[ยอดเขาหัวซาน] ยอดระเบียงเมฆา

XueXi ดี

วันที่ 4 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 20.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางเชียน

สายลมยามค่ำคืนบนยอดเขาหัวซานพัดเอื่อย เย็นจนปลายผมที่รวบหลวม ๆ ของเสวี่ยซีพลิ้วไหวไปตามแรงลม กลิ่นสนและหมอกจาง ๆ คลี่ตัวรอบระเบียงไม้เก่าที่ทอดยาวออกไปเหนือหน้าผา แสงจันทร์ค่ำนี้กลมโต และขาวนวลราวหยาดน้ำนม แผ่วส่องลงบนพื้นไม้จนเกิดประกายเงินระยับ

เหลียนเจี้ยยืนอยู่ตรงราวระเบียงเช่นเคย เสื้อคลุมสีน้ำหมึกสะบัดเบา ๆ ตามลม เขาเงยหน้ามองจันทร์ด้วยแววตานิ่งลึก ดูสงบแต่ก็มีบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น เหมือนคนที่เฝ้ามองสิ่งไกลเกินเอื้อม แล้วเงียบไปเพราะรู้ว่าพูดออกมาก็เปล่าประโยชน์

“เจ้ามาเร็วกว่าที่ข้าคิด” เหลียนเจี้ยเอ่ยขึ้นโดยไม่หันกลับ เสียงของเขาเรียบ แต่แฝงรอยอบอุ่นที่ไม่ต้องใช้คำอธิบาย

“วันนี้ข้าไม่มีงานมากนัก เลยรีบมา” เสวี่ยซีตอบเสียงนุ่ม เขาเดินเข้ามาข้าง ๆ พลางมองหมู่เมฆเบื้องล่างที่เคลื่อนช้าเหมือนคลื่นทะเล “ที่นี่เงียบดีนะ”

เหลียนเจี้ยหัวเราะในลำคอ “บางทีความเงียบก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคนพูดมากอย่างเจ้า”

“ข้าไม่ได้พูดมากเสียหน่อย” เสวี่ยซีเถียงพลางยกยิ้มมุมปาก “ก็แค่กลัวเจ้าจะเบื่อเท่านั้น”

“เจ้าคิดว่าข้าจะเบื่อได้ง่ายหรือ?”

“บางที ข้าแค่คิดว่าเจ้าเหมือนคนที่ไม่ค่อยหัวเราะ” เสวี่ยซีตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่แฝงแววอ่อนโยน “แต่พอเจ้าหัวเราะ มันดูดีมาก”

เหลียนเจี้ยเหลือบมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง “เจ้ากำลังชมข้าหรือกำลังกวน?”

“แล้วแต่เจ้าจะคิด” เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นใสและอบอุ่นจนลมกลางคืนดูจะอ่อนลงไปชั่วขณะ

ทั้งสองยืนมองท้องฟ้าอย่างเงียบงันอยู่นาน ก่อนเหลียนเจี้ยจะพูดขึ้นอีกครั้ง “เจ้ารู้ไหม ข้าเคยมาเขาหัวซานตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนั้นข้าคิดว่าถ้าได้มายืนตรงยอดนี้สักครั้ง จะต้องกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่แน่ ๆ”

“แล้วตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไร?” เสวี่ยซีถามอย่างสนใจ

“รู้สึกว่าความยิ่งใหญ่... มันเหนื่อยกว่าที่คิด” เหลียนเจี้ยตอบเรียบ ๆ “บางครั้งคนเราพยายามปีนขึ้นสูง จนลืมไปว่า ที่สูงนั้นลมแรงและหนาวเพียงใด”

เสวี่ยซีฟังเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “ข้าไม่รู้เรื่องความยิ่งใหญ่หรอก ข้าแค่รู้ว่าคนที่อยู่ข้างบน มักเหงากว่าคนที่อยู่ข้างล่าง”

เหลียนเจี้ยเหลียวมองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง “เจ้าพูดเหมือนรู้ดี”

“ข้าเห็นมามาก” เสวี่ยซียิ้มบาง “ในหอว่านหงเหริน มีทั้งคนที่ร่ำรวยจนซื้อรอยยิ้มของใครก็ได้ แต่ก็ยังเหงาเหมือนคนไม่มีบ้าน”

เหลียนเจี้ยนิ่งไปนาน ก่อนเอ่ยเบา ๆ “เจ้าก็ยังมีหัวใจที่อ่อนโยนเหมือนเดิม”

“นั่นไม่ใช่คำชมใช่ป่ะ” เสวี่ยซีหรี่ตาแกล้งถาม

“แล้วแต่เจ้าจะคิดอีกเช่นเคย” เหลียนเจี้ยตอบพลางยกมุมปากนิด ๆ

“นี่เจ้ายอกย้อนข้าเรอะ”เสียงหัวเราะของเสวี่ยซีดังขึ้นเบา ๆ ในสายลม แล้วทั้งสองก็เดินไปนั่งตรงศาลาไม้ข้างระเบียง มีโคมกระดาษดวงหนึ่งส่องแสงอุ่น เสวี่ยซีวางห่อผ้าขาวลงบนโต๊ะ ก่อนคลี่ออกเผยให้เห็นขนมไหมฟ้าสีอ่อนที่หวานหอม

เหลียนเจี้ยจ้องขนมนั้นนิ่ง ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา “เจ้ามักพกของกินมาทุกครั้ง แต่ข้าก็ไม่เคยปฏิเสธได้เลยสักครั้ง”

“นั่นเพราะข้าทำอร่อย” เสวี่ยซีตอบอย่างมั่นใจ แววตาเป็นประกาย

“เพราะถ้าข้าปฏิเสธเจ้า จะเสียใจยังไงล่ะ” เหลียนเจี้ยพูดช้า ๆ น้ำเสียงไม่เย็นชาเหมือนเดิม หากแฝงด้วยความจริงใจบางอย่าง

เสวี่ยซีชะงักไปนิด แต่ยิ้มบาง ๆ แทนคำตอบ “งั้นเจ้าก็ถือว่าเป็นเกียรติของข้าก็แล้วกัน”

“ข้าควรตอบขอบคุณหรือเปล่า”

“ไม่จำเป็นหรอก” เขาตอบพร้อมมองท้องฟ้า “คืนนี้แค่ได้คุยกับเจ้า ข้าก็ถือว่าพอแล้ว”

เหลียนเจี้ยไม่พูดต่อ เพียงแต่ยกขนมไหมฟ้าขึ้นพิจารณา ก่อนจะแบ่งครึ่งอย่างตั้งใจ “งั้นแบ่งกันละกัน”

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-12] จาง เชียน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 6 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 20.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางเชียน

แสงจันทร์คืนนี้ยังคงอาบยอดเขาหัวซานไว้ด้วยสีเงินอ่อนเฉกเช่นเดิม แต่ลมกลับต่างออกไป เย็นขึ้นเล็กน้อย ราวกับฤดูหนาวกำลังคืบคลานมาอย่างเงียบงัน

เสียงรองเท้าปะทะพื้นไม้ดังแผ่วในความสงัด เสวี่ยซีเดินขึ้นสู่ระเบียงเมฆาในชุดคลุมผ้าบางสีฟ้าอ่อน เส้นผมดำยาวถูกรวบไว้หลวม ๆ แสงจันทร์จับปลายผมให้ส่องประกายราวแพรไหม เขายกตะกร้าไม้เล็ก ๆ ติดมือมาเช่นเคย

“เจอกันอีกแล้ว” เหลียนเจี้ยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามา แววตาของเขายังนิ่ง แต่แฝงความคุ้นชิน

“ข้าเริ่มชอบอากาศบนนี้เสียแล้ว” เสวี่ยซีตอบพร้อมรอยยิ้มบาง “กลางวันในฉางอันมันร้อนจนคนแทบละลาย ข้าคิดว่าถ้าขึ้นมานั่งตรงนี้สักครู่ก็คงเย็นใจดี”

เหลียนเจี้ยยกมุมปากนิด “หรือว่าเจ้ามาที่นี่เพราะข้า”

“เจ้าก็ยังชอบพูดจาเข้าข้างตัวเองเหมือนเดิม” เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ แล้ววางตะกร้าลงบนโต๊ะไม้ “วันนี้ข้าเอาขนมบัวหิมะมาฝาก”

เหลียนเจี้ยเลิกคิ้วเล็กน้อย “ขนมใหม่อีกแล้วรึ”

“อืม ข้าทำเอง แต่ต้องบอกก่อนว่าเกือบไหม้ไปสองรอบ” เสวี่ยซีพูดเสียงขวยเขิน “บัวหิมะต้องอบให้แป้งนุ่มแต่ไม่แตก แถมต้องใส่ไส้ถั่วแดงให้พอดี ถ้ามากเกินไปมันจะทะลักออกมา... ข้ากว่าจะทำสำเร็จได้ กินไปตั้งสามลูก”

เหลียนเจี้ยหัวเราะในลำคอ “เจ้านี่มัน พอไม่ได้อยู่ในหอว่านหงเหรินก็ดูเหมือนพ่อครัวมือใหม่เสียจริง”

“เจ้าว่าข้าเหมือนพ่อครัว?” เสวี่ยซีทำตาโต ก่อนแกล้งทำเสียงเข้ม “ข้าจะถือว่านั่นเป็นคำชม”

“งั้นก็ถือเสียว่าเป็นคำชม” เหลียนเจี้ยตอบเรียบ ๆ ก่อนหยิบขนมขึ้นมาดูอย่างพินิจ “กลิ่นหอมดี แป้งไม่หนาเกินไป เจ้ามีฝีมือกว่าที่ขาคิด”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “ถ้าอยู่ใกล้เจ้าบ่อย ๆ ข้าอาจเก่งขึ้นอีก”

“อย่าได้พูดอย่างนั้น เดี๋ยวข้าจะกลายเป็นครูสอนทำขนมแทน”

“เจ้าทำได้แน่ ข้าเชื่อ” เสวี่ยซียิ้มกว้างขึ้น เหมือนเด็กที่พอใจในคำชมเล็กน้อยจากผู้ใหญ่

ทั้งสองนั่งเงียบไปครู่หนึ่ง ฟังเสียงลมพัดลอดช่องไม้ของศาลา ก่อนเหลียนเจี้ยจะเอ่ยขึ้น “พูดถึงฉางอัน เจ้าคงไปตลาดบ่อย?”

“แน่นอนสิ” เสวี่ยซีตอบทันที ดวงตาเขาเป็นประกาย “ตลาดตอนเช้าเสียงดังแต่ก็มีชีวิตชีวาเหลือเกิน มีทั้งกลิ่นขนมอบ กลิ่นเนื้อย่าง และพ่อค้าแม่ค้าตะโกนแข่งกัน ข้าชอบไปเดินดูพวกนั้น บางทีข้าก็ไม่ได้ซื้ออะไรเลย แค่ได้ยินเสียงหัวเราะของผู้คนก็รู้สึกดี”

“ข้ากลับไม่ค่อยชอบตลาดนัก” เหลียนเจี้ยพูดเรียบ ๆ “คนเยอะ เสียงดังเกินไป และกลิ่นก็ผสมกันไปหมดจนแยกไม่ออก”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “ก็เพราะเจ้าอยู่แต่ในจวนตลอดนั่นแหละ ถึงไม่ชิน พอวันไหนอารมณ์ดี ลองไปกับข้าดูสิ ข้าจะพาเจ้าไปกินขนมทอดร้อน ๆ หน้าตลาดตะวันออก รับรองว่าติดใจ”

“เจ้าวางแผนจะลากข้าไปทุกที่สินะ”

“อาจจะนะ” เสวี่ยซีตอบพลางมองขึ้นไปบนฟ้า “แต่ข้าชอบเวลาเจ้าเดินตามหลัง ข้ารู้สึกปลอดภัยดี”

คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่จริงใจจนเหลียนเจี้ยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเพียงว่า “เจ้ารู้หรือไม่ คนส่วนใหญ่ในฉางอันเห็นเจ้าก็จะคิดว่าเป็นเพียงนายโลมอ่อนหวาน แต่ในสายตาข้า เจ้ากลับเป็นคนที่กล้าและซื่อตรง”

เสวี่ยซีหันมามองเขา แววตาอ่อนโยนแต่จริงจัง “ข้าอาจไม่เก่ง ไม่เฉลียวเหมือนเจ้า แต่ข้าไม่เคยกลัวจะพูดในสิ่งที่ข้าคิด แม้มันจะไม่ถูกใจใครก็ตาม”

“นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้เจ้าต่างจากคนอื่น” เหลียนเจี้ยพูดช้า ๆ แล้วหันไปมองจันทร์ “ในเมืองเต็มไปด้วยคนสวมหน้ากาก แต่เจ้ากลับไม่เคยใส่มันเลย”

เสวี่ยซีหัวเราะในลำคอ “ถ้าข้าใส่ หน้ากากคงหลุดตั้งแต่ครึ่งวันแรกแล้วละ”

“เป็นไปได้” เหลียนเจี้ยตอบพลางส่ายหน้า แต่รอยยิ้มบางก็ผุดขึ้นตรงมุมปาก

ทั้งสองพูดคุยต่ออีกนาน เรื่องไร้สาระบ้าง เรื่องจริงจังบ้าง เสวี่ยซีเล่าเรื่องพ่อค้าในตลาดที่ทะเลาะกันเรื่องราคาผ้า จนสุดท้ายกลับมานั่งกินขนมด้วยกัน เหลียนเจี้ยหัวเราะกับความไร้เหตุผลของคนในตลาด ส่วนเสวี่ยซีก็พูดแซวว่าถ้าเหลียนเจี้ยไปยืนตรงนั้น คงถูกพ่อค้าแม่ค้ากล่อมให้ซื้อทั้งร้าน

เวลาค่อย ๆ ผ่านไป จันทร์เคลื่อนสูงขึ้นจนแสงมันส่องกระทบผิวไม้เป็นเงาเงิน เสวี่ยซีลุกขึ้นจัดเสื้อคลุม แล้วเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “ข้าคงต้องกลับแล้ว เดี๋ยวตลาดเช้าพรุ่งนี้จะไม่ทัน”

“เจ้าจะไปอีกหรือ?” เหลียนเจี้ยถาม

“แน่นอน ข้าสัญญากับแม่ค้าขนมถั่วไว้ ว่าจะไปช่วยจัดแผง”

“เจ้าช่วยคนไปทั่วสินะ” เหลียนเจี้ยว่าเสียงนิ่งแต่ไม่ตำหนิ

“ข้าแค่ไม่ชอบเห็นใครเหนื่อย” เสวี่ยซีตอบเบา ๆ ก่อนจะหยิบห่อขนมบัวหิมะที่เหลือวางไว้ตรงหน้าเขา “นี่ สำหรับเจ้าด้วย เอาไว้กินตอนดึก”

เหลียนเจี้ยมองห่อขนม แล้วพยักหน้า “เจ้ารู้ไหม ทุกครั้งที่เจ้ามา ข้ามักรอว่าเจ้าจะเอาอะไรมาให้”

“งั้นคราวหน้า ข้าจะเอาใจเจ้าให้ยากขึ้นอีกหน่อย” เสวี่ยซียิ้ม ก่อนหมุนตัวเดินออกอย่างสง่างาม

เสียงฝีเท้าของเขาค่อย ๆ จางหายไปในหมอก ส่วนเหลียนเจี้ยยังคงนั่งอยู่ตรงเดิม มองห่อขนมบนโต๊ะด้วยสายตาลึกซึ้งบางอย่าง แล้วหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง “ตลาดในฉางอัน... คงไม่คึกคักเท่าปากของเจ้าเลยจริง ๆ”

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-12] จาง เชียน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน