[โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์]

隐月茶居

โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์

[ ถนนสิบลี้ ]

“ม่านหมอกล้อมเงาต่าง ดวงจันทร์หลบในควันชา กลิ่นหอมซึมถึงกระดูก ลืมโลกเลอะเทอะไปชั่วขณะ”

   สถานที่แห่งกลิ่นหอมนั้นตั้งอยู่บนทางเดินเลียบตรอกตะวันตกของเมืองเก่า โรงชาแห่งนี้เป็นอาคารชั้นเดียวหลังคาทรงแหลมมุงกระเบื้องเคลือบสีเขียวเข้ม หน้าร้านประดับด้วยม่านไหมลวดลายเมฆาทอเงิน เสาไม้เคลือบเงาสลักลายกิ่งเหมยบานรับลมหนาว

   เมื่อยามโหย่วมาเยือน (ช่วง 17:00–19:00 น.) แสงอาทิตย์สีอำพันทอดเฉียงผ่านระแนงไม้ ส่งเงาเป็นริ้วอ่อนบนโต๊ะน้ำชาไม้หอมภายในกลิ่นชาหอมอบอวลในอากาศ เป็นกลิ่นผสมระหว่างเหมยฮวาแห้งที่ถูกอังเบา ๆ กับเฉิงลู่ชิงยา*ชั้นเลิศ เสิร์ฟในถ้วยเคลือบเงางานฝีมือเมืองเตาโจว

   เสียงพิณเหอเซียนลอยแผ่วจากมุมเวทีไม้ไผ่ด้านในสุด เป็นบทเพลงเชื่องช้าเหมือนสายลมเย็นย่ำยามพลบ ร้อยเรียงจังหวะกับเสียงถ้วยกระทบจานรองเบา ๆ ของแขกประจำ ผู้มีทั้งนักเดินทาง บัณฑิต และขุนนางที่มาคลายเหนื่อยระหว่างทาง

   แม้จะอยู่ไม่ไกลจากย่านตลาด แต่บรรยากาศที่นี่กลับสงบสุข เปรียบประหนึ่งดวงจันทร์ที่ลอยอยู่หลังม่านเมฆา – มองไม่เห็นชัด แต่รู้สึกถึงแสงเย็นอ่อนโยนไม่เคยเลือนหาย

   * เฉิงลู่ชิงยา ชาชูโรงของโรงชา เป็นชาหน่ออ่อนที่เก็บในยามรุ่งอรุณแรกของฤดูใบไม้ผลิ ณ เชิงเขาเหนือลุ่มน้ำฮั่น บ่มด้วยหมอกเช้า ตากด้วยลมหนาวอ่อน ใบชาถูกคัดด้วยมือเฉพาะยอดหนึ่งตา ปรุงด้วยน้ำแรกจากน้ำค้างที่เก็บจากใบบัวในสวน กลิ่นหอมดุจกลีบดอกเหมยแรกแย้ม รสละมุนปลายลิ้นคล้ายหยกละลาย เย็นแต่ไม่เยียบ ขมแต่ทิ้งหวานรื่นใจ ในยามโหย่ว หากได้จิบหนึ่งจอก รับเสียงพิณเบา ๆ เคียงเงาจันทร์ครึ่งเสี้ยว ผู้ใดเล่าจะไม่หลงใหล?

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

เล่ากันว่าเถ้าแก่ใหญ่เป็นบุคคลสูงศักดิ์ในวังหลวง

LinYa ดี

วันที่ ยี่สิบสอง เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอิ่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์

           โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ยามอิ่ว ยังคงงดงามราวภาพวาดน้ำหมัก ดวงตะวันกำลังคล้อยลงต่ำ แสงทองโรยละมุนลอดผ่านฉากผ้าฝ้ายสีขาวงาช้างที่กั้นแสงจากภายนอกไว้เพียงครึ่งหนึ่ง แสงนั้นทาบเงาอ่อนของหลินหยาบนโต๊ะชาไม้หอมที่ขัดเงาจนสะท้อนมือเรียวของเธอที่วางนิ่งอยู่ตรงข้างถ้วยชาขนาดเล็ก กลิ่นดอกบ๊วยแห้งผสานกลิ่นชาขาวเกรดสูงลอดอวลรอบกายเหมือนหมอกบางที่คลุมจิตใจของหลินหยาที่ยังไม่สงบ

           เธอนั่งอยู่ตรงโต๊ะในสุดของโรงชา มุมที่เงียบที่สุด ห่างจากเวทีขนาดย่อมที่มีนักดนตรีสาวที่นั่งบรรเลงบทเพลงเบา ๆ กลางบรรยากาศที่เรียบงาม งดเสียงของการเจรจาเพราะตั้งใจฟังเพลง ทุกคนพูดคุยกันแผ่วเบา คล้ายกับความนอบน้อมที่โรงชาแห่งนี้เป็นเช่นนี้มาตลอด แต่หลินหยาหาได้สัมผัสกับความสงบของสิ่งเหล่านั้นจริง ๆ …ไม่เลย

           คำพูดของชายผู้หนึ่งยังคงดังขึ้นในหัวของเธอ ผู้ซึ่งกล่าวกับเธอแล้วทำให้จิตใิจสับสนเพราะคิดอะไรบางอย่างไม่ตก แก้วชาที่ถูกแตะเบา ๆ ตรงขอบโต๊ะ..

           คำพูดที่เหมือนไม่มีค่า..หากไม่ได้อยู่ที่นั้นแล้วจะอยู่ที่ใด

           งั้นหรอ?..

           ประโยคนั้นลอยวงในหัวของเธอ เธอไม่แน่ใจว่าเพราะคำพูดนั้นหรือสายตาที่เขามองเธอมาอย่างแปลกประหลาด เหมือนกับโดนเอาไปเป็นอะไรบางอย่างในเกมของใครบางคน หลินหยาถอนหายใจเบา ๆ แล้วยกถ้วยชาขึ้นจิบ กลิ่นหอมของดอกไม้นั้นแล่นผ่านปลายจมูกของเธอแตะปลายลิ้นอย่างอ่อนโยน แต่ความขื่นบางอย่างกลับไม่ได้มาจากน้ำชา หากแต่มาจากในอก..

           เสียงดนตรีเบื้องหลังนั้นลอยอ้อยอิ่งเช่นละอองหมอกเมฆา บรรเลงเป็นเส้นสายบางอย่างของอารมณ์ที่พาใจหลินหยาล่องลอยอยู่กลางโรงชา แต่แล้ว…

           “แม่นางหลินหยา”

           เสียงทุ่มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง นุ่มแต่มั่นคง จังหวะนั้นหลินหยาชะงักมือจากถ้วยชาแล้วขมวดคิ้ว ราวกับถูกใครเรียกด้วยชื่อจริงในยามที่ใจยังไม่พร้อมจะตอบรับ ใบหน้าของเธอนั้นหันกลับไปช้า ๆ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนจ้องไปยังชายผู้หนึ่งที่ไม่ควรมีอยู่ในความเงียบของโรงชาแห่งนี้ เขายืนอยู่ใต้ม่านผ้าสีขาวนวลของเสาไม้ด้านหลัง ร่างสูงในชุดผ้าหยาบลายธรรมดาคล้ายจอมยุทธพเนรจรทั่วไป ผ้าคลุมศีรษะสีน้ำเงินคลุมเงาใบหน้าจนไม่เห็นชัดนักในยามแรงพบ แต่แววตาที่ทอดผ่านรอยผ้าคลุมนั้นกลับเฉียวคม ราวคนที่รู้เรื่องมากกว่าที่ควร..

           หลินหยากระพริบตาริบ ๆ ชา ๆ นิ่งงันอยู่เพียงลมหายใจเดียว ก่อนที่จะมองอีกฝ่ายตาใส ก่อนที่จะเอียงหน้าถามกลับเบา ๆ “ท่านคือ…” แต่เขาดันขัดขึ้นก่อนด้วยถ้อยคำหนึ่งคำ ที่ชะงัดการเคลื่อนไหวของหลินหยาทุกอย่าง

           “ถ้าผู้ที่เจ้าพบในหอเมื่อครู่ เป็นคนที่ข้าขอเตือนเจ้าให้ระวัง เจ้ายังจะเป่าขลุ่ยให้เขาฟังอยู่หรือไม่?” ประโยคนั้นดังขึ้นเบา ๆ แต่หลินหยาเงียบงันราวกับถูกกระชากใจให้หยุดเต้นไปชั่ววูบหนึ่ง ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เขารู้…เขารู้ได้อย่างไร? รู้ว่าเธอพบใครในหอว่านหงเหรินเมื่อครู่ รู้ว่าเธอเคยเป่าขลุ่ยให้เขาฟัง..

           เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าคือท่านชายที่เคยอ่อนโยนในคราบ เว่ยจ้งชิง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เธอไม่รู้จักเขาเพราะเขาไม่ได้อยู่ในคราบนั้น..หลินหยาหายใจช้าลงนิดหนึ่ง ความวางตัวที่เคยสงบเริ่มระริกสั่นเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ เธอไม่ได้ตอบกลับในทันที ดวงตาเพ้งมองเขาอย่างระวัง ขณะที่ในคำถามนั้นตีกันในหัวอย่างวุ่นวาย..

           แต่ก่อนที่เธอจะได้ถามหรือคิดจนจบ ความเงียบก็ถูกทำลายอีกครั้งด้วยเสียงทุ้มเดิม เสียงที่เหมือนจะคลี่คลายทุกข้อกังขานั้น แต่กลับทำให้หลินหยาจำต้องคิดหนักกว่าเดิมมากนัก

           “ถอนตัวเสียเถอะแม่นาง เลิกทำงานที่หอว่านหงเหรินเสีย คืนนี้เจ้ากลับไปเก็บของให้เรียบร้อย พรุ่งนี้ออกจากเมืองทางประตูทิศใต้ รอข้าที่ศาลาจื่อเถิงฮวา หากแม่นางต้องการจะเปลี่ยนชะตาชีวิตตัวเอง” น้ำเสียงนั้นไม่ใช่คำขอ แต่ก็ไม่ใช่คำสั่ง กลับคล้ายคำชี้แนะของใครบางคนที่เคยยืนอยู่ห่าง ๆ มาตลอด

           หลินหยากำถ้วยชาแน่นขึ้นเล็กน้อย ในหัวตอนนี้เหมือนกับมีอะไรนตีกันไปกันมาเหมือนกับอะไรจะแตกออกจากเส้นเลือดหัวสมอง เธอไม่ได้ตอบในทันที ดวงตาสบเข้าหาเขาเล็กน้อยอย่างไม่อ่อนแอ..แสงสีทองยามอิ่วยังคงอาบทาโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์อย่างอ่อนโยน ม่านผ้าฝ้ายไหวเบาในจังหวะลมพัดเหมือนหายใจร่วมกับเสียงขิมที่บรรเลงอยู่เบื้องล่าง กลิ่นดอกบั๊วแห้งลอยแตะจมูกอีกครั้งเมื่อลมหวนกลับเข้ามา

          “ข้าขอบคุณท่านเจ้าค่ะ..ที่เป็นห่วงข้า” เมื่อคลายความรู้สึกเพียงชั่วครู่ หลินหยากลับพูดด้วยน้ำเสียงนิ่วนวลในช่วงเสี่ยวนาทีราวกับอารมณ์ของนางผัดเปลี่ยนได้ตามใจนึกคิดไม่อาจต่อติดกันแม้แต่สักอย่าง เสียงของเธอแผ่วเบาและเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์งดงาม ไม่สั่นหรือลังเลแต่สิ่งใด มือเล็กกุมชายผ้าคลุมนั้นของตนเองไว้เบา ๆ ขณะก้าวขึ้นมายืนต่อหน้าอีกฝ่ายด้วยดวงตาสีอ่อนที่ยังคงแจ่มชัดเหมือนดั่งดอกบัวเปียกฝนแต่ไม่โรยรา มันชูช่อ

           “แต่ข้าคิดว่าท่านชายคนนั้น..เขาไม่น่าจะมีพิษภัยอะไรสำหรับข้ากระมังเจ้าคะ?” น้ำเสียงนั้นมันไม่ใช่การปฎิเสธอย่างดื้อรั้น หากแต่เป็นความคิดจริงแท้จากใจที่ใสซื่อของหญิงสาวคนหนึ่งที่เชื่อว่าโลกใบนี้ คนบางคนอาจจะดูน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะร้ายกาจเสมอไป ใช่แล้ว หลินหยาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอก็เหมือนกับนกน้อยที่จะโดนลากเข้ากรงทองเมื่อใดก็ไม่อาจทราบ แต่ความที่นางไม่คิดมากหรืออาจจะคิดมาก..หรืออาจจะแค่ ซื่อบื้อ อย่างเป็นธรรมชาติ

           เธอยิ้มจาง ๆ อย่างไม่ขอโทษหรือโต้แย้ง เพียงแต่แสดงเจคตนาของตนเองด้วยความบริสุทธิ์ใจของนาง “เขาน่ากลัวนิดหน่อยเจ้าค่ะ จริงอยู่ แต่ท่าทางข้าก็เดาไม่ออกเหือนกันว่าเขาอยากได้อะไรจากข้า สตรีที่ไร้ค่า ไม่มีแม้แต่อำนาจหรือชื่อเสียง ข้าว่าเขาคงไม่คิดอะไรกับข้าหรอกเจ้าค่ะ” ดวงตาของนางฉายแววจริงใจ สะท้อนภาพของคนที่เชื่อในความเรียบง่ายของชีวิต ไม่มองตนเองเป็นคนสำคัญ ไม่หลงตัวเอง แต่กลับมีจิตใจที่มั่นคงเหมือนไม้หอมที่ยืนหยัดอยู่ในป่าท่ามกลางพายุ..ดั่งเช่นชื่อของนาง..กฤษณา

           “ขอบคุณท่านจริง ๆ นะเจ้าคะ ที่ท่านมาห้ามข้าไว้ แต่ตอนนี้ ข้าไม่คิดออกจากหอว่านหงเหรินหรือฮางอันหรอกเจ้าค่ะ หากวันใดที่ข้ารู้สึกว่ามันเริ่มแย่แล้ว วันนั้นข้าอาจทำตามคำเตือนของท่านนะเจ้าคะ” นางก้มศีรษะเล็กน้อย คลายจะเคารพผู้พูด แต่ก็เป็นการวางตัวตามแบบของหลินหยา ไม่ลึก ไม่ตื้น ไม่ยั่ว ไม่ห่างเหินแต่จริงใจในอบบของนาง

           ชายตรงหน้านั้นยังไม่ขยับ ไม่ตอบคำเล่าของนาง ไม่เปลี่ยนสีหน้า เขามองเธอเงียบ ๆ ดวงตาคู่นั้นทมอดมองนางดั่งเสือขาวในเงาไผ่ที่สงบนิ่งที่เต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ไม่อาจถามออกมาได้..

           …ไร้ค่า?..
           ...ไม่สำคัญ?...

           เว่ยชิงยืนนิ่งอยู่นานเสียจนแม้แต่สายลมเริ่มเปลี่ยนทิศ เขาเบือนหน้าหนีเพียงเล็กน้อย แล้วพึมพำบางอย่างที่หลินหยาไม่มีทางได้ยิน..

