[ป้ายประกาศวังหลวง] *อัปเดทพลิกป้ายนางสนม*

[ป้ายประกาศวังหลวง]

เป็นศูนย์กลางของเหล่าสนมในวังที่จะแวะเวียนมาดู นอกจากงานต่าง ๆ ที่ทำแล้ว

ยังสอดส่องหน้าที่ประจำสัปดาห์ นั่นคือการสุ่มแผ่นป้ายปรนนิบัติหวงตี้

กติกาการรับงาน

1) เขียนโรลเพลย์ที่ ป้ายประกาศ เพื่อรับงานหรือเช็คเวรปรนนิบัติตนเอง

2) หากสถานที่ไหนแอดมินยังไม่ได้ปัก คุณสามารถเสนอปักแทนได้

#ทุกงานผ่านการตรวจสอบจากไท่โฮ่ว

ภารกิจที่รับได้

1) อบรมสั่งสอนความปรองดองแก่สนม

เงื่อนไข: ระดับฐานะพระชายาเป็นต้นไป

ทำได้สัปดาห์ละ 1 ครั้ง

ระยะเวลา: ยังไม่กำหนดวันสิ้นสุด

ด้วยฝ่าบาททรงปรารถนาให้วังหลังปรองดอง หวังว่านางสนมในวังหลังจะไม่เกิดการแก่นแย่งชิงดีชิงเด่น

และไม่มีการฆ่าแกงกันเฉกเช่นเคสของเย่เหม่ยเหรินที่ต้องจบชีวิตอย่างน่าเศร้า

- เขียนโรลเพลย์รับงาน ป้ายประกาศ

(เกี่ยวกับการรับทราบเนื้อหาและเตรียมตัว)

- เขียนโรลเพลย์ ที่ ตำหนักของพระชายา

(เกี่ยวกับการเรียกตัวสนมที่มีศักดิ์ต่ำกว่ามาพูดคุยฉันท์มิตรและอบรมสั่งสอน) 

(สามารถเป็นได้ทั้งสนม NPC ประกอบ หรือ ผู้เล่นสนม)

- รางวัลพระชายา: +100 พลังใจ, +35 EXP , +100 คุณธรรม และ +20 ตบะฝึกฝนจากการอบรม

- รางวัลสนมผู้มารับอบรม(กรณีเป็นผู้เล่น): +50 พลังใจ, +30 EXP , +50 คุณธรรม 

และ +10 ตบะฝึกฝนจากการอบรม

2) ปรนนิบัติบรรพชนต้าฮั่น (ประจำวัน)

ระยะเวลา: ยังไม่กำหนดวันสิ้นสุด

ฝ่าบาททรงมีความกตัญญูอย่างมาก ดูเหมือนนี่จะใกล้ช่วงปลายปีแล้ว เพื่อให้ปีนี้ต้าฮั่นผ่านไปได้อย่างสงบสุขและผาสุก เหล่าสนมและพระชายาต่างพากันแวะเวียนมาสวดมนต์ขอพรจากเหล่าบรรพชนให้ช่วยปกปักษ์คุ้มครองต้าฮั่นสืบไป และดูแลความเรียบร้อยของศาลบรรพชน

เป้าหมายภารกิจ: สวดมนต์และดูแลศาลบรรพชน

- เขียนโรลเพลย์รับงาน ป้ายประกาศ

(เกี่ยวกับการรับทราบเนื้อหาและเตรียมตัว)

- เขียนโรลเพลย์ไปยัง ศาลบรรพชน (วังใน)

(เกี่ยวกับสวดภาวนาถึงบรรพชนสกุลหลิว ขอพรและดูแลความเรียบร้อยทั้งหมดภายในศาลบรรพชน)

(ก่อนนางกำนัลคนสนิทไท่โฮ่วจะมาหาตามรับสั่งไท่โฮ่ว ไท่โฮ่วมีปูนบำเหน็จในความกตัญญูให้คุณ)

- รางวัลงาน: +100 พลังใจ, 4 ตำลึงทอง , +20 EXP , +50 คุณธรรม 

และ +10 ตบะฝึกฝนจากการฝึกฝนดนตรีสม่ำเสมอ

ความโปรดปรานจากไท่โฮ่ว +35 แต้ม 

ความโปรดปรานจากหวงตี้ +20 แต้ม

3) ถวายพระพร x2

ระยะเวลา: ยังไม่กำหนดวันสิ้นสุด

เงื่อนไข: สนมระดับเจียยวี๋ขึ้นไป

เป้าหมายภารกิจ: ถวายพระพรไท่โฮ่วตามตารางเวลา

- รางวัลงาน: ค่าคุณธรรมจากการถวายพระพรไท่โฮ่วx2

+100 พลังใจ

4) เมตตาเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อพสกนิกร (ประจำสัปดาห์)

ระยะเวลา: 21 เมษายน - 30 พฤษภาคม 2025

ดูเหมือนในฉางอันจะมีผู้ประสบภัยจากเจียงหนานบางส่วนเดินทางมายังนครหลวง

ก่อนความช่วยเหลือจะส่งเสบียงไปถึงเจียงหนานทำให้ในเมืองหลวงอัดแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย

เป้าหมายภารกิจ: แจกจ่ายอาหารแก่ผู้ประสบภัย

- เขียนโรลเพลย์รับงาน ป้ายประกาศ

(เกี่ยวกับการรับทราบเนื้อหาและเตรียมตัว)

- เขียนโรลเพลย์ไปยัง จตุรัสเมืองฉางอัน

(เกี่ยวกับการแจกจ่ายอาหารให้แก่เหล่าผู้ประสบภัย)

โบนัสค่าคุณธรรม 

แจกอาหารแดง: +300 คุณธรรม 

แจกอาหารทอง: +200 คุณธรรม 

แจกอาหารม่วง: +100 คุณธรรม 

แจกอาหารน้ำเงิน: +50 คุณธรรม 

แจกอาหารเขียว: +30 คุณธรรม 

โบนัสจำนวนคน (50 คน = 50 จาน)

50 คน: +300 คุณธรรม 

40 คน: +200 คุณธรรม 

30 คน: +100 คุณธรรม 

20 คน: +50 คุณธรรม 

10 คน: +30 คุณธรรม 

(เลือกแจกจำนวนอย่างใดอย่างหนึ่ง)

แต่สามารถแจกคละกันได้โดย อาทิจะแจกทั้งหมดหรือแจกแค่ 2 เกรด พร้อมแนบท้ายโรลเพลย์แจกแจง

ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นกับว่าคุณจะจัดชุดคอมโบยังไงในแต่ละสัปดาห์

- รางวัล: +200 พลังใจ, +50 EXP , +คุณธรรมตามการแจก ,+20 ตบะฝึกฝนจากการอบรม

ความโปรดปรานจากไท่โฮ่ว +35 แต้ม 

ความโปรดปรานจากหวงตี้ +35 แต้ม

[แผ่นป้ายสุ่มปรนนิบัติหวงตี้]

สัปดาห์: 8-15 เดือน 9

หมายเหตุ: ยกเว้นวันที่ 11 ไม่ต้องมา หวงตี้ไม่อยู่ตำหนัก

- 

-

[เข้าวังครั้งแรก - รับชุดประจำตำแหน่ง]

1) เขียนโรลเพลย์ตามคำแนะนำหัวหน้านางกำนัลตอนอบรมมารยาทชาววัง ไปรับชุด

ได้ที่ ณ กองพระภูษา ในโซนอื่น ๆ ของวัง

สำหรับคนแรกที่ขึ้นสู่ตำแหน่งนั้น

ชื่อชุด:

คำอธิบายชุด: 

รูปภาพชุด: ขนาดภาพ 84x84 px

โดยชุดตำแหน่งจะจำแนก 4 ระดับดังนี้

เหม่ยเหริน ระดับขาว (+5)

เจี๋ยยวี๋ ระดับไม้ (+10)

จิ่วผิน ระดับน้ำเงิน (+15)

เสียนเฟย/เต๋อเฟย/ชูเฟย ระดับม่วง (+20)

กุ้ยเฟย ระดับทอง (+25)

หวงโฮ่ว ระดับแดง (+35)

(หากถูกปลดหรือหวงตี้โยนไปให้คนมีผลงาน ชุดจะถูกคืนสู่กองพระภูษา)

[วิธีการรับเบี้ยหวัด]

- เดือนละครั้ง ทุกวันที่ 30 ของเดือน -

ตำแหน่ง เหม่ยเหริน / เจี๋ยยวี๋

1) โรลเพลย์รับเบี้ยหวัด ณ ตำหนักจงฉางซื่อ

ตำแหน่ง จิ่วผิน และ ฐานะเฟย

1) โรลเพลย์รับเบี้ยหวัด ณ ตำหนักไท่โฮ๋ว 

(หากมีการแต่งตั้งหวงโฮ่วแล้ว รับจากหวงโฮ่ว)

เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน

หมายเหตุ: สามารถเปลี่ยนเป็นอีแปะแทนได้ จะได้ตามวงเล็บ หากใครไม่ประสงค์ตำลึง

เหม่ยเหริน - 2 ตำลึงทอง (5000 อีแปะ)

เจียยวี๋ - 4 ตำลึงทอง (8000 อีแปะ)

จิ่วผิน - 8 ตำลึงทอง (10,000 อีแปะ)

เสียนเฟย - 12 ตำลึงทอง (15,000 อีแปะ)

เต๋อเฟย - 14 ตำลึงทอง (18,000 อีแปะ)

ซูเฟย - 16 ตำลึงทอง (20,000 อีแปะ)

กุ้ยเฟย - 20 ตำลึงทอง (25,000 อีแปะ)

หวงโฮ่ว - 50 ตำลึงทอง (50,000 อีแปะ)

