[โรงเงินตราฮันหัวหนงหมิน]

Ximenqing ดี

วันที่ 12 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  13.00




หลังจากที่เด็กหนุ่มลาดตระเวนทั่วป่าก็ไม่เจอศัตรูที่จะทำให้เขาได้สู้เลย เขาก็ตัดสินใจกลับมาที่โรงแลกเงินเพราะเบื่ออยากหางานทำ


"พี่สาวครับ ข้าขอมาทำงานเหมือนเดิมนะครับ งานเดิมเลยได้ไหมครับ" เด็กหนุ่มกล่าวกับพนักงานคนเดิม


"ได้จ๊ะ" พนักงานตอบรับ


เด็กหนุ่มก็ไปทำงานจัดบัญชีเหมือนเดิมใช้เวลาซักพักจนเสร็จงานเขาก็เลิกงานและไปหางานทำที่อื่นต่อ




--------------

ค่าจ้าง: 150 อีแปะ - 10 EXP (รายวัน)

Longyue ดี

CHAPTER 26.10

วันที่ยี่สิบสามเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ

วันศุกร์ ช่วงเวลา 12.30 น.

แลกเงิน

การใช้ชีวิตอยู่ในวังทำให้สถานภาพทางการเงินขัดสนอยู่บ้าง ตำแหน่งเหม่ยเหรินมิใช่งานที่ได้รับเงินดีนัก อีกทั้งการมีชีวิตอย่างต่ำศักดิ์โดยมิถูกคนรังแกข่มแหงก็จำเป็นต้องใช่เงินมาก นางได้ยินจากที่โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงว่าที่ถนนสิบหลี่มีร้านรับแลกเงินตรา จึงคิดจะนำตำลึงเงินมาเปลี่ยนเป็นตำลึงทอง—-

สำหรับนางกำนัลและขันทีที่รับใช้ใกล้ชิดเจ้านายระดับสูง หากตกรางวัลอย่างไม่สมน้ำสมเนื้อย่อมจะถูกดูแคลน ครั้งก่อนที่นางใจป้ำตกรางวัลจางกงกงถึงสิบตำลึงทองก็เพื่อมิให้อีกฝ่ายต้องดูแคลนสกุลตวนมู่ของนาง

ในยามเที่ยงวัน หลงเยวี่ยมาอยู่ที่โรงเงินตราฮันหัวหนงหมิน เจ้าของร้านเป็นหญิงสาวสะคราญโฉมท่าทางเปิดเผย นางสวมชุดตัวน้องสีเขียวกริยาเย้ายวนพริ้มเพรา บนตัวคล้ายมีกลิ่นหอมของดอกกระดังงา “ที่นี่คือร้านแลกเงินตรากระมัง?” 

“ถูกแล้ว” นางเยื้องย่างประหนึ่งนกยูง โบกพัดในมือเบาๆ นัยน์ตาหลังพัดคล้ายพินิจหลงเยวี่ยอย่างสนใจ “สาวน้อยเช่นเจ้าต้องการทำธุรกรรมประการใด”

สาวน้อย? กล่าวตามตรงตัวนางในวัยนี้ในหมู่ชนชั้นสูงอาจจะยังถือว่าเพิ่งเติบโต ทว่าในหมู่ชาวบ้านถือว่าเลยวัยออกเรือนแล้ว คำกล่าว สาวน้อย นี้มิได้ยินมาเนิ่นนานเสียแล้ว

“มาที่ร้านแลกเงินย่อมเป็นเรื่องเงินทอง” ครั้นเห็นสายตาคมปลาบหลงเยวี่ยเอ่ยค้านเล็กน้อย “ข้ามิได้มาจำนำของ”

พูดต่อ

“ข้าเป็นจอมยุทธ์ในสังกัดของชางลั่งถิง นามอวี้ถู ต้องการแลกตำลึงเงินเป็นตำลึงทอง จำนวน 500 ตำลึงเงิน” 

กงยู่คล้ายหัวเราะแผ่วเบา “เข้าใจแล้ว— เจ้ารอสักประเดี๋ยว ข้าจัดการให้เดี๋ยวนี้แล้ว”

แลกเงิน 500 ตำลึงเงิน ---> 50 ตำลึงทอง  @@Admin 

RongXiuying ดี

วันที่ 16 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 12.00 น.

ซิ่วอิงใช้เวลาในช่วงพักของทหารเดินทางออกจากค่ายพยัคฆ์เพื่อแวะมาในเมืองฉางอัน นับเป็นเวลานานพอสมควรที่ซิ่วอิงไม่ได้มีโอกาสแวะไปเยี่ยมเยียนเถ้าแก่เนี้ยแห่งโรงเงินตราฮันหัวหนงหมินเลยถือโอกาสที่มาทำธุระแวะมาหาเสียเลย “เถ้าแก่เนี้ย” ซิ่วอิงตรงไปยังโต๊ะของเถ้าแก่เนี้ยทันทีจะเรียกว่าเป็ยผู้มีพระคุณในช่วงที่นางเพิ่งเริ่มตั้งตัวที่ฉางอันก็มิผิดนัก “เจ้านี่เอง หายหน้าหายตาไปนาน” เถ้าแก่เนี้ยเมื่อเห็นซิ่วอิงก็จำได้ในทันที “ท่านสบายดีหรือไม่?” “ข้าสบายดีงานยุ่งไปบ้าง ไม่มีเจ้ามาคอยช่วยงานข้า ดูสิ…เจ้าสวมเครื่องแบบเช่นนี้เป็นทหารเต็มตัวแล้วใช่หรือไม่” “เจ้าค่ะ วันนี้ข้ามาเยี่ยมท่าน แล้วก็จะมาขอแลกเงิน” “ได้ เจ้าอยากแลกเท่าไหร่?” เถ้าแก่เนี้ยหยิบลูกคิดขึ้นมาเพื่อเตรียมคำนวณ “ข้าอยากและ 100 ตำลึงเงิน เป็น 100,000 อีแปะเจ้าค่ะ” พูดจบซิ่วอิงก็หยิบถุงผ้าที่บรรจุเงินหนึ่งร้อยตำลึงเงินวางไว้บนโต๊ะของเถ้าแก่เนี้ย “เจ้ารอตรงนี้เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมเงินที่หลังร้านมาให้เจ้า” “ไม่ต้องรีบร้อนนะเจ้าคะ ข้ารอได้” ระหว่างที่เถ้าแก่เนี้ยเดินกลับเข้าไปหลังร้าน ซิ่วอิงก็หันมองซ้ายมองขวาก่อนจะหยิบเอาขวดสุราเบญจมาศที่พกมาเปิดฝาเตรียมที่จะดื่มให้ชื่นใจ ฝึกซ้อมในกองทัพมาอย่างเหน็ดเหนื่อยเช่นนี้ก็ควรจะต้องดื่มอะไรให้ชุ่มคอเสียหน่อย นางยกขวดสุราขึ้นกระดกทำสีหน้าราวกับได้ขึ้นสวรรค์ “ไม่นึกเลยว่าแม่นางจะเมินคำแนะนำของข้าเช่นนี้” พรวดดดดด!!! เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากฝั่งประตูทางเข้าของโรงเงิน ซิ่วอิงถึงกับเหล้าพุ่งนางทุบอกตัวเองสองสามที ก่อนที่จะหันหลังไปพบกับร่างของบุรุษปัญญาชนคนดีคนเดิมที่กำลังยืนเอามือไขว้หลังจ้องมองพฤติกรรมของนางด้วยสีหน้านิ่ง “แค่ก ๆ ๆ…คะ…คุณชายตงฟาง!” เสียงของซิ่วอิงถึงกับสั่น แน่นอนว่าตกใจที่โดนจับได้ “ข้าเคยบอกว่าอย่างไร?” คุณชายตงฟางเลิกคิ้วถาม “บะ..บอกว่าให้งดสุราเพราะมันทำให้แผลหายช้า…” ซิ่วอิงก้มหน้าเหมือนเด็กสำนึกผิด นางไม่แม้แต่จะมองหน้าของคุณชายด้วยซ้ำ “แล้วที่แม่นางถืออยู่คืออะไร?” “สุราเบญจมาศ…” นางตอบเสียงจ๋อย “แต่ว่า…ข้าดื่มไปแค่อึกเดียว นิดเดียวจริง ๆ นะเจ้าคะ” คุณชายตงฟางยื่นมือมาทำท่าแบมือเหมือนกำลังขอบางสิ่ง “อะไรหรือเจ้าคะ?” “ส่งมา” “แต่ว่า…” “ไม่มีแต่” ซิ่วอิงเบะปากก่อนจะยื่นขวดสุราเบญจมาศให้กับคุณชายตงฟาง มือของนางยังคงเหนียวเป็นตุ๊กแกไม่ยอมปล่อยมือจากขวดจนต้องฉุดยื้อกันพักหนึ่งคุณชายตงฟางถึงจะยึดขวดสุรามาได้สำเร็จ “ท่านว่างนักหรือไงเจ้าคะ เหตุใดถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ราวกับว่าท่านมีตาทิพย์เช่นนี้” “ข้าก็มาทำธุระในเมืองอย่างเช่นทุกวัน แต่วันนี้บังเอิญเห็นแม่นางผ่านมาเลยแวะมาดู” “บังเอิญเช่นนี้ไม่ต้องแวะก็ได้นะเจ้าคะ” ซิ่วอิงยังมองขวดสุราในมือของคุณชายตาละห้อย “ถ้าเช่นนั้นก็ไม่รบกวนแม่นางแล้ว” คุณชายตงฟางหันหลังเตรียมตัวจะเดินออกจากร้าน แต่โดนซิ่วอิงรั้งไว้เสียก่อน “เดี๋ยว…ทำไมไปง่ายเช่นนี้ ท่านโกรธข้าหรือ?” “ข้าไม่โกรธแม่นางเรื่องแค่นี้หรอก หากแต่ข้ามีธุระต้องไปทำต่อ” พูดจบคุณชายก็เดินออกจากโรงเงินไป เป็นจังหวะเดียวกับที่เถ้าแก่เนี้ยเดินออกมาที่หน้าร้านพอดีพร้อมกับเงินอีแปะตามจำนวนที่ซิ่วอิงขอแลก “มาแล้ว เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียงสนทนาจากหน้าร้าน มีลูกค้าเข้าหรือ?” “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ พอดีข้าเจอคนรู้จักเลยสนทนากันเล็กน้อย” “เช่นนี้เอง นี่เงินของเจ้า” “ขอบคุณเถ้าแก่เนี้ย” ซิ่วอิงรับเงินทั้งหมดมาจากนั้นก็เดินทางออกนอกร้าน เนื่องจากต้องรีบกลับไปยังค่ายพยัคฆ์ให้ทันเวลาฝึกช่วงบ่ายมิเช่นนั้นมีหวังได้โดนโบยจะหลังแตกเป็นแน่

แลก 100 ตำลึงเงิน เป็น 100,000 อีแปะ

[NPC-07] มอบสุราเบญจมาศให้ตงฟาง ซั่ว

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

+15 ความสัมพันธ์ ชา/สุราเกรดม่วง

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

@@Admin 

LiangQingru -

หลังลืมตา ข้าเป็นใคร? 'โรงเงินตราฮันหัวหนงหมิน' ชื่อร้านแลกเปลี่ยนเงินที่อุ่นหนาฝาคั่งด้วยจำนวนผู้คน หลันหรูเดินเข้ามาต่อแถวไม่นานก็ถึงตนเอง "เชิญครับแม่นาง" “ข้าขอแลกตึงลึงทองเท่านี้เป็นตำลึงเงินเจ้าคะ และแลกตำลึงเงินเท่านี้เป็นอีแปะ” นางว่าพลางวางตำลึงทองสิบก้อนและตำลึงเงินสิบก้อนให้อีกฝ่าย เขารับไปไม่นานก่อนจะนำเงิน หนึ่งร้อยตำลึงเงิน และ หนึ่งหมื่นอีแปะให้นาง หลันหรูรับมาและเดินออกไปจากโรงเงินตรา เอฟเฟคพรสวรรค์ลาภลอย : มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่ แลกเงิน 10 ตำลึงทอง = 100 ตำลึงเงิน แลกเงิน 10 ตำลึงเงิน = 10000 อีแปะ

LinYa ดี

วันที่ เจ็ด เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น.

          หลังจากนั้นไม่นานแสงแดดของยามซื่อก็ปรากฎขึ้นมาอีกครั้งแล้วเริ่มทอแสงอย่างงดงามทอดทางปลายชายคาของไม้ไผและไม้งาม โรงเงินตราฮันหัวหนงหมินที่ตั้งอยู่ริมถนนสายกลางของเมืองนครหลวงฉางอันที่ใกล้สถานที่อันอื่น แม้ตอนนี้จะไม่ได้มีหลังคางามหรูหราขนาดนั้น แต่กลับมีกลิ่นยอายของความมั่นคงทางการเงินที่หนักแน่นฝังอยู่ในทุกซองมุมของจวนไม้ขนาดใหญ่สองชั้นที่ได้รับการดูแลอย่างดี มีซุ้มประตูโค้งกว้างพร้อมกับป้ายไม้สีดำสลักชื่อด้วยตัวอักษรสีทองมากมายที่หากไม่อ่านให้ดูก็คล้ายกับศาลว่าความเหมือนกันนะ ทั้งที่ความจริงแล้วสถานที่แห่งนี้ก็คือแหล่งหมุนเวียนเงินของเงินทองในฉางอันแห่งนี้ โรงเงินตราฮันหัวหรงหมินแห่งนี้เดิมที่คือธนาคารเพื่อการเกษตร(และสหกรณ์ แค่ก ๆ ไม่ใช่ ๆ คนละที่) ที่ก่อตั้งขึ้นเมื่อหนึ่งทศวรรษก่อนโดยกลุ่มขุนนางใจดีที่ซึ่งต้องการช่วยเหลือขาวนา สามารถเข้าถึงเงินทุนเพื่อพัฒนาการเพาะปลูกฉะนั้นแล้วนับแต่นั้นมาจึงกลายเป็นทั้งสถานที่เก็บออม ปล่อยกู้ และให้คำปรึกษาแก่เกษตรกรเสียอย่างงั้น และในช่วงหลังได้ขยายบริการสู่สามัญชนทั่วไป กลายเป็นสถานที่ของผู้คนมากมายที่ไว้ใจนำเงินมาฝาก ถอน โอน จ่าย ไม่สิ..ถอน แล้วก็แลก หรือกู้ยืมไปใช้เพื่อประกอบวิถีชีวิตของพวกเขา

          และแน่นอนว่ามันคือสถานที่ทำงานยามสายของหลินหยาเช่นเดียวกัน..

          "สวัสดีค่ะ ข้าหลินหยา มาทำงานที่นี่วันแรกค่ะ" เสียงของเธอเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริงก่อนที่จะก้มหัวให้กับคนที่อยู่ตรงนี้ เงินไม่ดีขนาดนั้นแต่เธอชอบที่นี่นะ คนเยอะอย่างกับมด หลินหยาดังบอกแบบนั้นร่างของเธอปรากฎแบบสุภาพ เสมียงบางคนเหมือนจะหันมองด้วยสีหน้าที่ไม่แน่ใจว่าเธอมาทำงานแบบนี้ทำไมก็ตาม แต่ก็..อาจจะเป็นเด็กที่ต้องการเงินเยอะ ๆ นั้นแหละ สำหรับคนที่ทำงานที่นี่แล้วก็ต่างพากันอมยิ้มง่ายเหมือนกันพอสมควรเลยล่ะ

          "ดีมาก แม่นางไปทำงานเถอะ จัดการเรื่องความสะอาด ฝากทีนะ" เสียงของเจ้าของสถานที่แห่งนี้หรือผู้ดูแลสาวเอ่ยขึ้นบอกกับทางหลินหยา ให้เธอไปทำความสะอาด ส่วนหลินหยาก็พยักหน้าแล้วเดินไปในสภาพชุดผ้าฝ้ายเรียบ ๆ มัดผมรวบหลวม ๆ แล้วเดินกระหยิ่มเข้าไปด้านหลังแล้วออกมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาด มีถังไม้ที่ภายในมีน้ำสะปาดกับผ้าเช็ดที่สะอาดในมือของเธอ มีไม้กวาด อุปกรณ์ทำความสะอาดด้วยเหมือนกัน

          "อะชึบ ๆ ฮึบ"

          เสียงของการทำงานดังขึ้นเรื่อย ๆ หลินหยาเดินแว้บไปแว้บมาที่ห้องทำงานของเสมียนบ้าง หรือห้องด้านในบ้าง บางครั้งก็ปัดฝุ่นที่ไม่มีใครมองเห็นด้วยความเป็นแม่บ้านมืออาชีพเสียเหลือเกิน แม้ว่าปกติจะไม่ค่อยทำก็ตามที ขัดทองเหลืองของประตูให้เรียบร้อย เก็บของในตู้ จากนั้นก็หมุนตัวเร็ว ๆ เหืมอนกับกำลังเต้นระบำอยู่ก็เลยไม่ปาน เธอเดินไปเดินมาแล้วเปิดหน้าต่างให้ลมเข้าจะได้ไม่มีกลิ่นอัก เสียงของเธอเหมือนกับฮัมเพลงเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัวระหว่างปาดผนังไม้ด้วยผ้า

          โอ๊ะ ๆ โอ๊ย ๆ โอ๊ะ ๆ …ไม่เอา ๆ แม่ไม่ให้บอก แค่กกก

          เธอสะบัดตัวไปมาแล้วขยับเช็ดพื้นต่อทันทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่อย่างใด เพียงแต่เหมือนในหัวจะเผลอคิดถึงช่วงที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ เธอไม่รู้ว่าโชคชะตาจะนำพาเธอและเขามาพบกันอีกไหม คนอะไรหล่อชะมัดเลย

         "แม่นางน้อย ข้าฝากขยับไหตรงนั้นด้วยนะ ขยับไปทางอื่นหน่อยมันขวางตู้ใส่เอกสารใหม่" เสียงของชายหนุ่มคนอื่นเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจนิดหน่อยแต่เขาก็ต้องให้เธอทำแหละเพราะตัวเองก็มือกำลังระวิงเหมือนกัน

          "ได้เลยเจ้าค่ะ! สักครู่นะเจ้าคะ.." เธอบอกแบบนั้นแล้วขยับมือวางอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้วเดินไปที่ตู้ตรงนั้นทันทีพร้อมกับชูมือขึ้นนิดหน่อยแล้วขยับมือดันมันไปทางอีกทางหนึ่งแล้วนั่งขัดมันด้วยซะเลย ฝุ่นตัวร้าย จงหายไปซะเถิด หายไปซะ ๆ หลังจากนั้นเธอก็เดินไปทำงานด้วยแต่..

          โคร่มมม

          ร่างล้มหัวคะเมนเสียอย่างงั้น…โอ๊ย เจ็บ..

          คนอื่นดูจะเป็นห่วงหน่อยนะเนี้ยแต่ทว่าทุกคนก็มีงานของตัวเองแถมหลินหยายังเด้งตัวขึ้นอย่างกับตุ๊กตาล้มลุกอย่างรวดเร็ว "ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ..!! สบายมาก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ" เธอเอ่ยขึ้่นบอกก่อนที่จะยิ้มแห้งให้กับคนอื่น ๆ ทุกคนเหมือนจะมีแววตาเอ็นดูอยู่ภายในดวงตาของเขา บางคนยิ้มแล้วหัวเราะนิดหน่อย ไม่เว้นแม้่แต่เจ้าของสถานที่แห่งนี้ที่กำลังจริงจังอยู่กับบัญชีเงินกูเจนขมวดคิ้วเป็นนิสัย ยังอดไม่ได้ที่จะส่งยิ้มบาง ๆ ให้เด็กสาวที่เต็มไปด้วยพลังงานและชีวิตชีวาคนนี้เสียที เพราะว่าเธอดูร่าเริงแล้วก็เป็นมิตรดีนั้นแหละ แม้ว่าจะไม่มีใครรู้ว่าเธอมีอะไรบางอย่างในหัวเยอะมากมายก็ตามที

          ภายในช่วงสองชั่วยาม หลินหยาไม่ได้เพียงแค่ทำความสะอาดแต่ยังจัดประดาษที่เขียนให้เรียบเรียงเป็นของ ทาน้ำมันลูกปิดประตูให้ไม่ส่งเสียงแปลก ๆ ที่ดังเอี๊ยดอ๊านจนน่ารำคาญ พรุ่งนี้คงได้นั่งขัดกระจงเสียละมั้ง ก่อนที่จะออกจากงานง่วงยามสายเธอยังเอ่ยขึ้นเล็กน้อยทิ้งท้ายอย่างสดใสพอสมควรเหมือนกันนะ "วันนี้อยากเจอแมวเดินผ่านจังเลยนะเนี้ย…เห่อ อยากมีเงินจังเลย อยากนอนโรงเตี๊ยมดี ๆ แล้วง่ะ" พึมพำนิดหน่อยจากนั้นก็เอียงตัวเพราะตอนนี้ยังนอนอยู่ที่ศาลเจ้าเอาเสียเลย โคตรแย่จริง ๆ

          หลังจากนั้นคนอื่นก็ยิ้มเล็กน้อย เธอเดินไปรับเงินตามปกติเพราะได้เงินจากที่นี่เป็นครั้งแรกแหละ แต่ก็ไม่เป็นอะไรหรอก สนุกดีนะ…แต่ตอนนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่าลายมือของเธอมันห่วยแตกชิบหายเช้าขั้นหายนะ แบบที่ไก่เมายาบ้ายังบอกว่ามันยังดีกว่าเลย มีเพียงเด็กสาวคนหนึ่งที่ทำงานด้วยรอยยิ้มและพูดกับโต๊ะอยู่ตัวคนเดียวจริง ๆ เลยนั้นแหละ

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

รางวัล: 150 อีแปะ - 10 EXP

LinYa ดี

วันที่ แปด เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น.

ไปทำงานโรงเงินตราฮันหัวหนงหมิน

          ยามซื่อเข้ามาแล้ว แสงแดดเริ่มแรงขึ้นแย่ว ๆ รินไออุ่นที่มาแตะพื้นโลกใบนี้จนผิวถนนที่เป็นหินงามนั้นเริ่มอุ่นและร้อนขึ้นทุกทีเพราะว่าตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีเหมือนกันนะ ดอกไม้งามที่หล่นบนพื้นในตอนนี้มันกลิ้งเบา ๆ ตามแรงลมของหน้าร้อนตอนเช้ายังเหมือนไม่ยอมพื้นเต็มตาสักเสียที หลินหยาเดินมาที่แห่งนี้อีกครั้ง เธอยังไม่ค่อยได้นอนอิ่มนักแต่ก็มาที่นี้ในชุดที่สวมใหม่ และมันก็เรียบร้อยกว่าเดิม กลับการเริ่มต้นวันทำงานใหม่ของตนเองด้วยก้าวเล็ก ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยพลังของความเฉื่อยชาแบบคนที่ยังไม่ได้นอนสักที แต่ความจริงงีบไปประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้ว โชคดีที่โดนปลุก ไม่งั้นจะมาทำงานที่นี่ช้าเกินไป หลังจากนั้นหลินหยาก็เดินทางร้านผ้ามาที่โรงเงินตราฮันหัวหรงหมินอย่างเงียบ ๆ สภาพเหมือนคนที่ง่วงนอนเหมือนกันเพราะเธอได้นอนไปเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง


          หลินหยาเดินเข้าประตูทางเข้าโรงเงินตราฮันหัวหรงหมินในอาภรณ์ผ้าฝ้ายเนื้อดี สะอาดสะอ้าน มัดเอวเรียบร้อย รวบผมครึ่งศีรษะแล้วก็ประดับด้วยปิ่นและดอกไม้เรียบ ๆ ต่างกับทุกคราวราวกับคนละคนไปเลย แววตาก็ไม่ซุกซนเหมือนดั่งเคยเพราะว่านอนไม่ค่อยพอสักทีเลยนิ่งขึ้นมากเลย เรียบร้อยขึ้นนิดหน่อยและมีออร่าคล้ายหญิงจากบ้านที่มีมารยาทที่พึ่งเดินออกมาจากจวนกลางสวนอย่างไรอย่างงั้น ใบหน้าเรียวรูปไข่ ผิวขาวละเอียดประหนึ่งหยกอ่อนแบบตุ๊กตากระเบื้องเคลือบหรือตุ๊กตาหุ่นกระบอกงาม ดวงตากลมโตสดใสดุจตาหงส์แม้จะไม่ได้แต่งแต้มมากนัก แต่กลับสะท้อนความสงบและเฉลียวฉลาด ริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูธรรมชาติ ปิดสนิทอย่างเรียบร้อย ทำให้เธอดูทั้งสุภาพ


          “หืม?...”

          ความสงสัยน่าแปลกใจยิ่งนัก แม้เจ้าหน้าที่ของโรงเงินจะกระพริบตาไปเล็กน้อยเมื่อครู่หนึ่งตอนเธอเดินเข้ามาภายใน แต่หลินหยาทำเพียงก้มลงให้เรียบร้อยแล้วไปเดินประจำตำแหน่งของตัวเองในการทำงาน ทำความสะอาดให้เรียบร้อย และเมื่อเริ่มต้นทำงานก็เป็นอันเข้าใจว่า แม้ว่าหน้าจะเรียบร้อยแต่นิสัยยังคงเป็นลิงกังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเป๊ะเลยแหละตอนนี้..


         "แม่นางหลินหยา..เจ้าก็น่ารักขึ้นแบบสตรีนะ ทำไมยังกระโดกกระเดกเป็นม้าดีดกระโหลกเช่นนี้ล่ะ เจ้าต้องทำตัวให้เป็นกุลสตรีหน่อยสิน่า" เสียงของคนของโรงเงินตราเอ่ยบอกกับหลินหยาเหมือนเดิม ตอนแรกก็คิดว่าเป็นอาหารตาที่ดี ๆ แต่สุดท้ายหลินหยาก็ยังคงเป็นหลินหยาโดนเตือนแบบนั้นเธอก็เบ้ปากนิดหน่อยภายในแต่ไม่ได้แสดงออกมาเพราะบางทีเธอก็แค่อยากจะเล่นสนุกบ้างนี้หน่า? แต่ตอนนี้เหมือนทุกคนคิดว่าเธอกำลังเติบโตเป็นอิสตรีมากขึ้นกว่าเดิม มันก็โอเคแหละ เธอพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจากนั้นก็เดินไปทำงานของตนเองอย่างรวดเร็วเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปแม้สักคราต่อให้ตอนนี้จะแต่งงานผิดแปลกไปจากที่นางเคยเป็นก็ตาม


          หลินหยาเดินลั้ลล้าไปมาที่โรงเงินตราหมุนตัวทำความสะอาด นับเหรียญช่วยคนอื่นบ้าง หลังจากที่โดนบอกแบบนั้นไม่ได้ลำบากใจอะไรหรอก แต่บางทีนะมันก็คิดเหมือนกันว่าหากนางมีความเป็นกุลสตรีสักนิด นางคงจะเหมือนคนปกติมากกว่านี้แน่แท้ แล้วเดินไปบอกทางคนแก่หรือกระทั่งทำให้เด็กซนต้องเงียบปาก บางทีก็โยนของเล่นซะงั้นกลางอากาศเหมือนกำลังอยู่ในตลาดจนอดไม่ได้ ถึงจะเล่น ถึงจะบ่น แต่ก็ทำงานทุกอย่างครบไม่มีผิดพลาดเหมือนเคย ทำงานได้ดี แค่ว่าวันนี้มีมารยาททางสายตาเพิ่มมานิดหน่อย ไม่โดดโลดเต้นจนชายเสื้อฟาดข้าง ๆ หรือไม่หัวเราะลั่นจนเสียงกระเด็นออกมานอกประตูและที่สำคัญไม่เอาเหรียญมาทาบใบหน้าเล่นเหมือนเป็นหน้ากากอีกแล้ว..


          จนกระทั่งเมื่อแตะเวลายามซื่อก็เดินไปรับค่าจ้างประจำวันเหมือนอย่างเคย สตรีวัยงามก็มองหน้าแจกแจงเงินให้ตามปกติ “อันนี้ 150 อีแปะ ตามปกติ วันนี้เจ้าเรียบร้อยผิดหูผิดตาดีนัก ข้าอยากเห็นเจ้าแบบนี้บ่อย ๆ จัง” นางเอ่ยบอกแล้วหลินหยาก็หัวเราะแห้งนิดหน่อย “ข้านอนไม่ค่อยหลับน่ะเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะ” นางเอ่ยแล้วรับเงิน ระบายยิ้มหน้าบานแล้วเดินออกจากโรงเงินตราไปเงียบ ๆ สภาพเหมือนคนเดิมแบบที่รับเงินแล้วหมุนตัวสองรอบจะหายไปเพราะตอนนี้เธอมันเรียบร้อยเกินไปจริง ๆ แต่ยังไงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หลินหยาก็ยังคงเป็นหลินหยาเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน สาวน้อยผู้มีเสียงหัวเราะอย่างง่าย ๆ แต่บางครั้งก็อาจจะคิดไม่ถึงว่าทำไมนางถึงมีความคิดที่แปลกกว่าคนอื่นเขานัก


         หลังจากนั้นหลินหยาก็เดินออกมาจากสถานที่ตรงนั้นโรงเงินตราไม่ใช่สถานที่คนโลภมากอย่างเธอจะอยู่สักหน่อยเพราะเธอไม่ค่อยชอบเท่าไร ทุกอย่างมันล่อตาล่อใจสำหรับคนที่ชอบเงินตราอย่างเธอเหลือเกิน หญิงสาวพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่จนรู้สึกว่าตัวเองก็เหมือนกับคนที่ไม่ดีต่อคนหนึ่ง บางครั้งการเก็บเงินคงจะยาวนาน เธอควรคิดหาวิธีที่ดีกว่านี้ในการทำงานเสียแล้วเพื่อเก็บเงินให้ได้มาก ๆ ท่านพ่อท่านแม่จะเข้าใจไหมนะ? นางคิดฝันว่าสักวันท่านพ่อท่านแม่คงได้พบนางที่ประสบความสำเร็จ แต่ไม่แน่ใจว่าจะเป็นเช่นนั้นหรือเปล่า เพราะนางอาจจะประสบความสำเร็จเมื่อปลายอายุขัยก็ได้ อีกอย่างชาตินี้จะได้แต่งงานหรือไม่ก็ยังไม่รู้เหมือน ...แต่งงานงั้นหรือ? น่าแปลกนัก ตอนนี้นางคิดฝันอะไรอยู่ ใครเล่าจะมาชอบสตรีเช่นนาง? ที่เขียนไม่สวยลายมืออ่านไม่ออก ...


         รู้ถึงไหนอายถึงนั้น...


          ต่อไปไปร้านไหนต่อนะ? ใช่แล้ว ร้านของกินไง หลังจากที่คิดได้เช่นนั้นก็เดินอย่างรวดเร็วไปยังสถานที่ต่อไปเพื่อให้เธอได้ไปทำงานที่ร้านต้่อไปเอาเงินสักกะที ตอนนี้ต้องเก็บเงิน สู้เขาหลินหยา เธอต้องทำได้ เธอต้องทำได้ จงทำดี จงทำดี จงทำดี แค่ก

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

รางวัล: 150 อีแปะ - 10 EXP

LinYa ดี

วันที่ สิบสี่ เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ไปทำงานโรงเงินตราฮันหัวหนงหมิน

          ยามเฉินคล้อยปลาย พระอาทิตย์ยามสายกำลังเลื่อนตัวส่องแสงอ่อนลงบนเหนือเขตกำแพงเมือง หลินหยาสวมเสื้อผ้าเหมือนกับช่วงเช้านั้นแหละผ้าฝ่ายสีอ่อนแล้วก็มีที่รัดเอวของตัวเอง ทำจากผ้าขาวบางเนื้อดี มีจีบพริ้วไหวตลอดแนวชายกระโปรงจนถึงพื้น สะท้อนแสงอ่อนคล้ายละอองหมอกในยามรุ่ง เสื้อคลุมสีฟ้าอ่อน ด้านนอกเป็นผ้าบางโปร่งตกแต่งลวดลายปักละเอียดเป็นรูปเมฆไหลหรือลายดอกไม้ธรรมชาติ ทิ้งปลายชายผ้าอย่างอ่อนช้อยพาดทับช่วงไหล่ หญิงสาวรวบผมทรงเรียบร้อยเป็นหางม้าสูงแบบที่โชว์ช่วงลำคอเรียวขาวหยวกหยกของนางเหมือนเมื่อเช้านี้ แซมด้วยปิ่นไม้กลึมเรียบ ๆ ที่ได้มาจากท่านพ่อและท่านแม่ส่งมาให้ ท่วงท่าก้าวย่างของเธอยังคงสนุกสนานเหมือนเดิม แต่มีแววเร่งร้อนเร่งรีบเล็กน้อยในฝีเท้าของตนเอง เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ตัวว่ามาทำงานสายเล็กน้อยจากปกติเสียอีก

          เพราะหลังจากล้มป่วยไปถึงห้าวันเต็มและสลบแทบไม่รู้สึกตัวจากพิษอาหาร หลินหยาก็กลับมาทำงานที่โรงเงินตราฮันหัวหนงหมินตามปกติอีกครั้ง พร้อมกับแววตาที่ดูแม้ว่าจะเหนื่อยล้าอยู่เล็กน้อยแต่ก็แน่วแน่ขึ้นอย่างน่าประหลาด เธอก้าวเข้าสู่ลานของโรงเงินตราซึ่งมีเสียงโลหะและผู้คนปะทะกันจากการแลกเปลี่ยนเงินตรา เสียงใบพัดหมุน เสียงหัวเราะหยอกล้อของผู้คนที่เจือกันไปทั่ว

          “โอ้..แม่นาง กลับมาแล้วหรอ?” เสียงของชายวัยกลางคนที่เป็นสเมียนคนจหนึ่งดังจากหน้าห้องจดทะเบียน แววตาของเขาเมื่อเห็นหลินหยาก็เต็มไปด้วยความแปลกใจและความโล่งอก หลินหยาจึงยกมือคำนับอีกฝ่ายเล็กน้อยพลางระบายยิ้มหวานงาม สีหน้าของนางยังคงซีดนิดหน่้อยแต่ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ เธอยังคงอ่อนหวานและน่ารัก ดั่งเคย ร่าเริงเหมือนกับทุกวัน “ขออภัยเจ้าค่ะ วันนี้เถ้าแก่อยู่ไหมเจ้าคะ? ข้าไม่ได้ทำงานหลายวันแล้ว พอดีข้าล้มป่วยหนัก แพ้อาหารเข้าไปจนนอนสลบหมดสติไปหลายวันเลยเจ้าค่ะ ไม่มีแรงแม้จะลุกเดินจึงไม่อาจส่งข่าวมาได้เลย” นางเอ่ยบอกสาเหตุของการหายไป

          แน่นอนว่าเป็นเพียงพนักงานชั่วคราวเขาไม่ว่าอยู่แล้วเพราะทำงานเป็นรายวัน ชายคนนั้นมองสำรวจนางอย่างละเอียด ก่อนที่จะยกมือขึ้นโบกเบา ๆ ประหนึ่งจะไล่ความผิดของหลินหยาออกไปจากอากาศที่เกิดขึ้น “โอ๊ย โอ๊ย ๆ ไม่เป็นไรเลยแม่นางเอ้ย ข้าเห็นเจ้าเงียบหายไปหลายวัน ก็เกรงอาจจะเกิดเรื่องร้ายเสียแล้ว ที่แท้ก็ล้มป่วยกระทันหันเองหรือ ดีแล้วล่ะที่ยังกลับมาได้” เขาเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนที่จะเหลือบมองไปยังโต๊ะบัญชีท้ายโรง “วันนี้ยังไม่ต้องทำงานหนักหรอก ไปช่วยคนแถวนั้นจัดเรียงเหรียญอีแปะในลังไว้ก็พอ แล้วค่อยนับอย่างอื่นต่อ ไม่อยากให้เจ้าล้าเกินไป”

          หลินหยาพยักหน้า เธอยกมือขึ้นอีกครั้งคล้ายขอบคุณอีกฝ่าย ท่าทางอ้อนน้อมหากแต่เปี้ยมไปด้วยมารยาท เธอกำลังพึ่งหายป่วยคงจะร่าเริงไม่ได้สักพัก แล้วค้อมศีรษะเล็กน้อยเดินตามคำสั่งนั้นไปอย่างเงียบ ๆ ระหว่างเดินผ่านโถงโรงเงิน หลินหยารู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จับจ้องนางไม่ห่าง ทั้งคนเก่าแก่ที่คุ้นเคยใบหน้าของนาง หรือเด็กฝึกงานคนใหม่ที่ไม่เคยเห็นเด็กสาวที่ดูสะอาดสะอ้านกิริยามารยาทสงบเยี่ยงนี้มาก่อน  แต่ใครจะรู้ว่าที่หลินหยาสงบแบบนี้เพราะว่าเธอแค่กำลังพักผ่อนแค่นั้นแหละ ได้ยินเสียงซุปซิบ ๆ ด้วยแหละ แต่มันก็ดีกว่าการเจอนินทาที่หอว่านหงเหรินแหละ

          หลินหยาไม่ได้ใส่ใจอะไรนอกจากการเดินไปยังห้องด้านหลังแล้วมองลังเหรียญอีแปะวางเรียงราย เธอเริ่มถกแขนเสื้อขึ้นแล้วเริ่มนั่งลงจัดเรียงเหรียญเหล่านั้นอย่างระมัดระวัง เสียงเหรียญดังกระทบกันเบา ๆ เป็นจังหวะที่ต่อเนื่อง มือเรียวยาวของเธอแม้จะยังไร้แรงนิดหน่อยแต่ก็เคลื่อนไหวได้อย่างเป็นระเบียบ ลื่นไหล สมเกับเป็นคนที่ค้นกับการวางจัดวางสิ่งของที่ละเอียดอ่อน

          เมื่อมีคนงานชายเดินผ่านเธอก็จะพยักหน้าให้เล็กน้อย ท่าทางสุภาพนั้นทำให้คนเหล้านั้นอดจะยิ้มไม่ได้ หรือว่าเอ็นดู หรือกระทั่งรู้สึกเกรงใจในท่าทีลึก ๆ แต่คนเก่า ๆ ที่เจอหลินหยาตอนที่กำลังมีสติหรือแบบที่ทะลุปรอดบอกเลยว่าน้องแกแค่กำลังอึนแค่นั้นเอง เจอตอนร่าเริงก็เหมือนลิงเหมือนข้างนั้นแหละ เขาก็เลยคิดว่าเดี๋ยวถ้ากลับมาหายอาการดีขึ้นเดี๋ยวก็ร่าเริงเหมือนเคยแน่ ๆ เลยล่ะนะ

          เวลาผ่านไปช้า ๆ ในอากาศที่คละคลุ้งไปด้วยกลชิ่นของเงิน ผง และเสียงผู้คนเรื่อย ๆ หลินหยายังคงนั่งทำงานเรียบ ๆ เรียง ๆ เงียบ ๆ ไม่เอิกเกริกเหมือนใครคนอื่น ทว่าในความอบอุ่นนั้นมีความเงียบเสียจนคนที่นั่งข้าง ๆ ต่างรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปสุด ๆ ดูสมเป็นกุลสตรีขึ้นมากเลยล่ะ แต่เอาความจริงแล้วคือกำลังมีสมาธิแล้วก็กำลังมึนนิดหน่อยเพราะว่าหากทำพลาดเธอจะโดนมิใช่น้อย หลินหยายังไม่อยากมีปัญหากับที่ทำงานที่ไหนทั้งนั้น เธอยังไม่อยากโดนจับเข้าซังเตแน่นอนล่ะ มันไม่อยากจะโดนขังแล้วนะ เธอไม่อยากทำอะไรแบบนั้น ไม่อยากทำงานพลาดแม้สักนิดก็ไม่อยากทำ

          พระอาทิตย์ค่อย ๆ ละต่ำจนปลายแสงทองสาดส่องลอดหลังคากระเบื้องหยักของโรงเงินตราฮั่นหัวหนงหมิน แสงจาง ๆ นั้นทอดตัวลงบนพื้นไม้และกระสอบเหรียญที่วางเรียงรายตามแนวห้อง ละอองฝุ่นลอยเคว้งในแสงอ่อนราวละอองแห่งเวลา ขณะที่เสียงเคาะบัญชี เสียงโลหะกระทบกัน และเสียงสั่งงานจากหัวหน้าคนงานค่อย ๆ เบาลงทีละน้อย ส่วนหลินหยายังคงจัดเรียงเหรียญอยู่อย่างงั้น ใบหน้าของเธอเหมือนกับว่ายังดูเงียบสงบนะ แต่ความจริงแล้วเธอเผลอหลับในไปประมาณสามสี่รอบแล้วล่ะ เส้นผมข้างที่หูหลุดออกมาจากปิ่นนิดหน่อย มันไหวไปตามแรงลมอ่อนจากหน้าต่าง โรงเงินอาจจะเป็นสถานที่อึน ๆ สำหรับใครหลายคน แน่นอนว่ารวมถึงหลินหยาด้วยล่ะ เป็นสถานที่เธอได้เอาไว้ทำสิ่งเล็ก ๆ ด้วยมือของเธออย่างเห็นได้ชัด

          “แม่นางน้อยหลินหยา” เสียงเรียกจากเถ้าแก่สาวเดินเข้ามา นางกลับมาแล้วพร้อมกับระบายยิ้มให้ แล้วยื่นมือออกมาพร้อมกับถุงผ้าเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงกระทบของเหรียญตรา “ค่าจ้างวันนี้ เจ้าได้ 150 อีแปะนะ ข้าคิดว่ามันยังไม่มากนักหรอก แต่ก็ตามปกติ เห็นเจ้ากลับมาทำงานได้ก็ดีแล้วล่ะ” นางเอ่ยบอก หลินหยาก็ยื่นมือไปรับด้วยความดีใจและนอบน้อม พร้อมกับต้อมศีรษะให้อย่างสุภาพจนหัวหน้าแกแปลกใจกับการกระทำของหลินหยาในตอนนี้ แววตาของนางยังคงฉายแววขอบคุณอย่างจริงใจ แม้ว่ามูลค่าในถุงจะไม่มากมายอะไร แต่กลับรู้สึกเต็มอิ่มในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

          “ขอบคุณเจ้าค่ะท่าน ขออภัยที่ไม่ได้ติดต่อมาก่อนนะเจ้าคะ” นางเอ่ย ส่วนสตรีคนนั้นก็พยักหน้าเห็นแววตาของนางกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม “รีบกลับไปพักเสียล่ะ เจ้าพึ่งหายดี อย่าหักโหมมากนักเลย”

          “เจ้าค่ะ” หลินหยาตอบเพียงสั่น ๆ ก่อนที่จะเก็บถุงเงินเข้ากระเป๋าผ้าเล็ก ๆ ที่สะพายด้านข้างไว้ แล้วเดินออกจากโรงเงินตราเงียบ ๆ หลังจากทำงานชุดสุดท้ายสำเร็จ เธอขยับตัวไปจัดเส้นผมของตนเองด้วยล่ะ เส้นผมถูกรวบครึ่งศีรษะไว้ด้านหลังแบบเรียบหรู มี ปิ่นประดับดอกไม้สีฟ้าประกายเงิน ปักทัดเอาไว้ พร้อมลูกตุ้มหยกเล็ก ๆ ห้อยลงข้างขมับ ถึงแม้ว่าเมื่อครู่จะโดนบอกว่าให้พักผ่อกอว่าหักโหมมาก แต่หลินหยายังมีอีกประมาณสองสถานที่ซึ่งเธออยากไปเพราะไปทำงานที่นั้นเป็นประจำหลายวันแล้ว ไม่อยากให้เถ้าแก่เหล่านั้นเป็นห่วง เพราะงั้นเธอเลยคิดว่าจะไปแจ้งบอกกับพวกเขา แล้วก็ช่วยทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วค่อยไปพักผ่อนแล้วกัน มันคงจะดีมากขึ้นนั้นแหละ เป็นร้านอาหารทั้งสองที่เลยด้วย ....เอาล่ะ พวกเขาคงไม่คิดว่าเธอจะโดนลากไปทำมิดีมิร้ายใช่ไหมนะ? หากมันเป็นแบบนั้นเธอจะกรี๊ดใส่หน้าให้...

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

รางวัล: 150 อีแปะ - 10 EXP

LinYa ดี

วันที่ สิบห้า เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ไปทำงานโรงเงินตราฮันหัวหนงหมิน (พบ ต้าซือถู ตงฟาง ซั่ว)

          แสงอาทิตย์ช่วงสายของยามซื่อทอดผ่านกระเบื้องดินเผาของโรงเงินตราฮันหัวหนงหมินจนเป็นเงาสะท้อนระยิบระยับบนพื้นหินขัดสีซีด บรรยากาศในโรงเงินตรายังคงคึกคักเหมือนทุกวัน เสียงเหรียญตำลึงเงินกระทบกันเป็นจังหวะ เสียงแปรงขัดโต๊ะไม้ เสียงหัวเราะคิกคักของสาวใช้สองสามคนที่แอบเมียงมองทหารเวรยามหนุ่มคนใหม่ที่ยืนเฝ้าหน้าทางเข้า แต่ท่ามกลางนั้นหลินหยากลับเป็นเหมือนขนนกเบา ๆ ที่ลอยฟุ้งไปตามอารมณ์ตนเองมากกว่าใครอื่น

          หญิงสาวในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีอ่อนนั้นเดินย่ำเท้าทะเล้นเข้ามาในโถงทางใหญ่ด้วยสีหน้ายิ้มระรื่นทักทายคนงานขาประจำไปตลอดทาง มือข้างหนึ่งถือผ้าผูกผม อีกมือลูกพุงอย่างอารมณ์ดีจริง ๆ “วันนี้อาการดีเชียวแฮะ..แหม่ะกับการหาเงินเอาไปซื้อของอร่อยกินจริง ๆ” หลังจากที่พูดแบบนั้นก็ระบายยิ้ม เมื่อพูดจบก็โดนพี่สาวคนงานที่อาวุโสกว่าหันมามองหรี่ตาอยากจะพูดเหน็บว่ากินเยอะเดี๋ยวอ้วนกว่านี้หรอกแม่นางอะไรงั้น

          หลินหยาทำเพียงหัวเราะแห้งก่อนที่จะรีบไปหยิบอุปกรณ์ทำงานชั่วคราวของตัวเอง เริ่มนับเหรียญอีแปะกองโต ตรวจสอบตำลึง ทำความสะอาดขอบโต๊ะ จัดตู้จัดถุงผ้า และปัดฝุ่นหีบเหล็กอย่างขยันขันแข็ง แม้จะมีบ่นเล็กบ่นน้อยแต่ก็ทำด้วยใจจริงเสมอ ทุกเหรียญมีค่ากรุณาใช้จ่ายอย่างประหยัดมันคือหนทางแห่งความรวย เก็บเล็กผสมน้อย หรือไม่ก็ขนมแป้งทอดร้อน ๆ หลังเลิกงาน แต่แล้วช่วงปลายของการทำงานขณะที่กำลังจะย่องหนีไปพักข้างถังน้ำเย็นหัวหน้างานก็หันมาเรียก

          “แม่นางน้อย ฝากเจ้าจัดห้องรับรองหน่อย เดี๋ยวจะมีแขกคนสำคัญจะมา” นางเอ่ยบอก หลินหยาหันมองทำสีหน้าเหมือนโดนจับได้ว่าตัวเองกำลังอยากจะอู้งานแปปหนึ่ง ได้ยินเช่นนั้นก็อยากจะทำมือโอเคใส่หัวหน้างานแล้วเบ้ปาก ซึ่งตามปกติก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้หรอก เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบ่นพึมพำ ๆ เข้าไปยังห้องรับรองด้านในสุดของโรงเงินตรา ซึ่งตามปกติไม่ค่อยใช้งานเท่าไร นางเริ่มจากการเปิดหน้าต่างทุกบานให้แสงธรรมชาติลอดเข้ามา ทำให้ฝุ่นละอองเก่าที่ลอยล่องอยู่นั้นหายไป…อะไรเนี้ย ฝุ่นละอองเก่ามันลอยกลางแดดเป็นเส้นริ้วงดงามเชียว

          “อะไรเนี้ย..ห้องเก็บฝุ่นเราะ”

          หลังจากบ่นก็หันไปหยิบผ้าเช็ดฝุ่นชุปน้ำเช็ดไปทั่วทุกโต๊ะ ดึงม่านด้านข้างให้เรียบร้อยพับผ้ารองชาหรูบนโต๊ะกลางใหม่ แล้วหันไปหยิบถ้วยน้ำชาเคลือยลายงามมาเรียงไว้บนถาดไม้ลงรักดำทุกการขยับเคลื่อนยไหวของหลินหยาไม่รวยเร็วแต่เรียบร้อย กระฉับกระเฉงและแฝงความแสบเล็ก ๆ ที่ดูแล้วชวนให้ยิ้มเสมอ ขณะที่ก้มลงเช็ดขาโต๊ะนั้น นางก็ยกชายกระโปรงขึ้นอย่างชำนาญไม่ให้เปื้อนฝุ่น เงยหน้าขึ้นมองรอบห้องตรวจสอบความเรียบร้อยด้วยแววตาเป็นประกาย พร้อมเปรยกับตัวเองว่า “เฮ้อ…เสร็จสรรพ ถ้าได้ขนมเปี๊ยะมะตูมชิ้นใหญ่เป็นรางวัลคงดี…”

          หลินหยาไม่รู้เลยว่า…แขกพิเศษผู้กำลังจะมาถึงห้องนี้ ไม่ใช่ใครอื่น แต่คือบุรุษที่แม้แต่ขุนนางชั้นสูงยังต้องเกรงใจ ต้าซือถู ตงฟาง ซั่ว อุปราชเจ้าปัญญาเพียงหนึ่งเดียว

          หลังจากจัดห้องรับรองจนเงาวับทุกมุม หลินหยาก็ยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างประตู เธอเดินไปตรวจความเรียบร้อย เดินไปหยิบจับ ถูดูว่ามีฝุ่นยังเหลืออีกไหมเพราะหากมันยังเหลือเธอจะโดนหัวหน้างานตีตายอย่างเขียดแน่นอน ซึ่งไม่ดีแน่ หญิงสาวไม่ต้องการแบบนั้น ตรวจตราความเรียบร้อยของทุกสิ่งด้วยสายตาละเอียดประหนึ่งนางเป็นเจ้าของห้องเอง ใบหน้าเปื้อนเหงื่อเล็กน้อยจากการทำงานแต่กลับดูสดใสมีชีวิตชีวาราวกับเด็กสาวเพิ่งวิ่งเล่นใต้ต้นหม่อนยังไม่ทันเหนื่อย แต่ยังไม่ทันที่หลินหยาจะเดินออกไปหยิบผ้าหรือหลบมุมเสียงฝีเท้าจากหน้าทางเดินก็ดังเข้ามาเบา ๆ เป็นจังหวะที่มั่นคง หยุดอยู่ตรงหน้าห้องก่อนที่ประตูไม้จะเปิดออกอย่างนุ่มนวล

          บุรุษคนหนึ่งเดินก้าวเข้ามา เขาสูงโปร่งหน้าคล้ายหยกในหน้าหนาวใบหน้าคมคายสะอาดสะอ้านในชุดยาวสีขาวเงินเข้มตัดลายแพรทองสีเงินฟ้าเรื่อง ๆ ดูเรียบหรูแต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายผู้ดีในยามที่ไม่มีตราอำนาจใดติดตัวแม้แต่น้อย ใบหน้าดูอ่อนเยาว์แต่มีสังสีบางอย่างที่แผ่ซ่านออกมาแฝงความสงบเยือกเย็นลึกนุ่มและชวนให้นิ่งงันเหมือนสายลมกลางฤดูที่ไม่พูดแต่กลับทำให้ดอกไม้บานพร้อมกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ

          หลินหยาหันมองทันที สายตากระพริบถี่เล็กน้อยเหมือนสมองกำลังไล่ทบทวนว่าเคยเจอชายคนนี้มาก่อนหรือไม่ และคำตอบก็คือศูนย์ คือไม่เคยเจอจ้าาา ใครวะเนี้ย จึงรีบยกมือก้มคำนับอีกฝ่ายอย่างสุภาพ “คุณชายเจ้าคะ เชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ”

          เขาพยักหน้าเล็กน้อยแบบคนมีมารยาทก่อนที่จะเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้ตรงตำแหน่งของตนเองที่เปิดให้เห็นแสงอาทิตย์ลอดผ้าม่านอ่อนสาดลงบนแจกันดอกไม้พอดิบพอดีท่าทางแสนสงบอยา่างกับเซียนลงมาเกิด เรียบ ไม่เหลือบมองสิ่งรอบกายเพียงเล็กน้อย เหมือนเคยชินกับการไม่จำเป็นต้องมองอะไร หลินหยามองเขาอึดใจหนึ่งแล้วเดินไปยิ้มบาง ๆ ไม่เข้าใกล้แล้วถามต่อ

          “คุณชายจะรับชาอะไรเจ้าคะ? ชาดอกไม้หรือชาธรรมดี?” เสียงของเธอนุ่มนวลและมีมารยาท

          ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองนางเพียงแวบหนึ่ง สายตาไม่แสดงความตกใจหรือเย่อหยิ่งแม้แต่น้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มเรียบแบบคนมีมารยาทผู้ดี “ชาดอกไม้แล้วกัน” เขาบอก

          หลินหยาพยักหน้าแล้วค้มหัวน้อย ๆ หมุนตัวออกจากห้องอย่างคล่องแคล่วแล้วเดินไปหยิบถาดไม้ขัดมันขนาดย่อมกลางโต๊ะห้องพักคนงานจัดชาด้วยใหม่บรรจุชาดอกเก๊กฮวยอบแห้งลงในที่กรองสีทองเหลืองแล้วรินน้ำร้อนจากหม้อทองแดงลงไปข้างโต๊ะให้กลิ่นหอมฟุ้งคล้ายลอยอ้อยอิ่งมาตามเงาแดด ฃเมื่อเธอกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เสียงฝีเท้าเบา ๆ ราวแมวเดินบนพรมผืนหนา น้ำชาร้อนวางลงตรงหน้าเขาพร้อมคำว่า “เชิญเลยเจ้าค่ะ”

          เขาพยักหน้าเบา ๆ อีกครั้งไม่เอ่ยพูดสิ่งใดต่อ นั่งจิบน้ำชาเงียบ ๆ ราวกับผู้ที่เคยชินกับการหลบเร้นกายอยู่หลังม่านโดยไม่มีใครต้องทักทาย หลินหยาก็ไม่เซ้าซี้ถามอะไรต่อ เธอรู้จักสิ่งที่เรียกว่ากาลเทศะดีว่าควรทำเช่นไร เพราะบางครั้งแขกพิเศษย่อมมีสิ่งที่ไม่ควรสอดรู้สอดเห็นมากกวง่าคนทั่วไป หญิงสาวจึงโค้งตัวออกไปอย่างเงียบเชียบแล้วปล่อยให้ภารกิจต่อจากนี้เป็นของเจ้าหน้าที่ประจำไปแล้วกันนะ เดมื่อคิดดังนั้นหลินหยาก็เดินทางออกมาเธอตรงไปที่ทำงานของตัวเองแล้วกะว่าจะทำงานให้เสร็จเรียบร้อย จนกว่าจะหมดเวลางาน และเมื่อหมดเวลางานเธอก็พบว่าคุณชายคนนั้นกลับไปแล้ว เธอเลยเดินไปเก็บชามแล้วก็จอกชาที่เหลือนั้นเอาไปเก็บล้างตามปกติ เพราะว่าต้องเคลียร์ห้องนี้ให้เรียบร้อยตลอดเวลาเหมือนกันนะเนี้ย


         "ท่านหัวหน้า ข้าล้างเสร็จแล้วน่า เดี๋ยวจะออกงานแล้ว" หลินหยาเอ่ยกับทางหัวหน้างานของเธอเช่นนั้นแล้วจัดเารทุกอย่างให้เรียบร้อยเพราะว่าเธอต้องทำของให้ดีก่อนที่คนอื่นจะมารับงานต่อ แน่นอนว่าหลินหยาก็เป็นแบบนี้แหละั เธอหาววอดนิดหน่อยเดี๋ยวไปทำงานต่อไปดีกว่านะ จะได้หาอะไรกินด้วยเหมือนกัน เมื่อทำเสร็จทุกอย่างก็เดินไปรับเงินอีแปะค่าเงินที่หัวหน้าให้มาให้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็เดินออกไปเงียบ ๆ ท่ามกลางสายตาของคนที่ทำงานว่าทำไมถึงกลับได้ตลอดเลยน่า บางคนอยากให้นางมาทำงานที่นี่ไปเลยแต่คนที่เคยเห็นลายมือหลินหยาบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า อย่าเลย ขอร้องล่ะ

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

รางวัล: 150 อีแปะ - 10 EXP

+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-07] ตงฟาง ซั่ว

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ สิบเจ็ด เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. โรงเงินตราฮันหัวหนงเหมิน

           ยามแสงแดดกลางยามซื่อของฤดุร้อนสาดส่องผ่านม่านบาง ๆ ที่ผูกไว้ด้วยเชือกไหมริมทางเดินในเขตของการค้าอย่างไม่เร่งรีบ คลื่นความร้อนแผ่ไอลอยระยิบระยับบนพื้นหินสีอ่อนที่ทอดยาวไปสู่โรงเงินตราฮันหัวหนงเหมิน สถานที่ที่คึกตักในวันนี้ ทั้งเสียงของเหรียญโลหะกระทบกันในถุงเงิน เสียงกระดานไม้สั่นเบา ๆ จากการบันทึกบันญชี ไปจนถึงเสียงหัวงเราะจือความเหนื่อยล้าของผู้คนที่แวะเวียนมาทำธุรกรรมทั้งวัน แน่นอนว่าวันนี้ก็มีคนแวะเวียนมาพอสมควรเหมือนกันนะเนี้ย เอ่กกก เยอะ คนเยอะพอสมควร ไม่รู้เข้าไปแล้วจะโดนแซวอะไรบ้าง คนที่นี่แซวคนเก่งด้วย

           บานประตูไม้เปิดออกเบา ๆ พร้อมกับร่างเล็กในชุดคลุมสีครามอ่อนปรากฎตัวขึ้น หลินหยาก้าวเข้ามาในโรงเงินตราอย่างคุ้นเคย กลิ่นของกระดาษใหม่และหมึกที่พึ่งเขียนสด ๆ ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เจ้าหน้าที่หลายคนเงยหย้าขึ้นก่อนที่จะยิ้มออกมาเมื่อเห็นเด็กสาวเจ้าประจำที่เดินเข้ามา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มนั้นใครจะจะไม่ได้กัน แต่ส่วนใหญ่จำเพราะความแสบของนาง

          “อ้าว แม่นางหลินหยา วันนี้มาเร็วจัง” หนึ่งในเจ้าหน้าที่ที่สนิทกันทักขึ้นในขณะที่อีกคนหัวเราะเบา ๆ แล้วผงกหัวให้ หลินหยายิ้มรับ "วันนี้ไม่ได้มาทำงานหรอกเจ้าค่ะ...จริง ๆ จะไม่ได้มาสักพักเลยด้วย เพราะข้าไม่ว่างช่วงนี้น่ะ เนี้ยเดินไปบอกคนอื่นด้วยละ"

           "เอ้าาา ไม่ว่าง? หรือมีคนมาขอแต่งเสียแล้วล่ะ!?" เสียงหนึ่งโพล่งขึ้นจากโต๊ะด้านในพร้อมเสียงหัวเราะร่วนตามหลัง ส่วนหลินหยาที่ได้ยินแบบนั้นก็เบ้ปากใส่หน้าทำท่าทางแสร้างทำเป็นหยิ่งยโส “ไม่มีทางหรอกนะ ข้ายังไม่เจอท่านชายที่ถูกใจสักหน่อย”

           “อีกอย้างวันนี้ข้ามาแลกเงินนะ แลก 100 ตำลึงเงิน เป็น 100,000 อีแปะเจ้าค่ะ” บรรยากาศที่เงียบสงบอยู่สักครู่ก็ถูกคลื่นเสียงโห่ร้องแซวกันระลอกหนึ่งแทนที่ เจ้าหน้าที่หนุ่มบางคนถึงกับอ้าปากค้าง คนอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะกันครื้นเครง "โอ้โห เจ้าไปปล้นโรงเตี๊ยมไหนมาเล่า!?" ใครคนหนึ่งถามขึ้นเล่น ๆ ส่วนหลินหยาก็เบ้ปากใส่อีกรอบเลยนี้!!

           “โอ้ยยย พวกท่าน ปล้นอะไรกันเล่าา ข้าทำงานสายตัวแทบขชาดทุกวัน วันหนึ่งวิ่งไปห้าหกร้าน ข้าไม่ได้ให้ตัวเองมีเงินก็เกินไปปะเนี้ย” หลินหยาทำหน้าโอดครวนแบบน่าเอ็นดูใส่อีกคน เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกรอบจนเจ้าหน้าที่อาวุโสต้องไอเบา ๆ เตือนให้ลดเสียงลง หลินหยาส่งกระเป๋าเงินไปให้เจ้าหน้าที่ด้านหน้า แล้วรออยู่ข้าง ๆ ตู้ไม้เตี้ยที่ใช้วางถุงเหรียญ พอเงินถูกจัดเตรียมเรียบร้อย ถุงอีแปะถูกส่งคืนมาหลายถุงจนเธอต้องใช้สองมือรวบไว้

           “เสร็จละ ข้าไปล่ะ” เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เด็กสาวก็โค้งเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะเก็บถุงเงินก่อนที่จะหันหลังเดินออกไปจากโรงเงินตรา กลิ่นไม้หอมดังขึ้นมา เธอสวมไว้ลอยตามหลังของเธอขณะก้าวไปที่ประตู เอาล่ะ ไปไหนต่อวะเนี้ย เหนื่อยจัง เอาล่ะต้องไปที่นั้นไปไล่บอกเถ้าแก่ทั้งหลายว่าจะไม่ได้ไปทำงานที่นั้นสักพัก รอบหน้านะ ฉันจะหมายหัวอีตาใต้เท้าเถียนเฟิงไว้ว่าจะไม่รับงานมันอีก 50 ตำลึงทอง บ้าจริง รอบหน้าขึ้นค่าตัวได้ไหมเนี้ยสัก 100 ตำลึงทอง ไม่มากกว่านี้ก็ไม่ทำงานแล้ว ฮึย อีตาบ้า! มีนน่าหงุดหงิดนัก คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไง ข้าว่าท่านชายเมื่อคืนยังจะหล่อกว่า ท่านชายจ้งชิงนั้นแหละ ฮึยๆๆ หลินหยาบ่นยาวในใจเหมือนเคย แบบที่เธอจะไม่มีทางพูดมันออกมาจากริมฝีปากเด็ดขาดเพราะเธอจะไม่ให้ใครรู้ว่าเธอขี้บ่น

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

รางวัล: -

อื่น ๆ: แลกเงิน 100 ตำลึงเงิน เป็น 100,000 อีแปะ (โอนแล้ว)

LinYa ดี

วันที่ ยี่สิบเอ็ด เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ไปทำงานโรงเงินตราฮันหัวหนงหมิน

           ยามเช้าของเมืองหลวงอย่างฉางอันก็ยังคงต้องกลับมาทำงานเหมือนเดิม วันนี้อบอวลด้วยนกลิ่นของควันจางจางจากไม้หอมที่จุดบูชาอะไรสักอย่างหน้าศาล ช่วงนี้มันช่วงเทศกาลนี้หน่า? วันพรุ่งนี้ไปงานเทศกาลดีไหมนะ? เธอทำท่าคิดระหว่างที่เดินไปยังสถานที่ทำงานรอบต่อไปของตนเอง แสงอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นยอดชายคาเป็นเส้นแสงทองอ่อนขับให้ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าอมส้มอย่างงดงาม บรรดาพ่้อค้าแม่ขายเริ่มตระเตรียมร้านค้ากันแล้ว ทหารยามผลัดเวรประจำประตูเมืองให้เรียบร้อย ทว่ากลางความเร่งรีบเร่งร้อนของเช้าวันใหม่ก็มีเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นอย่างคึกคักจากปลายถนนเสียแล้ว

          “อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ ข้ากลับมาาทำงานแล้วววว” เสียงสดใสของเด็กสาวราวระฆังเงินนั้นดังก้องมาก่้อนร่างของหญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายสะอาดสะอ้านจะเดินมาปรากฎตัวต่อหน้าที่หน้าประตูโรงเงินตราฮันหัวหรงหมินพร้อมกับใบหน้ายิ้มระรื่นและดวงตาที่แพรรวพราวมีชีวิตชีวา หลินหยายกมือขึ้นโบกไปมาทางพนักงานด้านหน้า แม่บ้าน ยันเจ้าหน้าที่ตรวจสอบบัญชีที่อยู่ตรงนั้นทางใกล้ประตูตรงนั้น ทุกคนที่หันมองเจ้าตัวที่เพิ่งปรากฎตัวพร้อมอาการประหลาดใจบนขมขันอย่างเห็นได้ชัด

          “อ้าว นึกว่าจะหายหัวไปนานกว่านี้เสียอีกนะแม่นางน้อย” เสียงหนึ่งจากพนักงานชายวัยกลางคนที่กำลังยืนเช็กเหรียญอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมองมาทาสงหลินหยาพลางพูดหยอกเย้าตามความสนิท “ข้าแอบให้เงินโบนัสกับคนมาทำงานวันอื่นด้วยแหละ หึ” พลางทำท่าทางเหมือนยักคิ้วใส่เธอด้วย

           “จะโหดไปไหมเนี้ยท่านชาย..ฮุ..ก็แค่พักนิดเดียวเอง แค่ยืดเส้นยืดสายในชีวิตเสียหน่อย พูดงี้ข้าจะมาทำงานเอาให้คืนทุนเลยนี้” หลินหยาแกล้งแยกเขี้ยวใส่อีกคนแล้วก็หัวเราะกลั้วเสียงในลำคอเล็กน้อย เธอไม่รอคำประชดประชันเพิ่มเติม รีบวิ่งจ้ำอ้าวเข้าไปด้านในอย่างคล่องแคล่ว พลางพูดลอย ๆ ระหว่างวิ่ง “จะรีบไปทำงานก่อนนะเจ้าคะ ไม่งั้นจะโดนแซวว่าข้าเอาแต่พูดเล่นกับพวกท่านจนไม่ทำงาน เดี๋ยวอดเงินขึ้นมาทำยังไงล่ะ” หลินหยาเอ่ย ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปตรงด้านหลังเพื่อที่จะทำงาน หลินหยานั้นไม่ได้คิดอะไรมากมายสำหรับช่วงนี้หรอกนะ หญิงสาวพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพ่นลมหายใจตัวเองเล็กน้อย เอาล่ะ เริ่มทำงานแบบปกติสักกะที ไม่ต้องมากลัวว่าจตะโดนใครมากดลงเตียงอีกก็ดีเหมือนกันนะเนี้ย? ไม่คิดถึงหรอกนะสำหรับคนที่กดเธอลงเตียง หน้าตาเจ้ายังไม่ผ่านเกณข้า อีกอย่างเป็นบ้านขุนนางกังฉิน ข้าไม่อยบากโดนหางเลขด้วยหรอกนะ

           เสียงฝีเท้าเบา ๆ วิ่งผ่านหอบันทึกบัญชีผ่านห้องเหรียญ เหล่าคนงานในโรงงานต่างโบกมือทักทายหรือส่งรอยยิ้มให้ แม่สาวน้อยคนนี้ถึงจะัหายนหน้าไปสักพักแต่ใครก็รู้จักความแสบนิด ๆ ของเธอดีแหละ ไม่ว่าจะงานหนักงานเบา หลินหยาก็ทำ งานจุกจิก งานคล่องแคล่ววองไวเหมือนแมวป่าฤดูใบไม้ร่วงก็จัดหมด

           และไม่นานหลังจากนั้นเสียงการนับเหรียญอย่างขะมักเขม้นก็ดังขึ้น การเช็ดปัดลังไม้ก็มา การตรวจสอบตำแหย่งถุงเหรียญก็มี การส่งต่อแผ่นเงินก็มีเหมือนกัน ท่าทางแล้วการทำงานครั้งนี้หลินหยาจะชอบไม่น้อยเลยทีเดียวเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เสียงลมเช้านี้เริ่มพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างเสียแล้วล่ะ ทุกคนต่างลงมือกันทำงานในเช้าวันใหม่ให้เหมือนกับทุกวันที่ต้องมาทำงาน แต่บรรยากาศวันนี้เหมือนจะสว่างไสวและคึกคักกว่าเดิมเล็กน้อยแหละนะ เพราะว่ามันมียัยตัวแสบกลับมาทำงานแล้วนั้นเอง หลินหยาทำงานอย่างสนุกสนาน และพอถึงเวลารับเงินก็ไปรับเงินเหมือนทุกทีแล้วจากไปอย่างง่าย ๆ

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: 150 เหรียญอู่จู - 10 EXP