[ยอดเขาหัวซาน] ลานกระบี่เหินมรรคา

LinYa ดี

วันที่ 26 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา (พบ ฉู่ ซ่วนจื่อ)

ยามเหม่าแห่งรุ่งอรุณ แสงแรกของตะวันลอดผ่านยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคาเผยโฉมด้วยความเงียบสงัดในสายลมเย็นอ้อยอิ่ง พื้นหินอ่อนทรงวงกลมถูกขัดจนเรียบลื่น แวววาวสะท้อนแสงสลัวราวผิวน้ำที่นิ่งสนิท รอบลานรายล้อมด้วยซากเรือนตรวจการเก่าแก่ ปราการที่เต็มไปด้วยลวดลายโบราณถูกกัดกร่อนด้วยกาลเวลาแต่ยังคงหยัดยืน ขอบประตูแห่งการลืมเลือนตั้งตระหง่านเหนือผืนนภา เงียบงันดั่งยามที่มันเคยเฝ้าป้องกันโลกเมื่อพันปีก่อน

หลินหยาในชุดเรียบง่ายก้าวเท้าเข้าสู่ลานหินเป็นครั้งที่ 9 เส้นผมดำเงายาวเลยไหล่เล็ก ๆ ของนางพลิ้วตามแรงลมขณะเธอเดินผ่านบันไดหินทีละขั้น ดวงตาคมหวานกวาดมองไปทั่วบริเวณ ทุกเช้าของเก้าวันนี้เธอมาถึงก่อนฟ้าเริ่มเปิดเสมอ และเช่นเคยไม่มีสิ่งใดทำให้หัวใจนางสงบได้เท่าที่แห่งนี้ บรรยากาศช่างแตกต่างจากฉางอันที่เต็มไปด้วยสายตาจับจ้องและความลับนับร้อย บนยอดเขานี้มีเพียงเธอกับลมภูผา หญิงสาวหยุดที่กลางลาน วางกระเป๋าเจ็ดสมบัติลงก่อนนั่งคุกเข่าลงบนพื้นหินเย็นเยียบ หลับตา ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ดั่งกลีบดอกไม้ผลิบานแล้วร่วงโรยไป เธอเริ่มบำเพ็ญจิตตามวิถีที่ได้เรียนรู้

สายลมโบกพัดคล้ายพรมคลื่นกระจาย เสียงกระดิ่งเล็กที่แขวนอยู่กับซากเรือนตรวจการดังแผ่วเบา ลานกระบี่แห่งนี้ถูกเรียกว่า “ดินแดนแห่งการลืมทุกข์” ไม่ใช่เพียงเพราะผู้คนที่มาที่นี่ได้ฝึกฝนปราณกระบี่จนลืมเลือนความเจ็บปวดในจิตใจ หากยังเพราะสถานที่เองราวกับกลืนกลายความเศร้าหมองทั้งหมดลงสู่หินที่บ่มเพาะด้วยเลือดและลมปราณของเหล่านักพรต หลินหยายกมือขึ้นวางบนหัวเข่า ควบแน่นจิตวิญญาณเข้าสู่กระแสปราณในกาย ลมหายใจของเธอค่อย ๆ สม่ำเสมอ ช้าและยาวขึ้น ปราณอุ่นอวลไหลเวียนรอบจุดตันเถียนช้า ๆ แม้เธอจะไม่ใช่ผู้เกิดมาพร้อมพรสวรรค์แห่งกระบี่ แต่ที่แห่งนี้ก็ยินดีรับทุกผู้แสวงหาความสงบ ทุกเช้าภูผานี้จึงรับรู้ถึงการมาของเธอ เงียบงันเหมือนพี่ชายเฒ่าที่เฝ้ามองน้องสาวฝึกฝนอย่างภาคภูมิ

กระนั้น…วันนี้กลับต่างออกไปเล็กน้อย 

เมื่อเธอลืมตาขึ้นหลังผ่านการบำเพ็ญนานเกือบหนึ่งชั่วยาม ร่างหนึ่งกลับยืนอยู่บนขอบลานเหนือเส้นเงาของประตูแห่งการลืมเลือน ดวงตาคู่นั้นทอดมองมาอย่างสงบนิ่ง แม้จะอยู่ห่างไกลแต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนลมที่แทรกผ่านร่างกายได้ในพริบตา เส้นผมยาวสีดำขลับของผู้มาใหม่พลิ้วไหวราวสายหมึกบนผืนฟ้า ข้างเอวห้อยกระบี่เรียวยาวที่สะท้อนประกายอ่อน ๆ กับแสงยามเช้า ผู้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นสงบ อ่อนโยน ทว่ามีรัศมีที่บอกไม่ถูกคือเซียนกระบี่ผู้ลือเลื่อง ฉู่ ซ่วนจื่อ นางยิ้มเพียงเล็กน้อย รอยยิ้มบางที่ไม่ต้องการคำพูดใด ๆ แต่กลับแฝงพลังที่ทำให้ใจของหลินหยาเต้นแรงโดยไม่รู้ตั

หลินหยาที่พอเห็นเงาร่างคุ้นตากลับกลายเป็นรอยยิ้มหวานโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเธอเหมือนพองโตขึ้นมาในทันที ความงามสงบของพี่ฉู่ที่ยืนอยู่ท่ามกลางลมเช้าราวกับภาพวาดช่างทำให้คนมองหลงใหล นางรีบลุกขึ้นจากท่านั่ง มือปัดฝุ่นบนชายกระโปรงเล็กน้อยก่อนวิ่งไปหาอีกคนด้วยความกระตือรือร้น ปลายผมสะบัดไปตามแรงก้าวขา

"พี่ฉู่!" เสียงเรียกใสกังวานแทรกผ่านความเงียบของลานหิน หลินหยาแทบจะพุ่งเข้าหาแต่ก็ชะลอเมื่อถึงระยะพอเหมาะ ดวงตาหวานคู่นั้นเต็มไปด้วยความดีใจและความประหลาดใจปนกัน "ท่านมาทำอะไรที่นี่เจ้าคะ?" 

ฉู่ ซ่วนจื่อหันสายตาสงบมองหญิงสาวที่ยืนหอบเบา ๆ อยู่ตรงหน้า แววตาของนางคล้ายทะเลสาบใสราบเรียบ แม้เพียงยิ้มเล็กน้อยก็พาให้ลมรอบตัวพลันอ่อนลง "ข้ามาที่นี่เสมออยู่แล้ว เพียงแต่ช่วงนี้ข้าออกเดินทางบ่อยจึงมาสายกว่าปกติ" น้ำเสียงอ่อนนุ่มแต่แฝงด้วยพลังที่ยากจะหักห้าม

หลินหยาเอียงคอเล็กน้อย แอบยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนเด็กที่จับได้ว่าผู้ใหญ่แอบหนีเที่ยว "แบบนี้นี่เอง... แล้ววันนี้ล่ะเจ้าคะ ท่านก็มาตามเวลาปกติใช่ไหมเจ้าคะ?" เธอถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่

ฉู่ ซ่วนจื่อหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงนั้นนุ่มจนทำให้ความเย็นของลมเช้ากลายเป็นอบอุ่นขึ้นทันใด "ใช่ วันนี้ข้ามาตามปกติ แต่พอเห็นเจ้าที่นี่...ก็แปลกใจไม่น้อย ปกติแล้วเวลาของเราไม่ค่อยตรงกันเลยไม่เคยพบกันตรง ๆ บ่อยนัก" นางกวาดสายตามองหลินหยาอย่างพินิจ แววตาที่คล้ายจะอ่านทะลุถึงจิตใจ "ก็ยังว่า ว่ามีใครมาที่นี่ด้วยหรือไม่...ข้าสัมผัสได้หลายวันแล้วว่าไม่ใช่แค่ข้าที่มาที่นี่" 

รอยยิ้มบางของเซียนกระบี่คนนั้นทำให้หลินหยารู้สึกหัวใจสั่นวูบ ไม่ใช่เพราะความหวั่นไหวทางชู้สาว แต่เป็นเพราะพลังสงบและอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากอีกฝ่ายอย่างห้ามไม่อยู่ เธอหัวเราะเบา ๆ พลางพยักหน้า "งั้นต่อไปเราก็มีเพื่อนฝึกที่นี่แล้วสิเจ้าคะ พี่ฉู่" ฉู่ ซ่วนจื่อเพียงยิ้มตอบ ไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่สายลมรอบตัวเหมือนจะพัดหมุนแรงขึ้นเล็กน้อยตามจังหวะหัวใจของทั้งคู่ที่เต้นไปในยามเช้านั้น

ฉู่ ซ่วนจื่อทอดสายตานิ่งสงบมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ท่ามกลางลมภูผา ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบอ่อนที่เหมือนจะพัดพาความคิดของคนฟังไปไกล "แล้วเหตุใดเจ้าถึงมาฝึกที่ลานกระบี่แห่งนี้กันเล่า แม่นางหลินหยา เจ้าปรารถนาจะเป็นเซียนกระบี่งั้นหรือ?" คำถามนั้นฟังดูธรรมดา แต่สายตาของพี่ฉู่กลับแฝงความลึกซึ้งราวกับทะเลสาบไร้ก้น หลินหยาสบตามองอีกฝ่าย ยกยิ้มบาง ๆ แล้วส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่หรอกเจ้าค่ะ ข้าไม่ใช่คนที่เกิดมาพร้อมพรสวรรค์แบบนั้น...แค่อยากฝึกจิตให้สงบขึ้น ช่วงนี้ข้าเจอเรื่องวุ่นวายใจมากมายเลยเจ้าค่ะ จึงอยากให้จิตตัวเองเข้มแข็งขึ้นกว่านี้"

สายลมแผ่วเบาพัดผ่าน ดอกหญ้ารอบลานเอนไหวตามทิศทาง ลมหายใจของฉู่ ซ่วนจื่อยิ่งดูคล้ายเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ นางก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย แววตานั้นแฝงความห่วงใยแม้เพียงเสี้ยววินาที "เรื่องใดก็ตามที่ทำให้จิตใจเจ้าหนักหน่วง เจ้าสามารถเอ่ยกับข้าได้เสมอ ข้า...อาจช่วยอะไรไม่ได้มากนัก แต่ข้าจะรับฟัง"

หลินหยาได้ยินคำพูดนั้นก็ระบายยิ้มหวาน ดวงตาแวววาวเหมือนเด็กที่ได้รับความอบอุ่น "ขอบคุณเจ้าค่ะพี่ฉู่" เธอพูดพลางถอนหายใจเบา ๆ ยกมือไล้ปลายผมตัวเองที่ปลิวตามแรงลม "แต่ไม่มีเรื่องอะไรหรอกเจ้าค่ะ...ก็แค่เรื่องความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของชายหญิงเท่านั้นเอง ตามประสาลูกสาวที่ท่านพ่อท่านแม่อยากให้มีคู่ครองสักคน"

ฉู่ ซ่วนจื่อฟังแล้วหัวเราะแผ่ว ดวงตาคู่นั้นไม่ได้เย้ยหยันหากเต็มไปด้วยความเข้าใจ "อ๋อ...ความวุ่นวายที่คนทั้งโลกต้องเจอ ไม่เว้นแม้แต่ผู้ฝึกกระบี่" รอยยิ้มบางคลี่บนเรียวปากงาม นางพยักหน้าอย่างอ่อนโยน "เรื่องของหัวใจ…บางครั้งยุ่งยากยิ่งกว่าการฝึกปราณเสียอีก" หลินหยาหัวเราะคิก หยอกเสียงเบา "ใช่เจ้าค่ะ ถึงจะไม่ได้อยากยุ่ง แต่มันก็พัวพันมาหาอยู่ดี" ทั้งสองยืนอยู่กลางลานหินท่ามกลางลมยามรุ่งอรุณ บรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นแผ่วบางที่ไม่ต้องมีคำพูดมากมายก็เข้าใจกันได้

หลินหยาก้าวไปยืนข้างพี่ฉู่ ดวงตาคู่นั้นทอดมองเส้นขอบฟ้าที่เริ่มมีแสงสีทองของอาทิตย์แรกเริ่ม เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเผยยิ้มจางราวกับกลีบดอกไม้ที่กำลังร่วงจากกิ่ง "พี่ฉู่เจ้าคะ...คนรอบ ๆ ข้า มีทั้งคนที่ดีเหลือเกิน คอยปกป้อง คอยทำทุกอย่างเพื่อให้ข้ามีความสุข" น้ำเสียงเธอนุ่ม แต่สั่นระรัวราวกับกำลังซ่อนบางสิ่งที่กลืนไม่ลง "แต่คนที่หัวใจข้าดันเลือก...กลับเป็นคนที่โหดร้ายดั่งปีศาจ" เธอหัวเราะในลำคอตัวเองเบา ๆ เหมือนกำลังด่าตัวเอง ดวงตาหวานนั้นฉายแววเศร้าปนหลงใหล "เขาเอาแต่ใจ น่ากลัว...เจ้าเล่ห์ร้อยเล่มเกวียน ข้ารู้ว่าเขาเคยทำร้ายข้าปางตายทั้งกายและใจ แต่ข้า...ไม่รู้เลยว่าทำไมถึงชอบเขา ทั้งที่รู้ว่าเขาน่ากลัวทั้งที่ควรจะเกลียด" เธอกัดริมฝีปากน้อย ๆ พยายามกลั้นความปวดหน่วงในอก "แต่มันสายไปแล้วเจ้าค่ะ พี่ฉู่...ข้าชอบเขาไปแล้ว"

สายลมเช้าพัดผิวแก้มทั้งคู่เย็นวาบ ฉู่ ซ่วนจื่อไม่ได้พูดอะไรทันที นางเพียงมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยนปนหนักแน่น จากนั้นจึงยกมือเรียวยาววางบนไหล่เล็ก ๆ ของหลินหยาเบา ๆ น้ำเสียงนางนุ่มลึกดังสายลมรำพัด "ความรัก…มันมักไม่เลือกเหตุผลเสมอไป เด็กน้อยของข้า"

นางโน้มตัวเล็กน้อย ราวกับจะให้หลินหยาได้พิงพักหากต้องการ "แม้เขาจะเป็นปีศาจในสายตาใคร ๆ แต่ในหัวใจเจ้ากลับยังเห็นแสงบางอย่างที่คนอื่นมองไม่เห็น ข้าไม่อาจบอกได้ว่าเจ้าควรรักหรือควรหนี แต่สิ่งที่ข้าทำได้…คืออยู่ข้างเจ้าในวันที่เจ้าเจ็บปวด และยินดีเมื่อเจ้ามีความสุข"

หลินหยานิ่งฟัง ใจเต้นแผ่วคล้ายจะหลุดน้ำตาออกมาแต่เธอกลั้นไว้ กลับยิ้มหวานทั้งที่ดวงตารื้นแสง "พี่ฉู่...ข้ารู้สึกเหมือนได้พี่สาวคนหนึ่งเลยเจ้าค่ะ" ฉู่ ซ่วนจื่อหัวเราะเบา ๆ ก่อนยื่นมืออีกข้างลูบศีรษะนางอย่างอ่อนโยน "เจ้าก็เป็นน้องสาวของข้าแล้วเช่นกัน ต่อให้เส้นทางที่เจ้าก้าวไปเต็มไปด้วยหนามแหลม ข้าจะอยู่ตรงนี้ ไม่ปล่อยมือเจ้า" หลินหยาพยักหน้าเบา ๆ ความเจ็บที่เคยอัดแน่นในอกเหมือนถูกปลดออกบางส่วนด้วยคำพูดและสัมผัสของพี่ฉู่ ในยามนั้น แสงอาทิตย์ก็สาดกระทบประตูแห่งการลืมเลือน เปล่งประกายราวประกาศว่าหัวใจของเธอเริ่มเบาขึ้นอีกครั้ง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาปลดพี่สาวววว

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 30000 = 150 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 150 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา (พบ ฉู่ ซ่วนจื่อ)

แสงรุ่งอรุณคลี่คลายหมอกบางที่โอบล้อมยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคาทอแสงสว่างระยิบระยับบนพื้นหินอ่อนเรียบ วงลมเช้าเย็นจัดพัดราวกับจะชำระทุกความกังวล หลินหยาก้าวขึ้นมาด้วยก้าวเบา มือเรียวกำชายเสื้อกันลมที่ปลิวไหว เส้นผมดำยาวสะบัดตามแรงลม ดวงตาคู่หวานฉายแววสดใสเมื่อมองเห็นร่างคุ้นเคยของฉู่ ซ่วนจื่อที่ยืนหันหน้าเข้าหาลานหินอยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวยิ้มหวาน ก้าวเร็วขึ้นแล้วทักทายด้วยเสียงแจ่มใส "พี่ฉู่! สวัสดียามเช้าเจ้าค่ะ…ท่านมาที่นี่ก่อนข้าอีกแล้ว" เธอหยุดห่างเพียงก้าว ยกมือไหว้ตามมารยาท แล้วเอียงคอถามด้วยความใส่ใจ "ท่านกินข้าวเช้าแล้วหรือยังเจ้าคะ?"

ฉู่ ซ่วนจื่อหันมามองนาง ยิ้มบางที่เปล่งประกายแสงอุ่นในยามเช้า "ข้ากินแล้ว…เจ้าล่ะ? ดูเหมือนเจ้าจะรีบจนลมตามเจ้าไม่ทัน" น้ำเสียงนางแผ่วเบาแต่คล้ายหัวเราะอยู่ในที หลินหยาหัวเราะคิก อมยิ้มอย่างเด็ก "ข้าก็พกมาทานระหว่างทางเจ้าค่ะ…แต่อย่างไรวันนี้ได้พบพี่ฉู่ตั้งแต่เช้าก็ดีใจนัก"

ฉู่ ซ่วนจื่อพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วหันสายตากลับไปยังลานหินที่หมอกจางกำลังลอยต่ำ "วันนี้ข้าคิดจะฝึกทบทวนวิถีกระบี่ของตนเอง" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย ก่อนก้าวช้า ๆ ไปยังจุดกึ่งกลางลาน หลินหยามองด้วยดวงตาเป็นประกาย นางเดินตามมาหยุดที่ขอบลาน มือยกแตะอกตนเองเพื่อเก็บความตื่นเต้น "ข้าอยากดูเจ้าค่ะ พี่ฉู่"

ฉู่ ซ่วนจื่อหันมาเพียงยิ้มบางแทนคำตอบ ก่อนค่อย ๆ ยกมือเรียวยาวไปที่กระบี่ซึ่งพาดอยู่ด้านหลัง เมื่อปลายฝ่ามือแตะด้ามกระบี่ เสียงโลหะเบา ๆ ดังขึ้น ราวกับกระบี่เองตอบรับการตื่นจากนิทรา นางชักมันออกมาในจังหวะที่ลมพัดแรงพอดี ใบกระบี่แวววาวสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้าจนแสบตา หลินหยาหลุบตาแล้วเงยขึ้นด้วยรอยยิ้มชื่นชม ดวงตาหวานจับจ้องทุกการเคลื่อนไหว ร่างของฉู่ ซ่วนจื่อพลันกลายเป็นส่วนหนึ่งของสายลม นางยกกระบี่ขึ้นอย่างสงบ ทุกจังหวะการก้าว ท่วงท่า และลมหายใจสอดประสานกันจนไม่มีช่องว่าง กระบี่ในมือนางวาดลวดลายกลางอากาศราวกับดอกไม้ผลิบานแล้วปลิดปลิวในพริบตา

หลินหยามองด้วยหัวใจเต้นแรง ความงดงามของวิถีกระบี่นั้นทั้งอ่อนช้อยและทรงพลัง ความเยือกเย็นของสายลมผสมกับแรงกดดันที่ซ่อนอยู่ทำให้เธอเผลอกลั้นหายใจในบางจังหวะ "งดงามนัก…" เธอพึมพำกับตัวเอง

ในดวงตาของหลินหยามีเพียงภาพของพี่ฉู่ที่ร่ายรำกระบี่อย่างไร้ที่ติ ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนเพื่อให้เธอได้จดจำภาพนี้ไว้ในหัวใจ

ฉู่ ซ่วนจื่อหมุนปลายกระบี่ในมือก่อนเก็บเข้าฝักอย่างแผ่วเบา ร่างของนางกลับมาสงบนิ่งราวกับไม่เคยเคลื่อนไหวใด ๆ มาก่อน เมื่อสายตาของหลินหยายังคงจับจ้องด้วยความชื่นชม นางก็หันมาส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้ "เจ้ามองข้าเช่นนั้น…ราวกับว่ากระบี่ของข้าเป็นสิ่งที่วิเศษเกินเอื้อม" พี่ฉู่พูดแผ่ว น้ำเสียงเหมือนสายลมอ่อน "แต่หลินหยา เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวเจ้าเองไม่ได้มีพรสวรรค์ทางกระบี่ก็จริง…แต่เจ้ากลับมีสิ่งอื่นที่หนาแน่นกว่าใคร"

หลินหยากะพริบตาปริบ ๆ "สิ่งอื่นหรือเจ้าคะ?" เธอเอียงคอถามอย่างสงสัย

ฉู่ ซ่วนจื่อยิ้มบาง แววตานางส่องประกายอบอุ่น "ใช่…เจ้ามีหัวใจที่อบอุ่นและเป็นที่เอ็นดูต่อผู้คนได้อย่างง่ายดาย คนที่ได้ใกล้ชิดเจ้าล้วนรู้สึกผูกพันกับเจ้าโดยไม่รู้ตัว สิ่งนี้น่ะ มีค่ามากกว่าปราณกระบี่เสียอีก" หลินหยาหน้าแดงนิด ๆ กับคำพูดนั้น เธอหัวเราะเบา "พี่ฉู่ชมข้าเกินไปแล้วเจ้าค่ะ"

ฉู่ ซ่วนจื่อส่ายหน้าเล็กน้อย "มิได้ชมเกินจริง ข้าเพียงบอกสิ่งที่เจ้าเป็น" จากนั้นนางมองไปยังทิวหมอกที่ลอยเหนือยอดเขา ก่อนเอ่ยขึ้น "งั้นเจ้าลองบำเพ็ญด้วยวิธีอื่นที่ไม่ใช่การนั่งสมาธิดีไหม?" หลินหยาตาโตขึ้นเล็กน้อยตอนที่ได้ยิน "ทำได้หรือเจ้าคะ?" รอยยิ้มของพี่ฉู่ปรากฏอีกครั้ง "ทำได้สิ…เจ้ามีสิ่งที่เชื่อมโยงเจ้ากับโลกได้ดีกว่าคนอื่น นั่นคือเสียงดนตรี ลองปล่อยให้ปราณและหัวใจเจ้าหลอมรวมไปกับเสียงที่เจ้าบรรเลงสิ ปล่อยให้มันไหลไปเอง"

คำพูดนั้นเหมือนปลดพันธนาการบางอย่างในใจหลินหยา หญิงสาวยิ้มหวานแล้วค่อย ๆ ดึงขลุ่ยของเธอออกจากกระเป๋าเจ็ดสมบัติ ลูบมันด้วยปลายนิ้วราวกับทักทายสหายเก่าก่อนจะหลับตา สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วแนบขลุ่ยที่ริมฝีปาก เสียงโน้ตแรกดังขึ้นท่ามกลางสายลมเช้าที่พัดผ่าน ละมุนแผ่วเบาราวกับหมอกที่คลี่คลาย เสียงนั้นพลิ้วไหวก้องไปทั่วลานหิน ไม่ใช่เพียงเสียงเพลง หากเป็นหัวใจของหลินหยาที่กำลังหลั่งไหลออกมา ทุกตัวโน้ตสะท้อนความคิด ความสุข ความเจ็บปวด และความหวังที่เธอเก็บไว้ในอก

ฉู่ ซ่วนจื่อยืนนิ่งหลับตาฟัง ดวงหน้าสงบแต่รอยยิ้มบางประดับที่ริมฝีปาก แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดลงบนสองร่างหนึ่งผู้เป็นเซียนกระบี่ผลิวสันต์ที่สงบเยือกเย็น และอีกหนึ่งคือหญิงสาวที่กำลังปล่อยหัวใจให้ล่องลอยไปกับเสียงขลุ่ย ณ ลานกระบี่หินมรรคาแห่งนี้ 

เสียงขลุ่ยของหลินหยาล่องลอยราวสายหมอกที่แผ่วผ่านยอดเขา ท่วงทำนองนั้นไหลลื่นนุ่มนวลไม่มีสะดุด คล้ายกระแสน้ำที่ค่อย ๆ ซึมลึกลงในผืนหิน ลมรอบตัวพลันพัดพาโน้ตแต่ละตัวให้ก้องกังวานไปไกลเหนือผืนป่าของหัวซาน จนเหล่านกเล็กที่เกาะอยู่ตามกิ่งไม้ส่งเสียงขานรับ เสือกระต่ายบนเชิงเขาเงี่ยหูฟังอย่างสงบ ฉู่ ซ่วนจื่อยืนนิ่งชั่วครู่ ปล่อยให้เสียงดนตรีซึมเข้าสู่จิตวิญญาณของตน ก่อนที่นางจะก้าวออกไปกลางลานหินอันกว้างใหญ่ กระบี่ในมือถูกชักออกช้า ๆ ใบกระบี่สะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายวูบคล้ายแสงดาวกลางวัน

แล้ว…ร่างของเซียนกระบี่ผลิวสันต์ก็เริ่มต้นเคลื่อนไหว

ทุกจังหวะของกระบี่ราวกับเต้นไปตามสายลมที่ขลุ่ยบรรเลง ใบกระบี่วาดเส้นแสงเป็นลวดลายกลางอากาศ ท่วงท่านั้นทั้งอ่อนช้อยและแข็งแกร่ง คล้ายดอกเหมยที่เบ่งบานกลางพายุหิมะ ทุกครั้งที่กระบี่ฟันอากาศ เสียงแหวกก็ประสานเข้ากับเสียงขลุ่ยอย่างสมบูรณ์แบบ จนทั้งสองเสียงเสียงโลหะและเสียงไม้กลายเป็นบทเพลงเดียวกัน หลินหยาที่กำลังเป่าขลุ่ย มองภาพตรงหน้าอย่างตะลึง ความงามของพี่ฉู่ในยามร่ายรำกระบี่มิใช่เพียงการแสดงวิชา แต่มันคือศิลปะที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง ราวกับกำลังมองเซียนที่เหยียบย่างลงมาบนดิน

เสียงดนตรีของเธอไหลลื่นยิ่งขึ้นราวกับได้รับแรงผลักจากวิถีกระบี่ของพี่ฉู่ โน้ตสูงต่ำขับกล่อมไปกับลีลาการหมุนตัว วาดกระบี่ และกระโดดเบา ๆ ของนาง จนแม้แต่กระรอกตัวน้อยบนต้นสนยังหยุดเคลื่อนไหว เฝ้ามองด้วยดวงตากลมโต ลมบนยอดเขาพัดแรงขึ้น พัดให้ดอกเหมยที่ปลิวจากหุบผาโปรยลงมาเหมือนหิมะขาว ร่วงโรยไปตามวิถีกระบี่ที่พี่ฉู่ร่ายรำ และกระจายไปตามเสียงขลุ่ยที่หลินหยาบรรเลงภาพนั้นงดงามมหัศจรรย์จนเกินบรรยายออกมา

เมื่อบทเพลงสุดท้ายจางลง กระบี่ในมือฉู่ ซ่วนจื่อก็หยุดนิ่ง ปลายใบกระบี่ชี้ลงกับพื้น ลมหายใจของนางสม่ำเสมอและดวงตาเปล่งประกายสงบ นางหันมามองหลินหยาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน "เจ้าทำได้ดีมาก หลินหยา… บทเพลงของเจ้าทำให้วิถีกระบี่ของข้าเบ่งบานยิ่งขึ้น"

หลินหยาวางขลุ่ยลงจากริมฝีปาก ดวงตาเปล่งประกายชื่นชมพลางยิ้มหวาน "และกระบี่ของพี่ฉู่…ทำให้เพลงของข้ามีชีวิตมากกว่าที่เคยเจ้าค่ะ" ยอดเขาหัวซานยังคงก้องด้วยความงดงามที่ทั้งสองสร้างไว้บทเพลงและกระบี่ที่สอดประสานราวกับโลกทั้งใบได้หยุดเพื่อชื่นชมเพียงสองนาง และตอนนี้ทั้งคู่ก็คงต้องพบกันอีกเป็นแน่แท้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ก็คือมาเกย์นั้นเอง ครับ มาเกย์

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-17] ฉู่ ซ่วนจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

ทักษะนักดนตรี เล่นดนตรี โบนัสความสัมพันธ์ +5 

เอฟเฟ็ค เป่าขลุ่ยพันธะในเงาศาลา สุ่มโบนัสค่าความสนิทผู้ฟัง [NPC-17] ฉู่ ซ่วนจื่อ +9

(จำนวนเลขไบต์หลักสุดท้าย)

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 30000 = 150 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 150 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา (พบ ฉู่ ซ่วนจื่อ)

ยามเหม่าแสงแรกของวันแตะต้องยอดเขาหัวซาน หมอกขาวลอยบางเบาเหนือทิวเขา ลานกระบี่หินมรรคายังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมและเสียงกระดิ่งไกล ๆ ที่พัดมา หลินหยาก้าวขึ้นบันไดหินด้วยก้าวเบา เสื้อคลุมสีอ่อนสะบัดตามแรงลมเย็น เมื่อมาถึงนางก็เห็นร่างคุ้นเคยของฉู่ ซ่วนจื่อยืนหันหน้าไปทางทิวเขา ใบหน้าหวานของหลินหยาก็ระบายยิ้มทันที นางเดินเข้าไปใกล้ เอ่ยเสียงใส "พี่ฉู่! สวัสดียามเช้าเจ้าค่ะ วันนี้ก็มาก่อนข้าอีกแล้ว" เมื่อเดินมาถึงข้าง ๆ นางก็เอียงคอถามอย่างใส่ใจ "ท่านกินข้าวมาหรือยังเจ้าคะ?"

ฉู่ ซ่วนจื่อหันมามองนาง รอยยิ้มอ่อนละมุนปรากฏบนใบหน้าสงบ "กินแล้ว…หลินหยา เจ้าล่ะ?"

หลินหยาหัวเราะคิกเล็ก ๆ ยกห่อผ้าเล็กที่ถืออยู่ขึ้นมา "ข้าก็กินมาแล้วเจ้าค่ะ แต่วันนี้ข้ามีของพิเศษเอามาให้พี่ฉู่ด้วย" ดวงตาเธอเป็นประกายสนุกสนานก่อนจะถาม "เช่นนั้น…ท่านยังพอมีท้องใส่ของหวานไหมเจ้าคะ?" ฉู่ ซ่วนจื่อหัวเราะเบา ๆ เสียงคล้ายลมเช้าที่พัดผ่านกิ่งเหมย "ของหวานหรือ? เจ้าคงตั้งใจทำมาเองสินะ เช่นนั้นข้าก็ยินดีลอง"

หลินหยายิ้มกว้าง นางคลี่ผ้าเผยให้เห็นตะกร้าเล็กที่มีกล่องไม้ไผ่เรียบง่าย ด้านในมีกาน้ำชาเล็กและขนมบัวหิมะสีขาวเนียนที่ดูเย็นตา พร้อมอีกถาดเล็กเป็นขนมบัวหิมะชาเขียวที่สีเขียวมรกตสวยสะดุด "นี่เจ้าค่ะ…ชาขาวเข็มเงินหอมเย็น และขนมบัวหิมะที่ข้าทำเอง พิเศษคือขนมบัวหิมะชาเขียว ที่มักจะถูกเรียกว่าขนมแก้วมรกตด้วย" ฉู่ ซ่วนจื่อหยิบขนมหนึ่งชิ้นขึ้นมาพิจารณาอย่างเงียบงาม กลิ่นหอมจาง ๆ ของชาเขียวและแป้งหวานลอยขึ้นแตะจมูก นางกัดเบา ๆ และพยักหน้าอย่างพอใจ "รสละมุน…แผ่วหวานปนขมเล็กน้อย คล้ายความรักที่เจ้ากล่าวถึงวันก่อน ข้าไม่แปลกใจที่เจ้าทำของอร่อยได้ขนาดนี้"

หลินหยานั่งลงข้าง ๆ กาน้ำชาเริ่มรินกลิ่นหอมอบอวลในลมเช้า "ดีใจที่พี่ฉู่ชอบเจ้าค่ะ" เธอยื่นถ้วยชาขาวเข็มเงินให้นางด้วยรอยยิ้ม "ดื่มชานี้กับขนม ข้ารับรองว่าหัวใจจะสงบขึ้น"

ฉู่ ซ่วนจื่อรับถ้วยชามาดื่มอย่างช้า ๆ กลิ่นหอมของชาอบอวล ก่อนนางจะมองหลินหยาอย่างอ่อนโยน "เจ้ามักใส่ใจในรายละเอียดเสมอ…ของที่เจ้าทำมีหัวใจของเจ้าซ่อนอยู่เสมอ หลินหยา" หญิงสาวยิ้มหวาน ดวงตาแวววาวด้วยความสุขที่ได้เห็นอีกคนรับประทานอย่างพอใจ ในยามหมอกเช้าวันนั้น การแบ่งปันของหวานและน้ำชาท่ามกลางยอดเขากับพี่ฉู่ทำให้หัวใจทั้งสองอบอุ่นยิ่งกว่าลมเช้าที่พัดผ่าน

หลินหยานั่งพับเพียบอยู่บนพื้นหินอ่อนเรียบ ดวงตาหวานทอประกายระยิบระยับเมื่อมองพี่ฉู่กำลังชิมขนมบัวหิมะที่เธอตั้งใจทำมาด้วยมือของตนเอง ริมฝีปากของฉู่ ซ่วนจื่อคลี่ยิ้มบางขณะเคี้ยวช้า ๆ ดูสงบแต่แฝงความพอใจที่ยากจะปิดบัง หลินหยามองภาพนั้นแล้วหัวใจพองโต ยิ้มหวานออกมาอย่างไม่เก็บงำความปลื้มใจ เธอคิดในใจว่า ดีแล้ว…ที่พี่ฉู่ชอบ หลังจากชื่นชมภาพตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง หลินหยาก็วางตะกร้าลง หยิบขลุ่ยไม้ขึ้นมาด้วยท่าทางตั้งใจ นางก้าวไปยืนตรงขอบลานที่ลมพัดผ่าน เส้นผมดำขลับปลิวสยาย ลมหายใจของนางสม่ำเสมอขณะหลับตาแล้วค่อย ๆ นำขลุ่ยขึ้นจรดริมฝีปาก เสียงโน้ตแผ่วเบาลอยออกมาในยามหมอกเช้า ละมุนละไมราวกับละอองน้ำค้างที่เกาะตามใบหญ้า

