[โรงเตี้ยมชางลั่งถิง] โถงกลาง

โรงเตี้ยมชางลั่งถิง

เมื่อเดินทางก็ต้องมีเวลาที่เหน็ดเหนื่อยและมองหาที่พัก โรงเตี้ยมแห่งนี้เปิดมาคู่เมืองฉางซามายาวนาน ผู้คนแห่งต้าฮั่นหลั่งไหลมาอุดหนุนอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ด้วยอาหารเลิศรสสุราดีราคาย่อมเยา ใส่สมุนไพรบำรุงร่างกายสำหรับทุกเพศทุกวัย เด็กกินได้ผู้ใหญ่กินดีเรียกได้ว่าอร่อยได้สุขภาพ เปิดทำการค้าเพื่อสุขภาพ นอกจากนี้ยังมีน้ำสกัดสมุนไพรบำรุงร่างกายเป็นทางเลือกอีกด้วย

สำหรับผู้ต้องการเปิดห้องพัก (จ่ายล่วงหน้า)

1) ติดต่อโรลเพลย์สนทนากับเถ้าแก่ เพื่อขอเปิดห้องพัก 

2) ชำระเงินค่าห้องพักเดี่ยว (คืนละ 20 ตำลึงเงิน )
ห้องคู่ (คืนละ 35 ตำลึงเงิน)
ห้องคู่ (คืนละ 18ห้องคู่ (คื 18 ตำลึงเงิน) ตำลึงเงิน)

3) เสนอปักห้องในห้อง [เสนอสถานที่] โดยตั้งชื่อกระทู้ดังนี้ (สามารถจ้างเพื่อนทำกระทู้ห้องพักได้)

[ห้องพักชั้นที่ ? (เลือกชั้นได้เลย โรงเตี๊ยมมี 4 ชั้น)] ชื่อห้องพัก 

- ตกแต่งห้องพักของคุณได้อิสระ ขอแค่อยู่ในธีมจีนโบราณ 

4) อย่าลืมโรลเพลย์จ่ายเงินงวดต่อไปทุกครั้ง หากระยะเวลาชำระเกินไปหลายวันเกินไป ห้องจะถูกล็อก ไม่สามารถใช้งานได้ โดยถ้าในสตอรี่จะมีโซ่มาคล้องหน้าประตูไม่ให้เลื่อนเปิดได้

เลือกรูปแบบเปิดห้อง 

(ก่อนโอนเงินอย่าลืมทบภาษีโอนให้ยอดจ่ายเถ้าแก่ได้จำนวนพอดีกับที่ต้องจ่าย)

1) เช่ารายสัปดาห์ (ราคารายคืนx7) = เงินที่จ่าย 

2) เช่ารายเดือน (ราคารายคืนx30) = เงินที่จ่าย 

รูปแบบอาหาร (วันละครั้ง) * อย่าลืมบวกรวมภาษีโอนเงินทุกครั้ง *

1) มื้ออาหารสุดหรู (ค่าใช้จ่าย 5 ตำลึงทอง) +150 พลังงาน

2) มื้ออาหารชนชั้นกลาง (ค่าใช้จ่าย 30 ตำลึงเงิน) +60 พลังงาน

3) มื้ออาหารชาวบ้านรากหญ้า (ค่าใช้จ่าย 100 อีแปะ) +30 พลังงาน

ทุกท่านสามารถมาโรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน (ทุก ๆ 3 วันครั้ง)

ค่าจ้าง: 200 อีแปะ - 15 EXP

เถ้าแก่: ชาง เยี่ยนเป่ย

อุปนิสัย: คุณชายเจ้าสำราญผู้มีอันจะเกิน ด้วยมรดกทางฝ่ายบิดา ทำให้เขาแม้ไม่ต้องกระดิกนิ้วก็สุขสบายไปทั้งชีวิต แต่ชายหนุ่มกลับชื่นชอบการลิ้มลองรสชาติแปลกใหม่ ไม่ว่าจะเป็นสุรา นารี หรือแม้แต่อาหารเลิศรส เขาถลุงมรดกสามชั่วอายุคนเพื่อสร้างกิจการโรงเตี๊ยม แน่นอนว่าเขาใส่ใจทุกรายละเอียด แม้แต่พรมูห้องรับรองก็สั่งนำเข้าจากเปอร์เชีย

="">

[โซนขายของ]

(1) โรลเพลย์ซื้อขายสินค้าภายในโรงเตี๊ยม

(2) โอนเงินชำระสินค้า รวมภาษีทุกครั้ง

หมายเหตุ: สินค้าหมดแล้วหมดเลย โปรดดูโรลเพลย์ในแต่ละสัปดาห์ก่อนจับจ่ายซื้อของ

*สินค้าขายเดือน 9-10*

เนื้อเป็ดอูยา 200 สต๊อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 50 อีแปะ

เนื้อกวาง 200 สต๊อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 50 อีแปะ

เกลือ 500 สต๊อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 520 อีแปะ

เนื้อไก่ดำ 200 สต๊อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 70 อีแปะ

Ximenqing ดี

โจวจินค่อยๆเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมและมองไปที่พนักงานต้อนรับ


"สวัสดีครับ แม่นาง ข้าโจวจินจากคาราวานสกุลโจว ขอติดต่อรับสินค้าที่ทางคาราวานสั่งไว้ขอรับ" โจวจินกล่าวทักทายแม่นางและโชว์ตราคำสั่ง


"คุณชายโจวรอที่เรือนรับรองซักครู่นะเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะไปเรียกเท่าแก่" แม่นางเสี่ยวเอ้อร์ พาโจวจินไปที่เรือนรับรองก่อนที่จะเดินจากไป


"ที่นี่ค่อข้างหรูเลย ถ้าข้าจะพักที่นี่จะแพงไหม มีที่จอดรถม้าด้วยเนี่ย" ชายหนุ่มกล่าวถามอาอี้ และอาเอ้อร์ (ที่กำลังจะจากไป ;A;)


"ค่อนข้างแพงขอรับนายน้อย วันล่ะ 2 ตำลึง ทอง ถ้ารวมมื้ออาหาร น่าจะราวๆ วันล่ะ 3 ตำลึงทอง" อาอี้นับนิ้วคำนวนพลางแจ้งนายน้อย


"ถ้านายน้อยยังทุนไม่หนาพอ ข้าเเนะนำให้พักที่ร้านบะหมี่ดีกว่าขอรับ" อาเอ้อร์กล่าวเสริม

"เเหมๆ โรงเตี๊ยมของข้าไม่ได้ราคาแพงขนาดนั้นซักหน่อยพวกเจ้าก็พูดเกินไป" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลดำยาวสลวยรวบผมเป็นมวยค่อยๆเดินเข้ามา


"ดูซิการประดับขนาดนี้" ผายมือไปทางโคมไฟ พรมและโซฟา


"อาหารที่หรูหรา เลือกระดับได้" ผายมือไปทางห้องอาหาร


"ราคายุติธรรม ใช่ไหมล่ะ" ชายหนุ่มกอดอกพยักหน้า


"ขออภัยขอรับ นายท่านชาง" อาอี้ กับ อาเอ้อร์ กล่าวขอโทษด้วยน้่ำเสียงพร้อมเพียงกัน


"การตกแต่งที่ดูดีมีระดับ แบบนี้คุ้มค่าแน่นอน คุณชายชาง" โจวจินพยักหน้าเห็นด้วย


"ได้ข่าวจากพ่อเจ้าแล้ว เจ้าจะมาหัดเป็นพ่อค้าในเมืองนี้ซินะ สินค้าที่พ่อเจ้าสั่งไว้ข้าให้คนงานช่วยเอาขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้ว ถือเป็นสมนาคุณสำหรับลูกค้าชั้นดีสกุลโจวละกัน นอกเหนือจากนั้นมีอะไรอีกไหม ข้ากำลังงานยุ่ง"คุณชายชาง สะบัดพัดเตรียมที่จะเดินจากไป


"แน่นอนขอรับ ในฐานะที่ข้าเป็นผู้น้อยในเมืองนี้ การมาครั้งแรกของข้าคงต้องขอให้ท่านช่วยรับรอง และดูแลซักระยะ" โจวจินกล่าวยาว พลางกั๊นใจและหยิบสุรานารีแดง ออกมาจากกระเป๋า


"สุรานีเป็นสุราขึ้นชื่อของสกุลโจวที่แม้กระทั่งข้าก็ยังไม่รู้วิธีหมัก เพียงแค่ท่านเปิดฝา กลิ่นหอมของมวลผกาและบุบผาจะขจรไกลสร้างกลิ่นจรรโลงใจแน่นอน" โจวจิน ยื่นสุราไปให้นายท่านชาง


"เจ้านี่ รู้งานดี" นายท่านชางยิ้มพลางรับ


"ข้าจะให้ที่จอดรถม้าไว้ 1 ที่ในโรงเตี๊ยมข้าละกัน และถ้าเจ้าอยากจะเรียนรู้งานด้านโรงเตี๊ยม ก็สามารถมาทำงานที่โรงเตี๊ยมข้าได้ แต่ข้าไม่มีห้องฟรีให้หรอกนะ ฮ่ะ ฮะ เสี่ยวเอ้อร์ ส่งเเขก" นายท่านชางกล่าวด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ก่อนที่จะเดินจากไป


-------------------------------------
สั้นๆ
โจวจินมารับของ และมอบสุรานารีแดงให้ เถ้าแก่ 1 ไห
อาอี้ อาเอ้อร์ Leave this party

ต้องกดมอบสุรานารีแดงให้ Admin หรือให้ ชาง เยี่ยนเป่ย นะครับ ?

Ximenqing ดี

หลังจากที่คุยกับนายท่านชางและรับสัมภาระเสร็จ โจวจินจึงได้ขอเริ่มงานพาร์ทไทม์ในโรงเตี๊ยมนี้โดยเริ่มจากการเป็นเสี่ยวเอ้อร์


"เสี่ยวเอ้อร์ โต๊ะ 1 น้ำชาดอกเจียว กับขาหมูหมันโถว" พนักงานร้าน A กล่าวเรียก


"เข้าใจแล้วขอรับ" โจวจิน รีบวิ่งไปรับอาหารแล้วมาเสิร์ฟ


"อาหารที่สั่งได้แล้วขอรับ" ใช้สมองของเขาคำนวนจุดเสิร์ฟที่จะวางอาหารให้ลูกค้าสามารถหยิบกินได้ง่ายไม่ต้องขยับจาน


"พี่ชาย โต๊ะ 4 สั่งปลานึ่งมะนาว เต้าหู้ผัดเผ็ด และ สุรา 1 ไห ขอรับ" โจวจินกล่าวกับเด็กเสิร์ฟ


-------------------------------------


ทำพาร์ทไทม์ที่ร้าน


ค่าจ้าง: 200 อีแปะ - 15 EXP

LuBairan ดี

ข่าวลือสะท้านโลกา

สถานที่รอบข้างนางเปลี่ยนไป จากจตุรัสกลายมาเป็นโรงเตี๊ยมชั้นหรูใจกลางเมือง ‘ชางลั่งถิง’ ที่คึกคักมาหลายยุคหลายสมัยกำลังต้อนรับการมาถึงของนาง ตานางหงส์ทั้งสองข้างกวาดมองรอบกาย มีคนมากมายมาที่นี่เพื่อพักผ่อนหย่อนใจรวมไปถึงหาความสำราญให้กับชีวิต ทว่านางกลับหาได้เป็นเช่นพวกเขา คนงามน้อยใต้ผ้าแพรน้อยกดใบหน้าลงช้า ๆ ในระหว่างที่สองขาก้าวไปตามการนำทางของเสี่ยวเอ้อร์น้อยคนหนึ่ง

“ แม่นาง ไม่ทราบว่าอยากรับสิ่งใดขอรับ? ”

“ ชาหลงจิ่งหนึ่งกา ของว่างไม่จำเป็น เมื่อนำมาแล้วก็ไม่ต้องให้ใครคอยวนมาดูอีก ดื่มหมดกาเมื่อไหร่ข้าจะกลับเอง ” ผู้ที่สั่งได้อย่างรวบรัดและปลอดโปร่งเช่นนี้มีอยู่ไม่มาก ทางเสี่ยวเอ้อร์ที่ได้ฟังก็นิ่งงันไปชั่วอึดใจ ความคิดแล่นผ่านในหัวครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะโน้มกายลงรับคำพลางยื่นมือออกมารับตำลึงที่นางหยิบมาเพื่อจ่ายล่วงหน้าไปอย่างรวดเร็ว

“ โปรดรอสักครู่ ผู้น้อยจะรีบจัดการตามความต้องการของแม่นาง ”

เสี่ยวเอ้อร์จากไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นตลอดสองฝั่งข้างกายนางก็มีแต่โต๊ะของกลุ่มบัณฑิตชายที่ฝั่งหนึ่งถกเถียงเรื่องตำรา อีกฝั่งถกเถียงเรื่องคุณธรรม ถัดไปด้านหลังหน่อยไม่ทราบว่าเป็นคุณนายบ้านใดนึกอยากออกมาเปลี่ยนบรรยากาศถึงได้นัดสหายทั้งน้อยและใหญ่มารวมตัวกันกระซิบกระซาบพลางปรายตามองเหล่าชายวัยกำลังศึกษาที่ห้อมล้อมอยู่ไม่ไกล หากเป็นปกตินางคงจะเลือกบริเวณที่เงียบกว่านี้สักนิด ยอมออกเงินมากหน่อยแต่ก็ได้ความเป็นส่วนตัว น่าเสียดายที่การมาครั้งนี้หาได้มาเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ

ไป๋หรั่นผินหน้ามองออกไปด้านนอก ภายใต้ผ้าแพรขาวที่บดบังทั่วทั้งใบหน้าปรากฏสาวงามสงบเงียบ ขณะหนึ่งภายใต้ความนิ่งเฉยของจิตใจ ความคิดที่ว่าใต้หล้านี้ช่างกว้างใหญ่นักก็ผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ยามเมื่อเกิดมาเป็นสตรี โลกนี้ก็เต็มไปด้วยข้อกำหนดมากมาย แต่หากให้เกิดเป็นบุรุษ.. สองตาเรียวหรี่ลง พร้อมกับริมฝีปากที่หยักขึ้นเป็นรอยยิ้มเบาบาง

หากเป็นเช่นนั้น นางก็คงไม่เข้มแข็งพออีกเช่นกัน

เสี่ยวเอ้อร์ที่เป็นฝ่ายรับรองนางก่อนหน้านี้เดินกลับมาพร้อมถาดที่วางป้านชาสีน้ำตาลเปลือกไม้เข้าคู่กับจอกชาขนาดเล็กซึ่งปรากฏลายพู่กันวาดเป็นกิ่งหลิวประดับอยู่รอบจอก ผู้บริการยอบกายลง ค่อย ๆ ยกป้านชาและจอกวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะประสานมือคำนับหนึ่งครั้ง แล้วค่อยก้าวถอยกลับไปทางเดิมอย่างไร้สุ้มเสียง การมาอย่างเงียบงันนั้นใช่ว่าจะไม่ถูกรับรู้ ไป๋หรั่นหัวเราะเบา ๆ เพียงลำพัง นางสลัดความคิดเก่า ๆ ของตัวเองทิ้งพลางยกป้านขึ้นรินชาลงจอก กลิ่นหอมอ่อนที่ให้ความรู้สึกเบาสบายแพร่กระจายไปทั่วบริเวณ ผิวน้ำชาสีเขียวอ่อนเรียบนิ่งไร้ระลอกใด กระทั่งมือนุ่มของคนงามขยับเข้าคลึงจอกถึงได้เกิดเป็นมวนน้ำวนไหลหลั่งอยู่ภายใน

สีของชาสดไปนิด .. กลิ่นก็อ่อนไปหน่อย

ไป๋หรั่นเชี่ยวชาญด้านชามาตั้งแต่ยังเล็ก ไม่ทันได้ยกขึ้นจิบก็พอรู้ปัญหาที่เกิดขึ้น ทว่านางหาใช่คนเรื่องมาก ของเช่นนี้ยังจัดว่ามีคุณภาพ ผิดเพี้ยนเล็กน้อยก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ โดยเฉพาะกับมนุษยที่วันหนึ่งชงชาไม่รู้ตั้งกี่กา จะมีที่ผิดพลาดหลุดมาบ้างก็ไม่ใช่เรื่องประหลาด รสสัมผัสหวานอ่อนเจือขมฝาดที่ปลายลิ้นชวนให้หว่างคิ้วย่นเข้าหากัน ‘ เอาเถิด.. ไม่ฝาดขมจนทานไม่ได้ก็พอแล้ว ’ นางสรุปความคิดของตัวเองผ่านหนึ่งประโยคในใจ พร้อมกันนั้นดวงตาใต้ผ้าแพรก็ชำเลืองมองไปทางกลุ่มบัณฑิตที่นั่งอยู่ไม่ไกล การย้ายตัวเองมาอยู่ที่ฉางอันครั้งนี้ นางแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์หรือมุมมองของประชาชนที่มีต่อเชื้อพระวงศ์เลยแม้แต่น้อย ยิ่งเมื่อวานได้พบกับผู้เป็นหนึ่งในแผ่นดิน นางก็ยิ่งจับสัญญาณอันตรายได้มากเท่านั้น

ปัจจุบันเชื้อพระวงศ์ล้วนกระจัดกระจาย ที่มากชื่อเสียงและออกหน้ายืนเคียงมังกรผู้ครองบัลลังก์ก็นับว่ามีอยู่ไม่กี่นาม อย่างเช่นพระปิตุลาในองค์จักรพรรดิ หลิวอัน ผู้เป็นหวยหนานหวาง หากเป็นนอกฉางอัน ข่าวคราวมากสุดที่สามารถสืบหาได้คงไม่พ้นเรื่องความเกรียงไกรน่ากลัวของอีกฝ่ายที่กดข่มขุนนางในราชสำนักมานาน แต่กลับกันเมื่อได้มายืนอยู่ในแวดวงสนทนาของชาวเมืองหลวง ดูซิว่านางได้ยินอะไร..

“ จวนหวยหนานหวางช่วงนี้แจกจ่ายโตวฟูออกมาอีกแล้ว เจ้าว่านี่เป็นการพยายามซื้อใจชาวเมืองของหวยหนานหวางหรือเปล่า? ”

“ ไม่หรอก ข้าว่าหวางเย่(ท่านอ๋อง) คงจะแค่เคร่งเครียด หรือไม่ก็อยากทำบุญทำทาน ได้ยินว่าช่วงนี้ชายแดนสงบไร้ข่าวสงคราม แต่ที่คุกกรุ่นกับเป็นในท้องพระโรง แต่ไหนแต่ไรมาหวยหนานหวางก็ไม่ถูกกับขุนนาง ช่วงนี้ไม่พ้นหวางเย่ถูกกล่าวหาอีกตามเคย ”

“ คนพวกนั้นได้มีเงามังกรให้หลบก็แว้งกัดพยัคฆ์เสียอย่างนั้น คิดว่าฝ่าบาทจะทรงออกทัพเองทุกครั้งหรืออย่างไร อย่างน้อยในช่วงบ้านเมืองระส่ำระส่ายก็ควรมีเชื้อพระวงศ์ที่หนักแน่นดั่งขุนเขาคอยเป็นที่พึ่ง ! ”

“ หนักแน่นดั่งขุนเขา ? ถุย ใจยักษ์หน้ามารต่างหาก ”

“ นี่เจ้า !! ”

หืม…

‘ หวยหนานหวาง ’ ในที่นี้นางพอจะเคยได้ยินมาบ้าง หรือพูดให้ถูกก็เคยรับรู้ถึงอีกฝ่ายในฐานะลูกค้าของหอชุนหลันฉีมาก่อน จากบันทึกในทำเนียบเก่าเห็นว่าเคยสั่งทำเครื่องประดับให้หวางเฟยมาก่อน แต่น่าเสียดายที่ต่อมาไม่นานอีกฝ่ายก็สิ้นใจ ทิ้งไว้เพียงธิดาตัวน้อยที่ต้องเติบโตภายใต้การดูแลของบิดาแต่เพียงผู้เดียว ถ้าจำไม่ผิดเหมือนว่าบุตรสาวหวางท่านนั้นก็เหมือนจะเคยส่งเทียบเชิญมาให้หอชุนหลันฉีหลายครั้งเพื่อไปซ่อมแซมเครื่องประดับเก่า ๆ ของมารดา ทว่าในด้านที่เป็นที่ชังของขุนนาง คล้ายว่าจะพึ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก

“ ต่อให้ไม่มีหวยหนานหวางก็ยังมีฉางซานเซียนหวาง ! ” บัณฑิตน้อยคนหนึ่งโพล่งขึ้นกลางเสียงวิวาทในหมู่นักวิชาการ

“ ฉางซานเซียนหวางอายุน้อยเกินไป ผลงานไม่แย่ แต่ก็ไม่มีที่เป็นประจักษ์ สู้หวยหนานหวางได้ที่ไหน ”

“ หวยหนานหวางอายุตั้งเท่าไหร่ รอฉางซานเซียนหวางอายุเท่าเขาก่อนเถอะ ต้องเกรียงไกรไม่แพ้กันแน่ ! ”

ระลอกแรกซา ระลอกสองก็ตามต่อ ไป๋หรั่นหลุบตาลงมองจอกชาในมือพลางลูบคลึงมันอย่างช้า ๆ ราวกับว่าเป็นจอกหยกชั้นดี นามใหม่ในบทสนทนาที่เพิ่มเข้ามาค่อนข้างจะเป็นที่คุ้นเคยไม่น้อย หนึ่งในหวางที่หญิงสาวทั่วบ้านทั่วเมืองคลั่งไคล้ในความเป็นเอกลักษณ์ของอีกฝ่าย … ‘ ฉางซานเซียนหวาง ’ พระอนุชาในฮั่นอู่ตี้ที่สวามิภักดิ์แต่โดยดี ด้วยอายุอานามที่ไม่มาก กับความสูงศักดิ์ที่แฝงไว้ด้วยความเกียจคร้าน คล้ายคนไม่ทะเยอทะยาน แต่ก็มากอำนาจได้ด้วยตนเอง

ดูท่าฝั่งบัณฑิตหนุ่มน่าจะยังต้องถกเถียงหารืออีกสักพัก

ผิดกับฝั่งสาวในเรือนที่จีบปากจีบคอสนทนากันอยู่ถึงเรื่องเดียว นั้นคือ ‘อำนาจ’

“ การคัดเลือกสตรีงามเข้าวังหลังหนนี้ลือลั่นมากทีเดียว ”

“ ได้ยินว่ามีตั้งแต่สาวชาวบ้าน ยันธิดาขุนนาง ทว่าทุกนางได้เริ่มต้นที่ขั้นเดียวกัน ”

“ เหม่ยเหรินสินะ ข้าได้ยินมาเช่นกัน ทำเช่นนี้ต่อให้ใครกล่าวว่าเป็นเรื่องที่เท่าเทียมไหนเลยจะรู้ ว่าในหมู่สตรีมีการแข่งขันมากถึงเพียงไหน ”

พี่สาวท่านนี้กล่าวได้ถูกต้อง เริ่มมาไม่ถึงอาทิตย์ นางก็ถูกพิษรักไฟริษยาเล่นงานจนแทบตั้งตัวไม่ทัน ต่อมายังได้พบหน้าหวงตี้ ไหนจะการตกรางวัลที่อีกฝ่ายให้มา ไม่ต้องบอกก็รู้ อีกไม่นานข่าวลือคงแล่นไปทั่ววังหลวง

“ บุตรสาวใต้เท้าจีเองก็เข้าวัง ”

“ ไม่ใช่ว่านางอายุเกินกำหนดแล้วหรือ ? ”

“ เหล่าข้าราชบริพารแจ้งว่าเนื่องจากเป็นหนแรกที่เปิดคัดเลือกหญิงงามหลังจากล่าช้าไปนาน ที่อายุมากหน่อยจึงยังสามารถเข้าร่วมได้ ” นายหญิงบ้านใดไม่รู้ยกแขนเสื้อขึ้นป้องปากเพื่อหัวเราะก่อนจะกล่าวต่อ “ ข้าว่าที่น่าจับตามองในรอบนี้คือบุตรสาวไท่สือลิ่ง จีโหย่วหรง ”

“ บุปผชาติแห่งฉางอันนะหรือ? ตาย ตาย สุดท้ายก็ได้เข้าวัง .. น่าสงสาร น่าสงสารจริง ๆ ”

‘ จีโหย่วหรง ’ .. มิใช่ว่าคนผู้นี้คือเหม่ยเหรินที่เข้ามาห้ามนางในยามนั้นหรอกหรือ

ใต้ผ้าแพรขาวไร้ลวดลาย สตรีงามเยี่ยงหยกขาวกระตุกยิ้มอ้อยอิ่งเจือแววขบขัน หลังจากวันนั้นนอกจากเรื่องที่นางวิวาทตบตีกับเย่หลิงเอ๋อร์ อีกชื่อที่ตีขนาบข้างกันมาในเรื่องความน้ำใจงามก็ไม่พ้น จีโหย่วหรงที่ปรากฏกายราวนางฟ้าผู้ทรงธรรม เสียก็แต่เข้าผิดเวลาจนเสียท่าถูกนางทำให้หน้าซีดไปอีกคน นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงธิดาไท่สือลิ่ง ด้วยท่าทางกิริยาเช่นนั้น หากให้กล่าวว่าเป็นบุตรสาวขุนนางใหญ่สักคนยังจะดูเหมาะสมกว่า

“ แต่ที่น่าจับตามองใช่ว่าจะมีแค่คุณหนูจี ”

“ แม่หนูคนนั้นเองก็น่าสนใจ ใครนะ.. หลู หลี่ ลี่ อะไรสักอย่าง ”

“ ลู่เหม่ยเหริน? ”

“ ใช่ ๆ ลู่เหม่ยเหริน ”

แกร๊ง..

เสียงจอกชาร่วงจากมือดังขึ้นโดยมีนางที่รับรู้แค่เพียงผู้เดียว เนตรนางหงส์เบิกกว้างเช่นเดียวกับนัยน์ตากลมกระจ่างที่สั่นระริก ยังดีที่จอกชาตกจากระดับที่ไม่สูงนักทำให้มันไม่แตก ถึงจะเลอะเทอะจนผิดไปจากการสงวนท่าทีเดิมของนาง แต่ในยามนี้มีเพียงฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไร? ทำไมชื่อนางถึงได้โผล่ไปอยู่ในบทสนทนาเช่นนั้นเล่า !?

“ ทำไมหรือ ลู่เหม่ยเหรินผู้นั้นมีอะไร? ”

“ ข้าได้ยินจากคนในวังว่าหากกล่าวถึงเรื่องกิริยา ยกยอจีเหม่ยเหริน กล่าวถึงความสามารถ ย่อมเป็นเซี่ยเหม่ยเหริน แต่ถ้ากล่าวในเรื่องความงาม กวาดตามองทั่ววัง ยังต้องยกให้ ลู่เหม่ยเหริน ” เมื่อพูดมาถึงส่วนนี้ ผู้กล่าวก็ยืดหน้าชูคอพร้อมด้วยท่าทีของเจ้าแม่วงสนทนา “ ความงามของนางมากถึงขนาดที่หวงตี้ยังต้องเสด็จไปชมด้วยตนเอง ! ”

“ ห๊าา ”

ปึก

จอกชาบนโต๊ะอยู่ดี ๆ ไม่รู้ทำไมถึงล้มลงได้ หญิงงามใต้ผ้าแพรสีหน้าดูเหยเกขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน ‘ เสด็จไปชมอะไร มาด้วยตนเองแบบไหน หน้านาง ฝ่าบาทได้มองสักแวบหรือไม่ก็ยังไม่รู้ ’ นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบเจ็ดปีที่นางได้รับรู้ว่าความร้ายกาจของฝีปากคนนั้นมีมากแค่ไหน ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่นางพบในวังจะได้กลายมาเป็นข่าวลือโจษจันทั่วโรงเตี๊ยมกันได้ไวถึงขนาดนี้ คาดว่าผ่านไปอีกสักไม่กี่ราตรี จากที่ทั่วแค่ชางลั่งถิง คงได้กลายเป็นทั่วเมืองเข้าสักวัน

“ โชคดีอะไรอย่างนี้ ไม่ใช่ว่านางคือสตรีคนแรกที่มีข่าวลือเช่นนี้หลุดออกมาเลยหรือ? ”

“ ก็ใช่น่ะสิ แต่ไหนแต่ไรฝ่าบาทไม่ข้องเกี่ยวสตรี ทว่านางเข้าวังไม่นานก็ถึงกับมีข่าวลือออกมาแล้ว มิหนำซ้ำ เห็นว่าเพียงแค่พบหน้า ฝ่าบาทก็ประทานรางวัลให้นางด้วย ”

“ ประทานรางวัล? ต้องเป็นเสน่ห์ฟ้าประทานถึงเพียงใดหนอถึงได้รับความรักใคร่เอ็นดูทั้งที่พึ่งจะแรกพบถึงเพียงนี้ ”

โชคดี? รักใคร่เอ็นดู?

เหลวไหลจริง ๆ

มาถึงคราวนี้นางจะร้องไห้ก็ไม่ได้ หัวเราะก็ไม่ออก หูตาในวังน่ากลัวเกินไป ผู้คนในเมืองหลวงก็ชื่นชอบเรื่องซุบซิบมากจนเกินไป พบหน้าบุรุษครั้งเดียวก็เป็นที่ทราบกันไปทั่วทั้งเมือง หากเมื่อใดถึงคราวมีสตรีที่ได้ทอดกายเคียงข้างเขา ไม่ใช่ว่ามันจะกลายเป็นข่าวลือลั่นทั่วแผ่นดินเลยหรือ?

ห้าตำลึงทองที่แลกมาด้วยหยาดเหงื่อ ความตื่นกลัวและชื่อเสียงของนาง ท่าทางจะ..ไม่คุ้มค่าเสียแล้ว

ชาหลงจิ่งที่ว่าไม่แย่ยามนี้ขมฝาดเป็นอย่างยิ่ง การจะกลืนลงคอก็เปรียบเสมือนกับทรมาณตนเอง ดังนั้นสุดท้ายแล้วนางจึงเลิกตั้งสมาธิใส่ใจบทสนทนาของหญิงสาวที่กำลังพยายามนึกกันให้วุ่นว่า ‘ ลู่เหม่ยเหรินคือใคร ’ เปลี่ยนมาเป็นการฟังฝั่งบัณฑิตที่เลิกถกเถียงกันในเรื่องราชสำนักแต่ก็กลายมาเป็นการถกกันในหัวข้อความเชื่อในจริยะแทน

… อย่างน้อยก็ยังดีที่จำกันไม่ได้ว่าลู่เหม่ยเหรินนั้นคือใคร

“ แต่เดิมท่านปรมาจารย์ขงฟู่จื่อถือเป็นปราชญ์ที่ทรงภูมิและรู้แจ้งในรอบหลายพันปี หากแผ่นดินใช้แนวทางของท่านปรมาจารย์เป็นหลักในการดำรงชีวิต ทั้งครัวเรือนและบ้านเมือง ย่อมทำให้ไม่เกิดเรื่องสนมตบตีในวังหลัง ”

เรื่องนี้มัน…

“ พวกเจ้าได้ยินใช่หรือไม่ เหม่ยเหรินคนใหม่ผู้เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท อย่างลู่เหม่ยเหริน ต่อให้งามเพียงใดแต่จิตใจก็คับแคบ ไม่อยู่ในรูปในแบบที่สตรีพึงจะเป็นจนเกิดเหตุวิวาทขึ้น เอาล่ะ ทุกคนจงลืมตาตื่น เราในฐานะราษฎร์จักรวรรดิฮั่นอันยิ่งใหญ่เกรียงไกร ต้องช่วยกันผลักดันแนวคิดที่เปี่ยมด้วยปรีชาญาณนี้ให้เป็นแนวคิดอันดับหนึ่ง ! ”

พรวด– แค่ก ๆ !

มาถึงตรงนี้ กิริยาเชื่องช้าจรรโลงใจก็สะดุดกึก ไป๋หรั่นสำลักชาจนตัวโยก ได้แต่งอกายก้มลงพร้อมยกมือขึ้นป้องปากในระหว่างที่สองฝั่งของไหล่ยังคงสั่นระริก เคราะห์ยังดีที่ความวุ่นวายของชางลั่งถิงมีมากพอจะกลบท่าทางพิลึกพิลั่นครั้งนี้ของนางไปได้โดยฉิวเฉียด แม้แต่พวกเจ้าก็ยังเป็นไปกับเขาด้วยหรือ ??

“ ไม่ใช่ว่านางถูกเย่หลิงเอ๋อร์ลงไม้ลงมือก่อนหรอกหรือ? บัณฑิตขงจื๊ออย่างพวกเจ้าก็รู้จักแต่หยิบยกสตรีมีชื่อมากล่าวอ้างให้เสีย ๆ หาย ๆ ว่าผิดจารีตบ้าง ผิดธรรมเนียมบ้าง เพ่ย— ลองเป็นเจ้าถูกคนด่าพ่อด่าแม่เจ้าจะยืนให้เขาด่าเฉย ๆ หรือไม่เล่า? ”

“ นางยังดูมีปัญญารับมือปัญหาได้ดีกว่าเจ้าอีก ไม่ต้องมาทำเป็นพูด !! ”

ราวกับฟ้าถล่มโลกทลาย พริบตาเดียวตลอดสองฝั่งข้างกายนางก็เต็มไปด้วยเสียงถกเถียงราวกับไฟป่าที่รุกลามไปทั่ว ภายใต้ผ้าแพรขาวเพียงหนึ่งเดียวนั้น เจ้าของฐานะ ‘ลู่เหม่ยเหริน’ ที่ถูกกล่าวถึงได้แต่ยกมือขึ้นคลึงสองฝั่งของดั้งจมูกช้า ๆ

นางยอมแพ้แล้วต่อโลกที่เต็มไปด้วยผู้คน

หยกงามในร่างมนุษย์ค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างเงียบงันท่ามกลางความวุ่นวาย สองขาขยับก้าวไปข้างหน้าโดยไร้ปลายทาง เดิมทีนางคิดจะฝากให้เสี่ยวเอ้อร์ช่วยหารถม้าจึงเลือกเดินไปแถวบริเวณต้อนรับ แต่สายตากลับพบป้ายรับสมัครจอมยุทธ์พเนจร ไป๋หรั่นเคยได้ยินชางหรงกล่าวถึงกิตติศัพท์เรื่องภารกิจบนแผ่นป้ายแห่งชางลั่งถิงมาก่อน

พี่ชายนางเองเดิมทีก็เคยลงชื่อไว้กับที่นี่…

สองตาของนางหลุบลงมองแผ่นกระดาษที่มีไว้เพื่อให้ใส่นามผู้สมัคร

สลับกับคำอธิบายการเป็น ‘จอมยุทธ์’ ที่ถูกแนบไว้ข้าง ๆ กัน

…

“ นี่มัน.. ”

“ มีผู้ใดเห็นหรือไม่ว่าใครเป็นคนกรอกกระดาษแผ่นนี้? ”

ในมือชางเยี่ยนเปยมีกระดาษอยู่แผ่นหนึ่ง บนนั้นปรากฏน้ำหมึกสีดำสนิทที่กำลังแห้งได้ที่เป็นอักษรข่ายซูฉบับที่วิจิตรและนุ่มนวลยิ่ง

ผู้สนใจเข้าร่วมเป็นจอมยุทธ์
นาม เสวี่ยหรู 雪如 (ราวกับหิมะ)
แพรขาวเป็นเอก สองกระบี่เป็นรอง



+15 EXP ผู้ฟังข่าวลือการพบกันครั้งแรกของหวงตี้และลู่เหม่ยเหริน
+15 EPX ผู้ฟังข่าวลือบัณฑิตขงจื๊อ

แบบฟอร์มลงทะเบียนจอมยุทธ์
ชื่อสกุล : ไม่ประสงค์แจ้ง
ชื่อทางการ : ไม่ประสงค์แจ้ง
ชื่อรอง : เสวี่ยหรู
ระดับจอมยุทธ์เริ่มต้นที่ลงทะเบียน(Level) : ระดับ 4
รับแผ่นกระดองเต่าบันทึกชื่อ ระดับปัจจุบันแล้ว เพียงแต่ไม่เขียนลงรายละเอียดในโรล

@Admin

Ximenqing ดี

ทำงานมาเหนื่อยๆก็ต้องกินข้าว โจวจินค่อยๆเดินมายังโรงเตี๊ยม

"พี่เสี่ยวเอ้อร์วันนี้ข้ามาเป็นลูกค้า ขอเต้าหู้ผัดเผ็ดและชากานึง(ชุดอาหารรากหญ้า 100 อีเเป๊ะ" โจวสั่งเสียวเอ้อร์

"เชิญคุณชายรอที่โต๊ะเลยนะขอรับ." เสี่ยวเอ้อร์กล่าว พลางนำทางไปนั่งที่โต๊ะ

ด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ไม่ทราบได้ โต๊ะข้างๆโจวจินกลับเป็นกลุ่มคุณป้าที่มีเสียงเอะอ๊ะโว้ยวาน ซุบซิบ

"โอ๊ยแกร็ รู้ไหมๆ นี่ข่าวไหมเลยนะ สนมคนใหม่ พระสนมลู่พึ่งเข้าวังไปก็ถูกพลิกป้ายเลยอ่ะแกร์" ป้าA

"โหยย แบบนี้วังคงสะเทือน" ป้าB

"เธอข่าวเก่าไปละย่ะ พระสนมลู่มิใช่ลูกพลับนิ่ม เธอได้พบรักกับหวงตี้ก่อนที่จะพลิกป้ายก่อนที่จะเข้าวังอีก แถมตอนพบเจอกันเพียงเเค่แรกพบ ท่างฮ่องเต้ก็ปูนบำเหน็จ 5 คตำลึงท่องเลยแกร๊" ป้าC เชิดหน้าภูมิใจที่เเหล่งข่าวเขาล้ำลึกกว่า

"ชิ ยอมแพ้ " ป้าA

"ว่าไปเจ้าได้ยินข่าวเกี่ยวกับพวกลัทธิขงจื้อไหม ข้าว่าลัทธินี้อาศัยจังหวะที่เกิดเรื่องกับพระสนมลู่ ก็อาศัยจังหวะเลย ข้าว่าพวกนี้มันตั้งใจลดสิทธิสตรีอย่างพวกเราเป็นแน่แท้ ถ้ามีเรื่องอะไรที่มากระทบเรา เราไม่มีสิทธิสู้เลยเหรอ" ป้าB กล่าวบ่นเกียวกับ ลัทธิขงจื๊อ

"นั่นซิ ข้าไม่สนับสนุนลัทธินี่หรอก ข้ายังคงยึดมั่นในม่อจื้อ" ป้า A ป้า C กล่าวสมทบ

โจวจินนั่งกินข้าวไปพลาง ฟังป้าๆเม้ามอยไปพลาง โห ข่าวลือในวังหลังน่าสนใจขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ข้าต้องเข้ามาฟังข่าวบ่อยๆซะแล้ว ลัทธิขงจื้อซินะ น่าสนใจข้าต้องไปทดลองฟังเพิ่มซะแล้ว

หลังจากกินเสร็จจ่ายเงินเสร็จ โจวจินก็เดินจากไป

--------------------------
-100 อีเเป๊ะ +5% = 106 อีเเป๊ะ + 30 พลังงาน

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ ลัทธิขงขื้อ
+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ การพบเจอครั้งแรกของหวงตี้และลู่เหม่ยเหริน +ปูนบำเหน็ดทอง 5 ตำลึง
+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ การพลิกป้ายครั้งแรกของการคัดเลือกสนมเข้าวังนี้จะเป็นลู่เหม่ยเหรินคนแรก

Ximenqing ดี

หลังจากที่เขาทำความดีช่วยจับโจรเสร็จโจวจินก็เหนื่อยและพึงรู้ว่าที่โรงเตี๊ยมซางมีประกาศรับสมัครนี่นาเขาจึงเดินกลับมา


โจวจินเดินไปทางป้ายประกาศรับสมัครงานต่างๆ เขาจึงไปหยิบแบบฟอร์มมากรอ


ชื่อสกุล: โจว


ชื่อทางการ: จิน


ชื่อรอง: ไม่ประสงค์จะแจ้ง


ระดับจอมยุทธ์เริ่มต้นที่ลงทะเบียน(Level): 3


หลังจากนั้นเขาก็เดินไปลงทะเบียน


"แม่นาง ข้าผู้แซ่โจว ขอลงทะเบียนทำงานสารพัดรับจ้างครับ" โจวจินยิ้มพลางกล่าวสมัคร


แม่นางผู้นั้นมองหน้าโจวจินและเหลือบไปมองที่อาวุธของเขาก็พยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่จะรับกระดาษไปและส่งตรามา


"เป็นป้ายประจำตัวเจ้า อย่าทำหาย บันทึกการทำงาน" แม่นางผู้นั้นกล่าวเสียงเรียบ ตัดน้ำออกเหลือแต่เนื้อ แต่ก็พอฟังออก


"เข้าใจแล้ว" โจวจินรับป้ายนั้นมาก่อนที่จะเดินไปดูที่ป้ายประกาศ


"มนุษย์ปีศาจปลารึ น่าสนใจถ้าแค่ตัวเดียวข้าน่าจะพอไหว แต่ 5 ตัว ถ้าข้าไปคนเดียว คงจะเเย่" โจวจินลูบคางพลางบ่นพึมพัม


โจวจินเดินกลับไปที่แม่นางนั่งโต๊ะ


"ท่านหญิง ถ้าข้าอยากจะลับภารกิจล่ามนุษย์ปลา ข้าต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง" โจวจินกล่าวถาม


"เตรียมใจ ไปบึงน้ำ สู้ สู้ไม่ได้หนี เก็บเมือกกลับมาด้วย ตามประกาศ" แม่นางกล่าวเสียงเรียบแต่มีจังหวะพักหายใจ


"คนเดียวไม่ไหว หาคน ไป หลายๆคน แนะนำ" แม่นางกล่าวต่อแต่คราวนี้เหมือนจะหมดแล้วก็นิ้่งไป


"เข้าใจแล้วงั้นข้าขอรับงานนี้ไปก่อน ถ้ามีเพื่อนร่วมด้วย ป้ายนี้น่าจะบอกอยู่แล้วใช่ไหม" โจวจินกล่าวถาม


แม่นางพยักหน้าหงึกๆ


โจวจิวกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเดินออกมา


-----------------------------


รับแผ่นกระดองเต่าบันทึกชื่อ +1



ลงทะเบียนรับภารกิจล่ามนุษย์ปลา

Ximenqing ดี

เวลาผ่านไป 3 วัน โจวจินกลับมาขอทำงานที่โรงเตี๊ยมชาง โดยครั้งนี้นายท่านชางค่อนข้างใจดี เนื่องจากเห็นเขาให้เหล้า จึงให้เขาทำงานเป็นพนักงานต้อนรับ และช่วยประเมินราคาสินค้าที่รับซื้อ (สินค้าหรู) "ยินดีต้อนรับครับ ถ้าท่านมีสินค้าใดๆ โปรดนำมาให้ข้าน้อยประเมิน" โจวจินกล่าวกับลูกค้าที่เดินเข้ามา "เจ้าคือพ่อค้าที่มีเหล้าดีๆใช่ไหม ข้าเห็นมาจากทหารยามคนนั้น" ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวถาม โจวจินยิ้ม แต่ในใจกัดฟันกรอด (ถ้าวันไหนยิ่งใหญ่ ศพแรกเเน่ ทหาร "ใช่ขอรับ" โจวจินกล่าวตอบ "ข้าสกุลซ่างกวน เจ้ามีเหล้านั่นเท่าไร ขายมา ข้าจะให้เจ้าในราคาที่เจ้าไม่ปฎิเสธได้ หรือไม่เช่นนั้น หึหึ" ผู้ชายที่ดูท่าทางเป็นขึนนางคนนั้นกล่าวพลางยิ้มแต่น้ำเสียงไม่ยิ้ม โจวจินยิ้มและยิ้มเหล้าขึ้นมาไหนึง พลางคิดในใจ ขุนนาง ทหาร นิสัยเหมือนกันหมด "เจ้ารู้่งานนี่" ขุนนางหลับเหล้าที่บรรจุอย่างดีพร้อมโยมถุงเงินให้ "สุรานี้ ตอนขนส่งข้าแนะนำให้ไม่โดนเเดด และอยู่ในพื้นที่ ที่อากาศไม่ร้อนจนเกินไป จะทำให้มีรสชาติที่หวานหอม และจรุงไปด้วยกลิ่นเเพรพรรณ ถ้าปล่อยให้โดนแดด หรือ พื้นที่โล่ง จะได้รสสัมผัสที่เเสบร้อน และหอมธรรมชาติ" โจวจินกล่าวแนะนำ แต่ขุนนางคนนั้นดูไม่สนใจและเดินจากไป หลังจากนั้น ก็มี ชาวยุทธ์ มาขอจำนำกระบี่ แม่หญิงคนนึงมาจำนำหยก พ่อค้าที่แต่งตัวึล้ายมาจากภาคเหนือ มาขายพรมเนื้อแมมมอธ แต่เขาตรวจเจอว่าเป็นพรมหมาป่า เลยกดราคาซะ ก็หมดชมการทำงานซะแล้ว ------------------------------------- ทำพาร์ทไทม์ที่ร้าน ค่าจ้าง: 200 อีแปะ - 15 EXP @Admin ขอเปิดใช้งานพรสวรรค์ ลาภลอยเผื่อเจอเรื่องน่าสนใจครับ

Longyue ดี

คือ…ข่าวลือฮะ เพี้ยนนิดเพี้ยนหน่อยไม่เป็นไรใช่ไหมฮะ พนมมือขออภัยคุณลู่ด้วยนะฮะ

CHAPTER 3

จัตุรัสกลางเมืองของฉางอันเป็นย่านการค้าที่เจริญรุ่งเรืองเกินกว่าที่นางจินตนาการไว้ ผู้คนก็หลากหลายการเมืองเปิดกว้าง ตามเหลาอาหารยังมีบัณฑิตท่องนั่งสืออ่านตำรา ไม่ยอมเว้นเวลาให้เสียเปล่าสักขณะจิต วิถีชีวิตแห่งเมืองฉางอันแลดูสง่างามน่าชื่นชมอย่างยิ่ง

ความสงบเยี่ยงนี้จึงเรียกว่าความสุข

“โรงเตี๊ยมที่พักม้าคือที่นี่หรือ?” นัยน์ตาล้ำเสน่ห์ชม้ายอาคารสูงสี่ชั้นซึ่งด้านล่างเปิดเป็นเหลาอาหารและด้านบนเป็นห้องพัก ผนังสร้างจากไม้เนื้อดี อาคารมีสีสันสดสวยแสดงถึงการบำรุงรักษาที่ได้รับ เพียงแต่นั่นเป็นประเด็นรอง สิ่งสำคัญคือความโอ่อ่าของสถานที่แห่งนี้ ยิ่งโอ่อ่าเท่าใดก็ยิ่งต้องตานางมากเท่านั้น

หลงเยวี่ยมีสีหน้าพึงใจ “สายตาไม่เลว”

“ที่แห่งนี้คือโรงเตี๊ยมใกล้เมืองหลวงที่ดีที่สุดในฉางอันแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจัดสำรับเตรียมไว้ทางด้านนี้”

“อืม”

โฉมสะคราญอาจรับรู้ได้ด้วยหน้าตาที่งดงาม แต่หลงเยวี่ยในเวลานี้ยังคงกลายเป็นหญิงงามได้เพราะอาภรณ์ดีและลายผ้าต่วนอันประณีต ฝูงปลาหลีสีทองที่ปลายกระโปรงดูอย่างไรก็แปลกตานัก หากแต่แพรผ้าอันไร้ที่ตินี้กลับมีส้นเท้าขาวผ่องผุดออกมาอย่างเลือนราง

การเหยียบส้นรองเท้าเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายของนาง

หรือก็คือ นางไม่คิดว่านี่เป็นจุดบกพร่องที่จะต้องแก้ไขเสียด้วยซ้ำ

เท้าก้าวอาดๆ เข้าไปด้านใน ทำเลที่นางชมชอบที่สุดคือมุมหน้าโรงละคร หากแต่ในโรงเตี๊ยมเล็กๆ เช่นนี้คงจะหนีไม่พ้นเวทีนักเล่านิทาน หาว่าบนเวทียังไม่เริ่มร้องเริ่มเล่า คนด้านล่างก็สนทนากันเสียอึกทึกครึกโครมแล้ว

“พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ว่างานชุมนุมปราชญ์ครั้งนี้เป็นฝีมือของฉางซานเซียนหวาง”

“นั่นสิ หรือว่าเขากำลังหาคนใช้งานเพื่อคิดการก่อกบฏอย่างที่ลือกันจริงๆ”

ฉางซานเซียนหวาง ท่านอ๋องผู้ไร้ความทะเยอทะยานเช่นนั้นน่ะหรือ หลงเยวี่ยหัวเราะ “ฉางอันถึงกับมีข่าวฉางซานเซียนหวางคิดกบฏ”

จือซินก้มหน้าเงียบ

“การประลองเพิ่งจบไป ข้ารู้มาว่าผู้ชนะเลิศคือสตรีนางหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นธิดาของบ้านใด”

“ยุคนี้เป็นสมัยของหญิงสาว พวกเจ้ารอดูเถอะราชสำนักเปิดรับขุนนางสตรีเมื่อใด เกรงว่าจะไร้ที่ให้บุรุษยืน”

หลงเยวี่ยหัวเราะร่า “ฉางอันช่างดีจริงๆ นับแต่ผิงหยางกงจู่เป็นต้นมาก็ไม่เคยไร้สตรีมีความสามารถ”

บ้านของนางเป็นสกุลนักรบ จะอย่างไรก็ชมชอบสตรีองอาจที่นั่งบนหลังม้ากันอยู่แล้ว แต่ไหนแต่ไรมาจึงชื่นชมพระเชษฐภคินีอย่างผิงหยางกงจู่เป็นอย่างมาก นางเองก็คิดอยากรับใช้เบื้องพระยุคลบาทสักครั้ง

ทันใดนั้นเสียงฆ้องร้องป่าวช่วงเวลานิทานก็ดังขึ้น

บนเวทียกสูงมีชายชรากระทบไม้ลงกับโต๊ะตัวเตี้ย มือข้างหนึ่งจัดทรงหนวดแหลมพลางเอื้อนเอ่ย

“พระราชวังเขตมังกรโอ่อ่าหรูหรา สมบูรณ์พร้อมด้วยมหาราชาและมงคลทั้งแปด ขาดแต่เพียงสตรีผู้งดงามเคียงข้างบัลลังก์”

เสียงไม้กระทบโต๊ะดังกึกเป็นทำนอง

“ปีมงคลเวียนมาถึงอีกคำรบ องค์จักรพรรดิ์คัดเลือกหญิงงามเข้าวัง ท่ามกลางหมู่มวลบุปผาที่เบ่งบานในพระราชวัง หวงตี้บังเอิญพบลู่เหม่ยเหรินผู้งดงามยิ่งกว่าดอกไม้ใดในสวน แรกพบสบตาทั้งสองก็เกิดใจปฏิพัทธ์ต่อกัน เพียงพบหน้าจักรพรรดิ์ก็ตกรางวัลให้นางถึงห้าตำลึงทอง”

เสียงร้อง “โอ้—” ดังเป็นระรอก

“ห้าตำลึงทองเชียวหรือ เพียงแค่พบหน้าเท่านั้น รูปโฉมนางคงจะงดงามปานเทพเซียนลงมาเกิดเป็นแน่”

“กลัวแต่จะเป็นปีศาจจิ้งจอกจำแลงกายมาน่ะซี! เข้าวังยังไม่นานก็เป็นที่โปรดปรานซะแล้ว”

“ฮะแฮ่ม—”

ชายชรากระแอมเรียกความสนใจของผู้ฟังก่อนเรื่องราวจะเลยเถิดจนเกินไป

“สตรีในวังต่างอิจฉาริษยาในความงามของลู่เหม่ยเหริน อนิจจาว่านางมีฐานะต่ำต้อยจึงถูกรังแกทุกคืนวัน…’’

เมื่อร้องมาถึงท่อนนี้ คนผู้หนึ่งก็ชูน่องไก่ผุดลุกขึ้นตะโกน

“มิน่าเล่าถึงได้ยินมหาปราชญ์ปรมาจารย์ขงฟู่จื่อติเตียน ที่แท้ครอบครัวจักรพรรดิไม่สงบ โธ่เอ๊ย! หากองค์จักรพรรดิ์ใช้แนวทางของท่านขงจื่อควบคุมนางสนมของตัวเองให้ดีละก็ จะมีเรื่องน่าหัวเราะอย่างพระสนมตบตีกันได้ยังไง”

หลายคนลอบเห็นด้วย ส่งเสียง “ใช่ๆ” สนับสนุน

ทันใดนั้นบุรุษหนุ่มท่าทางคงแก่เรียนผู้หนึ่งก็ลุกขึ้นบาง ในมือถือกระดาษวาดรูปตาแก่หนวดยาวคนหนึ่งยืนลูบเคราอยู่ พลางเอ่ย

“ท่านปรมาจารย์ขงฟู่จื่อทรงเป็นปราชญ์ที่ทรงภูมิและรู้แจ้งในรอบหลายพันปี หากเจ้าแผ่นดินทรงใช้แนวทางของท่านปรมาจารย์เป็นหลักสากลในการดำรงชีวิตทั้งครัวเรือนและบ้านเมือง ย่อมทำให้ไม่เกิดเรื่องน่าขบขันอย่างสนมตบตีในวังหลังเช่นกรณีของลู่เหม่ยเหรินขึ้นมาอีกอย่างแน่นอน

“เอาล่ะ ทุกคนจงลืมตาตื่นได้เถิด พวกเราในฐานะราษฎรแห่งต้าฮั่นที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร ต้องช่วยกันผลักดันแนวคิดที่เปี่ยมด้วยปรีชาญาณนี้เป็นแนวคิดอันดับหนึ่ง”

พูดจบก็เดินแจกกระดาษ (ใบปลิว) ว่อนโต๊ะ หลงเยวี่ยยู่หน้า “ไร้สาระ…”

“พ่อแม่พี่น้อง ราษฎรประพฤติปฏิบัติตามจักรพรรดิ เผื่อให้แผ่นดินสงบพวกเรามิอาจนั่งดูได้ ถ้าพวกท่านสนใจจะสมัครเข้าร่วมละก็เชิญด้านนี้เลยนะขอรับ”

“ฮะแฮ่ม” เฒ่าชรากระแอ่มเรียกซีนอีกคำรบ

“ยอดอนงค์สกุลลู่ผู้หมดจด ถูก ‘รังแก’ จนตรอมตรม ถูกใส่ร้ายจนชื่อเสียงหม่นหมอง ทว่าฟ้ามีตา องค์จักรพรรดิทรงรู้แจ้งในทุกสรรพสิ่ง ยามค่ำคืนวสันต์แรกของหมู่สาวงาม ทรงพลิกป้ายสนม เลือก ลู่เหม่ยเหริน ปรนนิบัติ!”

เสียงกรับกระทบโต๊ะดังขึ้นอีกครา

“ฉุดสาวงามขึ้นจากโคลนตม!”

สตรีชาวฮั่นนางหนึ่งท้าวเอวยืนชี้หน้านักเล่านิทาน “จะบิดเบือนเรื่องราวเกินไปหน่อยแล้วนะตาเฒ่า! ในเมืองฉางอันใครเล่าไม่รู้ว่าหญิงแซ่ลู่ผู้นั้นตบหน้าคุณหนูจวนสกุลเย่จนเสียโฉมน่ะ! เจ้าเล่าเรื่องเช่นนี้ถูกซื้อตัวไปใช่ไหมฮะ!”

“เจ้าพูดจามั่วซั่วอะไร! องค์จักรพรรดิของเราเป็นผู้อุดมด้วยศีลธรรมจรรยาที่ดี หากลู่เหม่ยเหรินหยาบกระด้างอย่างที่เจ้าพูด ฝ่าบาทจะเลือกนางปรนนิบัติหรือ”

“เจ้าต่างหากที่แต่งเรื่องเอาเองน่ะ”

“เฮอะ! สตรีช่างมีความคิดตื่นเขิน! เล่าลือมาเช่นไรก็เชื่อเช่นนั้น” ผู้เฒ่าเล่านิทานลูบเครา วางทีท่าสูงส่ง “หญิงสกุลลู่เป็นธิดาชาวบ้าน จะกล้าไปตบตีเอาเรื่องธิดาขุนนางได้ยังไง ต่อให้เจ้าโง่ก็ควรมีสมองคิดบ้าง”

“อะไรน่ะ! อ๋อ—- เจ้ามีสมองมากนักสิ! วันๆ เอาแต่นั่งเทียนเขียนเรื่องราว ใส่สีตีไข่อย่างนี้อย่างนั้น เพราะงี้น่ะซี— ถึงได้ไหมเจริญ เป็นแค่ตาเฒ่าเล่านิทานงกๆ ในโรงเตี๊ยมนี่ ถุย! เพราะนางเป็นหญิงชาวบ้านปากตลาดน่ะซี ถึงได้ไม่รู้เรื่องรู้ราวตีต่อยคนโน้นคนนี้ไปทั่ว คุณหนูสกุลเย่เป็นลูกของบัณฑิตเชียวนะ นางจะเทียบได้หรือ!”

“เจ้าๆๆๆ—-”

ในโรงเตี๊ยมแบ่งออกเป็นสองฝักสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งสรรเสริญเข้าข้างหญิงสกุลลู่-ลู่เหม่ยเหริน อีกฝ่ายตีให้ตายก็บอกว่าผู้ที่ถูกต้องและถูกกระทำคือหญิงสกุลเย่-เย่เหม่ยเหริน การทะเลาะโต้เถียงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากเย่เหม่ยเหรินลู่เหม่ยเหริน เหลือเพียงลู่เหม่ยเหริน ลู่เหม่ยเหริน

หญิงงามผู้เดียวทำให้เกิดข้อพิพากไปทั่วทุกมุมซอย

หลงเยวี่ยขมับเต้นตุบๆ ตะเกียบในมือขยับไม่ลง

“ลู่เหม่ยเหริน—---(ฟังไม่ได้ศัพท์) ลู่เหม่ยเหริน—--------(ฟังไม่ได้ศัพท์)”

คิ้วคู่คมขมวดเข้าหากัน ใบหน้าพาลบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์โกรธเคืองที่พวยพุ่งขึ้นมา หลงเยวี่ยตบโต๊ะอาหารเสียงดัง “หุบปาก!”

“ลู่เหม่ยเหริน ลู่เหม่ยเหริน! นางเป็นญาติฝ่ายบิดาพวกเจ้าหรือไง!”

“หากยังทะเลาะกันอีกข้าจะตีให้ขาหักให้หมด!”

ทั่วโรงเตี๊ยมพลันเงียบไปถนัดตา นางใช้สายตาเกรี้ยวกราดกวาดมองไปทั่ว ผู้คนเห็นนางพกอาวุธก็หลบสายตา เข้าใจว่าเป็นคนของยุทธภพ สถานที่ใดมีคนของยุทธภพมักจะมีเรื่องตีต่อยตามมา ซ้ำการถูกคนพวกนี้หมายหัวไม่ใช่เรื่องสนุก ต่างฝ่ายจึงต่างหุบปากเงียบ

“เจ้า! ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

หลงเยวี่ยทรุดตัวลงนักที่โต๊ะ ผู้จัดการร้านที่ลอบปาดเหงื่ออยู่มุมหนึ่งวิ่งปราดเข้ามาหานางพลางเอ่ย “ขอบคุณจอมยุทธหญิง เมื่อสักครู่ข้าจะไปแจ้งทางการอยู่แล้วเชียว ดีที่ท่านออกหน้า ไม่เช่นนั้นวันนี้ข้าเกรงว่าคงจะรับแขกไม่ได้แล้ว”

“อ้อ…ท่าทางท่านแปลกตาคงจะเป็นคนต่างถิ่น ที่โรงเตี๊ยมของพวกเราเถ้าแก่เปิดรับสมัครชาวยุทธเพื่อจัดการงานต่างๆ ด้วยนะขอรับ…”

“คืออย่างนี้ ชาวบ้านเป็นคนร้องเรียนและนำเสนอรางวัล แม่นางเป็นผู้รับงาน เถ้าแก่ของเราเป็นคนกลางที่มีความรับผิดชอบ ข้าเห็นท่านเป็นผู้มีความสามารถจะต้องช่วยจัดการปัญหาคาราคาซังต่างๆ ให้พวกเราได้อย่างแน่นอน—”

“นี่คือเอกสารรับสมัครและเงื่อนไขท่านลองอ่านดูก่อนเถิด”

แบบฟอร์มลงทะเบียนจอมยุทธ์
ชื่อสกุล: ตวนมู่หลงเยวี่ย
ชื่อทางการ: ตวนมู่หลงเยวี่ย
ชื่อรอง: อวี้ถู
ระดับจอมยุทธ์เริ่มต้นที่ลงทะเบียน(Level): 2

หลงเยวี่ยลงบันทึกโดยไม่คิดอะไร หากผู้จัดการโรงเตี๊ยมกลับเบิกตากว้าง “ทะ ท่าน ท่านคือ—” สกุลตวนมู่มีชื่อเสียงปฏิกิริยาของเขาคือสิ่งที่นางเห็นจนชินตา จือซินย้ายสายตามาที่ผู้จัดการ “ขอท่านโปรดเก็บเป็นความลับ คุณหนูไม่ชื่นชอบการเป็นข่าวโคมลอย เถ้าแก่โปรดเห็นใจด้วย”

“ขอรับ ขอรับ ข้าน้อยจะรีบจัดการให้เดียวนี้”

ไม่นานเฒ่าแก่ก็กุลีกุจอกลับมาพร้อมกระดองเต่า “สิ่งนี้คือบันทึกภารกิจ ได้รับพลังจากฟ้าดิน จะแสดงข้อมูลของคุณหนู” ว่าพลางเดินนำไปอีกทางหนึ่ง

“ส่วนที่นี่คือกระดานป้ายประกาศภารกิจต่างๆ ของโรงเตี๊ยม เวลามีงานอะไร คุณหนูสามารถมาดูชมได้จากตรงนี้ มีเขียนสถานที่และเงินรางวัลไว้พร้อมเสร็จสรรพ”

“หากคุณหนูมีเวลาเชิญรับชมอย่างละเอียด”

หลงเยวี่ยไล่สายตา “ภารกิจสังหารปีศาจปลาน่าสนใจจริงๆ”

ผู้จัดการร้านค่อมกายลงอีกครั้ง “ข้าน้อยจะรีบไปจัดการให้เดี๋ยวนี้”

—----

อีเว้นท์ชาวฉางอัน

* การพบเจอครั้งแรกของหวงตี้และลู่เหม่ยเหริน +ปูนบำเหน็ดทอง 5 ตำลึง *

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ

อีเว้นท์บัณฑิตขงจื๊อสร้างข่าว

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ

อีเว้นท์ชาวฉางอัน

* เรื่องการพลิกป้ายครั้งแรกของการคัดเลือกสนมเข้าวังนี้จะเป็นลู่เหม่ยเหรินคนแรก *

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ

อีเว้นท์ชาวฉางอัน

* งานชุมนุมปราชญ์ครานี้เป็นฝีมือฉางซานเซียนหวางอยู่เบื้องหลัง *

+5 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ

รวม 50 EXP

Ximenqing ดี

โจวจินลากสังขารที่เหน็ดเหนื่อยกับมาที่โถงกลางป้ายประกาศ

"แม่หญิงข้ามาส่งงานล่าปีศาจปลาขอรับ" โจวจินกล่าวทักทานเเม่สาวเค้าเตอร์ด้วยสภาพอิดโรย

"หลักฐานล่ะเจ้าค่ะ"เธอมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าราบเรียบ และยื่นขอหลักฐาน

โจวจินยื่นป้ายประจำตัว พร้อมเมือกปลา 5 ชิ้น

"รับเรื่อง นี่รางวัลค่ะ อาทิตย์หน้าสามารถทำใหม่ได้อีกรอบนะเจ้าคะ" เธอชื่อป้ายคืนและรางวัลภารกิจ

--------------------------

- รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 4 ตำลึงทอง , +40 EXP และ +20 ตบะจากปีศาจปลา

-5 เมือกปลาโอนให้เเอดมิน

Longyue ดี

หลงก็อปข้อความมาวางผิดค่ะ แอดมินหักexpกลับเลยนะคะ //พนมมือ

CHAPTER 5

หลงเยวี่ยมาถึงโรงเตี๊ยมชางลั่งถิงอีกคราในเวลารุ่งเช้า

หญิงสาวในชุดสะบักสะบอมราวกับตกถังอาจมมา มีสภาพชวนคลื่นไส้เป็นอย่ากมาก แม้แต่จือซินที่รับใช้มานานยังขมวดคิ้วเก็บอาการไม่อยู่ “นายหญิงเจ้าคะ…บ่าวเตรียมน้ำท่าไว้ให้แล้ว เชิญท่านอาบน้ำก่อนเถิด”

เล่นสำราญกับปีศาจปลาสนุกสนานจริงๆ ทว่ากลิ่นเหม็นนี่ช่างเกินทนจะรับไหว

“เสื้อผ้าชุดนั้นนำไปเผาทิ้งซะ” นางเอ่ยปากกับหญิงรับใช้ ก่อนจะลุกจากน้ำให้นางปรนนิบัติเปลี่ยนเสื้อผ้า แพรตัวใหม่เป็นเสื้อสีฟ้าลายเมฆมงคล ชายกระโปรงปักลายดอกจำปีสีขาวดูราวกับดอกไม้ล่องลอยบุปผาเบ่งบานยามก้าวเดิน ลวดลายงดงามน่าอัศจรรย์ใจยิ่ง เมื่อสวมกับแพรผ้าบางสีขาวทอดิ้นเงินแล้วก็ราวกับโฉมอนงค์กรายลงจากท้องนภา

ดังคำโบราณที่ว่า คนพึ่งพาเสื้อผ้า ม้าพึ่งพาอาน (ไก่งามเพราะขน ขนงามเพราะแต่ง)

เมื่อแต่งกายแล้วเสร็จบ่าวก็ปรนนิบัติอาหารเช้า…

รับมื้ออาหารแล้วหลงเยวี่ยก็แต่งองค์ทรงภูษาจนมั่นใจในความแจ่มจรัสของตน “...ภารกิจของที่นี่ง่ายดายยิ่งนัก ปีศาจก็อ่อนแอเปราะบางราวกับกิ่งไม้ที่ผุผัง เจ้าห่อเมือกนั่นให้ดี ข้าจะลงไปด้านล่างเสียหน่อย”

“เจ้าค่ะ…” จือซินจัดแจงงานแล้วยืนรอนายหญิงอยู่ที่หน้าห้อง “คุณหนู วันนี้คือฤกษ์งามยามมงคล ท่านไม่ควรออกไปด้านนอกอีกนะเจ้าคะ”

“...เจ้ากลัวข้าทำเสียเรื่องหมิ่นเกียรติฝ่าบาทแล้วข้าไม่กลัวหรือ?”

—----

ด้านล่างของโรงเตี๊ยมมีเขตที่จัดทำสำหรับจอมยุทธ์โดยเฉพาะอยู่ นางเดินไปทางด้านนั้นแล้วเอ่ยปากในทันที

“...นี่” นางวางถุงบรรจุเมือกปลาให้พนักงานในร้านดู ดูเหมือนว่าผู้จัดการร้านจะเลิกเวรไปแล้ว “ครบทั้งหมดห้าตัว นำรางวัลมาให้ข้า”

เห็นว่าอีกฝ่ายตรวจสอบเรียบร้อยแล้วนางก็รีบเก็บของกลับเข้ากระเป๋าในทันที ของพวกนี้สามารถทำอาหารได้ หากนำไปทำ ‘เมือกปลาต้มน้ำตาล’ ถวายองค์จักรพรรดิ พระองค์อาจจะโปรดปรานก็เป็นได้

“แม่นางอวี้ถูข้าน้อยขอยืมกระดองเต่าของท่านสักครู่….เหล่านี้คือรางวัลของท่าน”

หลงเยวี่ยตรวจสอบรางวัลแล้วก็พยักหน้า “ขอบใจ” พลางรับมา

“จริงสิ—- เมื่อวานนี้ข้าเห็นว่ามีงานคุ้มกันสินค้า มีคนรับงานหรือไม่”

“งานนี้ยังไม่มีคนรับเจ้าค่ะ”

“ข้าอยากฟังรายละเอียด

‘ดูเหมือนว่าสำนักคุ้มภัยเมืองหลวงจะกำลังหาจอมยุทธ์มีฝีมือเพื่อคุ้มกันรถสินค้าส่งไปยังหมู่บ้านใกล้เคียงฉางอัน แต่ระหว่างทางรอบนอกมักจะมีโจรป่าหรือปีศาจโผล่พรวดออกมาปล้นสดมภ์อยู่เสมอ หรือพวกปีศาจมักโผล่มาจับคนในขบวนเปาเปียวกินตลอด’

‘เป้าหมายภารกิจ: คุ้มกันรถสินค้าถึงหมู่บ้านตงซิงอย่างปลอดภัย’

“ข้ารับงานนี้”

“เจ้าค่ะ” พนักงานจดบันทึกแล้วเอ่ย “ก่อนอื่นแม่นางโปรดนำแผ่นประกาศนี้ไปที่สำนักคุ้มกันภัยอินทรีฟ้าก่อน ข้าจะเขียนแผนที่ให้คร่าวๆ เมื่อแม่นางทำงานสำเร็จโปรดขอตราประทับยืนยันจากผู้รับสินค้า จากนั้นจึงค่อยกลับมารับรางวัลที่ร้านของพวกเรา”

—---

รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 4 ตำลึงทอง , +40 EXP และ +20 ตบะจากปีศาจปลา

รับเควส คุ้มกันสินค้าเปาเปียว