[ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫]

WeiBin -

06 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 เวลา 9:00



เช้าที่มีเมฆฝนอึมครึม เสี่ยวเว่ยจื่อเดินตรวจตราตำหนักอย่างปกติตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาซ่อนตัวอยู่ในตำหนักจนผู้คนลืมไปแล้วว่ามีหัวหน้าขันทีประจำตำหนักผู้นี้อยู่ เขาเดินไปทั่วตำหนักจนหยุดที่หน้าห้องกุ้ยเฟยที่เป็นเจ้าของตำหนัก
(พระสนมเมื่อใดท่านจะกลับมาวังนี้เงียบเหงาเหลือเกิน) เสี่ยวเว่ยจื่อได้แต่เหม่อคิดแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเหมือนมีเสียงอะไรดังมาจากตำหนัก เสี่ยวเว่ยจื่อรีบพุ่งตัวเข้าไปเปิดประตูออก เขากวาดสายตาไปทั่วจนพบนางกำนัลคนนึงสีหน้าเป้นไปด้วยความตกใจในมือกำปิ่นทองไว้แน่น ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจทุกอย่างสีหน้าเริ่มมืดลง



"บังอาจ!!! เจ้าเป็นผู้ใดกล้าคิดขโมยของพระสนมเด็กๆจับตัวนางไว้" เมื่อกล่าวจบขันทีที่บังเอิญเดินผ่านมาได้ยินก็รีบวิ่งมาจับตัวนางกำนัลผู้นั้นไว้ทันที


"กงกงนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด ข้าแค่เข้ามาทำความสะอาดห้องพระสนมส่วนปิ่นนี่เป็นข้านำติดตัวเข้ามาในวัง" นางพยามเรียกร้องความเป็นธรรมด้วยสีหน้าน่าสงสาร


"นางกำนัลเช่นเจ้ามีสิทธิ์อะไรครอบครองปิ่นทอง ไหนพวกเจ้าบอกข้าสิการขโมยของในวังมีโทษเช่นไร" เสี่ยวเว่ยจื่อหันไปเหล่าขันทีและนางกำนัลที่มามุงดูเหตุการ เมื่อทุกคนได้ยินคำถามต่างก้มหน้าด้วยความสั่นกลัว "ดี!!! ในเมื่อพวกเจ้าไม่กล้าที่จะพูดงั้นข้าจะบอกให้ นำนางไปตัดมือแล้วโยนออกจากวังเสีย" นางกำนัลผู้นั้นได้ยินก็ล้มลงไปกับพื้นทันที"กงกงข้าน้อยบริสุทธิ์ปิ่นนี้มารดาให้ข้าน้อยมาก่อนสิ้นใจข้าเข้ามาทำความสะอาดในห้องพระสนมจริงๆ เสียงเมื่อครู่เป็นข้าน้อยทำของตกขอกงกงโปรดเมตตา" นางร้องไห้โคกศีรษะกับพื้นอย่างรุนแรง เหล่านางกำนัลด้วยกันมองด้วยความสงสาร ขณะนั้นก็มีนางกำนัลคนนึงทนไม่ไหวก้าวมาด้านหน้า "เรียนกงกงยังไงเรื่องนี้ก็ให้หลี่ซั่งกง(หลี่ผู่เยว่)เป็นผู้ตัดสินเถิด"


สีหน้าของเว่ยปินมืดลงกว่าเดิม ข้าเป็นถึงกงกงประจำตำหนักแค่ลงโทษนางกำนัลคนเดียวยังทำไม่ได้ เสี่ยวเว่ยจู่หันไปตบนางกำนัลปากมากผู้นั้นทันที "เมื่อใดกันที่ข้าให้เจ้ายื่นปากมาสอดข้าทำอันใดต้องให้เจ้ามาสอนรึ เด็กๆจับนางกำนัลที่ขโมยปิ่นไปส่งที่กองฝ่ายในและจับนางกำนัลที่ไม่รู้จักที่ตํ่าที่สูงผู้นี้ไปโบยยี่สิบไม้เกิดอะไรขึ้นข้ารับผิดชอบเอง" ขันทีต่างไม่รอช้าปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งคัดในขณะที่บางส่วนก็แสดงสีหน้าหวาดกลัว


"พระสนมออกไปพักผ่อนนอกวังใช่ว่าพวกเจ้าจะหย่อนยานได้ตราบใดที่พระสนมยังไม่กลับวังเรื่องน้อยใหญ่ให้มารายงานข้ากับหลี่ซั่งกงเป็นผู้ตัดสินนี้" พูดจบเสี่ยวเว่ยจื่อก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไปพร้อมเสียงโหยหวนของนางกำนัลที่ถูกโบย