บทเพลงนั้นเริ่มชัดเจนขึ้นทุกจังหวะ ไหลลื่นไปตามอารมณ์ของนาง ทุกตัวโน้ตสะท้อนทั้งความสุข ความอบอุ่น และความสงบที่ก่อเกิดจากหัวใจ หลินหยาหลอมรวมลมหายใจเข้ากับเสียงขลุ่ยอย่างสมบูรณ์แบบ

ฉู่ ซ่วนจื่อที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ ดื่มด่ำกับบทเพลงก่อนจะค่อย ๆ ชักกระบี่ออกจากฝักอย่างแผ่วเบา เสียงโลหะกระทบกับลมดังก้องเบา ๆ นางเริ่มก้าวเข้าสู่ลานหิน ท่วงท่ากระบี่ของนางประสานไปกับเสียงขลุ่ยที่หลินหยาบรรเลง ทุกการฟันและหมุนของกระบี่ราวกับถูกกำหนดจังหวะโดยท่วงทำนอง ทั้งสองร่าง หญิงสาวที่เป่าขลุ่ยและเซียนกระบี่ที่ร่ายกระบี่ เคียงข้างกันกลางลานกระบี่หินมรรคา บทเพลงกับวิถีกระบี่ประสานเป็นหนึ่งเดียว ลมพัดพาใบเหมยปลิวจากไกล เสียงขลุ่ยอ่อนโยนประคองเสียงหวดฟันของกระบี่ให้กลมกลืน จนบรรยากาศรอบยอดเขาหัวซานงดงามราวกับโลกหยุดหมุนเพื่อรับชมความมหัศจรรย์ที่สองนางสร้างขึ้น

สัตว์น้อยทั้งหลายแอบมองจากเงาไม้ นกเล็กหยุดบินกลางอากาศเพื่อฟัง กระรอกน้อยเกาะกิ่งมองอย่างตื่นตา แม้แต่สายหมอกยังดูคล้ายจะชะงักรอชื่นชมภาพตรงหน้า ในยามนั้น หลินหยากับฉู่ ซ่วนจื่อไม่ได้เพียงฝึกฝน หากกำลังสร้างตำนานบทเล็กที่งดงามบนยอดเขาหัวซานบทเพลงแห่งหัวใจและวิถีกระบี่ที่ผสานกันอย่างไร้ที่ติ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเกย์กับพี่สาวจ้าาาา

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-17] ฉู่ ซ่วนจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

ทักษะนักดนตรี เล่นดนตรี โบนัสความสัมพันธ์ +5 

เอฟเฟ็ค เป่าขลุ่ยพันธะในเงาศาลาสุ่มโบนัสค่าความสนิทผู้ฟัง [NPC-17] ฉู่ ซ่วนจื่อ +? 

(จำนวนเลขไบต์หลักสุดท้าย)

มอบ ขนมบัวหิมะ ขนมหวานเกรดทอง ความสัมพันธ์ +20

มอบ ชาขาวเข็มเงิน ชาเกรดทอง ความสัมพันธ์ +10

อาหารปรุง ความสัมพันธ์ +5

ชงชา ความสัมพันธ์ +5

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง] +50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 30000 = 150 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 3 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 150 ตบะฝึกฝน, 3 ตำลึงเงิน

(ยาวโคตรรรรรร 55555555)

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา (พบ ฉู่ ซ่วนจื่อ)

แสงอ่อนแรกเริ่มของวันส่องลอดผ่านหมอกขาวบนยอดเขาหัวซาน ลมเช้าที่เย็นจัดพัดใบเหมยปลิวเบา ๆ พื้นหินอ่อนของลานกระบี่หินมรรคาเปียกชื้นจากน้ำค้างราวกับส่องประกาย หลินหยาก้าวขึ้นมาด้วยฝีเท้าที่ช้ากว่าทุกวัน ผ้าคลุมบนไหล่ปลิวสะบัด แต่ใบหน้าของนางกลับซ่อนความเหนื่อยล้าและเศร้าลึกจนยากจะปิดบัง ดวงตาบวมแดงบอกชัดว่าผ่านค่ำคืนแห่งน้ำตามา ฉู่ ซ่วนจื่อซึ่งยืนรออยู่กลางลานหินหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นางมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาด้วยสายตาลึกสงบ แต่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่ไม่ต้องเอ่ยคำใด หลินหยายิ้มจาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองดูปกติ แต่แววตานั้นกลับหลีกหนีไม่พ้นสายตาของพี่ฉู่

เซียนกระบี่ผลิวสันต์ไม่ได้ถามอะไรแม้แต่น้อย รู้ดีว่าเวลานี้คำถามคงไม่ใช่สิ่งที่หลินหยาต้องการ นางเพียงยิ้มบางอย่างอ่อนโยน เดินเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ ก่อนจะวางมือเรียวลงบนไหล่หญิงสาว "เจ้าเหนื่อยมากสินะ" น้ำเสียงนุ่มราวสายลมที่ปลอบโยน หลินหยากัดริมฝีปาก พยายามจะตอบแต่เสียงก็สั่นจนพูดไม่ออก เธอเพียงพยักหน้าแผ่วเบา ฉู่ ซ่วนจื่อจึงไม่พูดอะไรต่อ เพียงหันไปที่กระเป๋าผ้าของตนเอง หยิบผ้าเย็นที่เตรียมไว้ตั้งแต่เช้าเพราะสายลมยามนี้เย็นจัด ผ้าจึงชื้นเย็นราวน้ำค้าง

"มานี่" พี่ฉู่เอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนจะย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้ระดับสายตาเท่ากับหลินหยา จากนั้นใช้มือประคองแก้มของนางเบา ๆ ก่อนวางผ้าเย็นลงบนดวงตาบวมแดงทีละข้าง "หลับตา…แล้วอย่าฝืนใจตัวเอง" สัมผัสอ่อนโยนทำให้หลินหยาตัวสั่นเล็กน้อย น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้กลับรื้นออกมาอีกครั้ง แต่เธอก็ทำตาม หลับตาลงปล่อยให้ความเย็นซึมซับความร้อนจากดวงตา

ฉู่ ซ่วนจื่อประคบผ้าอย่างเบามือ แววตาของนางเต็มไปด้วยความสงบและความห่วงใย "เจ้ามีสิทธิ์จะอ่อนแอบ้าง ไม่จำเป็นต้องแข็งแรงเสมอไป…เพราะเจ้ามีคนที่พร้อมจะอยู่ข้าง ๆ เจ้าเสมอ"

หลินหยาหลับตานิ่ง น้ำเสียงแผ่วจนแทบเป็นกระซิบ "พี่ฉู่…ขอบคุณนะเจ้าคะ"

เซียนกระบี่ผลิวสันต์ยิ้มบาง รอยยิ้มที่ไม่ได้ปลอบด้วยคำพูด หากด้วยการกระทำที่จริงใจ "พักสายตาสักหน่อย เดี๋ยวข้าจะอยู่ตรงนี้ จนกว่าเจ้าจะพร้อม" และในยามเช้าที่หมอกขาวล้อมรอบยอดเขานั้น มีเพียงสองร่างที่เงียบงัน หนึ่งยืนคอยดูแล อีกหนึ่งพักพิงกับความอบอุ่นที่หาได้ยากจากโลกที่โหดร้าย

ฉู่ ซ่วนจื่อค่อย ๆ ถอนผ้าเย็นออกจากดวงตาหญิงสาวหลังประคบอยู่นาน นางมองใบหน้าที่ซีดและหมองเศร้าของหลินหยานิ่ง ๆ ก่อนคลี่ยิ้มบางตามแบบฉบับของตน รอยยิ้มที่ไม่จำเป็นต้องพูดมาก แต่กลับทำให้คนรู้สึกเหมือนมีใครคอยโอบอุ้มอยู่ข้าง ๆ "วันนี้…เจ้าอยากฝึกไหม?" เสียงนางสงบ ราวกับคำถามนั้นเป็นเพียงการหยั่งใจ ไม่ใช่การบังคับ หลินหยากะพริบตา ดวงตาสวยนั้นเต็มไปด้วยความสับสนราวกับทะเลที่คลื่นซัดสลับไปมา นางไม่ได้ตอบทันที เพียงเม้มปากและหลุบตาลง แสดงชัดว่าใจไม่อาจสงบได้

ฉู่ ซ่วนจื่อมองภาพนั้นแล้วหันสายตาไปที่ขลุ่ยซุนของหลินหยา ซึ่งวางอยู่ใกล้ ๆ ตัวหลินหยา นางเอ่ยเสียงแผ่วแต่แฝงความหมายลึกซึ้ง "ถ้าเจ้าไม่อาจพูดได้…เจ้าถ่ายทอดให้ข้ารู้ได้ไหม? ผ่านเสียงของเจ้า" คำพูดนั้นเหมือนดึงบางสิ่งในใจหลินหยาให้แตกหักออกมา หญิงสาวยื่นมือไปหยิบขลุ่ยอย่างลังเล ก่อนกำแน่นแล้วค่อย ๆ นำขึ้นจรดริมฝีปาก

เสียงแรกที่เป่าดังก้องแหลมสูง คล้ายการกรีดร้องที่ไร้เสียง โน้ตถัดไปต่ำลง ลากยาวเจ็บปวดราวกับหยดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด บทเพลงที่หลั่งออกมานั้นไม่ใช่ท่วงทำนองงดงามปกติ หากเต็มไปด้วยอารมณ์ที่สับสนปั่นป่วน ร้าวลึก เจ็บปวด ห่วงหา รัก โกรธ แค้น ความรู้สึกผิดที่กัดกินและความว่างเปล่าที่แทบกลืนจิตวิญญาณ เสียงนั้นสั่นบ้าง แตกบ้าง แต่กลับจริงแท้จนฟังแล้วใจหวิว ความหม่นหมองปะปนกับแรงปรารถนาอันรุนแรงราวกับจะฉีกทุกสิ่งออกเป็นชิ้น ๆ เสียงขลุ่ยนั้นแผ่กระจายไปทั้งลานหิน สะท้อนกลับมาจากผาหินจนดังก้องดุจเสียงกรีดร้องของวิญญาณที่หลงทาง

ฉู่ ซ่วนจื่อยืนนิ่ง มองร่างที่บรรเลงเพลงแห่งหัวใจด้วยสายตาลึกสงบ แต่ในความสงบนั้นมีรอยขมวดคิ้วแน่น บทเพลงนี้ไม่ได้เพียงเล่าเรื่อง หากกำลังร้องขอความช่วยเหลือ ในใจของพี่ฉู่พึมพำ ทำไม…เด็กน้อยผู้นี้ถึงแย่ถึงเพียงนี้… ดวงตานางสั่นไหวเพียงชั่ววูบ ก่อนจะกลับมาแน่วแน่ เป็นเด็กที่อารมณ์แปรปรวนจนไม่มีใครตามทันจริง ๆ

เมื่อบทเพลงสิ้นสุดหลินหยายังคงกำขลุ่ยแน่น หอบหายใจเบา ๆ ดวงตาสั่นระริกเหมือนเด็กที่หลงทางในความมืด นางไม่พูดอะไร รอเพียงคำตอบจากพี่ฉู่…ผู้เดียวที่นางอยากให้เข้าใจในยามนี้

