ตำหนักจงฉางชื่อ

ตำหนักจงฉางชื่อ

{ เขตพื้นที่กองราชการ }

【 ตำหนักจงฉางชื่อ 】
『ร่องรอยของผู้มีอำนาจที่แสนเงียบงัน 』

ขั้วอำนาจภายในหวังนอกเหนือจากเชื้อพระวงศ์แล้วยังมี 'ขันที' ที่พวกท่านเห็นอยู่นี้คือหมู่ตำหนักจงฉางชื่อ สถานที่ตั้งของศูนย์รวมอำนาจชันทีโดยมี 'จางกงกง' เป็นผู้นำร่อง โดยหมู่ตำหนักใหญ่นี้เกิดขึ้นผ่านการรวมสองฝ่ายในที่ยิ่งใหญ่อย่าง กรมพระตำหนัก และกองพระราชสำนักเข้าด้วยกันภายใต้คำสั่งของฮั่นอู่ตี้ที่มอบอำนาจการจัดการให้กับจางกงกงจวบจนถึงปัจจุบัน

【 ผู้ดำรงตำแหน่งจงฉางชื่อ 】
『 จางกงกง (20) 』

{ ประวัติเพิ่มเติม }

LuBairan ดี

การมาถึงของจงฉางชื่อ

ตำหนักจงฉางชื่อ จะไม่มาก็คงไม่ได้.. หญิงงามเฉิดฉันเงยหน้าขึ้นมองป้ายสลักนามตำหนักที่อยู่เหนือประตูทางเข้าด้วยความใจเย็น คาดไว้อยู่แล้วว่าคงต้องได้มาเยือนในอีกไม่นาน แต่พอได้มายืนอยู่หน้าทางเข้าก็ชวนให้รู้สึกระทึกใจไม่ใช่น้อย จางกงกงเป็นคนเช่นไร ทั่วหล้ามีทั้งที่รู้และไม่รู้ ชื่อเสียงเกี่ยวกับลมมรสุมผู้นี้มีมากจนยากแยกจริงเท็จ

“ ลู่เหม่ยเหริน ” ขันทีคนหนึ่งปรี่เข้ามาหานางอย่างว่องไว

“ จางกงกงแจ้งไว้แล้วว่าท่านต้องมา มิทราบว่ามาเยือนครั้งนี้..? ”

“ ย่อมมาเพื่อรับการอบรมจากตำหนักจงฉางชื่อ ” ยอดสตรีนับว่ามีอยู่มาก แต่ที่คู่ควรกับการเป็นยอดสตรีนั้นมีน้อยเหลือคณา บุปผาหยกมารบกวนถึงตำหนักจงฉางชื่อครั้งนี้ไม่อาจกล่าวได้ว่ามามือเปล่า ในมือของนางถือถาดไม้ชิ้นหนึ่ง ตรงกลางมีป้านชาและจอกตั้งไว้เป็นอย่างดี “ ข้าไม่ทราบว่ากฏเกณฑ์ในวัง ยังโง่เขลาอยู่มาก ก่อนหน้านี้เป็นข้าผิดต่อจางกงกงอยู่เรื่องหนึ่ง จึงได้นำชาที่ชงขึ้นเองมามอบเป็นการขอบคุณ เกรงว่าจางกงกงคงจะยุ่งกับการติดตามฝ่าบาท ถ้าเช่นนั้นฝากท่านช่วยส่งมอบชานี้แทนข้าด้วย ”

นับว่าฉลาดมาก.. ขันทีหนุ่มลอบประเมินในใจ ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าอำนาจเกือบหนึ่งในสามของวังหลวงนั้นอยู่ในมือใคร “ เป็นเช่นนี้นี่เอง รบกวนลู่เหม่ยเหรินตามผู้น้อยมาที่ห้องรับรองทางนี้เสียก่อนขอรับ ” ชายในชุดขันทีค่อมกายอย่างนอบน้อมพลางภายมือนำทางนางไปยังห้อง ๆ หนึ่ง ภายในนั้นมีโต๊ะน้ำชาหนึ่งชุด ตรงกลางพื้นบุผ้านวมเป็นอย่างดี ทว่าที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะน้ำชานั้นกลับเป็นตั่งไม้ขนาดใหญ่ชิ้นหนึ่งที่พอจะให้คนสองคนขึ้นไปเกลือกกลิ้งอยู่บนนั้นได้ เห็นเช่นนี้นางก็พลันขมวดคิ้ว กายหมุนเล็กน้อยหมายจะหันไปถามขันทีที่นำทาง แต่กลับได้พบเพียงความว่างเปล่า

‘ ทำไมถึงได้หายตัวไปไวนัก ’ ลู่ไป๋หรั่นโอดครวญในใจอยู่เพียงลำพัง เพราะไม่มีคำกำชับหรือบอกกล่าวใด ๆ ภายใต้วังหลวงที่เต็มไปด้วยหูตานี้นางจะไม่กล้าขยับตัว นงคราญสูงส่งยืนประคองถาดไม้ไม่ไหวติง เนตรหงส์ที่เคยลอบสอดส่อง ยามเมื่อผ่านมาได้ราว ๆ หนึ่งก้านธูปก็สงบลงโดยไม่รู้ตัว

“ นอกจากการยืนรออย่างมั่นคงเช่นนี้แล้ว ลู่เหม่ยเหรินยังสามารถยืนรออย่างน่าสงสารได้หรือไม่? ” เสียงไม่ดังไม่เบานักดังขึ้นจากประตูที่เปิดออกทางด้านหลัง ฉับพลันปลายนิ้วนางก็สั่นเทิมขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ “ ได้ยินว่าท่านชงชามาให้ข้าน้อยด้วยตนเอง นับว่าเป็นเกียรตินัก แต่มิใช่ว่า..ชาป้านแรกนี้สมควรเป็นของฝ่าบาทหรอกหรือ ”

การมาถึงของจางกงกงเป็นดั่งคลื่นใหญ่ซัดหาดทรายที่มีนามว่าลู่ไป๋หรั่น นางคาดไว้ว่าตนเองคงจะเป็นที่จับตามอง แต่กลับไม่นึกว่าการเป็นที่จับตามองนี้จะนำมาซึ่งการพัวพันกับคนมากมาย หว่างคิ้วของนงคราญเจือแววประหลาดใจ แต่กระนั้นท่วงท่าที่หยิบมาใช้กลับเป็นความเรียบรื่นปลอดโปร่ง “ จางกงกง ” เบื้องหน้ามีสาวงามชดช้อยยืนคอยตั้งนมนานมีหรือที่จะไม่ใจอ่อน ยิ่งยามนี่อีกฝ่ายย่อกายลงเล็กน้อยทั้งที่สองมือถือถาดของที่นำมามอบให้เช่นนี้ก็ชวนให้ระลึกถึงคำว่า ‘อ่อนหวานบอบบาง’ ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ ลู่เหม่ยเหริน ” ผู้เป็นถึงจงฉางชื่อประสานมือรับการทำความเคารพนั้นอย่างเรียบง่าย หนนี้เขาเข้ามาด้านในห้องรับรองพร้อมกับนางกำนัลหญิงสองนางที่ติดตามเข้ามาเพื่อไม่ให้เกิดเป็นคำครหาเกี่ยวกับชื่อเสียงของอีกฝ่าย “ คนกันเองทั้งนั้น ลู่เหม่ยเหริน ท่านนั่งก่อน ”

มือหนาของจงฉางชื่อยื่นเข้ามารับถาดน้ำชาเพื่อนำไปวางบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ผิดกับลู่ไป๋หรั่นที่ยังยืนระบายยิ้มอยู่กับที่ชวนให้คนมองฉงนใจยิ่งนัก

“ เดิมทีข้ามาเพื่อตั้งใจรับการอบรม เกรงว่ารบกวนเวลาท่านมากไปจะไม่เหมาะสม ”

เสียงตอบรับในลำคอจากจางกงกงดังขึ้นพอให้เป็นพิธี ปลายนิ้วหนาเคาะลงกับโต๊ะน้ำชาช้า ๆ พร้อมกับสายตาที่กวาดมองหญิงงามโดดเด่นที่อยู่ตรงหน้า ไม่นานนักจากความเงียบสงบก็เปลี่ยนมาเป็นน่าหวาดหวั่น ก่อนที่บุปผาหยกจะได้รู้ตัว ก็ราวกับมีอสรพิษมากเล่ห์ก็มุ่งเข้ารัดจนไร้ซึ่งทางหนี “ ลู่เหม่ยเหรินมีใจมุ่งมั่นอยากเรียนรู้ถึงเพียงนี้ ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยจะทำให้ท่านผิดหวังไม่ได้ บทเรียนแรกของท่าน เริ่มมันเสียตอนนี้เลยก็แล้วกัน ”

คนงามน้อยนิ่งค้างไปในทันที สร้างความขบขันให้กับคนเจ้าแผนการอยู่ไม่น้อย “ กระไรหรือ? ไท่โฮ่วสั่งการลงมาให้ข้าแนะนำเหม่ยเหรินทุกท่านอย่างเคร่งครัด หรือว่า.. ลู่เหม่ยเหรินไม่ทันได้คำนึงถึงส่วนนี้? ” ถูกต้อง ลู่ไป๋หรั่นไม่ได้คาดว่าอีกฝ่ายจะสละเวลาที่เป็นดั่งทองมาเฝ้าสอนอบรมหญิงสาวนับพันนับร้อยเพื่อที่จะได้ส่งหญิงเหล่านั้นเข้าตำหนักฝ่าบาท นัยน์เนตรดั่งนภารัตติกาลของนางหยกสั่นวูบเมื่อใช้ความคิด

“ หากเป็นเช่นนี้อาจไม่เหมาะสม มิสู้ครั้งนี้ให้ข้ากลับไปก่อนแล้วค่อยนัดแนะวันเวลากันใหม่ ”

“ หากกลัวว่าจะเกิดคำครหา... ” ฝ่ายที่สามารถบงการคนได้ตามใจเอ่ยแทรกขึ้นมาทันที อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องถาม จางกงกงเป็นคนรอบคอบทั้งยังแต้มจัด เขาวางหมากแต่ละเม็ดเพื่อความก้าวหน้า มีหรือจะยอมถูกใครมาทำให้ชื่อเสียงของหมากขาวในมือต้องแปดเปื้อนโดยง่าย หัวหน้าขันทีอย่างเขาวาดยิ้มมีเลศนัยให้ประดับอยู่บนใบหน้า “ เข้ามา ”

จบคำก็มีเสียงฝีเท้ามากมายดังขึ้น พริบตาเดียวจากห้องรับรองที่มีอยู่ไม่กี่คน ก็เปลี่ยนมาเป็นสถานที่ซึ่งอัดแน่นไปด้วยกลิ่นอายของสครีท่ามกลางความตื่นตะลึงของผู้ถูกจัดฉากมาตั้งแต่ต้น ผู้คนมากมายที่หลั่งกันเข้ามาล้วนแต่ทำความเคารพจางกงกงอย่างนอบน้อม แต่กลับไม่มีใครสังเกตถึงท่าทางการรินชาบุปผาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะยกจอกชาขึ้นจ่อที่ปลายจมูกพลางซึมซาบกับกลิ่นอันหอมหวานชวนให้ผู้นำมามอบให้ถึงกับขนลุกไปทั้งร่าง เพราะในชั่วพริบตานั้น นางเห็นริมฝีปากของเขาขยับติดต่อกันเป็นคำพูดที่ไร้ซึ่งเสียง

‘ ทั้งหมดนี้.. จัดการได้ง่ายดายนัก ’

….

จบแล้ว

การอบรมว่าด้วยการเป็นพระสนมวันแรกจบลงอย่างคึกคักทว่านางกลับจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไร กระทั่งในยามนี้ที่นางได้กลับมายืนอยู่ต่อหน้า ‘จางกงกง’ในแบบที่เป็นการพบปะส่วนตัว ยังไม่แน่ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไรเช่นกัน

“ ลู่เหม่ยเหรินทำให้ข้าน้อยได้เปิดหูเปิดตาแล้ว การที่ฝ่าบาทเลือกพลิกป้ายท่าน ทำให้ใจลอยถึงเพียงนี้เชียว? ” จางกงกงเย้าแหย่ได้ถูกเวลานัก บุปผาหยกที่เงียบนิ่งมาตลอดทั้งคาบเรียนยามนี้กำลังค่อย ๆ ช้อนตาขึ้นมองผู้สอนสั่งตลอดชั่วยามที่ผ่านมา

“ จางกงกงกล่าวเกินไปแล้ว ”

คำว่ากล่าวเกินไปนั้นทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้นได้เล็กน้อย อสรพิษในคราบขันทีระบายยิ้มเบาบาง “ ถ้าเช่นนั้นลู่เหม่ยเหรินรีบเดินทางกลับเรือนเมิ่งเหยาเถิด เมื่อใดที่ฟ้ามืดท่านยังต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทที่ตำหนักเว่ยหยาง ” น้ำเสียงของชายผู้นี้ไม่ทุกข์ร้อนทั้งยังจรรโลงใจอยู่มากเมื่อได้รู้ว่าหนึ่งคนงามจะได้พบหน้ากับยอดบุรุษอีกครั้ง

“ ทว่าข้าน้อยขอบังอาจแนะนำท่านสักประโยค ”

“ ไม่แย่งชิง ไม่โดดเด่น ไม่โอ้อวด ”

“ เพียงประคับประคองสามสิ่งนี้ไว้ การเป็นใหญ่ในใจฝ่าบาท ย่อมหาใช่เรื่องยากจนเกินไป ” ประหนึ่งพ่อสื่อที่อยากประเคนสตรีดี ๆ มีประโยชน์ให้ไปถึงอุ้งมือของมังกร ลู่ไป๋หรั่นมีดีที่ขาดอำนาจในมือ ยามนี้ขุนนางทั้งหลายต่างชิงดีชิงเด่น หากดึงผู้ที่ไร้อำนาจขึ้นไปกดทับความโลภของพวกหางแถวได้ย่อมเป็นเรื่องที่ดี แต่ในกรณีนี้ก็คงต้องดูกันไปว่านางจะมีความสามารถสักแค่ไหน สองตาคมจรดลงมองกายบางใต้อาภรณ์ขาว ฉับพลันริมฝีปากกลับยกแสยะขึ้นอย่างไม่น่าไว้วางใจ “ อย่างไรก็ตาม.. วันใดที่ท่านมั่นคงไดัดี ก็หวังว่าจะไม่ลืมข้าน้อยผู้นี้นะขอรับ ”

รางวัลงาน : +50 พลังใจ, 4 ตำลึงทอง , +20 EXP และ +10 บารมี

[NPC-11] จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน
[NPC-11] จางกงกง +15 ให้ชากรอบน้ำเงินที่ชงเอง

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สามสิบเอ็ด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ปลายยามอู่ (10.30 น.)

   รู้ตัวอีกที บัดนี้เดือนวันใกล้จะสิ้นสุดเข้าสู่ปาเยว่แล้ว ทว่าสิ่งที่นางเผลอเรอไม่ยอมมาเสียทีจนต้องเร่งฝีเท้ามายังตำหนักจงฉางชื่อของจางกงกงเป็นเพราะว่า

   “เกือบไปแล้ว เกือบลืมเบี้ยหวัดประจำเดือนไปเสียแล้ว”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เกียจคร้านนั้นเอาแต่ผัดวันประกันพุ่งจนต้องมาได้ฤกษ์ออกกำลังกายเอายามนี้เสียได้ นางเร่งฝีเท้าจากตำหนักเถียนเซี่ยจนมาถึงตำหนักเป้าหมายของนางในครั้งนี้…ซึ่งนางเพิ่งจะตื่นหลังจากงีบหลับหลังไปถวายพระพรกับองึ์ไท่โฮ่วแท้ ๆ มึนหัวฉิบ—

   “จางกงกง ข้ามารับเบี้ยหวัด”

   “เอ่อ…พระสนมใจเย็น ๆ ก่อนขอรับ จางกงกงในยามนี้อยู่กับฝ่าบาท”

   นั่นสิ…นางลืมได้อย่างไร—

   “เช่นนั้นแล้ว… เอ่อ… ข้าลงชื่อไว้ก่อน หากจางกงกงกลับมาแล้วก็วานเจ้าบอกเขาทีว่าให้ผู้ใดสักผู้เอาไปให้ข้าทีหลังที่ตำหนักเถียนเซี่ย”

   สิ้นวจีหวานนางก็หยิบพู่กันขึ้นมาตวัดเขียนนามของตนเองลงไปเพื่อรับเบี้ยหวัดของตำแหน่งเจี๋ยอวี่ในเดือนชีเยว่

魏
佳
莲
花

ผมมาเอาเบี้ยหวัด 8000 อีแปะ

@Admin

เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผม รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง

WeiBin -

งานแรกในราชสำนัก

"กองซักล้าง!!" เสียงประกาศดังขึ้น ตนได้แต่ก้มหน้ายอมรับทำงานกองซักล้างแต่ตั้งแต่เข้าวังผ่านมาสิบกว่าปีก็ยังอยู่ในตำแหน่งเดิมนี่ไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะหรอ เมื่อไปรับป้ายประจำตัวเสร็จก็เตรียมตัวเดินจากไปแต่ก็พบว่าป้ายประจำตัวเหน็บไว้ด้วยข้างในใจความว่า"มาพบข้าที่ห้องตะวันตก" เมื่อ่านจบก็รีบพับกระดาษเก็บทันที แล้วรีบเดินหายไปจากฝูงชน เดินไปได้ซักพักก็มาถึงห้องตะวันตก ตัวอาคารดูธรรมดาส่วนมากจะใช้พบปะพูดคุยกันของขันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบจางกงกงนั่งจิบชารออยู่

"ข้าน้อยคาราวะจางกงกง" ตนรีบเข้าไปคาราวะอย่างนอบน้อมและแฝงไปด้วยความดีใจ


"อืม" จางกงกงตอบกลับมาอย่างเฉยเมยทั้งที่ตายังไม่ได้ละออกจากสมุดบันทึกอะไรซักอย่าง ตนจึงนั่งรออยู่ซักพักใหญ่

"เจ้าไม่พอใจข้าหรือไม่ที่ไม่ได้สนับสนุนเจ้าเข้ารับตำแหน่งอะไรเลย"

"ข้าน้อยมิกล้าทุกวันนี้ที่มีข้าวกินโดยไม่ต้องหิวโหยก็เพราะจางกงกงให้โอกาส" ตนพูดเสร็จก็ลงไปคำนับอย่างสำนึกบุญคุณ

"ดีมาก นับว่าข้ามองไม่ผิดถึงแม้ข้าจะเก็บเจ้ามาแต่ข้ากแยกแยะออกตัวเจ้ายังไม่มีผลงานอะไรจะแต่งตั้งก็ยังไงอยู่ไว้รอเจ้าทำหน้าที่ให้ดีเมื่อตอนนั้นเจ้าก็จะก้าวหน้าเอง"

"ขอบคุณจางกงกงที่เมตตา ข้าจะจำคำสอนนี้ไว้และเอากงกงเป็นแบบอย่าง" ตอนนี้เขามีความสุขมากที่ตัวเองยังไม่ถูกลืม

"ดี เจ้าออกไปได้แล้วแล้วเรื่องที่เราพบกันไม่ต้องให้ผู้ใดล่วงรู้" เมื่อจางกงกงพูดจบ ตนก็คำนับก่อนจะรีบก้าวเดินออกไปจากตัวห้องอย่างรวดเร็ว

เมื่อก้าวออกมาพ้นเขตตัวตึกแล้วตนก็ลดความเร็วลงก่อนจะยิ้มอย่างมีความสุข กงกงยังไม่ลืมตนแต่เพราะหน้าที่และตำแหน่งทำให้ต้องห่างเหินกัน แต่ถ้าสามารถไปอยู่ในระดับที่สูงกว่านี้ก็สามารถช่วยงานและได้รับความสำคัญมากขึ้น คิดได้แล้วตนก็เดินยกยิ้มอ่อนๆไปตลอดทาง

WeiBin -

วันที่6 เดือน8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่10

เวลา 8:00

ตนแต่งกายเต็มยศรีบเดินมายังตำหนักจงฉางซื่อด้วยความเร่งรีบ การถูกเรียกตะวอย่างเป็นทางการทำให้เขาประหม่าไม่น้อย ตามคำสั่งที่ได้รับคือให้ตนมายังตำหนักแต่เช้า เมื่อเดินเข้าไปยังห้องโถงกลางตำหนักก็พบขันทีชรายืนมองตนด้วยสีหน้านิ่งเฉย

สายตาที่มองมาแถบจะมองทะลุร่างเขาอยู่แล้ว ผ่านไปสักครู่จึงพลักหน้าเป็นสัญญาณให้ตนเข้าไปได้ 'ฟู่ ตาเฒ่านั่นขอแค่ข้าแสดงอาการน่าสงศัยเขาพุ่งมาหักคอข้าแน่' เมื่อถอนหายใจเสร็จก็เดินเข้าไปยังห้องด้านใน เมื่อเข้าไปก็พบจางกงกงนั่งรออยู่แล้ว ตนจึงเดินเข้าไปคาราวะด้วยความนอบน้อม

"คาราวะจางกงกง กงกงมีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้ขอรับ"

จางกงกงปลายตามาที่ตนก่อนจะโบกมือให้ตนลุกขึ้น ก่อนจะทำท่าเหมือนจะรินชา เขาเห็นว่าเป็นโอกาสจึงรีบก้าวเข้าไปอย่างรีบร้อน

"ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าน้อยเถอะ" จางกงกงเห็นดังนั้นจึงปล่อยมือออกจากกาแล้วปล่อยให้เขาทำแทน เมื่อรินเสร็จเตรียมจะส่งถ้วยชาคืน

"เจ้านั่นแหละดื่ม"  ตนได้แต่ทำสีหน้างุนงงจนจางกงกงปลายตามาที่ตนอีก จึงไม่ลังเลกระดกไปจนหมดถ้วย เมื่อดื่มเสร็จก็รีบเช็ดปากทำความสะอาดให้เรียบร้อย แล้วจึงกลับไปยืนที่เดิม จางกงกงเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจึงหยิบม้วนราชโองการออกมา

"นี่คือราชโองการแต่งตั้งลู่เจียยวี๋ขึ้นสู่ฐานะลู่เสียนอี๋ เจ้าจงไปที่ตงเฉิงแล้วถ่ายทอดราชโองการแทนข้า ก่อนที่จะไปจงแวะไปที่กองซักล้างรับตัวนางกำนัลที่ชื่อหลี่ผู่เย่ให้ไปรับใช้พระสนมด้วย"

ตนรีบคุกเข่ารับม้วนราชโองการมาจากมือจางกงกงแต่อีกฝ่ายกลับไม่ปล่อยทั้งยังเขยิบเข้ามากระซิบตนเบาๆว่า

"จงจำไว้ให้ดีเจ้าจงแจ้งพระสนมว่างจางกงกงยินดีกับพระสนมที่ก้าวหน้า หวังว่าพระสนมจะมิลืมจางกงกงผู้นี้ เจ้าจำไว้ให้ดี"

"รับทราบข้าน้อยจะไม่ทำให้กงกงผิดหวัง"

"ดี ข้ารู้ว่าข้าไว้ใจเจ้าได้" เมื่อพูดจบจางกงกงก็ตบบ่าเขาเบาๆแล้วหันหลังกลับไป เขารู้ตัวว่าต้องถึงเวลาแล้วตนจึงคำนับแล้วถอยออกไปจากห้องเบาๆ

                                                                                               [NPC-11] จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน

+30 พลังงาน จากจางกงกงให้ชาดื่มด้วยแหละ

Longyue ดี

เกรงทุกครั้งที่พบพระองค์ อีกหน่อยน่าจะต้องเสพซีรีย์หาเรฟเพิ่มจริงๆ
.พนมมือแด่หวงตี้.
CHAPTER 24.4
วันที่สิบเจ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบวันเสาร์ ช่วงเวลาบ่ายสามโมงตรง

หลังจากเสร็จงานแล้วหลงเยวี่ยก็เดินมาที่จงฉางซื่อ ตัวของจี๋รุ่ยกลับไปที่ตำหนักของไท่โฮ่วแล้ว ที่นางมาที่ตำหนักจงฉางซื่อในเวลานี้ก็เพื่อรับเบี้ยหวัดของเหม่ยเหริน 

 “ข้ามารับเบี้ยหวัดของเหม่ยเหริน” 

 คนในวังในโดยเฉพาะขันทีที่อยู่มานาน มักจะจดจำพระสนมได้ โดยเฉพาะหลงเยวี่ยที่ได้รับโอกาสให้เข้าร่วมพิธีเฉลิงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของไท่โฮ่ว อีกทั้งยังเคยเข้าออกตำหนักเว่ยหยางและเซวียนเต๋อ ผู้ใดก็ทราบบางทีการโปรดปรานก็มิได้ขึ้นอยู่กับความสูงต่ำของลำดับขั้น ไม่เช่นนั้นไหนเลยจะมีนางกำนัลได้ขึ้นเป็นนางสนม 

 ด้วยความใส่ใจดังกล่าว มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเบื้องหน้าของเขาคือใคร 

“ตวนมู่เหม่ยเหริน เชิญทางนี้ก่อน” 

 เขารับรองหลงเยวี่ยให้นั่งพักที่มุมหนึ่ง ไม่นานขันทีที่รักษาการอยู่ยื่นถุงเงินจำนวน 8000 อีแปะให้หลงเยวี่ย เมื่อรับเงินแล้วนางก็แจ้งถึงจุดประสงค์อีกประการ 

“ข้ามาลงชื่อขอออกนอกวังด้วย ไม่ต้องการองครักษ์ติดตาม เพียงแค่ออกไปเดินเล่นเท่านั้น มีคนมากรังแต่จะวุ่นวาย” 

 “นายหญิงน้อยโปรดรอสักครู่….” ว่าแล้วเขาก็หยิบกำไลวงหนึ่งมาให้นาง… “เมื่อกลับมาที่วังแล้วค่อยให้บ่าวรับใช้นำกลับมาส่ง ขอให้นายหญิงเดินทางโดยสวัสดิภาพ…”

รับเบี้ยหวัดเหม่ยเหริน

5000 อีแปะ

คนกำยำ สกิลพิเศษฝึกฝนยุทธ์

     +2 Point เมื่อ Level up ( LV. 22)  @@Admin 

WeiBin -

วันที่ 07 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 | เวลา : 13:00

หลังจากส่งราชโองการเสร็จตนก็รีบกลับมาตำหนักจงฉางชื่ออย่างรวดเร็ว ระหว่างทางเดินสวนเหล่าขันทีรุ่นเดียวกัน ตนก็เหยียดหลังตรงได้อย่างผ่าเผย ข่าวที่ตนเป็นผู้นำราชโองการไปตำหนักพระสนมคงลือกันไปในเหล่าขันทีนางกำนัลแล้วตลอดทางจึงไม่มีใครกล้าเดินขวางทางตน เมื่อเข้าไปยังกลางตำหนักตนก็คุกเข่ารายงาน

"เรียนกงกงข้าน้อยกลับมาแล้วขอรับ"

"อืมม แล้วเรื่องนั้นล่ะ" จางกงกงวางถ้วยชาในมือลง จ้องมาที่ตนด้วยสายตาเฉียบคม

"เรียนกงกง พระสนมบอกว่าจางกงกงไม่ต้องห่วงพระสนมยังคงจดจำจางกงกงไว้เสมอ" เขาพูดจบก็รีบหลบสายตาก้มตัวตํ่าลงไปอีก เรื่องนี้ไม่สามารถแพร่งพรายได้ถ้าเขาไม่อยากตายต้องพูดให้น้อยเข้าไว้ สงครามในวังหลังอย่าว่าแต่ก้าวขาเข้าไปเลยแค่สอดมือเข้าไปมือก็ขาดได้ แต่ผลประโยชน์ก็ล่อใจซะเหลือเกิน



"เจ้าจำไว้ขันทีที่ดีคือขันทีที่เก็บความลับอยู่ เจ้าไม่ใช่คนโง่เรื่องใดที่ไม่ควรเอ่ยก็จงเงียบให้เหมือนคนตาย" จางกงกงพูดด้วยสีหน้าเย็นชามือก็ลูบไปที่ด้ามกระบี่ที่แขวนไว้


"ข้าจะจำคำสอนของกงกงไว้ให้ขึ้นใจ จะปิดปากไว้ราวกับคนตาย" พูดจบก็หมอบลงไปกับพื้นด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว


"ดี ส่วนนี่รางวัลของเจ้า เมื่อไม่มีอะไรแล้วก็ไปได้ถ้ามีงานให้เจ้าทำข้าจะเรียกมาเอง" จางกงกงโบกมือไล่เขาก็รีบไปรับรางวัลของตนเมื่อเห็นตำลึงทองในถุงก็ยิ้มอย่างพอใจแล้วแทบติดปลีกพุ่งออกจากตำหนักทันที

5 ตำลึงทอง

, +15 บารมี , +35 EXP

ความโปรดปรานจากจางกงกง+35

WeiBin -

20 เดือน08 รัชศกเจี้ยนหยวนปีที่10 09:00

ผ่านราว 2 สัปดาห์ตนก็โดนเรียกตัวมาที่ตำหนักแห่งนี้อีกครั้ง รอบนี้ขันทีที่เฝ้าหน้าประตูสุภาพกับตนมากขึ้นลางสังหรณ์ตนบอกว่าเรื่องดีๆกำลังวิ่งเข้ามา คิดได้ดังนั้นก็รีบจัดเสื้อผ้ากับหมวกให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปด้วยอารมณ์ที่เปี่ยมล้น เมื่อเข้าไปถึงตนก็รีบคุกเข่าทำความเคารพคำนับพอเป็นพิธี

"ข้าน้อยอยู่นี่กงกงมีอะไรล้วนสั่งการมาได้เลย"

จางกงกงเงยหน้ามามองที่ตนก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาแล้วให้สัณญาณตนให้รีบลุกขึ้น "ข้าเรียกเจ้ามาด้วยเพราะข่าวดี ฝ่าบาทให้ข้าจัดหาขันทีไปรับใช้พระสนมลู่เฟย ข้าดูแล้วเจ้าคือคนที่ใช้การได้ที่สุดทั้งเคยเชิญราชโองแต่งตั้งให้พระสนม ข้าจึงจะสนับสนุนเจ้าในครั้งนี้"

ตนทั้งตื่นเต้นและดีใจทำงานตำแหน่งเดิมมาเกือบสิบปีในที่สุดเวลาของเขาก็มาถึง "ข้าน้อยจะไม่ลืมบุญคุณของกงกงครั้งนี้ จะขอใช้ชีวิตตอบแทนกงกงให้ได้"

จkงกงกงเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ลืมตัวก็ยิ้มออกมาทั้งกล่าวกำชับ "ต่อไปนี้นายของเจ้าคือพระสนม จงรับใช้ด้วยความซื่อสัตย์อย่าให้เสื่อมเสียชื่อเสียงมาถึงข้าที่สนับสนุนเจ้า" เมื่อพูดจบจางกงกงก็เชิญราชโองการที่วางไว้บนโต๊ะมาประกาศ


"ด้วยโองการฟ้า จักนพรรดิเห็นความมุมานะและขยันขันเห็นของเว่ยปินกงกง จึงมีพระเมตตาเลื่อขั้นเว่ยปินขึ้นดำรงตำแหน่งหัวหน้าขันทีประจำตำหนักตงเฉิน คอยปรนนิบัติดูแลช่วยแบ่งเบาภาระงานในตำหนักช่วยเหลือลู่ซูเฟย จบราชโองการ"

"เว่ยปินรับราชโองการ" พูดจบก็หันหน้าไปทางทิศตำหนักเว่ยหยางแล้วก้มคำนับ"กระหม่อมขอบพระทัยฝ่าบาท"

จางกงกงยิ้มออกมาแล้วพยุงตนขึ้น "ต่อไปนี้ก็ดูแลตัวเองให้ดีอยู่กับพระสนมก็อย่าทำตัวเด่นเกินไปในวังหลวงอันตรายกว่าที่เจ้าคิดเยอะ

"ขอบคุณกงกงที่ชี้แนะข้าจะปรนนิบัติพระสนมสุดความสามารถ"

"ดีงั้นเมื่อเจ้าไปที่ตำหนังตงเฉิน ก็ถือโอกาสเชิญราชโองการอีกสองฉบับไปด้วย"


ตนรับราชโองการจากมือจางกงกงมาแล้วเก็บลงกล่องอย่างดี ก่อนจะคำนับอีกครั้งแล้วเดินออกไป

WeiBin -

16 เดือนห้า เจี้ยนหยวนศกปีที่ 11 ช่วง9โมงเช้า


     เว่ยปิน โดนขันทีเรียกตัวมาแต่เช้า หลังจากทำตัวขี้เกียจไร้ตัวตนในตำหนักตงเฉินมานาน เมื่อเดินเข้าไปก็พบจางกงกงยืดวาดภาพโดยมีขันทีชราคอยฝนหมึกให้

     "ข้าน้อยเสี่ยวเว่ยจื่อคาราะวะพ่อบุญธรรม"

      จางกงกงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองตนแต่วางพู่กันลง แล้วพยักหน้าให้กับขันทีชราข้างๆ ขันทีชราก็วางแท่งหมึกแล้วเดินหายไปอย่างรวดเร็ว

      "ไม่ได้เจอกันนานข้าได้ข่าวว่าเจ้าเก็บตัวเงียบในตำหนักไม่โพล่หน้าพบผู้คน จนฝ่าบาทคิดว่าตำหนักตงเฉิงไม่มีขันทีประจำแล้วเสียอีก ทำงานกับลู่กุ้ยเฟยเจ้าลำบากมากเลยหรือ?"

      "เรียนพ่อบุญธรรมข้าน้อยที่เก็บตัวเงียบเพราะรูปร่างของข้าไม่ต่างอะไรจากศพเดินได้ กลัวจะทำให้พระสนมเสียหน้า"

      จางกงกงส่ายหน้าเบาๆก่อนที่ขันทีชราในตอนแรกจะเดินเข้ามาพร้อมถาด ที่มีศิรารูปร่างสวยงามทั้ง6ก้อนเรียงกันอยู่

      "ของสิ่งนี้เจ้านำไปมอบให้พระสนมแทนข้าบอกว่าเป็นของขวัญยินดีที่พระสนมให้กำเนิดพระโอรสและกงจู่น้อย"

      เว่ยปินรับถาดไว้ขณะที่กำลังจะจากไป

      " ท่าทีของพระสนมช่วงนี้เป็นอย่างไร"


      เว่ยปินหยุดชะงักก่อนจะเรียบเรียงทุกอย่างในหัวอย่างรวดเร็ว


      "เรียนพ่อบุญธรรม พระสนมอาจจะมีความครุ่นเคืองอยู่บ้างแต่ไม่ถึงกับเป็นศัตรูพ่อบุญธรรม"


      "อืม... เจ้าไปเถอะข้ามีอย่างอื่นต้องทำ"


      "บุตรขอลา"

[NPC-11] จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน

LinYa ดี

วันที่ 25 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหยว่ เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ พระราชวัง ตำหนักจงฉางซื่อ

           เสียงฝีเท้าของหลินหยานั้นแผ่วเบาราวกับกลัวแม้กระทั่งเงาของตนเองจะดังเกินไปจนดึงดูดความสนใจที่ไม่ควรวจะมี นางเดินทอดเท้าขึ้นจากบันไดไม้สักที่ทอดตัวไปยังตำหนักจงฉางซื่อกลางวังหลวงด้วยจิตใจที่ถูกบีบอัดจนแทบจะกลายเป็นเถ้าธุลีดิน ฝ่ามือสองข้างกำชายเสื้ออย่างเคร่งเครียดจนเกิดรอบนับที่แม้จะเพิ่งรีดเรียบก็พลันยับย่นขึ้นมาใหม่ในทุกย่างก้าวที่นางก้าวใกล้ถึงตำหนักของเขา.. จางกงกง..เขาน่าจะเป็นใต้เท้าจางนั้นแหละ ผู้มองชีวิตของนางเหมือนหมากในเกมหนึ่งที่เขาไม่แยแสที่จะอธิบาย

           แต่ในขณะนั้นเอง..แผ่นดินอันเปี่ยมด้วยอำนาจกลับเบี่ยงเบนความสนใจของนางด้วยสิ่งเล็กน้อยที่สุด.. “เมี๊ยว ว ว" เสียงดังขึ้นจากพุ่มไม้ริมทาง..

           ดวงตาที่เคยหม่นมัวสั่นไหววูบหนึ่ง ก่อนที่นางจะเหลียวหันไปมองทางต้นเสียงด้วยใจเต้น ร่างกลมแน่นของแมวขนฟูสีเทาเงินขลับที่น่าจะเป็นแมวเจ้าถิ่นประจำวังหลวงเดินออกมาจากเงาไม้ มันตัวโตจนอุ้งเท้ากว้างเกือบเผ่าฝ่ามือของหลินหยา..ว่าไปนั้น อ้วนเพราะขนหรือเปล่าเจ้าตัวน้อย มันเอียงหัวมองนางราวกับเข้าใจ แล้วเดินตรงเข้ามาพลางถูตัวกับปลายชายเสื้อด้านล้างของหลินหยา..

           นางนิ่งงันราวกับถูกสะกดขณะที่แมวน้อย(?)ไถพุงอุ่นนิ่มกับขาของนาง แล้วส่งเสียงครางงึมงำจากในลำคอมัน เสียงที่นุ่มราวกับผ้าแพรไหมแสนสบาย กลิ่นตัวของมันหอมจาง ๆ จากสมุนไพรที่ใช้ไล่เห็บหมัด เป็นเจ้าถิ่นแน่ ๆ ที่มีคนดูแลอย่างดี มันมองเธอ..ไม่ถาม ไม่คาดหวัง และไม่อาจตัดสินนาง

           มือของหลินหยาในตอนนั้นอ่อนแรงยิ่งนัก แต่ก็ค่อย ๆ เอื้อมออกไปลูบหัวมันอย่างแผ่วเบา ขนของมันนุ่มลื่นกว่าผ้าห่มใด ๆ ที่เธอเคยซุกตัวลงไปในคืนที่เหน็บหนาวเสียอีก

          “เจ้าตัวเล็ก(?)...เหตุใดอ้วนกลมเช่นนี้กันนะ น้ำหนักเจ้ามันเกินตาชั่งไปแล้วกระมังนั้น”

           หลังจากพูดจบหลินหยาก็คุกเข่าลงท่ามกลางทางเดินกรวดหินสีขาวท่ามกลางวังหลวงอันกดอันราวเหล็กแหลมจ่ออกนางไว้ตลอดเวลา นางโอบรัดร่างอวบแน่นนั้นไว้แน่นจนตัวเองแทบจะฟังใบหน้างามที่ซีดเผือกของตนเองกับพุงกลม ๆ ของมัน..หลินหยาไม่ร้องไห้ ไม่มีเสียงสะอื้นหรือกระทั่งน้ำตาไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว แต่กล้ามเนื้อทั้งตัวของนางสั่นไหวราวกับโลกกำลังจะพล่มลง และแมวอ้วนน้อยตัวนี้นั้นคือเสาเดียวที่เหลือให้นางยึดเกาะกลางวังหลวงที่ยิ่งใหญ่แต่อ้างว้างเหลือเกิน

           หลินหยาไม่ได้พูดอะไร ไม่เอ่ยคำขอบคุณมันด้วยซ้ำ แต่สติที่เกือบหล่นหายไปตลอดหลายวันพลันหยุดชะงัก ดั่งถูกแมวน้อยใช้อุ้งแท้าแตะไว้ที่ลำคอแล้วร้องถามทางสายตาว่า..ยังไหวอยู่ใช่ไหมท..

           และเมื่อหลินหยาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ใบหน้านั้นไม่ได้อ่อนแอน้อยลงแต่อย่างใดเลยด้วยซ้ำ กลับกัน นางเงียบขึ้น เงียบแบบคนที่ใกล้บ้าอย่างเงียบงัน แต่นางกลับลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง ค้อมตัวให้แมวที่นั่งหอบดูเธอด้วยดวงตาคู่กลมโต แล้วหันหลังให้มัน เดินไปยังคำหนักจงฉางซื่ออย่างช้า ๆ เธอไม่ได้เข้มแข็งขึ้นหรอก แต่ตอนนี้มีอะไรให้กอดก่อนเดินต่อ แม้จะเป็นเพียงพุงนุ่ม ๆ ของแมวตัวหนึ่งมันกลับช่วยได้มากโข..

           ยามโหย่วคล้อยคำลงไปเรื่อย ๆ แสงอาทิตย์กระทบผ่านม่านทอไหมโปร่งบางจนเห็นเป็นลวดลายของฟ้าครามที่พาดพิงอยู่บนพื้นหินอ่อน ตำหนักจงฉาสงซื่อที่ทั้งกว้างและเงียบอย่างไม่น่าเชื่อ เงียบเสียจนได้ยินแม้เสียงขนนกในพู่พัดไหวแผ่วของขันทีเวรยาม

           หลินหยาก้าวเข้าสู่ตำหนักแห่งนั้นด้วยจิตใจที่นิ่งกว่าเดิม แม้รอยระทบยังคงเกาะกุมดวงตาของนาง แต่ท่าทีของนางกลับหนักแน่นขึ้นกว่าเดิม นิ่งมากขึ้น และคำนับด้วยอิริยาบถที่เปี่ยมไปด้วยความเคารพ แต่เย็นชาในคราวเดียวกัน “ข้าน้อยหลินหยา ขอคำนับจงฉางซื่อ” เสียงของนางไม่ไหวระริก หากแต่มิได้อบอุ่นเหมือนดั่งเคย เป็นความเรียบสงยที่กั้นด้วยระยะห่างของคนที่ไม่อาจไว้ใจได้อีกต่อไป..

           เสียงพู่กันที่ขีดลงบนเอกสารที่ยังไม่หยุดลงในทันที บนตั่งสูง จางกงกงในชุดขุนนางขันทีสีกลางแห่งตำแหน่งจงฉางซื่อยังคงจรดปลายพู่กันสลัดอักษรลงบนผืนกระดาษด้วยฝีมือที่ปราณีตและแน่วแน่ ใบหน้าของเขาเย็นชาในสายตาของหลินหยา แม้งดงามแต่กลับเฉยชา ริมฝีปากบางแนบสนิทเป็นเส้นตรง ไม่มีร่องรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะหรือกระทั่งการเอ่ยต้อนรับ และเขาก็เพียงพูดขึ้นโดยไม่เหลียวมอง

          “เจ้ามาช้ากว่าที่กำหนดไปหนึ่งเค่อ”

           พู่กันถูกชักขึ้นวางในแท่นกระเบื้อง เขายกผ้าเช็ดมืออย่างนุ่มนวล ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างไม่รีบร้อน ร่างสูงโปร่งของขันทีอันดับสูงสุดของแผ่นดินนั้นกลับแผ่แรงกดดันไม่ต่างจากเสนาบดีใหญ่หรือนายทัพที่ยืนกลางทุ่งรบ เมื่อเขาหันมามองนาง นั้นแหละที่หลินหยารู้สึกสิ่งที่ต่างออกไปจากจางกงกงที่หอว่านหงเหริน..นั้นไม่ใช่คนที่เธอเคยแอบสงสัยว่าเขาเป็นใคร นั้นไม่ใช่คนที่กล่าวให้นางเล่นดนตรีให้เขาหลับตาฟังเบื้องหลังรอยยิ้ม

           ที่นี่ จางกงกงคือผู้ควบคุมขันทีทั้งวังหลวง ผู้ลมตัวตนของผู้คนใหากประวัติศาสตร์ได้เพียงขยับปลายพู่กัน เขาก้าวเข้ามาหานางช้า ๆ ขยับตามองนาง “เจ้าควรรู้..ว่าทุกยามที่สูญไปในวังหลวง มีค่าเกินกว่าตำลึงทอง” สายตาของเฉียบคมดั่งมีด ยากนักจะบอกว่าความเงียบที่ตามมานั้นคือความสงสารหรืออะไรอื่น

          “แต่ข้าถือว่าเจ้ามาแล้ว” เขาเอ่ย “เจ้าดูมีแรงขึ้นบ้างแล้วนี่หลินหยา..ข้าอยากเห็นด้วยตาตนเองว่าการส่งหมอหลวงและขันทีแพทย์ที่เก่งที่สุดนั้นไม่เสียเปล่าอะไร” เขาหยุดห่างจากนางสองก้าวเท่านั้น “ข้าหวังว่าเจ้าจะเริ่มเข้าใจบทบาทของตนเองในวังนี้มากขึ้นแล้วนะ”

           หลินหยานิ่งไป สายตาของนางแนบลงพื้นเล็กน้อย ยามเงยหน้าก็ยังคงรักษาท่าทีสงบเอาไว้ทั้งที่ภายในอกสั่นไหว “ขอขอบพระคุณท่าน..ที่เมตตาส่งทั้งหมอหลวงและขันทีแพทย์ที่เก่งที่สุด..ข้าจะไม่ลืม” น้ำเสียงของนางแห้ง แผ่วแต่ไม่อ่อนแรง..จางกงกงรู้ว่านั้นไม่ใช่คำพูดของเด็กสาวคนเดิมที่เคยส่งเสียงหัวเราะต่อหน้าเขาในหอว่านหงเหริน นี่คือเสียงของหญิงสาวที่ถูกเขาบีบจนเหลือเพียงเปลือกหุ้มของความภาคภูมิที่นางเป็น

           จางกงกงยังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่ตอบรับคำขอบคุณ มีเพียงการปรายตามองต่ำมาที่มือของนางที่กุมกันแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับไปราวกับไม่ต้องการเห็นมือของนางที่มีรอยแผลที่นางทำตัวเอง เขาหันไปหยิบผ้าห่อเล็ก ๆ บนโต๊ะ “นี่คือเบี้ยหวัดสำหรับเดือนนี้..และรายชื่อเวรรับใช้ตำหนักตงเฉิน อย่าทำให้ข้าผิดหวัง” แล้วเขาก็กล่าวประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

          “สตรีอ่อนแอเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มถวิลหา..แต่อย่าอ่อนแอจนโง่เขลานักล่ะ” ว่าเสร็จก็ส่งถุงเงินนั้นให้นาง ยามโหย่วยังคงคืบคลานผ่านตำหนักจงฉางซื่อ แสงแดดภายนอกทอดทาบแนบแน่นลงกับพื้นศิลา ในห้องโถงซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นหมึกและกระดาษขุนนาง หลินหยายืนสงบงันอยู่เบื้องหน้าชายผู้ไม่หลงเหลือความเป็นมนุษย์ในสายตาของใครหลายคน..แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าภายใต้เปลือกแข็งที่แสนเย็นชาของชายตรงหน้า ยังคงมีความละเอียดอ่อนในแบบที่ไม่อาจคาดเดาได้เลยสักนิด

           “อย่าสำนึกตนว่าพิเศษนัก..มันจะทำให้เจ้ากลายเป็นเหยื่อเร็วกว่าที่เจ้ารู้ตัว” ปลายเสียงนั้นทิ้งไว้ด้วยความเงียบครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่สองอย่างเรียบเย็นแต่กลับฝังลึกในใจ “แต่ก็อย่าให้ใครคนอื่นมาเหยียบย่ำจนลืมว่าตนคือของใคร..นอกจากข้า”

           หลินหยาสั่นสะท้าน..นางขมวดคิ้วช้า ๆ หัวใจบีบรัดตึงราวกับถูกบีบคั่นด้วยคีมเหล็กที่ร้อนฉ่า ทว่านางมิได้กล่าวตอบ เพียงแต่เงยหน้ามองเขาอยู่ครู่หนึ่งด้วยแววตาที่ซับซ้อนมากกว่าที่เคยมี ทั้งชิงชัง ทั้งสับสน ปละปฎิเสธไม่ได้ว่าบางอย่างในน้ำเสียงนั้น..ทำให้นางหยุดลง

           จังหวะนั้นมือที่ถือหอบผ้ากลับเริ่มรู้สึกว่ามันหนักแน่นกว่าที่หลินหยาคาดไว้เล็กน้อย น้ำหนักของมันไม่ใช่เพียงเหรียญอู่จูหรือเหรียญเงิน..แต่คือน้ำหนักของความรู้ว่านางอาจไม่ใช่นางกำนัลสามัญ จางกงกงนั้นกล่าวต่อเมื่อตนเองเดินกลับไปจรดปลายพู่กันนั้น “เบี้ยหวัดของเจ้า 20 ตำลึงเงินทุกเดือน..สำหรับไฉหนี่ว์ที่ข้ารับรอง” มือของเขาเขียนไปเรื่อย ๆ เหมือนไม่ได้มองนางแม้ครึ่งหางตาเพราะรู้สึกบางอย่าง แต่กลับเหมือนอ่านความคิดยางได้ทะลุทุกชั้น

           “และ 5 ตำลึงทอง..ส่วนตัวที่ข้าสัญญาไว้แล้ว ข้าย่อมรักษาคำ”

           หลินหยานิ่งไปนาน ริมฝีปากของนางเหมือนจะเม้มแน่นแต่ก็ไม่ได้ทำ ม่านตาหลุบต่ำลงอย่างสับสน หากเป็นหญิงสาวในหอว่านหงเหริน..หึ..ช่างมันเถอะ คิดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้เงินก้อนนี้หนักกว่าหินผา มันคือราคาของคำขู่ ราคาของชีวิตพ่อแม่พี่น้องของนาง ราคาของการยอมจำนนต่อคนที่นางรู้ดีว่าคือผู้ลากนางลงสู่ขุมนรก แต่ที่เลวร้ายยิ่งกว่า มันคือยังมีด้านหนึ่งในใจหลินหยา ที่อยากใช้เงินก้อนนี้หนีไปจากที่นี่เสียเดียวนี้ ความรู้สึกนั้นทำให้นางขยะแขยงตัวเองยิ่งนัก..

           มือบางสั่นเล็กน้อยขณะถือหอบผ้านั้น แม้นางจะประคองไว้ด้วยความเคารพตามธรรมเนียม แต่น้ำหนักของมันยังคงบาดลึกเข้ามาในฝ่ามือ “ข้ารับไว้ตามเพราะท่านสั่ง..แต่ไม่ได้แปลว่าข้ายอมรับสิ่งที่ท่านทำกับข้า” คำพูดนั้นไม่ใช่คำพูดต่อต้าน หากแต่เป็นเพียงการย้ำเตือนว่าแม้นางจะยอมก้มหัวให้ ยอมทำตามคำสั่งของเขาแต่โดยดีราวกับตุ๊กตาชักใย แต่นางจะไม่มีวันลืมว่าตนเองถูกทำให้ต้องก้มหัวเช่นนี้ด้วยเหตุผลใด

           นางกงกงที่กำลังเขียนหยุดมือนั้นไปครุ่หนึ่ง เขาไม่ชายตามองนางแต่เหมือนราวกับคิดอะไรบางอย่าง “นั่นก็เพียงพอแล้ว” เขาไม่เอ่ยอะไรอีก

           มือของจางกงกงเริ่มขยับจรดพู่กันอีกครั้งบนกระดาษ ปลายนั้นสัมผัสผืนอย่างแผ่วเบาราวกับลมหายใจ ม่านตาของเขายังไม่แม้แต่จะละจากตัวอักษร ทว่าเมื่อสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวตรงหน้า ความเงียบก็ปกคลุมระหว่างทั้งสองราวกับหมอกจาง ๆ แห่งฤดูหนาว หลินหยาค่อย ๆ ขยับกาย มือขาวนวลงามของนางสั่นเล็กน้อยขณะล้วงเข้าไปยังช่องลับภายในกระเป๋าเจ็ดสมบัติ เส้นผมของนางที่ม้วนขึ้นเรียบร้อยตามระเบียบตำหนักไหวเบา ๆ ตามแรงสั่นของมือที่แอบมีความรู้สึก

           นางหยิบขวดสุราสีงามบรรจุขวดเซรามิกเคลือบลายงามออกมาเงียบ ๆ “นี่..เป็นเพียงการตอบแทนที่ท่านส่งหมอมาให้ข้า..ตามคำสั่ง” น้ำเสียงของนางนั้นไม่ได้อ่อนหวานแต่ก็ไม่ได้แข็งกร้าว เธอทำตามที่ท่านหมอบอก มันมีความหนักแน่นที่ซ่อนความระวังไว้จนแทบจับต้องไม่ได้ เหมือนยามเงื้อดาวที่ยังไม่รู้ว่าควรจะฟันลงไปหรือถอยกลับดี

           “สุราเซียนเมามาย..ของดีจากโรงเตี๊ยมชิงหมิงที่หายากนัก..ข้ารู้ว่าไม่คู่ควรให้ท่านเสียเวลาชื่นชม แต่มันเป็นของดีที่ข้าพอจะมอบให้ได้ ก็แค่หวังให้ท่านรับไว้..ตามที่ข้าสมควรตอบแทน” เธอก้มลงเล็กน้อย ไม่ถึงกับคำนับอย่างเป็นพิธี แต่ก็แสดงความเคารพในระดับหนึ่ง ทั้งจากใบจริง และจากสิ่งที่สถานะการณ์นั้นบีบบังคับ

           จางกงกงเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ในที่สุด สายตคาคมเรียบเรียวงามวาบขึ้นชั่วขณะ เหมือนแสงมีดบางเฉียบที่สะท้อนจากขอบเหล็กแวววาวคมกริบ ความเคลื่อนไหวนั้นแทบไม่รู้ว่าเป็นความตะลึงหรือความระแวดระวัง แต่ไม่ว่าอย่างใด ความนิ่งในท่าทีของเขาไม่เคยหลุด เขามองขวดสุราดอกท้อที่ส่งมาเบื้องหน้าโดยไม่แตะต้อง ปลายริ้วเรียวยาวเพียงหยุดอยู่เหนือฝาบวดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ที่คล้ายจะบอกให้รับรู้ไว้..

          “เซียนเมามาย..นามงดงามนัก สุราดอกท้อจางชิงหมิง เถ้าแก่หลิวมักไม่ขายสุราให้ใครถ้าคิดว่าอีกฝ่ายไร้ค่าพอจะลิ้มมันได้” คำพูดนั้นลอยผ้านอากาศด้วยน้ำเสียงแผ่วราวกับสายลม แต่น้ำหนักของมันกลับแน่นลึกในอกตรมของนางเอง ดวงตาคมเหลือบมองหลินหยาไปชั่ววูบ ไม่ใช่สายตาเอ็นดู ไม่ใช่สายตารังเกียจ หากแต่เป็น..สายตาที่คล้ายอ่านความซับซ้อนภายในใจของนางทั้งหมด.. การข่มอารมณ์ ความระแวดระวัง ความเหนื่อยล้าและความกล้าหาญอันเงียบงันของนาง..หึ..

           เขายื่นมือไปรับสุรานั้นไว้ แม้ในท่าทางแล้วนั้นจะไม่ได้แสดงออกถึงความซาบซึ้งหรือแปลกใจ แต่ปลายนิ้วที่แตะขวดเซรามิกนั้นอย่างแผ่วเบานั้นกลับแฝงอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาดนักสำหรับชายผู้นี้

           “ข้ารับไว้เพียงเพราะแม่นางรู้จักตอบแทน..” เขาวางขวดไว้ข้างเอกสารอย่างไม่ใส่ใจนักว่ามันจะหกหรือไม่ แต่แววตากลับบอกว่ามันจะไม่มีทางถูกลืมอย่างแน่นอน แล้วเขาก็กล่าวต่อแบบที่จางกงกงเท่านั้นที่จะพูดย้ำกับนางได้ “อย่าได้หวังว่าของกำนัลจะเปลี่ยนสิ่งใด แต่มันอาจเปลี่ยนความเร็วของลมหายใจใครบางคน ยามจะเลือกฆ่าหรือเปล่อยเจ้าไว้” มันคือคำเตือนหรือคำชมนางก็ไม่รู้แจ้งแน่ชัด

           หลินหยาคำนับอีกครั้ง สีหน้าไม่แสดงความกลัวเกินควร แต่ก็ไม่ได้กล้าหาญจนน่าชัง นางรับรู้ถึงหมากตัวหนึ่งที่กำลังเคลื่อนเข้าที่เข้าทางในกระดานของโลกใบนี้ แม้เธอจะไม่รู้ว่ามันจะถูกเล่นเพื่อผลประโยชน์ใดก็ตาม แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่นางจะโต้แย้งได้เลย

           “เช่นนั้น..ข้าขอตัวเพียงเท่านี้เจ้าค่ะ”

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเอาเงิน ๆ เย่ เงิน ๆ นุมาเอาเงินนน

รางวัล: ค่าเบี้ยหวัดนางกำนัล 20 ตำลึงเงิน - เงินส่วนตัวจางกงกงให้ 5 ตำลึงทอง

+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-11] จางกงกง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ สุราเซียนเมามาย สุราเกรดแดง ความสัมพันธ์ +20