[เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน]

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แสงแดดยามเฉินส่องต้องภูผา ก้อนกรวดและฝุ่นแร่กระจายลอยขึ้นเมื่อล้อเกวียนไม้กลิ้งผ่านทางแคบแต่หลินหยาไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกนะ หลินหยาสะพายถุงเครื่องมือเดินฝ่ากลุ่มคนที่หน้าตาอิดโรยเข้าไปในเขตเหมืองจื่อถงซานอีกครั้ง หลังจากเธอใช้พลังไปไม่น้อยกับการสู้กับหนูปีศาจคราวก่อน คราวนี้นางมาด้วยท่าทีราวกับแม่ค้าขายรอยยิ้มในคราบนักขุดแร่ มือข้างหนึ่งถือลูกพลั่วคู่ใจ ส่วนอีกข้างโบกให้พวกหัวหน้าคุมงานที่เหมือนเห็นผีที่ตายพึ่งกลับมาเพราะหลินหยาไม่ได้มาเสียตั้งนาน

"คุณพี่ขา~ มีตรงไหนขุดได้บ้างงง~ วันนี้ข้าขอแบบไม่มีอะไรโผล่มาหลอกหลังนะ!" เสียงเจ้าตัวใสแจ๋วดังลั่นแถมยังหัวเราะในลำคอคล้ายจะท้าให้ปีศาจไหนก็ได้ออกมาอีก

แต่ดูเหมือนฟ้าจะเป็นใจให้เธอได้ยืดเส้นยืดสาย เพราะขุดไปไม่ถึงครึ่งชั่วยาม กลับมีเสียง "กี๊ซซซ!" ดังลั่นราวกับขู่ว่าจะกินเลือดคน ลมเย็นปะทะหลังคอของหลินหยา และก่อนที่นางจะทันหันไป ก็เห็นก้อนเงาดำรูปร่างประหลาดโผล่ขึ้นมาจากซอกหินด้านหลัง

ปีศาจหนูอีกแล้ว…..

หูแหลมเหมือนมีดโกน ดวงตาเล็กสีแดงวาวโรจน์ขนาดเหรียญอู่จู มันห้าตัว กึ่งคลานกึ่งวิ่งตรงมาทางหลินหยาโดยถือหอกแหลม เกราะหนัก และแม้กระทั่งโล่ไม้ที่เหมือนได้มาจากกองซากศพทหารที่ไหนสักแห่ง แหม่ก็ช่วยไม่ได้มันเป็นพลทหารนี้นะ? หลินหยาคลี่ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น มือขวาของนางยกพลั่วขึ้นพลิกกลับอย่างคล่องแคล่ว เสียงเหล็กสีหม่นกระทบกัน “แกร๊ง” ดังเบา ๆ ตามด้วยน้ำเสียงหวานที่ดูจะมีเลศนัย

"อุ๊ย~ วันนี้โชคดีจริง ๆ เลยเนอะ เจอเหยื่อมีเกราะอีกแล้ว~" แล้วเธอก็พุ่งไปข้างหน้าแบบไม่ให้โอกาสปีศาจหนูตั้งตัว! มือขวากวัดพลั่วฟาดเปรี้ยงลงกลางหน้าตัวที่อยู่ใกล้สุด ฟันหน้ามันหักกระเด็น เลือดสีดำกระเด็นเปื้อนพื้นกรวด ขณะที่อีกสี่ตัวขยับล้อมนางในชั่วพริบตา แต่หลินหยากลับหมุนตัวไปพร้อมขยับมือซ้ายดีดเหรียญวูบ! เหรียญอู่จูที่เสริมยันต์บางอย่างลอยไปเฉียดหน้าอีกตัวก่อนจะระเบิดเบา ๆ ทำให้มันเซถลา แล้วก่อนที่มันจะตั้งหลักได้ พลั่วเหล็กก็กระแทกเข้าใต้ลำคอของมันอย่างจัง 

สองตัวนอนแน่นิ่งไปแล้ว…อีกสามตัวยิ่งเห็นเพื่อนตายเร็วก็ยิ่งบ้าคลั่ง พุ่งเข้าหานางพร้อมกันเหมือนฝูงหมาป่าหิวกระหาย แต่สิ่งที่มันไม่รู้ก็คือ…พลั่วของนางไม่ใช่แค่ขุดดิน มันขุดหลุมศพให้ศัตรูได้ด้วย!!!

หลินหยาหลบต่ำแล้วถีบตัวขึ้น หมุนตัวกลางอากาศอย่างคนที่ผ่านการฝึกศิลปะการต่อสู้มาอย่างช่ำชอง จากนั้นก็เหวี่ยงพลั่วหวดทีละตัวจังหวะเป๊ะราวควงพลองทองคำฟาดทัพงู ใบหน้าหวานยังคงยิ้มและพูดพลางต่อยแหลก "ตายซะเจ้าพวกหนูชั้นต่ำ! เหมืองนี้ข้าเหมามาแล้วเว้ย~!" สุดท้ายอีกสามตัวสิ้นใจคาที่ ร่างของพวกมันเกร็งกระตุกนิด ๆ ก่อนแน่นิ่งกลางพื้นเหมือง กลิ่นเลือดฉุนปะปนกับกลิ่นดินอุ่น ๆ ของแร่ในอากาศ

หลินหยาเช็ดเลือดที่กระเด็นโดนปลายแก้มแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้มลงหยิบยันต์(ที่เตรียมมา) และธูปบูชาออกมาอย่างเคย แม้จะฆ่าอย่างไม่ละเว้น แต่ก็ไม่เคยลืมทำพิธีให้ศพ ไม่ว่าจะเป็นศัตรูหรือไม่ นางถือว่าทุกชีวิตควรได้รับการส่งไปอย่างเหมาะสม "ไปซะนะ ไปเกิดในที่ที่ไม่มีพลั่วของข้า..." เธอพึมพำเบา ๆ อย่างเศร้าก็ไม่ใช่ เยาะเย้ยก็ไม่เชิง แล้วฝังร่างพวกมันไว้ข้าง ๆ ซอกหิน ก่อนนางกวาดตามองรอบ ๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีภัยเพิ่มก็กลับไปขุดแร่ต่อ

วันนี้...เหมืองสงบลงอย่างรวดเร็ว แต่เลือดที่แห้งติดปลายพลั่วคู่นั้น จะเป็นหลักฐานว่า...ใครเข้ามาในเขตการทำงานของหลินหยาแล้วคิดจะรอดกลับไปได้ง่าย ๆ ต้องคิดใหม่อีกที

[ปักตะไคร้]

เนื่องจากตรงคำอธิบายมันเป็น 10 ตำลึง แต่ทางนี้เห็น 30 ตำลึงอะคับ เลยอิงจากระบบก่อนนะ

เพราะไม่รู้ว่าแอดปรับให้เป็น 30 ตำลึงเงินหรือยังไง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเอาเงินแล้วจ้าาา ไม่รู้บัคไหม 55555 ผมได้ 30 ตำลึงเงินง่ะ

รางวัล: 

ปีศาจพลทหารหนู : ไอเทมดรอป(ประลองระบบ) : ได้รับแล้ว

ได้รับ 150 ตำลึงเงิน

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับคนดวงแข็ง x2 = 150 x 2 = 300 ตำลึงเงิน

ขุดแร่ทองแดง (เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนแร่) = ลืมใส่พลั่วครับ ไม่ได้แร่ 555555

สรุปรางวัลที่ได้ : 150 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 21 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แดดยามเช้าเริ่มแรงขึ้นเมื่อหลินหยาเดินทางมาถึง เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน เสียงค้อนเหล็กกระแทกกับหินดังสะท้อนจากทั่วทุกทิศ แรงงานเหมืองมากมายกำลังขุดแร่ เหงื่อไหลท่วมร่าง เสียงโห่ร้องและเสียงเกวียนขนสินค้าดังก้อง บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นฝุ่นโลหะและกลิ่นคาวเหล็ก แต่หญิงสาวในชุดธรรมดาผู้หนึ่งกลับมิได้มาพร้อมพลั่วหรือเครื่องมือเหมืองเหมือนคนอื่น สตรีคนหนึ่งเดินเข้าไปในส่วนลึกของเหมืองแห่งนี้ที่แสนอันตราย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของหลินหยากวาดไปรอบ ๆ อย่างตั้งใจ จนทันใดนั้นเสียงขยับกรอบเกราะโลหะประหลาดแว่วขึ้นจากร่องเหมืองด้านทิศเหนือ เงาตะคุ่ม ๆ โผล่ขึ้นมาจากท่อนไม้ค้ำถ้ำ และทันใดนั้นร่าง ปีศาจพลทหารหนู ห้าตัวก็โผล่เข้ามาในสายตานาง

ร่างพวกมันสูงใหญ่เกินกว่าหนูทั่วไป แต่ดวงตายังคงฉายประกายซื่อสัตย์ราวนักรบผู้ภักดี โล่กลมสนิมแดงในมือสะท้อนแดดเช้าเป็นแสงวูบวาบ เสียงกรนต่ำ ๆ ของพวกมันก้องเหมือนกลองศึก ก่อนที่หัวหน้าของพวกมันจะเชิดหน้า ขนสีเทาเงินสั่นไหวตามลม พลางเปล่งเสียงทุ้มสุภาพจนน่าขนลุก “มนุษย์น้อย เจ้ากล้าล่วงล้ำเขตแดนแห่งเหล่าราชาหนูงั้นหรือ หากไม่สวามิภักดิ์ ก็เตรียมสู้เถิด”

หลินหยายิ้มบางอย่างซุกซนที่มุมปาก พลั่วน่ะไม่มีหรอกวันนี้ แต่ไม่ใช่ว่านางมามือเปล่า สองมือสาวน้อยเล็กบางล้วงเข้าไปใต้เสื้อ หยิบขลุ่ยประจำตัวขึ้นมาแทน แท่งไม้ธรรมดาที่เป่าดนตรีในยามปกติ บัดนี้กลายเป็นอาวุธลับของนาง “สวามิภักดิ์งั้นรึ? ขอโทษทีนะ วันนี้ข้ามา ‘เก็บของ’ ต่างหากล่ะเจ้าหนู”

สิ้นคำ ร่างบางพุ่งออกไปเหมือนสายลม ขลุ่ยในมือสะบัดเข้ากระแทกโล่ของหนึ่งในพวกมันจนเกิดเสียงโลหะดังสนั่น ก้าวเท้าของหลินหยาว่องไวอย่างนักร่ายรำที่สลับเป็นจังหวะโจมตี พุ่งหมุนตัวแทงใส่ข้อพับขาของอีกตัวจนมันทรุดฮวบลง

ปีศาจพลทหารหนูส่งเสียงร้องขึงขัง แต่ถึงจะมีความกล้าดุจขุนพล พวกมันหาได้ทันความรวดเร็วและเล่ห์เหลี่ยมของหญิงสาวผู้ไม่กลัวเกรง ท่ามกลางการต่อสู้ไม่กี่กระบวนท่า ร่างหนูร่างแรกก็ล้มลง เลือดสีคล้ำเปื้อนดินแดงแห่งเหมือง หลินหยาไม่ปล่อยเวลาเสียเปล่า อาศัยจังหวะกระโดดก้าวบนโล่ที่หล่น ร่างเธอหมุนกลางอากาศก่อนจะฟาดขลุ่ยใส่ท้ายทอยอีกตน เสียง เพียะ ดังสะท้อน พวกมันล้มระเนระนาดทีละตัวทีละตัว จนกระทั่งห้าร่างใหญ่พากันสิ้นเสียง

หญิงสาวยืนหอบเบา ๆ กลางกองซาก พลางปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก แต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มสดใสเหมือนพึ่งเล่นสนุกเสร็จ “เรียบร้อย~ วันนี้ได้ค่าแรงเป็นกระบี่กับโล่หนูโง่ ๆ คุ้มกว่าขุดแร่ตั้งเยอะ!” นางก้มหยิบอาวุธสนิม ๆ พวกนั้นขึ้นเก็บอย่างไม่รังเกียจ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเอาไปย่อยตีใหม่ยังได้เนื้อทองแดงเป็นกอบเป็นกำ เสร็จแล้วจึงลงมือขุดดินหลุมเล็ก ๆ ฝังร่างปีศาจหนูพวกนั้นไว้ แม้จะเป็นศัตรู แต่นางก็ยังเลือกให้มันได้หลับอย่างสงบ

เมื่อฝุ่นควันค่อย ๆ สงบ หลินหยาก็ปัดมือแล้วสะพายถุงที่ใส่อาวุธเหล่านั้นขึ้นบ่าก่อนจะผิวปากเดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีออกจากเหมือง ราวกับนี่คือแค่งานพิเศษหาเงินเช้าตรู่เท่านั้นเอง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เสียใจไม่ได้ 30 ตำลึงเงินแร๊ะ กำไร

รางวัล: 

ปีศาจพลทหารหนู : ไอเทมดรอป(ประลองระบบ) : ได้รับแล้ว

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับคนดวงแข็ง x2

ได้รับ กระบี่ 4 ชิ้น = 4x2 = 8

ได้รับ โล่ไม้ 1 ชิ้น = 1x2 = 2

ขุดแร่ทองแดง (เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนแร่) = วันนี้มาตีหนูโดยเฉพาะ

สรุปรางวัลที่ได้ : กระบี่ 4 ชิ้น, โล่ไม้ 1 ชิ้น

(ท่าทางชาตินี้จะเก็บกระบี่โง่ ๆ ไว้ทำคอเล็คชั่นได้โคตรเยอะ)

LinYa ดี

วันที่ 22 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แสงแดดยามเฉินสาดลงมาจากฟ้าเหนือเหมืองจื่อถงซานพื้นดินแดงคลุ้งไปด้วยฝุ่นทองแดงที่จับต้องแม้ในลมหายใจในมุมเงาเงียบสงัดตรงปากทางเหมือง มีร่างหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมสายตาคมวาวเป็นหลินหยานั้นเอง วันนี้นางไม่ได้หอบพลั่วมาเช่นคนงานเหมืองแต่ก็มีน้อยนักเพราะที่นี่โดนบุก หากแต่นางมีขลุ่ยที่เคยใช้ทั้งบรรเลงและเป็นอาวุธไว้แนบกาย สีหน้ามีรอยยิ้มบางอย่างทะเล้นซุกซน “เฮอะ...ใครมันจะไปเสียเวลาขุดหาเศษแร่เล็ก ๆ กัน ข้าล่าปีศาจหนูดีกว่า ได้ทั้งชื่อ ได้ทั้งของ”

พริบตาที่นางก้าวลงมาถึงชั้นหินลึก เสียงกรนต่ำ ๆ ปนเสียงเกราะกระทบกันก็ดังลอยออกมาจากเงามืด ปีศาจพลทหารหนูห้าตัว ท่วงท่าผ่าเผยราวนักรบแท้จริง โล่ไม้ใหญ่ตั้งรับ กระบี่สั้นในมือส่องแสงสะท้อนจากเศษแร่ในผนังถ้ำ พวกมันขยับมาพร้อมกัน ดวงตาเต็มไปด้วยความจงรักภักดีดุจนักรบพิทักษ์ราชัน ขานเสียงทุ้มก้องในความมืด “ผู้ใดล่วงล้ำแดนแห่งราชาหนู จะต้องสละวิญญาณทิ้งไว้ที่นี่!”

หลินหยายิ้มเย้ย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายขบขัน “พูดได้เพราะเชียว แต่ข้าวันนี้ไม่ได้มาเจรจา มาขอ ‘ค่าแรง’ ต่างหาก!” สิ้นคำ นางดีดตัวออกไปเหมือนลม ขลุ่ยไม้สะบัดใส่โล่ไม้ตัวแรก ปัง! เสียงดังสะท้อนจนพื้นหินสะเทือน ก่อนที่นางจะหมุนตัว ก้าวย่อต่ำ แทงปลายขลุ่ยเข้าข้อพับขาหนึ่งในนั้น มันร้องโหยหวนทรุดลงทันที ปีศาจหนูอีกสี่พุ่งเข้ามา โล่ไม้ยกขึ้นประสานดุจฝึกมาดี แต่เสียงหวีดสูงแหลมจากขลุ่ยก็ดังแทรก หลินหยายกขลุ่ยขึ้นแนบปากเป่า เสียงทำนองไม่ใช่เพียงดนตรีหากเป็นคลื่นที่กรีดลงในสติของพวกมัน กระบี่ในมือหนูสองตนถึงกับสั่นหลุดตกพื้น

หลินหยาสบโอกาส พุ่งหมุนตัวฟาดขลุ่ยลงกับท้ายทอยอีกตน เพียะ! ร่างสูงใหญ่ล้มทั้งยืน เลือดสีคล้ำซึมออกมา ส่วนอีกตนถูกฝ่ามือเล็กผลักแรงเข้าที่อก โล่ไม้กระแทกผนังจนแตกครึ่ง ไม่กี่อึดใจศพปีศาจหนูทั้งห้าก็แน่นิ่งบนพื้นหินแดง

หญิงสาวยืนหอบหายใจ มือเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แต่ริมฝีปากกลับหัวเราะเสียงใส “เฮอะ ไม่ต้องเสียแรงขุด ได้โล่ไม้ กระบี่เน่า ๆ ก็ตั้งห้าชุด เอาไปขายย่อยยังได้ทองแดงคุ้มกว่าอีก” นางก้มหยิบอาวุธของพวกมันมากองรวมไว้ ขลุ่ยไม้ยังเปื้อนเลือดเล็กน้อยแต่หลินหยาไม่แยแส จากนั้นก็ขุดหลุมดินแดงฝังร่างปีศาจหนูทั้งห้าอย่างเรียบร้อยตามแบบฉบับของตน

ยามแดดยามเฉินส่องลงมาถึง ร่างเล็กในอาภรณ์เปื้อนฝุ่นยืนเช็ดมือ มองหลุมศพเล็ก ๆ ด้วยแววตาสดใสราวกับเพิ่งทำการค้าดี ๆ เสร็จไปหนึ่งรอบ “โฮ๊ะ ๆ วันนี้โชคดีอีกแล้ว ข้ารวยแน่!” เงาสาวน้อยยกของขึ้นบ่าแล้วเดินออกจากเหมืองไป เสียงหัวเราะสดใสลอยก้องท่ามกลางเหมืองที่กลับคืนสู่ความเงียบสงัด

[ปักตะไคร้]

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหาของไปย่อยจ้าาา มาเอาของจ้าาา

รางวัล: 

ปีศาจพลทหารหนู : ไอเทมดรอป(ประลองระบบ) : ได้รับแล้ว

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับคนดวงแข็ง x2

ได้รับ โล่ไม้ 5 ชิ้น = 5x2 = 10

ขุดแร่ทองแดง (เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนแร่) = วันนี้มาตีหนูโดยเฉพาะ

สรุปรางวัลที่ได้ : โล่ไม้ 5 ชิ้น

(โล่ 10 ชิ้น เอาไปทำไมวะนั้น 555 ซ่องสุมอาวุธชัด ๆ)

LinYa ดี

วันที่ 23 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แสงอาทิตย์เช้าส่องลอดยอดไม้ลงมาถึงปากเหมืองจื่อถงซานเงาสีทองแดงสะท้อนวับ ๆ จากเศษหินตามพื้น มองไปลึกด้านในยังคงคลุ้งด้วยกลิ่นดินและโลหะเฉพาะตัว เหมืองแห่งนี้แม้จะถูกทิ้งร้างไปมาก แต่ก็ยังมีร่องรอยความรุ่งเรืองในอดีตให้เห็นอยู่ รางไม้เก่า ๆ ที่เคยใช้ขนแร่ ถังหินที่แตกพังทลาย และกำแพงหินที่สลักรอยจอบและค้อนนับไม่ถ้วน หลินหยาเดินเข้ามาด้วยสายตาที่คุ้นเคย นางแทบไม่สนใจแร่ทองแดงที่ฝังอยู่เต็มผนังแล้ว สิ่งที่นางตามหาคือ "ศัตรู" มากกว่า

และไม่นานนักเสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ดังลอดออกมาจากเงามืด กึก...กึก... ร่างสูงชะลอมองไปก็เห็นกลุ่มเงาดำเคลื่อนไหว เสียงหอบหายใจต่ำ ๆ ดังขึ้น ใช่แล้ว...ปีศาจพลทหารหนู ห้าตัว พวกมันใส่เกราะหนังหยาบ โล่ไม้กลมสะพายข้าง กระบี่สั้นในมือแวววาวดุดัน ดวงตาสีแดงก่ำมองนางด้วยแววท้าทายดุจนักรบผู้ภักดี

“ผู้บุกรุก...จงสละวิญญาณ!” เสียงแหบห้าวผสานกันของพวกมันดังสะท้อน

แต่หลินหยาเพียงยิ้มมุมปาก ขยับขลุ่ยไม้ขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอประกายเย็นเฉียบ “พูดมากว่ะค่ะ...ตายซะเถอะ” สิ้นคำร่างบางพุ่งเข้าไปทันที เสียง ปัง! ดังสนั่นเมื่อปลายขลุ่ยฟาดเข้ากับโล่ของตัวแรกจนร่างเซถลา นางหมุนตัวเป่าเสียงสูงแหลม หวีดด! คลื่นปราณซัดเข้าใส่ปีศาจสองตัวด้านหลังจนมันกุมหูทรุดลงกับพื้น ขลุ่ยไม้ในมือพลิกหมุนเป็นทวน ฟาดซ้ำเข้าที่ต้นคออีกตัว เลือดสีคล้ำพุ่งกระเซ็น พริบตาเดียวพวกมันล้มไปสาม

อีกสองตัวพุ่งเข้ามาพร้อมกันแต่หลินหยากลับก้าวถอยหลังน้อย ๆ ก่อนใช้เสียงขลุ่ยอีกครั้ง บททำนองแหลมสูงทะลวงเข้าไปในสติของพวกมันจนกระบี่ในมือร่วงกระแทกพื้น “ขอบคุณนะ...ที่เอามาให้ข้า” นางเอ่ยเย้ยเบา ๆ ก่อนจะฟาดขลุ่ยซ้ำเข้าที่ขมับพวกมันทั้งคู่ ร่างสูงใหญ่ทรุดฮวบลงแน่นิ่งไปบนดินแข็ง

ความเงียบหวนคืนสู่เหมืองอีกครั้ง หญิงสาวหอบหายใจเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือปาดเหงื่อจากหน้าผาก พลางมองซากปีศาจทั้งห้าตรงหน้า “จบแล้ว...ทีนี้ก็ได้ของฝากอีกแล้วสิ” นางก้มหยิบโล่ไม้และกระบี่ของมันมากองรวมไว้ ก่อนใช้แรงแขนเล็ก ๆ ค่อย ๆ ขุดหลุมดินแดงใกล้ ๆ เพื่อฝังร่างพวกมันลงไปอย่างที่ทำทุกครั้ง ไม่ใช่เพราะเมตตา แต่เพราะไม่อยากให้กลายเป็นซากเน่าในเหมืองที่ตัวเองใช้หาเงิน

เมื่อฝังเสร็จ หลินหยาลุกขึ้นยืนตรง ปัดฝุ่นดินออกจากมือแล้วสะพายอาวุธที่เก็บได้ขึ้นบ่า ใบหน้าขาวซีดจากความเหนื่อยและอาการปวดท้องยังคงยิ้มสดใส “แร่ทองแดงข้าไม่สน...แต่พวกเจ้านี่แหละ ทำให้ข้ารวยกว่าเยอะ โฮ๊ะ ๆ” เสียงหัวเราะใสสะท้อนก้องไปทั่วเหมืองร้างที่กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาตีหนูเอาเงินจ้า

รางวัล: 

ปีศาจพลทหารหนู : ไอเทมดรอป(ประลองระบบ) : ได้รับแล้ว

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับคนดวงแข็ง x2

ได้รับ กระบี่ 3 ชิ้น = 3x2 = 6

ได้รับ โล่ไม้ 2 ชิ้น = 2x2 = 4

ขุดแร่ทองแดง (เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนแร่) = วันนี้มาตีหนูโดยเฉพาะ

สรุปรางวัลที่ได้ : กระบี่ 3 ชิ้น, โล่ไม้ 2 ชิ้น

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แสงแดดเริ่มสาดแรงลอดผ่านหมอกยามเช้าเหมืองจื่อถงซาน เงียบสงัดราวกับแดนต้องห้าม กำแพงหินสูงทั้งสองข้างสะท้อนแสงแดงเรื่อของทองแดงที่ยังฝังแน่นในชั้นหิน กลิ่นสนิมโลหะคละคลุ้งปะปนกลิ่นอับของความชื้นและร่องรอยเลือดเก่าที่ซึมอยู่ตามพื้นแข็ง หลินหยาเดินฝ่าเข้ามา ร่างเล็กในชุดผ้าฝ้ายอ่อนคล้ายคนอิดโรยเพราะยังปวดประจำเดือนเต็มที่จากวันที่สอง แต่ดวงตากลับเปล่งประกายคมชัด “อืม...เจ็บก็เจ็บ แต่เงินต้องได้!”

ไม่ทันไร เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังสะท้อนจากเงามืด กึก กึก กึก... แล้วก็โผล่มา ปีศาจพลทหารหนูห้าตัวเกราะหนังหยาบขาดวิ่น โค้งหลังเล็กน้อยราวสัตว์ป่าที่ฝึกให้เป็นนักรบ โล่ไม้กลมและกระบี่สั้นในมือพวกมันสะท้อนแสงแข็งกร้าว “บุกรุกแดนราชาหนู...ตายซะเถอะ!” เสียงคำรามต่ำประสานกันดังลั่น

หลินหยาหัวเราะหึ มุมปากยกขึ้นพลางชู ขลุ่ยประจำตัวขึ้นแนบปาก ลมหายใจแรกพุ่งออก เสียงแหลมสูงวาบกรีดอากาศ คลื่นเสียงกระแทกจนโล่ไม้สองตัวสั่นสะท้าน นางฉวยโอกาสพุ่งเข้าไปฟาดขลุ่ยปักเข้าที่ก้านคอของตัวแรกอย่างแรง ปัง! มันล้มคว่ำไปแทบไม่ทันร้อง อีกสี่ตัวพุ่งกรูมาพร้อมกัน โล่ยกสูงปิดทาง แต่หลินหยาหมุนตัวอ้อม ใช้เสียงเป่าแหลมต่ำสะบัดใส่โดยตรง เสียงดนตรีเหมือนมีดเฉือนกระแทกสติ ดวงตาของพวกมันพร่ามัวไปเพียงชั่วครู่และนั่นก็พอแล้วสำหรับเธอ

“นี่แน่ะ!” ขลุ่ยในมือหวดซ้ำเข้ากับใบหน้าของอีกตัว เลือดสีคล้ำสาดกระเด็น ขณะเดียวกันนางใช้ปลายเท้าเตะเข้าที่โล่ของอีกตนจนมันเสียหลัก พริบตาเดียวขลุ่ยก็หมุนกลับมาแทงเข้าลิ้นปี่อีกตนที่ยกกระบี่จะฟันลง

เสียงกระแทกดัง กึก! ร่างสูงใหญ่ของปีศาจหนูล้มกลิ้งไปกองรวมกันทีละตัว เลือดซึมแดงบนพื้นหินแดงเรื่อ

หลินหยาหอบหายใจ หน้าเริ่มซีดลงกว่าเดิมเพราะเสียพลังมากกว่าทุกครั้ง มือเล็กเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากแต่ริมฝีปากกลับหัวเราะสดใส “โอ๊ย...ปวดก็ปวด แต่เงินมันต้องมา!” นางก้มลงหยิบกระบี่สั้นกับโล่ไม้ทั้งห้ามากองรวม ใช้แรงแขนเล็ก ๆ ขุดหลุมดินฝังร่างพวกมันอย่างเรียบร้อยเหมือนเคย ไม่ใช่เพราะเมตตาหากแต่ไม่อยากปล่อยให้ซากเน่ากลายเป็นภัย

เมื่อฝังเสร็จนางก็ยืนขึ้นปัดฝุ่นจากมือ ใบหน้ายังคงซีดเซียวเพราะอาการประจำเดือน แต่แววตากลับแพรวพราวอย่างดีใจ “เย่ ๆ! ถึงจะปวดท้อง แต่ก็ได้เงินอีกแล้ว ฮ่า ๆ ข้ารวยแน่!” เสียงหัวเราะสดใสก้องกังวานสะท้อนก้องไปทั่วเหมืองเก่าแก่ ร่างเล็กสะพายของที่เก็บมา ก้าวออกจากเงามืดเหมืองไปอย่างคนที่แม้จะเหนื่อยล้า แต่หัวใจเต็มไปด้วยความสุขจากชัยชนะเล็ก ๆ ของตน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ชีวิตการหาเงินมันลำบากเนอะ เห่อออ

รางวัล: 

ปีศาจพลทหารหนู : ไอเทมดรอป(ประลองระบบ) : ได้รับแล้ว

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับคนดวงแข็ง x2

ได้รับ กระบี่ 3 ชิ้น = 3x2 = 6

ได้รับ โล่ไม้ 2 ชิ้น = 2x2 = 4

ขุดแร่ทองแดง (เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนแร่) = วันนี้มาตีหนูโดยเฉพาะ

สรุปรางวัลที่ได้ : กระบี่ 3 ชิ้น, โล่ไม้ 2 ชิ้น

LinYa ดี

วันที่ 26 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แสงแดดอุ่นสายแรกเริ่มแรงขึ้น สาดลอดพงไม้ลงมาแต้มแสงสีทองบนกองหินแดงของเหมืองจื่อถงซาน ความเงียบงันของที่นี่ปกคลุมด้วยกลิ่นชื้นอับของแร่ทองแดงเก่าและฝุ่นหินที่ลอยคลุ้ง ความรุ่งเรืองในอดีตที่ครั้งหนึ่งเคยมีเสียงคนงานคึกคักกลับเหลือเพียงเสียงลมหวีดหวิวลอดรางไม้ผุพัง หลินหยาก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มมุมปากที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ มือเรียวหยิบขลุ่ยที่ห้อยอยู่ข้างเอวขึ้นมา กวาดสายตาคมหวานไปตามเงามืดด้านในเหมือง ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปอย่างเงียบเชียบ

ไม่นานเงาตะคุ่ม ๆ ก็โผล่ปรากฏ ปีศาจพลทหารหนูห้าตัวยืนกระจายเป็นแนวลาดตระเวน โล่ไม้เก่าและกระบี่สั้นในมือสะท้อนแสงสลัว พวกมันขยับหัวหันมองรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง ดวงตาสีแดงก่ำสว่างวาบในเงามืด “ผู้บุกรุก…!!” เสียงทุ้มแหบห้าวของพวกมันดังพร้อมกัน ร่างกายบึกบึนแม้เป็นเพียงปีศาจเผ่าหนูแต่ก็ตั้งท่าแข็งกร้าวดุจนักรบ

หลินหยากระตุกยิ้มเย็น ไม่พูดพร่ำ นางยกขลุ่ยขึ้นแนบปาก “ฟู้ววว” เสียงแหลมสูงสะบัดก้องสะท้อนทั่วอุโมงค์หิน คลื่นเสียงดนตรีทะลวงเข้าใส่ร่างศัตรูจนสองตัวกุมหูร้องลั่น ทันใดนั้นนางพุ่งตัวไปฟาดขลุ่ยลงที่ก้านคอของอีกตัว เสียง กึก! ดังสนั่น ร่างมันทรุดฮวบลง ปีศาจอีกสองตนตะโกนลั่น ก้าวพุ่งเข้ามาพร้อมกัน กระบี่แวววับเฉียดอากาศ แต่หลินหยาหมุนตัวหลบเฉียดปลายผม แล้วใช้เสียงขลุ่ยทุ้มต่ำสะบัดเข้าใส่โดยตรงจนมันโงนเงน จากนั้นขลุ่ยไม้ในมือก็พลิกฟาดใส่ขมับเต็มแรงจนเลือดกระเซ็น

เพียงชั่วอึดใจร่างสูงใหญ่ทั้งห้าล้มกองลงกับพื้นโลหะเย็น ร่างเล็กของหญิงสาวยืนหอบหายใจเล็กน้อย พลางยกหลังมือเช็ดเหงื่อจากขมับ ริมฝีปากน้อย ๆ คลี่ยิ้มสดใสทั้งที่ยังมีเลือดเปื้อนบนพื้นหิน

"เรียบร้อย…งานหาเงินของข้า” นางคุกเข่าลง ใช้แรงแขนเล็ก ๆ ค่อย ๆ ขุดหลุมตื้น ๆ แล้วลากศพปีศาจหนูทั้งห้าไปฝังกลบตามธรรมเนียม ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่เพราะไม่อยากปล่อยให้ซากพวกมันเน่าเหม็นในเหมืองที่นางใช้ประจำ

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น นางก็หยิบกระบี่และโล่ไม้ของพวกมันมากองรวมไว้ในถุงผ้า ใบหน้าซีดเล็กน้อยจากแรงที่เสียไปแต่กลับเปี่ยมด้วยความพึงพอใจ “เลือดสาดก็ช่างเถอะ แต่ได้เงินเพิ่มเข้ากระเป๋าเมื่อไหร่ อารมณ์ข้าก็ดีทุกที” เสียงหัวเราะใส ๆ ของหลินหยาแว่วสะท้อนก้องไปทั่วอุโมงค์หินร้างอีกครั้ง ก่อนที่ร่างบางจะก้าวออกจากความมืดมิดของเหมือง สู่แสงแดดแรงกล้าของเช้าวันใหม่อย่างภาคภูมิใจ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ดรอปเก่งจังเลยยย อ๊าคคค

รางวัล: 

ปีศาจพลทหารหนู : ไอเทมดรอป(ประลองระบบ) : ได้รับแล้ว

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับคนดวงแข็ง x2

ได้รับ กระบี่ 3 ชิ้น = 3x2 = 6

ได้รับ โล่ไม้ 2 ชิ้น = 2x2 = 4

ขุดแร่ทองแดง (เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนแร่) = วันนี้มาตีหนูโดยเฉพาะ

สรุปรางวัลที่ได้ : กระบี่ 3 ชิ้น, โล่ไม้ 2 ชิ้น

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

เหมืองแร่จื่อถงซานยังคงเงียบงันและเย็นชื้น กลิ่นแร่ทองแดงผสมกลิ่นอับของฝุ่นดินเกาะติดทั่วทั้งทางเข้า เมื่อหลินหยาขี่เยวี่ยเหยียนม้าปีศาจดำทมิฬผู้สูงสง่า มาถึงด้านหน้าปากเหมือง อาชาสัตว์หายใจแรงปล่อยไอหมอกสีดำบาง ๆ ลอยเคล้าในอากาศ ราวกับจะเตือนสิ่งมีชีวิตที่ซ่อนอยู่ด้านในให้รู้ว่ามันและนายหญิงของมันได้มาถึงแล้ว “รอตรงนี้นะ” หลินหยาหันไปบอกเสียงเรียบ สายตาเปี่ยมความเชื่อมั่น

“ขอรับ…นายหญิง” เยวี่ยเหยียนตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ำที่ออกจากปากม้าแท้ ๆ ราวกับมนุษย์ ทำเอาหลินหยาถึงกับหัวเราะแห้ง ๆ พลางเกาศีรษะ “เฮ้อ…เอาแล้วสิ นี่ข้าคงต้องทำใจชินกับเจ้าที่พูดได้สินะ” หญิงสาวสะพายขลุ่ไว้ด้านข้างก่อนก้าวเข้าไปในเหมืองเก่า แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดเข้ามาไม่ถึง ทำให้ภายในมืดมัวและเย็นยะเยือก เสียงฝีเท้าของเธอก้องสะท้อนตามกำแพงหินเหมือนคำทักทายแก่ผู้ตาย

ไม่ทันไร เสียงแหลมต่ำแว่วมา แกร๊กกก…กรอดดด… ร่างปีศาจพลทหารหนูสามตัวปรากฏออกจากเงามืด พวกมันถือโล่ไม้ผุพังและกระบี่สั้นคล้ายเศษเหล็กเก่า ๆ แต่ท่วงท่ามั่นคงดุจทหารกล้าที่ยังไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรี หลินหยากระตุกยิ้มเย็น ดึงขลุ่ยขึ้นมาเป่า เสียงดนตรีพลันก้องกังวานสะท้านไปทั่วโพรงหิน คลื่นเสียงแฝงปราณไหลพุ่งออกไปราวกับหอกแหลม เสียงกระแทกทะลวงเข้ากายปีศาจหนูจนพวกมันตัวสั่นสะท้านก่อนล้มลงไปทีละตัว ดวงตาเหลืองหม่นดับแสงลงในทันใด หญิงสาวหยุดเป่า เก็บขลุ่ย พลางถอนหายใจเบา ๆ “อา…สามตัวพอดี วันนี้ไม่เหนื่อยเท่าไร”

เธอเดินเข้าไปใกล้ ใช้แรงกายที่ยังคงอบอวลด้วยปราณช่วยขุดหลุมเล็ก ๆ บริเวณด้านในเหมือง แล้วลากซากปีศาจทั้งสามไปฝังอย่างเรียบง่ายเหมือนทุกครั้ง เป็นพิธีกรรมเล็ก ๆ ของเธอในการส่งวิญญาณที่แม้จะชั่วร้ายก็ยังเคยมีชีวิต เมื่อเสร็จสิ้น หลินหยาปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า พลางยืดเส้นยืดสาย ก่อนเดินออกจากเหมืองไปยังปากทางม้าดำทมิฬยืนรออยู่ตรงนั้นไม่ไกล

แดดยามเช้าส่องลอดผ่านยอดไม้แถบหน้าปากเหมืองแร่จื่อถงซาน ส่องกระทบเกล็ดเงาดำมันวาวบนลำตัวเยวี่ยเหยียนม้าปีศาจทมิฬที่ยืนรอเจ้าของอย่างสงบ สายตาของมันสว่างวาบด้วยแสงแดงเรืองรองอันเป็นเอกลักษณ์ แต่แววตานั้นกลับยังไม่หนักแน่นพอยังคงเป็นเพียงปีศาจที่เพิ่งถือกำเนิด ยังไม่ผ่านการต่อสู้และบ่มเพาะมากพอ หลินหยากอดอก มองมันนิ่ง ๆ สักพัก พลางหัวเราะเบา ๆ “เจ้ารู้ไหม…จริง ๆ แล้ว เจ้าหมาน้อยเซียนเฉ่าของข้าน่ะ ยังเก่งกว่าเจ้าตั้งเยอะ หากข้าส่งเจ้าเข้าสนามตอนนี้ เกรงว่าเจ้าคงสู้ใครไม่ได้หรอกนะ เยวี่ยเหยียน”

คำพูดนั้นไม่ใช่การเหยียดหยาม หากแต่เป็นคำพูดที่ตรงไปตรงมาจากผู้เป็นนาย เป็นคำพูดที่สะท้อนความจริงและความตั้งใจจะพัฒนา เยวี่ยเหยียนส่งเสียงฮี้ดต่ำ ๆ คุกเข่าหน้าลงเล็กน้อย คล้ายยอมรับความจริงนั้น ดวงตาสีเพลิงสั่นไหวระคนดื้อดึง มันเองก็อยากพิสูจน์ตน

หลินหยาก้าวเข้ามาใกล้ เอื้อมมือจับบังเหียนก่อนออกแรงดึงศีรษะของมันให้โน้มลงมา จนหน้าของทั้งคู่แทบแนบชิดกัน เส้นผมของนางปลิวไหวเคล้ากับแผงคอดำสนิทนั้น หญิงสาวหลับตาแล้วโน้มหน้าผากสัมผัสกับหน้าผากแข็งแรงของอาชาปีศาจ ทันทีที่สัมผัสกัน แสงอุ่นบางเบาพวยพุ่งจากกายหลินหยา ปราณที่กลั่นกรองจากประสบการณ์มากมายทั้งการต่อสู้กับปีศาจหนูในเหมือง ลมหายใจแห่งการฝึกฝนบนลานกระบี่หัวซาน ความกล้าและความกลัว ความเจ็บและความหวังทุกสิ่งไหลรวมผ่านกระแสพลังเข้าสู่ร่างของเยวี่ยเหยียน

เสียงหัวใจของม้าดำดัง ตึก ตึก ตึก รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ แสงแดงเพลิงในนัยน์ตาเริ่มทอประกายเข้มข้นขึ้น ลวดลายสีดำบนลำตัวมันเรืองแสงแดงระเรื่อคล้ายอักขระโบราณที่โผล่ขึ้นกลางแผงคอ พลังปีศาจที่เคยกระจัดกระจายเริ่มเกาะตัวแน่นหนาและมั่นคงมากกว่าเดิม

หลินหยาค่อย ๆ ลืมตา มองแววตาใหม่ของเยวี่ยเหยียนที่ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว มั่นคง หนักแน่น และเปี่ยมด้วยประกายของการเติบโต “ต่อจากนี้ข้าจะกลั่นกรองประสบการณ์ทั้งหลายให้เจ้า เท่าที่จะทำได้นะเราจะเดินทางและฝึกฝนไปพร้อมกันนะ?” หลินหยาเอ่ยขึ้น เธอกระซิบเบา ๆ พลางลูบแผงคอของมัน ม้าปีศาจสะบัดศีรษะ ส่งเสียงฮี้ดก้องกังวานราวประกาศการถือกำเนิดใหม่ กีบเท้ากระแทกพื้นจนฝุ่นดินกระจายออกไปทั่ว พลังใหม่สะท้อนชัดเจนจนแม้แต่หลินหยายังต้องยิ้มออกมาอย่างพึงใจ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ดรอปเก่งจังเลยยย อ๊าคคค

มอบพลังแก่สัตว์อสูร

ใช้ได้เฉพาะคน Level Max เท่านั้น และ EXP ตัน 99

เปิดติดตามสัตว์อสูรและต้องปิดการใช้งานทั้งหมด

สัตว์อสูรจะได้รับ 99 EXP จากผู้ถ่ายโอน

(-50 ตบะฝึกฝน -99 EXP ในการถ่ายโอนพลังฝีมือแก่สิ่งมีชีวิต) 

รางวัล: 

ปีศาจพลทหารหนู : ไอเทมดรอป(ประลองระบบ) : ได้รับแล้ว

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับคนดวงแข็ง x2

ได้รับ โล่ไม้ 3 ชิ้น = 3x2 = 6

ขุดแร่ทองแดง (เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนแร่) = วันนี้มาตีหนูโดยเฉพาะ

สรุปรางวัลที่ได้ : โล่ไม้ 3 ชิ้น, +500 คุณธรรม, +100 พลังใจ

JiTiandao มาร

วันที่ 28 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 23.00 - 02.00 น.

แสงจันทร์เสี้ยวคลี่คลุมฟากฟ้าเหนือฉางอัน ล่วงสู่ยามหนึ่งในราตรีอันเงียบสงัด

ตีหนึ่ง ลมภูผาพัดเย็นยะเยือก กลิ่นหญ้าเปียกชื้นปนกลิ่นแร่เก่าคละคลุ้งราวกับฟ้าดินกำลังซ่อนความลับบางอย่างไว้ใต้พื้นดิน

จี เทียนเต้า เดินโซเซขึ้นมาท่ามกลางป่าลึก ร่างกายซูบผอมยังฝืนยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าปากเหมืองแร่โบราณ ปากถ้ำกว้างดำมืดเสมือนอุ้งปากพญามารที่อ้ารับวิญญาณผู้กล้า เสาหินสองข้างปากถ้ำยังคงปรากฏร่องรอยสกัดหยาบจากคนโบราณ ร่องรอยค้อนเหล็กที่จมลึกลงไปบนหินเป็นแถวยาว ชี้ชัดว่าครั้งหนึ่งที่นี่คือแหล่งขุมทรัพย์แร่ทองแดงคุณภาพสูงจนชื่อเลื่องลือไปถึงเมืองใหญ่

เขายืนยืดอกอกผาย สองแขนกางออกประหนึ่งจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ เสียงหัวเราะดังแหบพร่าแต่ก้องสะท้อนสะท้านไปตามป่าเขา

“ฮ่า! ฮ่า! ดูเอาเถิด…เหมืองแห่งนี้รอข้าอยู่แต่กาลก่อน! พวกเจ้าขุดไปเท่าใดก็หาได้หมดสิ้น ข้าต่างหาก”

“ข้าคือผู้สืบต่อแห่งขุมทองแดงนี้!”

สายตาเขาเหลือบไปยังกองหินร่วงที่ปากถ้ำ เขาก้าวเข้าไปยืนทาบเงากับมันราวกับเป็นบัลลังก์หิน ท่าทางเหยียดยโส ทั้งที่แท้จริงร่างผอมแห้งแทบไร้เรี่ยวแรง แต่ในเพ้อฝันของตน เขาเห็นตัวเองสูงใหญ่ราวอสูรภูผา สวมเกราะทองแดงวาววับ มือกำค้อนยักษ์เหวี่ยงฟาดภูเขาแตกกระจาย

“ทองแดง! โลหิตแห่งแผ่นดิน! หากข้ามีมัน โลกก็จักสั่นสะเทือน! ฮ่า…จักรพรรดิทั้งหลายจงหมอบลงตรงหน้าข้า!”

ลมหนาวพัดกรู เสียงก้องในถ้ำลึกดังคล้ายเสียงตอบรับ บ้างดังก้องเหมือนเสียงคนงานโบราณกำลังทุบหิน บ้างเหมือนเสียงร้องไห้โหยหวนของวิญญาณแรงงานที่ฝังอยู่ใต้ภูผานี้มาชั่วกัลป์ แต่จี เทียนเต้ากลับยืนนิ่ง ยกมือชี้เข้าไปในความมืดพลางตะโกนใส่

“ข้ารู้! ข้าได้ยิน! เจ้าทั้งหลายเรียกหาข้าอยู่มิใช่หรือ? อย่าหวั่นเลย…ข้าจะเป็นผู้นำเจ้าไปสู่ความรุ่งเรืองอีกครั้ง!”

ถ้อยคำเพ้อเจ้อคลุ้งก้องไปทั่วเหมือง ท้องฟ้ายิ่งเงียบ เสียงแมลงกลางคืนหยุดขับขานประหนึ่งฟังคำบ้าเสียสติของเขา ร่างชายแก่ซูบผอมถูกแสงจันทร์อาบจนกลายเป็นเงายาวเหยียด คล้ายไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นวิญญาณเก่าของเหมืองแร่โบราณที่กลับคืนมาในยามราตรี

JiTiandao มาร

วันที่ 30 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 10.00 - 11.00 น.


แสงแดดยามสายสาดผ่านช่องเขาเบื้องหน้า หมอกบาง ๆ ยังคงลอยคลุ้งอยู่เหนือแนวต้นสนและโขดหินสูง จี เทียนเต้าหอบหายใจเบา ๆ ขณะย่องเบา ๆ เข้าสู่ร่องทางลับที่เขาเคยได้ยินจากคนเมาเหล้าข้างโรงเตี๊ยม กล่าวกันว่าเหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซานนั้นมีบางสิ่งน่าสนใจ แต่ภายใน ยังมี บางอย่าง ดำเนินอยู่


เสียงเครื่องมือกระทบหินดังแว่วมาแต่ไกล เขาเร่งฝีเท้าตามกลิ่นฝุ่นและกลิ่นโลหะที่ลอยมากระทบปลายจมูก จี เทียนเต้า ชายแก่หัวล้าน ร่างผอมแห้งในชุดขาดรุ่งริ่ง ค่อย ๆ สอดตัวเข้าไปในโพรงหินอย่างเชื่องช้า ท่ามกลางหมอกฝุ่นที่ปกคลุมเหมืองร้าง เขารู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนกลิ่นของบางสิ่ง กำลังชักนำเขา


ใต้ร่มเงาหินก้อนใหญ่ริมบ่อแร่เก่า เขาเงี่ยหูฟัง เสียงหัวเราะ เสียงลมหายใจ และเสียงเนื้อกระทบเนื้อแบบที่ไม่ได้ยินจากคนงานปกติ เขาชะเง้อหน้าออกไป ในหลืบแคบของอุโมงค์ใต้ดิน มีแสงจากตะเกียงน้ำมันริบหรี่ส่องให้เห็นชายกลุ่มหนึ่ง ไม่มากนัก แค่ห้าหกคน ไม่ได้ขุดเหมือง แต่กำลังทำ บางสิ่ง ร่วมกันอย่างลึกลับ


บางคนเปลือยท่อนบน มีรอยเปื้อนจากทองแดงติดอยู่ตามร่างกาย บางคนกำลังสลับกันนวดให้กัน บ้างก็เอนตัวซบกันอยู่ริมผนังหินเย็นเยียบ เสียงหัวเราะคิกคัก และคำพูดหยอกล้อแผ่วเบา มีแม้แต่การจูบเบา ๆ  จูบของชายกับชาย


จี เทียนเต้าหลุบตาลงอย่างช้า ๆ หัวใจเต้นแรงราวกับเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง เขาไม่แน่ใจว่าเขารู้สึกอะไร ไม่ใช่ความตกใจ ไม่ใช่รังเกียจ แต่เป็นบางอย่างที่อยู่ลึกกว่า เขานั่งยอง ๆ หลังโขดหินนั้น ร่างกายแข็งทื่อ ไม่อาจละสายตาจากภาพเบื้องหน้า


ไม่ใช่เพราะราคะ แต่เพราะความอบอุ่นประหลาดบางอย่างที่เขาไม่เคยมี เพราะในโลกที่เหยียบเขาให้จมอยู่ในโคลนเสมอมา ตรงนั้นคือพื้นที่ที่ดูไม่ตัดสินใคร ความอ่อนโยนในมุมที่ไม่น่าจะมีอยู่ในที่แห้งแล้งแบบนี้


แต่ไม่ใช่ทุกอย่างจะหลบซ่อนอยู่ได้นาน ชายหนุ่มคนหนึ่งสูงใหญ่ ผิวคล้ำแดงจากฝุ่นแร่ มีรอยสักรูปหัววัวที่ต้นแขน หันมาสายตาของเขาสบเข้ากับดวงตาแก่ ๆ ของจี เทียนเต้า ที่โผล่หน้าอยู่เหนือหินชั่วพริบตานั้น ทั้งสองคนหยุดนิ่ง


จี เทียนเต้าหายใจไม่ออก เขารู้ตัวว่าถูกจับได้แล้ว ใบหน้าของชายคนนั้นนิ่งไป ไม่โกรธ ไม่ตกใจ แต่คล้ายจะ ยิ้มบาง ๆ ทว่า จี เทียนเต้ากลับรู้สึกเหมือนมีใครมาเปิดฝาใจเขา และเขาไม่พร้อมให้ใครเห็นอะไรในนั้น


ชายชรากระโจนลุกขึ้น วิ่งฝ่าทางเดินกลับออกมาอย่างบ้าคลั่ง หัวใจเต้นแรงเหมือนกลองศึก เสียงเท้าเปล่าของเขาตีไปตามพื้นหิน ฝุ่นลอยขึ้นตามแรงฝีเท้า

“บ้าเอ๊ย! ข้ารู้แล้วว่าข้าไม่ควรมา ข้าเห็นอะไรของข้าวะ นั่นมัน. พวกเขา แต่ทำไมข้าถึง”

จี เทียนเต้า วิ่งออกมาถึงปากอุโมงค์ หอบหายใจแทบขาด เขาทรุดตัวลงข้างกองหิน สีหน้าแดงจัด ไม่รู้เพราะวิ่งหรือเพราะความรู้สึกในใจ เขาหัวเราะแห้ง ๆ

“ข้าไม่ใช่คนดี ข้าก็รู้ ข้าแก่ ข้าเน่าเฟะ ข้าไม่มีอะไรที่ควรจะรู้สึกอะไรแบบนั้น”แล้วเขาก็พูดเบา ๆ “แต่เขายิ้มให้ข้า ข้ายังไม่เคยมีใครยิ้มให้ข้าแบบนั้นเลยนะ เจ้าเกราะเงิน”

เขานั่งนิ่งอยู่นาน เหงื่อไหลชุ่มหน้าผาก มือข้างหนึ่งกำเศษผ้าห่มเก่าแน่นในใจของเขา มีเสียงสะท้อนของชายกลุ่มหนึ่งในหลืบเหมืองเสียงหัวเราะเสียงกระซิบเสียงที่คล้ายกับว่าโลกอาจยังมีที่เหลือให้คนอย่างเขาอยู่

JiTiandao มาร

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 01.00 - 02.00 น.

เหมืองแร่เก่าแก่นอกเมืองฉางอันนั้น เป็นสถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยรุ่งเรือง ผู้คนจากแดนไกลต่างมุ่งหน้ามาเพื่อขุดแร่ทองแดงคุณภาพสูงที่ฝังแน่นอยู่ในผืนดินและผาหิน รอบด้านเต็มไปด้วยซากเครื่องไม้ เครื่องมือ และร่องรอยเสาค้ำยันที่ผุพังตามกาลเวลา 

บัดนี้ป่าหญ้าและไม้ใหญ่ได้แทรกรากกลืนกินความรุ่งโรจน์ในอดีตจนเหลือเพียงความทรงจำขมขื่น ร่องเหมืองทอดยาวเป็นโพรงลึก บางช่วงชื้นแฉะ บางช่วงอับมืด มีกลิ่นสนิมและไอเย็นคลุ้งกระจาย

จี เทียนเต้า ผู้ผอมแห้งหัวล้านเร่ร่อน เดินโซซัดโซเซเข้ามาในเหมืองด้วยแววตาเพ้อคลั่ง มือทั้งสองแกว่งไปมาเหมือนกำลังปราศรัยกับเหล่าวิญญาณกรรมกรที่ตายไปเนิ่นนาน

“พวกเจ้าขุดกันไปสิ! ฮ่าๆๆ ขุดไปจนกว่าจะเจอหัวใจของแผ่นดิน! แต่ไม่มีใครขุดถึงใจข้าหรอก ไม่มีวัน!”

เสียงหัวเราะแหบพร่าก้องกังวานสะท้อนตามผนังหิน ทว่าไม่นาน เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ลมกลางคืนพัดกลิ่นสาบคาวของคนหลายชีวิตมาถึงจมูกเขา เทียนเต้าเบิกตากว้าง หัวใจสั่นไหว —มีเงาร่างลึกลับหลายคนโผล่ออกมาจากเงาไม้ ล้วนถือคบไฟและอาวุธง่ายๆ ราวกับกลุ่มชาวบ้านหรือคนเฝ้าเหมืองเก่าที่ไม่ยินดีต้อนรับผู้บุกรุก

“นั่นไงมัน! ไอ้คนบ้า! ขับมันออกไป อย่าให้มันมารบกวนที่นี่อีก!”

เสียงตะโกนดังสะท้อนลั่น เทียนเต้าหันไปมองแล้วหัวเราะร่าแทนที่จะหวาดกลัว ร่างกายสั่นระริกด้วยความเพ้อ

“ฮ่าๆๆ! พวกเจ้ามาทำไมเล่า? ข้าคือเจ้าของขุมทรัพย์นี้! ข้าเป็นผู้สืบทอดแร่ทองแดงแห่งสวรรค์! ฮ่าๆๆ!”

แต่ฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มิได้หยุด เขาจึงสะบัดตัววิ่งหนีไปตามร่องเหมืองเก่าที่เต็มไปด้วยซากหินและไม้ผุ พื้นขรุขระจนแทบสะดุดล้มทุกย่างก้าว คบไฟไล่หลังสว่างวาบวูบวาบราวเปลวเพลิงนรกกำลังกลืนร่าง วิ่งพลางตะโกนเพ้อพลาง

“เจ้ามังกรทองแดงเอ๋ย! ปกป้องข้าด้วย! ข้าเป็นเลือดเนื้อของเจ้า ฮ่าๆๆ!”

เสียงคนวิ่งไล่ดังใกล้ขึ้นทุกที ความมืดและเสียงสะท้อนในโพรงเหมืองทำให้ทุกฝีเท้าฟังดูราวกับมีคนเป็นสิบๆ วิ่งประกบเข้ามา เทียนเต้าวิ่งโซเซ หัวเราะ ร้องไห้ ตะโกนไปพร้อมๆ กัน 

เหมือนโลกทั้งใบวิ่งตามมาเพื่อกลืนกินชายแก่เพียงผู้เดียวในค่ำคืนนั้น