LuBairan ดี

ครั้งแรกกับป้ายประกาศ

วังหลวง.. นางกลับมาแล้ว

แทนที่นางจะกลับเรือนเมิ่งเหยาแต่โดยดี ไป๋หรั่นกลับมายืนอยู่หน้าป้ายประกาศวังหลวงเจ้าปัญหาที่ทำให้นางผลัดหลงไปถึงอุทยานเมื่อวันก่อน ครั้งนี้ต่อให้นางจะบอกว่าไม่อยากมาดูอย่างไรก็ไม่พ้นต้องมาดูให้เห็นกับตาท่ามกลางสายตาอิจฉาริษยาปนร้อนแรงของเหล่าสตรีผู้ร่วมเป็นเหม่ยเหรินทั้งหลาย ลู่เหม่ยเหรินละทิ้งคราบนักพเนจรในยามเช้า กลายมาเป็นบุปผาหยกงามหยดชะโลมใจภายใต้อาภรณ์เข้ารูปสีขาวสะอาดตาพร้อมกับปล่อยเส้นเกศาลงแผ่สยายครึ่งศีรษะ ส่วนที่เหลือก็มวยสูงตามทรงอันเป็นนิยมก่อนจะประดับด้วยปิ่นหยกเนื้อเนียนดูสมถะปนเจียมตัวเป็นอย่างยิ่ง

สายตาของนางมองตรงไปยังป้ายประกาศที่มีแผ่นกระดาษและตัวอักษรมากมาย เป็นไปตามคาด… สารพัดงานไว้วานในนี้ล้วนแต่เป็นคำสั่งของไท่โฮ่วที่อยากส่งเสริมการมีทายาท หรือไม่ก็คงอยากจับคู่ให้ลูกชายที่ครองบัลลังก์มังกร

‘ไท่โฮ่ว.. พระองค์ทรงทราบหรือไม่ว่าบุตรชายของท่านน่าหวั่นเกรงเพียงใด’

สาวงามเงยหน้าขึ้นมองกระดาษถามหาความสมัครใจแผ่นแรกที่เกี่ยวกับการทำอาหาร นับว่าใจเหี้ยมไม่น้อย มีอย่างที่ไหนให้ทายาทขุนนางเข้าครัวด้วยตัวเอง? แค่นึกภาพก็ทรหดแล้ว แต่ไหนแต่ไรก็เป็นที่ทราบกันดีว่าห้องเครื่องหลวงวุ่นวายเพียงใด ยิ่งส่งเสริมให้เหล่าสนมเข้าครัวเช่นนี้.. ไม่ใช่ว่าคิดอยากสร้างมรสุมให้สตรีทับถมกันจนยุ่งเหยิงหรอกหรือ .. นงคราญหยกลอบส่ายหน้าน้อย ๆ นางไม่รู้ว่าวันใดจะมีโอกาสจะเสนอตัวไปทำเช่นนั้น แต่ในขณะเดียวกันสายตาก็พลันไปสะดุดกับอีกประกาศหนึ่ง

‘ ไท่โฮ่วมีรับสั่งให้สนมใหม่ทุกท่านเข้ารับการอบรมเพื่อเป็นสนมที่ถูกต้องภายใต้การดูแลของตำหนักจงฉางชื่อ’ แน่นอนว่าประกาศนี้ดูจะเรียกร้องความสนใจของเหล่าสตรีได้มากทีเดียว

“ ไท่โฮ่วมีรับสั่งเช่นนี้ นับว่าเป็นการสนับสนุนพวกเราพี่น้องอย่างเท่าเทียมจริง ๆ ”

“ สงสัยคนแถวนี้คงไม่เข้าตาพระองค์ ”

เสียงซุบซิบระยะเผาขนชวนใหัขมวดคิ้วอยู่บ้าง ทว่าไป๋หรั่นกลับวางท่าเฉยพลางกดใบหน้าลงมองประกาศที่เกี่ยวกับตำหนักจงฉางชื่ออีกครั้ง นางพบหน้าจางกงกงมาก่อน อีกฝ่ายเองก็ดูจะรอคอยนางอยู่ ไหน ๆ วันนี้เห็นประกาศแล้วไปพบสักหน่อยคงไม่นับว่าเสียมารยาท

เช่นเดียวกับทุกครั้งที่ความนิ่งเฉยของนางก่อให้เกิดความไม่พอใจในแววตาผู้อื่น ไม่ทันให้นางได้ปลีกตัวไปสำรวจแถวอื่น ถ้อยคำเสียดสีก็ตามมาอีกระลอก “ กำลังจะถูกเขี่ยทิ้งแล้วยังเชิดหน้าชูตาได้อีก ไม่เจียมตัวเลยจริง ๆ ” วาจาเช่นนี้ทำให้เหล่าผู้ฟังถึงกับต้องลอบมองไปทางผู้กล่าวที่ใจกล้าท้าทายอย่างไม่คิดชีวิต แต่แทนที่จะได้ชื่นชมกลับต้องชะงักกึกกันไปทั้งหมด

บรรทัดฐานคำว่าเจียมตัวของผู้คนนั้นมีมาก.. ที่อ่อนน้อมก็ใช่ แต่งกายอย่างเรียบง่ายก็ถูก ในขณะที่ผู้กล่าวหาสวมใส่อาภรณ์ขั้นเหม่ยเหรินพร้อมทั้งประโคมแป้งชาด ปักปิ่นห้อยระย้าดูหรูหราเป็นเอก ทางผู้ถูกกล่าวหาสวมอาภรณ์เหม่ยเหรินเช่นกันแต่บนใบหน้าไร้ซึ่งร่องรอยการแต่งเติม ไหนจะปิ่นหยกงามเพียงหนึ่งที่ปักอยู่บนมวยผม ชวนให้ยากนักที่จะสรุปว่า.. ใครกันแน่ที่ไม่เจียมตัว

ไป๋หรั่นผินกายกลับไปมองเหม่ยเหรินผู้นั้นด้วยสายตาเรียบนิ่งท่ามกลางความระทึกใจของทุกคน

บุปผาหยกหาได้ตอบโต้หรือก่นด่า นางระบายยิ้มเบาบางราวกับโลกหล้านี้ล้วนไม่สำคัญ สิ่งที่เข้าหูไปเมื่อครู่เป็นแค่ลมสายหนึ่ง ท่าทางอ่อนโยนไม่ถือโทษนี้ในสายตาผู้อื่นนับว่าดูดีมาก แต่ในสายตาคู่อาฆาตก็แทบจะมีประกายไฟโหมเข้าใส่ด้วยความไม่ชอบใจ ในระหว่างที่เหม่ยเหรินไม่ทราบนามผู้นั้นกำลังจะชี้หน้าขึ้นด่าก็มีนางฟ้าอีกนางมาโปรดถึงที่

“ ลู่เหม่ยเหริน น้องสาวหลิ่วอาจจะวู่วามไปบ้าง หวังว่าท่านจะไม่ถือสา ” ผู้ที่เข้ามาแก้สถานการณ์ยังคงเป็นคนเดิมกับหนก่อนไม่มีผิดเพี้ยน บุปผชาติแห่งฉางอัน ‘จีโหย่วหรง’ ปรากฏตัวมาพร้อมรอยยิ้มโพธิสัตว์ พลางใช้แขนโอบประคองไหล่ของหลิ่วเหม่ยเหรินเอาไว้เบา ๆ ราวกับหมายจะปกป้องคนรู้จักให้พ้นภัย

ส่วนไหนของข้าที่ดูเหมือนจะถือสา? ไป๋หรั่นได้แต่คิดอยู่เพียงลำพัง

“ ลำบากจีเหม่ยเหรินแล้ว พบหน้ากันกี่ครั้งก็เป็นข้าที่รบกวนให้ท่านต้องแนะนำอยู่เรื่อย ”

การตอบรับของลู่เหม่ยเหรินทำเอาใจจีโหย่วหรงกระตุกเฮือก หากดูที่น้ำเสียงหรือท่าทาง ลู่ไป๋หรั่นไม่อาจกล่าวได้ว่ามีพิษภัย ทว่าสัญชาตญาณของสตรีกลับกู่ร้องดังลั่นว่าในคำพูดนั้นมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ‘ หรือนางตั้งใจจะบอกว่าข้า.. สอดมือไม่เข้าเรื่องทุกครั้งอย่างนั้นเหรอ? ’

“ จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรกัน หนนี้เห็นแก่ที่เป็นวันมงคลของท่าน ข้าจึงไม่อยากให้อารมณ์ต้องขุ่นหมอง ”

วันมงคล?

“ ยินดีกับลู่เหม่ยเหรินด้วยที่ได้รับการพลิกป้ายจากฝ่าบาท ”

สิ้นคำของจีเหม่ยเหริน รอบข้างก็ปรากฏเสียงซุบซิบแตกกระจายเป็นวงกว้าง แม้แต่ผู้ที่ครองท่าสงบนิ่งอย่างไป๋หรั่นยังหันขวับไปมองยังแผ่นประกาศนามสนมผู้ได้รับการเลือกจากองค์จักรพรรดิ บนนั้นมีป้ายสีแดงที่เขียนด้วยอักษรสามตัวเป็นนามว่า ‘ลู่ไป๋หรั่น’ แขวนไว้จนเด่นหรา

มีเพียงแต่ฟ้าเท่านั้นที่ทราบ .. ว่าเหตุใดวันนี้ถึงได้มีเรื่องชวนให้สะเทือนใจนางยิ่งนัก !

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   ได้เวลาที่ นางจะต้องหันหน้าเผชิญกับความเป็นจริง เว่ยเจียเหม่ยเหรินถอนหายใจออกมาเบา ๆ กับนามของตนที่ประดับเด่นหราอยู่บนป้ายประกาศวังหลวงถึงผู้ที่ได้รับการพลิกป้ายจากองค์หวงตี้ ทั้งยังนึกย้อนกลับไปถึงจดหมายน้อยจากจางกงกงเมื่อวานนี้แล้วเห็นทีจะมีแต่เรื่องปวดเศียรเวียนเกล้า สตรีบางไล่สายตาเมียงมองว่ามีสิ่งใดที่นาง(มีความสนใจจนลงความเห็นว่านาง)สามารถกระทำได้บ้าง

   “มีแต่กระไรที่ชวนกัดลิ้นตายนัก”

   ดวงตาสีนิลสดใสบัดนี้แลดูหม่นหมองและเหม่อลอย นางลองไล่ลำดับความสำคัญดูแล้วว่ามีสิ่งใดที่นางจะต้องกระทำบ้างก่อนที่จะเดินตรงไปยังห้องเครื่องเพื่อเริ่มในสิ่งที่นางครุ่นคิดว่าใช้เป็นข้ออ้างในการหาอะไรทานระหว่างทำอาการคนดีมิใช่น้อย

   “หิวบัวลอยนัก”

   รับ รู้ มัน ทั้ง สาม เควส เลย ค่ะ

   ใครน้า ใครตามมาอ่ะ ฝากบอกด้วยนะว่าอยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาหาจังน้า เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย

@@@Admin 

FuMi ดี

-รับทราบป้ายประกาศ-

วันที่ 27 เดือน 7 เจี้ยนหยวนศกปีที่ 10

ช่วงเวลา 09.30-10.30

            “ ชุนเถา.. เจ้าช่วยไปเบิกด้ายสีนี้จากกองภูษาแล้วอย่าลืมลงรายการให้ละเอียด ”

            “ ทราบแล้วเจ้าค่ะ.. เอ๊ะ ท่านฝูมี่ทางด้านนั้นเหมือนจะมีประกาศมาใหม่ลองไปดูสักหน่อยไหมเจ้าคะ ”

            ช่วงตุ๋นน้ำแกงไว้ข้ามวันผลัดเวรนางกำนัลน้อยไปสองคนซ่างกวนเหม่ยเหรินค่อยเยี่ยมหน้าออกมาจากห้องเครื่องได้ เช้านี้นางเห็นม่านในพระตำหนักมีอยู่จุดหนึ่งที่ชายผ้ารุ่ยอาจเป็นเพราะทนแดดทนลมมาเป็นเวลานาน.. เดิมทีควรส่งไปเปลีย่นใหม่คิดแล้วชายผ้ารุ่ยจุดเดียวจะให้เปลี่ยนทั้งผืนมองเป็นการสิ้นเปลือง

           แต่เล็กฝูมี่เรียนการเย็บปักจากท่านย่าผู้สืบบทอดวิชาปักสำนักสู่ซิ่วนางชื่นชอบงานด้านนี้เป็นทุนเดิม ลำพังซ่อมชายผ้ารุ่ยไม่คณามือ ดีไม่ดีอาจปักลวดลายลงไปเพิ่มเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ คิดแล้วเรียกนางกำนัลในตำหนักมาหนึ่งคนวานให้ไปขอปันด้ายจากกองพระภูษา ลังเลอยุ่นานว่าสมควรเบิกด้วยนามของตนหรือลงนามตำหนักไปเลยดีเท้าก็ก้าวมาหยุดอยุ่ด้านหน้าป้ายประกาศเสียก่อน

            ‘ให้เหล่าพระสนมคิดค้นอาหารเข้าสำรับหลวง’

            ‘การฝึกฝนในฐานะสตรีฝ่ายใน อบรมด้วยผู้คุมจริยา’

            ‘ปรนนิบัติถวายทายาทให้พระหมื่นปี’

            ประกาศใช้คำรวบรัดเรียบง่าย ใช้เวลากวาดสายตาเพียงไม่นานก็รับทราบจนหมดโดยไร้ท่าทีอื่นใดนอกจากสะดุดอยู่ที่นามของผู้ถูกพลิกป้ายตรงด้านนั้น

            “ นามนี้คุ้นตานัก เว่ยเจีย. สกุลเว่ยเจีย หรือว่าจะเป็นเจี่ยเจีย.. ไม่หรอกเหลียฮวาเจียเคยบอกว่าบ้านนางมีพี่น้องหลายคน ”

            รำพึงกับตนเองไม่ทันได้สังเกตรอบข้างว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมายังนาง ขันทีของตำหนักเว่ยหยางค่อยๆ ก้าวออกมาขวางบังสายตาพวกอยากรู้อยากเห็น แน่นอนฝูมี่ไม่ทันทราบว่าในกลุ่มนางกำนัลนั้นตนค่อนข้างเป็นที่นิยมหลังจากเหตุการณ์กงซุนเหม่ยเหรินหาเรื่องนางในฐานะ ‘พระสนมที่เมตตาแม้แต่ผู้ที่ทำร้ายตน’ 

            “ ท่านฝูมี่ข้าน้อยขอปันด้ายมาจำนวนหนึ่งแล้วเจ้าค่ะ พอบอกว่าเป็นคนของตำหนักเว่ยหยางพวกพี่ๆ ก็หยิบมาให้อีกหลายสีเลย! ” ชิงเถากลับมาพร้อมตะกร้าที่บรรจุไปด้วยด้ายหลากสีสองแก้มยิ้มแผล่

            “ จริงหรือ? ฝ่ายภูษามีน้ำใจนักเอาไว้พวกเรามีของอร่อยอย่าลืมไปแบ่งปันเขาเล่า ”

            หลังเสร็จสิ้นธุระคนที่ทั้งวันงานรัดตัวไม่ได้มีเวลาไปละเล่นที่อื่นอย่างนางสนองพระโอษฐ์น้อยก็มุ่งหน้ากลับไปที่ห้องเครื่อง

รับทราบป้ายประกาศทั้งหมด

@Admin 

        

LuBairan ดี

พลิกกระดาน
วันที่ 28 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาสิบสามนาฬิกาสี่สิบนาที

ตลอดทางที่มุ่งหน้าไปยังตำหนักตงเฉินเจี๋ยยวี่คนงามล้วนแต่สัมผัสได้ถึงสายตามากมายหลายคู่ที่จับจ้องจนเกินพอดี ‘ เจี๋ยยวี่ ’ แปลตรงตัวคือหญิงงามผู้ได้รับความโปรดปรานจากองค์จักรพรรดิ.. หากเป็นผู้อื่นเชื่อว่าหลายคนคงทำใจได้แต่ในเมื่อผู้ที่ถูกเลื่อนขั้นขึ้นนั้นเป็นถึง ‘ เทพธิดาจำแลง ’ ที่มีข่าวลือนับครั้งไม่ถ้วนว่าฝ่าบาททรงโปรดปรานนักโปรดปรานหนา ถึงขนาดที่ต่อให้พึ่งพ้นจากมลทินก็ยังสามารถกลับมาเฉิดฉายได้เพียงแค่ข้ามคืน

ใครบ้างจะไม่รู้ว่าเจี๋ยยวี่คนที่สาม— ไม่สิ สองผู้นี้เป็นที่รักใคร่เอ็นดูปานใด ฝ่าบาทเข้าร่วมสืบความหากลวิธีตรวจสอบด้วยตนเอง ทั้งยังกลั้นใจแต่งตั้งเฮ่อถูผู้นั้นขึ้นเป็นเจี๋ยยวี่ก็เพราะแผนการที่ทำเพื่อนางแซ่ลู่ หากไม่ใช่ว่าโปรดปรานมากย่อมไม่มีทางที่พระเจ้าแผ่นดินจะลงทุนทำถึงเพียงนี้ แน่นอนว่าทั้งหมดล้วนคิดว่านี้เป็นหนึ่งในแผนการของจิ้งจอกแพศยาที่คืบคลานอย่างเชื่องช้า ไหนเลยจะทราบว่าแม้แต่ตัวต้นเรื่องเองยังนึกประหลาดใจอยู่เช่นกัน

“ พระสนม เห็นว่าครั้งนี้กระดานประกาศมีการถอดงานเก่าออกแล้วปลดงานใหม่ มิสู้ลองไปดูการเปลี่ยนแปลงสักครั้งดีหรือไม่เพคะ ” กระรอกน้อยร้องเรียกเมื่อถึงทางแยก เลี้ยวซ้ายไปเป็นเรือนเมิ่งเหยาที่เคยพัก แต่หากเดินหน้าก็จะเป็นถนนสายหลักที่พานางไปจนถึงตำหนักตงเฉิน ทว่าด้านขวานี้.. ไป๋หรั่นหรี่ตาลงเล็กน้อย นางไม่ได้แวะไปดูกระดานประกาศภายในนานมากแล้ว ยังไงผ่านทางมาก็สมควรแวะไปดูบ้างสักนิดจริง ๆ

“ บางส่วนยกของไปที่ตงเฉินกงก่อนเถิด ส่วนเจ้ามากับข้า ”

ลู่เจี๋ยยวี่ส่งถาดชุดในมือให้กับนางกำนัลที่ถูกแบ่งให้กลับตำหนักไปก่อน เช่นเดียวกับสาวใช้กระรอกน้อยที่รีบยัดถาดเครื่องประดับในมือตนไปให้เพื่อนร่วมงานและก้าวเท้าเดินตามหลังเงาร่างชดช้อยอรชรที่ชวนให้ลุ่มหลง จากระเบียงทางเดินที่มากไปด้วยเรื่องราวกลับมาสู่กระดานไม้ขนาดใหญ่อันแสนคุ้นตา

“ ปกติแล้วที่นี่แทบจะเป็นที่รวมตัวของสนมเลยไม่ใช่หรือ เหตุใดจึง.. ” ..คนน้อยนัก?

เบื้องหน้าคือกระดานใหญ่ที่มีกระดาษมอบหมายงานตรึงเอาไว้ ปกติแล้วผู้คนมักจะมาแออัดสนทนารวมไปถึงวิพากวิจารย์ทั้งตัวคนและเนื้องานกันอยู่ที่นี่นึกไม่ถึงเลยว่าจะเผอิญโชคดีได้มาเยือนในคราวที่ไร้ผู้คน

“ เนื่องจากว่ายามนี้เข้าสู่ช่วงสุดท้ายของคาบเรียนที่ตำหนักจงฉางซื่อ ส่วนมากแล้วจึงไปใช้เวลาที่นั้นเพื่อเรียนรู้งานเพคะ ” กระรอกน้อยตอบกลับเสียงหวาน ต่อให้ตอบเท่านี้แต่ในใจคนล้วนทราบดีว่าสาเหตุที่ต้องรีบเร่งพยายามร่ำเรียนนั้นเป็นเพราะเหตุใด ไม่ว่าใครก็คงอยากเป็นคนโปรดของจักรพรรดิ ดังนั้นการเข้าเรียนกับคนสนิทของหวงตี้ย่อมเป็นทางลัดที่จะได้รับข้อมูลดี ๆ กลับมามากมาย ทว่าดูที่นายหญิงของนางสิ ต่อให้ไม่ต้องเข้าเรียนก็สามารถเป็นที่โปรดปรานได้ทั้งยังเป็นที่โปรดปรานอย่างยิ่ง !!

“ เป็นเช่นนี้เอง ”

ไป๋หรั่นตอบรับเสียงเบา นางช้อนตาขึ้นมองเนื้อหาของประกาศทั้งที่ใจยังนึกขบขัน ‘ ที่แท้ผู้คนก็แห่กันไปควานหาความรู้ในแบบที่นางไม่เคยนึกใส่ใจ ’ ลู่เจี๋ยยวี่สงบนัก นางขยับสองมือไพล่หลังท่าทางดูปลอดโปร่ง สองตาหงส์เคลื่อนขึ้นลงดูตัวงานที่เปลี่ยนไปแล้วก็รู้สึกฉงนใจอยู่ไม่น้อย

มีงานที่ดูเข้าท่ามากยิ่งขึ้น แต่งานที่สมควรมีกลับไม่มี

ตลอดช่วงที่ผ่านมาฝ่าบาทก็นับว่าสานสัมพันธ์กับสนมไว้หลายท่านจนเกิดเป็นข่าวลือมากมาย แล้วเหตุใดงานสำคัญอย่างปรนนิบัติทายาทถึงถูกถอนไปแล้ว? ไม่ใช่ว่ายามนี้สมควรง่ายขึ้น หรือ… พวกเขายอมแพ้? ความคิดเรื่อยเปื่อยของนางน่าขบขันเสียจนคนงามเผลอหยักยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางเอื้อมมือเข้าไปสัมผัสกระดาษที่เป็นงานเกี่ยวกับการชงชาและทำขนม นับว่าพอจะเป็นเรื่องที่นางถนัดอยู่บ้าง ทั้งยังสบโอกาสให้นางมีเหตุผลแวะไปเยี่ยมไท่โฮ่วบ่อย ๆ แต่แล้วกระแสความคิดเอื่อยเฉื่อยนี้ก็ถูกเป่าให้ปลิวหายไป เมื่อผู้ติดตามน้อยหวีดร้องขึ้นมาเสียดัง

“ มีอะไร? ” นงคราญหยกรีบก้าวเข้าไปประชิดตัวก่อนจะจับกระรอกน้อยพลิกไปมาด้วยความเป็นห่วง ทว่าใบหน้าตื่นเต้นเหลือคณาพ่วงด้วยแววตาที่พราวระยับด้วยความดีใจกลับทำให้ลู่เจี๋ยยวี่คล้ายจะรู้สึกหนาวสันหลังขึ้นมาเสียดื้อ ๆ หากจำไม่ผิดดูเหมือนว่าบริเวณนี้จะเป็นแถวที่มีไว้ใช้ประกาศป้ายที่ฝ่าบาททรงพลิกประจำสัปดาห์ และการที่คนของนางจะมีท่าทางดีใจเช่นนี้ได้

หรือว่า…

เจี๋ยยวี่แซ่ลู่หันหลังกลับไปช้า ๆ ก่อนจะพบกับป้ายใหญ่ยักษ์ที่แขวนไว้ราวกับประชดประชัน เดิมทีในระดับสายตาของนางย่อมเห็นแต่คำว่า ‘ หรั่น ’ แต่แล้วเมื่อเลื่อนตาขึ้นไปเรื่อย ๆ ก็ผ่านตัวอักษร ‘ ไป๋ ’ และจบลงที่ตัวอักษร ‘ ลู่ ’

จากปลายนิ้วแล่นไปสู่ช่วงศีรษะ ไม่ใช่ความปลาบปลื้มตื้นตันแต่เป็นความรู้สึกชาวาบที่ทำให้คนมองสั่นสะพรึงอยู่กับที่ มีแต่ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเพราะอะไร .. ก่อนที่จะเป็นสองอาทิตย์ของเว่ยเจียเจี๋ยยวี่ก็เป็นช่วงพลิกป้ายปรนนิบัติของนาง แม้ต่อมาจะมีเรื่องที่ทำให้ชื่อถูกถอดออกจากการคัดเลือกแต่ใครจะไปนึกว่าทันทีที่ได้นำชื่อกลับมาจะถูกแขวนประกาศไว้อย่างเด่นหราราวกับต้องการกู่ร้องออกมาว่า ‘ เจิ้นเลือกเจ้า ’

สวรรค์โปรดช่วยไขข้อสงสัยนี้ของข้าพเจ้าที่โง่เขลา

นี่เป็นแผนการปั่นหัวของโอรสสววรค์ หรือเป็นลูกไม้สมควรตายของเจ้าขันทีชั่วผู้นั้น !?!?

รับรู้งานทั้งกระดาน

LuBairan ดี

ถกเถียงกลางกระดาน
วันที่ 28 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาสิบสามนาฬิกาสี่สิบห้านาที

ไป๋หรั่นขอถอนคำพูดที่ว่านางโชคดี ชีวิตของนางเดิมทีไร้ซึ่งโชคลาภทว่าพักหลังมานี้ดูเหมือนจะหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ นางมั่นใจว่ามันเริ่มต้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่.. อ้อ ตั้งแต่ที่นางก้าวขาเข้ามาในวังนี่ไง เจ้าของเสียงเหยียดหยามผสานแขวะกันซึ่ง ๆ หน้านี้คือสนมไม่ทราบชื่อแซ่ผู้หนึ่งที่อยู่ ๆ ก็ก้าวเข้ามากล่าววาจาเลือนลอยกระทบเทียบนางอย่างมั่นใจท่ามกลางความตื่นตะลึงของธารกำนัลรวมไปถึงขันทีรอบข้างที่เริ่มถึงเวลาสับเปลี่ยนเวรยาม

เหม่ยเหรินผู้นี้ด่าว่าอย่างไรน่ะหรือ ก็แค่…

“ ทุ่มเทอุสาหะปรนนิบัติฝ่าบาทด้วยน้ำใสใจจริง.. เหอะ ก็แค่จิ้งจอกคารมคมคายที่ดีแต่เอาใจผู้อื่น ที่บอกว่าถือครองรูปโฉมงามล้ำ ข้าก็ไม่เชื่อหรอกนะว่านี่จะเป็นนังหน้าที่แท้จริงคงผลาญเงินพ่อแม่ไปไม่น้อยถึงได้ผุดผาดอรชรนัก ต๊าย นี่ยังพูดไม่จบ คนอย่างนางคงจะเหยาะแหยะใช้การไม่ได้ หึ ได้ยินว่าร้องไห้จะเป็นจะตายในห้องทรงอักษรแค่เพราะฝ่าบาทแลมอง ไหนเลยจะคู่ควรกับคำว่าทุ่มเทมุมานะอดทน ได้ดีมาจนถึงตอนนี้เพราะเล่นคุณไสยล่ะสิไม่ว่า ท่าทางเย่เหม่ยเหรินที่สิ้นใจไปจะเป็นหนึ่งในเครื่องสังเวย เหยื่อรายต่อไปคงใช้องค์หญิงซงหนูผู้นั้นมาแก้ขัดก่อนหาคนใหม่ล่ะสิ ”

ช่างเป็น… มโนจิตที่เลิศล้ำ

ไม่พูดชื่อไม่กล่าวว่าเป็นเจ้า แต่ถ้าฟังดี ๆ ไม่ว่าใครก็รู้ว่าคนที่ถูกกล่าวถึงนั้นคือใคร ลู่เจี๋ยยวี่ยืนฟังคำกล่าวหาอย่างสงบผิดกับผู้ให้ร้ายที่หอบแฮ่กหลังจากโพล่งเรื่องไร้สาระยาวเหยียดออกมาโดยอาศัยแค่หนึ่งลมหายใจชวนให้นึกถึงมารผจญที่วิ่งไล่คอยเทียวไลเทียวขื่อนางเซียนทั้งที่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะสนใจ

ต่อให้ไม่พูดแต่ในใจไป๋หรั่นก็นึกชื่นชมอยู่บ้าง อีกฝ่ายเลือกเวลาได้ดียามนี้มีสนมไม่น้อยพึ่งเลิกจากคาบเรียนในตำหนักจงฉางซื่อและตัดสินใจพากันเดินมาดูความเปลี่ยนแปลงบนกระดานประกาศในวังตามที่ผู้เป็นอาจารย์ได้บอกไว้ในช่วงเรียน แต่แทนที่เมื่อมาถึงแล้วจะได้เห็นเนื้อหางานกลับกลายเป็นว่าพวกนางต้องมาเป็นพยานให้กับเหตุการณ์การกล่าวหาครั้งสำคัญ

เล่นคุณไสย? ราวกับน้ำผึ้งหยดลงพื้นแค่เล็กน้อยแต่ก็สามารถเรียกมดได้ทั้งรัง เสียงซุบซิบแพร่ขยายเป็นวงกว้างเชื่อว่าอีกไม่นานคนทั้งวังคงคิดว่าเป็นนางที่เล่นคุณไสย

“ ประหลาดจริง.. ไฉนข้าถึงรู้สึกว่าสิ่งที่ท่านกล่าว..ช่างคุ้นเคยนัก ” ลู่เจี๋ยยวี่ฉายแววสับสนตรงหว่างคิ้วคล้ายว่ามีบางส่วนที่เคยฟังมาก่อนแต่นางกลับจำไม่ได้..คงจะไม่สำคัญพอกระมัง

“ ย่อมเป็นที่คุ้นเคยเจ้าค่ะ สิ่งที่เหม่ยเหรินท่านนี้กล่าวมาคือเนื้อหาภายในราชโองการเลื่อนตำแหน่ง ” สีหน้าของกระรอกน้อยบูดบึ้งไม่น่าชม หลังจากจบประโยคตอบรับที่ไม่กลัวตายของนางกำนัลน้อยผู้นี้แล้ว หลายคนก็ถึงจะนึกขึ้นได้ว่าในคำพูดของคนปริศนาที่อยู่ ๆ ก็โผล่มาแขวะแซะนั้นเป็นการตอบโต้ราชโองการ มีอย่างที่ไหนกล้าวิจารณ์ราชโองการอันเป็นพระดำรัสของฝ่าบาทต่อหน้าคนที่พึ่งจะถูกเลื่อนขั้นขึ้นเป็นเจี๋ยยวี่ ถ้าไม่ได้โง่คนเกินทน ก็ต้องบ้าไปแล้วจริง ๆ

“ อ้อ.. เป็นราชโองการของข้า ” จบข้อสงสัยที่ว่าทำไมถึงคุ้นเคยกับหลายคำในประโยชน์นั้น ไป๋หรั่นหัวเราะเบา ๆ พร้อมกันผินหน้ามองผู้ที่ปรี่เข้ามาแสดงท่าทีเป็นปรปักษ์ต่อกันด้วยสายตาขบขัน “ หากเป็นเหม่ยเหรินยามนี้ข้าคงสมควรต้องเรียกว่า… ‘ น้องสาว ’ ”

เหม่ยเหรินปริศนาที่ก้าวเข้ามาว่าร้ายไม่ได้คาดว่าจะพบเจอการตอบสนองอันแสนสงบ นางนึกว่าอีกฝ่ายจะบีบน้ำตาหรือไม่ก็รีบร้อนปฏิเสธเป็นพัลวันเหมือนคนโง่ขี้ขลาดโดยทั่วไปที่นางสามารถกดหัวคนเหล่านั้นลงไปได้ ไม่ใช่ว่าวงในลือกันว่านังคนแซ่ลู่นี่เป็นคนหัวอ่อนหรอกหรือท่าทางยึดมั่นคงทนนี่มันอะไร?

สีหน้าอึกอักของเหม่ยเหรินผู้นั้นปรากฏขึ้นและเลือนหายไปในชั่วพริบตา นางเชิ่ดหน้าทั้ง ๆ ที่ย่อเข่าลงพร้อมกัดฟันกล่าวออกมาเบา ๆ ว่า “ พี่สาว ”

เนตรหงส์หรี่ลงพิศมองความฝืนใจบนหน้านั้น สาวงามพิลาสล้ำที่คล้ายจะมีบรรยากาศหลายส่วนน่ามองขึ้นขยับริมฝีปากเหยียดออกเป็นรอยยิ้มพลางกล่าวอย่างยินดี “ น้องสาวยินดีไปตำหนักตงเฉินกับพี่สาวหรือไม่? ”

อะไรนะ?

คนรอบข้างงงจนตาแทบถลน โดยเฉพาะเหม่ยเหรินฝีปากร้ายผู้นั้นที่หลุดปากร้อง ‘ ห๊ะ ’ ออกมาเบา ๆ

“ ตำหนักตงเฉินเดิมทียังไม่มีกำหนดการรับแขก แต่เห็นแก่ที่น้องสาวชื่นชมข้ามาก ”

ไหนเลยจะเป็นความชื่นชม ปุถุชนชาวฮั่นมุงเหม่อไปกับความคิดที่แสนจะ ‘ จิตใจดี ’ จนไม่พ้นมีผู้หวังดีกระแอมออกมาพร้อมกล่าวเบา ๆ ว่า “ เช่นนี้กล่าวว่าเป็นความชื่นชมไม่ได้กระมังเจ้าคะ ”

“ ผิดแล้ว นี่ต้องเป็นความชื่นชมอย่างแน่นอน ” เห็นคนงามแย้มยิ้มทอประกายสดใสเสียเต็มประดา ใครเล่าจะกล้าขัดเป็นครั้งที่สอง ไป๋หรั่นก้าวเข้าเดินวนรอบกายเหม่ยเหรินไม่ทราบนามผู้นั้นช้า ๆ ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าพร้อมโน้มลงกระซิบทั้งที่กล่าวเสียเต็มเสียงว่า “ ราชโองการประกาศแต่เช้า นี่พึ่งผ่านมาได้ไม่ถึงสองชั่วยามน้องสาวกลับสามารถจดจำราชโองการของผู้อื่นได้แม่นนัก.. นับว่าเป็นความใส่ใจที่มากยิ่ง ”

อุ๊ย..แรง

รอบข้างเมื่อได้ฟังคำเชือดเฉือนฉบับไร้ซึ่งการป้ายสีสาดโคลนแต่เป็นการกระชากคนพูดไม่คิดกลับมาตบต่อหน้าธารกำนัลว่านาง ‘ ใส่ใจเรื่องผู้อื่นยิ่ง ’ ก็ได้แต่ลอบซูดปากหรือไม่ก็สะพรั่นพรึงอยู่ในใจเพราะทั้ง ๆ ที่มีคำกล่าวแฝงเลศนัยไว้แจ่มชัดถึงเพียงนี้ก็ยังยากนักที่จะตอบว่าลู่เจี๋ยยวี่ซาบซึ้งเลื่อมใสด้วยใจจริง หรือเป็นการประชดประชันอย่างที่หลายคนกังวล เพราะถึงจะดูจากดวงหน้าพิลาสล้ำอันแสนหวานนั้นแล้วก็ยังไม่มีใครเห็นความประสงค์ร้ายแฝงไว้บนเสี้ยวหน้าหรือแววตานางแม้แต่น้อย

เหม่ยเหรินรูปร่างอวบอัดผู้นั้นเบิกตากว้างพลางถอยหนีไปหนึ่งก้าว “ ม มิใช่ ข้าเพียงแค่.. ”

“ เหม่ยเหรินท่านนี้คงอยากจะรีบจดจำสิ่งที่ตัวเองคงไม่มีโอกาสได้รับกระมังเจ้าคะ ” สมกับเป็นกระรอกน้อยไม่กลัวตายที่เผลอครู่เดียวก็ไล่ตามสถานการณ์ทัน นางกำนัลน้อยกระหยิ่มยิ้มย่องในใจได้ไม่นานก็กลายเป็นถูกตวาดใส่จนหน้าเสีย

“ เป็นแค่บ่าวไพร่ใครสั่งใครสอนให้พูดแทรกนาย ! ”

“ แล้วเจ้าเป็นผู้ใดถึงกล้าสั่งสอนคนของเปิ่นกง ”

ลู่เจี๋ยยวี่ได้รับการราชทานตำหนักแล้ว นางย่อมมีสิทธิ์โดยชอบธรรมในการแทนตนว่า ‘ เปิ่นกง ’ ทั้งยังมีสิทธิ์อบรมคนของตัวเอง อาศัยการสวนกลับในเสี้ยววินาทีก็ส่งผลให้คนที่ปีกกล้าขาแข็งถึงกับหน้าชาวาบ เพราะถูกต้อง.. ‘ นางมีสิทธิ์อะไรไปสั่งสอนคนของเจี๋ยยวี่ ’ เหม่ยเหรินน้อยรูปร่างอวบอิ่มผู้นั้นช้อนตามองความเฉยชาบนใบหน้าของผู้งามปานเทพธิดาแล้วก็ได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ

ทว่าไป๋หรั่นหาได้ทิ้งให้นางต้องตื่นกลัวนานนัก ราวกับน้ำแข็งบนใบหน้าหลอมละลายกลายเป็นสายธารเย็นช่ำในคิมหันต์ “ ไม่สิ เช่นนี้ไม่ถูกต้อง.. พี่สาวทำให้เจ้ากลัวใช่หรือไม่? ไม่เป็นเป็นไรนา พี่สาวห่วงแค่ว่าหากน้องพลั้งไปกล่าวโดยไม่ทันคิดที่ใดแล้วจะถูกตำหนิเอาได้ ” หากให้เปรียบประโยคนี้เป็นการตบตีอย่างเป็นรูปธรรมคงไม่พ้นจับคู่ต่อกรให้ลุกขึ้นแล้วเอื้อมไปหยิบไม้หน้าสามกลับมาฟาดให้ล้มไปอีกรอบ จะมีผู้ใดบ้างที่สามารถกล่าวได้สวยหรูแต่ก็คงไว้ซึ่งความหมายเดิมว่า ‘ กลัวเจ้าไปพูดไม่คิดที่อื่น ’

“ แต่ละอย่างที่เจ้ากล่าวไว้ทำพี่สาวลำบากใจนัก แต่เห็นแก่ที่น้องสาวใส่ใจพี่สาวจะช่วยไขข้อข้องใจให้น้องสาวเอง ”

“ ทุกท่านที่อยู่ตรงนี้โปรดช่วยเป็นพยาน จำทั้งหมดไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่อย่าได้ส่งต่อข่าวกันส่งเดช เพราะหากมีข่าวลือขึ้นมาอีก ” ฝ่ามือขาวผ่องแนบลงกับข้างแก้ม เนตรหงส์หม่นแสงอย่างเศร้าสร้อย “ หากมีอีกคงลำบากน่าดู.. ”

เห็นนงคราญอ่อนไหวถึงเพียงนี้ หมู่คนรอบด้านล้วนให้คำสัญญาเป็นมั่นเหมาะว่าจะไม่โพล่งเรื่องไร้สาระและส่งต่อแต่ความจริงโดยไม่ทันได้ฉุกคิดเลยว่าเจี๋ยยวี่หยกขาวหาได้กล่าวว่า ‘ ใคร ’ จะเป็นผู้ลำบาก ลู่ไป๋หรั่นเห็นดังนั้นก็พอจะวางใจขึ้นได้บ้าง นางหันกลับไปมองคู่สนทนา(?)ก่อนจะเผยยิ้มหวานพรมพร่างลงในใจคนที่พบเห็น “ อืม.. ขอพี่สาวนึกก่อน ตอนแรกเจ้าพูดไว้อย่างไรบ้างนะ.. ”

“ เป็น ‘ทุ่มเทอุสาหะปรนนิบัติฝ่าบาทด้วยน้ำใสใจจริง.. เหอะ ก็แค่จิ้งจอกคารมคมคายที่ดีแต่เอาใจผู้อื่น ที่บอกว่าถือครองรูปโฉมงามล้ำ ข้าก็ไม่เชื่อหรอกนะว่านี่จะเป็นหนังหน้าที่แท้จริงคงผลาญเงินพ่อแม่ไปไม่น้อยถึงได้ผุดผาดอรชรนัก ต๊าย นี่ยังพูดไม่จบ คนอย่างนางคงจะเหยาะแหยะใช้การไม่ได้ หึ ได้ยินว่าร้องไห้จะเป็นจะตายในห้องทรงอักษรแค่เพราะฝ่าบาทแลมอง ไหนเลยจะคู่ควรกับคำว่าทุ่มเทมุมานะอดทน ได้ดีมาจนถึงตอนนี้เพราะเล่นคุณไสยล่ะสิไม่ว่า ท่าทางเย่เหม่ยเหรินที่สิ้นใจไปจะเป็นหนึ่งในเครื่องสังเวย เหยื่อรายต่อไปคงใช้องค์หญิงซงหนูผู้นั้นมาแก้ขัดก่อนหาคนใหม่ล่ะสิ’ เจ้าค่ะ ”

กระรอกน้อยที่ไม่ชอบขี้หน้าแม่เหม่ยเหรินผู้นี้รีบกล่าวสิ่งที่อีกฝ่ายเคยกล่าวออกมาในรูปแบบประโยคและจังหวะเดียวกันไม่มีผิดเพี้ยน แน่นอนว่าพวกเขาที่ได้หวนกลับมาฟังคำครหานี้อีกครั้ง บางส่วนย่อมรู้สึกกระด้างกระเดื้องอยู่ในใจ แต่ก็ยังรอฟังคำแก้ตัวหรือไม่ก็คำอธิบายจากโฉมสะคราญที่กล่าวว่าจะช่วยแถลงไขข้อข้องใจ

“ เข้าใจแล้ว ” เจี๋ยยวี่แซ่ลู่หัวเราะเบา ๆ “ ประการแรก.. พี่สาวไม่ปฏิเสธว่าตนพูดดีเจรจาเก่ง อย่างไรทุกท่านย่อมทราบ ข้ามาจากตระกูลคหบดี มีดีที่ช่างเจรจา แต่ก็จริงอยู่ ที่จริงแล้วพี่สาวมิได้มีโอกาสปรนนิบัติฝ่าบาทบ่อยครั้ง แต่เป็นการปรนนิบัติไท่โฮ่วตลอดช่วงที่ผ่านมาต่างหากที่ทำให้ฝ่าบาทวางพระทัยและเห็นถึงความพยายามของพี่สาวที่นับว่าเป็นการช่วยแบ่งเบาภาระในการดูแลมารดาของพระสวามี.. ฝ่าบาททรงเป็นแบบอย่างของลูกผู้ชายกตัญญูรู้คุณ ไหนเลยจะไม่ตกรางวัลให้กับคนที่ช่วยดูแลมารดา ”

หลังจากนี้เซวียนเต๋อคงจะวุ่นวายไปอีกนาน.. ไป๋หรั่นหลุบสายตาลงเมื่อนึกถึงนางหงส์ที่ตำหนักเซวียนเต๋อ ‘ ไท่โฮ่ว.. แม้ยามนี้หม่อมฉันจะยังไม่สามารถไปเยี่ยมพระองค์ได้บ่อยครั้ง อย่างไรก็ยังมีใจอยากช่วยคลายเหงาคลายกังวล หวังว่าครั้งนี้จะช่วยทำให้ท่านมีโอกาสได้พบหน้าลูกสะใภ้ให้มากขึ้นหน่อย เผื่อจะเจอสักคนที่ถูกใจ.. ’ เมื่อคิดจบนางก็ช้อนตาขึ้นมองโดยรอบ เหล่าฮั่นมุงคล้ายจะคล้อยตามกับความเห็นนี้ ส่วนเหม่ยเหรินปริศนาที่เข้ามาว่าร้ายก็กลายเป็นอ้าปากเหมือนอยากจะพูดแต่ก็นึกอะไรไม่ออก

“ ประการที่สอง.. ความเห็นนี้ของน้องสาว พี่สาวรับไว้ไม่ได้จริง ๆ มีคำพูดที่กล่าวว่ารูปลักษณ์สามส่วน แต่งกายเจ็ดส่วน ทว่าพี่สาวไม่ชมชอบการประทินโฉมสนใจแค่การเล่นสนุกมาตั้งแต่ยังเยาว์ที่เห็นตอนนี้จึงเป็นสิบส่วนทั้งหมดที่ข้ามีโดยอาศัยเพียงรูปลักษณ์.. แต่หากพี่สาวสนใจบำรุงขึ้นมาสักหน่อยก็คงเป็นอย่างที่น้องสาวพูด จากหน้าตาเช่นนี้แต่กำเนิด ไม่รู้ว่าจะพัฒนาไปได้ถึงขั้นไหน.. เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ หากน้องสาวไม่เชื่อว่านี่เป็นโฉมหน้าจริงของพี่สาว ถ้างั้นพี่สาวจะกลับไปหมั่นบำรุงเพื่อให้น้องสาวได้เห็นว่าความงามระดับไหนที่ถือเป็นการสร้างขึ้นอย่างตั้งใจ หากประสบความสำเร็จ ไว้พี่สาวค่อยนำสูตรมาแบ่งเจ้า ”

“ ไม่ได้ ! ” ไม่ใช่แม่สาวต้นเรื่องที่เปิดปากกล่าวหา แต่ผู้ที่โพล่งปากออกมากลับเป็นเหล่าบรรดาสนมรอบกายที่ไม่อยากสู้นางเซียนที่แสนงาม เดิมทีลู่ไป๋หรั่นก็ขึ้นชื่อว่างามหยาดฟ้าขนาดที่แม้แต่เทพเซียนยังยินยอมลงมาเผชิญเคราะห์ภัยเพื่อนาง หากงามยิ่งกว่านี้พวกนางก็คงไม่มีวันได้ลืมตาอ้าปากกันพอดี

“ เหตุใดเล่า? น้องสาวทั้งหลายมิอยากได้หรือ ” โฉมงามเอียงใบหน้าไปด้านข้างส่งให้ลำคอระหงส์เหนือสาบเสื้อกระทบแสงดูขาวผ่อง ไป๋หรั่นคือสตรีหน้าเรียวเล็กที่ประดับไว้ซึ่งยอดองค์ประกอบมากมาย ไม่ว่าจะคิ้วเรียวโก่งราวใบหลิว เนตรหงส์ทอประกายหยาดเยิ้มฉานฉายแต่ก็เฉิดฉันเย็นเยียบ หรือกระทั่งองศาลาดลงของจมูกที่ปลายเชิดดูดื้อรั้นรวมไปถึงกลีบปากบางสีสดฉ่ำวาว จัดว่าเป็นความงามของเทพธิดาจำแลงที่มาเพื่อล่อลวงใจคนได้อย่างชัดเจน

ต่อให้สาว ๆ หลายคนจะช้ำใจที่สู้ไมได้ แต่ก็ไม่มีสิทธิ์อะไรไปหวีดร้องหรือโต้แย้ง ฉะนั้นความขุ่นเคืองทั้งหมดจึงถูกนำไปลงที่ตัวต้นเรื่องซึ่งทำให้คนงามฉุกคิดเรื่องการบำรุงโฉมขึ้นมา เหม่ยเหรินน้อยที่มีดีแค่ฝีปากพอรับรู้ได้ถึงสายตาไม่พอใจรอบตัวก็เริ่มหวาดระแวงจนริมฝีปากสั่นโดยไม่รู้ตัว “ พ พี่สาวไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น น้องสาวเชื่อแล้ว น้องสาวเชื่อ ”

“ น่าเสียดายจริง.. ”

เนตรหงส์หรี่ลงเล็กน้อยอย่างพิจารณา โชคดีที่นางมีแต้มต่อเหนือกว่าอีกฝ่ายแทบทุกทาง ทั้งตำแหน่ง ความกล้า รวมไปถึงมารยาท เดิมทีนางยังคิดว่าหากสลับบทบาทกับอีกฝ่ายในเวลานี้นางอาจหาลู่ทางเอาตัวรอดได้บ้าง ทว่าเมื่อคิดไปคิดมาดี ๆ ก็พบข้อเท็จจริงทีว่าหากสลับบทบาท.. เรื่องเช่นนี้ก็คงไม่มีแต่แรก

“ ถ้าอย่างนั้นประการที่สาม ตลอดเจ็ดวันที่ถูกกักตัวไว้ พี่สาวไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้ง ในใจนอกจากความกลัวแล้วยังเต็มไปด้วยความอึดอัด น้องสาวเห็นว่าการร่ำไห้เพราะโล่งในนั้นทำให้พี่สาวเหยาะแหยะ.. สิ่งนี้นับว่าไม่ถูก แต่พี่สาวจะพยายามปรับตัวเพราะอย่างไรที่นี่ก็เป็นส่วนใน หากเหยาะแหยะไม่ได้ความเกรงว่าคงจะอยู่ต่ออย่างสงบได้ยากแล้ว ”

‘ เจ้าทำอะไรลงไป เจ้าทำอะไรลงไป !! ’ คราวนี้เหล่านางสนมน้อยใหญ่แทบอยากจะปรี่เข้าไปทึ้งหัวเหม่ยเหรินปากกล้าที่เปิดประเด็นไม่เข้าเรื่อง ใครจะไม่รู้วาลู่เจี๋ยยวี่ผู้นี้พึ่งรอดมาจากคดีร้ายแรง คนเหยาะแหยะที่ไหนพึ่งรอดพ้นจากความตายแล้วสามารถตั้งตัวมาเจอการโจมตีซึ่ง ๆ หน้าได้อย่างสงบนิ่งเช่นนี้ หากยังปล่อยให้นางพัฒนาความเข้มแข็งอดทนให้มากขึ้นไม่ใช่ว่าเป็นการชี้โพรงให้กระรอก ปลุกปั้นให้นางกลายเป็นหงส์เหล็กทุบไม่เข้าตีไม่ลงหรอกหรือ

“ ข้า ข้า.. ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ”

“ ถ้างั้นหมายความว่าอย่างไร ”

เห็นลู่เจี๋ยยวี่แสดงสีหน้าสงสัยออกมาอย่างซื่อตรงก็ชวนให้ผู้เฝ้ามองใจสะท้าน เป็นนางเรียบตรงแสนดีถึงเพียงนี้พวกตนยังเผลอเรอกล้าเชื่อข่าวลือร้าย นับว่ามีตาแต่หามีแววไม่ แต่ใครกันจะรู้ว่าหมู่ตนกำลังตกลงสู่วังวนความเชื่อที่ถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตโดยจิ้งจอกหิมะตัวหนึ่ง

“ ไม่เป็นไร พี่สาวไม่รีบ น้องสาวค่อย ๆ นึกคำอธิบายระหว่างฟังเรื่องต่อไปก็ได้ ”

ลู่ไป๋หรั่นให้ทางรอด(?)อยากใจดี คนงามดั่งหยกเมื่อจะพูดถึงประเด็นร้ายแรงก็เริ่มมีสีหน้าหม่นหมอง “ ประการถัดมาที่น้องสาวกล่าวไว้กระทบหลายฝ่ายมาก.. ก่อนหน้านี้ระหว่างที่พี่สาวถูกกักตัวไว้ที่ตำหนักเซวียนเต๋อ เรือนเมิ่งเหยาในฝั่งของพี่สาวก็ถูกคนของกรมราชทัณฑ์ตรวจสอบทุกซอกทุกมุมก็ไม่พบเห็นหลักฐานการเล่นคุณไสย น้องสาวเอาความมั่นใจจากที่ใดขึ้นมากล่าวเช่นนี้ รู้หรือไม่ว่าเป็นการตั้งคำถามต่อกรมยุติธรรมเพียงหนึ่งเดียวของต้าฮั่น หากพวกเขารู้ก็คงเป็นเรื่องใหญ่ไม่น้อยเลย ” ไป๋หรั่นพูดถูกทุกประการ นี่ยังไม่รวมผลสรุปที่เป็นอีกฝ่ายตั้งคำถามและแสดงตนว่าเห็นแย้งกับความต้องการของจักรพรรดิอย่างโจ่งแจ้ง

“ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะหมายถึงแบบนั้น ไม่ .. ข้าไม่ได้ ”

“ เดี๋ยวสิ .. ถ้าไม่ได้เล่นก็แค่ตอบว่าไม่ได้เล่น เหตุใดจึงต้องยึดโยงไปเรื่อยด้วย นี่ท่านกำลังกลบเกลื่อนใช่หรือไม่ !! ”

เหม่ยเหรินน้อยที่จนตรอกเมื่อเห็นฟางเส้นสุดท้ายก็คว้าไว้โดยไม่ทันได้ฉุกคิด แต่ก็หารู้ไม่ว่าผู้ที่ตะล่อมล่อมานานถึงเพียงนี้กำลังรอให้อีกฝ่ายออกปากถาม ไป๋หรั่นหัวเราะเบา ๆ “ ดูเหมือนน้องสาวจะยังไม่เข้าใจ ถ้าเช่นนั้นพี่สาวขอถามเจ้าสักประโยค ” นงคราญหยกขาวขยับสองมือไพล่หลังพลางโน้มเข้าหาอีกฝ่าย

“ ข้าดูเหมือนคนที่จำเป็นต้องพึ่งคุณไสยหรือ? ”

แพ้แล้ว

ราบคาบโดยไม่เหลือชิ้นดี

นางปล่อยให้เหม่ยเหรินน้อยนิ่งอึ้งไปด้วยความหวาดกลัว แต่แรกไป๋หรั่นหาได้ต้องการให้อีกฝ่ายพ่ายแพ้แก่ ‘ นาง ’ ทว่านางต้องการให้อีกฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับ ‘ ความคิดของตนเอง ’ ขึ้นหลังเสือแล้วหากคิดจะลงก็นับว่าเป็นเรื่องที่ยาก เหม่ยเหรินน้อยตรงหน้านางขึ้นหลังสัตว์ร้ายอันมีนามว่า ‘ ความทะนงตน ’ จนเมื่อถึงคราวที่ในใจลึก ๆ ได้ยอมรับความจริงหนึ่งที่ขัดต่อการกระทำของตนเองไปแล้ว การจะกลับตัวกลับใจ หรือหาทางแก้ต่าง .. ก็กลายเป็นยากนัก

นางงดงามถึงเพียงนี้ ใจเย็นถึงเพียงนี้ วาจาคมคายช่างเจรจาถึงเพียงนี้ แล้วเหตุใดจะต้องพึ่งพาคุณไสยอีก ?

ราวกับมีคำถามนี้วนเวียนอยู่ซ้ำ ๆ จนพูดไม่ออก นางสมควรกดเหยียบหัวของอีกฝ่ายลงไป สมควรเป็นฝ่ายได้เฉิดฉายโดยมีสาวงามร่ำไห้ประดับอยู่ข้างหลัง แล้วนี่คืออะไร เหตุใดถึง..

“ ข้าลู่ไป๋หรั่นไม่สันทัดวิธีการเล่นมนหรือคุณไสย นิยมพัฒนาและไขว่คว้าให้ได้มาด้วยตนเอง ฉะนั้นแล้วตลอดมาเลยไม่เคยคิดถึงลูกไม้ลายนี้.. ทว่าน้องสาววังหลังไร้ข่าวของสกปรกอย่างการใช้คุณไสยมาก็ตั้งนาน อยู่ ๆ น้องสาวพูดขึ้นเวลานี้เป็นเพราะสงสัยว่าข้าใช้ หรือที่จริงแล้ว.. ”

“ คิดอยากหาแพะรับบาปหากเจ้าใช้เองขึ้นมา ” ประโยคนี้เป็นเพียงเสียงกระซิบเบาบางที่ได้ยินแค่สองแต่กลับสร้างความหวั่นเกรงไว้มากจนอีกฝ่ายต้องกระเถิบถอยนี้สะเปะสะปะจนไปชนผู้อื่นเข้าอย่างจัง ร่างอวบอั้นทรุดลงกับพื้น พร้อมกับนั้นกระดาษใบหนึ่งก็กระเด็นออกจากแขนเสื้อจนไปถึงปลายเท้าของคนชอบใส่ใจผู้หนึ่งที่ก้มลงหยิบกระดาษมาคลี่ดูจนได้พบกับลายอักษรเสี่ยวจ้วนโย้เย้ที่ถูกเขียนอยู่เต็มหน้ากระดาษ

‘ ข้าเกลียดนาง นางแพศยาแซ่ลู่ นังจิ้งจอกสมควรตาย ’

“ หืม.. ”

เพียงเท่านี้กระแสความเห็นก็เปลี่ยนทิศได้ในทันที ฮั่นมุงทั้งหลายกลายเป็นเห็นพ้องต้องกันขึ้นมาทันตาว่าที่สุดแล้วนี่ก็เป็นแค่การใส่ร้ายกันของสตรีตามประสาวังหลังที่ไร้ซึ่งมูล ฝั่งเจ้าของกระดาษที่เห็นว่าความลับรั่วไหลพลางจังหวะแก้ต่างไปแค่เพียงเสี้ยววิก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว นางหวีดร้องพร้อมกับตะโกนว่าไม่ใช่นาง บ้างก็บอกว่านี่เป็นแผนการของคนแซ่ลู่ บ้างก็บอกว่าเป็นผลของลู่เจี๋ยยวี่ที่เล่นคุณไสย แต่ใครกันที่จะไปเชื่อในเมื่อผู้ถูกกล่าวหายังดูสะเทือนใจกับสิ่งที่เห็นในกระดาษแต่ก็ยังสงบนิ่ง เมื่อเทียบกับฝั่งที่หวีดร้องโวยวาย ยังดูเป็นไปได้มากกว่าว่าจะเผลอเล่นคุณไสยจนของเข้าตัวหรือไม่ก็แค่คนบ้าคนหนึ่งที่ออกมาให้ร้ายโดยไม่ยั้งคิด

“ ถึงเจ้าจะหาได้นับถือข้าเป็นพี่สาว แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ข้าก็จะแนะนำเจ้าสักหนึ่งประโยคในฐานะผู้เป็นสนมด้วยกัน ” ก่อนจะจากไปไป๋หรั่นตั้งใจทิ้งหนึ่งคำพูดไว้ด้วยสีหน้าจริงจัง ขนาดโดนใส่ร้ายในคดีฆ่าคนตายนางยังรอดมาได้ ต่อให้มีคดีทำใครเสียหน้าโผล่มาต่ออีกทอดนางก็คร้านจะใส่ใจแล้ว “ หากอยากก้าวหน้าก็ต้องพัฒนา ”

“ มาร่ำร้องกดคนที่สูงกว่าให้ต่ำลงก็ไม่ได้เป็นการช่วยให้เจ้ามีโอกาสมากขึ้นนักหรอก ”

ว่าแล้วก็ถึงค่อยหมุนตัวจากไป เพราะอย่างไรเสียนางก็ยังมีตำหนักตงเฉินให้ต้องกลับไปดู

ประลองโต้วาทีข่มสนมคนอื่นชนะสำเร็จ +20 บารมี
+50 บารมีหากชนะ (อีเว้นท์)

ผลการประลอง

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สาม ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามซื่อ (09.30น.)

     ขึ้นเดือนใหม่ว่ากันว่าต้องไปตรวจสอบว่ามีสิ่งใดที่องค์ไท่โฮ่วมีพระประสงค์ไหว้วาน (ที่เรียกว่าต่อสะพานให้โอรสสวรรค์) ใหม่ ๆ บ้าง หากจะเรียนถามว่านางได้ยินเรื่องนี้มาจากที่ใดนั้นคงต้องเอ่ยอย่างเต็มปากเลยว่า จ้าวหนิงเฟย

   “ข้าต้องไปอ่านมันด้วยตนเองทุกเดือนเลยหรือ—”

   “เพคะเหนียงเนียง”

   หลังจากที่กลับจากป่าในวันสิ้นเดือนและเริ่มเดือนใหม่ด้วยราชโองการหล่นทับพร้อมทั้งได้รับนางกำนัลประจำตัวก็ผ่านมาเข้าวันที่สามแล้ว สามวันที่ต้องปรับตัวใหม่ให้ชินกับการถูกใช้คำราชาศัพท์เยี่ยงราชวงศ์ทำเอานางแอบไม่ชินหูเสียเท่าไหร่เชียว

   “จ้าวกู่กู ข้าขอชาสักจอก”

   “รับทราบเพคะ”

   ราวกับเพื่อฟ้าลิขิต บ่าวใช้นอกห้องยกกาน้ำชามาพอดี ซึ่งเป็นการยกชามาโดยเป็นน้ำร้อนแยกใบชาราวกับว่าหากต้องการเมื่อไหร่สามารถชงได้ทุกเมื่อ ตอบสนองพระประสงค์ของพระสนมผู้เกียจคร้านที่ชมชอบยกดื่มชาสักจอกทว่ากลับไม่มีเวลาที่แน่นอนโดยแท้ จ้าวหนิงเฟยแลเห็นเช่นนี้แล้วก็เดินไปชงชาทันที มือเรียวของนางกำนัลขั้นสูงหยิบยกใบชาขึ้นดมกลิ่นเล็กน้อยก่อนจะเลิกคิ้วอย่างพอใจที่อย่างน้อยใบชาในตำหนักนี้นับว่าเป็นของดี ก่อนจะตกใบชาลงกาน้ำชาร้อน ๆ รั้งรอเวลาสักเค่อแล้วหยิบไม้กรองชามาวางเข้าที่กาน้ำชาสวยงามเพื่อแยกชากับใบชาป้องกันมิให้มันขมปร่าไปมากกว่านี้

   “ชาเพคะเหนียงเนียง”

   “ขอบใจ”

   ดวงตาสวยที่จดจ้องทุกวิธีการชงชาของนางกำนัลส่วนตัวแล้วก็แย้มยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจนัก อย่างน้อยก็นับว่ามีแรงใจในการก้าวเดินออกจากตำหนักมิใช่น้อย เว่ยเจียเหลียนฮวาปล่อยให้นางกำนัลผู้ช่วยแต่งกายมาช้านานปักปิ่นอันสุดท้ายเสร็จก็เดินไปยังป้ายประกาศเพื่อรับทราบความประสงค์ต่าง ๆ

   ด้วยความเป็นต้นเดือนกระมัง ในครรลองสายตาของเว่ยเจียเสียนอี๋จึงแลเห็นพระสนมมากมายกำลังมายืนอ่านป้ายประกาศนี้ เป็นอีกครั้งที่นางยังคาดะเนอำนาจของตนเองไม่อีกเพียงใดนักจึงเดินอาด ๆ ไปหวังเพียงจะพยายามยืนอ่านอยู่วงนอก ทว่าเมื่อมีสนมผู้หนึ่งหันกายออกจากป้ายสบเข้าดวงตากลมพอดีนั้น…

   “คาราวะพระสนมเสียนอี๋เพคะ”

   กลายเป็นว่าทุกคนตรงนั้นหันกลับมายอบกายเคารพนางแล้วแหวกทางให้นางได้ยืนอ่านป้ายอย่างสบาย ๆ เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เป็นราชวงศ์มือใหม่ก็หันไปหาจ้าวหนิงเฟยผู้เป็นกู่กูในวังมาช้านาน พบว่าจ้าหนิงเฟยเองก็พยักหน้าเบา ๆ ราวกับว่ามันต้องเป็นเช่นนี้ ให้นางคุ้นชินและกระทำธุระของตนเสีย

   “เหม่ยเมยไม่ต้องมากพิธี หากต้องการอ่านสิ่งใดก็อ่านต่อเถิด”

   เสียงหวานเอ่ยแก่พระสนมทุกคนในอาณาบริเวณนี้ที่ยอบกายให้นางก่อนจะย้ายดวงตามาตั้งใจจดจ้องรายละเอียดความพระสงค์ต่าง ๆ ในเดือนนี้ ทั้งชาและขนมเอย ทั้งไปอยู่เป็นเพื่อนไท่โฮ่วเอย หรือว่าหากไม่โดดถวายพระพรเอยจะโปรดปรานเป็นพิเศษ นี่เป็นภารกิจของนางเองหรอกหรือ ? พระสนมยศเจี๋ยอวี้ขึ้นไปก็มีเพียงนางผู้เป็นพระสนมเสียนอี๋ ลู่เจี๋ยอวี้ และนางเฮ่อถูในตำหนักเย็นรอวันลงโทษ

   “สงสัยต้องเข้าห้องเครื่องสักหน่อยกระมัง”

   นางเอ่ยราวกับนัดหมายตัวนางเองเบา ๆ ดวงตาไปอ่านไปเรื่อย ๆ จนจบที่เวรพลิกป้ายปรนนิบัติ แลเห็นเป็นพระสนมลู่เจี๋ยอวี้แล้วก็แย้มยิ้มพึงใจยิ่งนักที่นางได้หลุดพ้นจากการปรนนิบัติเสียที

   หากยังคงเป็นชื่อนางอยู่ คงต้องไปขอดูแผ่นป้ายรายนามสนมแล้วกระมังว่าจริง ๆ ว่ามีเพียงชื่อนางคนเดียวหรือกระไร…

สกิลชงชา (lv1)
ใช้ค่าบารมี 80 แต้มในการปลด



@Admin

Longyue ดี

ใกล้จบแล้ว—--

CHAPTER 17.3

วันที่ยี่สิบแปดเดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ วันพุธ เวลา 10.00 น.

ข่าวลือเรื่องการพลิกป้าย ‘ลู่เจี๋ยอวี๋’ เอ่ยไปทั่วทุกตรอกมุมซอยของรั้ววัง จือซินเอ่ยถึงเรื่องนี้อย่างระมัดระวังเพื่อให้นางเตรียมตัว ขนงคิ้วแบบบางเลิกขึ้นเพียงเล็กน้อย นางเพียงอมยิ้มพลางเลือกปิ่นบุปผาบานสะพรั่งสองสามดอกทัดลงบนมวยผม แม้จะเป็นธิดาในสกุลนักรบหากแต่หลงเยวี่ยไม่เคยคร้านที่จะแต่งกายให้งดงามเลยสักครา

วันนี้นางจะต้องพบปะกับ “หญิงงาม” มากมายในวังหลังอย่างแน่นอน จึงเลือกสวมอาภรณ์สีฟ้าสดใสดุจดั่งสีของท้องนภา ประดับด้วยลายปักดอกเหมยกุ้ยฮวาสีทองแลดูเข้ากัน มุกระย้าห้องประดับอยู่ตามลำคอ แม้แต่ปิ่นประดับมุกก็ยังงดงามยั่วยวนตา

จือซินประคองแขนของหลงเยวี่ยพานางเดินผ่านลานกว้างตรงไปที่ตำหนัก

นางเพิ่งรอดพ้นจากคดีฆาตกรรมเย่เหม่ยเหรินมา ในเวลาเช่นนี้ไหนเลยจะมีผู้ที่กล้าสู้ตา

เหตุผลนั้นไม่ยาก

คดีฆาตกรรมเย่เหม่ยเหรินเกิดขึ้นในวัง ตัวนางผู้อยู่นอกวังยังกลายเป็นผู้ต้องสงสัย มือของหลงเยวี่ยคล้ายยืดยาวจนได้รับเกียรติเป็นแขกรับเชิญในคดีนั้น ยังจะมีผู้ได้กล้าลองดีกับนางอีก

หากนางมีความสามารถนั้นจริง พลิกฝ่ามือคราเดียวก็อาาจจะมีคนจมน้ำตายอีกก็ได้ ไม่ว่าใครก็คงไม่ยากเป็นคนผู้นั้น ด้วยเหตุนั้นเหม่ยเหรินที่มีบิดาดำรงตำแหน่งต่ำกว่าขั้นสามต่างยอมถอยให้นางโดยดี ทั้งยังทักทายก่อนอย่างให้เกียรติว่า “ตวนมู่เหม่ยเหริน” ทว่าก็มีอีกไม่น้อยที่เดินจากไปให้พ้นทางเสีย

นัยน์ตาล้ำเสน่ห์มองประกาศที่เบื้องหน้า ‘ชงชาต้อนรับเหมันต์’ ‘เล่นดนตรีถวายไท่โฮ่ว’ ‘ถวายพระพร’

ดูเหมือนก่อนหน้านี้ที่นางสนมในขั้นเหม่ยเหรินผลัดกันไปถวายพระพรไท่โฮ่วจะวุ่นวายและมีจำนวนมากเกินไปกระมัง การถวายพระพรถึงได้เพิ่มเงื่อนไขขึ้นมา

หลงเยวี่ยอ่านจบแล้วถึงได้บอกจือซิน “ไปรับชุด”