[ห้องเสนอสร้าง NPC ประกอบภายในฉางอัน]

WeijiaLianhua ดี

魏佳慕弘

ชื่อทางการ NPC — เว่ยเจีย มู่หง | Weijia Muhong | 魏佳慕弘 ชื่อรอง NPC — จื่อเฉิง | 子澄 สมญานาม — ผู้กลืนฎีกาพันเล่ม วันเกิด — ต้นสารทฤดู วันที่ 18 ชีเยว่ เฉียนหยวนศกปีที่ 5 อาชีพ NPC — สำนักงานราชวินิจฉัย [侍御史 - ซื่อยู่สื่อ] ข้อบกพร่องร้ายแรง — คนมือร้อน และ สายตาสั้น โรคประจำตัว — ไม่มี บุคลิกภาพ — “ตราชั่งเถตรงแม้นดีงาม ทว่าเงาทมิฬที่ทอดยาวหลังตราชั่งย่อมต้องให้เงามืดกล่อมเกลา” ความยุติธรรมที่ได้รับสืบทอดจากบิดานั้นทำให้เขาเป็นคนยึดมั่นในกฎเกณฑ์ ทว่าสิ่งที่เขาเป็นมากกว่าคือการสัมผัสกับเงามืดของครอบครัวและโชคเคราะห์แห่งผู้ปองร้ายทายาทสกุลเว่ยเจีย เขาจึงมากด้วยแผนการที่ต่อให้แปดเปื้อนมือสักหน่อย ทว่าล้างออกให้ดีแล้วชื่นชมผลงานที่ต้องการสักหน่อยคงไม่เสียหายกระมัง ?

ชีวประวัติ

   “ยุติธรรมใช้ได้ทุกชนชั้น ช่วงเวลา และ สถานที่ ทว่าหากสิ่งใดที่เบียดเบียนความยุติธรรมในใต้หล้าโดยอาศัยเงามืด ย่อมต้องก้าวเข้าเงามืดเพื่อกระชากออกมาตัดสินโทษทัณฑ์” เว่ยเจียมู่หรง เป็นบุตรชายคนโตของสกุลเว่ยเจีย บิดาคือ เว่ยเจียฟูหยาง เจ้ากรมโยธาธิการ มารดาคือ เฉินเจียเหยา เขาถือกำเนิดมาภายใต้ความรักของบิดาและมารดาแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รักกันจริง ๆ ก็ตาม ทว่าเป็นเช่นนี้ได้เพียงห้าปีเท่านั้น บิดาผู้เที่ยงธรรมก่อเกิดรักแท้ ณ ลั่วหยางจนมีพยานรักในท้องของสตรีผู้นั้น นั่นทำให้มารดาของเขาผู้เป็นดั่งกิ่งมู่ตานฮวา กลายเป็นกิ่งเหมยในเหมันต์ฤดู

   เว่ยเจียมู่หงนั้นคล้ายบิดาอยู่เจ็ดส่วน ได้ความงดงามจากมารดามาอีกสามส่วน สติปัญญาที่เฉียบแหลมนี้สมกับที่เป็นตระกูลบัณฑิตในหนานหยาง เขาเข้าร่วมสำนักศึกษาในวัยสิบสองหนาว ร่ำเรียนจบตอนสิบห้าหนาวก็ได้รับการคัดเลือกเป็นผู้ช่วยผู้ว่าราชการเมืองว่านในอายุสิบหกหนาว ดำรงตำแหน่งด้วยความขยันขันแข็งและความมุ่งมั่นตามประสาบัณฑิตหน้าใหม่ ไฟในการทำงานยังคงโชติช่วงก่อนที่จะได้ไต่เต้าขึ้นเป็นขุนนางระดับล่างในกรมตรวจราชการเนื่องจากได้รับการเสนอชื่อเป็นขุนนางดีเด่นแห่งแคว้นหนานหยาง เขาที่ได้โอกาสมากมายทั้งจากพรสรรค์ พรแสวง ความสามารถ และตระกูลที่คอยหนุนหลังทำให้ในช่วงวัยยี่สิบหนาวขึ้นเป็น ซื่อยู่สื่อ คอยตรวจสอบแผ่นดินตามผลงานที่เด่นในการเขียนฎีกามาตลอด ด้วยเหตุนี้เองทำให้เขาได้รับการขนานนามว่า

   “ผู้มีความสามารถตามรอยบิดาผู้เป็นขุนนางตั้งแต่วัยเยาว์” หรือ “ผู้กลืนฎีกาพันเล่ม”

   หากเรียนถามความรู้สึกนั้น เขาดูจะขบขันในสมญานามที่สองเหลือเกิน

大司農

รัฐมนตรีกรมการคลัง

ยอดกระเรียนเหนือหมู่เมฆ — ซ่างกวน ซีโหลว

“ เหนือเมฆยังมีฟ้า เหนือผู้ทรงปัญญายังมีเขา ”

ชื่อทางการ: ซ่างกวน ซีโหลว — Shàngguān Xīlóu — 上官希楼
ชื่อรอง: เวินซวน — Wénxuān — 文轩
อาชีพ NPC: ต้าซือหนง (รัฐมนตรีกรมการคลัง)
วันเกิด: สิบหก เดือนแปด เชียนหยวนศกที่ 7 ในรัชสมัยฮั่นเหวินตี้
ข้อบกพร่อง: ไม่มี
โรคประจำตัว: ไม่มี

บุคลิกภาพ

ดั่งกระเรียนในหมู่กา — อดีตป้างเหยี่ยนในการสอบหน้าพระที่นั่งเช่นเขา ไม่ว่ากี่ปีก็มิเคยเปลี่ยน

ต้าซือหนงคนปัจจุบันในราชสำนักเป็นผู้เพียบพร้อมทั้งด้านกิริยาวาจาและความคิด หลายคนกล่าวกันว่าซ่างกวนซีโหลวนั้นเป็นทั้งที่รักและที่ชัง หนึ่งคือเป็นที่รักในความสุภาพ ซื่อสัตย์ ไม่ว่าปรากฏตัวที่ใดล้วนเป็นที่อุ่นใจของประชาชน สองคือเป็นที่ชังในความเลือดเหล็กยอมหักไม่ยอมงอ เด็ดขาด ฉลาด และเที่ยงตรงยิ่งกว่าตาชั่ง ตัวเขานั้นเกิดมามีความสามารถด้านการมองเนื้อแท้ของผู้คน ไม่สนการประจบสอพลอ เป็นที่เคารพและหวาดกลัวของเหล่าลูกน้องไปจนถึงขุนนางกรมต่าง ๆ เพราะทำงานละเอียดถี่ถ้วนจนยากที่จะมีใครคิดคัดค้านผลงานของเขา เบื้องหน้าแม้จะดูเข้าถึงยาก แต่กลับได้ชื่อว่ารักครอบครัวและภรรยาเป็นอย่างมาก

ชีวประวัติโดยสังเขป

ตระกูลซ่างกวนรุ่งโรจน์มาตลอดหลายชั่วอายุคนในหลาย ๆ บทบาท โดยเฉพาะบทบาทของขุนนางผู้ภักดี ‘ซ่างกวน ซีโหลว’เองก็เช่นกัน เขาเกิดมาเป็นบุตรชายคนโตของซ่างกวนป๋อเหวิน ขุนนางดีเด่นในรัชสมัยฮั่นเหวินตี้ มีมารดาเป็นท่านหญิงที่ใช้ชีวิตสันโดษ ไม่สุงสิงกับใครทำให้มีโอกาสน้อยนักที่คนนอกจะได้เห็นพ่อแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ถึงแม้ว่าจะเกิดมาในครอบครัวขุนนางฝ่ายบุ๋น ซีโหลวกลับมีความสนใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับวรยุทธ์และการศึก น่าเสียดายก็ตรงที่ทางบ้านไม่ส่งเสริม จึงได้แต่หันมาอุ้มชูวีรชนผู้กล้าและกลายมาเป็นหนึ่งในขุนนางที่สนับสนุนผู้มีความสามารถอย่างเห็นได้ชัด

ถึงความปรารถนาลึก ๆ ในใจจะไม่ราบรื่น แต่คนมีความสามารถ ไม่ว่าจะทำอะไรย่อมประสบความสำเร็จ ซีโหลวผ่านการเคี่ยวเข็ญของบิดาจนสอบได้ตำแหน่งป้างเหยี่ยนในการสอบหน้าพระที่นั่ง เดิมทีเข้ามาเป็นขุนนางในกรมการคลังแต่ด้วยความเฉลียวฉลาดอาศัยเวลาเพียงไม่กี่ปีก็เลื่อนขึ้นมาเป็นเจ้ากรมรัษฎากรได้สำเร็จจนสร้างผลงานที่น่าชื่นชมเอาไว้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นการที่เขาสามารถเก็บภาษีได้ตามเป้าและเกินเป้าหมายอยู่หลายครั้ง หรือการคัดค้านการกินสินบน คัดค้านการซื้อขายตำแหน่งขุนนาง และเชื่อว่าหน้าที่ผูกมัดกับคำว่าศักดิ์ศรีและคุณธรรม

ทว่าที่โจษจันที่สุดสำหรับนายท่านซ่างกวนกลับไม่ใช่ชีวิตการทำงาน แต่เป็นเรื่องราวความรักที่ไม่ธรรมดา ราวสามสิบปีก่อนต้าฮั่นมีเรื่องเล่าขานถึงวีรสตรีใจกล้าแห่งซีเหลียงบุตรีแม่ทัพไปหลี่ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยบุกเบิกเส้นทางองค์รักษ์หญิงและคุ้มครองไทเฮาองค์ปัจจุบันจนสูญเสียดวงตาหนึ่งข้าง บาดแผลสำหรับบุรุษเรียกว่าเกียรติยศขณะสตรีนับเป็นมลทิน เดิมแรกผู้คนโจษจันว่านางไม่พ้นเป็นหม้ายจะมีตระกูลใดสิ้นคิดยอมรับสตรีที่ด่างพร้อยเข้าตระกูล จนเมื่อขบวนสู่ขอจากลั่วหยางลบคำครหานั้นโดยไม่สนเสียงนกเสียงกา ‘ซ่างกวน ซีโหลว’ ประกาศก้องว่า ‘วิสัยทัศน์ของผู้กล้ามองเห็นได้ด้วยใจ’ เขารับเอา ‘ไป๋หลี่ เสวียนอี’ วีรสตรีในเรื่องเล่าเป็นฟูเหรินเพียงหนึ่งเดียวแห่งจวนเจ้ากรมรัษฎากรทั้งปฎิบัติต่อนางด้วยความให้เกียรติ เรื่องราวความรักของทั้งสองกลายเป็นตำนานที่ชาวลั่วหยางต่างซาบซึ้งภาคภูมิ

กล่าวถึงตระกูลซ่างกวนแห่งลั่วหยางเป็นที่นับหน้าถือตาในฐานะขุนนางผู้ใจซื่อมือสะอาด บรรพบุรุษสร้างคุณูปการไร้จุดด่างพร้อย ‘ซ่างกวน ซีโหลว’ เจ้ากรมรัษฎากรประมุขตระกูลรุ่นปัจจุบันใช้ชีวิตเรียบง่ายพรั่งพร้อมทั้งภรรยาและทายาทชายหญิงอนาคตไกลทั้งสอง ‘ซ่างกวน ซีเหยียน’ บุตรชายคนโตเลิศในวิชาการรั้งตำแหน่งสมุหราชเลขาประจำพระองค์ ‘ซ่างกวน ฝูฮ่วน’ บุตรีคนรองถนัดเชิงบู๊เหมือนมารดาออกติดตามแม่ทัพผู้เฒ่าไป๋หลี่สร้างความชอบจนเลื่อนยศเป็นขุนพลหญิง มองผิวเผินสกุลซ่างกวนบริบูรณ์พร้อมด้วยความรุ่งเรืองดั่งยุคทองทว่าหากถามพวกเขาถึงสาเหตุล้วนตอบสียงเดียวกันว่า ‘ทุกสิ่งราบรื่นเพราะดาวนำโชคถือกำเนิดในตระกูลเรา’

เกร็ดเพิ่มเติม

• เคยยื่นกีฎาลาออก 3 ครั้ง ตลอดเวลา 10 ปี
(1.ไม่อยากทำงานกับพวกฉ้อราษฎ์บังหลวง 2. ขุนนางหยามหมิ่นภรรยารัก 3. ลูกสาวคนสุดท้องป่วยหนักต้องกลับบ้านมาบำรุงใจคนในจวน แต่ได้ลาพักร้อนแทน)
• สุภาพบุรุษลั่วหยาง โด่งดังจากการสู่ขอฮูหยิน 'ไป๋หลี่ เสวียนอี' วีรสตรีที่เป็นกระแสที่สุดในเวลานั้นทั้งทางดีทางร้าย เขาชื่นชมความกล้าหาญยอมเสียสละของนาง และปักใจว่าสตรีที่เสมอบุรุษคนนี้คือคู่แท้ หลังตามตื้ออยู่เป็นปีสุดท้ายก็ได้ฮูหยินสมใจ
• หลังมีบุตรชายฮูหยินเคยพยายามให้เขามีอนุ เขาเลยอุ้มสตรีผู้นั้นไปตากน้ำค้างทิ้งไว้นอกจวนทั้งคืนแทน
• หลังมีบุตรสาวคนรองแตกคอกับบ้านพ่อตาที่ต้องการตัวหลานสาวไปสืบทอดทางทหาร สองบ้านไม่คุยกันสามปีจนสุดท้ายลูกสาวหนีไปฝึกวิชากับท่านตาที่ชายแดนแทน
• ขึ้นชื่อว่ารักครอบครัว หน้าตึงใส่ทุกคนยกเว้นฮูหยินและลูกสาว เขากวดขันลูกชายอย่างหนักจนสอบได้ทั่นฮวาและกลายมาเป็นราชเลขาคนปัจจุบัน
• เคยวิวาทกับขุนนางกรมโยธาเพราะมาหยามภรรยาจนอีกฝ่ายฟันร่วงหมดแถว ก่อนจะเดินส่งตัวเองเข้าคุกไม่รอตัดสินทั้งที่มียศขุนนาง
• ไม่ได้กลัวภรรยาแค่ให้ความเคารพเกรงใจสูงสุด หากวันไหนฮูหยินไม่พอใจเขาจะหนีไปเป็นเพื่อนคุยกับไทเฮาที่วังเสมอ
• ชอบวาดภาพทราย เดินหมาก ฟังลูกสาวร้องเพลง ตรวจกีฎาลูกชาย คัดสายพันธุ์และเพาะเลี้ยงม้า เชี่ยวชาญการคลัง อาวุธที่มีเรื่องราว

LuBairan ดี

白锦鸿

เซียนกระบี่พเนจร

ผู้ดูแลร้านค้าเซียงเฉินเสี่ยวพู้ - ไป๋จิ่นหง

“ สรรพสิ่งล้วนมีจริงและเท็จ มนุษย์เองก็เช่นกัน ”

ชื่อทางการ: ไป๋ จิ่นหง | Bái Jǐnhóng | 白锦鸿
ชื่อรอง: หยางอวิ๋น | Yángyún | 杨云
อาชีพ NPC: เซียนกระบี่พเนจร | ผู้ดูแลร้านค้า เซียงเฉินเสี่ยวพู้
วันเกิด: วันที่ 19 เดือน 3 ปีเกิดไม่แน่ชัด
ข้อบกพร่อง: เมตตาต่อทุกชีวิตยกเว้น ‘ตัวเอง’
โรคประจำตัว: ไม่มี

บุคลิกภาพ

ผู้พเนจรเหนือหมอกเมฆ เฉกเช่นวายุจากทางใต้

เข้าหาได้ง่ายเขาเป็นบุรุษที่ไม่ถือตัวแต่ทุกถ้อยคำพูดล้วนมีน้ำหนัก ไม่มีคำฟุ่มเฟือยหรืออ้อมค้อม พูดในสิ่งที่คิดพูดในสิ่งที่เห็น เป็นคนอารมณ์ดีและท่าทีอารมณ์ดีของเขาก็ไม่ใช่เพียงภาพลวงตา ยิ้มเพราะรู้ว่ารอยยิ้มเปลี่ยนโลกได้และเขาก็ชอบเห็นคนรอบข้างสบายใจแต่ภายในรอยยิ้มนั้นเขากลับรับฟังทุกอย่าง ดูทุกการเคลื่อนไหวและรู้ว่าใครจริงใจหรือจ้องจะแทงข้างหลัง รู้ว่าใครควรระวังหรือใครควรไว้ใจ

เขารู้จักความโหดร้ายของโลกใบนี้ดีแต่ไม่เคยยอมให้มันเปลี่ยนแปลงตนเอง ยังเลือกใช้ความเมตตาเพราะเชื่อว่าความเมตตาไม่ใช่สิ่งที่อ่อนแอแต่มันคือการควบคุมพลังไม่ให้ถูกใช้อย่างพร่ำเพรื่อเพราะรู้ว่าตนเองทำลายได้แต่ตนเลือกที่จะรักษามันไว้มากกว่าใคร ใจดีกับคนที่ควรได้รับความอ่อนโยนแต่เมื่อมีภัยก็จะเป็นคนที่ลุกขึ้นปกป้องโดยไม่ต้องรอให้ใครเรียกหรือร้องขอ พร้อมเผชิญหน้าและยื่นคมดาบให้ตรงจุดและตัดสินใจเฉียบขาดในเวลาที่ผู้อื่นยังลังเล

ไป๋ จิ่นหงไม่ใช่คนที่เดินนำหน้าเพื่อให้คนตามแต่เขาจะเดินข้าง ๆ เพราะเชื่อว่ามิตภาพไม่ควรมีลำดับเวลา ไม่ใช่ผู้นำที่เสียงดังแต่ทุกคนก็เลือกที่จะเงียบลงเมื่อเขาต้องการพูด มีเสน่ห์ไม่ใช่เพราะหน้าตาแต่เพราะความสม่ำเสมอความอบอุ่นและความเด็ดขาดที่ควบคุมได้ จิตใจดีแต่รู้จักขีดเส้นไม่เคยปล่อยให้ใครข้ามหัว และเมื่อเขาโกรธใครจริงจะไม่ตะโกนหรือโวยวาย ทำเพียงพูดช้า ๆ ชัด ๆ และจะไม่ยอมให้คนนั้นได้พูดประโยคถัดไปอีกเลย

ชีวประวัติโดยสังเขป

ไม่มีผู้ใดรู้แน่ชัดว่าเขาเป็นใคร เขาปรากฎตัวขึ้นเป็นครั้งแรกที่ประตูทิศเหนือของเมืองฉางอันช่วงกลางฤดูเหมันต์ในปีก่อน เห็นว่าพบร่างชายคนหนึ่งนอนนิ่งแนบพื้นดินใต้ร่มเงาไม้มีบาดแผลฉกรรจ์ทั่วแผ่อก แขนและขาทั้งสองข้าง เลือดแทบจะจับตัวเป็นเกล็ดน้ำแข็งไปแล้วแต่ที่สะดุดตาคือมือข้างหนึ่งของเขายังกำกระบี่หักครึ่งแน่นจนปลายนิ้วซีดไม่มีวี่แววจะคลายแม้จะหมดสติ เมื่อผู้คนพาเขาไปรักษาอาการก็พบว่าร่างชายผู้นี้แทบจะเสียเลือดจนตายน่าแปลกนักที่หลังของเขาไร้ร่องรอยบาดแผล

“เหมือนกับว่าเขาสู้จนขาดใจโดยไม่เคยหันหลังให้ใครเลยแม้เพียงครั้งเดียว”

การรักษาของเขาใช้เวลานานนับหลายเดือนแต่ในทุกวันคืนที่ผ่านเขาแสดงตนว่าเป็นคนอ่อนโยน เข้ากับคนง่ายแต่กลับไม่พูดสิ่งที่มาจากอดีตทำเพียงยิ้มแล้วไม่ตอบสิ่งใดเลย อ่อนโยนกับสัตว์น้อยใหญ่และเฉียบขาดเวลาคนต้องการสิ่งใดก็จะช่วยเหลือไม่มีอิดออด แม้ในบางคราวการยิ้มขชองเขาคล้ายระยะระหว่างคนบนดินกับหมู่เมฆบนฟ้า ดวงตาคู่นั้นดูเป็นมิตรแต่ไม่เปิดเผยราวกับบางส่วนของใจตนนั้นได้ปิดขาดจากโลก และดูเหมือนเขาก็ตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น

เมื่อชายหนุ่มหายดีเขาร่ำลาผู้คนและให้สัญญาจะนำค่ารักษามาคืนให้ได้แต่ตอนนี้เขามีเพียงกระบี่เล่มเดียวที่หักครึ่งและไร้ทางไป สักวันจะกลับมาตอบแทนแน่นอนแล้วเดินออกไปจากโรงหมอ

ต่อมาเขาได้ยืนอ่านป้ายกระดาษที่ติดไว้ที่ป้ายหางานป้ายประกาศสีจางลายมือห่วยแตกเหมือนคนที่เขียนหนังสือด้วยนิ้วเท้าของตนเอง ว่ารับสมัครผู้ดูแลร้านค้า ให้เงินเดือนดี หากต้องการที่พักจะจัดหาให้ และกล่าวว่าผุ้สมัครควรมีความรู้พื้นฐานของราคาสินค้าหลายอย่าง เข้าใจสินค้าหลายประเภท รักสัตว์ และไม่แพ้ขนแมว หากมีความสามารถด้านการต่อสู้จะเพิ่มเงินเดือนให้และพิจารณาเป็นกรณีพิเศษ

คนส่วนใหญ่แทบไม่หยุดอ่านมันเพราะอ่านไม่ออกด้วยซ้ำแต่ ไป๋ จิ่นหง อ่านออกแม้จะใช้เวลาสักพักก่อนที่จะหยิบป้ายแผ่นนั้นอย่างสุภาพแล้วเดินหายไปในตรอกด้านหลังโดยไม่มีคำอธิบายไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดเขาถึงไปสมัครร้านค้าประหลาด แต่เขากลับได้งานนั้นมาโดยง่ายเพราะเจ้าของร้านเป็นเด็กสาวแปลก ๆ ที่ดันเชื่อใจคนง่ายเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ และแทบไม่ถามพื้นหลังของเขา

เขาใช้ชีวิตกับการเปิดร้านทำความสะอาดดูแลแมวในร้านที่ตั้งชื่อแปลก ๆ อดีตของเขาถูกเก็บไว้ในรอยแผลที่แอกและขาและเรื่องเล่าที่เขาไม่เอ่ยเขาอยู่เงียบ ๆ ทำงานตรงเวลาจัดของอย่างพิถีพิถัน และบางครั้งก็แอบนอนซุกพุงแมวขาวเวลาไม่มีใครมาร้าน

เกร็ดเพิ่มเติม

• พกกระบี่ที่หักครึ่งติดตัวเสมอ
• สนิทกับชือฟ่านแบบงง ๆ หลังจากลองให้ซือฟ่านทานน้ำค้างเก็บใหม่แทนน้ำจากโอ่ง
• รับมือกับผู้หญิงไม่เก่ง แต่กลับเป็นที่เอ็นดูของลูกค้าสตรี

XueXi ดี

ชื่อทางการ NPC : เหวินซวี (闻絮)

ชื่อรอง NPC : หลัวเซิน (罗辰)

อาชีพ NPC : พ่อค้าเร่—ค้าสมุนไพรหายากและของแปลก (แต่จริง ๆ มักเป็นของปลอม ของย้อมแมว)

วันเดือนปีเกิด : วันที่สิบห้า เดือนห้า โฮ่วหยวนศก ปีที่ 5

ข้อบกพร่องร้ายแรง :

⊳ เชื่อมั่นในตนเองเกินไป คิดว่าตนสามารถควบคุมทุกคนและทุกเหตุการณ์

⊳ ไม่แยกแยะระหว่างคนกับสิ่งของ มองว่าคนเป็นเพียงเครื่องมือ

⊳ ขาดความเห็นใจและไร้หัวใจ

โรคประจำตัว :

⊳ ป่วยเป็นโรคหอบหืดตั้งแต่วัยเด็ก ทำให้บางครั้งมีอาการหายใจติดขัด

⊳ อาการนอนไม่หลับเรื้อรังเพราะจิตใจไม่เคยสงบ

บุคลิกภาพ (Personality) :

รูปร่างสูงใหญ่ บ่าและไหล่กว้าง มือใหญ่ หนักแน่น ดุจนักล่า หน้าตาหล่อเหลา หล่อแบบคมกริบ ดวงตาคมลึกที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าสบตานาน ๆ มักแต่งกายด้วยผ้าไหมสีเข้ม แต่ไม่เน้นหรูหรา หากเน้นภาพลักษณ์สุขุม ลึกลับ มีรอยสักหมึกดำบนแผงอกและลำคอ ใช้เข็มและหมึกโบราณแทงจนติดเนื้อ “ตราประทับ” เพื่อเตือนใจไม่ให้มีความเมตตา

มักยิ้มมุมปากบาง ๆ ไม่เต็มยิ้ม คล้ายรอยยิ้มของนักล่า

ชีวประวัติโดยสรุป : 

เหวินซวีถือกำเนิดในเมืองฉางอัน ณ ค่ำคืนหนึ่งกลางฤดูร้อนที่เต็มไปด้วยสายฟ้าฟาดและพายุฝน ลมแรงพัดสั่นไหวประตูไม้และหน้าต่างทั้งเรือน บิดาของเขา—ลู่เจิ้ง เป็นพ่อค้าสมุนไพรและของแปลกผู้เย็นชา ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความโลภ ส่วนมารดาสตรีจากโรงระบำที่ถูกซื้อมาด้วยเงินทอง งดงามแต่ไร้อำนาจ คืนนั้นมารดากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เสียงสายฟ้าแลบเหมือนเป็นสัญญาณการเกิดของบางสิ่งที่ไม่ใช่ “เด็กปกติ”

ตั้งแต่แรกเกิด ดวงตาของเหวินซวีดำสนิท เย็นเยือกราวบ่อน้ำลึกที่ไม่สะท้อนแสงแดด แม้เพิ่งเป็นทารก แต่สายตานั้นทำให้แม้แต่หมอตำแยยังรู้สึกขนลุก

เมื่อเติบโตขึ้นเหวินซวีเป็นเด็กหน้าตาค่อนข้างดี ใบหน้าได้รูป ดวงตาคมโต แต่กลับไม่เคยยิ้มอย่างจริงใจ เขาเรียนรู้เร็วและช่างสังเกตเกินวัย เวลาอยู่กับผู้ใหญ่ มักทำตัวเชื่อฟังจนทุกคนเอ็นดู แต่ยามลับหลัง เขามักเล่นสนุกกับสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ อย่างเช่นเขาเคยถอนขนลูกนกที่ร่วงจากรังทีละเส้น เคยจับหนูใส่ไหแล้วจุดไฟรมควัน ฟังเสียงร้องแหลมเล็กด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

มารดาเลี้ยงดูเขาในแบบที่ผิดเพี้ยน นางไม่ได้สอนเรื่องความเมตตาหรือศีลธรรม แต่สอนให้ “อยู่รอด” และ “อยู่เหนือผู้อื่น” คำพูดที่ติดปากมารดาคือ

“เจ้าจงอย่าเป็นผู้ถูกเหยียบย่ำ… หากไม่อาจขี่หัวคนอื่น เจ้าก็จะถูกเหยียบจนจมดิน”

สิ่งเหล่านี้ฝังรากในจิตใจเหวินซวี จนมองผู้คนรอบกายไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นเพียง สัตว์เดรัจฉานในคอก ที่มีไว้ถูกใช้งาน

⊳ เมื่ออายุสิบห้าปี เหวินซวีสูงใหญ่กว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน ไหล่กว้าง มือใหญ่ ร่างกายแข็งแรงเพราะช่วยบิดาขนของในร้านค้าสมุนไพร เขาเริ่มติดตามบิดาไปตลาดฉางอัน ใช้วาจาลื่นไหลและรอยยิ้มสุภาพลวงลูกค้าได้อย่างแนบเนียน

ครั้งหนึ่งลูกค้าแก่ชรามาซื้อยาแก้ปวดข้อ บิดาของเขาขายสมุนไพรปลอม แต่เหวินซวีกลับพูดจาอ่อนโยน พรรณนาสรรพคุณเกินจริงจนชายชราเชื่อสนิทและจ่ายเงินทั้งหมดที่มี หลังจากนั้นไม่นานชายชราก็ล้มป่วยหนัก เหวินซวีได้ยินข่าวแล้วเพียงหัวเราะในใจ เขาไม่ได้เห็นชายคนนั้นเป็นมนุษย์ แต่เป็นเหยื่อที่ถูกล่าได้สำเร็จ เขาเริ่มค้นพบความสุขจาก การควบคุมชะตาของผู้อื่น ไม่ว่าด้วยคำพูดหรือการกระทำ

โรคหอบหืดที่ติดตัวมาตั้งแต่เล็กทำให้บางครั้งเขาหายใจติดขัด แต่เขากลับใช้ความอ่อนแอนี้เป็น “เครื่องมือ” เขาแกล้งทำเป็นไอหรือทรุดฮวบ เพื่อเรียกความสงสารจากผู้อื่น และใช้ช่องว่างนี้ปั่นหัวอีกฝ่าย

เมื่อโตขึ้นเหวินซวีแยกตัวออกจากบิดา เปิดร้านสมุนไพรและของแปลกเล็ก ๆ ของตนเอง แต่เบื้องหลังคือการต้มตุ๋นและค้าของเถื่อน รูปลักษณ์ของเขาโดดเด่นเกินกว่าจะมองข้าม ชายหนุ่มสูงใหญ่ รูปงาม คิ้วคม ดวงตาเย็นชาดุจคมมีด มือใหญ่หยาบหนาแต่ทรงพลัง ทุกครั้งที่จับไหล่หรือข้อมือใคร 

เขาใช้คำพูดหวานล่อให้เหยื่ออ่อนแอติดกับ หญิงหม้ายยากจน เด็กกำพร้า คนที่ไร้ที่พึ่ง ทุกคนตกอยู่ใต้อำนาจของรอยยิ้มและน้ำเสียงสุภาพของเขา จนเมื่อหมดประโยชน์ก็ถูกเขาทอดทิ้ง หรือบางครั้งถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี

เหวินซวีไม่เคยเชื่อในสิ่งที่เรียกว่า “ความรัก” สำหรับเขา หากพบใครสะดุดตา ก็มองว่าเป็นเพียง “สมบัติที่ต้องครอบครอง” มากกว่าคนมีชีวิตจริง ๆ เขาเปรียบผู้คนเหมือนสัตว์ในกรง ไม่ว่าคนที่แข็งแกร่งหรืออ่อนแอ สุดท้ายก็ต้องพ่ายต่อเล่ห์ลวงและมือใหญ่ของเขาที่บีบชะตาไว้แน่น

สิ่งที่เขาหลงใหลคือ การเห็นผู้อื่นเจ็บปวดไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือหัวใจ เขามองมันเป็นงานศิลป์ เป็นเสียงดนตรีที่งดงาม เขาชอบจ้องดวงตาที่เต็มไปด้วยความกลัวของเหยื่อ ขณะที่รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าตนเอง

(เพิ่มเติมด้านนิสัย)

╰┈➤ สำหรับเขาทุกคนคือสัตว์เดรัจฉาน เวลาที่เหวินซวีกวาดตามองผู้คนตามท้องตลาด ไม่ว่าเป็นพ่อค้า ชาวบ้าน หรือแม้แต่คุณหนู คุณชายตระกูลใหญ่ เขาไม่เห็นเป็นมนุษย์ แต่เป็นสัตว์น้อยใหญ่ในคอกบางตัวเชื่อง บางตัวดุ แต่ล้วนถูกจับเชือดได้หากเจอจังหวะ

╰┈➤ เขามักยิ้มละมุน พูดอย่างอ่อนโยน แต่ในใจเปรียบเทียบเหยื่อราวกับหนูที่กำลังเดินเข้าไปในกรงดักหนู เขาสนุกที่เห็นอีกฝ่าย “ไว้ใจ” และ “ยื่นคอตัวเองมาให้เชือด” โดยไม่รู้ตัว

╰┈➤ เหยื่ออ่อนแอคือความบันเทิง คนที่ยากจน อ่อนแอ หรือไร้ที่พึ่ง คือประเภทที่เขาชื่นชอบที่สุด เพราะง่ายต่อการควบคุม เขามองการช่วยเหลือไม่ใช่เพราะเมตตา แต่เป็นการ “ลงทุน” ซื้อหนี้บุญคุณ เพื่อดึงอีกฝ่ายมาเป็นหุ่นเชิด

╰┈➤ การครอบครองคือคำตอบ หากมีใครสะดุดตาเขา ไม่ว่าจะด้วยความงดงามหรือความอ่อนแอ เขาจะไม่คิดเรื่อง “รัก” หรือ “ชอบ” แต่คิดเพียงว่า “ของสิ่งนี้เหมาะจะอยู่ในมือข้า” และจะทำทุกวิถีทางเพื่อจับกุมมา ไม่ต่างจากนักสะสมที่อยากได้ของหายาก

╰┈➤ เขาไม่ใช้กำลังโดยตรงเสมอไป แต่ใช้ถ้อยคำเป็นดั่งมีดบาง ๆ ที่กรีดลึกลงในจิตใจเหยื่อ บางครั้งเขาพูดปลอบจนเหยื่อวางใจ บางครั้งพูดเหยียดหยามจนอีกฝ่ายยอมจำนน ไม่ว่าจะหวานหรือพิษ ล้วนเพื่อควบคุม

╰┈➤ ความพอใจคือการเห็นความพังทลาย เขามีความสุขที่สุดเมื่อเห็นเหยื่อที่เคยเชื่อใจตนเอง ค่อย ๆ แตกสลาย สูญสิ้นศรัทธา และตกเป็นทาสที่ไร้หนทางหนี นั่นคือ “ชัยชนะ” ที่เขายึดถือเหนือกว่าทรัพย์สินใด ๆ

LinYa ดี

欧阳 潜晖

ชื่อทางการ

โอวหยาง เฉียนฮุย | Ōuyáng Qiánhui | 欧阳 潜晖

ชื่อรอง

จิ่งเย่า | Jǐngyào | 景曜

วันเกิด

22 ช่วงปี | 29 สือเยว่ (เดือน 10)

อาชีพ

ยังไม่เปิดเผย

ข้อบกพร่องร้ายแรง

ไม่มี

โรคประจำตัว

ไม่มี

สมญานาม/ฉายา

คุณชายโอวหยาง

เพิ่มเติม

ใช้เงินมืดเติบ | แพ้ของสวยของงามหรือคนงาม เห็นแล้วทนไม่ไหว | ซาดิสต์

บุคลิกภาพ

             คุณชายโอวหยางคือภาพรวมของความน่าหมั่นไส้ชั้นดี รูปงามเอาแต่ใจจนฟ้ายังต้องหลบ ขี้หงุดหงิดฟิวส์สั้น เจออะไรนิดหน่อยก็ขมวดคิ้ว พอไม่ได้ดังใจก็กระแทกถ้วยชา วางพัดดังฉับให้ทั้งเรือนรู้ลำดับว่าใครสั่งใครทำ ต่อหน้าดูวู่วามไม่คิดหน้าคิดหลัง ทว่าทั้งหมดเป็นฉากลวงที่เขาทำ เขาชอบทำตัวงี่เง่าให้คนตายใจ แต่ลับหลังวางหมากไว้ครบ กวาดผลประโยชน์ด้วยมีดบางที่ซ่อนใต้แขนเสื้อ ใช้อำนาจดุจเครื่องมือคู่กาย กดหัวเมื่อจำเป็น ยกตัวเมื่อได้ผล พอเข้าเป้าเขาจะเงียบลง โยนเศษเมตตาหนึ่งคำแล้วเดินผ่านราวไม่เคยเปื้อนมือ 

           เหรียญอู่จูไม่เคยแตะเพราะสกปรกและเสียงดังชอบใช้แต่ตำลึงทองให้แสงแทงตาทั้งห้อง สกุลโอวหยางคือบัตรผ่านและเขาใช้มันเก่งกว่าใคร ความหรูหราคือศาสนา ผ้าแพรเนื้อละเอียด หยกไร้มลทิน น้ำหอมไม้หอมจันทน์ อาหารต้องระดับสูงสุด งานเลี้ยงต่ำกว่ามาตรฐานไม่เสียรองเท้าไปให้เมื่อย ขณะเดียวกันความใฝ่ต่ำกลับสูงลิ่ว มักมากในกาม คาวโลกีไม่เลือกเพศ เน้นหน้าตา ฐานะ และความยินยอมที่ซื้อได้ เหล้าดีต้องมีทุกค่ำ รสปากกับอำนาจเป็นเชื้อไฟเดียวกัน ทุกอย่างหมุนรอบผลลัพธ์ ศีลธรรมเป็นเส้นชอล์ก ลมหายใจเดียวก็ลบเลือน คำติดปากคือ “เรื่องนี้ต้องถึงหูท่านพ่อข้าแน่” 

ชีวประวัติ

             โอวหยาง เฉียนฮุย (欧阳潜晖)  บุตรชายจากภรรยาหลวงเพียงคนเดียวของ โอวหยาง เป่าเฉิง รองผู้ว่าการฉางอัน ผู้คนเรียกติดปากว่า คุณชายโอวหยาง ตั้งแต่ยังหนุ่ม เขาเติบโตกลางคฤหาสน์ที่คำสั่งหนึ่งประโยคทำคนทั้งตรอกสั่นสะเทือน ครูบาอาจารย์คัดสรรดีที่สุด หนังสือกฎหมาย ภาษี การเงิน มารยาท ขี่ม้า ดนตรี เขาเรียนหมด แต่สายตากลับวาวขึ้นเวลาพูดถึงเหล้าดีราคาแพง เสื้อผ้าแพรเนื้อละเอียดและงานเลี้ยงที่มีคนสวยหน้าตาดีรายล้อม

              สามพี่สาวน้องสาวถูกส่งเข้าวังเป็นพระสนม สำหรับเขา นั่นคือเครือข่ายเชื่อมถึงใจกลางอำนาจที่ท่านพ่อตนสร้างขึ้น เฉียนฮุยหน้าฉากดูเป็นบุตรหลวงผู้มีมารยาท หลังกำแพงกลับเป็น มือซ้ายของรองผู้ว่าฯ จัดเลี้ยงผูกมิตร เจรจาใต้โต๊ะ ต่อรองกับเจ้าภาษี ลากคนเข้าที่เข้าทาง งานสกปรกเกินไปเขาไม่ลงมือเอง

             นิสัยชวนหมั่นไส้ครบเครื่อง เอาแต่ใจ ขี้หงุดหงิด ฟิวส์สั้น แต่ความวู่วามนั้นเป็นฉากบัง เขาแกล้งโง่ได้เก่งเพื่อให้คนตายใจ ทว่าหมากที่วางไว้กลับพากำไรไหลมาเทมาอย่างพอดี คุณชายไม่จับเหรียญอู่จูเพราะ สกปรกและเสียงดัง เขาถือแต่ ตำลึงทอง และเรื่องก็มักเดินเร็วขึ้นเอง ด้านคาวโลกีเขาไม่ปิดบัง ชอบกินเหล้าและชอบแวะหอว่านหงเหรินดั่งแขกพิเศษในพิเศษ ไม่ได้เลือกเพศ เลือกเพียง หน้าตาและกลิ่นน้ำหอม ทุกอย่างต้องชั้นดีที่สุด เสื้อผ้า หยก น้ำหอม อาหาร งานเลี้ยง หากต่ำกว่ามาตรฐาน เขาถือว่าเสียเวลาและเสียรองเท้าไปเปล่า ๆ

อื่น ๆ : ปัจจุบันยังคงหวงคิดและตามหาสาวใช้นามว่า เสี่ยวหนาน ที่ขอตัวกลับบ้านเกิดอยู่

XueXi ดี

ชื่อ: ฉิน ฟู๋เหยา| Qin Fuyao | 秦富耀

ชื่อรอง: ฉินเซียว | Qinxiao | 秦笑

อาชีพ NPC: ทายาทจวนคหบดีในเหลียงโจว 

สถานะ: เพื่อนสนิทและคนติดตามของซื่อจื่อ

วันเดือนปีเกิด: วันที่สิบเอ็ด เดือนสาม เฉียนหยวนศก ปีที่ 5

ข้อบกพร่องร้ายแรง: ไม่มี

โรคประจำตัว: ไม่มี

ลักษณะนิสัย 

เป็นคนอัธยาศัยดีถึงขั้นเจ้าสำราญ ยิ้มง่าย เข้ากับผู้คนได้รวดเร็ว ดูเป็นมิตรและเปิดใจเสมอจนใคร ๆ ก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่เข้าถึงง่าย

ภายนอกดูนิ่ง สุขุม มีเหตุผล และรู้จักวางตัวอย่างเหมาะสมในทุกสถานการณ์

แต่ในความเป็นจริง เนื้อในของเขาเป็นคนเจ้าแผนการโดยธรรมชาติ มักวางหมากในทุกเรื่องที่ทำ และไม่ชอบปล่อยให้สิ่งใดเป็นไปโดยบังเอิญ ทุกการกระทำและคำพูดของเขาล้วนถูกคำนวณไว้ล่วงหน้าเพื่อให้ผลลัพธ์เป็นไปตามแผนที่ตั้งใจ

เขายึดถือผลประโยชน์และความต้องการของตนเป็นหลัก หากสิ่งใดไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ เขาจะไม่เสียเวลาแม้แต่น้อย

เพราะเหตุนี้ หลายคนจึงมองเขาเป็น “หมาป่าห่มหนังแกะ” อ่อนโยนภายนอกแต่ซ่อนเล่ห์ในใจ

ฟู๋เหยาเองมักปฏิเสธข้อกล่าวหานั้นด้วยรอยยิ้มสุภาพ ราวกับไม่ใส่ใจ ทว่าในส่วนลึก เขาเป็นคนที่มี “สัญชาตญาณของผู้ควบคุม” ชอบถือไพ่เหนือกว่าและกำหนดทิศทางของคนรอบข้าง แม้จะซ่อนมันไว้อย่างแนบเนียนใต้เปลือกแห่งความอ่อนโยน

ชีวประวัติโดยสังเขป

ฉิน ฟู๋เหยา เกิดในจวนคหบดีเก่าแก่แห่งเหลียงโจว ครอบครัวของเขาเป็นขุนนางผู้มั่งคั่ง มีชื่อเสียงด้านการศึกษาและบัณฑิตนิยม บิดาของเขาเป็นผู้มีอำนาจทางการเมืองท้องถิ่นและคณะขุนนาง เหลียวแลกิจการบ้านเมืองอย่างรอบคอบ ส่วนมารดาเป็นหญิงฉลาด มีรสนิยมสูง และปราดเปรื่องทางวิชาการ

ตั้งแต่ยังเยาว์ ฟู๋เหยาได้รับการศึกษาแบบสายบัณฑิตเต็มตัว เรียนหนังสือทั้งด้านปรัชญา กฎหมาย และศิลปวิทยา เขาเรียนรู้มารยาทและพิธีการของชนชั้นสูงทุกขั้นตอน ทำให้มีท่าทีสุภาพ เรียบร้อย และสง่างาม

แต่เบื้องหลังรอยยิ้ม ถ้อยคำสุภาพนั้น เขาเป็นคนฉลาดรอบคอบ ช่างสังเกต และชอบวางแผนทุกเรื่องเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง

วัยเด็กฟู๋เหยามักอ่านหนังสือจนล่วงลึกทั้งคัมภีร์และบทกลอน อีกทั้งฝึกวิชาอักษรและการใช้เหตุผล

เขาเรียนรู้วิธีพูดจานุ่มนวลเข้าหาผู้ใหญ่ แต่ก็ซ่อนความทะเยอทะยานและสัญชาตญาณของผู้ควบคุมไว้ภายใน

เมื่ออายุ 15 เขามีโอกาสได้รู้จัก ซื่อจื่อ — บุตรชายเพียงคนเดียวของแม่ทัพใหญ่ผู้ป้องกันชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือต้าฮั่น

ในตอนแรก ทั้งสองเพียงพบกันในงานเลี้ยงขุนนาง แต่ซื่อจื่อกลับถูกชะตากับความสุขุมและไหวพริบของฟู๋เหยา จึงเชิญให้ติดตามในฐานะ “สหายคนสนิท” (ความจริงซื่อจื่อสนุกกับการเหยียบกับคนที่ต่ำกว่า และการเอาฟู่เหยามาเป็นคนติดตามเพราะ ฟูเหยาเป็นคุณชายฐานะใกล้เคียงกัน แต่ต่ำกว่าซื่อจื่อ)

ฟู๋เหยาไม่ปฏิเสธ เขารู้ดีว่านี่คือโอกาสที่หายาก การได้อยู่เคียงข้างบุตรชายของผู้บัญชาการทัพหมายถึงการได้อยู่ใกล้ศูนย์กลางอำนาจอีกสายหนึ่งในแคว้น เขาจึงเลือกเดินทางไปด้วยท่าทีเรียบสงบ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความตั้งใจและแผนที่ซ่อนอยู่

จากวันนั้นมา ฉิน ฟู๋เหยาก็กลายเป็นเงาที่อยู่ข้างซื่อจื่อเสมอ

พูดน้อย สุภาพ วางตัวเหมาะสม ดูเหมือนคนรับใช้ผู้ภักดี แต่ทุกย่างก้าวของเขาไม่เคยไร้การคำนวณ

ไม่ว่าจะเป็นการเข้าหาใคร หรือแม้แต่รอยยิ้มที่มอบให้ผู้คนรอบข้าง ล้วนผ่านการชั่งน้ำหนักมาแล้วอย่างรอบคอบ

เขาสามารถทำตามคำสั่งได้ทุกอย่าง ไม่ว่าซื่อจื่อจะสั่งอะไร รวมไปถึงการร่วมเสพสังวาสแบบหมู่ หรือกระทำการเสพสังวาสแบบพิศารอื่นๆ

╰┈➤ข้อมูลเพิ่มเติม

• บิดาชื่อ ฉิน หรูหมิง

• มารดาชื่อ ฉิน จินเซียน

× ส่วนสูง: 187 เซนติเมตร

× น้ำหนัก: 74 กิโลกรัม

× นิสัยที่ซ่อนอีกด้าน

แม้ภายนอกจะเป็นคนสุขุม เรียบง่าย และมีรสนิยมสงบเสงี่ยม ทว่าความจริงแล้ว ฟู๋เหยาเป็นคนละเอียดในทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความงามและอารมณ์ เขาชื่นชอบความประณีตเรียบหรู ไม่วุ่นวาย แต่ต้องมี “น้ำหนัก” ของรสนิยม เสื้อผ้าที่สวมต้องเรียบแต่ตัดเย็บดี น้ำชาที่ดื่มต้องหอมจางและไม่ขมเกินไป ดนตรีที่ฟังต้องไม่เร่งเร้าแต่สื่อถึงอารมณ์ลึกในใจ บุรุุษหรือสตรีก็ต้องงามในแบบชวนมองน่าค้นหา หาใส่ความงามในแบบสาดประโคมทุกสิ่งเข้าไปชวนให้รำคาญตา

เขามักใช้สิ่งเหล่านี้เป็นเกราะกำบังทางอารมณ์ ภายนอกดูสงบงดงาม ทว่าเบื้องในกลับเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอันซ่อนเร้น

เพราะฟู๋เหยาเป็นคนที่ “หวงทุกสิ่งที่ตนให้ค่า” อย่างรุนแรง

หากเป็นของ เขาจะดูแลไม่ให้ใครแตะต้อง

หากเป็นคน... เขาจะไม่แสดงอาการออกมาแม้แต่น้อย

แต่จะเฝ้าจับตามองอยู่เงียบ ๆ ด้วยรอยยิ้มบางที่ไม่มีใครอ่านออก

เขาไม่ระเบิด ไม่แสดงความโกรธ ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

เพียงแค่คอยจัดวางสิ่งรอบตัวใหม่อย่างแนบเนียน เพื่อให้ “คนของเขา” หันกลับมาที่เดิมโดยไม่รู้ตัว

ความหึงหวงของฉิน ฟู๋เหยาไม่ใช่เปลวไฟ แต่เป็นหมอกหนาเย็นเยียบที่คืบคลานเข้ามาช้า ๆ

ไม่มีเสียง ไม่มีประกาย แต่แผ่ซึมไปจนอีกฝ่ายหนีไม่พ้น

บางคนอาจมองว่าเขาเยือกเย็นและมั่นคง

แต่ในความจริง... เขาเพียงแค่ “ควบคุม” ทุกอารมณ์ไว้ภายใต้รอยยิ้ม

เพราะเขารู้ดีว่า — ความเงียบคืออาวุธที่เฉียบคมที่สุดของคนอย่างเขา