[น้ำตกอวิ๋นไถ]

[นักเดินทางรับซื้อของ]

[เงื่อนไข]

- วันที่นักเดินทางไปจากที่นี่: 10 กันยายน 2024

- กำหนดสตรอรี่ตามสตรอรี่ตัวละครของตัวเอง แน่นอนว่าไม่มีใครช้ำกัน -

- เขียนโรลเพลย์ขายของที่พ่อค้าต้องการรับซื้อให้กับพ่อค้าลึกลับ

[รายการ]

- เมือกปลา 20 อีแปะ (ต่อชิ้น) (จำนวนรับซื้อ 4/100)

- มุกไอปีศาจ 50 ตำลึงเงิน (ต่อชิ้น) (จำนวนรับซื้อ 4/10)

Longyue ดี

CHAPTER 27.1

วันที่ยี่สิบเอ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ

วันพุธ ช่วงเวลา 12.00 น.

ได้ยินจากสมาคมชาวยุทธ์ของชางลั่งถิงว่า “ที่น้ำตกอวิ๋นไถมีพ่อค้านิรนามไปมาลึกลับตั้งกระโจมรับซื้อสิ้นค้าบางชนิด อาทิ เมือกปลา มุกไอปีศาจ” สำหรับชาวยุทธ์นี่นับเป็นข่าวใหญ่ เพราะเมือกปลาปิดรับซื้อนานแล้ว ของชนิดนี้สามารถปรุงบะหมี่ฉีซานได้ก็จริงแต่มิใคร่ขายออกเท่าไรนัก หลงเยวี่ยมีอยู่ถึงสิบชิ้นคาดว่าจะต้องขายออกเสียห้าชิ้น มุกไอปีศาจก็หาได้ดีไปกว่ากันไม่ ยังเป็นของที่หลงเยวี่ยหาประโยชน์จากมันไม่ได้

เดิมทีคิดว่ามุกนี้มีสีประกายแดงงดงามราวกับเม็ดทับทิมอาจจะนำไปทำเป็นเครื่องประดับได้ น่าเสียดายที่มีกลิ่นไอของปีศาจเข้มข้นเกินไป เกรงว่าจะทำให้ผู้สวมใสคลั่งได้ในสักวัน ฉะนั้นขายทิ้งไปก่อนจะปลอดภัยที่สุด

วันนี้หลงเยวี่ยออกจากวังมาเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ

น้ำตกอวิ๋นไถสูงชันราวกับร่วงลงมาจากท้องฟ้า ตั้งตระหง่านอย่างน่าครั่นคร้าม ความงดงามของธรรมชาติ สมแล้วที่กล่าวว่าเป็นสุนทรียะของสวรรค์ เมื่อเดินไปถึงศาลาที่ด้านบนก็พลันเห็นพ่อค้านิรนามนั่งอยู่จริงๆ 

แรกเริ่มคิดว่าเป็นเพียงเรื่องเหลวไหล เพราะไม่คาดคิดว่าที่ลับหูลับตาคนเช่นนี้จะมีพ่อค้าโผล่ออกมา จะเรียกว่า หวาดระแวงเกินเหตุก็ไม่ผิดนัก

“พ่อค้า ได้ยินว่าท่านรับซื้อเมือกปลาและมุกไอปีศาจ” นางเป็นฝ่ายเกริ่น

“ไม่ผิด แม่นางมาถูกที่แล้ว”

หลงเยวี่ยยิ้ม “ดียิ่ง! โปรดแจ้งราคาแก่ข้าด้วย”

“เวลานี้ข้ารับซื้อเพียงสองอย่าง คือ เมือกปลาในราคา 20 อีแปะต่อชิ้น และมุกไอปีศาจในราคา 50 ตำลึงเงิน แม่นางสนใจขายสินค้าตัวไหน” 

“ข้าขายเมือกปลา 4 ชิ้น และมุกไอปีศาจ 4 ชิ้น” นางล้วงของออกมาจากกระเป๋า “ของอยู่นี่”

พ่อค้านิรนามรับสินค้าไปตรวจสอบแล้วพยักหน้า “ของมีคุณภาพ ค่าตอบแทนของท่านคือ 80 อีแปะ และ 200 ตำลึงเงิน โปรดรับไว้”

หลงเยวี่ยมองดูแล้วรู้สึกว่า คนผู้นี้คล้ายบัณฑิตมากเสียยิ่งกว่าพ่อค้า

“ท่านจะรับซื้ออยู่ที่นี่ถึงเมื่อไหร่”

“วันที่เก้าเดือนเก้าก็ไปแล้ว” อีกฝ่ายเอ่ย หลงเยวี่ยพยักหน้ารับรู้ "ไว้พบกันใหม่"

ขายเมือกปลา 4 ชิ้น มุกไอปีศาจ 4 ชิ้น  @@Admin 

JiTiandao มาร

วันที่ 29 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 03.00 - 04.00 น.

เสียงน้ำโครมครามจากเบื้องสูงก้องกังวานสะท้านไปทั่วหุบเขา ยามตีสองฟ้ามืดสนิท มีเพียงจันทร์เสี้ยวและดาราน้อยใหญ่ที่ลอยล่องอยู่เบื้องบนเป็นเพื่อนผู้สัญจรเดียวดาย จี เทียนเต้าเดินโซเซฝ่าพงหญ้ากับผืนไพร มาถึงหน้าผาหินสูงตระหง่าน น้ำตกอวิ๋นไถปรากฏตรงหน้าเขา 

ราวม่านเงินที่เทพเจ้าสวรรค์โปรยลงจากเบื้องบน สายน้ำที่ตกกระทบผาหินเบื้องล่างแตกกระเซ็นเป็นละอองหมอกขาวฟุ้งคลอเคลีย สายลมพัดพามาเกาะผมและเสื้อผ้าที่เก่าเกรอะของเขาจนเปียกชื้นเย็นยะเยือก

ชายชราหัวเราะเบา ๆ เหมือนคนเพ้อฝัน ยกมือกวาดไอน้ำที่ลอยมาต้องหน้า พึมพำว่า

“นี่หรือ…สุราฟ้า สุราดิน ที่เทพเทวาเก็บซ่อนไว้ให้ข้าผู้เดียว…”

เขาก้าวลงสู่ธารน้ำเบื้องล่าง คุกเข่าตักน้ำเย็นใสขึ้นมาดื่ม เสียงกลืนน้ำดังชัดเจนในความเงียบ รสชาติสดชื่นจนเขาแหงนหน้าหัวเราะเสียงก้อง แววตาเปล่งประกายคลุ้มคลั่งคล้ายได้เสวยน้ำทิพย์จากแดนสวรรค์ 

ท่าทางคึกคักยิ่งกว่าคราวที่ยืนอยู่หน้าปากเหมือง ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงพลันสั่นสะท้านด้วยพลังเพ้อเจ้อในใจ

จากนั้นเขาหาเศษผลไม้ป่าที่ร่วงตามโคนไม้ กัดแทะอย่างเอร็ดอร่อยราวกับได้กินอาหารทิพย์ พลางบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ฮ่า…น้ำตกนี้มิใช่น้ำธรรมดา หากเป็นโอสถชุบวิญญาณ ผู้ใดได้ดื่มย่อมเป็นเซียน!”

“ข้า…ข้าจะเป็นอมตะ จะปกครองสวรรค์ จะสั่งแผ่นดินให้สะเทือน!”

เสียงน้ำตกยังคงคำรามไม่หยุด แต่ในหูของเขากลับกลายเป็นเสียงพิณทิพย์ คล้ายเทพธิดาล่องลอยอยู่บนสายน้ำโปรยบทเพลงขับกล่อม เขาเดินโงนเงนไปที่ก้อนหินใหญ่ใต้ร่มไม้ริมธาร ล้มตัวลงนอนด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว สายตาพร่ามัวจ้องมองไอหมอกที่คลอเคลียเหนือผิวน้ำ 

ก่อนจะหลับใหลไปอีกครั้ง คราวนี้หลับอย่างบ้าเสียสติ ร่างดิ้นพลิกไปมา ปากยังพึมพำถึงเหล้าโอสถและรสชาติของน้ำตกอวิ๋นไถ

หมอกน้ำยังลอยล่องรอบกายเขา ดุจม่านแห่งความฝัน ที่กลืนเอาความจริงและเพ้อฝันเข้าด้วยกัน จนไม่อาจแยกได้ว่าแท้จริงแล้วเขาคือคนพเนจรชราผู้หิวโหย หรือเซียนบ้าคลั่งที่ได้เสวยน้ำทิพย์แห่งสวรรค์กันแน่…

JiTiandao มาร

วันที่ 30 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 09.00 - 09.30 น.

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลอดผ่านแมกไม้หนาทึบของป่านอกเมืองฉางอัน จอมยุทธชราผู้นั่งอยู่ริมแม่น้ำค่อย ๆ ลุกขึ้นด้วยท่วงท่าแปลกประหลาด ลำตัวผอมแห้งเปลือยเปล่าเปลือยเปล่าไร้แม้แต่ผ้าคลุม จี เทียนเต้ยิ้มบาง ๆ เหมือนคนบ้าที่เพิ่งได้เจอของเล่นใหม่ เขารู้สึกเหมือนน้ำเย็นในแม่น้ำนี้ล้างพิษความเหงาในใจได้ชั่วคราว

เสียงน้ำไหลกระทบหินดังก้องอยู่รอบตัว เขาค่อย ๆ วิ่งขึ้นฝั่งอย่างไม่รีบร้อน แต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่เหมือนจะระเบิดออกมาในทุกก้าวเท้า

"เจ้าคิดว่าข้าบ้าใช่ไหม?" เขาพูดกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับหัวเราะแห้ง ๆ ที่เต็มไปด้วยความขมขื่น "โลกนี้ไม่ได้ให้โอกาสข้า ข้าเลยต้องวิ่ง วิ่งให้ไกลจากความทรมาน"

จี เทียนเต้า ไม่สนใจสายตาของใคร เขาไม่แคร์สิ่งใดนอกจากความรู้สึกที่ร้อนรุ่มในอกของตัวเอง น้ำตกอวิ๋นไถเริ่มปรากฏอยู่เบื้องหน้า สายน้ำจากหินผาสูงชันร่วงหล่นลงมาเป็นสายธารเย็นเฉียบ ท่ามกลางแมกไม้ใบหลิวที่ลู่ไหวตามสายลมจี เทียนเต้าวิ่งเข้าไปใกล้ด้วยท่าทางไม่มั่นคงเหมือนคนจะล้ม แต่ดวงตาของเขากลับเปล่งประกายแปลกประหลาดราวกับมีไฟบางอย่างลุกโชนในใจ

"เจ้าเกราะเงิน" เขากระซิบชื่อคนที่ไม่มีจริงอีกครั้งอย่างเจ็บปวด "วันนี้ข้าจะกระโดดลงไป เพื่อบอกเจ้าว่า ข้ายังไม่ตาย ยังไม่ยอมแพ้"

ถึงริมหน้าผาน้ำตก จี เทียนเต้หยุดนิ่ง สายลมพัดแรงพัดใบหลิวปลิวว่อน ใบหน้าที่แห้งกร้านเผยรอยยิ้มที่ทั้งเศร้าและขบขันในเวลาเดียวกัน เขานั่งลงกับพื้น ใช้มือหยิบก้อนหินขนาดเล็กมาขว้างใส่น้ำตก

"โลกนี้มันโหดร้ายกับข้า แต่ข้าก็ยังมีชีวิต" เขาพูดเบา ๆ พร้อมกับตะโกนออกมาเหมือนไม่สนใจเสียงของตัวเอง "ข้าจะลงไปในสายน้ำนี้ด้วยหัวใจที่แหลกสลาย เพื่อพิสูจน์ว่าข้า  ยังมีชีวิตอยู่"

จี เทียนเต้ลุกขึ้นอีกครั้ง หันหลังให้แมกไม้และแผ่นดิน เขากระโดดลงไปในน้ำตกด้วยความแรงและแรงกล้าเหมือนคนที่ไร้สิ่งจะเสีย ดวงตาของเขาจ้องมองลึกลงไปในสายน้ำที่เย็นเฉียบ ความเจ็บปวด ความโดดเดี่ยว และความหวังที่ยังหลงเหลือถูกซัดไปพร้อมกับกระแสน้ำ

สายน้ำอวิ๋นไถไหลรินอย่างสงบ ทิ้งไว้เพียงเสียงสะท้อนของจอมยุทธชราผู้หนึ่งที่ไม่เคยหยุดต่อสู้ แม้จะถูกโลกทิ้งร้าง จี เทียนเต้ ยังคงมีชีวิตอยู่ในความทรงจำของน้ำและลม... แม้จะเพียงผ้าขี้ริ้วที่ถูกพัดปลิวไปกับสายลม

JiTiandao มาร

วันที่ 30 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 23.00 - 00.00 น.

ใต้เงาจันทร์เพ็ญ น้ำตกอวิ๋นไถยังคงเทกระหน่ำลงจากผาสูงชันเป็นม่านเงินระยับ เสียงน้ำกระทบหินดังครืนครั่นกลบเสียงพงไพรจนแทบสิ้น แต่ถึงกระนั้น กลับยังมีเสียงหนึ่งที่ดังแทรกขึ้นมา

เสียงแหบพร่าของชายแก่หัวล้านผู้เร่ร่อน

จี เทียนเต้า เดินโงนเงนเข้ามายังเชิงธาร สองแขนกางออก ราวกับจะโอบกอดสายน้ำอันไพศาล แล้วเปล่งเสียงร้องเพลงที่ไม่มีท่วงทำนองแน่นอน บางวรรคสูงแหลม บางวรรคต่ำพร่าจนแทบเป็นเพียงเสียงคำราม

“ฮ่า… น้ำตกไหลสูงส่งฟ้าดุจจอมยุทธ์ผู้เกรียงไกร… ข้าก็เกรียงไกร!”

“แว้กกก! ฮ่าๆๆๆ… โลกทั้งโลกมิอาจหยุดยั้งข้าได้ แม้จะมีแต่หมัดผอมแห้งนี้ ฮ่าๆๆ!”

เขาหัวเราะลั่นไปพลาง ตบอกตัวเองจนเสื้อผ้าขาดรุ่ยสะบัด ขณะเดียวกันก็วิ่งวนไปรอบก้อนหินริมธาร ร้องรำทำท่าประหลาดเหมือนนักแสดงงิ้วเมาที่ลืมบท

บางคราวเขาหยุดนิ่ง หันหน้าขึ้นสู่สายน้ำที่ตกลงมาจากผาสูงแล้วตะโกนราวกับสนทนากับน้ำตกนั้นเอง

“เจ้าฟังหรือไม่! น้ำใสไหลแรงปานใด ก็ยังมิอาจล้างกลิ่นกายข้าได้! ฮ่าๆๆ! แต่ช่างเถิด… กลิ่นนี้เป็นกลิ่นแห่งเสรีภาพ! กลิ่นของผู้ที่โลกทั้งใบทอดทิ้ง!”

เขาก้มหน้าลง ยกมือแตะน้ำเย็นที่ไหลริน ราวกับจะประคองสมบัติล้ำค่า จากนั้นก็เอ่ยเสียงเศร้าแผ่วแทบไม่ต่างจากเสียงพึมพำ

“บางที… หากข้าดำดิ่งลงไป ปล่อยกายให้สายน้ำพัดพาไป… โลกอาจจะจำข้าได้เสียที ว่าครั้งหนึ่งยังมีชายหัวล้านเครารุงรังผู้หนึ่งเดินหลงทางอยู่บนแผ่นดินนี้…”

แต่เพียงเสี้ยวอึดใจ เขาก็หัวเราะก้องขึ้นมาอีกครั้ง ร้องเพลงบ้าๆ บอๆ ต่อไป

เสียงของเขาก้องสะท้อนปะปนกับเสียงน้ำตกอวิ๋นไถราวกับพงไพรทั้งป่าต่างหัวเราะเยาะไปกับเขา

JiTiandao มาร

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 17.00 - 18.00 น.

สายลมพัดแรงพัดผ่าน น้ำตกอวิ๋นไถ มวลน้ำไหลตกจากหินผาสูงชันเป็นสายธารไหลเย็น กลิ่นไอของน้ำและความชื้นปกคลุมรอบป่า 

จี เทียนเต้าเดินโซเซมาถึงริมเนินสูงริมน้ำ ร่างผอมแห้ง เสื้อผ้าขาดรุ่ย เครารุงรังปกคลุมคางและอก มือทั้งสองแกว่งไปมาเพื่อปรับสมดุล ขาอ่อนแรงแต่หัวใจเขายังคงเต้นแรงเต็มไปด้วยความเพ้อคลั่ง

เขานั่งลงบนโขดหินใกล้น้ำตก พลางมองสายธารไหลลงมา มือแตะน้ำเย็น น้ำไหลผ่านนิ้วมือเป็นริ้วเงินสะท้อนแสงอาทิตย์ เขาพูดกับตัวเองด้วยเสียงแหบพร่า ปนหัวเราะเบา ๆ

น้ำตกเอ่ยถึงความยิ่งใหญ่แต่ข้ายังยิ่งใหญ่กว่า จี เทียนเต้าพึมพำพลางหัวเราะคิกคัก คำพูดลอยไปในอากาศแล้วสะท้อนเข้าหุบเขา เสียงน้ำผสมกับเสียงหัวเราะของเขาเป็นท่วงทำนองเพ้อคลั่ง

เขาลุกขึ้น ยืนกางแขนมองสายน้ำไหลริน เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อคลั่งของเขาเปล่งก้องไปตามหินผาและป่า

“ข้าเทียนเต้า จะไม่ไหลไปตามใคร จะอยู่เหนือทุกสิ่ง แม้โลกทอดทิ้งข้า”

“ข้าจะเพ้อคลั่งบนเนินสูงแห่งน้ำตกแห่งนี้ ข้าจะก้าวขึ้นก้อนหินทุกก้อน ข้าจะก้าวสู่แมกไม้ทุกต้น ข้าจะรู้สึกถึงทุกหยดน้ำที่ไหลผ่านมือ ข้าจะทำให้ตัวข้าเองจำได้ว่าข้ายังยืนอยู่”

เขาเดินวนไปมารอบโขดหิน พลางหัวเราะคิกคัก เสียงเพ้อเจ้อของเขาผสมกับเสียงน้ำตก กลายเป็นบทเพลงแห่งความคลุ้มคลั่งและความโดดเดี่ยว ร่างผอมแห้งของเขาสะท้อนในน้ำใสและในเงาแมกไม้ ทุกก้าว ทุกการเคลื่อนไหว ทุกเสียงหัวเราะของเขาราวกับทำให้ธรรมชาติเขาอยู่ร่วมเวทีแห่งความเพ้อคลั่งเพียงผู้เดียว

เขาหยุดมองไปยังน้ำตกสูง มือยกขึ้นโบกไปมา และพูดกับลมที่พัดผ่าน

“ข้าอยู่ตรงนี้ แม้โลกทั้งใบไม่เข้าใจ ข้าจะเพ้อคลั่งต่อไป ข้าเทียนเต้า จะยืนอยู่เหนือทุกสิ่งเหนือสายธารเหนือแมกไม้เหนือเสียงน้ำ ข้าเป็นผู้ที่โลกทอดทิ้ง แต่ยังยืนอยู่”

ร่างผอมแห้งของเขา ยืนอยู่ริมเนินสูงริมน้ำตก เสียงเพ้อคลั่งของเขาก้องสะท้อนไปทั่วป่าและหิน กลายเป็นภาพชายแก่หัวล้านคนหนึ่งที่เพ้อฝันและหัวเราะท่ามกลางสายน้ำและแมกไม้ที่ไม่หยุดนิ่ง