ฉู่ ซ่วนจื่อก้าวเข้ามาใกล้หลินหยาหลังเสียงสุดท้ายของขลุ่ยดับลง ลมเช้าที่เคยแผ่วเบากลับเหมือนหนักอึ้งเพราะความอัดอั้นที่ยังคงเกาะกุมใจหญิงสาว ดวงตาของพี่ฉู่ทอดมองนางอย่างเข้าใจ นางรับรู้ได้ถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มที่หลินหยามักสร้างขึ้นปกป้องตัวเอง มือเรียวของฉู่ ซ่วนจื่อแตะที่ไหล่หลินหยาอย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสงบที่คล้ายสายน้ำ "อารมณ์ที่เจ้าถ่ายทอดผ่านขลุ่ย…มันรุนแรงจนเหมือนกำลังฉีกวิญญาณตัวเอง ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าแบกมันจนเกินไป เด็กน้อยของข้า เจ้าต้องเรียนรู้วิธีระบายมันอย่างที่ไม่ทำร้ายตัวเอง"

หลินหยากะพริบตาช้า ๆ น้ำตาที่ค้างอยู่ตรงขอบดวงตาสั่นระริก "ข้าทำได้หรือเจ้าคะ…?" เสียงของเธอเบาราวกับสายลมจะพัดหาย

ฉู่ ซ่วนจื่อยิ้มบาง เป็นรอยยิ้มแบบที่ทำให้หมอกเช้าเหมือนอุ่นขึ้น "ได้สิ…เจ้าทำได้" นางหมุนตัวช้า ๆ แล้วดึงกระบี่ของตนออกจากฝัก "เจ้ารู้หรือไม่ เวลาข้าสับสนหรือโกรธเกินไป ข้าจะปล่อยมันผ่านวิถีกระบี่ ทุกจังหวะที่แกว่งกระบี่ไปคือการปล่อยสิ่งที่เกาะกินหัวใจออกไปทีละน้อย" นางหันมามองหลินหยาอย่างจริงจัง "เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้กระบี่ เพราะเจ้าไม่ใช่ข้า เจ้าสามารถปล่อยมันออกมาด้วยวิธีของเจ้าได้…วันนี้ ข้าจะสอนให้เจ้าระบายทุกอารมณ์ที่ทำให้เจ้าร้าวลึก ผ่านการเคลื่อนไหว ผ่านเสียง ผ่านลมหายใจ ไม่ใช่กักเก็บไว้"

หลินหยากำขลุ่ยแน่น หัวใจที่ยังปั่นป่วนกลับเริ่มสั่นด้วยความหวัง "พี่ฉู่…แล้วข้าต้องทำอย่างไร?"

ฉู่ ซ่วนจื่อยกกระบี่ขึ้นชี้ไปที่ลานหิน "เป่าขลุ่ยของเจ้าให้ดังที่สุด ปล่อยให้เสียงนั้นกลืนทุกสิ่งที่อยู่ในใจ ขณะที่เจ้าทำ ข้าจะร่ายกระบี่เคียงข้างเจ้าด้วยจังหวะที่สอดคล้องกับหัวใจของเจ้า ให้ทุกอารมณ์ที่เจ้ามีถูกพัดออกไปกับลม"

เสียงกระบี่ฟาดอากาศครั้งแรกดังขึ้นเหมือนประกาศเริ่มต้นการชำระล้าง หลินหยาหลับตาและเริ่มเป่าขลุ่ย โน้ตแรกแตกพร่าด้วยความเจ็บ แต่เมื่อพี่ฉู่ร่ายกระบี่เคียงข้าง จังหวะการเคลื่อนไหวของนางช่วยพยุงเสียงขลุ่ยให้กลับมานุ่มลึกขึ้นทุกที บทเพลงของหลินหยาทวีความหนักแน่นจากเศร้าไปสู่แรงกล้า กระบี่ของฉู่ ซ่วนจื่อพัดลมให้หมอกแตกกระจาย ทุกจังหวะที่นางหมุนกระบี่คือการฉีกคลื่นอารมณ์ที่ทึบแสงออกเป็นเส้นสายใส หลินหยาร้องในใจ ออกไป…ทั้งหมดออกไป ขณะที่เสียงขลุ่ยของเธอพุ่งสูงขึ้นจนสะท้อนทั้งผืนฟ้า กระบี่ของพี่ฉู่ฟันอากาศครั้งสุดท้าย แรงลมที่พัดกระจายทำให้ใบเหมยโปรยลงเหมือนหิมะ

เมื่อทุกอย่างจบลง ลมหายใจของหลินหยาสั่นระรัว แต่ใบหน้างดงามกลับดูเบาขึ้น ดวงตาหวานที่ยังมีรอยน้ำตากลับส่องประกายขึ้นมาทีละน้อย ฉู่ ซ่วนจื่อเก็บกระบี่เข้าฝักแล้วก้าวมาลูบศีรษะนางเบา ๆ "เจ้าทำได้ดีมาก หลินหยา…อย่ากักเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ มันจะทำร้ายเจ้ามากกว่าที่เจ้าคิด"

หลินหยาเงยหน้ามองพี่ฉู่ด้วยรอยยิ้มที่สั่นแต่จริงใจ "พี่ฉู่…ข้ารู้สึกว่าตัวเองหายใจได้อีกครั้งแม้เพียงน้อยนิดแล้วเจ้าค่ะ" เสียงลมบนยอดเขาพัดแผ่วเหมือนเอ่ยคำยินดีกับเด็กน้อยที่กำลังเรียนรู้จะปล่อยหัวใจให้เป็นอิสระ

ฉู่ ซ่วนจื่อยืนมองหลินหยาในความเงียบของลานหิน รอยหมอกคลี่คลายรอบตัวพวกนางอย่างแผ่วเบา ดวงตาลึกสงบของพี่ฉู่จับจ้องหญิงสาวตรงหน้า คล้ายอ่านได้ทุกสิ่งที่อยู่ในใจ เด็กน้อยคนนี้…นางเป็นเด็กดีเสมอมา ความคิดนั้นปรากฏชัดในแววตาอ่อนโยนที่ฉายออกมา แม้จะเจ็บปวด แม้จะอารมณ์แปรปรวน แต่นางก็ยังคงเป็นเด็กดีจนถึงตอนนี้ พี่ฉู่ก้าวเข้ามาใกล้ ใช้มือเรียวเชยคางหลินหยาเล็กน้อยเพื่อให้เงยหน้าขึ้นสบตา นางยิ้มบางในแบบฉบับของตน "หลินหยา เจ้าฟังข้านะ" น้ำเสียงนุ่มนวลแต่หนักแน่น "การควบคุมอารมณ์…ไม่ใช่การเก็บมันไว้ในใจ ไม่ใช่การกดมันจนกลายเป็นก้อนหินรอวันถล่ม เพราะเมื่อมันประทุ มันจะกลายเป็นดาบที่ทำร้ายทั้งเจ้าและคนที่เจ้ารัก"

หลินหยานิ่งฟัง ดวงตาหวานสั่นระริกแต่เต็มไปด้วยแววตั้งใจ

"เจ้าต้องระบายมัน" ฉู่ ซ่วนจื่อพูดต่อด้วยรอยยิ้มอ่อน "แต่ไม่ใช่ระบายด้วยความโกรธหรือความรุนแรง เจ้าต้องปล่อยผ่านสิ่งที่เจ้ารัก สิ่งที่ทำให้หัวใจเจ้าสงบ… ดนตรี เต้นรำ วาดภาพ หรืออะไรก็ตามที่ทำให้เจ้าหายใจได้ง่ายขึ้น" นางปล่อยมือจากคางหญิงสาว แล้วหันไปมองลานหินกว้าง ดวงตาลึกสงบคล้ายมองผ่านหมอกไปไกล "เช่นเจ้าที่บรรเลงขลุ่ยได้งดงาม เจ้าใช้มันเป็นสายลมพัดพาอารมณ์ที่อัดอั้นออกไป ให้มันล่องลอยเหมือนเสียงเพลง…ไม่ใช่ถูกขังอยู่ในหัวใจ"

หลินหยายกุมขลุ่ยในมือแน่น ดวงตาเริ่มส่องประกายขึ้นเล็กน้อย "ข้า…เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ" เธอระบายยิ้มหวานปนเศร้าเล็กน้อย "ไม่ใช่เก็บไว้ แต่ปล่อยมันผ่านสิ่งที่ข้ารัก"

ฉู่ ซ่วนจื่อพยักหน้าช้า ๆ พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หมอกเช้าเหมือนละลาย "ดีมาก…หลินหยา เจ้ากำลังเรียนรู้แล้ว" นางเอามือแตะไหล่ของหญิงสาวเบา ๆ "ต่อไปเมื่อหัวใจเจ้าโอบล้อมด้วยสิ่งที่เจ้ารัก เจ้าจะไม่หวั่นไหวต่อพายุใด ๆ อีก" ในยามนั้น ลมเย็นบนยอดเขาหัวซานพัดผ่านอย่างแผ่วเบา คล้ายกำลังพยักหน้ารับรู้ต่อคำสอนของเซียนกระบี่ผลิวสันต์ และหลินหยา เด็กน้อยที่แสนเปราะบางก็ยิ้มออกมาท่ามกลางหมอกขาวในขณะนี้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาอ้อนทุกคน เถียนเฟิงทำร้ายหนู ฮรุก ๆ

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-17] ฉู่ ซ่วนจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

ทักษะนักดนตรี เล่นดนตรี โบนัสความสัมพันธ์ +5 

เอฟเฟ็ค เป่าขลุ่ยพันธะในเงาศาลาสุ่มโบนัสค่าความสนิทผู้ฟัง [NPC-17] ฉู่ ซ่วนจื่อ +9 

(จำนวนเลขไบต์หลักสุดท้าย)

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 50000 = 250 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 250 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา (พบ ฉู่ ซ่วนจื่อ)

ยามเหม่าแสงอรุณแรกของวันค่อย ๆ ทอผ่านม่านหมอกที่คลี่คลุมยอดเขาหัวซาน ลมเย็นพัดเอากลิ่นไม้สนและกลิ่นหินเปียกชื้นลอยอ่อน ๆ เข้าปะทะปลายจมูก หลินหยาก้าวเท้าขึ้นมาบนลานกระบี่หินมรรคาอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนานเกือบเดือน ร่างบางของนางคลุมผ้าห่มไหล่ ผมดำยาวปลิวตามแรงลมเย็น ดวงตากวาดมองไปรอบลานที่คุ้นตา และทันใดนั้นเอง เธอก็เห็นร่างที่ยืนเงียบอยู่ริมลาน กระบี่พาดหลัง กระโปรงยาวสีอ่อนสะบัดในลม ดวงตาคมสงบทอดมองขอบฟ้าไม่ใช่ใครอื่นนางคือ ฉู่ ซ่วนจื่อ เซียนกระบี่ผลิวสันต์

“พี่ฉู่! สวัสดีเจ้าค่ะ!” เสียงใสกังวานของหลินหยาแทรกขึ้นท่ามกลางความสงัด นางรีบยกชายกระโปรงวิ่งตรงเข้าไปหาผู้เป็นดั่งพี่สาวในใจด้วยดวงหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม ฉู่ซ่วนจื่อหันกลับมาเพียงเล็กน้อย ดวงตาที่ลึกและนิ่งของนางสะท้อนแสงอาทิตย์สีทองเบาบาง รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นอย่างไม่ต้องพยายาม "หลินหยาเจ้าไปเสียตั้งนาน" พี่ฉู่เอ่ยเสียงเรียบ แต่หากฟังดีจะสัมผัสได้ถึงความยินดีอันแผ่วเบาแฝงในคำ

หลินหยาเบรกเท้าทันทีที่มาถึงตัวอีกฝ่าย ใบหน้าเปื้อนยิ้มชัดเจน ยกมือขึ้นปัดปลายผมที่เปียกหมอกออกจากหน้าผาก แล้วตอบอย่างสดใส “ก็...ข้าเดินทางไกลเจ้าค่ะ พอกลับมาข้าก็อยากมาที่นี่ก่อนเลยแต่เมื่อวานจะกลับถึงก็เย็นมากแล้ว..”

