[แม่น้ำเว่ย]

.

.

.

渭河

แม่น้ำเว่ย

ลำน้ำพันหลี่อันเป็นบ่อเกิดแห่งอารยธรรม

แม่น้ำเว่ย : 渭河 แม่น้ำสายสำคัญแห่งฉางอัน มีต้นกำเนิดจากอำเภอเว่ยหยวนในมณฑลกานซู ไหลทอดยาวไปทางทิศตะวันออกกว่าพันหลี่เพื่อบรรจบกับแม่น้ำหวงเหอ ตามแนวสายน้ำเป็นแหล่งกำเนิดของอารยธรรมแต่ปางหลัง เป็นสายน้ำหลักสายหนึ่งของนครหลวงฉางอัน บริเวณที่ตัดผ่านรอบนอกเมืองของห้วยน้ำนี้ปกคลุมด้วยป่ารกทึบ เขียวชอุ่มตลอดปี แวดล้อมด้วยพืชผลของป่าที่ดีมีราคา มักเป็นเส้นทางลับของพวกพ่อค้าและนักเดินทาง

LinYa ดี

วันที่ สิบหก ถึง สิบเจ็ด เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไฮ่ถึงยามจื่อ เวลา 23.00 - 01.00 น. แม่น้ำเว่ย (พบ เว่ย ชิง)

          แม่น้ำเว่ยในยามฤดุร้อนที่ท้องฟ้าหม่นไร้ดวงจันทร์นั้นดูคล้ายกับสายหมึกที่เจือจางไหลทอดยาวอยู่ใต้ร่มเงาไม้ หลินหยาก้าวผ่านแนวหญ้าที่เอนไหวดตามแรงลมพลางบิดไหล่เล็ก ๆ อย่างรำคาญใจกับเนื้อผ้าที่เปียกชื้อไปด้วยเหงื่าอจากการเดินเท้ากลับเมือง เสียงของ ซุน ที่ดังแผ่วเบาลอยมาเหนือผิวน้ำ คล้ายเรียกหาความทรงจำที่ไม่มีเจ้าของ หลินหยานั้นหยุดฝีเท้าของตัวเองในทันที ปลายเสียงของซุนนั้นไม่ต่างจากเงาของใครสักคนหนึ่งที่นั่งอยู่เบื้องหน้าแสงตะเกียงริบหรี่ตรงโหดหินริมแม่น้ำ ลมเย็นกรุ่นจากแม่น้ำพัดเส้นผมของหญิงสาวปลิวแนบแก้ม ขณะที่เสียงนั้นยังไม่หยุดลง

          แม้จะอ่อนโยนแต่กลับไม่กล่อมใจ มีเพียงรสขมของอดีตบางอย่างที่สะท้อนออกมาผ่านทุกลมหายใจของตัวโน้ต หลินหยาหรี่ตาพอที่จะเห็นรุปร่างโปร่งในชุดสีดำเข้ม ผมยาวสยายมัดไว้หลวม ๆ พาดบ่าข้างหนึ่ง เขานั่งหันข้างให้ แม้เธอจะยังไม่เห็นใบหน้าเต็ม ๆ แต่เพียงท่าทางเครื่องเป่าก็ทำให้รู้ว่าคงไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา คนผู้นี้มีความเงียบสงบแบบอะไรยางอย่างที่แฝงอยู่ในยามราตรี เธอยกยิ้มมุมปาก ตอนแรกเธอก็ไม่รู้หรอกว่าใคร แต่มีจังหวะหนึ่งที่เขาเหมือนจะเอียงหน้าทำให้เห็นว่าเขาหน้าตาเหมือนคนที่เคยพบเมื่อวันก่อน ๆ

          “แหม่..ข้าก็นึกว่าเสียงซุนจากภูติผีเสียอีกเจ้าค่ะ” หลินหยาเอ่ยขึ้นเบา ๆ น้ำเสียงติดจะล้อเล่นแต่แฝงไปด้วยความนุ่มนวลจากผุ้ที่ไม่คิดว่าใครจะมานั่งเป่าเครื่องดนตรีอยู่ริมแม่น้ำกลางดึกเช่นนี้

          ชายหนุ่มหยุดเอาเครื่องดนตรีออกจากปาก ปลายนิ้วยังแตะอยู่ตรงช่องลมของซุนที่น่าจะทำจากหินหรือเขาสัตว์ ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อยแต่สายตายังคงเหม่อมองผิวน้ำเบื้องหน้า เงาสะท้อนใบหน้าคมเข้มตัดกับลแสงไฟลางเลือนจาง ๆ เผยให้เห็นว่าเขาคือ..ใช่..

          “แม่นางจากร้านบะหมี่?...” เขาเอ่ยเสียงต่ำ แต่เต็มไปด้วยเสียงที่กำลังเรียงร้อยถ้อยคำอย่างรอบขอบ “แม่นาง..มาเดินเล่นตอนกลางบดึกเช่นนี้คนเดียวหรือ?” น้ำเสียงนั้นไม่ได้เคร่งขรึมแบบตอนที่อยู่เมืองฉางอัน กลับให้ความรู้สึกเหมือนพูดกับคนที่ไม่จำเป็นต้องใส่หน้ากากเวลาเป็นนักรบ ส่วนหลินหยานั้นยักไหล่พลางเดินไปนั่งตรงโขดหินข้าง ๆ ห่างกันพอสมควรแต่ยังคงได้ยินเสียงน้ำอยู่ เธอมองเขาด้วยแววตาสงบนิ่ง ก่อนตอบเรียบ ๆ

          “ไม่เจ้าค่ะ ที่นี่อันตรายจะตาย ข้ากำลังจะเดินกลับฉางอันเจ้าค่ะ โดนคนบางคนโยนงานให้กลางดึก แต่ก็ไม่คิดว่าจะพบท่านชายเว่ย จ้งชิง ตรงที่ข้างทางแบบนี้หรอกเจ้าค่่ะ” หลินหยาเอ่ยบอก ส่วนเขาก็หันมองเธอแล้วเงียบไปพักหนึ่ง ท่าทางไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เหมือนกับกำลังไตร่ตรองว่าตัวเองจะพูดอะไรต่อดีต่างหาก

          “ข้าแค่..บังเอิญคิดถึงเสียงนี้น่ะ” เขาหมายถึงเสียงซุน แต่น้ำเสียงนั้นเหมือนหมายถึงบางสิ่งที่มากกว่านั้นมากโข หลินหยายิ้มบาง ๆ ไม่พูดต่อทันที ท่ามกลางสายลมยามค่ำที่พัดผ่าน เสียงจักจั้นร้องดังระงมใต้ใบไม้ที่อยู่ไกล ๆ ทั้งสองต่างนั่งนิ่ง เหมือนเงาที่ไม่เกี่ยวข้องกันแต่บังเอิญมาพบกันในค่ำคืนนี้

          หลินหยาเหลือบตามองชายหนุ่มที่เป่าขลุ่ยอยู่เมื่อครู่ ในยามที่เขาไม่ได้มีดาบอยนู่ข้างจตัว หรือใต้สายตาของผู้อื่น เขากลับดูเหมือนใครสักคนที่ไม่ได้ยืนอยู่บนความกลัวอะไรนั้น แต่ยืนอยู่บนความทรงจำที่หล่อหลอมตัวตนของเขามาตอนนี้ ความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นในใจของหลินหยา นั้นไม่ใช่ความสงสัย แต่เป็นความเงียบสงบที่ประหลาดใจนัก “เสียงซุนนั้น..” เธอเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง ขณะที่มองไปยังเงาของเขาในสายน้ำที่สะท้อนลงไป “มันดูเศร้ามากเลยนะเจ้าคะ”

          ชายหนุ่มนิ่งไปเพียงชั่วครู่ มือค่อย ๆ ลดเครื่องดนตรีลงไว้ข้างตัว ดวงตาเรียวคมนั้นเหม่อมองไกลไม่รู้จบ “ดนตรีไม่ได้เศร้าหรอกแม่นาง” เขาตอบเสียงแผ่ว ๆ “บางทีแค่คนเป่า ลืมวิธีเป่าให้มีความสุขไปมากกว่าก็เท่านั้น” เขาเอ่ยในท่ามกลางท้องฟ้ารที่ดำสนิท ก้อนเฆกไม่หลบให้ดวงจันทร์ ดั่งหัวใจใครบางคนที่ยังคงจมอยู่กับสิ่งที่หล่นหายระหว่างสงคราม

          สายลมโอบอุ้มกลิ่นชื้นของแม่น้ำเว่ยที่ทอดผ่านกลางหุบเขา ท่วงทำนองโศกเศร้าเมื่อครู่เลือนหายไปกับกระแสลม คล้ายถูกกลบด้วยแววตากลมโตของหญิงสาวผู้หญึ่งที่นั่งอยู่เคียงข้างกันโดยไร้การนัดหมาย หลินหยาเหลือบมองชายหนึุ่มในความเงียบ ก่อนที่จะค่อย ๆ คลายมือออกจากชายเสื้อ หยิบขลุ่ยไม้สีเข้มออกมาช้า ๆ จากกระเป๋าที่คาดไว้

          “ถ้างั้นเดี๋ยวข้าจะเป่าเพลงที่มีความสุขให้ท่านฟังเองนะ”

          ดวงหน้าขาวผ่องของนางแม้ในยามไร้แสงจันทร์สะท้อนแววตาอ่อนโยนเป็นประกายจาง ๆ ใต้ไฟจากตะเกียงน้ำมันอันไกลโพ้น เสียงขลุ่นของเธอเปล่างออกมาไม่ใช่ดังกังวานอย่างนักเป่ามือฉมัง แต่กลับมีความใสสะอาดและรื่นรมย์ในจังหวะที่ลื่นไหลคล้ายสายน้ำที่กำลังไหลผ่านหินเรียบ ่อ่อนโยนแต่ทรงพลัง เป็นบทเพลงที่ไม่มีชื่อ เรียบง่ายแต่ชัดเจนในอารมณ์

          ไม่หวือหวาเหมือนเสียงในห้องราชสำนัก ไม่บาดลึกเหมือนเสียงของเขา หากแต่นำพาความอบอุ่นล้อมรอบบรรยากาศ จังหวะบางช่วงคล้ายเสียงหัวเราะของเด็กน้อยในฤดูใบไม้ผลิที่ผลิบายน บางช่วงดั่งลมหายใจอันอ้อยนอิ่งหลังฝนตก ขณะที่อีกบางช่วงเหมือนเสียงน้ำที่หยดลงใบบัวในสวนหลังบ้านยามค่ำคืน

          เว่ยชิงไม่ขยับแม้แต่น้อยขณะฟัง ใบหน้าที่มักคมคายเคร่งขรึมดูอ่อนลงราวกับบรรยากาศรอบตัวได้กล่อมเกลาเหลี่ยมมุมทั้งหมดนั้นให้เบาลง เสียงขลุ่ยชองหญิงสาวไม่ได้เปลี่ยนโลก แต่เปลี่ยนห้วงเวลาหนึ่งในใจของคนฟังไม่ให้เปลี้ยนวร้างไปมากกว่านี้ และเมื่อบทเพลงสุดท้ายจางหายไปพร้อมกับสายลม เธอลดขลุ่ยออกจากริมฝีปาก ลมหายใจค่อย ๆ ผ่อนออกอย่างช้า ๆ หันไปสบตากับชายหนุ่มผู้ไม่ได้ขยับทำเพียงกระพริบตาเวลาฟังเท่านั้น

          เธอยิ้ม..ยิ้มแบบตัวเอง ไม่อวดดี ไม่ขอคำชม แต่ซนแบบมีเจตนาอ่อนโยนของตนเอง “เป็นไงเจ้าคะ? ฟังแล้วมีความสุขไหม?” เธอถามพร้อมกับหันศีรษะตัวเองเล็กน้อย ดวงตาเปล่งประกายสดใสใต้เงาผมที่ปลิวกระจายอยู่ ณ เวลานี้

          เว่ยชิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะคลี่ยริมฝีปากขึ้นช้า ๆ ไม่ใช่รอยยิ้มของนักรบ หรือของขุนนาง แต่มันเป็นรอยยิ้มของคนคนหนึ่ง ประชาชนคนหนึ่งที่ยอมให้โลกอ่อนลงชั่วขณะ เขาไม่ตอบในทันที แค่ปรายตามองไปยังแม่น้ำเว่ย แล้วกล่าวเสียงเบา “อืม..เสียงเพลงของแม่นางเหมือนขับไล่ฝันร้ายออกไปเลย” เขาเงียบอีกครั้งแล้วพูดต่อ “มันดีมาก” น้ำเสียงเหมือนกลัวว่าหากเปล่งเสียงดังเกินไป อารมณ์นี้จะหายไปกับสายลม แต่แค่เพียงท้อยคำสั้น ๆ เหล่านั้น หลินหยารู้สึกว่ามันไม่ใช่การชมธรรมดา แต่เป็นการรับรู้ว่าเขาเข้าใจบทเพลงเหมือนกัน

          เปลวไฟจากตะเกียงไกลบลิบกระพริบไฟวตามแรงลม ณ เวลานี้ ปลายเสียงซุนที่จางหายไปนานแล้ว แต่ร่องรอยของบทสนทนาที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมาดัง ๆ กลับยังอวลอยู่ในอากาศตอนนี้รอบตัว ทั้งสองนั่งอยู่กลางค่ำคืนที่ไร้ผู้คน ไร้เพราะ ไร้หน้าที่ ไม่มีสถานะชัดเจน มีเพียงหญิงสาวในชุดที่เรียบง่าย กับชายหนุ่มที่มองผืนน้ำ

          แล้วจู่ ๆ เสียงของหลินหยาก็เปลี่ยนโทนอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าความเศร้าทั้งหมดถูกผลักออกจากริมฝีปากเธอด้วยคำไม่กี่คำเท่านั้น “จริงสิ! ข้ามีอะไรให้ท่านกินด้วย..!!” เธอพูดพลางล้วงเข้าไปในห่ออาหารเก่าคร่ำที่คล้องอยู่ตรงข้างเอว ท่าทางร่าเริงเหมือนแม่ครัวพเนจรที่ยกของวิเศษออกมาจากกระเป๋า แต่ไม่ หลินหยาไม่ใช่แม่ครัวหรอก

          เว่ยชิงเลิกคิ้วน้อย ๆ ดวงตานิ่ง ๆ คู่นั้นจับจ้องหญิงสาวในท่าทางกระฉับกระเฉงอย่างอดขำไม่ได้ “อย่าบอกนะว่าแม่นาง..นำเสบียงมาจากจวนคนใหญ่คนโตน่ะ?” เขาเอ่ยถามเรียบ ๆ หลินหยาก็หัวเราะพรืกไปเลยสิ “เปล่าาา นี้ต่างหาก”

          เธอคลี่ผ้าออก กลิ่นหอมร้อน ๆ ของหนังเป็ดย่างที่ยังกรอบอยู่ก็ลอยกระทบปลายจมูก ร้อนเสียจนมีควันจาง ๆ ลอยคลุ้งขึ้นจากกล่องไม้เล็ก ๆ ที่ใช้เก็บรักษาความร้อน ชิ้นหนังเป็ดที่ถูกแล่บางพอดีคำวางเรียงบกันอย่างสวยงามแน่นขนัดในกลอ่ง เคียงด้วยแผ่นแป้งบาง ต้นหอมซอยสีขาวสะอาด กับแตงกว่าหั่นแท่งเล็ก ๆ เรียงกันอย่างพิถีพิถีด

          “เป็ดเป่ยจิงเคายาาา” เธอประกาศเสียงกระตือรือร้นเหมือนเด็กได้ของเล่น “เนี้ย เมนูประจำต้าฮั่นเชียวนะ แต่ละชิ้นก็ต้องแล่ตอนมันร้อน ๆ ลงจากเตาใหม่ ๆ ข้าก็เลย แอบฉกมากินก่อนที่จะโดนลากไปโขกหัวสับ”

          เว่ยชิงกระพริบตาช้า ๆ แล้วเอ่ยแบบกลั้นยิ้ม “แม่นางแอบขโมยมาจากเจ้านายหรือ?”

          “หาาา ท่านอย่ามาปรับปรำข้านะ ข้าเรียกมันว่า ค่าตอบแทนทางศีลธรรมจากการโดนจิกหัวใช้ข้าอย่างไม่เป็นธรรม” เธอว่าพลางห่อแผ่นแป้งอย่างรวดเร็ว อดแผ่นหนังเป็ดลงบนแป้ง ตามด้วยแตงกวาและต้นหอม ราดซอสหวานสีเข้มก่อนจะพับปลายสองด้านอย่างคล่องแคล่ว “นี่ไง เสร็จแล้ว! ลองดูสิ รับรองอร่อย” เว่ยชิงรับห่อเป็ดจากมือเธอช้า ๆ นิ้วเรียวยาวที่ผ่านดาบมานับพันฟาดรับแผ่นแป้งราวกับถือหยก ลังเลชั่วครู่ก่อนที่จักัดคำหนึ่งเสียงกรอบจากหนังเป็ดผสมกับรสหวานเข้มของซอสและความสดของแตงกวาเคล้ากับกลิ่นหอมเฉพาะจากต้นหอมซอย รสชาตินั้นซึมซาบลึกอย่างประหลาด ไม่ใช่เพียงรสอาหารแต่มันคือรสของ ‘ช่วงเวลาหนึ่ง’ ที่ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีสงคราม ไม่มีแม้แต่ทหารคนใดคุกเข่าต่อหน้า

          เขากัดอีกคำพลางเอียงหน้ามองหญิงสาวข้างกายที่กำลังกินด้วยกันอยู่ ไม่เข้ามาใกล้แต่ก็ยื่นอาหารมาให้กินซะงั้น “แม่นางทำให้ข้ารู้สึกเหมือนคนธรรมดา ในค่ำคืนที่ธรรมดา” เขาเอ่ยช้า ๆ ส่วนหลินหยาก็กระพริบตาปริบ ๆ ก่อนที่จะยักไหล่แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์นิดหน่อย

          “ก็ดีแล้วนี้ ข้าชอบทำเรื่องธรรมดาแบบนี้แหละ โดยเฉพาะสำหรับเรื่องเงินกับของกิน” เธอบอกแล้วหันกลับไปม้วนแป้งอีกคำ ส่งให้ท่านชายแล้วก็ตัวเอง กัดคำโต ริมฝีปากเปื้อนซอสเล็กน้อยแต่เธอไม่สนใจมันแม้แต่นิด เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเธอดังคลอแม่น้ำ ทำให้ความเงียบเมื่อครู่ถูกทาบทักด้วยบรรยากาศใหม่แทน

          ก่อนที่จะได้แยกย้ายกันพร้อมกับความสนิทที่มากขึ้นกว่าเดิม นิดหนึ่ง

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-10] เว่ย ชิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

ทักษะนักดนตรี เล่นดนตรี โบนัสความสัมพันธ์ +5

มอบ เป็ดเป่ยจิง อาหารเกรดแดง ความสัมพันธ์ +30 (ส่งแล้ว)

XueXi ดี

วันที่ 22 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห้ เวลา 21.00 - 23.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยชิง

ยามราตรีคล้อยต่ำ แสงจันทร์ข้างขึ้นทอดผ่านแมกไม้ริมฝั่งแม่น้ำเว่ย กลิ่นดินชื้นปนกลิ่นดอกหญ้าโชยเบา ๆ ลมค่ำพัดให้ผิวน้ำระยับราวกับมีหยดเงินเกาะพราว เสียงจิ้งหรีดและจั๊กจั่นขับขานเป็นฉากหลังเงียบสงบ เงาร่างคนหนึ่งยืนอยู่บนแท่นหินกว้าง ร่างนั้นกำลังเคลื่อนไหวช้า ๆ อ่อนช้อย สายแขนพลิ้วราวกับกระแสธาร สองเท้าเคลื่อนตามจังหวะเงียบงันของหัวใจ

เสวี่ยซีหยุดการร่ายรำเมื่อรู้สึกได้ว่ามีเสียงบางอย่างปะปนเข้ามากับเสียงธรรมชาติ เสียงนั้นไม่ใช่เสียงสัตว์ ไม่ใช่เสียงน้ำไหล แต่เป็นเสียงชุมที่ก้องกังวานอ่อนโยนไหลเอื่อยไปตามลม ค่อย ๆ ใกล้เข้ามา

เขาหันมองตามเสียง เห็นชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งนั่งอยู่บนก้อนหินไม่ไกลจากตลิ่ง แสงจันทร์สาดให้เห็นใบหน้าคมเข้มที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังจดจ่อกับเสียงดนตรีที่ตัวเองเป่า

เสวี่ยซีลังเลเล็กน้อย แต่ด้วยความที่เป็นคนอ่อนโยน เขาไม่คิดจะหลบหรือหลีกหนี เพียงยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกชายแขนเสื้อขึ้นลูบเหงื่อที่ข้างขมับแล้วเดินเข้าไปใกล้ ๆ

เสียงชุมหยุดลงเมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเห็นผู้มาเยือน

“ขอโทษ ข้ารบกวนเจ้าหรือไม่” น้ำเสียงชายหนุ่มทุ้มต่ำแต่ไม่กระด้าง

เสวี่ยซีส่ายหน้าน้อย ๆ ยิ้มบาง ๆ ดวงตาสีอำพันสะท้อนแสงจันทร์ระยับ “ไม่หรอก เจ้ากำลังเป่าชุมหรือ? เสียงไพเราะมาก ข้าเพียงแวะมาซ้อมรำเท่านั้น”

ชายหนุ่มพยักหน้าเก็บชุมลง “ข้าชื่อจ้งชิง เดินทางผ่านมาตามแม่น้ำ เห็นที่นี่เงียบดีจึงมานั่งเล่นชุมสักครู่”

“ข้าซีซี” เสวี่ยซีกล่าวเสียงเบา “มาฝึกซ้อมเพราะพรุ่งนี้ต้องรำในหอว่านหงเหริน”

จ้งชิงเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อหอ แต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งใดที่เสียมารยาท “เจ้ารำได้งดงามนัก แม้ข้าเพิ่งได้เห็นเพียงครู่เดียว ก็พอรู้ว่าต้องเป็นผู้ฝึกฝนมานาน”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “ข้าฝึกมาตั้งแต่เล็ก”

ทั้งคู่หัวเราะแผ่ว ๆ บรรยากาศผ่อนคลาย

“แล้วเจ้ามาที่แม่น้ำบ่อยหรือ” จ้งชิงถามพลางมองผิวน้ำที่สะท้อนเงาจันทร์

“ไม่พึ่งจะเคยมาน่ะแต่ว่าข้าชอบที่เงียบ ๆ มีแต่เสียงลม น้ำ และจั๊กจั่น” เสวี่ยซีตอบเสียงนุ่ม

จ้งชิงพยักหน้า “ฟังดูเหมือนเจ้าจะชอบความสงบ”

“ใช่ ข้าไม่ค่อยชอบความวุ่นวายในเมืองนัก แต่ก็เลี่ยงไม่ได้”

จ้งชิงหัวเราะเบา ๆ “เข้าใจ ข้าเองก็หนีความวุ่นวายมาเช่นกัน ถึงได้มาเป่าชุมอยู่ริมฝั่งเช่นนี้”

บทสนทนาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเสวี่ยซีจะล้วงห่อเล็ก ๆ ออกจากถุงผ้าแล้วยื่นให้ “นี่... ขนมไหมฟ้า ข้าหยิบติดมาด้วย เจ้าลองเก็บไว้กินดู”

จ้งชิงรับมาอย่างเกรงใจ “จะดีหรือ”

“ดีสิ ข้ากินไม่หมดอยู่แล้ว” เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบขวดสุราเล็ก ๆ ออกมาอีกขวด “นี่สุราเบญจมาศ กลิ่นหอมมาก ไว้เจ้าลองชิมตอนพักผ่อน”

จ้งชิงรับมาแล้วค้อมศีรษะ “ขอบคุณซีซี ข้าจะเก็บไว้กินแน่”

ทั้งสองนั่งคุยกันเรื่องแม่น้ำ เรื่องเมือง เรื่องของกินที่แต่ละคนชอบ จนเสียงลมเย็นแรงขึ้น เสวี่ยซีลุกขึ้นปัดชายเสื้อ

“ข้าคงต้องกลับแล้ว”

“ข้าก็จะเดินทางต่อ” จ้งชิงลุกยืน เก็บชุมเข้ากระเป๋า “ยินดีที่ได้พบซีซี”

เสวี่ยซีโค้งเล็กน้อย “ข้าก็ยินดีที่ได้พบจ้งชิง ไว้โอกาสหน้าคงได้เจอกันอีก”

ชายหนุ่มยิ้ม พยักหน้า ก่อนจะหมุนตัวเดินตามเส้นทางเลียบแม่น้ำหายไปในความมืด เสวี่ยซีมองตามจนเงาเลือนลับไปจึงหันกลับ และเดินไปทางจวนของเถียนเฟิงด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

เสวี่ยซีก้าวเท้าช้า ๆ ไปตามเส้นทางเลียบแม่น้ำ เสียงรองเท้าสัมผัสพื้นกรวดดังแผ่วราวกับเสียงฝนตกเบา ๆ ความเงียบยามค่ำทำให้ทุกเสียงดังชัดเจนกว่าเดิม ลมกลางคืนพัดเอื่อย พาให้ปลายผมที่รวบอย่างลวก ๆ ปลิวไหว ปลายแขนเสื้อพลิ้วสะบัดไปตามแรงลม

หลังจากเงาของจ้งชิงเลือนหายไปในความมืด เสวี่ยซียังหันไปมองทางเดิมอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับยังอยากจดจำภาพของชายที่เพิ่งพบ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรลึกซึ้ง เพียงแค่ความอบอุ่นเล็ก ๆ ในอกที่ทำให้ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“เสียงชุมของเขา... ไพเราะจริง ๆ” เสวี่ยซีพึมพำกับตัวเอง ดวงตาสีอำพันทอดมองแม่น้ำที่ไหลเรื่อย น้ำสะท้อนแสงจันทร์วาววับราวเกล็ดเงิน สายน้ำดูสงบแต่ภายใต้ความสงบนั้นย่อมมีแรงไหลเชี่ยวอยู่ลึก ๆ คล้ายความคิดของเขาเอง

ในใจเสวี่ยซีแวบคิดถึงใครอีกคน ต้าซือคง—ชายหนุ่มผู้เคยกุมมือเขาคำพูดและรอยยิ้มของเขายังคงติดตรึงในใจ แม้เวลาผ่านไปก็ยังไม่จางหาย

“ต้าซือคง... เจ้าคงอยู่ไกลนัก” เขาพึมพำเบา ๆ เหมือนคุยกับคนที่ไม่มีอยู่ตรงหน้า “ข้าจะรำให้ดีกว่าเดิม เพื่อเจ้าจะได้ภูมิใจเมื่อเห็นข้าอีกครั้ง”

ก้าวเท้าของเสวี่ยซีช้าลง เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า ดาวระยิบระยับเต็มฟ้า ดวงจันทร์กลมโตส่องแสงนวล เสียงหรีดหริ่งระงมอยู่สองข้างทาง เสียงน้ำกระทบหินดังเป็นจังหวะชวนให้ใจสงบ

แม้ความเงียบจะอบอุ่น แต่ความเหงาก็คล้ายคืบคลานมาในเงามืด เสวี่ยซีหอบห่อขนมที่เหลือแนบอก เหมือนมันจะให้ความรู้สึกปลอดภัย “อย่างน้อยวันนี้ข้าได้รู้จักคนใหม่...” เขายิ้มบาง ๆ “หวังว่าเขาจะชอบขนม”

เมื่อเดินเข้าใกล้ตัวเมือง แสงตะเกียงตามทางเริ่มสว่างขึ้น

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-10] เว่ย ชิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ +15 ความสัมพันธ์ สุราเบญจมาศ

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

@Watcher

XueXi ดี

วันที่ 24 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห้ เวลา 21.00 - 23.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยชิง

ริมฝั่งแม่น้ำเงียบสงบ ผู้คนที่มักมาตักน้ำหรือเดินทางเรือเล็กต่างทยอยกลับเข้าหมู่บ้าน เหลือเพียงเสียงน้ำกระทบหินและเสียงแมลงกลางคืนที่ขับขานอยู่รอบทุ่ง

ท่ามกลางความเงียบงันนั้น เงาร่างหนึ่งก้าวลงไปยืนบนลานหินที่ยื่นออกไปเหนือแม่น้ำ ร่างนั้นคือเสวี่ยซี ชายหนุ่มร่างบอบบางผู้มีดวงตาสีอำพันอ่อนโยน เขามาเพื่อทำสิ่งที่คุ้นเคยการซ้อมรำ

เสวี่ยซีค่อย ๆ เหยียดแขนออกไป สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วขยับฝีเท้าอย่างช้า ๆ เส้นผมสีดำที่ถูกรวบไว้บางส่วนปลิวไปตามแรงลม สายแขนพลิ้วราวผืนแพรเคลื่อนไหวไปตามจังหวะที่มีอยู่ในใจ การร่ายรำของเขาเงียบงันไร้เสียงดนตรีประกอบ ทว่าความงดงามกลับยิ่งเด่นชัด ราวกับธรรมชาติโดยรอบกลายเป็นเครื่องดนตรีที่บรรเลงให้เอง

เสียงน้ำไหลกลายเป็นจังหวะพื้น เสียงจั๊กจั่นกลายเป็นเสียงประกอบเบื้องหลัง และสายลมที่โอบรอบกายกลายเป็นสายพิณที่ขับเคลื่อนให้ร่างกายเขาเคลื่อนไหว

เสวี่ยซีไม่ทันรู้เลยว่า มีเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลนัก ทอดสายตามองอย่างเงียบ ๆ

จ้งชิงชายหนุ่มที่เพิ่งพบเมื่อคืนกลับมาอีกครั้งโดยไม่ตั้งใจ เขาเพียงเดินผ่านเส้นทางเลียบแม่น้ำตามเคย หวังจะเป่าชุมให้หัวใจสงบ แต่เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า กลับหยุดฝีเท้าโดยอัตโนมัติ

เขายืนนิ่ง ไม่เป่า ไม่ขยับ เพียงเฝ้ามองภาพการร่ายรำที่งดงามดุจสายหมอกไหลเอื่อย ชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกราวกับกำลังมองสายน้ำและสายลมจับต้องได้

เสวี่ยซีหมุนกายช้า ๆ แขนขาวพาดไปข้างหน้า ฝีเท้าก้าวพลิ้วราวกับไม่ได้สัมผัสพื้นหิน จนกระทั่งหันไปในทิศทางเดียวกับที่จ้งชิงยืนอยู่ สายตาอำพันนั้นสบเข้ากับสายตาคมเข้มของชายหนุ่ม

เขาชะงักเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อคืน รอยยิ้มอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นแทน “อ๋า ที่แท้เป็นท่านเอง” น้ำเสียงของเขาเบา ละมุนราวสายลม

จ้งชิงก้าวออกจากเงามืด ยกมือคารวะเบา ๆ “ข้าบังเอิญผ่านมาอีกแล้ว มิได้ตั้งใจจะรบกวนเจ้าซ้อมรำ”

“ไม่เป็นไรหรอก” เสวี่ยซีส่ายศีรษะเบา ๆ “ที่นี่เป็นของสาธารณะ จะมาก็ย่อมได้ ข้าแค่รำเพื่อฝึกตัวเองเท่านั้น”

ชายหนุ่มร่างสูงพยักหน้า “เจ้ารำได้งดงามกว่าที่ข้าเห็นเมื่อครานั้นเสียอีก ครานี้ไม่มีเสียงชุม ข้ากลับได้ยินเสียงของสายลมแทน ดูเหมือนมันจะเข้ากับการรำของเจ้า”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “ข้าเพียงทำตามที่สอนมา ไม่ได้เก่งอะไรนักหรอก” เขาพูดพลางก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความถ่อมตน

ทั้งสองยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบงันครู่หนึ่ง ก่อนที่เสวี่ยซีจะหันกลับไปซ้อมรำต่อ คราวนี้เขาไม่รู้สึกเก้อเขินที่มีคนมองตรง ๆ เพราะสายตาของจ้งชิงไม่ได้มีความกดดันหรือเยาะหยัน กลับเต็มไปด้วยความสงบและจริงใจ

ท่วงท่าถัดไป เสวี่ยซีเหยียดแขนสูงขึ้น ปลายนิ้วแตะไปตามอากาศเหมือนกำลังไล่ตามดาวที่ปรากฏบนท้องฟ้า เท้าก้าวช้า ๆ แต่มั่นคง ร่างกายพลิ้วไหวคล้ายสายน้ำ รอยยิ้มบาง ๆ ติดอยู่บนริมฝีปาก

จ้งชิงยืนนิ่งเฝ้ามอง ไม่ได้กล่าวคำใด เขาปล่อยให้เสียงแมลงและสายน้ำเป็นผู้บรรยายความงามตรงหน้าแทน

เมื่อท่ารำสิ้นสุด เสวี่ยซีถอนหายใจเบา ๆ เช็ดเหงื่อที่ขมับ ก่อนหันมากล่าว “ข้าคงซ้อมพอแล้วสำหรับวันนี้”

“เจ้าขยันไม่น้อย” จ้งชิงเอ่ยเสียงเรียบ

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “หากไม่ซ้อม เดี๋ยวก็ลืมเอาหรอก ข้าเลยต้องขยันไว้ก่อน”

แสงจันทร์สาดส่องลงมาทำให้ทั้งสองยืนอยู่กลางเงาสีเงิน เงาของเสวี่ยซีทอดลงบนพื้นหิน ยาวเรียวราวกับเส้นหมึกขีดลาก จ้งชิงมองเงานั้นเงียบ ๆ ก่อนจะพยักหน้า

เสียงน้ำไหลยังคงดังระงมอยู่เบื้องหลัง หลังจากสิ้นสุดการร่ายรำ เสวี่ยซีเช็ดเหงื่อที่ชื้นข้างขมับอย่างแผ่วเบา ลมหายใจสม่ำเสมอขึ้นทีละน้อย เขาหันไปหาจ้งชิงที่ยืนเงียบอยู่ไม่ไกล สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ชัดเจน แต่แววตากลับสงบนิ่งและซื่อตรง

“ท่านจ้งชิง” เสวี่ยซีเอ่ยเรียกอย่างสุภาพ พร้อมกับเปิดถุงผ้าเล็กที่นำติดกายมา เขาล้วงห่อเล็ก ๆ ออกมาอย่างทะนุถนอม ภายในคือ ขนมไหมฟ้าหวานละมุนและขวดดินเผาเล็กใส่ น้ำเต้าหู้ที่ยังอุ่นเล็กน้อย

“ของเล็กน้อย เก็บไว้เถิด” น้ำเสียงของเขาอ่อนหวานจนเหมือนสายลมพัดกระทบผืนน้ำ

จ้งชิงกะพริบตาเล็กน้อย มองของที่ยื่นมาอย่างลังเล “เจ้ามอบของให้ข้าอีกแล้วหรือ คราวก่อนก็เพิ่งรับขนมกับสุราจากเจ้าไป...”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ ดวงตาสีอำพันเป็นประกาย “เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ข้ากินไม่หมดหรอก ของพวกนี้หากท่านเก็บไว้ ยามค่ำก็จะช่วยให้อบอุ่นขึ้น”

น้ำเสียงจริงใจไร้เล่ห์เหลี่ยม ทำให้ปฏิเสธยาก จ้งชิงจึงยื่นมือมารับช้า ๆ พร้อมพยักหน้ารับอย่างสุภาพ “เช่นนั้นข้าคงต้องเก็บไว้ด้วยความซาบซึ้ง ขอบคุณซีซี”

เสวี่ยซียิ้มบาง ๆ ไม่ได้ตอบคำ เพียงผงกศีรษะเล็กน้อย ราวกับถือเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่ต้องกล่าวมาก

ลมค่ำพัดแรงขึ้นอีกครา เส้นผมดำยาวของเสวี่ยซีพลิ้วไปตามแรงลม เงาร่างของเขาในแสงจันทร์ดูราวกับภาพฝันที่จางหายได้ทุกเมื่อ จ้งชิงมองภาพนั้นเพียงครู่ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ

“เจ้าควรรีบกลับได้แล้ว เดินกลับคนเดียวระวังตัวด้วยล่ะ”

เสวี่ยซีเหลือบมองท้องฟ้า ดาวพราวเต็มผืนฟ้าแล้วจึงพยักหน้า “ท่านก็เช่นกัน เดินทางกลางคืนต้องระวัง ข้าหวังว่าเราจะได้พบกันอีก”

พูดจบเขาโค้งตัวเล็กน้อยอย่างมารยาท ก่อนหมุนกาย ก้าวออกจากลานหินที่ยื่นเหนือแม่น้ำ

เสวี่ยซีเดินลัดเลาะตามเส้นทางริมแม่น้ำ แสงจันทร์ส่องให้พื้นหินขาวซีดราวกับโรยผงเงิน เสียงจั๊กจั่นดังประสานเป็นดนตรีของราตรี เขากอดถุงผ้าแนบอกเบา ๆ เหมือนจะเก็บไออุ่นไว้ในอก

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-10] เว่ย ชิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ +15 ความสัมพันธ์ น้ำเต้าหู้

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ ชงชา ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

@Watcher

XueXi ดี

วันที่ 25 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห้ เวลา 21.00 - 23.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยชิง

แม่น้ำเว่ยยังคงสะท้อนแสงจันทร์งดงาม สายน้ำไหลเอื่อยไปตามครรลองของมันไม่เคยหยุดหย่อน เสียงลมพัดผ่านยอดหญ้าดังซู่ซ่า คล้ายขับกล่อมให้ราตรีนี้สงบเย็นกว่ายามใด

เสวี่ยซีก้าวลงมายืนบนลานหินที่คุ้นตา ราวกับร่างกายเคยชินกับสถานที่นี้เสียแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจรอใคร หากแต่ตั้งใจมาฝึกซ้อมการร่ายรำเพราะในวันรุ่งขึ้นจะต้องขึ้นแสดงที่หอว่านหงเหริน งานนี้ไม่ใช่การรำประจำคืนธรรมดา หากเป็นงานใหญ่ที่มีแขกสำคัญมาจากหลายแห่ง เถ้าแก่หลิวไค่จึงกำชับให้เหล่านางโลม นายโลมทุกคนตั้งใจเต็มที่

เขายกมือขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาสีอำพันทอดมองผืนน้ำเบื้องหน้า แล้วร่างกายก็เริ่มเคลื่อนไหวไปตามท่วงท่าที่ซึมซับอยู่ในจิตใจ แขนเรียวสะบัดไปช้า ๆ ฝีเท้าก้าวอย่างมั่นคง การหมุนกายและยกมือทุกท่วงท่าล้วนงดงามราวสายลมไหลผ่านหมู่เมฆ

ขณะที่เขากำลังร่ายรำ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากอีกฟากเสียงชุมใสกังวาน ท่วงทำนองเรียบง่ายแต่ทอดยาวไปในรัตติกาล ราวกับสายลมที่พัดผ่านทุ่งหญ้าอย่างอ่อนโยน

เสวี่ยซีชะงักเล็กน้อย พลันหันไปก็เห็นร่างสูงของ จ้งชิง ยืนอยู่ใต้ต้นหลิวที่ปลายลานหิน เขากำลังยกชุมขึ้นเป่าอย่างตั้งใจ ท่วงทำนองนั้นไม่เร่งรีบ ไม่โอ่อ่า หากแต่พอดีกับจังหวะรำของเขาราวกับทั้งสองนัดหมายกันไว้

เสวี่ยซีหลุดยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันกลับมา ร่ายรำต่อโดยปล่อยให้เสียงชุมเป็นดนตรีประกอบธรรมชาติ แขนที่เหยียดออกเหมือนดอกไม้กำลังแย้มบาน เท้าที่ก้าวไปข้างหน้าดูราวกับกำลังล่องลอยบนผืนน้ำ เสียงชุมประสานกับสายลมและเสียงจั๊กจั่นจนกลายเป็นค่ำคืนที่สมบูรณ์ยิ่ง

เมื่อท่ารำสิ้นสุด เสวี่ยซีค้อมกายเบา ๆ เหมือนปิดฉากการแสดง จากนั้นจึงหันไปยกมือทักทาย “ท่านจ้งชิง คืนนี้ก็มาเช่นกันหรอกหรือ”

เสียงชุมหยุดลง จ้งชิงวางเครื่องดนตรีลงและก้าวออกมาจากเงาต้นหลิว “ข้าผ่านมาอีก คราวนี้ตั้งใจว่าจะเป่าให้จบสักเพลง แต่เมื่อเห็นเจ้ารำ... ข้ากลับคิดว่าเสียงดนตรีอาจจะช่วยให้ท่วงท่าของเจ้าลื่นไหลขึ้น”

เสวี่ยซีหัวเราะแผ่วเบา ดวงตาสีอำพันระยับในแสงจันทร์ “จริงสิ ข้าก็รู้สึกเช่นกัน”

จ้งชิงเพียงพยักหน้ารับ ไม่ได้กล่าวยกยอต่อมากนัก เขาเก็บชุมลงในถุงหนังแล้วถามขึ้น “ดูเหมือนเจ้าจะซ้อมอย่างตั้งใจนัก มีงานสำคัญรออยู่หรือ”

เสวี่ยซีพยักหน้า “ใช่แล้ว พรุ่งนี้หอว่านหงเหรินจะมีการแสดงใหญ่ แขกผู้มาเยือนเป็นท่านขุนนางและพ่อค้าจากแดนไกล เถ้าแก่สั่งให้ทุกคนเตรียมตัวเต็มที่ ข้าก็เลยออกมาซ้อมมากหน่อย”

“แสดงใหญ่...” จ้งชิงทวนคำ สายตาเขาแน่วแน่ขึ้นเล็กน้อย “เช่นนั้นเจ้าคงมีบทบาทสำคัญ”

เสวี่ยซีส่ายหน้า ยิ้มถ่อมตัว “ข้าเป็นเพียงคนรำธรรมดา มิได้มีอะไรพิเศษนัก แต่... หากการรำของข้าทำให้ผู้ชมพอใจ ข้าก็ดีใจแล้ว”

คำพูดนั้นเปี่ยมด้วยความจริงใจจนจ้งชิงเงียบไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไร ข้าเห็นแล้วว่าเจ้าไม่ธรรมดา”

เสวี่ยซีกะพริบตา มองเขาอย่างแปลกใจ แต่เมื่อเห็นสายตานิ่งเรียบที่ไม่เจือความล้อเลียน จึงเพียงยิ้มบาง ๆ ไม่โต้ตอบ

ทั้งคู่ยืนนิ่งอยู่กลางลานหิน ราตรีรายล้อมด้วยแสงดาวและเสียงแมลง เสวี่ยซีหันไปหยิบถุงผ้าเล็กของตนออกมาอีกครั้ง คราวนี้เขาหยิบ น้ำเต้าหู้ร้อนหนึ่งขวดเล็ก และ ขนมไหมฟ้า ที่ห่อด้วยผ้าบางสะอาด ยื่นไปตรงหน้าจ้งชิง

“นี่... ของเล็กน้อยอีกแล้ว ข้าคิดว่าท่านเดินทางกลางคืนคงล้า น้ำเต้าหู้ช่วยให้ร่างกายอบอุ่น ขนมไหมฟ้าก็หวานเบา ๆ พอแก้เหนื่อยได้”

จ้งชิงมองของในมือเขา ก่อนหัวเราะในลำคอเบา ๆ “เจ้ามักชอบแบ่งให้ผู้อื่นเช่นนี้หรือ”

เสวี่ยซีเอียงคอเล็กน้อย รอยยิ้มใสซื่อแต้มบนใบหน้า “เพราะข้ากินไม่หมดทุกครั้ง ถ้าเก็บไว้ก็มักเสียเปล่า มอบให้คนอื่นดีกว่า”

จ้งชิงมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรับของมาอย่างสุภาพ “เช่นนั้นข้าจะรับไว้อีกครั้ง”

เสวี่ยซีพยักหน้าเบา ๆ ความพอใจฉายชัดในแววตาอำพัน แล้วจึงกล่าวอย่างอ่อนโยน “ข้าคงต้องกลับแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมงานแสดง”

“อืม” จ้งชิงตอบรับสั้น ๆ “ไปเถิด อย่าให้เถ้าแก่ในหอดุเอา”

เสวี่ยซีหัวเราะคิกเบา ๆ ก่อนจะโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นการล่ำลา แล้วหันกายเดินตามทางเลียบแม่น้ำกลับสู่ตัวเมือง เส้นผมดำยาวพลิ้วไปตามแรงลม เงาของเขาค่อย ๆ เลือนหายไปราวกับหมอกยามเช้า

จ้งชิงยืนนิ่งมองตามจนร่างนั้นกลายเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ ก่อนจะหันกลับไปยังลานหิน เงียบงันในความคิดของตนเอง เสียงแมลงยังขับขานอยู่ไม่หยุด แต่เสียงชุมของเขากลับไม่ได้ดังขึ้นอีก

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-10] เว่ย ชิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ +15 ความสัมพันธ์ น้ำเต้าหู้

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ ชงชา ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

มีโพสต์ด้านบนที่ยังไม่ได้ตรวจครับ

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 28 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 18.00 - 19.00 น.

แสงอาทิตย์ยามย่ำสนธิคล้อยต่ำ รังสีทองส่องต้องผิวน้ำเว่ยจนระยิบระยับเป็นประกายดั่งเกล็ดมังกรต้องเพชรคลี่คลาย พริ้วลมฤดูใบไม้ร่วงพัดเย็นเอื่อย ส่งเสียงกิ่งหลิวริมน้ำเสียดส่ายดังกรุ๋งกริ๋ง เงาสายน้ำทอดยาวราวผืนแพรสีนวล ล้อมรอบด้วยภาพเรือเล็กแล่นกลับฝั่ง ชาวประมงร้องขับขานรับแสงตะวันสุดท้ายของวัน

ท่ามกลางความสงบงามนั้น ปรากฏเงาร่างชายแก่ผู้หนึ่งก้าวเดินบนตลิ่งหินริมฝั่ง เขามีศีรษะล้านเงาวับ โกร๋นโล้นราวสว่างกว่าอาภรณ์บนกาย เสื้อผ้าขาดรุ่ยเป็นเศษผ้าไร้ราคา เครายาวรุงรังพันกันยุ่งเหยิงประหนึ่งหญ้าแห้งที่ถูกลมพัดปลิว ร่างกายผอมแห้งจนเห็นกระดูกบ่งบอกความอดอยากเรื้อรัง ผิวหนังหยาบกร้านแตกคล้ำจากลมแดด

จีเทียนเต้าา มิใช่บุรุษสง่างามเฉกเช่นจอมยุทธในตำนาน เขาก้าวเดินไปพลาง พึมพำสนทนากับเงาตัวเองบนผืนน้ำ เสียงหัวเราะของเขาบางคราแจ่มใสร่าเริงประหนึ่งเด็ก บางครากลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงบ่นพร่ำเศร้าหมองคล้ายคนสิ้นหวัง 

แววตาที่มองแม่น้ำทอดยาวนั้นฉายประกายทั้งท้าทายและหดหู่ ราวกับตั้งคำถามต่อสวรรค์เหตุใดชะตาฟ้าจึงไม่ยุติธรรมกับเขา

แม้สภาพภายนอกจะน่าเวทนา แต่ภายในเขากลับมีความมั่นใจประหลาด มักเอ่ยโอ้อวดเรื่องราวเกินจริง เสมือนว่าตนเคยเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในอดีต หากใครเฝ้าฟังก็ยากจะแยกแยะว่าเป็นสัจจริงหรือเพียงเพ้อฝันของผู้บ้าคลั่ง

ทว่าภายใต้เสียงหัวเราะและถ้อยโม้โอ้อวดนั้น

ความโดดเดี่ยวกลับกัดกินหัวใจเขาอย่างแผ่วลึก...

ยามนั้นลมยามอาทิตย์ตกโบกโบยชายเสื้อเก่ารุ่ยจนฟาดกับกายผอมแห้ง จี เทียนเต้าเงยหน้ามองท้องฟ้าที่กำลังถูกย้อมด้วยสีส้มและม่วง ก่อนเอ่ยเสียงขำขันกับตัวเอง

แต่เสียงขำนั้นเมื่อสะท้อนกับแม่น้ำเว่ย กลับคล้ายเสียงร่ำไห้ของคนไร้บ้านผู้หนึ่งในนครฉางอันอันกว้างใหญ่

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 05.00 - 06.00 น.

ริมฟากฝั่งตะวันตกกลับมีเงาร่างชายชราหัวล้านวิ่งโซซัดโซเซ ฝ่าพงไพร ฝ่าดงไผ่ มุ่งตรงไปยัง แม่น้ำเว่ย

สายน้ำสำคัญที่เลี้ยงหล่อชีวิตนับพันหมื่นผู้คนของแคว้นนี้

สายน้ำเว่ยทอดยาวสุดสายตา ไหลเอื่อยเชื่อมจากภูผากว้างใหญ่แห่งกานซู สู่ทางตะวันออกอันกว้างไกลเพื่อไปโอบกอดแม่น้ำหวงเหอ คลื่นน้ำยามกลางคืนกระทบตลิ่งดังซ่า ๆ

เสียงกระเพื่อมเป็นจังหวะคล้ายเสียงหัวใจของผืนแผ่นดิน เทียนเต้าวิ่งมาถึงก็ทรุดลงนั่งริมตลิ่ง เงยหน้ามองผืนน้ำวับวาวที่สะท้อนแสงจันทร์ ดวงตาลุกวาวดุจวิญญาณวิปลาส

“โอ๋…เจ้าสายน้ำใหญ่! เจ้าไหลผ่านเมืองหลวง ผ่านวังหลวง ผ่านบ้านขุนนาง ผ่านเรือนชาวนา เจ้าเห็นทุกสิ่ง แต่เจ้าก็ยังนิ่งเฉย! ฮ่าๆๆ…โลกนี้มันช่างอยุติธรรม…เหมือนเจ้าไม่มีผิด!”

เขาตะโกนก้องไปยังสายน้ำ แววตาแดงกร่ำ เสียงหัวเราะปนสะอื้นราวกับเด็กหลงทาง ร่างผอมแห้งยกมือชี้มั่วไปกลางลำน้ำเหมือนกำลังปราศรัยต่อผู้คนนับหมื่นที่ไม่มีอยู่จริง

“พวกเจ้าฟังข้าไหม! ข้าเทียนเต้า คือจักรพรรดิแห่งแม่น้ำเว่ย! เจ้าทั้งหลายต้องคุกเข่าต่อข้า ฮ่าๆๆๆ!”

เสียงสะท้อนดังกลับมาจากผิวน้ำและฝั่งตรงข้าม ราวกับมีคนอีกมากมายหัวเราะเยาะเขาซ้ำเติม ชายชราจึงหัวเราะลั่น พลางถอดรองเท้าเก่าๆ ขาดรุ่งริ่งโยนลงไปในสายน้ำแล้วปรบมือราวกับเพิ่งทำการใหญ่

“ไปเถิด! รองเท้าโง่เขลานี้คือเครื่องบูชาแด่เจ้า…รับไปเถิดแม่น้ำเว่ย! จงจำข้าไว้ อย่าให้โลกหลงลืมข้า!”

เขาคลานไปริมตลิ่ง ตักน้ำขึ้นดื่มทั้งที่เต็มไปด้วยโคลนปนกรวด ดื่มจนเปรอะเปื้อนทั่วเครารุงรัง จากนั้นก็ลุกขึ้นกางแขน หันหน้ารับลมยามราตรีที่พัดผ่านสายน้ำ

“โอ้…ลมเอย ลมแห่งเว่ย! พัดความเศร้าของข้าไป พัดเอาความเจ็บแค้นไป…แล้วนำเพียงเสียงหัวเราะของข้ามอบให้แผ่นดิน!”

ว่าจบ เขาก็หัวเราะเสียงบ้าคลั่งก้องสะท้อนฟากฟ้า ร่างโซซัดโซเซราวนักพรตบ้าผู้เพ้อเจ้อริมสายน้ำ ขณะที่แม่น้ำเว่ยังคงไหลนิ่งไม่ไยดี 

เหมือนโลกใบนี้ที่ไม่เคยหยุดรอผู้ใด

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 21.00 - 22.00 น.

ร่างผอมแห้งของ จี เทียนเต้า พุ่งทะลุจากพงไผ่เข้าสู่ ริมแม่น้ำเว่ย แม่น้ำสายสำคัญแห่งฉางอัน เสียงน้ำไหลแรงปะปนกับเสียงฝีเท้าของเขา เสียงใบไม้กรอบแกรบและหินกระทบเท้าก้องสะท้อนกับผืนน้ำ เส้นผมบางปกคลุมหน้าผาก 

เครารุงรังปลิวไหวตามแรงวิ่ง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและเปียกชื้นจากเหงื่อ แต่ดวงตาแดงกร่ำยังคงลุกวาวเต็มไปด้วยความเพ้อคลั่ง

“ข้าเทียนเต้า…ไม่มีใครหยุดข้าได้…ข้าจะหนี…ข้าจะไม่ยอมใคร!” 

เขาพูดคนเดียวเสียงแหบพร่า พลางสะบัดแขนและโซเซไปตามริมน้ำ

ฝูงแมกไม้เรียงรายริมตลิ่งทำให้เขาต้องหลบไปมา มือคว้าต้นไม้เพื่อพยุงตัว แต่ยังหัวเราะคิกคักและพูดเพ้อ

“เจ้าต้นไม้…เจ้าตลิ่ง…เจ้าจะช่วยข้าหนีไหม? ข้าจะไม่หยุด! ข้าจะไปให้สุดทาง! ฮ่าๆๆ!”

เสียงฝีเท้าตามหลังดังใกล้เข้ามา เขาก้าวพรวดไปข้ามโขดหิน ข้ามก้อนไม้ล้ม พลางหัวเราะราวกับท้าทายผู้ตาม เสียงน้ำกระเซ็นจากเท้าเปียกปนกับเสียงเพ้อเจ้อของเขา ทำให้ทั้งริมแม่น้ำดูเหมือนเวทีสำหรับความบ้าคลั่งของชายแก่หัวล้านคนหนึ่ง

บางครั้งเขาหยุดชั่วคราว พลางก้มลงดมกลิ่นน้ำ และพูดกับสายน้ำ

“ข้าเทียนเต้า…เจ้ามองข้าหรือไม่…โลกทั้งใบทอดทิ้งข้า แต่ข้าจะไม่ทอดทิ้งตัวเอง ข้าจะเพ้อคลั่งกลางสายน้ำนี้…ทุกหยด ทุกริ้วน้ำ ทุกแรงไหล ข้าจะจดจำ ฮ่าๆๆ!”

เขาลุกขึ้น วิ่งต่อไปตามริมน้ำ มือกวักไปข้างหน้า พลางสะบัดเคราและเสื้อผ้า เสียงหัวเราะก้องสะท้อนกับน้ำและผาหินรอบตลิ่ง เสียงเพ้อคลั่งของเขาปนกับเสียงน้ำไหล สร้างท่วงทำนองแปลกประหลาดและวุ่นวาย ราวกับธรรมชาติทั้งผืนน้ำต้องฟังเขา

ร่างผอมแห้งของเขาโซเซผ่านริมน้ำ ข้ามเนินเล็กและโขดหิน ความเร็วของเขาไม่สม่ำเสมอ แต่ความเพ้อคลั่งทำให้ทุกก้าวมีชีวิต ชายแก่หัวล้านผู้หนึ่งผู้ถูกโลกทอดทิ้ง วิ่งหนีด้วยทั้งความกลัวและความบ้าคลั่ง ท่ามกลางสายน้ำและป่าริมแม่น้ำเว่ย

“ข้าจะไม่หยุด! ข้าจะหนีจนสุดแม่น้ำ…ข้าเทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่ง แต่ยิ่งใหญ่เหนือสายน้ำแห่งฉางอัน!” เขาพูดคนเดียวเสียงดัง พลางหัวเราะสะใจ น้ำและแมกไม้รอบข้างกลายเป็นพยานของความบ้าคลั่งและความโดดเดี่ยวของเขาอย่างสมบูรณ์

XueXi ดี

วันที่ 29 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามจื่อ เวลา 23.00 - 01.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยชิง

ค่ำคืนผ่านไปหลายวัน นับจากการแสดงอันงดงามในหอว่านหงเหริน เสียงลือเสียงเล่าอ้างของเสวี่ยซีไม่เพียงกระจายอยู่ภายในเมืองฉางอัน แต่ยังลอยไปถึงหูพ่อค้าและนักเดินทางที่สัญจรไปมา ราวกับชื่อเสียงของเขากลายเป็นบทกลอนที่ทุกผู้คนอยากขับขานสืบต่อ

แต่ในยามค่ำเงียบสงัดของคืนนี้ แสงจันทร์ที่ลอยสูงเหนือฟากฟ้ากลับทอดตัวสะท้อนบนผืนน้ำเว่ย ดวงดาวระยิบราวกับไข่มุกโปรยปราย สายลมเย็นค่ำพัดโชยกลิ่นดินชื้นและกลิ่นหญ้าริมตลิ่ง แทบไม่มีผู้คนหลงเหลืออีกแล้ว 

เขาก้าวเท้าเปล่าเบา ๆ บนผืนดินชื้น พวงผมดำยาวพลิ้วสะบัดตามจังหวะลม สายตาอำพันทอดมองเงาจันทร์ในน้ำอย่างเงียบงัน ก่อนจะเริ่มขยับแขนเรียวบางออกทีละน้อย ดุจดอกไม้ผลิบานในราตรีอันสงบ เสวี่ยซีร่ายรำไปตามความคิด ไม่ได้มีผู้ชม ไม่มีเสียงปรบมือ มีเพียงตนเองและความเงียบงัน

ทว่าความเงียบไม่ได้อยู่ยาวนานนัก…

เสียงแผ่วของชุมลอยมาตามลม เป็นท่วงทำนองชัดแต่ไม่เร่งเร้า เสียงทุ้มอ่อนนุ่มชวนให้นึกถึงลมพัดเหนือหิมะที่กำลังละลาย เสวี่ยซีหยุดชั่วครู่ หันสายตาไปตามเสียงนั้น และเห็นเงาร่างสูงโปร่งของบุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ริมตลิ่ง

จ้งชิงกำลังเป่าชุมด้วยสายตาสงบ ปลายนิ้วคลึงแผ่วเบาบนรูเครื่องดนตรี ราวกับมิได้ตั้งใจให้ใครได้ยิน ทว่าเสียงก็ยังเล็ดลอดไปทั่วทุ่งหญ้าและสะพานไม้ที่ทอดผ่านแม่น้ำ

เสวี่ยซีชะงักเล็กน้อย ก่อนยกยิ้มบางอย่างเก้อเขิน เขาไม่ได้หยุดรำ หากแต่หันกายปรับจังหวะการเคลื่อนไหวให้เข้ากับท่วงทำนองนั้น แขนเรียวโค้งรับจังหวะเสียงชุม ชุดผ้าที่พลิ้วปลิวไสวพริ้วไปพร้อมกับสายลม กลายเป็นภาพที่ทั้งงดงามและกลมกลืน

เวลาผ่านไปนานกว่าครึ่งชั่วยาม ดนตรีและการร่ายรำเหมือนโต้ตอบกันโดยไม่ต้องใช้ถ้อยคำ จนเมื่อท่อนสุดท้ายของเสียงชุมจางหาย เสวี่ยซีก็หมุนกายช้า ๆ และหยุดยืนนิ่งกลางลานริมตลิ่ง หอบหายใจเล็กน้อย

เสียงหัวเราะเบาบางดังขึ้นจากก้อนหิน “เจ้ามักจะออกมาร่ายรำยามดึกดื่นอยู่เสมอสินะ” จ้งชิงถาม น้ำเสียงราบเรียบแต่มีความสงสัยซ่อนอยู่

เสวี่ยซีเดินเข้ามาใกล้ ยกมือเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากพลางตอบ “ก็ประมาณนั้น” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจและอ่อนโยน “แล้วท่านเล่า ทำไมถึงเป่าชุมที่นี่ได้ทุกคราว”

จ้งชิงเลื่อนสายตาขึ้นสบตาอำพันนั้นครู่หนึ่ง ก่อนตอบอย่างเรียบง่าย “ข้าเพียงเป่าเพราะนึกถึงอดีต”

ความเงียบโรยตัวลงอีกครั้ง แต่ไม่ใช่เงียบแบบอึดอัด หากเป็นความเงียบที่ทำให้ได้ฟังเสียงจิ้งหรีดในพงหญ้าและเสียงคลื่นเล็ก ๆ ริมฝั่ง เสวี่ยซียืนนิ่งราวกับกำลังชั่งใจ ก่อนจะหยิบถุงผ้าเล็กออกมาจากแขนเสื้อแล้วค่อย ๆ ล้วงหยิบสิ่งหนึ่งออกมา

เขายื่นไปตรงหน้า เป็นขนมบัวหิมะก้อนกลมสีขาวนวล มีกลีบบัวปั้นบนผิวราวหิมะที่โรยตัว “ข้าทำไว้หลายชิ้น คิดว่าคืนนี้เหมาะจะมอบให้ท่าน”

จ้งชิงเหลือบตามองขนมในมือเล็กนั้น ก่อนขยับมือไปรับโดยไม่พูดอะไรนัก เขามองอยู่นานราวกับกำลังพิจารณา ก่อนเก็บมันใส่ห่อผ้าข้างกายอย่างระมัดระวัง

“ขอบคุณ” 

เสวี่ยซียิ้มอ่อนโยน ดวงตาสีอำพันสะท้อนแสงจันทร์ “สิ่งเล็กน้อยอาจทำให้คืนที่เงียบเหงามีความหมาย”

จ้งชิงเงียบไปนาน ก่อนเอ่ยสั้น ๆ “ข้าจะจำ”

ลมแม่น้ำเว่ยพัดแรงขึ้นเล็กน้อย ทำให้ชายเสื้อของเสวี่ยซีปลิวไหว เขาเพียงยกยิ้มบางแล้วก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการบอกลา ก่อนจะถอยก้าวช้า ๆ เดินหายไปตามทางตลิ่งเงียบสงัด

จ้งชิงยังคงนั่งอยู่ตรงก้อนหินเดิม มองเงาจันทร์ที่สะท้อนในน้ำ แล้วเหลือบมองถุงผ้าเล็กที่มีขนมบัวหิมะเก็บอยู่ ข้างในไม่มีรสชาติ แต่กลับเต็มไปด้วยความหมายที่ยากจะอธิบาย

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-10] เว่ย ชิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

XueXi ดี

วันที่ 30 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามจื่อ เวลา 23.00 - 01.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยชิง

แสงจันทร์เสี้ยวทอดแสงนวลอาบผืนน้ำเว่ยให้ส่องประกายราวกับหยกขาวที่ขัดเงา ลมค่ำค่อนไปทางหนาวพัดเอื่อย ๆ ทำให้ละอองน้ำลอยมาแตะผิวกาย เย็นเยียบแต่กลับชวนให้สดชื่น เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบา ๆ แทบจะเป็นเพียงเสียงกระซิบของธรรมชาติ

เงาร่างเพรียวบางของบุรุษหนุ่มในชุดผ้าบางสีอ่อนยืนอยู่กลางลานหญ้าริมตลิ่ง ผมยาวดำขลับพลิ้วไหวตามแรงลม ดวงตาสีอำพันจับจ้องเพียงท้องน้ำที่สะท้อนดวงจันทร์ ก่อนแขนเรียวจะค่อย ๆ เคลื่อนไหว 

เขากำลังร่ายรำท่วงท่าที่ไม่มีกำหนดแบบแผน แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกจากหัวใจ

ทุกก้าวเท้าทุกการสะบัดแขนล้วนประสานกับเสียงธรรมชาติ หากแต่ในค่ำคืนนี้มิใช่เพียงเสียงลมและสายน้ำที่เป็นสหาย เพราะท่วงทำนองจาก ชุม ก็ค่อย ๆ ลอยมาตามลมอีกครั้ง

เสวี่ยซีหยุดชั่วครู่ หันสายตาไปยังเงามืดใต้ต้นหลิวริมตลิ่ง

ที่นั่นคือ ‘จ้งชิง’ ร่างสูงโปร่งนั่งอย่างสงบ ชุดคลุมสีเข้มแนบกับเงาคืนเดือนหงาย ปลายนิ้วเรียวยกเครื่องดนตรีขึ้นแนบปาก เสียงทุ้มแผ่วทอดยาวออกมาคล้ายบทเพลงโบราณที่ไร้คำบรรยาย

เสวี่ยซีแย้มยิ้มบายกแขนเปลี่ยนท่วงท่าให้เข้ากับเสียงนั้น กลายเป็นภาพราวบทกวีที่ถูกเขียนขึ้นใหม่ในยามค่ำคืน ลีลาร่ายรำและท่วงทำนองตอบโต้กันอยู่พักใหญ่ ราวกับสองดวงวิญญาณกำลังสนทนาโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ

จนเมื่อเสียงสุดท้ายของชุมจางหายไป ความเงียบสงัดก็หวนกลับมาอีกครั้ง เสวี่ยซีหมุนกายช้า ๆ ก่อนหยุดยืนนิ่ง เงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาหาชายหนุ่มใต้ต้นหลิว

“ทุกครั้งที่ข้ารำ ท่านก็มักจะเป่า” เสวี่ยซีเอ่ยเบา ๆ น้ำเสียงแฝงความอ่อนโยนปนเก้อเขิน “ราวกับเสียงชุมนั้นเกิดมาเพื่อขับให้การร่ายรำของข้ามีชีวิต”

จ้งชิงเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่สายตาไม่แสดงอารมณ์ “ข้าเพียงเป่าเพื่อขับไล่ความว่างเปล่า ไม่คิดว่าจะมีใครฟัง”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ พลางนั่งลงบนหญ้าใกล้ ๆ “บางทีสิ่งที่เราทำโดยไม่ตั้งใจ อาจกลับมีความหมายต่อผู้อื่นยิ่งกว่าที่คาด”

ลมพัดเอื่อยใบหลิวปลิวตกกระทบผิวน้ำ สร้างคลื่นระลอกเล็ก จ้งชิงมองเสวี่ยซีเงียบ ๆ ครู่หนึ่งก่อนเปรย 

“เจ้ามักร่ายรำยามดึก…มิใช่เพราะเพียงรักการรำหรอกหรือ”

เสวี่ยซีหลบตาเล็กน้อย ราวกับถูกอ่านความในใจ เขานิ่งไปนานก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าคิดว่าการร่ายรำคือทุกสิ่งที่ข้ามี แต่บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ หากวันหนึ่งข้าต้องเผชิญอันตราย การร่ายรำคงมิอาจช่วยปกป้องตนเองได้”

ถ้อยคำนั้นคล้ายแผ่วเบา แต่แฝงความจริงใจจนอีกฝ่ายต้องชะงัก จ้งชิงนิ่งฟังโดยไม่พูดแทรก เสวี่ยซีจึงกล่าวต่อ “หลายครั้งที่ได้พบผู้คนมากมาย บางคนมองด้วยสายตาอ่อนโยน บางคนเต็มไปด้วยความประสงค์ร้าย ข้าไม่อาจแยกแยะได้ทั้งหมด ข้าจึงคิดหากข้ามีทักษะต่อสู้บ้าง อย่างน้อยก็คงพอปกป้องตนเองได้”

จ้งชิงวางชุมลงข้างกาย มองใบหน้าขาวซีดที่ส่องสว่างใต้จันทร์นั้น ดวงตาอำพันของเสวี่ยซีฉายแววจริงจังอย่างที่เขาไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก

“เจ้าเป็นผู้ร่ายรำ หาใช่ผู้สู้รบ” จ้งชิงเอ่ยเรียบ ๆ แต่ไม่ใช่คำปฏิเสธ หากเป็นการบอกเล่าข้อเท็จจริง “เส้นทางทั้งสองแตกต่างกันดุจฟ้ากับดิน หากก้าวพลาด เจ้าจะสูญสิ้นสิ่งที่เจ้ามี”

เสวี่ยซีสบตาเขา นัยน์ตาแน่วแน่ขึ้น “แต่ข้าไม่อยากเป็นเพียงผู้ที่ต้องรอให้ผู้อื่นช่วยเหลือ”

ลมพัดแรงขึ้นชายผ้าของทั้งคู่ปลิวสะบัด เงียบงันอึดใจหนึ่ง จ้งชิงหลับตาเหมือนกำลังตรึกตรอง ก่อนลืมตาขึ้นอีกครั้ง “เจ้าจะทำได้หรือไม่ ร่างกายเจ้ามิได้แข็งแรงนัก”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ คล้ายขบขันในความอ่อนแอของตนเอง “ก็เพราะอย่างนั้น ข้าถึงต้องลอง”

ดวงตาของจ้งชิงทอแสงบางอย่างชั่ววูบ เขามิได้ตอบรับทันที แต่การที่เขาไม่ปฏิเสธก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หัวใจของเสวี่ยซีอบอุ่น

เวลาผ่านไปอีกครู่ เสวี่ยซีจึงหยิบถุงผ้าเล็กจากแขนเสื้อออกมาอีกครั้ง แล้วยื่นให้จ้งชิง “ขนมไหมฟ้า ข้าทำไว้เองเช่นกัน หวังว่าเจ้าจะเก็บไว้”

จ้งชิงรับมาเงียบ ๆ ไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงเก็บใส่ห่อผ้าอย่างระมัดระวังเช่นเคย

บรรยากาศริมแม่น้ำกลับมาเงียบสงบ มีเพียงเสียงแมลงกลางคืนขับขาน ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรต่อต่างนั่งมองผืนน้ำเว่ยที่สะท้อนแสงจันทร์ 

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-10] เว่ย ชิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม