ตำหนักเถียนเซี่ย | 恬夏宫

恬


夏


宫

床前明月光 ，
疑是地上霜 。
举头望明月，
低头思故乡。

หน้าเตียงนอนแสงจันทร์ส่องนวลใย
ให้สงสัยน้ำค้างหล่นบนพื้นดิน
ยกหัวมองแสงจันทร์พลันถวิล
ก้มหน้าอินคิดถึงถิ่นดินแดนเกิด

恬夏宫

เถียนเซี่ยกง

“ตำหนักคิมหันต์แสนสงบ”
ตำหนักหลังน้อยสำหรับพระสนมตำแหน่งเจี๋ยยวี่ในรัชสมัยฮั่นอู๋ตี้ ล้อมด้วยบ่อบัวกว้างและแมกไม้สี่เขียวขจีตลอดทั้งปี ด้วยตำหนักที่ถูกล้อมรั้วอย่างดีนั้นสามารถปิดกั้นโลกภายนอก ให้ความสงบแก่ผู้พักภายในตำหนักสมกับชื่อตำหนักคิมหันต์แสนสงบ ภายในตำหนักมีศาลากลางน้ำ มีเรือไม้ให้พายเล่น มีสวนหินประดับงดงาม และมีสวนเล็ก ๆ พอให้มีประดับเป็นพื้นที่ที่ให้พระสนมได้ลงมือปลูกพืชพันธ์หรือใช้กระทำสิ่งใด วางสิ่งใดสุดแล้วแต่ผู้เป็นเจ้าของตำหนัก



พระสนมประจำตำหนักเถียนเซี่ย

	ชื่อสกุล — เว่ยเจียเหลียนฮวา | 魏佳莲花 สมญานาม — พหูสูตรน้อย ตำแหน่ง — เจี๋ยยวี่

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่ยี่สิบห้า ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ต้นยามซื่อ (09.00 น.)

     ในตำหนักใหม่หลายสิ่งอย่างเลยที่นางกล้าเอ่ยได้เต็มปากว่าทั้งหมดนี้เป็นของนาง ทั้งตำหนักส่วนตัว ตัวเรือนล้อมแม่น้ำอันล่องลอยด้วยเหลียนฮวาเบ่งบานยามคิมหันต์ฤดู ศาลารับลมเย็นแลดูเป็นสถานที่ทอดกายเอกขเนกใหม่ของนาง หากมีสิ่งอย่างเดียวที่นางยังคงต้องจัดการ คงไม่พ้นสิ่งที่เรียกว่า ‘อาภรณ์ประจำยศฐา’

   “เว่ยเจียเจี๋ยยวี๋เจ้าคะ มีแจ้งถึงเรื่องการไปรับอาภรณ์ใหม่ที่กองพระภูษาเจ้าค่ะ”

   “ขอบใจ แต่งตัวให้ข้าที”

   นางเอ่ยกับนางกำนัลประจำตำหนักที่ได้รับมาพร้อมกับตำหนักเถียนซื่อแห่งนี้ เมื่อเอ่ยถึงนามของตำหนักนี้แล้วก็อดนึกถึงบุรุษน่าตายผู้มอบตำหนักให้นางไม่ได้ แสนรู้นักที่ลอบถามนามตำหนักราวกับว่าต้องการมอบสิ่งที่ตรงใจของนาง

   แน่นอนสิ ตรงใจแน่แท้ เพราะนางตั้งนามเองนี่นา

   พระสนมเจี๋ยยวี๋พระองค์ใหม่ได้แต่ทอดถอนหายใจกับสิ่งที่ตนเองได้รับมาพลางปลอบใจไปพลาง ๆ ในสถานที่แห่งนี้การได้รับการเมียงมองจากโอรสสวรรค์แม้อันตราย ทว่ากลับเป็นเครื่องป้องกันและความสะดวกสบายของนางเช่นกัน ราวกับสุริยัน ไกลห่างก็หนาวเหน็บ ชิดใกล้ก็แผดเผา

   เกราะสุริยันที่ได้มานี้ ไม่อาจรู้ได้เลยว่าเป็นศัตรูที่โดยไฟแผดเผาจนวอด หรือเป็นคนในเกราะจะมอดไหม้จนวายเสียก่อน

   แม้เป็นอาภรณ์ประจำยศเหม่ยเหรินเช่นเดิม ทว่าเมื่อนางกำนัลใหม่ฝีมือมากขึ้น ความสวยงามที่ได้รับการแต่งเติมจึงแลงดงามกว่าที่เคยเป็น ราวกับว่าสามารถปั้นสตรีดาษดื่นให้กลายเป็นสายเลือดฉางเอ๋อร์ก็ไม่ปาน ดวงตากลมเบิกขึ้นเล็กน้อย วงคิ้วเลิกขึ้นตามที่นางเป็นบ่อย ๆ ตกตะลึงกับสตรีในคันฉ่องทองสักพักจึงค่อยก้าวเดินออกจากเรือน เอ่ยเรียกให้สาวใช้สักคนสองคนติดตามมาเพื่อช่วยยกอาภรณ์ในครานี้

เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผม รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่ยี่สิบเจ็ด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ต้นยามไฮ่ (21.00 น.)

     จากปลายยามโหย่วสู่ต้นยามไฮ่ เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ต้องมาตรากตรำนั่งเทียนเวียนฝนหมึกเพื่อให้องค์หวงตี้ได้ทรงงานร่วมชั่วยามจนแทบจะหัวปักแท่นฝนหมึกอยู่รอมร่อ บัดนี้ก็ยังคงต้องฝนต่อไปเรื่อย ๆ ส่วนทางองค์จักรพรรดิฮั่นอู่ตี้นั้นพระองค์ทรงงานไม่พักไม่ผ่อน ดวงตาคมไล่อ่านเนื้อความไปเรื่อย ๆ จนตระหนักได้ถึงสองอย่าง

   หนึ่ง บัดนี้ฏีกาที่อ่านคือฏีกาม้วนสุดท้าย

   สอง แลเหมือนเว่ยเจียเหลียนฮวาจะง่วงงุนเสียแล้ว

   ครั้นศีรษะน้อย ๆ โงนเงนลงช้า ๆ คล้ายจะจุ่มหมึก มือหนาก็เอื้อมไปรองศีรษะของนางเพื่อมิให้มีตัวตลกถือกำเนิดยามค่ำคืนเช่นนี้ ส่วนร่างบางผู้ถูกความง่วงเข้าโจมตี เมื่อรู้สึกได้ถึงมือหนาบริเวณหน้าผากของนางก็เร่งดีดกายขึ้นนั่งเหยียดหลังตรงราวกับว่าไม่เคยสัพงกเลยก็ไม่ปาน

   “กลับตำหนัก”

   สุรเสียงทรงอำนาจเอ่ยพร้อมกับร่างสูงสง่าที่หยัดกายลุกขึ้น เดินนำทางตรงจากห้องทรงพระอักษรสู่หน้าตำหนัก วงคิ้วพลันขมวดเข้าด้วยความงุนงงทว่าเท้าเล็กจำต้องก้าวตามไปอย่างช่วยไม่ได้

   “ไปเตรียมเกี้ยวมาให้พวกเจิ้นเสีย”

   ได้ยลยินเสียงเอ่ยสั่งจางกงกงเช่นนี้แล้วนางก็ตระเตรียมจะเอ่ยขอบพระทัย รั้งให้พระองค์ทรงยกเลิกรับสั่งเถิด นางสามารถเดินกลับเรือนได้ ทว่าสิ่งที่คิดกลับตรงข้ามกับความเป็นจริงเมื่อนางแลเห็นทันทีที่เกี้ยวถูกวางลงกับพื้น องค์หวงตี้ก็ขึ้นไปนั่ง สร้างความงุนงงให้แก่นางเป็นอย่างสูงส่งเหนือโลกายิ่ง

   เดี๋ยวก่อน อย่าบอกนะว่า…

   “เมื่อครู่ยังโงหัวจากแท่นฝนหมึกแทบไม่ขึ้น ยังจะลีลาอีก ขึ้นเกี้ยวเสียสิ”

   “ประเดี๋ยวเพคะ ล้วเหตุใดพระองค์ถึง—”

   “เจิ้นจะไปนอนตำหนักเถียนเซี่ย”

   สิ้นวจีเอ่ยเกี้ยวของพระองค์ก็เสด็จเคลื่อนนำไปก่อนเร่งให้นางต้อขึ้นเกี้ยวตามไป ด้วยการขึ้นเกี้ยวนี้เองทำให้ใช้เวลาไม่นานมากเท่าเดิมก็ถึงตำหนักเถียนเซี่ย การมาถึงขององค์หวงตี้สร้างความแตกตื่นให้แก่นางกำนัลภายในตำหนักของนางเป็นอย่างมาก มาทำงานได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องรับรององค์จักรพรรดิเสียแล้ว ดังนั้นตำหนักเถียนเซี่ยในสายตาขององค์หวงตี้ในยามนี้คือตำหนักเถียนเซี่ยภายใต้รสนิยมของนาง ไร้การตกแต่งมากมาย ไร้กลิ่นหอมรัญจวนล่องลอยทุกที่ มีเพียงสิ่งเดียวที่นางกำชับเสมอคือนางชมชอบความเงียบสงบ

   นับว่าเป็นสถานที่สงบอีกที่ก็ว่าได้

   เมื่อมาถึงตำหนักแล้วเป็นนางที่เร่งฝีเท้าเป็นฝ่ายเดินนำบ้างเพื่อนำทางผู้สูงศักดิ์มายังห้องนอน ด้วยไม่เคยปรนนิบัติใด ๆ ทั้งยังเอ่ยกับจางกงกงไปอีกว่าองค์หวงตี้ชอบสตรีไม่น่ารำคาญ เงียบสงบจึงไม่คิดจะไปรับการอบรมใด ๆ ทั้งสิ้นอีก เช่นนั้นแล้วภายในหัวน้อย ๆ ของเว่ยเจียเหลียนฮวากำลังหมุนวนได้ที่เชียว

   “เอ่อ…ฝ่าบาทเพคะ พระองค์มีพระประสงค์จะกระทำสิ่งใดก่อนนอนไหมเพคะ ?”

   “???”

   เมื่อไร้การตอบกลับนอกจากดวงตาคมที่จดจ้องพร้อมใบหน้าเอียงเอนเป็นความสงสัยในคำถามของนางก็ยิ่งทำให้นางอยู่ไม่สุขมากขึ้น นางพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้ตนเองสงบลงให้ได้มากที่สุดก่อนจะเอ่ยถามองค์จักรพรรดิที่บัดนี้เสด็จไปประทับบนเตียงเสียแล้ว

   “หม่อมฉันหมายถึง พระองค์พระประสงค์จะผลัดอาภรณ์ สรงน้ำ เสวย—ไม่เสวยสิ… อ้อ เสวยนั่นแหละ หมายถึง จิบชาหอมอุ่น ๆ เพื่อให้เข้าบรรทมโดยง่าย หรือว่าจะทรงอยาก…”

   “ก็ทำเสีย”

   ดวงหน้าคมคายแย้มสรวลออกมาอย่างนึกขบขัน สตรีตรงหน้าเขายามปรนนิบัติที่ตำหนักของเขาไร้ท่าทีเอียงอายหรือร้อนรน ทว่าเมื่อเป็นเขามาเยือนตำหนักที่นางได้รับมาแล้วนั้นกลับกลายเป็นทุกสิ่งที่ควรจะได้เห็นก่อนหน้ามาแสดงเสียตรงนี้ทั้งสิ้น

   คงคิดว่าเขาจะมา ‘ร่วมหลับนอน’ จริง ๆ เสียทีกระมัง

   องค์จักรพรรดิปล่อยให้นางเข้าใจผิไปเสียก่อน เอ่ยตอบไปอย่างสั้น ๆ และกำกวมราวกับว่าให้นางกระทำมันตั้งหมดที่เอ่ยออกมา บัดนี้ภาพสตรีตรงหน้าจึงกลายเป็นดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากอ้าค้างอย่างไม่คาดฟันเรียกความขบขันให้เขาเป็นอย่างมาก

   ส่วนทางเว่ยเจียเหลียนฮวาได้ยลยินทำเอ่ยตรัสเช่นนี้แล้วก็เดินหันซ้ายหันขวาราวกับว่าไม่ทราบว่านางต้องกระทำสิ่งใดต่อก่อนที่จะได้ยินเสียงจางกงกงเอ่ยออกมาจากนอกห้อง

   “กระหม่อมเอาอาภรณ์มาให้พะยะค่ะ”

   “ขอบคุณจางกงกงยิ่ง เช่นนั้นแล้วจางกงกงช่วยผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ได้หรือไม่เจ้าคะ ?” เหลียนฮวาได้ยินก็เดินไปเปิดประตูรับหน้าทั้งยังแย้มยิ้มงามเอ่ยถามอย่างมีความหวัง

   “ขออภัยพระสนม ข้าน้อยคิดว่าในคืนนี้พระองค์ต้องกระทำด้วยตนเองแล้วขอรับ”

   ราวกับฟ้าผ่าลงกลางหัว จางกงกงแย้มยิ้มอย่างสุภาพ รักษาท่าที ก่อนจะยื่นอาภรณ์ชั้นดีขององค์จักรพรรดิมาให้นางแล้วเอ่ยขอตัวก่อน ซ้ำร้ายยังมีอวยพรให้มีค่ำคืนที่ดีอีกต่างหาก  “เช่นนั้นแล้ว...ท่านรับไก่ขอทานกับชาเบญจมาศไปด้วยเถิด ถือเสียว่าคำขอบคุณที่ท่านเอาอาภรณ์มาให้...” และอุตส่าห์มาเป็นสหายอย่างน้อยก็จนถึงภายในห้องนอนของนาง  เหลียนฮวาเอ่ยเช่นนี้ก่อนจะเอ่ยให้สายใช้ไปยกอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ มามอบให้พร้อมกับให้เดินไปส่งจางกงกงนอกตำหนัก เหลือเพียงนางยืนแน่นิ่งไปสักครู่เลยเชียวก่อนที่จะเรียกนางกำนัลอีกคนจากแถวนั้นให้เข้ามาตระเตรียมน้ำอาบให้องค์จักรพรรดิและเข้าไปวางอาภรณ์ที่โต๊ะพร้อมกับครุ่นคิดอย่างหนักหน่วงว่านางจะต้องทำสิ่งใดต่อ

   โอ้ย สวรรค์ สมองจะเป็นตะคริวแล้ว

   นางกำนัลเร่งขนน้ำอาบตระเตรียมในห้องอาบน้ำ ส่วนนางที่ต้องรับหน้าก็เร่งคิดวุ่นวายเต็มไปหมด

   ‘หรือว่าเราจะไปชงชาก่อน ไม่ดิ จะอื่นชาแล้วอาบน้ำได้อย่างไร หรือว่าไปสั่งให้เตรียมเอาถวายหลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ไม่สิ ตอนนี้นางต้องจุดเทียนหอมจุดกำยานอะไรหรือไม่ ทว่ากลิ่นที่นางมีก็มีแค่กลิ่นที่ข้าชมชอบ ไร้ความรู้เกี่ยวกับการเอาใจฝ่าบาทโดยแท้ เป็นอย่างไรก็เอาเถิด ถือเสียว่าทำทุกอย่างที่ทำให้ตัวเองชอบมากที่สุด หวังว่าเขาก็คงจะพอใจบ้างแหละ’

   เมื่อหัวเล็ก ๆ คิดตกแล้วก็เดินไปตู้เก็บกำยานส่วนตัวที่นางมักจะจุดเองหรือสาวใช้มาจุดให้ยามวิกาล นางหยิบก้อนกำยานมาดม ๆ ก่อนว่าคืนนี้จะใช้กลิ่นไหนดีก่อนจะจบที่กลิ่นดอกโมกหอมหลิ่นโปรดของนางเช่นเดิม มือเล็กหยิบไม้จ่อไฟที่ตะเกียงให้ติดไฟ จุดกำยาน วางกำยานเข้ากระถางปล่อยให้ควันหอมลอยอ้อยอิ่งราวกับสายลมเอื่อย ๆ ยามวสันต์ฤดู จุดเสร็จแล้วก็หันไปเอ่ยกับนางกำนัลที่เข้ามาเพื่อเรียนแจ้งถึงการตระเตรียมน้ำอาบนั้นเรียบร้อยแล้วว่าอีกหนึ่งก้านธูปให้ไปเตรียมชากานจวี่ฮวามาให้นางด้วย

   “น้ำตระเตรียมแล้ว เชิญพระองค์เข้าสรงน้ำตามพระทัยเพคะ”

   “มาช่วยเจิ้นเสียสิ”

   “...”

   นอกจากเอ่ยสั้น ๆ แล้วยังเดินตรงเข้าห้องอาบน้ำไปยืนนิ่งเฉยอีกต่างหาก นางอาศัยว่าองค์จักรพรรดิกำลังหันหลังอยู่ตอนนี้จึงกำหมัดชกอากาศอย่างขุ่นเคืองใจ เมื่อใบหน้าคมหันกลับมาก็เร่งย้ายมาแสร้งตีอกชกตัวเองแทนเพื่อเตือนสติก่อนจะก้าวเดินเข้าไปเอ่ยถาม

   “พระองค์…จะให้หม่อมฉันช่วยเหลือจริงหรือเพคะ ?”

   “แช่น้ำก็แช่มาแล้ว ไยต้องมากความ”

   อ้าปากอยากเถียงแต่ทำได้เพียงกลืนมันลงท้อง เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ไม่ข้องเกี่ยวกับบุรุษใดเลยนอกจากบิดาและพี่ชายไหนเลยจะคล่องแคล่ว นางพยายามแกะอาภรณ์ด้วยความเข้าใจว่าการปลดเชือกปมทั้งหลายจะช่วยให้พวกมันคลาย กลายเป็นว่าการดึงปมนู่นแกะนี่ทำให้อาภรณ์โอรสสวรรค์ร่วงกราวลงทันตาจนนางหลับตาหันหลังแทบไม่ทัน

   “หม่อมฉันช่วยเหลือแล้ว ที่เหลือพระองค์จัดการเองนะเพคะ”

   ไม่รั้งรอใด ๆ แม่ดอกบัวน้อยก็ก้าวเท้าฉับ ๆ เดินออกจากห้องอาบน้ำและยังเดินออกจากห้องนอนตนเองอีกต่างหาก นางสละห้องอาบน้ำส่วนตัวเช่นนี้แล้ว เหลือเพียงนางไปใช้ห้องอาบน้ำกลางสำหรับต้อนรับแขกแทน

   “ช่วยข้าเร่งอาบน้ำที อย่างน้อยก็มาที่ห้องนอนก่อนฝ่าบาทอาบน้ำเสร็จ”

   สิ้นวจีหวานก็เร่งฝีเท้ากันให้ควั่ก รีบอาบน้ำเพื่อต้องรอปรนนิบัติในยามค่ำคืนอย่างเลี่ยงไม่ได้จนสุดท้ายแล้วก็เสร็จสิ้นภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป นางเข้าครัวไปชงชากานจวี่ฮวาให้เรียบร้อยแล้วเร่งฝีเท้ากลับห้องนอนของนาง ในจังหวะที่เปิดเข้าไปนี้เองการได้พบว่าบุรุษตรงหน้าสวมใส่อาภรณ์จนเสร็จสิ้นแล้วนับว่าโล่งใจอยู่โขทีเดียว

   “หม่อมฉันชงชากานจวี่ฮวามาให้เพคะ หวังว่าพระองค์จะสามารถผ่อนคลายเข้าบรรทมได้โดยง่าย”

   รีบหลับ ๆ ไปเสีย

   เป็นอีกครั้งที่ปากเอ่ยใจคิดช่างแตกต่าง ภาพของสตรีผู้เป็นพระสนมเจี๋ยอวี๋ผู้นี้นับว่าน่ามองไม่หยอก ร่างเล็กในอาภรณ์บาง ไม่ต้องเอ่ยถามก็คงจะทราบดีว่าเป็นชุดนอนที่เหล่านางกำนัลตระเตรียมให้เป็นแน่ เรือนผมสีดำขลับปานผลมะเกลือยางสยายถึงบั้นเอวไร้ปิ่นปักหรือเปียผม ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้การเติมแต่ง นับว่านอกจากอาภรณ์ที่นางหน่ายจะปราม คงมีเรือนผมกับใบหน้ากระมังที่นางปรามไว้ไม่ตกแต่งใด ๆ ทั้งสิ้น

   องค์จักรพรรดิทอดพระเนตรชมภาพตรงหน้าราวกับว่าหากไม่ได้พิศมองให้รู้เห็นก็คงจะไม่ได้แลชมสิ่งนี้จากสตรีผู้นี้อีกนานหากไม่ใช่เขาที่เดินมาตรงนี้เอง มือหนารับชาดอกกานอวี่หอมจากนางมาลองดมกลิ่นสักเล็กน้อยซึมซับความหอมผ่อนคลายก่อนจะจิบสักเล็กน้อยเพื่อให้รู้สึกอุ่นกายขึ้นมาแล้วค่อยยื่นกลับคืนไป

   ได้เวลาเอ่ยบอกตามตรงเสียที

   “ไปหาหมอมาคั่นกลางเสียสิ เจิ้นจะเข้านอนแล้ว”

   “...เพคะ—”

   แล้วภาพตรงหน้าของนางก็กลายเป็นภาพของบุรุษร่างสูงเอนกายบนเตียงของนาง เหลียนฮวาถอนหายใจออกมาด้วยทั้งโล่งใจและอ่อนใจก่อนจะเดินไปหยิบหมอนข้างยาวมาคั่นกลางและได้เวลาเข้านอนไม่สนใจสิ่งใดอีกต่อไป

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้ 

+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

[NPC-11] จางกงกง 

+5 พูดคุยประจำวัน

+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ 

(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม)


+1 ปรนนิบัติ
+30 บารมี
+15 บารมี ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ (ก็…เถียงกันอ่ะ สันทนาการเต้ได้แหละ ดูขำดีจังแหม่)
+20 บารมี ปรนนิบัติหวงตี้ยามค่ำคืน
+50 บารมี ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง

เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผม รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง

@@Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่ยี่สิบแปด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ต้นยามอิ๋น (03.30 น.)

     ราตรีกาลล่วงเลยนิทรากาลร่วงโรย จากดวงดาราพร่างพราววาววับบัดนี้แม้สุริยันจะยังไม่ฉายแสง ทว่า ‘สุริยัน’ ข้างกายนางกลับขยับกายลุกขึ้นนั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โอรสสวรรค์นับว่ามีราชกิจมากมาย การตื่นตั้งแต่ไก่โห่เพื่อนเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการออกราชกิจจึงเป็นสิ่งสำคัญทำให้องค์จักรพรรดิติดนิสัยตื่นเช้าเสียแล้ว ดวงหน้าคมคายมองท้องฟ้าที่ยังคงแต่งแต้มด้วยประกายดวงดารา ก่อนจะเลื่อนลงมามองสตรีข้างกายที่ก่ายกอดหมอนข้างพลิกกายหันหลังจนบัดนี้แทนที่ตำแหน่งการนอนจะเป็น นาง หมอนข้าง และ เขา กลายเป็น หมอนข้าง นาง แลั เขา แทนแล้ว มือหนายกขึ้นลูบท้ายทอยตนเองด้วยอารมณ์ที่ยากจะเข้าใจว่าจะต้องกระทำสิ่งใดกับสตรีนางนี้ดีก่อนจะเลื่อนมือไปเกี่ยวเรือนผมสยายอันปรกหน้าให้ออกจากใบหน้าดาษดื่นทว่ากลับพิศมองไม่แสลงตา

   ด้วยสัมผัสที่ผ่านผิวหน้าอย่างแผ่วเบานั้นได้ปลุกให้สตรีแน่งน้อยล่องลอยในนิทราได้ตื่นขึ้น แพขนตางามขยับตามดวงตาที่กำลังเปิดให้นัยน์ตากลมราวดอกเหมยเบ่งบานได้แลเห็นแสงตะเกียงอันถูกจุดขึ้นใหม่อีกครั้งด้วยฝีมือของโอรสสวรรค์

   เว่ยเจียเหลียนฮวาหยัดกายขึ้นนั่งอย่างง่วงงุน ปกติแล้วนางนอนตื่นก็กลางยามเหม่าที่ฟ้าสว่างแสงตะวันส่อง ไหนเลยจะทนตื่นยามเช้าตรู่ที่แสงจันทร์ยังโปรยลอดหน้าต่าง มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ดวงตากลมด้วยท่าทีแสนง่วงงุนทว่ากลับต้องพยายามถ่างดวงตาให้เปิดกว้างไว้

   นางจะล้มตัวลงนอนอีกคราต่อหน้าองค์จักรพรรดิก็กระไรอยู่

   “เจิ้นจะไปแล้ว”

   สิ้นสุรเสียงทรงอำนาจเอ่ย เขากระทำเพียงลุกขึ้นราวกับว่าจะกระทำทุกสิ่งด้วยตนเอง ทว่านางนั้นพอจะจดจำระเบียบการปรนนิบัติได้ว่าในเวลาเช่นนี้ผู้เป็นพระสนมต้องช่วยสวมฉลองพระองค์มิใช่หรือ ? ร่างเล็กที่คล้ายจะโงนเงนจึงค่อย ๆ วางหมอนข้างลง คลานลงจากตั่งเตียงไปหยิบอาภรณ์ลายมังกรทองขึ้นมาช้า ๆ ปิดปากหาวไปเสียสักทีก่อนจะเริ่มลงมือสวมใส่ตามที่นางพอจะจับใจความว่ามันควรสวมเช่นนี้บ้าง

   “มิใช่ ผูกอีกด้าน”

   ท่ามกลางความเงียบสงัดมีเพียงเสียงทุ้มที่เอ่ยแผ่วเบาช่วยแนะนำให้มือเล็กที่เลื่อนแต่งกายบ้างหยุดสัพงกจนศีรษะน้อย ๆ กระทบอกแกร่งเบา ๆ บ้าง กว่าจะแต่งกายเสร็จก็ผ่านไปราว ๆ เกือบครึ่งชั่วยามเสียแล้ว นับว่าภาพของตัวเกียจคร้านง่วงงุนพยายามเอาชนะดวงตาแสนหนักอึ้งเป็นความสุนทรีย์อย่างหนึ่งในยามไก่โห่ก็ไม่ปาน ใบหูของเขาเงียบลงทันตาเมื่อไม่มีเสียงใดลอดจากริมฝีปากงามแม้แต่ครึ่งคำ

   เป็นภาพที่นางแลเรียบร้อยที่สุดแล้วกระมัง

   “ไปนอนต่อไป”

   ด้วยความหมั่นเขี้ยว มือหนายกขึ้นดีดมะกอกเบา ๆ ใส่หน้าผากมนตนต้องหลุดร้อง “อ๊ะ” ออกมาด้วยความตกใจปนเจ็บเล็กน้อย ใบหน้าคมคายพลันปรากฎแย้มยิ้มจางราวกับพอใจที่อย่างน้อยก็กระทำนางร้องออกมาได้ตั้งแต่เช้าพร้อมกับหยิบเสื้อคลุมกายบางก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องนอนของนายหญิงแห่งตำหนักเถียนเซี่ย

   เว่ยเจียเหลียนฮวาที่พอจะตาสว่างขึ้นมาบ้างจากการโดนมะกอกเต็ม ๆ หนึ่งผลก็เร่งเท้าขึ้นเดินตามไปส่งเสด็จองค์จักรพรรดิโดยไม่ลืมแจ้งแก่นางกำนัลให้เร่งไปหยิบปิ่นโตที่สั่งให้ตระเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาให้ ภาพที่โอรสสวรรค์พิศเห็นคือสตรีผู้เป็นภรรยาของตนสวมผ้าคลุมที่ตนสวมให้ถือปิ่นโตรอส่งไปออกว่าราชการ

   แลอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

   “แม้วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของการปรนนิบัติฝ่าบาท ทว่าหม่อมฉันไม่อาจทราบได้ว่าจะมีโอกาสได้ปรนนิบัติพระองค์อีกเมื่อไหร่ เช่นนั้นแล้วสิ่งนี้คือปิ่นโตที่หม่อมฉันตระเตรียมให้เผื่อฝ่าบาทจะเสวยก่อนออกว่าราชการ จะได้ไม่ทนหิวเอากลางที่ประชุม” ว่าจบก็ยื่นให้จางกงกงที่มารับปิ่นโต “ลำบากจางกงกงต้องตื่นเช้าแล้ว”

   “มิได้ขอรับพระสนม”

   “ขอให้พระองค์ทรงมีวันที่ดีเพคะ”

   ร่างบางยอบกายทำความเคารพก่อนส่งให้องค์จักรพรรดิเดินทางออกจากตำหนักเถียนเซี่ยเพื่อปฏิบัติตามกิจวัตรของพระองค์เอง เมื่อขบวนเสด็จพ้นผ่านลานสายตาไปก็มีนางกำนัลเรียนแจ้งถึงจดหมายจากฉางซานเซียนหวาง ลายมือที่คุ้นตาพอประมาณราวกับเคยอ่านมาครั้งหนึ่งได้

เปิ่นหวางได้สุรากุ้ยฮวารสเลิศ เช่นนั้นแล้วหากท่านว่างโปรดมาที่อุทยานสักหน่อยดีหรือไม่ มาร่วมร่ำสุราขับเสภาสักบทคงดีไม่น้อย

   ทางด้านขององค์จักรพรรดิฮั่นอู่ตี้ ในระหว่างที่ขึ้นเกี้ยวเดินทางเพื่อไปถวายความเคารพเสด็จแม่เช่นทุกวันก็ลองเปิดดูปิ่นโตด้านใน  พบ เสี่ยวหลงเปาสี่ห้าลูก ซิ่งเหรินโต้ฟู และ ชาดอกเบญจมาศ

   "หึ...คิดจะขุนเจิ้นหรือกระไร ?"

   เช่นนั้นแล้วจะหยิบเสี่ยวหลงเปาสักลูกเข้าปากคงไม่เป็นอะไร 

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้

+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้
(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม)

 [NPC-11] จางกงกง
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+1 ปรนนิบัติ สวมใส่ฉลองพระองค์

เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผม รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง

@@@@Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สามสิบเอ็ด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามซวี (19.30น.)

   “เจ้ากลับได้เลย”

   สุรเสียงทรงอำนาจเอ่ยบอกกับพระอนุชาที่ควบม้ารั้งท้ายไม่ไกลก่อนจะพาเว่ยเจียเหลียนฮวาลงจากม้า ทางฉางซานเซียนหวางได้ยลยินเช่นนั้นก็ทำท่าทางแสดงความเคารพแก่ผู้เป็นโอรสสวรรค์ ในจังหวะที่เงยใบหน้าขึ้นนี้เอง ดวงเนตรที่ไม่รักดีพลันสบเข้ากับดวงตากลมใสที่เงยหน้าขึ้นจากการแสดงความเคารพแด่เขาเช่นกัน

   แม้มิได้ใช้เวลาร่วมกันมากมาย ทว่ากลับมีความหมายมิใช่น้อย

   เขาแอบถอนหายใจโดยไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้ก่อนจะควบอาชากลับตำหนักพักของตนเอง ทิ้งคู่สามีภรรยาตามกฎหมายเอาไว้ที่ประตูเสวียนอู่อันเป็นทางเข้า ‘บ้าน’ ของพวกเขา

   “เดี๋ยวเจิ้นไปส่ง”

   ภาพจำยังคงชัดเจนเหมือนเดิมไม่จาง ภาพที่โอรสสวรรค์เอ่ยแก่นางว่าจะไปส่งเรือนเมิ่งเหยาฉายชัดในความทรงจำ ทำเอานางอดคาดคิดไม่ได้ว่าหากวันรุ่งขึ้นมีราชโองการเลื่อนยศอีก นางคงต้องตั้งแบบแผนเสียแล้วว่าหากนางถูกชวนร่วมเสด็จประพาสเมื่อไหร่ เตรียมรับราชโองการทันที

   เว่ยเจียเหลียนฮวาปล่อยให้โอรสสวรรค์เดินนำหน้านางตามลำดับการเดินตามผู้มีอำนาจ ใช้เวลาจากประตู่เสวียนอู่ไม่นานก็มาถึงตำหนักเถียนเซี่ยอันเป็นตำหนักของสตรีที่พระองค์เสด็จมาส่งถึงหน้าตำหนัก สตรีบางยอบกายถวายคำขอบคุณแด่พระองค์ก่อนจะเอ่ยปากเพื่อให้เขากลับไปได้แล้ว

   “ขอบพระทัยหวงตี้มากเพคะที่มาส่งหม่อมฉัน ลำบากฝ่าบาทแล้ว”

   “มิได้ลำบากอันใด เจ้าต่างหาก หากขาดเหลือสิ่งใดก็แจ้งแก่จางกงกง”

   “รับด้วยเกล้าเพคะ หม่อมฉันจะจดจำไว้” นางยอบกายรับคำ “...พระองค์เองก็— ไม่มีอะไรเพคะ น้อมส่งหวงตี้”

   เหลียนฮวายอบกายถวายความเคารพแด่โอรสสวรรค์ก่อนจะรั้งรอให้ร่างสูงหายไปจากสายตาของนางแล้วค่อยหันกายเดินเข้าเรือนเพื่อพักผ่อนเสียที

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้

+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

[NPC-05] หลิว ชุ่น

+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่หนึ่ง ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามซื่อ (09.30น.)

     ว่ากันว่าหากขอสิ่งใดด้วยความมุ่งมั่นปรารถนาอย่างแรงกล้ามักจะเป็นไปดังหวัง เช่นนั้นแล้วในวันธรรมดากลางคิมหันต์ฤดูชื้นฝน เว่ยเจียเหม่ยเหรินที่ยังคงเอนกายเอกขเนกต่อไป ณ ชานเรือนตำหนักใหม่เอี่ยมได้ไม่นานได้แต่ภาวนาอย่างสุดก้นบึ้งของดวงใจอีกครั้งว่าอย่างให้ได้มีเสียงเรียกนางออกไปไหนไกลเรือนอีกหน… แม้ว่านางจะรู้สึกได้โดยสัญชาตญาณว่านั่นอาจจะไม่สมหวังเท่าใดก็ตา มือเรียวหมุนคลายม้วนตำราที่ใช้อ้างอิงสำหรับแก้ไขปริศนาหมั่นโถว ดวงตาไล่อ่านตัวอักษรไปเรื่อย ๆ อย่างขะมักเขม้น ริมฝีปากเล็กที่กำลังจะอ้าขึ้นเอื้อนเอ่ยขอชาสักจอก…พลันต้องหุบเสียสนิทเมื่อได้ยินเสียงดังจากสาวใช้แทน

   “เว่ยเจียเหม่ยเหรินเจ้าคะ มีราชโอการมาเจ้าค่ะ”

   ...อีกแล้วหรือ ?

   ม้วนตำราพลันตกลงพื้นทันตา ดวงหน้าที่ก้มอ่านวิญญาณม้วนกระดาษค่อย ๆ เงยขึ้นพร้อมกับความว่างเปล่าในดวงตากลม นางเพิ่งจะร้องขอสุดใจไปไม่ถึงเค่อดีก็มีเสียงเรียกนางอีกแล้วหรือ ทั้งยังมาพร้อมกับราชโองการ

   คราวนี้เริ่มต้องคิดทบทวนอย่างจริงจังแล้วหรือไม่ ถึงทฤษฎีว่าด้วยเรื่องของหวงตี้ชวนประพาสธรรมชาติก่อนจะอวยยศนางน่ะ

   ด้วยไม่อาจให้กงกงผู้มาประกาศเนื้อความรับสั่งนางจึงต้องเร่งผุดลุกขึ้นปัดชายกระโปรงให้เรียบร้อยและเดินไปหน้าเรือนพักทันใด

   “เว่ยเจียเจี๋ยอวี้โปรดรับพระราชโองการ”

   ทันทีที่ร่างงามของสตรีในเรือนเจ้าของนามในพระราชโองการปรากฎมายอบกายหน้าเรือน สาวใช้ทั้งเรือนก้มคำนับ กงกงก็เปิดม้วยพระราชโองการและประกาศตามเนื้อความอย่างหนักแน่น เสียงดังฟังชัดประจักษ์แจ้ง พร้อมทั้งพยักหน้ามห้นางกำนัลขั้นสูงผู้ยืนถือพับผ้าไม่วางเดินมาถวายความเคารพแด่นางผู้ขึ้นเป็นหนึ่งในสิบพระสนมเอก

   “จบพระราชโองการ”

   “ขอบพระทัยองค์หวงตี้ ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

   สิ้นการแถลงพระราชโองการ ทั้งตำหนักเถียนเซี่ยพลันกู่ก้องร้องขอบพระทัยแด่โอรสสวรรค์ตามระเบียบการปฏิบัติตน มือเรียวของเจ้าของนามในพระราชโองการอันได้รับการอวยยศและพระราชทานตำหนักเดี่ยวก็ยื่นไปรับม้วนพระราชโองการจากกงกง

   “ยินดีด้วยพะยะค่ะเว่ยเจียเสียนอี๋ กระหม่อมขอแนะนำนางกำนัลประจำตัวที่หวงตี้ทรงพระราชทาน”

   “คารวะเว่ยเจียเสียนอี๋เพคะ หม่อมฉันมีนามว่า จ้าวหนิงเฟย ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปจะมารัยหน้าที่เป็นนางกำนัลส่วนพระองค์เพคะ”

   “ขอบใจกงกงมาก ลำบากท่านแล้ว” เหลียนฮวาเอ่ยกับจางกงกงก็จะหันไปหาจ้าวหนิงเฟย “ส่วนเจ้า ต้องขอฝากตัวด้วยแล้ว”

   “เป็นหม่อมฉันที่ขอฝากตัวด้วยเช่นกันเพคะ”

   สิ้นการสนทนาหลังจากนี้ จางกงกงก็ขอตัวไปทำธุระกงการกระไรของเขาต่อไป ส่วนจ้าวหนิงเฟยก็เสนอแนะที่จะให้นางผลัดเปลี่ยนเป็นชุดให้พร้อมกับยศใหญ่และฐานะใหม่ในการเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์อย่างเป็นทางการก่อนที่จะปล่อยให้เว่ยเจียเหลียนฮวาไปแก้ปริศนาหมั่นโถวที่ใกล้จะบรรลุคำตอบแล้วเรียบร้อยต่อ

   อนิจจา…นางสร้างเรื่องอีกแล้วหรือ…

อาภรณ์ประจำตำแหน่งเสียนอี๋

ชื่อชุด: เหวินชิงฮวาเฟิน

คำอธิบายชุด: <.font color="#4169e1"><.b>“เมื่อปลายพู่กันวาดเขียนอักษรสง่า บุปผาโปรยกลิ่นรัญจวนจิต แลพิศงามคู่บทกลอนไม่เสื่อมคลาย”<.b><.font> อาภรณ์ไหมย้อมสีครามทับอาภรณ์ไหมสีขาวย้อมสีหมึกน้ำเงินเข้ม ปักด้ายสีหมึกและขาวเช่นเดียวกันเป็นลวดลายของใบหลิวงามราวกับจรดลากปลายพู่กันแสนนุ่มนวล ทั้งมวลนี้คลุมทับด้วยเสื้อคลุมไหล่ไหมสีดำโปร่งให้บรรยากาศของบัณฑิตสตรีผู้คงแก่เรียนอ่านตำราใต้ต้นหลิวงามก่อนจะได้กลิ่นของคิมหันต์ชื้นและบุปผางามมาจรดปลายจมูก เป็นผลงานชิ้นเอกของ <.font color="#4169e1"><.b> ‘ หงลี่หยาน • รองหัวหน้านางกำนัลฝ่ายตัดเย็บ ’ <.b><.font> ผู้มากฝีมือแห่งกองพระภูษาประจำพระราชวังถวายแด่พระสนมเอกยศเสียนอี๋

รูปภาพชุด: 

h ttps://i.imgur.com/9fgzfYa.png

[NPC-11] จางกงกง
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

แก้ปริศนาหมั่นโถวครบ 3 วัน

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่ห้า ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
กลางยามซื่อ (10.30 น.)

   ในช่วงเวลาของการพักผ่อนอย่างแท้จริง ข่าวของขบวนเสด็จประพาสป่าที่ชื่อว่าอุทยานเม่าหลินขององค์หวงตี้กระจายไปทั่วทั้งวังหลวงจนไม่ต้องพยายามเอียงหูตั้งใจฟังก็ได้ยิน แน่นอนว่าข่าวพวกนี้นั้นพวกเข้ากับการกล่าวถึงความโปรดปรานที่พระองค์พาพระสนมลู่เจี๋ยอวี๋ไปร่วมประพาสอุทยานร่วมกันและเปรียบเทียบกับนางที่มีข่าวแว่วก่อนหน้าก่อนได้รับการอวยยศถึงการขี่ม้าประพาสป่าเป็นการส่วนพระองค์

   บ้างก็เอ่ยว่าเป็นนางที่ดูโปรดปรานกว่า บ้าวก็แลว่าอย่างเพิ่งด่วนตัดสินใจเพราะน่าอาจจะเป็นการเริ่มย้ายความโปรดปราน

   น่าขันทั้งนั้น

   สิ่งเดียวที่นางจะหนหวยคงไม่พ้นการตัดพ้อที่โอรสสวรรค์เลือกที่จะหิ้นนางขึ้นม้า ไม่ยอมเรียกเกี้ยวเรียกราชรถใด ๆ ทั้งสิ้น อยากเห็นนางเป็นวิฬาร์ขนพองตัวสั่นยามเหมันต์หรืออย่างไร มือเรียวยกขึ้นปัดอากาศราวกับต้องการไล่ความคิดฟุ้งซ่านพวกนี้หนีออกไปไกล ๆ จากหัวน้อย ๆ ของนางเสียก่อนที่จะได้ฤกษ์อ่านตำราว่าด้วยเรื่องของการเดินหมากขั้นสูง ในระหว่างที่องค์หวงตี้เสด็จประพาสอุทยานสำราญใจ นางก็ตั้งมั่นที่จะหาแผนการล้มพระองค์ให้จงได้ ทว่าราวกับฟ้าไม่เป็นใจนักเมื่อนางอ่านได้ไม่ถึงเค่อดีก็มีเสียงเรียนแจ้งดังแว่วเข้ามา

   “พระสนมเสียนอี๋เพคะ จางกงกงมาหาเพคะ”

   “จางกงกง ?”

   เรียวขนงคิ้วขดวนเล็กน้อยอย่างไม่อาจหักห้าม นางหยัดกายที่กำลังจะเตรียมเอนตัวลงเอกขเนกบนชานพักของเรือนชมนกชมไม้ สะบัดชายแขนเสื้อเดินถือตำราไปวางบนโต๊ะในห้องนั่งเล่นส่วนตัวของนางดี ๆ ก่อนจะเดินไปหน้าตำหนักเพื่อพบจางกงกง

   “คารวะพระสนมเสียนอี๋ กระหม่อมมาพ้อมราชโองการขององค์หวงตี้พะยะค่ะ”

   “ลำบากจางกงกงแล้ว อย่าได้มากพิธีเลย”

   “ขอบพระทัยพระสนม เช่นนั้นแล้วกระหม่อมขอแถลงพระราชสานส์นี้ส่งต่อพระสนมพะยะค่ะ” จางกงกงเอ่ยก่อนจะกางม้วนราชโองการอันเป็นหลักฐานอย่างชอบธรรมและหลักฐานมัดกายบางว่า… งานเข้าแล้ว “เนื่องด้วยวันที่ 10 ปาเยว่ ที่เวียนบรรจบนี้คือวันคล้ายวันประสูติขององค์ไท่โฮ่วและด้วยพระสนมมีความสามารถแลเห็นเป็นประจักษ์จึงมอบหมายประธานจัดงานเฉลิมพระชนมพรรษาให้แก่พระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”

   “รับด้วยเกล้าฯเพคะ ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

   “เช่นนั้นกระหม่อมต้องเอ่ยเองว่าลำบากพระสนมแล้ว”

   “จางกงกงเดินมาไกลถึงตำหนักของเปิ่นกง เช่นนั้นแล้วเข้ามานั่งรับประทานขนมคอเป็ดกับชาเบญจมาศรองท้องให้หายเหนื่อยก่อนเถิด”

   “ต้องขอรบกวนพระสนมแล้ว”

   แล้วจางกงกงก็นั่งพักอยู่เรือนเถียนเซี่ยไม่ถึงก้านธูปก่อนจะเดินทางออกไปช่วยราชกิจที่องค์หวงตี้ฝากฝังไว้ก่อน ส่วนเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ต้องกลับมาอยู่คนเดียวแล้ว เมื่อแน่ใจว่าขบวนจางกงกงออกไปไกลแสนไกลก็มีแว่วเสียงดังลั่นตำหนักเถียนเซี่ยทันที

   “มารดามันเถิด !!!!”

[NPC-11] จางกงกง
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+10 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดน้ำเงิน + ชาเกรดน้ำเงิน (+10)

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่ห้า ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ปลายยามซื่อ (11.00 น.)

     ในเมื่อการงานต้องทำแม้นใจจะอยากคงเส้นคงวาเป็นตัวเกียจคร้านต่อไป ทว่าหากทำเช่นนี้แล้วคงไม่แคล้วได้ไปนอนยันภพหน้าเป็นแน่ เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกบอกไม่ถูกก็ทำได้เพียงหันไปสบสายตาอ้อนวอนจ้าวหนิงเฟยผู้ที่เป็นนางกำนัลข้างกายขอความช่วยเหลืออย่างไวว่องจนสตรีผู้อวุโสต้องถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ หากนับกันตามจริงนี่คงจะเป็นงานแรกของรัชสมัยนี้เลยกระมังที่ประธานการจัดงานจะเป็นผู้อื่นมิใช่องค์ไท่โฮ่ว หรือ องค์หวงตี้

   “ก่อนสิ่งอื่นใดหม่อมฉันว่าเราควรวางแผนงานหลัก ๆ ก่อน”

   บัดนี้ที่นางได้ย้ายร่างของตนเองมาที่ห้องหนังสือส่วนตัวเบื้องหน้าล้วนอุดมด้วยม้วนตำราตั้งแต่หลักงานจัดงานมงคล องค์ประกอบของงาน สัญลักษณ์ต่าง ๆ ที่ต้องมี ม้วนแสดงรูปวาดสินค้า ตัวอย่างสี เครื่องเรือนเครื่องประดับตกแต่งสถานที่ ทุกสิ่งล้วนกองกระจายจนแลดูเหมือนบัณฑิตผู้คลั่งไคล้การอ่านตำราไม่ยอมโงหัวขึ้นจากเส้นอักษร ตรงหน้าของนางมีม้วนกระดาษเปล่าสำหรับจดรายละเอียดสำคัญควรจดจำและควรกระทำ มือเรียวกวักเรียกนางกำนัลแถวนั้นสักคนมาช่วยฝนหมึกให้ก่อนที่จ้าวหนิงเฟยจะอาสา

   ระดับจ้าวกู่กู นางมอบม้วนกระดาษและพู่กันให้แทนดีกว่า เพราะว่านางไม่อาจทราบได้เลยว่ามีสิ่งใดที่ต้องตระเตรียมบ้าง

   “เช่นนั้นแล้ว จากการที่ข้า—”

   “ทูลเสียนอี๋เหนียงเนียง ก่อนอื่นใด พระสนมต้องแก้ไขก่อนเพคะ” จ้าวหนิงเฟยถือวิสาสะเอ่ยขึ้นมาด้วยทราบว่าผู้เป็นนายย่อมไม่ถือโทษตามประสาสตรีชาญฉลาดรับฟังผู้ติเพื่อก่อ “หากอยู่ส่วนตัวหม่อมฉันถือว่าเป็นเรื่องส่วนพระองค์ ทว่าหากออกจากห้องหอสู่สายตาผู้คนแล้วไซร้ โปรดใช้คำเอ่ยแทนตนและใช้อำนาจให้เหมาะสมกับอำนาจในมือด้วยเพคะ”

   “ ‘เปิ่นกง’ เจ้าจะให้ข้าใช้คำนั้นหรือ ? ”

   “ด้วยพระยศของพระสนม ย่อมใช้ได้เพคะ โปรดอย่าถนอนคมดาบในมือให้สนิมเกรอะเถิด”

   “ได้ ย่อมได้ เปิ่นกงก็เปิ่นกง ก้าวขาออกจากห้องนี้ข้าจะใช้ให้ถูกต้อง”

   “ขอบพระทัยพระสนมที่รับฟังเพคะ”

   “เช่นนั้นก็จัดการงานต่อเถิด เราต้องสรุปสิ่งของทั้งหลาย วาดรูปแบบของงานคร่าว ๆ ให้ออกมาเป็นรูปธรรม เพื่อที่เราจะไปดูสถานที่จริงแล้วไม่เสียเที่ยว”

   สิ้นวจีหวานสตรีในเรือนเถียนเซี่ยก็เร่งทำงานเสียจนหัวฟูกว่าจะได้สรุปทุกสิ่งก็ปาไปสองชั่วยาม ในระหว่างนี้เองนางก็ไม่รอช้าให้นางกำนัลรู้อ่านเขียนมาช่วยเขียนจดหมายเทียบเชิญพ่อค้าผู้มั่งมีทั้งหลายที่ต้องการเสนอข้าวของเหมาะสมทั้งการตกแต่งท้องพระโรงและข้าวของที่ต้องใช้ภายในงาน

ไม่มีไรเตง  โรลจัดงานโรลแรกก่อนจะไปเจอคนหล่อ เฮ้อ

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่เจ็ด ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามอู่ (11.00 น.)

     ใช้เวลาจากช่วงต้นยามเหม่าราว ๆ เกือบชั่วยามในการปรึกษาเรื่องการจัดงานกับองค์หวงตี้ถึงความชมชอบขององค์ไท่โฮ่ว อาหารที่พระนางชอบ ขนมที่พระนางโปรด สีสัน การแสดงที่มักจะเวียนมาถวายความสำราญเสมอ นางล้วนจดเอาไว้ในม้วนกระดาษที่จากความว่างเปล่าก่อนหน้านี้ราวสองวัน มันแทบจะเต็มม้วนเสียแล้ว

   ไหน ๆ ก็ออกมาขนาดนี้แล้วนางจึงเดินไปที่ห้องเครื่องเพื่อคุยกับหัวหน้าห้องเครื่องหลวงถึงสำรับอาหารที่จะจัดแจงให้แขกเรื่อและถวายให้ราชวงศ์ ก่อนจะแจ้งจ้าวหนิงเฟยถึงการให้ไปเชิญผู้ดูแลอุทยานมาตำหนักเถียนเซี่ยเพื่อปรึกษาพันธุ์ไม้ที่องค์ไท่โฮ่วปลูก ไม้มงคล การจัดการยกใส่กระถางไปวางไว้ที่ท้องพระโรงสักสองต้น ตบท้ายการทำงานด้วยการเขียนเทียบเชิญคณะละครเร่ชื่อดังและหอศิลป์ชื่อดังมาถวายความสำราญในงานนี้

   กว่าจะเงยหน้าขึ้นมาอีกที บัดนี้นางก็พบว่าตนเองทำงานตั้งแต่ฟ้าไม่สว่างดีจนตอนนี้แดดแยงตายิ่งกว่าสิ่งใดไปแล้ว สิ่งที่นางต้องการคือการนอนพัก เช่นนั้นแล้วจึงหมายมั่นว่าวันนี้จะรับสำรับในห้องนอนของตนและแจ้งในนางกำนัลยกมากลางยามอู่พอดี หากนางไม่ตอบก็เข้ามาปลุกนางได้เลย และเหลียนฮวาก็เข้าห้องเอนกายงีบเอาแรงสักหน่อยทันที

   “ถวายพระพรหวงตี้”

   “ไม่ต้องมาความ นางเป็นเช่นไรบ้าง”

   ในตำหนักเว่ยหยางอันโอ่อ่า ปรากฎผู้สูงศักดิ์กำลังเอ่ยนามนางกำนัลขั้นสูงนางหนึ่งเกี่ยวกับสตรีผู้เป็นพระสนมของพระองค์ และพระสนมที่มีนางกำนัลส่วนพระองค์ได้นั้นมีเพียงพระสนมเสียนอี๋

   “ทูลฝ่าบาท พระนางจัดงานอย่างเต็มที่จนเวลาพักผ่อนมีเพียงไม่ถึงสองชั่วยาม พระนางทุ่มเทกับงานฉลองที่พระนางเป็นประธานจัดงานครั้งแรกเป็นอย่างมาก ให้หม่อมฉันช่วยเหลือบ้างเรื่องข้อมูลในคราแรก ทว่าหลังจากนั้นล้วนเป็นฝีมือการจัดการของพระนางทั้งสิ้น”

   แท้จริงแล้ว แม้นไม่ต้องเอ่ยถามจ้าวหนิงเฟยที่เป็นคนของพระองค์ก็ทราบได้ว่าสตรีผู้นั้นทรงงานหนักเพียงใด จากที่เคยแลเห็นว่าถวายพระพรเสร็จเข้าตำหนักไปงีบนอนต่อตลอดจนตะวันแยงตากลับตรงมาปรึกษางานกับพระองค์ ทั้งยังตรงไปห้องเครื่อง เรียกผู้ดูแลอุทยานไปพบ การส่งเทียบเชิญ เป็นความตั้งใจที่ไม่มีคำว่าขอพระราชทานรางวัลแม้แต่ครึ่งคำ เช่นนั้นแล้วหากไม่เอ่ยว่านางทุ่มเท ในวังนี้คงมีแต่พวกสันหลังยาวกระมัง

   “แล้วเมื่อวานเป็นเช่นไร เจิ้นได้ยินว่าฉางซานเซียนหวางไปช่วยงาน”

   “เพคะฝ่าบาท ฉางซานเซียนหวางมาช่วยงานพระสนมเสียนอี๋ได้ดีมิใช่น้อย นับว่าความคิดที่ยังไม่กระจ่าง การตกแต่งที่คาดว่าไม่พอพระทัยองค์ไท่โฮ่ว องค์หวางเย่ออกความเห็นเสมอไม่มีเก็บไว้เพคะ”จ้าวหนิงเฟยเอ่ยรายงานตามความเป็นจริงที่ได้พบเห็น “ก่อนที่ช่วงยามซวีจะชักชวนพระสนมออกจากวังไปชมดาวที่หอดาราเทียนเฟย ท่าทางทั้งสอง…ดูสนิทสนมกันดีเพคะ”

   สนิทสนมในแบบใดไม่อาจเอ่ยได้ นางไม่อยากตัดสินใจไปเองด้วยความคิดของพระสนมเสียนอี๋ช่างแตกต่างจากสตรีทั่วไป บางคราก็กระทำบางสิ่งที่น่าอายโดยไม่เหนียมอาย บางคราก็เผลอกระทำบางสิ่งที่รู้ตัวอีกทีก็ต้องรีบแก้ตัวพัลวัน เช่นนั้นแล้วเจตนาในครานี้ขอไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดมากกว่า

   ทว่ากับองค์หวงตี้ผู้เป็นพระเชษฐาแห่งองค์หวางเย่มีหรือใจน้องชายพระองค์จะไม่รู้สึกได้ กลับมาฉางอันในครานี้อนุชาของเขาแลประหลาด หลังจากได้เข้าเฝ้าหลังจัดงานประลองฝีปากของบัณบิฑก็เอ่ยชมสตรีผู้กำชัยชนะ กล่าวว่าจะนำนางมาเป็นบัณฑิตข้างกายช่วยเหลือฝ่าบาท ดวงตาประกายที่ไม่ได้แลเห็นมานาน แม้เพียงวูบไหว กว่าความเปลี่ยนแปลงนี้ผู้เป็นเชษฐาอย่างเขาไหนเลยจะจับไม่ได้

   ฉางซานเซียนหวางแอบชื่นชมพระสนมเสียนอี๋อยู่ตลอดมา

   ร่างสูงในอาภรณ์มังกรสวรรค์ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ไม่คาดคิดว่าตนจะต้องมาพบเจอเหตุการณ์พัลวันวุ่นวายความสัมพันธ์ชายหญิงตั้งแต่การรับสนมเข้าวังครั้งแรก ทั้งยังเป็นสนมที่เขาสามารถเอ่ยปากได้อย่างเต็มปากว่าก็มอบความโปรดปรานไปไม่น้อยหากเทียบความก้าวหน้าที่นางได้รับ ใจหนึ่งก็ยินดีที่น้องชายเก็บงำความรู้สึกเอาไว้อย่างรู้ฐานะ รู้ตัวตนดี อีกใจก็เสียดายยิ่งที่นานทีปีหนเจ้าจิ้งจอกหน้าไม่อายจะมีสิ่งที่ต้องการเสียบ้างนอกจากทำเขาปวดใจไปวัน ๆ

   “เช่นนั้นสินะ” สุรเสียงที่ลอดออกจากพระโอษฐ์งามมีเพียงสี่คำหลังเสียงถอนหายใจไป “ไปได้แล้ว ไปเตรียมตัวพระสนมให้ดี อีกเดี๋ยวเจิ้นจะให้ขันทีไปตาม”

   “รับด้วยเกล้าเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันขอทูลลา”

   เข้าต้นยามอู่นางก็ถูกปลุกด้วยฝีมือของจ้าวหนิงเฟยถึงการได้ยินว่าขันทีจากตำหนักเว่ยหยางกำลังจะมา ดวงตาที่เคยง่วงงุนพลันเบิกกว้างด้วยความงุนงงจนไม่เหลือเค้าของความเมามายในห้วงนิทรา ลุกขึ้นให้จ้าวกู่กูช่วยจัดอาภรณ์ให้ดีก่อนที่ไม่นานจะมีนางกำนัลนางหนึ่งในตำหนักเดินมาแจ้งถึงการมาของกงกงตำหนักเว่ยหยาง

   “เรียนพระสนม ฝ่าบาทขอเชิญพระสนมร่วมเสวยอาหารเที่ยงที่อุทยานหลวงตอนนี้พะยะค่ะ”

   “ขอบใจคุณกงกงที่เรียนแจ้ง เช่นนั้นแล้วก็นำทางเถิด เปิ่นกงไปเดี๋ยวนี้แหละ”

   พระสนมที่ถูกปลุกมาเตรียมตัวอย่างดีก็เดินตามกงกงน้อยที่นางพอคุ้นหน้าว่าเป็นกงกงตำหนักเว่ยหยางจริง ๆ ไปที่อุทยานหลัว

EVENT Unlock 6 Hearts of Hun Wu Di The Emperor 1/2

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สิบ ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ปลายยามซื่อ (10.30 น.)

     บัดนี้เว่ยเจียเหลียนฮวาก็มาถึงตำหนักเถียนเซี่ยเป็นที่เรียบร้อย แม้ว่านางจะยังไม่มีอะไรลงถึงท้องก็ตาม แต่ว่าความหมกมุ่นในความของบัณฑิตสติเฟื่องไม่อาจหักห้ามได้จริง ๆ มือเรียวถอดหมวกไผ่ผ้าคลุมไหมโปร่งให้นางกำนัลผู้มารอรับใช้ เดินนำจ้าวหนิงเฟยมาที่ห้องตำราของตนเองในตำหนักอย่างรวดเร็ว สิ่งใดที่สาวใช้เอ่ยว่าจะเอามาให้ก็ตอบรับให้เอามาให้หมดโดยไม่คิดไต่ตรองใด ๆ ทั้งนั้น

   เมื่อร่างเล็กนั่งเก้าอี้เรียบร้อยก็บอกให้จ้าวหนิงเฟยจัดการเรื่องสีและวาดผู้กันให้ดี ส่วนนางหยิบกระดาษมากางเรียบ ยกถ่านเหลาอย่างดีมาค่อย ๆ ร่างภาพที่นางต้องการ ด้วยฝีพู่กันนางมั่นใจนักว่าภาพของนางต้องออกมางดงามแน่นอน ทว่าของขวัญที่มอบให้สตรีผู้เป็นใหญ่ในวังหลัง ต้องรอบคอบที่สุด นางไม่มีเวลาจะมาวาดพลาดวาดซ้ำแล้ว ต้องใช้ในนำทางล้วน ๆ

   ใช้เวลาอยู่ราว ๆ หนึ่วชั่วยามวาดภาพเสร็จ อีกหนึ่งชั่วยามประกอบผล เหลือเวลาไม่มากแล้วสำหรับการเตรียมตัวก่อนเข้างานฉลองที่นางเป็นผู้จัดงานนี้เอง เว่ยเจียเหลือนฮวาจึงฝากที่เหลือให้จ้าวหนิงเฟยช่วยติดทองใบแปะก๊วยที่เหลือและติดไหมโปร่งสักสองเส้นแลพริ้วไหว ก่อนที่เป็นตัวนางเองจะถูกลากไปแต่งองค์ทรงเครื่องให้พร้อมสำหรับคืนนี้

ทำของขวัญครับ !!!

@Admin