เรือนเมิ่งเหยา | 梦瑶五所

  ‘เมิ่งเหยาอู๋ซั่ว’ หมู่ตำหนัก 5 ห้องตามตำราการก่อสร้างนับแต่ยุคโบราณที่ถูกนำมาปรับใช้ภายในวังเพื่อเป็นเรือนรับรองการอยู่อาศัยของ ‘เหม่ยเหริน’ ในรัชสมัยฮั่นอู่ตี้ โดยภายในหลังจากก้าวข้ามประตูชั้นนอก จะแบ่งเรือนออกเป็นห้าเรือน ประจำทิศต่าง ๆ โดยทุกเรือนจะมีพื้นที่ส่วนตัวขนาดไม่น้อยเป็นของตัวเอง ส่วนลานกว้างตรงกลางมีไว้สำหรับใช้ร่วมกันเพื่อทำกิจกรรมกลางแจ้งรวม หรือฟังประกาศจากนางกำนัลชั้นสูงและกงกงที่จะมาประกาศในพื้นที่ส่วนกลางเท่านั้น โดยเมิ่งเหยาอู๋ซั่วมีแรงบันดาลใจมาจากที่พำนักของผู้ลี้ลับแห่งหยกกลางป่าไผ่ทำให้ในพื้นที่เรือนประกอบไปด้วยหินและต้นไผ่ประดับอยู่ประปราย ส่วนด้านในแต่ละเรือนก็จะมีข้าวของเครื่องใช้ที่คอยอำนวยความสะดวกเป็นอย่างดี แต่โดยมากแล้ว หากเหล่าพี่สาวน้องสาวชาวเหม่ยเหรินประจำเรือนเมิ่งเหยาอยากจะพบหน้ากัน ก็มักจะมาสนทนาที่ใต้ต้นดอกเหมยฮวาที่โตอยู่ข้างบ่อน้ำกลางลานส่วนกลาง

โรลเพลย์พักผ่อน +100 พลังงาน ได้วันละ 1 ครั้ง
หมายเหตุ: หากโรลเพลย์วันนั้นจะไม่สามารถโรลได้จนกว่าจะหมดวัน

墙角数枝梅，
凌寒独自开。
遥知不是雪，
为有暗香来。

มุมกำแพงแฝงต้นเหมยสองสามกิ่ง
กำแหงยิ่งผลิดอกพราวแม้หนาวสั่น
รู้แต่ไกลหาใช่หิมะพลัน
ด้วยตรงนั้นกลิ่นหอมโปรยโชยตามมา

รายนามพระสนม

ห้องว่าง	ชื่อสกุล — ห้องว่าง สมญานาม —  ตำแหน่ง — เหม่ยเหริน
ห้องว่าง	ชื่อสกุล — ห้องว่าง สมญานาม —  ตำแหน่ง — เหม่ยเหริน
	ชื่อสกุล — ซ่างกวนฝูมี่ | 上官福糸 สมญานาม — เทพธิดาขับขาน ตำแหน่ง — เหม่ยเหริน
	ชื่อสกุล — เลี่ยงชิงหรู | 亮轻如 สมญานาม — โฉมสะคราญบงการใจ ตำแหน่ง — เหม่ยเหริน
	ชื่อสกุล — ตวนมู่หลงเยวี่ย | 端木胧月 สมญานาม — พยัคฆ์หยกบนจันทรา ตำแหน่ง — เหม่ยเหริน

LuBairan ดี

เรือนหยกงามในความฝัน

ฉางอัน .. เมืองหลวงไร้ราตรีที่รุ่งโรจน์มาช้านาน

บนรถม้าของคหบดีใหญ่ประจำลั่วหยางไม่ปรากฏเงาร่างบุรุษอีกต่อไป เหลือไว้เพียงหนึ่งอิสตรีใต้อาภรณ์อ่อนช้อยสีม่วงอ่อนราวดอกจื่อเถิง กับหนึ่งเด็กสาวหน้าตาซุกซนในเครื่องแบบสาวใช้สีแดงอ่อนที่กำลังหลับคอพับคออ่อน

ตลอดสิบปีไม่เคยได้เยื้องย่างมาเยือน ในที่สุดนางก็ได้กลับมา ไป๋หรั่นเบนสายตาออกจากสาวใช้น้อยที่ผล็อยหลับด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะยื่นปลายถวานซ่าน(พัดกลม)เข้ายกม่านหน้าต่างรถม้าให้ลอยขึ้นในระดับที่นางพอจะเห็นทิวทัศน์ด้านนอก

เมื่อนานมาแล้วนางเคยมาเที่ยวเมืองหลวงพร้อมกับมารดา ยามนั้นความคึกคักของบ้านเมืองถือเป็นสิ่งน่าอัศจรรย์ใจที่รั้งให้นางอยากอยู่ต่อซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ในยามนี้ .. เมื่อสิ้นแล้วซึ่งความเดียงสาในวัยเยาว์ มีหรือจะอยากรั้งอยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยเสือหมอบมังกรซ่อน นงคราญน้อยหลุบสายตาลงพลางทอดถอนใจอยู่เพียงลำพัง

ท่ามกลางเมืองมังกรไร้ราตรี ผู้ใดกันที่จะรู้แจ้งในใจคน

เรือนที่นางได้รับคือเรือนปีกซ้ายลำดับที่สองภายใน ‘เมิ่งเหยาอู๋ซั่ว’ ที่มีไว้สำหรับรับรองสตรีที่เข้ามาเป็น ‘เหม่ยเหริน’ โดยนางกำนัลที่เป็นฝ่ายนำทางได้กล่าวกับนางว่ายังมีหญิงสาวอีกสี่ชีวิตที่นางจะต้องร่วมอยู่อาศัยภายใต้อาณาเขตของเรือน

“ ช่วงแรกนี้ คงต้องลำบากท่านค่อย ๆ ปรับตัวกับเรือนเมิ่งเหยาแล้ว ส่วนนางกำนัลรับใช้ก็จะถูกจัดสรรแบ่งเวียนมาคอยดูแลท่านเป็นระยะ แม่หนูไห่อิงที่ท่านพามาด้วยนั่น หากจะเก็บไว้รับใช้ย่อมต้องผ่านการอบรมให้ผ่านเกณฑ์นางกำนัลในวังเสียก่อน ”

สตรีวัยกลางคนในชุดนางกำนัลขั้นสูงรักษาท่าทางและวาจาเป็นอย่างดีเพื่อเหม่ยเหรินท่านแรกของเรือนเมิ่งเหยาที่เดินทางมาถึง

“ เช่นนี้นี่เอง.. ที่แท้คงเป็นข้าคิดน้อยเกินไป ”

ไป๋หรั่นพึมพัมเสียงเบาพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือเรือนเมิ่งเหยา ระหว่างนั้นนางได้ยินคำปฏิเสธที่แสนใส่ใจของนางกำนัลวัยกลางคนผู้นั้นอยู่เป็นระยะ ทว่านงคราญน้อยมีหรือจะใส่ใจ “ ไห่อิง มานี่มา ” โฉมงามเรียกสาวใช้จากบ้านเกิดที่ยามนี้หน้าตาหมองหม่นเป็นอย่างยิ่งให้เดินเข้ามาใกล้

“ เจ้าชอบข้าหรือไม่? ”

คำถามไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยนี้ถูกกล่าวขึ้นท่ามกลางพื้นที่อันไร้เสียง แม้ไป๋หรั่นจะไม่ได้ตั้งใจกล่าวให้ดัง แต่ก็ยังนับว่าได้ยินกันทั่วบริเวณ

“ ค คุณหนู ท่านถามเช่นนี้ได้อย่างไร บ่าวมีหรือจะไม่.. ”

“ ไห่อิง เจ้าชอบข้าหรือไม่ ”

สตรีด้วยกันย่อมมองกันออก คำว่า ‘ชอบ’ นี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องชู้สาวที่ผิดประเวณี กลับกัน มันคือคำถามที่บ่าวไพร่ทั้งหลายล้วนเฝ้าฝันว่าจะได้รับความเมตตาจากนายของพวกเขา ความเมตตาที่เหมือนกับว่าอีกฝ่ายมองพวกเขาเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อและจิตใจ หาใช่สิ่งมีชีวิตที่คงอยู่เพื่อดูแลรับใช้และทำตามคำสั่งเพียงอย่างเดียว

“ ชอบเจ้าค่ะ !! ”

คำตอบของไห่อิงเสียงดังฟังชัดราวกับว่าเป็นเสียงตะโกน สร้างความขบขันระคนเอ็นดูให้กับอีกสองสตรีที่เฝ้าฟังคำตอบนี้เป็นอย่างมาก ขณะนั้นเองด้านนางกำนัลชั้นสูงผู้มีหน้าที่นำ ‘ว่าที่พระสนม’ มาส่งให้ถึงเรือนก็เลือกที่จะยืนฟังอยู่เงียบ ๆ เพื่อเป็นการประเมินหนึ่งในห้านายหญิงแห่งเรือนเมิ่งเหยาไปในตัว

“ ถ้าเช่นนั้น เพื่อข้าแล้ว… ”

“ เจ้าติดตามนางไปได้หรือไม่? ”

นางที่ว่านี้ย่อมไม่พ้นนางกำนัลชั้นสูงที่ยืนฟังอยู่อย่างสงบ เช่นเดียวกับสายตาของไป๋หรั่นที่เบี่ยงมาทางนาง สายตาของนางก็มองสบตรงมายัง ‘คุณหนูลู่’ เช่นกัน หญิงสาวตรงหน้านางกำนัลผู้นี้จัดว่างามยิ่ง งามถึงขนาดที่ว่าช่วงวัยที่มากกว่าเหม่ยเหรินคนอื่นก็ไม่อาจเป็นปัญหาสั่นคลอนนางได้ ตรงกันข้าม การที่นางอายุมากกว่าผู้อื่นกลับทำให้นางมีสิ่งหนึ่งที่พิเศษขึ้นอย่างเห็นได้ชัด นั่นก็คือ ‘รูปร่าง’ นั่นเอง

ภายใต้อาภรณ์หนาถึงสามชั้นยังเห็นทรวดทรงองเอวได้ชัดถึงเพียงนี้ ถ้าเช่นนั้นร่างกายภายในก็คงชดช้อยอรชรในแบบที่บุรุษเพศชื่นชอบกันเป็นแน่ .. แต่ดูเหมือนจะเผลอมองมากไป นางกำนัลสาวเก็บสายตาลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกลับมารักษาท่าทีนอบน้อมอีกครั้ง “ ในเมื่อนายหญิงวางใจส่งมอบคนรับใช้ให้ผู้น้อยดูแล ถ้าเช่นนั้นผู้น้อยจะแนะนำสั่งสอนนางเป็นอย่างดีเพื่อไม่ให้นายหญิงต้องผิดหวัง ”

นายหญิง?

นางเลิกคิ้วให้กับคำเรียกขานที่เปลี่ยนโดยฉับพลัน ก่อนจะตระหนักได้ว่าบางทีนี่คงเป็นการแสดงออกในรูปแบบของนางกำนัลที่ยอมรับในฐานะเหม่ยเหรินของนางแล้ว

“ ข้ากับไห่อิงเรียกได้ว่ามากันโดยลำพัง หากได้รับการแนะนำจากท่าน ย่อมมีประโยชน์เป็นอย่างมาก ” บทบาทคนงามปากหวานนางเองก็สามารถทำได้ ‘ลู่เหม่ยเหริน’ แย้มยิ้มพริ้มเพราพลางโบกพัดกลมในมือเป็นจังหวะช้า ๆ ดูจรรโลงเป็นอย่างมาก “ จากนี้ต้องฝากท่านช่วยชี้แนะแล้ว ”

นางกำนัลสาวเห็นสตรีท่าทางอ่อนหวานก็ลอบสำราญใจ อีกฝ่ายดูหัวอ่อนว่าง่าย ต่อจากนี้ถ้าปลุกปั้นดี ๆ สักหน่อยคงไม่พ้นได้เป็นใหญ่เป็นโต แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น บางทีนางคงต้องส่งอีกฝ่ายไปให้ ‘ท่านผู้นั้น’ ได้พิจารณาดูก่อน

“ ผู้น้อยมีหรือจะกล้าชี้แนะ แต่หากนายหญิงอยากจะเริ่มต้นศึกษากฏเกณฑ์ภายในวัง ถ้าเช่นนั้นลองไปดูที่ป้ายประกาศวังหลวงสิเจ้าคะ ”

“ ป้ายประกาศวังหลวง? ”

“ เจ้าค่ะ หากเป็นที่แห่งนั้นท่านจะได้พบคำตอบที่อยากทราบแน่นอน ” นางกำนัลวัยกลางคนผู้นั้นมีสีหน้ากรุ่มกริ่มขึ้นมาทันตาเห็น แต่เมื่อเห็นสีหน้าครุ่นคิดของเหม่ยเหรินน้อยก็รู้ได้ในทันที “ บ่าวไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของนายหญิงแล้ว ขอให้มีค่ำคืนที่ราบรื่นเจ้าค่ะ ”

ทันทีที่เมิ่งเหยาไร้ผู้คน เหลือเพียงแต่นางที่เฝ้ามองสายน้ำลอยเอื่อยในบ่อน้อยกลางเรือน ราวกับถูกขังไว้ในปราการที่ไร้ซึ่งทางออก

“ ยามต้นเหมยผลัดใบทองอร่าม แต่ละบ้านล้วนมาเยือนซึ่งหยาดฝน.. ”

บทกวีผ่านเสียงสาวงาม จบลงอย่างครั่นคร้ามอย่างไร้คำสานต่อ

( แท็กไม่ได้แต่ก็อยากจะรู้ว่ามีไหมจ๊ะ คนใจดีแถวนี้ที่มาด้อม ๆ มอง ๆ ต่อกลอนกับเรา)

LuBairan ดี

เลือกทางชี้ชะตา

นางไม่ได้เสียขวัญ

ตลอดเส้นทางที่กลับจากอุทยานหลวงไป๋หรั่นได้ฟังหลายอย่างจนสภาพจิตใจเริ่มกลับมาคงที่ขึ้นมากแล้ว ที่ได้พบเมื่อครู่คนหนึ่งคือ ‘โอรสสวรรค์ • ฮั่นอู่ตี้’ หวงตี้องค์ปัจจุบันที่ขึ้นครองราชย์ตั้งแต่ยังเยาว์ ส่วนคนถัดมานั้นคือ ‘จางกงกง’ ขันทีคนสนิทที่ใกล้ชิดทั้งทางฝั่งฝ่าบาทและพระนางไท่โฮ่วผู้มีอำนาจควบคุมเขตพระราชฐานชั้นใน การพบหน้าคนสำคัญของวังตั้งแต่สองวันแรกที่ก้าวขาเข้ามาไม่ใช่เรื่องดี นางไม่รู้ได้ว่าจะมีข่าวลือแบบใดกระจายออกไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าข่าวลือไร้สาระเผลอไปลอยเข้าหูประเภทที่หลงรักฝ่าบาทจนหน้ามืดตามัว.. คิดมาถึงส่วนนี้ฝีเท้าของไป๋หรั่นก็หยุดชะงัก ขนาดแรงอิจฉาในหน้าตายังสร้างเรื่องได้เพียงนั้น แล้วถ้าเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับหัวใจ?

ไม่อยากจะนึกเลยสักนิด

บุปผาหยกผ่อนลมหายใจออกจากริมฝีปาก ภายในหมู่ตำหนักเมิ่งเหยายังไร้วี่แววของ ‘สหาย’ บางทีถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ นางคงเดินทางให้ล่าช้าลงสักวันสองวัน จากนั้นค่อยโผล่เข้ามาในวังพร้อมกับผู้อื่นทีเดียว

“ นายหญิง ยินดีต้อนรับกลับเรือนเจ้าค่ะ ”

“ เตรียมน้ำไว้หรือยัง ”

ถึงจะย้ายมาอยู่ในวังแต่ความเป็นสตรีที่เกิดในบ้านผู้ดีก็ยังทำให้นางเคยชินกับกิจวัตรเดิม ๆ เพิ่มเติมคือต้องใส่ใจดูแลร่างกายมากยิ่งขึ้น ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ว่าเพื่อเอาอกเอาใจชายผู้ที่ถือได้ว่าเป็นเจ้าของร่างกาย แต่เป็นเพราะนางไม่สามารถทำเป็นหมางเมินต่อขั้นตอนการดูแลตัวเองที่ควรจะทำ ไป๋หรั่นไม่อยากเป็นคนที่แตกต่างไปจากคนอื่น นางอยากเป็นหญิงสาวดาษดื่นทั่วไปที่หาได้ในวังแม้ว่าจะมีหน้าตาที่โดดเด่นกว่าคนอื่นเขาไปหน่อยก็ตาม ดังนั้นในหลังจากวันแรกที่เข้ามา นางก็ได้กำชับสาวใช้น้อยเรื่องเวลาอาบน้ำ หรือข้าวของที่ใช้เป็นอย่างดีเพื่อที่จะได้ไม่ดูไร้ความใส่ใจในฐานะที่ตนได้จนเกินไป

“ เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ พวกบ่าวจะช่วยปรนนิบัตินายหญิงเอง ”

“ ไม่เป็นไร วันนี้ข้าอยากอยู่คนเดียว.. ยกน้ำเข้ามาแล้วออกไปก่อนเถอะ ”

นางกำนัลน้อยค่อมกายลงรับคำสั่งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่งวุ่นพากันปิดประตูและหน้าต่างของเรือนให้แน่นสนิทและค่อยจากไปทิ้งให้นางได้อยู่กับความเงียบสงบภายในเรือนที่เปรียบเหมือนหยกงามในความฝัน ทุกการปลดเสื้อผ้าหนึ่งชิ้น ไป๋หรั่นพลันคิดทบทวนขึ้นมาถึงสิ่งที่นางได้รู้ในวันนี้ไปทีละอย่าง ไม่ว่าจะเป็นท่าทางของนางกำนัลที่มีต่อผู้เป็นนาย ท่าทางของฝ่าบาทที่ปฏิบัติต่อสตรี ไม่เว้นแม้กระทั่งสายตาดั่งอสรพิษของจางกงกงที่ใช้เพื่อจับจ้องตน

ไป๋หรั่นปลดปิ่นออกจากมวยผมทีละชิ้น พร้อมกันนั้นเส้นเกศาราวกับม่านที่รังสรรขึ้นด้วยหมึกก็ทยอยตกลงมา การเปลือยผมของสตรีมีเทียบได้ดั่งพันตำลึงทอง เกียรติยศศักดิ์ศรีล้วนซ่อนอยภายใต้ทรงผมที่เหล่าชายชาตรีได้เห็นกันจนชินตา ทว่ายามนี้ ในคราวที่นางปลดเปลื้องทุกสิ่งออก หลงเหลือไว้เพียงตัวตนที่เปลือยเปล่า สิ่งที่พบนั้นไม่ใช่ความงาม ไม่ใช่ประสบการณ์ ไม่ใช่ชะตาชีวิตที่แล่นขึ้นแล่นลงราวกับเล่นสนุก

แต่เป็นความว่างเปล่า

นงคราญหยกใช้ปลายนิ้วสางไปตามเส้นผม หลังฉากกั้นลายเมฆาเผยให้เห็นเงาเรือนกายอ่อนช้อยของหญิงวัยแรกรุ่นที่กำลังก้าวขาลงอ่างไม้ขนาดใหญ่ ‘นางประมาทเกินไป’ ได้พบฝ่าบาทก่อนใครใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี อีกทั้งการพบกันครั้งนี้ ไม่ว่าจะมองมุมไหน สำหรับนางแล้ว.. ล้วนไม่ดีทั้งสิ้น

เรื่องนี้เกิดขึ้นได้เพราะความ ‘บังเอิญ’ แต่ก็เพราะความ ‘บังเอิญ’ เช่นกัน ที่ทำให้การพบหน้าไม่ใช่เรื่องดี

ในระหว่างขากลับ ไป๋หรั่นได้ทราบเรื่องสำคัญมาสิ่งหนึ่ง เนตรนางหงส์หรี่ลงจนแทบปิดอยู่รอมร่อ ลมหายใจที่แผ่วเบาของนางครั้งนี้กลับกลายมาเป็นการสูดหายใจเข้าเต็มปอด และ…

ผลุบ .. !

สายน้ำโอบอุ้มทั่วทั้งร่างไม่เว้นแม้แต่ศีรษะ ลู่ไป๋หรั่นกดตัวเองให้จมลงสู่ใต้น้ำพร้อมกันนั้นก็ปล่อยกระแสจิตให้ตกอยู่ในภวังความคิด ยามนี้นางได้ทราบแล้วว่าสวนที่ตนเองเผอิญไปพบนั้นคือ ‘พระราชอุทยานหลวงชุนเหอจิ่งหมิง’ อันเป็นสถานที่ประพาสอันดับแรก ๆ ของฝ่าบาทที่คนทั่ววังล้วนรู้ เท่ากับในสายตาพวกเขา ตอนนี้นางอาจกลายเป็น ‘จิ้งจอกแพศยาจอมวางแผน’ เข้าแล้วจริง ๆ

ทว่าสตรีที่เป็นดั่งหยกเช่นนางต่อให้ช้ำก็ไม่มีวันสลาย ลู่ไป๋หรั่นหาได้สนใจหากว่าชีวิตจะต้องวุ่นวายขึ้นอีกขั้น เดิมทีแค่การเข้ามาอาศัยอยู่ในสถานที่ที่ภายนอกเอื้อมไม่ถึงเช่นนี้ก็วุ่นวายมากพอแล้ว ถ้าหากจะเกิดการแข่งขันระหว่างพี่สาวน้องสาวที่ทะเยอทะยานเหล่านั้น… งั้นก็ปล่อยให้มันเกิด ส่วนนางขอหันไปสนใจกับผู้ที่สามารถทำให้นางมีชีวิตรอดต่อไปได้คงจะดีกว่า

เซียวจื่อไท่โฮ่ว ผิงหยางกงจู่ จางกงกง แล้วก็สามขุนนางใหญ่..

ใต้น้ำมีแต่ความอ่อนโยนที่ห้อมล้อมราวกับให้การปกป้อง ถึงขนาดสามารถตัดเสียงรบกวนจากภายนอกทำให้ผู้ที่ปล่อยกายไหลลงสู่เบื้องล่างสามารถทุ่มเทความคิดไปยังที่เดียวได้ ครู่ถัดมาหลังจากนั้น เสียงสาดกระเซ็นของน้ำก็ดังขึ้น หยกน้อยโผกายขึ้นเหนือผิวน้ำ ริมฝีปากเผยอออกพลางสูดหายใจอย่างหนักก่อนจะแนบแผ่นหลังพิงกับอ่างไม้ด้วยท่าทางผ่อนคลาย

ในเมื่อชะตาฟ้ากล้าส่งมรสุมชีวิตเข้ามา

ภายใต้วังสวรรค์เช่นนี้ นางก็จะเอาชีวิตรอดให้ดู

พักผ่อนประจำวัน : +100 ค่าพลังงาน (ได้วันละครั้ง)
@Admin
( แท็กมาให้เพิ่มพลังงานเฉย ๆ คร้าบ )

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

  ใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วยามเท่านั้นจากจัตุรัสฉือจิ่งชาน

        บัดนี้เว่ยเจียเหลียนฮวาได้เหลือตัวคนเดียวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้วยฐานะของเหม่ยเหรินแม้พ่วงท้ายด้วยสตรีจากจวนเจ้ากรมโยธาธิการ ทว่ากฎของวังย่อมต้องเป็นกฎ แม้ใจจะเสียดายที่ต้องจากสาวใช้ที่ไว้ใจได้อย่างเสี่ยวหมิงจนต้องการส่งนางไปอบรมเพื่อตามรับใช้นางในวัง ทว่าหากครุ่นคิดให้ถี่ถ้วนแล้วมารดาตัวคนเดียวในจวนสกุลเว่ยเจียเองนับว่าน่าเป็ฯห่วงมิใช่น้อย สาวใช้ผู้ดูแลนางครั้นยังเยาว์จึงต้องกลับจวนพร้อมเหล่าองครักษ์ของบิดา(หรือมารดาใหญ่ก็ไม่อาจทราบได้)

   อย่างน้อยนางก็ไว้ใจได้ว่ามารดาจะมีผู้คอยปรนนิบัติและภักดี

   ยามนี้ตนล้วนเป็นที่พึ่งแห่งตน บุตรีสกุลเว่ยเจียสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ตั้งสติให้มั่นก่อนจะก้าวเข้าสู่รั้ววัง นัยน์ตาสีนิลตัดกับสีผิวขาวซีดดูเป็นขาวสลัลดำแลให้กลมโตจดจ้องผู้คนที่ร่วมคัดเลือกตำแหน่งพระสนมเช่นกัน หากสิ่งใดที่นางชมชอบจากการมีชื่อพ่วงท้ายคงจะเป็นการมีอำนาจกลาย ๆ กระมัง แม้ว่าพวกนางทั้งหลายจะไม่อาจทราบเลยว่านางมีน้ำหนักในใจบิดามากน้อยเพียงใด

   ความจริงนั้น..แม้แต่นางผู้เป็นบุตรีก็ไม่ทราบเช่นกัน

   หารคัดสนมครั้งแรกในรัชสมัยแห่งฮั่นอู่ตี้ได้เริ่มขึ้น แม้นจะรู้อยู่แก่ใจว่าการคัดเลือกสตรีพวกนี้ย่อมไม่สามัญ ท่าด้วยความที่เป็นเช่นนี้นางจึงทำได้เพียงอดกลั้นกับการคัดเลือกทั้งหลายราวกับว่านางเป็นตุ๊กตาไม้สลักพลิกไปมาตามใจชอบหาใช่สตรีมีเนื้อหนังและจิตใจ

   “เว่ยเจียเหลียนฮวา , เหม่ยเหริน !”

   ตำแหน่งพระสนมนั้นมีมากมาย ทว่าสำหรับพระสนมใหม่การเริ่มต้นที่สูงกว่าผู้ใดล้วนแต่เป็นหัวข้อสนทนาภายในวัง ทั้งยังเป็นดั่งต้นอ่อนที่สูงกว่าผู้ใดให้เหล่ายอดหญ้าจ้องมองและเป็นตัวเลือกของขั้วอำนาจ ซึ่งการเป็นเหม่ยเหรินของบุตรีจากฟูเหรินรองนับว่าพิสูจน์อย่างประจักษ์แจ้งถึงอำนาจแห่งจวนสกุลเจ้ากรมโยธาธิการพอควรเชียว เมื่อพิธีการต่าง ๆ จบสิ้น แม้นางจะรู้สึกได้ถึงสายตามากมายจดจ้องหลากหลายความคิด ทั้งริษยา ทั้งประหลาดใจ ทั้งหมายมั่นหวังคว้านางเป็นร่มบังฝน ทั้งหมายมั่นตัดโค่นเสียก่อนจะบัดบงพวกนางในสักวัน ทว่ามีหรือเหลียนฮวาที่บัดนี้คือ เว่ยเจียเหม่ยเหริน จะสนใจ นางกระทำเพียงตามติดกงกงเพื่อตรงไปยังเรือนพักของนางเท่านั้น

   มากผู้คน มากเรื่องราว ไหนเลยจะอยากใส่ใจ

   ใช้เวลาไม่นานนักนางก็เดินทางมาถึงเรือนพักของนาง นัยน์ตาสะท้อนเหมยฮวาเบ่งบานเลื่อนขึ้นอ่านป้ายเรือนพักที่เด่นเป็นสง่าอยู่ประตูเรือน “เมิ่งเหยาอู่ซั่ว” เป็นเรือนที่ไม่ใกล้ ไม่ไกล ห่างจากตำหนักองค์หวงตี้ ทว่าก็ไม่ไกลเกินเอื้อมของเหล่ากองงานทั้งหลาย ทั้งยังเดินเหินไปไหนมาไหนสะดวกนัก นับว่าการได้รับยศเหม่ยเหรินไม่ได้เลวร้ายเท่าใด

   “ต่อจากนี้นี่คือเรือนพักของพระสนม ในส่วนของสาวใช้จะตระเตรียมให้ทันที หากขาดตกสิ่งใดโปรดแจ้งทันทีอย่างได้เกรงใจ ข้าน้อยขอให้พระสนมโชคดีในพระราชวัง”

   “ท่านแนะนำข้าเป็นอย่างดี ลำบากกงกงแล้ว”

   สตรีเจ้าของนามบุปผาเหนือวารียอบกายเล็กน้อยทำความเคารพแด่กงกงผู้ดูแลพระสนมในวังหลังก่อนจะยืนส่งขันทีหนุ่มเดินออกไปทำหน้าที่ของตนเอง เมื่อร่างสูงพ้นไปจากลานสายตา นางที่เหลือตัวคนเดียวก็ละทิ้งซึ่งท่าทีของเว่ยเจียเหม่ยเหรินสู่เว่ยเจียเหลียนฮวาคนเดิม นางเดินอาด ๆ เข้าเรือนพักไปทันที ข้าวของแม้ไม่ได้มากมาย ทว่ากลับมีที่ทาจับจองไว้ราวกับว่ามีผู้คนอยู่อาศัยอยู่ก่อนหน้าแล้ว คงเป็นสนมก่อนหน้านางกระมัง เหลียนฮวาสำรวจสถานที่และข้าวของมากมายนึกเห็นสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายข้าวของคุ้นเคย

   “หากเป็นเจ้าจริงคงดีมิใช่น้อย เจี่ยเจีย”

   ด้วยการเดินทางจากเมืองไคเฟิงสู่ฉางอันช่างยาวนานจนร่างกายปวดเมื่อยไปเสียทุกส่วน เหม่ยเหรินป้ายแดงจึงตัดสินใจเลือกเรือนพักย่อยของนางสักเรือนเพื่อเอนกายพักผ่อนแม้ว่าจะยังไม่ได้เรียกสาวใช้มาอาบน้ำชำระร่างกายก็ตาม

   ไยนางต้องสนใจไม่ ไว้ตื่นเช้าอาบน้ำไปเคารพองค์ไท่โห่วค่อยว่ากันอีกที

พักผ่อนส์นะคะ

@@@Admin 

LuBairan ดี

จดหมายร่อนไปในเมิ่งเหยา

หลายวันมานี้นับว่าชีวิตของ ‘ลู่เหม่ยเหริน’ นับว่าโลดโผนยิ่งนัก

นงคราญหยกผู้โด่งดังเยื้องย่างมายังเขตตำหนักย่อยสำหรับเหล่าสนมท่ามกลางสายตาของผู้คน ก่อนจะหายลับไปหลังประตูที่มีป้ายประดับว่า ‘เมิ่งเหยาอู๋ซั่ว’ โดยหาได้รู้ถึงข่าวลือใหม่ที่กำลังแพร่สะพัด ในวันนี้เมิ่งเหยาก็ยังคงเงียบสงบไร้ซึ่งการจู่โจมของข่าวลือใด ๆ มีก็แต่ความแปลกตาของจำนวนนางกำนัลที่เพิ่มขึ้น และหีบของที่.. เหมือนจะกำลังขนย้ายบางส่วนเข้าไปด้านใน

“ มีสนมเข้ามาใหม่แล้วหรือ? ” ไป๋หรั่นออกปากถามอย่างใส่ใจ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้ก็ย่อมไม่พ้นมีผู้ย้ายเข้า แต่กระนั้นในฐานะคนที่มาก่อน ถึงจะอยู่แค่ต่อหน้านางกำนัล นางก็สมควรที่จะแสดงความใส่ใจที่มีต่อเพื่อนร่วมเรือน ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับชวนให้สองขาหยุดชะงัก

“ ใช่เจ้าค่ะ เป็นเว่ยเจียเหม่ยเหริน บุตรสาวเจ้ากรมโยธาธิการ ”

ชื่อเสียงเรียงนามและสถานะของผู้มาใหม่ทำให้นางนิ่งไป แซ่เว่ยเจียนี้ใช่ว่ามีอยู่เกลื่อน โดยเฉพาะฐานะธิดาเจ้ากรมโยธาธิการ.. ฉับพลันคล้ายว่าเมฆดำเลือนหาย บุปผาผลิบาน เช่นเดียวกับดวงหน้างามพิลาสล้ำที่เกิดเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างจริงใจ ‘ เสี่ยวเหลียนฮวา.. หากที่มาเป็นเจ้าก็คงดีไม่น้อย ’ แต่ถ้าเป็นจริงดั่งที่นางคิด เกรงว่าหนนี้ซือมิ่งจะไม่ยอมให้น้องสาวผู้นั้นได้ผ่านคราวเคราะห์ไปโดยง่ายเสียแล้ว

“ ไปเตรียมน้ำอาบกับกระดาษพู่กันให้ข้า ”

เป็นที่ทราบกันไปทั่วแล้วว่าคืนนี้ฝ่าบาททรงพลิกป้ายสนมท่านใด เหล่านางกำนัลที่ยืนคอยประกบรอคำสั่งเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบวิ่งพล่านไปจัดการตามหน้าที่ของแต่ละคน เหลือแต่นางกำนัลน้อยผู้หนึ่งที่ก้าวตามลู่เหม่ยเหรินเข้าไปยังเรือนปีกซ้าย “ ลู่เหม่ยเหริน มีท่านผู้หนึ่งฝากจดหมายและสุราชั้นดีมาให้เจ้าค่ะ ” อีกฝ่ายกล่าวเสียงเบาพร้อมสองมือสั่น ๆ ที่ยืนจดหมายมาให้อย่างน่าเอ็นดู

“ เข้าใจแล้ว ในเมื่อตอนนี้ว่างอยู่เจ้าก็มาปลดปิ่นกับสางผมให้ข้า ระหว่างรอคนเติมน้ำลงในอ่างก็แล้วกัน ” หลังฉากกั้นบริเวณอ่างน้ำยังคงเต็มไปด้วยนางกำนัลที่วุ่นกับการเทน้ำ เตรียมน้ำมันหอม หรือแม้กระทั่งกลีบเหมยกุ้ยฮวา จนลืมกันไปแล้วด้วยซ้ำว่าคนที่สมควรได้รับการปรนนิบัติที่สุดในตอนนี้นั้นคือใครกันแน่ มือหนึ่งของไป๋หรั่นขยับเข้าไปรับจดหมายที่ปิดผนึกแน่นหนาขึ้นมาแกะอ่านและปล่อยให้นางกำนัลน้อยช่วยสางผมไปพลาง ๆ

ถึง ลู่เหม่ยเหริน

กระหม่อมมีนามว่า หลี่ซูจวิน ครองตำแหน่งเสนาบดีจากกรมชลประทาน ได้ไว้วานให้คนนำสุรานารีแดงหนึ่งไหพร้อมทั้งจดหมายฉบับนมามอบให้แก่ลู่เหม่ยเหริน เดิมทีกระหม่อมเลื่อมใสในตระกูลลู่ที่ทำการค้าอย่างซื่อสัตย์มานาน เมื่อได้ยินว่าท่านเข้าวัง กระหม่อมเองก็มีใจนึกอย่างสนับสนุนมาตลอด ทว่าพระทัยของฝ่าบาทยากนักที่จะหยั่งถึง ยามนี้กระหม่อมเห็นว่าท่านเองก็นับว่ามีวาสนาเกี่ยวพันกับฝ่าบาท จึงอยากช่วยสนับสนุน แม้รากฐานจะไม่มากแต่ก็กล่าวได้ว่าเป็นหนึ่งในเสียงที่จะช่วยส่งเสริมท่าน หวังว่าลู่เหม่ยเหรินจะเมตตาให้กระหม่อมที่เป็นเพียงผู้น้อยได้มีกำลังสำคัญคอยยึดเหนี่ยวจิตใจ

วันหน้าหวังว่าท่านจะไม่ลืมกระหม่อม
หลี่ซูจวิน เสนาบดีกรมชลประทาน

‘ ประเสริฐ.. ประเสริฐจริง ๆ ’ นางเข้าวังได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็กลายมาเป็นถูกจับตามองทั่วสารทิศ ขนาดที่ขุนนางยังลอบให้การสนับสนุน หากข่าวนี้ลอยไปถึงหูชางหรงไม่รู้ว่าเขาจะตีโพยตีพายสักแค่ไหน

“ ลู่ชางหรง น้องสาวท่านกลายเป็นผู้มีอิทธิพลแล้ว ” ไป๋หรั่นพึมพัมเสียงเบา นางพับจดหมายเก็บลงในกล่องใส่ปิ่นสักอันบนโต๊ะเครื่องแป้งพลางชำเลืองตาไปมองไหสุราที่วางอยู่ไม่ไกล ก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยอาศัยการประคองจากนางกำนัลน้อย และก้าวเดินไปที่อ่างไม้ซึ่งถูกเตรียมไว้ตามขั้นตอนการถวายตัว ลู่เหม่ยเหรินยืนมองความพร้อมที่ถูกเตรียมไว้เสร็จสรรพด้วยสายตาว่างเปล่า นางหันหน้ามองนางกำนัลรอบอ่างไปทีละคน

“ พวกเจ้า.. ช่วยข้าอาบน้ำก็แล้วกัน ”

ราวกับเสียงสวรรค์มาโปรด เหล่าสตรีวัยกำดัดทั้งหลายปรี่เข้ามารุมล้อมดึงถอดอาภรณ์ชั้นนอกของนางภายในชั่วพริบตา ก่อนจะรีบยกรีบลากนางเข้าไปขัดสีฉวีวรรณภายในอ่างน้ำที่ส่งกลิ่นหอมละมุน ลู่ไป๋หรั่นถูกเหล่านวลนางที่คลั่งในความงามเช็ดถูไปมาอยู่ราว ๆ หนึ่งก้านธูป และหลังจากเสร็จขั้นตอนภายในอ่าง สาว ๆ เหล่านั้นก็หอบพานางไปสวมใส่เสื้อผ้า ปิดท้ายที่ลากกันมานั่งบนหน้าโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมเสียงเจี๊ยวจ๊าวที่ไร้ท่าทีที่จะหยุดลง

“ ลู่เหม่ยเหรินงดงามนัก สมควรแต่งแบบโฉบเฉี่ยวให้ดูเย้ายวน ! ”

“ ไม่ได้ ๆ อยู่ในตำหนักด้วยกันครั้งแรก จะให้ดูเป็นสตรีมากเล่ห์ชอบหยอกล้อบุรุษไม่ได้ !! ต้องไปแบบงดงามอ่อนหวาน ขับส่งนรลักษณ์ความสูงสง่าของนายหญิง ”

“ แต่ข้าว่าไปแบบหญิงงามเมืองก็ไม่ถือว่าแย่ เจ้าดูตาหงส์นั่นของนายหญิงสิ ของแบบนั้นปล่อยให้อ่อนหวานอย่างเดียวไม่ใช่ว่าเป็นการลดทอนเสน่ห์ลงหรอกหรือ? ”

“ ข้าว่า ×[฿*×[@[+×>/> ”

“ พวกเจ้า.. ”

“ เด็กน้อย ไปหยิบพู่กันกับหมึกมาใหข้าที ” ท่ามกลางความสับสน ดูเหมือนจะมีอยู่แค่สองคนที่หลุดออกมาจากวงโคจรนั้น ไป๋หรั่นในยามนี้ปล่อยเส้นผมสยายทั่วแผ่นหลัง ทว่ามือหนึ่งกลับหยิบเอาปอยผมมาม้วนเล่นดูเกียจคร้านผสานขี้เล่นอย่างน่าประหลาดทำเอาคนที่มองถึงกับใบหน้าแดงซ่านขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

“ บ่าว บ่าว.. จะไปหยิบให้เจ้าค่ะ ”