           “หากเจ้าไร้ค่า เหตุใดจึงมีคนมากมายจ้องมองเจ้าเหมือนเห็นสมบัติต้องสาปกัน..”

           ชายหนุ่มไม่พูดให้เธอได้ยิน เขากลับหมุนตัว เดินหายไปอย่างเงียบงัน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาหายไปในม่านขจองโรงน้ำชา ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวที่ยังยืนอยู่กลางสีทองยามอิ่ว ราวกับดอกไม้ที่ยังไม่รู้เลยว่าน้ำในอ่างกำลังถูกเหยียบอย่างเงียบเชียบใต้เงาของบางสิ่ง..

           แต่หลินหยาก็ยังคงเป็นเธอ ยังคงยิ้ม ยังคงเชื่อ และเสียงดนตรีของนางให้ใครก็ตามที่ขอ แม้ว่าสักวัน เสียงนั้นอาจจะกลายเป็นสิ่งเดียวที่ขังหัวใจนางไว้ในชะตาที่กำลังเริ่มเปลี่ยนโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำก็ตามที…

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-10] เว่ย ชิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 26 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์

อีเว้นท์ ภารกิจ “กลีบเหมยใต้เงาจันทร์”

โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ตั้งอยู่อย่างเงียบสงบบนถนนสิบลี้ฝั่งตะวันตก ม่านไหมลวดลายเมฆาทอเงินพริ้วตามแรงลมเบา เผยให้เห็นภายในที่ประดับด้วยโคมทองทรงกลมส่องแสงอบอุ่น รั้วฉลุลายวิจิตรและต้นเหมยในกระถางหินเพิ่มความงามละมุนให้กับสถานที่ กลิ่นชาอุ่นหอมละมุนลอยคลุ้งปนกับกลิ่นไม้หอมเก่าแก่ ราวกับกลิ่นความทรงจำที่ไม่อาจลืม ฉู่ ซ่วนจื่อมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย นางนั่งอยู่ใกล้หน้าต่างที่เปิดรับลมฤดูร้อน ใบหน้าเรียบสงบแต่สายตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด ด้านนอก เงาดอกเหมยในกระถางโยกไหวตามจังหวะสายลม เสียงพิณลอยแผ่วจากเวทีไม้ไผ่ด้านในสุด คลอเคล้าไปกับเสียงเบา ๆ ของแขกประจำที่พูดคุยกันด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

เมื่อหลินหยาเดินเข้ามา นางเห็นพี่ฉู่ยกยิ้มบางอย่างที่ทำให้บรรยากาศในโรงชาดูอบอุ่นขึ้นทันตา หลินหยาก้าวเข้ามาใกล้ นั่งลงตรงข้ามด้วยรอยยิ้มหวานแต่ซ่อนแววเหนื่อยล้าในดวงตา "พี่ฉู่เรียกข้ามา... มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?" หลินหยาเอ่ยด้วยเสียงนุ่มแผ่ว

ฉู่ ซ่วนจื่อยกมือส่งสัญญาณให้สาวชานำชาดอกเหมยหิมะขึ้นชื่อของที่นี่มาวางตรงหน้า กลิ่นหอมเย็นของดอกเหมยลอยคลุ้งทันทีที่น้ำชาสีใสไหลลงถ้วย นางยิ้มอ่อนโยน "ข้าเพียงอยากดื่มชากับเจ้า และ...อยากให้เจ้าสงบลงสักหน่อย"

เมื่อถ้วยชาในมือนางแผ่วสัมผัสริมฝีปาก ฉู่ ซ่วนจื่อเกริ่นเล่าด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง ทว่าทุกคำเหมือนมีน้ำหนักที่ผ่านการชั่งใจมาแล้ว "เจ้ารู้หรือไม่... ข้าเองก็เคยทำผิดพลาดจนเกือบสูญสิ้นทุกสิ่ง" ดวงตาคู่นั้นทอดมองไกลออกไป ราวกับกำลังย้อนกลับไปในกาลเวลา "ครั้งหนึ่งข้าเคยเชื่อว่าความเด็ดเดี่ยวจะช่วยทุกคนได้ ข้าตัดสินใจ...อย่างที่คิดว่าถูกต้องที่สุด แต่ผลลัพธ์กลับเต็มไปด้วยเลือด ความสูญเสีย และความทรมานที่ฝังอยู่ในใจข้าจนวันนี้" เสียงพิณยังบรรเลงช้า หลินหยานั่งเงียบ ฟังทุกคำด้วยความสนใจ ฉู่ ซ่วนจื่อจึงวางถ้วยชาลง แววตานั้นหันกลับมามองหลินหยา 

"ความทุกข์นั้นข้าเข้าใจดี เด็กน้อยของข้า” ฉู่ ซ่วนจื่อมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นแตะหลังมือหลินหยาเบา ๆ "ความรัก...มันไม่ฟังเหตุผลหรอก หลินหยา บางครั้งมันก็เจ็บร้ายยิ่งกว่าคมกระบี่ ข้าไม่อาจตัดสินใจแทนเจ้าได้ แต่ข้าจะอยู่ที่นี่...รับฟัง และพาเจ้าออกจากความมืดเมื่อเจ้าหลงทาง" คำพูดนั้นเหมือนดวงจันทร์ที่ซ่อนอยู่หลังม่านเมฆา แม้ไม่ส่องแสงจ้า แต่ก็อบอุ่นพอที่จะปลดปล่อยน้ำหนักในใจของหลินหยาให้เบาขึ้นทีละน้อย

ฉู่ ซ่วนจื่อยกถ้วยชาในมือขึ้นช้า ๆ ริมฝีปากเรียวแตะขอบถ้วยอย่างสงบ ลมหายใจของนางผสมไปกับไออุ่นของชา ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มลึกแต่แฝงความหมายล้ำลึก "ชาดอกเหมยหิมะนี้...เจ้ารู้หรือไม่ หลินหยา? มันมีรสหวานอมขม กลิ่นหอมเย็นราวหิมะ ลึกลงไปกลับมีรสขมแผ่ว รสชาติของมันเหมือนชีวิตคนเรา บางครั้งมอบความสุขแสนหวาน บางครั้งก็ฝากความเจ็บปวดที่แทรกอยู่ในใจ แต่เมื่อเรายอมรับรสทั้งสอง เราก็เข้าใจว่ามันคือความงามของชีวิต"

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศเงียบงันลงชั่วขณะ หลินหยาก้มมองถ้วยชาในมือตัวเอง แสงอุ่นของน้ำชาสะท้อนในดวงตาเธอ ก่อนจะยิ้มหวานแต่แฝงความอบอุ่นลึกซึ้ง "พี่ฉู่เล่าเรื่องของท่านให้ข้าฟังเช่นนี้...ข้าขอบคุณยิ่งนักเจ้าค่ะ" น้ำเสียงเธอสั่นเล็กน้อยแต่ชัดเจน "ข้าเข้าใจแล้วว่าความทุกข์ไม่ได้มีแค่ข้าผู้เดียว ทุกคนต่างก็มีบาดแผลของตัวเอง" เธอเงยหน้ามองอีกคน ดวงตาหวานทอประกายความเข้าใจและเห็นใจเต็มเปี่ยม 

"พี่ฉู่...ท่านช่วยข้าไว้มากเหลือเกินเจ้าค่ะ ทำให้ข้าไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป" หญิงสาวยื่นมือออกไปแตะเบา ๆ ที่หลังมือของฉู่ ซ่วนจื่อ ยิ้มหวานอย่างจริงใจ "และเพราะเช่นนั้น หากเป็นไปได้ ข้าเองก็อยากช่วยท่านเช่นกัน มีอะไรที่ข้าทำได้ บอกข้าได้เสมอ ข้าจะอยู่ข้าง ๆ พี่ฉู่ เหมือนที่พี่ฉู่อยู่ข้าง ๆ ข้า"

สายลมอ่อนพัดพากลิ่นชาและดอกเหมยลอยวนรอบตัวทั้งสอง ฉู่ ซ่วนจื่อสบตากับนาง แววตานั้นลึกสงบ แต่ครั้งนี้มีความอบอุ่นที่เผยออกมาชัดเจนขึ้นกว่าทุกครั้ง "เด็กน้อยของข้า...เจ้าทำมากพอแล้ว เพียงเจ้ามีหัวใจเช่นนี้ ข้าก็ได้รับความช่วยเหลือที่ล้ำค่ากว่าทุกสิ่ง"

บทเพลงพิณจากมุมห้องคล้ายจะบรรเลงหวานขึ้น แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านม่านไหมเมฆาทอเงิน ตกกระทบสองร่างที่นั่งตรงข้ามกัน ราวกับภาพวาดแห่งความสงบที่ซ่อนความผูกพันแน่นแฟ้นอยู่ในนั้น 

ก่อนที่ ฉู่ ซ่วนจื่อจะวางถ้วยชาลงอย่างเงียบงัน แสงในดวงตาของนางฉายประกายคล้ายกำลังคิดสิ่งใดลึกซึ้ง ก่อนจะยกยิ้มบางที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความลึกลับ "เช่นนั้น…ตามข้ามาหน่อยเถิด หลินหยา" หลินหยากะพริบตา ดวงตาหวานส่องประกายสงสัยปนตื่นเต้น "ไปที่ใดหรือเจ้าคะ พี่ฉู่?"

เซียนกระบี่ผลิวสันต์เพียงยิ้มเล็กน้อย ไม่ตอบคำถามตรง ๆ นางเพียงยกนิ้วเรียวเคาะเบา ๆ บนโต๊ะไม้เป็นสัญญาณ ก่อนเรียกสาวใช้มาชำระค่าเครื่องดื่มและชา ทั้งหมดทำด้วยท่วงท่าสงบงดงามจนแขกคนอื่นอดเหลียวมองไม่ได้ หลังจากนั้นนางก็ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ พลิ้วไหวดุจสายลมในเช้าวันใหม่ "เจ้าเพียงตามมา…แล้วเจ้าจะเข้าใจ" หลินหยาลุกตาม นางคว้ากระเป๋าของตน เดินเคียงข้างพี่ฉู่ด้วยรอยยิ้มที่ปิดไม่มิด พวกนางก้าวออกจากโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ ผ่านม่านไหมทอเมฆาที่ปลิวตามแรงลมเล็กน้อย เสียงพิณในโรงชาค่อย ๆ เลือนหายไปจนเหลือเพียงเสียงฝีเท้าเบา ๆ บนถนนสิบลี้

เส้นทางฝั่งตอนใต้ทอดยาวใต้ร่มเงาต้นเมเปิ้ลสูงใหญ่ แสงแดดยามสายลอดผ่านใบไม้สีทองแดงระยับเป็นลวดลายบนพื้นดิน ตลอดสองข้างทางมีร้านเล็ก ๆ ที่ขายเครื่องหอม ธูปเทียน และของถวายเรียงราย กลิ่นกำยานหอมจาง ๆ ลอยคลุ้งในอากาศผสมกับกลิ่นดอกไม้สดที่ถูกบูชาตามร้านค้า ฉู่ ซ่วนจื่อก้าวเดินอย่างไม่รีบร้อน ร่างนางเคลื่อนไหวราวกับไร้น้ำหนัก หลินหยาเดินตามอย่างตั้งใจ ระหว่างทางสายตาเธอเหลือบเห็นป้ายไม้เก่าแก่แกะสลักตัวอักษรของศาลเจ้าต่าง ๆ ตั้งเรียงรายไปตามทางศาลเทพโชคลาภ, ศาลเจ้าวารีศักดิ์สิทธิ์… แต่พี่ฉู่ยังคงพานางเดินต่อ จนเมื่อผ่านประตูไม้โค้งที่ประดับด้วยกระดิ่งเงินจำนวนมาก ทั้งสองก็เข้าสู่บริเวณที่สงบยิ่งกว่าเดิม กลางลานกว้างปรากฏศาลเจ้าเก่าแก่หลายหลังตั้งเรียงรายราวกับกำลังเฝ้ามองโลกด้วยสายตาเงียบงัน แสงแดดสะท้อนผิวหลังคากระเบื้องเก่า ขณะที่สายลมพัดกระดิ่งส่งเสียงก้องแผ่วเหมือนคำทักทายจากวิญญาณโบราณ

หลินหยามองไปรอบ ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ "พี่ฉู่…ที่นี่งดงามเหลือเกิน…" ฉู่ ซ่วนจื่อหันมายิ้มให้นาง แววตาคู่นั้นลึกสงบแต่เปล่งประกายความอบอุ่น "ที่นี่คือสถานที่ที่เหล่าเทพเฝ้ามองมนุษย์… ข้าอยากให้เจ้ามาที่นี่ เพราะบางครั้ง…คำตอบไม่ได้อยู่ในใจเราเพียงลำพัง หากอยู่ในสายลมและแสงแดดที่รายล้อมรอบตัวเช่นนี้ มาเถอะ เราจะไปกันต่อ"

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: คุณพี่พาหนูมาที่ที่เขาเป็นเจ้าของ…ใช่ค่ะ น้องไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ 55 โง่อีกฉัน

รางวัล:  (ไอเท็มประกอบฉาก) ชาดอกเหมยหิมะ (ฟื้นฟูจิตใจเล็กน้อย)

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 10.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์

อีเว้นท์ ภารกิจ “มิตรภาพเหนือกาลเวลา”

กลิ่นชาอวลอบอุ่นในโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ ละอองไอร้อนจากกาน้ำชาโปร่งใสลอยขึ้นเป็นเส้นบาง เถียนเฟิงเอนกายอย่างสบายแต่สายตาคมคายยังไม่คลายความสนใจจากสตรีที่นั่งตรงข้าม หลินหยาสวมชุดเรียบง่ายสีอ่อน วันนี้นางดูสดชื่นขึ้น ใต้ตาที่เคยบวมจากการร้องไห้แทบหายไป เถียนเฟิงยกยิ้มมุมปาก แซวด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอก “เหตุใดวันนี้เจ้าดูเหมือนคนละคนกับเมื่อคืน ดวงตาไม่บวมแล้ว แถมยังดูมีชีวิตชีวา” หลินหยายกคิ้ว ตอบพลางจิบชาเบา ๆ “ข้าไปยอดเขาหัวซานมาน่ะไปทุกเช้าเลย อากาศดี ทำให้ใจสงบ” เสียงของนางเต็มไปด้วยความสุขเรียบง่าย เถียนเฟิงกระดกคิ้วเล็กน้อย ยกถ้วยชาขึ้นหมุนในมือ “หัวซานรึ? น่าสนใจ…เจ้าไปเพียงลำพังหรือ”

หลินหยาหัวเราะน้อย ๆ ดวงตาวาวขึ้นเหมือนเด็กอวดของรัก “ข้าไปกับพี่ฉู่…ฉู่ซ่วนจื่อ นางเป็นเซียนกระบี่แห่งยุค สมญา ‘เซียนกระบี่ผลิวสันต์’ งามจนฟ้าอาย ฝีมือกระบี่ก็ไร้ผู้เทียม ข้าโชคดีที่ได้รู้จักและฝึกบำเพ็ญกับนางบ่อย ๆ”

