[โรงเตี๊ยมชิงหมิง] โถงกลาง

RongXiuying ดี

วันที่ 3 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 15.30 น.

เมื่อได้เวลาว่างเว้นจากการซ้อมประจำวันก็ถึงเวลาที่ซิ่วอิงจะได้เดินทางออกจากค่ายพยัคฆ์อีกครั้ง คุณหนูแห่งตระกูลหรงมุ่งหน้าไปยังโรงเตี๊ยมชิงหมิงสถานที่พักเดิมที่ตั้งอยู่รอบนอกของฉางอัน เมื่อไม่นานมานี้ได้ข่าวว่าทางโรงเตี๊ยมมีงานติดประกาศมาใหม่ผลตอบแทนน่าสนใจจึงเป็นสาเหตุที่ต้องแวะมา

“เถ้าแก่มีภารกิจอะไรค่าตอบแทนดี ๆ บ้างหรือไม่?” มาถึงซิ่วอิงก็ตรงไปที่โต๊ะของเถ้าแก่ทันที

“ตอนนี้มีอยู่งานเดียวที่ป้ายกระดานด้านโน้น” เถ้าแก่ผายมือ

ซิ่วอิงเดินไปอ่านป้ายไล่สายตาดูทีละแถวก็ถึงกับตาวาว ผลตอบแทนงานนี้น่าสนใจไม่น้อย นางอยากได้รายละเอียดเพิ่มเติมจึงกลับไปถามเถ้าแก่อีกครั้ง

“ข้าสนใจงานนี้ ท่านพอจะแจ้งรายละเอียดให้ข้าได้หรือไม่?”

“แม่นางรู้จักเหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซานหรือไม่? ช่วงนี้ปีศาจหนูบุกยึดเหมืองครั้นจะให้กองทัพสูญเสียทรัพยากรไปกับการจับหนูก็ใช่เรื่อง ทางกองทัพแจ้งมาว่าต้องการให้จอมยุทธ์ทั้งหลายจัดหาแร่ และหลอมเป็นก้อนสำริดมาส่ง ทางสมาคมจะจัดส่งให้กองทัพเอง เจ้าไปหาของตามที่ข้าบอกก็พอ”

“ปีศาจหนูงั้นหรือ? ไม่น่ายาก…ตกลง! ข้าจะหามาให้ท่านเอง โปรดวางใจ”

พูดแล้วซิ่วอิงก็กลับหลังหันเตรียมตัวเดินออกจากโรงเตี๊ยม แต่ถูกเถ้าแก่เรียกรั้งไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวแม่นาง”

“มีอะไรหรือเถ้าแก่?”

“แม่นางต้องลงชื่อก่อน” เถ้าแก่ชูกระดาษสำหรับลงทะเบียนสมาคมจอมยุทธ์ชิงหมิงให้นางดู

“ขอบคุณเถ้าแก่ ข้าเกือบลืมไปเสียแล้ว”

นางจัดการหยิบพู่มาจุ่มหมึกก่อนจะจรดลงในกระดาษเพื่อกรอกข้อมูลทั้งหมด เมื่อเสร็จแล้วเถ้าแก่ก็ทำการมอบแผ่นกระดองเต่าวิเศษให้แก่นาง ก่อนที่นางจะเดินทางออกจากโรงเตี๊ยมเพื่อมุ่งหน้าไปยังเหมือง

แบบฟอร์มลงทะเบียนจอมยุทธ์

ชื่อสกุล: หรง

ชื่อทางการ: ซิ่วอิง

ชื่อรอง: - 

ระดับจอมยุทธ์เริ่มต้นที่ลงทะเบียน(Level): 19

รับภารกิจจัดสรรแร่ให้กองทัพ

รับถ่านหินกับน้ำสะอาด 30 ชุดสำหรับหลอมแร่ ของสนับสนุนจากเถ้าแก่

@Admin 

RongXiuying ดี

วันที่ 7 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 16.30 น.

“ในที่สุดก่อนทองแดงก็ครบเสียที!”

หลังจากทำการหลอมทองแดงจนได้ตามจำนวนที่ต้องการแล้วก็ถึงเวลาเดินทางไปส่งของที่โรงเตี๊ยมเสียที ซิ่วอิงมุ่งหน้าไปที่โรงเตี๊ยมชิงหมิงใช้เวลาเดินทางอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะประจำการของเถ้าแก่เพื่อส่งมอบของที่เขาต้องการตามป้ายประกาศ

“ข้านำของที่ท่านต้องการมาส่งแล้ว”

“อ้าว แม่นางนี่เอง”

ซิ่วอิงวางถุงผ้าที่บรรจุก้อนทองแดงจำนวน 10 ลงบนโต๊ะของเถ้าแก่ พร้อมทั้งนับให้ดูบนโต๊ะทันที่เพื่อจะได้ไม่โดนกล่าวหาว่าโกงในภายหลัง

“ครบตามจำนวนนะเถ้าแก่”

“ครบแล้ว ขอบใจแม่นางมาก นี่รางวัลของเจ้า”

ซิ่วอิงถึงกับตาโตเมื่อได้เห็นรางวัล สิ่งที่ทำมาทั้งหมดหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง หลังจากที่ตนหลังขดหลังแข็งขุดเหมืองในปราบปีศาจหนูไปมากมาย แม้จำนวนเงินที่ได้จะไม่ได้มากนัก แต่ก็มากพอที่จะต่อชีวิตไปได้อีกหลายวัน

“หากมีงานใดให้ข้าอีกอย่าลืมแจ้งข้าด้วย”

“ได้ ข้าจะเขียนประกาศไว้ที่กระดานเดิม ไม่ทราบว่าแม่นางต้องการอะไรเพิ่มเติมอีกหรือไม่?”

“ท่านพอจะมีวัตถุดิบขายบ้างไหม ข้าต้องการอยู่สองสามอย่าง” นางถามออกไป

“มีสิ โรงเตี๊ยมของข้ามีเนื้อสัตว์ และเกลือเพิ่งได้รับมาสด ๆ แม่นางสนใจจะซื้ออะไรบ้าง”

“งั้นข้าขอเนื้อเป็ดอูยากับเนื้อกวาง อย่างละ 12 ชิ้น และเกลือ 10 ถุง”

“ได้ ข้าจะจัดการให้ ทั้งหมด 6,400 อีแปะ”

ซิ่วอิงยื่นถุงเงินตามจำนวนที่เถ้าแก่แจ้ง เขารับไปแล้วหายไปหลังร้านพักหนึ่งก็กลับมาพร้อมสินค้าที่นางต้องการ ซิ่วอิงรับของทั้งหมดมา จากนั้นก็เดินทางออกจากโรงเตี๊ยมไป

หลักฐานการต่อสู้กับปีศาจหนู (ส่งแค่ 5 ลิงก์พอนะคะตามขั้นต่ำมันเยอะ)

ปีศาจหนู 1

ปีศาจหนู 2

ปีศาจหนู 3

ปีศาจหนู 4

ปีศาจหนู 5

จัดส่งก้อนทองแดง 10 ก้อนเรียบร้อย

เ

ส่งเควสจัดสรรแร่ให้กองทัพ

รางวัล: +50 พลังใจ, 60 ตำลึงเงิน , +40 EXP / +50 คุณธรรม และ โค่วโร่ว 

เนื้อเป็ดอูยา 12x50 อีแปะ = 600 อีแปะ

เนื้อกวาง 12X50 อีแปะ = 600 อีแปะ

เกลือ 10x520 อีแปะ = 5,200 อีแปะ

รวมทั้งหมด 6,400 อีแปะ

@@Admin 

LuBairan ดี

สุราดอกท้อ
วันที่ 24 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาสิบเก้านาฬิกาสี่สิบแปดนาที

หลังจากใช้เวลาเดินทางมาจนทั่วทั้งแผ่นฟ้าถูกย้อมเป็นสีดำ ในที่สุดรถม้าแสนสมถะก็เคลื่อนตัวมาจนถึงเขตชานเมืองที่จะว่าเงียบสงบก็เงียบสงบ คึกคักก็คึกคัก มือขาวผ่องขยับเข้าเลิกชายผ้าม่านของหน้าต่างรถม้าขึ้นพลางกวาดสายตาสำรวจรอบด้านที่นานทีปีหนจะได้เห็นด้วยความสนใจโดยมีสายตาของต้าซือคงคอยจับจ้องอยู่อีกทอด “ ถึงแม้จะได้ชื่อว่าเป็นนอกเมือง แต่ที่จริงแล้วนอกเมืองฉางอันก็มิต่างอันใดไปจากในเมือง ” เสียงทุ้มของต้าซือคงช่วยกำกับความคิดของนงคราญให้คล้อยตามไปโดยไม่รู้ตัว

จริงอย่างที่เขาว่า โดยปกติแล้วนอกเมืองมักเปลี่ยวมืดร้างผู้คน แต่ดูแล้วคงไม่ใช่กับนอกเมืองฉางอัน บัดนี้เข้าสู่ยามค่ำแล้ว ใครจะไปนึกว่าด้านนอกรั้วเมืองที่ควรเงียบสงัดจะเต็มไปด้วยเสียงดังเซ็งเซ่ของนักเดินทางรวมไปถึงคนท้องที่ที่ออกมากู่ร้องนำเสนอสินค้า ไม่ก็บริการช่วยนำทาง “ ใช่ว่าจะเหมือนกันไปเสียหมด ท่านดูสิ ที่รอบนอกนี้ไม่มีสักคนที่คล้ายคนกำลังจะกลับบ้าน ทั้งหมดล้วนเหนื่อยล้า แต่ก็ยังไม่สามารถวางใจได้อย่างเต็มที่ ”

ในขณะที่ต้าซือคงสนใจความคึกคักของผู้คน สิ่งที่พระชายาหยกมองกลับเป็นสภาพจิตใจของคนเหล่านั้น ทั้งสองล้วนเป็นผู้มีสายตาเฉียบแหลมในการมองคน ทว่ากลับเป็นการมองในคนละด้านโดยสิ้นเชิง เถียนเฟิงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในความช่างสังเกตของหญิงงามผู้เป็นพระชายาอย่างถูกต้องของสหายตน ‘ นับว่าฝ่าบาทโชคดีที่มีสตรีเช่นนี้คอยอยู่ประคับประคอง ’

ไม่อ่อนแอเกินไปแต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งจนเป็นภัย

ไม่ได้โง่เขลาเบาปัญญาแต่ก็ไม่ได้ฉลาดเหลือร้ายจนเกินควร

เหมาะมากกับการเป็นผู้นำฝ่ายใน.. นับว่าเจ้าห่าวหมิงนั่นตาดีนัก “ หากเป็นไปได้กระหม่อมก็อยากให้ท่านได้ชื่นชมความเป็นไปของนอกเมืองกว่านี้ทว่าเรามาถึงกันแล้วพ่ะย่ะค่ะ ” เถียนเฟิงรู้ว่าตนเองมาถึงโรงเตี๊ยมชิงหมิงตั้งแต่ก่อนที่รถม้าจะหยุดลงเสียด้วยซ้ำ นัยน์ตาของเขาสะท้อนกับแสงที่ลอดเข้ามาผ่านหน้าต่างคล้ายการเรืองวาบอย่างเจ้าเล่ห์ หากไม่ใช่ว่ารู้จักกันมาก่อน.. ไป๋หรั่นก็คงต้องทบทวนดูอีกทีแล้วว่าการร่วมทางมาด้วยนี้นับว่าถูกต้องจริงหรือไม่

หนึ่งในสามซานกงก้มศีรษะลงคล้ายว่าขออนุญาตซึ่งนางก็ไม่ได้ปฏิเสธ ทั้งหมดดำเนินไปอย่างเรียบง่ายตามพิธีการที่ควร ฝ่ายชายก้าวลงจากรถม้าก่อนเพื่อรอรับหญิงสาวที่จะเดินตามลงมาทีหลัง ต่างไปก็เพียงไม่มีมือที่ยื่นมาประคอง และก็ไม่มีมือที่ขยับหาการประคองด้วยเช่นกัน

“ นายหญิงไม่เคยมาที่โรงเตี๊ยมชิงหมิง เช่นนั้นให้เหวินซานจัดการดีหรือไม่ ” สรรพนามเปลี่ยนไปแต่คนตรงหน้าก็ยังเป็นเช่นเดิม สุภาพชนที่มีรอยยิ้มเบาบางประดับบนใบหน้าชวนให้คนเดินเข้าหา แต่ในขณะเดียวกันก็มีท่าทางไม่เอาใคร ไป๋หรั่นที่กลับมาสวมหมวกไผ่ผ้าคลุมต่อให้อย่างหัวเราะแต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับกับคำกล่าวของอีกฝ่ายพลางปล่อยให้ชายร่างสูงเดินนำเข้าไปด้านในโดยมีนางเดินตามหลังเขาไปอีกที

โรงเตี๊ยมชิงหมิงถึงไม่หรูหราโอ่อ่าเท่าโรงเตี๊ยมใหญ่ในเมืองแต่ก็งดงามในแบบเรียบ ๆ ที่ไม่อาจใช้คำว่า ง่าย มากำกับคู่ไปด้วยได้ ของประทับหรือที่ใช้สร้างโรงเตี๊ยมทั้งหมดล้วนถูกสั่งทำมาเป็นอย่างดี ในส่วนของเก่าก็จัดว่าเป็นของล้ำค่าราคาแพงชนิดที่หาได้จากโรงประมูลอันดับต้น ๆ เท่านั้น รสนิยมเรียบหรูแต่ผลาญทรัพย์เหล่านี้หากไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ก็คงไม่มีใครเอื้อมถึงแล้ว เนตรหงส์ชำเลืองมองแจกันลายโบตั๋นแปดกลีบที่ตั้งอยู่ตรงบริเวณทางเข้าสลับกับฉากกั้นยวนยางเหินเวหาแสนแปลกตาที่ไม่เคยเห็นที่ใดมาก่อน

พระชายาหยกหันมองป้ายประกาศงานว่าจ้างที่สมัยนี้ถือเป็นของขาดไม่ได้ภายในโรงเตี๊ยมใหญ่ ๆ ดูเหมือนว่ายามนี้นอกเมืองจะไม่ค่อยสงบ ถึงได้มีประกาศขอความช่วยเหลือมากมายเกินขึ้นทั้งที่ชิงหมิงและชางลั่งถิง ในระหว่างที่กำลังชั่งใจว่าควรลงนามไว้สักหน่อยดีหรือไม่ เสียงทุ้มของชายที่มาด้วยกันก็เรียกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์เสียก่อน

“ นายหญิง ”

ฝั่งของเถียนเฟิงไม่เหมือนกับไป๋หรั่นที่สามารถมองหรือใช้ความคิดได้เรื่อยเปื่อย ทันทีที่สองเท้าก้าวเข้ามาด้านใน เขาก็ถูกเสี่ยวเอ้อร์คนสนิทของเถ้าแก่ปรี่เข้ามาประชิดตัวโดยทันที หลังจากชี้แจงถึงสาเหตุการมาเยือน ฝ่ายที่ทำงานอยู่ที่นี่ก็รีบผายมือเชิญแขกผู้มีเกียรติให้ตามไปยังห้องรับรองชั้นดี ดังนั้นเขาเลยได้หันกลับไปหมายจะเชิญสตรีของผู้เป็นนายขึ้นไปด้วยกัน แต่แทนที่จะได้เห็นการตอบสนองอย่างทันท่วงที เถียนเฟิงกลับพบว่าพระชายากำลังหันมองไปทางป้ายประกาศโดยไม่พูดไม่จา

“ ขออภัยด้วย เป็นครั้งแรกที่มาเลยไม่ทันได้ตั้งตัว นึกมิถึงเลยว่าโรงเตี๊ยมชิงหมิงจะงดงามได้ถึงเพียงนี้ ” เพราะไม่มีใครเห็นดวงหน้าที่หลบซ่อนอยู่ใต้ผ้าแพรขาวทำให้คำพูดเอาตัวรอดนี้สามารถใช้ได้ดีโดยไม่ติดขัด ฝั่งเสี่ยวเอ้อร์ที่นานทีปีหนจะมีสตรีมาพร้อมกับแขกประจำก็นึกอยากสร้างความประทับใจให้อีกฝ่าย เลยออกปากช่วยสนับสนุนอย่างเต็มที่ “ ที่โถงกลางยังนับว่าน้อย เมื่อเทียบกับห้องที่ผู้น้อยกำลังจะพาทั้งสองท่านไปเยือน โดยปกติแล้วนับว่าเป็นเรื่องยากกว่าจะได้รับอนุญาตให้ใช้ห้องรับรองนี้ ทว่าคุณชายเถียนที่มากับแม่นางถือเป็นคนสำคัญยิ่—- ”

“ ได้เตรียมสำรับไว้แล้วหรือยัง ” ไม่ใช่ทุกครั้งที่เถียนเฟิงมีอากัปกิริยาตอบสนองกับคำพูดของผู้อื่น ทว่าหนนี้อีกฝ่ายพูดเสียราวกับว่าตรงหน้านี้คือสตรีที่เขากำลังเกี้ยวพา แม้ว่าจะยังมีรอยยิ้มสุภาพบนใบหน้าแต่แววตาของยอดบัณฑิตกลับเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน เสี่ยวเอ้อร์เหล่านี้บางทีก็รู้สถานการณ์บางทีก็ไม่รู้ ดูแล้วหากเขานึกอยากเกี้ยวใครขึ้นมา โรงเตี๊ยมชิงหมิงอาจจะต้องเป็นตัวเลือกสุดท้าย หรือไม่ก็ตัวเลือกแรกแค่เฉพาะในบางสถานการณ์เสียแล้ว

เสียงหัวเราะน้อย ๆ ดังขึ้นจากทางพระชายาที่ปิดบังฐานันดร หากมีใครถามเข้าว่าเพราะอะไรถึงได้นึกอยากหัวเราะขึ้นมา ไป๋หรั่นก็คงยินดีบอกเล่าแบ่งปันสถานการณ์ที่น่าตลกนี้ให้ผู้อื่นทราบโดยไม่ปิดบังแม้แต่น้อย “ เป็นเกียรตินัก ”

“ นายหญิง ” ต้าซือคงกล่าวเสียงอ่อน เสมอมาเขาชินชาอยู่กับการเป็นที่นิยมชมชอบ แต่กลับหาใช่ผู้ที่จะไปนิยมชมชอบใคร ฉะนั้นการถูกมองว่าเป็นอย่างนั้นค่อนข้างทำให้เขากระอักกระอ่วนอยู่บ้าง ทว่าสองคำนี้กลับเป็นตัวช่วยเฉลยฐานะที่ถูกต้องให้คนรอบกายได้ทราบ แม้แต่ต้าซือคงยังกล่าวขานว่า ‘ นายหญิง ’ หรือที่ยืนอยู่นั้นจะเป็นคนสูงศักดิ์ !?

“ อะแฮ่ม สำรับโดยคร่าวตอนนี้มีหมูผัดเปรี้ยวหวาน ไก่ผัดมะม่วงหิมพานต์ เต้าหูผัดเสฉวน ปีกไก่เหล้าแดง แล้วก็เป็ดตุ๋นเกาลัดขอรับ หากเท่านี้ยังไม่เพียงพอ คุณชายเถียนสามารถสั่งเพิ่มเติมได้ ” เสี่ยวเอ้อร์รีบเปลี่ยนท่าทีเป็นสงวนวาจาก้มหน้างุด ๆ ไม่เงยมองใคร ดูแล้วน่าสงสารนักสำหรับชายไม่รู้ประสีประสา แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ยังทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีโดยการนำทางแขกทั้งสองมาจนถึงห้องรับรองพิเศษบนชั้นสามที่ไร้ผู้คน “ เถ้าแก่กำชับคนงานไว้ก่อนแล้วว่าท่านจะมา ฉะนั้นชั้นนี้คุณชายสามารถใช้พื้นที่ได้ตามต้องการ หากประสงค์สิ่งใดให้แจ้งแก่พวกผู้น้อย อ้อ.. ”

เสี่ยวเอ้อร์ช่างพูดคนนั้นเดินหายไปครู่หนึ่งในระหว่างที่แขกทั้งสองต่างก็ไม่ได้ยืนรั้งรอเขา เถียนเฟิงเชิญพระชายาเข้าไปด้านในอย่างสุภาพและนางก็ไม่มีเหตุให้ต้องปฏิเสธไมตรีของเขา ทั้งสองนั่งลงตรงข้ามกันโดยมีโต๊ะเตี้ยหนึ่งตัวคั่นกลาง ต่อมาเมื่อเสี่ยวเอ้อร์กลับมาอีกครั้ง สิ่งที่อยู่ในมือเขาก็คือถาดที่วางสุราไหหนึ่งเอาไว้

“ นี่คือสุราดอกท้อตำรับชิงหมิงที่เตรียมไว้ให้ขอรับ ”

ทุกอย่างเตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว เสี่ยวเอ้อร์วางไหสุราลงบนโต๊ะก่อนจะเดินถดถอยหลังออกจากห้องรับรองไป

“ อย่างที่ข้าได้แจ้งแก่ท่านแต่แรก สุราชิงหมิงไหนี้ .. ถือเป็นการแสดงความยินดีต่อท่าน ”

ไป๋หรั่นปลดหมวกไผ่ผ้าคลุมออกช้า ๆ ในขณะที่เถียนเฟิงกำลังรินสุราลงจอก นงคราญหยกไม่คุ้นกับการได้รับการปฏิบัติโดยเพศตรงข้ามที่ไม่ใช่คนในครอบครัว แต่อย่างไรเสียตอนนี้นางก็เป็นถึงพระชายาแล้ว หมวกผ้าแพรขาวถูกวางไว้ข้างกาย นางยื่นมือออกไปรับจอกสุรามาคลึงสำรวจ ไม่จำเป็นต้องยกจอกสุราจ่อปลายจมูกก็ยังได้กลิ่นหวานรัญจวน สำหรับผู้ที่ลิ้มลองรสชาติมาหลากหลายเช่นนางยังถึงกับลอบกลืนน้ำลายเมื่อคาดการณ์ถึงฤทธิ์เดชของมัน

“ ผู้หมักเมรัยออกมาสีใสหอมกระจายอย่างนี้ได้.. นับว่ามีความสามารถนัก ”

“ ข้าไม่ทราบมาก่อนเลยว่านายหญิงทรงสนใจในของพรรคนี้ด้วย? ” เถียนเฟิงปรายตามองท่าทางของผู้ชำนาญในการเสพศิลป์ที่หาได้เร่งรัดกระดกน้ำจัณฑ์ด้วยความตื่นเต้นเช่นคนทั่วไป แต่กลับเฝ้าพิจารณาดูกลิ่นสี ความใส และความเหลวผ่านการขยับมือน้อย ๆ เพื่อสร้างระลอกการหมุนวนภายในจอกที่รองรับของเหลวไว้ไม่น้อย

“ เกิดในตระกูลการค้า หัวข้อสำคัญในการเจรจาย่อมเป็นการรับรอง.. สุราดีนับเป็นหนึ่งในตัวชูโรง ฉะนั้นข้าจึงศึกษาไว้เพื่อใช้งานเพียงเท่านั้น ” ไป๋หรั่นไม่ใช่เมรีขี้เมาที่คลั่งไคล้หลงไหลในรสสุรา ตรงกันข้าม.. หลายครั้งนางใช้น้ำเมาเหล่านี้เสมือนยารักษาใจในบางโอกาส ตัวช่วยในการมีชีวิตรอดในบางคราว และเกราะป้องกันความอ่อนแอไม่แน่นอนในใจของตนเอง โฉมสะคราญในรอบหลายพันปีหรี่ตาลงในระหว่างที่ริมฝีปากเหยียดกว้างเป็นความงามจับใจชวนให้คนตะลึง “ ตัวข้าก็นับว่าคอแข็งอยู่ไม่น้อย ถึงกระนั้นก็ยังไม่แน่ใจว่าจะเอาชนะสุราไหนี้ได้ ”

ความถ่อมตนนี้คล้ายจะสะกิดใจให้คุณชายเถียนหัวเราะขึ้นมาได้ราว ๆ สองถึงสามลมหายใจ “ นับตั้งแต่ข้าเห็นสหายแจกจ่ายสุรานี้ ก็ยังไม่เคยพบผู้ใดต้านฤทธิ์ของมันได้เลย ” เป็นจริงอย่างที่เถียนเฟิงกล่าว สุราแห่งชิงหมิงไหนี้ได้รับการขนานนามอย่างลับ ๆ ว่า ‘ ประตูสวรรค์ ’ ที่เล่นงานผู้คนมามากมาย ครั้งหนึ่งที่มีงานรับรองส่วนตัวของเถ้าแก่โรงเตี๊ยมเมื่อเบิกสุราดอกท้อนี้แจกจ่ายไปตามโต๊ะต่าง ๆ เถียนเฟิงก็ยังจำได้ดีว่าสภาพน่าเวทนาของผู้ที่เห็นภาพหลอนนั้นมีมากแค่ไหน

“ อาจจะฟังดูน่าหวั่น ทว่าครั้งหนึ่งในชีวิต สมควรมีโอกาสได้ลิ้มลองสุราดีเช่นนี้จริง ๆ ” เขาเองก็ยังเคยใช้มันไม่ต่างจากยารักษาใจ ภาพฝันไร้สาระเหล่านั้นบางครั้งก็ช่วยอาบชะโลมไม่ให้ตัวตนแห้งเหี่ยวจนเกินไป เถียนเฟิงพิศมองดูรอยยิ้มสะกดใจพร้อมด้วยท่าทางสบาย ๆ ที่แฝงไว้ซึ่งความถือตัว นับว่าเป็นสตรีที่ฉลาดแสดงออกนัก.. ฉลาดเสียจนนึกอิจฉาที่ดอกฟ้านี้ผ่านการจับจองอยู่ก่อนแล้ว “ สุดคืนนี้ ข้าจะให้รถม้าที่ไว้ใจได้ไปส่งนายหญิงถึงที่พัก ”

“ รบกวนต้าซือคงช่วยจัดการด้วย ” จอกสุรายกขึ้นจรดกลีบปาก นางจิบสุราหนึ่งคำเล็ก ๆ พอให้รับรสชาติ คนงามที่ไม่รีบร้อนกลืนน้ำเมาปล่อยให้ความหวานละมุนลิ้นแผ่กระจายทั่วโพรงปาก คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความประหลาดใจ เป็นรสของสุราดอกท้อที่หวานกว่าปกติแต่ก็ค่อย ๆ จุดประกายความร้อนผาวในขณะที่ปล่อยให้มันไหลสู่ภายในผ่านลำคอ ในทีแรกนางยังไม่รีบร้อนตัดสินว่านี้แท้จริงแล้วเป็นของชั้นเลิศหรือก็แค่ดี.. ไป๋หรั่นลดจอกสุราลงเล็กน้อยพร้อมพูดขึ้น “ ทางที่ดีส่งคนไปแจ้งให้เตรียมพร้อมไว้ด้วยก็ดี ”

“ ตามที่นายหญิงประสงค์ ข้าจะจัดการให้เรียบร้อย ”

เรื่องที่นางไว้วานไม่ได้ยากเกินความสามารถ เถียนเฟิงพยักหน้ารับคำครั้งสองครั้ง ก่อนจะหันไปรินสุราไผ่เขียวอีกไหที่วางอยู่ไม่ไกลลงในจอกของตัวเอง ดวงตาเรียวของต้าซือคงเหลือบมองอากัปกิริยาของผู้ที่พึ่งจะจิบยอดสุราไปหมาด ๆ สลับกับไก่ขอทานที่พระชายากล่าวว่าทำมาเป็นของฝาก “ รู้สึกอย่างไรบ้างขอรับ? ”

“ หวานติดปลายลิ้น อมไว้แล้วไม่ฝาดอย่างสุราทั่วไป กลืนแล้วลื่นคอแต่เหมือนจะมีปลายรสเผ็ดร้อน โดยรวมแล้วจัดว่ารสชาติซับซ้อนนัก ” จะให้พูดภาษาชาวบ้านว่าเป็นหนึ่งในของอร่อยก็ได้ แต่สำหรับนางหากจะใช้คำว่ามันก็ไม่เชิง เพื่อไม่ให้เสียเวลาเปล่าไป๋หรั่นยกจอกสุราขึ้นจิบอีกครั้งในปริมาณที่มากกว่าครั้งแรก “ หากกล่าวว่าเป็นยอดสุราก็คงไม่มีใครกังขา ”

“ ฟังดูแล้วคล้ายสุราที่สหายของข้าเป็นผู้หมักจริง ๆ ” ถึงพวกเขาจะไม่ได้มีจุดประสงค์มาเพื่อตรวจสอบรสสุราแต่การได้ฟังคำขยายความรสชาติในแบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ชวนให้รู้สึกพอใจอยู่บ้าง “ แล้วนอกจากรสชาติ ยามนี้เริ่มเห็นบางสิ่งหรือยัง? ”

“ ก็เหมือนจะ.. ” ตั้งแต่หลังจิบแรก ไป๋หรั่นก็พอจะสัมผัสได้แล้วว่าที่ปลายหางตาเหมือนจะมีบางอย่างผิดไป หลังจากจิบที่สองทีแรกทุกอย่างก็เหมือนจะปกติดี จวบจนตลอดทั้งร่างร้อนผาวขึ้นมาอย่างที่อธิบายได้ยาก ปกติแล้วนางไม่ควรมีอาการตอบสนองต่อของมึนเมาไวเท่านี้ แต่ครั้งนี้มันกลับ..

เสียงเพลงไร้ที่มากับหมอกควันราวม่านเมฆ ไป๋หรั่นชะงักไปเมื่อสัมผัสได้ว่ารอบกายเกิดความเปลี่ยนแปลง แม้แต่ผนังที่วาดลวดลายเมฆาของห้องรับรองพิเศษยังเริ่มสลายกลายเป็นควันขาวก่อนจะถูกแทนที่ด้วยแผ่นฟ้ารัตติกาลที่ประดับประดาไปด้วยดาวมากมาย แม้แต่แสงสว่างจากโคมไฟยังดูคล้ายแสงดาวขนาดใหญ่กว่าดวงอื่น ๆ ที่กระจัดกระจายกันไปทั่วบริเวณ

“ ท่านเอาอะไรให้ข้าดื่มกันแน่ ”

คำถามนี้เป็นตัวบอกอย่างดีว่าพระชายากำลังตกอยู่ใต้ฤทธิ์น้ำจัณฑ์ ต้าซือคงที่เห็นอย่างนั้นก็หัวเราะในลำคออีกครั้ง “ ก็เป็นแค่เพียงสุราไหหนึ่งเท่านั้นเอง ” เขาเคาะโต๊ะเบา ๆ ในระหว่างที่เหล่าเสี่ยวเอ้อร์กำลังยกสำรับเข้ามาจัดวางโดยที่สายตายังทอดลงกับร่างบางที่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมานวดขมับทั้งสองข้าง ส่วนหนึ่งซ่อนโฉม ส่วนอีกนัย.. เอาเป็นว่าเขาก็พอจะเข้าใจ

“ ดื่มสุราตอนท้องว่างนับว่าไม่ดี ทานให้พอมีเรี่ยวแรงก่อนเถิด ”

อีกฝ่ายยังดูสำราญใจ ตรงข้ามกับไป๋หรั่นที่ปิดเปลือกตาลงซ่อนความหยาดเยิ้มที่แผ่กระจายโดยไม่รู้ตัว จนถึงตอนนี้นางยังคงได้ยินเสียงเพลงของเหล่านางอัปสรที่ลงมาบรรเลงให้เป็นการพิเศษ ไหนจะภาพสรวงสวรรค์ที่ซ้อนทับอยู่กับความเป็นจริง “ สมควรแล้วที่ท่านจะเลือกดื่มสุราไผ่เขียว ”

นางยังแบ่งสมาธิมาสังเกตเห็นอีกว่าเขาดื่มอะไร? เถียนเฟิงหลุบตาลงมองไหสุราไผ่เขียวข้างกายช้า ๆ ก่อนจะเคลื่อนสายตากลับไปยังคู่สนทนาดังเดิม “ ฉะนั้นนายหญิงย่อมสามารถสำราญกับสุราดอกท้อนั้นได้เต็มที่ ” ต้าซือคงพอจะเห็นอยู่ลาง ๆ ว่ามุมปากบางบนใบหน้างามนั้นยกขึ้นอย่างขบขัน

“ ต้าซือคงทุ่มเทมากจริง ๆ ”

ดวงตาเรียวเบิกขึ้นเล็กน้อย ถึงตอนนี้แล้วเขากลับถูกสตรีคนหนึ่งย้อนนำความเก่ากลับมาหยอกได้อย่างไม่ติดขัด องคมนตรีฝ่ายพลเรือนอย่างเถียนเฟิงยกยิ้มขึ้นตอบกลับความเป็นกันเองนี้โดยไม่นึกจะปฏิเสธ “ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อแสดงความยินดีต่อท่าน ”

…

หนึ่งเค่อผ่านมาหลังจากที่ไป๋หรั่นพอจะคีบอาหารหลายอย่างขึ้นมาทานให้มีแรงรับกับภาระทางสุราที่ผลาญสติจนแทบหมดในเวลาสั้น ๆ ในที่สุดสหายของต้าซือคงก็ได้เดินทางมาถึง เสียงประตูเลื่อนเปิดดังครืดคล้ายกับฟ้ายามส่งอัสนีผ่าลงมา นงคราญหยกคิดกับตัวเองอย่างขบขันว่าเมื่อหันไปมองก็คงไม่พ้นพบสายฟ้าสักเส้นพุ่งลงมา ซึ่งมันก็ดันเป็นจริง ที่ด้านหลังของชายหนุ่มในชุดสีรัตติกาลมีสายฟ้าสองสายฟาดลงไขว่กันส่องแสงสว่างวาบช่วยขับเน้น.. ควัน? ขมุกขมัวที่บังใบหน้าของเขาเอาไว้

ชายที่มาใหม่ปรายตามองอีกหนึ่งชีวิตในห้องรับรองก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย กิตติศัพท์ของสตรีงามมีอยู่มากมายแต่ผู้ที่งามแล้วสะกดสายตาได้ถึงเพียงนี้เกรงว่าจะมีอยู่ไม่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อใบหน้าที่งามอย่างร้ายกาจนั้นค่อย ๆ หรี่ตาลงคล้ายพิจารณาก็เหมือนจะแฝงความเย้ายวนอยู่หลายส่วน

“ ขออภัยที่มาสาย ” ชายผู้มาใหม่กล่าวสั้น ๆ พลางหลุบสายตามองไหสุราที่วางแบ่งฝั่งกันอย่างเรียบร้อย หนึ่งคือสุราไผ่เขียว อีกหนึ่งคือสุราดอกท้อของเขา.. ชายชุดสีนิลเลิกคิ้วขึ้นภายใต้หมวกไผ่ผ้าคลุมดำ แม้ว่ามันจะไม่ปกติที่ต้องปิดบังหน้าตามาพบสหายแต่ก่อนหน้านี้เขาก็ได้รับรายงานมาจากคนงานว่าเถียนเฟิงไม่ได้มาเพียงลำพัง ฉะนั้นเพื่อป้องกันเอาไว้ก่อน เขาจึงตัดสินใจมาพบในแบบที่ลึกลับขึ้นหน่อยแต่ก็ไม่นึกว่าคนที่มากับอีกฝ่ายจะเป็นสาวงามชนิดหาตัวจับได้ยาก

“ สหาย นางคือพี่สะใภ้เจ้า ” เถียนเฟิงแนะนำหญิงสูงศักดิ์ให้สหายของตนได้ทราบถึงฐานะ ก่อนจะขยับปากพูดบางอย่างเสียงเบาที่พอจะให้สหายของตนเองรับรู้ได้ก็เท่านั้น แต่เมื่อถึงคราวต้องแนะนำสหายของตนให้พระชายาได้ทราบ เขากลับเงียบไปเล็กน้อย “ นายหญิง สหายของกระหม่อมผู้นี้คือ.. ”

“ เถ้าแก่ ข้าเป็นเถ้าแก่แห่งโรงเตี๊ยมชิงหมิง ” ในเมื่อเปิดเผยฐานะกันให้พอทราบแล้ว เถ้าแก่โรงเตี๊ยมทรุดกายลงนั่งบริเวณหัวโต๊ะเพื่อไม่ให้เสียมารยาท สองตาของเขาชำเลืองมองผู้มีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ของตนอีกครั้งก่อนจะเริ่มทำความเข้าใจขึ้นมาได้แล้วว่าเหตุใดปัญหาทั้งหลายถึงได้ซัดสาดเข้าใส่นามของพระชายาเพียงหนึ่งในเวลานี้ “ โดยปกติแล้วข้าไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องครอบครัว หนนี้ถือว่าเป็นเกียรตินักที่ได้พบพี่สะใภ้ เชิญทานกินดื่มตามสบาย ถือเสียว่าเป็นการรับรองที่น้องสามีอย่างข้าไม่เคยแวะไปร่วมแสดงความยินดี ”

จนถึงตอนนี้ไป๋หรั่นก็ยังไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย นางเพ่งแล้วเพ่งอีกเผื่อว่าจะสามารถมองผ่านหมอกควันนั้นได้ แต่ดูแล้วก็คงจะไร้หวัง นงคราญหยกผ่อนลมหายใจออกผ่านริมฝีปากอย่างเชื่องช้าพลางยกสุราขึ้นจิบอีกครั้ง ในเมื่อภาพหลอนก็หลอนมาแล้ว.. กินดื่มไปให้พอใจเสียก็แล้วกัน “ ข้ามีเวลามาก ส่วนท่านก็มีภาระหน้าที่ของเถ้าแก่ การแสดงความยินดีที่ยุ่งยากนั้นบางครั้งลดลงบ้างก็ไม่เห็นจะเป็นไร ”

พี่สะใภ้และน้องสามีดูเหมือนจะเข้ากันได้ดี เถียนเฟิงลอบสบมองร่างของทั้งสองแล้วก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ในตอนที่ยกจอกสุราไผ่เขียวขึ้นจิบ “ พี่สะใภ้ใจกว้างนัก ” เถ้าแก่โรงเตี๊ยมชิงหมิงตอบกลับเป็นหนสุดท้ายก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระดานหมากขึ้นมาวางบนโต๊ะแยกที่ตั้งคั่นระหว่างที่นั่งของเถียนเฟิง และที่นั่งของตนเอง เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนพี่สะใภ้ที่บัดนี้เหมือนจะยังมีคีบสำรับบางส่วนขึ้นมาทานด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมเปี่ยมมารยาท

