บึงสุ่ยปี้

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน บึงสุ่ยปี้ (มาช่วยผมเดี๋ยวนี้)

สายลมริมบึงสุ่ยปี้พัดแรงจนหญ้ารอบ ๆ เอนระลอก คล้ายเสียงสะท้อนหัวใจของหลินหยาในยามนั้นที่เต้นถี่จนแทบระเบิด ดวงตาคมหวานเพ่งมองปีศาจเป็ดทั้งสองที่ยืนโงนเงน เลือดสีคล้ำเปื้อนขนและเกราะของมัน ร่างยักษ์ที่เคยข่มขู่บัดนี้อ่อนแรงลงชัด หากเธอเพียงโจมตีอีกครั้งเดียว บางทีชัยชนะอาจเป็นของเธอ แต่ทว่าความเจ็บปวดรุนแรงจากพิษกลับปะทุขึ้นในกาย หญิงสาวสะดุ้งเฮือก หัวใจเหมือนถูกบีบจนเจ็บแน่น 

“อึก…!” เลือดสดทะลักออกมาจากทั้งจมูกและริมฝีปากร่วงหยดลงบนพื้นดินชุ่มน้ำจนเกิดเป็นคราบแดงสดชัดเจน มือบางที่กำขลุ่ยสั่นเทิ้ม หลินหยายันมันลงกับพื้นเพื่อพยุงร่างกายอันสั่นสะท้านไม่ให้ล้มลงทันที ร่างเล็กก้มหน้าหอบหายใจแรงเส้นผมยาวสยายลงบดบังสีหน้าซีดเผือด ดวงตาเลื่อนลอยพร่าไปเพราะพิษกัดกร่อน แต่ยังคงมีประกายของการเอาตัวรอด

“ไม่ได้…ข้า…ยังต้องรอด…” เสียงนางพร่าก้องในลำคอ ฝ่าเท้าเปื้อนเลือดขยับก้าวถอยไปทีละก้าว จากนั้นรวบแรงเฮือกสุดท้าย วิ่งกะโผลกกะเผลกออกห่างจากบึง เสียงปีศาจเป็ดทั้งสองร้องคำรามไล่หลังมา แต่ร่างมันก็อ่อนแรงเกินกว่าจะตามได้ทัน เพียงแค่กระทืบเท้าลงพื้นอย่างเจ็บแค้น

หลินหยาพยายามกลั้นหายใจ ฝืนดึงขาของตนให้ก้าวไปข้างหน้าตามเส้นทางลัดเลาะรอบบึง ร่างกายโอนเอนแทบล้มทุกย่าง แต่หัวใจเต็มไปด้วยเสียงตะโกนก้อง ต้องรอด แม้เธอจะสั่นสะท้าน เลือดไหลรินเลอะเต็มอกเสื้อฮั่นฝูอ่อนบาง แต่สุดท้ายเธอก็สามารถหนีห่างออกมาจากวงล้อมของปีศาจได้สำเร็จ ทิ้งไว้เพียงเสียงกรีดร้องโกรธเกรี้ยวของเป็ดปีศาจที่สะท้อนก้องไปทั่วบึงสุ่ยปี้

แต่เมื่อเดินผ่านหนีออกมาร่างของหลินหยากลับทรุดลงพื้น พื้นดินกรวดทรายใต้ฝ่ามือของหลินหยาเย็นเฉียบ แผ่วกรอบเหมือนจะตัดผิวหนังของนางทุกครั้งที่กดทับ เสียงหอบหายใจถี่รัวดังสะท้อนก้องอยู่ในอก ความเจ็บปวดจากพิษมังกรที่กัดกินอยู่ในเส้นเลือดแล่นพล่านปะทุขึ้นเป็นระลอก ทุกแผลที่ถูกปีศาจเป็ดโจมตีเมื่อครู่ก็ยังคงไหลรินไม่หยุด เลือดสดค่อย ๆ แผ่กระจายไปทั่วผืนดินรอบกาย ดวงตาคู่หวานที่เคยเปล่งประกายบัดนี้พร่าเลือนเหมือนม่านหมอกคลุม เธอกะพริบตาอย่างยากลำบาก สายตาพร่ามัวเห็นเพียงเส้นขอบฟ้าที่สั่นไหวราวกับภาพลวงตา แสงแดดยามบ่ายสาดลงมาทำให้ความซีดเผือดของผิวเธอยิ่งชัดเจน ร่างเล็กบอบบางเหมือนจะถูกกลืนหายไปพร้อมกับพื้นดิน

“ข้า…ไม่ไหวแล้วจริง ๆ …” เสียงแผ่วแห้งแตกพร่าร่วงจากริมฝีปากซีด ดวงตาของนางค่อย ๆ ปิดลงแต่ยังฝืนลืมขึ้นมาอีกครั้ง คล้ายยังมีบางสิ่งในใจที่ไม่อยากปล่อยมือ เลือดจากปากและจมูกหยดลงบนพื้นหญ้า เขียนลวดลายสีแดงเข้มอย่างบิดเบี้ยว ทุกหยาดหยดคือหลักฐานว่าร่างเล็กกำลังถูกพิษและบาดแผลกัดกินจนใกล้ถึงขีดสุด

นี่หรือ…จุดจบของข้า ความคิดเลือนลางสะท้อนในใจหลินหยา นางหัวเราะในลำคอเบา ๆ ทั้งเจ็บทั้งสมเพช “ช่างเป็นการตายที่…ไร้ค่าเสียจริง…” ร่างบางทรุดแนบลงกับพื้นดินในที่สุด ลมหายใจแผ่วราวกับจะดับวูบไปทุกขณะ เหมือนสวรรค์ลิขิตให้นางต้องทอดกายราวกับดอกไม้ที่ถูกเด็ดร่วงกลางทาง อาจไร้ผู้พบเจอ อาจไร้ผู้เหลียวแล และอาจต้องสิ้นใจเพียงลำพังท่ามกลางความเงียบงัน...

ยามจะมาเยื่อนแล้วหรือ...จางกงกงข้าคงไม่อาจไปหาท่านที่ศาลาจื่อเถิงฮวาได้แล้ววันนี้...ข้าขอโทษนะ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

พรสวรรค์ : คนดวงแข็ง

หากพบเจอสถานการณ์วิกฤตเสี่ยงอันตรายจนเกือบตาย จะสามารถรอดมาได้อย่างฉิวเฉียด (1 สัปดาห์ต่อครั้ง)

อื่น ๆ: ส่งคนมาช่วยผมมมมมมมมมม

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน บึงสุ่ยปี้

เสียงฝีเท้าแหวกหญ้าและสายลมดั่งอัสนีบาตฟาดผ่านเข้ามา วินาทีนั้นเองที่เงาร่างสตรีผู้หนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าหลินหยา ดวงตาคมกล้าดั่งเหยี่ยวสะท้อนประกายปราณอันสงบมั่นคง กระบี่ในมือของนางพริบวาบเพียงคราเดียวก็ฉีกอากาศเป็นเส้นแสง ปีศาจเป็ดที่พุ่งเข้ามาด้วยความหิวกระหายหยุดชะงักในทันที ก่อนที่เลือดดำคล้ำจะแตกกระเซ็น กลายเป็นร่างไร้วิญญาณทรุดลงตรงพื้นข้างหลินหยา “แม่นาง! อย่าเพิ่งหลับ…อดทนไว้” เสียงสตรีนั้นนุ่มทว่าหนักแน่นก้องอยู่เหนือหัวหลินหยา เว่ยจื่อฟูคุกเข่าลงข้างร่างบอบช้ำ มือหนึ่งรวบกระบี่กลับเข้าฝักอย่างสงบนิ่ง อีกมือแตะที่บ่าของหลินหยาอย่างระมัดระวัง ปลายนิ้วเย็นชื้นจากเหงื่อผสานกับพลังปราณอันอบอุ่นที่ไหลแทรกเข้าไปในกายหญิงสาว

หลินหยาหอบหายใจแรง ดวงตาที่พร่าเลือนจ้องมองใบหน้างดงามของสตรีปริศนา ริมฝีปากซีดขาวขยับเอ่ยแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน “ท่าน…เป็นใครกัน…” เลือดแดงไหลซึมออกจากมุมปากอีกครั้งแต่ยังฝืนถามออกไป

เว่ยจื่อฟูสบตาเธออย่างมั่นคง “ผู้ที่ผ่านชะตากรรมมาไม่น้อยกว่าที่เจ้าเผชิญ และครั้งนี้ข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดดับสูญต่อหน้าข้าอีก” เสียงของนางเต็มไปด้วยแววเด็ดเดี่ยวและเมตตาที่สั่นสะเทือนใจ ขณะที่ปราณเสวียนเทียนอันลึกลับไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายหลินหยา ความร้อนวูบวาบแทรกซึมไปตามเส้นเลือด ผลักดันพิษมังกรให้ชะลอการแพร่กระจายออกไปชั่วขณะ แม้ความเจ็บปวดจะยังไม่หายไป แต่หลินหยากลับสัมผัสได้ถึงประกายแห่งชีวิตที่ยังคงเหลืออยู่

ในแววตาเลือนรางน้ำตาเอ่อคลอเพราะทั้งเจ็บปวดและตื้นตันใจ “ข้า…นึกว่าต้องตายแล้วจริง ๆ…” เสียงเธอแผ่วราวสายลม แต่แฝงด้วยความรู้สึกจากก้นบึ้งหัวใจ

เว่ยจื่อฟูใช้ผ้าคลุมสะอาดเช็ดเลือดบนแก้มซีดเผือดนั้น ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น “ตราบใดที่ยังมีคนยื่นมือช่วย ความตายไม่อาจพรากเจ้าไปได้ง่าย ๆ หลับตาเสียเถิด…ที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการเอง” นางพูดเพื่อให้หลินหยากลับท่ามกลางสายลมบนบึงสุ่ยปี้ยังคงพัดแรง หอบกลิ่นคาวเลือดและไอพิษอวลอยู่ในอากาศ เว่ยจื่อฟูประคองร่างหลินหยาแนบอก ดวงตาของนางหรี่ลงเมื่อใช้ปราณตรวจสอบภายในกายหญิงสาว สิ่งที่สัมผัสได้ทำให้หัวใจของนางกระตุกวูบ

“พิษมังกร…” เสียงพึมพำต่ำลอดริมฝีปาก นัยน์ตาที่เคยเยือกเย็นสะท้อนเงาวิตกเป็นครั้งแรก นางรู้ชัดว่าพิษนี้ไม่ใช่สิ่งธรรมดาแต่คือกระแสปราณอสรพิษระดับสูงสุดที่แม้แต่ยอดฝีมือยังต้องหวาดหวั่น

ใบหน้าซีดเผือดของหลินหยาซบลงบนไหล่นาง ลมหายใจอ่อนแรงแผ่วเบา เส้นผมชื้นเหงื่อเปรยแนบแก้มขาวจนเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่พร้อมจะแตกสลายทุกขณะ “แม่นางน้อย เจ้า…ช่างดวงแข็งนักที่ยังมีลมหายใจอยู่” เว่ยจื่อฟูเอ่ยเบา ๆ เสียงเต็มไปด้วยความเวทนา นางใช้ปลายนิ้วจรดจุดชีพจร ส่งปราณเสวียนเทียนเข้าไปพยุงชีพเพื่อต้านพิษ แต่สัมผัสได้ว่ามันเพียงประคับประคองเท่านั้นไม่อาจถอนรากเหง้าได้

เลือดสีแดงผสมดำซึมออกมาจากมุมปากของหลินหยาอีกครั้ง ร่างกายกระตุกไหวเบา ๆ เสียงครางแผ่วแทบไม่ได้ยิน “เจ็บเจ้าค่ะ…มันร้อน…ร้อนมากเลยเจ้าค่ะ…”

เว่ยจื่อฟูเม้มริมฝีปากแน่นก่อนก้มลงพึมพำกับตนเอง “จะมัวรอชะตาฟ้าสวรรค์มิได้แล้ว…หากปล่อยไว้อีกเพียงครึ่งชั่วยามแม่นางน้อยผู้นี้คงไม่รอด” ทันใดนั้นนางรวบกระบี่เข้าฝัก ใช้สองแขนอุ้มร่างบอบบางขึ้นแนบอกอย่างมั่นคง ก้าวเท้าพุ่งทะยานออกจากบึงสุ่ยปี้อย่างรวดเร็ว ฝีเท้านางเบาดุจเหยียบลมแต่แรงก้าวกลับพุ่งพาร่างทั้งสองเคลื่อนผ่านผืนป่าราวเงาสีเทาที่ฉีกอากาศไปข้างหน้า

แสงแดดยามบ่ายส่องลอดพงไม้ นางอุ้มหลินหยาก้าวไปสู่เส้นทางที่มุ่งหน้าเข้าเมืองฉางอันอย่างไม่ลังเล เพราะรู้ดีว่าที่นั่นอาจเป็นโอกาสเดียวที่จะรักษาชีวิตสตรีผู้เคราะห์ร้ายนี้ให้รอดพ้นจากบาดแผลฉกรรณ์อันหฤโหด

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ว้ายๆๆๆ เกย์กับเว่ยจื่อฟู

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 28 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 20.00 - 21.00 น.

เสียงน้ำตกเล็กไหลรินกระทบโขดหินดัง 

ฉ่า…ฉ่า 

ก้องสะท้อนก้องไปทั่วผืนป่า กลายเป็นทำนองธรรมชาติขับกล่อม บริเวณเบื้องหน้าของจี เทียนเต้า ปรากฏบึงกว้างใสแจ๋วราวแผ่นกระจกมรกต

บึงสุ่ยปี้ น้ำที่ไหลลงมาจากน้ำตกชั้นบน รวมตัวเป็นแอ่งใหญ่ก่อนจะไหลต่อสู่ชั้นล่าง จึงทำให้บึงแห่งนี้สะอาดใสตลอดทั้งปี 

รอบบึงประดับด้วยกอพืชน้ำหลากชนิด ดอกบัวป่าผุดขึ้นประปราย รากอ้อและกกโอนเอนไปตามแรงลมอ่อน เหล่าสัตว์ป่าเล็กใหญ่จึงมักมารวมตัวกันที่นี่ เพื่อดับกระหายในยามฤดูแล้ง

ทิวทัศน์งดงามจับตา แต่กลับกลายเป็นฉากตลกร้าย เมื่อจี เทียนเต้าเดินโซเซเข้าไปใกล้บึง แล้วเงยหน้ามองฟ้า พลันหัวเราะเสียงดังลั่น

“ฮ่า! ฮ่า! ฟ้าดินกว้างใหญ่ยังมีที่ให้สัตว์ทั้งหลายดื่มกิน แต่ไฉนจึงมิคิดเวทนาแก่คนเช่นข้า! ข้าก็มิใช่น้อยหน้าเจ้าเสือ กวาง หรือนกกาใดเล่า!”

ว่าจบ เขาก็หันกายปลดกางเกงเก่าเกรียนออก ยืนปัสสาวะลงในบึงอย่างไม่สนโลก เสียงน้ำไหลแตกกระเซ็นผสมปนไปกับเสียงน้ำตกกลายเป็นทำนองแปลกประหลาด

ขณะที่เขาหัวเราะคิกคักประหนึ่งได้แก้เงื่อนในใจ

ละอองน้ำสะท้อนแสงสุดท้ายของอาทิตย์ ลอยฟุ้งเหนือผืนน้ำใสราวม่านหมอก นกกระยางที่กำลังยืนริมบึงสะดุ้งโผบิน เสียงปีกกระพือก้องไปทั้งหุบเขา ขณะเดียวกัน งูเขียวตัวยาวที่เลื้อยอยู่บนกิ่งไผ่ข้างบึงก็โผล่หัวชะงัก 

จ้องมองภาพชายแก่ผู้บ้าคลั่งที่หัวเราะพลาง “ฉี่แตก” ราวท้าทายสวรรค์

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 30 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 21.00 - 22.00 น.

แสงจันทร์ค่ำค่อนคืน ส่องลอดยอดไม้กระทบผิวน้ำใสแห่ง บึงสุ่ยปี้ จนปรากฏแสงวับวาวดุจอัญมณีสีมรกต บึงนี้ตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างธารน้ำตกเล็กสองสายที่ไหลหลั่นลงมาจากหน้าผาสูง เสียงน้ำกระทบหินดังก้องประสานเป็นท่วงทำนองแห่งพงไพร ขับให้บรรยากาศเงียบสงบมีมนต์ขลังประหนึ่งแดนสวรรค์

ทว่าในยามวิปลาสแห่งดึกดื่น ร่างชายแก่หัวล้านผอมแห้ง กลับโซซัดโซเซมายืนอยู่ริมตลิ่ง เขาแหงนหน้ามองจันทร์พลางหัวเราะหึๆ ในลำคอ เสียงแผ่วคล้ายเย้ยหยันโลกทั้งใบ ก่อนจะปลดกายเบื้องล่างยืนปัสสาวะลงสายน้ำใสสะอาด ราวกับมิได้เห็นค่าของธรรมชาติที่งดงามดุจภาพวาดสวรรค์นั้นเลย

น้ำที่พุ่งกระทบพื้นบึงแตกกระจายเป็นวงคลื่นเล็กๆ กระทบกับเงาจันทร์ที่สะท้อนอยู่เบื้องหน้า คล้ายสั่นไหวราวสรวงฟ้าโกรธเกรี้ยว เขาหัวเราะลั่นขึ้นอีกครั้ง เอ่ยวาจาเพ้อเจ้อ 

“ฮ่าๆๆ โลกนี้ยังต้องการความสะอาดอันใดเล่า ในเมื่อจิตคนยังสกปรกยิ่งกว่าของข้านี้เสียอีก!”

ลมกลางคืนพัดวูบ กลิ่นอายของน้ำตกเย็นชื้นผสมกลิ่นเหม็นเปรี้ยวจากกายเขาลอยคลุ้งปะปน ราวกับบึงสุ่ยปี้ซึ่งแต่เดิมสงบร่มเย็น ต้องทนรับความบ้าคลั่งของชายแปลกหน้าโดยมิอาจขับไล่ได้

จี เทียนเต้า หลังจากระบายกายเสร็จ กลับยืนนิ่งทอดสายตามองผืนน้ำมรกตที่ไหวระริกอยู่เบื้องหน้า น้ำตกยังคงเทกระหน่ำลงมาไม่หยุด เสียงดังดุจพิณสวรรค์ ทว่าในหูเขากลับเป็นเสียงหัวเราะเยาะเย้ย เสียงผู้คนมากมายราวกับรุมประณามเขาอยู่รอบด้าน

เขาหัวเราะบ้าง ร้องไห้บ้าง เอามือปาดน้ำตาแล้วหัวเราะต่อราวคนบ้าสติวิปลาส

“ฮ่าๆๆ! เจ้าพวกจอมยุทธ์ทั้งหลายล้วนสวมหน้ากากหรูหรา หาได้ต่างจากข้าผู้นี้ไม่ เพียงแต่กลิ่นกายของพวกมันมิอาจเล็ดลอดออกมาเท่านั้น ฮ่าๆๆ!”

ว่าแล้วก็ยกมือโบกสะบัด เหมือนปราศรัยแก่ผู้คนนับหมื่นที่รายล้อม แต่แท้จริงแล้วรอบข้างมีเพียงแสงจันทร์และเสียงแมลงกลางคืน เขาเดินวนไปรอบบึง พูดพร่ำกับน้ำตกและเงาจันทร์ในบึงราวกับสนทนากับสหายเก่า

บางคราเสียงแผ่วเศร้าหม่นผุดขึ้นจากริมฝีปาก

“ท่านพ่อ…ท่านแม่…เหตุใดจึงทอดทิ้งข้าไว้กลางโลกที่โหดร้ายเช่นนี้ หากข้าเป็นเพียงเศษฝุ่นที่ไร้ค่า ไยต้องเกิดมาให้เจ็บปวดด้วยเล่า…”

แล้วทันใด เขาก็หัวเราะลั่นขึ้นอีกครั้ง ราวคนเมาที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เสียงหัวเราะสะท้อนก้องไปตามผนังผา น้ำตกพลันดูเหมือนหัวเราะตามไปด้วย

ร่างชายแก่หัวล้านนั้นยืนโงนเงนริมบึงสุ่ยปี้ ร่างกายสั่นสะท้านเพราะทั้งความหนาวและความบ้าคลั่ง ท่ามกลางความงามวิจิตรของธรรมชาติ เขากลับกลายเป็นรอยด่างที่ไม่มีใครต้อนรับ แต่เขากลับภูมิใจเพ้อเจ้อ คิดว่าตนยิ่งใหญ่เหนือทุกสิ่ง

แม้จะโดดเดี่ยวเพียงใดก็ตาม

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 16.00 - 17.00 น.

ชายแก่หัวล้านผอมแห้ง จี เทียนเต้า เดินโซเซเข้ามายัง บึงสุ่ยปี้ แอ่งน้ำธรรมชาติที่ตั้งอยู่ใต้ธารน้ำตกขนาดเล็ก ร่างกายผอมแห้ง เสื้อผ้าขาดรุ่ย เครารุงรังปกคลุมหน้าอกและคาง มือทั้งสองยกขึ้นโบกไปมาเหมือนกำลังปรับสมดุลกับโลกที่หมุนเร็วเกินไป

น้ำในบึงใสสะอาดจนสามารถมองเห็นหินใต้ผิว น้ำสะท้อนแสงแดดเป็นสีมรกตราวกับมณีล้ำค่า จี เทียนเต้านั่งลงที่ขอบบึง มือจุ่มน้ำ พลางหัวเราะคิกคักและเริ่มพูดจามโนคนเดียว เสียงของเขาแหบพร่าและก้องสะท้อนไปตามหุบเขาและน้ำตก

“เจ้าบึงสุ่ยปี้…เจ้าไหลมาจากฟ้า…หรือจากความฝันของข้าเอง ข้าจะอยู่ที่นี่…สังเกตทุกหยดน้ำ ทุกเสียงกระทบหิน…ฮ่าๆๆ! ไม่มีผู้ใดเข้าใจข้า แต่เจ้าต้องฟังข้า!”

เขาก้มลงมองเงาสะท้อนในน้ำ ดวงตาแดงกร่ำเปล่งประกายราวเพลิงเพ้อ

“นี่คือข้า…จี เทียนเต้า…หัวล้านผอมแห้ง ผู้ถูกโลกทอดทิ้ง ข้าเพ้อคลั่ง แต่ข้ารู้จักตัวตนของข้า ฮ่าๆๆ! น้ำใสเจ้าจะเห็นหรือไม่…ข้าจะอยู่เหนือทุกสิ่ง แม้โลกจะไม่ยอมรับ!”

บางครั้งเขาก็ชี้ไปยังรอบ ๆ บึง พลางพูดกับหิน ผืนป่า และน้ำตกเล็ก ๆ

“เจ้าหิน…เจ้าต้นไม้…เจ้าแม่น้ำเล็ก…ทุกสิ่งรอบข้า ข้าจะเพ้อไปกับเจ้าทุกวัน ข้าจะคุยกับเจ้าทุกเวลา ฮ่าๆๆ! โลกทั้งใบทอดทิ้งข้า แต่ข้าจะไม่ทอดทิ้งตัวเอง!”

เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อของเขาแทรกผสมกับเสียงน้ำตกและเสียงลม ทำให้บึงสุ่ยปี้ราวกับกลายเป็นเวทีของชายแก่หัวล้านผู้หนึ่ง ทุกการเคลื่อนไหว ทุกฝีเท้า 

ทุกคำพูดเพ้อเจ้อของเขาเหมือนมีชีวิต ผสมกับประกายมรกตของน้ำ กลายเป็นภาพความบ้าคลั่งที่งดงามและลี้ลับในคราวเดียว

เขายืนขึ้น โซเซไปมารอบบึง จับน้ำขึ้นมาแล้วปล่อยลงอีกครั้ง พลางหัวเราะสะใจ

“ไม่มีใครอยู่ที่นี่…ไม่มีใครฟัง…แต่ข้าจะไม่หยุดเพ้อ! ฮ่าๆๆ! ข้าจะบอกทุกสิ่งให้รู้…ข้า…คือจี เทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่ง แต่ยิ่งใหญ่เหนือบึงสุ่ยปี้นี้!”

ร่างผอมแห้งของเขา ยืนโอบกว้าง น้ำมรกตใสสะท้อนใบหน้าเพ้อคลั่งของเขา ทุกสายลม ทุกเสียงน้ำ ทุกเงาที่กระทบผิวบึงกลายเป็นผู้ร่วมเวทีในบทเพ้อของชายแก่หัวล้านคนนี้