ชื่อที่ออกจากปากนางทำให้เถียนเฟิงชะงักไปเสี้ยววินาที สายตาคมกริบจ้องเงียบ ๆ ราวกำลังทบทวนข้อมูลที่อยู่ในใจ “ฉู่ซ่วนจื่อ…” เขาพึมพำเรียกชื่อ ก่อนจะหลุบตามองถ้วยชา “แน่นอน ข้าเคยได้ยิน นางเป็นบุคคลที่แม้ราชสำนักยังยำเกรงในวิชา ชื่อเสียงเลื่องลอ ข้าแปลกใจที่เจ้าสนิทกับนาง”

หลินหยาหัวเราะใส ๆ “ท่านเถียนเฟิงควรจะชินแล้วไม่ใช่หรือข้ามีมิตรสหายไปทั่วจริง ๆ” เถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย ถอนหายใจในทีพลางยกยิ้มบาง “ข้าชินแล้ว…เพียงแต่ไม่นึกว่าเจ้าจะไปถึงเซียนกระบี่ระดับนั้น” เสียงของเขาเจือความทึ่งปนระคนความห่วงลึก ๆ

หลินหยาหันมามองสายตานั้นแล้วระบายยิ้มอ่อนโยน “อย่าทำหน้าห่วงขนาดนั้นเลย พี่ฉู่เป็นคนดี ข้าอยู่กับนางแล้วสบายใจ”

เถียนเฟิงส่ายหัวเล็กน้อย ยกถ้วยชาขึ้นดื่มช้า ๆ สายตาคมยังกวาดมองหลินหยาเหมือนจะอ่านใจ “ดีแล้ว…หากเจ้ามีใครที่คอยชี้ทางที่ถูกก็ถือว่าโชคดี ข้าเพียงหวังว่าเจ้าจะไม่ให้ใจพาไปในที่ที่ทำร้ายตัวเองอีก” หลินหยาพยักหน้ารับ ยิ้มบาง “จ้า ๆ ข้าเข้าใจ” บรรยากาศอบอุ่นในโรงชาดูสงบลง ความห่วงที่เถียนเฟิงมีต่อหลินหยาแผ่วเบาในอากาศ ในขณะที่หญิงสาวเองก็รู้สึกถึงความอุ่นใจที่มีคนเฝ้าฟังและห่วงใยนางอย่างแท้จริง…

ในโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ กลิ่นชาชั้นดีลอยอบอวลไปทั่วห้อง เถียนเฟิงจิบชาแล้วหันมามองหลินหยาที่นั่งตรงข้ามอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุมว่า “หลินหยา เจ้าไม่ควรเก็บตัวอยู่อย่างเดียวให้เครียด ลองเข้าร่วมกิจกรรมต่าง ๆ ในฉางอันบ้างสิ ไม่ว่าจะเป็นชมการแสดงอุปรากร เข้าสมาคมนักกวี โต้วาทีกับบัณฑิต หรือแม้กระทั่งเรียนวาดภาพ ฝึกฝนการต่อสู้ มันจะเปิดโลกทัศน์ของเจ้า”

หลินหยาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบตามองเขาแล้วส่งสายตาแปลกประหลาดปนรังเกียจ เหมือนจะบอกว่า คนอย่างข้าน่ะหรือ จะทำอะไรพวกนั้น? เถียนเฟิงที่เห็นปฏิกิริยาของนางถึงกับกดขมับในใจ เขาหวนคิดไปถึงครั้งที่พาหลินหยาไปดูอุปรากร…ภาพหญิงสาวกินเสร็จแล้วหลับเป็นตายยังติดตาอยู่ ส่วนสมาคมนักกวี? เถียนเฟิงแทบหลุดหัวเราะ บทกวีของนางคงมีแต่ชมอาหารกับเหล้า

 

โต้วาทีกับบัณฑิต? เถียนเฟิงลอบถอนหายใจ หลินหยาโต้วาทีได้ก็คงมีแค่เรื่องราคาของกินหรือเงินเท่านั้น ฝึกฝนการต่อสู้? เขามองนางอีกทีอย่างพิจารณา ป่วยอย่างนี้…ไม่มีทางไหว

หลินหยาหยิบจอกชาขึ้นมาจิบพลางมองเขานิ่ง “ใต้เท้า ข้าฟังท่านพูดแล้วก็รู้สึกว่าท่านกำลังจะฆ่าข้าอย่างช้า ๆ ด้วยกิจกรรมพวกนั้น” เถียนเฟิงยกมือกุมขมับแล้วหัวเราะในลำคอ “เจ้านี่มัน…ข้าปวดหัวกับเจ้าเหลือเกินหลินหยา” หญิงสาวยักไหล่ ส่งรอยยิ้มขี้เล่นปนท้าทาย “ท่านปวดหัวก็เพราะดันคิดว่าจะเข้าใจข้าง่าย ๆ ไง”

“หาสักอย่างเถอะ ข้าขอร้อง ไม่งั้นเจ้าก็เอาแต่คิดฟุ้งซ่าน” หลินหยาเลยหน้ายู่ใส่เถียนเฟิง นางเลยลุกขึ้นไปถามผู้ดูแลร้านว่านางขอใช้เวทีไม้ไผ่ด้านในสุดที่ว่างได้ไหม? เมื่อได้หลินหยาก็เดินขึ้น ก่อนที่จะหยิบขลุ่ยของตนเองออกมา แล้วเริ่มบรรเลงเพลง ร้อยเรียงจังหวะกับเสียงถ้วยกระทบจานรองเบา ๆ ของแขกประจำ ผู้มีทั้งนักเดินทาง บัณฑิต และขุนนางที่มาคลายเหนื่อยระหว่างทาง ต่อหน้าเถียนเฟิง เป็นครั้งสองที่หลินหยาบรรเลงเพลงต่อหน้าฝูงชนหลังจากที่เคยขึ้นแสดงในหอว่านหงเหริน แต่ตอนนี้หลินหยาไม่ใช่นักดนตรีฝึกหัดอีกแล้ว

เถียนเฟิงได้แต่นั่งมองเพื่อนสนิทคนนี้ด้วยสายตาเหนื่อยใจ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้…เพราะนี่แหละคือหลินหยาในแบบที่เขารู้จัก เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ละสายตาจากจอกชาในมือแล้วจับจ้องไปยังเวทีไม้ไผ่ด้านในสุดที่หญิงสาวขึ้นไปยืน หลินหยาก้าวอย่างมั่นคง แม้ท่าทีจะยังคงซุกซน แต่แววตากลับนิ่งสงบ ราวกับได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว นางยกขลุ่ยขึ้นแนบริมฝีปาก เสียงแรกที่เปล่งออกมาดุจสายลมยามรุ่งสาง ลื่นไหลไปทั่วห้องชา ทำให้บรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงคุยจอแจเมื่อครู่เงียบลงอย่างไม่รู้ตัว แขกที่กำลังยกถ้วยชาค้างไว้ชะงัก หันสายตามายังแหล่งกำเนิดเสียงนั้น ราวกับถูกมนต์สะกด

ท่วงทำนองเริ่มแรกอ่อนโยนแผ่วเบา คล้ายหยดน้ำค้างยามเช้า แต่ค่อย ๆ ไต่ขึ้นเป็นเสียงที่มีพลัง สะท้อนก้องไปทั่วโรงชา คลื่นพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้แล่นไปทั่วห้อง ชโลมใจคนฟังให้สงบและอิ่มเอม เสียงจังหวะเครื่องถ้วยที่กระทบกันเบา ๆ แทรกเข้ากับทำนองเป็นดุริยางค์ธรรมชาติ แขกบางคนหลับตา ปล่อยให้จิตวิญญาณล่องลอยไปกับเสียงเพลง

เถียนเฟิงมองภาพนั้นด้วยสายตาลึกซึ้ง เขาจิบชาช้า ๆ แต่หัวใจกลับเต้นเป็นจังหวะเดียวกับทำนองที่หลินหยาสร้างขึ้น นี่หรือคือสิ่งที่สัจเทพประทานพร…นางเปล่งประกายยิ่งกว่านักดนตรีใดที่ข้าเคยพบ 

เมื่อบทเพลงดำเนินไป เสียงขลุ่ยแปรเปลี่ยนเป็นดุดันเล็กน้อย คล้ายมีคมดาบซ่อนอยู่ในทุกโน้ต จนบัณฑิตผู้หนึ่งถึงกับวางพู่กันลง ขุนนางอีกคนกุมอกแน่นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งทะลุสติของตน ขณะนั้นเถียนเฟิงเอียงศีรษะเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นในรอยยิ้มบาง คำตอบของเจ้า…เจ้าหาแล้ว และมันคือสิ่งที่ทำให้เจ้ายังเป็นหลินหยา

เมื่อบทเพลงจบลง เสียงถอนหายใจพร้อมเสียงปรบมือดังขึ้น หลินหยาลดขลุ่ยลงอย่างสง่างาม รอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้านั้นทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนได้รับแสงแดดในยามเช้า เถียนเฟิงเอ่ยเสียงทุ้มจากมุมห้อง “นั่นแหละ…กิจกรรมของเจ้า เจ้าทำได้ดีกว่าที่ข้าคิดเสียอีก” 

หลินหยาก้าวลงจากเวที เดินกลับมาที่โต๊ะแล้วทำหน้าทะเล้น “เห็นไหม ข้าหาเจอแล้วสิ่งที่ข้าทำได้ดี”

เถียนเฟิงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกจอกชาขึ้น “ใช่ เจ้าทำได้ยอดเยี่ยม หลินหยา…นี่แหละเจ้าในแบบที่เจ้าเป็น” หลินหยานั่งลง ยกถ้วยชาของตัวเองขึ้นจิบพร้อมส่งยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ข้าจะไม่เปลี่ยนตัวเองหรอก แต่ข้าจะหาสิ่งที่ทำให้ข้าเป็นข้า…และวันนี้ข้าเจอแล้ว” เถียนเฟิงพยักหน้า ดวงตาเปล่งประกายอย่างพอใจ “ข้าเพียงอยากให้เจ้าจำไว้ หลินหยา เจ้าคือเจ้า และเจ้ามีค่ามากกว่าที่เจ้ารู้ตัว”

เถียนเฟิงยกจอกชาขึ้นดื่มอีกครั้ง แต่ดวงตาไม่ได้ละไปจากหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามเลยสักนิด เขาเห็นทุกสายตาที่พุ่งเข้ามาหาหลินหยา ทั้งสายตาชื่นชมของเหล่านักเดินทาง บัณฑิตผู้หลงใหลในเสียงเพลง หรือแม้แต่ขุนนางที่แสร้งทำเป็นสุภาพแต่แววตากลับส่อแววสนใจชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้น มีคนกล้าส่งขนมหวานกับชาอีกหลายถ้วยผ่านเสี่ยวเอ้อห์มาวางบนโต๊ะของพวกเขา แถมยังส่งสายตาเลียบเคียงมาที่หลินหยาราวกับอยากชิงความสนใจ

เถียนเฟิงวางจอกชาลงช้า ๆ พัดขนนกในมือหมุนเล็กน้อยเป็นจังหวะ แววตาเรียบเย็นแต่แฝงแรงกดดันที่ทำให้เสี่ยวเอ้อห์ที่เดินผ่านถึงกับชะงัก ลอบกลืนน้ำลายและรีบถอยไปอย่างรวดเร็ว เขาเอ่ยเสียงเรียบต่ำ “วันนี้เจ้าดังเสียจนโรงชานี้แทบจะเปลี่ยนเป็นศาลาสารภาพรักแล้วละหลินหยา” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ เอียงศีรษะมองเขา ดวงตาเป็นประกายเหมือนไม่ใส่ใจสายตาคนอื่น “แล้วไงล่ะ ใครเขาจะมองก็ช่างสิ ข้าเล่นเพลง ข้ากินชา ข้าก็ทำของข้า…จะให้ไปใส่ใจคนอื่นทำไมกัน”

เถียนเฟิงหรี่ตาเล็กน้อย พัดในมือสะบัดเบา ๆ ราวกับปัดอะไรที่มองไม่เห็นออกไป “เจ้ามันช่างไม่รู้ตัวเอาเสียเลย” เขาพูดคล้ายถอนหายใจ แต่ปลายน้ำเสียงกลับมีความหงุดหงิดแฝงอยู่ชัดเจน

“ไม่รู้ตัวอะไร ท่านพูดเหมือนข้าไปยั่วยวนใครงั้นแหละ ทั้งที่ข้าแค่นั่งกินขนมกับท่านอยู่ตรงนี้” หลินหยายกคิ้วทำหน้ายียวน

“ยั่วยวนหรือไม่ยั่วยวน ข้าไม่ว่า” เถียนเฟิงตอบเสียงเรียบ แต่ดวงตาคมคู่นั้นฉายแววคล้ายเสือที่กำลังข่มขวัญฝูงสัตว์รอบ ๆ “แต่ข้ารู้ว่าคนพวกนั้น…กล้ามอง กล้าส่งของให้เจ้า กล้าทำเกินขอบเขตในที่ที่ข้านั่งอยู่ นี่มันหนีเสือมาปะจรเข้ชัด ๆ”

“ท่านนี่มัน…หึงแทนคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้หรือไง” หลินหยาหัวเราะพรืด น้ำตาเล็ดเพราะขำ

เถียนเฟิงหันมาสบตาเธอ สีหน้าเรียบนิ่ง “ไม่ใช่หึง…แค่ปวดหัว เพราะรู้ว่าถ้าเขารู้เรื่องนี้ มีหวังโรงชานี้ได้กลายเป็นซากเถ้าถ่าน” หลินหยายกมือปิดปาก หัวเราะคิกคักอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ “ท่านนี่นะ ข้าก็ว่าเหมือนกัน ถ้าเขารู้…ข้าคงไม่ได้มานั่งดื่มชาสบายใจแบบนี้หรอก”

เถียนเฟิงกอดอก พิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกริบหันกวาดไปทั่วห้อง สายตาทุกคู่ที่จ้องมองหลินหยาอยู่ค่อย ๆ หันหนีไปทีละคนราวกับถูกแรงกดดันมองไม่เห็นบีบคอ เถียนเฟิงกระตุกยิ้มบาง “เจ้ากินต่อเถอะ ข้าจะทำให้คนพวกนี้เลิกสนใจเจ้าเอง”

“โอ๊ย…ท่านนี่มันทั้งปวดหัวทั้งขี้หวงแทนคนอื่นจริง ๆ” หลินหยาส่ายหัวหัวเราะพลางหยิบขนมมากินต่อ แต่ในใจเถียนเฟิงกลับครุ่นคิด มิตรภาพกับเจ้า…มันช่างยากเหลือเกินหลินหยา เจ้าเป็นแค่เจ้าตัวเล็กที่ไม่รู้ว่าตัวเองมีแรงดึงดูดมหาศาลแค่ไหน

บรรยากาศภายในโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ยังคงเงียบสงบ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของใบชาอบอวลทั่วห้อง เสียงลมพัดผ้าม่านไหวแผ่วเบา ทำให้ยิ่งดูเป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การพักใจ ทว่าหลินหยากับเถียนเฟิงกลับไม่รู้เลยว่าใต้เงาม่านบางแห่งนี้มีเงาบุรุษผู้หนึ่งที่ชื่อของเขาสามารถทำให้ขุนนางทั้งราชสำนักตัวสั่น...และเขาเป็นเจ้าของโรงชาแห่งนี้โดยที่ทั้งสองไม่ทันระแคะระคาย

หลินหยายกแก้วชาขึ้นจิบเบา ๆ นัยน์ตาสุกใสคล้ายสบายใจสุดขีดจนลืมทุกความหนักหน่วงในใจไปชั่วขณะ เถียนเฟิงมองนางแล้วถอนหายใจน้อย ๆ พลางหมุนพัดในมือ “เจ้าเล่นขลุ่ยได้เพียงกิจกรรมเดียว มันไม่พอหรอกหลินหยา เจ้าต้องหาสิ่งอื่นให้ตัวเองทำบ้าง ไม่อย่างนั้นเจ้าก็จะคิดฟุ้งซ่านเรื่องพวกนั้นอยู่ร่ำไป” หญิงสาววางแก้วชา เอียงคอทำหน้าคิดคล้ายเด็กน้อย “แล้วจะให้ข้าทำอะไรเล่า? ดูกวีก็หลับ โต้วาทีหัวสมองปลาทู ต่อสู้ข้าก็สู้ลมไม่ไหว วาดรูป…อืม…วาดทีไรออกมาเป็นรูปอาหารทุกที”

“นั่นแหละปัญหา เจ้าไม่ลองหาอะไรที่เจ้าไม่ถนัดบ้างเล่า? บางทีความท้าทายอาจทำให้เจ้ามีสิ่งใหม่ให้ยึด” เถียนเฟิงหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเอ็นดู

หลินหยาหรี่ตาใส่ “ท่านนี่ชอบสั่งสอนจังนะ ข้าเป็นสตรีนะจะให้ไปหัดยิงธนู หัดกระโดดบนหลังม้าไหมเล่า?”

“ก็น่าสนใจไม่ใช่หรือ?” เถียนเฟิงกระตุกยิ้ม “ข้าสามารถหาครูสอนดี ๆ ให้เจ้าได้”

“เฮอะ! ครูดี ๆ ของท่านจะไม่ทำให้ข้าตายคาอานม้าก่อนหรือ?” หลินหยากอดอก ขยับตัวเอนพิงพนักเก้าอี้อย่างหงุดหงิดนิด ๆ แต่รอยยิ้มยังเจือความขี้เล่นอยู่

เถียนเฟิงมองนางแล้วส่ายหัวเล็กน้อย แววตาอ่อนโยนฉายแววเหนื่อยใจ “เจ้ามันดื้อยิ่งกว่าม้าพยศเสียอีก” หลินหยาหัวเราะคิกคัก “ก็เพราะข้าเป็นหลินหยายังไงล่ะ ไม่ใช่ใครอื่น” ทั้งสองพูดคุยกันไปอย่างเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันทุกแง่มุม ไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังม่านชั้นในสุดภายในวังหลวง มีสายตาคมกริบจับจ้องมาที่อย่างเย็นเยียบ แววตานั้นหากรู้เรื่องนี้คงทั้งสั่นคลอนด้วยแรงหึงหวงที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกสิ่ง หากข่าวนี้เล็ดลอดไปถึงคน ๆ นั้นจริง...คลื่นลมคงได้ปั่นป่วนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

หลินหยาหน้ายู่เธอมองหน้าเถียนเฟิง แล้วคิดว่าจะทำอะไรดี สุดท้ายหลินหยาก็นึกออก เธอเลยนั่งนับเหรียญอู่จู ตำลึงทอง ตำลึงเงินของตัวเองเล่น..เหมือนแบบคนมองเห็นเงินแล้วสบายใจแทน  เถียนเฟิงยกคิ้วขึ้นสูงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นหลินหยาล้วงถุงเงินออกมาแล้วเทเหรียญอู่จู ตำลึงเงิน และตำลึงทองออกมากองบนโต๊ะไม้ไผ่ กลิ่นชาอบอวลผสมกับเสียงเหรียญกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊งคล้ายเพลงประกอบพิธีกรรมของนางสาวผู้รักเงินจนล้นหัวใจ หญิงสาวนั่งไขว่ห้างพลางเริ่มนับทีละกอง “อู่จูหนึ่งร้อย…อู่จูสองร้อย…ตำลึงเงินหนึ่ง…อื้อหือ สบายใจจริง ๆ” แก้มของเธอย่นนิด ๆ อย่างคนอารมณ์ดี ยามที่นับเงินจนครบก็ยิ้มหวานเหมือนเจอแสงแห่งชีวิต

เถียนเฟิงนั่งมองภาพตรงหน้าพร้อมกุมขมับเบา ๆ พัดในมือหยุดนิ่ง เขาเอ่ยเสียงเรียบที่แฝงความขำขัน “หลินหยา นี่เจ้ากำลังคลายเครียดด้วยการนับเงินงั้นหรือ?” หลินหยาเหลือบตามองเขา พลางยักไหล่อย่างไม่ทุกข์ร้อน “แล้วทำไมเล่า? เวลาข้าเห็นเงิน ข้ารู้สึกว่าชีวิตยังมีหวัง ไม่ต้องพึ่งใคร ไม่ต้องขอใคร นี่แหละสิ่งที่ทำให้ข้ามีความสุข”

“เจ้ามีวิธีปลอบใจตัวเองที่…แปลกเกินไปแล้ว” เถียนเฟิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่รอยยิ้มมุมปากก็หลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว “ข้าไม่รู้จะพูดอะไรกับเจ้าแล้ว”

“พูดอะไรก็พูดไปสิ” หลินหยาตอบอย่างกวน ๆ ขณะเก็บเหรียญเรียงเป็นกองเล็กกองน้อย “ข้าจะนับต่อจนจบ” ยนเฟิงส่ายหัวเบา ๆ มองภาพหญิงสาวที่มีความสุขกับเงินก้อนเล็กก้อนน้อยราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า เขาเอนหลังพิงพนัก ปล่อยให้นางนับเงินต่อไปอย่างใจเย็น…แม้ในใจจะบ่นไม่หยุดว่า นี่มันเพื่อนข้าเองจริง ๆ หรือ…

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

ความชำนาญศาสตร์การดนตรี

ทุกการโรลเพลย์บรรเลงดนตรี 10,000 ไบต์ให้ฝูงชนฟังได้รับ

ตัวคุณได้รับ (เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม) = 5 x 5 = +25 คุณธรรม

อื่น ๆ: เพราะผู้หญิงฮิวใจ ทำให้เรากำลังรู้สึกได้รับความรักที่ดี เขิน

รางวัล: "บัตรเข้าชมการแสดงอุปรากร" (ไอเท็มประกอบฉาก), + 25 คุณธรรม

(ถ้าค่าคุณธรรมเท่ากับชื่อเสียงนี้คือหลินหยาดังมากนะ 20k)

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน - ยามโหยว่ เวลา 15.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์

อีเว้นท์ ภารกิจ “เคล็ดลับขนมหวานและความลับขันที: แผนการพิชิตใจจงฉางชื่อ”

เสียงฝีเท้าของผู้คนยังคงคลอเคลียอยู่ตามถนนสิบลี้ยามบ่ายคล้อย แสงแดดยามเซินทอดผ่านช่องระหว่างตึกหินโบราณ ทาบเส้นแสงทอดยาวบนพื้นกรวด เสี่ยวจ้าวจื่อก้าวนำเล็กน้อยหันมาส่งยิ้มบาง “โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องชานักนะขอรับ ทั้งชาดอกไม้หอมกรุ่น ชาใบอ่อนก็ล้วนเลิศ รสชาติหายากนัก เราเข้าไปข้างในกันเถอะ” น้ำเสียงเขามีประกายตื่นเต้นแบบเด็กที่อยากพาเพื่อนไปรู้จักโลกเล็ก ๆ ที่ตนเองภูมิใจ

หลินหยาที่ก้าวตามมามองร้านก่อนมีใบหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเหมือนฝืนรอยยิ้มออกมา…เพราะความจริงนางรู้อยู่เต็มอกว่าที่นี่หาใช่โรงชาธรรมดาไม่ เจ้าของแท้จริงคือใครเล่าหากไม่ใช่จางกงกง คนที่ไม่ว่าอยู่ในคราบใดก็หวงนางจนแทบจะกลืนกิน นางพ่นลมหายใจเบา ๆ คำพูดของเสี่ยวจ้าวจื่อไหลผ่านหูแต่ใจกลับสั่นไหวไปไกลนัก ภาพความทรงจำเมื่อวานยังแจ่มชัด ความหึงโหดและรอยพิษหวานที่ทิ้งอยู่บนเรือนกายทำเอาหญิงสาวต้องใส่เสื้อผ้าหนา ๆ ปกปิด แม้เป็นฤดูใบไม้ร่วงก็ยังแฝงความผิดแผกให้หัวใจเต้นแรงไม่หยุด

ม่านไหมลวดลายเมฆาทอเงินปลิวไหวเบา ๆ ยามทั้งสองก้าวสู่ตัวโรงชา กลิ่นหอมละมุนจากเหมยฮวาแห้งอบไฟคละคลุ้งปะปนกับกลิ่นชาเฉิงลู่ชิงยาอันเลื่องชื่อจนหลินหยายกมือต้องปิดปากกลั้นยิ้มขื่น แสงสีอำพันของดวงตะวันยามใกล้โพล้เพล้ลอดผ่านระแนงไม้ สาดเงาเป็นลายริ้วบนโต๊ะน้ำชาไม้หอม เสียงดนตรีดังแผ่วจากเวทีไม้ไผ่ด้านในสุด ล้อไปกับเสียงถ้วยกระทบจานรองเบา ๆ ของแขกนักเดินทางและบัณฑิตผู้มาคลายความเมื่อยล้าออกไปกับจอกชา

เสี่ยวจ้าวจื่อมองรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจเขาพูดเสียงเบาว่า “แม่นางหลิน…ชาที่นี่ นับเป็นดั่งจันทร์หลังเมฆมองไม่เห็นแต่กลับชัดในใจรสละมุนแต่ล้ำลึก ข้าอยากให้ท่านได้ลองจริง ๆ ขอรับ” ดวงตาเขาเป็นประกายซื่อ ๆ ไร้เดียงสา ต่างจากความคิดที่กำลังตีวนในอกของหลินหยา

หญิงสาวยกมือลูบปลายแขนเสื้อแน่นขึ้นเล็กน้อย รู้สึกทั้งเขินทั้งกังวล หากจางกงกงรู้ว่านางเหยียบเข้ามาที่นี่กับชายอื่น…จะหึงโหดถึงเพียงไหนกันหนอ? ใจเต้นรัวแต่ก็ต้องซ่อนเร้นความคิดไม่ให้เสี่ยวจ้าวจื่อไหวตัว เธอฝืนยิ้มบางตอบ “ได้สิ…เจ้าว่าเช่นนั้น ข้าก็อยากลองเหมือนกัน” เสียงหัวเราะคิกคักของบัณฑิตโต๊ะข้าง ๆ คล้ายดึงสติหลินหยาให้อยู่กับปัจจุบัน กลิ่นชาเฉิงลู่ชิงยาอวลคลุ้งอยู่รอบกาย เธอขยับนั่งลงที่โต๊ะติดหน้าต่าง ใจภาวนาเงียบ ๆ 

ว่าอย่าให้ใครบางคนรู้เลย…ว่าตอนนี้นางกำลังจิบชาที่โรงชาของเขาเอง

บรรยากาศสงบเงียบในมุมส่วนตัวของโรงชา เสียงดนตรีดังคลอแผ่วเบากับกลิ่นชาที่คละคลุ้งรอบกายทำให้ทุกคำพูดเหมือนชัดเจนยิ่งขึ้น เสี่ยวจ้าวจื่อยกถ้วยชาขึ้นจิบเบา ๆ ก่อนจะวางลงแล้วหันมาจ้องมองหลินหยา ดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นสั่นไหวด้วยความจริงใจที่เขาอยากจะบอกมาเนิ่นนาน เขายกยิ้มบาง “แม่นางหลิน ข้าจะบอกความลับบางอย่างให้ท่านรู้ขอรับ…ความจริงแล้วท่านจางกงกงหาใช่คนโหดร้ายเสมอไปไม่”

หลินหยาที่กำลังจับถ้วยชาอยู่ชะงักไปทันที เธอหันหน้ามามองเขาเต็มตา 

เสี่ยวจ้าวจื่อสูดหายใจลึกก่อนเล่าต่อ “ตั้งแต่ข้าเข้าวังหลวงเมื่อยังเล็ก นอกจากอาจารย์เติ้งแล้ว…ก็มีเพียงท่านจางกงกงนี่แหละที่คอยช่วยเหลือข้า เขามักจะหาทางให้ข้าได้เรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ มากมาย สนับสนุนข้าแม้ข้าจะเป็นเพียงขันทีตัวเล็ก ๆ ไม่มีค่า ไม่มีใครแล เขาช่วยข้าจากปัญหามากกว่าหนึ่งครั้ง…ถ้าไม่มีเขา ข้าคงไม่รอดมาเป็นข้าตรงนี้หรอกขอรับ”

เสียงนั้นหนักแน่นจนหลินหยาแทบวางถ้วยชาลงไม่ถูก หัวใจเต้นแรงพร่า นางเบิกตากว้าง “หา…อะ อะไรนะ!! จางกงกงน่ะนะ?!” ความคิดปะทะกันในหัวจนแทบระเบิด เธอกำมือแน่นใต้โต๊ะ ความทรงจำเรื่องเขาที่หึงโหดลงโทษไม่ปรานี แสดงความเป็นเจ้าของราวกับจะขยี้นางให้เละ…มันคือคนเดียวกันจริงหรือ?

หลินหยาแทบกัดฟันแน่น “ไหนทีว่าหึงข้าแทบจะฆ่าใครที่มองข้า…แล้วทำไมถึงคอยช่วยเจ้าด้วยล่ะ เสี่ยวจ้าวจื่อ…มันคนเดียวกันจริงหรือ?” น้ำเสียงเธอทั้งสั่นทั้งแฝงความอึ้งปนงุนงง

เสี่ยวจ้าวจื่อยิ้มเศร้าก้มศีรษะลงเล็กน้อย “จริงขอรับ แม่นางหลิน อาจเพราะท่านไม่เคยเห็นอีกด้านหนึ่งของเขา เขาเป็นคนเข้มงวด แต่ในความเข้มงวดนั้น…เขามีความเมตตาที่แฝงลึก ข้าเคยล้มเหลวเคยถูกกดดันจนแทบไม่มีที่ยืนแต่เขาก็ยื่นมือมาหาข้า…” คำพูดนั้นยิ่งทำให้หลินหยาสั่น เธอหน้าแดงจัดด้วยทั้งความอับอายและความงุนงง 

“อีตาหมอนั่นน่ะนะ…คนที่ทั้งกัดทั้งหึง ทั้งขู่ ทั้ง…โอ๊ยย!!” นางแทบอยากเอาหน้าซุกโต๊ะหนีไปเสียให้พ้น แต่ในใจลึก ๆ กำลังสั่นสะท้านเพราะความจริงที่นางไม่เคยรู้มาก่อนเลย

“กัด…หรือขอรับ?” 

เสี่ยวจ้าวจื่อทำหน้ามึนงงหัวเอียงเล็กน้อยพลางขมวดคิ้วน้ำ เสียงที่ออกมาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ แต่ยิ่งทำให้หลินหยาหน้าแดงก่ำราวกับผลทับทิมสุกทันที นางแทบอยากตบปากตัวเองที่เผลอหลุดคำนั้นออกมา รีบหันหน้าไปอีกทาง มือยกถ้วยชาขึ้นปิดริมฝีปากอย่างลนลาน 

“มะ…ไม่มีอะไร ๆ ไม่มีทั้งนั้นแหละ!! เจ้าอย่ามาสงสัยให้มากความเลยนะ!” นางเร่งเปลี่ยนเรื่องทันที “ว่าแต่…เหตุใดเจ้าไม่บอกข้ามาตั้งแต่แรกเล่าว่าท่านจางกงกงเคยช่วยเจ้า?”

เสี่ยวจ้าวจื่อกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ “ข้าลืมไปเสียสนิทเลยขอรับ…” คำตอบง่าย ๆ ตรงไปตรงมาจนหลินหยาถึงกับแทบล้มหน้าทิ่ม นางยกมือกุมขมับแล้วบ่นงึมงำเสียงอ่อย “ข้าเป็นห่วงเจ้าจนแทบคิดหาทางปกป้องอยู่ตั้งนาน…กลัวว่าจางกงกงจะทำร้ายเจ้าซะอีก ความจริงเขากลับเอ็นดูเจ้ามาตลอดนี่นา” เสี่ยวจ้าวจื่อพยักหน้าช้า ๆ สีหน้าฉายชัดถึงความจริงใจ “ใช่แล้วขอรับ…สำหรับข้า เขาเหมือนพ่อคนที่สอง รองจากอาจารย์เติ้งเลยทีเดียว หากไม่มีเขา ข้าคงไม่อาจยืนมานั่งตรงนี้ได้อย่างทุกวันนี้”

หลินหยาที่ได้ยินถึงกับหรี่ตาลงเล็กน้อย ความเขินที่ยังไม่หายผสมกับความขี้เล่นโดยธรรมชาติทำให้นางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางยักคิ้วใส่อีกฝ่าย “งั้นเจ้าจะรับแม่สักคนเพิ่มไหมล่ะจ๊ะ?” เสียงหวานของนางเอื้อนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น

เสี่ยวจ้าวจื่อถึงกับตะลึงค้าง หูแดงเถือกแทบถึงปลายผม มือสั่นน้อย ๆ รีบก้มหน้าหลบตาหลินหยา “แ…แม่นางหลินพูดเช่นนี้ ขะ…ข้าจะเอาอะไรไปตอบดีเล่า…ขอรับ!” ใบหน้าเขาแดงจัดเสียยิ่งกว่าหลินหยาเสียอีก จนบรรยากาศที่มุมสงบของโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์เต็มไปด้วยความเขินปนความอบอุ่นที่ยากจะอธิบาย

ในขณะที่เสียงดนตรีแผ่วเบาดังคลอในโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ ขณะที่กลิ่นชาเฉิงลู่ชิงยาลอยอบอวลอยู่รอบตัวทั้งสองนั่งอยู่ในที่เงียบสงบ เสี่ยวจ้าวจื่อก้มมองถ้วยชาที่อยู่ตรงหน้าแล้วเงยขึ้นสบตาหลินหยา ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ “ตั้งแต่วันที่แม่นางหลินพูดว่าจะทำของหวานมอบให้ท่านจางกงกง… ข้าก็คิดอยู่ตลอดว่าข้าเองก็อยากจะหาหนทางตอบแทนท่านเหมือนกันขอรับ แต่ข้าไม่รู้เลยว่าจะทำเช่นไรดี…”

หลินหยาที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นดื่มชะงักเล็กน้อยก่อนจะวางถ้วยลง ริมฝีปากแดงน้อย ๆ คลี่ยิ้มบาง นางเอนตัวพิงพนักไม้ เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมา 

“เพียงเท่านี้เองรึ? เรื่องง่ายนิดเดียวเสี่ยวจ้าวจื่อ” นางเอียงคอมองเขาอย่างขี้เล่น แววตาทั้งอบอุ่นและเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น “ถ้าเจ้าอยากตอบแทนเขา งั้นเรามาทำไปด้วยกันสิ เจ้าเองก็ช่วยข้าคิดค้นขนมหวานพิเศษเพื่อมอบให้ท่านจางกงกงโดยใช้ข้อมูลทั้งหมดที่เราได้มา จะดีไหม?”

เสี่ยวจ้าวจื่อเบิกตากว้างเล็กน้อยมองหลินหยาเหมือนเธอเป็นแสงสว่างที่ส่องทะลุเข้ามาในความมืดทึบของชีวิตขันทีอย่างเขา เขาพยักหน้าช้า ๆ แต่หนักแน่นเต็มไปด้วยความรู้สึก “ถ้าเป็นเช่นนั้น… ข้าก็จะถือว่าเป็นเกียรติที่สุดแล้วขอรับ แม่นางหลินพูดถูก เรารู้แล้วว่าท่านชอบชารสอ่อน ไม่ชอบของหวานจัด หากเราเริ่มจากสิ่งนี้แล้วลองผสมผสานลงไปในตำราที่ข้ามีอยู่…มันคงจะออกมาเป็นขนมที่พิเศษไม่เหมือนใครแน่ ๆ”

หลินหยายิ้มตาหยี ยกนิ้วขึ้นแตะปลายคางของตนอย่างครุ่นคิด “ใช่แล้ว บางที…อาจจะต้องมีรสที่ละมุนพอ ๆ กับชารสอ่อน แต่แอบซ่อนหวานบาง ๆ ไว้ เหมือนรอยยิ้มที่เขาไม่ค่อยแสดงให้ใครเห็น…เป็นของหวานที่ไม่ใช่ของหวานจัดแต่เมื่อได้ลิ้มแล้วกลับยากที่จะลืม” เสี่ยวจ้าวจื่อฟังแล้วแก้มขึ้นสีระเรื่อด้วยความทึ่งและชื่นชม เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย “หากได้ทำร่วมกับแม่นางหลิน ข้าก็มั่นใจว่าขนมชิ้นนั้นจะไม่ใช่เพียงของหวานธรรมดา แต่จะเป็นสิ่งที่สื่อความหมายถึงหัวใจของท่านด้วยขอรับ”

หลินหยาเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วหัวเราะน้อย ๆ พลางยกถ้วยชาขึ้นชนกับของเขาเบา ๆ “งั้นก็ตกลงนะเสี่ยวจ้าวจื่อ ต่อจากนี้…เราจะสร้างของหวานที่ไม่เคยมีใครได้ลิ้มลองขึ้นมา เพื่อมอบให้กับคนที่สำคัญที่สุดคนนั้น” บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นชาและเสียงหัวใจเต้นก้องอยู่ในอกของทั้งสองคน 

ขนมหวานนั้นยังไม่ได้ถือกำเนิดขึ้นมา แต่ความตั้งใจร่วมกันในยามนี้กลับทำให้ทั้งคู่รู้สึกว่า สิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้…จะพิเศษยิ่งกว่าของหวานใด ๆ ที่เคยมีมา และหลังจากนี้ทั้งสองก็ลงมือทดลองทำขนมหวานขึ้นมาแล้วล่ะ รอแค่ให้หนูทดลองเข้ามาชิม

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เอาเข้าไป เขินจังเขินเลยค้าบบบบรับแม่สักคนไหม พร้อมเป็นค้าบ

รางวัล: -

XueXi ดี

วันที่ 23 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามจื่อ เวลา 23.00 - 01.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

ยามวิกาลในเมืองฉางอัน ท้องถนนเงียบกว่าตอนกลางวันมากนัก ร้านรวงหลายแห่งปิดไฟลง เหลือเพียงโคมไฟบางดวงที่แขวนเรียงรายตามเส้นทาง ลมค่ำพัดเอื่อยพาเอากลิ่นชื้นของหมอกผสมกลิ่นไม้สนมาแตะจมูก เสวี่ยซีเดินทอดน่องไปตามทางหินเรียบด้วยก้าวช้าๆ หลังจากคืนก่อนที่หอดาราเฟยเทียนทำให้เขารู้สึกเหมือนโลกเปิดกว้างขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ปลายทางของการเดินคืนนี้คือ ร้านชาเมฆาซ่อนจันทร์ สถานที่ที่ผู้คนร่ำลือถึงมานานว่ามีชาที่หอมละมุน และเป็นแหล่งพักใจของนักปราชญ์ ขุนนาง และนักเดินทางผู้แสวงหาความสงบ ร้านนี้เปิดถึงยามดึก มีเพียงแสงโคมสลัวและกลิ่นชาลอยอบอวลอยู่รอบเรือน เสียงน้ำจากบ่อเล็กกลางสวนหย่อมดังเป็นจังหวะคล้ายเสียงพิณบางเบา

เสวี่ยซีผลักบานประตูไม้เข้าไปอย่างแผ่วเบา สายตาไล่มองรอบร้านที่แทบไร้ผู้คน โต๊ะส่วนใหญ่เงียบว่าง มีเพียงสองสามโต๊ะที่ยังมีแขกนั่งจิบชาเงียบๆ แต่สายตาของเขาก็หยุดลงเมื่อเห็นเงาร่างหนึ่งที่มุมด้านในสุด หมานเฉียน บุรุษอาภรณ์สีขาวผู้สงบนิ่ง กำลังนั่งตรงหน้าตะเกียงน้ำมันที่ส่องแสงอุ่น เขามีตำราเล่มหนาเปิดวางอยู่ และมือข้างหนึ่งคีบถ้วยชาขึ้นจิบเป็นจังหวะ

เสวี่ยซีใจเต้นวูบ รู้สึกทั้งตื่นเต้นและดีใจโดยไม่รู้สาเหตุ เขารีบก้าวเข้าไปใกล้ ยกมือตรงหน้าอกค้อมตัวเล็กน้อย “ไม่คาดคิดว่าจะพบท่านที่นี่”

หมานเฉียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมสงบนิ่งเช่นเคย “เจ้าก็มาดื่มชาที่นี่หรือ?”

“ใช่ ข้าได้ยินว่าที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องชา... แล้วท่านเล่า มาทำสิ่งใด?”

หมานเฉียนปิดตำราแผ่วเบา วางลงข้างกาย “มาศึกษาและพักใจในคราวเดียวกัน ยามค่ำเหมาะแก่การอ่านตำราดาราศาสตร์”

เสวี่ยซีชะโงกหน้ามองเล็กน้อย “เป็นตำราดาราศาสตร์จริงๆ ด้วย...” เขาพึมพำอย่างสนใจ ก่อนจะเอ่ยอย่างเก้อเขิน “ข้าขอนั่งร่วมโต๊ะด้วยได้หรือไม่”

หมานเฉียนพยักหน้าเพียงเล็กน้อยเป็นการอนุญาต เสวี่ยซีจึงรีบลากเก้าอี้ไม้เข้ามานั่งตรงข้าม กลิ่นชาอุ่นๆ ลอยมาตามลมในร้าน ทำให้บรรยากาศสงบผ่อนคลาย

“ท่านกำลังอ่านเรื่องใดอยู่หรือ” เสวี่ยซีเอ่ยถาม

“ตำราเก่า ว่าด้วยการคำนวณการโคจรของดวงดาวและจันทรา” หมานเฉียนพลิกหน้ากระดาษให้ดู ภายในเต็มไปด้วยตัวอักษรและสัญลักษณ์เชิงคำนวณที่เสวี่ยซีไม่อาจเข้าใจ

ดวงตาอำพันของเสวี่ยซีเบิกกว้าง เขาชี้ไปที่เส้นโค้งประหลาด “นี่คืออะไรหรือ?”

“นั่นคือเส้นการโคจรของดวงจันทร์ เปรียบเทียบกับดาวฤกษ์ในช่วงหนึ่งเดือนเต็ม” หมานเฉียนอธิบายเสียงเรียบ “เมื่อเปรียบเทียบเช่นนี้ เราจะคำนวณได้ว่า วันใดจะเกิดจันทร์เต็มดวง หรือแม้แต่สุริยุปราคาและจันทรุปราคา”

“โอ้ เช่นนั้นท่านสามารถรู้ล่วงหน้าได้เลยหรือว่าเมื่อใดจะมีสุริยุปราคา?” เสวี่ยซีโน้มตัวมาข้างหน้า ตื่นเต้นราวกับเด็ก

“หากคำนวณได้แม่นยำ ก็ใช่” หมานเฉียนพยักหน้า “แต่ในตำราโบราณยังมีข้อผิดพลาดอยู่มาก ข้าจึงพยายามตรวจสอบด้วยการสังเกตท้องฟ้าด้วยตนเอง”

เสวี่ยซีพยักหน้าหงึกหงัก แม้ไม่เข้าใจทั้งหมดแต่ก็จับใจความได้ว่า การคำนวณยืนยันกับการสังเกตนั้นสำคัญพอๆ กัน

ไม่นานพนักงานร้านก็นำชามาตั้งตรงหน้า เสวี่ยซีลองจิบ กลิ่นหอมสดชื่นและรสขมเล็กน้อยแล่นเข้าสู่ลำคอ เขาหันไปยิ้ม “อร่อยนัก สมกับที่ได้ยินมา”

หมานเฉียนเพียงยกถ้วยจิบโดยไม่แสดงสีหน้า แต่ก็ดูเหมือนเห็นด้วยในความเงียบ

เสวี่ยซียิ้มกว้างด้วยความพอใจ แล้วพูดต่อ “ท่านหมานเฉียน คืนก่อนท่านบอกว่าดาวสามารถบอกฤดูกาลได้ ข้ายังสงสัย หากเป็นฤดูหนาว เราจะดูดาวดวงไหนเป็นหลัก”

หมานเฉียนยกสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง กระจกใสบานกว้างเผยให้เห็นฟากฟ้า “ฤดูหนาว ให้ดูดาวอู๋เจ่อ นั่นคือกลุ่มดาวที่สว่างและอยู่สูงยามค่ำ หากมันปรากฏตรงศีรษะ แปลว่าหน้าหนาวมาถึงแล้ว”

เสวี่ยซีอ้าปากน้อยๆ ด้วยความทึ่ง “ราวกับดวงดาวคอยบอกเราทุกสิ่ง...”

“ดวงดาวมิใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ หากแต่เป็นสัญลักษณ์แห่งกาลเวลา” หมานเฉียนตอบเรียบๆ “ใครที่ใส่ใจย่อมอ่านมันได้”

“ข้าอยากอ่านให้ได้เช่นท่านบ้าง” เสวี่ยซีพูดเสียงจริงจังอย่างไม่ปิดบัง “หากข้าสังเกตทุกคืน ข้าจะทำได้ไหม?”

“ได้ หากเจ้ามีความเพียร” หมานเฉียนวางตำราลง “ข้าจะเขียนแผนที่ดาวเบื้องต้นให้เจ้าสักชุด เอาไว้ศึกษา”

เสวี่ยซีเบิกตากว้างด้วยความดีใจ “จริงหรือ!?”

หมานเฉียนเพียงพยักหน้า “แต่เจ้าต้องจำไว้ว่ามันเป็นเพียงพื้นฐาน หากอยากรู้ลึกกว่านี้ ต้องเรียนรู้การคำนวณด้วย”

เสวี่ยซีรีบจดจำในใจ ดวงตาอำพันส่องประกายวาววับ

เวลาล่วงเลยจนใกล้ยามสอง บรรยากาศร้านเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงน้ำหยดในสวนและกลิ่นชาที่คละคลุ้ง เสวี่ยซียังนั่งฟังหมานเฉียนอธิบายทีละน้อย ทั้งเรื่องเส้นทางสุริยะ เรื่องการแบ่งฤดูกาลตามดวงดาว และวิธีบันทึกผลการสังเกต เขาพยายามจดจำทุกถ้อยคำราวกับกลัวจะหล่นหาย

กระทั่งหมานเฉียนปิดตำราในที่สุด “ตามข้ามา”

“จะพาข้าไปไหนเหรอ”

“พาเจ้าไปศึกษาสิ่งที่จำเป็นที่หอดาราเฟยเทียน”

XueXi ดี

วันที่ 24 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางกงกง

สวนจื่อเถิงยังคงเงียบงามตามเคย กลีบดอกม่วงครามลอยตามลมอ่อนร่วงโรยลงมาบนทางเดินราวกับม่านหมอกแห่งฤดูวสันต์ เสวี่ยซีก้าวเข้ามาในศาลา ใบหน้าของเขามีร่องรอยความครุ่นคิดมากกว่าความสดใสในทุกวัน

ห่าวหมิงนั่งอยู่แล้ว มุมเดิมเช่นเคย หลังตรง ดวงตาสงบนิ่งทอดมองเงาน้ำ เสวี่ยซีเดินเข้าไปใกล้ ก่อนนั่งลงตรงข้ามโดยไม่รีรอเช่นครั้งก่อน

น้ำเสียงของเขาเบากว่าทุกครั้ง คล้ายคนที่ลังเล แต่ยังคงพยายาม “ข้าอยากรบกวนเจ้าสักเรื่องหนึ่ง”

ชายหนุ่มหันตามอง เขาไม่ได้ขมวดคิ้วหรือแสดงความรำคาญ แต่รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ

เสวี่ยซีกำมือบนตักแน่นเล็กน้อย ก่อนสูดหายใจลึกแล้วกล่าว “ข้ามีคนรักอยู่แล้ว… เจ้าคงรู้ ข้าอยากทำให้เขาประทับใจ อยากให้เขาเห็นว่าข้าไม่ได้เป็นเพียงคนไร้เดียงสาที่พึ่งพาผู้อื่นอยู่ตลอด แต่ข้ากลับไม่รู้เลยว่าควรเริ่มจากสิ่งใดดี”

สายตาคมของห่าวหมิงจับจ้องเขาอยู่เงียบ ๆ ครู่หนึ่ง จนเสวี่ยซีเผลอก้มหน้าลงด้วยความประหม่า

ท้ายที่สุด ห่าวหมิงเอ่ยออกมา “เจ้าพูดตรงไปตรงมา นั่นก็นับว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี”

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ ดวงตาสีอำพันสะท้อนความคาดหวัง

“หากเจ้าต้องการให้คนรักประทับใจ” ห่าวหมิงพูดช้า ๆ แต่หนักแน่น “อย่าพยายามสร้างสิ่งที่เจ้ามิใช่ ให้เป็นในสิ่งที่เจ้ามีอยู่แล้ว เพียงแต่ทำให้มันมั่นคงขึ้น ตัวตนของเจ้าคือสิ่งที่เขามองเห็นมาตลอด หากจะพิสูจน์ ก็ต้องพิสูจน์ว่าเจ้ายืนอยู่ได้ด้วยตนเอง ไม่ใช่เพราะแสร้งทำ”

คำพูดสั้น ๆ กลับเหมือนมีน้ำหนักมากกว่าที่เสวี่ยซีคาดคิด เขานิ่งไปอึดใจ ก่อนพึมพำเบา ๆ “พิสูจน์…ว่าเรายืนอยู่ได้ด้วยตนเอง”

ห่าวหมิงพยักหน้าเพียงเล็กน้อย “สิ่งเล็ก ๆ ก็เพียงพอ หากเจ้าจะทำเพื่อเขา เริ่มจากความจริงใจ แล้วเสริมด้วยความพยายามที่เจ้าทำได้จริง”

เสวี่ยซีจ้องหน้าอีกฝ่าย ดวงตาฉายแววซาบซึ้ง “ข้า…ขอบคุณเจ้ามาก คำพูดของเจ้าทำให้ข้ามองเห็นอะไรชัดขึ้นกว่าเดิม”

บรรยากาศในศาลาเงียบลงอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นความเงียบที่อบอุ่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

เสวี่ยซีวางตะกร้าที่ถือมาลงบนโต๊ะ ก่อนดึงห่อเล็ก ๆ และขวดสุราเบญจมาศออกมา วางต่อหน้าห่าวหมิง “นี่ ขนมไหมฟ้าและสุราเบญจมาศ ข้าอยากฝากให้เจ้าอีกครั้ง…ไม่ใช่แค่เพราะเป็นของฝากธรรมดา แต่เพราะข้าอยากแสดงความขอบคุณในสิ่งที่เจ้าบอกแก่ข้าในวันนี้”

ห่าวหมิงมองสิ่งของตรงหน้าเงียบ ๆ มือใหญ่เอื้อมมารับอย่างไม่ปฏิเสธ เพียงเอ่ยคำสั้น ๆ แต่ชัดเจน “ข้าจะจำไว้”

เสวี่ยซีคลี่ยิ้มบาง ความร้อนรนในใจคลายลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เขายังมีบางสิ่งค้างคา จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น “หากไม่รังเกียจ หลังจากนี้ เจ้าจะไปจิบชากับข้าที่โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์หรือไม่? ข้าอยากคุยกับเจ้าอีกสักหน่อย ที่นั่นเงียบและเหมาะกว่านี้”

ห่าวหมิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมหันมาสบกับเขา ก่อนตอบเพียงสั้น ๆ “ได้สิ”

เพียงคำเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เสวี่ยซีรู้สึกเบาใจ เขาลุกขึ้นยืน หยิบตะกร้ามาถือก่อนรอให้อีกฝ่ายก้าวลงจากศาลาไปพร้อมกัน

ทางเดินในสวนทอดยาวไปสู่ย่านการค้าซึ่งโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ตั้งอยู่ ร้านชานั้นโด่งดังเรื่องบรรยากาศสงบ ร่มรื่นด้วยม่านไม้ไผ่และเสียงสายธารที่ไหลอยู่ด้านหลัง เมื่อทั้งคู่ก้าวเข้าสู่โรงชา กลิ่นหอมของใบชาที่เพิ่งชงใหม่ลอยตลบอวล

ประตูไม้สลักลวดลายก้อนเมฆประดับโคมกระดาษสีอ่อนส่องแสงพอประมาณ ชวนให้รู้สึกสงบเมื่อแรกเห็น

เมื่อทั้งคู่ก้าวเข้าไป เสียงระฆังลมกระทบกันเบา ๆ ดังก้องในห้องโถง เจ้าของโรงชาซึ่งรู้จักเสวี่ยซีอยู่บ้างรีบยกมือคำนับ ยิ้มทักอย่างนอบน้อม แล้วนำทั้งสองไปยังห้องเล็กชั้นบน ซึ่งเปิดหน้าต่างให้เห็นสายน้ำไหลเชี่ยวอยู่ไกล ๆ

เสวี่ยซีนั่งลงก่อน พลางหันไปสั่งชากลิ่นหอมและของว่างหวานเล็กน้อยให้เจ้าของร้าน เสียงเขาอ่อนหวาน แต่ครั้งนี้เจือด้วยความร้อนรนจนห่าวหมิงสัมผัสได้ เมื่อชาและขนมถูกนำมาวางเรียบร้อยแล้ว ความเงียบครู่หนึ่งจึงแผ่คลุมห้องอีกครั้ง

เสวี่ยซีหันมาหาห่าวหมิง สีหน้าดูครุ่นคิด ก่อนจะสูดหายใจเบา ๆ “เรื่องกลุ้มใจที่ข้า อยากขอคำแนะนำจากท่าน”

ห่าวหมิงยกถ้วยชาขึ้นจิบช้า ๆ ก่อนวางลง “เรื่องใดกันหรือ ซีซี หากข้าสามารถช่วยเหลือได้ ข้ายินดีอย่างยิ่ง”

เสวี่ยซีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มือเรียวลูบขอบถ้วยชาไปมาอย่างไม่รู้ตัว สุดท้ายจึงโน้มตัวเล็กน้อย กดเสียงกระซิบราวกับไม่อยากให้ใครอื่นในโลกได้ยิน “อ่า คือว่า…”

คำพูดแผ่วเบาแต่หนักแน่น ดวงตาสีอำพันมองตรงมายังห่าวหมิง ราวกับกำลังฝากความหวังไว้ “ข้าอยากจะทำอะไรพิเศษ ๆ ให้เขา อยากมอบสิ่งที่ทำให้เขาจำได้ และยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึง แต่ข้าคิดไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรดี ข้าถึงกับคิดว่า…หรือจะซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ยกถ้วยชาขึ้นแนบปากแต่ไม่ได้จิบ ดวงตาเจือความจริงใจ “ข้าอยากให้เขามีความสุขที่สุด ข้าพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขายิ้มได้ แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม”

คำพูดนั้นไม่ใช่การโอ้อวด แต่เป็นความใสซื่อที่ไม่ปิดบัง ทำให้บรรยากาศในห้องเงียบงันลง ห่าวหมิงมองคนตรงหน้าด้วยแววตานิ่งลึก ไม่ใช่การดูถูก หากแต่เป็นการรับฟังอย่างจริงจัง

ท้ายที่สุด เขาจึงเอ่ยช้า ๆ เสียงเรียบแต่เปี่ยมด้วยน้ำหนัก “เจ้าเป็นคนรักที่ดี การที่ท่านใส่ใจความรู้สึกของคนรักเช่นนี้ นับว่าเป็นสิ่งที่น่ายกย่อง”

เสวี่ยซีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนค่อย ๆ คลี่ยิ้ม ดวงตาฉายประกายโล่งใจปนซาบซึ้ง “ท่านคิดเช่นนั้นจริงหรือ?”

ห่าวหมิงพยักหน้าเพียงเล็กน้อย ไม่เติมคำเกินจำเป็น แต่สายตาที่มั่นคงนั้นเป็นคำยืนยันที่หนักแน่นยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ

เสวี่ยซีก้มหน้ามองถ้วยชา ราวกับกำลังทบทวนสิ่งที่ได้ยิน สุดท้ายก็หัวเราะเบา ๆ อย่างเหนื่อยอ่อนแต่จริงใจ “ข้าช่างโง่งมเสียจริง คิดวนเวียนแต่เรื่องเล็ก ๆ แต่กลับไม่เห็นว่าที่แท้แล้ว สิ่งสำคัญคือความจริงใจที่เรามีต่อเขา”

ห่าวหมิงไม่ตอบ มีเพียงรอยยิ้มบางที่แวบขึ้นชั่ววูบ มุมปากแทบไม่ขยับ ก่อนจะกลับไปเป็นความเรียบสงบดังเดิม

ทั้งคู่จิบชาเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง เสียงน้ำไหลจากลำธารด้านหลังดังคล้ายทำนองแผ่ว เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงกลับมามีชีวิตชีวาขึ้นเล็กน้อย “หากท่านไม่ติดธุระใด ๆ วันนี้ จะช่วยเดินไปกับข้าสักหน่อยได้หรือไม่ ข้าอยากหาสิ่งของสักอย่าง…แต่ไม่มั่นใจว่าควรเลือกอะไร”

ห่าวหมิงเหลือบตามองเขา ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ไป”

เพียงคำนั้น เสวี่ยซีก็ยิ้มออกมาอย่างเบิกบาน ดวงตาสีอำพันสุกใสคล้ายเด็กที่ได้รับกำลังใจ เขาวางถ้วยชาลง ลุกขึ้นยืนอย่างกระตือรือร้น

ห่าวหมิงตามลุกขึ้นเงียบ ๆ ทั้งคู่ก้าวออกจากห้องเล็ก สู่บันไดไม้ที่ทอดลงสู่ชั้นล่าง กลิ่นชาอุ่นยังอบอวลอยู่เบื้องหลัง แต่ก้าวย่างที่มุ่งออกสู่ถนนกลับเต็มไปด้วยความหมายใหม่

โรงชาหลังนั้นถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง แสงอาทิตย์ส่องลอดเมฆหมอกลงมาสาดทาบบนถนนหิน เสวี่ยซีเดินเคียงข้างห่าวหมิง ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่แตกต่างจากยามแรกพบ

และแล้ว ห่าวหมิงก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบ หากชวนให้คาดหวัง “ไปเถิด ข้ามีสถานที่หนึ่งในใจ ที่อาจเหมาะแก่การหาของที่เจ้าต้องการ”

เสวี่ยซีเบิกตากว้างเล็กน้อย แววตาฉายประกายตื่นเต้น “จริงหรือ เช่นนั้น… ขอให้ท่านนำทางด้วยเถิด”

ห่าวหมิงเพียงพยักหน้า ไม่เอ่ยเกินกว่านั้น เขาก้าวนำไปบนถนนคดเคี้ยวของย่านการค้า ในขณะที่เสวี่ยซีก้าวตามอย่างไว้วางใจโดยไม่แม้แต่จะถามว่า ปลายทางอยู่ที่ใด

XueXi ดี

วันที่ 27 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห้ เวลา 21.00 - 23.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยชิง / เถียนเฟิง

ค่ำคืนนั้นเสวี่ยซีลอบหนีออกจากจวนต้าซือคงอย่างยากลำบาก แสงจันทร์ที่ทอดลงมาเหนือหลังคากระเบื้องสีหม่นคล้ายเป็นสักขีพยานในความกล้าหาญเล็ก ๆ ของเขา ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระแวดระวัง หัวใจเต้นแรงดุจระฆังที่ถูกตีไม่หยุด แต่ก็ยังเลือกเดินไปข้างหน้า เพราะที่ปลายทางของคืนนี้ เขามีนัดหมายสำคัญที่รออยู่

โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์เปิดประตูต้อนรับด้วยกลิ่นชาดอกเหมยหอมอ่อน ๆ ผู้คนภายในชั้นล่างยังพลุกพล่านด้วยแขกขาประจำ แต่บรรยากาศกลับเงียบสงบลงเมื่อเสวี่ยซีก้าวขึ้นสู่ชั้นสอง ห้องรับรองริมหน้าต่างถูกจัดไว้เรียบร้อย โคมไฟกระดาษขาวส่องแสงนุ่มนวลพอให้เห็นเงาของคนผู้หนึ่งที่นั่งรออยู่

ชายหนุ่มร่างสูงผู้มีแววตาลุ่มลึก จ้งชิงยกสายตาขึ้นจากถ้วยชา เมื่อเห็นเสวี่ยซีก้าวเข้ามา รอยยิ้มบางแผ่วปรากฏบนริมฝีปากเขา แววตาคู่นั้นคล้ายซ่อนความหมายยากหยั่งถึง แต่กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างคาดไม่ถึง

“เจ้ามาแล้ว” น้ำเสียงของเขานุ่มทุ้ม แฝงความมั่นคงดุจภูผา

เสวี่ยซีค้อมตัวลงเล็กน้อยตามมารยาท เขานั่งตรงข้ามอีกฝ่าย ความเหนื่อยจากการหลบหนีค่อย ๆ คลายลงเมื่อได้พบสายตาที่ไม่กดดัน ไม่บังคับ และไม่ดุร้ายเหมือนที่เคยเผชิญในจวนต้าซือคง

หลังจากจิบชาเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จ้งชิงจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าประทับใจในความสามารถของเจ้ามาก เจ้ามีพรสวรรค์และเสน่ห์ที่หาตัวจับยาก”

คำชมนั้นทำให้ดวงตาอำพันของเสวี่ยซีสั่นไหวเล็กน้อย เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย คล้ายซ่อนความรู้สึก “ท่านช่างกล่าวเกินไป ข้าเพียงหวังจะใช้สิ่งที่มีอยู่ มอบความสุขให้ผู้คนรอบกาย ไม่ว่าจะเป็นเสียงเพลง ร่ายรำ หรือคำพูด ข้าก็เพียงอยากให้ผู้คนได้ยิ้ม… แม้ตัวเองจะต้องเหนื่อยยากเพียงใดก็ตาม”

จ้งชิงมองเขาอยู่นานโดยไม่พูดอะไร ความเงียบในห้องไม่ใช่ความอึดอัด หากเป็นความสงบคล้ายทะเลสาบยามรุ่งสาง ในที่สุด เสวี่ยซีก็ตัดสินใจเปล่งเสียงต่อ ราวกับระบายสิ่งที่กักเก็บไว้ในใจมาตลอดสิบปี

“ชีวิตข้า… ตั้งแต่วัยสิบห้าปี ก็ถูกผูกมัดกับหลี่หยาง ทั้งรัก ทั้งเจ็บ ทั้งหวัง ทั้งผิดหวัง ทุกอย่างปะปนกันจนแทบไม่เหลือที่ว่างสำหรับความฝันของตนเอง” เขาหัวเราะแผ่วเบา แต่เสียงนั้นสั่นพร่า “กระทั่งบัดนี้อายุยี่สิบห้าแล้ว ข้าก็ยังไม่แน่ใจเลย ว่าตนเองต้องการอะไรกันแน่ หรือเพียงหลงเชื่อคำหวานจนโง่เขลา”

เขาเงยหน้ามองแสงจันทร์นอกหน้าต่าง น้ำใสเอ่อคลอในดวงตาอำพัน แต่เจ้าตัวฝืนไม่ให้หยดลงมา “แต่ลึก ๆ ข้ายังหวังว่าสักวันหนึ่ง จะได้มีชีวิตที่ข้าเลือกเองจริง ๆ ได้เดินบนเส้นทางที่ตนต้องการ… ไม่ใช่ถูกใครกำหนด”

ถ้อยคำเหล่านั้นเปลือยเปล่า เต็มไปด้วยความจริงใจ และเป็นครั้งแรกที่เสวี่ยซียอมเปิดอกเล่าความฝันของตนต่อผู้อื่นโดยไม่เกรงกลัว

จ้งชิงวางถ้วยชาลงช้า ๆ สายตาเขาฉายแววซับซ้อนคล้ายชื่นชมผสมเวทนา แต่ก็ยังไม่ก้าวล่วงมากเกินไป เขาเพียงเอ่ยอย่างสงบ “เจ้ามีสิทธิ์ที่จะฝัน และข้าเชื่อว่าสักวันเจ้าจะได้ทำตามนั้น”

เสวี่ยซีสบตาเขา พลางยิ้มจาง ๆ แม้ใบหน้ายังเจือเศร้า แต่ในแววตากลับมีประกายอบอุ่น “ท่านช่างใจดีนัก ท่านดูเป็นผู้ที่มีความรู้และประสบการณ์มากมาย… ข้าอยากรู้เหลือเกินว่า ท่านทำงานสิ่งใด หรือมีชีวิตเช่นไร”

คำถามนั้นเอื้อนเอ่ยด้วยความสุภาพ ไม่ได้ต้องการล่วงล้ำความเป็นส่วนตัว หากแต่เป็นความปรารถนาที่จะเข้าใจคนตรงหน้ามากขึ้น

จ้งชิงหัวเราะเบา เสียงหัวเราะนั้นทุ้มต่ำ ราวกับคลื่นกระทบฝั่ง “ข้าเป็นเพียงชายธรรมดาผู้หนึ่ง ใช้ชีวิตเรียบง่าย สนใจเพียงศิลปะ วรรณกรรม และความงดงามที่ผู้คนอย่างเจ้าสร้างขึ้น”

เสวี่ยซีได้ฟังแล้วรู้สึกโล่งใจ เขาพยักหน้าช้า ๆ “เช่นนั้นข้าจะถือว่าตนโชคดี ที่ได้มีโอกาสนั่งสนทนากับคนธรรมดาผู้หนึ่ง ที่กลับไม่ธรรมดาเลยสักนิด”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในห้องอบอุ่นขึ้น จ้งชิงยกยิ้มบางคล้ายพึงใจ ส่วนเสวี่ยซีเองก็หัวใจเต้นระรัวด้วยความแปลกใหม่ เขารู้ตัวว่ากำลังไว้ใจใครสักคนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แสงจันทร์สาดเข้ามาในห้อง เงาของทั้งสองทอดเคียงกันบนพื้นไม้ ราวกับชะตากำลังขีดเส้นใหม่ให้แก่เสวี่ยซี

หลังจากเสียงกาน้ำชาหยุดนิ่ง ความเงียบสงบแผ่วเบาเข้ามาแทนที่ เสวี่ยซีมองจ้งชิงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะค้อมศีรษะ กล่าวคำลาจากใจจริง น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ “คืนนี้ข้าขอบคุณท่านมาก ที่รับฟังความในใจของข้า”

จ้งชิงเพียงพยักหน้า เงาของเขาในแสงโคมยังมั่นคงไม่หวั่นไหว ราวกับพร้อมจะรับฟังได้ทุกเมื่อที่เสวี่ยซีปรารถนา แต่ไม่เอ่ยถ้อยคำเกินเลย เขาเพียงมองแผ่นหลังเล็กบอบบางที่ค่อย ๆ ก้าวออกจากห้องไปในแสงจันทร์ด้วยสายตาสงบ

ประตูโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ปิดลงช้า ๆ ลมกลางคืนพัดกรูเข้ามา เสวี่ยซีดึงผ้าคลุมไหล่แน่นขึ้น พลางหายใจยาวโล่งอกที่ตนยังสามารถออกมาได้โดยไม่มีใครขวางกั้น ทว่าหัวใจกลับหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม เพราะทุกคำสนทนากับจ้งชิง ทำให้เขาต้องหวนคิดถึงความจริงอันซ่อนเร้นในใจตนเอง

ทว่าเพียงไม่กี่ก้าวจากโรงน้ำชา เงามืดก็ทาบทับลงมาจากอีกฟากถนน

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของราตรี เสวี่ยซีสะดุ้งเงยหน้า ก่อนจะเห็นร่างสูงสง่าในชุดคลุมดำก้าวออกมาจากความมืด แววตาคมกล้าดุจเปลวเพลิงจับจ้องเขาอย่างไม่วางตา

“เสวี่ยซี” เสียงทุ้มต่ำของเถียนเฟิงเอ่ยเรียกชื่อเขา ดุจคมดาบฟาดกลางใจ

ใบหน้าของเสวี่ยซีซีดเผือด เขาไม่คิดเลยว่าเถียนเฟิงจะตามมาได้เร็วถึงเพียงนี้ ความตื่นตระหนกแล่นปราดไปทั่วร่าง แต่ก็ไม่อาจขยับถอยได้ ราวกับเท้าถูกตรึงแน่นอยู่กับพื้น

“ท่านมาตั้งแต่เมื่อไร” เขาพยายามควบคุมน้ำเสียง แต่ปลายประโยคก็ยังสั่นไหว

เถียนเฟิงก้าวเข้ามาใกล้ แสงโคมข้างทางสะท้อนให้เห็นแววตาโกรธเกรี้ยวปนเจ็บปวด ริมฝีปากบีบแน่นจนแทบเป็นเส้นตรง “เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือว่าเจ้าหนีออกมาพบใคร”

คำพูดนั้นแฝงด้วยแรงกดดันหนักหน่วงจนเสวี่ยซีหายใจติดขัด เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “ข้าเพียงอยากมีเวลาสงบใจ”

“สงบใจ? หรือแท้จริงแล้วเจ้าอยากหนีจากข้า!” เถียนเฟิงกระชากเสียง ดวงตาของเขาเหมือนเปลวไฟกำลังโหมกระหน่ำ

เสวี่ยซีเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเจ็บหน่วงเมื่อได้ยินคำกล่าวหา เขาไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธว่าลึก ๆ ในใจตนยังคงสับสน ยังคงหวั่นไหวต่ออดีตและต่อสิ่งที่จ้งชิงเปิดพื้นที่ให้พูดอย่างเป็นตัวเอง

เถียนเฟิงก้าวเข้ามาใกล้อีก มือหนาเอื้อมไปคว้าข้อมือเสวี่ยซีไว้แน่น “ตั้งแต่วันที่เจ้าก้าวเข้ามาในชีวิตข้า เจ้าคือของข้า… ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ใด คุยกับใคร หรือแม้แต่คิดจะหนี ข้าจะเป็นคนพาเจ้ากลับมาเสมอ”

แรงบีบแน่นราวกับพันธนาการที่มองไม่เห็น เสวี่ยซีตัวสั่น แก้มขาวซีด แววตาอำพันฉายประกายสับสน เขารู้สึกเหมือนถูกต้อนจนมุม แต่ก็ไม่กล้าดิ้นรนให้หลุดพ้น เพราะรู้ดีว่าเถียนเฟิงไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยง่าย ๆ

“ท่านเจ็บปวดเพราะข้า ข้าก็รู้… แต่ข้าก็ไม่ใช่เชลยของท่าน” เขากลั้นใจพูดออกไป เสียงสั่นพร่าแต่หนักแน่น

แววตาของเถียนเฟิงไหววูบไปชั่วขณะ ก่อนจะแข็งกร้าวยิ่งกว่าเดิม “ไม่ใช่เชลย? เช่นนั้นเจ้าลองบอกข้ามาสิ ว่าคืนนี้เจ้ามีสิทธิ์ไปนั่งหัวเราะ พูดคุย แบ่งปันความฝันกับชายอื่นเช่นนั้นหรือ!”

คำพูดแทงลึกเข้าไปในหัวใจ เสวี่ยซีสะท้านเฮือก น้ำตาเอ่อคลอ แต่ยังพยายามยืดตัวตรง “ข้าเพียงต้องการใครสักคนที่จะฟังข้า โดยไม่บังคับ ไม่กักขัง ไม่ตีกรอบให้ต้องเป็นอย่างที่เขาต้องการ”

ความเงียบที่ตามมาเต็มไปด้วยแรงกดดันจนแทบหายใจไม่ออก เถียนเฟิงมองใบหน้าแดงก่ำจากการกลั้นน้ำตาของเสวี่ยซี หัวใจเขาสั่นสะท้านปนขมขื่น แต่ริมฝีปากกลับเปล่งเสียงแข็งกระด้าง

“ไม่ว่าจะเหตุผลใด ข้าจะไม่ยอมให้ใครพรากเจ้าไป แม้แต่ความฝันของเจ้าก็ต้องอยู่ภายใต้การปกป้องของข้า”

ไม่รอให้เสวี่ยซีเอ่ยเถียง เขาก็กระชากร่างบอบบางเข้ามาแนบอก กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนผมและร่างกายทำให้ใจเขาเดือดพล่าน ทว่าท่าทางนั้นกลับไม่ใช่ความอบอุ่น หากแต่เป็นการประกาศสิทธิ์อย่างชัดเจน

เสวี่ยซีดิ้นเล็กน้อย แต่ก็ถูกโอบรัดแน่นขึ้น จนสุดท้ายต้องยอมปล่อยให้น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินออกมา เขารู้ว่าไม่อาจเปลี่ยนแปลงเถียนเฟิงได้ง่าย ๆ ไม่ว่าจะร้องขอหรืออธิบายเพียงใด

ถนนหน้าโรงชากลับเงียบงัน ราวกับโลกทั้งใบเหลือเพียงเสียงหัวใจสองดวงที่สั่นไหวไม่ตรงจังหวะ หนึ่งดวงเต็มไปด้วยความหวงแหนรุนแรง อีกดวงเปราะบางสับสน หวั่นไหวระหว่างอดีตและอนาคต

สุดท้ายเถียนเฟิงไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงอุ้มร่างเสวี่ยซีขึ้นอย่างไม่ฟังเสียงค้าน

ไอเทมปลดล็อกหัวใจ เว่ยชิง

XueXi ดี

วันที่ 29 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโฉ่ว เวลา 02.00 - 03.00 น.

╰┈➤ ตามหาตำรา

เมืองฉางอันยังคงสว่างไสวด้วยแสงไฟหลากสี โคมกระดาษแขวนเรียงรายไปตามถนนสายกว้าง ผู้คนยังคงพลุกพล่านไม่ต่างจากเวลากลางวัน เสวี่ยซีในชุดเรียบง่ายก้าวเดินท่ามกลางฝูงชน ดวงตาสีอำพันใสส่องประกายมุ่งมั่น ภายในอกยังเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่ได้รับคำใบ้จากผู้เฒ่าจันทรา

“โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์” เขาพึมพำเบา ๆ ขณะก้าวเท้าไปตามถนนที่ทอดสู่เขตการค้าด้านตะวันตกของเมือง

โรงชานี้มีชื่อเสียงเลื่องลือว่าเป็นสถานที่ที่เหล่าปราชญ์ พ่อค้า ขุนนาง และนักเดินทางจากแดนไกลใช้เป็นที่แลกเปลี่ยนความรู้และข่าวสาร ภายนอกอาคารสองชั้นประดับโคมไฟสีฟ้าอมเงินตัดกับม่านแพรขาวโบกไสวในสายลม ป้ายไม้แกะสลักตัวอักษร “雲隱月” (เมฆาซ่อนจันทร์) แขวนเด่นอยู่เหนือประตูใหญ่

เมื่อก้าวเข้ามา กลิ่นชาหอมกรุ่นผสมกลิ่นขนมอบใหม่ ๆ ลอยอบอวลไปทั่วโถงใหญ่ เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วดังระงม โต๊ะไม้กลมวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ด้านหนึ่งมีพ่อค้ากำลังถกเถียงกันเรื่องราคาผ้าไหมและการขนส่งสินค้าทางน้ำ อีกมุมหนึ่งกลุ่มชายหนุ่มหัวเราะร่าเล่าถึงความรักและหญิงงามในหอคณิกา อีกด้านกลับเต็มไปด้วยเสียงถกเถียงทางการเมืองเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงในราชสำนัก

เสวี่ยซีเดินผ่านโต๊ะเหล่านั้นด้วยสายตาสงสัยปนตื่นตะลึง เขาเพียงเป็นนายโลมหนุ่มผู้ใสซื่อ การได้ยินการสนทนาเรื่องใหญ่เช่นการเมืองและการค้าเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยนัก เขายิ้มเจื่อน ๆ พลางก้มศีรษะ เดินอย่างสงบจนมาถึงมุมหนึ่งของโรงชา

ตรงนั้นมีเวทีเล็ก ๆ ประดับผ้าม่านสีขาว นักปราชญ์วัยกลางคนผู้หนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะเตี้ย มือถือแท่งชี้ไม้ไผ่ ข้าง ๆ มีผังดวงดาววางขึงกว้าง ขณะนั้นเขากำลังสนทนากับผู้คนที่มานั่งฟังรอบ ๆ เสียงทุ้มนุ่มแฝงความลึกซึ้งก้องไปทั่ว

“ดาวเหนือเปรียบดังหัวใจของท้องฟ้า ทุกดวงดาวหมุนเวียนรอบมัน ชะตาของแผ่นดินและผู้คนก็ไม่ต่างจากนั้น หากใครเข้าใจการเคลื่อนของดวงดาว ก็ย่อมเข้าใจเส้นทางชีวิตของมนุษย์”

ผู้ฟังหลายคนพยักหน้าด้วยความทึ่ง เสวี่ยซีเองก็พลันหยุดก้าว ดวงตาเบิกกว้างราวกับเด็กได้พบสิ่งแปลกใหม่ เขาไม่ลังเลที่จะเข้าไปนั่งรวมกับฝูงชน

นักปราชญ์หันมามองแวบหนึ่งก่อนยิ้มบาง ๆ “เจ้าหนุ่มน้อย ดูเหมือนเจ้าสนใจวิชาดาราศาสตร์กระนั้นหรือ”

เสวี่ยซีหน้าแดงน้อย ๆ รีบตอบเสียงอ่อนหวาน “ข้าเพียงอยากเข้าใจความหมายของดวงดาว หากจะได้ฟังท่านอธิบายเพิ่มเติมก็นับว่าเป็นบุญยิ่ง”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นรอบวง มีบางคนกระซิบ “เด็กหนุ่มนี่ท่าทางไร้เดียงสาไม่น้อย” แต่เสวี่ยซีก็ไม่ถือสา เพียงตั้งใจฟังต่อด้วยดวงตาเปล่งประกาย

นักปราชญ์เอ่ยต่อ “ดวงดาวมิใช่เพียงเครื่องประดับบนฟากฟ้า แต่เป็นภาษาของสวรรค์ที่บอกเล่าความเป็นไปของโลก หากเจ้าใส่ใจศึกษา เจ้าจะเห็นความเกี่ยวข้องระหว่างชะตาและดาราได้อย่างแจ่มชัด”

เสวี่ยซีพยักหน้าช้า ๆ “อาจารย์ข้าเคยกล่าวคล้ายเช่นนี้ แต่ข้าเองยังไม่อาจเข้าใจได้ทั้งหมด”

นักปราชญ์ยิ้ม “อาจารย์เจ้าคงเป็นผู้รู้ไม่ธรรมดา ข้าสัมผัสได้ว่าเจ้าเองกำลังตามหาบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในห้วงฟ้า บางทีคำตอบอาจอยู่ใกล้กว่าที่คิด”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจเสวี่ยซีเต้นแรงขึ้น เขากอดหินหยกจันทราที่ซ่อนในอกเสื้อแน่น ก่อนลังเลถามเสียงเบา “ท่าน… เคยได้ยินว่าที่โรงชาแห่งนี้มีหนังสือโบราณว่าด้วยดาราศาสตร์ขั้นสูงหรือไม่?”

นักปราชญ์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบด้วยเสียงก้องต่ำ “ข้าเองเคยได้ยินเรื่องเล่าขาน ว่ามีตำราเก่าซ่อนอยู่ในที่แห่งนี้ ว่ากันว่าเขียนโดยปราชญ์สมัยราชวงศ์ก่อน หากผู้ใดได้อ่านย่อมเข้าใจเส้นทางดวงดาวลึกซึ้งยิ่งนัก”

เสวี่ยซีดวงตาเปล่งประกายด้วยความหวัง รีบโค้งศีรษะขอบคุณ ก่อนที่นักปราชญ์จะหัวเราะเบา ๆ 

“แต่ตำรานั้นมิได้ถูกวางเผยแพร่เช่นหนังสือทั่วไป ข้าเองยังไม่เคยเห็น มีเพียงข่าวลือว่า… มันถูกซ่อนในมุมที่ไม่คาดคิด บางทีอาจอยู่เบื้องหลังสิ่งที่ผู้คนมักมองข้าม”

หลังจากการสนทนา ผู้คนทยอยลุกออกจากเวที เสวี่ยซีจึงลุกขึ้น เดินไปยังพนักงานสาวผู้หนึ่งที่กำลังจัดเก็บกาน้ำชา นางยิ้มอ่อนโยนเมื่อเห็นเขา “คุณชายต้องการสั่งชาหรือเจ้าคะ?”

เสวี่ยซีเม้มปากเล็กน้อย ก่อนเอ่ยอย่างเกรงใจ “ข้ามิได้อยากรบกวน เพียงแต่อยากถาม… ที่นี่เคยมีผู้เอ่ยถึงหนังสือเก่า ๆ เกี่ยวกับดาราศาสตร์หรือไม่?”

หญิงสาวเลิกคิ้ว แต่ไม่แสดงท่าทางแปลกใจมากนัก นางหัวเราะเบา ๆ “คำถามเช่นนี้มิใช่ว่าจะได้ยินทุกวันหรอกเจ้าค่ะ หากคุณชายอยากหาคำตอบลองมองไปที่ภาพวาดดวงดาวบนผนังด้านหลังเวทีเถิด ภาพนั้นแขวนอยู่มานานแล้ว ไม่มีใครเอะใจ”

เสวี่ยซีเหลียวไปตามทิศทางที่นางชี้ เห็นเป็นภาพวาดดวงดาวเต็มฟ้า ลวดลายละเอียดงดงามดุจท้องฟ้ายามค่ำคืน เขาเดินเข้าไปใกล้ ลูบตามกรอบไม้เก่าอย่างระมัดระวัง และทันใดนั้นก็ค้นพบว่าภาพวาดนั้นสามารถเลื่อนออกจากผนังได้

เบื้องหลังเผยให้เห็นช่องลับขนาดพอดีมือ ภายในวางหนังสือปกหนังสีดำหม่น มีลายดวงดาวสลักด้วยทองคำเก่า เสวี่ยซีเบิกตากว้าง มือสั่นเล็กน้อยเมื่อดึงออกมา

“นี่คือหนังสือโบราณที่ข้าตามหา” เขาพึมพำเบา ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยทั้งความตื่นเต้นและความเกรงกลัว

พนักงานสาวเพียงยิ้มบาง ๆ “สิ่งที่ซ่อนอยู่ในที่แห่งนี้ จะเผยตัวก็ต่อเมื่อผู้ที่ควรค่าได้มาเยือน บางที… นั่นอาจเป็นโชคชะตาของคุณชาย”

เสวี่ยซีกอดหนังสือเล่มนั้นแนบอก ดวงตาสีอำพันทอประกายทั้งซาบซึ้งและสับสน เขารู้ว่าหนทางต่อไปจะไม่ง่าย แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่จะเรียนรู้ เขาเงยหน้ามองภาพดวงดาวที่ยังแขวนอยู่บนผนัง 

แล้วนึกถึงคำของผู้เฒ่าจันทรา ‘ความรู้แท้จริงมักซ่อนอยู่ในสถานที่ที่ผู้คนพักผ่อน’

XueXi ดี

วันที่ 1 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโฉ่ว เวลา 02.00 - 03.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางเชียน

โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ในยามดึกสงัด ม่านโปร่งบางสีฟ้าอ่อนพลิ้วไหวไปตามลมราตรี แสงตะเกียงน้ำมันภายในสะท้อนเงาไหวริบหรี่บนผนังไม้แกะสลัก ด้านนอกคือความเงียบงันของนครฉางอันยามตีหนึ่ง แต่ภายในโรงชากลับอบอวลด้วยกลิ่นชาอุ่น ๆ และเสียงน้ำรินใส่ถ้วยที่ดังแผ่วเบา

เหลียนเจี้ยและเสวี่ยซีนั่งตรงมุมเงียบ มีกระถางชาเล็ก ๆ ควันกรุ่นลอยเอื่อยเหนือโต๊ะไม้หอม ตรงกลางวางผ้าไหมลายโบตั๋นผืนงามที่ถูกคลี่ออก ราวกับมันกำลังเผยปริศนาแก่ผู้กล้าที่กล้าเพ่งมอง

เสวี่ยซีจ้องผ้าอย่างจริงจังมากกว่าที่เหลียนเจี้ยเคยเห็น ดวงตาสีอำพันนั้นสะท้อนแสงตะเกียง พลางเอียงคอและลากปลายนิ้วตามลายเส้นไหมทองที่ไขว้ประสานกัน เขาพึมพำเสียงเบาเหมือนคิดกับตัวเอง “ข้าว่าสัญลักษณ์เหล่านี้คล้ายกับอักษรลับที่เคยใช้ในราชวงศ์ก่อน แต่มีความแตกต่างอยู่บ้าง”

เหลียนเจี้ยเลิกคิ้ว พลันเอนกายเข้ามาใกล้ สายตาคมเข้มกวาดตามองลายที่เสวี่ยซีชี้ 

“เป็นไปได้ ข้าเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับขุนนางผู้ทรยศที่ซ่อนสมบัติไว้ หรือว่านี่จะเป็น”

“ลายแทงสมบัติอย่างนั้นหรือ” เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น ตาเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นปนขี้เล่น “แล้วท่านไม่กลัวหรือ ว่าพอเราหาความจริงเจอ ขุนนางผีดิบจะโผล่มาเอาคืน”

เหลียนเจี้ยหัวเราะสั้น ๆ เสียงทุ้ม “เจ้าช่างพูดไร้สาระ…

 แต่ก็จริงข้าก็หวังว่าจะไม่มีอะไรลี้ลับเกินไปกว่ามนุษย์”

เสวี่ยซีหัวเราะคิก ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ผืนผ้าอีกครั้ง เขาใช้นิ้วแตะไปตามลวดลายโค้งเว้า “ดูตรงนี้สิ มันไม่ใช่กลีบดอกโบตั๋นธรรมดา แต่คล้ายกับอักษรตัว ‘ฝู่’ ในรูปแบบเก่า เพียงแต่กลับด้าน”

เหลียนเจี้ยเพ่งตาม ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “จริงของเจ้า… ถ้ากลับด้าน มันคืออักษรที่หมายถึง ‘ความมั่งคั่ง’ ในราชสำนักโบราณ”

“แล้วถ้าเชื่อมต่อกับสัญลักษณ์ข้าง ๆ มันดูเหมือน ‘ซ่าง’ ที่หมายถึงทิศเหนือ” เสวี่ยซีพูดพลางลากเส้นในอากาศด้วยนิ้ว “อา! ข้ารู้สึกเหมือนกำลังเล่นเกมปริศนาเลย สนุกจริง ๆ”

เหลียนเจี้ยกลั้นยิ้ม เขามองเสวี่ยซีที่เคร่งเครียดสลับกับหัวเราะไปมา แล้วอดจะส่ายหัวไม่ได้ “เจ้ามิได้มาเพื่อเล่น เจ้ากำลังช่วยข้าคลายปริศนา แต่วิธีของเจ้าก็ทำให้บรรยากาศเบาลงมากจริง ๆ”

เสวี่ยซียักไหล่ “ก็ถ้าข้าเอาแต่ทำหน้าตึงเหมือนเจ้า ป่านนี้คงนั่งหลับคาโต๊ะไปแล้ว”

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ คราวนี้ไม่ปิดบัง “เจ้ามัน…”

“น่ารักใช่หรือไม่?” เสวี่ยซีรีบแทรกขึ้นมา แก้มขึ้นสีเล็กน้อย แต่ทำเสียงหยอกล้อ

เหลียนเจี้ยเลิกคิ้ว “น่ารำคาญต่างหาก”

เสวี่ยซีแกล้งทำหน้าบึ้ง “ถ้าเช่นนั้นข้าจะไม่ช่วยแล้ว!”

“ถ้าเจ้าไม่ช่วย ใครเล่าจะเห็นอักษรกลับด้านที่ข้าเองก็มองไม่ออก” เหลียนเจี้ยพูดเสียงเรียบ แต่แววตาแฝงรอยขบขัน

เสวี่ยซีหัวเราะคิกอีกครั้ง พลางชี้ไปยังส่วนลวดลายมุมล่าง “นี่! ตัวนี้น่าจะเป็น ‘อี้’ หมายถึงหนึ่ง หรือเริ่มต้น”

เหลียนเจี้ยนิ่งคิด “ถ้าเช่นนั้นอักษรสามตัวที่เจ้าบอก—มั่งคั่ง, ทิศเหนือ, เริ่มต้น… บางทีอาจเป็นคำใบ้ว่า สมบัติถูกซ่อนไว้ที่จุดเริ่มต้นทางเหนือของเขตที่เคยมั่งคั่ง?”

“เขตที่เคยมั่งคั่ง” เสวี่ยซีทวนเสียงเบา ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด “หรือว่าจะหมายถึงตลาดตะวันออก ไม่สิอาจเป็นคฤหาสน์เก่า ๆ ของขุนนางผู้ถูกริบทรัพย์”

“ใช่ อาจจะเป็นไปได้” เหลียนเจี้ยขมวดคิ้ว “แต่ข้อความนี้ยังไม่สมบูรณ์ เราตีความได้เพียงบางส่วนเท่านั้น”

บรรยากาศที่โต๊ะเงียบลงชั่วขณะ เหลือเพียงเสียงลมพัดผ้าม่านสั่นไหวกับเสียงน้ำชาไหลหยด เสวี่ยซีเอียงคอมองเหลียนเจี้ย ดวงตาใสวาวเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ถ้าเช่นนั้นเราควรทำอย่างไรต่อ”

เหลียนเจี้ยสบตาเขาอย่างมั่นคง “หอจิวหลิ่งอิน — ที่นั่นมีสายลับผู้เชี่ยวชาญที่สามารถให้ข้อมูลที่สำคัญแก่พวกเราได้ นั่นคือที่ที่เราต้องไป”

เสวี่ยซีตาโตขึ้นทันที “หอจิวหลิ่งอินงั้นรึ ก็ได้ ๆ” แต่แววตายังเป็นประกายเหมือนเด็กที่กำลังจะได้เที่ยวสถานที่ใหม่ “แต่เจ้าต้องเลี้ยงน้ำชาข้าอีกครั้งเป็นการตอบแทนนะ!”

เหลียนเจี้ยหัวเราะในลำคอ “เจ้าเรียกร้องไม่เลิกจริง ๆ”

“ก็ถ้าไม่มีของกิน ข้าจะหมดแรงช่วยเจ้าได้อย่างไรเล่า” เสวี่ยซีทำหน้าจริงจังแต่เสียงขี้เล่น ทำให้เหลียนเจี้ยส่ายหัวพลางหัวเราะเบา ๆ

แล้วทั้งสองก็ช่วยกันพับเก็บผ้าไหมอย่างระมัดระวัง เสียงตะเกียงสั่นพลิ้วราวกับรู้ว่าความลับกำลังจะถูกพาออกไปจากโรงชา บทสนทนาในคืนนั้นยังคงค้างคาแต่พวกเขารู้ดีว่าคำตอบที่แท้จริงรออยู่ข้างหน้า