ฉู่ซ่วนจื่อมองใบหน้าอันเปล่งปลั่งแม้จะพึ่งตื่นเดินทางมาหมาด ๆ แล้วพยักหน้าน้อย ๆ “ดูเหมือนเจ้ายังไม่เปลี่ยนเลย…ยังคงวิ่งมาด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม” หลินหยาหัวเราะคิก ดวงตาเปล่งประกาย “เพราะข้าดีใจจริง ๆ เจ้าค่ะ ที่ได้เจอท่านพี่ฉู่” 

ยอดเขาหัวซานในเช้าวันนั้น จึงไม่เพียงคลี่คลายหมอกหนาวของฤดูกาล แต่ยังปลุกความคิดถึงและสายสัมพันธ์ของสองสตรีผู้มีเส้นทางต่างกันให้กลับมาเคียงข้างกันอีกครั้ง หนึ่งผู้เป็นดั่งลมเย็นแห่งปัญญาอีกหนึ่งคือสายขลุ่ยอ่อนหวานแห่งหัวใจ แสงแดดยามเหม่าเริ่มจับขอบยอดเขาหัวซานให้เรืองรอง ลมหนาวปะทะเบา ๆ กับยอดสนที่เรียงรายรอบลานกระบี่หินมรรคา ขณะร่างของเด็กสาวในชุดเรียบง่ายกำลังยืนเงยหน้าส่งยิ้มอย่างสดใสให้สตรีตรงหน้า หญิงสาวในอาภรณ์สีอ่อน ผู้ยืนอยู่ราวกับแสงเช้าอันสงบงาม

“พี่ฉู่สบายดีหรือไม่เจ้าคะ?” เสียงของหลินหยานุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจ ฉู่ซ่วนจื่อพยักหน้ารับเบา ๆ ดวงตานิ่งลึกของนางมองใบหน้าอีกฝ่ายด้วยแววละมุนที่หาได้ยากในสายตาของเซียนผู้สันโดษ นางไม่เอ่ยคำใดแต่ดวงตาหนักแน่นคล้ายรับมิตรภาพนั้นอย่างสุขุม

หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะขยับนิ้วเรียวงามเรียกของบางอย่างออกมาจากแหวนดาราจรัส หยิบไหดินเผาขนาดเล็กออกมากระดาษสีขาวซีดผูกปากไหไว้แน่นด้วยเชือกป่านกลิ่นหอม “เจ้าคะ นี่คือของฝากจากข้า สุราไผ่เขียว ข้าซื้อมาจากเมืองสุ่ยหยางตอนเดินทางผ่านที่นั่นมาเมื่อคราวก่อน ได้ยินว่าเขาฝังหมักสุรานี้ไว้ในหุบเขากระเรียนหลบฟ้า เป็นสูตรพิเศษของที่นั่นเลยนะเจ้าคะ” หลินหยายื่นไหดินเผานั้นให้ด้วยสองมือ รอยยิ้มบนหน้าดูภาคภูมิอย่างเด็กน้อยที่เอาของฝากกลับบ้าน ดวงตากลมโตยังเปล่งประกายไม่ต่างจากวันแรกที่พี่ฉู่เคยเห็น “กลิ่นหอมอ่อนคล้ายใบไผ่ กลืนง่าย ไม่มีรสฝาด มีกลิ่นสมุนไพรแผ่ว ๆ คล้ายขิงแก่ผสมน้ำผึ้ง พอข้าลองดื่มแล้วก็ชอบมาก เลยนึกถึงท่านขึ้นมาเลยเจ้าค่ะ...”

ฉู่ซ่วนจื่อมองไหสุราในมือ แล้วแค่มุมปากของนางก็ยกขึ้นเล็กน้อย “สุราเลิศรสหาได้ยากแต่ใจของเจ้ายิ่งหายากกว่านั้น” นางรับไหไว้เงียบ ๆ ลูบนิ้วผ่านผิวไหดินที่เย็นจากน้ำค้าง ก่อนจะเงยหน้ามองหลินหยาอีกครั้ง “เจ้าเดินทางกลับมาแล้ว ก็จงอย่าปล่อยให้ใจเดินหลงไปอีก สุราไผ่เขียวนี้ แม้รสดีแต่หากผู้ดื่มยังจมอยู่กับความปั่นป่วนภายใน ก็ไม่ต่างจากดื่มน้ำขม”

หลินหยาชะงักไปชั่วครู่ แต่แล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อนเล็กน้อย ลูบต้นคออย่างเคอะเขิน “ข้าจะพยายามไม่ทำให้พี่ฉู่ผิดหวังเจ้าค่ะ” ฉู่ ซ่วนจื่อไม่พูดอะไรต่อ แต่นัยน์ตาของนางอ่อนลงเล็กน้อย ขณะสายลมพัดเอากลิ่นสุราแผ่วเบาเข้าจมูกหอมสดชื่นและอบอุ่น เหมือนใจของเด็กสาวตรงหน้า ที่แม้จะผ่านความร้าวลึกแค่ไหน ก็ยังมีรอยยิ้มเล็ก ๆ แบบนี้มอบให้เสมอ

ไม่นานแสงแรกแห่งรุ่งอรุณคลี่คลุมทั่วลานกระบี่หินมรรคาด้วยม่านหมอกสีทองอ่อน สายลมยามเช้าพัดปลายผ้าคลุมของพี่ฉู่แผ่วเบา ขณะนางยืนนิ่งมองหลินหยาที่เพิ่งยื่นไหสุราไผ่เขียวให้ มือเรียวของเซียนกระบี่รับของไว้เงียบงัน แต่ในดวงตาคู่นั้นกลับเปล่งประกายขึ้นอย่างแผ่วจาง...เพราะนางเห็นสิ่งหนึ่งที่แม้กระทั่งสุรารสเลิศยังมิอาจเปรียบได้ ในดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนของเด็กสาวตรงหน้า บัดนี้กลับไม่มีเค้าความเศร้าเงียบงันแบบช่วงก่อนหน้าอีกแล้ว แม้แต่ร่องรอยของความลังเลอันเคยเกาะกุมอยู่ในใจหลินหยาก็มลายหายไปโดยสิ้นเชิง แทนที่ด้วยประกายที่แจ่มชัด ลึกซึ้ง และมั่นคงอย่างน่าอัศจรรย์

พี่ฉู่ไม่เอ่ยคำใด แต่นางยิ้ม ยิ้มอย่างที่นาน ๆ ครั้งจะปรากฏบนใบหน้าอันงามสงบของเซียนผู้เป็นหนึ่งในกระบี่สี่ทิศแห่งยุทธภพ “ดูเหมือนว่าช่วงเวลาที่เจ้าหายไป สายลมจากใจเจ้ากลับมาพัดอีกคราแล้วสินะเด็กน้อย...ข้ายินดียิ่งนัก” เสียงของพี่ฉู่นุ่มนวลยิ่งกว่าสายลมยามเช้า นางเอื้อมมือออกไปลูบเบา ๆ บนศีรษะหลินหยาด้วยความอ่อนโยน ดุจดั่งพี่สาวที่มองเห็นน้องน้อยกลับบ้านหลังการเดินทางไกล

“เมื่อใจมั่นคง ก็จงปล่อยให้กายและจิตเติบโตไปพร้อมกันเถิด วันนี้เจ้าจะอยู่ฝึกบำเพ็ญตบะกับข้าเหมือนแต่ก่อนหรือไม่?”

หลินหยายิ้ม เงยหน้าขึ้นรับลมเย็นและพยักหน้าทันควัน “แน่นอนเจ้าค่ะ ข้าคิดถึงกระบี่ของพี่ฉู่ คิดถึงกลิ่นลมเช้าของยอดเขา และคิดถึงเสียงลมปะทะปลายแขนเสื้อเราขณะบำเพ็ญ...” 

ฉู่ซ่วนจื่อยิ้มอีกหน แล้วผายมือเรียกเบา ๆ ลมรอบลานพลันแปรเปลี่ยน เส้นพลังปราณเบาบางลอยละลิ่วตามอากาศดุจเกล็ดหิมะสีใส บรรยากาศในลานเงียบสงบพร้อมแล้วสำหรับผู้ฝึก “เช่นนั้น เจ้าต้องตามจังหวะลมหายใจของเจ้าก่อน หลอมรวมมันเข้ากับโลก ไม่ใช่ขืนโลกมาให้รับกับใจเจ้า” เสียงหวานของพี่ฉู่พาให้หลินหยาหลับตาลงอย่างสงบ ตั้งจิตมั่นพร้อมกับสายลมที่โอบกายเพื่อเริ่มต้นการบำเพ็ญแบบที่ทั้งสองรู้กันนั้นคึอการบรรเลงดนตรีควบคู่การร่ายรำกระบี่ที่งดงามนั้นเอง

แสงตะวันยามเหม่าเริ่มอาบไล้ผ่านผืนฟ้า ไล้แต้มยอดเขาหัวซานให้กลายเป็นสีทองอมชมพู ลานกระบี่หินมรรคาเงียบสงบ ขับเน้นเสียงลมพัดเอื่อยเบาและระลอกเสียงดนตรีที่เริ่มดังขึ้นจากเครื่องดนตรีจีนโบราณในมือของหลินหยาเป็นขลุ่ยที่นางพกติดตัวเสมอ ปลายนิ้วเรียวขาวกดลงอย่างมั่นคง แผ่วเบาแต่เปี่ยมด้วยอารมณ์ เสียงขลุ่ยดังแว่วไล่เรียงเป็นท่วงทำนองที่มีชีวิตชีวาแต่ไม่ไร้ซึ่งความสงบ เป็นบทเพลงที่ไม่มีชื่อ...เหมือนเจ้าของที่ไม่ต้องการขังความรู้สึกไว้ในกรอบใด ท่วงทำนองนี้หล่อหลอมขึ้นจากอารมณ์ของหลินหยาในวันนี้ วันที่ดวงตานางสว่างไสวไม่มีเงามืดอีกต่อไป

ตรงหน้าหลินหยา ฉู่ซ่วนจื่อสวมชุดขาวสะอาดตา ผ้าคลุมหลังพริ้วปลิวตามสายลมคล้ายกลีบดอกเหมยร่วง ลำแขนเรียวยาวขยับอย่างสง่างาม เคลื่อนไหวร่ายรำด้วยกระบี่ที่ปลายคมไม่มุ่งหมายฟาดฟัน แต่คล้ายกำลังวาดลวดลายกลางอากาศ กระบี่ของเซียนกระบี่ผลิวสันต์ไร้เสียงต้าน ลื่นไหลดุจสายน้ำบนแผ่นหยก ทุกจังหวะฟันกระบี่ของพี่ฉู่สอดประสานกับจังหวะเพลงของหลินหยา ไม่เร็วเกินไป ไม่ช้าเกินไป แต่ลงตัวราวดั่งวางแผนซ้อมกันมานับร้อยปี ทั้งที่มิได้มีบท ฝีเท้าของพี่ฉู่สะบัดเบาแตะพื้นอย่างนุ่มนวล ร่างกายเคลื่อนไหวตามหลักเต๋าแต่แฝงไว้ด้วยพลังดุจปราณในห้วงกระบวนกระบี่แห่งฟากฟ้า

ในชั่วขณะนั้นลานกระบี่มิใช่เพียงลานหิน หากกลายเป็นเวทีสวรรค์ที่มีสองสตรีจากโลกมนุษย์ร่ายรำต่อเทพเทวา หลินหยารู้สึกราวกับเสียงขลุ่ยในมือเธอส่งพลังให้ปลายกระบี่ของพี่ฉู่พริ้วไหวยิ่งขึ้น และกระบี่นั้นเองก็พาระลอกลมอุ่นกลับมากระทบปลายนิ้วเธอ ประสานเป็นวงจรที่สมบูรณ์ ไม่มีคำพูด ไม่มีบทสรุป มีเพียงเสียงขลุ่ย เสียงสายลม และเงากระบี่ที่ระบายความรู้สึกภายในของหญิงสาวทั้งสอง ผู้เลือกจะบำเพ็ญตบะด้วยวิถีที่ไม่จำกัดอยู่เพียงคำว่าพลัง

เมื่อลมหายใจสุดท้ายของท่วงทำนองสุดท้ายเลือนหาย หลินหยาก็ลดขลุ่ยลงช้า ๆ พร้อมเสียงลมที่สงบนิ่ง ร่างของพี่ฉู่หยุดอยู่กลางลาน มือเรียวยาววางกระบี่แนบข้างอย่างสง่างาม ดวงตานางยังคงหลับอยู่ หลินหยามองภาพนั้นแล้วคลี่ยิ้มออกมาอย่างสุขใจอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ต้องการคำใดใด เพราะนางรู้...ว่าวันนี้หัวใจนางเต้นพร้อมกับโลกเดิมที่กลับมาและสดใสยิ่งกว่าที่เคย

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหาพี่สาวมาเอาของฝากมาให้ค้าบบบ รักพี่ค้าบ รักเสมอ

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-17] ฉู่ ซ่วนจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

ทักษะนักดนตรี เล่นดนตรี โบนัสความสัมพันธ์ +5 

เอฟเฟ็ค เป่าขลุ่ยพันธะในเงาศาลาสุ่มโบนัสค่าความสนิทผู้ฟัง [NPC-17] ฉู่ ซ่วนจื่อ +9 

(จำนวนเลขไบต์หลักสุดท้าย)

มอบ สุราไผ่เขียว สุราเกรดทอง ความสัมพันธ์ +20

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 40000 = 200 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 200 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 21 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา

แสงอรุณแรกของยามเหม่าไหลลอดผ่านปุยหมอกบนยอดเขาหัวซาน ราวกับเส้นไหมทองทอดตัวคลี่คลุมทิวเขาสลับซับซ้อน เสียงนกเขาร้องรับรุ่งเจือเข้ากับเสียงสายลมแรงที่พัดผ่านหน้าผาสูงชัน สายน้ำค้างยังเกาะพราวบนใบสนและก้อนหินใหญ่ที่เรียงรายอยู่รอบลานกว้าง เมื่อแสงแรกส่องกระทบจึงสะท้อนระยิบระยับดั่งดาวตกลงมาเกาะพื้นดิน ลานกระบี่หินมรรคาที่ทอดตัวยาวเป็นวงกลมสลักด้วยหินอ่อนขัดจนเรียบ มันวาวจนแทบสะท้อนเงา มีลวดลายเก่าแก่ของนักพรตโบราณที่ยังคงปรากฏบนผิวหิน แม้กาลเวลาผ่านพันปีก็ยังมิอาจลบเลือนพลังปราณที่สถิตอยู่ ณ ที่แห่งนี้ได้ ขอบเขตโดยรอบถูกโอบกอดด้วยกำแพงหินและเสาประตูโบราณที่เรียกขานว่า “ประตูแห่งการลืมเลือน” ตรงนั้นเองมีร่องรอยกระบี่นับไม่ถ้วนประทับอยู่ดุจอักขระฟ้า คมกระบี่ของเหล่าเซียนผู้เคยฝึกฝนยังคงคมกริบแม้เวลาจะผ่านเนิ่นนาน

หลินหยาก้าวเข้ามาเงียบงัน ร่างในชุดเรียบง่ายสะพายห่อผ้าบางพาดไหล่ ก้าวเท้าเปล่าสัมผัสผิวหินเย็นชื้นด้วยน้ำค้าง เมื่อมองไปทั่วลานก็ไม่พบเงาร่างของพี่ฉู่ดังเช่นทุกครั้งที่เคยมาที่นี่ เพียงสายลมแรงและเสียงหุบเขาตอบกลับความเงียบว่างเปล่า หญิงสาวค่อย ๆ วางห่อกระเป๋าใบเล็กของตนลงด้านหนึ่งแล้วนั่งคุกเข่าบนลานหินอย่างสงบ มือเล็กประสานกันบนตัก หยิบขลุ่ยประจำตัวออกมาแนบไว้ข้างกาย ก่อนจะหลับตาเข้าสมาธิ หายใจเข้าออกช้า ๆ ปล่อยให้สติซึมลึกสู่ภายใน

จิตและกายเริ่มเคลื่อนไหวเบา ๆ คล้ายเส้นด้ายใสไหลวนตามเส้นลมปราณ ความรู้สึกตึงเครียดจากเมื่อวานในหอว่านหงเหรินค่อย ๆ จางหายไปตามลมหายใจ แต่ละระลอกลมที่พัดมาปะทะร่างดุจมีดบางเฉือนผิว ก่อให้จิตใจคมชัดและหนักแน่นขึ้น นางนึกย้อนไปถึงคำสอนของพี่ฉู่ “ใจคือกระบี่ กระบี่คือใจ หากใจยังวุ่นวายกระบี่ก็วุ่นวาย หากใจสงบ กระบี่จักสงบ”

ลมหายใจของหลินหยาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ นางอยู่ในสมาธิจนแทบไม่รับรู้เวลาผ่านไป หมอกเช้าที่โอบคลุมลานเริ่มแตกตัว แสงแดดยามรุ่งสาดลงบนไหล่บางราวกับแสงฟ้าอวยพร ลมหายใจปราณของนางจึงยิ่งมั่นคงขึ้น ทันใดนั้น เสียงเหมือนกระบี่เสียดสีกับหินดังแว่วเบา ๆ จากขอบประตูแห่งการลืมเลือน เสียงนั้นไม่ได้ดังเหมือนคนต่อสู้ แต่เป็นเพียงการขยับที่ตั้งใจให้ได้ยินราวกับมีใครบางคนยืนเฝ้าดูอยู่แต่ไม่เผยร่าง

หลินหยาลืมตาช้า ๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายประกายสงบ แม้ภายในใจจะเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่แตกตื่น นางมองไปยังทิศที่เสียงดังมา แต่มีเพียงหมอกที่ปกคลุมอยู่เหนือเงาประตูเก่าแก่ “...หรือข้าเพียงแค่คิดไปเอง? หืม?...หูแว่วมั้ง” เธอเอ่ยพึมพำกับตนเอง ก่อนจะหลับตากลับไปฝึกต่อ ท่าทางจะหลอนแล้วหลินหยา…ไม่เอาไม่อยากเจอผีหลินหยากลัว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ผม…ตัน..น่ะ เลยแบบ อ๊าาาา

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 10000 = 50 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 50 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 22 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา 

แสงแรกแห่งยามเหม่าโผล่พ้นขอบฟ้า ยอดเขาหัวซานคล้ายถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกสีเงินที่โอบรัดไปทั่ว ลมเช้าเย็นจัดพัดผ่านพงไผ่ด้านข้าง ลานกระบี่หินมรรคาในเช้าวันนี้สงบงดงามราวแดนสวรรค์ พื้นหินอ่อนขัดมันที่ยังชื้นน้ำค้างสะท้อนเงาแสงอรุณ ลวดลายรอยกระบี่เก่าแก่โบราณบนผิวหินยังคงเปล่งประกายลาง ๆ ราวจะเตือนว่านี่คือสถานที่ซึ่งเคยเป็นเวทีแห่งตำนาน วันนี้นางกลับมาอีกครั้ง ผ้าฝ้ายสีอ่อนสะบัดตามแรงลม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองผืนฟ้ากว้างก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ทว่าก้าวเดินไปตรงกลางลานโดยไม่ลังเลเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา นางทรุดกายลงนั่งขัดสมาธิบนหินเย็นจัด มือเล็กวางบนตัก หลับตาลงช้า ๆ สูดหายใจเข้าลึก

ทว่าภายในกายวันนี้กลับไม่สงบนิ่งอย่างที่ควรจะเป็น คลื่นปราณที่ปกติไหลเวียนราบรื่นกลับมีจังหวะสะดุด หน่วงหนักคล้ายมีเงาอะไรทับถมอยู่บริเวณหน้าท้อง นางกัดริมฝีปากลอบคิดอย่างหงุดหงิด “ปวดประจำเดือนหนอ...ปวดประจำหนอ...” เสียงในใจดังก้องเหมือนเด็กน้อยงอแง แต่แฝงไว้ด้วยความพยายามอดกลั้น นางหัวเราะคิกคักในใจแม้สีหน้ายังคงสงบ “ใครเขาจะมาฝึกตบะด้วยวิธีแบบนี้กันนะ...แต่ก็เป็นข้าไง”

ทุกจังหวะลมหายใจ นางผูกความปวดหน่วงที่กัดกินภายในเป็นเสมือนบททดสอบของสัจจะ หากจิตใจหวั่นไหวให้ความเจ็บเล็กน้อยเช่นนี้คุมไว้ไม่ได้ แล้วจะไปต่อสู้กับพิษในกายหรือเรื่องร้ายที่โลกหยิบยื่นมาได้อย่างไร

เสียงลมวูบผ่าน เสียงนกจากหน้าผาด้านข้างดังประสาน ร่างเล็กที่นั่งนิ่งกลางลานหินค่อย ๆ ซึมซับกลิ่นอายสงบของยอดเขา ปราณกระบี่ภายในกายเหมือนพยายามผลักดันเปิดทางใหม่เพื่อบรรเทาความเจ็บที่ท้องน้อย และทุกครั้งที่ปวดร้าว หลินหยาก็ภาวนาเล่น ๆ “ปวดหน่อ...ปวดหน่อ...” จนใจค่อย ๆ คลาย นางไม่ใช่ผู้แสวงหาความเป็นยอดเซียนผู้สูงส่ง ไม่ใช่สตรีที่หวังจะมีชื่อเสียงลือเลื่องไปทั่วหล้า หากแต่เป็นเพียงหญิงสาวผู้เลือกจะใช้ชีวิตตามวิถีของตนเอง แม้ปวดท้องก็ยังหันมาเล่นสนุกกับการนั่งสมาธินี่แหละ ผู้ที่ไม่ยอมให้ความเจ็บเล็ก ๆ มาหยุดยั้งรอยยิ้มของตน

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ลมเช้าอุ่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อแดดสาดลงตรงกลางลาน หยดน้ำค้างเกาะบนผิวหินระยิบระยับราวอัญมณี ดวงตาของหลินหยาค่อย ๆ ลืมขึ้นช้า ๆ แม้ร่างกายยังปวดหน่วงอยู่ แต่จิตใจกลับเบาสบายราวยกภูเขาออกจากอก 

นางเหยียดแขนออก สูดหายใจแรงแล้วหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง “ฮึ่ย...สำเร็จ! ฝึกตบะด้วยการทนปวดประจำเดือนก็ยังทำได้...ข้าเนี่ยนะ ไม่เหมือนใครจริง ๆ” ใบหน้าขาวจัดมีรอยยิ้มสดใสผุดขึ้นกลางลานหินที่สงบเย็น ผมดำยาวพลิ้วสะบัดตามสายลม ราวผีเสื้อขาวโบยบินในทุ่งดอกไม้ แม้จะเป็นเพียงวันธรรมดาที่ต้องต่อสู้กับอาการปวดร่างกาย แต่หลินหยาก็ทำให้มันกลายเป็นช่วงเวลาแห่งการฝึกใจไปเสียได้ คิดได้ไงวะ เรานี้มันอัจฉริยะจริง ๆ ไม่มีใครเกิน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มายุบหนอพองหนอหาเงิน

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 23 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา 

แสงแรกของอรุณสาดลงเหนือยอดเขาหัวซานหมอกเช้าปกคลุมล้อมลานกระบี่หินมรรคา ราวกับม่านขาวที่ค่อย ๆ เปิดออกให้โลกตื่นขึ้นใหม่อีกครั้ง ความเงียบสงบของที่นี่เหมือนเดิม พื้นหินอ่อนขัดเรียบเย็นจัดสะท้อนแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ทิวไม้ด้านข้างไหวระริกตามแรงลม เสียงนกป่าขับขานรับเช้า  หลินหยาในอาภรณ์สีอ่อนก้าวช้า ๆ เข้ามา กลีบผมยาวดำพลิ้วไปตามสายลม ใบหน้านวลที่วันนี้ซีดกว่าทุกทีเล็กน้อยเพราะร่างกายกำลังอยู่ในช่วง วันแรกของการเป็นประจำเดือน นางขบฟันแน่นขณะทรุดกายนั่งลงตรงกลางลาน มือเล็กกดเบา ๆ ที่หน้าท้องน้อย ความปวดหน่วงถาโถมเป็นระลอก

“โอ้ย...ปวดหนอ ปวดหนอ...” เสียงบ่นเบา ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากราวกับบทสวดตลก ๆ แต่จริง ๆ แล้วคือการพยายามสะกดจิตใจตนเองให้ทนไหว นางนั่งขัดสมาธิหลับตาลงสูดหายใจเข้าลึก ไหล่ผ่อนออกแต่ยิ่งหายใจยาวก็ยิ่งรู้สึกถึงแรงบีบรัดภายในกาย หน้าผากซับเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ อย่างไม่รู้ตัว

แต่ถึงอย่างนั้น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเมื่อค่อย ๆ ลืมขึ้นกลับมีประกายดื้อรั้น “ต่อให้ปวด...ข้าก็ไม่หยุดหรอก” เพราะสำหรับหลินหยา การขึ้นมาที่ลานกระบี่หินมรรคาไม่ได้เป็นเพียงการฝึกตบะ แต่ยังเหมือนเป็นพิธีที่ทำให้นางมั่นคงในใจ ไม่ว่าร่างกายจะเหนื่อยอ่อนแค่ไหน หากจิตไม่ยอมแพ้ ก็ยังมีพลังจะเดินต่อ

เสียงลมหวีดหวิวลอดผาสูงคล้ายเสียงปราณที่โอบรอบร่างบาง นางผสานมือบนตัก ปล่อยให้ความปวดไหลผ่านไปทีละคลื่น...คิดในใจซ้ำ ๆ “ปวดหนอ...ปวดแล้วก็ผ่านไปหนอ...” แม้ท่าทางดูจะประหลาดสำหรับผู้อื่น แต่สำหรับนาง มันคือการฝึกฝนจิตใจไม่ต่างจากการประลองกระบี่ หากทนผ่านความปวดนี้ได้ วันหนึ่งนางก็จะทนต่อทุกความเจ็บในโลกได้เช่นกัน เมื่อแสงอาทิตย์สาดแรงขึ้น ความหนาวเย็นเริ่มคลายไปทีละน้อย ร่างบางยังคงนั่งนิ่งกลางลาน สายลมอ่อนพัดปลิวชายเสื้อคล้ายกลีบดอกไม้ที่โอบอุ้มไว้ แม้สีหน้ายังเจ็บปวด แต่ริมฝีปากกลับเผยรอยยิ้มบาง “ข้าก็ยังเป็นข้า...แต่ป”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเอาเงินจ้าาา เงินนน

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 10000 = 50 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 50 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา 

ลมเช้าของยอดเขาหัวซานพัดแรงกว่าทุกวัน หมอกสีขาวขุ่นโอบล้อมไปทั่วแนวผาหินราวม่านบางที่บดบังแสงอาทิตย์แรกเริ่ม เสียงนกป่าแว่วขานอยู่ไกล ๆ ทว่าความเงียบสงัดของลานกระบี่หินมรรคายังแผ่คลุมอย่างมั่นคง พื้นหินอ่อนเย็นเฉียบที่เคยเป็นสถานที่ฝึกตบะอันขรึมขลัง กลับรู้สึกโหวงเหวงในสายตาของหญิงสาวผู้หนึ่งที่ย่างก้าวเข้ามา วันนี้หลินหยามีสีหน้าซีดเผือดจนเหมือนไก่ต้มจริง ๆ แก้มที่ปกติขาวอมชมพูบัดนี้ไร้เลือดฝาด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหม่นหมองราวน้ำชาเจือจาง เสื้อผ้าฝ้ายสีอ่อนที่นางสวมอยู่ปลิวระริกตามแรงลม แต่ท่าทางกลับอ่อนแรงจนคล้ายกับลมเพียงนิดเดียวก็อาจพัดให้ร่างล้มลง

วันนี้คือวันที่สองของการเป็นประจำเดือน เลือดที่ร่างกายพรากออกไปมากกว่าปกติ ทำให้หญิงสาวรู้สึกเวียนหัว หน่วงหนักท้องน้อย และเหนื่อยล้าทุกย่างก้าว กว่าที่จะเดินทางมาถึงยอดเขาหัวซานได้นางก็แทบจะลากขาไม่ไหว พอมาถึงกลางลานหิน หลินหยาจึงไม่ฝืนอีกต่อไป แต่ทิ้งตัวลงนั่งแหมะมือเล็กกดท้องน้อยเผลอครางแผ่วเบา “อื้อ…ปวดหนอ…ปวดเหลือเกินหนอ…” ร่างบางเอนพิงแผ่นหินเย็นเยียบ สูดลมหายใจเข้าลึกขึ้นพยายามปรับจังหวะให้สงบ

นางปิดตาลงตั้งใจนั่งสมาธิเพื่อเบี่ยงเบนความรู้สึก แต่ทุกครั้งที่พยายามรวมลมหายใจ ความเจ็บหน่วงก็ยิ่งชัดเจนขึ้นในสติ เหงื่อซึมผุดขึ้นที่หน้าผาก ขณะที่ริมฝีปากยังคงพึมพำซ้ำ ๆ “ปวดหนอ…ปวดหนอ…” 

บรรยากาศรอบกายเงียบสงัดเกินไป เสียงลมที่หวีดหวิวลอดช่องเขากลายเป็นเสียงโต้กลับในใจ คล้ายทดสอบความอดทน นางนั่งกอดเข่าเล็กน้อยพยายามบังคับให้หลังตรง แต่ไม่กี่อึดใจก็ต้องขยับตัวเพราะรู้สึกท้องเกร็ง ใบหน้านวลที่ซีดเผือดเริ่มเผยรอยยิ้มบาง ๆ ทั้งที่ปวดแทบแย่ นางหัวเราะกับตัวเองแผ่ว ๆ เบา ๆ “บ้าชะมัด...ใครเขาจะขึ้นมานั่งสมาธิบนยอดเขาทั้งที่กำลังเป็นประจำเดือนกัน ข้านี่สินะ…โคตรตัวประหลาดคิดอะไรอยู่กันแน่วะตัวเรา” แม้จะรู้ว่าการนั่งสมาธิไม่ได้ช่วยมากนักต่อความปวดทางกาย แต่หลินหยาก็ยังเลือกที่จะมาที่นี่ เพราะมันคือสถานที่ไม่กี่ที่ทำให้นางรู้สึกว่าอย่างน้อยจิตใจยังสงบไม่ว่าจะปวดท้องแค่ไหนก็ตามที

ยามแสงอาทิตย์แรกโผล่พ้นหมอกหนา กระทบพื้นหินจนระยิบระยับราวอัญมณี ดวงตาของหลินหยาก็ลืมขึ้นช้า ๆ แม้ยังพร่าเลือน แต่ก็ส่องประกายดื้อรั้น นางพึมพำเสียงเบาราวคำสัญญากับตัวเอง “จะปวด จะอ่อนแรงแค่ไหน…ก็ต้องทำ” ร่างบางยังคงนั่งนิ่งอยู่กลางลาน แม้จะสั่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ล้ม นางใช้เพียงความดื้อรั้นและหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ ประคองให้เช้านี้ผ่านไปได้ด้วยดีด้วยเถอะนะ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเก็บเงินจ้า เหมือนทุกวัน วะฮ่ะ ๆ

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 10000 = 50 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 50 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 25 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา

แสงแรกแห่งรุ่งอรุณสาดลอดหมอกหนาทึบบนยอดเขาหัวซาน สาดกระทบพื้นหินอ่อนวงกลมกลางลานกระบี่หินมรรคา จนแวววับราวกับกระจกวิเศษ ลมเช้าเย็นจัดพัดผ่านซุ้มประตูหินแห่งการลืมเลือน เสียงหวีดหวิวสะท้อนก้องคล้ายบรรเลงทำนองทดสอบผู้มาเยือน อรุณเบิกฟ้านกกาโบยบิน เย่! หลินหยาก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าสดใสกว่าเช้าใดในสองวันที่ผ่านมา เสื้อผ้าฝ้ายสีอ่อนปลิวพลิ้วตามแรงลม ใบหน้าแม้ซีดนิด ๆ แต่ในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลับพราวระยับด้วยความโล่งใจ

“สองวันแห่งนรกแดงเดือด…จบลงแล้วโว้ยย!” หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนยกแขนสองข้างขึ้นเหนือศีรษะ หมุนแขนยืดเส้นเสียงดัง กร๊อบ! แล้วจึงเริ่มขยับกายด้วยท่าทีที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น ณ สถานที่ขรึมขลังเช่นนี้ นางเต้นแอโรบิคกลางลานกระบี่ ก้าวขา ยกแขน บิดเอว ย่อเข่า ก้าวซ้ายก้าวขวาตามจังหวะในใจ ผมดำยาวสะบัดไหวราวริ้วแพร เสื้อตัวบางปลิวสะบัดไปตามแรงเหวี่ยง ร่างเล็กโลดแล่นอยู่บนพื้นหินอ่อนที่ครั้งหนึ่งเคยรับรอยเท้าของยอดนักพรตผู้ฝึกกระบี่

ลมหนาวที่โอบล้อมถูกแหวกด้วยความร้อนแรงของการเคลื่อนไหว ไอหมอกที่ลอยอ้อยอิ่งบนพื้นหินพลันแตกซ่านเป็นระลอกราวกับเต้นตามจังหวะของนาง “หนึ่ง สอง สาม สี่…ฮึ่ย! อัพ แอน ดาวน์ ข้านี่มันยอดไปเลย!” หลินหยาพึมพำกับตัวเองพร้อมยิ้มกว้างอย่างผู้ปลดปล่อย แม้ท่าทางจะดูไม่เข้ากับความศักดิ์สิทธิ์ของลาน แต่ความสุขของนางกลับทำให้บรรยากาศทั้งลานสว่างสดใสราวกับได้หัวเราะไปพร้อมกัน

หลังจากขยับกายอยู่ราวครึ่งชั่วยามจนเหงื่อซึมตามไรผมและแผ่นหลัง หลินหยาจึงหยุด หอบหายใจเล็กน้อย พลางยกแขนขึ้นปาดเหงื่อออกอย่างคนพอใจ “เฮ้อ…ออกกำลังตอนเช้านี่มันดีจริง ๆ” นางทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิกลางลาน หายใจเข้าลึกแล้วหลับตาลงอย่างสงบ เสียงลม เสียงนก เสียงหายใจของตัวเองผสานกลายเป็นหนึ่งเดียว ความปวดเมื่อยที่ยังหลงเหลือจากประจำเดือนค่อย ๆ เจือจางไปในจิตใจ ร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่กลางลานกระบี่ในยามนี้ จึงไม่ใช่เพียงหญิงสาวธรรมดา แต่ราวกับเป็นหนึ่งเดียวกับ ดินแดนแห่งการลืมทุกข์ แห่งนี้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเก็บเงินจ้า เหมือนทุกวัน ไงงง

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน