[ขบวนคหบดีลู่]

LinYa ดี

วันที่ 05 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่ (พบ เถียน เฟิง)

ยามเว่ยแสงอาทิตย์บ่ายคล้อยทอแสงอ่อนทอดผ่านผืนฟ้าสีฟ้าขุ่นเหนือถนนสิบลี้ เสียงล้อเกวียนบดกับพื้นดินดังระคนกลิ่นฝุ่นและกลิ่นหอมจากสินค้านานาชนิดของขบวนคหบดีลู่ที่ตั้งเรียงรายต้อนรับผู้มีเงินและแรงต่อรอง… แต่ในสายตาของใต้เท้าเถียนเฟิงซึ่งเดินตรวจตราอย่างเงียบขรึมในอาภรณ์เรียบหรู กลับมีสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจเขาได้มากกว่าสินค้าใดในขบวน ร่างของหญิงสาวในชุดเรียบง่ายแต่ตัดเย็บดีเดินตรงมา เธอไม่ได้รีบร้อนแต่ก็ไม่ได้เฉื่อยชา แก้มแดงจางจากไอแดด กลับขับผิวขาวจัดจนดูซีดไปกว่าเดิมและเมื่อเธอขยับใกล้เข้ามาเงียบ ๆ เขาก็เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้อยู่ในสภาพดีนัก

"แม่นางหลิน…" น้ำเสียงต่ำของเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นก่อนจะแค่นขมวดคิ้วเมื่อเห็นรอยจางของเลือดกำเดาที่ยังเลอะกรอบปากบาง หลินหยายกมือขึ้นยิ้มบางโบกให้เบา ๆ เพราะเห็นอีกคนทีสนิทกัน “สวัสดีเจ้าค่ะ วันนี้ข้ามาดูว่ามีของอะไรน่าสนใจอีก… ท่านยังมาตรวจงานที่นี่อยู่เรื่อยเลยนะเจ้าคะ” ดวงตาของนางสั่นระริกน้อย ๆ ก่อนเบนหลบในจังหวะที่เห็นอีกฝ่ายมองมาไม่วางตา น้ำเสียงพยายามทำให้สดใสแต่ใบหน้าซีดเผือดของนางกลับไม่อาจซ่อนสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นได้

“เจ้าเลือดกำเดาไหลอีกแล้วหรือ?” เขาเอ่ยโดยไม่อ้อมค้อม ดวงตาทั้งคู่ของเขาจับจ้องสีหน้าของหลินหยาอย่างเฉียบคมก่อนจะเคลื่อนสายตาลงที่คอเสื้อซึ่งแม้เช็ดแล้วก็ยังเห็นรอยแดงจาง ๆ หญิงสาวหลบตา ยิ้มกลบเกลื่อนแบบคนรู้ตัวว่าปิดไม่มิด “นิดเดียวเจ้าค่ะ…ไม่เป็นไร ข้ารู้ตัวดีว่าต้องพักแต่ก็อดออกมาเดินไม่ได้…” 

เถียนเฟิงถอนหายใจเบา ๆ ไม่ดังพอให้หลินหยาได้ยินแต่เพียงพอให้คนสนิทข้างเขารู้ว่าอย่าเพิ่งเอาเรื่องงานมาพูดให้เจ้านายอารมณ์เสีย “ออกมาตากแดดทั้งที่ร่างกายยังไม่ดี นี่เจ้าจะหาเรื่องล้มหมอนนอนเสื่ออีกแล้วหรือ?” น้ำเสียงของเขาเรียบเย็น แต่ในแววตากลับมีร่องรอยของความห่วงใยที่ไม่ปิดบัง

หลินหยาหัวเราะในลำคอเบา ๆ พลางทำหน้ายู่ “ท่านหมอก็พูดแบบนั้น ข้าว่าตอนนี้ท่านเริ่มพูดเหมือนหมอมากกว่าขุนนางแล้วนะเจ้าคะ” ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมรอยยิ้มบางที่แฝงความเหนื่อยล้า “แต่ข้าอยากเห็นของใหม่ ๆ บ้าง เจอท่านก็ดีเลยเจ้าค่ะอย่างน้อยก็มีคนคุย…ตอนมาดูสินค้า”

เขานิ่งครู่หนึ่ง ราวกับกำลังคัดกรองถ้อยคำอย่างระมัดระวังก่อนจะตอบ “ถ้าเจ้าอยากเดินเล่นจริง พรุ่งนี้ข้าจะให้คนพาไปตลาดตะวันออกแสงแดดนุ่มกว่าฝุ่นน้อยกว่า และไม่มีใครเดินชนเจ้าหรือมีความเครียดมากเกินจนเลือดไหลอีก” ตอนที่หลินหยาได้ยินหญิงสาวชะงัก หัวเราะขึ้นเล็กน้อยทั้งที่น้ำเสียงยังแผ่วเบา “ขอบคุณเจ้าค่ะ แต่ข้ารับไว้แค่พิจารณานะเจ้าคะ…แต่ตอนนี้ข้าขอเดินดูใบชาหน่อยเถอะอยากหากลิ่นที่สดกว่าของที่มีอยู่…”

เขาเงียบแต่เดินตามห่าง ๆ ไม่พูดอะไรอีก ให้พื้นที่แก่หลินหยาได้เดินอย่างตามใจ แต่ในมือเขาที่ถือพัดขนนกกลับกางออกเบา ๆ ราวกับซ่อนเงาทะมึนของใครบางคนที่เอาแต่ใจและพร้อมจะลากแมวน้อยกลับรังเมื่อไหร่ก็ตามที่มันไม่รู้จักดูแลตัวเอง…

ใต้ร่มไม้ใหญ่ริมทางห่างจากเสียงเร่ขายสินค้าของพ่อค้าแม่ค้าในขบวนคหบดีลู่เล็กน้อย ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งพักเหนื่อยอย่างอ่อนแรง ชุดสีอ่อนเรียบง่ายของนางตัดกับความวุ่นวายรอบข้างราวกับภาพในอีกโลกหนึ่ง หลินหยาเอียงหน้าหลบแดด ทิ้งตัวพิงต้นไม้ พลางหยิบพัดไม้ไผ่เล็กที่เพิ่งซื้อจากร้านริมทางมาพัดใบหน้าเบา ๆ เสียงลมจากพัดปะทะแก้มนวลเบา ๆ แต่ไม่อาจกลบไอร้อนของฤดูร้อนได้ "ร้อนชะมัด…" นางบ่นเบา ๆ ให้ตัวเองแล้วเหม่อมองกลีบไม้ที่ปลิวหล่นลงบนชายผ้าตัวเองอย่างอ้อยอิ่ง มือข้างหนึ่งยันพื้น อีกข้างยังกวัดแกว่งพัดแบบไม่มีแรงจนดูเหมือนแมวป่วยมากกว่าจะเป็นแม่ค้าที่เพิ่งเดินสำรวจตลาดมา

ทว่าขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังใกล้เข้ามา ร่างสูงในชุดขุนนางเต็มยศแต่ไร้เครื่องแบบประจำพิธีการเดินมาอย่างสงบแต่ชัดเจนเถียนเฟิงเพิ่งตรวจตราขบวนการค้าของคาราวานลู่เสร็จ ดวงตาเรียวคมของเขาไล่มองไปตามแผงค้าด้านข้างที่กำลังถูกรื้อเก็บก่อนจะหยุดลงที่ภาพของหญิงสาวใต้ต้นไม้ "เจ้าเลือกที่พักได้สมกับเป็นบุตรสาวเจ้าเมืองท่านัก" น้ำเสียงนิ่งเรียบดังขึ้นข้างตัวหลินหยาทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ เถียนเฟิงยืนใกล้ ๆ ก่อนมองหญิงสาวที่นั่งพัดหน้าตัวเองอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน

หลินหยาเลิกคิ้วเมื่อได้ยินเสียง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ยกยิ้มทั้งที่ยังดูอ่อนเพลีย "ท่านเสร็จงานแล้วหรือเจ้าคะ… ข้าหาที่หลบแดดอยู่พอดี ร้อนอ่ะ..กลางฤดูร้อน..ถึงฉางอันจะหนาวกว่าบ้านข้าก็เถอะ" พูดพลางใช้พัดพัดเอาลมเข้าหน้าตัวเองเพื่อทำให้เหงื่อหายไป

เถียนเฟิงก้มมองนางอย่างพินิจช่วงเวลานี้ไร้ผู้คนแวดล้อมมากนัก แม้จะอยู่ในตลาดทว่าสถานที่ตรงนี้กลับสงบจนน่าแปลก "เจ้าจะเป็นแม่ค้าที่หอบตัวเองไปตากแดดเดินหาของไม่หยุด หรือจะเป็นแม่แมวที่นอนพักใต้ร่มไม้ไม่รู้จักขยับตัว?"

"ข้าเป็นแมวที่พยายามทำตัวเหมือนคนไม่อยากตายด้วยโรคขาดเงินน่ะเจ้าค่ะ" หลินหยาเอ่ยอย่างไม่อ้อมค้อม ดวงตาสีเข้มเป็นประกายแม้จะซ่อนอยู่ใต้เงาไม้

เถียนเฟิงแค่นเสียงเบา ๆ ในลำคอ มือเรียวหยิบพัดขนนกของตนเองออกมากางคลี่ออกช้า ๆ ให้ลมเย็นพัดผ่าน “เจ้ารู้ตัวบ้างหรือไม่ว่าเวลาป่วย เจ้าพูดจาน่าถีบกว่าเวลาปกติ”

“โว๊ะ..ท่านนี้ ถ้าข้าสุภาพไป ท่านจะเป็นห่วงไหมล่ะเจ้าคะ” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ลุกขึ้นนั่งหลังตรงแม้จะยังดูอ่อนแรงเจ้าคนนี้ยิ่งสนิทกันมันยิ่งเล่นหัวกันเว้ย ไอ้ตาหมอนี้ เขามองนางนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะเบนหน้ามองไปทางแผงค้าซึ่งกำลังเริ่มทยอยเก็บของ “ก็ไม่แน่… บางทีข้าอาจจะต้องส่งแม่นางคนนี้กลับบ้านด้วยมือข้าอีกวันหนึ่ง”

“ขอแสดงความเสียใจด้วยเจ้าค่ะ..หึ…วันนี้ไม่ต้องหามเจ้าค่ะ ข้ายังเดินไหว” หลินหยาเงยหน้าขึ้นพึมพำดวงตาสบกับเขาเพียงครู่เดียวแล้วเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่ง “แต่ถ้าอยากเลี้ยงน้ำสักอย่าง… ข้าก็ไม่ขัดนะเจ้าคะ” น้ำเสียงติดหยอกน้อย ๆ แต่รอยยิ้มกลับปรากฏชัดอยู่บนริมฝีปากเล็ก

หลินหยาเหลือบตาแลเขาแวบหนึ่ง รอยยิ้มอ่อนระเรื่อบนใบหน้านั้นช่างดูแสบซ่าในความสงบ “เอาตรง ๆ นะเจ้าคะ มันก็ไม่ได้ต่างจากบ้านข้ามากเท่าไรนัก เมืองผานอวี้น่ะ…ก็เป็นเมืองท่า คนพลุกพล่าน สินค้ามีครบ ของกินอร่อยพอกัน ถึงจะกลิ่นทะเลแรงไปหน่อยก็เถอะ” นางพึมพำเรื่อยเปื่อยเหมือนพูดลอย ๆ ให้ลมฟังเสียมากกว่า แต่กลับมีบางจังหวะที่คำพูดถูกจงใจส่งออกมาหาเขาโดยตรง เถียนเฟิงยืนพัดเบา ๆ อยู่ข้างหลินหยาในเงาร่มไม้ ใบหน้าคมคายไม่แสดงอารมณ์มากนัก มีเพียงปลายตาที่โค้งบางนั่นที่ไหวแผ่วคล้ายรอยยิ้มไม่เต็มใบให้พอคาดเดาอารมณ์ได้ยาก เขาไม่ได้เร่งเร้าไม่ได้พูดแทรกใด ๆ เมื่อหญิงสาวข้างตัวเริ่มเปล่งเสียงเล็ก ๆ ของตนออกมา

สียงพัดในมือของเถียนเฟิงยังคงเคลื่อนไหวเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วเหลือบตามองหญิงสาวที่นั่งกอดเข่าพิงต้นไม้ใบหน้านวลนั้นร้อนระเรื่อเหมือนเพิ่งโดนแดดเผามาจากการเดินตลาดเสียครึ่งวัน ทว่าสายตาและน้ำเสียง…ไม่ได้เหนื่อยเลยสักนิด กลับจะเจ้าเล่ห์ยียวนเสียมากกว่า “ก็คิดถึงบ้านอยู่หรอกเจ้าค่ะ” หลินหยาว่าต่อเสียงเบาลงเล็กน้อยเหมือนยอมรับอย่างเสียไม่ได้ “แต่ก็ไม่ได้อยากกลับตอนนี้หรอกนะ…”

“…ก็แหม” หลินหยาหันมามองหน้าเขานิด ๆ แววตาแพรวพราว “มีคนให้กวนตีนอยู่ทุกวัน มันก็สนุกดีออก” เอ่ยอย่างหน้าตาเฉย

ปลายพัดในมือเถียนเฟิงกระตุกเบา ๆ ก่อนเขาจะคลี่ยิ้มมุมปาก...รอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่ใช่รอยยิ้มเสียทีเดียว หากแต่คือเงาของความขบขันซ่อนเร้นมากกว่า “เจ้าก็พูดเสียตรงนัก…แล้วก็หยาบนักด้วย” เสียงเขานั้นแผ่ว แต่กระทบใจคนฟังได้เต็ม “ถ้าข้าต้องการหาคนกวนอวัยวะเบื้องล่างอย่างที่เจ้าว่า ข้าคงไม่มองหาในตลาด...แต่บางทีข้าอาจจะพอใจแล้วที่ได้พบแม่นางหลินหยาผู้กล้าพูดจายียวนกับมหาเสนาบดีแห่งแผ่นดินตรงนี้ทุกวี่วัน”

หลินหยาทำหน้าเหมือนอยากกลอกตาให้สุดลูกนัยน์ “โอ๊ย…เมื่อกี้ตัวเองเริ่มก่อนแท้ ๆ …อย่าทำเสียงแบบนั้นสิ มันฟังดูเหมือนท่านกำลังสารภาพอะไรบางอย่างเลยนะเจ้าคะใต้เท้า” 

เถียนเฟิงไม่ตอบกลับทันที กลับเพียงใช้พัดในมือสะบัดเบา ๆ แล้วเอ่ยเสียงราบ “ถ้าข้าเงียบ…เจ้าจะคิดว่าสารภาพใช่หรือไม่ใช่ล่ะ?”

“เหอะ ๆ …ข้าจะคิดว่าไม่ใช่แน่นอน เพราะข้าไม่เคยเห็นท่านพูดตรง ๆ กับข้าเลยสักทีน่ะสิ เอาแต่พูดหมกเม็ด ใบ้ปริศนา เหมือนพวกนักเลงตลาดที่ไม่ยอมลดราคาแต่ชอบแถมของแปลกให้แทน”

เถียนเฟิงหัวเราะในลำคอเบา ๆ เหมือนพอใจกับคำเปรียบเทียบนั้นอย่างประหลาด สุดท้ายจึงก้าวเข้ามายืนตรงหน้าเธอแล้วเหยียดมือออกไปช้า ๆ “ถ้าอย่างนั้น...ข้าจะแถมเจ้าอีกของหนึ่ง ให้เจ้าเดินหลบแดดใต้เงาข้าไปตลอดยามบ่ายนี้ ไม่คิดราคา” หลินหยาเลิกคิ้วมองมือที่ยื่นมา แล้วมองหน้าเขาอีกทีอย่างครุ่นคิดแล้วก็เอื้อมมือไปจับแล้วลุกขึ้นยืน เถียนเฟิงยังยืนอยู่ใต้เงาไม้แล้วขยับมือประสานหลังหลังเป็นฐานให้หลินหยาลุกขึ้นเสร็จ พลางมองหลินหยาที่ลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นบนชายกระโปรงอย่างเบิกบาน สายตาของเขาไล่ตามจังหวะการขยับของนางอย่างสงบ นัยน์ตาคมยังคงเก็บงำรอยยิ้มไว้ใต้ขนตา

"ข้าไม่ต่อล้อต่อเถียงกับท่านละเจ้าค่ะ" หลินหยาว่าขึ้นเสียงสดใส เอี้ยวตัวกลับมาแลอย่างทะเล้นหนึ่งที "ข้าเบื่อแล้ว เดี๋ยวจะเสียบุญเสียกรรมเปล่า ๆ ข้าไปเดินเล่นนอกเมืองฉางอันสูดอากาศบริสุทธิ์เสียหน่อยดีกว่า นั่งอยู่ตรงนี้เดี๋ยวจะได้กลิ่นอสรพิษแทนกลิ่นดอกไม้" น้ำเสียงกึ่งหยอกกึ่งประชดอย่างรู้กัน

ใต้เท้าเถียนเฟิงปรายหางตาขึ้นมาเล็กน้อย ยิ้มมุมปากไม่กล่าวอะไรต่อ ราวกับรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการคำตอบนัก แต่หลินหยาก็ยังไม่หยุดนางหยิบพัดขึ้นมาชี้ไปทางประตูออกนอกเมือง "แล้วก็จะไปหาเพื่อนข้า...ที่หน้าตาดีมาก ๆ ด้วย" คำว่า มาก ๆ ถูกเน้นย้ำอย่างเปิดเผยในแบบฉบับของนาง ก่อนที่นางจะก้าวผ่านเขาไปหนึ่งก้าวแล้วเอียงหน้าเกือบแนบไหล่ ทำตาวิ้ง ๆ กระซิบด้วยเสียงขบขันว่า “เขาหล่อมากเลยล่ะ…” เสียงหัวเราะของหลินหยาในวินาทีนั้นดังใส ราวกับหยอกโลกทั้งใบในขณะที่เธอเดินผละไปพร้อมพัดในมือ

เถียนเฟิงเหลือบมองหลังของนางครู่หนึ่ง ไม่ไล่ตาม ไม่พูดสวน ไม่สะกิดด้วยคำเตือนอย่างที่มักจะทำ เขาเพียงยืนนิ่ง ราวกับเสียงหัวเราะใส ๆ นั้นยังดังก้องอยู่ในหู…เหนื่อยกับสหายตัวเล็กจริง ๆ …

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 07 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่ (พบ เถียน เฟิง)

แสงแดดยามเว่ยส่องทะลุผืนฟ้าใสร้อนแรงลงมาต้องพื้นหินแห่งถนนสิบลี้ พ่อค้าแม่ขายในคาราวานของคหบดีลู่ยังคงเปิดแผงเรียงราย ไม่เว้นแม้แต่ขบวนสินค้าชั้นเลิศที่นำมาเพื่อเรียกน้ำลายคนมีเงิน แต่วันนี้...กลับเหมือนมีบางสิ่งขาดหาย หลินหยาสาวเท้าเข้ามาในเขตคาราวานด้วยท่วงท่ารื่นเริง ผ้าคลุมสีอ่อนพลิ้วไหวตามจังหวะการเดินพลางพัดเล็กในมือก็โบกไปมาให้คลายร้อน ริมฝีปากยังมีรอยยิ้มชัดเจน แต่...หลังจากเดินวนอยู่สองรอบ หน้าตาสดใสของนางกลับค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเบะปากน้อย ๆ คิ้วสวยขมวดแน่นเข้า

“บ้าไปแล้ว...” เสียงพึมพำเบา ๆ หลุดออกมาพร้อมร่างเล็กที่ยืนงอแงกลางแดด “ไม่มีของอะไรให้น่าซื้อเลยยยย นี่มันตลาดอะไรกันเนี่ยขบวนใหญ่โตแต่ของงั้น ๆ เหรอ ข้าเสียใจนะ ข้าคาดหวังกับพวกเจ้ามากเลยนะ...” ท่าทางน้อยใจประหนึ่งสาวน้อยถูกลืมวันเกิดนั้นเองที่เตะตาใครบางคนเข้าให้แล้วตอนนี้

“ก็เพราะเจ้าไม่ตั้งใจหาขไงล่ะ” เสียงทุ้มเรียบเจือหัวเราะดังขึ้นทางด้านหลัง

หลินหยาหันควับคนที่พูดไม่ใช่ใครอื่นนอกจากใต้เท้าเถียนเฟิงในชุดขุนนางพลเรือนอย่างเรียบหรู มือซ้ายถือพัดพับ มือขวารองไว้ด้านหลัง ท่วงท่าสุภาพสง่าดวงตาใต้แพขนตาคมเจือความขบขันอย่างมิดชิดขณะก้าวมาหยุดตรงหน้าเธอ

หลินหยากะพริบตาปริบก่อนจะย่นจมูกใส่ “ใต้เท้าเถียนเฟิงท่านนี่นะ มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย เดี๋ยวข้าก็ตกใจตายคาตลาดหรอกเจ้าค่ะ”

“เห็นเจ้าหน้างอพอ ๆ กับปิ้งปลามาแต่ไกลจะไม่ให้ข้าเดินมาได้อย่างไร?” เถียนเฟิงปรายตามองแล้วระบายยิ้มบาง ก่อนกระซิบเจ้าเล่ห์ “ว่าแต่...เมื่อครู่ข้าว่าเจ้าคงต้องพูดให้ถูกหน่อย ไม่ใช่ ‘ไม่มีของให้ซื้อ’ แต่ต้องว่า ‘ไม่มีของให้กิน’ มากกว่า…” ใบหน้าของหลินหยาขึ้นสีเล็กน้อยตอนที่ได้ยินที่อีกคนพูดแทงใจดำเธอขนาดนั้นแต่ยังคงตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไม่เกี่ยวไม่สนอยู่แบบนั้น “หา? ข้าไม่เคยบอกนะว่าหิวข้าก็มาดูของทั่วไปเฉย ๆ อย่ามาใส่ร้ายกันนะเจ้าคะ!”

“เหรอ?” เถียนเฟิงเลิกคิ้ว “แต่ข้าเห็นเจ้าดูของกินก่อนอย่างอื่นเสมอ...ดูเหมือนจะเป็นนิสัยมากกว่าความบังเอิญแล้วล่ะ” พอได้ยินแบบนั้นก็ถึงขั้นกับสะอึกเพราะมันกลับเป็นเรื่องจริงแทนอ่ะดิ โดนแทงใจดำอีกละอีตาหมอนี้..แทงเก่งงง “ขะ...ข้าก็แค่...” หลินหยาว่าพลางเม้มปากน้อย ๆ แล้วเบือนหน้าหลบสายตาอีกฝ่าย “ก็แค่เห็นของกินมันสดใสดีกว่าไง...ก็เลย...เออ...ก็เลยมองก่อนน่ะ!”

เถียนเฟิงหัวเราะในลำคอเบา ๆ พัดในมือลูบผ่านริมฝีปากราวกับปิดเสียงหัวเราะ “งั้นหากไม่มีของถูกใจ ไยไม่ให้ข้าพาไปหาอะไรอร่อย ๆ กินแทนล่ะ? หรือเจ้าจะงอนตลาดต่ออีกหน่อยก่อน?” หลินหยาเลิกคิ้วตอนได้ยินอีกคนเสนอพลางเอียงคอน้อย ๆ ทำหน้าคิดหนักก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “แล้วท่านจะเลี้ยงข้าหรือเจ้าคะ?”

“เจ้ามีเงินหรือไง?” เถียนเฟิงย้อน

“ไม่มี” หลินหยาตอบทันควันแต่นางกลับหลินหยาชายเสื้อเบา ๆ แล้วแอ่นอกอย่างภาคภูมิทั้งที่ไม่ค่อยจะมีหน้าอกหน้าใจอยู่แล้วขณะยืนอยู่กลางแดดเปรี้ยงของยามเว่ย ใบหน้าเปื้อนเหงื่อของนางกลับไม่มีร่องรอยความเหนื่อยล้าเลยแม้แต่น้อย ในทางตรงข้ามดวงตาเธอเป็นประกายวาววิบวับอย่างเห็นได้ชัดบ่งบอกถึงความ คึก เกิน ขีด จำ กัด

“หึ..ไม่ไปกินอะไรตอนนี้หรอกเจ้าค่ะ!” นางประกาศก้อง พลางหมุนตัวหนึ่งรอบแล้วหยิบพัดขึ้นมาปิดหน้าอย่างนางเอกอุปรากร “ข้ามีนัดกับป่าเขาลำเนาไพรและฝูงปลานอกฉางอัน! วันนี้ข้าจะไปผจญภัย ไปขุดเหมือลหรือล่าปลาแล้วเอามาแล่กินเองสด ๆ ซี้ดซ๊าดให้หายอยาก!”

“ล่าปลา?” เสียงทุ้มของเถียนเฟิงดังขึ้นพลางขมวดคิ้วขณะมองหญิงสาวตรงหน้า “วันนี้เจ้าอาการดีขึ้นถึงขนาดจะวิ่งไล่จับปลากลางแดดร้อน ๆ แบบนี้เชียว?”

“แน่นอนเจ้าค่ะ!” หลินหยายักคิ้ว แล้วยกผลั่วขึ้นประหนึ่งเป็นกระบี่เทพ “อาการป่วยหายวับไปแล้ววันนี้..เฉพาะวันนี้นะ…ท่านหมอบอกข้าห้ามเครียด ข้าก็เลยไม่เครียดเลยแม้แต่นิดเดียว! ดูสิ ๆ ข้าสดใสเหมือนกระต่ายหนุ่มในฤดูผสมพันธุ์!” แต่เถียนเฟิงเหมือนจะเหนื่อยใจแต่กลับกระตุกยิ้มถามต่อปรายตามองอย่างจับผิด 

“วันนี้เจ้าไปโดนตัวไหนมา?”

“ปล่าวพี้ยาป่ะ!” หลินหยาเบ้ปาก หรี่ตาใส่เขาแล้วชี้หน้าพลางย่นจมูก “เอ๊ะ..!! ท่านนี้อย่ามาปรักปรำกันนะใต้เท้าเถียนเฟิง ข้าออกจะเป็นกุลสตรีผู้มีจริยธรรมสูงส่ง(?) พอเห็นแดดแล้วก็อยากกระโดดลงน้ำเฉย ๆ! ไม่ได้เสพอะไรทั้งนั้น!”

“แปลว่าแดดอาจจะเสพได้…” เถียนเฟิงเอ่ยเสียงเรียบ แต่มุมปากยังยกขึ้นเล็กน้อย

หลินหยายักไหล่แบบไม่แคร์โลก “แดดดี อากาศดี มีคนแซวให้กวนตีนเล่นบ้าง ชีวิตมันก็มีสีสันขึ้นเยอะข้าก็เลยคึกขึ้นมาหน่อย” หลินหยาพูดแล้วขำเล็กน้อยท่าทางการอยู่กับเถียนเฟิงจะชอบกวนตีนอีกคนจนชินแล้วล่ะ..เถียนเฟิงชิน..กับยัยตัวแสบตรงหน้า “นั่นสินะ...” เถียนเฟิงพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะลูบพัดผ่านริมฝีปากตนเบา ๆ แล้วว่า “แต่หากเจ้าทำหน้าแบบนี้กับคนอื่น เขาอาจไม่รับมุกเจ้าแล้วเอาหอกแทงเอานะขอบใจที่ยังไว้หน้าข้าเป็นคนสนิทเจ้าบ้างล่ะกัน”

หลินหยาหัวเราะเสียงใส หันมาแลบลิ้นให้เขาแบบไม่มีจริตใด ๆ “เพราะท่านเป็นคนเดียวที่แทงข้าแล้วข้ายังอยู่ไงล่ะ” พูดแบบขำ ๆ แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันสองแง่สองง่าม

“หืม?”

“แทงด้วยคำพูดน่ะ!! คำพูด!! อย่าทำหน้าแบบนั้นนะ!” เสียงหัวเราะของเธอดังลั่นขณะที่เถียนเฟิงส่ายหน้ายิ้ม ๆ ดวงตาคมเรียบเหมือนว่างเปล่าแต่กลับมีบางอย่างอุ่น ๆ แฝงอยู่...เขายืนมองแผ่นหลังเล็กที่หมุนตัวกลับ เตรียมจะออกไปผจญภัยนอกกำแพงเมืองอย่างห้าวหาญมือหนึ่งถือมีดแล่ปลา อีกมือถือผลั่วอย่างกับแม่ครัวสายบู้และปากก็ยังฮัมเพลงปลอม ๆ ไปตลอดทาง

เถียนเฟิงไม่ห้ามไม่เอ่ยคำติงสักคำเขาแค่...เฝ้ามองเงาหลังของเธอเท่านั้นเองเพราะในเงาที่ตีกลับพื้นนั้น มีบางอย่างที่แม้แต่เงาอสูรเช่นเขาก็ไม่อาจล่วงเกิน … ไม่ล่วงหรอก รายนั้น..เวลาร่าเริงก็ร่าเริงจนเกินเหตุ เดาอารมณ์ไม่เคยได้…คิดอะไรแปลก ๆ ..เพราะงั้น ปล่อยนางไปตามยถากรรม

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาตีกับเขาเพื่อไปปลดหัวใจ งงมาก เลิฟยูมายเฟรนที่กวนตีนได้

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 19 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่ (พบ เถียนเฟิง)

ท่ามกลางแสงอาทิตย์อ่อนแรงของยามเว่ย ขบวนคหบดีลู่ตั้งเรียงรายริมถนนสิบลี้อย่างสง่างาม ผืนผ้าชั้นดีจากแดนใต้ประดับลายหงส์ทองสะท้อนแสงแดดวาววับ กลิ่นเครื่องหอม ผงสมุนไพร และพัดด้ามงามประดับไข่มุกวางเรียงในตะกร้าหวายแยกตามหมวดหมู่ แว่วเสียงพ่อค้าแม่ค้าร้องขายสินค้าดังระคนกับเสียงฝีเท้าคนเดินย่ำบนหินทางเดินอย่างไม่ขาดช่วง หลินหยาที่แต่งกายเรียบง่ายแต่ดูสะอาดสะอ้าน เดินทอดน่องมาท่ามกลางผู้คนอย่างมีจริตตามธรรมชาติเธอ ดวงตาคมหวานกวาดมองไปตามขบวนสินค้าอย่างไม่รีบร้อน แม้นางจะมาเดินเล่นแต่เป้าหมายจริง ๆ กลับไม่ได้อยู่ที่ผ้าหรือหยกใด ๆ

นางรู้ว่าท่านเถียนเฟิงอยู่ที่นี่

และเมื่อสายตากวาดไปถึงตอนกลางของขบวน หนุ่มในชุดตัดเรียบสีหม่นผู้หนึ่งก็กำลังยืนสนทนาอยู่กับพ่อค้าใหญ่น้ำเสียงทุ้มนุ่มฟังดูสุภาพ ข้างตัวมีบ่าวติดตามและพวกผู้ติดตามบางคนอยู่ด้วย…ไม่ผิดแน่ ท่านเถียนเฟิง

หลินหยาเดินตรงเข้าไปเงียบ ๆ พลางหยุดยืนอยู่ห่างออกมาสองก้าวครึ่ง มือเรียวไพล่หลัง พูดด้วยเสียงเจื้อยแจ้วแต่เบาพอให้ได้ยินชัด “ใต้เท้าเถียนเฟิง…” ชายหนุ่มที่เพิ่งวางกระดาษบัญชีในมือลงชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันขวับมาช้า ๆ แววตานิ่งสงบแต่เต็มไปด้วยการประมวลผลชั่ววูบ เขาจำเสียงนี้ได้ เมื่อเห็นว่าเป็นหลินหยา ใบหน้าคมก็สั่นไหวบาง ๆ ราวกับยังไม่แน่ใจว่าสมควรทำหน้าแบบไหนดี น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาฟังดูเรียบแต่แฝงความระวังตัวอย่างยิ่ง

“แม่นางหลิน…เจ้ามาที่นี่…?”

“มาเดินดูวัตถุดิบเจ้าค่ะ” นางตอบยิ้มแย้ม ดวงตาทอประกายระยับราวไม่มีเรื่องใดค้างในใจ “เห็นคนบอกว่าขบวนคหบดีลู่เอาของแปลกจากต่างเมืองมาก็เลยอยากมาเดินดู แล้วก็…” เธอก้าวเข้าไปใกล้อีกก้าว แล้วหยุดลงพร้อมยิ้มเบา ๆ และเอียงหน้าเหมือนจะพูดให้ได้ยินแค่สองคน “…อยากมาบอกให้ท่านรู้ด้วยว่า ข้าหายดีแล้วนะ” เถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย สีหน้าเหมือนลังเลจะพูดอะไรบางอย่าง “ท่านยังไม่ต้องพูดอะไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่…กลัวว่าท่านจะยังรู้สึกผิดอยู่น่ะสิ” หลินหยายิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อยขณะที่มือจับชายเสื้อของตัวเองแน่นไว้ราวกับแอบเกร็งอยู่บ้าง “ถ้าท่านยังรู้สึกผิดอยู่ตอนนี้...งั้นให้ข้าซื้อเนื้อกับชาตรงนั้นได้ไหม? แบบไม่ต้องต่อราคา?”

เถียนเฟิงหลุดหัวเราะในลำคอเบา ๆ สีหน้าผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบชายเสื้อเหมือนปัดความกระอักกระอ่วนออกไปชั่วขณะ “ตกลง…ข้าจะซื้อให้เจ้าเอง”

“ว้า ข้าไม่ได้จะหลอกท่านให้ซื้อให้นะ”

“แต่เจ้าก็ไม่ได้ห้าม”

“แหม ท่านก็~” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ พร้อมเบ้หน้าอย่างขำขัน ภาพของชายหนุ่มผู้มากบารมีในชุดเรียบขรึมที่ยืนอยู่เคียงข้างสาวใช้ในคราบแม่ค้าที่ไม่เคยยอมก้มหัวให้ง่าย ๆ กลับกลายเป็นภาพที่ดึงดูดสายตาผู้คนในขบวนอย่างยิ่ง แต่ทั้งสองกลับยืนคุยกันเหมือนไม่ใส่ใจโลก ทั้ง ๆ ที่คนหนึ่งเคยแทบฟันอีกคนขาด และอีกคนหนึ่งก็แทบจะร้องไห้ด้วยความกลัวเมื่อคืนก่อน บางที…ระยะห่างของสองคนนี้ อาจไม่ได้ถูกวัดด้วยแผล หรือความผิดพลาด แต่เป็นด้วยคำพูดธรรมดา ๆ ที่ว่าข้าหายดีแล้วนะไม่ต้องห่วงอีกแล้ว…ตกลงไหม?

เสียงเหล็กกระทบกันเบา ๆ ดังแว่วมาจากด้านในสุดของขบวนลึกเข้าไปตรงโซนที่ไม่ค่อยมีคนแวะเวียน บริเวณที่ตั้งกรงสัตว์สำหรับขายพวกหมาแมว นก และสัตว์แปลกหายากจากแดนไกล เสียงนั้นฟังดูไม่รุนแรง แต่กลับแฝงความสั่นไหวของบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า ราวกับแรงสุดท้ายของชีวิตกำลังดิ้นรนเพื่อแสดงออกถึงการมีตัวตน หลินหยาเหลือบตาไปตามเสียงอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อหางตาแลไปเห็นบางสิ่งในกรงเหล็กนั้นเธอก้าวเท้าอยู่กลับหยุดลงโดยไม่รู้ตัว

เถียนเฟิงที่เดินเคียงข้างรู้สึกถึงจังหวะฝีเท้าที่สะดุด จึงหันมองตามสายตาของนางก่อนที่คิ้วเรียวยาวจะขมวดเล็กน้อยอย่างแปลกใจ ในกรงไม้เก่า ๆ ท่ามกลางฝุ่นและเศษอาหารแห้งกรัง มีหมาน้อยตัวหนึ่งนอนหมอบนิ่ง ร่างกายของมันผอมจนเห็นซี่โครงชัดเจน ขนสีดำน้ำตาลอ่อนกระจายยุ่งเหยิงทั่วตัว ดวงตาทั้งคู่หม่นเศร้าราวกับไม่มีแรงแม้แต่จะหลับ มันไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่จะกระดิกหางหรือแสดงความกลัวต่อผู้คนรอบข้าง หลินหยายืนนิ่ง ไม่ก้าวเข้าไปใกล้ แต่ดวงตาเริ่มขุ่นมัวอย่างอธิบายไม่ถูก ริมฝีปากขบแน่นราวกับกำลังต้านบางอย่างในอก สายตาของนาง…ไม่ได้หวาดกลัวไม่ใช่แบบนั้น แต่เป็นแววตาที่สะท้อนความรู้สึก ‘เหมือนบางอย่างเคยเกิดขึ้นแล้วครั้งหนึ่ง’ เธอจำไม่ได้ว่าที่ไหนหรือเมื่อใด แต่หัวใจกลับรู้สึกเหมือนเจ็บปวดด้วยเหตุผลที่ไร้ที่มา

“แม่นางหลิน…เจ้า…” เถียนเฟิงเอ่ยขึ้นเบา ๆ เสียงของเขาฟังดูสงสัยแต่ไม่กดดัน “เจ้ากลัวสุนักไม่ใช่หรือ”

  หลินหยาขยับริมฝีปากเหมือนจะตอบแต่ไม่มีถ้อยคำใดเล็ดลอดออกมาทันที เธอก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะพ่นลมหายใจเบา ๆ เสียงราวกระซิบว่า “…ก็ใช่เจ้าค่ะ ข้ากลัวสุนัก…โดยเฉพาะหมาจร เสียงเห่าก็ทำให้ข้าขาสั่นได้แล้ว…” ดวงตาของเธอสั่นไหวเหมือนคนกำลังต้านอารมณ์บางอย่างในอก แต่กลับจ้องไปยังเจ้าตัวเล็กในกรงที่เงียบสงบไม่มีแม้เสียงเห่า “แต่ตัวนั้น…มันไม่เห่าเลย…ไม่แม้แต่จะร้อง ไม่แม้แต่จะขยับหนี…” หลินหยากลืนน้ำลายคล้ายกลืนก้อนสะอื้นที่ไม่มีเสียงลงคอ ก่อนจะหันไปสบตากับเถียนเฟิง “ท่านเคยเห็นบางสิ่งที่กำลังจะตายไหมเจ้าคะ…แต่ไม่มีใครแม้แต่จะมองมัน…เหมือนมันกำลังร้องขอโดยไม่มีเสียงเลยน่ะ…นั่นแหละ”

เถียนเฟิงมองดวงตาของหลินหยาไม่ใช่แค่หวาดกลัวอีกต่อไป แต่มันคือการ ‘รู้สึก’ อย่างแท้จริง รู้สึกในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองแต่เจ็บแทบขาดใจราวกับเป็นตัวเองเสียเอง เถียนเฟิงไม่พูดอะไร เขากลับหันไปมองบ่าวข้างกายแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ไปเรียกเจ้าของสัตว์นั้นมานี้หน่อย”

“…ใต้เท้า?”

“ข้าจะซื้อสุนักตัวนั้น” เสียงของเขาราบเรียบแต่นิ่งแน่ว หลินหยาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเบิกโพลงอย่างไม่แน่ใจว่าเธอได้ยินถูกหรือไม่ “…ท่านจะซื้อ…?”

“เจ้าไม่ต้องจับมัน ข้าจะให้คนดูแลให้…แต่ถ้ามันทำให้เจ้าหยุดมองแบบนั้นไม่ได้ ข้าก็ไม่คิดจะปล่อยมันไว้ตรงนั้นเหมือนกัน” คำพูดนั้นไม่ได้เปล่งด้วยความสงสารสุนักตัวน้อย แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากเห็นหลินหยามองใครด้วยแววตาแบบนั้นอีก...แม้แต่สัตว์ตัวเล็กก็ตาม

เถียนเฟิงยื่นเหรียญเงินจำนวนหนึ่งให้กับเจ้าของร้าน พร้อมเอ่ยอย่างสุภาพแต่ไร้เยื่อใยว่า "ข้าเอาตัวนี้" ก่อนจะหันกลับมาทางกรงไม้ที่บรรจุชีวิตอันร่วงโรยไว้อย่างเงียบงัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการตอบสนองใด ๆ จากมัน อย่างน้อยที่สุด เขาคิดว่าคงต้องให้บ่าวมาช่วยจัดการพามันกลับไป แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น กลับไม่ใช่สิ่งที่เขาและแม้แต่หลินหยาจะคาดคิดได้เลย 

เสียงเปิดกรงไม้ดังแกร๊กเบา ๆ เจ้าของขบวนเพียงแค่ขยับเปิดประตูกรงด้วยมือข้างหนึ่ง แต่แทบไม่ทันจะถอยมือกลับ หมาน้อยตัวนั้นที่ดูเหมือนอ่อนแรงใกล้ตายอยู่เมื่อครู่กลับกระโจนพรวดออกมาด้วยพละกำลังราวกับฝืนแรงโลก! มันพุ่งผ่านขาเถียนเฟิงอย่างรวดเร็วโดยที่เขายังไม่ทันจะขยับหันตัว หลินหยาเองที่ยืนมองอยู่ก็ยังไม่ทันจะเอ่ยถามว่าจะเอาไปไว้ที่ไหนแต่เจ้าหมาตัวน้อยกลับพุ่งเข้ามาที่เธออย่างเต็มแรง

“อ๊ะ!”

เสียงหลุดร้องหลุดจากริมฝีปากหลินหยาทันทีที่ร่างเล็กของมันกระโจนเข้าใส่ แรงของมันแม้จะไม่ถึงกับมากแต่พอทำให้หญิงสาวเซถอยหลังก้าวหนึ่ง ต้องกางแขนรับไว้ตามสัญชาตญาณ และในวินาทีนั้น มันก็ซุกตัวเข้าหาเธอทันทีอย่างไม่ลังเล ร่างที่เมื่อครู่ยังดูเหมือนจะสิ้นใจกลับสั่นเล็กน้อยในอ้อมแขนของนาง ราวกับมีบางสิ่งที่หลุดพ้นจากบ่วงพันธนาการ...มันไม่เห่า ไม่ร้อง ไม่แม้แต่จะครางเสียงเบา ๆ มีเพียงแค่แรงลมหายใจถี่เล็กน้อยตรงอกและแรงสั่นน้อย ๆ จากร่างกายผอมโซนั่นเท่านั้นที่บอกว่ามันยังมีชีวิตอยู่

หลินหยายืนนิ่งงัน ดวงตาเบิกโพลงในตอนแรกด้วยความตกใจ...แต่เพียงชั่วครู่เธอก็ลดมือลงอย่างช้า ๆ ประคองเจ้าหมาตัวนั้นไว้แนบอกคล้ายกับกลัวว่ามันจะหายไปอีก "...เจ้ากำลังกลัว...อยู่ใช่ไหม..." เสียงกระซิบเบา ๆ เล็ดลอดจากริมฝีปากหล่อน น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาและโอบอ้อม เต็มไปด้วยอารมณ์บางอย่างที่กระเพื่อมอยู่ภายใน

เถียนเฟิงที่หันกลับมาเห็นภาพนั้นเข้าพอดี กะพริบตาช้า ๆ อย่างไม่แน่ใจในสิ่งที่เกิดขึ้น เขามองหญิงสาวตรงหน้าในชุดสีอ่อนที่ประคองหมาน้อยไว้แนบอกอย่างอ่อนโยน แววตาของนางนั้นอ่อนลงอย่างน่าแปลกยิ่งกว่าเมื่อครู่…แต่ก็ไม่ใช่แค่กับสุนัขตรงหน้า "ข้าเพิ่งเคยเห็นเจ้ารับสุนักตัวน้อยเข้ามาในอก…ทั้งที่เจ้ากลัวมันนักหนา" เสียงของเขาเอ่ยขึ้นอย่างเรียบ ๆ แต่ก็มากพอจะดึงความสนใจของหญิงสาวให้เงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง

หลินหยากะพริบตาปริบ ๆ แล้วเอ่ยเสียงอ่อนคล้ายจะเถียงแบบไม่รู้จะเถียงอย่างไรดี "ก็...ก็เพราะมันไม่เห่านี่นาเจ้าคะ แล้วก็เล็กนิดเดียวเอง..." แล้วก็รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

เถียนเฟิงเลิกคิ้ว มุมปากกระตุกเบา ๆ "เจ้ากลัวมันน้อยกว่าที่กลัวข้าเมื่อคืนก่อนหรืออย่างไร"

"หุบปากไปเลยเถอะท่านนี้นะ..." นางพึมพำเบา ๆ ก้มหน้าลงแนบกับเจ้าหมาตัวน้อยที่ยังคงซุกอยู่ในอ้อมแขนของนาง เถียนเฟิงมองภาพตรงหน้าอยู่นาน ก่อนจะหลุบตาลงช้า ๆ 

เขาหันไปพยักหน้าเล็กน้อยให้บ่าวข้างกาย "หาผ้าห่มเล็ก ๆ กับตะกร้านุ่ม ๆ มาสำหรับมันที…ตั้งแต่นี้ไป เจ้าตัวนี่จะเป็นของแม่นางหลิน" เสียงทุ้มเรียบกล่าวโดยไม่ถามความเห็นใด ๆ จากนางเลยแม้แต่น้อยและหลินหยาก็ไม่เอ่ยปฏิเสธใด ๆ เช่นกัน เถียนเฟิงที่เพิ่งออกคำสั่งให้หาตะกร้าสำหรับเจ้าหมาตัวน้อยนั้นหันกลับมา ก็พบเข้ากับแววตาขบขันของหลินหยาที่ฉายชัดบนดวงหน้า แม้ใบหน้าจะยังซีดเซียวเล็กน้อยจากแผลเมื่อวันก่อน แต่มุมปากของนางกลับยกยิ้มอย่างมีชีวิตชีวาอีกครั้ง

"ต่อไปนี้เจ้าตัวเล็กนี้เป็นของข้าแล้วหรือเจ้าคะ?" เสียงนางนุ่มนวลเอ่ยพลางเหลือบตาลงมองเจ้าหมาตัวน้อยที่ยังซุกอยู่ในอ้อมแขน แล้วจึงเงยขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง "ท่านซื้อสุนักมาให้ข้าเป็นของตอบแทนที่จิ้มกระบี่ใส่ต้นแขนข้างซ้ายข้าหรือ?" น้ำเสียงนั้นไม่ได้มีเค้าโกรธเคืองแม้แต่น้อย มีเพียงความเย้าแหย่บางเบาที่ทำเอาเถียนเฟิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างอดกลั้น

"หึ เจ้านี่ปากไวเสียจริงนะ" เขาว่าอย่างเยือกเย็น แต่สายตากลับอ่อนลงอย่างชัดเจน เขาขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิด ใช้สายตามองสำรวจใบหน้านางราวกับต้องการเช็กว่าไม่มีอาการเจ็บใดหลงเหลือ แล้วจู่ ๆ มือข้างหนึ่งของเขาก็ยื่นขึ้นหมายจะยืดแก้มของนางเล่นตามนิสัยที่เขาแอบชอบยั่วโมโหนางเล็ก ๆ "ถ้ายังกล้าพูดจาไม่เข้าหูอีกละก็ ข้าจะ…"

งับ!

"อ๊ะ!" เสียงเขาร้องเบา ๆ อย่างตกใจเล็กน้อย ขณะที่มือข้างที่กำลังจะเอื้อมไปถึงแก้มนุ่ม ๆ ของหลินหยากลับถูกเจ้าหมาตัวน้อยที่ซุกอยู่ในอ้อมแขนนางขบเข้าอย่างแม่นยำ “เฮอะ…” เถียนเฟิงชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาจริง ๆ ในที่สุด พลางมองเจ้าหมาตัวเล็กด้วยสายตาที่ไม่รู้ว่าเอ็นดูหรือประชดกันแน่ “…กล้าดีนี่นะเจ้าตัวเล็ก"

หลินหยาหัวเราะคิกออกมาทันทีที่เห็นภาพนั้น นางก้มลงลูบหัวเจ้าหมาตัวน้อยอย่างอ่อนโยน “ข้าคิดว่าเจ้าหมานี่ฉลาดใช้ได้เลยละเจ้าค่ะ เห็นชัดว่าใครเป็นเจ้านายมัน” นางเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มยั่วเขาเล็กน้อยอย่างผู้ชนะ

เถียนเฟิงปรายตามองสตรีตรงหน้า ทั้งรอยยิ้มยั่ว ทั้งแววตาเจ้าเล่ห์ เห็นแล้วก็ยิ่งอยากยืดแก้มยิ่งกว่าเดิม…แต่ก็ทำได้แค่ถอนหายใจเบา ๆ แล้วหันไปมองเจ้าหมาตัวน้อยที่แม้จะแค่ขบเบา ๆ แต่ก็ทำให้ปลายนิ้วของเขารู้สึกได้ถึงแรงกัดที่ไม่ใช่เพราะศัตรูหากเป็นเพราะมันกำลังปกป้องหลินหยา “มันรู้ดีว่าเจ้าเป็นของมัน…” เขาเอ่ยเสียงเบาลงเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสบตานาง "...เช่นเดียวกับที่มันรู้ว่าข้าไม่มีเจตนาร้ายต่อเจ้า" หลินหยาไม่ตอบอะไร นางเพียงยิ้มบาง ๆ แล้วก้มหน้าลงลูบเจ้าหมาตัวน้อยต่อไปเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แต่ใบหูที่แดงเรื่อและดวงตาที่หลุบต่ำกลับบอกชัดว่าได้ยินทุกคำ…และทุกถ้อยความนั้น กำลังซึมซับลงในใจของนางอย่างช้า ๆ

"งั้น...ตั้งชื่อให้มันดีกว่าเนอะ" หลินหยาพูดเสียงใส มือหนึ่งยังลูบขนเจ้าเจ้าหมาตัวน้อยที่ซุกอยู่ในอ้อมแขน “ข้าคิดไว้อย่างนึงแล้ว...เฉาก๊วยดีไหม?” นางเอียงคอเล็กน้อย เตรียมจะโน้มหน้าลงไปกระซิบชื่อใหม่นี้ใกล้ ๆ ใบหูหมาน้อย ทว่า…ปุ่บ! อุ้งเท้ากลมนิ่มสีเทาดำปิดปากนางแน่น หลินหยาเบิกตากว้าง มองหมาน้อยที่กำลังใช้หน้าเหวอ ๆ ของมันเองจ้องกลับมาราวกับจะพูดว่า ‘หยุดเลยนะ! อย่าได้เอ่ยคำนั้นออกมาเชียว!’

"เอ๊ะ เจ้า..." นางทำท่าจะดันอุ้งเท้าลง พูดใหม่อีกรอบ "ก็ข้าว่าเฉาก๊ว—"

ปุ่บ! อุ้งเท้ากลมเดิมคราวนี้เปลี่ยนมุมบังปากเธออีกครั้งอย่างแม่นยำกว่าเดิม! "ปะ...ปิดอีกแล้วเรอะ!" หลินหยาเริ่มมีเสียงหัวเราะปะปนอย่างอดไม่ได้ขณะพยายามดันอุ้งนุ่ม ๆ นั้นออก "เจ้าหมานี่! ทำเหมือนรู้ภาษาคนเลยนะ!"

“ฮึ…” เสียงต่ำ ๆ อย่างคนที่กลั้นขำเอาไว้สุดชีวิตดังขึ้นไม่ห่างนัก หลินหยาหันขวับไปมองใต้เท้าเถียนเฟิงที่ยืนกอดอกอยู่ด้านข้าง สีหน้าดูสุภาพเรียบเฉยดั่งทุกวัน…แต่หัวไหล่กลับกระตุกเบา ๆ คล้ายจะระเบิดหัวเราะได้ทุกเมื่อ "ท่านอย่าขำนะ!" นางว่าพลางแยกเขี้ยวใส่ รู้สึกเหมือนโดนทั้งหมาและคนรุมกลั่นแกล้งทางอ้อมอย่างสมบูรณ์แบบ "เจ้าหมาตัวนี้มัน! มัน...หยิ่ง!"

“เปล่า” เถียนเฟิงว่าเสียงเรียบแต่สายตานั้น...เจือแววขำเจ็บ ๆ ราวกับกำลังสนุกอยู่เงียบ ๆ “มันเพียงแต่รู้รสนิยมในการตั้งชื่อของเจ้า…ควรห้ามเอาไว้ตั้งแต่ต้น”

หลินหยาทำตาโตใส่แล้วรีบกอดเจ้าหมาน้อยแน่นปานกับกลัวมันจะหนีหายไป “เฉาก๊วยก็น่ารักดีออก! ดำ ๆ เย็น ๆ นิ่ม ๆ เหมาะกับมันจะตาย!” เจ้าหมาตัวน้อยที่ยังคงซุกตัวเงียบในอ้อมแขนนางเหมือนจะถอนหายใจเงียบ ๆ...ถ้าหมามีเสียงถอนหายใจได้น่ะนะ เถียนเฟิงกระแอมในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แฝงแววอ่อนโยนเจือขันเล็กน้อย “ถ้ามันไม่พอใจ เจ้าก็ลองหาชื่อใหม่ให้มันอีกหน่อยเถอะ...จะได้ไม่ต้องโดนอุ้งเท้าปิดปากอีกรอบ”

"หึ…ข้าจะตั้งชื่อให้มันจนกว่าจะพอใจเลยคอยดูสิ" หลินหยาเชิดหน้าขึ้นอย่างมาดมั่น แต่เมื่อก้มลงสบตาหมาน้อยอีกครั้งก็ทำเสียงเบาลงเป็นกระซิบ "แต่ข้าก็ยังชอบเฉาก๊วยอยู่นะ..." คราวนี้ เจ้าหมาตัวน้อยหลับตาลงเหมือนยอมแพ้โดยสิ้นเชิง “งั้น…” หลินหยาทำหน้าจริงจัง แต่ดวงตาเป็นประกายแสนซน เธอก้มหน้ามองเจ้าหมาน้อยที่ยังคงพิงอยู่กับอกของเธอ นุ่มฟู อ้อนเหมือนก้อนขนสดใสผู้มีจิตวิญญาณสูงส่งและรสนิยมเหนือสัตว์ทั้งปวง “ถ้าเจ้าไม่อยากเป็นเฉาก๊วย ข้าจะให้ชื่อใหม่แก่เจ้า…เซียนเฉ่า! เซียนเฉ่าชากังราว!” เธอพูดพลางดีดนิ้วลงบนปลายจมูกเจ้าหมาเบา ๆ อย่างภาคภูมิใจ “เป็นไงเล่า ชื่อใหม่มีระดับขึ้นใช่ไหมล่ะ? แปลว่าอะไรน่ะเหรอ? ก็...ของดีจากสวรรค์ยังไงล่ะ!”

เจ้าหมาตัวน้อยกระพริบตาสองที พอหลินหยาพูดว่า “เซียนเฉ่า” มันกลับไม่ยกอุ้งเท้าขึ้นมาปิดปากเธออีกเหมือนครั้งก่อน ดูเหมือนมันจะยอมรับชื่อใหม่นี้แล้วจริง ๆ “อ้าว…แปลว่าเจ้ายอมรับแล้วใช่ไหม?” หลินหยาหัวเราะยิ้มแป้น พลางลูบหัวมันเบา ๆ อย่างเอ็นดูเต็มกลั้น “เซียนเฉ่าของข้า~” แต่ในขณะที่นางกำลังหัวเราะชอบใจอยู่ เถียนเฟิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับนิ่งไปเล็กน้อย ดวงตาคมที่เคยดูสุขุมกะพริบช้า ๆ

“...เซียนเฉ่า?” เขาทวนชื่อนั้นออกมาเสียงต่ำ ดวงตาเริ่มเหลือบขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนจะกลั้นอะไรบางอย่างไว้ “…เจ้ารู้หรือไม่ว่า ‘เซียนเฉ่า’ มันแปลว่าอะไรจริง ๆ น่ะ?” หลินหยาเอียงคอ “ก็...ของวิเศษแห่งหุบเขา หรือ...ใบชาทิพย์ไร้อายุไง ข้าเคยอ่านในหนังสือ...นะ” เสียงเธอเบาลงเรื่อย ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของใต้เท้าเถียนเฟิงที่เริ่มสั่น...ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่มันคือ…ใบหน้าของชายที่พยายาม ‘กลั้นหัวเราะอย่างสิ้นหวัง’

เถียนเฟิงหันหน้าไปทางอื่น มือข้างหนึ่งยกขึ้นปิดริมฝีปาก ดวงตาสั่นระริก ท่าทางสง่างามเหมือนยอดขุนนางหายไปหมดสิ้นเมื่อเขาก้มไหล่ลงเล็กน้อย ขำจนตัวโยน “เซียนเฉ่า...แปลว่าเฉาก๊วยอยู่ดี…” เสียงนั้นต่ำ แต่เต็มไปด้วยความขบขันจากก้นบึ้ง เขาหันมามองเจ้าหมาที่ตอนนี้ยังคงนอนตาพริ้มอยู่บนตักหลินหยาด้วยสีหน้าที่...ดูฉลาดนิดหน่อยแต่โง่นิดใหญ่ “เจ้าเป็นสุนักที่ทำลายความพยายามของตนเองได้อย่างมีชั้นเชิงเหลือเกิน…” เถียนเฟิงพูดเสียงพร่า ปากยังสั่น ๆ อย่างกลั้นหัวเราะไม่ได้เต็มที่ “ไม่ยอมให้เรียกเฉาก๊วย...แต่ยอมให้เรียกเซียนเฉ่า”

“ท่านห้ามขำนะ!!” หลินหยาหันขวับมา หน้าแดงอย่างแรง “นี่เป็นชื่อที่ฟังดูไฮคลาสกว่าเยอะ! เจ้าหมานี่ไม่ยอมชื่อแบบโลโซ ๆ มันเลยยอมให้ตั้งชื่อภาษาวังหลังหน่อย ๆ!”

“เซียนเฉ่า…ภาษาวังหลัง…” เถียนเฟิงพึมพำก่อนจะหลุดขำพรืดออกมาเสียงดังที่สุดเท่าที่หลินหยาเคยได้ยินจากปากของเขา เสียงหัวเราะนั้นไม่ใช่แค่ขำธรรมดา มันคือขำแบบพังทลาย ความสง่างามที่เขาเคยมีล้วนละลายหายไปในอากาศ เถียนเฟิงขำตัวงอมือเท้าเข่าอีกข้างกัดฟันแน่นพยายามไม่ให้เสียงลอดออกมามากไปกว่านี้ “ข้าจะจำวันนี้ไว้…สุนักที่ฉลาดแต่ก็ไม่ฉลาดเหมือนเจ้านายมันน่ะ...หาได้ยากยิ่งนัก”

หลินหยาหันไปเบะปากแล้วหยิกแก้มตัวเองเหมือนจะบอกว่าอยากจะเอาแก้มตัวเองฟาดหน้าผู้ชายคนนี้แทนคำพูด “จะขำอะไรนักหนา! ท่านเถียนเฟิง!”

“ข้าขอโทษ...แต่มันไม่ไหวแล้วจริง ๆ ฮ่า…” เสียงหัวเราะก้องท่ามกลางถนนสิบลี้ ในขณะที่เจ้า ‘เซียนเฉ่า’ ขดตัวหลับอยู่เงียบ ๆ บนตักหญิงสาวเหมือนไม่รับรู้ว่า...เจ้ามนุษย์สองคนนี้ ตลกพอ ๆ กันแต่แล้วในขณะที่เสียงหัวเราะของเถียนเฟิงยังจางอยู่ในอากาศ และหลินหยายังเอานิ้วจิ้มแก้มตนเองพลางทำหน้าคว่ำใส่เขา เจ้าหมาน้อยบนตักของนางกลับกระพริบตาขึ้นอีกครั้ง…และคราวนี้สายตาของมันไม่เหมือนเดิม

มันไม่ใช่แววตาเปล่งประกายใสซื่อของลูกหมาหลงทางทั่วไป หากแต่เป็นแววตาที่ "นิ่ง" จนน่าขนลุก ชั่วขณะแวบนั้นหลินหยารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน กลิ่นหอมของไม้จันทน์ที่ลอยคลุ้งอยู่รอบขบวนคหบดีเมื่อครู่กลับกลายเป็นกลิ่นดินเปียกและหมอกขาว เหมือนเธอกำลังจ้องเข้าสู่โพรงลึกที่ทอดไปไม่สิ้นสุด แล้วก็เกิดขึ้นในเสี้ยววินาทีร่างของนางสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนมีอะไรบางอย่างหลุดออกจากจิต ดวงตาหลินหยาพร่าเบลอไปชั่วครู่ ความอุ่นในกายคล้ายถูกดูดหายจากกลางอก แล้วไหลปราดเข้าไปยังร่างของเจ้าหมาเงียบ ๆ โดยที่นางไม่ทันรู้ตัว

เถียนเฟิงซึ่งกำลังหัวเราะอยู่ก็พลันนิ่งเงียบ ดวงตาสีเข้มของเขาหลุบต่ำลงจ้องเจ้าหมาน้อยไม่วางตา ร่างกายของเขาชะงักเพียงเสี้ยวลมหายใจ แต่สำหรับยอดขุนนางผู้ฝึกปราณขั้นสูง เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน จังหวะพลังจิตหนึ่งของหญิงสาวข้างกายเหมือน ‘หายวับ’ ไปดื้อ ๆ "…เมื่อครู่เจ้ารู้สึกอะไรแปลกไปหรือไม่?" เขาถามเสียงต่ำ จ้องเจ้าหมาน้อยที่ยังนอนแนบอกหลินหยาด้วยแววตาไม่วางใจ

"หืม?" หลินหยาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ไม่...นะ ข้าก็ยังโอเคอยู่ เจ้าเซียนเฉ่าดูอารมณ์ดีขึ้นด้วยล่ะ เห็นไหม หน้ามันอิ่มหนำเลยนะ” เธอยิ้มอย่างไร้เดียงสา พลางลูบหัวหมาเบา ๆ ขณะที่มันกระพริบตาช้า ๆ มองเถียนเฟิงกลับด้วยสายตา...อย่างหมาไม่มีพิษภัย แต่แววตานั้นกลับล้ำลึกเกินกว่าลูกหมาตัวเล็กควรมี

เถียนเฟิงไม่ได้ตอบ เขาแค่มองสลับระหว่างหญิงสาวตรงหน้ากับเจ้าหมาน้อย…ก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดเข้าหากันเล็กน้อย...ไม่ใช่หมาทั่วไปแน่ สัมผัสของมัน...ไม่ใช่สัตว์สามัญและที่น่าประหลาดกว่านั้นคือ ตัวของหลินหยา ไม่ใช่แค่พร่าเลือน มันถูกรับเข้าไปในร่างของมันราวกับเป็นพิธีกรรมบางอย่างโดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำ "ข้าว่า..." เถียนเฟิงเอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางก้าวเข้าไปใกล้ ย่อตัวลงข้างหลินหยา ดวงตาเงียบเย็นแต่เจือด้วยความระแวดระวัง "เจ้านี่น่ะ อาจจะเป็นตัวอะไรที่มากกว่าแค่สุนักจรข้างถนน..."

"ท่านย่าดูถูกเซียนเฉ่าสิ!" หลินหยาหันมาทำหน้าเอาเรื่องทันที “มันอาจจะเคยเป็นหมาเซียน...แบบหมาประจำอารามเต๋าก็ได้นะ! ดูสิหน้ามันตอนนี้ สงบเยือกเย็นอย่างกับนักพรตเลย”

"นั่นแหละที่ข้ากำลังพูด..." เขาตอบเสียงแผ่วเหมือนคนคิดไม่ตก “มันอาจจะ...เป็นสัตว์เซียนจริง ๆ ก็ได้ แต่มิใช่ในความหมายของเจ้า” เขาเหลือบมองกรงไม้ที่มันเคยถูกขังอยู่ แผ่นไม้หนาถูกงับกระจายราวกับไม่มีค่า ดูจากแรงกัดไม่ใช่หมาปกติแน่ เถียนเฟิงเงียบไปอีกครั้ง ดวงตาเขานิ่งสนิท แต่ลึกข้างในเริ่มร้อนรุ่มด้วยคำถามในใจ...หรือว่า??

"หา?" หลินหยาหันมาขมวดคิ้ว แต่ก่อนจะได้ถามอะไรเพิ่ม เจ้าหมาน้อยกลับขยับตัวเล็กน้อย เอาหน้าถูเสื้อนางเบา ๆ ดูเหมือนจะอ้อนแต่ในดวงตาของมันวาบแสงบางอย่าง...ที่แม้แผ่วบาง ทว่าเถียนเฟิงก็เห็นมันชัดเจน...มันไม่ใช่หมาปกติแน่ ๆ  และหลินหยาที่นั่งลูบหัวมันอยู่ ยังไม่รู้เลยสักนิด ว่าตนเองได้ผูกพันธะบางอย่าง...กับสิ่งที่ถูกผนึกมาเนิ่นนานแล้วโดยไม่รู้ตัว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยง

Level ผู้ตั้งชื่อให้ 100

ใช้ตบะ 200 หน่วย : +20 Level ทันที

ซื้อ ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน ราคา 1 ตำลึงเงิน 649 เหรียญอู่จู

จำนวน 40 ชิ้น รวม 40 ตำลึงเงิน 25960 เหรียญอู่จู

ซื้อ เนื้อสัตว์ ราคา 31 เหรียญอู่จู

จำนวน 100 ชิ้น รวม 3100 เหรียญอู่จู

ตามกฎการซื้อ ทุกครั้งที่ทำการซื้อสินค้าจะต้อง +10% ภาษีการค้าแก่ขบวนคหบดีลู่

ต้องจ่ายเงินให้แก่ขบวนคหบดีลู่ (แปลงเป็นเงินเหรียญอู่จูเพื่อความสะดวกในการคำนวณ)

ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน จำนวน 40 ชิ้น ราคารวม 41960 เหรียญอู่จู

เนื้อสัตว์ จำนวน 100 ชิ้น ราคารวม 3100 เหรียญอู่จู

รวมยอดสินค้าก่อนภาษี 41960 + 3100 = 45060 เหรียญอู่จู

ภาษีการค้า 10% เท่ากับ 4,506 เหรียญอู่จู

รวมโอน 49566 เหรียญอู่จู หรือ แปลงค่าเงินคือ 123 ตำลึงเงิน 366 เหรียญอู่จู

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

SuYao ดี

วันที่ 20 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเว่ย (เวลา 13.00 - 15.00 น.)

ในยามเว่ยที่แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนแรงลง อากาศยามบ่ายคล้อยในฉางอันยังคงอบอ้าว ซูเหยาในชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนที่แม้จะเรียบง่ายแต่ก็สะอาดสะอ้าน มุ่งหน้าผ่านถนนอันคร่าคร่ำไปด้วยผู้คน ด้วยคำแนะนำของผู้ดูแลร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ที่แนะนำให้นางลองไปหาสมุนไพรที่ตลาดตะวันตก นางจึงตั้งใจจะไปสำรวจดู ทว่าก่อนจะถึงจุดหมาย นางเหลือบไปเห็นความวุ่นวายเบื้องหน้าเสียก่อน ขบวนพ่อค้าขนาดใหญ่ที่เพิ่งเข้ามาจอดเทียบอยู่กลางถนน มิได้เป็นเพียงขบวนเกวียนธรรมดา หากแต่เป็นขบวนที่ดูโอ่อ่า มีธงผืนใหญ่ปักโดดเด่นสะบัดพลิ้วไสว ต้องลมยามบ่าย

ด้วยความที่ซูเหยาเพิ่งย้ายมาพำนักในฉางอันได้ไม่นานนัก นางยังไม่คุ้นชินกับธรรมเนียมปฏิบัติหลายอย่าง จึงมิได้รู้เลยว่าขบวนพ่อค้าเช่นนี้มักจะค้าขายส่งให้กับเหล่าพ่อค้าแม่ค้าด้วยกันเท่านั้น ไม่ได้เปิดรับลูกค้าทั่วไป นางก้าวเข้าไปใกล้ แผงไม้ถูกกางออกอย่างรวดเร็ว สินค้ามากมายถูกจัดวางเรียงราย โดยเฉพาะสมุนไพรแห้งหลากชนิดที่ส่งกลิ่นหอมเฉพาะตัวอบอวลไปทั่วบริเวณ

ซูเหยาเห็นดังนั้นก็ตาเป็นประกาย นางตรงเข้าไปสอบถามพ่อค้าผู้หนึ่งที่กำลังจัดเรียงสินค้าอย่างขะมักเขม้น 

"ท่านลุงเจ้าคะ สมุนไพรเหล่านี้ราคาเท่าใดบ้างเจ้าคะ?"

พ่อค้าเงยหน้าขึ้นมองนางช้า ๆ พลางปัดมือที่เลอะผงยาออก 

"แม่นางน้อย ขบวนของเราค้าส่งเท่านั้น ไม่ได้ขายปลีกให้คนทั่วไป"

ซูเหยาหน้าเจื่อนเล็กน้อย แต่ด้วยความมุ่งมั่นที่จะหาสมุนไพรและยามาปรุงรักษาโรคภัยไข้เจ็บให้กับชาวบ้านผู้ยากไร้ นางจึงพยายามอีกครั้ง 

"แต่ข้าอยากได้ยาบางตัวจริง ๆ เจ้าค่ะ หากท่านพอจะแบ่งให้ได้บ้าง จักเป็นพระคุณยิ่ง"

พ่อค้าส่ายหน้าอย่างสุภาพ 

“ต้องขออภัยแม่นางด้วยจริง ๆ พ่อค้าอย่างเรามีข้อบังคับที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด หากเราขายปลีกให้คนทั่วไป จะถือว่าผิดกฎของสมาคมการค้า อาจโดนลงโทษถึงขั้นถูกตัดสิทธิ์จากการค้าขายในฉางอันเลยทีเดียว” เขากล่าวพร้อมถอนหายใจเล็กน้อย แสดงออกถึงความไม่เต็มใจที่จะปฏิเสธ “เราก็อยากช่วยเหลือนะ แต่เรื่องนี้มิอาจทำได้จริง ๆ”

ซูเหยาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ นางรับรู้ว่าพ่อค้าเองก็มีข้อจำกัดที่ต้องปฏิบัติตาม นางจึงเปลี่ยนคำถาม 

“เช่นนั้นข้าขอสอบถามราคาสมุนไพรบางชนิดได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าเพียงอยากรู้ราคาเฉลี่ยเท่านั้น”

“ช่วงนี้สมุนไพรทุกชนิดราคาปรับขึ้นมากนักแม่นาง อย่างสมุนไพรพื้นฐานที่ใช้กันทั่วไปก็แพงกว่าแต่ก่อนเป็นเท่าตัว ยิ่งสมุนไพรหายากแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง” พ่อค้าอธิบายคร่าว ๆ ถึงราคา

ซูเหยาถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้ยิน นางคาดการณ์ไว้แล้วว่าราคาคงสูงขึ้นบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะสูงได้ถึงเพียงนี้ ด้วยราคาเช่นนี้ การจะนำไปปรุงยาช่วยเหลือชาวบ้านผู้ยากไร้คงเป็นไปได้ยากยิ่งนัก เพราะแม้แต่สมุนไพรพื้นฐานก็ยังมีราคาสูงลิบลิ่ว

ขณะที่ซูเหยากำลังยืนสนทนากับพ่อค้าด้วยสีหน้าเป็นกังวลอยู่นั้น เสียงฝีเท้าอันหนักแน่นก็ดังขึ้นใกล้เข้ามา ใต้เท้าเถียนได้เดินทางมาถึงพอดี โดยปกติแล้วเขาจะแวะเวียนมาตรวจตราและสังเกตการณ์ระบบเศรษฐกิจของฉางอันอยู่เป็นประจำ เพื่อให้แน่ใจว่าการค้าขายเป็นไปอย่างราบรื่นและไม่มีการกักตุนสินค้าหรือค้ากำไรเกินควร

ใต้เท้าเถียนสังเกตเห็นซูเหยาที่กำลังยืนอยู่หน้าแผงสมุนไพร และจำได้ว่านางคือหมอหญิงซูเหยาที่เขาพบที่หอหอว่านหงเหริน เขาเดินตรงเข้ามาหานางพร้อมเอ่ยทักทาย 

“อ้าว หมอหญิงซูเหยา ไม่คาดคิดว่าจะมาพบเจ้าที่นี่ มาหาซื้อสมุนไพรด้วยตนเองเชียวหรือ?”

ซูเหยาหันไปโค้งคำนับให้ใต้เท้าเถียน 

“เรียนใต้เท้าเถียนเจ้าค่ะ ข้ากำลังมองหาสมุนไพรเพื่อนำไปช่วยเหลือชาวบ้านผู้ป่วยไข้ แต่ดูเหมือนว่าราคาสมุนไพรช่วงนี้จะพุ่งสูงขึ้นมากเหลือเกิน ทำให้ข้าค่อนข้างกังวลใจเจ้าค่ะ”

ใต้เท้าเถียนพยักหน้า สีหน้าของท่านดูครุ่นคิด 

“ใช่แล้ว ข้าเองก็กำลังสืบหาสาเหตุของเรื่องนี้อยู่เช่นกัน ในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา ราคาสมุนไพรทั่วฉางอันล้วนปรับตัวสูงขึ้นอย่างผิดปกติ ทำให้พ่อค้าแม่ค้าต่างได้รับผลกระทบ และที่สำคัญคือชาวบ้านผู้ยากไร้ที่ไม่สามารถเข้าถึงยาได้ดังเดิม”

เขามองไปรอบ ๆ ขบวนสินค้าของพ่อค้าใหญ่ ก่อนจะหันมากล่าวกับซูเหยาต่อ 

“ข้าได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องการกักตุนสินค้าและการควบคุมราคาจากคนบางกลุ่ม ซึ่งหากเป็นความจริง ก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ที่กระทบต่อความเป็นอยู่ของประชาชนอย่างมาก” ใต้เท้าเถียนขมวดคิ้วแน่น “ข้ากำลังรวบรวมข้อมูลและหลักฐานอยู่ หากพบว่ามีการกระทำผิดจริง จะต้องมีการดำเนินการตามกฎหมายอย่างเด็ดขาดเพื่อรักษาระบบการค้าให้เป็นธรรมและปกป้องประชาชน หมอหญิงซูคงลำบากไม่น้อยในช่วงนี้ หากเจ้ามีข้อมูลหรือเบาะแสใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ สามารถแจ้งให้ข้าทราบได้เสมอ ข้าพร้อมจะรับฟังและพิจารณาอย่างเต็มที่”

“ขอบพระคุณใต้เท้าเถียนที่ให้ความกรุณาเจ้าค่ะ หากข้ามีเบาะแสใด ๆ จะรีบแจ้งให้ใต้เท้าทราบในทันที” ซูเหยากล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ การที่ใต้เท้าเถียนให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ทำให้นางรู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้าง แม้สถานการณ์จะยังดูมืดมิดอยู่ก็ตาม

“ช่วงนี้เจ้าก็ระมัดระวังตัวด้วย มีข่าวลือแปลก ๆ หนาหูนัก” ท่านกล่าวพลางเหลือบมองไปทางขบวนพ่อค้าอีกครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความกังวล “ข้าคงต้องไปตรวจตราที่อื่นต่อแล้ว”

“เดินทางปลอดภัยเจ้าค่ะใต้เท้า” ซูเหยากล่าวส่ง 

แม้จะผิดหวังกับการที่ขบวนพ่อค้าไม่ขายปลีกและราคาสมุนไพรที่พุ่งสูงลิ่ว แต่ซูเหยาก็ไม่ยอมแพ้ นางรู้ดีว่าการช่วยเหลือชาวบ้านเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้

“เห็นทีคงต้องไปตลาดตะวันตกเสียแล้ว” ซูเหยาพึมพำกับตัวเอง นางตัดสินใจเดินหน้าต่อไปตามคำแนะนำของผู้ดูแลร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ แม้จะรู้ว่าอาจต้องเผชิญกับราคาที่สูงไม่ต่างกัน แต่ก็ยังหวังว่าจะเจอสมุนไพรบางชนิดที่พอจะหาซื้อได้บ้างที่นั่น

เควสปลดหัวใจ: สัจธรรมแห่งการเยียวยา (2.5)

[NPC-08] เถียน เฟิง

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่ 

เสียงราวกับสายลมยามปลายฤดูร้อนแผ่วผ่านเมื่อหลินหยาก้าวเข้าสู่ขบวนคหบดีลู่ แผงพ่อค้าใหญ่รายล้อมด้วยสินค้าล้ำค่า หรูหราและหายากจนสายตาของคนทั่วไปแทบไม่กล้าเหลือบมองนานเกินควร กลิ่นเครื่องหอมจาง ๆ ผสมกับกลิ่นไม้กฤษณาราคาแพง ทำให้บรรยากาศดูทั้งขลังและน่าเกรงขาม หญิงสาวก้าวอย่างมั่นใจ ฝีเท้าไม่เร็วไม่ช้า แต่เด็ดขาด ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งหมายทำให้ผู้คนที่เดินผ่านหันไปมองอย่างสนใจ เจ้าหน้าที่ตรวจตราใบตราพ่อค้าสกุลลู่ที่นางยื่นให้อย่างไม่รีรอ ดวงตาของพวกเขากวาดมองใบตราแล้วรีบพยักหน้าถอยไปเปิดทาง “เชิญแม่นาง” เสียงทุ้มกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเกรงใจ

หลินหยายกปลายคางเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านไป ราวกับเป็นเรื่องปกติสำหรับนางที่เคยชินกับสายตาของคนทั้งหลายที่มองมาอย่างคาดเดาไม่ได้ จนกระทั่งนางหยุดยืนหน้าร้านหนึ่งแผงที่ตั้งโชว์ “หินดาวเคราะห์อัปเกรด” บนแท่นกำมะหยี่สีดำสนิท แสงสะท้อนจากหินทำให้มันเปล่งประกายราวกับกลืนกินแสงรอบตัว ชื่อลายทองสลักไว้ข้างกล่องบ่งบอกถึงอาคมโบราณที่หายาก

 

เจ้าของแผงเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและประเมินค่า แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยถาม หลินหยาก็ชี้ไปยังหินดาวเคราะห์ด้วยท่าทีสงบ หากน้ำเสียงกลับแฝงแรงกดดันที่ไม่อาจปฏิเสธ

“ข้าเหมาสามชิ้น” เสียงของนางชัดเจนจนผู้คนรอบ ๆ หันมามองด้วยความตกตะลึง พ่อค้าชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างโลภน้อย ๆ “สามชิ้น... แม่นางน้อยกล่าวเล่นหรือไม่?” หลินหยาเพียงเลิกคิ้ว ดวงตาวาวระยับคล้ายแสงดาบที่เฉือนความลังเลในใจอีกฝ่าย เธอเอ่ยสั้น ๆ แต่หนักแน่น “ข้า...พูดจริง”

ถุงเงินที่นางยกขึ้นวางบนโต๊ะทำให้เสียงเหรียญกระทบกันดังชัดเจนราวกับสัญญาณชัยชนะ พ่อค้าหยิบมันขึ้นมาตรวจแล้วหัวเราะชื่นมื่น ก่อนจะเรียกคนงานให้รีบจัดหินดาวเคราะห์สามชิ้นอย่างรวดเร็ว ในจังหวะนั้น หลินหยากอดอก ยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความพึงใจครั้งหนึ่งนางเคยได้แต่ฝันถึง วันนี้นางกลับทำให้ฝันนั้นเป็นจริงด้วยสองมือของตนเอง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ หินดาวเคราะห์(อัปเกรด) ราคา 86 ตำลึงทอง 7 ตำลึงเงิน

จำนวน 3 ชิ้น รวม 258 ตำลึงทอง 21 ตำลึงเงิน

ตามกฎการซื้อ ทุกครั้งที่ทำการซื้อสินค้าจะต้อง +10% ภาษีการค้าแก่ขบวนคหบดีลู่

ต้องจ่ายเงินให้แก่ขบวนคหบดีลู่ (แปลงเป็นเงินเหรียญอู่จูเพื่อความสะดวกในการคำนวณ)

รวมยอดสินค้าก่อนภาษี 1,040,400 เหรียญอู่จู

ภาษีการค้า 10% เท่ากับ 104,040 เหรียญอู่จู

รวมโอน 1,144,440 เหรียญอู่จู่ หรือ แปลงค่าเงินคือ 286 ตำลึงทอง 440 เหรียญอู่จู

รางวัล: ไม่มีค่ะ มาละลายทรัพย์…

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่ (พบ เถียนเฟิง)

แสงแดดยามบ่ายสาดทาบลงบนถนนสิบลี้ คลุ้งด้วยกลิ่นเครื่องหอมจากแผงการค้าทั้งหลาย ลมฤดูร้อนพัดเอื่อย ๆ ปลิวชายเสื้อของสตรีผู้หนึ่งซึ่งสวมอาภรณ์เรียบง่ายแต่กลับมีท่าทีที่สดใสสะดุดตา นางยกมือบังแสง แล้วส่งสายตาไปยังขบวนการค้าขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางถนนอย่างสง่างามนั่นคือ “ขบวนคหบดีลู่” หลินหยาหยิบใบตราพ่อค้าสกุลลู่ออกจากถุงผ้า ส่งให้ทหารยามซึ่งยืนประจำด้านหน้า พวกเขาตรวจตราอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าปล่อยผ่าน ดวงตาของนางเรืองรองเล็กน้อยเมื่อก้าวเท้าเข้าสู่เขตค้าขายภายใน

“ใบชาหวงซานเหมาเฟิง… กลิ่นหอมดั่งภูหมอกบนยอดเขา…น่าสนใจ” นางพึมพำสายตาไล่ไปตามหีบเล็ก ๆ เรียงรายอย่างประณีต มีเพียง 36 ชิ้น ชิ้นละ 1 ตำลึงเงิน นางไม่ลังเล ควักเงินออกมาทันทีพร้อมเสียงเหรียญอู่จู 965 เหรียญที่นางฝากไว้กับพ่อค้าในทันทีนั้นก่อนที่จะไปร้านต่อไป

"หืม…สุรานี้มีกลิ่นหอมเปลวไหม้... ส่าเหล้าต่างมณฑล? เหมาะจะใช้หมักเหล้าเลย" หลินหยาหยิบขวดแก้วขึ้นดมกลิ่นพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ เธอไม่ลังเลสักนิดที่จะควักเงินซื้อทั้งหมด 50 ขวด ขวดละ 46 เหรียญอู่จู ชำระอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวใครจะแย่งไป

เมื่อเดินผ่านซุ้มเครื่องเทศ ดวงตาของหลินหยาก็จับจ้องไปที่ เกลือทะเลบริสุทธิ์ ที่บรรจุในหีบไม้ขนาดเล็กอย่างพิถีพิถัน... “ของแบบนี้หายากนักในแผ่นดินตอนในไม่ได้ติดทะเล” นางบ่นพึมพำขณะจ่ายไป 4 ชิ้น ชิ้นละ 1 ตำลึงทอง 4 ตำลึงเงิน ราวกับมันแค่เศษเงินสำหรับคนรักเครื่องปรุงเช่นนาง แล้วนางก็ชะงักเท้าเมื่อพบ “ใบชาหลงจิ่ง” อีกหนึ่งสมบัติล้ำค่าในหมู่คนรู้ชา สีของมันเขียวระเรื่อเหมือนยอดใบไม้ในฤดูใบไม้ผลิ นางเลือกซื้อมา 18 ชิ้นโดยไม่แม้แต่จะต่อราคา ชิ้นละ 1 ตำลึงเงิน 811 เหรียญอู่จู เสียงเงินเหรียญกระทบกันในถุงผ้าเบาบาง แต่น้ำเสียงของนางที่ฝากเงินกลับแน่วแน่ไม่แพ้คุณหนูที่มีเงิน

...และแล้วนางก็หยุดเท้าโดยสิ้นเชิง

มันอยู่ตรงนั้นในหีบแก้วเล็กที่วางเด่นกลางโต๊ะไม้แดง "หญ้าโลหิตมังกร" มีเพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้... สีของมันแดงฉานดั่งเลือด ความร้อนของมันเหมือนพลังแฝงที่สามารถชุบชีวิต หรือเผาผลาญชีวะได้ในพริบตา หลินหยาสบตาพ่อค้าและเอ่ยอย่างชัดถ้อย “ข้าอยากจะซื้อสิ่งนี้เจ้าค่ะ” แล้ววางลง 105 ตำลึงทอง หนักแน่น ดั่งไม่เคยลังเลแม้เพียงครึ่งลมหายใจ แต่ทว่าก่อนที่จะเดินไปที่แผงอื่น แผงข้าง ๆ กลับขายเผือก มันเป็นเผือกธรรมดาในสายตาคนทั่วไป แต่สำหรับคนรู้ค่าผลผลิต... เผือกพันธุ์ที่ถูกหมักเก็บในถุงไม้หอมนี้คืออาหารรสเลิศราคาประหยัด หลินหยากวาดตามองแล้วคว้ามาทั้ง 50 ชิ้น ชิ้นละ 83 เหรียญอู่จู ราวกับเป็นเรื่องง่าย ๆ ของวันธรรมดา

และก่อนที่นางจะก้าวพ้นขอบรั้วของขบวนการค้า... เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

“หลินหยา” เสียงนั้นคุ้นหูจนเธอไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมองก็จำได้ทันที เถียนเฟิงที่กำลังตรวจสอบรายการสินค้าท่ามกลางผู้คนและพ่อค้าหลากสกุล นั้นพึ่งเหลือบหันมองเห็นหลินหยาเขาทักทายเธอ พลันแววตาสุขุมเยือกเย็นของมหาเสนาบดีก็อ่อนแสงลงในชั่วครู่เมื่อเห็นดวงหน้าแจ่มใสของหลินหยาที่เขาไม่ได้พบมาเกือบเดือน น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นแผ่วเบาราวกับลมเอื่อย หลินหยาที่ได้ยินก็ยิ้มรับทักทายอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วแบบดีใจที่ได้เห็นสหายสนิทคนหนึ่ง

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” แม้กล่าวเช่นนั้นแต่ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความยินดีอันน้อยนักจะเห็นจากผู้ที่มีบุคลิกเยียบเย็นเงียบขรึมเช่นเขา เขาก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย พลางเหลือบมองถุงผ้าที่หลินหยาถือมาด้วยความเคยชินในฐานะนักเจรจาและผู้ตรวจสอบที่ดี 

“ใช่เจ้าค่ะ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ…อ้อ ท่านมาก็ดีเลย จะได้เอาไปได้เลย ข้ามีของฝากจากทะเลด้วย” หลินหยาเอ่ยบอกอย่างสดใส

ทว่าเมื่อหญิงสาวเผยรอยยิ้มพร้อมบอกว่าได้นำของฝากจากทะเลมามอบให้ แววตาของเถียนเฟิงก็เปลี่ยนไปอีกครั้งเป็นความแปลกใจเล็กน้อย…ก่อนจะกลายเป็นอบอุ่นเงียบ ๆ ในแบบของเขา “ของฝากจากทะเลหรือ?” เขาทวนถ้อยคำเรียบ ๆ หลินหยายื่นห่อกระดาษหอมสะอาดให้ตรงหน้า ภายในเป็นปลาทะเลสดตัวอ้วนที่ถูกนำมาปรุงเป็น ปลาเปรี้ยวหวาน สีสันสดใสจัดเรียงงดงามในกล่องไม้ไผ่กลัดด้วยเชือกสีแดงอ่อน กลิ่นหอมชวนหิวลอยออกมาทันทีที่เปิดฝากล่อง

“ข้าได้ปลาสดชั้นดีมาด้วยตอนอยู่ป๋อไห ข้าคิดว่าแค่ให้ปลาสดมันธรรมดาไปค่ะ…เลยทำเป็นอาหารให้เสร็จเลยดีไหม แบบที่ท่านจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเตรียมเอง” เสียงของหญิงสาวฟังดูรื่นเริงและเอื้ออาทรตามสไตล์ของหลินหยา แต่หางเสียงนั้นกลับคล้ายแฝงความลังเลบางอย่างราวกับใจยังสับสนบางสิ่งที่ไม่อาจปริปาก

เถียนเฟิงรับกล่องนั้นไว้ในมือข้างหนึ่งอย่างระวัง แม้ใบหน้าเขาจะยังสุขุมเรียบเฉย ทว่าในแววตาฝากความอ่อนโยนไว้ชัดเจน เขานิ่งไปครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “เจ้าเดินทางเหนื่อยมากหรือไม่” หลินหยาพยักหน้าเบา ๆ ยิ้มขำในลำคอ “ก็…มีบ้างเจ้าค่ะ แต่สนุกมากกว่าเสียอีก ได้เจอเรื่องน่าตื่นเต้นหลายอย่าง ได้เรียนรู้ ได้ตัดสินใจ…และได้คิดอะไรหลายอย่าง” คำหลังสุดนั้นเธอว่าเบา ยิ่งเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นพัดพับด้ามดำในมือเขาที่มักจะใช้ปิดบังอารมณ์ หลินหยาเงยหน้าขึ้นสบตาเขาในวูบหนึ่ง ราวกับอยากจะบอกอะไรแต่ยังไม่ถึงเวลาแต่หลินหยาคิดว่าท่านเถียนเฟิงคงเดาออก 

เถียนเฟิงยังคงจ้องเธอด้วยแววตาอันแน่วแน่แต่ไม่กดดัน เขาเว้นช่วง แล้วพูดเสียงราบ “ไม่ว่าเจ้าจะคิดสิ่งใด…จงอย่าลืมว่าทุกการเดินทาง ล้วนพาเรากลับมายังบางสิ่งที่ไม่เคยหายไป”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ การเดินทางครั้งนี้…คงต้องขอบคุณท่านไม่งั้นข้าคง…มืดแปดด้านอยู่ตรงนั้น แต่ตอนนี้ข้าสบายดีและสดใสเจ้าค่ะ” เถียนเฟิงที่ยืนฟังคำกล่าวของหลินหยาอย่างเงียบขรึม เลิกคิ้วขึ้นนิดขณะประมวลบางอย่างในใจ เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่นัยน์ตามีประกายสงสัยเจืออ่อนโยน “เจ้ามาอย่างไรหรือ? ขี่ม้าหรือ?”

หญิงสาวหัวเราะในลำคอเบา ๆ พลางยักไหล่น้อย ๆ ขณะตอบและนางจะไม่มีทางบอกแน่ ๆ ว่ากลับมากับจางกงกงเรื่องนั้นเป็นความลับ “ก็รถม้ารายทางน่ะเจ้าค่ะ ไม่มีม้าประจำตัวเหมือนคนอื่นเขา ข้าก็ได้แต่พกพาของที่จำเป็นแล้วเดินทางตามวาสนาเอาเจ้าค่ะ”

เถียนเฟิงนิ่งงันไปเล็กน้อย มองหญิงสาวตรงหน้าผู้ที่เขารู้จักว่ามีหัวการค้า เฉียบคมและไม่หวั่นแม้ในตลาดคนโกงแต่กลับไม่มีพาหนะส่วนตัวเป็นของตน แววตาของเขาฉายแววครุ่นคิด “แปลก…ข้านึกว่าเจ้ามีม้า แม่ค้าเช่นเจ้า ออกตระเวนซื้อของตามตลาดตลอด ทำไมถึงไม่มีม้าสักตัว?” เขาถามตรงอย่างสุภาพ แต่ท่วงท่าของเขากลับชัดเจนว่ากำลังไตร่ตรองในเชิงการเมืองและการค้า

หลินหยาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงใส “ก็ใช่ว่าข้าไม่อยากมีหรอกนะเจ้าคะ แต่ข้าไม่รู้แหล่งซื้อม้าเลย...อีกอย่างราคาก็ใช่ว่าจะเบา ข้าก็พยายามหาม้าให้ได้ก่อนเดินทางไปเมืองอู๋เช่นกัน จะได้เข้าไปดูไร่ชาที่ข้าซื้อไว้โดยไม่ต้องรบกวนคนอื่นบ่อย ๆ” 

คำตอบของหลินหยาทำให้แววตาของเถียนเฟิงเปลี่ยนไปอีกครั้ง จากครุ่นคิดกลายเป็นลึกซึ้ง…เป็นความเข้าใจที่อาจมีเพียงคนในวงการสูงส่งบางระดับเท่านั้นจะตระหนักถึง ใช่ ม้าไม่ใช่เพียงพาหนะ แต่มันคือยุทธปัจจัยสำคัญของแผ่นดิน เป็นหัวใจในการรบ ขนส่ง และควบคุมพื้นที่ แหล่งซื้อม้าที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ตามตลาดคนเดินทั่วไป หากแต่แฝงเร้นอยู่ในระบบที่ถูกควบคุมโดยขุนนางผู้ถือครองอำนาจ ผู้ใดจะซื้อม้าได้โดยง่าย ย่อมต้องมีเส้นสาย ฐานะ หรือชื่อเสียงเพียงพอ แม้หลินหยาจะเป็นบุตรสาวเจ้าเมือง...แต่นั่นก็เป็นเจ้าเมืองชายแดน มิใช่ผู้มีอิทธิพลพอจะเดินเข้าไปเลือกม้าในโรงม้าหลวงได้ดั่งใจนึก

เขาพับพัดในมือช้า ๆ ขณะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ “เจ้าจะเดินทางไปไกลถึงเมืองอู๋…โดยไม่มีม้าประจำตัวหรือ?”

หลินหยายิ้มน้อย ๆ พลางไหวไหล่เบา ๆ อย่างไม่ยี่หระนัก “ก็นะท่านเถียนเฟิง ข้ามีเงินก็จริง แต่ก็ยังไม่มีแหล่งซื้อดี ๆ อีกอย่าง…ข้าไม่ใช่แม่ค้าม้าร่ำรวยอะไรท่านก็รู้ แค่แม่ค้าตะเวนขายของก็ดีแค่ไหนแล้วเจ้าค่ะ” แม้รอยยิ้มจะยังอยู่บนริมฝีปากนาง ทว่าเถียนเฟิงก็จับได้ถึงความจริงเบื้องหลังนั้นได้ไม่ยาก เขาก้มมองพื้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยราวพึมพำกับตนเอง “เจ้าคงยังไม่รู้ว่า...ตลาดม้านั้นหาได้ยากนักหากเป็นเจ้า”

เถียนเฟิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือศีรษะ สายตาเขานิ่งงันราวครุ่นคิดอยู่กับเงาสงครามที่แม้นเงียบงันแต่กลับหนักหน่วงในใจ “ม้า…คือยุทธปัจจัย ไม่ต่างจากดาบหรืออาหารบนแนวหน้า ตลาดซื้อขายม้าระดับดีจึงไม่เปิดให้คนทั่วไปเข้าถึงง่าย โดยเฉพาะสายพันธุ์ที่เหมาะสำหรับการเดินทางระยะไกลหรือใช้ศึก พวกมันล้วนถูกควบคุมโดยราชสำนักกับขุนนางผู้ถือสิทธิ์”

“…แม้เจ้าจะเป็นบุตรเจ้าเมือง แต่ผานอวี้มิใช่เมืองชายแดนที่ได้จัดสรรปันม้าให้โดยตรง คงจึงเป็นเหตุที่เจ้าหาซื้อไม่ได้ง่ายดายนัก”

หลินหยาทำตาโตน้อย ๆ “อย่างนั้นนี่เอง...ข้าก็ว่างั้นแหละเจ้าค่ะ ข้าพยายามหาอยู่หลายแห่งแล้วก็ยังไม่เจอเลย ข้าเลยคิดว่าไว้ค่อยหาอีกทีดีกว่า ยังพอมีเวลาอยู่ก่อนจะเดินทางไปเมืองอู๋ ข้าซื้อไร่ชาไว้นี่นา คงต้องไปดูที่นั่นสักที”

คำพูดของหญิงสาวทำให้เถียนเฟิงต้องเบือนมามองอีกครั้ง ก่อนที่แววตานิ่งขรึมของเขาจะผ่อนลงคล้ายมีรอยขบขันบางเบา “เจ้าจะกลายเป็นเจ้าของไร่เสียแล้วหรือ?”

“ข้าก็อยากลองดูสักหน่อยน่ะเจ้าค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างรื่นเริงพลางยักไหล่ “หากทำการค้าขายแล้วไปไม่รอด ข้าก็จะไปปลูกชาขายไง ท่านเถียนเฟิงจะลองอุดหนุนไหมเล่า?” เถียนเฟิงมองเธอพลางแค่นหัวเราะในลำคออย่างนุ่มนวล “หากเจ้าลงมือทำเอง ข้าย่อมอุดหนุนแน่”

หลินหยาเบิกตากว้าง “จริงนะเจ้าคะ!”

เขาพยักหน้าอย่างเงียบงัน แล้วว่าต่อ “หากเจ้าต้องการม้า...บอกข้า ข้ารู้แหล่งและหากเจ้าทำตัวไม่ดื้อไม่ซนเจ้าอาจจะมีม้าสักตัวในไม่ช้า ข้ายินดีหากเจ้าต้องการความช่วยเหลือ...โดยเฉพาะหากมันทำให้เจ้าเดินทางปลอดภัยกว่าเดิม” คำกล่าวสุดท้ายนั้นเปล่งออกมาด้วยเสียงเรียบเฉยอย่างยิ่งในแบบของเถียนเฟิง ทว่าหลินหยากลับรับรู้ได้ทันทีว่ามันเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ซ่อนลึกในทุกถ้อยคำยิ่งกว่าที่ใครอื่นจะเข้าใจได้ง่าย ๆ

นางนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนหวานแต่มั่นคง “ข้าจะจำไว้…หากข้ารู้สึกว่าไม่อาจหาทางใดได้ ข้าจะไปหา ‘ท่าน’ เป็นคนแรกเลย” คำว่า ‘ท่าน’ ที่เอ่ยอย่างเน้นย้ำนั้น ทำให้เถียนเฟิงผินหน้าหนีเล็กน้อย...เพื่อปิดบังรอยยิ้มที่แปรเปลี่ยนไปบนริมฝีปาก ไม่ใช่รอยยิ้มแห่งการเจรจา ไม่ใช่ของขุนนาง ไม่ใช่ของนักคิดวางแผน… แต่เป็นรอยยิ้มของชายคนหนึ่ง…ที่เฝ้ามองแม่ค้าสาวผู้นี้อย่างเข้าใจและรอคอยเสมอมา

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ ใบชาหวงซานเหมาเฟิง ราคา 1 ตำลึงเงิน 965 เหรียญอู่จู

จำนวน 36 ชิ้น รวม 36 ตำลึงเงิน 34740 เหรียญอู่จู

ซื้อ ส่าเหล้า ราคา 46 เหรียญอู่จู

จำนวน 50 ชิ้น รวม 2300 เหรียญอู่จู

ซื้อ เกลือ ราคา 1 ตำลึงทอง 4 ตำลึงเงิน

จำนวน 4 ชิ้น รวม 4 ตำลึงทอง 16 ตำลึงเงิน

ซื้อ ใบชาหลงจิ่ง ราคา 1 ตำลึงเงิน 811 เหรียญอู่จู

จำนวน 18 ชิ้น รวม 18 ตำลึงเงิน 14598 เหรียญอู่จู

ซื้อ หญ้าโลหิตมังกร ราคา 105 ตำลึงทอง

จำนวน 1 ชิ้น รวม 105 ตำลึงทอง

ซื้อ เผือก ราคา 83 เหรียญอู่จู

จำนวน 50 ชิ้น รวม 4150 เหรียญอู่จู

ตามกฎการซื้อ ทุกครั้งที่ทำการซื้อสินค้าจะต้อง +10% ภาษีการค้าแก่ขบวนคหบดีลู่

ต้องจ่ายเงินให้แก่ขบวนคหบดีลู่ (แปลงเป็นเงินเหรียญอู่จูเพื่อความสะดวกในการคำนวณ)

รวมยอดสินค้าก่อนภาษี 519,788 เหรียญอู่จู

ภาษีการค้า 10% เท่ากับ 51,978.8 เหรียญอู่จู

รวมราคา 571,766.8 เหรียญอู่จู่ หรือ แปลงค่าเงินคือ 142 ตำลึงทอง 9 ตำลึงเงิน 166.8 เหรียญอู่จู

(ขออนุญาตปัดขึ้น เป็น 142 ตำลึงทอง 9 ตำลึงเงิน 167 เหรียญอู่จู)

รวมโอนพร้อมกับแปลงค่าเงินจริง 100 ตำลึงทอง 429 ตำลึงเงิน 167 เหรียญอู่จู

รางวัล:

มอบ ปลาเปรี้ยวหวาน อาหารเกรดม่วง ให้ [NPC-08] เถียน เฟิง

ไม่มีค่ะ แซ่ดว่ะ 555 คือเถียนเฟิงมันเต็มแล้วง่ะ

จะเอาฉากนี้ไปปลดเถียนเฟิงต่อ 5555555 มาละลายเงิน โอ๊ยยย ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยยย

LinYa ดี

วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่ (พบ เถียนเฟิง)

ถนนสิบลี้ในยามเว่ยคลาคล่ำไปด้วยขบวนเกวียนของพ่อค้าและคหบดีผู้มั่งคั่ง ขบวนคหบดีลู่ที่มาจากลั่วหยางตั้งเรียงรายด้วยสินค้าหายากหีบไม้หอมแกะลาย, ผ้าไหมทอลวดลายประณีต, สมุนไพรแปลกตา, และแม้กระทั่งอัญมณีเจียระไนจนเปล่งประกายสะท้อนแดด หลินหยาจูงเยวี่ยเหยียนก้าวไปท่ามกลางผู้คนด้วยท่าทีผ่อนคลาย ดวงตาหวานฉายความอารมณ์ดีผิดปกติ เยวี่ยเหยียนปรายตามองนางอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วลึก "นายหญิง…เหตุใดเพียงแค่ซื้อเต้าหู้ได้สิบชิ้นจึงยิ้มระรื่นถึงเพียงนี้หรือ"

หลินหยาหันมองม้าหนุ่มพลางหัวเราะจนตาหยี "เจ้าจะไม่เข้าใจหรอกเยวี่ยเหยียน ปกติข้าไปทีไร ท่านหลิวอันก็ขายหมดแล้ว บางครั้งเหลือแค่สองชิ้นหนักสุดคือกลับมือเปล่า… แต่ครั้งนี้ข้าได้สิบชิ้นเต็ม ๆ ครั้งแรกในชีวิตเลยนะ!"

พูดจบหญิงสาวก็ยกหัวขึ้นกระทบกับหน้าผากแข็งแรงของม้าปีศาจแผ่วเบา พลังตบะของนางไหลบ่ารินสู่ร่างของมันเชื่อมโยงเป็นสายสัมพันธ์แนบแน่น คราวนี้หลินหยาไม่เพียงแต่ถ่ายโอนพลัง แต่ยังส่งต่อความทรงจำเล็ก ๆของตนเองไปด้วย ภาพการไปยืนเกาะแผงเต้าหู้ในร้านอันเล่อจ้วน, เสียงบ่นใส่เจ้าของร้านอย่างไม่จริงจัง, และความงอนที่กลับกลายเป็นความอบอุ่นทุกครั้ง เมื่อความทรงจำไหลผ่านเยวี่ยเหยียนก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีแดงเข้มสะท้อนประกายขำขัน "เช่นนั้นทุกครั้งที่เต้าหู้หมด เจ้านายหญิงก็ไปโวยวายใส่ท่านหลิวอันจริงหรือ"

"ก็จริงสิ!" หลินหยาเชิดหน้าตอบเสียงดัง แต่แก้มกลับขึ้นสีชมพูระเรื่อ "แต่เขาไม่เคยใจอ่อนกับข้าสักครั้ง…เจ้านี่ก็คงรับรู้แล้วสินะ"

เยวี่ยเหยียนส่ายหน้าเบา ๆ ราวกับหัวเราะในใจ "อืม…แต่สิ่งที่ข้าเห็นชัดคือสายตาของเขาที่มีต่อนายหญิงเต็มไปด้วยความรักลึกซึ้งยิ่งนัก" คำพูดนั้นทำให้หลินหยาหยุดก้าวไปชั่วครู่ ใบหน้าแดงก่ำขึ้นทันตา หญิงสาวรีบตวัดปลายผมปิดแก้ม แล้วทำเสียงกระเง้ากระงอด "พอเลยนะ เจ้าเห็นผิดไปแน่ ๆ มัวพูดเรื่อยเปื่อยอยู่ได้"

ม้าปีศาจกลับแค่นเสียงเบา ๆ คล้ายหัวเราะยั่วแหย่ พลางเดินเคียงข้างนางท่ามกลางขบวนคหบดีที่ยังคึกคักไม่ขาดสาย ทว่าบรรยากาศระหว่างนายหญิงกับม้าหนุ่มกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น และสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นกว่าเดิม

เสียงผู้คนจอแจจากขบวนคหบดีลู่ดังสะท้อนคลอไปรอบหู หลากหลายสินค้าจัดเรียงเป็นแนวยาวราวกับจะล่อตาล่อใจผู้คนจากทั่วสารทิศ หลินหยาเอาเยวี่ยเหยียนไปฝากกับคนดูแลม้าให้ดูแลชั่วครู่ แล้วหยิบใบผ่านจากอกเสื้อส่งให้ยามตรวจ เสียงขานชื่อยืนยันดังขึ้นนางจึงก้าวเท้าเข้าไปในเขตพ่อค้าได้อย่างราบรื่น สายตาคมหวานของนางกวาดไปรอบ ๆ แผงค้าสินค้าหายาก ทันทีที่เห็นกล่องขยายลูกบาศก์ที่วางอยู่เพียงกล่องเดียว หญิงสาวแทบจะคว้าทันทีโดยไม่ลังเล “นี่แหละสมบัติที่ตามหา!” นางยกยิ้มบาง ขยับถุงเงินส่งให้พ่อค้าพร้อมเสียงเหรียญกระทบกันดังกรุ๋งกริ๋ง

เดินต่อไปเพียงไม่กี่ก้าวก็เจอเจี้ยงโหยวเรียงเป็นพุ่มกลิ่นหอมแรง หลินหยาเบิกตากว้างทันที “ของดีนี่นา!” มือบางกวาดรวดเดียวห้าสิบชิ้นเรียงใส่ถุงไม่อั้น เธอคิดในใจว่าถึงแม้ใช้ไม่หมดก็ยังเอาไว้ขายหน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ได้แน่ เมื่อหันไปอีกฝั่งสายตาก็สะดุดเข้ากับกองผ้ากระสอบซ้อนสูงเป็นตั้ง สีเนื้อหยาบ ๆ แต่กลับเป็นประโยชน์นัก หลินหยาเม้มปากตัดสินใจ “30 ม้วนเลยเจ้าค่ะ” เธอว่าก่อนจะยิ้มแฉ่งเมื่อพ่อค้าพยักหน้า

แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจริง ๆ คือโสมคนที่วางเรียงอยู่ในหีบไม้ พลังปราณไหลอาบทั่วห้องค้าเพียงเห็นก็รู้ว่าเป็นของล้ำค่า หลินหยาไม่รีรอเธอชี้ไปที่โสมทั้งหมดทันที “ข้าเหมาหมด 17 ชิ้น!” แม้จะต้องจ่ายเงินหนักมือ แต่แววตาของหญิงสาวกลับเป็นประกายตื่นเต้น

ทว่าความสุขก็สะดุดเมื่อเดินมาเจอหีบที่บรรจุแร่สังกะสีแวววาว รัศมีแร่ทอประกายฟ้าอมเงินสะท้อนเข้าตาอย่างงดงาม พ่อค้ากล่าวด้วยเสียงยกย่องสินค้า “สามตำลึงทอง สามตำลึงเงินต่อชิ้น” หลินหยาชะงักเหมือนถูกฟ้าผ่า ใบหน้าสวยซีดลง เธอเปิดถุงเงินน้อย ๆ ของตนเองดูแล้วเม้มปากแน่น ความจริงเหรียญอู่จูและตำลึงเงินยังพอมี แต่ทองคำที่เหลืออยู่…ไม่พอแม้แต่จะซื้อสักก้อนเดียว

“ชิ้นละสามตำลึงทอง…” เธอพึมพำเสียงเบา ใจหนึ่งก็อยากได้ แต่อีกใจก็รู้ตัวดีว่าสู้ราคาไม่ไหว หญิงสาวถอนหายใจยาว เหมือนก้อนหินกดทับบนอก ความคาดหวังพังทลายลงในพริบตา ดวงตากลมโตเอ่อคลอวาว ๆ อย่างคนที่เสียดายของงาม “ฮือออ…โชคไม่เข้าข้างข้าเลย” หลินหยากัดริมฝีปากแล้วสะบัดหน้าเบา ๆ ทำท่าเหมือนเด็กน้อยที่พลาดขนมอร่อย เธอหันหลังให้แร่สังกะสีแวววาวนั้น แม้จะปวดใจเพียงใดก็จำต้องปล่อยผ่านไปก่อนในวันนี้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ----

ซื้อ กล่องขยายลูกบาศก์ ราคา 40 ตำลึงทอง

จำนวน 1 กล่อง รวม 40 ตำลึงทอง

ซื้อ เจี้ยงโหยว ราคา 15 เหรียญอู่จู

จำนวน 50 ชิ้น รวม 750 เหรียญอู่จู

ซื้อ ผ้ากระสอบ ราคา 238 เหรียญอู่จู

จำนวน 30 ชิ้น รวม 7140 เหรียญอู่จู

ซื้อ โสมคน ราคา 1 ตำลึงทอง 7 ตำลึงเงิน

จำนวน 17 ชิ้น รวม 17 ตำลึงทอง 119 ตำลึงเงิน

ตามกฎการซื้อ ทุกครั้งที่ทำการซื้อสินค้าจะต้อง +10% ภาษีการค้าแก่ขบวนคหบดีลู่

ต้องจ่ายเงินให้แก่ขบวนคหบดีลู่ (แปลงเป็นเงินเหรียญอู่จูเพื่อความสะดวกในการคำนวณ)

รวมยอดสินค้าก่อนภาษี 283,490 เหรียญอู่จู

ภาษีการค้า 10% เท่ากับ 28,349 เหรียญอู่จู

ยอดรวมราคา 311,839 เหรียญอู่จู หรือ แปลงค่าเงินคือ 77 ตำลึงทอง 9 ตำลึงเงิน 239 เหรียญอู่จู 

รวมโอนพร้อมกับแปลงค่าเงินคือ 77 ตำลึงทอง 9 ตำลึงเงิน 239 เหรียญอู่จู 

มอบพลังแก่สัตว์อสูร

ใช้ได้เฉพาะคน Level Max เท่านั้น และ EXP ตัน 99

เปิดติดตามสัตว์อสูรและต้องปิดการใช้งานสกิลทั้งหมด

สัตว์อสูรจะได้รับ 99 EXP จากผู้ถ่ายโอน

(-50 ตบะฝึกฝน -99 EXP ในการถ่ายโอนพลังฝีมือแก่สิ่งมีชีวิต) 

รางวัล: +500 คุณธรรม, +100 พลังใจ

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่

ยามบ่ายแดดนวล หลินหยาจูงเยวี่ยเหยียนไปฝากยังเพิงพักม้าข้างถนนสิบลี้ ลูบแผงคอปลอบ “รอที่นี่นะ เดี๋ยวข้ากลับมารับ” ม้าหนุ่มส่ายหูรับคำ ก่อนที่นางจะสะพายถุงเงิน เดินฉับ ๆ สู่ลานกางเกวียนของขบวนคหบดีลู่ ธงผ้าแพรสีเขียวเข้มปักอักษร “ลู่” โบกสะบัด เหล่าคนงานกำลังเปิดหีบไม้ สนับมือเสียดสีกับตะปูดังกร๊อบแกร๊บ กลิ่นเครื่องเทศและถั่วหมักโชยอุ่น ๆ นายประตูเห็นนางยื่นป้ายแม่ค้าก็ชะโงกหน้าอ่าน พยักหน้า “เชิญคุณหนูหลินเชิญได้เลยขอรับ”

ซุ้มที่นางตรงไปเป็นเรือนเพิงไม้ไผ่ยกพื้น เต้าเจี้ยวดำถูกเรียงเป็นพะเนิน ขวดเคลือบปากกว้างปิดฝาไม้สน ผูกเชือกป่านแน่นหนา ป้ายเล็กเขียนด้วยหมึกวางเรียงราย พ่อค้าผู้เฒ่าชุดยาวสีกากีก้มหัวทัก “อ้อ… เถ้าแก่ร้านขายทุกอย่างนี่เอง ของที่สั่งทางก่อนแม่นางออกจากฉางอันยังพอมีเพิ่ม หากจะเอา”

หลินหยาหยิบไม้ตักเล็ก ๆ ชิมจากชามตัวอย่าง ปลายลิ้นรับรสเค็มลุ่มลึก แฝงกลิ่นถั่วคั่วและควันไม้ เธอพยักหน้า “รสดีมากเลยเจ้าค่ะข้าขอ 108 ขวด ทั้งหมดขอจากชุดฤดูเดียวกัน ไม่คละรสหมักนะเจ้าคะ” ผู้เฒ่าที่ได้ยินก็ยิ้มจนเห็นรอยย่น “ยินดีขอรับแม่นาง! ชุดเดียวกันทั้งล็อต ขวดละ 320 เหรียญอู่จู จำนวน 108 ขวด รวมเป็น 34,560 เหรียญอู่จูขอรับ”

หลินหยาคิดเลขว่องไวเธอหยิบถุงเงิน วางเหรียญกองละพันเป็นหลัก ๆ เสริมด้วยเหรียญย่อยจนพอดี แล้วบันทึกในสมุดบัญชีพกไว้เงียบ ๆ  เมื่อตรารับของถูกประทับบนแผ่นไม้บันทึกรับสินค้าเรียบร้อย นางก็เลื่อนสายตาสำรวจรอบแถว ฉางอันวันนี้คึกคักเป็นพิเศษ เสียงล้อเกวียนกลิ้งไปบนหินตั้ง บทสนทนาของชาวต่างถิ่นจากลู่หนานคละเคล้าเสียงหัวเราะของเด็กวิ่งเล่น หลินหยาสูดลมหายใจลึก เก็บป้ายแม่ค้าคืนแนบอกเสื้อ

“เสร็จธุระที่นี่แล้ว” เธอพึมพำกับตนเอง ก้าวลงจากเพิงไม้ไผ่ ยกชายกระโปรงหลบถังน้ำเกลือที่คนงานเพิ่งลากผ่าน ก่อนหันหลังโบกมือให้ผู้เฒ่า “พบกันใหม่รอบหน้าเจ้าค่ะ” แสงบ่ายเอียงลงเมื่อหลินหยาก้าวออกพ้นรั้วผ้าแพรของขบวนคหบดีลู่ ลมปลายฤดูพัดผ่านกลิ่นถั่วหมักติดชายเสื้อเล็กน้อย นางเร่งฝีเท้ามุ่งสู่ตรอกตะวันออก ที่นั่น คือร้านของนาง…และอาจเป็นจุดเริ่มของสายตาคู่หนึ่งที่กำลังติดตามอยู่เงียบ ๆ จากอีกฟากหนึ่งของเมือง

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ----

ซื้อ เต้าเจี้ยวดำ ราคา 320 เหรียญอู่จู

จำนวน 108 ชิ้น รวม 34,560 เหรียญอู่จู

ตามกฎการซื้อ ทุกครั้งที่ทำการซื้อสินค้าจะต้อง +10% ภาษีการค้าแก่ขบวนคหบดีลู่

ต้องจ่ายเงินให้แก่ขบวนคหบดีลู่ (แปลงเป็นเงินเหรียญอู่จูเพื่อความสะดวกในการคำนวณ)

รวมยอดสินค้าก่อนภาษี 34,560 เหรียญอู่จู

ภาษีการค้า 10% เท่ากับ 38,016 เหรียญอู่จู

ยอดรวมราคา 38,016 เหรียญอู่จู

รวมโอน 38,016 เหรียญอู่จู 

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีหม่นของสนธยา แสงสุดท้ายของอาทิตย์คล้อยต่ำลงจนเงาของประตูเมืองทอดยาวปกคลุมถนนสิบลี้ บรรยากาศคึกคักของขบวนคหบดีลู่ที่เพิ่งเดินทางกลับมาพร้อมสินค้าเต็มเกวียนค่อย ๆ เบาบางลงเมื่อชาวบ้านทยอยแยกย้ายไปยังบ้านเรือนของตน หลินหยาก้าวลงจากรถม้าด้วยใบหน้าสดใสที่พยายามปิดบังความเหนื่อยล้าของการเดินทางอันยาวนาน ดวงตาหวานทอดมองถนนด้านหน้าเตรียมจะตรงไปยังร้านค้าเพื่อเคลียร์ของฝากและซื้อของเล็กน้อยสำหรับพรุ่งนี้

ทว่า...เสียงก้าวเท้าหนักแน่นกลับดังขึ้นจากด้านข้าง ชายร่างสูงในชุดสีน้ำหมึกปรากฏตัวขึ้น เขาก้าวออกมาขวางทางนางอย่างสุภาพแต่เด็ดขาด ใบหน้าราบเรียบไร้อารมณ์แต่สายตาเย็นเฉียบชัดเจนว่าไม่ได้มาด้วยธุระธรรมดา เขาค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงต่ำ "ท่านหญิง โปรดตามข้าไปที่หอว่านหงเหรินในบัดนี้ นายท่านรออยู่แล้ว ท่านห้ามปฏิเสธ"

เพียงได้ยินชื่อผู้เป็นเจ้าของตำแหน่งจงฉางชื่อ หัวใจหลินหยาก็สะท้านวาบเหมือนถูกน้ำเย็นสาดลงกลางอก ความสดใสที่พยายามรักษามาตลอดทางพลันจางหาย ดวงหน้าสวยซีดลงทันที นางรู้ดีว่าจางกงกงไม่ควรอยู่ที่นั่น หากเขามีคำสั่งเรียกตนมาที่หอว่านหงเหรินอย่างไม่มีทางเลือกนั่นหมายความว่าอารมณ์ของเขา คงไม่ใช่เพียงแค่ห่วงใย แต่เป็นพายุโกรธเกรี้ยวที่กำลังรอระเบิดออกมา

ริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มแน่น หลินหยาไม่อาจปฏิเสธหรือถ่วงเวลาได้ ความทรงจำในห้วงที่ผ่านมาเมื่อเธอหายหน้าไปยี่สิบวันเต็มสะท้อนชัดในใจ คำพูดแค่บรรทัดเดียวในจดหมายที่ทิ้งไว้ช่างตื้นเขินเกินไปนัก… บัดนี้ผลของความเบาบางนั้นคงย้อนคืนมาแล้ว

"ข้า… เข้าใจแล้ว" นางตอบเสียงแผ่ว ก่อนยกชายกระโปรงขึ้นก้าวตามชายคนนั้นไป

แสงโคมแดงที่ประดับเรียงรายสองฝั่งถนนเริ่มถูกจุดสว่างขึ้นทีละดวงเมื่อพวกเขาเดินลึกเข้าสู่ย่านบันเทิงด้านตะวันตกของฉางอัน เสียงดนตรีคลอแว่วจากโรงเตี๊ยม โรงระบำ และเสียงหัวเราะของนักเที่ยวกลางคืนกลับไม่สามารถคลายความตึงเครียดที่เกาะกุมในอกหลินหยาได้เลย ทุกย่างก้าวเข้าใกล้หอว่านหงเหรินยิ่งเหมือนเดินเข้าสู่บ่วงที่ยากจะดิ้นหนี

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: แฟนก็จะงอนหน่อย ๆ

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่

ล้อเกวียนนับสิบเรียงรายเป็นกำแพงชั่วคราว ขบวนคหบดีลู่วันนี้คึกคักเป็นพิเศษ ธงผืนยาวปักตราสกุลลู่สะบัดแผ่วเหนือศีรษะ เสียงตะโกนขนของกับกลิ่นชาหอมอบคละเคล้าเครื่องยาจีนลอยฟุ้งมาแต่ไกล หลินหยาชูใบแมค้าสกุลลู่ให้ยามประจำขบวนตรวจตรา ตราประทับขอบน้ำเงินแลบแสงต้องแดด “ผ่านได้ แม่นางหลิน” ยามยิ้มอย่างรู้จัก นางตอบรับสั้น ๆ แล้วก้าวฉับเข้าโซนชาก่อนเป็นอันดับแรกวันนี้ตั้งใจมาซื้อให้จุใจ

“ใบชาลิ่วอันกวาเพี่ยน เก็บยอดเช้าตรู่รอบไอหมอกเจียงหนาน!” เถ้าแก่ชาร่างท้วมเชิญชูถาด ตัวใบชาแผ่กลิ่นหอมเขียวใส หลินหยาลองเขย่าถุงบาง ๆ ฟังสำเนียงใบสัมผัสกันแห้งกรุ๊งกริ๊ง “เอา 33 ห่อ ห่อละ 1 ตำลึงเงิน 765 เหรียญอู่จูตามป้ายเจ้าค่ะ” เจ้าของร้านนั้นเมื่อเห็นหลินหยาซื้อของเยอะก็รีบบอกทันที “ชั้นดีทั้งนั้นแม่นางน้อย ข้าจะแพ็กให้แน่นหนาเลย” เขาก้มหัวรับ 

ก่อนที่เธอจะขยับสองก้าวก็พบกับโซนชาเขียวทรงเข็ม ชาหวงซานเหมาเฟิง ใบเรียวยาวปลายขาวนิด ๆ จากขนเงินบนยอดอ่อน นางสูดกลิ่นแล้วพยักหน้าทันที “ราคาเท่าไรข้ารับหมดเลย” หลินหยาเอ่ยยิ้ม ๆ “ตอนนี้มี 20 ถุง ถุงละ 1 ตำลึงเงิน 488 เหรียญอู่จูเจ้าค่ะ แม่นางรับไหม” เถ้าแก่สาวฝีมือไวสอดถุงชาลงกล่องไม้หอมทีละซอง ผูกด้วยเชือกปอเรียบร้อยเพราะหลินหยาไม่เคยปฎิเสธของดีสักครั้ง

พอเลี้ยวผ่านซุ้มชาไป กลิ่นสมุนไพรสดตีจมูกเธอแผงหญ้าอ้ายเฉ่าป้ายราคายั่วใจ “ต้นละ 173 อู่จู วันนี้ลดเพราะของเข้าเยอะ” พ่อค้าเอ่ยบอกเช่นนนั้น หลินหยาเลยหยิบต้นที่รากสมบูรณ์ ไม่ช้ำ ไม่คด 100 ต้นรวด “โอ้…รับทีเดียวร้อย ตาชั่งข้าไม่โกงแม้เส้นเดียวแม่นอนแม่นางน้อย” คนขายชั่งตวงแล้วมัดรวมเป็นกอ ๆ เสียบป้ายจำนวนให้ครบ ถัดจากนั้นโหลไม้เคลือบฝังตราโสมคนชั้นดีเรียงบนโต๊ะยาว ฝาปิดผนึกขี้ผึ้งแดง นางขอมีดผ่าผนึกหนึ่งกล่อง ตรวจรูปทรงราก ส่วนหัวอวบ เนื้อแน่น เส้นแขนขาแตกแขนงเหมือนมนุษย์ครบถ้วน กลิ่นหวานเอียนปลายลิ้น 

“ผ่านเลยนะเนี้ย” หลินหยาเอ่ยก่อนวางเงินก้อน “17 กล่อง กล่องละ 1 ตำลึงทองขอรับ” เสมียนรีบลงเลขในบัญชี ตราประทับจ่ายแล้วดังปั๊บ ๆ ในบัญชีทันที และเมื่อนางก้าวไปท้ายทางเดินกลุ่มผลไม้รูปร่างยาวรีสีเขียวสดใสวาววับสะดุดตา ป้ายเขียนด้วยหมึกฟ้าว่า ‘แตงกวาหรรษาน้ำหนักเบา กรอบ หวาน ปลดพิษร้อน’ นางอมยิ้มกับป้ายชื่อก่อนจะหยิบขึ้นมาชั่งน้ำหนักในมือ “ลายเส้นตามผิวสม่ำเสมอ น่าจะของจริง…งึม ซื้อไปสักหน่อยดีกว่า” เธอเลยซื้อมา 10 ผลคนขายผูกหูแตงด้วยเชือกกลิ่นหอมเย็นลอยบาง ๆ จนคอคอแห้งอยากกัดเดี๋ยวนั้น

จบโซนของสด หลินหยาเลี้ยวเข้าพื้นที่อุปกรณ์เบื้องหน้าเป็นตู้กระจกวางกล่องขยายลูกบาศก์ชุดใหม่ ขอบโลหะจารอักขระละเอียดจนน่าซื้อ “ข้าเหมาทั้งหมดสามกล่อง” หลินหยาเอ่ยขึ้นก่อนที่เขาจะรีบเอาให้เธอทันทีที่เห็นแหวนดาราจรัส นางยื่นเหรียญและตำลึงตามยอด เหรียญอู่จูผูกสายเป็นพวงเสียงกระทบกันดังกรุ๋งกริ๋งเป็นทำนองคุ้นหู เสมียนรับไปนับอย่างคล่องแคล่ว ก่อนส่งตรารับเงินและบัตรเบิกของชุดใหญ่ให้

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ----

ซื้อ ใบชาลิ่วอันกวาเพี่ยน ราคา 1 ตำลึงเงิน 765 เหรียญอู่จู

จำนวน 33 ชิ้น รวม 33 ตำลึงเงิน 25245 เหรียญอู่จู

ซื้อ ใบชาหวงซานเหมาเฟิง ราคา 1 ตำลึงเงิน 488 เหรียญอู่จู

จำนวน 20 ชิ้น รวม 20 ตำลึงเงิน 9760 เหรียญอู่จู

ซื้อ หญ้าอ้ายเฉ่า ราคา 173 เหรียญอู่จู

จำนวน 100 ชิ้น รวม 17300 เหรียญอู่จู

ซื้่อ โสมคน ราคา 1 ตำลึงทอง

จำนวน 17 ชิ้น รวม 17 ตำลึงทอง

ซื้อ แตงกวาหรรษา ราคา 8 ตำลึงเงิน 500 เหรียญอู่จู

จำนวน 10 ชิ้น รวม 80 ตำลึงเงิน 5000 เหรียญอู่จู

ซื้อ กล่องขยายลูกบาศก์ ราคา 40 ตำลึงทอง

จำนวน 3 ชิ้น รวม 120 ตำลึงทอง

ตามกฎการซื้อ ทุกครั้งที่ทำการซื้อสินค้าจะต้อง +10% ภาษีการค้าแก่ขบวนคหบดีลู่ 

ต้องจ่ายเงินให้แก่ขบวนคหบดีลู่ (แปลงเป็นเงินเหรียญอู่จูเพื่อความสะดวกในการคำนวณ) 

รวมยอดสินค้าก่อนภาษี 658505 เหรียญอู่จู 

ภาษีการค้า 10% เท่ากับ 65850.5 เหรียญอู่จู 

ยอดรวมราคา 724355.5 เหรียญอู่จู หรือ แปลงค่าเงินคือ 181 ตำลึงทอง 356 เหรียญอู่จู

รวมโอน 181 ตำลึงทอง 356 เหรียญอู่จู