โดยไม่รู้ว่าการกระทำของเขาในสายตาของนงคราญนั้นน่าสะพรึงถึงขนาดไหน

นางพึ่งเห็นคนแปลกหน้าเสกกระดานหมากออกมา ? เนตรหงส์ของไป๋หรั่นทอประกายอ่อนล้า นางตะลึงในภาพเพ้อฝันนี้จนหมดแรงที่จะตกอกตกใจแล้ว สาวงามก้มหน้าลงคีบเห็ดตุ๋นขึ้นมาทานสลับกับสุราในจอกอย่างเชื่องช้า ดูแล้วคล้ายคนที่ใช้เวลาผ่อนคลายเพียงลำพังโดยไม่ได้นึกสนใจผู้ใดนัก

“ ในเมื่อมีคนมาเป็นพยานอย่างนี้ เจ้าคิดอยากชนะข้าเพื่อรักษาหน้าหรือไม่ ”

“ อย่าเหลวไหลไปหน่อยเลย ระหว่างเราต้องมาพูดเรื่องหน้าตาอะไรกันอีก ”

เสียงหัวเราะหึในลำคอดังขึ้นมาจากชายที่เป็นเถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมหรือก็คือผู้ที่กล่าวว่าเป็นน้องสามีของสาวงาม “ ครั้งนี้เจ้าคงชนะแน่ ” เขาพูดอย่างไม่ยีหระ เช่นเดียวกับเถียนเฟิงที่เหมือนจะประหลาดใจในวาจานี้แต่ก็ไม่ได้นึกใส่ใจกับมันมากมาย เพราะหากใส่ใจ.. เขาก็คงไม่พูดขึ้นมาว่า “ ดูเหมือนเจ้าจะถูกนายหญิงทำให้สับสนแล้ว ”

“ ข้านั่งอยู่อย่างนี้ไม่ดีหรือ? ”

“ ไม่ใช่ ” สองเสียงดังขึ้น หนึ่งทุ้มเข้ม หนึ่งเรียบง่ายแต่สุภาพ และนอกจากถ้อยคำที่เหมือนกันแล้วยังมีการขยับใบหน้าหันมามองในช่วงเวลาใกล้ ๆ กันที่ทำให้น่าขบขันในสายตาของผู้เฝ้าคอย มือขาวที่คลึงขอบจอกสุรานิ่งไปเล็กน้อย ผิดกับริมฝีปากที่แย้มยิ้มจนสองชายชาตรีต้องเบี่ยงสายตาหลบหลีก

“ เช่นนั้นก็อย่าสนใจข้านักเลย ” นงคราญรินสุราไผ่เขียวลงจอกให้กับทั้งสอง ก่อนจะกระเถิบกายถอยออกมานั่งมองสองอัจฉริยะที่ประชันหน้ากัน ทั้งคู่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก แต่ก็เริ่มขยับมือไปหยิบหมากคนละสีขึ้นมา ครั้งนี้เถ้าแก่ถือหมากขาว ส่วนเถียนเฟิงครองหมากดำ ชวนให้รู้สึกขัดตาเมื่อดูเอาจากการแต่งกายของพวกเขา

“ เชิญลงหมาก ” เสียงทุ้มเข้มลอดออกมาจากปากของต้าซือคงผู้ครองหมากดำหลังจากที่เขาได้ทำการวางหมากเม็ดหนึ่งลงบนกระดานด้วยท่าทางไม่เร่งร้อน เช่นเดียวกับคู่ต่อกรที่ก็ไม่ได้เร่งเร้า แต่ความสงบอย่างนี้จะดำเนินไปได้นานสักเท่าไหร่กันเชียว .. ?

หลังจากผ่านมาได้หลายกระบวน เถียนเฟิงหลุบตาลงมองกระดานหมากที่บัดนี้มีเม็ดดำและขาววางเรียงรายดูแล้วคล้ายกองทัพที่เตรียมประจันหน้า “ โจมตีเฉียบคมแล้วอย่างไร ลูกไม้นี้ของเจ้า ข้าเตรียมการรับมือมาก่อนแล้ว ” หมากดำในมือเขาถูกวางลงที่บริเวณตรงข้ามกับที่เถ้าแก่หลิวพึ่งจะวาง

การเดินหมากดำเนินไปอย่างเชื่องช้าเพราะต่างคนต่างก็ต้องใช้ความคิด ส่วนผู้ชมเพียงหนึ่งเดียวที่ไร้คำพูดคำจามาพักใหญ่ ๆ ก็ทำแค่หลุบตาลงมองกระดานด้วยความสนใจ เพราะตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบที่นางเห็นว่าหมากบนกระดานเหล่านั้นเหมือนมีแขนมีขา ลอยไปมาย้ายที่ พลิกฝั่งกันได้ด้วยตัวของมันเอง ‘ สุรานี้ราวกับทำให้ข้าเสียสติมากขึ้นทุกที ทุกที.. ’ มือเล็กยกขึ้นบีบคลึงช่วงสันจมูกของตัวเองน้อย ๆ ในระหว่างที่เปิดประสาทการรับรู้ให้คอยฟังบทสนทนาที่เดี๋ยวมาเดี๋ยวเงียบของยอดฝีมือทั้งสอง

“ เจ้าวางแผนมากี่ชั้นแล้วล่ะ ”

“ ก็มากอยู่ ”

เมื่อพูดจบ เถียนเฟิงวางหมากดำลงบนกระดานอีกครั้ง เกิดเป็นค่ายกลโจมตีฉบับผูกมัดที่ทำให้ทั้งผู้ชมและผู้ต้านทัพถึงกับขมวดคิ้ว ทุกคนอาจจะสามารถคิดแผนการปิดล้อมขึ้นมาได้ แต่ก็ไม่ใช่ทุกรายที่จะทำสำเร็จ จากคนที่คิดจะเร่งระดับเวลาการลงหมากให้ไวขึ้น บัดนี้เถ้าแก่หลิวกลับต้องถอยมาตั้งหลักพิจารณาดูภาพรวมอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

เสียงวางหมากดังขึ้นสลับไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดเมื่อมาถึงขณะหนึ่ง.. ดวงตาของผู้ชมเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ต่อให้ร่างกายจะตกอยู่ภายใต้ฤทธิ์น้ำจัณฑ์แต่ไหวพริบชาญฉลาดของนางกลับไม่ได้หายไปตามสติสัมปะชัญญะ ด้วยเหตุนี้เองนางจึงสังเกตเห็นส่วนหนึ่ง ส่วนผิดพลาดเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นมาได้ด้วยความไม่ตั้งใจภายในหมากของเถียนเฟิง ที่เผอิญว่าเถ้าแก่หลิวก็รอคอยโอกาสนี้มานาน โดยเฉพาะเมื่อยิ่งพบว่ามีคนที่สังเกตเห็นจุดนี้เช่นกันกับตน

“ ข้าเองก็วางแผนเช่นกัน ”

ทันทีที่หมากขาวเม็ดนี้วางลงบนกระดาน แผนการสลับซับซ้อนที่ปลุกปั้นมาอย่างดีของต้าซือคงก็พังทลายลงในชั่วพริบตา เถียนเฟิงชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเคลื่อนสายตาเฉียบคมของตัวเองขึ้นสบมองสหายภายใต้ม่านดำ “ เจ้าหลอกข้าอีกแล้ว ”

ถึงจะถูกกล่าวหา แต่เถ้าแก่หลิวเพียงแค่ยิ้มรับอย่างเชื่องช้า “ หมากที่ดีคือหมากที่ทำให้อีกฝ่ายนึกไปว่าตนมีชัย.. จนไม่ทันได้ตรองดูว่าที่จริงเขาได้พ่ายแพ้มานานแล้ว ” สายลมพัดพรอมแสงจันทร์ที่อาบไล้ลงบนเงานิลกาฬดูเงียบงันน่าเกรงขาม ชั่วขณะที่ทุกสรรพสิ่งล้วนพร้อมใจกันเงียบเพื่อฉลองให้กับชัยชนะของสายเลือดสูงส่ง ผู้ที่นับว่าเป็นแค่ปุถุชนทั้งสองกลับคิดตรงกันโดยทันที

‘ เกิดเป็นคนแซ่หลิวล้วนร้อยเล่ห์แยบยล ’

…

“ พี่สะใภ้เหตุใดไม่อยู่พักที่ชิงหมิงสักคืนก่อน? ”

ในระหว่างที่ร่างบางได้รับการประคับประคองโดยคนงานหญิงให้เดินไปตามโถงทางเดินชั้นล่างเพื่อมุ่งหน้าไปยังรถม้าทว่าถัดไปข้างหลังไม่ถึงหนึ่งก้าวก็ยังมีสองร่างของชายสูงโปร่ง ที่คนหนึ่งสวมหมวกไผ่ผ้าคลุมดำบังหน้าตาเอาไว้ ส่วนอีกคนดูเปิดเผยจริงใจกว่ามาก “ ท่านก็รู้ดีว่ากฏระเบียบในบ้านนั้นเยอะแยะนัก ”

“ ท่านเป็นที่โปรดปรานเพียงนั้น เรื่องนี้อาจไม่เป็นปัญหา ”

“ ตราบใดที่เป็นแค่อาจอย่างไรก็ไม่สามารถชะล้าใจ ”

ถึงจะดูใช้ชีวิตอย่างอิสระแต่ก็ระมัดระวังในทุก ๆ ฝีก้าวจนเรียกได้ว่าน่าชื่นชม เหมาะสมแล้วที่นางจะสามารถอยู่รอดในวังหลวงได้.. เถ้าแก่หลิวดึงสายตากลับมาสบกับสหายข้างกายเล็กน้อย ทั้งสองคบหาฉันมิตรสหายมาตลอดหลายปี ความคิดความอ่านหลาย ๆ อย่างก็คล้ายกัน ฉะนั้นแล้วความรู้สึกที่มีต่อสตรีที่นำอยู่ด้านหน้านี้ เกรงว่าก็คงไม่ได้ต่างไปจากกันและกันเท่าใดนัก รอจนกระทั่งสามารถส่งโฉมสะคราญขึ้นไปนั่งบนรถม้าได้ เถ้าแก่หลิวที่เคลื่อนมายืนอยู่ด้านข้างตัวรถเคาะขอบหน้าต่างเบา ๆ เพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้คนข้างในเลิกม่านขึ้น

“ สุราดอกท้อไหนี้พี่สะใภ้ดื่มไปแล้วแต่ยังไม่ทันได้หมด เช่นนั้นก็พกกลับไปด้วยเถิด ”

อย่างไรเขาและนางก็พอจะถูกคอกันอยู่บ้าง หลังจากศึกหมากล้อมที่ตึงเครียดวุ่นวาย เถ้าแก่หลิวมีโอกาสได้เชิญพระชายาผู้เป็นพี่สะใภ้ของตนมาร่วมเดินหมากสนทนาไปพลาง ๆ ซึ่งนางก็นับได้ดีถึงจะไม่เชี่ยวชาญแผนการเช่นสหายเถียนของเขา หรือเด็ดขาดแข็งแกร่งจนน่าสะพรึงเช่นพี่ชายแต่ก็จัดได้ว่ามีลวดลายการคิดวิเคราะห์ที่ไม่ธรรมดาทั้งที่ตกอยู่ในฤทธิ์น้ำจัณฑ์ ไม่แปลกหากหลิวเช่อจะนึกสนใจในหญิงสาวที่ทั้งงามและไม่มีส่วนไหนขัดตาให้รู้สึกรำคาญใจ

“ สุรานี้เถ้าแก่หมักได้ดีนัก ตลอดชีวิตที่ผ่านมาข้ายังไม่เคยพบสุราใดฤทธิ์รุนแรงเท่านี้มาก่อน ” ไป๋หรั่นยื่นมือออกมารับไหสุราดอกท้อที่ถูกยื่นมาให้และนำมันมาวางบนตักอย่างถนอมในขณะที่ฟังถ้อยคำของเถ้าแก่หลิวไปพลาง ๆ “ ก็แค่อาศัยประสบการณ์ตลอดหลายปีในการท่องยุทธจักรมาเป็นแรงบันดาลใจ ”

“ อาศัยประสบการณ์ตลอดหลายปีในการท่องยุทธจักรมาเป็นแรงบันดาลใจ.. ”

ทีแรกเขายังประหลาดใจว่าเหตุใดน้ำเสียงที่ทวนคำของเขาถึงได้ดูเศร้าสร้อยนัก ในวินาทีที่ลมราตรีพัดจนชายแพรขาวของหมวกไผ่ผ้าคลุมบนหน้าของนวลนางเลิกขึ้นเผยเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าคนงาม เผยเป็นรอยยิ้มขมขื่นที่มาพร้อมกับเสียงแว่วแผ่วเบาว่า “ ช่างโชคดีนัก ” ที่ลอยออกมาและปลิดปลิวหายไปตามสายลมทันทีที่ม่านลดลง และรถม้าเริ่มเคลื่อนตัว

ทั้งรถและคนเคลื่อนผ่านไปแล้ว แต่คนที่ยังหยุดยืนนิ่งอย่างเถ้าแก่หลิวกลับเงยหน้าขึ้นมองฟ้าพลางหัวเราะเสียงเบาในลำคอ ดูท่าเขาคงจะปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าในสักวันหนึ่ง เขาก็หวังว่าตนเองจะมีโอกาสได้พบพี่สะใภ้ในแบบที่ต่างออกไปจากครั้งนี้

“ หวังว่าท่านจะเป็นคนที่คู่ควรแก่การคาดหวังนี้.. พี่สะใภ้ ”

[NPC-08] เถียน เฟิง
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน
+20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี
+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง และ +15 สุราเกรดทอง
+5 ความสัมพันธ์อาหารประเภทอาหารปรุง
+15 โบนัสความสัมพันธ์จากพรสวรรค์เทพธิดาดอกท้อ

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่สอง ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ต้นยามเซิน ( 15.00 น. )

   หลังจากออกจากถ้ำแล้ว ทั้งสองก็ตะกายขึ้นจากพื้นที่ริมแม่น้ำเว่ยเพื่อขึ้นมายังฝั่งฟากแห่งนอกเมืองฉางอัน เดชะบุญนักที่ปลายทางของถ้ำที่เจอะเจอไม่ได้ออกไปไกลมากกว่าที่คิดนัก เช่นนั้นแล้วการเดินทางกลับเข้ามาภายในฉางอันถือว่าไม่ยาก ทว่าสิ่งที่ต้องคำนึงมากกว่านั้นคือการที่พระสนมหายตัวไปร่วมแปดราตรีปรากฎกายพร้อมกับผู้เป็นหวางเย่ในอาภรณ์เช่นนี้จะเกิดสิ่งใดได้บ้าง เพื่อเตรียมกาลให้พรักพร้อมนางจึงบอกให้เฮยเฉวียนวิ่งไปส่งข่าวแก่จ้าวหนิงเฟยให้นางได้หายกังวลและเตรียมพร้อมสำหรับการดูแลนางต่อจากนี้

   ครั้นเมื่อใกล้เขตรอบเมืองฉางอันแล้วหลิวชุ่นบอกให้เว่ยเจียเหลียนฮซารั้งรอนอกกำแพงเมืองเพียงครู่ก่อนที่เขาจะหายไปร่วมราว ๆ หนึ่งก้านธูปโดยกลับมาพร้อมกับหมวกไผ่ผ้าไหมคลุมยาวสำหรับสตรีเช่นนาง มือหนาบรรจงสวมให้สตรีในดวงใจอย่างเบามือ ในยามนี้ที่ต้องการถนอมนางไว้ให้มากที่สุด เขาจึงต้องตริตรองให้มาก แม้ใจอยากจะโอ้อวดผู้คนที่งหลายว่าสตรีนางนี้เป็นของเขา

   แต่ฐานะตอนนี้ไม่อาจทำเช่นนั้นได้

   หนึ่งคือสตรีของโอรสสวรรค์ อีกหนึ่งคือพระอนุชาของโอรสสวรรค์

   “เจ้าใส่เอาไว้ก่อนเถิด”

   “แล้วท่านเล่า เดินกับสตรีเช่นนี้ไม่กลัวตกเป็นที่ติฉินนินทาหรือ”

   “สตรีที่เคียงข้ายามนี้เป็นเจ้า ต่อให้มีข้าเพียงผู้เดียงที่รู้ก็เพียงพอแล้ว” วจีนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างหาฟังได้ยาก “เจ้าต่างหาก แม้ที่แห่งนี้ยังเป็นนอกเมืองก็เถิด แต่เจ้ายังคงเป็นสตรีชั้นสูงที่เราต่างรู้ดี หากผู้ใดแลเห็นเจ้าขึ้นมาคงไม่พ้นถูกข้อครหาโทษฐานผิดประเวณี หักหลังผู้ปกครองแผ่นดิน ข้าอยากให้เจ้าปลอดภัยมากที่สุด”

   ร่างเล็กได้แต่พยักหน้าอย่างแผ่วเบา สตรีผู้เป็นยอดบัณฑิตแห่งยุคมีหรือจะไม่ทราบข้อกฎหมาย นางรู้ดีว่าหากความสัมพันธ์นี้ถูกผู้ใดล่วงรู้ย่อมไม่พ้นการประหัดประหารสิ้นชีวัน— แน่นอนว่าเขาเองย่อมต้องถูกกอดยศและปลิดชีพเช่นกัน หากต้องเผชิญเคราะห์กรรมเช่นนี้แล้วชั่วขณะที่ดวงตาสองคู่สบกันนางอยากไถ่ถาม

   จะเป็นเช่นไรหากทิ้งโลกทั้งใบแล้วท่องไปในโลกกว้างนี้ หากสถานที่ที่ไม่อาจมีผู้ใดพบเห็น สถานที่ที่มีเพียงเราสองเช่นใต้ผาที่เพิ่งออกมา

   ทว่า…ใจบุรุษผู้รักแผ่นดินเกิด ใต้หล้าและภักดีต่อโอรสสววรค์ใยนางจะไม่ล่วงรู้ ร่างกายที่ถวายให้เงาบัลลังก์อันทอดยาวสุดสายตา คำตอบเดียวที่นางคงจะได้ยลยินคงมีเพียงคำปฏิเสธจากเขา…ผู้เป็นสุนัขรับใช้โอรสสวรรค์

   เช่นนั้นใยนางจะเอ่ยถามสิ่งใดให้เขาต้องลำบากใจได้ สิ่งที่เว่ยเจียเหลียนฮวาสมควรกระทำคือพยักหน้าเบา ๆ เล็กน้อยและวางความดื้อรั้นลงสักหน่อยให้เขาสบายใจ หลิวชุ่นที่แลเห็นเช่นนี้ก็วางใจลงได้บ้าง จริง ๆ เพราะเป็นสตรีตรงหน้าต่อให้นางฉลาดเป็นกรด มีวิธีร้อยแปดเพื่อให้พวกเขาไม่ต้องลำบาก ทว่าเพราะเป็นนางเช่นกัน เขาถึงอยากถนอมและให้นางได้วางใจพึ่งพิง

   บัดนี้ทั้งสองเดินเข้ามายังโรงเตี๊ยมชิงหมิงเพื่อพักเท้าลงเสียก่อน หน้าที่การจัดการเรื่องราวทั้งหลายต่างถูกยกไว้ให้เป็นหน้าที่ของหลิวชุ่น หากนางเอ่ยแม้เพียงครึ่งคำคงลำบากมากกว่านี้เป็นแน่ ร่างเล็กรั้งรอไม่นานให้อำนาจเงินตราได้จัดการเรื่องราวของมันไป สุดท้ายแล้วด้วยระยะเวลาเพียงครึ่งก้านธูปที่ประทับของเธอที่เคยอยู่ล่างโรงเตี๊ยมก็ได้นั่งลง ณ เก้าอี้ของห้องพักชั้นเลิศประจำโรงเตี๊ยมชิงหมิง

   ทั้งหรูหรา ทั้งเป็นส่วนตัว

   อำนาจเงินตราของราชวงศ์มันหอมนัก

   “เห็นทีข้าคงต้องรั้งที่แห่งนี้ก่อน หากเข้าฉางอันไปรังแต่ศัตรูจะตื่นตัว” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับยื่นจดหมายมาหานาง “คงต้องวานเจ้าเป็นธุระ…นำสิ่งให้ไปให้ฝ่าบาทแล้ว”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาพ่วงด้วยฐานะพระสนมนั้นรับจดหมายมาเก็บไว้ นางเข้าใจว่ายามนี้ผู้ที่เชื่อใจได้นอกจากเราสองก็คงจะเป็นฝ่าบาทที่เขาถวายความภักดีเช่นข้าราชบริพารคนสำคัญของราชวงศ์

   “เพื่อความปลอดภัยของเจ้า นับต่อจากนี้ข้าจะไม่ส่งจดหมายลายมือใดของข้าถึงเจ้าแม้เพียงขีดเดียว” ผู้เป็นหวงเย่ค่อย ๆ ย่อกายลงเพื่อให้ดวงตาทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน “แม้ว่าจะต้องทนคิดถึงเสียหน่อย แต่หากจบเรื่องนี้แล้วข้าจะชดเชยช่วงเวลาที่ต้องถอยห่าง”

   “แล้วถ้าเช่นนั้น…ข้า—มาหาท่านได้หรือไม่”

   ครั้นวจีหวานที่ถูกเอ่ยออกมาจากริผฝีปากเล็กด้วยคำถามที่แสนน่ารักน่าชัง ใบหน้างามของบุรุษสกุลหลิวพลันประดับด้วยรอยยิ้ม เพราะคำถามนี้มันไม่ได้หมายความถึงนางคิดถึงเขาจนทนไม่ไหวปีนหน้าต่างตำหนักออกมาหาเขาหรอกหรือ ?

   “เพื่อความปลอดภัยของเจ้า ข้าไม่ควรบอกว่าได้— แต่หากว่า ณ ตอนนั้นเจ้าต้องการ โปรดระวังตัวให้ดี เสี่ยวเหลียนฮวาของข้า” ไม่ปิดกั้น ไปปฏิเสธ เพราะเขาเองก็ต้องการพบใบหน้าของนางอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน “แต่สตรีจะมาหาบุรุษได้อย่างไร หากทำได้…บางคราข้าจักเป็นผู้ไปหาเจ้าเอง”

   “สัญญาได้หรือไม่เจ้าคะ ?” ร่างเล็กเอ่ยพร้อมกับยกนิ้วก้อยน้อย ๆ ออกมา

   “ข้าสัญญา”

   ชั่วขณะนั้นที่มือแกร่งถูกยกขึ้นมาเกี่ยวก้อยนางเพื่อทำสัญญาใจ มืออีกข้างของเขาพลันยกม่านผ้าหมวกไผ่ขึ้น ก้มใบหน้างดงามของเขาเพื่อประทับจุมพิตอันเป็นสัญญาที่เขามอบให้อย่างแท้จริง

   ในช่วงเวลาที่คำสัญญาได้ถูกประทับ มือแกร่งค่อย ๆ เปลี่ยนจากการเกี่ยวก้อยมาเป็นการสอดประสานกอบกุมมือเล็กและนิ้วทั้งห้า อีกมือปัดผ้าคลุมขึ้นบนหมวกไผ่แล้วเลื่อนมากระชับท้ายทอยเล็กระวังไม่ให้นางเผลอเอนกายโขกเข้ากับพนักพิงเก้าอี้ไม้แข็ง การจุมพิตแห่งคำสัญญาแสนอ้อยอิ่งได้ดูดกลืนวันเวลาออกไปจนสิ้น รู้ตัวอีกทีที่ลมหายใจของร่างเล็กค่อย ๆ ขาดห้วง เขาค่อย ๆ ผละออกเพื่อโอบกอดนางไว้ วางหน้าผากพิงไหล่บางด้วยความอดกลั้น

   “ดูเหมือนว่าเจ้าต้องรีบออกไปก่อนที่ข้าจะกลืนเจ้าทั้งตัวแล้ว”

   วจีทุ้มเอ่ยจบร่างสูงก็ค่อย ๆ ผละกายถอยห่าง ครั้นดวงตาคมสบเข้ากับใบหน้าหวานประดับสีชาดระบายทั่วแก้มใสไล่ไปที่หูและลำคอพลันก่อเกิดความรู้สึกเล็ก ๆ ในดวงใจจนยากจะต่อต้าน เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่ถูกแทะโลมอย่างไม่อาจตั้งรับได้ทันท่วงทีก็เร่งดึงผ้าคลุมลงจากหมวก ตบเท้าก้าวหนีออกไปจากที่แห่งนี้เสียโดยมีเสียงหัวเราะเบา ๆ ของผู้ปกครองห้องพักไล่หลังมา

   ร้ายกาจ

   ร้ายกาจเกินทน

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่สี่ ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ต้นยามอู่ ( 11.00 น. )

   จากศาลเจ้าในเมืองฉางอันสู่โรงเตี๊ยมนอกเมือง

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เปลี่ยนจากคราบของพระสนมสูงศักดิ์เหลืองเพียงการแต่งกายเช่นคุณหนูในห้องหอหนีออกจากเรือน นางจ่ายค่ารถม้าให้มาส่ง ณ โรงเตี๊ยมชิงหมิงเพื่อที่จะมาพบบุรุษผู้หนึ่งที่นางปฏิเสธไม่ได้ว่าการที่นางรับงานนี้เป็นเพราะว่าจะได้พบหน้าเขาอยู่เจ็ดส่วนเทียว

   มือเล็กยื่นค่าเดินทางให้สารถีขับรถม้าก่อนจก้าวเดินเข้าไปยังโรงเตี๊ยมนอกเมืองแห่งนี้ ดวงตากลมดั่งเล็ดซิ่งกวาดสายตาเพื่อหาบุรุษผู้เป็นเป้าหมายก่อนจะพบเข้ากับร่างสูงคุ้นตาแม้ว่าเขาจะสวมผ้าคลุมหมวกไผ่สีทมิฬก็ตาม เมื่อพบเป้าหมายก็ได้เวลาตรงเข้าหา มือเล็กเดินตรงไปหาเขาด้วยท่าทางนิ่งเฉยราวกับว่าแค่เดินผ่านมาและผ่านไปเพียงเท่านั้น ทว่าสิ่งที่ก่อเกิดกระแสเปลี่ยนแปลงในห้วงอารมณ์เห็นทีจะเป็นมือแกร่งที่จับข้อมือเล็กยื้อไว้เบา ๆ

   ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูง เดินจูงมือนางขึ้นไปยังชั้นบนของโรงเตี๊ยมชิงหมิง ห้องพักที่หรูหราที่สุดอันถูกเขาเหมาเช่าในราคาร่วมสองสัปดาห์เรียบร้อยแล้ว ครั้นเมื่อประตูห้องปิดกั้น มือเล็กที่ว่างปลดเชือกมัดใต้คางดึงหมวกออก เขาที่ปลดหมวดเช่นกันถือวาสาสะอุ้มนางขึ้นมาวางบนเตียงนุ่ม แม้ถนอมหญิงสาวอยู่แปดส่วน แต่เส้นเลือดที่คอแกร่งนั้นได้บอกเธอว่าสองส่วนที่เผลอไผลออกมานั้นเขากำลังอดกลั้นสุดความสามารถ

   “ข้าได้ยินอะไรบางอย่าง” เสียงทุ่มต่ำเอ่ยออกมาโดยพยามเ็บความรู้สึกรุนแรงในใจเอาไว้ “ฝ่าบาทเรียกเจ้าเมื่อคืนนี้หรือ”

   ดวงตากลมฉายความงุนงงในชั่วครูแรกก่อนจะเบิกขึ้นกว้างด้วยความแปลกใจนักว่าข่าวแบบนี้ไยมันถึงลอยมาเข้าหูบุรุษนอกเมืองได้รวดเร็วปานนี้ ทำเอาดวงใจหญิงสาวเต้นไม่เป็นส่ำ หวนนึกเปรียบเทียบกาลก่อนที่เขาเคยแสดงปฏิกิริยายินดีกับนางเมื่อฝ่าบาทเข้านอนด้วยครั้งแรก กับปฏิกิริยาเขาในตอนนี้ที่ได้ยินว่าฝ่าบาทเรียกเข้าปรนนิบัติ ณ ตำหนักเว่ยหยางยามค่ำคืน

   ความแตกต่างนี้มัน—นางยิ้มได้หรือไม่

   แต่ว่าใบหน้าที่ดูจริงจังของเขาทำนางยิ้มไม่ออก ทำได้แต่พยักหน้าเบา ๆ อย่างซื่อสัตย์ว่าที่เขาเอ่ยออกมาคือเรื่องจริง บัดนั้นราวกับพายุโหมกระหน่ำบึงบัว มือแกร่งโอบท้ายทอยดึงนางเข้าไปจุมพิตด้วยแรงหึงหวงที่คุกกรุ่น จากความอ่อนโยนที่เคยเป็นกลับรุนแรงขึ้นราวกับว่าจะดูดกลืนให้สิ้นลมหายใจ พิษหึงนี้เล่นนางจนตั้งสติแทบไม่ได้ กายแกร่งเบียดชิดจนตั้งตัวไม่อยู่ ตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบที่แผ่นหลังบางราบไปกับพื้นเบาะนุ่มเสียแล้ว มือเล็กเร่งตีเข้าที่อกแกร่งระรัว บอกให้เขารับรู้ว่านางกำลังจะขาดใจจริง ๆ

   “ป–เป็นอะไรของท่านกันจีหยาน”

   ต่างคนต่างหายใจหอบถี่ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลของห้วงอารมณ์คุกกรุ่นหรือขาดอากาศหายใจก็ตาม สถานการณ์เช่นนี้ล่อแหลมจนอันตรายเกินไปแล้ว ร่างแกร่งที่ทำท่าจะก้มลงมาอีกคราถูกมือเล็กปิดเอาไว้เพื่อให้เขาหยุดก่อน

   “เมื่อคืนนี้…เจ้าได้หยุดเขาเช่นนี้ไหม”

   “เมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นเจ้าค่ะ !”

   ครั้นได้ทราบแล้วว่าสาเหตุของไหน้ำส้มไหเบ้อเริ่มเทิ่มแตกเพล้งตรงหน้านางจนแทบเอาตัวไม่รอด ร่างเล็กที่ตกอยู่ใต้ร่างของเขาก็เร่งเอ่ยอธิบายเพื่อให้เขาปิดฝาไหน้ำส้มของเขาเสียก่อน

   “เมื่อวานนี้ฝ่าบาทอ้างว่าเรียกข้าเข้าไปปรนนิบัติแล้วคุยเรื่องจดหมายของท่าน หาได้มีเรื่องอื่นใดทั้งสิ้น” ว่าแล้วก็รีบล้วงจดหมายออกมาให้เขาดู “นี่ไงเจ้าคะ จดหมายที่ฝ่าบาทวานให้ข้าเอามาให้ท่าน !”

   ราวกับถูกแผ่นไม้หนา ๆ ฟาดเข้าท้ายทอยจนมึนงง วงคิ้วขนงเข้มขมวดเป็นปม ริมฝีปากที่เม้มเป็นเส้นตรงใกล้จะคว่ำด้วยแรงอารมณ์หึงหวง บัดนี้มันค่อย ๆ คลายออกราวกับว่าทุกอย่างที่เขาร้อนรนมาราวครึ่งชั่วยามตอนเดินลงมารับประทานอาหารนั้นเป็นเพียงฝันร้าย ทุกสิ่งที่เขาคิดนั้นก็แค่ข่าวลือของผู้ที่หลงเชื่อไปตามแผนการของบุรุษสตรี

   เขาเองก็หลงเชื่อ มิใช่เพื่อไม่เชื่อใจนาง เขาไม่เชื่อใจโอรสสวรรค์ผู้ที่มีนางเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมายบ้านเมืองต่างหาก ต่อให้จะแลชัดแจ้งถึงความรักที่พระเชษฐามีให้พระสนมลู่กุ้ยเฟยตามคำแซ่ซ้องและข่าวของบุตรธิดาถึงสามคน ทว่าผู้เป็นโอรสสวรรค์ต่อให้ไร้รักไยไม่อาจเข้านอนกับสตรีอื่นมากมายที่อยู่ในฐานะภรรยาของเขาได้ และนางที่เป็นพระสนมเอก—ไหนเลยจะขัดราชโองการได้ เพราะเป็นเช่นนี้เขาจึงร้อนใจหากความกังวลของเขาเป็นจริงขึ้นมา

   ครั้นความเข้าใจผิดถูกคลายได้แล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาก็ค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นนั่งที่เตียงดี ๆ จีหยานที่รู้ตัวเสียทีว่าเมื่อครู่เขากระทำผิดไปก็คุกเข่ากับข้างตั่งเตียง โอบกอดเอวบางราวกับองค์ชายน้อยหลิวเช่อต้องการนางเป็นที่พักพิงดวงใจที่กำลังหวาดผวา

   “ข้า…ขอโทษ”

   วลีที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากบุรุษสกุลหลิวได้ถูกหบิยนำมาใช้ออดอ้อนเพื่อร้องขอการให้อภัยจากนางเสียแล้ว ศีรษะของเขาวางลงที่ตักนุ่ม เรียกเสียงขบขันเบา ๆ อย่างอารมณ์จากสตรีผู้ถูกกระทำอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อครู่นี้

   ความจริงแล้วนางออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ได้แลเห็นปฏิกิริยาของเขาจากเรื่องของนาง มือบางค่อย ๆ ช้อนใบหน้าของเขาให้เงยหน้าขึ้นสบดวงตาใสสีเปลือกไม้ ก่อนที่เป็นนางเองที่ก้มลงประทับริมฝีปากเบา ๆ ลงที่ริมฝีปากของเขา ราวกับเป็นการประทับสั้น ๆ เพียงเท่านั้น

   “คราวนี้วางใจได้หรือยัง ?”

   “ไม่ได้หรอก จนกว่าเจ้าจะเป็นฟูเหรินของข้าอย่างถูกต้อง”

   “โธ่ ข้ารักษาตัวถึงเพียงนี้ คลายวงขนงท่านก่อนเถิดแล้วมาปรึกษาเรื่องพระราชหัตถเลขาของฝ่าบาทก่อน อันนี้ไม่น่ากังวลมากกว่าหรอกหรือ”

   ครั้นได้สติว่าเขาควรจดจ่อกับสิ่งใดได้แล้วก็ลุกขึ้นนั่งบนตั่งเตียงข้างกายเว่ยเจียเหลียนฮวาและรับพระราชหัตถเลขาใบน้อยมาเปิดอ่านดี ๆ เนื้อหาเหล่านี้ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วอีกครา ดูเหมือนว่าในวันรุ่งขึ้นเขาจะต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาทอย่างเป็นทางการเสียแล้ว

   “วันพรุ่งนี้ข้าจะเข้าวัง” หลิวชุ่นค่อย ๆ เอ่ยกับเว่ยเจียเหลียนฮวาข้างกายก่อนที่จะจดจ้องดวงตากลมอย่างจริงจัง เหมือนว่าครานี้เขาก็ต้องให้นางช่วยเหลืออีกครา “เจ้าพอจะช่วยกระจายข่าวลือได้หรือไม่ ให้กระจายเรื่องที่ข้าจะกลับฉางอันวันพรุ่งนี้ทางประตูเสวียนอู่เพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาท ปล่อยเรื่องที่ข้าตั้งใจจะเอาฎีกาถวายเรื่องขุนนางขายชาติด้วย”

   “เช่นนั้นท่านไม่ตกอยู่ในอันตรายหรือ”

   “โปรดเชื่อใจข้า ครานี้สัญญาจะไม่มีแผลให้เจ้าต้มยาทุกวันอีกแล้ว”

   เพราะแทนที่จะบาดเจ็บให้นางเป็นห่วงเช่นที่ผ่านมา สู้เขาแข็งแรงดีมาหานางคงจะดียิ่งกว่า แน่นอนว่าเป็นความหมายมั่นที่เก็บไว้ภายในใจไม่ได้เอ่ยออกมาให้สตรีในดวงใจได้ทราบ

   แค่เขาหึงหวงใส่นางเมื่อครู่ กายบางก็ดูเล็กลงเหลือตัวเท่าฝ่ามือก็ไม่ปาน เก็บแรงไว้แกล้งนางเป็นตัวเลือกที่เขาอยากกระทำต่อจากนี้

   ทางเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ได้แต่กังวลถึงความปลอดภัยของเขาก็พยักหน้าเบา ๆ แม้ใจจะรู้ดีว่าเขาแข็งแกร่งเช่นไร ทว่าสี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง เหตุการณ์ในกระท่อมสุสานทำเอานางกังวลจนไม่อาจวางใจได้ มือเล็กดึงมือหนาขึ้นมาทาบแก้มใส ดวงตาหลับลงไปราวกับว่าขอนางได้อยู่เช่นนี้สักพักก่อนจาก

   “ทุกสิ่งที่ท่านต้องการ ข้าจะจัดการให้ท่านเองเจ้าค่ะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา “เช่นนั้นแล้ว…ได้โปรดอย่าบาดเจ็บเลยนะเจ้าคะ”

   เป็นการส่งต่อความรู้สึกห่วงหาคราสุดท้ายก่อนที่จำต้องแยกจากเพื่อไม่ให้ผู้ใดรู้สึกผิดแปลกในการหายตัวไปของนางได้ ทั้งยังต้องออกเดินทางเพื่อกระจายข่าวลือระหว่างทางอีกต่างหาก

   ตลอดระยะเวลาที่ผ่านทางนี้ แว่วเสียของชาวบ้านดูจะแซ่ซ้องถึงความยุติธรรมของบุรุษผู้เป็นเงาขององค์จักรพรรดิถึงการถวายฎีกาหมายจับขุนนางกังฉินให้จงได้

   “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าฉางซานเซียนหวางน่ะกลับมาจากการปราบปีศาจที่ฉางซานแล้วนะ ทั้งยังสืบความรู้ถึงการกระทำชั่ว ๆ ของขุนนางกังฉินอีก พรุ่งนี้ทางประตูเสวียนอู่หวางเย่จะเดินทางเข้าเมืองเพื่อไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทล่ะ”

   “ฉางซานเซียนหวางน่ะหรือ ในที่สุดเขาก็กลับฉางอันแล้ว ข้าเฝ้าคิดถึงเขาทุกเมื่อเชื่อวันเชียว”

   “หรือเราจะไปตั้งขบวนต้อนรับหวางเย่ดี ให้เขารู้ว่ายังมี กลุ่มผู้รักมั่นในฉางซานเซียนหวาง คอยเฝ้ารอเขาที่ฉางอันทุกวัน”

   ดูเหมือนว่าจะได้ยินข่าวคราวของการรวมตัวกันอย่างน่าประหลาดของสตรีโสดในฉางอันเสียด้วยสิ—

@Admin

LinYa ดี

วันที่ 16 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน โรงเตี๊ยมชิงหมิง

ในขณะที่แสงแดดของยามเว่ยอาบไล้หลังคากระเบื้องเคลือบเก่าคร่ำของโรงเตี๊ยมชิงหมิง กลิ่นหอมของข้าวสวยร้อนกับต้มเปรี้ยวปลาหมักลอยคลุ้งไปทั่วโถง หลินหยาที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างซึ่งเปิดไว้เพื่อรับลมอ่อนระหว่างมื้ออาหารก็กำลังตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากอย่างสงบ นางเลือกที่นั่งติดผนังด้านในตามนิสัยหลบมุมของตนเอง คอเสื้อคลายออกเล็กน้อยจากอากาศร้อนจัดในฤดูร้อนตอนปลาย แม้จะหลบตาผู้คนแต่นางกลับไม่ได้ปิดหูเพราะหูของนางยังไวเหมือนเดิมเสมอ

ประตูไม้ของโรงเตี๊ยมถูกผลักออกด้วยเสียงดัง ครืด ทันใดนั้นร่างสูงของชายหนุ่มในอาภรณ์ผ้าป่านทอหยาบจากทางใต้ก็เดินพรวดเข้ามาท่าทางกร้าวกรายด้วยกลิ่นเหงื่อและฝุ่นทางไกล เขาเป็นหนึ่งในจอมยุทธ์ชนกลุ่มน้อยผิวเข้มแดด ใบหน้ามีรอยแผลเก่าเฉียงผ่านคิ้วหนึ่งข้างและดวงตาสีดำสนิทที่ดูดุดันทว่าท่าทีของเขานั้นดูเหนื่อยล้ากว่าดุร้ายเสียด้วยซ้ำ “แม่งเอ๊ย…” เสียงสบถในภาษาฮั่นอย่างคล่องแคล่วแต่ติดสำเนียงเล็กน้อยดังขึ้นขณะเขาทรุดกายลงบนเก้าอี้โต๊ะไม้กลมที่ไม่ไกลจากหลินหยาเท่าไรนัก 

“นี่มันฤดูอะไรกันวะ...แต่ก่อนตอนฤดูก่อนยังเจอปีศาจออกหากินกันพรึ่บพรั่บเดี๋ยวนี้เงียบฉิบหาย” เขากวักมือเรียกเสี่ยวเอ้อร์ให้เอาน้ำชามาเสิร์ฟ ก่อนจะพูดต่อกับเพื่อนร่วมทางที่นั่งลงตามหลังมาอีกสองคน “ข้าถามพ่อค้าในตลาดแล้วนะ บอกว่าตั้งแต่เดือนก่อนก็เริ่มไม่มีใครเห็นปีศาจเลย...ยิ่งใกล้ตัวเมืองฉางอันนี่อย่างกับมันย้ายถิ่นกันหมดแล้ว”

“ย้ายไปไหนกันวะ” ชายอีกคนถามขึ้นบ้าง เขาเป็นคนรูปร่างเล็ก ผิวสองสี สวมผ้าคลุมขาดรุ่งริ่ง “หรือมันรู้ว่าจะมีอะไรมาไล่ล่าเลยหลบไปก่อน...”

“ไม่แน่ บางทีอาจจะเป็นไอ้ข่าวลือเรื่องพวก ‘เบื้องบน’ เล่นอะไรแปลก ๆ ใต้ดิน...ข้าล่ะเสียวแทนชาวบ้านจริง ๆ”

หลินหยาวางตะเกียบลงช้า ๆ ไม่ได้แสดงท่าทีสนใจอย่างโจ่งแจ้ง แต่ปลายนิ้วของนางเคาะเบา ๆ บนโต๊ะไม้ตามจังหวะช้า ๆ ราวกับใช้ความคิด นางกะพริบตาช้าจ้องออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงแดดจัดบาดบานไม้แล้วหัวเราะในใจอย่างเยือกเย็น ‘ปีศาจหายไป…แปลว่าจะหาปีศาจเอาของไปขายคงยากสำหรับแถวนี้สินะ’ บางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในเงามืดของเมืองหลวง อาจกำลังปั่นหัวพวกมันให้ทำอะไรบางอย่าง หลินหยาเอนหลังพิงพนักเบา ๆ หยิบถ้วยชาขึ้นจิบคล้ายไม่ใส่ใจ แต่สายตาที่แฝงไว้ด้วยแววเฉียบคมยังคงจับจ้องที่กลุ่มจอมยุทธ์ชนกลุ่มน้อยอย่างเงียบงัน และหากมีใครมองเข้าไปในแววตาคู่นั้นดี ๆ คงได้เห็นรอยยิ้มที่เริ่มก่อตัวเล็กน้อยตรงมุมปาก

เสียงสนทนาเริ่มเปลี่ยนเป็นกระซิบกระซาบเครียดขึงอย่างมีลับลมคมใน หลินหยาหรี่ตาลงช้า ๆ ขณะยกถ้วยชาขึ้นแตะริมฝีปาก ดวงตาของนางไม่ผละจากหน้าต่างโรงเตี๊ยมที่ลมร้อนพัดผ้าม่านบางไหวแผ่วเงาสะท้อนของคนเหล่านั้นสะท้อนอยู่ในแก้วชา นางมองเห็นชัดเจนทุกอิริยาบถแม้ไม่ต้องเหลียวกลับไปมองตรง ๆ

"ว่าไงนะ...ฉีเหลียงซาน?" หนึ่งในจอมยุทธ์ชนกลุ่มน้อยซึ่งแต่งกายด้วยเสื้อคลุมลายสีดำแดงกระซิบกระซาบกับอีกคน สีหน้าดูเคร่งเครียด ร่างสูงใหญ่นั้นยกจอกน้ำชาขึ้นดื่มแล้วกล่าวต่อด้วยเสียงแหบแห้ง "ใช่ ข้าได้ยินมาจากคนของค่ายทหารทางเหนือเขาว่าตอนนี้พวกปีศาจมันไปรวมตัวกันที่ฉีเหลียงซาน มันมีอะไรสักอย่างที่เรียกพวกมันไป...มีการสู้รบใหญ่ด้วย เห็นว่าแม่ทัพฮั่วเองก็นำทัพไป แม่ทัพทวนเทพพยัคฆ์นั่นแหละ!"

"เจ้าว่าอะไรนะ!? ฮั่ว ชวี่ปิ้งน่ะหรือ!?"

"เออ ใช่ แถมยังมีข่าวอีกว่าต้าซือหม่าเว่ยชิงก็ออกทัพด้วย เห็นว่าคุมทัพออกไปอีกทาง ไม่รู้ว่าเป็นเมืองไหน...แต่ถ้ามีแม่ทัพใหญ่ออกมากันทั้งคู่ เรื่องนี้คงไม่เล็กแล้วล่ะข้าว่าพวกปีศาจมันไม่ใช่แค่หลบหนีแต่กำลังซ่องสุม...หรือไม่ก็…" เสียงคล้ายเสียงจอกชาแตะกระเบื้องดังแผ่วหนึ่งครั้ง หลินหยาเพิ่งวางถ้วยลงนางเอนกายพิงพนักหลังเบา ๆ ดวงตาฉ่ำแสงราวแมวขี้เกียจครึ่งตื่นครึ่งหลับแต่ในแววตากลับแฝงไว้ด้วยไหวระริกแห่งประกายเย็นชา

'ปีศาจมันหายไปจากเมืองหลวงเพราะมันถูกเรียกไป? แปลก..' นางคิดในใจพลางปลายนิ้วลูบขอบโต๊ะ 'แล้วก็ปล่อยให้เมืองหลวงดูปลอดภัย เพื่อหลอกให้พวกเราวางใจอย่างนั้นหรือ...' นางหัวเราะในใจเบา ๆ พร้อมสายลมที่พัดผ่านปลายเส้นผมเหมือนจะเยอะเย้ย “โลกจะสงบเกินไปก็คงไม่ใช่ต้าฮั่น” หลินหยาพึมพำเสียงเบาจนราวกับพูดกับชาในถ้วยนางวางมือบนกระเป๋าผ้าข้างตัวเครื่องรางเถาไม้ประหลาด และพลั่วที่พับเก็บไว้เรียบร้อยโดยไม่ให้คนเห็นมองออกนอกหน้าต่างอีกครั้งหนึ่ง

ท่านเว่ยจ้งชิง...เป็นทหารใช่ไหมนะ?…หรือว่าท่านก็ไปด้วยช่วงนี้เลยไม่ค่อยเห็นท่านเลย ก็แปลว่าการเคลื่อนไหวในครั้งนี้ของราชสำนักไม่ใช่แค่ลือแน่นอน และหากฮั่ว ชวี่ปิ้ง แม่ทัพทวนเทพพยัคฆ์กับต้าซือหม่าลงสนามอีกนั่นหมายความว่า สิ่งที่เรียกว่า 'ภัยปีศาจ' ได้ก้าวข้ามจากเรื่องเล่าชาวบ้านเข้าสู่ระดับสงครามแล้ว หลินหยาเอนกายลุกขึ้นอย่างแช่มช้านั่งนิ่งริมฝีปากระบายยิ้มบางราวกับไม่ได้สนใจบทสนทนาของบรรดาจอมยุทธ์เหล่านั้นอีกแล้ว ใจเธอล่องลอยไปไกลเกินคำว่า ‘สงคราม’ หรือ ‘ปีศาจ’ ที่กล่าวถึง น้ำชาในถ้วยที่เหลือครึ่งถูกละเลียดดื่มจนหมดสะอาดหมดจดราวกับไม่มีอะไรตกค้างเช่นเดียวกับสีหน้าของนางที่เริ่มสงบและไร้คลื่นลมใด ๆ

"ก็แค่เรื่องของทางการ... ไม่เกี่ยวกับข้า..." นางเอ่ยในใจขณะก้มมองปลายเล็บที่เพิ่งล้างดินออกเมื่อวาน จะให้คนอย่างนาง หนาน หลินหยา ลูกสาวเจ้าเมืองที่กลายเป็นสาวใช้ปลอมตัวในเมืองหลวง สาวที่มีพรสวรรค์ด้านการหมักเหล้า ปลูกพีช และขลุ่ยโบราณ ไปห่วงใยศึกใหญ่ระหว่างราชสำนักกับปีศาจหรือ? ไม่มีทาง ก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นไม่เคยเกี่ยวข้องกับมหาศึกไม่เคยอยากเกี่ยวข้องกับชนชั้นสูง…

แต่...เสียงที่ก้องในหูกลับไม่ใช่เสียงปีศาจ ไม่ใช่เสียงของแม่ทัพ ไม่ใช่เสียงลมร้อนที่หวีดหวิวจากภูเขาฉีเหลียงซาน หากเป็นเสียงทุ้มนุ่มลึกเสียงหนึ่งที่เธอไม่อาจลืมได้แม้จะหลับไปเจ็ดวันเต็ม...

‘เจ้ากำลังล่ามข้าไว้…ด้วยคำพูดแค่นี้หรือ?’

หัวใจเธอกระตุกวูบเงียบ ๆ ราวกับว่ามีบางสิ่งในอกไหวสั่นท่านชายห่าวหมิง…ไม่สิ...จางกงกง ชื่อที่ตอนนี้แม้เธอจะหลบหน้าหลบตาเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าได้หลอมรวมกับส่วนหนึ่งของหัวใจนางไปแล้วอย่างเงียบงัน เขาจะยังไปที่ศาลาจื่อเถิงฮวาอยู่หรือไม่? หรือจะคิดว่านางหายหัวไปนานเกินไปจนไม่สมควรเจออีกแล้ว? หรือบางที…เขาอาจไม่ต้องการพบอีกต่อไป? 

หลินหยาหยัดกายขึ้น ร่างระหงในชุดเรียบง่ายแต่อ่อนช้อยพลิ้วลมของโรงเตี๊ยมกลางแดดยามบ่ายที่แผดเผา เธอเดินช้า ๆ ออกไปจากตรงนั้นอย่างไร้จุดหมายราวกับลมพัดเอาใจเธอไปแล้ว แต่ปลายเท้ากลับค่อย ๆ หันไปทางหนึ่ง......ทิศทางของ ศาลาจื่อเถิงฮวา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะเคยทำร้ายกันไว้เพียงใดไม่ว่าจะมีหน้ากากหรือไม่ ใจของเธอตอนนี้ต้องการเพียงอย่างเดียวเท่านั้น คำตอบ

"ถึงเวลาต้องเผชิญหน้าเสียที...ไม่ใช่ในฐานะผู้ล่าไม่ใช่ในฐานะเหยื่อ...แต่ในฐานะคนคนหนึ่งที่…?" ใบหน้าของหลินหยาขณะเดินฝ่ากลางแดดยามเว่ยนั้น…เปล่งแสงแข็งแกร่งในคราวเดียวกับที่เปราะบางเหลือเกิน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ปีศาจจจจจจ หายไปไหนหมดดดดดดด

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 19 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห่ เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน โรงเตี๊ยมชิงหมิง

ยามไห่ย่างเข้าสู่ครึ่งหลังของราตรี ลมเย็นจากเทือกเขาและละอองไอน้ำจากลำธารเบื้องล่างพัดผ่านยอดไม้ส่งเสียงซู่ซ่าเบา ๆ ในความเงียบสงบของย่านนอกเมือง สองข้างทางที่ทอดยาวมาเกือบร้อยลี้มีเพียงเงาเรือนและแสงโคมจาง ๆ ให้พอเห็นเส้นทาง หลินหยาสะพายห่อสัมภาระเล็ก ๆ บนไหล่ ขณะยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูไม้ฉลุลวดลายอ่อนช้อยของ โรงเตี๊ยมชิงหมิง ซึ่งตั้งเด่นเป็นสง่าราวกับอัญมณีท่ามกลางความมืดของป่าเขา แม้จะอยู่นอกเขตเมือง แต่สิ่งปลูกสร้างตรงหน้านางกลับไม่ได้ดูทรุดโทรมหรือขาดแคลนการดูแลแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม ทุกกระเบื้อง ทุกกรอบหน้าต่าง ทุกแนวพุ่มไม้ล้วนสะท้อนถึงฝีมือของช่างชั้นสูงและการดูแลอย่างสม่ำเสมอ ไม้สนแดงถูกเจียระไนจนเรียบลื่น มีเสาแกะสลักมังกรม้วนพันลำไผ่ ส่วนทางเดินด้านหน้าปูด้วยศิลาแผ่นใหญ่ที่ดูสะอาดกว่าถนนของฉางอันเสียอีก

กลิ่นบุปผากระซิบหวานมาตามลม พาให้หลินหยาสูดลมหายใจลึก สีหน้าที่ก่อนหน้านี้ยังเกร็งเครียดจากการเดินทางค่อย ๆ ผ่อนคลาย นางยังจำคำบอกเล่าของชาวบ้านได้ว่าโรงเตี๊ยมแห่งนี้สร้างจากคฤหาสน์ของโอรสองค์ที่สิบห้า หลิวซีเยี่ยน ผู้ละทิ้งฐานันดรเพื่อใช้ชีวิตอิสระกลางขุนเขา ที่นี่ไม่ใช่เพียงโรงเตี๊ยมธรรมดาแต่คือความหรูหราระดับชนชั้นสูงที่แฝงตัวอยู่ในความสันโดษ ว่ากันว่าห้องพักราคาดีซึ่งนับว่าเป็นราคาที่หลินหยายอมรับได้ในสภาพการเงินที่ตึงเครียด (????????) แม้ในใจจะยังรู้สึกหน่วง ๆ กับการเดินออกมาจากบ้านของท่านหลิวอันบ้าง แต่บรรยากาศสงบร่มเย็นตรงหน้า ก็ดูเหมือนจะต้อนรับนางอย่างอ่อนโยน

บริเวณใกล้เคียงเป็นลำธารใสที่แผ่วเบาดั่งบทเพลงจากหยกใส มีปลาหลากสีว่ายวนต้อนรับ มีโคมดอกบัวลอยอยู่กลางผิวน้ำ และเมื่อเงยหน้ามองไปยังเนินเขาอีกฝั่งก็สามารถเห็นยอดไม้สีเงินส่องประกายยามจันทร์ทาบ กลิ่นของผลไม้หมักและชาดอกไม้ลอยอวลมาจากเรือนน้ำชาด้านในชวนให้นางรู้สึกอยากแวะพักโดยไม่ลังเล

เมื่อหลินหยาก้าวเข้าไปยังโถงต้อนรับ ก็มีกลิ่นอบอุ่นของไม้จันทน์ผสานกับกลิ่นชาหอมกรุ่นลอยมาแตะจมูก เฟอร์นิเจอร์ภายในถูกจัดวางอย่างมีศิลป์ แสงจากโคมกระดาษส่องผ่านลายวาดเทพธิดาบนม่านไม้ไผ่ บรรยากาศโดยรวมอบอุ่นแต่หรูหรา ชวนให้นึกถึงเรือนของตระกูลใหญ่ไม่ใช่โรงเตี๊ยมทั่วไป หลินหยายืนพิงเคาน์เตอร์ไม้เนื้อหอมด้วยท่าทีคล้ายจะครุ่นคิด แต่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลหวานทอดมองไปทั่วบริเวณโถงรับแขกของโรงเตี๊ยมชิงหมิงราวกับประเมินความคุ้มค่า ก่อนจะเอ่ยเสียงใส

"สวัสดีเจ้าค่ะ ที่นี่มีห้องคู่ราคา 18 ตำลึงเงินสินะเจ้าคะ?"

พนักงานสาววัยกลางคนที่แต่งกายด้วยเสื้อคลุมผ้าป่านสีอ่อนพยักหน้าอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น "ใช่เจ้าค่ะ ห้องคู่นั้นเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดของเราด้วยนะเจ้าคะ หากไม่ถือว่าหรูหรานัก แต่กว้างขวาง โล่ง สะอาด และสามารถอยู่ได้ยาว ๆ อย่างสบายแน่นอนเจ้าค่ะ" หลินหยาฟังแล้วถึงกับชะงักเล็กน้อย นัยน์ตาเบิกขึ้นนิดอย่างไม่เชื่อหู "ใหญ่ที่สุด...แต่แค่สิบแปดตำลึงเงินหรือเจ้าคะ?" นางพึมพำกับตัวเอง ดวงหน้านวลมีแววอึ้งจริงจังแบบคนที่คิดว่าต้องเตรียมงบบานปลายมาเต็มที่ แต่กลับพบว่าโลกนี้ยังมีราคาที่ไม่ฆ่าคนจนอยู่จริง

"หากท่านจะพักนาน ๆ ท่านสามารถเลือกจ่ายรายสัปดาห์หรือรายเดือนก็ได้เจ้าค่ะ สำหรับห้องคู่ หากเช่า 1 สัปดาห์คือ 126 ตำลึงเงิน ส่วนเช่า 1 เดือนคือ 540 ตำลึงเงิน..." พนักงานหัวเราะเบา ๆ

"รายสัปดาห์?" หลินหยาทวนคำเสียงเบา จากที่ตอนแรกจะเช่าคืนเดียวแล้วค่อยว่ากัน กลับเริ่มพิจารณาใหม่ "...ข้าอยากจะเช่าระยะยาวสักหน่อยน่ะเจ้าค่ะ" หลินหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงลังเลนิด ๆ ขณะหลุบตามองพื้น "แต่ก็ไม่แน่ใจนักว่าจะสะดวกหรือไม่ เพราะข้าทำงานในฉางอันน่ะเจ้าค่ะ..."

"หากท่านเดินทางเข้าเมืองไม่บ่อย ก็สามารถเลือกพักที่นี่แล้วเข้าเมืองเป็นครั้งคราวก็ได้นะเจ้าคะ บางแขกก็ทำเช่นนั้น บ้างก็ให้เราช่วยส่งของ หรือนัดพบที่โรงน้ำชาในเมืองแทน...แต่สำหรับคนที่เดินทางเข้าฉางอันบ่อย ๆ มักจะมีม้าไว้สักตัวนะเจ้าคะ หากมีล่ะก็เวลาเพียงไม่ถึงชั่วยามก็เดินทางถึงฉางอันได้โดยง่ายแล้วล่ะเจ้าค่ะ" พนักงานพยักหน้าเข้าใจหลินหยา

หลินหยายืนคิดครู่หนึ่ง มือเรียวลูบคางอย่างเผลอตัวก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ "งั้น...ข้าขอลองสักสองสัปดาห์ก่อนก็แล้วกันเจ้าค่ะ หากทุกอย่างราบรื่น ข้าอาจจะต่อเพิ่ม" กล่าวจบก็ดึงถุงผ้าเล็กจากชายเสื้อ ออกเหรียญตำลึงเงินมานับอย่างคล่องแคล่ว 252 ตำลึงเงินพอดีเป๊ะไม่มีขาดเกิน ยื่นส่งให้ด้วยสีหน้าสงบนิ่งในแบบของคนที่คิดรอบคอบจนพอใจ

“เช่นนั้นข้าขอรับห้องคู่สำหรับสองสัปดาห์นะเจ้าคะ หากสะดวก ขอชั้นสองหรือสาม ใกล้ระเบียงและลมพัดเย็น ๆ หน่อยจะดีมากเลย”

พนักงานสาวประนมหัตถ์ค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม "เรียนเชิญทางนี้เลยเจ้าค่ะ ท่านจะได้ห้องหมายเลขสาม ชั้นบนฝั่งทิศตะวันตก วิวดี ลมเย็น เป็นห้องที่แขกประจำหลายท่านโปรดนักเชียวเจ้าค่ะ...ไม่เสียงดังและไม่สูงไปแบบชั้นที่สี่ สงบและร่มรื่น" หลินหยายิ้มรับ หญิงสาวไม่ได้ร่ำรวยนัก แต่หากแลกกับการได้นอนสบาย เงียบสงบ มีวิวเขาให้ชม และไม่มีขันทีโรคจิตตามตื๊อใกล้ ๆ อย่างจางกงกงมาคอยแกล้งหรือโดนท่านหลิวอินลากไปต้มเต้าหู้กลางดึก...นางยินดีจะจ่ายทุกเหรียญที่มีแบบไม่เสียดายเลยแม้แต่น้อย

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

เช่าโรงเตี๊ยมห้องคู่ 2 สัปดาห์

ราคาห้องละ 18 ตำลึงเงิน

เช่า 14 วัน ราคา 252 ตำลึงเงิน

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน โรงเตี๊ยมชิงหมิง ห้องโถงกลาง (จ่ายค่าเช่า)

แสงยามเหม่าแรกของวันลอดผ่านหน้าต่างไม้ไผ่ของโรงเตี๊ยมชิงหมิง แสงทองอุ่นสาดเข้ามาแตะพื้นหินขัดที่ถูกถูจนเงาวับ กลิ่นชาสมุนไพรเจือเบาบางในอากาศคลอด้วยเสียงนกร้องไกล ๆ หลินหยาค่อย ๆ เดินลงบันไดไม้ กลีบผ้าฮั่นฝูสะบัดเบา ๆ ตามจังหวะก้าว เส้นผมดำขลับถูกรวบเรียบง่ายเผยให้เห็นใบหน้าที่เพิ่งตื่นยังระเรื่ออุ่น หญิงสาวเดินมาถึงเคาน์เตอร์ไม้หอมตรงกลางโถงใหญ่ซึ่งยังเงียบสงัด พนักงานสาวที่อยู่เวรเช้าเพิ่งตื่นเต็มตาได้ไม่นาน กำลังจัดสมุดบัญชีวางบนโต๊ะ หลินหยาก้าวเข้ามา ยกมือประนมเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มบาง “ข้ามาจ่ายเงินค่าห้องเพิ่มเจ้าค่ะ”

พนักงานสาวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตายังมีเค้าล้าแต่พยายามเอ่ยเสียงสุภาพ “อ๋อ...ห้องของคุณลูกค้าต้องจ่ายในวันที่ 2 ของเดือนเจ้าค่ะ”

หลินหยาชะงักไปชั่วครู่ ขยับกายเอนไปข้างหน้าเล็กน้อยน้ำเสียงเจือแววอ้อนวอน “แล้ว...จ่ายล่วงหน้าไม่ได้หรือเจ้าคะ ข้าไม่อยากให้พลาดทีหลัง”

พนักงานขยับยิ้มบาง พยักหน้าตอบ “ได้เจ้าค่ะ ไม่เป็นปัญหา แล้วคุณลูกค้าต้องการพักต่ออีกกี่คืนเจ้าคะ”

“สามสิบวันเลยเจ้าค่ะ” หลินหยายกยิ้มหวานเสียงสดใสเจือรอยขี้เล่น เพียงสิ้นคำพนักงานถึงกับชะงัก ดวงตาเบิกเล็กน้อยเพราะน้อยนักที่จะมีแขกพักต่อเนื่องยาวนานถึงเพียงนี้ แต่ด้วยความเคยชินในงานจึงพยักหน้ารับ จดบันทึกลงสมุดบัญชีแล้วคำนวณตัวเลขยื่นบอก หลินหยาหยิบถุงเงินออกมาจากแขนเสื้อ ส่งผ่านไปอย่างไม่รีรอ เสียงเหรียญอู่จูและตำลึงเงินกระทบกันเบา ๆ ดังแผ่ว

หลังจากพนักงานตรวจนับเรียบร้อยก็ยกยิ้ม “ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ขอให้ท่านพักผ่อนอย่างสบาย”

หลินหยาโบกมือน้อย ๆ พลางหัวเราะเบา ๆ “เช่นกันนะเจ้าคะ ดูแลสุขภาพด้วย” ก่อนหมุนกายเดินออกจากโรงเตี๊ยม ผ้าไหมสีอ่อนสะบัดแผ่วคล้ายละอองเมฆเคลื่อนผ่านโถงอันเงียบสงบ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมบางของนางที่ยังอบอวลอยู่ในอากาศ ขณะนางก้าวออกไปสู่ยามเช้าที่สดใส

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ชำระเงินเช่าโรงเตี๊ยมห้องคู่ต่อ 4 สัปดาห์

ตั้งแต่วั้นที่ 02 เดือน 08 - 02 เดือน 09 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ราคาห้องวันละ 18 ตำลึงเงิน

เช่า 30 วัน ราคา 540 ตำลึงเงิน

รางวัล: -