงขั้นบันไดด้านหลัง เหลือเพียงเสียงฝีเท้าเร่งรีบและลมหอบหายใจแรง

เขาชะงักเมื่อได้ยินเสียงตงฟาง ซั่วเรียกจากด้านล่าง “เสวี่ยซี ระวัง!” ชั่วพริบตาเดียว คมมีดอีกเล่มฟันเฉียงลงจากเบื้องบน เสวี่ยซีเอนหลบแล้ว

เปิดประลอง

XueXi ดี

วันที่ 8 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 20.00 - 21.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

บนเวทีเสียงดนตรีหยุดลงอย่างสิ้นเชิง ผู้คนเริ่มแตกตื่น โกลาหลดังขึ้นทั่วห้องโถง ตงฟางซั่วถูกองครักษ์คุ้มกันไว้แน่น ขณะที่เสวี่ยซีต่อสู้อย่างดุเดือดกลางแสงเงาที่วูบวาบ

คนร้ายร่างหนึ่งพุ่งเข้าหาเขาพร้อมมีดสั้นชโลมพิษ เสวี่ยซีเบี่ยงตัวหลบเฉียดฉิว ก่อนใช้สันกระบี่ตัดเข้าข้อมืออีกฝ่าย เสียงโลหะกระทบพื้นดังแผ่วพร้อมเลือดที่สาดเป็นเส้นบาง

เสียงโลหะกระทบพื้นยังดังก้องอยู่ในอากาศ เศษผ้าและหยดเลือดกระจายบนพื้นไม้ เสวี่ยซีหอบหายใจหนัก กระบี่ในมือยังมีเลือดหยดไหลช้า ๆ เขาหันไปเห็นตงฟาง ซั่วปลอดภัยดีในวงล้อมขององครักษ์ ส่วนเถียนเฟิงยังคงยืนเงียบอยู่ด้านหลัง แต่แววตาคมของเขาไม่ละจากเงามืดตรงระเบียง

“ยังไม่หมด” เสวี่ยซีพึมพำ

เขาพุ่งตัวขึ้นไปบนชั้นบนอย่างรวดเร็ว ดึงม่านลงมา เผยให้เห็นเงาร่างในชุดดำอีกคนที่พยายามหลบหนี เสียงกระบี่เสียดแทงอากาศดัง 

ฉวะ!!!

กระบี่เงินของเสวี่ยซีเฉือนแขนอีกฝ่ายเลือดกระเซ็น ชุดดำร้องสั้น ๆ ก่อนกลิ้งตกลงมากลางเวที

เมื่อคนร้ายหมดสิ้น ทุกอย่างจึงค่อย ๆ เงียบลง เหลือเพียงเสียงหอบของผู้รอดชีวิตและเสียงโห่ร้องจากแขกที่แตกตื่นหนี

ประตูใหญ่เปิดผ่าง หน่วยมือปราบหลวงพร้อมเกราะเต็มยศกรูกันเข้ามา

“ล้อมพื้นที่ไว้” เสียงหัวหน้ามือปราบตะโกน “มีผู้ลอบสังหารท่านต้าซือถู ห้ามให้ใครออก”

ดาบหลายเล่มชี้มาทางเสวี่ยซีทันที ชายหนุ่มในชุดขาว มือถือกระบี่เปื้อนเลือด ยืนอยู่ท่ามกลางศพนักฆ่าหลายร่าง ภาพนั้นดูอันตรายจนน่าหวาดหวั่น

แต่ก่อนที่ใครจะออกคำสั่ง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“เขาเป็นผู้ช่วยชีวิตข้า!”

ทุกสายตาหันไป ตงฟางซั่วก้าวออกจากวงล้อมองครักษ์ ชุดขุนนางของเขาเปื้อนเล็กน้อย แต่แววตาแน่วแน่ “หากมิใช่เพราะเสวี่ยซี คืนนี้ข้าคงสิ้นชีพไปแล้ว”

มือปราบทั้งหมดหยุดนิ่งในทันที ก้มศีรษะลงแทบเท้า “ข้าน้อย…เข้าใจผิด ขออภัยที่เสียมารยาทขอรับ!”

เสวี่ยซีวางกระบี่ลงช้า ๆ ถอนหายใจเบา ๆ ความตึงเครียดคลายลง แต่เถียนเฟิงยังคงยืนนิ่ง ใบหน้าเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความคาดเดา

เขาพึมพำเบา ๆ “พวกมันกล้าลงมือในฉางอัน แสดงว่ามีคนในหนุนหลังแน่”

ตงฟาง ซั่วมองเสวี่ยซีอย่างพินิจ ก่อนพูดเสียงเรียบแต่แฝงแววอ่อนโยน “คืนนี้เจ้าทำได้ดีมาก เสวี่ยซี แต่ตั้งแต่บัดนี้ และข้าจะต้องสอบสวนภายหลังว่าใครเป็นผู้บงการเรื่องนี้”

เสวี่ยซีพยักหน้า ดวงตาอำพันสะท้อนแสงไฟวูบไหว 

“ขอรับ…อาจารย์”

ขณะที่แสงเทียนค่อย ๆ มอดดับ เหลือเพียงเงาของทั้งสามทอดอยู่บนพื้นไม้ เงาที่บิดเบี้ยวราวกับเงาของความลับที่ยังซ่อนอยู่ในเมืองฉางอันยามราตรี

ประลองชนะ