[ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫]

LiuRuxuan ดี

มีพบ ต้องมีจาก

26 เดือน 5  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามเหม่า < 05.00  น. - 07.00 น. >

ณ ยามเหม่าของอีกวันหนึ่ง เมื่อแสงตะวันเริ่มจับขอบฟ้าและลำแสงแรกเริ่มสาดผ่านยอดจันทน์ เงาร่างของเหล่านางกำนัลและขันทีภายในตำหนักตงเฉินก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ หน้าที่ในแต่ละวันถูกดำเนินไปด้วยความเคยชินของผู้คนที่อาศัยอยู่ภายในกำแพงหินและระเบียงไม้หลังคาสูง

ในขณะที่หลิวหรูเสวียนกำลังรับสำรับเช้าอย่างเรียบง่ายท่ามกลางความเงียบสงบของตำหนัก กลิ่นข้าวหอมอ่อน ๆ และไออุ่นจากน้ำแกงที่อยู่ตรงหน้าก็ยังไม่อาจกลบความรู้สึกบางอย่างที่แทรกซึมเข้ามาได้อย่างแนบเนียน นางกำนัลผู้หนึ่งน้อมกายเข้ามาใกล้ เอ่ยด้วยเสียงนอบน้อมราวไม่กล้าขัดอากาศของยามเช้า

"กราบทูลองค์ชายเพคะ… นางกำนัลที่พึ่งเข้าวังมาเมื่อวาน ได้ขออนุญาตกลับออกจากวังไปแล้วเพคะ"

มือของหรูเสวียนที่กำลังจะตักข้าวในถ้วยหยุดนิ่งกลางอากาศชั่วครู่ ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อยราวจะถามต่อ แต่สุดท้ายกลับเงียบงัน ดวงตาสีหยกนิลนิ่งขรึมลงเพียงเสี้ยวขณะ เขาหันหน้ากลับไปมองทิวไม้สนที่เริ่มลู่ลมอย่างสงบอยู่เบื้องนอกหน้าต่าง

"กลับออกไปแล้วหรือ" เขาเอ่ยเสียงแผ่ว แต่แฝงความหมายบางอย่างไว้ในประโยคนั้น

ภายในใจของเด็กหนุ่มยังคงมีความสงสัยค้างคา ไม่ใช่เพียงเพราะการจากไปอย่างรวดเร็วของเด็กสาวผู้นั้น แต่เพราะสิ่งที่หลงเหลืออยู่ในแววตา... แววตาที่ครั้งหนึ่งเคยอ่อนโยนและเปี่ยมชีวิตชีวา แต่กลับหม่นเศร้าและร้างไร้เมื่อยามต้องเผชิญหน้ากับตน

หรูเสวียนนั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น ไม่ได้เอ่ยถามนางกำนัลต่อว่าเหตุใด หรือผู้ใดเป็นผู้อนุญาต เขาไม่จำเป็นต้องไต่สวนใดให้มากความ เพราะคำตอบนั้นเขารู้ดีว่าไม่มีวันได้จากปากใครง่ายดาย โดยเฉพาะเมื่อเบื้องหลังคือใต้เท้าจางผู้มากด้วยเล่ห์เหลี่ยมและไม่อาจคาดเดา

‘นางคงไม่มีทางเลือก’ เด็กชายนึกในใจ

บางที...การที่นางจากไป อาจจะเป็นทางรอดเดียวที่นางเลือกได้ภายใต้เส้นด้ายพันธนาการนั้น หรูเสวียนมิเคยเชื่อว่าการเป็นนางกำนัลคือสิ่งที่เด็กสาวผู้เคยยื่นขนมไหมฟ้าให้อย่างเปิดใจจะปรารถนา เขามิเคยถาม และไม่มีสิทธิ์ถาม แต่ลึกในใจก็ยังอดจะคิดไม่ได้ว่าหากตนทำสิ่งใดสักอย่าง...นางอาจไม่ต้องถูกผลักให้อยู่ในจุดที่ไม่มีทางเลือก

"หวังว่านางจะพบที่ซึ่งสงบกว่า… นอกกำแพงวัง" เสียงขององค์ชายเอ่ยกับตนเองเบา ๆ ดวงตาคู่นั้นทอดมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งราวกำลังมองข้ามแมกไม้และภูผา เพื่อภาวนาให้นกตัวน้อยที่ถูกปล่อยจากกรงนั้นจะบินไปได้ไกล พ้นจากบ่วงกรรมและคมมีดของผู้มีอำนาจเสียที

หรูเสวียนไม่รู้ว่านางจะได้อิสรภาพเพียงไร แต่ในใจเขาหวังเพียงให้นางไม่ต้องร้องไห้ในความเงียบงันอีกต่อไปแล้ว…

ยามเหม่าเคลื่อนคล้อยไปช้า ๆ ดวงอาทิตย์เริ่มขึ้นสูงเหนือปลายยอดไม้ เงาของไม้ไผ่ที่ทอดยาวบนพื้นก็เริ่มหดสั้นลง ความเงียบภายในตำหนักตงเฉินยังคงดำเนินไปอย่างสงบเสงี่ยมราวกับไม่ได้มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง หากแต่ในหัวใจของหลิวหรูเสวียนกลับมีเสียงสะท้อนที่ไม่อาจขับไล่ให้จางหาย

นางจากไปแล้ว

ข่าวคราวที่นางกำนัลแจ้งเมื่อครู่แม้กล่าวอย่างง่ายดายว่า "นางกำนัลคนใหม่ขอออกจากวัง" แต่หรูเสวียนรู้ดีว่า ในวังหลวงแห่งนี้ ไม่มีผู้ใดจะออกไปได้ง่ายดายนัก โดยเฉพาะคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาเพียงข้ามวัน อีกทั้งยังถูกส่งเข้ามาโดย “จางกงกง”

เด็กชายลูบปลายนิ้วช้า ๆ ไปตามขอบถ้วยชาเบื้องหน้า ดวงตานิ่งสนิทแต่นัยน์ที่ซ่อนอยู่ภายในกลับวาววับด้วยความคิดมากมาย

‘หัวหน้าขันทีไม่มีทางทำอะไรโดยปราศจากจุดประสงค์แน่นอน’

เขาคิด พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายคือคนเช่นไร มือที่เคยชี้นำราชกิจแทนหวงตี้ยามหลังม่านมุก เสียงแผ่วเบาของขันทีผู้หนึ่ง แต่กลับมีอำนาจสั่งตายคนทั้งจวนได้โดยไม่ต้องลงมือเอง นิสัยเช่นนี้ หาใช่ผู้เมตตา หรือปล่อยผ่านเรื่องใดเพราะใจอ่อน

‘หากเขาคิดจะใช้หลินหยาเป็นหมากตัวหนึ่ง แล้วเหตุใดจึงปล่อยไป? หรือว่า…’

ความเป็นไปได้ผุดขึ้นมากมาย หรูเสวียนพลันหรี่ตาลงพลางนึกใคร่ครวญ บางที...บางทีอาจเป็นเพราะตัวนางเองไม่ได้ “เล่นตามบท” ที่ใต้เท้าจางวางไว้ หรือไม่เช่นนั้น ก็เป็นไปได้ว่า สิ่งที่เขาคาดหวังจากนาง ไม่อาจใช้การได้อีกต่อไปแล้ว

‘แต่หากนางเพียงล้มป่วย เขาย่อมไม่ปล่อยแน่’

บางสิ่งต้องเปลี่ยนแปลงไปภายในคืนเดียว หรืออาจเป็นเพราะ...นาง “เห็นอะไร” ที่ไม่ควรเห็น หรือ “รู้บางอย่าง” ที่ไม่ควรรู้ เขาไม่อาจชี้ชัดได้ แต่ก็พอแน่ใจว่า ไม่มีทางที่จางกงกงจะปล่อยไปโดยปราศจากเหตุผลลึกซึ้งเบื้องหลัง

หรูเสวียนทอดถอนใจเบา ๆ ขณะที่ดวงตายังคงทอดมองออกไปนอกตำหนัก แสงแดดบางเบาสาดลงระหว่างช่องไม้ระแนง สะท้อนเงาระยิบระยับที่แผ่วเบาและเปล่งประกายไม่ต่างจากคลื่นของความคิดที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใจของเขาเอง

‘ยามนี้ ข้ายังไร้ซึ่งอำนาจบารมี’

ความจริงข้อนี้หล่อเลี้ยงสติของเขาไว้ ไม่ให้พลั้งเผลอไปทำสิ่งใดโง่เขลา จางกงกง…แม้ดูอ่อนน้อมในถ้อยคำ ทว่าหากมีใครคิดตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับเขาโดยไร้กลไกหนุนหลัง นั่นย่อมไม่ต่างจากการเดินเข้าไปในแดนเสือโดยหวังจะขู่มันด้วยเสียงแมว

เขาไม่กลัวเพื่อชีวิตของตนเอง แต่เขารู้ว่า มารดาของเขา พระสนมลู่กุ้ยเฟย ที่บัดนี้อ่อนแอจากอาการป่วย และพี่สาวน้องสาวของเขา ทั้งพี่หรูเยี่ยนและหรูเหมย หากเขาพลาดพลั้งเพียงก้าวเดียว...ทุกผู้คนที่เขารักอาจถูกลูกหลงจากเกมอำนาจที่ไร้ปรานี เด็กชายจึงทำได้เพียงนิ่ง เฝ้าสังเกต และไม่ประมาทในทุกย่างก้าว

‘วันหนึ่ง…หากข้ามีอำนาจมากพอ ข้าจะสืบให้รู้ว่าทำไมนางจึงมา และเหตุใดจึงต้องจากไป’

LiuRuxuan ดี

รับเบี้ยประจำเดือน

30 เดือน 5  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามอู่ < 12.00  น. - 13.00 น. >

ยามอู่ยังไม่ทันล่วงเลยไปครึ่งเค่อ แสงแดดยามสายทอดผ่านบานหน้าต่างไม้ฉลุลายเมฆมงคล แลอาบไล้ผืนพรมที่ปูเรียงอยู่ตรงโถงกลาง ตำหนักตงเฉินแม้มิอาจเรียกว่าหรูหราเทียบเท่าตำหนักเว่ยหยาง หากด้วยกลิ่นหอมของชาดอกเหมยที่กรุ่นอยู่ในอากาศ แซมกลิ่นเครื่องหอม ทำให้บรรยากาศในตำหนักมิได้ขาดความละมุนละไมแม้แต่น้อย

 เด็กชายร่างสูงผู้หนึ่งนั่งอยู่บนขอบเตียง แข้งขาทั้งสองแกว่งไปมาอย่างไม่คิดกริ่งเกรง ใบหน้าเล็กมีประกายของความคาดหวังระคนช่างคิด ริมฝีปากที่ดูเหมือนจะสงบเรียบร้อยตามครรลองกลับแอบมุมขึ้นอย่างมีเลศนัย ดวงตาดำขลับวาววับด้วยแสงอันซุกซน คล้ายเจ้าตัวกำลังวางแผนการบางอย่างในใจ

องค์ชายน้อยหรูเสวียนอยู่ในอาภรณ์สีครามเข้ม ปักลายมังกรเล่นคลื่นด้วยเส้นไหมทอง เขาไม่ได้นั่งคอยอย่างเรียบร้อยนัก มือหนึ่งยกชามขนมงาหวานขึ้นมาเคี้ยวกรุบกรอบ อีกมือเอื้อมไปเขี่ยพัดกระดาษที่วางอยู่ข้างตัวเล่นไปมา แววตาเขาชำเลืองไปทางประตูใหญ่ด้วยความกระตือรือร้น

“วันนี้น่าจะมาตรงเวลานะ หากมาช้า ข้าจะเขียนฎีกาไปร้องเรียนกรมคลังเสียเลย” น้ำเสียงเล็กพูดลอย ๆ ไม่ได้ตั้งใจให้ผู้ใดได้ยิน แต่ก็ไม่ใช่ความลับอะไร

ยามอู่ของวันสิ้นเดือน เด็กน้อยกำลังรอสิ่งที่เขาคุ้นเคยมาตั้งแต่เริ่มรู้ความ…เบี้ยหวัดรายเดือนจากราชสำนัก

สามสิบตำลึงทอง ไม่มากไม่น้อยนัก หากในสายตาองค์ชายแล้ว มันคือคลังสมบัติประจำตนที่ใช้ทำเรื่องน่าตื่นเต้นทั้งหลาย ไม่ว่าจะซื้อขนมเปี๊ยะอบใหม่จากร้านโปรดในตลาดตะวันออก หรือเก็บไว้เป็นของแลกเปลี่ยนเวลาต้องการข่าวลับจากใครบางคน

เด็กน้อยพ่นลมหายใจอย่างรำคาญเมื่อเห็นเงาผู้คนยังไม่ทอดมาถึงหน้าตำหนัก พลันกระโดดลงจากเตียงโดยไม่ลังเล ชายผ้าคลุมสะบัดตามแรง หมอนสองสามใบกระเด็นลงจากเตียงตามแรงดีดของเขา

เขาเดินไปยังหน้าต่าง บานไม้บานหนึ่งแง้มอยู่เล็กน้อย เจ้าตัวสอดตาไปมอง เห็นแค่พุ่มต้นเหมยที่ปลูกไว้เรียงรายกับพื้นหินที่ทอดตัวยาวไร้เงารองเท้าของกงกงผู้ใด

“อืม...สายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะแวะไปตำหนักของใครก่อน ก็ต้องมัวไปกินขนมที่ครัวหลวงกระมัง”

องค์ชายหันกลับมาแล้วเดินไปหยิบผลเกาลัดอบที่วางเรียงอยู่ในจานสีขาวเคลือบ คราวนี้เขาเลือกนั่งบนตั่งริมระเบียง ท่วงท่าการนั่งดูผ่อนคลาย ทว่าก็เจือแววคะนึงอยู่ในที

แม้ใบหน้าจะยังเป็นเด็ก หากแววตาที่ทอดออกไปนั้นกลับแฝงไหวพริบเกินวัย มือเล็กลูบผืนพรมเบา ๆ ขณะกล่าวกับตนเองว่า

“ข้าว่าต้องมีสักครั้งที่คนพวกนั้นจะนึกเอาเบี้ยของข้าไปแบ่งใช้ก่อน แล้วค่อยมาส่งทีหลัง หากครั้งนี้ขาดไปแม้แต่ครึ่งตำลึงล่ะก็...ข้าจะเขียนกลอนวิจารย์ไปแปะหน้าประตูกรมคลัง”

ว่าแล้วก็หัวเราะในลำคอเบา ๆ ด้วยความชอบใจในเล่ห์กระบวนการที่ตนคิดขึ้นมาเมื่อครู่

ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากลานด้านหน้า เสียงพื้นหินกระทบกับปลายรองเท้าทำจากไม้แกะสลักเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เด็กน้อยชะโงกหน้าออกไปมองจากระเบียง แล้วแสร้งทำเป็นยกมือขึ้นกั้นแสง

“อ่า…ท้ายที่สุดท่านก็มา”

เสียงสดใสเย้าหยั่นลอยลงไปจากระเบียง องค์ชายน้อยพลิกกายลงจากตั่ง เดินตรงไปยังโถงรับแขกที่อยู่ถัดไป ท่วงท่าการก้าวของเขาเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ และไม่ลืมจะหยิบผ้าเช็ดมือผืนเล็กมาซับนิ้วที่เปื้อนแป้งขนมด้วย

เมื่อไปถึง พานทองสำหรับวางเงินก็ถูกนำมาตั้งไว้ตรงหน้า ร่างเล็กโน้มตัวลงดูอย่างสนอกสนใจ สายตากวาดไปยังถุงเบี้ยที่วางไว้บนพาน

“เอาล่ะ วันนี้ข้าอารมณ์ดีเพราะอากาศกำลังสบาย เงินก็มาถึงครบ ขนมก็ยังไม่หมด งั้นข้ายอมปล่อยท่านกลับโดยไม่ต้องตอบอะไรแล้วกัน...”

เสียงสดใสกล่าวด้วยรอยยิ้มอันมิอาจมองข้าม วาจาเหมือนล้อเล่น ทว่าย่อมมีความหมายแฝงอยู่ในทุกประโยค

เมื่อผู้นำพานเงินถอยออกจากตำหนักไป องค์ชายน้อยก็หันกลับไปยังห้องด้านใน ดวงตาเต็มไปด้วยประกายของความพึงใจ เขาหยิบตำลึงทองสองสามเหรียญใส่ถุงเล็กผูกด้วยเชือกไหม แล้วสะพายข้างตัวไว้ ก่อนจะกล่าวเบา ๆ กับตนเองว่า

“วันนี้ข้าอาจไปแวะดูร้านขนมใหม่ที่ตลาดตะวันออกเสียหน่อย ท่าทางจะมีขนมไส้ลิ้นจี่สดอย่างที่ข้าชอบด้วย...”

ว่าพลางก็ทอดกายลงนอนบนตั่ง แสงอาทิตย์สาดเข้ามาเป็นลำ เขายกมือบังตาแล้วค่อย ๆ หลับตาอย่างอ้อยอิ่ง บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มพึงใจที่เก็บงำความคิดบางอย่างไว้เพียงในใจ...

รับ - เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง

LiuRumei ดี

ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫

---

หน้าประตูวังหลวงยังคงสงบนิ่งดังเช่นทุกวัน แต่บรรยากาศยามนี้กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกแยก ลมหอบบางผ่านผ้าคลุมหน้าขององค์หญิงตัวน้อยที่ยังยืนหยัดไม่ก้าวเข้าไป แม้จะกล่าวอำลาไปแล้ว

“ท่าน...ไปเถอะ” หรูเหมยเอ่ยเสียงแผ่ว เบือนหน้าหนีไม่สบตาอีกฝ่าย

แววตาคู่นั้นสุดท้ายก็เลื่อนผ่านใบหน้าน้อย ๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหมุนกายจากไป ม้าศึกคู่ใจรออยู่ไม่ไกล เขาขึ้นควบอานในคราเดียว เสียงเกือกม้ากระทบพื้นหินดังก้องกลางลาน ก่อนจะหายลับไปทางตะวันตก

หรูเหมยเฝ้ามองจนลับตา ก่อนจะสูดลมหายใจลึก แล้วหมุนตัวเดินผ่านประตูวัง ดั่งนกน้อยโผกลับเข้ากรงทองอีกครา

แต่เมื่อเดินกลับเข้าเขตวังชั้นใน เสียงแหลมสูงเยียบเย็นกลับดังขึ้นทันทีที่เงาร่างเล็กเข้าสู่เขตพระราชฐาน

“ องค์หญิงหรูเหมย ”

เสียงนั้นฟังแล้วหนาวเยือกเสียยิ่งกว่าลมยามค่ำ ดวงหน้าน้อยชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมาสบตากับคนที่นางไม่อยากเจอที่สุด อย่าง จางกงกง ดูนี้จะเป็นการต้อนรับที่ดีทีเดียว

เขายืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาเรียวเล็กหรี่มอง เหมือนจ้องลึกเข้าไปในความคิดของนางอย่างแม่นยำราวจับอารมณ์ทุกระลอกได้ถนัด

“ พระองค์หนีออกจากตำหนักตั้งแต่ยามเฉิน.. .” เสียงยังคงนิ่งเย็น “ และกลับมาโดยปราศจากผู้ติดตามจากวังหลวงแม้แต่คนเดียว ”

“ ข้าแค่...แค่ไปเดินเล่น ข้าไปกับ.... ” เสียงเด็กสาวตอบเบาหวิว ความแน่วแน่ที่เคยมีกลับกลืนหายไปกับแรงกดดันอันหนาหนักที่อีกฝ่ายแผ่ออกมา นางเหมือนจะบอกอะไรเเต่ก็ไม่ทันได้บอก โดนผู้วางมาดตรงหน้าพูดตัดเสียก่อน

“ ตำราสอนหญิง สิบจบ...ในคืนนี้ น่าจะเพียงพอให้พระองค์ได้คิดทบทวน ”

หลังจากนั้น จางกงกงไม่ได้กล่าวอะไรต่อ เขาหมุนกายเพียงเล็กน้อยแล้วเอ่ยสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งที่เฉียบคมยิ่งกว่าดาบในสนามรบ

เด็กสาวที่ได้เเต่กำหมัด ตั้งแต่ท่านพ่อไม่อยู่ เจ้านี้ก็วางอำนาจ เสียใหญ่โต 

ใน ค่ำคืนในวังหลวงแผ่ขยายความเงียบงันอย่างหนักหน่วงเหลือเกิน ในตำหนักเสียงมีเสียงเด็กสาวที่วางพู่กันเเบบแรงๆ สลับไปมา อย่างหัวเสีย

เสียงพู่กันเสียดสีอย่างช้าๆ บนกระดาษพยายามแต่งเติมแต่ละตัวอักษรให้เรียบร้อย คำว่า “สตรี” เริ่มทวิลึก ลายเส้นคมโค้งชัดเจน แต่ในใจหฤหรรษ์นั้นกลับเต็มไปด้วยแรงต้านกับความทรมาน เธอระบายทุกอารมณ์ออกมาในแต่ละตัวอักษร ทั้งความเจ็บปวด เสียใจ โกรธเกรี้ยว

" ฝาก ไว้ ก่อน เถอะ จาง กง กง "

เธอคัดเสียดึกดื่น ไม่รู้จัวว่าเธอนั้นหลับไปตั้งแต่ยามใด แต่รู้ตัวอีกทีก็เช้าเสียแล้ว

รุ่งสางของเช้าวันใหม่ เพียงแสงแรกจากขอบฟ้าเล็ดรอดเข้ามาภายในตำหนัก ละอองหมอกบาง ๆ ยังลอยเอื่อยอยู่เหนือพื้นหินเย็น 

ประตูตำหนักก็เปิดออกอย่างเงียบเชียบ เสียงก้าวเท้าละเมียดละไมของผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากปลายทางเดิน เสียงเฉพาะตัวของรองเท้านั้นทำให้รู้ได้ในทันทีว่า เจ้านกหัวจุก อย่างกงกงมาแล้ว

ในมือของเขาถือห่อผ้าสีครามลายคลื่นน้ำแน่นหนา ผูกด้วยเชือกไหมสีทองอ่อน พอมาถึงหน้าห้องตำราที่องค์หญิงน้อยนั่งเฝ้าพู่กันมาตลอดคืน เขาหยุดยืนอยู่เงียบ ๆ อยู่เพียงครู่ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นแต่ชัดเจน

“ องค์หญิง...พระองค์ได้รับเบี้ยหวัดประจำเดือนนี้จากคลังหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ ”

เหมือนว่าน้ำเสียงจะ ดีกว่าเมื่อวานนะ เขากล่าวพลางวางห่อผ้าลงบนโต๊ะเตี้ยเบื้องหน้านางอย่างเรียบร้อย เสียงเงินตำลึงข้างในขยับกระทบกันเบา ๆ

หรูเหมยเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ล้าเพราะการคัดตำราทั้งคืนสะท้อนแสงสว่างแรกของวัน ดวงตาคู่นั้นกะพริบหนึ่งครา มองห่อเงินตรงหน้าอย่างนิ่งเงียบ ไม่ได้เอื้อมมือไปรับทันที

“ สามสิบตำลึงทอง...มากพอสำหรับชีวิตเรียบง่ายหนึ่งเดือน ” จางกงกงกล่าวต่อ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์แม้แต่น้อย “ หากพระองค์ตั้งใจเรียนและประพฤติดี อาจมีเพิ่มขึ้นในฤดูหน้า... ”

คำพูดที่ฟังคล้ายจะเมตตา แต่หากพินิจกลับแฝงด้วยนัยถึง “กรง” ที่ถูกขึงไว้ด้วยเบี้ยหวัด เงินทองเหล่านี้คือเครื่องผูกมัดใจ ไม่ต่างจากห่วงเหล็กที่หล่อด้วยทองคำชัดๆ

หรูเหมยเม้มริมฝีปากน้อยๆ อย่างเจ็บใจ ดวงตาจ้องเหรียญทองที่สะท้อนแสงตะวัน

แต่เขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพียงโค้งคำนับอย่างสุภาพแล้วหมุนกายจากไป

หรูเหมยจ้องมองห่อเงินนานนับนาที ก่อนจะยื่นมือเล็กไปแตะมันเบา ๆ

---

รับเบี้ยประจำเดือน -  เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง

เพิ่มเติม

เทพธิดาดอกท้อ - ระงับโทสะ : ยากจะทำให้ผู้คนโกรธ ด้วยความน่ารักสดใสจะทำให้ผู้คนที่กำลังโกรธค่อย ๆ เย็นลง

[NPC-11] จางกงกง - โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

LiuRuxuan ดี

รับเบี้ยประจำเดือน

31 เดือน 6  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามเฉิน < 07.00  น. - 09.00 น. >

ยามเฉินคล้อยผ่านครึ่งหนึ่ง แสงแดดอ่อนจางพลิ้วพาดผ่านม่านไหมโปร่งบางในห้องชั้นในของตำหนักตงเฉิน เสียงนกกระจอกเจื้อยแจ้วอยู่นอกชานแฝงกลิ่นอายความเรียบสงบของฤดูร้อน แต่หาได้รบกวนความสำราญขององค์ชายน้อยไม่แม้แต่น้อย เด็กน้อยผิวผ่องดังหยกขาวนอนเอนอยู่บนตั่ง มือเรียวหยิบผลไม้ลูกหนึ่งวางลงบนริมฝีปากของตัวเองอย่างเชื่องช้า ท่วงท่าราวกับคุณชายใหญ่ในเรือนผู้ดี ไม่รีบร้อน ไม่ละโมบ ทว่าแววตากลมใสใต้ขนตาดกหนากลับกวาดมองซ้ายขวาอย่างลอบสังเกต

ปลายแขนเสื้อลายเมฆหมอกขยับเบา ๆ เมื่อเขาขยับกาย ยกมือปัดสายไหมที่ห้อยลงมากวนหน้าผาก เส้นผมดำขลับปล่อยยาวประบ่า ทอดลงมาแนบผ้าทอเนื้อละเอียดข้างแก้ม สีหน้าขององค์ชายดูเรียบเรื่อ จับอารมณ์มิได้แน่ชัด ทว่าริมฝีปากเล็กขยับขึ้นคล้ายจะกล่าวบางอย่าง หากยังมิทันจะเปล่งเสียง ทวารด้านข้างก็ค่อย ๆ เปิดออก

เสียงฝีเท้าของรองเท้าผ้าไหมขัดเบา ๆ บนพื้นกระเบื้องหิน ราวกับเกรงจะรบกวนผู้ประทับอยู่ด้านใน หนึ่งในข้ารับใช้จากกรมพระราชวังที่มักวนเวียนมาเยี่ยมตำหนักตงเฉินก็ปรากฏตัวขึ้น

ขันทีผู้หนึ่งก้าวเข้ามาอย่างสงบเสงี่ยม กุมห่อผ้าสีเหลืองทองไว้ในมือทั้งสอง ก่อนจะหยุดยืนห่างออกไปราวสองก้าวจากองค์ชาย เด็กชายผินหน้าช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นไม่แสดงแววตกใจแม้แต่น้อย หากแต่ทอดมองด้วยความสนอกสนใจคล้ายรอคอยอยู่ก่อนแล้ว

“ถวายพระพรองค์ชาย” เสียงเจื้อยแจ้วอ่อนน้อมของขันทีดังกังวานแต่ไม่สูงเกินงาม

เจ้าตัวเล็กบนตั่งเอียงศีรษะเล็กน้อยแทนการตอบรับโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด ใบหน้าเรียบเฉย ราวกับเรื่องเหล่านี้หาใช่เรื่องใหม่ที่ต้องใส่ใจนัก

ขันทีประคองห่อผ้าวางลงบนโต๊ะกลมเตี้ยเบื้องหน้า แล้วถอยกายออกไปเล็กน้อย องค์ชายมิได้รีบร้อนหรือหยิบสิ่งของด้วยความตื่นเต้นแต่อย่างใด หากแต่ลุกขึ้นยืนช้า ๆ ก้าวเท้าอย่างสง่างามผิดวัยเข้าหาโต๊ะนั้นอย่างผู้มีวุฒิภาวะเหนือเด็กทั่วไป เขาใช้สองมือคลี่ห่อผ้าออกอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นแผ่นเงินกลมโค้งจำนวนสามสิบชิ้นเรียงเป็นระเบียบ สะท้อนแสงอ่อนของแดดยามสายดั่งน้ำแข็งต้องแสงเดือน

“สามสิบตำลึงทอง…” เสียงเด็กชายเอ่ยพึมพำเบา ๆ กับตนเอง น้ำเสียงไม่ได้ตื่นเต้นหรือผิดหวัง หากแต่ปะปนด้วยแววพินิจตามแบบฉบับผู้มีความคิดลึกซึ้ง

เขาใช้นิ้วเรียวปัดเบา ๆ ไปบนผิวของตำลึงทอง คล้ายวัดน้ำหนักหรือสัมผัสความเย็นของโลหะ ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายขึ้นวูบหนึ่ง ทว่าเพียงครู่ก็หายวับดั่งสายลมวูบ

“อากาศวันนี้ค่อนข้างร้อน ตำลึงพวกนี้เย็นกว่ามือเสด็จแม่เสียอีก” เด็กน้อยกล่าวขึ้นอย่างไร้พิษภัย คล้ายบ่นลอย ๆ 

แม้จะเอ่ยอย่างนั้นแต่ก็หาได้มีท่าทีละโมบไม่ องค์ชายกลับใช้ชายผ้าคลุมปิดห่อผ้าลงดังเดิม แล้วนั่งลงข้างโต๊ะอย่างสำรวม มือซ้ายประคองคางเอนเล็กน้อย สายตาจ้องไปยังเหล่าตำลึงทองด้วยสีหน้าครุ่นคิด ราวกับกำลังคำนวณในใจว่าควรนำไปใช้อย่างไรให้สมเหตุสมผล

ขันทีที่ยืนอยู่มิกล้ารบกวน จึงทำเพียงยืนตัวตรงอย่างเงียบงัน เด็กน้อยหันมองแล้วกระพริบตาช้า ๆ พลางกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลว่า

“เงินพวกนี้… เจ้ากลับไปแจ้งว่ารับไว้แล้วก็พอ  หากมีใครคิดกล้าเบียดบัง ก็คงทำมานานแล้ว”

องค์ชายพยักหน้าเล็กน้อยอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอันใดเกินความจำเป็น เสียงลมที่พัดผ่านม่านไหมข้างหน้าต่างยังคงสงบเย็น บรรยากาศภายในห้องมิได้คึกคักหรือเคร่งขรึม หากแต่คล้ายเวลาหยุดนิ่งลงชั่วครู่

เพียงครู่เดียว เด็กชายก็ลุกขึ้นเดินกลับไปยังตั่งหยก มือเล็กยกชายแขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้าผากตนเองเบา ๆ สีหน้าเปลี่ยนจากสงบกลายเป็นเหนื่อยล้าเล็กน้อย คล้ายเพิ่งผ่านงานใหญ่หลวงมา

เมื่อทิ้งตัวลงนั่ง ดวงตาคู่นั้นก็มองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง กลิ่นลมจาง ๆ ของใบหลิวโชยเข้ามาแผ่วเบา

บางที... อาจนำไปแลกขนมงาดำร้านหน้าตรอกตะวันออก บางที... อาจเก็บไว้ให้พระขนิษฐาในวันเกิด หรือบางที... อาจซ่อนไว้ในลิ้นชักลับใต้ตั่งเผื่อวันใดถูกหวงตี้กริ้ว จะได้ใช้หนีไปซ่อนตัวสักเดือนสองเดือน

ความคิดของเด็กน้อยแล่นวูบไปมาดังสายลมฤดูร้อน ไม่มีแบบแผน ไม่มีข้อจำกัด แต่กลับมีรอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก ดวงตากลมสุกใสดั่งหยดน้ำค้างยามเช้า แวววาวไปด้วยความฝันอันไม่รู้จบของวัยเยาว์

และเมื่อสายลมพัดไหวผ่านม่านอีกครั้ง องค์ชายก็หลับตาลงอย่างสงบ ราวกับจะพักผ่อนหลังภารกิจอันสำคัญ… รับตำลึงสามสิบเหรียญในยามเฉินของวันสิ้นเดือน

รับ - เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง

LiuRuxuan ดี

รับเบี้ยหวัดประจำเดือน

31 เดือน 7  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามเฉิน < 07.00  น. - 09.00 น. >

ยามเฉินเปิดม่าน เหล่านกกระเรียนขาวที่เคยเกาะนิ่งบนยอดสนเขียวก็พากันกางปีกโบยบินสู่ฟากฟ้า เสียงสายลมลอดช่องหน้าต่างลายแกะสลักของตำหนักตงเฉินดังแผ่วคล้ายกล่อมขับบทเพลงจากแผ่นหลังสวรรค์ ต้นหลิวเรียวระริกไหวเป็นสาย 

ภายในตำหนักชั้น กลิ่นกำยานที่เพิ่งจุดลอยคลุ้งทั่วห้องโถง บนโต๊ะน้ำชา มีถ้วยหยกบรรจุน้ำชาชิงเซวียนอุ่นๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่น ด้านหนึ่งของห้อง เด็กชายผู้หนึ่งนั่งทอดกายพาดไปกับพนักพิงไม้จันทน์แดง เบื้องหน้าคือเบี้ยหมากล้อมที่เจ้าตัวเล่นไว้ค้างกลางกระดาน ใบหน้านวลผ่องราวหยกขาวยังคงรอยครุ่นคิด ดวงตาคู่งามดั่งผลหลี่สุกหม่นจ้องนิ่งอยู่บนหมากเม็ดหนึ่ง ครู่ใหญ่เขาก็หยิบขึ้นวางลงอย่างเงียบเชียบ

เช้านี้แสงแดดยังมิทันส่องถึงกึ่งคานไม้ เด็กน้อยก็แต่งกายเรียบร้อยสวมเสื้อคลุมแพรไหมปักลายเมฆมงคลด้วยด้ายทอง ทับด้วยเสื้อชั้นนอกสีฟ้าครามขลิบเงินปลายแขน ด้านข้างสะโพกผูกอั่งเปาสีแดงไว้แน่นหนา ดูสง่างามตามตำแหน่ง 

หรูเสวียนเอนตัวเล็กไปพิงหมอนข้าง ทำปากพึมพำเบาๆ ราวกำลังนับวันเวลาที่ยังเหลืออยู่

"วันนี้สิ้นเดือนแล้วสินะ... "

เสียงใสเอ่ยออกมาเบาๆ คล้ายบ่นแต่ไม่ได้ถือสาหนัก หน้าตาแจ่มใสที่หันไปทางประตูใหญ่บ่งบอกว่ารอคอยสิ่งใดอยู่ชัดเจน เขายกถ้วยชาเล็กๆ ขึ้นจิบ มือเรียวขาวราวหยกกุมถ้วยไว้อย่างอ่อนโยน ครู่หนึ่งขันทีหนุ่มผู้หนึ่งรีบร้อนเข้ามาด้านในด้วยท่วงท่าผิดแผกจากปกติ ชายผู้นั้นนุ่งชุดขันทีกรมพระราชวังชั้นกลาง ผ้าโพกหัวแน่นหนาแต่เหงื่อผุดซึมรอบไรผม

เมื่อเห็นองค์ชายน้อยนั่งนิ่งอยู่ตรงปลายโต๊ะ ใบหน้าเปื้อนรอยแย้มบางไม่กล่าวสิ่งใด ขันทีผู้นั้นรีบคุกเข่าคำนับทันที เสียงกราบกรานนุ่มนวลดังขึ้น

“ทูลองค์ชาย กระหม่อม นำเบี้ยรายเดือนจากคลังหลวงมามอบถวายพ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าตัวควักถุงผ้าสีแดงจากอกเสื้อ วางลงบนถาดทองขนาดเล็กที่วางอยู่ข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ภายในมีเสียงทองกระทบกันเบาๆ ชวนให้รู้สึกกระหยิ่มใจ แต่หรูเสวียนกลับไม่ยื่นมือออกไปแตะต้องในทันที เขาแค่มองถุงผ้าเล็กนั้นนิ่งๆ ดวงตากลมใหญ่สั่นระริกเล็กน้อยคล้ายรออะไรบางอย่าง

ขันทีก้มหน้าก้มตา มือแนบพื้นใจเต้นตึกตัก รู้ดีว่ากับองค์ชายน้อยตรงหน้าแม้จะอ่อนเยาว์แต่หาใช่เด็กธรรมดาไม่ การเอาใจผิดจังหวะอาจต้องกลายเป็นคนไร้ลมหายใจโดยไม่รู้ตัว

“สามสิบตำลึงทอง...” เด็กชายกล่าวเสียงแผ่ว

“พ่ะย่ะค่ะ เบี้ยหวัดรายเดือนของพระองค์ตามที่บัญชีคลังหลวงระบุไว้แน่นอน กระหม่อมได้นำมาครบถ้วนโดยมิได้ขาดตกบกพร่องเลยสักตำลึงพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีหนุ่มรีบร่ายรายงานน้ำเสียงสั่นน้อยๆ

องค์ชายโน้มกายมาข้างหน้าเล็กน้อย มือขาวบางยื่นไปหยิบถุงผ้าแดงขึ้นมาพลิกดู กลิ่นผ้าฝ้ายผสมกลิ่นทองจางๆ ลอยแตะจมูก เขาหยิบตำลึงทองเม็ดหนึ่งขึ้นมาหมุนในปลายนิ้ว แล้ววางกลับลงไปอย่างไร้เยื่อใย

หรูเสวียนกระดิกปลายนิ้วไปมาอย่างไร้อารมณ์สายตายังจับจ้องขันทีตรงหน้าโดยไม่กล่าวอะไรอีกพักใหญ่ แล้วจึงวางถุงทองลงช้าๆ กลับไปยังถาด

เมื่อร่างของขันทีลับหายไปพ้นประตู ตำหนักก็กลับคืนความเงียบอีกครา เด็กชายในอาภรณ์ฟ้าครามยกมือลูบถุงผ้าแดงเบาๆ เสียงหัวเราะแผ่วในลำคอคล้ายมองทุกอย่างเป็นเพียงละครฉากหนึ่ง

ใบหน้าขาวผ่องเชิดขึ้นเล็กน้อย แสงแดดยามเช้าทาบผ่านกรอบหน้าต่างจับต้องบนแก้มเนียนละเอียด เด็กชายที่ดูอ่อนวัยดั่งบุปผาแรกแย้มกลับแฝงไว้ด้วยสติปัญญาราวผู้ใหญ่หลายคนยังมิอาจเทียบ เหล่าขันทีข้าหลวงที่แอบมองอยู่ห่างๆ ต่างพากันหลบสายตา มิกล้าส่งเสียงรบกวนแม้แต่น้อย

หรูเสวียนขยับตัวลุกขึ้นด้วยท่วงท่าสง่างามแต่เต็มไปด้วยความคล่องแคล่ว แววตาสุกใสฉายแววกลอุบายบางอย่างที่แม้ผู้ใหญ่ยังยากคาดเดาได้

เบี้ยหวัดสามสิบตำลึงทองถูกหยิบไปเก็บไว้ในกล่องอย่างดี มือขาวหยิบกล่องเล็กขึ้นแล้วเดินไปยังลานหน้าตำหนัก ด้านนอกสายลมโบกอ่อนๆ เขายืนนิ่งพลางทอดสายตาข้ามกำแพงสวนไปไกล ดอกไม้บานสะพรั่งในสวน ตำหนักเงียบสงัดราวเฝ้ารอเหตุการณ์ถัดไป

 

รับ- เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง

Kexin ดี

วันที่ 24 เดือน ชีเยว่ (สิงหาคม) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

รัตติกาลแห่งวันสารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 เมฆหมอกบางลอยคลอเหนือกำแพงวัง เสียงขลุ่ยยามค่ำของทหารเวรประจำย่านห่างออกไปดังพร่า แต่ในเงาสลัวของทางเดินหินอ่อนซ่อนเร้น เสียงฝีเท้าของ องครักษ์ลับ กำลังเคลื่อนผ่านราวเงา พวกเขาสวมชุดดำคลุมยาว ก้าวไปอย่างรวดเร็วและเงียบกริบ ราวกับไม่ต้องการให้แม้แต่ลมพัดใบไม้กระซิบถึงร่องรอย สิ่งที่พวกเขาแบกอยู่คือเกี้ยวไม้แกะสลักลายเมฆมังกร ตัวเกี้ยวเล็กนักคล้ายแท่นบรรจุเครื่องบูชามากกว่าของที่ใช้โดยมนุษย์ ทว่าด้านในคือห่อผ้าสีทองอ่อนที่วางอยู่กลางเบาะผ้าไหมละเอียด นั่นคือองค์ชายที่เพิ่งประสูติ หลิว เค่อซิน พระโอรสสายตรงแห่งพระเจ้าฮั่นอู่ตี้

ไม่ปรากฏแม้เงาของจักรพรรดิหรือพระมารดา ลู่กุ้ยเฟย ที่มาส่ง มีเพียงราชองการลับที่ปิดผนึกตรามังกร ระบุชัดว่า “องค์ชายต้องไปยังตำหนักตงเฉิน ห้ามให้ผู้ใดนอกเหนือรู้เห็น” ข้างนอกวังมีแต่ข่าวลือว่า สนมลู่ให้กำเนิดโอรสแล้วอ่อนแรง ต้องปิดตำหนักพักฟื้นยาวนาน…แต่ไม่มีใครรู้ความจริงว่าพระกุมารถูกส่งออกมาแล้ว

องครักษ์ลับเคลื่อนทัพเล็ก ๆ ผ่านประตูหินทิศเหนือ เข้าเขตตำหนักตงเฉินที่ตั้งตระหง่านเงียบสงัด อาคารเรือนสร้างด้วยไม้ขัดเงาสลับหินอ่อน ขับเน้นด้วยสวนบุปผาที่ล้อมรอบ บึงน้ำกลางตำหนักสะท้อนแสงจันทร์ระยิบระยับ พืชพันธุ์ที่เติบโตอยู่ล้วนทนทานแปะก๊วย เหมย และตู้เจวียนยืนต้นเฝ้าทางเดินดุจผู้พิทักษ์เงียบงัน

เมื่อก้าวเข้าสู่เขตเรือนพักใหญ่ องครักษ์หยุดลงพร้อมกัน ก้มศีรษะถวายความเคารพต่อราชโองการ ก่อนยกเกี้ยววางลงตรงแท่นหินกลางห้องรับรอง บรรยากาศรอบกายสงัดเกินบรรยายราวกับวังทั้งวังหายใจร่วมกับความลับนี้ เบาะผ้าไหมสีทองขยับเล็กน้อย องค์ชายเค่อซินที่เพิ่งประสูติได้เพียงหนึ่งสัปดาห์ เปลือกตาเล็กค่อย ๆ สั่นไหวตามแรงแห่งพรที่เทพซ่างกู่ประทานไว้ พรแห่งการเติบโตเร็วราวปาฏิหาริย์ แววตาใสที่กำลังจะลืมขึ้น ไม่รู้เลยว่า ชะตาของเขาจะเดินไปบนเส้นทางที่ไม่มีผู้ใดหยั่งถึง

Kexin ดี

วันที่ 30 เดือน ปาเยว่ (กันยายน) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน ณ ตำหนักตงเฉิน วังหลวง ฉางอัน

แสงแดดยามบ่ายลอดเข้ามาที่ลานตำหนักตงเฉิน เงาของต้นแปะก๊วยทอดยาวลงบนพื้นหิน องค์ชายหลิว เค่อซินกำลังร่ายกระบี่อย่างสนุกสนาน แก้มยุ้ยกระเพื่อมไปตามการหมุนตัว แม้ฝีมือยังไม่มั่นคงนัก แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความสุขที่ได้ทำสิ่งนี้ พี่เลี้ยงแม่นมยืนมองพลางกังวล สีหน้านางเต็มไปด้วยความหวั่นไหว เพราะพักหลังองค์ชายดูเหมือนจะคิดอะไรในใจเสมอ ทั้งเงียบลง ทั้งครุ่นคิดเหมือนมีความลับที่ไม่ยอมบอกใคร

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าก็แว่วดังมาจากประตูตำหนัก ขันทีสูงวัยในชุดกรมพระราชวังเดินเข้ามาพร้อมกล่องไม้ลายมังกร เขาก้มศีรษะแล้วเอ่ยเสียงนอบน้อม “กระหม่อมจากกรมพระราชวัง นำเงินที่พระราชสำนักจัดสรรสำหรับองค์ชายมาให้พ่ะย่ะค่ะ เป็นเบี้ยหวัดประจำองค์ชายซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ ขอได้โปรดรับไว้”

เด็กน้อยหยุดร่ายรำกระบี่ หันกลับมาอย่างสงสัยแล้วก้าวเท้าเล็ก ๆ เข้าไปรับกล่องเองเป็นครั้งแรก รอยยิ้มกวน ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าพร้อมคำพูดตามสไตล์ที่ปากมอมจนพี่เลี้ยงแทบจะเอามือปิดปากไม่ทัน “โอ้โห เงินตั้งสามสิบตำลึงทองเชียว! แหม่ โชคดีจริง ๆ เลยนะข้าเนี้ย คิดว่าจะเอาไปเล่นลูกเต๋าได้สักกี่โหลกัน” เค่อซินยักคิ้ว แก้มยุ้ยยกขึ้นพลางหัวเราะคิกคักราวกับเจอของเล่นชิ้นใหม่ 

ขันทีได้แต่ก้มหน้ากลั้นหัวเราะ ขณะพี่เลี้ยงถอนหายใจเสียงดัง องค์ชายยังเด็กแท้ ๆ แต่พูดเหมือนเจ้าพ่อพนันเพิ่งชนะรางวัลใหญ่มิได้นะเพคะ นางไม่รู้ว่าควรจะห้ามหรือตามใจดี องค์ชายกอดกล่องเงินแนบอก หมุนตัวกลับไปทางลานฝึกพลางพูดอารมณ์ดี 

“เอาล่ะ มีเงิน มีของเล่น แล้วก็มีกระบี่ด้วย แบบนี้ชีวิตก็ครบรสแล้วใช่ไหมเล่า?” คำพูดของเขาเรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากขันทีและบ่าวไพร่ที่อยู่รอบ ๆ แม้ในใจพวกเขาจะคิดเหมือนกันว่า องค์ชายผู้นี้ช่างไม่ธรรมดาเอาเสียเลย ทั้งความฉลาด ทั้งความเจ้ากวน มีครบจนเกินเด็กวัยนี้นัก

รางวัล : 30 ตำลึงทอง เบี้ยหวัดรายเดือน

LiuRumei ดี

ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫

แสงแดดอุ่นยามสายสาดส่องลอดม่านไหมบางเบาเข้ามาในห้องน้อยกลางตำหนัก ที่ซึ่งองค์หญิงน้อยผู้หนึ่งกำลังกลิ้งตัวอยู่บนเบาะนวมอย่างเกียจคร้าน เสียงสายลมพลิ้วพัดพาดอกท้อให้ร่วงหล่นลงมาทีละกลีบสองกลีบ ลอยผ่านหน้าต่างลงมายังพื้นดินเบื้องล่าง

“ อื้อ… วันนี้วันอะไรนะ… ” เสียงใสเอ่ยละเมอ ขณะเจ้าตัวซุกหน้าลงกับหมอน

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าของคนที่คุ้นเคย เห็นว่าตอนนี้แทบจะนึกครองวังหลวงไปแล้ว นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน จางกงกง นั้นเอง เสียงดังมาจากด้านนอก แม้แต่สาวรับใช้ในเรือนก็ยังเงียบ

“ วันนี้สิ้นเดือน… มิทราบว่า องค์หญิง ตื่นแล้วหรือยังเพคะ… ”

ยังไม่ทันตอบรับเจ้าตัวก็ถลาไปยังฉากกั้น เปลี่ยนจากชุดนอนเนื้อบาง เป็นอาภรณ์แบบเรียบ แบบเร่งด่วนกระพริบตาเร็ว ๆ ส่องกระจก ตรวจผม ให้เรียบร้อย

และเพียงไม่อีกอึดใจ ควันธูปยังไม่ทันจาง ร่างเล็กในอาภรณ์เรียบร้อยก็ปรากฏตัวหน้าประตู 

" มาแต่เช้าเลย เรากำลังจะไปเข้าเรียน มีเรื่องอันใด " หรูเหมยที่ทรงแกล้งว่าขยันเรียน ทำท่าทางจะไปเข้าเรียน ในยามเช้า ทั้งที่จริงเธอพึ่งจะขุดร่างบางของเธอขึ้นจากเตียง

“ มาทูลให้ทราบเรื่องเบี้ยหวัดเพคะ " อีกฝ่ายไม่พูดเปล่า วางถุงเงินประจำเดือนลงที่ด้านหน้า เหมือนจะจบแต่ยังไม่จบดี เพราะอยู่ๆ อีกฝ่ายก็หยิบม้วนกระดาษออกมา

“ และนี้เป็นพระบัญชาจากฮ่องเต้… ” หรูเหมยถึงกับลอบกลืนน้ำลาย

“ ทรงให้ตรวจสอบผลการเข้าเรียนขององค์หญิงอย่างใกล้ชิดในแต่ละเดือน และเดือนนี้… ” เขาเงียบไปเล็กน้อย มองตรงเข้ามาในดวงตา หรูเหมยที่รู้ตัวว่า น่าจะไม่รอดแล้ว สายตาของร่างบางนั้นหลบทันที

“ ขาดเรียนไป 9 วัน สายอีก 10 วัน แอบหนีไประหว่างเรียนอีก 4 วัน เข้าเรียนเต็มวันเพียง 2 วัน เท่านั้นเพคะ ”วันที่ไม่ได้กล่าวนั้นก็นับเป็นวันหยุด 

หลังการแจ้งความเงียบปกคลุมห้อง และเพื่อทำลายความเงียบนั้นหรูเหมยหัวเราะแห้ง ๆ 

“ อะ...เอ่อ… ก็เรามีเหตุผลนะ บางวันเราก็ไม่สบาย บางวันลมแรง เราเลย..... ”

" หากเดือนหน้าองค์หญิงยังเอาแต่กลิ้งอยู่กับเบาะอีก คงจะต้องหักเบี้ยแล้วเพคะ " เสียงสุดท้ายนั้นเย็นเฉียบยิ่งกว่าลมเหนือ หรูเหมยตัวแข็งไปทันที ก่อนจะแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน

---

รับเบี้ยประจำเดือน -  เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง

เพิ่มเติม

เทพธิดาดอกท้อ - ระงับโทสะ : ยากจะทำให้ผู้คนโกรธ ด้วยความน่ารักสดใสจะทำให้ผู้คนที่กำลังโกรธค่อย ๆ เย็นลง

[NPC-11] จางกงกง - โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

หลิวหรูเหมย

Kexin ดี

วันที่ 30 เดือน ปาเยว่ (กันยายน) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ณ ตำหนักตงเฉิน วังหลวง ฉางอัน (โดนจางกงกงลากไป)

ยามเว่ย แสงแดดยังทอร้อนกรุ่นเคลือบยอดหลังคาตำหนักตงเฉินด้วยประกายสว่างสะท้อนทองแดงอร่าม บนลานฝึกนั้นองค์ชายเค่อซินยังคงร่ายรำกระบี่คู่สลักจันทราอย่างสนุกสนาน แม้ฝีมือยังคลอนแคลนบ้าง แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความเอาจริงเอาจังสลับกับรอยยิ้มซุกซนที่เป็นเอกลักษณ์ เด็กน้อยผู้ไม่ชอบเรียนหนังสือแต่กลับรักการจับดาบและกระบี่ เสียงหัวเราะเบา ๆ แทรกขึ้นเป็นระยะเมื่อกวัดแกว่งกระบี่ผิดจังหวะแล้วเผลอทำท่าขี้เล่นใส่แม่นมจนอีกฝ่ายทำหน้าเหนื่อยใจ

ทว่าบรรยากาศพลันเปลี่ยนไปเมื่อเสียงฝีเท้ากระชับมั่นคงดังสะท้อนมาจากโถงตำหนัก จางกงกง ปรากฏกายด้วยชุดขันทีปักลายทองแดงสีเข้ม ท่วงท่าสงบนิ่ง ข่มขวัญผู้พบเห็นโดยไม่ต้องออกแรง เขาเดินถือหีบเงินสำหรับเบี้ยเลี้ยงในมือ มุ่งตรงไปยังเรือนพำนักของเว่ยจางกงจู่ หลิวหรูเหมย พี่สาวแท้ ๆ ขององค์ชายเค่อซินที่มักเอาแต่ใจและชอบหลบเลี่ยงตำราการเรียน

เค่อซินหยุดร่ายรำชั่วขณะ มองตามร่างสูงเพรียวของขันทีผู้นี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นในดวงตาอันสดใส เขาเองรู้ดีว่าแม่นมทั้งหลายต่างหวาดระแวงต่อกงกงผู้ใหญ่ผู้นี้นัก เพราะไม่เพียงเป็นมือขวาของฮ่องเต้ หากยังเป็นจงฉางชื่อผู้กุมอำนาจเหนือขันทีทั้งวัง เสียงลือเสียงเล่าขานถึงความเย็นชาและการกระทำอันเลือดเย็นในเงามืดก็ลอยมากระทบโสตประสาทอยู่บ่อยครั้ง

เด็กน้อยเอียงคอเล็กน้อย ยกกระบี่คู่ขึ้นพาดบ่าด้วยท่าทางเจ้าสำราญ รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงพึมพำแผ่วเบา "อืม…กงกงผู้นั้นอีกแล้วรึ พี่สาวข้าโดนดุอีกแน่เลย"

แม่นมที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบยกมือกดบ่าองค์ชายเบา ๆ ราวกับขอร้อง "องค์ชาย อย่าเอ่ยวาจาเช่นนั้นออกมาดัง ๆ เพคะ จงฉางชื่อหาใช่คนที่ควรจะล้อเล่นด้วยไม่" แต่เค่อซินเพียงหัวเราะคิกเล็กน้อย ยกกระบี่หมุนเล่นราวกับเด็กซุกซนไม่รู้ร้อนรู้หนาว รอยยิ้มในแววตากลับคล้ายเจือแววท้าทายบางอย่าง เขายกมือเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก พลางหันกลับไปยังลานกว้างอีกครั้ง แล้วร่ายรำกระบี่ต่อไป ราวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นเพียงภาพชวนขบขันในยามบ่ายที่อากาศอบอ้าวเท่านั้น แต่ลึก ๆ แล้ว เขารับรู้ได้เองว่า…เงาที่ทอดยาวของขันทีจงฉางชื่อนั้น ไม่ใช่เงาที่ใครจะก้าวล่วงได้ง่ายดาย และสักวันเขาเองก็อาจต้องเผชิญกับสายตาเยียบเย็นคู่นั้นโดยตรง

@LiuRumei 

จางกงกงยืนนิ่งในเงาสลัวของห้อง ขณะดวงตาคมกริบจับจ้ององค์หญิงหรูเหมยอยู่เนิ่นนาน ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ สุภาพอ่อนน้อม แต่แฝงความหมายบางอย่างที่ยากเกินอ่านออก “เช่นนั้นวันนี้… มิต้องทรงเข้าเรียนกระมังพะย่ะคะ” เสียงนั้นราบเรียบแต่แฝงด้วยอำนาจของผู้ที่ไม่อาจขัดขืนแม้จะสุภาพกับผู้มีตำแหน่งสูงกว่าก็ตาม “ข้าจะพาองค์หญิงไปยังสถานที่แห่งหนึ่งนอกวัง จะทรงถือว่าเป็นการพักผ่อนก็ได้”

@LiuRumei 

จางกงกงเห็นปฏิกิริยานั้นกลับไม่เร่งเร้า เขาขยับกายเล็กน้อย เสมือนนักล่าที่คอยเฝ้าตามเหยื่ออย่างใจเย็น ก่อนทอดคำต่อมาอย่างอ่อนโยนราวกับจะเอาใจ “พระองค์มิต้องกังวลไป ข้าจะพาองค์ชายเค่อซินไปด้วยพะย่ะคะ ศาลาจื่อเถิงฮวาในฤดูใบไม้ร่วงงดงามนัก หากพระองค์ได้ทอดพระเนตร อาจทำให้ทรงอารมณ์ดีขึ้นหัวสมองปลอดโปร่ง” จางกงกงกล่าวอย่างราบเรียบ แต่ทุกถ้อยคำประหนึ่งเป็นตาข่ายบางที่คลุมปกคลุมโดยรอบ

@LiuRumei 

ตอนที่เค่อซินได้ยินสิ่งที่เขาทำไม่ใช่การกลัวแต่อย่างใดกลับทำเพียงยักไหล่ หัวเราะเบา ๆ ใต้แสงอ่อนของยามกลางวัน “ข้าก็ไม่รู้สิขอรับ ถ้าโดนฆ่าก็น่าสนใจนะท่านพี่อหญิงแต่เราสองมิใช่คนไร้ค่าเสียหน่อย” เขายกนิ้วเคาะปลายคางตนเองอย่างครุ่นคิดในที “ท่านงามเลิศถึงเพียงนี้ ต่อให้เขาอยากกำจัดก็มิคงทำลายของล้ำค่าเช่นท่านทิ้งอย่างไร้ประโยชน์หรอกขอรับ ส่วนข้า… อย่างน้อยก็เป็นหมากตัวหนึ่งที่มีค่าพอให้เขาใช้คุม หมากเช่นนี้ ไม่มีใครโยนทิ้งง่าย ๆ หรอก” คำพูดของเด็กน้อยที่เพิ่งมีรูปกายแค่ราวหกขวบแต่ท่วงทีและความคิดเกินวัย จนยากจะหาสิ่งใดมาหักล้างหาเหตุผลของการกระทำได้

ด้านหน้าจางกงกงก้าวเดินช้า ๆ อย่างสงบ สายตาไม่หันกลับ แต่โสตประสาทจับชัดทุกคำสนทนา ดวงตาคมเรียวทอดมองเส้นทางปกคลุมด้วยใบไม้ร่วงแดงชาด ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจเขา เด็กน้อยนั้นแม้ปากจะพร่ำเล่น แต่คำพูดกลับแทงลึกถึงความจริงดุจคมกระบี่ สำหรับเขาแล้วทั้งองค์ชายและองค์หญิงยังมีคุณค่าสำหรับต้าฮั่นและฝ่าบาทนัก… จะฆ่าทิ้งไปให้เสียเปล่าหรือ? นั่นเป็นเรื่องโง่เขลาที่เขาไม่อาจกระทำ

เพียงปลายหางตาที่กวาดกลับมา จางกงกงก็เห็นเค่อซินเหลือบมองตนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์คล้ายท้าทาย เขาเพียงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มที่ไม่อาจเดาได้ว่าคือความพึงใจหรือเย้ยหยัน “องค์ชาย… ช่างมีวาจาที่น่าสนใจยิ่ง” เขากล่าวเบา ๆ คล้ายรำพึงมากกว่าพูดกับใคร 

แล้วจงฉางชื่อก็เดินนำต่อไปอย่างไร้ร่องรอยลังเล ราวกับทุกฝีเท้าคือหมากในกระดานที่จัดวางไว้แล้ว ขณะที่เค่อซินยืนเดินข้างกายท่านพี่หญิงของตนเอง เขาไม่เคยคิดจะไว้ใจในจางกงกงแม้แต่น้อยแต่ด้วยความรู้สึกว่าต้องปกป้องสตรีเขาก็คงไม่มีทางยอมเดินตามเขาไปโดยง่ายหรอก องค์ชายต้องติดตามไปโดยไม่อาจปฏิเสธได้ ความเงียบระหว่างทางกลับเต็มไปด้วยน้ำหนักของความจริงที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ

(จบเหตุการณ์ที่ตำหนัก)

รางวัล: [NPC-11] จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

LiuRumei ดี

วันที่ 30 เดือน ปาเยว่ (กันยายน) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ณ ตำหนักตงเฉิน วังหลวง ฉางอัน (โดนจางกงกงลากไป)

แสงเรื่อสีอำพันที่รอดผ่านม่านโปร่งบนช่องหน้าต่างหลวงกระทบลงยังพื้นหินขาวสะท้อนเงาเย็นเยียบ นางยังคงประทับนิ่งบนแท่นบุผ้าทองคำอ่อนผิวแก้มละมุนราวกลีบเหมยแต้มด้วยสีชมพูอ่อนระเรื่อจากอารมณ์กรุ่นขุ่นที่เพิ่งจางลง

ก่อนหน้านี้ไม่นาน เพียงครู่เดียวเท่านั้น… หรูเหมยที่ทำท่าจะก้าวออกจากตำหนัก เรียวเท้าในรองเท้าปักไหมอย่างดีเหยียบย่างบนแนวอิฐหยกเรียง ลอบเหลียวมองซ้ายขวาราวคนมีลับลมคมใน

มือเล็กกำชายเสื้อแน่น ปลายพัดหยกในมือซ่อนไว้ใต้สาบแขนราวผู้มีแผนการแฝงเร้น ท่าทางคล้ายจะมุ่งหน้าไปยังเรือนตำรา แต่แท้จริงแล้วกลับเลี้ยวอ้อมสู่แนวพุ่มหอมหมื่นลี้ทางด้านหลัง

ทว่า ยังไม่ทันได้หันตัวก้าวพ้นขอบเงาเรือนตำหนัก เสียงฝีเท้ากระชับมั่นคงกลับปรากฏขึ้นจากเบื้องหลังอย่างไร้สุ้มเสียง วูบหนึ่งของสายลมพัดผ่านชายเสื้อ หากวูบต่อมาคือมือเรียวยาวที่แกร่งดุจคีมเหล็กคว้าข้อมือน้อยขององค์หญิงไว้มั่น!

“บังอาจนัก! จางกงกง!” หรูเหม่ยโพล่งขึ้นเสียงสูง ปลายเสียงสะบัดคล้ายจะสะท้อนก้องไปทั่วตำหนัก หันขวับกลับมามองผู้จับตนด้วยดวงตาที่ไม่พอใจนัก

ข้อมือขาวเนียนถูกตรึงไว้ในอุ้งมือขันทีจอมบงการ ดวงหน้าที่เคยแต่งแต้มด้วยแป้งละเอียดนวลบัดนี้แดงขึ้นจากทั้งความโกรธ

“ ….. ”  ไม่มีเสียงใดหลุดจากริมฝีปากของขันทีจาง นอกจากความเงียบเย็นเยียบที่แผ่คลุมยิ่งกว่าเงาไม้ในหุบผา เขาเพียงก้าวต่อไปอย่างมั่นคง

#เหตุก่อนหน้านี้ @Kexin 

“ เค่อซิน…!? ” 

ใบหน้าเจ้าซนของเขายิ้มระรื่นราวกับนี่คือการออกเที่ยว หาใช่ถูกคุมตัวออกจากลานฝึก กระบี่คู่น้อยสะพายข้างหลังยังเปื้อนฝุ่นเบา ๆ จากพื้นลาน เหงื่อยังไม่ทันแห้งสนิทดีด้วยซ้ำ

“ พระองค์มิต้องกังวลไป ข้าจะพาองค์ชายเค่อซินไปด้วยพะย่ะคะ ศาลาจื่อเถิงฮวาในฤดูใบไม้ร่วงงดงามนัก หากพระองค์ได้ทอดพระเนตร อาจทำให้ทรงอารมณ์ดีขึ้นหัวสมองปลอดโปร่ง ” จางกงกงกล่าวอย่างราบเรียบ ก่อนมือนั้นจะค่อยๆปล่อยออก เมื่อเห็นว่า หรูเหมยดูสงบลงบ้าง

เสียงฝีเท้าของขบวนเล็ก ๆ ดังเป็นจังหวะเหนือทางหินยาวที่ทอดตัวสู่ป่าเบื้องหลังวังหลวงสายลมฤดูใบไม้ร่วงหอบกลิ่นแห้งของใบไม้ที่ร่วงปลิวมาจากแนวต้นหลิวข้างทาง เงาของต้นไม้ทอดผ่านพื้นดินไหวระริกดุจม่านบางต้องลม

ดวงหน้านวลยังคงเรื่อสีจากความไม่พอใจระคนกังวลที่ยังมิได้ระบายออก นัยน์ตากลมโตเบือนมองข้างไปยังผู้เป็นน้องชายที่ดูจะเดินเรื่อยเปื่อยราวคนไม่มีความคิดใด ๆ อยู่ในหัว

“ นี้เจ้าจะไม่ถามใดๆเลย? หากจงฉางซื่อหลอกไปฆ่า เจ้าก็จะไปเลยหรืออย่างไร! ” หรูเหมยเอียงศีรษะของตนเล็กน้อย ให้ใบหน้างดงามใกล้ชิดขึ้นพอสมควร พอที่จะได้ยินเพียงสองคน

มือเรียวยกขึ้นกางพัดหยกแผ่วเบา บังใบหน้าเอาไว้ประหนึ่งซ่อนเงาความคิดและริมฝีปาก

“ ใคร ๆ ก็ต่างรู้ว่า… เจ้านี้มันอยากจะยึดวังขนาดไหน… ”  แม้นางจะไม่สนพิธี ไม่ชอบตำรา เอาแต่หลบเร้นไปแอบเก็บขนมกับเลี้ยงกระต่าย แต่ในวังหลวงที่แค่หาวก็มีคนเฝ้ามอง เรื่องใดที่เล็ดลอดผ่านความเงียบ กลับดังก้องในซอกเสียงกระซิบ ดังคำกล่าวที่ว่า หน้าต่างมีรู ประตูมีช่อง ขันทีมีปาก และพวกเหล่าแม่นมก็พูดมากยิ่งกว่าลิงในเขา หรูเหม่ยไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงเสียแต่หันไปทางเค่อซินอีกครั้ง พัดยังคงบังอยู่ครึ่งหน้า ริมฝีปากคลี่ยิ้มจางๆ

 “ ข้าก็ไม่รู้สิขอรับ ถ้าโดนฆ่าก็น่าสนใจนะท่านพี่อหญิงแต่เราสองมิใช่คนไร้ค่าเสียหน่อย ” เขายกนิ้วเคาะปลายคางตนเองอย่างครุ่นคิดในที “ ท่านงามเลิศถึงเพียงนี้ ต่อให้เขาอยากกำจัดก็มิคงทำลายของล้ำค่าเช่นท่านทิ้งอย่างไร้ประโยชน์หรอกขอรับ ส่วนข้า… อย่างน้อยก็เป็นหมากตัวหนึ่งที่มีค่าพอให้เขาใช้คุม หมากเช่นนี้ ไม่มีใครโยนทิ้งง่าย ๆ หรอก ”นั้นคือคำตอบของผู้เป็นน้อง

 “องค์ชาย… ช่างมีวาจาที่น่าสนใจยิ่ง” แม้ว่าเขาจะไม่ได้กล่าว่ากล่าวกับใครแต่จากการพูดนั้นก็พอเดาได้ว่ามันคือการยกย่อใครกัน

" หากเจ้าเป็นหมากในกระดาน ข้าคงเป็นได้เพียงสตรีที่พร้อมจะส่งออกไปเป็นเครื่องราชกระมัง " หรูเหมยกล่าวพร้อมเดินตามเจ้าขันทีจอมยโสนั้นไป ไม่รู้เช่นกันว่าเขาจะพาไปที่ใดกัน แต่จากความคิดเขาไม่น่าจะทำอะไรที่เป็นเรื่องดีเท่าไรหรอก

---

รางวัล: [NPC-11] จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

หลิวหรูเหมย