ดูท่าว่าการแต่งตัวของนางในคืนนี้จะเป็นเรื่องที่ไม่มีใครยอมใคร ขนาดมีคนเดินออกไปถึงหนึ่งคน ฝั่งที่มัวแต่ยืนเถียงกันก็ยังไม่รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงนี้เลย ไม่ต้องพูดถึงในตอนที่ไป๋หรั่นค่อย ๆ ดึงลิ้นชักหยิบเอาแผ่นชาดริมฝีปากขึ้นมาเม้มและวางลง รวมไปถึงการรวบเส้นผมขึ้นเป็นมวยต่ำโดยอาศัยปิ่นหยกเพียงด้ามเดียวช่วยยึดไว้ สิ่งเดียวที่พิเศษขึ้นกว่าหนอื่นคือต่างหูที่หล่อจากเงินลงมาเป็นเส้นระย้าบาง ๆ พร้อมกับห้อยปลายด้วยหยกเม็ดเล็ก ดูเรียบง่ายแต่ก็หรูหราจนกล่าวได้ว่าคนงามต่อให้แทบไม่แต่งสิ่งใด.. ก็ยังจัดได้ว่างามนัก

“ นายหญิง บ่าวนำพู่กันกับหมึกมาแล้วเจ้าค่ะ ”

“ เจ้าฝนหมึกไป ข้าจะเขียนจดหมายสักฉบับ ”

ถึงเว่ยเจียเหม่ยเหริน

ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของธิดาเจ้ากรมโยธาธิการมานาน มิคาดเลยว่ายามนี้จะได้พบกันในฐานะสหายร่วมเรือน จากนี้เราสองคงได้พบหน้ากันอีกมาก หากมีสิ่งใดขาดเหลือก็อย่าได้เกรงใจ

เรือนปีกซ้ายในเมิ่งเหยาอู๋ซั่ว
ต้อนรับการมาเยือนเสมอ
ลู่เหม่ยเหริน

อักษรข่ายซูร้อยเรียงเป็นถ้อยคำที่เรียบง่ายแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเกรงอกเกรงใจ แต่ไหนแต่ไรมาตัวอักษรของลู่ไป๋หรั่นได้รับการขนานนามว่าลื่นไหลงดงาม ทำให้เปรียบเสมือนเอกลักษณ์ประจำตัว หากว่าเป็นเว่ยเจียคนที่นางคาด ยามได้รับจดหมายฉบับนี้ก็คงต้องนึกเอะใจขึ้นแน่นอน ทว่าเช่นเดียวกันกับการที่นางเขียนจดหมายจบ ฝั่งนางกำนัลน้อยที่ถกเถียงกันมานานก็หาข้อสรุปได้แล้วเช่นกัน ทว่าแทนที่หันมาจะเห็นตัวนายหญิงคนงามนั่งรอเป็นเด็กดีอยู่บนที่นั่งหน้าคันฉ่อง พวกนางกลับได้พบเทพธิดาผู้เรียบง่ายอ่อนหวานกำลังยืนถือโคมอยู่หน้าประตูเรือน

“ หืม.. พวกเจ้าคุยกันจบแล้วหรือ? น่าเสียดาย ข้ากำลังต้องออกไปแล้วพอดี เอาไว้ค่อยหารือกันทีหลัง ”

ร้ายที่สุดใช่ว่าจะเป็นนางกำนัลที่โต้วาทีชนะ ร้ายที่สุดของจริงคือผู้ปลอดโปร่งที่เดินหน้าไปไม่คอยผู้นั้นต่างหาก !

เอาสุรานารีแดงมาด้วยนะแอด... | @WeijiaLianhua

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   ในยามที่ลมคิมหันต์พัดโบก เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้หวนคืนสู่ร่างแท้อย่างการทิ้งกายปล่อยดวงใจไปกับม้วนตำรา เมื่อไม่มีสิ่งใดจะต้องกระทำไปมากกว่าการนั่งนอนหายใจทิ้งไปวัน ๆ

   หรือหากจะให้กล่าวตามจริง ต้องเอ่ยว่าเป็นนางเองที่ไม่คิดจะกระทำสิ่งใดมากกว่า

   ให้การขยับกายของนางเป็นเรื่องของแรงบันดาลใจในชีวิต ในยามนี้แรงบันดาลใจอยู่ในม้วนตำราเช่นนั้นแล้วก็ย่อมต้องอยู่กับม้วนตำรา หากถามขึ้นอีกว่าเหตุใดนางมิสำรวมกิริยา เรือนแห่งนี้หาใช่ว่านางจะอยู่ผู้เดียว เช่นนั้นแล้วคงต้องย้อมกลับไปอ่านกระดาษน้อยกับลายมือคุ้นตา ทุกสิ่งที่หวังไว้ก็ปรากฎ

   เพราะสตรีผู้ร่วมเรือนของนางคือบุตรีคณบดีผู้เป็นสหายสนิทในสถานศึกษาแห่งลั่วหยาง ในเมื่อคนคุ้นเคยเช่นนี้ไยต้องเก็บกิริยาให้มากความ ?

   “พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ เขาว่ากันว่างานประลองปัญญาที่หอหลิงเยี่ยน เป็นความคิดของฉางซานเซียนหวาง”

   “พระองค์เสด็จกลับฉางอันแล้วรึ ???”

   ด้วยความเงียบแสนเงียบของนายแห่งจวน เสียงบทสนทนาที่อยู่ภายนอกจึงแว่วเข้ามากระทบหูบ้าง ยิ่งเพราะนางเลือกที่จะเอยกายเอกขเนกเสียริมขอบกำแพงเรือนเช่นนี้ ทว่าต้องขอบคุณบทสทนาว่าด้วยเรื่องของการประลองปัญญา ดวงตาที่เคยว่างเปล่านึกอ่านเพียงม้วนตำราก็พลันสว่างสดใส ดวงใจจดจ่อเพียงประเภทของงานและสถานที่จัดงาน เช่นนั้นแล้วใบหน้างามละมุนตาหันรีหันขวางมองซ้ายขวาก่อนจะกวักมือเรียกสาวใช้ในวันนี้

   “เจ้า เจ้านั่นแหละ ข้าขอยืมชุดเจ้าหน่อย”

   ในระหว่างที่รอชุดจากสาวใช้นั้นนางก็เร่งหยิบพู่กันมาตวัดเขียนจดหมายสั้น ๆ ได้ใจความให้แก่สหายร่วมเรือน

ไปวิ่งเล่นอยู่ในที่ประเทือง ‘ปัญญา’

   ไร้นามลงท้ายกลับได้ยินเสียงผู้สื่อความ นางเชื่อมั่นว่าหากลู่ไป๋หรั่นมาอ่านคงคิดเช่นนี้เป็นแน่ ฝากข้อความเรียบร้อยที่โต๊ะกลางเรือนก็เร่งเดินไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้เรียบร้อย กำชับต่อสาวรับใช้ทั้งหลายให้เอาหมอนไม้สวมอาภรณ์ของนางไปวางไว้บนตั่งเตียงแลให้ตอบผู้คนไปว่านางอ่อนเพลียเข้านอนเรียบร้อย

   และละทิ้งซึ่งยศฐาเหม่ยเหรินในวัง สู่สตรีสามัญมุ่งประเทืองปัญญา

@@@@LuBairan มาอ่านจดหมายน้อย(?)

  มีคนโดดกำแพงวังค่าาาา !!!!

   อยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่ระหว่างทางจังน้า ผ่าน ๆ ตาหน่อยสิ เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย (?) @@@@Admin 

LuBairan ดี

ไว้วานแล้วไว้วานอีก

ใครใคร่อยากเป็นที่นิยมก็เป็นไป

ใครใคร่อยากสร้างผลงานก็สร้างไป

ลู่เหม่ยเหรินผู้โด่งดังเอนกายอยู่บนเก้าอี้เอนหน้าลานเรือน ในมือมีพัดคุณชายสีขาวสะอาดตาโบกไปมาสร้างลมกลุ่มน้อยให้พัดผ่านกาย ท่วงท่าสุขสบายเช่นนี้ใช่ว่าใครจะสามารถทำตามได้ หยกงามแห่งลั่วหยางปิดเปลือกตาสนิทแน่น พร้อมด้วยกระดาษแผ่นน้อยที่วางบนตัก

สิ่งนี้ไม่อาจเรียกได้ว่าจดหมาย แต่ก็หาได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว..

“ นอกวังวันนี้มีข่าวลือน่าสนใจหรือไม่? ”

“ เรียนพระสนม.. ช่วงนี้นอกวังลือกันว่างานชุมนุมปราชญ์ที่จัดขึ้น ณ หอหลิงเยี่ยนเกอ ดูเหมือนว่าจะเป็นฝีมือของฉางซานเซียนหวางที่มีใจคิดอยากหากุนซือเพื่อก่อกบฏเจ้าค่ะ ” นางกำนัลน้อยผู้หนึ่งกล่าวอย่างระมัดระวัง ก่อนจะตามมาด้วยท่าทางลังเลใจคล้ายมีสิ่งที่อยากพูดแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา “ อันที่จริงยังมีอีกข่าว.. ไม่รู้ว่าพระสนมจะอยากฟังหรือไม่ ”

“ เจ้ากล่าวมาเถอะ ”

“ ช่วงนี้ในวังมี.. ข่าวลือเกี่ยวกับพระสนมเพิ่มขึ้นอีกข่าวแล้วเจ้าค่ะ ”

“ ครั้งนี้เกี่ยวกับที่..ฝ่าบาททรงเลือกพระสนมเป็นผู้ปรนนิบัติคนแรก ”

กำลังรออยู่เลยว่าอสรพิษผู้นั้นจะเผยเขี้ยวออกมาเมื่อใด เนตรหงส์ปรือขึ้นทีละน้อย “ ข้าชินแล้ว ” เสียงนุ่มพึมพัมแผ่วเบา ใครได้ยินก็นับว่าโชคดี ส่วนใครไม่ทันฟังก็น่าเสียดายที่คงไม่มีการเก็บตกช่วยไขข้อสงสัย ลู่เหม่ยเหรินที่ปลงแล้วซึ่งข่าวลือกำลังปิดเปลือกตาลงอีกครั้งพลางพิจารณาความน่าสนใจของข่าวแรกที่ได้ยิน เห็นทีช่วงนี้ฝ่ายราชการคงจะว่างไม่น้อยถึงได้ตั้งท่าแยกเขี้ยวใส่เชื้อพระวงศ์ที่ให้การยอมรับฝ่าบาท ‘กบฏเหรอ.. เอาเวลาไปสอดส่องดูหนอนเน่าในแวดวงตัวเองก่อนเถอะ’ ขอบพัดคุณชายยกขึ้นบังใบหน้าไปถึงครึ่ง ไป๋หรั่นอยากจะหลับสักงีบ ไหน ๆ นางก็โดดวิชาฝึกสอนของจางกงกงมาแล้ว เวลาว่างที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ก็สมควรใช้พักผ่อนให้คุ้มค่า

“ พระสนม ! ”

“ พระสนม !! ”

“ มีจดหมายมาเจ้าค่ะ !!! ”

นับตั้งแต่นางเป็นที่นิยมในสายตาชาวประชา สิ่งที่เมิ่งเหยาขาดไปก็คือความสงบ

นงคราญหยกอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเวทนาในโชคชะตาของตนเอง ลู่เหม่ยเหรินผู้เป็นปลายทางของจดหมายลดพัดลงจากใบหน้า ฉับพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นนางกำนัลชั้นสูงท่านหนึ่งก้าวขาข้ามธรณีประตูเข้ามา ตามมารยาทนางจะไม่ใส่ใจการมาในครั้งนี้ก็ยังได้ แต่ด้วยความเป็นลู่ไป๋หรั่น ตัวตนที่บ่มเพาะมาพร้อมทางเลือกมากมายทำให้ในเวลานี้นางฝืนยันตัวขึ้นรับการมาถึงของอีกฝ่ายด้วยท่าทางเต็มใจ

“ ลู่เหม่ยเหริน ” หญิงสูงวัยผู้นั้นกล่าวพลางย่อกายลง

“ อย่าได้มากพิธีไปเลย.. ลำบากท่านที่รับคำไว้วานของผู้อื่นจนต้องเดินทางมาส่งจดหมายให้ข้าแล้ว ” บุปผาหยกตอบรับด้วยสีหน้าอ่อนละมุน ยามโฉมงามผู้นี้ยิ้มก็คล้ายกับว่าโลกทั้งใบสว่างสดใส ยามไม่ยิ้มก็ราวกับน้ำแข็งเกาะกินไปทั่วทุกหย่อมหญ้า แต่ในคราที่ยกริมฝีปากเพียงเล็กน้อย ก็ดูราวกับเส้นสายแห่งความอ่อนโยนทั้งหมดได้หลอมรวมขึ้นมาเพื่อประดับอยู่บนดวงหน้าขาวผ่อง “ ไม่ทราบว่าครั้งนีเป็นสานส์จากผู้ใด? ”

“ เรียนพระสนม เป็นสานส์จากตำหนักจงฉางชื่อเจ้าค่ะ ”

สี่คำเรียบง่าย ‘ จงฉางชื่อกง ’ ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางศีรษะของผู้ที่แอบฟังอยู่รอบบริเวณ มีก็แต่ลู่เหม่ยเหรินที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือออกไปด้านหน้าเป็นสัญญาณว่าจะรับจดหมายมาอ่าน ทางนางกำนัลที่ถูกไว้วานมาจัดว่าไม่น้อยหน้า เห็นเช่นนั้นก็รีบส่งจดหมายให้ถึงมือผู้รับก่อนจะกลับมาสงบเสงี่ยมแต่โดยดี

ถึง ลู่เหม่ยเหริน

ช่วงบ่ายเป็นเวลาที่เหมาะสมยิ่งนักหากลู่เหม่ยเหรินจะเข้าห้องเครื่องเพื่อทำของว่างและชงชาเบญจมาศมาถวายฝ่าบาทเพื่อช่วยคลายปัญหาหนักใจของฝ่าบาทหลังออกว่าราชกิจเมื่อช่วงเช้าวันนี้

จาก จางกงกง

“ ช่างเป็น.. ซือจุนที่ใส่ใจยิ่งนัก ”

เนตรคู่งามดำมืดลงหลายส่วน ไป๋หรั่นพับจดหมายไร้สาระนี้อย่างช้า ๆ ทั้งที่ยังมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า “ รบกวนแจ้งแก่เขาว่า ‘ พระสนมไม่สะดวกเข้ารับการอบรมอย่างต่อเนื่อง จากนี้หากไม่เข้าร่วมวันใดจะส่งคนไปแจ้งล่วงหน้า ’ ” เพื่อเลี่ยงข่าวไร้สาระอย่างการได้รับแรงผลักดันจากจางกงกง นางก็จำเป็นต้องแล่เนื้อตัวเองออกมาป่าวประกาศให้รู้กันเสียโต้ง ๆ ดียิ่งที่วันนี้ไป๋หรั่นไม่ได้นึกคึกออกไปฟังการอบรม ไม่เช่นนั้นคงยากแล้วที่จะหาข้อแก้ตัว

“ เรื่องนี้สำคัญไม่น้อย เจ้ารีบกลับไปแจ้งเขาหน่อยก็ดี ”

“ พระสนมช้าก่อนเจ้าค่ะ ” ฝีเท้าของคนที่หมายจะเดินจากไปหยุดชะงัก “ นอกจากจดหมายแล้วยังมีอีกหนึ่งประโยคที่บ่าวถูกกำชับให้กล่าวกับท่าน หลังท่านอ่านจดหมายจบ ”

“ … ”

“ เชิญกล่าว ”

“ รุ่งโรจน์ฉันใด มีดับฉันนั้น ”

เจ้าขันทีหน้าเลือดสมควรตายผู้นี้นี่มัน...

+15 EXP ฟังข่าวลือตัวเองอีกครั้ง...
+5 EXP ฟังข่าวลือฉานซางเซียนหวาง

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   สิ้นสุดการวิ่งเล่นในแดนประเทืองปัญญา บัดนี้ได้เวลาที่เว่ยเจียเหลียนฮวาผูั้ลึกลับจะกลับเข้าวังหวนคืนสู่ฐานะของเว่ยเจียเหม่ยเหริน สตรีผู้ได้รับการศึกษาก่อนจะเดินหนีหายไปไหนก็มานั่งนับตำลึงในถุงตรวจสอบรางวัลที่ตนได้รับพลางแอบเอื้อนบทเพลงเบา ๆ ด้วยเสียงหวาน ๆ นี้แสดงถึงอารมณ์ที่แสนจะดีเลิศสุดซึ้งของนางในยามนี้ แล้วบุรุษผู้รับส่งถุงตำลึงเมื่อก่อนขึ้นโต้วาทีประลองปัญญาครั้งสุดท้ายก็ปรากฎอีกคราพร้อมถุงใบใหม่ เขาก้มก้ายก้าวเดินมาหาอย่างนอบน้อมแลยื่นถุงเงินให้เพิ่มพร้อมกับประโยคเดิมอย่าง

   “มีบุรุษผู้หนึ่งต้องการมอบรางวัลเพิ่มเติมแด่ท่านขอรับ”

   “มอบรางวัล ?”

   นางรับมาอย่างหลวมตัว มือเรียวพยามจะรั้งไว้เพื่อสอบถามว่าบุรุษผู้นั้นคือใครก็ไม่ทันเสียแล้ว ร่างบางใต้หมวกไผ่ผ้าคลุมจึงแง้มผ้าไหมโปร่งงดงามเล็กน้อยเพื่อกวาดสายตาให้ทั่ว เมียงมองว่าผู้ใดกันแน่เป็นคนมอบจนไปสบเข้าดวงตาคมบนชั้นสองของหอหลิงเยี่ยนเกอ ชั่วขณะนั้นลมหายใจพลันขาดห้วง แว่วเสียงข่าวลือที่เลือนลางในความทรงจำพลันชัดเจน บุรุษผู้ที่พี่หญิงแสนดีชมชอบ บุรุษผู้เป็นเจ้าของปิ่นที่นางเหยียบบี้แบนคาฝ่าเท้า เช่นนั้นแล้วมีหรือที่นางจะไม่ทราบ

   ฉางซานเซียนหวาง ?

   เหลียนฮวาเร่งเก็บของให้เรียบร้อย กระชับหมวกไผ่ให้มั่น ปิดผ้าไหมโปร่งคลุมใบหน้าให้มิดก่อนจะเร่งฝีเท้าออกจากหอบัณฑิตเพื่อกลับเข้าทาง ณ ทางเข้าออกของนางกำนัล

   โดยไม่ทราบเลยว่ามีผู้ใดตามอยู่

   “ข้ากลับมาแล้—”

   น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นมาทันทีที่เหยียบมาถึงเรือนพักแลเห็นสตรีผู้หนึ่งลาง ๆ มือเล็กขาวเยี่ยงสตรีในห้องหอปลดหมวกไผ่ผ้าคลุมออกก่อนจะเงยหน้าเพื่อเตรียมยื่นหมวกไปให้สตรีผู้นั้นด้วยความคิดที่นึกว่าเป็นสาวใช้ในเรือน ทว่าเมื่อดวงตากลมดั่งเมล็ดซิ่งได้แลเห็นชัด ๆ ก็พบว่าเป็นสตรีงามแสนงามที่นางเคยเอ่ยกับตนเองไว้ว่าในชีวิตนี้ของนางไม่เคยพิศมองผู้ใดงามเท่านี้มาก่อนแล้ว

   และหนึ่งในคนงามผู้นั้นได้นอนเอกขเนกตรงหน้านาง

   “อาภรณ์เจ้างามดีนะ เหม่ยเหมย”

   “อืม— แต่ข้าว่าบัดนี้มันแลเฉิ่มเชยเสียแล้ว”

   สถานการณ์แสนประหลาดได้เกิดขึ้นราวกับพรหมลิขิต แม้นรู้ว่าผู้ใดอยู่ร่วมเรือนแล้วทว่าเมื่อได้ยลเต็มสองตาก็ยังคงเหลือเชื่ออยู่ดี เหลียนฮวาไม่นึกเกรงใจด้วยความเคยชินจากการร่วมเรียงเคียงหมอนเสียยิ่งกว่าใครกับสหายทั้งสี่จึงเดินเข้าเรือนไปเอ่ยเรียกสาวใช้มาช่วยผลัดเปลี่ยนอาภรณ์กลับเป็นชุดนอนตามยศฐา

   “มีจดหมายถึงพระสนมเจ้าค่ะ”

   เหลียนฮวาพยักหน้ารับรู้และยื่นมือไปรับจดหมายจากสาวใช้มาอ่านจับใจความ เป็นจดหมายจากจางกงกงส่งมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยกลัวนางไร้น้ำยาไม่ประสาในการปรนนิบัติโอรสสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่จากการประกาศที่ป้ายประกาศของวังหลวงถึงผู้ที่มีสิทธิรับใช้ยามวิกาล

ถึง พระสนมเว่ยเจียเหม่ยเหริน

   สัปดาห์นี้ดูเหมือนจะเป็นเวรปรนนิบัติฝ่าบาทของพระสนม หากท่านขาดตกบกพร่องใด ๆ สามารถมาเรียนรู้จากข้าได้ แต่ข้าได้ยินชื่อเสียงคุณหนูเว่ยเจียมาเนิ่นนาน ข้าคิดว่าพระสนมคงมิต้องการขันทีผู้ต่ำต้อยชี้แนะหรอก

จาก จางกงกง

   “มารดามันเถิด แลห่วงกระไรนักหนา ไม่ร่วมหลับนอนสักคืนต้าฮั่นคงล่มสลายกระมัง”

   พระสนมในจดหมายน้อยนี้พลันก้าวเดินไปทางเทียนงดงาม จ่อจดหมายเผาไฟให้วอดเหลือทิ้งไว้เพียงขี้เถ้าให้สาวใช้เก็บกวาด

   ส่วนตัวนางได้เวลาพักผ่อนเสียที

พักผ่อนส์

ใครน้า ใครตามมาอ่ะ ฝากบอกด้วยนะว่าอยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาหาจังน้า เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย

@@Admin 

LuBairan ดี

ลาภน้อยลอยมา

นางดูเหมือนคนโง่

เมื่อคิดทบทวนไปถึงสิ่งที่ตนกล่าวยามอยู่ต่อหน้าฝ่าบาท ไป๋หรั่นลงความเห็นว่าตัวเองช่างโง่เขลานัก.. ทว่าบางครั้งการกระทำโง่ ๆ ก็ส่งผลดีเป็นอย่างมาก ดูจากท่าทางของเขา นางคงคาดการณ์ไว้ถูกต้อง คำพูดยืดยาว สถานการณ์อ้อมค้อม ต่อหน้าคนมากมายนางรับบทบุปผาต่อหน้าแม่น้ำคลั่งแรงเช่นเขา นำว่าเป็นผู้กล้าที่มีโทษสมควรตายอยู่บ้างจริง ๆ

จากการกระทำครั้งนี้ไป๋หรั่นมั่นใจว่ามันคงส่งผลต่อรอบตัวไม่มากก็น้อย อย่างเช่นประการแรก ลู่เหม่ยเหรินจะไม่ถือว่าเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทมากจนเกินไป ประการที่สอง ฝ่าบาทเองก็คงไม่ใส่ใจนางไปอีกสักพัก และประการที่สาม.. ครั้งนี้มีต้าซือคงเถียนเฟิง เท่าที่ดูแล้วเขาคงพอจะใคร่รู้ในตัวนางอยู่บ้าง หากสามารถใช้ให้เป็นประโยชน์บางทีเขาก็อาจจะเป็นทางรอดที่ไม่แย่เลย

ต่อหน้าคันฉ่อง นางดูคล้ายสาวแรกรุ่นที่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน ทว่าลึกลงไปใต้ใบหน้านี้ นางก็ยังเป็นเพียงสตรีที่หมายมั่นจะเฟ้นหาความมั่นคงในชีวิตเช่นกัน ผู้ใดบ้างจะไม่อยากรอดชีวิต นางเข้าวังมาด้วยตัวที่เปล่าเปลือยทั้งยังวางชีวิตไว้บนเส้นด้ายที่ไม่รู้ว่าจะทนไปได้สักกี่น้ำ วังหลังไม่เหมาะกับนาง อาศัยอยู่ที่นี่ได้เพียงอาทิตย์เดียวก็รู้แล้ว สถานที่แห่งนี้เหมาะกับผู้ที่มีเป้าหมาย กลับกันคนที่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ จะไปมีอะไรให้น่าสนใจนอกเสียจากกลายเป็นเหยื่ออันโอชะให้คนอื่นเหยียบย่ำหรือไม่ก็กลายเป็นหุ่นเชิดในมือจอมบงการ

ไป๋หรั่นหาได้คาดว่าตัวนางจะต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต นางไม่มีใจฝักใฝ่อำนาจ ไม่คิดอยากเป็นแม่แห่งแผ่นดิน อีกทั้งหาได้ผูกใจสมัครรักใคร่กับฝ่าบาท สิ่งที่รั้งนางไว้กับวังหลวงแห่งนี้มีเพียงชื่อเสียงเท่านั้นที่ต้องรักษาไว้ หากคิดดูดี ๆ สิ่งนางกล่าวกับฝ่าบาท ล้วนไม่มีสิ่งใดที่เป็นความเท็จ ทั้งหมดเป็นจริงเท่าที่นางจะให้ความจริงใจแก่เขาได้ สิ่งที่นางคาดหวังนับว่าเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับหญิงอื่น ๆ ในวัง แต่ในขณะเดียวกันก็นับว่ามากหากวัดเอาจากระดับความไม่ชอบใจสตรีในสายตาของเขาผู้นั้น

นางหวังให้สักเล็กน้อย.. ขอเพียงเขามองนางเป็นสตรีที่สะดวกใจจะเสวนาด้วย หรือไม่ก็มองให้เป็นผู้ที่เสวนาด้วยได้ แค่เพียงเท่านั้น อนาคตในวังหลวงของนางจะวางแผนได้ง่ายขึ้นมาก

ไป๋หรั่นสูดหายใจเข้าพลางเอนกายลงบนเตียงนอน ยามที่เวลาผ่านไปช้า ๆ ในที่สุด.. หยกบุปผาก็คล้อยจมลงในนิทรา

…..

ยามเมื่อรุ่งเช้ามาเยือน พระสนมแซ่ลู่เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเชื่องช้าตามความเคยชิน จะตื่นเช้าไปทำไมอีกในเมื่อไม่ได้มีอะไรให้นางต้องทำ คนงามมุ่นคิ้วอย่างหน่ายใจถึงกระนั้นสองขาก็ยังหย่อนลงจากเตียง นับเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ กิจวัตรยามเช้าของนางจะก่อนเข้าหรือหลังเข้าวังก็ไม่ได้ต่างกันนัก ไป๋หรั่นแค่ต้องตื่น ทานของว่าง อาบน้ำ และออกไปรับลมที่หน้าเรือน อารมณ์ดีหน่อยก็จัดดอกไม้ ปักผ้า อารมณ์ไม่คงที่หน่อยก็แค่คัดอักษร ชงชาให้ใจสงบ

นางนึกว่าวันนี้จะรอดแล้วเชียว

สองตาหลุบลงมองแผ่นหลังกว้างของกงกงท่านหนึ่งที่มาเพื่อประทานรางวัล

นางทำอะไร นางสมควรได้ตอนไหน ท่านให้ทำไม !

“ พระสนม ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้ประทานรางวัลแด่ท่าน ” กงกงไม่พลาดที่จะกล่าวถึงฝ่าบาทตามที่จางกงกงผู้เป็นนายกำชับมา อาศัยประโยคเดียวจากข่าวลือที่ควรซาลง ไม่รู้ทำไมนางถึงได้ร้อน ๆ หนาว ๆ ไปทั่วแผ่นหลังเชิงว่าอีกไม่นานคงต้องกลั้นใจฟังข่าวลือเกี่ยวกับตัวเองเพิ่มขึ้นอีกแล้ว … “ เห็นแก่ที่ท่านมีเมตตา กิริยาอ่อนน้อม ”

อือฮึ

“ เมตตา บริสุทธิ์ ”

หืม..?

“ ทั้งยังเชี่ยวชาญศาสตร์ศิลป์นับเป็นสตรีโดดเด่น ”

อ้อ…

“ เพื่อเป็นการชมเชยในความทุ่มเท ฝ่าบาทจึงพระราชทานรางวัลตามต่อไปนี้ ” ถาดไม้ฉลุทองคุ้นตาถูกเบิกออกมาใช้งานอีกครั้ง โดยครั้งนี้เป็นก้อนตำลึงทองสองก้อน และ.. ข้าวสาลีสิบหน่วย นี่นับว่าเป็นรางวัลโปรดปรานได้จริงเหรอ

“ หม่อมฉันน้อมรับรางวัลพระราชทาน ”

หยกบุปผาโน้มกายลงรับถาดรางวัลนั้นด้วยใจที่เรียบชา แน่นอนว่านางประหลาดใจปนไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าเป็นการพระราชทานจากฝ่าบาท ทว่าที่สามารถทำได้อย่างเอิกเกริกแบบนี้ บางทีคงจะเป็นคำสั่งจากเขาจริง ๆ .. มันเกิดอะไรขึ้น ? จางกงกงเป่าหูอะไร หรือเป็นใต้เท้าเถียนผู้นั้น หว่างคิ้วของโฉมงามฉายความสับสน ทว่าสุดท้ายแล้วแทนที่จะได้คำตอบ กลับเป็นนางที่ต้องย่อกายส่งกงกงผู้นั้นออกไปพร้อมความสงสัยที่อัดแน่นในใจต่อไป…

@Admin
มีไหมน้อ นังทัวดือที่จะมาตบเรา(?)
รับรางวัล : 2 ตำลึงทอง และ ข้าวสาลี 10 หน่วย

LuBairan ดี

เทียบเชิญใบแรก

ในช่วงบ่ายของวันที่แดดจัด เหล่านางกำนัลพากันหอบผ้าที่ซักแล้วออกมาตาก ห้องเครื่องก็นำอาหารแห้งที่สามารถอาศัยแดดไล่ความชื้นออกมาวาง ไม่เว้นแม้แต่กองภูษาที่คงมีผ้าอีกหลายพับต้องนำมารับแสง เช่นเดียวกับตัวคนที่เหี่ยวเฉาเมื่อใด ก็สมควรออกมารับแสงเมื่อนั้น ภายในเมิ่งเหยาอู๋ซั่วที่มีผู้มีชื่อเสียงมากมาย ยังมีหนึ่งบุคคลที่ออกมาใช้เวลานอกเรือนบ่อยที่สุด.. เทพธิดาจำแลงผู้โด่งดังในฐานะพระสนมคนโปรด หญิงงามที่สืบทอดกิริยาเพียบพร้อมไร้ซึ่งคำว่าบกพร่อง คนที่ยืนอยู่ใจกลางลานเรือนนั้นคือ ‘ลู่เหม่ยเหริน — ลู่ไป๋หรั่น’

ใต้อาภรณ์ขาวกระจ่าง มือบางนุ่มนิ่มจับด้ามพู่กันเพื่อสร้างลวดลายลงบนร่มกระดาษสีขาวที่กางออกรอรับการตกแต่งจากผู้มีฝีมือ เส้นหมึกตวัดครั้งแล้วครั้งเล่าสิ่งที่ปรากฏให้เห็นแก่สายตาคือร่องรอยน้ำหมึกกระจัดกระจายแต่กลับสามารถมองออกว่าเป็นต้นหลิวลู่ลม ‘นานแล้วที่ไม่ได้ทำงานฝีมือเช่นนี้…’ หยกบุปผาพรมยิ้มเป็นประกาย นางพึงพอใจกับกิจวัตรที่สามารถใช้ชีวิตตามใจพร้อมทั้งยังมีสรรพยากรมากมายคอยสนับสนุนเช่นนี้เป็นที่สุด ‘ถึงจะเหมือนถูกขังเกินไปสักหน่อย แต่ได้ทำอะไรพวกนี้แก้เบื่อไปวัน ๆ ก็ไม่ถือว่าเป็นชีวิตที่แย่อะไรนัก’

“ รอให้หมึกแห้งอีกสักครู่ จากนั้นเจ้าค่อยนำไปแขวนด้านในเรือน ”

ลู่เหม่ยเหรินกล่าวกำชับกับนางกำนัลที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างกาย เห็นอีกฝ่ายย่อลงรับคำ นางก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจก่อนจะผินตัวกลับไปหยิบผ้าขึ้นเช็ดคราบหมึกที่เปรอะอยู่บนมือ ก่อนหน้านี้เป็นนางประมาทจนเกือบเสียผลงานดี ๆ ไป นับว่าฟ้ายังมีตาที่อย่างน้อยนางก็สามารถแก้ไขได้ทัน คิดไปคิดมานางก็รู้สึกตัดใจไม่ลงคิดอยากเติมแต่งร่มน้อยอีกสักเส้นสองเส้น ทว่าก่อนที่จะได้ลงมือทำกลับมีเสียงฝีเท้าเร่งรีบปรี่เข้ามาพร้อมรายงานเสียงดัง

“ พระสนม มีคนจากตำหนักผิงหยางกงจู่ขอเข้าพบเพื่อส่งเทียบเชิญเจ้าค่ะ ”

“ ตำหนักผิงหยางกงจู่อย่างนั้นหรือ.. มาส่งเทียบให้ผู้ใดเล่า ” เมิ่งเหยาอู๋ซั่วแห่งนี้มีนายสตรีถึงสองคน ผู้มารายงานไม่กล่าวให้ชัดเจน ใครกันจะไปล่วงรู้ แต่ไหนแต่ไรมา นางและผิงหยางกงจู่ก็หาได้มีอันใดเกี่ยวข้องถึงขนาดที่จะได้รับเทียบเชิญ .. ที่จริงไม่ว่าจะใครในเรือนนี้ก็ดูไม่มีเรื่องข้องเกี่ยวใด ๆ กับอีกฝ่าย การเคลื่อนไหวครั้งนี้จึงนับว่าแปลกตาอยู่บ้าง

“ ผู้ส่งเทียบกล่าวว่ามาขอเข้าพบลู่เหม่ยเหรินเจ้าค่ะ ! ” ปลายเสียงของนางกำนัลน้อยคล้ายจะเชิดสูงขึ้นเล็กน้อยพร้อมท่าทางพออกพอใจ

ลู่ไป๋หรั่นระบายยิ้มเบาบาง ครู่หนึ่งคล้ายเซียนหญิงที่จุติมาพร้อมความอ่อนโยนผ่องใส อีกครู่กลับคล้ายสตรีที่จนใจจะรับมือต่อโลกหล้า “ มาเพื่อเชิญข้าผู้นี้นี่เอง.. เข้าใจแล้ว พาเขาเข้ามาด้านในก่อนเถิด ” พระสนมที่ใกล้จะได้เห็นเทียบเชิญทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล สองตาคู่งามมองจรดลงบนผลงานชิ้นเอกที่ตนพึ่งสร้างไว้ ส่วนสองมือก็วางกุมกันไว้บนตักดูสงบเสงี่ยมเรียบร้อยจนยากที่ผู้ได้ยลโฉมครั้งแรกจะไม่ตราตรึงใจ

สาวใช้จากตำหนักผิงหยางกงจู่ถึงกับฝีก้าวหยุดนิ่ง เมื่ออยู่เคียงข้างยอดสตรีย่อมนับได้ว่าพบเจอสาวงามมามาก แต่ผู้ที่สวยหวานแฝงความรั้นแต่กลับสงบนิ่งเช่นนี้เห็นทีจะพบได้เพียงผู้เดียวในชีวิต สาวใช้น้อยเร่งเก็บสายตาตกตะลึงของตนเองกลับมา ใบหน้าของหน้าแดงซ่านด้วยความอับอาย ถึงอย่างนั้นก็ยังย่ำเท้ามาตามจังหวะการเดินที่เชื่องช้าแต่มั่นคงของเหล่าคนใช้แรงงานจนมาถึงด้านหน้าของผู้ที่นางตั้งใจมาพบ

“ คารวะลู่เหม่ยเหรินเจ้าค่ะ ”

“ ลุกขึ้นเถิด.. กับข้านั้น ไม่จำเป็นต้องมากพิธี ”

กิริยากล่าวไปยิ้มไปเช่นนี้สถิตย์อยู่ในใจของผู้พบเห็นได้ทั่วหล้า แม้แต่หัวใจของหินผายังต้องอ่อนยวบ นับประสาอะไรกับสตรีที่ก้มหน้าก้มตาพบเจอแต่บุตรีแม่ทัพและองค์หญิงผู้ปราดเปรื่องด้านบู๊จนความอ่อนหวานพลันเลือนหายไปตามการเวลา “ บ่าวได้รับคำสั่งจากผิงหยางกงจู่ให้นำเทียบเชิญนี้มามอบแด่ท่าน ” สองมือกร้านทว่าผิวเปล่งปลั่งของสาวใช้น้อยยื่นมาพร้อมเทียบเชิญสีดำตัดแดง จัดว่าเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของสตรีผู้เป็นถึงองค์หญิงแห่งแผ่นดิน

ลู่เหม่ยเหริน

เปิ่นกงได้ยินเรื่องของเจ้าจากคนใกล้ชิดมาไม่น้อย จนนึกใคร่รู้ว่าตัวตนของผู้มากไปด้วยข่าวลือนั้นแท้จริงเป็นเช่นไร เทียบเชิญนี้จึงเขียนขึ้นโดยมีความตั้งใจอยากเชื้อเชิญเจ้ามาร่วมรับประทานอาหารค่ำร่วมกับเปิ่นกงที่ตำหนัก หากลู่เหม่ยเหรินมีใจตอบรับคำเชิญ เพียงแค่กล่าวกับสาวใช้ที่ถือเทียบเชิญนี้ นางจะพาเจ้ามาหาเปิ่นกงเอง

ผิงหยางกงจู่

จัดว่าเป็นเทียบเชิญที่อ่านง่ายนัก

นางก้มลงมองเนื้อหาของเทียบเชิญในมืออีกครั้งเพื่อประกอบการตัดสินใจ ไป๋หรั่นหาได้คาดคิดเลยว่าอาศัยเพียงข่าวลือไม่กี่ข่าวก็สามารถเรียกความสนใจของคนทั่วราชสำนัก ลามไปจนถึงเชื้อพระวงศ์ หากตอบตกลงพบหน้าผิงหยางกงจู่แล้ว หลังจากนี้นางก็สมควรไปพบไท่โฮ่วสักครั้ง … แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว หยกบุปผาลอบขมวดคิ้ว นางปิดเทียบเชิญพลางยื่นมันให้นางกำนัลของเรือนเมิ่งเหยาถือไว้ก่อนจะเงียบไปพักใหญ่

“ คำเชิญนี้ ” ท่ามกลางสายตาเฝ้าคอยของคนรอบกาย “ ข้าย่อมไม่ปฏิเสธ ”

คล้ายว่าจะมีเสียงถอนหายใจจากทั่วสารทิศ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หลายคนคาดหวังให้นางได้เป็นใหญ่มากกว่านี้ ไป๋หรั่นก้มหน้าลงเล็กน้อยพลางกล่าวเสริมขึ้นมาว่า “ เพียงแต่การพบหน้าพระเชษฐภคินีแห่งองค์จักรพรรดิย่อมต้องเตรียมตัวอยู่บ้าง ข้า.. ”

“ พระสนมอย่างได้กังวลเจ้าค่ะ ผิงหยางกงจู่ทราบถึงความพิถีพิถันของสตรีในวังเป็นอย่างดีจึงได้สั่งให้บ่าวจัดเตรียมรถม้าแทนท่านเป็นที่เรียบร้อย ขอเพียบพระสนมพร้อมเดินทางเมื่อใด ทั้งหมดล้วนเป็นความรับผิดชอบของบ่าวทั้งสิ้น ” เป็นที่ทราบดีว่าตำหนักผิงหยางไม่แบ่งแยกชายหญิง ผู้ใดที่ทำงานดีก็สามารถเป็นใหญ่ได้ ทำให้ผู้ที่ได้สิทธิ์ออกมาเคลื่อนไหวและมีหน้ามีตาส่วนมากล้วนแต่เป็นสตรีกันทั้งนั้น

“ เป็นฝ่ายผิงหยางกงจู่ที่ใส่ใจในข้าผู้นี้ยิ่งนัก ”

จัดการไว้พร้อมเสร็จเช่นนี้จะปฏิเสธก็กระไรอยู่..

“ โปรดรอข้าเตรียมตัวสักครู่ ไม่นานนักหรอก ”

สงครามรอบที่สาม.. เริ่ม !!