【 ถ้ำวั่วหลง 】

卧龙

ถ้ำวั่วหลง

──── เขาหัวซาน ────

【 ถ้ำวั่วหลง 】

『ตรวจสอบศิลาภารกิจ | เชิญสัมผัส 』

กลางหุบเขาหัวซานที่ผู้คนไม่รู้จัก มีถ้ำแห่งหนึ่งที่ถูกขนานนามว่า ถ้ำวั่วเฉียนต้ง (卧龙 ) หรือ "ถ้ำมังกรหลับ" ชื่อนี้ไม่ได้มาจากรูปทรงของถ้ำ แต่มาจากภารกิจบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใน ซึ่งมีแต่ผู้กลับชาติมาเกิดจากต่างโลกเท่านั้นถึงจะมองเห็นได้ เมื่อก้าวเข้าไปในถ้ำ ผู้ที่ถูกลิขิตจะได้ยินเสียงกระซิบที่แสนคุ้นเคย เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของเซียนหรือเทพ แต่เป็นเสียงของ ผู้เฝ้าดู ผู้ทำหน้าที่เฝ้ามองและชี้ทางแทนเหล่าเซียนทั้งสองที่ถูกเง็กเซียนกำชับให้เพียงแค่ดูแลโลกมนุษย์ตามคำสั่งของ "ช่างกู่" แต่ห้ามเข้ามายุ่งเกี่ยวโดยตรง ถ้ำแห่งนี้จึงเป็นเพียงหนึ่งในปมปริศนาที่กำลังรอคอยผู้ที่คู่ควรมาไขความลับเท่านั้น

【 กติกาการรับภารกิจ 】

1) เขียนโรลเพลย์ที่ศิลาภารกิจแห่งนี้เพื่อดูงานที่จะไปทำ
2) หากสถานที่ไหนยังไม่ได้ปัก คุณสามารถเสนอปักแทนได้
3) การทำภารกิจไม่สามารถใช้การย้อนเวลาได้เกิน 1 วันจากวันปัจจุบัน

หมายเหตุ:
กรณีเป็นเควสที่ทำได้คนเดียว จะมีเพียงผู้รับภารกิจเท่านั้นจึงจะมองเห็นอักขระสีทองที่เป็นเนื้อหาภารกิจ บนศิลาปกติจะไม่มีเนื้อหาภารกิจเหล่านี้ หากเป็นผู้มีภารกิจโลก (บันทึกท่องยุทธจักร) จะไม่ปรากฎปรากฎภารกิจใด ๆ บนศิลา

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น.

╰┈➤ เข้ามาในถ้ำแล้ว

กลางหุบเขาหัวซานที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกขาวหนาทึบ ท่ามกลางเส้นทางหินชันที่ไม่ค่อยมีผู้คนย่างกราย อยู่ลึกเข้าไปในแนวเขา เถาวัลย์หนาทึบปกคลุมผนังหินสูงจนแทบไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในนั้นคือปากทางของถ้ำวั่วเฉียนต้ง ปากถ้ำดำมืดราวกับกลืนกินทุกแสงสว่างที่พยายามเล็ดลอดเข้ามา เสวี่ยซีก้าวย่างอย่างเชื่องช้าเข้าไป ความเงียบของสถานที่นั้นทำให้แม้เพียงเสียงลมหายใจเบาก็สะท้อนก้องชัดเจน

อากาศภายในถ้ำเย็นจัดจนซึมเข้าสู่ร่างกายตั้งแต่ย่างก้าวแรก พื้นหินด้านในชื้นและลื่น ละอองน้ำเล็ก ๆ เกาะพราวบนผิวหินสะท้อนประกายบางเบาจากแสงเลือนรางที่ลอดเข้ามาจากปากถ้ำ แสงนั้นค่อย ๆ จางหายไปทุกครั้งที่เขาก้าวลึกเข้าไป ความมืดคืบคลานเข้ามาแทนที่ราวม่านที่ทาบทับทีละชั้น

ทางเดินคดเคี้ยวและไม่สม่ำเสมอ เพดานหินบางช่วงสูงจนเสียงสะท้อนกระจายกว้าง บางช่วงกลับเตี้ยและบีบรัดให้ต้องก้มตัวลอดผ่าน ความเปลี่ยนแปลงที่ไม่อาจคาดเดาได้บีบคั้นประสาทสัมผัสทุกด้าน สายน้ำบางสายไหลรินลงจากผนังหิน ย้อยลงมาเป็นหยดน้ำที่ตกกระทบพื้นหินชื้น เกิดเสียงดังเป็นจังหวะประหลาด สม่ำเสมอเกินกว่าจะเป็นเพียงธรรมชาติ แต่ก็มิใช่เสียงที่มนุษย์สร้างขึ้น

กลิ่นอับของหินชื้นผสมกับกลิ่นดินโบราณที่เหมือนไม่เคยถูกกวนมาก่อน โอบคลุมรอบกายจนหายใจติดขัด ทุกครั้งที่เสวี่ยซีก้าวไปข้างหน้า เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินแผ่วเบาก็สะท้อนกลับมาเป็นร้อยเท่าราวกับมีใครอีกหลายคนกำลังเดินตามอยู่ แต่เมื่อหันมองไปด้านหลังก็พบเพียงความว่างเปล่า

เส้นทางบางช่วงเปิดกว้างเผยให้เห็นโถงหินที่ถูกผลึกแร่ประดับอยู่ตามผนัง ผลึกเหล่านั้นเรืองแสงอ่อนราวแสงจันทร์ใต้ชั้นดิน ละอองแสงสะท้อนกับหยดน้ำที่เกาะตามเพดาน กลายเป็นประกายพร่างพราวเหมือนหมู่ดาวกลางรัตติกาล แต่ความงดงามนั้นกลับเต็มไปด้วยความเงียบสงัด อันแฝงความน่าหวาดหวั่นจนหัวใจสั่นไหว

ลึกเข้าไปอีก ผนังถ้ำแปรเปลี่ยนเป็นผิวขรุขระที่ปกคลุมด้วยคราบหินปูนแข็ง ตัวถ้ำเริ่มแคบลงราวกับช่องทางถูกบีบอัด สายน้ำใต้พื้นไหลเอื่อยอยู่เบื้องล่าง เสียงน้ำไหลแทรกซึมขึ้นมาตามรอยแตกของพื้นหิน คล้ายเสียงพึมพำที่ไม่เคยหยุดนิ่ง ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านขึ้นมาจากเท้าไล่ไปทั่วร่างจนขนลุกซู่

เมื่อสายตาปรับรับกับความมืดสนิท เสวี่ยซีเริ่มเห็นเส้นทางทอดลึกลงสู่เบื้องล่างเป็นบันไดหินตามธรรมชาติ แสงสลัวจากผลึกหินยังคงติดตามอยู่เป็นระยะ แต่ยิ่งก้าวลงไป เสียงสะท้อนกลับทวีความก้องกังวานขึ้นหลายเท่า ทุกเสียงที่เกิดขึ้นถูกขยายจนชัดเจนราวกับอยู่ท่ามกลางโถงกว้างไร้สิ้นสุด

รอบด้านไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใด ไม่แม้แต่เสียงแมลงหรือสัตว์เล็ก ทุกสิ่งราวกับถูกกลืนกินไปโดยความเงียบ ดวงตาสีอำพันของเขาสะท้อนแสงสลัวที่เล็ดลอดออกมาจากรอยแตกของผนังหินเป็นครั้งคราว ความสั่นไหวเล็กน้อยในเปลวแสงนั้นทำให้เงาของเสวี่ยซีทอดยาวบิดเบี้ยวไปตามผนัง คล้ายกับร่างของคนแปลกหน้าที่คอยติดตามอยู่ข้างหลังไม่ห่าง

อากาศเริ่มหนักแน่นขึ้นเมื่อก้าวถึงโถงลึกแห่งหนึ่ง เพดานถ้ำสูงลิบจนแสงจากผลึกแทบไม่อาจแตะถึงได้ มวลหมอกบางเบาลอยวนอยู่กลางอากาศ เส้นแสงจากผลึกกระทบหมอกกลายเป็นลำแสงวูบวาบตัดกับความมืดด้านล่าง ลานหินกว้างทอดยาวออกไปเบื้องหน้า พื้นผิวมีร่องรอยราวกับคลื่นน้ำที่ถูกจับแข็งกลายเป็นหิน

เมื่อก้าวเข้าไปตรงกลางโถง ความเงียบกลับรุนแรงขึ้นจนน่าหวาดหวั่น แม้เพียงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยก็สะท้อนกลับมาดังสนั่นอยู่ในอก ทุกก้าวเท้าเต็มไปด้วยแรงกดดันราวกับก้าวเข้าไปสู่เขตต้องห้าม ความเย็นแผ่วพาดผ่านต้นคอเหมือนสายลมไร้ที่มา ทั้งที่รอบด้านไม่มีทางใดให้ลมพัดผ่าน

เส้นทางยังทอดต่อไปในเงามืดไม่สิ้นสุด ความมืดนั้นช่างหนาทึบราวกับซ่อนความลับบางสิ่งไว้ในส่วนลึกที่สุดของถ้ำวั่วเฉียนต้ง ทุกย่างก้าวของเสวี่ยซีที่ก้าวเข้าไป ก็ดูเหมือนยิ่งถลำลึกเข้าไปในโลกที่ไม่อาจหวนกลับได้อีก

ภายในถ้ำที่ทอดลึกความมืดหนาทึบราวกำแพงกำลังโอบรัดรอบกายของเสวี่ยซี ราวกับต้องการทดสอบความกล้าของผู้ที่บังอาจก้าวเข้ามา ร่างบอบบางหยุดยืนอยู่ชั่วครู่ ลมหายใจที่กระทบกับอากาศเย็นจนกลายเป็นไอสีขาวลอยฟุ้งออกจากริมฝีปาก ทุกก้าวที่ขยับไป เสียงรองเท้าสัมผัสกับพื้นหินก็ดังก้องสะท้อนซ้ำไปมา จนเหมือนมีเงาของใครอีกคนกำลังตามอยู่ข้างหลัง

เข้ามาในถ้ำแล้ว

ต้องทำอะไรต่อครับหรือกลับได้เลย

@Watcher

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 12.00 น.

╰┈➤ รับภารกิจ

กลางความมืดมิดในถ้ำวั่วเฉียนต้ง เสียงสะท้อนนั้นยังคงก้องไม่หยุด ราวกับถ้ำทั้งถ้ำกลายเป็นห้องโถงก้องกังวานที่กำลังเล่นตลกกับผู้มาเยือนผู้บอบบาง เสวี่ยซีที่ยืนอยู่กลางลานหิน เงยหน้ามองกระดานเรืองแสงสีทองที่ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน ดวงตาสีอำพันเบิกกว้าง สะท้อนตัวอักษรโบราณที่หมุนวนอยู่บนนั้น ราวกับโลกทั้งใบกำลังอ่านโฉลกชะตาของเขาอยู่ตรงหน้า

“เจ้าผู้กลับชาติมาเกิดเอ๋ย”

เสียงลึกลับดังขึ้นอีกครั้ง แผ่วเบาแต่ชัดเจนในทุกถ้อยคำ เสียงนั้นมิใช่ของมนุษย์ หากแต่เต็มไปด้วยพลังลี้ลับประหนึ่งทะลุทะลวงเข้าไปสั่นสะเทือนอยู่กลางหัวใจ ใบหน้าของเสวี่ยซีขึ้นสีซีดเผือดโดยไม่รู้ตัว มือบางเผลอกำชายแขนเสื้อแน่นจนยับย่น

ดวงตาเขาเหลือบมองไปรอบ ๆ พยายามหาที่มาของเสียง แต่สิ่งที่เห็นมีเพียงเงาลาง ๆ มืดดำทาบทับอยู่เหนือแสงทอง เงานั้นมิอาจระบุรูปร่างได้ชัดเจน ราวกับเป็นเพียงร่างเงาที่กำลังยืนค้ำฟ้าอยู่เบื้องบน ไม่มีแขน ไม่มีขา มีเพียงเส้นร่างที่คลุมเครือจนน่าขนลุก

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งสติได้ เสียงนั้นก็กล่าวต่อมาอีก

“มีรายงานว่าเหล่าสตรีในหมู่บ้านถูกลักพาตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ต้องการให้เจ้าไปตรวจสอบ”

หัวใจเสวี่ยซีเต้นแรงริมฝีปากสั่นระริก ความงุนงงท่วมท้นขึ้นมาทันที ราวกับเขาถูกโยนเข้ากลางความฝันที่ไม่เข้าใจต้นสายปลายเหตุ ใบหน้าเรียวขาวซีดเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามโดยไม่ต้องออกเสียงสักคำ ร่างบางสั่นสะท้านเล็กน้อยทั้งจากความกลัวและความไม่เข้าใจ

“ที่ใดรึ?” เสียงเบาหวิวเล็ดลอดออกมาแทบไม่ต่างจากการพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าเสวี่ยซีเอียงเล็กน้อยราวกับจะหันไปถามหาคนที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิด แต่กลับมีเพียงเงามืดนั้นที่ตอบกลับมาอย่างไม่รีรอ

“หมู่บ้านซานเย่ในเมืองซินเย่ เขตจิงโจว เพื่อคลี่คลายความวุ่นวายที่เผ่าปีศาจก่อ”      

คำตอบที่กระแทกเข้ามาทำให้ดวงตาสีอำพันสั่นไหวอย่างหนัก ปลายเท้าเขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าขาวเนียนฉายความสับสนสุดขีด ทั้งตกใจทั้งไม่เข้าใจว่าตนเองเกี่ยวข้องอย่างไรกับเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ ร่างบางสั่นระริกคล้ายกับจะล้มพับให้ได้ในวินาทีนั้น

แต่ยังไม่ทันที่เสวี่ยซีจะได้อ้าปากถามต่อ เงามืดกลับแผ่ขยายกว้าง กลืนกินพื้นที่รอบตัวเขา เสียงก้องสุดท้ายดังแทรกขึ้นพร้อมแรงดึงมหาศาลที่ราวกับฉุดกระชากสติออกจากร่าง      

แสงสว่างวาบปรากฏขึ้นก่อนสายตา เสวี่ยซีหลับตาแน่นเพราะแรงพลังมหาศาลกดทับจนแทบหายใจไม่ออก และเมื่อเขากล้าลืมตาขึ้นอีกครั้ง โลกทั้งใบก็เปลี่ยนไปเสียแล้ว         

ท้องฟ้ากว้างเบื้องบนทอดยาว แสงแดดส่องแสบตา สายลมแรงพัดใบเส้นผมสีดำยาวปลิวสะบัดไปทั่วหน้า ใบหน้าขาวซีดสั่นเครือขณะรับรู้ว่าตัวเองมิได้ยืนอยู่บนพื้นหินของถ้ำอีกต่อไป หากแต่ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ!

“อ๊ะ–––!” เสียงร้องตกใจหลุดออกมาทันที ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างราวกับจะหลุดจากเบ้า แขนขาเรียวเล็กโบกสะบัดไร้ทิศทางเหมือนลูกนกที่เพิ่งผลักออกจากรัง ร่างบางร่วงหล่นอย่างไร้การควบคุม ความสูงไม่มากนักแต่ก็เพียงพอให้หัวใจแทบหยุดเต้น

สายลมหวีดหวิวดังใกล้หู ก้อนเมฆลอยผ่านสายตาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่พื้นเบื้องล่างจะใกล้เข้ามา

ตุ้บ!!!!

เสียงทุ้มอู้อี้ดังขึ้นพร้อมแรงกระแทกที่อัดเข้ากับร่างของเขา เสวี่ยซีจมหายลงไปในกองฟางนุ่มฟูที่แตกกระจายราวกับคลื่นทะเลฟางล้อมรอบตัว เขาหลับตาปี๋ ซ่อนใบหน้าลงไปในหอบฟางจนฟางติดเต็มผมและเสื้อผ้า ลมหายใจหอบถี่ เสียงหัวใจเต้นโครมครามดังก้องอยู่ในอก

เมื่อเงยหน้าขึ้นช้า ๆ สิ่งแรกที่เขาเห็นกลับไม่ใช่ภูมิทัศน์อันยิ่งใหญ่หรือโถงถ้ำลึกลับ หากแต่เป็น…เล้าหมู!

ดวงตาสีอำพันกะพริบถี่ ริมฝีปากบางเผยอค้าง ร่างบางนั่งจมอยู่กลางกองฟางที่สูงพูน ขณะที่หมูอ้วนสามสี่ตัวจ้องมองเขาเขม็งด้วยดวงตากลมโตเป็นมัน เสียงร้อง “อู๊ด ๆ” ดังพร้อมกันจนเสวี่ยซีสะดุ้งสุดตัว

กลิ่นเฉพาะของเล้าหมูพุ่งเข้าจมูกอย่างจัง จนเขาเผลอไอออกมาเบา ๆ ใบหน้าขาวซีดเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อเพราะความอับอาย ผมดำยาวที่เคยงามพลิ้วกลับเต็มไปด้วยเศษฟางติดพันยุ่งเหยิง ร่างบางพยายามจะยันตัวลุกขึ้น แต่กองฟางกลับยุบตัวลงอีกครั้ง ทำให้เขาทรุดนั่งลงไปซ้ำ จนฟางปลิวว่อนขึ้นมาอีกรอบ

ภาพลักษณ์ที่เคยอ่อนหวานบอบบางงดงาม บัดนี้กลายเป็นเด็กหนุ่มผู้ซอมซ่อเต็มไปด้วยฟางติดหัวไล่ตั้งแต่โคนจรดปลาย แถมยังมีหมูตัวหนึ่งเดินมาดมแขนเสื้อเขาแล้วดุนหัวเบา ๆ ราวกับรับแขกใหม่

เสวี่ยซีอ้าปากหายใจแรง สายตากวาดมองไปรอบ ๆ เห็นเพียงเล้าหมูที่สร้างจากไม้เก่า ๆ กับแสงแดดอุ่นที่ส่องลอดช่องหลังคาลงมา ความมึนงงสับสนตีตลบในหัวจนแทบล้นออกมา เขายกมือขึ้นลูบผมที่เต็มไปด้วยฟาง ก่อนเผลอหัวเราะแผ่วออกมาเสียงหนึ่ง ทั้งงง ทั้งตกใจ และทั้งรู้สึกว่าชะตากรรมของตนเองช่างเล่นตลกเสียจริง

รับเควสเงามืดแห่งเนินป๋อหวัง

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 20.00 - 20.30 น.

╰┈➤ สำเร็จภารกิจ

เสียงสะท้อนก้องวูบหนึ่งดังขึ้นในความว่างเปล่า ร่างของเสวี่ยซีพลันตกกระแทกลงบนพื้นหินเย็นชื้น กลิ่นอับชื้นคุ้นเคยของผนังถ้ำตีขึ้นแตะจมูก เขาเบิกตากว้าง หอบหายใจแรง พลันตระหนักได้ว่าตนกลับมายัง 

ถ้ำวั่วหลงสถานที่ซึ่งเขาเคยเหยียบย่างมาก่อนหน้านี้

ความมืดคลี่ยาวทอดไปทั่วทั้งโพรงถ้ำ ไม่มีเสียงนกหรือสัตว์ใด ๆ ราวกับโลกถูกดูดกลืนความเคลื่อนไหวทั้งหมดไป เหลือเพียงเสียงลมหายใจของเขาเอง

เสวี่ยซีค่อย ๆ ประคองกายลุกขึ้น ร่างกายยังอ่อนแรงจากการต่อสู้ก่อนหน้านั้น เลือดสดไหลซึมออกจากบาดแผลเล็กน้อยบนแขนและไหล่ ทว่าเขายังพอทนได้

ทันใดนั้นเสียงทุ้มต่ำที่เคยดังในคราวก่อนพลันก้องกังวานขึ้นอีกครั้ง จากทุกทิศรอบกาย ราวกับมาจากความมืดทุกมุมถ้ำ

“เจ้าทำได้ดี เสวี่ยซี”

เงาดำเลือนลางก่อตัวขึ้นท่ามกลางม่านหมอกเย็นยะเยือก เสมือนภาพเงาของบุรุษผู้หนึ่งที่ไม่อาจมองเห็นใบหน้าได้ชัดเจน มีเพียงความรู้สึกเย็นเยียบและกดดันที่ซึมซาบเข้าสู่หัวใจ

เสวี่ยซีเงยหน้ามองด้วยแววตาอ่อนล้าแต่ยังมีความสงสัยฉายแวว เขาไม่ได้เอ่ยถาม เพียงกำหมัดแน่น รอฟัง

เงาดำค่อย ๆ ยกมือขึ้น ในความมืดพลันปรากฏ แสงสีทองเล็ก ๆ สามสาย ลอยล่องกลางอากาศ ก่อนจะตกลงตรงหน้าของเสวี่ยซี

สิ่งแรกคือห่ออาหารเก่า ๆ ห่อด้วยกระดาษบาง แต่กลิ่นหอมอวลอบอุ่นกลับลอยออกมาอย่างน่าประหลาด ภายในนั้นคือ “ไก่ขอทาน” ย่างจนหนังกรอบทอง หอมเครื่องสมุนไพร แม้รูปลักษณ์ดูเรียบง่าย แต่พลังความอิ่มเอมที่แผ่วซึมออกมากลับทำให้เสวี่ยซีรับรู้ว่านี่มิใช่อาหารธรรมดา

สิ่งที่สองคือหินเซียนสองก้อน ขนาดเท่าไข่ไก่ ผิวใสวาวดุจผลึก บรรจุพลังวิญญาณหนาแน่นจนทำให้บรรยากาศรอบตัวสั่นสะท้านเล็กน้อย

สิ่งสุดท้ายคือถุงเงินเล็ก ๆ ที่เมื่อเปิดดู เงาของตำลึงทองงดงามก็สะท้อนออกมา ส่องประกายต้องแสงเพลิงหิ่งห้อยในความมืด

เงาดำกล่าวด้วยเสียงเย็นทุ้ม “นี่คือรางวัล... อาหารไก่ขอทานหนึ่งตัว... หินเซียนสองก้อน... และทองคำสิบห้าตำลึง”

เสวี่ยซีจ้องสิ่งของตรงหน้า ลมหายใจสั่นเล็กน้อย ทั้งเหนื่อย ทั้งประหลาดใจ ทั้งยังไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดตนจึงถูกจับมาเกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านี้

เขาค่อย ๆ ยื่นมือที่สั่นระริกเพราะอ่อนแรงออกไป หยิบสิ่งของขึ้นมาเก็บไว้ในอกเสื้อ ความอุ่นจากอาหาร ความเย็นจากหินเซียน และความหนักจากถุงทอง ตอกย้ำว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้มิใช่เพียงภาพฝัน

ดวงตาสีอำพันของเขาไหวระริกในความมืด ก่อนเงยหน้ามองเงาดำที่ยังยืนอยู่เบื้องหน้า

“เหตุใดข้าถึง...” เขากล่าวเสียงเบา แต่คำถามยังไม่ทันเอื้อนออกจนจบ เงาดำกลับเลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้เพียงเสียงก้องสะท้อน

ถ้ำวั่วหลงกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เหลือเพียงชายหนุ่มร่างบางที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืด มีกลิ่นหอมของไก่ย่างผสานกับกลิ่นอับของหินชื้นรายล้อม บนบ่าเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ภายในอกกลับหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย

“ถึงเวลากลับเข้าเมืองแล้วสินะ”

สำเร็จภารกิจ

+50 พลังน้ำใจ / +15 ตำลึงทอง / +35 EXP (Lv Max +1 Point)

หินเซียน 2 ก้อน / ไก่ขอทาน 1 ตัว

SuYao ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ (เวลา 11.00 - 13.00 น.)

ซูเหยาในชุดผ้าฝ้ายสีครามเรียบง่ายตามวิสัยหมอหญิงผู้ไม่ได้ถือยศถาบรรดาศักดิ์ นางเดินทางออกจากประตูเมืองหลวงฉางอานแต่เช้าตรู่ สะพายตะกร้าหวายสานที่คาดเข็มขัดผ้าอย่างแน่นหนา มุ่งหน้าสู่เขตเทือกเขาอันเป็นที่รู้จักกันในนามเขาหัวซาน

เส้นทางที่นำนางออกจากเขตตลาดและเรือกสวนไร่นาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นทางเดินดินแคบ ๆ ที่มีเพียงรอยเกวียนจาง ๆ ประดับด้วยพุ่มไม้เตี้ย ๆ และต้นสนที่ขึ้นอย่างโดดเดี่ยวตามเนินลาดชัน อากาศในยามเช้าตรู่ยังคงเย็นยะเยือก กลิ่นดินชื้นและไอดินที่ลอยขึ้นมาจากการกลั่นตัวของน้ำค้างยามราตรีผสมผสานกับกลิ่นหอมของต้นสนที่เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนางเดินลึกเข้าไปในหุบเขา

เมื่อดวงอาทิตย์ลอยสูงขึ้นจนพ้นยอดเขา ซูเหยาก็มาถึงกลางหุบเขาหัวซานอย่างแท้จริง บริเวณนี้เป็นหุบเขาลึกที่มีลำธารเล็ก ๆ ไหลผ่าน น้ำใสเย็นเฉียบสะท้อนแสงอาทิตย์จนเป็นประกายระยิบระยับ รอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ยืนตระหง่านมานานหลายศตวรรษ

สายตาของซูเหยาก็พลันไปสะดุดเข้ากับบางสิ่ง มันเป็นถ้ำแห่งหนึ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ นางไม่เคยได้ยินเรื่องราวการมีอยู่ของถ้ำแห่งนี้มาก่อนเลย ตลอดเวลาที่มาเก็บสมุนไพรในบริเวณนี้ นางคิดเสมอว่าได้สำรวจพื้นที่จนครบถ้วนแล้ว ความสงสัยใคร่รู้อันเป็นคุณสมบัติของหมอที่ต้องแสวงหาสิ่งใหม่ ๆ สำหรับการรักษาทำให้หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นเต้น นางวางตะกร้าสมุนไพรลงที่โคนต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับหยิบโคมไฟกระดาษที่บรรจุไขมันวัวสำหรับเป็นเชื้อเพลิงออกมาจากกระเป๋าข้างตัว จุดไฟด้วยหินเหล็กไฟอย่างชำนาญ

เปลวไฟสีส้มเล็ก ๆ ส่องสว่างไปยังปากถ้ำที่มืดมิด ซูเหยาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วก้าวเท้าเข้าไป การก้าวเข้าไปในถ้ำเปรียบเสมือนการก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่างโลกแห่งแสงสว่างกับโลกแห่งความมืดมิดและความเงียบงันทันที อากาศภายในนั้นเย็นกว่าภายนอกมาก และมีกลิ่นอับชื้นของหินและดินที่ผสมกับกลิ่นโลหะจาง ๆ

นางค่อย ๆ เดินลึกเข้าไปอย่างช้า ๆ มือข้างหนึ่งยกโคมไฟสูง อีกข้างหนึ่งวางบนกำแพงหินที่เย็นเฉียบและเต็มไปด้วยตะไคร่จับตัวหนาแน่น ทางเดินหินที่แคบลงเรื่อย ๆ นำนางมาสู่โถงกลางของถ้ำ มันเป็นห้องขนาดใหญ่ที่เพดานสูงจนแสงไฟจากโคมของนางไม่อาจส่องไปถึง ร่องรอยของแร่ธาตุต่าง ๆ ที่ไหลย้อยลงมาจากเพดานทำให้เกิดเป็นแท่งหินงอกหินย้อยมากมายที่ดูราวกับเสาค้ำยันของวิหารใต้ดินโบราณ ซูเหยาเงยหน้ามองขึ้นไปเบื้องบนด้วยความตะลึงพรึงเพริด ไม่มีความรู้สึกหวาดกลัว แต่เป็นความทึ่งในความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติมากกว่า นางสอดส่ายสายตาไปรอบ ๆ หวังว่าจะได้พบสมุนไพรหายากที่เติบโตในที่ที่ไม่ถูกแสงอาทิตย์ส่องถึง

ทันใดนั้น...

ในขณะที่ความเงียบอันหนักอึ้งเข้าครอบงำ โสตประสาทของหมอหญิงก็รับรู้ถึงเสียงกระซิบที่เบาหวิวราวกับสายลมพัดผ่านช่องหิน แต่มันกลับก้องกังวานอยู่ในโถงถ้ำนั้นอย่างชัดเจน เสียงนั้นฟังดูแหบพร่าและเก่าแก่ราวกับกาลเวลาที่ผ่านไปหลายพันปี มันไม่ใช่ภาษาที่นางคุ้นเคยทั้งหมด แต่คำบางคำก็แทรกเข้ามาในโสตประสาทของนางอย่างเด่นชัด

"ผู้กลับมาเกิดเอ๋ย...เจ้ามาถึงแล้วในที่สุด..."

เสียงนั้นทำให้เส้นผมบนต้นคอของซูเหยาตั้งชันขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ แสงไฟในโคมของนางดูจะสั่นไหวเล็กน้อยราวกับตอบสนองต่อเสียงประหลาดนั้น นางหยุดนิ่งราวกับรูปปั้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจปนประหลาดใจ นางไม่สามารถระบุได้ว่าเสียงนั้นมาจากทิศทางใด มันเหมือนกับว่าเสียงนั้นดังมาจากกำแพงหินทุกด้าน พร้อมกับความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าขนลุก ราวกับว่านางเคยได้ยินเสียงนี้...จากที่ไหนสักแห่ง…

นางกำลังจะสอดส่ายสายตาหาตำแหน่งของเสียงกระซิบที่ได้ยินเมื่อครู่ ทันใดนั้น เงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่อีกด้านของโถงถ้ำ เป็นการปรากฏตัวที่ไม่ได้เงียบงันเหมือนเมื่อก่อน แต่เป็นหญิงสาวผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาอย่างร่าเริง ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างสดใส

“อ้าว...แม่นางหนาน! ท่านมาที่นี่ด้วยหรือเจ้าคะ?” ซูเหยาเอ่ยทักด้วยความประหลาดใจผสมโล่งใจที่พบคนรู้จัก

@LinYa

“กระต่ายอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?” ซูเหยาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

@LinYa

ซูเหยากำลังจะอธิบายเรื่องสมุนไพรที่ต้องการ แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกระซิบที่เคยได้ยินเมื่อครู่ ซึ่งบัดนี้มันดังชัดเจนขึ้นและก้องกังวานไปทั่วทุกซอกมุมของโถงถ้ำนั้น

“พวกเจ้าสองคนมาพร้อมกันเช่นนี้...แสดงว่าพวกเจ้าพร้อมที่จะออกทำภารกิจแล้วสินะ”

เสียงนั้นฟังดูเก่าแก่ แหบพร่า และดุดันราวกับเสียงคำรามของมังกรโบราณ มันไม่ได้มาจากทิศทางใดทิศทางหนึ่ง แต่กลับดังอยู่ภายในใจของทั้งซูเหยาและแม่นางหนานอย่างพร้อมเพรียงกัน

ซูเหยาทำหน้าตื่นตระหนก นางมองหน้าแม่นางหนานที่บัดนี้รอยยิ้มได้เลือนหายไปแล้ว บนใบหน้าของแม่นางหนานมีสีหน้าสับสนไม่ได้แตกต่างไปจากนางเลย

“เดี๋ยว... ภารกิจอะไรกันหรือเจ้าคะ?” ซูเหยาเอ่ยถามออกไป แม้จะรู้ว่าเสียงกระซิบนั้นไม่สามารถตอบโต้เป็นบทสนทนาปกติได้

เสียงกระซิบนั้นไม่ได้สนใจคำถามของซูเหยา มันยังคงกล่าวต่อไปด้วยจังหวะและน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะตัดสินใจทุกอย่างไปแล้วแต่เพียงผู้เดียว

“ตอนนี้เผ่ามังกรดำออกอาละวาดปล้นสะดมสร้างความเดือดร้อนไม่เว้นแต่ละวัน” เสียงนั้นพรรณนาถึงความทุกข์ยากที่เกิดขึ้นในยุคสมัยนั้น ราวกับเป็นเทพเจ้าที่มองลงมาจากสรวงสวรรค์

“ตอนนี้ผู้เกิดใหม่นามว่าเว่ยจื่อฟูกำลังเดินทางเพื่อไปจัดการกับพวกมัน แต่หนทางก็ไม่ง่ายนัก ข้ารู้ว่าพวกเจ้าสนใจจะไปช่วยนาง”

@LinYa

เสียงกระซิบยังคงพูดเองเออเอง ตัดสินชะตากรรมของพวกนางไปเรียบร้อยแล้ว

“ใช่...พวกเจ้าสนใจแน่นอนใช่ไหมล่ะ งั้นข้าจะส่งพวกเจ้าไปเอง!”

"ดะ...เดี๋ยวสิเจ้าคะ!"

ในจังหวะเดียวกับที่เสียงกระซิบสุดท้ายจบลง!

แสงสว่างจ้าวาบสีทองเจิดจ้าก็พุ่งออกมาจากผนังหินอย่างกะทันหัน แสงนั้นสว่างยิ่งกว่าแสงอาทิตย์ในยามเที่ยงตรงหลายเท่า จนซูเหยาต้องรีบยกแขนขึ้นบังดวงตา แสงสว่างนั้นแผ่ขยายออกไปอย่างรวดเร็ว โอบล้อมร่างของซูเหยาและแม่นางหนานไว้

ทันใดนั้นเอง...

ร่างที่สามก็ปรากฏขึ้นที่ปากทางเข้าถ้ำ! เป็นชายหนุ่มหน้าสวยผู้หนึ่ง ที่ดูเหมือนจะเดินเข้ามาในถ้ำด้วยความบังเอิญอย่างไม่รู้อิโหน่อิแหน่

@XueXi

ครืน!

แสงสว่างนั้นดับลงในเวลาเดียวกับที่มันปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน พร้อม ๆ กับร่างของซูเหยา แม่นางหนาน และชายหนุ่มหน้าสวย ที่หายวับไปจากโถงถ้ำนั้นอย่างสมบูรณ์ ราวกับว่าทั้งสามคนไม่เคยมาที่ถ้ำแห่งนี้มาก่อน เหลือทิ้งไว้เพียงโคมไฟกระดาษของซูเหยาที่ตกลงบนพื้นหิน และเปลวไฟเล็ก ๆ ที่ยังคงส่องสว่างอย่างโดดเดี่ยวในความเงียบงันและมืดมิดของถ้ำ

รับภารกิจปราบมังกรทมิฬ

ผู้ร่วมภารกิจ

SuYao

LinYa

XueXi

@Watcher   

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ถ้ำวั่วหลง นอกเมืองฉางอัน

ลมยามอู่พัดกลิ่นหญ้าชื้นขึ้นจากตีนเขาหัวซานราวจะล่อหลอกให้คนเผลอใจ หลินหยาคล้องตะกร้าของไว้แนบเอว เดินตัดไหล่เขาไปตามทางสัตว์จนรองเท้าปอเปียกน้ำค้าง ครั้นเงาอะไรขาววูบหนึ่งไถลผ่านพุ่มสน นางก็ชะงักแล้วเผลออมยิ้มบาง ๆ กระต่ายขาวตัวโต ใบหูตั้ง หางกลมปุย ขนสะอาดจนเงาแดดไหลไปตามสันหลัง “อะไรกัน เจ้าไปช้า ๆ หน่อยสิ ข้าตามไม่ทัน” ปากบ่นแต่เท้ากลับพรวดตามไปอย่างกับเด็กเห็นลูกกวาด ขอบตะกร้ากระทบสะโพกดังแผ่ว ๆ นางวิ่งไล่หมอบหลบ เถาวัลย์สะบัดบนผิวน้ำค้างจนร่วงพราว ขณะที่กระต่ายเฝ้าหันกลับมามองเป็นพัก ๆ เหมือนตั้งใจยั่วโมโหคนไล่เต็มที่

หลินหยาไม่ทันดูทิศไม่มีแก่ใจนับก้าว บทจะรู้สึกตัวอีกทีปลายเท้าก็เหยียบหินเย็นชืด ชายผ้าคลุมไหล่ถูกลมวังเวงจากข้างในพัดวาบขึ้น โพรงปากถ้ำมืดลึกอ้ารับอยู่เบื้องหน้าเธอยังไม่เห็นว่าเป็นถ้ำด้วยซ้ำ มัวแต่มองหาก้อนขาวที่กระโดดผลุบหายเข้าเงามืดไปเสียก่อน 

“เฮ้ย เจ้ากระต่ายบ้ารอข้าก่อนนน” เสียงบ่นงึมงำคล้ายเกรงแต่ไม่คิดถอย นางยกมือแตะสร้อยที่คอให้อยู่กับที่ สูดหายใจรับความเย็นชื้น แล้วก้าวข้ามธรณีหิน อุณหภูมิลดฮวบโลกด้านนอกปิดประตูลงเหลือเพียงกลิ่นดินเก่าและหยดน้ำที่ร่วงลงจังหวะสม่ำเสมอ

ระหว่างที่หลินหยากำลังวิ่งไล่ตามกระต่ายอย่างสนุกสนานสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนเธอได้ยินเสียงบางอย่างเป็นเสียงเดินของคนเหมือนกันเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาพร้อมเงาเล็ก ๆ ที่ทอดมาจากปลายทางเดินหิน หลินหยาที่กำลังวิ่งไล่ตามเจ้ากระต่ายขาวสะดุ้งเฮือก ก่อนเบิกตากว้างทันทีเมื่อเห็นร่างคุ้นตานางคือหมอหญิงซูเหยา ผมดำขลับถักเรียบร้อย ใบหน้าอ่อนหวานอาบด้วยแสงอุ่นของถ้ำด้านนอก

@SuYao 

หลินหยาชูมือโบกยิ้มสดใสเหมือนลืมไปว่าตนเองกำลังพรวดไล่กระต่าย “อ้อ ข้ามาตามเจ้ากระต่ายน่ะเจ้าค่ะ เห็นมันน่ารักก็เลยตามมาเพลิน ๆ” เสียงของนางร่าเริง ขัดกับสภาพหน้าตาเหงื่อซึมเพราะวิ่งมาตลอดทาง

@SuYao 

หลินหยาทำตาโต ขยับเข้าใกล้ถามทันที “ท่านหมอเจ้าคะแล้วสมุนไพรนี่มันช่วยอะไรได้บ้างหรือเจ้าคะ? เผื่อข้าได้จะช่วยดูให้” แต่ไม่ทันได้ฟังคำอธิบายจบ เสียง “ครืดด…” คล้ายหินไถลก็สะท้อนก้องไปทั่วถ้ำ

“พวกเจ้าสองคนมาพร้อมกันเช่นนี้...แสดงว่าพวกเจ้าพร้อมที่จะออกทำภารกิจแล้วสินะ” เสียงนั้นฟังดูเก่าแก่ แหบพร่า และดุดันราวกับเสียงคำรามของมังกรโบราณ มันไม่ได้มาจากทิศทางใดทิศทางหนึ่ง แต่กลับดังอยู่ภายในใจของทั้งสองสตรีอย่างพร้อมเพรียง ทั้งสองหันมองพร้อมกัน สีหน้างุนงงปนตกใจ สายตาของหลินหยายังเอ๋ออยู่นิด ๆ “ตอนนี้เผ่ามังกรดำออกอาละวาดปล้นสะดมสร้างความเดือดร้อนไม่เว้นแต่ละวัน” เสียงนั้นพรรณนาถึงความทุกข์ยากที่เกิดขึ้นในยุคสมัยนั้น ราวกับเป็นเทพเจ้าที่มองลงมาจากสรวงสวรรค์ “ตอนนี้ผู้เกิดใหม่นามว่าเว่ยจื่อฟูกำลังเดินทางเพื่อไปจัดการกับพวกมัน แต่หนทางก็ไม่ง่ายนัก ข้ารู้ว่าพวกเจ้าสนใจจะไปช่วยนาง”

หลินหยาเหมือนกับไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนี้เท่าไร? เธอพยายามเอียงคอแล้วหันไปทางท่านหมอ “นี่มัน…?” หลินหยาอุทาน แต่ยังไม่ทันตั้งสติได้เธอกลับพบว่าเสียงนั้นดังขึ้นมาต่อ เสียงกระซิบยังคงพูดเองเออเอง ตัดสินชะตากรรมของพวกนางไปเรียบร้อยแล้ว “ใช่...พวกเจ้าสนใจแน่นอนใช่ไหมล่ะ งั้นข้าจะส่งพวกเจ้าไปเอง!” และเมื่อกล่าวจบ ท่านหมอยังไม่ทันจะโวยวาย เสียงฝีเท้าชายอีกคนก็ดังใกล้เข้ามา ร่างโปร่งหน้าหวานผิวขาวจัดเดินเข้ามาจากทางเข้าถ้ำโดยบังเอิญ แววตาเขาเต็มไปด้วยความงุนงงเช่นกันที่เห็นสตรีสองนางอยู่ตรงนี้

@XueXi 

เพียงเสี้ยวลมหายใจ ร่างทั้งสามก็ถูกแสงวูบห่อหุ้ม แรงดึงมหาศาลราวถูกฉุดลงใต้สายน้ำ พื้นถ้ำเบื้องล่างแปรเปลี่ยนเป็นวงแสงเงิน แสงนั้นไหลเวียนรอบตัวสามคนราวอักขระโบราณ ก่อนที่โลกทั้งใบจะหายวับไปจากสายตา และเมื่อทุกสิ่งกลับกลายเป็นความว่างเปล่า การเดินทางครั้งใหม่ของหลินหยา ท่านหมอซูเหยา และชายลึกลับผู้นั้นได้เริ่มขึ้นโดยไม่ทันตั้งใจ

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาทำเควสด้วยจ้า ไปโล๊ดดด

XueXi ดี

วันที่ 2 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น.

╰┈➤ รับภารกิจ

สายลมอุ่นของสายวันผ่านยอดไม้สูง เสียงนกร้องประสานกันดังสอดรับกับแสงแดดที่รินรดลงมาส่องต้องพื้นดิน เสวี่ยซีในชุดสีชมพูก้าวเดินทอดน่องไปตามแนวป่าเขียวที่คุ้นตา 

เมื่อเดินเรื่อยมาเขากลับพบว่าตนใกล้เข้ามาถึง ถ้ำวั่วหลง อีกครั้งถ้ำลึกลับที่เขาถูกดึงเข้าไปพัวพันกับชะตากรรมประหลาดครานั้น เขาหยุดยืนครู่หนึ่ง เหม่อมองปากถ้ำที่เงียบสงัด อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจบางเบา

ทว่าในจังหวะนั้นเอง แสงแดดสาดต้องเงาร่างบางเบื้องหน้า เสวี่ยซีเบิกตากว้างเล็กน้อย เมื่อเห็นหญิงสาวสองคน กำลังก้าวเข้าไปในถ้ำ ทั้งคู่ดูไม่ใช่คนที่คุ้นหน้า ดูเหมือนเขาจะเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก

ความสงสัยจู่โจมเข้ามาในใจ เสวี่ยซีจึงย่างกายตามไปเงียบ ๆ ปลายเท้าเหยียบก้อนหินอย่างระวังไม่ให้เกิดเสียงสะท้อน

ภายในถ้ำวั่วหลงยังคงเป็นดังเดิม ความมืดสลัวและไอเย็นชื้นห่อคลุมจนผิวกายรู้สึกเสียววาบ เสียงหยดน้ำจากเพดานดังเป็นจังหวะชวนให้ขนลุก เสวี่ยซีเดินตามเข้าไปช้า ๆ ดวงตาสีอำพันคอยจับเงาแผ่วไหวของหญิงสาวทั้งสองอยู่เบื้องหน้า

แล้วทันใดนั้นเอง 

เสียงทุ้มต่ำอันคุ้นเคยพลันก้องกังวานสะท้อนออกมาจากผนังถ้ำทุกทิศทาง เสมือนคำประกาศิตจากผู้ที่เฝ้าดูทุกสิ่ง

“เผ่ามังกรดำ ออกอาละวาดปล้นสะดม... ก่อความเดือดร้อนไม่เว้นแต่ละวัน... จำต้องถูกหยุดยั้ง...”

เสวี่ยซีชะงักงันทันที หัวใจเต้นโครมคราม เขาเหลือบมองหญิงสาวสองคนที่หยุดยืนด้วยสีหน้าตกใจเช่นกัน

“ภารกิจปราบมังกรทมิฬ”

เสียงนั้นดังย้ำอีกครั้ง ราวกับคำพิพากษาที่ไม่เปิดโอกาสให้ผู้ใดปฏิเสธได้

เสวี่ยซียังไม่ทันตั้งคำถาม ร่างของเขาพลันถูกแสงสว่างแผ่วบางโอบคลุม เงามืดหมุนวนรอบกาย เสียงห้วงลมพัดแรงดังขึ้นพร้อมกันทั้งโพรงถ้ำ ร่างของเขาและหญิงสาวทั้งสองพลันถูกดึงเข้าสู่วงแสงเดียวกัน

“เดี๋ยว...!” เสวี่ยซีเอื้อนเอ่ย แต่ไม่ทันสิ้นคำ โลกทั้งใบก็แปรเปลี่ยน

แสงสว่างวาบเจิดจ้าปะทุขึ้นในนัยน์ตาอำพัน ทุกสิ่งรอบกายบิดเบี้ยวราวม่านน้ำสะท้อน ภาพของถ้ำหายไปในพริบตา

เมื่อสติกลับคืนมาอีกครั้ง เสวี่ยซีพบว่าตนยืนอยู่บนพื้นทรายกว้างสุดสายตา ลมร้อนพัดกรรโชกจนเม็ดทรายปลิวว่อนทิ่มแทงผิวกาย แสงแดดจ้าแผดเผาราวกับจะกลืนกินโลก

เบื้องหน้าคือกำแพงเมืองเก่าแก่ที่ตั้งตระหง่านท่ามกลางทะเลทรายซานเมืองตุนหวง เมืองชายแดนห่างจากตัวแคว้นออกไปกว่าร้อยลี้

ภารกิจปราบมังกรทมิฬ

ปาร์ตี้ 

SuYao (หัวตี้)

LinYa

XueXi

SuYao ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว (เวลา 18.00 - 19.00 น.)

ความมืดเย็นชื้นรับพวกเขาอีกครั้ง พื้นหินแข็งของถ้ำวั่วเฉียนต้งใต้หัวซาน ท่วงทำนองหยดน้ำกลับมาดัง ติ๋ง…ติ๋ง ราวกำหนดจังหวะหัวใจ โลกภายนอกเหมือนเป็นเพียงฝันกึ่งตื่น แสงนวลบนผนังค่อย ๆ คืบขึ้นเป็นลายอักษรเรืองจาง เสียงที่ไม่ใช่เสียงเซียนหรือเทพเสียงของผู้เฝ้าดูลอยเข้ามาโดยไม่ผ่านหูทุกคน

“พอแล้วสำหรับการช่วยเหลือผู้กลับชาติมาเกิดจงจำ เราไม่อุ้มเจ้า เราเพียงเปิดประตู” ลายแสงรวมกันเป็นดวงตาดวงเล็กกลางพื้นอีกครา สะท้อนภาพสี่เงานั่งหอบ เรี่ยวแรงยังติดกลิ่นทราย เว่ยจื่อฟูเช็ดเลือดที่มุมปาก ถอนหายใจสั้น ๆ เหมือนคนพร้อมเข้าสังเวียนรอบต่อไปอยู่แล้ว

@LinYa

ความมืดเย็นชื้นเข้าปกคลุมประสาทสัมผัสอีกครั้งอย่างรวดเร็ว กลิ่นควันและฝุ่นทรายถูกแทนที่ด้วยกลิ่นหินและมอสที่คุ้นเคย ซูเหยารู้สึกถึงพื้นหินแข็งที่อยู่ใต้ร่าง นางค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า ความสั่นสะเทือนจากแรงดึงดูดเมื่อครู่ยังคงหลงเหลืออยู่ในกระดูกทุกส่วนเหนือการควบคุม

ซูเหยายังคงนั่งนิ่งอยู่บนพื้นถ้ำ พยายามปะติดปะต่อเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไป ความรู้สึกตื่นตระหนกยามถูกดึงข้ามมิติยังคงค้างอยู่ในร่างกาย ความเหนื่อยล้าจากการรักษาผู้คนและกลิ่นคาวเลือดจากสมรภูมิตุนหวงยังติดจมูก นางกอดห่อผ้าสมุนไพรและห่อผ้าเล็ก ๆ ที่ได้รับจากชาวบ้านไว้แน่น เป็นสิ่งยืนยันว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นคือความจริง ไม่ใช่เพียงแค่ฝันเลือนราง

“กลับมาที่เดิมแล้ว…สินะ” ซูเหยาพึมพำเสียงแผ่ว สับสนกับภาพความเป็นจริงที่เปลี่ยนไปมาอย่างฉับพลัน นางเงยหน้าขึ้นมองดวงตาดวงเล็กที่เรืองแสงอยู่กลางพื้นถ้ำอย่างระแวดระวัง

@XueXi

แสงอักษรบนผนังสั่นไหวเป็นคลื่นสุดท้ายก่อนจะรวมตัวเป็นประกายแดงลึกและเงินเย็น ละอองนั้นไหลมารวมกันกลางฝ่ามือของพวกเขา เมื่อก้มลงมองก็เห็นกอสมุนไพรเล็กสองกำที่เพิ่งบานขึ้นในมือสด ๆ หญ้าโลหิตมังกรสองต้น สีแดงทับทิมเส้นใบเป็นลายเกล็ดขาวจางส่งกลิ่นอุ่นจัดเหมือนระอุไฟ ส่วนอีกมือคือหญ้าจันทราสองต้น กลีบใสออกเงินเงาเหมือนแสงเดือนจับผิวน้ำ พอพรมปลายนิ้วก็เย็นวูบ โพรยความสงบให้ชีพจรนิ่งและซึมพิษร้อนลงไปครึ่งลำตัว พอทั้งสี่เงยหน้าอีกที เสียงของผู้เฝ้าดูก็เลือนหายไปแล้ว เหลือเพียงหยดน้ำในถ้ำที่ยังเคาะจังหวะสม่ำเสมอเหมือนบอกว่าจบฉากนี้ได้

@LinYa

แม้แม่นางหนานจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงว่ามันเป็นของดีที่นิยมนำไปเลี้ยงม้า แต่สำหรับซูเหยาซึ่งเป็น หมอหญิงผู้ยึดมั่นในวิชาสมุนไพรแล้ว สมุนไพรทั้งสองชนิดนี้มีค่ามากกว่าทองคำล้ำค่าใด ๆ ในโลกใบนี้ นางรู้ดีว่าสมุนไพรวิเศษทั้งสองชนิดนี้ มิใช่ของที่หาได้ง่ายดาย แม้ในตำราแพทย์แผนโบราณที่ตกทอดมาหลายชั่วอายุคนก็ยังระบุถึงพวกมันไว้เพียงสั้น ๆ และกล่าวว่าเป็นของที่แทบจะไม่มีโอกาสได้เห็นด้วยตาเนื้อ ซ้ำยังเป็นสมุนไพรที่ใช้บำรุงม้าศึกของเหล่าขุนศึกใหญ่

"นี่คือของล้ำค่าโดยแท้เลย..."

ซูเหยาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ดวงตาจ้องมองสมุนไพรวิเศษทั้งสองชนิดไม่วางตา ด้วยสัญชาตญาณของหมอที่รักการศึกษาค้นคว้า นางรู้สึกตื่นเต้นจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ ความอยากรู้อยากเห็นทางด้านการแพทย์ปะทุขึ้นในใจอย่างรุนแรง ความปรารถนาที่จะทำความเข้าใจสรรพคุณที่แท้จริง ของสมุนไพรเหล่านี้ที่นอกเหนือไปจากการใช้เลี้ยงม้าศึกอย่างที่ผู้คนทั่วไปเข้าใจนั้นมีมากมายนัก นางอยากจะทดลองสกัด อยากจะศึกษาการทำปฏิกิริยาของมันกับสมุนไพรชนิดอื่น อยากจะค้นพบวิธีใช้เพื่อช่วยเหลือผู้คนให้พ้นจากความทุกข์ทรมานอย่างที่ไม่เคยมีหมอคนใดทำได้มาก่อน นางเชื่ออย่างสุดหัวใจว่าสมุนไพรเหล่านี้มีศักยภาพในการรักษาที่ล้ำลึกกว่าที่เป็นที่ประจักษ์โดยทั่วไปนัก

@XueXi

เว่ยจื่อฟูสลัดเลือดที่มุมผ้า คลี่รอยยิ้มบางในแบบนักรบ แล้วผงกศีรษะให้ดังตัดฉับกับทั้งสามคน

“เพราะก่อนหน้านี้ต้องรีบมาก เลยมิได้แนะนำตัวกับพวกท่าน ข้ามีนามว่าเว่ยจื่อฟู เรียกข้าว่าจอมยุทธ์ชุดขาวก็ได้ ถ้าจะเรียกเสียงดังเวลาเตือนภัย”

@LinYa

ซูเหยาเก็บห่อสมุนไพรวิเศษไว้แนบกาย ก่อนจะโค้งคำนับเล็กน้อยตามธรรมเนียมพลางกวาดสายตามองไปที่สหายร่วมเดินทางทั้งสามคนในความมืดที่เย็นชื้นนี้

“ข้ามีนามว่าซูเหยาเจ้าค่ะ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลทว่าชัดเจน เหมือนผู้ที่เคยกล่าวแนะนำตัวมาหลายครั้งในสถานการณ์ที่จริงจัง “ข้าเป็นหมอหญิงแห่งโรงหมอเจิ้งเทียน และแม้ว่าเรื่องราวที่ผ่านมาจะดูอัศจรรย์และเกินกว่าที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้ แต่ข้าก็ยินดีอย่างยิ่งที่ได้มีโอกาสร่วมเดินทางกับพวกท่านทั้งสามคนเจ้าค่ะ”

ซูเหยาผายมือไปทางแม่นางหนานเล็กน้อย พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก แล้วจึงหันไปทางเว่ยจื่อฟูอีกครั้ง

“ถ้าท่านจอมยุทธ์ชุดขาว...จำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอกเจ้าค่ะ แต่ข้ากับท่านเคยพบกันแล้วครั้งหนึ่งตอนที่ท่านพาแม่นางหนานมารักษาตัวที่โรงหมอ แต่ตอนนั้นข้าไม่ใช่จุดสนใจนัก” นางกล่าวอย่างสุภาพและมีอารมณ์ขันเล็กน้อย “หากในภายหน้ามีเรื่องที่ข้าพอจะช่วยได้ก็โปรดบอกเถิดนะเจ้าคะ”

@XueXi

เมื่อความเหนื่อยเริ่มไต่ขึ้นบ่าและอุณหภูมิในถ้ำลดลงเหมือนคืนกำลังคลุมโลก เว่ยจื่อฟูคาดหอกขึ้นหลัง “คืนนี้พักแยกกัน ข้าจะไปตรวจแนวลมฝั่งเหนือของถ้ำ หากวันใดถ้าชะตายังผูกกัน เราจะได้พบอีก”

@LinYa

พอได้ยินชื่อ 'หอว่านหงเหริน' เท่านั้นเอง สีหน้าของซูเหยาก็แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้เพียงชั่วพริบตา แต่มันก็ฉายแววเข็ดขยาดและไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด ห้วงแห่งความทรงจำอันน่าอึดอัดก็ฉายวาบขึ้นในใจ นางจำได้ดีถึงครั้งที่ต้องรักษาแม่นางหนานที่โรงหมอเจิ้งเทียน แล้วถูกชายผู้เป็นที่รักของแม่ค้าผู้นี้ลักพาตัวไป จับขังไว้ในหอว่านหงเหรินถึงเจ็ดวันเต็มเพื่อทำการรักษาแม่นางหนานให้หาย การเผชิญหน้ากับเขาผู้นั้นยังคงเป็นฝันร้ายเล็ก ๆ ที่ยังไม่จางหาย

ซูเหยาประสานมือเข้าหากันแน่นในห่อผ้าที่เก็บสมุนไพรวิเศษเอาไว้ นางสูดหายใจเข้าลึก พยายามซ่อนความรู้สึกนั้นไว้ภายใต้ท่าทีที่สงบเสงี่ยมที่สุด

“ถ้าเช่นนั้น...ข้าเองก็ขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ” ซูเหยาโค้งคำนับเล็กน้อยให้สหายร่วมทางทั้งสามอย่างนอบน้อม “หากพวกท่านมีอาการเจ็บป่วยใด ๆ หรือต้องการยาบำรุงกายหลังจากตรากตรำมานี้ ก็ขอเชิญแวะมาที่โรงหมอเจิ้งเทียนได้เลยนะเจ้าคะ ข้าจะรออยู่ที่นั่นเสมอ” นางจงใจกล่าวถึงโรงหมอเจิ้งเทียนอย่างชัดเจน เป็นการยืนยันว่าการกลับไปที่นั่นย่อมปลอดภัยและเหมาะสมกว่าการไปรบกวนที่ 'หอว่านหงเหริน' ที่แสนน่ากลัวนั้น

@XueXi

พวกเขาจึงแยกทางกันไปคนละทางในความมืดนวล ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นแร่และเสียงติ๋งของหยดน้ำสัญญาณว่าบททดสอบถัดไปยังคงรออยู่ และเมื่อยามรุ่งลมแรกพัดผ่านปากถ้ำบางทีสายสัมพันธ์ของผู้กลับชาติมาเกิด ก็จะถูกผูกแน่นกว่าเดิม โดยมีหญ้าโลหิตมังกรและหญ้าแดงจันทราเป็นหลักฐานของชัยชนะครั้งแรกที่ไม่มีชื่อจารึกแต่มีหัวใจของผู้คนทั้งเมืองตุนหวงรับรู้

ภารกิจปราบมังกรทมิฬ (6)

-จบภารกิจ-

รางวัล

+35 EXP, +100 พลังน้ำใจ, +20 ตำลึงทอง
หญ้าโลหิตมังกร 2 ต้น
หญ้าแสงจันทรา 2 ต้น
+35 ความสนิทสนมกับเว่ยจื่อฟู

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหยว่ เวลา 18.00 - 19.00 น. ณ ถ้ำวั่วหลง นอกเมืองฉางอัน

ความมืดเย็นชื้นรับพวกเขาอีกครั้ง พื้นหินแข็งของถ้ำวั่วเฉียนต้งใต้หัวซาน ท่วงทำนองหยดน้ำกลับมาดัง ติ๋ง…ติ๋ง ราวกำหนดจังหวะหัวใจ โลกภายนอกเหมือนเป็นเพียงฝันกึ่งตื่น แสงนวลบนผนังค่อย ๆ คืบขึ้นเป็นลายอักษรเรืองจาง เสียงที่ไม่ใช่เสียงเซียนหรือเทพเสียงของผู้เฝ้าดูลอยเข้ามาโดยไม่ผ่านหูทุกคน “พอแล้วสำหรับการช่วยเหลือผู้กลับชาติมาเกิดจงจำ เราไม่อุ้มเจ้า เราเพียงเปิดประตู” ลายแสงรวมกันเป็นดวงตาดวงเล็กกลางพื้นอีกครา สะท้อนภาพสี่เงานั่งหอบ เรี่ยวแรงยังติดกลิ่นทราย เว่ยจื่อฟูเช็ดเลือดที่มุมปาก ถอนหายใจสั้น ๆ เหมือนคนพร้อมเข้าสังเวียนรอบต่อไปอยู่แล้ว หลินหยามองดวงตาแสงแล้วทำหน้าเอ๋อ ๆ ตามสไตล์ แต่แววตากลับวาว “ค่าตอบแทนของเราล่ะ?...เนื้อเราะ?” เธอพูดสุภาพปนกลั้นยิ้ม “เมืองเขายัดของให้เราจนเต็มมือ ข้ายังไม่ได้บอกชื่อ ก็ถูกดึงกลับเสียแล้ว ถ้าจะให้ดี…ขออย่างน้อยอย่าดึงออกกลางประโยคอีกนะ ข้าขี้งอนอยู่นะ”

@SuYao 

@XueXi 

แสงอักษรบนผนังสั่นไหวเป็นคลื่นสุดท้ายก่อนจะรวมตัวเป็นประกายแดงลึกและเงินเย็น ละอองนั้นไหลมารวมกันกลางฝ่ามือของพวกเขา เมื่อก้มลงมองก็เห็นกอสมุนไพรเล็กสองกำที่เพิ่งบานขึ้นในมือสด ๆ หญ้าโลหิตมังกรสองต้น สีแดงทับทิมเส้นใบเป็นลายเกล็ดขาวจางส่งกลิ่นอุ่นจัดเหมือนระอุไฟ ส่วนอีกมือคือหญ้าจันทราสองต้น กลีบใสออกเงินเงาเหมือนแสงเดือนจับผิวน้ำ พอพรมปลายนิ้วก็เย็นวูบ โพรยความสงบให้ชีพจรนิ่งและซึมพิษร้อนลงไปครึ่งลำตัว พอทั้งสี่เงยหน้าอีกที เสียงของผู้เฝ้าดูก็เลือนหายไปแล้ว เหลือเพียงหยดน้ำในถ้ำที่ยังเคาะจังหวะสม่ำเสมอเหมือนบอกว่าจบฉากนี้ได้ “รางวัลเป็นของแพงเสียด้วย ของดีเลยนะเนี้ย ถ้ามีม้าเอาให้ม้ากินได้นะเจ้าคะทุกท่าน” หลินหยาหันบอกเหล่าผู้กลับชาติมาเกิดยิ้ม ๆ อย่างร่าเริงสุด ๆ เพราะเธอได้ของค้าขายแล้วนั้นเอง

@SuYao 

@XueXi 

เว่ยจื่อฟูสลัดเลือดที่มุมผ้า คลี่รอยยิ้มบางในแบบนักรบ แล้วผงกศีรษะให้ดังตัดฉับกับทั้งสามคน “เพราะก่อนหน้านี้ต้องรีบมาก เลยมิได้แนะนำตัวกับพวกท่าน ข้ามีนามว่าเว่ยจื่อฟู เรียกข้าว่าจอมยุทธ์ชุดขาวก็ได้ ถ้าจะเรียกเสียงดังเวลาเตือนภัย” หลินหยายืดหลังทันที ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนเป็นประกายคึกคัก “เช่นนั้นข้าขอแนะนำตัวบ้างเจ้าค่ะ ข้านามหนาน หลินหยา เป็นแม่ค้าผู้สุภาพแต่ขี้บ่นนิดหน่อย ข้าเปิดร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ อยู่ตลาดตะวันออก ใครผ่านไปมาแวะได้เลยนะเจ้าคะ ข้าจะคิดราคาพิเศษให้ แต่ไม่ขายขาดทุนให้นะบอกเลย” นางยักคิ้วน้อย ๆ แบบคนจริงจังเรื่องกำไร

 

@SuYao 

@XueXi 

เมื่อความเหนื่อยเริ่มไต่ขึ้นบ่าและอุณหภูมิในถ้ำลดลงเหมือนคืนกำลังคลุมโลก เว่ยจื่อฟูคาดหอกขึ้นหลัง “คืนนี้พักแยกกัน ข้าจะไปตรวจแนวลมฝั่งเหนือของถ้ำ หากวันใดถ้าชะตายังผูกกัน เราจะได้พบอีก” ส่วนหลินหยาก็ขยับมือเดินไปหยิบของแนบเอว เงยหน้าให้ลมเย็นบนเพดานถ้ำปัดเหงื่อ “ตกลงเจ้าค่ะ แยกย้ายพักผ่้อนแต่ห้ามใครหายไปเงียบ ๆ นะเจ้าคะ มีอะไรขอความช่วยเหลือข้าได้ตลอดเวลาเลย ข้าชอบโผล่หัวแถว ๆ ร้านกับทั่วต้าฮั่นเจ้าค่ะ หรือถ้าหาง่าย ๆ ไปถามที่หอว่านหงเหรินก็ได้ พอดีคนคุมชีวิตข้าอยู่ที่นั้น” นางทิ้งท้ายด้วยทีเล่นทีจริง ทว่าดวงตายังสว่างอย่างคนพร้อมจะเดินต่อ

@SuYao 

@XueXi 

พวกเขาจึงแยกทางกันไปคนละทางในความมืดนวล ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นแร่และเสียงติ๋งของหยดน้ำสัญญาณว่าบททดสอบถัดไปยังคงรออยู่ และเมื่อยามรุ่งลมแรกพัดผ่านปากถ้ำบางทีสายสัมพันธ์ของผู้กลับชาติมาเกิด ก็จะถูกผูกแน่นกว่าเดิม โดยมีหญ้าโลหิตมังกรและหญ้าแดงจันทราเป็นหลักฐานของชัยชนะครั้งแรกที่ไม่มีชื่อจารึกแต่มีหัวใจของผู้คนทั้งเมืองตุนหวงรับรู้

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: คิดออกแล้วเดี๋ยวมาเขียน

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

รางวัลภารกิจ: +35 EXP, +100 พลังน้ำใจ, +20 ตำลึงทอง หญ้าโลหิตมังกร 2 ต้น หญ้าแสงจันทรา 2 ต้น +35 ความสนิทสนมกับเว่ยจื่อฟู

XueXi ดี

วันที่ 2 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามโหยว่ เวลา 18.00 - 19.00 น. ╰┈➤ จบภารกิจ ความมืดเย็นชื้นรับพวกเขาอีกครั้ง พื้นหินแข็งของถ้ำวั่วเฉียนต้งใต้หัวซาน ท่วงทำนองหยดน้ำกลับมาดัง ติ๋ง…ติ๋ง ราวกำหนดจังหวะหัวใจ โลกภายนอกเหมือนเป็นเพียงฝันกึ่งตื่น แสงนวลบนผนังค่อย ๆ คืบขึ้นเป็นลายอักษรเรืองจาง เสียงที่ไม่ใช่เสียงเซียนหรือเทพเสียงของผู้เฝ้าดูลอยเข้ามาโดยไม่ผ่านหูทุกคน “พอแล้วสำหรับการช่วยเหลือผู้กลับชาติมาเกิดจงจำ เราไม่อุ้มเจ้า เราเพียงเปิดประตู” ลายแสงรวมกันเป็นดวงตาดวงเล็กกลางพื้นอีกครา สะท้อนภาพสี่เงานั่งหอบ เรี่ยวแรงยังติดกลิ่นทราย เว่ยจื่อฟูเช็ดเลือดที่มุมปาก ถอนหายใจสั้น ๆ เหมือนคนพร้อมเข้าสังเวียนรอบต่อไปอยู่แล้ว โรลเพลย์ @LinYa โรลเพลย์ @SuYao เสวี่ยซีค่อย ๆ เดินเข้ามาในถ้ำวั่วเฉียนต้งอีกครั้ง ร่างกายบอบบางเหมือนใยผ้าในความมืด กลิ่นชื้นของหินและเสียงหยดน้ำที่ตกลงพื้นทำให้หัวใจของเขาเต้นช้าลง เสียงหยดน้ำประหนึ่งกำหนดจังหวะหัวใจของเขาเอง เสวี่ยซีหยุดนิ่ง มองไปรอบ ๆ แสงสว่างจาง ๆ บนผนังถ้ำสะท้อนเป็นลวดลายคล้ายตัวอักษร แต่เขาไม่ได้สนใจนัก ใจของเขายังเต็มไปด้วยความคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในเมืองตุนหวง มือเรียวของเขาขยับไปแตะผนังเย็น ๆ เส้นประสาทรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนเล็ก ๆ จากน้ำที่หยดลงพื้น เสวี่ยซีหลับตาเบา ๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ให้ร่างกายและจิตใจสงบลง ความอ่อนโยนของเขาไม่ใช่แค่ผิวภายนอก แต่แผ่ซ่านออกมาจากทุกลมหายใจ แม้เพียงการนั่งลงกับพื้นถ้ำก็ทำให้เขาดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของความเงียบและเย็น เมื่อดวงตาอำพันเปิดออกอีกครั้ง เสวี่ยซีเงยหน้ามองลายแสงที่ค่อย ๆ รวมตัวเป็นดวงตาเล็ก ๆ กลางพื้น เขากระพริบตาเบา ๆ ใบหน้าขาวซีดแลดูงดงามราวกับกระเบื้องหยกสลัก ความรู้สึกบางอย่างพุ่งเข้ามาในอก ความตระหนก ความสงสัย และความอ่อนหวานที่ไม่เคยมีใครทำลายได้ เขานั่งลงอย่างระมัดระวัง ขาเรียวพับเข้าหาตัว มือบางพาดลงบนเข่า ดวงตาเฝ้ามองแสงเล็ก ๆ นั้น ใจเขาเต้นแรงแต่สงบในเวลาเดียวกัน เสวี่ยซีคิดถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันก่อน ทั้งเสียงกรีดร้องของชาวบ้าน การสู้รบที่เต็มไปด้วยฝุ่นเลือด และความกล้าหาญของเพื่อนร่วมทาง “เราทำได้แล้วจริง ๆ หรือ…” เขาพูดเบา ๆ ราวกับกระซิบให้ตัวเองฟัง ใบหน้าสะอาดของเขาเงยขึ้นมองเพดานถ้ำ รู้สึกถึงความว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นบางอย่าง เสวี่ยซีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง เอามือมาประสานกันบนหน้าตัก ดวงตาเงยสูงเล็กน้อย มองลายแสงราวกับถามมันว่าตัวเองทำถูกหรือไม่ ความคิดของเขาล่องลอยไปถึงความรู้สึกผสมระหว่างความกลัวและความโล่งใจ เสวี่ยซียิ้มบาง ๆ เพียงคนเดียว ใบหน้าขาวเนียนเงยสูงแสงสะท้อนบนแก้มอ่อนทำให้เขาดูเหมือนภาพวาดจีนโบราณ ความอ่อนหวานและความอ่อนโยนของเขาไม่ต้องใช้เสียงดังเพื่อบอกว่าตัวเองอยู่ตรงนี้ เขาก้มหน้าอีกครั้ง มือบางลูบผิวเรียบของหินเย็น ๆ รู้สึกถึงทุกหยดน้ำทุกรอยแตกลึกเล็ก ๆ ที่ผนัง ถ้ำนี้เหมือนเป็นที่พักใจ เป็นสถานที่ให้เขาได้สะท้อนความคิด เสวี่ยซีขยับมือไปแตะพื้น รู้สึกถึงความมั่นคงแม้ร่างกายจะอ่อนแอ ใจเขาอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย และรอยยิ้มเล็ก ๆ ก็ปรากฏบนริมฝีปาก แสงอักษรบนผนังสั่นไหวเป็นคลื่นสุดท้ายก่อนจะรวมตัวเป็นประกายแดงลึกและเงินเย็น ละอองนั้นไหลมารวมกันกลางฝ่ามือของพวกเขา เมื่อก้มลงมองก็เห็นกอสมุนไพรเล็กสองกำที่เพิ่งบานขึ้นในมือสด ๆ หญ้าโลหิตมังกรสองต้น สีแดงทับทิมเส้นใบเป็นลายเกล็ดขาวจางส่งกลิ่นอุ่นจัดเหมือนระอุไฟ ส่วนอีกมือคือหญ้าจันทราสองต้น กลีบใสออกเงินเงาเหมือนแสงเดือนจับผิวน้ำ พอพรมปลายนิ้วก็เย็นวูบ โพรยความสงบให้ชีพจรนิ่งและซึมพิษร้อนลงไปครึ่งลำตัว พอทั้งสี่เงยหน้าอีกที เสียงของผู้เฝ้าดูก็เลือนหายไปแล้ว เหลือเพียงหยดน้ำในถ้ำที่ยังเคาะจังหวะสม่ำเสมอเหมือนบอกว่าจบฉากนี้ได้ โรลเพลย์ @LinYa โรลเพลย์ @SuYao เสวี่ยซียืนนิ่ง มือเล็ก ๆ ขาวซีดยื่นออกไปรับกอสมุนไพรทั้งสองอย่างที่ลอยเข้ามาในฝ่ามือ ใบหน้าเขาอ่อนโยนดุจหยก แววตาอำพันสว่างวาบขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นสีแดงทับทิมของหญ้าโลหิตมังกรและแสงเงินเย็นของหญ้าจันทรา เสวี่ยซีค่อย ๆ ลูบเส้นใบของสมุนไพรแต่ละต้นด้วยปลายนิ้วอ่อนละมุน รู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่วเบาจากรากและกลีบที่เหมือนส่งแรงชีวิตมาหาเขา เขายิ้มบาง ๆ ในใจ ใบหน้าหวานสะอาดเผยความตื่นเต้นผสมความสงบ พร้อมกับคิดในใจว่า “นี่คือรางวัล…หรือเป็นของขวัญที่เตือนให้เราระลึกถึงทุกสิ่งที่ผ่านมา” เสวี่ยซีก้มหน้าลงมองฝ่ามือ ใบหน้าเงยเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความเย็นวูบจากหญ้าจันทราไหลเข้าสู่ปลายมือและแขน ความรู้สึกนั้นทำให้ชีพจรเขานิ่งลง และพิษร้อนในร่างกายซึมลดลงครึ่งหนึ่ง เขาหายใจเข้าลึก ปล่อยให้ความอบอุ่นและความสงบจากสมุนไพรแผ่ซ่านทั่วร่างกาย เสวี่ยซีค่อย ๆ ลูบมือที่ถือสมุนไพรแล้วประสานเข้ากับอก เหมือนรับรู้ถึงพลังชีวิตที่แผ่จากสมุนไพรแต่ละต้น และเข้าใจว่า รางวัลนี้ไม่ได้เป็นเพียงสิ่งวัตถุ แต่เป็นกำลังใจและการยืนยันว่าเขาทำหน้าที่ของตนเองได้สำเร็จ เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น มองไปรอบ ๆ ถ้ำ แสงเล็ก ๆ บนผนังจางหายไปแล้ว เหลือเพียงหยดน้ำที่ยังคงตกลงพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่สายตายังคงสงบและเต็มไปด้วยความหวัง ใบหน้าของเขาอ่อนหวานแต่แฝงความตั้งใจเหมือนจะบอกกับตัวเองว่า จะพยายามต่อไปในทุกภารกิจที่จะมา “รางวัล…ดีจริง ๆ” เสียงแผ่วเบาออกจากริมฝีปาก เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะขอบคุณผู้เฝ้าดูในใจ ใบหน้าบอบบางและแววตาใสเหมือนเด็กน้อยที่ตื่นเต้นกับสิ่งสวยงาม เว่ยจื่อฟูสลัดเลือดที่มุมผ้า คลี่รอยยิ้มบางในแบบนักรบ แล้วผงกศีรษะให้ดังตัดฉับกับทั้งสามคน “เพราะก่อนหน้านี้ต้องรีบมาก เลยมิได้แนะนำตัวกับพวกท่าน ข้ามีนามว่าเว่ยจื่อฟู เรียกข้าว่าจอมยุทธ์ชุดขาวก็ได้ ถ้าจะเรียกเสียงดังเวลาเตือนภัย” โรลเพลย์ @LinYa โรลเพลย์ @SuYao เขากลืนน้ำลายเบา ๆ มือวางลงข้างลำตัว แล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ตาอำพันของเขามองตรงไปที่เว่ยจื่อฟูด้วยแววตาอ่อนโยนแต่แฝงความเศร้า “ข…ข้า…เสวี่ยซี” น้ำเสียงใสอ่อนหวานราวสายลมฤดูใบไม้ผลิ แต่กลับมีร่องรอยเศร้าแผ่วเบา แววตาของเขาละมุนและสับสนราวกับพยายามหาคำพูดให้เหมาะสม เขากระพริบตาเล็กน้อย ก่อนเสริมเสียงนุ่ม ๆ “สามารถเรียกข้าว่า ซีซี ก็ได้” น้ำเสียงยังคงหวานแผ่ว แต่ริมฝีปากบางขยับเป็นเสี้ยวยิ้มเศร้า แสดงถึงความละอายและความอ่อนโยนในตัวตน เสวี่ยซีเบนสายตาลงเล็กน้อย แววตาเศร้าประกอบกับแสงอำพันที่สะท้อนออกมา ราวกับบอกเล่าถึงชีวิตอันบอบบางและบทบาทที่เขามีในหอว่านหงเหริน “ข้า…เป็น…นายโลมแห่งหอว่านหงเหริน” เสียงเขาแผ่วลง น้ำเสียงเศร้าราวถูกความทรงจำเก่ากดทับ เมื่อความเหนื่อยเริ่มไต่ขึ้นบ่าและอุณหภูมิในถ้ำลดลงเหมือนคืนกำลังคลุมโลก เว่ยจื่อฟูคาดหอกขึ้นหลัง “คืนนี้พักแยกกัน ข้าจะไปตรวจแนวลมฝั่งเหนือของถ้ำ หากวันใดถ้าชะตายังผูกกัน เราจะได้พบอีก”  โรลเพลย์ @LinYa โรลเพลย์ @SuYao เสวี่ยซียืนอยู่กลางถ้ำวั่วหลง สายลมเย็นพัดผ่านผมดำยาวของเขา เหยียดตัวเล็กน้อยเพื่อปรับสมดุลหลังจากความเหน็ดเหนื่อยและความเครียดจากการต่อสู้ทั้งวัน ร่างบอบบางของเขาดูเหมือนจะละลายไปกับแสงเงาจาง ๆ ที่ลอดเข้ามาจากปากถ้ำ เสียงหยดน้ำตกแต่งจังหวะการหายใจอ่อน ๆ ของเขา ราวกับหัวใจยังไม่สามารถสงบได้เต็มที่ เขากระพริบตาช้า ๆ มองเว่ยจื่อฟูที่คาดหอกขึ้นหลัง พลังความเข้มขรึมและความมั่นคงของจอมยุทธ์ชุดขาวทำให้เสวี่ยซีรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยบางส่วน แต่ในเวลาเดียวกันก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะก้มตัวเล็ก ๆ ด้วยความเคารพ เสวี่ยซียืดหลังเล็กน้อย ถอนหายใจเบา ๆ ใบหน้าบอบบางส่ายเล็กน้อยในความอ่อนล้า น้ำเสียงนุ่มใสแต่ยังคงแฝงความสุภาพออกมาจากริมฝีปากบาง “ข้าขอให้ทุกท่านคืนนี้พักผ่อนด้วยดี และขอบคุณสำหรับวันนี้” พูดพลางเอียงศีรษะเล็ก ๆ แบบผู้ที่คุ้นเคยกับการแสดงความอ่อนน้อม เขาก้มมองหลินหยาที่ขยับมือไปหยิบของแนบเอว ดวงตาอำพันของเขาส่องแสงอ่อน ๆ ใส่ความห่วงใยของหลินหยา ก่อนที่จะยิ้มเบาบางให้กับหมอซูเหยา แม้ใบหน้าของเขาจะเรียบนิ่ง แต่ความรู้สึกละเอียดอ่อนและเอาใจใส่สะท้อนออกมาในทุกท่าที เสวี่ยซีค่อย ๆ ยกมือเรียวขึ้นสัญญาณให้ทุกคนปลอดภัยก่อนที่จะแยกย้าย เมื่อถึงเวลาที่ต้องเดินทางกลับเข้าเมืองฉางอัน เสวี่ยซีขยับตัวอย่างเงียบ ๆ เหมือนเงาราตรีในถ้ำ ดวงตาอำพันจ้องมองทางเดินสู่ปากถ้ำราวกับตรวจตราสถานที่อย่างระมัดระวังทุกฝีก้าว เขายังคงก้มหน้าเล็กน้อย เหมือนเก็บทุกภาพเหตุการณ์ของเมืองตุนหวงไว้ในใจ ลมเย็นพัดมาปะทะใบหน้า เสวี่ยซีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนก้าวเท้าเล็ก ๆ อย่างมั่นคง แม้ร่างกายจะบอบบางแต่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความตั้งใจ ไม่เพียงแค่ความปลอดภัยของตนเอง แต่ยังรวมถึงความปลอดภัยของผู้ที่เขาเพิ่งช่วยเหลือ เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ก้องในถ้ำจนเสียงสะท้อนกลับมาปะปนกับเสียงหยดน้ำ เขาเดินช้า ๆ จนถึงปากถ้ำ พวกเขาจึงแยกทางกันไปคนละทางในความมืดนวล ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นแร่และเสียงติ๋งของหยดน้ำสัญญาณว่าบททดสอบถัดไปยังคงรออยู่ และเมื่อยามรุ่งลมแรกพัดผ่านปากถ้ำบางทีสายสัมพันธ์ของผู้กลับชาติมาเกิด ก็จะถูกผูกแน่นกว่าเดิม โดยมีหญ้าโลหิตมังกรและหญ้าแดงจันทราเป็นหลักฐานของชัยชนะครั้งแรกที่ไม่มีชื่อจารึกแต่มีหัวใจของผู้คนทั้งเมืองตุนหวงรับรู้ ✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู  หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20 ✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม รางวัลภารกิจ +35 EXP, +100 พลังน้ำใจ, +20 ตำลึงทอง หญ้าโลหิตมังกร 2 ต้น หญ้าแสงจันทรา 2 ต้น +35 ความสนิทสนมกับเว่ยจื่อฟู