[เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน]

JiTiandao มาร

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 19.00 - 20.00 น.

ชายแก่หัวล้าน จี เทียนเต้า เดินโซเซมาถึง เหมืองแร่เก่าแก่ ตั้งอยู่นอกเมืองฉางอัน ล้อมรอบด้วยป่าเขาซับซ้อนและเงามืดของต้นไม้สูง ร่างผอมแห้ง เสื้อผ้าขาดรุ่ย เครารุงรังปลิวไหวตามแรงลม เขาก้าวเข้าไปในปากทางเหมือง พลางหัวเราะคิกคักและพูดคนเดียว

"นี่คือข้า…ข้าเทียนเต้า ข้าจะสำรวจทุกซอกทุกมุมของเหมืองนี้! ไม่มีใครหยุดข้าได้ ฮ่าๆๆ!"

เสียงหินกร่อนและฝุ่นฟุ้งขึ้นจากพื้น เขาก้มลงมองแร่ทองแดงเก่าแก่ในแสงแดดที่ลอดเข้ามา พลางพึมพำต่อไป

"เจ้า…แร่ทองแดง…เจ้าจะเป็นของข้าหรือไม่ ข้าจะครอบครองเจ้า แม้โลกจะทอดทิ้งข้า ฮ่าๆๆ!"

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าคนดังมาจากด้านหลัง "หยุดเดี๋ยวนี้! เจ้าจะทำอะไรในเหมืองของเรา!" จี เทียนเต้สะดุ้ง พลางหัวเราะแหบพร่า เขาตะโกนกลับไปด้วยน้ำเสียงเพ้อคลั่ง

"ใคร? ใครกล้ามาห้ามข้า! ข้าคือเทียนเต้า! ข้าจะไม่ยอมใครทั้งนั้น ฮ่าๆๆ!"

ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาใกล้ เขารีบโซเซถอยหลัง พลางพึมพำและตะโกนเพ้อเจ้อ

"ข้า…ข้าแค่เดินดูเหมือง แค่เดินดู…ไม่มีใครเข้าใจข้า…ไม่มีใครหยุดข้า!"

เสียงเรียกและคำตะโกนของอีกฝ่ายทำให้เขาตัดสินใจวิ่งหนีออกจากเหมือง พลางหัวเราะบ้าๆ

"ข้าเทียนเต้า จะวิ่ง จะโซเซ จะไม่หยุด! ข้าจะหนีไปให้ไกลที่สุด ฮ่าๆๆ!"

เขาโซเซผ่านต้นไม้และโขดหิน เสียงฝีเท้าเขาก้องสะท้อนในป่า สายตาแดงกร่ำเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความตื่นกลัวปนหัวเราะ

"ไม่มีใครจับข้าได้! ข้าอยู่เหนือทุกสิ่ง! ข้าจะหนีไปจนสุดขอบฟ้า! ฮ่าๆๆ!"

ร่างผอมแห้งของเขาโซเซไปตามทางป่าซับซ้อน เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อของเขาผสมกับเสียงป่าและเสียงหินกร่อน กลายเป็นท่วงทำนองบ้า ๆ ที่ก้องสะท้อนไปทั่วเหมืองและป่าเขา

LinYa ดี

วันที่ 05 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แสงแดดที่รอดผ่านปากเหมืองลงมาเป็นริ้วบาง ๆ หยาดฝุ่นลอยเต้นกับควันจาง ๆ ของถ่านที่ยังคุใต้กองหิน เสียงกึกก้องของรองเท้ากระทบพื้นหินทำให้จังหวะหัวใจหลินหยาเต้นตาม นางก้าวเข้าไปในปากเหมืองด้วยท่าทางของแม่ค้าที่รู้ค่าของทุกสิ่ง แม้แต่ความเงียบก็ยังมีราคา แต่ความเงียบนั้นกลับถูกฉีกด้วยเสียงแหลมกรีดร้องเป็นจังหวะ หลินหยาไล่สายตาไปตามรอยขูดบนหิน เห็นเงาเร็ว ๆ พุ่งผ่าน เห็นดวงตาแดงแวบ ๆ ส่องประกายในมืดปีศาจหนูเธอทรุดต่ำ ก้นแตะกับพื้นหินแล้วดึงขลุ่ยออกจากเอว วันนี้ไม่ใช่เวลาที่จะชงชาให้เพลิน มันคือเวลาที่ต้องฟาดให้โลกจำว่าแม่ค้ารายนี้ไม่ได้มาเล่นเฟสบุ๊ก แต่มาเพื่อจัดระเบียบตลาดของเธาเอง

ทว่าในขณะนั้น

@SuYao 

หลินหยาตกใจที่ทเจอท่านหมอตอนนี้ “ท่านหมอ! มาหลบข้างหลังข้า ท่านปกป้องตัวท่านเองนะ เดี๋ยวข้าจัดการพวกมันให้” น้ำเสียงของเธอขี้เล่นแต่สุภาพ หลินหยาก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว ขลุ่ยในมือเปลี่ยนจากเครื่องดนตรีเป็นไม้กระบองจิ๋ว ขลุ่ยถูกสวิงพุ่ง พั๊วะ! พั๊วะ! ฟาดคอปีศาจหนูเข้าจุดอันอ่อนแอ เปลวผงฝุ่นและเสียงลมที่ขลุ่ยเรียกออกมาทำให้หินก้อง จนกระทั่งเงาเล็ก ๆ แหวกออกมาเป็นชุด ๆ ฝ่าเท้าพวกมันลื่นบนผงถ่าน หลินหยาตีจังหวะเหมือนต่อรองราคากับโชคชะตาฟาดให้พวกนั้นหงายท้อง บางตัวกระโดดเข้ามางับขา เธอโยนตัวหมุน พลิกแขน ฟาดขลุ่ยเข้าใต้คาง ใบหน้ามันหงาย เหงือกปากขยับ คล้ายจะสาปแช่งแต่ลมก็ถูกขลุ่ยกลืนไปหมด

@SuYao 

“ท่านหมอ อย่าออกหน้าเกินท่านจะบาดเจ็บเอานะ ท่านคอยเตือนข้าก็ได้แล้วก็เก็บถุงสมุนไพรให้แน่น ถ้าพวกมันเข้าใกล้ใช้อะไรโยน ๆ ใส่พวกมันก็ได้” หลินหยาบอกแบบนั้น

@SuYao 

การต่อสู้ยืดเยื้อไม่ช้า ปีศาจหนูกลุ่มแรกถูกฟาดจนหัวแตก ฟันกระเด็น บางตัวยืนหยัดกัดฟันงับแต่ก็ถูกเหวี่ยงจนทะลุออกจากเขต พวกมันลากค้อนเล็ก ๆ เขี้ยวและเศษโลหะติดตัวมาด้วย “ดีเลย ข้าจะเอาไปละลายเป็นแร่นำไปขาย” น้ำเสียงเธอมีประกายแม่ค้าที่คิดกำไรได้แล้ว แต่ก่อนจะออกปากขำ เธอก็มองรอบอีกครั้งยังมีเสียงข่วนจากอุโมงค์ลึก

“ท่านหมอหากรอบหน้าท่านอยากมา ข้าจะมาช่วยด้วยนะเจ้าคะ ข้าหาแร่จากพวกอาวุธปีศาจหนูเป็นเรื่องปกติน่ะ เพราะงั้นไม่ต้องเกรงใจนะ แต่ตอนนี้ข้าว่าเราออกจากเหมืองก่อนดีกว่า ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาหาใหม่นะเจ้าคะ ข้ามาที่นี่แทบทุกวันอยู่แล้ว” 

@SuYao 

ก่อนแยกกันหลินหยายื่นผ้าสะอาดให้ซูเหยา “ท่านพักก่อนเถอะเจ้าค่ะท่านหมอ พรุ่งนี้ข้าจะมาช่วยท่านเก็บสมุนไพรนะเจ้าคะ อย่ามาลุยคนเดียวอีกนะ ท่านต้องคอยรักษาข้าที่โรงหมอนะเจ้าคะ” เอ่ยแบบนั้นก่อนแยกย้ายกัน

@SuYao 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: พาหมอมาตีมอน

SuYao ดี

วันที่ 5 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน(เวลา 07.00 - 09.00 น.)

@LinYa

ยามนั้นซูเหยาสวมชุดผ้าฝ้ายเนื้อหยาบสีเข้ม มุ่งหน้าเข้าสู่ชายป่าเพื่อตามหาสมุนไพรอันเป็นตำรับยาสำคัญสำหรับบรรเทาอาการไอชาวบ้าน อากาศเย็นจัดและชื้นแฉะ ไอเย็นวูบหวิวพัดปะทะใบหน้าพาเอากลิ่นดินและกลิ่นแร่จาง ๆ มาด้วย เท้าของนางเหยียบย่ำไปตามทางที่ถูกทิ้งร้างจนมาถึงปากเหมืองแร่ทองแดงเก่า ที่ถูกสกัดเป็นปล่องขนาดใหญ่

ด้วยความเชื่อว่าสมุนไพรล้ำค่านี้มักเติบโตใกล้แหล่งแร่ ซูเหยาจึงจุดตะเกียงน้ำมันสำริดขนาดเล็ก แล้วก้าวเดินเข้าไปในความมืดมิดที่กลืนกินทุกสิ่งอย่างช้า ๆ ความชื้นเกาะเป็นหยดน้ำบนผนังหินที่เย็นเฉียบ และยิ่งเดินลึกเข้าไป เสียงแหลมเล็กที่ดังถี่ ๆ พร้อมกับเสียงฝีเท้าวิ่งวุ่นวายก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

ซูเหยาชะงักฝีเท้ายื่นตะเกียงส่องไปเบื้องหน้า และสิ่งที่ปรากฏในแสงสลัวคือเงาของปีศาจหนูตัวใหญ่ หลายตัว ดวงตาเล็ก ๆ สะท้อนแสงสีแดงวาววับน่ากลัว พวกมันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหิวกระหาย และเมื่อสังเกตเห็นแสงตะเกียงก็พุ่งตัวเข้าหาเขาทันที

ซูเหยารีบย่อตัวถอยหลังไปพิงกับผนังหิน ใช้ตะกร้าสมุนไพรเตรียมเป็นโล่กำบัง และในวินาทีวิกฤตนั้น เสียงปะทะที่ดังลั่นก็ทำให้นางตกใจจนแทบสิ้นสติ

@LinYa

เมื่อได้ยินคำสั่งให้ป้องกันตัวเอง ซูเหยาผู้ไม่ถนัดการต่อสู้ก็มีสีหน้าตื่นตระหนก

“ปะ...ป้องกันตัวเองหรือเจ้าคะ?” นางอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แล้วรีบถอยไปหลบหลังแม่นางหนานทันที มือของนางคว้าตะกร้าสมุนไพรใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยพืชสมุนไพรหายากไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว นางใช้ตะกร้าใบนั้นกวัดแกว่งไปมาอย่างไม่รู้ทิศทาง หวังเพียงให้พวกปีศาจหนูที่พุ่งเข้ามาถอยออกไป

“ออกไปนะเจ้าปีศาจหนู!” ซูเหยาตะโกนสุดเสียง ท่ามกลางการแกว่งที่เปะปังของนาง สมุนไพรบางส่วนร่วงลงพื้นส่งกลิ่นฉุนจัด ทำให้หนูตัวที่เข้าใกล้ชะงักและจามด้วยความรำคาญ การป้องกันตัวด้วยสัญชาตญาณของหมอหญิงจึงช่วยก่อกวนปีศาจร้ายได้ชั่วขณะ

@LinYa  

เมื่อซูเหยาได้ยินคำแนะนำของแม่นางหนานที่สั่งให้ใช้อะไรโยน ๆ ใส่พวกมันได้ สีหน้าของหมอหญิงก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยนางรีบดึงตะกร้าสมุนไพรกลับเข้ามาแนบตัว แล้วก้มลงควานหาวัตถุบนพื้นหินทันที

นางคว้าหินเนื้อแข็งสีดำทะมึนได้จำนวนหนึ่งไว้ในมือขวาที่เปียกชื้นด้วยเหงื่อแล้วมองหาจังหวะ ทันใดนั้นปีศาจหนูตัวใหญ่ก็พยายามเล็ดลอดผ่านช่องว่างเข้ามา ซูเหยาตะโกนเตือนแม่นางหนานเสียงดัง แล้ว เหวี่ยงก้อนหินออกไปข้างหน้าอย่างสุดแรง ก้อนหินพุ่งเข้ากระทบด้านข้างลำตัวปีศาจร้ายอย่างจัง

ปั๊ก!

ทำให้มันเซถลาไปชนพวกพ้องจนล้มระเนนระนาด ซูเหยากำหินที่เหลือไว้แน่น นางพร้อมที่จะทำหน้าที่เป็นผู้สนับสนุนการโจมตีจากด้านหลังให้แม่นางหนานเต็มที่

@LinYa   

ซูเหยาผู้ยืนอยู่ด้านหลังแม่นางหนานพร้อมก้อนหินในมือกำลังมองดูความพินาศของฝูงปีศาจหนูด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเประหว่างความโล่งใจ ความหวาดกลัวที่ยังหลงเหลือ และความชื่นชมในพละกำลังที่เด็ดขาดของสตรีตรงหน้า ชุดผ้าฝ้ายของนางยับยู่ยี่จากการก้มเก็บหินและควานหาที่หลบซ่อนตามสัญชาตญาณของการเอาชีวิตรอด

เมื่อแม่นางหนานหันกลับมาเอ่ยปากชวนด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามประสาแม่ค้าผู้มองเห็นช่องทางทำกำไรจากซากอาวุธของปีศาจร้าย ซูเหยาก็แทบจะลืมไปว่าตนเองเพิ่งจะตัวสั่นสะท้านจากการถูกคุกคามโดยปีศาจหนู ดวงตาของหมอหญิงเปล่งประกายด้วยความสนใจที่ถูกจุดประกายขึ้นใหม่ทันที

“ขะ...ข้าสามารถมาช่วยได้หรือเจ้าคะ?” ซูเหยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ยังติดขัดเล็กน้อย แต่มีความกระตือรือร้นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของนางที่ถูกความมืดกลืนกินไปบางส่วนเริ่มมีร่องรอยของการตัดสินใจที่หนักแน่น “ถ้าเช่นนั้น... ข้าก็ยินดีเจ้าค่ะ” นางตอบรับคำชวนอย่างสุภาพ น้อมตัวลงเล็กน้อยตามมารยาทของการให้เกียรติผู้ที่ช่วยชีวิตและให้โอกาส

แรงจูงใจที่ผลักดันหมอหญิงให้กล้าตัดสินใจมาจากความต้องการที่จะบรรลุเป้าหมายด้านการแพทย์ของตนเอง ซูเหยากอดตะกร้าสมุนไพรไว้แน่นแล้วความคิดของนางก็แล่นไปถึงสมุนไพรอีกหลายชนิดที่นางยังหาไม่พบ การเดินทางมายังเหมืองแร่ที่ถูกทิ้งร้างและมีความชื้นสูงแห่งนี้เป็นเบาะแสที่น่าสนใจสำหรับการหาสมุนไพรใหม่ ๆ

“อย่างน้อยการเผชิญหน้ากับปีศาจเหล่านี้...ก็อาจจะทำให้ข้ามีความกล้าหาญเพิ่มขึ้นมาบ้างเจ้าค่ะ” นางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันไปสบตากับหลินหยาอย่างตั้งใจ “อีกอย่าง...ข้าก็อยากจะมาสำรวจสถานที่เหมืองแห่งนี้อย่างละเอียดบ่อย ๆ บางทีอาจจะมีสมุนไพรหายากที่เติบโตใกล้แร่ธาตุหรือในความมืดมิดที่ไม่อาจพบได้ในป่าปกติอยู่ก็เป็นได้เจ้าค่ะ”

นางก้าวเท้าออกมาจากเงามืดเล็กน้อยเพื่อแสดงความตั้งใจที่ชัดเจน

“หากแม่นางหนานยังคงมาที่นี่ทุกวัน ข้าก็จะมาที่นี่อีกแน่นอนเจ้าค่ะ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น “เพราะมีแม่นางอยู่ ข้าก็วางใจและกล้าที่จะเข้ามาสำรวจในเหมืองที่ลึกลับและอันตรายเช่นนี้มากกว่าการที่ข้าจะต้องมาคนเดียวเป็นแน่” คำพูดของซูเหยาเป็นการผูกมัดตัวเองด้วยสัญญาที่หนักแน่นต่อสหายร่วมทางคนใหม่ในเส้นทางอันตรายนี้

@LinYa   

ซูเหยารับผ้าสะอาดสีขาวนวลที่แม่หนานยื่นมาให้ด้วยมือที่ยังคงกำก้อนหินอยู่แน่น นางมองดูผ้าผืนนั้นอย่างพิจารณา ก่อนจะสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มของมันที่ตัดกับความหยาบกระด้างของชุดผ้าฝ้ายและกลิ่นอับชื้นของแร่เหล็กในเหมือง นางก้มศีรษะลงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกซาบซึ้งในความมีน้ำใจของสตรีผู้นี้ ซึ่งเพิ่งจะปกป้องชีวิตของนางไว้จากการรุกรานของฝูงปีศาจหนู

“ข้า...ขอบใจท่านมากนะเจ้าคะ แม่นางหลินหยา” ซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลอย่างที่สุด นางคลายมือออกปล่อยให้ก้อนหินที่ใช้ป้องกันตัวเมื่อครู่ร่วงลงสู่พื้นหินเย็นเฉียบอย่างแผ่วเบา นางกวาดสายตาไปรอบ ๆ อีกครั้ง มองดูความมืดของอุโมงค์ที่ยังคงส่งเสียงข่วนเบา ๆ อยู่ลึกเข้าไป ซึ่งเตือนให้ตระหนักถึงอันตรายที่รออยู่

“ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจถึงความหวังดีของท่านแล้ว” ซูเหยากล่าว “ข้าจะกลับไปพักผ่อนตามที่ท่านแนะนำและจะรักษากายใจให้พร้อมที่สุดเจ้าค่ะ”

ซูเหยาพับผ้าผืนนั้นเก็บไว้ในย่ามอย่างเรียบร้อย เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจถึงเหตุการณ์ที่น่าหวาดหวั่นและความช่วยเหลือที่ได้รับ

“ข้าจะรอพบท่านที่ปากเหมืองนี้ในวันพรุ่งนี้เจ้าค่ะ” นางให้คำมั่นอย่างหนักแน่น ก่อนจะน้อมตัวลงทำความเคารพแม่นางหนานอย่างนอบน้อมที่สุด จากนั้นซูเหยาก็หันหลังให้ความมืดมิดและกลิ่นอับชื้นของเหมือง เดินสวนทางกับแม่นางหนานที่กำลังแยกไปจัดการธุระของตนเอง แล้วเดินทางกลับไปเดินหาสมุนไพรด้านนอกเหมืองต่อ

หลักฐานการต่อสู้ (ชี้ไปที่รูปด้านบนของหลินหยา)

@Watcher   

LinYa ดี

วันที่ 06 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แสงอาทิตย์ยามเฉินเริ่มสาดผ่านยอดไม้บนแนวพื้นที่จื่อถงซาน อาบลงบนเหมืองแร่ทองแดงร้างที่เคยคึกคักในอดีตแต่ตอนนี้กลับเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดผ่านปล่องเหมืองให้เกิดเสียงหวีดคล้ายเสียงครางของปีศาจเก่าที่ยังวนเวียนอยู่ หลินหยาในชุดผ้าฝ้ายสีเทาอมเขียวก้าวลงจากม้าเยวี่ยเหยียน พลางเงยหน้ามองปากเหมืองที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์และหมอกบาง เธอยกมือป้องตา มองเห็นเงาคุ้นตายืนรออยู่ไม่ไกล

“ท่านหมอหญิงซูเหยา!” หลินหยาร้องเรียกด้วยน้ำเสียงสดใส มือยกขึ้นโบกอย่างเป็นกันเอง

#หมอหญิงมารอ

“วันนี้ข้าตั้งใจมาช่วยท่านหมอโดยเฉพาะเลยเจ้าค่ะ” หลินหยาพูดพร้อมยักคิ้วนิด ๆ “ไม่ต้องเป็นกังวลอะไรทั้งนั้นนะเจ้าคะ ข้าจะปกป้องท่านเอง ให้ท่านเก็บสมุนไพรให้สบายใจได้เลย”

#หมอ

ทั้งสองเดินเข้าไปในเหมืองพร้อมกัน ภายในมืดและเย็นจนได้กลิ่นอับของแร่ทองแดงที่ฝังอยู่ในผนังหิน เสียงน้ำหยดดังเป็นจังหวะและสะท้อนก้องในทางเดินยาว ๆ ที่ทอดลึกลงไปใต้ดิน ท่านหมอเริ่มก้มเก็บรากไม้ ใบหญ้า และสมุนไพรที่ขึ้นตามรอยแตกร้าวของหินอย่างระมัดระวัง ขณะที่หลินหยายืนหันหลังให้คอยระวังรอบด้าน

#หมอ

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าสัตว์เล็ก ๆ ดังขึ้นจากทางด้านใน เงาสีดำห้าร่างพุ่งทะลุจากความมืดออกมา ดวงตาแดงก่ำ แผ่นหลังมีจนสัตว์แหลมเหมือนเหล็กกล้า และกรงเล็บคมยาวเป็นขอ เสียงแหลมของพวกมันทำให้หลินหยาเงยหน้าทันที “ท่านหมอ! ถอยไปด้านหลัง!” เธอตะโกนพร้อมยกขลุ่ยขึ้นมาถือมั่น

#หมอ

ปีศาจหนูทั้งห้าตนกรูเข้ามาพร้อมกัน แต่หลินหยาก้าวเท้าเร็ว ดวงตาเฉียบเหมือนเสือ “มาพอดีเลย ข้ากำลังอยากลองขลุ่ยอันใหม่!” นางเหวี่ยงขลุ่ยไม้หอมพุ่งเข้าใส่หัวตัวแรก พั๊วะ! เสียงดังสนั่นราวกับไม้ฟาดหิน โลหิตสีดำกระเด็นเปื้อนผนังเหมือง อีกตัวพุ่งเข้าหาเธอจากด้านข้าง หลินหยาใช้แรงหมุนตัว ฟาดขลุ่ยอีกครั้งเต็มแรงจนมันปลิวกระแทกเสาหิน เสียงกระดูกแตกดัง “เป๊าะ” ก้องในอากาศ สองตัวถัดมาพยายามเข้าขนาบซ้ายขวา เธอกระโดดขึ้นบนหินสูง ใช้แรงส่งตัวลงมา ฟาดขลุ่ยซ้ายขวาเป็นจังหวะเดียวกัน พั๊วะ! พั๊วะ! ร่างของปีศาจหนูทั้งสองทรุดลงแทบเท้า

แต่หนึ่งในนั้นยังไม่ตาย มันพุ่งไปทางหมอหญิงซูเหยาในขณะที่หลินหยากำลังสู้ 

#ท่านหมอโดนโจมตี

หลินหยาเห็นดังนั้นแทบไม่คิด เธอพุ่งเข้าไปข้างหน้า กวาดขลุ่ยตีเข้ากลางลำตัวของมันเต็มแรงจนมันสะบัดหงาย ร่างสั่นกระตุกก่อนแน่นิ่งไป กลิ่นคาวโลหิตฟุ้งในอากาศ ผนังเหมืองสะท้อนเสียงหอบหายใจของหลินหยา มือเธอเปื้อนฝุ่นและเลือดเล็กน้อยแต่แววตายังคงสว่างสดเหมือนเปลวไฟ “เรียบร้อย” เธอพูดพร้อมยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะรีบหันมาหาท่านหมอหญิง “ท่านหมอ บาดเจ็บตรงไหนอีกไหมเจ้าคะ?”

#ท่านหมอ

หลินหยาเก็บขลุ่ยเช็ดกับชายเสื้อแล้วหัวเราะน้อย ๆ “ข้าก็ต้องหาเงินเลี้ยงร้านให้ได้ด้วยวิธีนี้แหละเจ้าค่ะ พวกปีศาจหนูพวกนี้อาวุธของมันหลอมได้เป็นแร่ดีนัก วันหลังก็ขายต่อได้ราคาดี”

#ท่านหมอ

หลินหยามองดูแล้วพยักหน้า “เช่นนั้นไว้พรุ่งนี้เรามาดูกันอีกทีดีกว่าเจ้าค่ะ วันนี้ท่านหมอควรพักก่อนเถิด ท่านวิ่งหนีมาจากปีศาจนั่นคงเหนื่อยมากนัก ข้าจะไปส่งท่านถึงนอกปากทางเหมืองเอง หากท่านจะเข้าฉางอัน เดี๋ยวไปพร้อมกับม้าของข้าเลยเจ้าค่ะ ม้าข้าเร็วแบบเดอะแฟลชแล้วพรุ่งนี้เราค่อยมาใหม่ ข้าจะคอยปกป้องท่านอีกนะเจ้าคะ”

#ท่านหมอ

แสงแดดยามเฉินที่รออยู่นอกปากถ้ำสาดเข้ามาทาบบนร่างทั้งสอง กลิ่นแร่ทองแดงและฝุ่นหินเจือในลมร้อน หลินหยาหันกลับไปมองในเหมืองอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “ไว้พรุ่งนี้…ข้าจะมากำจัดพวกมันให้หมด จะได้ไม่มีใครต้องเจ็บตัวอีก” แล้วทั้งสองก็เดินเคียงกันออกจากเหมืองจื่อถงซาน ท่ามกลางแสงแดดสีทองระยับของเช้าแห่งฉางอันที่ค่อย ๆ สาดส่องเข้ามาเหมือนคำสัญญาใหม่ของวันถัดไป

@SuYao 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: พาหมอมาตีมอน

SuYao ดี

วันที่ 6 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน(เวลา 07.00 - 09.00 น.)

@LinYa  

ซูเหยาในชุดเสื้อคลุมผ้าฝ้ายเนื้อดีสีน้ำตาลอ่อนที่ดูสะอาดตาแต่ไม่ฉูดฉาด ได้ยืนรออยู่หน้าเหมืองแร่ทองแดงร้างมาตั้งแต่ก่อนยามเฉินเต็มที่ การมาถึงก่อนเวลานัดหมายเป็นนิสัยของหมอหญิงผู้เคร่งครัดเรื่องเวลา นางกอดตะกร้าสมุนไพรไม้ไผ่สานใบใหญ่ไว้แน่น พลางสูดหายใจลึกรับเอาอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าที่หอมกลิ่นไอดินและใบไม้เปียกชื้น

เบื้องหน้าของนางคือปากเหมืองที่ยังคงดูน่าหวาดหวั่นไม่ต่างจากเมื่อวาน คล้ายปากเหวที่รอคอยการกลืนกินทุกสรรพสิ่ง ซูเหยาพยายามเพ่งมองไปยังความมืดทึบที่ปกคลุมอยู่ภายใน แม้จะมีความกล้าหาญเพิ่มขึ้นมาบ้างจากการเผชิญหน้ากับปีศาจหนูเมื่อวาน แต่ความหวาดระแวงและความไม่คุ้นชินกับการอยู่ในสถานที่อันตรายเช่นนี้ก็ยังคงทำให้ปลายนิ้วของนางยังคงเย็นเฉียบอยู่

แสงอาทิตย์ยามเฉินที่สาดผ่านแนวป่าลงมากระทบตัวนาง ทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ปลอบประโลมหัวใจได้บ้าง ซูเหยาใช้เวลาในช่วงที่รอคอยนี้ตรวจสอบความเรียบร้อยของเครื่องมือและผงยาที่เตรียมมาสำหรับวันนี้ มือของนางแตะเบา ๆ ที่ก้อนหินเนื้อแข็งที่ถูกเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ เป็นก้อนหินที่ช่วยชีวิตนางไว้เมื่อวานนี้ ทำให้นางมีความมั่นใจที่จะใช้สิ่งของรอบตัวเพื่อป้องกันตนเองได้มากขึ้น

ทันใดนั้นเสียงร้องเรียกที่สดใสและคุ้นหูของแม่นางหนานก็ดังขึ้นมาพร้อมกับการปรากฏตัวของสตรีในชุดผ้าฝ้ายสีเทาอมเขียวที่กำลังก้าวลงจากม้าเยวี่ยเหยียน ซึ่งเป็นม้าที่มีรูปร่างสูงใหญ่และแข็งแรงสมกับพาหนะของแม่ค้าผู้ไม่ธรรมดา เสียงร้องเรียกอย่างเป็นกันเองและท่าทางโบกมือที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวานั้นทำให้ความตึงเครียดของซูเหยาพลันมลายหายไปในพริบตา

ซูเหยายิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างยินดี นางจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะยกมือข้างที่ไม่ได้ถือก้านสมุนไพรตอบกลับไปอย่างสุภาพ

“สวัสดีเจ้าค่ะ แม่นางหลินหยา” นางกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่ก็แฝงไว้ด้วยความตื่นเต้นที่พร้อมจะเริ่มต้นการสำรวจสมุนไพรหายากเหมืองนี้ร่วมกับสหายร่วมทางคนใหม่ “ข้าเพิ่งมาถึงไม่นานนี้เองเจ้าค่ะ หวังว่าคงไม่ทำให้ท่านต้องรอนานนะเจ้าคะ” ดวงตาของนางมองไปยังแม่นางหนานอย่างตั้งใจ เพื่อแสดงความพร้อมและมุ่งมั่นที่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้เมื่อวานนี้อย่างเต็มที่

@LinYa   

เมื่อได้ยินคำพูดที่มั่นใจและจริงใจของแม่นางหนานที่บอกว่าจะปกป้องตนเอง ซูเหยาก็รู้สึกถึงความสบายใจที่แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหมอหญิงผู้นี้

“โอ้...ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะ แม่นางหนาน” ซูเหยากล่าวอย่างซาบซึ้ง “เช่นนั้นข้าก็วางใจแล้วเจ้าค่ะ การที่ไม่ต้องกังวลเรื่องปีศาจหนู จะทำให้ข้ามีสมาธิในการเสาะหาสมุนไพรล้ำค่าได้อย่างเต็มที่”

นางจัดตะกร้าสมุนไพรแล้วก้าวเข้าไปใกล้หลินหยาด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“ข้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ ขอท่านนำทางเข้าไปได้เลย” นางกล่าวด้วยความแน่วแน่ พร้อมที่จะเริ่มภารกิจการสำรวจในเหมืองร้างทันที

@LinYa   

ซูเหยา คุกเข่าลงบนพื้นหินที่เย็นเฉียบอย่างช้า ๆ มือที่เคยสัมผัสชีพจรบรรจงเด็ดรากไม้สีดำและใบหญ้าสีเข้มที่เติบโตตามรอยแยกของหินอย่างระมัดระวัง แสงสลัวจากตะเกียงที่แขวนอยู่ข้างตัวสะท้อนประกายบนสมุนไพรที่นางเก็บ พวกมันถูกจัดเก็บลงในตะกร้าไม้ไผ่สานอย่างเป็นระเบียบ นางสูดดมกลิ่นอับชื้นของแร่ทองแดงและดินเพื่อให้แน่ใจว่าสมุนไพรเหล่านั้นมีคุณสมบัติตามที่ตำราโบราณกล่าวไว้ ขณะที่แม่นางหนานยืนเป็นกำแพงป้องกันภัยให้นางอย่างมั่นคงอยู่ด้านหลัง

@LinYa    

ทันทีที่เสียงร้องเตือนของแม่นางหนานที่สั่งให้ถอยไปด้านหลังดังขึ้นอย่างเฉียบขาด มาพร้อมกับเสียงฝีเท้าหยาบกระด้างของปีศาจร้ายที่กรูกันเข้ามา ซูเหยาไม่ต้องรอให้ใครสั่งซ้ำสอง ความทรงจำอันน่าหวาดหวั่นจากการเผชิญหน้ากับปีศาจหนูเมื่อวานนี้ยังคงฝังแน่นในใจจนปลายนิ้วเย็นเฉียบ นางรีบผุดลุกขึ้นจากพื้นหินที่เย็นเฉียบอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟลวก ทิ้งการเก็บสมุนไพรล้ำค่าทั้งหมดไว้เบื้องหลังอย่างไม่ไยดี

ซูเหยาตะกร้าสมุนไพรไม้ไผ่สานไว้แนบอกราวกับเป็นเกราะป้องกันเพียงอย่างเดียวที่นางมี แล้วซูเหยาก็พุ่งตัวถอยหลังไปอย่างสุดกำลังจนหลังของนางแทบจะชนเข้ากับผนังหินที่เย็นเฉียบและชื้นแฉะของเหมืองแร่ทองแดงร้างแห่งนี้ นางเบียดตัวเองให้ชิดกับผนังมากที่สุด เพื่อหลีกเลี่ยงการกีดขวางการเคลื่อนไหวของสตรีผู้เป็นโล่กำบังให้นาง นางก้มตัวลงต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมกับกำก้อนหินเนื้อแข็งที่เตรียมไว้ในกระเป๋าเสื้อไว้อย่างแน่นหนาเตรียมที่จะใช้มันเป็นเครื่องมือสกัดกั้นปีศาจร้ายตามคำแนะนำของแม่นางหนาน หากพวกมันตัวใดเล็ดลอดผ่านแนวป้องกันเบื้องหน้าเข้ามาได้อีกครั้ง การเอาชีวิตรอดในวันนี้ต้องพึ่งพาความกล้าหาญของแม่นางหนานและความแม่นยำในการขว้างปาของนางเท่านั้น

@LinYa      

ขณะที่แม่นางหนานต่อสู้ดุเดือดอยู่เบื้องหน้า ซูเหยาตัดสินใจรวบรวมความกล้าเหวี่ยงก้อนหินในมือออกไป

ปั๊ก!

เพื่อหลอกล่อความสนใจของปีศาจหนูตัวที่สี่ การกระทำนั้นได้ผลทันที ปีศาจตัวนั้นชะงักและหันดวงตาแดงก่ำมาจ้องที่นางแทน

ทันใดนั้นปีศาจหนูตัวสุดท้ายที่ดุร้ายที่สุดก็เห็นช่องทาง มันเปลี่ยนเป้าหมายแล้วพุ่งเข้าโจมตีซูเหยาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าผ่า! ซูเหยาเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด นางไม่ทันได้ขว้างหินก้อนที่สอง เพราะปีศาจอยู่ใกล้ตัวเกินกว่าที่ร่างกายของหมอหญิงจะตอบสนองได้ทัน

@LinYa      

ซูเหยาค่อย ๆ คลายมือที่กำก้อนหินเนื้อแข็งไว้แน่นจนเหงื่อออกนางยังคงตัวสั่นเล็กน้อยจากความหวาดกลัวที่เพิ่งจะเผชิญหน้ากับความตายอย่างฉิวเฉียด แต่นางก็พยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่หมอหญิงควรมี

“ขะ...ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ยังแผ่วเบา แต่ก็พยายามให้มั่นคงที่สุด แม้จะมีลอยถลอกบ้างเล็กน้อย

นางกวาดสายตาไปยังซากปีศาจหนูที่ล้มตายเกลื่อนพื้นหินซึ่งเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิต กลิ่นคาวโลหิตที่ฟุ้งอยู่ในอากาศหนาวเย็นของเหมืองแร่ทองแดงร้างทำให้นางตระหนักถึงความจริงจังของภัยอันตรายที่แม่นางหนานต้องเผชิญในทุกวัน

“แม่นาง...ท่านต้องใช้วิธีเสี่ยงอันตรายถึงเพียงนี้ในทุกวันเลยหรือเจ้าคะ?” ซูเหยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกตื้นตันใจในความกล้าหาญของอีกฝ่าย แต่ก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจอย่างยิ่ง “ปีศาจพวกนี้ดูไม่ปราณีเลยจริง ๆ” นางเน้นย้ำถึงความโหดร้ายของปีศาจเหล่านั้น

@LinYa      

เมื่อแม่นางหนานเปิดเผยเหตุผลเบื้องหลังการเสี่ยงชีวิตด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ซูเหยาก็เข้าใจถึงความยากลำบากในการค้าขายในยุคที่โอกาสและทรัพยากรมีจำกัด

“โอ...การทำค้าขายนี้ไม่ง่ายเลยจริง ๆ นะเจ้าคะ” นางถอนหายใจออกมาแผ่วเบาด้วยความเห็นใจอย่างแท้จริง พลางมองดูแม่นางหนานที่ยิ้มรับความจริงที่โหดร้ายนี้อย่างเข้มแข็ง

นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะมองไปยังแม่นางหนานด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความจริงใจ ซูเหยาตัดสินใจให้คำมั่นสัญญาที่หนักแน่นอีกครั้ง

“ไว้พรุ่งนี้ข้าจะมาที่นี่อีกอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ…อย่างน้อยหากท่านต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อหาแร่ในเหมืองแห่งนี้ ก็ยังมีข้าที่เป็นหมอ พอจะช่วยดูแลบาดแผลเล็กน้อยหรืออาการบาดเจ็บของท่านได้ทันท่วงที”

@LinYa  

ซูเหยาสูดลมหายใจลึกแล้วคลี่ยิ้มออกมาอย่างจริงใจต่อความมีน้ำใจของอีกฝ่าย

“อะ…เอ่อ…ดะ…เดอะ…แฟลช?...เอาเป็นว่า…ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะ” นางตอบรับคำชวนด้วยความยินดี “หากได้อาศัยม้าเยวี่ยเหยียนที่รวดเร็วของท่านเข้าฉางอัน ข้าก็จะประหยัดเวลาเดินทางกลับโรงหมอไปได้มากเลยเจ้าค่ะ”

นางจัดเก็บตะกร้าสมุนไพรที่เก็บได้เพียงเล็กน้อยในวันนี้ไว้แนบกาย

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ยามเฉิน ข้าจะมาพบท่านที่นี่อีกแน่นอนเจ้าค่ะ” นางกล่าวพร้อมกับน้อมตัวทำความเคารพอย่างสุภาพ แล้วรีบเดินตามหลังหลินหยาออกจากความมืดทึบของเหมืองแร่ทองแดงร้าง

@LinYa   

หลักฐานการต่อสู้ (ชี้ไปที่รูปด้านบนของหลินหยา)

@Watcher   

LinYa ดี

วันที่ 07 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แสงแดดยามเช้าซึมลอดปากอุโมงค์เหมืองเข้ามาเป็นริ้ว ๆ ฝุ่นผงล่องลอยเหมือนละอองของอดีตที่ยังไม่จาง หลินหยาก้าวตามท่านหมอซูเหยาเข้าไปในทางเดินแคบด้วยท่วงท่าคล่องแคล่ว ทั้งสองพูดคุยกันพลางก้มเก็บพืชที่ขึ้นตามรอยแตกของผนังหิน กลิ่นเหล็กและความชื้นคลุ้งอยู่รอบกายจนทำให้เส้นผมเปียกชื้นเล็กน้อย “ท่านหมอท่านนี้เก่งจริง ๆ เลยเรื่องการรักษา แต่ไม่เคยเจอหมอหญิงแบบท่านจริง ๆ เลยนะเจ้าคะ ข้าไม่รู้จะอธิบายอะไรดีนอกจากคำว่า…ขอบคุณที่รักษาข้ามาตลอดนะ” หลินหยายิ้มบาง ๆ น้ำเสียงจริงใจปนความเขินเล็ก ๆ แบบคนไม่ค่อยชินชมใครตรง ๆ

#หมอหญิง

หลินหยาสะดุ้งนิดหนึ่งเมื่อความคิดลอยไปถึงข่าวในตลาด “เอ่อ…ท่านหมอ…ข้าก็เพิ่งได้ยินมาว่าท่านหมอใหญ่เจิ้งเซียวเฉินป่วยหนักจน…เอ่อ…เอาเถอะนะข้าไม่รู้รายละเอียดจริง ๆ หรอกเจ้าค่ะแต่ข้าขอแสดงความเสียใจด้วยนะเจ้าค่ะ” หลินหยาพูดอย่างจริงใจ แล้วยิ้มเศร้าหนึ่งที เพราะคนมีฝีมือหาตัวจับยากหายไปคนหนึ่งย่อมกระเทือนใจผู้คนทั้งวงการการรักษายิ่งโดยเฉพาะท่านหมอใหญ่ของโรงหมอเจิ้งเทียน

หมอหญิง

คำพูดยังไม่ทันตกถึงพื้น เสียงกรงเล็บขูดหินดังแปล่บขึ้นมาจากความมืด เงาห้าร่างลากดวงตาแดงฉานปรากฏออกมาเป็นฉากซ้อนกัน พวกมันคือปีศาจพลทหารหนู หนามเหล็กปกคลุมแผ่นหลัง กรามขบสั่นและอาวุธเล็ก ๆ แขวนประดับตามคาดเอว พวกมันส่งเสียงคำรามแหลมเหมือนประกาศสงครามและมุ่งตรงมาที่พวกหลินหยากับซูเหยาโดยไม่รีรอ “ท่านหมอ! หลบไปด้านหลัง ข้าจะจัดการเอง!” หลินหยาตะโกนทันที มือคว้าขลุ่ยไม้หอมแน่นเหมือนจับคทาของแม่ค้าคนเก่งเธอไม่ใช่ยอดฝีมือ แต่ขลุ่ยคู่ใจและฝีมือฟาดของนางเป็นสิ่งที่ปีศาจพึงกลัว

#หมอหญิง

พวกหนูพุ่งมาเป็นกลุ่ม สองตัวพยายามขนาบซ้ายขวา สองตัวพุ่งจากด้านหน้า อีกหนึ่งพยายามจิ้มเข้าหาท่านหมอ แต่หลินหยาดูจังหวะเธอก้าวหมุนตัวฟาดขลุ่ยลงที่กะโหลกตัวหนึ่ง พั๊วะ! เสียงกระทบโลหะซัดปลายผนัง เศษฝุ่นผงกระจาย อีกตัวถูกฟาดเข้าที่ซี่โครงจนล้มคว่ำเลือดคล้ำซึมออกมา ในสายตาของหลินหยาพวกปีศาจหนูไม่ใช่ศัตรูฉลาด แต่เยอะและดื้อ หลินหยาตีต่อเป็นจังหวะ จังหวะเหมือนการต่อรอง หนึ่งฟาดคือการชนะหนึ่งตัว สองฟาดคือการกวาดล้างสองตัว พั๊วะ! พั๊วะ! พั๊วะ! ห้าครั้งในความต่อเนื่อง ร่างเล็ก ๆ ของปีศาจล้มไม่ขยับ เสียงคำรามค่อย ๆ เงียบลงจนเหลือเพียงเสียงหอบของคนทั้งสอง

#ท่านหมอ

หลังจากหอบหายใจหลินหยามองมือเปื้อนฝุ่นกับเลือดเล็กน้อย แล้วโค้งไปมองซูเหยาอย่างเป็นห่วง “ท่านหมอเจ้าคะ ข้าจัดการพวกมันแล้ว เจ็บตรงไหนไหมเจ้าคะ?” เธอรีบก้าวเข้าไปดูท่านหมอด้วยความเป็นห่วง

#ท่านหมอ 

หลินหยาที่ฉลาดพอจะรู้สึกถึงอาการนั้นเช่นกันลมในอุโมงค์ไม่เหมือนเช้า นิ่งและมีเสียงก้องบางอย่างใต้พื้นดิน เธาขมวดคิ้ว “ตรงนี้ไม่ปลอดภัยเอาเสียเลยตรงนี้แค่ปากทางถ้ำพึ่งเข้ามาแปปเดียบวเอง…ข้าว่าวันนี้เรายกเลิกการเก็บก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ เราไปฉางอันกันดีกว่า ข้าจะไปส่งท่านที่โรงหมอให้เองเจ้าค่ะ” น้ำเสียงของนางหนักแน่นไม่ใช่แค่ความห่วง แต่เป็นสัญชาตญาณผู้คุ้มกันที่ไม่อยากให้คนที่ตนห่วงต้องเสี่ยง

#ท่านหมอ

สองคนเดินสวนกับแสงแดดที่เริ่มเข้มขึ้น พอพ้นปากเหมือง แสงแดดสะท้อนกับหยดน้ำที่ติดผิวหินเหมือนประกายเพชร 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: พาหมอมาตีมอน

@SuYao 

SuYao ดี

วันที่ 7 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน(เวลา 07.00 - 09.00 น.)

@LinYa  

ภายใต้แสงริ้วสีทองที่ส่องลอดปากอุโมงค์เหมืองแร่เข้ามาจับกับฝุ่นผงที่ฟุ้งกระจายในอากาศ ซูเหยาหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืดสลัวเบื้องล่าง เส้นทางภายในอุโมงค์ที่ชื้นแฉะและคับแคบทำให้กลิ่นสนิมของแร่ธาตุและความอับชื้นของดินหินเด่นชัดเจนขึ้นมา นางในชุดผ้าฝ้ายสีเรียบซึ่งมีรอยเปื้อนดินจาง ๆ จากการเดินทาง

เมื่อได้ยินคำพูดจริงใจและเจือความเขินอายของแม่นางหนาน ซูเหยาเพียงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยในเงามืด นางเอาสมุนไพรที่เพิ่งเก็บได้จากในเหมืองใส่ลงในถุงผ้าป่านอย่างระมัดระวัง แล้วจึงหันไปทางแม่นางหนาน ผู้ซึ่งเดินตามหลังมาไม่ห่าง

“แม่นางชมเกินไปเจ้าค่ะ ข้าเพียงทำในสิ่งที่ข้าพอจะทำได้เท่านั้น ข้ายังต้องเรียนรู้อีกมากเลยเจ้าค่ะ”

@LinYa   

ทันทีที่ได้ยินชื่อเจิ้งเซียวเฉิน ผู้เป็นอดีตหมอใหญ่และเจ้าของโรงหมอเจิ้งเทียน ริมฝีปากที่เพิ่งยิ้มตอบรับคำชมของแม่นางหนานก็พลันเหือดหายไปจากใบหน้าของซูเหยาอย่างสิ้นเชิง

“ท่านหมอเจิ้งเป็นมากกว่าหมอใหญ่ที่ผู้คนยกย่องในแผ่นดินนี้เจ้าค่ะ” ซูเหยาเอ่ยพึมพำ น้ำเสียงของนางแหบพร่าและเบาลงจนเกือบจะไม่ได้ยิน “ท่านคือผู้มีพระคุณที่ชุบชีวิตใหม่ให้แก่ข้าจากความสิ้นหวัง ท่านคืออาจารย์ที่ไม่รังเกียจที่จะถ่ายทอดวิชาแห่งความเมตตาและหลักการแพทย์ที่ถูกต้องให้แก่สตรีที่ไม่มีฐานะเช่นข้า”

นางสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างยากลำบาก พยายามระงับความเจ็บปวดที่จุกอยู่ที่ลำคอ เส้นผมที่เปียกชื้นเล็กน้อยจากความอับชื้นในอุโมงค์ดูหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิมเมื่อนางก้มศีรษะลง

“ข้าต้องตั้งใจสานต่อปณิธานอันสูงส่งของท่านหมอเจิ้งให้จงได้เจ้าค่ะ แม้รู้ว่าภาระนี้หนักอึ้งเพียงใดก็ตาม”

ทว่าภายใต้คำมั่นที่หนักแน่นนั้น มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ว่าความรู้สึกผิดบาปได้กัดกินใจอยู่ไม่เคยคลาย นางคิดเสมอว่านางคือหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ท่านหมอเจิ้งต้องตาย

@LinYa    

เมื่อเงาของปีศาจพลทหารหนูทั้งห้าร่างปรากฏตัวขึ้นพร้อมเสียงคำรามแหลมบาดหู สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดของซูเหยาก็ถูกบีบคั้นอย่างรุนแรงจนทำให้ร่างของนางเย็นวาบ แม้ภายนอกจะดูนิ่งสงบแต่ภายในใจนั้นสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัวอย่างแท้จริง ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยจับจ้องไปยังกรงเล็บและฟันที่ขบเข้าหากันของพวกมันอย่างไม่วางตา ซูเหยารีบทรุดตัวหลบไปด้านหลังแม่นางหนานในทันที โดยใช้เรือนร่างของสหายเป็นปราการอย่างไม่คิดถึงความสง่างามใด ๆ

นางรู้ดีว่าตนไม่มีวรยุทธ์ใด ๆ ให้พึ่งพาได้ ดังนั้นการสู้ด้วยกำลังจึงเป็นเรื่องที่โง่เขลา ซูเหยาไม่ยอมให้ความกลัวเข้าครอบงำจนเกินไป นางก้มลงอย่างเร่งรีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลางใช้ปลายนิ้วที่เคยประณีตในการปรุงยาและฝังเข็ม คว้าจับก้อนกรวดและเศษหินจากพื้นดินที่เต็มไปด้วยความชื้นเหล่านั้นไว้เต็มกำมือ

นางกระชับหินในมือแน่นจนข้อศอกสั่นเล็กน้อย รอจังหวะการโจมตีของแม่นางหนานเพื่อที่จะระดมปาหินเข้าใส่ดวงตาที่แดงฉานของปีศาจพลทหารหนูตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดเพราะรู้ดีว่าจุดบอดของพวกปีศาจส่วนใหญ่มักอยู่ที่ดวงตา

@LinYa     

ขณะที่การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุดัน ซูเหยาที่หลบอยู่ด้านหลังแม่นางหนานก็ได้แต่จับจ้องทุกการเคลื่อนไหวด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของนางขาวซีดเมื่อเห็นดาบของปีศาจเฉียดผ่านขอบเสื้อของแม่นางหนานไปอย่างหวุดหวิด เสียง ‘พั๊วะ! พั๊วะ!’ ที่ดังกึกก้องจากการฟาดขลุ่ย เข้ากระทบกระดูกและเกราะของปีศาจ ทำให้ร่างของซูเหยาสั่นสะท้านไปด้วยความตกใจระคนประทับใจ

เมื่อเห็นปีศาจสองตัวพยายามขนาบข้างและอีกตัวมุ่งตรงเข้าหาตน ซูเหยาที่แม้จะหวาดกลัวแต่ก็ไม่ยอมให้ความกลัวบดบังไหวพริบ นางรู้ว่าต้องทำอะไรบางอย่างในเสี้ยววินาทีนั้น 

“แม่นางหนาน! ตัวทางซ้ายเจ้าค่ะ!” ซูเหยาตะโกนสุดเสียง พลางระดมปาหินสองก้อนในมือเข้าใส่ดวงตาที่แดงก่ำของปีศาจพลทหารหนูตัวที่พยายามขนาบข้างแม่นางหนานทางซ้ายอย่างแม่นยำ

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นเมื่อหินเข้ากระทบเป้าหมาย ทำให้ปีศาจตัวนั้นชะงักและเสียจังหวะไปชั่วขณะ เปิดโอกาสให้แม่นางหนานฟาดขลุ่ยเข้าที่ซี่โครงมันจนล้มคว่ำลงไป ในจังหวะเดียวกันนั้นซูเหยาก็เหวี่ยงหินอีกก้อนเข้าใส่ปีศาจที่พุ่งตรงมาทางตน แม้จะไม่ถึงกับทำให้มันบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ทำให้มันเบี่ยงตัวหลบไปเพียงเสี้ยววินาที

เพียงชั่วอึดใจที่แม่นางหนานฟาดขลุ่ยอีกสามครั้งอย่างต่อเนื่อง ร่างของปีศาจที่เหลือก็ล้มลงอย่างรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ เสียงคำรามที่แหลมสูงค่อย ๆ เงียบหายไปจนเหลือเพียงเสียงหอบหายใจของแม่นางหนานและเสียงเต้นรัวของหัวใจซูเหยา นางถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ปล่อยให้ความตึงเครียดที่เกาะกุมมานานผ่อนคลายลง

@LinYa      

ซูเหยาค่อย ๆ ลดมือที่กำก้อนกรวดค้างอยู่ลงข้างตัวอย่างช้า ๆ ความหวาดกลัวที่เพิ่งผ่านพ้นไปถูกแทนที่ด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นแม่นางหนานเข้ามาหา นางส่ายศีรษะเบา ๆ และยื่นมือออกไปจับแขนของแม่นางหนานที่เปื้อนเลือดคล้ำของปีศาจหนู

“ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ แม่นางหนานเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ” ซูเหยากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความเหนื่อยอ่อน แต่แฝงด้วยความเป็นห่วงอย่างชัดเจน นางรีบใช้ชายแขนเสื้อของตนปาดเช็ดรอยเลือดที่เปื้อนอยู่บนมือของแม่นางหนานอย่างไม่รังเกียจ ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงบรรยายกาศแปลก ๆ ลึกเจ้าไปในเหมือง

“วันนี้รู้สึกว่าที่นี่มันแปลก ๆ หรือไม่เจ้าคะ?”

@LinYa   

เมื่อแม่นางหนานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดและแฝงความกังวลอย่างไม่ปิดบัง ซูเหยาก็กระชับถุงผ้าป่านบรรจุสมุนไพรในมือแน่น นางรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของบรรยากาศในอุโมงค์เช่นกัน ความกังวลของแม่นางหนานที่ปะปนกับเสียงก้องแปลก ๆ ใต้พื้นดิน ทำให้ความมุ่งมั่นที่จะเข้าไปลึกกว่าเดิมของซูเหยาต้องสั่นคลอน

ดวงตาของซูเหยาเหลือบมองไปยังร่างของปีศาจหนูที่กองอยู่ แล้วมองกลับไปที่ใบหน้าที่เคร่งเครียดของแม่นางหนาน นางถอนหายใจยาวอย่างยอมจำนนต่อสัญชาตญาณที่แข็งแกร่งของผู้คุ้มกัน

“งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะเจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบรับอย่างแผ่วเบา “วันนี้คงไม่ใช่ฤกษ์ดีเท่าไหร่ ข้าเชื่อใจการตัดสินใจของแม่นาง...เราออกไปจากเหมืองนี้กันเถอะเจ้าค่ะ”

นางหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบก้าวตามแม่นางหนานที่เริ่มถอยออกจากปากอุโมงค์ โดยไม่แม้แต่จะมองร่างของปีศาจที่เพิ่งถูกจัดการอีกเลย

@LinYa  

  

หลักฐานการต่อสู้ (ชี้ไปที่รูปด้านบนของหลินหยา)

@Watcher   

LinYa ดี

วันที่ 08 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

ยามเฉินที่แสงแดดยามสายสาดเข้ามายังปากถ้ำของเหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน เงาของภูเขาและก้อนหินสูงใหญ่ทอดทาบยาวบนพื้นดินรกร้าง เสียงลมพัดลอดผ่านช่องอุโมงค์เก่าก้องกังวานราวกับเสียงลมหายใจของปีศาจที่ยังคงสิงสู่ในเหมืองนี้ หลินหยาขยับปีกหมวกไม้ไผ่ให้พ้นแสง แล้วก้มคำนับท่านหมอหญิงซูเหยาด้วยท่าทีอ่อนโยนแต่มั่นคง “ท่านหมอเจ้าคะ วันนี้เราจะต้องได้สมุนไพรแน่ ๆ ไม่มากก็น้อย อย่างน้อยก็ต้องต้นหนึ่งแหละเจ้าค่ะ” เธอพูดพลางยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายมีชีวิตชีวาเหมือนคนที่ตั้งใจจะสู้กับโชคชะตา

#ท่านหมอ

ทั้งสองเดินเข้าไปภายในเหมืองที่เงียบกว่าครั้งก่อน แสงจากโคมไฟที่หลินหยาถือสะท้อนตามผนังหินที่มีคราบทองแดงเป็นเงาแดงคล้ำ กลิ่นแร่ผสมกลิ่นดินชื้นอับทึบปะทะจมูกจนต้องสูดลมหายใจอย่างระวัง เสียงน้ำหยดจากเพดานถ้ำดัง “แปะ แปะ” เป็นจังหวะคล้ายเสียงหัวใจเต้นช้า ๆ ของเหมืองที่ยังไม่ตาย

#ท่านหมอ

ไม่นานหลินหยาก็เหลือบเห็นเงาแปลกตาสีเขียวหม่นสะท้อนอยู่ตรงหินแตก “นั่นหรือเปล่าเจ้าคะสมุนไพรนั่นน่ะ?” เธอชี้ไปข้างหน้า และใช่ ระหว่างก้อนหินพังทลายมีสมุนไพรหายากที่ท่านหมอต้องการ

#ท่านหมอ

แต่รอบ ๆ สมุนไพรนั้นกลับมีสิ่งที่ขยับได้ เสียงกรงเล็บขูดพื้นดังครืดเบา ๆ ตามด้วยเสียงสูดกลิ่นจากจมูกแหลมที่โผล่จากเงามืดห้าทิศ ห้าร่างปีศาจหนูในเกราะทองแดงผุโผล่ออกมาจากทางแคบ ๆ ปากแหลม แววตาแดงฉาน น้ำลายไหลหยดย้อย มันคือพวกพลทหารหนูที่ขึ้นชื่อว่าเฝ้าเหมือง หลินหยาตาโตแต่ไม่ถอย เธอหันมากระซิบกับท่านหมอ “ท่านหมอเจ้าคะ ข้าจะจัดการพวกมันเอง ท่านรีบไปเก็บสมุนไพรตอนนี้เลยนะ ถ้ามันรู้ว่าเรามาเอาของมันอาจจะแย่งไปก็ได้นะเจ้าคะ!” น้ำเสียงนั้นจริงจังอย่างประหลาดจนชวนเกือบจะเชื่อว่าเรื่องปีศาจแย่งสมุนไพรเป็นเรื่องจริง

#ท่านหมอ

ทันทีที่สิ้นเสียง ปีศาจหนูทั้งห้าก็กรูเข้ามา หลินหยาขยับตัวหลบกรงเล็บที่ฟาดเฉียดแก้มอย่างเฉียดฉิว มือขวากระชับขลุ่ยไม้หอมแน่น ขยับฟาดเข้าเต็มแรง เสียง “ปั๊วะ!” ดังลั่นในถ้ำ ตัวแรกถูกฟาดจนหมุนคว้างไปกระแทกผนัง อีกตัวพุ่งเข้าใส่ด้านหลัง แต่หลินหยาใช้แรงหมุนขลุ่ยตีสวนเข้าที่ขากรรไกรจนได้ยินเสียงกระดูกหัก “กร๊อบ!” มันส่งเสียงร้องแหลมแล้วล้มลง ฟันกรามแตกกระจาย

อีกสามตัวที่เหลือรุมเข้าพร้อมกัน แต่หลินหยากลับยิ้ม “มาก็ดี” เสียงขลุ่ยหวีดเบาเมื่อฟาดไปกับอากาศ เธอก้าวเท้าอย่างแม่นยำ ใช้แรงเหวี่ยงขลุ่ยปัดโล่หนึ่งตัวจนหลุดจากมือ แล้วฟาดกลับไปอีกทางเข้าที่หน้าท้องอีกตัวจนมันพับลงกับพื้น ทันใดนั้นเธอก็ถีบพื้นขึ้นแล้วเหวี่ยงขลุ่ยลงใส่หัวตัวสุดท้ายอย่างแรงจนเกิดเสียงแตกดัง “ปึง!”

เงียบสนิท เหลือเพียงเสียงลมหายใจของเธอและเสียงโคมที่สั่นไหวจากแรงสะเทือน หลินหยายืนหอบเล็กน้อย ใบหน้าเปื้อนฝุ่นแต่แววตายังเป็นประกาย “ท่านหมอ! ได้สมุนไพรหรือยังเจ้าคะ?” เธอตะโกนถามไปทางหินด้านใน

#ท่านหมอ

หลินหยาหัวเราะ “เห็นไหมเจ้าคะ ข้าบอกแล้วว่ามันต้องได้ต้นหนึ่งแน่ ๆ ฮ่า ๆ ๆ” น้ำเสียงร่าเริงแต่ในใจรู้ดีว่าเกือบไปเหมือนกัน

#ท่านหมอ

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยทั้งสองคนก็ออกจากเหมือง แสงแดดด้านนอกส่องแรงจนต้องยกมือบังตา ลมยามสายพัดกลิ่นโลหิตที่ติดเสื้อผ้ากระจายจางหายไปกับอากาศ หลินหยาจูงม้าปีศาจเยวี่ยเหยียนมาหยุดรอ แล้วหันไปพูดกับท่านหมอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “วันนี้พอแค่นี้ก่อนเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะไปส่งท่านที่โรงหมอเหมือนเดิม ท่านหมอต้องพักหน่อย เดี๋ยวอีกไม่นานท่านคงได้สมุนไพรครบแน่ ๆ” หลินหยาพูดเสียงสดใส พลางขึ้นม้าเยวี่ยเหยียนแล้วส่งมือให้หมอหญิงขึ้นตามไปทั้งคู่เคลื่อนตัวกลับสู่ทางเดิมในยามแดดยามสายที่อาบผิวทองของผืนแผ่นดิน ด้านหลังทิ้งไว้เพียงเหมืองร้างที่เงียบสงัด

#ท่านหมอ

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: พาหมอมาตีมอน

@SuYao 

SuYao ดี

วันที่ 8 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน(เวลา 07.00 - 09.00 น.)

@LinYa 

ซูเหยาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงลมพัดจากในเหมือง แต่ก็พยายามซ่อนอาการไว้ นางยกมือขึ้นตอบรับการคารวะของแม่นางหนานอย่างรวดเร็ว มุมปากคลี่รอยยิ้มบางเบาที่ดูเด็ดเดี่ยว 

"แม่นางหนานช่างมองโลกในแง่ดีนักเจ้าค่ะ" น้ำเสียงของนางราบเรียบ พยายามไม่ให้ความกังวลเปิดเผย

นางก้าวไปยืนข้างแม่นางหนาน ดวงตาที่ฉายแววตั้งมั่นและมุ่งมั่นจับจ้องเข้าไปในความมืดสลัวของปากถ้ำ 

"หวังว่าวันนี้จะไม่มีอะไรมารบกวนการเก็บสมุนไพรนะเจ้าคะโดยเฉพาะ…ปีศาจหนู" ซูเหยาพูดเสียงเบาลงในประโยคหลัง

"ไม่ว่าจะเป็นหนึ่งต้นหรือสิบต้น..ขอแค่ได้สมุนไพรกลับมา นั่นก็ถือว่าคุ้มค่าแล้วเจ้าค่ะ ข้าเชื่อในความสามารถของพี่แม่นางหนานในการคุ้มกัน" นางรัดห่อผ้าบรรจุเข็มและยาให้แน่น "ไปกันเถอะเจ้าค่ะ"

@LinYa 

ซูเหยารีบเดินตามหลังแม่นางหนานไปอย่างกระชั้นชิด มือข้างหนึ่งกำชายเสื้อของตัวเองแน่น อีกข้างหนึ่งโอบกอดห่อผ้าเครื่องยาเอาไว้แนบกาย ดวงตาของนางกวาดมองไปรอบ ๆ อุโมงค์ด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ เมื่อกลิ่นอับชื้นและกลิ่นแร่ปะทะเข้าจมูก นางสูดหายใจเข้าลึกอย่างตั้งใจเพื่อปรับตัว

"แม่นางหนาน...ที่นี่เงียบผิดปกติจริง ๆ เจ้าค่ะ" น้ำเสียงของนางแผ่วเบาจนเกือบเป็นกระซิบ แต่ยังคงแฝงความเด็ดเดี่ยว "เสียงหยดน้ำนั่น...ข้าได้ยินมันชัดเจนยิ่งกว่าครั้งก่อนเสียอีก" นางหยุดชะงักครู่หนึ่ง พลางเอียงศีรษะฟังเสียงรอบข้างอย่างพิเคราะห์ "ท่านว่า...จะมีสมุนไพรที่ข้าตามหาหรือไม่เจ้าคะ?" นางถามเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตนเองจากความเงียบที่น่าขนลุก

@LinYa 

ซูเหยารีบเดินตามสายตาของแม่นางหนานไปทันที ทันทีที่นางเห็นเงาสีเขียวหม่นนั้นก็ต้องเปล่งเสียงอุทานออกมาอย่างตื่นเต้นแต่ก็พยายามเก็บเสียง 

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ มันคือสมุนไพรที่ข้าตามหาจริงด้วย!"

นางเตรียมจะก้าวเท้าเข้าไปหารอยแตกของหินที่สมุนไพรเติบโตอยู่ แต่นางกลับชะงักฝีเท้าเอาไว้เสียก่อน คล้ายกับสัมผัสได้ถึงกระแสความเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากบริเวณนั้นโดยเฉพาะ 

"เดี๋ยวก่อน..." นางพึมพำ น้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดระแวง ดวงตาจับจ้องไปยังร่องหินที่มีสมุนไพรอยู่ "ขะ...ข้ารู้สึกแปลก ๆ เจ้าค่ะ เหมือนมีใครกำลังจ้องมองเราอยู่ และมันอยู่ใกล้กับสมุนไพรนั่นเหลือเกิน…"

@LinYa 

ซูเหยารับรู้ถึงความกดดันอันตรายที่แผ่ซ่านออกมาจาก 'พลทหารหนู' เหล่านั้น ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว แต่เมื่อได้ยินเสียงกระซิบเด็ดเดี่ยวของแม่นางหนานสัญชาตญาณของการเป็นหมอและภารกิจที่ต้องทำก็เข้าครอบงำความรู้สึกทั้งหมด นางรีบพยักหน้าตอบรับอย่างหนักแน่นแทบจะทันที 

"ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ! ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ!"

โดยไม่รอช้า ซูเหยาบีบห่อผ้าใส่ยาไว้ในมือแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ นางอาศัยจังหวะที่แม่นางหนานเริ่มขยับตัวและดึงความสนใจของเหล่าปีศาจหนูไปทางอื่น ใช้ความว่องไวที่มีทั้งหมดพุ่งตัวเข้าไปหารอยแตกของหินตรงที่สมุนไพรนั้นเติบโตอยู่ นางย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว กรงเล็บของปีศาจหนูตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดเกือบจะตะปบโดนชายเสื้อของนาง เสียงหายใจหอบถี่ของนางปนกับเสียงกรงเล็บขูดพื้นอย่างน่าขนลุก ซูเหยาใช้มีดพกขนาดเล็กที่เตรียมมาสำหรับตัดสมุนไพรอย่างแม่นยำและรวดเร็ว แล้วรีบยัดมันลงในห่อผ้าที่เตรียมไว้ทันทีโดยแทบไม่กล้าหายใจ

@LinYa 

"ได้แล้วเจ้าค่ะ! ได้แล้ว!" นางตอบกลับด้วยเสียงที่ดังขึ้นอย่างดีใจ

หลังจากที่นางตัดสมุนไพรได้แล้ว ในจังหวะที่หลินหยากำลังปะทะกับปีศาจหนู นางก็ก้มลงคว้าก้อนหินขนาดพอเหมาะที่กองอยู่รอบ ๆ

"ตรงนั้น! แม่นางหนาน!" นางตะโกนเตือนเบา ๆ พลางขว้างก้อนหินใส่ผนังถ้ำที่อยู่ด้านหลังของปีศาจหนูตัวที่สามและสี่อย่างรวดเร็ว เสียง 'แคร้ง! แคร้ง!' ของหินที่กระทบผนังทำให้ปีศาจหนูสองตัวนั้นหันเหความสนใจไปชั่วขณะ เพียงเสี้ยววินาทีนั้นเอง หลินหยาก็ใช้โอกาสนี้เหวี่ยงขลุ่ยจัดการพวกมันได้อย่างแม่นยำ

ซูเหยาโผล่หน้าออกมาจากหลังรอยแตกของหินทันทีที่เสียง 'ปึง!' สุดท้ายเงียบลง เมื่อเห็นว่าหลินหยาสามารถจัดการกับปีศาจหนูทั้งห้าได้อย่างรวดเร็วและเด็ดขาด นางก็รู้สึกโล่งใจจนตัวสั่นเทา นางมองสภาพของปีศาจหนูที่กองอยู่กับพื้นแล้วก็อดหายใจติดขัดไม่ได้ 

@LinYa 

ซูเหยาสูดหายใจเข้าลึกเพื่อสงบความตื่นเต้นและความหวาดกลัวที่ปะปนกัน นางเดินเข้าไปใกล้หลินหยาเล็กน้อย พลางใช้มือแตะแขนของอีกฝ่ายเบา ๆ 

"อย่าหัวเราะดังนักสิเจ้าคะ เดี๋ยวพวกมันได้ยิน" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ลดระดับลงแต่แฝงความรู้สึกขอบคุณอย่างท่วมท้น "จริงอย่างที่แม่นางหนานบอก เราได้สมุนไพรมาแล้วเจ้าค่ะ...และข้ารู้ว่านี่เป็นเพราะแม่นางช่วยไว้ หากไม่มีท่านคอยคุ้มกัน ป่านนี้ข้าคงได้แต่ยืนตัวแข็ง และสมุนไพรก็คงถูกพวกมันแย่งไปจริงๆ อย่างที่แม่นางว่าแล้วเจ้าค่ะ" นางมองไปยังปีศาจหนูที่แน่นิ่งด้วยสายตาสั่นไหว "ตอนนี้เราต้องรีบออกไปให้เร็วที่สุดแล้วนะเจ้าคะ ข้ากังวลว่าจะมี 'เพื่อน' ของพวกมันมาสมทบอีกเจ้าค่ะ!"

@LinYa 

ซูเหยาสูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอกเข้าปอดเฮือกใหญ่ แสงแดดที่อบอุ่นกระทบผิวทำให้นางรู้สึกเหมือนได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง นางยกมือขึ้นบังตาตามแม่นางหนาน ก่อนจะลดลงแล้วหันไปยิ้มตอบอย่างโล่งอก

"ขอบพระคุณแม่นางหนานมากจริง ๆ เจ้าค่ะ" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง "สมุนไพรต้นเดียวนี้มีค่ามากมายเกินกว่าจะประเมินได้ เพราะมันคือความหวังของชาวบ้าน"

เมื่อแม่นางหนานขึ้นนั่งบนหลังม้าเยวี่ยเหยียนแล้วยื่นมือมา ซูเหยาก็จับมือของอีกฝ่ายอย่างมั่นคง อาศัยแรงดึงขึ้นนั่งซ้อนท้ายอย่างคล่องแคล่ว นางจับที่เอวของหลินหยาเบา ๆ เพื่อรักษาสมดุล

"ท่านพักผ่อนบ้างเถิดนะเจ้าคะ ท่านเพิ่งใช้พลังไปมาก ข้าเชื่อว่าไม่ช้าเราจะสามารถรวบรวมสมุนไพรได้ครบตามที่ต้องการแน่นอน" ซูเหยากล่าวเบา ๆ ข้างหูของหลินหยา ก่อนจะเอนหลังเล็กน้อยให้ผ่อนคลาย ขณะที่ม้าเยวี่ยเหยียนเริ่มก้าวเดินออกไป

ทั้งสองเคลื่อนตัวไปตามเส้นทางเดิม ทิ้งไว้เพียงเหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซานที่กลับสู่ความเงียบสงัด มีเพียงลมยามสายพัดผ่านเข้ามาแทนที่เสียงกรีดร้องของปีศาจหนู

@LinYa 

หลักฐานการต่อสู้ (ชี้ไปที่รูปด้านบนของหลินหยา)

@Watcher   

LinYa ดี

วันที่ 09 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน (หาเงิน)

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านหมอกบางที่ลอยต่ำเหนือทุ่งหญ้านอกเมืองฉางอัน เสียงกระดิ่งเงินที่แขวนอยู่บนบังเหียนของม้าดังแผ่วคล้ายเสียงหัวใจที่เต้นเบา ๆ ตามจังหวะการก้าวเท้าของเยวี่ยเหยียน ม้าปีศาจสีดำขลับผู้ภักดีที่ตอนนี้กำลังพาเจ้าของผู้หนึ่ง หญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนมุ่งหน้าสู่เหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน หลินหยามาถึงหน้าเหมืองด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสดใส รอยยิ้มที่มักจะทำให้ใครต่อใครรู้สึกอบอุ่นทันทีที่เห็น เธอก้าวลงจากหลังม้า ขยับชายกระโปรงให้เข้าที่ก่อนจะยกมือไหว้ทักทายท่านหมอหญิงซูเหยาด้วยท่าทีอ่อนน้อม “สวัสดีเจ้าค่ะ ท่านหมอ ข้ามาช่วยหาสมุนไพรอีกแล้วนะเจ้าคะ วันนี้อากาศดีเสียด้วย”

#ท่านหมอ

“งั้นยิ่งดีเลยเจ้าค่ะ!” หลินหยาเอ่ยเสียงร่าเริง ขณะเดินเคียงไปกับนางเข้าไปในเหมือง เสียงรองเท้าแตะกับพื้นหินดังสะท้อนอยู่ในอุโมงค์ร้าง “ว่าไปแล้วนะเจ้าคะ ท่านหมอ ข้าเพิ่งรู้สึกเลยว่าช่วงนี้เราได้เจอกันบ่อยจัง ข้าดีใจมากเลย”

#ท่านหมอ

“ฮะๆ เช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ!” หลินหยายิ้มตาหยี ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา “วันหลังถ้าท่านหมอว่าง ข้าจะพาไปเจอเพื่อนข้าคนนึงนะ นางชื่อหรงเล่อ เป็นหญิงสาวที่ทั้งงามทั้งใจดีเลยเจ้าค่ะ นางพูดเก่งกว่าข้าอีกนะ ข้าว่าท่านต้องชอบนางแน่ ๆ”

#ท่านหมอ

หลินหยาพยักหน้าแรง “ท่านจะชอบนางแน่ ๆ เจ้าค่ะ ข้ารับประกันเลย!” แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะหัวเราะต่อ เสียงข่วนหินดัง “ครืด ครืด” จากทางด้านลึกของอุโมงค์ก็ดังขึ้น ตามด้วยกลิ่นเหม็นอับปนคาวเลือดที่ลอยออกมา แสงโคมสะท้อนให้เห็นเงาตะคุ่มขยับหลายเงา และในวินาทีต่อมา เสียงแหลมแผดร้องก็ดังก้องไปทั่วเหมือง “แอ๊สสส!”

“ปีศาจหนู!” หลินหยาตะโกน พลางดันท่านหมอให้ถอยไปด้านหลังอย่างระวัง

#ท่านหมอ

ร่างปีศาจพลทหารหนูห้าตัวโผล่พรวดออกมาจากเงามืด ดวงตาแดงก่ำเป็นประกาย ร่างเต็มไปด้วยเกราะสนิมเก่า ๆ และอาวุธแปลกประหลาดในมือ มันคำรามพร้อมกันราวกับฝูงสัตว์หิวโหย แต่หลินหยากลับหัวเราะในลำคอ “5 ตัวรึ? วันนี้ข้ามีอารมณ์ดีนะ มาทั้งทีอย่าหวังจะกลับไป!” เธอชักขลุ่ยไม้หอมจากหลังออกมา หมุนในมือสองครั้งก่อนจะฟาดเข้าใส่ตัวแรกเต็มแรง เสียง “ปั๊วะ!” ดังสะท้อนทั่วอุโมงค์ หัวปีศาจหนูหมุนคว้างไปกระแทกหินเสียงดัง ปึง!

ตัวที่สองพุ่งเข้ามาพร้อมโล่และหอกแหลม หลินหยาก้าวเฉียงซ้ายหนึ่งก้าว ขยับเอวเบา ๆ แล้วใช้ขลุ่ยตีสวนขึ้นเข้าคางจนมันลอยตัว ก่อนจะหมุนข้อมืออีกทีฟาดซ้ำที่กลางกะโหลกเสียง แคร๊ก! เศษเลือดสาดกระเซ็น อีกสามตัวกรูเข้ามาพร้อมกัน แต่หลินหยายังไม่หวั่น “ทีละตัวสิวะ อย่ารุม!” เธอตะโกนแล้วฟาดขลุ่ยเป็นวงกว้าง เสียงไม้กระทบโล่และโลหะดังลั่นสะท้อนสะเทือนผนังเหมือง

#ท่านหมอ

“เก็บให้สบายใจเลยนะท่านหมอ! เดี๋ยวข้าจัดการพวกมันให้เอง!” หลินหยาพูด เธอหมุนตัวอีกครั้ง ฟาดขลุ่ยเข้าที่ท้องของปีศาจตัวที่สามจนมันทรุด แล้วใช้แรงเหวี่ยงตามน้ำหนักตัวของมันตีอีกตัวจนล้มพับไปด้วยแรงชน สุดท้าย เธอใช้จังหวะพวกมันชะงัก ชักขลุ่ยขึ้นเหนือหัวแล้วฟาดลงด้วยแรงทั้งหมดของตัวเอง เสียง “ตูม!” ดังสนั่นก่อนร่างสุดท้ายจะทรุดลงกับพื้นหิน

เมื่อทุกอย่างสงบ หลินหยาหอบเล็กน้อยแต่ยังยิ้มสดใส ดวงตาเปล่งประกายราวกับหญิงสาวที่ไม่รู้จักคำว่าเหนื่อย เธอหันไปหาท่านหมอ “เสร็จเรียบร้อยเจ้าค่ะ! ท่านได้สมุนไพรหรือยัง?”

#ท่านหมอ

“เยี่ยมเลย!” หลินหยาพูดพลางหัวเราะเสียงสดใส ก่อนจะสะบัดผมที่เปื้อนฝุ่นออกจากบ่า “งั้นกลับฉางอันกันเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปส่งท่านที่โรงหมอเหมือนเคยท่านจะได้ไม่เหนื่อย รับรองมีข้าเป็นวินท่านไปไม่สายแน่ ๆ” หลินหยาแผลเอ่ยคำจากโลกเก่าอีกแล้ว

#ท่านหมอ

ไม่นานหลินหยาก็จูงเยวี่ยเหยียนเข้ามา ท่านหมอขึ้นม้าอย่างระวัง ส่วนเธอกระโดดขึ้นอย่างคล่องแคล่ว ทั้งคู่ขี่ออกจากเหมืองที่ตอนนี้กลับสู่ความเงียบงันอีกครั้ง แดดยามสายส่องลอดช่องหินเข้ามาเป็นลำ เหล่าฝุ่นแร่ทองแดงลอยละล่องในอากาศเหมือนเกล็ดทองที่เต้นรำกับแสงแดด เธอยิ้มกว้างอีกครั้ง ก่อนจะควบม้าออกไปพร้อมเสียงหัวเราะใส ๆ ที่ดังก้องไปทั่วทางกลับฉางอัน ราวกับหญิงสาวผู้นั้นไม่มีความกลัวใดในโลกนี้ นอกจากกลัวว่า...เย็นนี้จะไม่ได้เจอชายคนหนึ่งที่เธอคิดถึง

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: พาหมอมาตีมอน