ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิว อัน)

ท่ามกลางแสงแดดยามอู่ที่สาดกระทบผ่านซุ้มใบไม้ซึ่งปกคลุมหน้าร้านอันเล่อจ้วน ร่มเงาเย็น ๆ ทำให้ร้านเต้าหู้บรรยากาศเรียบง่ายแห่งนี้ยังคงเป็นที่โปรดปรานของชาวบ้านเช่นเคย เสียงเตาไฟในครัวด้านหลังยังคุกรุ่น กลิ่นเต้าหู้หอมอ่อน ๆ ลอยแตะปลายจมูก ทว่าสำหรับหลินหยา ผู้ที่เดินก้าวเข้ามาในร้านแห่งนี้เป็นประจำวันนี้มันแปลกกว่าทุกวัน “หืม?” ดวงตาเรียวยาวของนางเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นถาดไม้บนเคาน์เตอร์วางเรียงเต้าหู้ขาวสะอาดแปดชิ้นถ้วน “โอ้โห…วันนี้ไม่ต้องแย่งกับใครแล้ว!” นางรีบเดินเข้าไปหยิบเต้าหู้ขึ้นมาสองชิ้นแล้วเหลือบมองอีกหกอย่างชั่งใจนิดหน่อย ก่อนจะหันซ้ายแลขวาแล้วกวาดมันลงถุงตัวเองทั้งหมดอย่างรวดเร็วราวกับกลัวจะมีใครมาชิงไปก่อน

จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับบุรุษร่างสูงในชุดผ้าเรียบสีน้ำหมึกที่ยืนอยู่ด้านในร้าน ท่านหลิวอัน “เฮ้อ ท่านหลิวอัน วันนี้อารมณ์ดีมากหรือไรเจ้าคะ?” เสียงหวานเอ่ยล้ออย่างหยอกเย้า “เต้าหู้เยอะผิดปกติแบบนี้ หรือว่า…เมื่อคืนได้หลับเต็มตาไม่ต้องปวดหัวเรื่องราชกิจ?” ดวงตาหลินหยาระยับระย้า ยื่นหน้าเข้ามานิดหนึ่งอย่างจงใจ ก่อนเอียงคอเสริมเสียงเจ้าเล่ห์ “หรือว่า...ไปทำอะไรมาเจ้าคะ? ถึงได้ใจดีแจกเต้าหู้เพิ่มขนาดนี้ ข้ากลัวเหลือเกินว่าจะมีสาวน้อยแถวนี้ได้กินเต้าหู้แถมแล้วแถมอีกจนใจละลายไปหมดแน่เลยเจ้าค่ะ”

หลิวอันที่ยืนพิงโต๊ะไม้ด้านในเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยจากการอ่านบัญชีรายจ่ายที่วางอยู่ มือหนึ่งยังถือพู่กัน อีกมือยกถ้วยชาขึ้นจิบเงียบ ๆ ดวงตาคมลึกสบสายตานางแวบหนึ่ง ก่อนเขาจะเอ่ยเสียงเรียบแต่ฟังดูคล้ายแฝงแววล้อเบา ๆ “เห็นเจ้าชอบซื้อเต้าหู้ ข้าก็ให้คนทำเพิ่มเท่านั้นเอง” เขาพูดอย่างนิ่งเฉยราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่คิ้วเข้มของเขากระตุกขึ้นนิด ๆ อย่างจงใจให้หลินหยาจับได้ หลินหยาถึงกับทำปากแบะ แล้วเท้าคางลงบนโต๊ะเคาน์เตอร์ “แหม…พูดแบบนี้อีก ข้าจะสำคัญตัวเองว่าเป็นคนโปรดของท่านแล้วนะเจ้าคะ เถ้าแก่หลิว…”

“สำคัญตัวเองหน่อยก็ดี เพราะมันเป็นความจริง” หลิวอันวางถ้วยชาลงเบา ๆ แล้วเดินอ้อมออกมา เอื้อมหยิบเต้าหู้ที่เหลือในถาดให้เธออีกชิ้นราวกับจะประชด “และวันนี้มีคนจองไว้แปดชิ้น…แต่ดูเหมือนเจ้าจะไม่สนใจป้ายจองตรงถาดเลย” 

“ห๊ะ!!” หลินหยาตาโตรีบหันกลับไปมองถาดที่เธอกวาดเต้าหู้ไปเรียบ เห็นแผ่นป้ายเขียนด้วยหมึกดำว่า "ของผู้จอง: หรงเล่อ"

“แย่แล้ว!!!” นางร้องลั่น พลางรีบยื่นถุงเต้าหู้คืน “ข้า…ข้าไม่ได้ตั้งใจ! ข้าแค่เห็นเต้าหู้แยะแล้วหน้ามืดไปหน่อย ท่านอย่าฟ้องหรงเล่อเด็ดขาดเลยนะ! ข้า…ข้าจะซื้อตำลึงทองมาชดใช้ก็ได้!” หลิวอันถอนหายใจเบา ๆ แต่แววตาเปี่ยมด้วยความขบขันอย่างปิดไม่มิด “ตำลึงทองสิบเหรียญ แลกกับเต้าหู้แปดชิ้น งั้นคราวหน้าข้าจะทำไว้ให้เจ้าสิบชิ้นแล้วกัน” หลินหยาหรี่ตาอย่างจับผิด “ท่านหลิวอัน! แกล้งข้าใช่ไหม!?” แต่ก็ได้เพียงเสียงหัวเราะเบา ๆ ของบุรุษผู้แกล้งทำเป็นใจเย็น…ในขณะที่แววตากลับเต็มไปด้วยความเอ็นดูจนปิดไม่มิดเลยสักนิดเดียว

หลินหยากำลังหน้าบึ้ง ๆ พลางยัดเต้าหู้ใส่ถุงอย่างรวดเร็ว ทั้งยังแอบพึมพำเบา ๆ ว่า “แค่จะมากินเต้าหู้ ทำไมต้องโดนแกล้งด้วยเนี่ย…” แล้วพอได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นของท่านหลิวอันเดินเข้าใกล้ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง นางช้อนสายตามองอย่างระแวงเหมือนแมวโดนหยอก “วันนี้ลูบหัวได้หรือยัง?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นใกล้ข้างหูน้ำเสียงไม่ดังแต่ชัดเจนเจาะตรงหัวใจ พร้อมมือหนา ๆ ที่ยกขึ้นมาเหมือนตั้งท่าจะวางลง

หลินหยาเบิกตาโตแล้วรีบเอียงหัวหลบทันที “ไม่ได้เจ้าค่ะ!” นางหันมาหน้างอใส่เต็มแรง ริมฝีปากยู่เป็นเส้นตรง “เมื่อวานข้ายังโดนหาว่าเป็นอีหนูของท่านอยู่เลยนะ! ถ้าท่านลูบหัวข้าอีก วันพรุ่งนี้ข้าจะโดนลือว่าท้องกับท่านแล้วแน่ ๆ!”

“หืม?” หลิวอันยกคิ้ว ขยับตัวพิงขอบโต๊ะอย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าเงียบขรึมแต่ดวงตาฉายแววขำขันบางเบา “ถ้าท้องกับข้าแล้วปลอดภัยกว่าโดนปีศาจแทงท้อง เจ้าคิดว่าอย่างไหนดีกว่าล่ะ?”

“ข้าจะฟ้องหรงเล่อ!” หลินหยาเงยหน้าขู่เสียงสูง “ท่านจะโดนลูกสาวตัวเองตีด้วยดาบไม้แน่!” หลิวอันเพียงยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง ไม่ตอบโต้ตรง ๆ แต่พูดแทรกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉียบ “แต่เมื่อเช้า…เจ้าไปขุดเหมืองมาสินะ?” คำถามนั้นทำให้หลินหยาหยุดหัวเราะในทันใด ดวงตาสีดำขลับสั่นไหววูบหนึ่ง ก่อนจะหลบตาอย่างคนถูกจับได้ “…ข้าขุดนิดเดียวเอง” นางตอบเสียงอ่อย “มันไม่ลึก…แล้วข้าก็ระวังแล้วด้วย”

หลิวอันวางถ้วยชาลงเบา ๆ อย่างมีจังหวะราวกับตอกย้ำ เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกหน่อย มือใหญ่เอื้อมแตะหลังถุงเต้าหู้ในมือของนางราวกับจะช่วยถือ แต่กลับพูดเสียงต่ำ “เจ้าจะระวังแค่ไหน มันก็ยังหนักเกินไปสำหรับร่างกายที่ยังไม่ฟื้นเต็มที่…โดยเฉพาะแขนซ้ายของเจ้า ยังจำไม่ได้หรือว่าเคยโดนแทงตรงนั้นแรงแค่ไหน?” หลินหยาเม้มริมฝีปากทันที นางรู้ว่าเขาจำได้ทุกอย่างแม้เขาจะไม่พูดนัก นางจึงพยายามบ่ายเบี่ยงด้วยการยิ้มฝืด ๆ “แต่ข้าแข็งแรงขึ้นมากแล้วจริง ๆ ท่านดูสิ…” ว่าแล้วก็ยกแขนขึ้นชูเล็กน้อยให้ดูเป็นการพิสูจน์ แต่เธอไม่รู้เลยว่าท่าทางน่ารักอย่างไม่รู้ตัวแบบนั้นยิ่งทำให้บุรุษตรงหน้ากลั้นหัวเราะไม่ได้

หลิวอันส่ายหน้าอย่างระอาใจ แต่ดวงตาอบอุ่นจนแทบละลาย เขายกมือลูบผมนางเบา ๆ แม้นางจะปฏิเสธไปแล้วก็ตาม แต่กลับไม่ได้หลบเหมือนคราวก่อนเพียงแต่บ่นเสียงงึมงำใต้ลมหายใจ “ก็ข้าบอกว่าอย่าลูบตอนนี้ไง…”

“งั้นพรุ่งนี้ลูบใหม่”

“ไม่ใช่แบบนั้นนน…!” เสียงโวยวายเจือความน่าเอ็นดูนั้นดังลอดหน้าร้านอันเล่อจ้วนออกไปตามลมอ่อน ๆ แห่งยามอู่ และแม้ว่าความยุ่งเหยิงในฉางอันจะมีอยู่ทุกวัน แต่สำหรับหลินหยากับชายที่ยืนอยู่เคียงข้างนางอย่างเงียบงันเช่นนี้…ความรู้สึกที่อบอุ่นกลับมีอยู่เสมอ โดยไม่ต้องเอ่ยคำใดให้ชัดเจนเลยแม้แต่น้อย

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ซึ้งใจ วันนี้มีตั้ง 8 ชิ้น

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 7 ตำลึงเงิน 103 เหรียญอู่จู

จำนวน 8 ชิ้น รวม 56 ตำลึงเงิน 824 เหรียญอู่จู

รวมโอน 56 ตำลึงเงิน 824 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

LinYa ดี

วันที่ 25 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิว อัน)

หลินหยาก้าวเข้ามาในร้านอันเล่อจ้วนท่ามกลางกลิ่นเต้าหู้ที่คุ้นเคย เธอเดินถือห่อของแน่นในมือ แสงแดดยามอู่ส่องกระทบใบหน้าทำให้ดวงตาสีดำขลับดูสว่างขึ้น เมื่อมองไปเห็นหรงเล่อนั่งอยู่ในร้าน หลินหยาก็ยิ้มหวานแล้วโบกมือแรง ๆ “หรงเล่อ! ข้ามาส่งของอร่อย” หรงเล่อที่กำลังนั่งเท้าคางอยู่หันมาเห็นก็ยิ้มกว้างจนตาหยี ลุกขึ้นมาเกือบจะวิ่งมาหา “หยาหยาาา! วันนี้มาทำอะไรแต่กลางวันเลยเหรอ” หลินหยาหัวเราะเล็ก ๆ แล้ววางห่อของลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง เธอหยิบขนมสองอย่างออกมาแล้วเลื่อนให้หรงเล่อ “ปกติข้าก็มาเวลานี้แหละหรงเล่อ เอาล่ะ นี่ ขนมหลี่โต้วเกากับขนมคอเป็ด ข้าทำเองเลยนะ เจ้ารีบกินก่อนที่มันจะเย็นซะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอ็นดูแบบพี่สาวที่กำลังอวดผลงาน(ถึงเธอจะอายุน้อยกว่าก็ตาม)

หรงเล่อเบิกตากว้าง “เจ้าทำเองเหรอ?!” นางหยิบขนมขึ้นมาดูแล้วสูดกลิ่นหอมเบา ๆ “หอมจัง…ขอบคุณนะหยาหยา! ข้าจะกินให้หมดเลย!” ขณะที่สองสาวพูดคุยกัน หลิวอันที่อยู่หลังเคาน์เตอร์เพียงเหลือบตามองมาเงียบ ๆ ดวงตาคมเข้มแต่แฝงรอยสนใจ เขาเห็นไก่แช่เหล้าและโค่วโร่วที่หลินหยาวางลงต่อหน้าตัวเอง “นี่…สำหรับข้า?” เขาเอ่ยเสียงทุ้มเรียบ

หลินหยาหันไปมองเขาแล้วยักคิ้วนิด ๆ “ท่านกับหรงเล่อต่างหาก ตั้งสองเมนูจะทานคนเดียวหรือเจ้าคะท่านหลิวอัน ใช่สิ ข้ารู้ว่าท่านไม่ค่อยชอบกินของหวาน ข้าก็เลยทำของคาวมาให้แทน” เธอพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “กินให้อร่อยนะเจ้าคะท่านหลิวอัน ข้าไม่รับคำติหรอกนะ!” 

หรงเล่อหัวเราะคิก “ท่านพ่อ…ข้ากับท่านได้ของอร่อยแบบนี้ต้องดีใจแล้วล่ะ!” หลิวอันเพียงมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาลึกซึ้งกว่าเดิมเล็กน้อย ก่อนจะยกมุมปากขึ้นเพียงนิด “งั้นข้าจะถือว่า…นี่เป็นคำสัญญา ว่าต่อไปเจ้าจะมาส่งอาหารบ่อย ๆ”

หลินหยาหันไปทำหน้ามุ่ยแต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ “พูดเหมือนจะเรียกข้ามาทำงานที่นี่เลยนะ…จะให้ข้าส่งเต้าหู้หรือไงเจ้าคะ ก็ได้ ๆ ถ้ามีเวลาข้าจะมาส่งของให้อีก” บรรยากาศในร้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นอาหารกลับอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด เสียงหัวเราะของหรงเล่อกับหลินหยาผสมกับความเงียบสุขุมของหลิวอัน กลายเป็นช่วงเวลาสบาย ๆ ที่ดูเหมือนธรรมดา แต่สำหรับทั้งสาม…กลับอบอุ่นเกินกว่าจะบรรยาย

“ถ้าร้านให้เจ้าเป็นคนส่งเต้าหู้…เช่นนั้นเต้าหู้ที่เจ้าส่งมาน่ะ…” หลิวอันพูดเสียงเรียบแต่แฝงรอยเย้า ก่อนจะเหลือบตามองหรงเล่อแล้วปรายมาทางหลินหยา “คงเละไม่ต่างจากเวลาหรงเล่อถือเต้าหู้นั่นแหละ”

“ท่านพ่อ!” หรงเล่อร้องเสียงหลง หน้ายู่ใส่ทันที “ข้าไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะ!” หลินหยาหันไปหัวเราะพรืดมือเรียวงามรีบยกขึ้นดีดแขนหลิวอันข้างหนึ่งอย่างแรงพอประมาณ “ท่านนี่! กล้าดีอย่างไรมาพูดแบบนั้นกับข้าน่ะเจ้าคะ!” หรงเล่อเองก็ไม่ยอมแพ้ ตีแขนอีกข้างของบิดาไปพร้อมกัน “ซุ่มซ่ามอะไรกัน! ท่านพ่อแย่ที่สุด!” หลิวอันที่ถูกตีแขนทั้งสองข้างไม่ขยับแม้แต่น้อย ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ดวงตาคมกริบกลับมีประกายบางอย่างราวกับกำลังขำในใจ ปากยังคงกล่าวเสียงทุ้ม “โดนตีพร้อมกันสองข้างแบบนี้…พวกเจ้าเหมือนกำลังสมรู้ร่วมคิดกันนะ”

หลินหยากับหรงเล่อหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะคิกคัก สองสาวจ้องเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เหมือนจะบอกว่า สมแล้วที่โดน! “ก็ดีแล้วนี่เจ้าคะ” หลินหยาพูดพลางยักคิ้ว “จะได้รู้ว่าคนอย่างท่านหลิวอันก็โดนแกล้งได้เหมือนกัน!”

หรงเล่อพยักหน้าหงึก ๆ “ใช่เลย พ่อท่านโดนทีบ้างก็ดีนะ!” 

หลิวอันถอนหายใจเบา ๆ แต่ยกมุมปากขึ้นเพียงน้อย ราวกับจะยอมให้แมวน้อยกับลูกสาวสุดที่รักได้มีชัยในวันนี้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหาพ่อลูก

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

พบและพูดคุยกับ [NPC ตัวประกอบ หลิวหรงเล่อ]

มอบ ขนมหลี่โต้วเกา (ขนมเกรดม่วง) และ ขนมคอเป็ด (ขนมเกรดน้ำเงิน) ให้ [NPC ตัวประกอบ หลิวหรงเล่อ]

มอบ ไก่แช่เหล้า (อาหารเกรดม่วง) และ โค่วโร่ว (อาหารเกรดม่วง) ให้ [NPC-04] หลิว อัน

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิว อัน)

หลินหยาก้าวเข้ามาในร้านด้วยท่าทีหมดแรงราวกับแมวที่โดนฝนสาดจนขนชุ่ม เธอเดินตรงไปยังโต๊ะม้าหินมุมร้านแล้วฟุบลงพาดแขนกับโต๊ะ ถอนหายใจยาวเหยียด ดวงตาคู่หวานที่ปกติสดใสตอนนี้กลับหม่นหมองเหมือนจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ หลิวอันที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ปรายตามองมาเพียงแวบเดียวก็รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ ชายหนุ่มวางบัญชีในมือก่อนก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบยังคงนิ่งสงบเช่นเดิม แต่ในน้ำเสียงกลับมีแววห่วงใยที่เขาไม่ยอมแสดงออกตรง ๆ “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ถึงได้ทำหน้าเหมือนโลกกำลังถล่มแบบนั้น”

หลินหยาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างหมดสภาพ “ข้า…ทำบัญชีร้านของตัวเองมาตั้งแต่เช้าจนหัวแทบระเบิดเจ้าค่ะ ตัวเลขมันวิ่งเต็มหัวไปหมด แถมทำผิดแล้วต้องแก้ใหม่อีกหลายรอบ โชคดีที่ท่านชายไป๋ช่วยตรวจสอบให้…ไม่งั้นข้าคงโยนสมุดบัญชีลงบ่อไปแล้ว ฮืออ ข้าเกลียดมัน”

หลิวอันเลิกคิ้วเพียงน้อย ก่อนจะวางมือบนพนักเก้าอี้ที่เธอนั่ง ก้มตัวลงเล็กน้อย “ตัวเลขทำให้เจ้าพ่ายแพ้ได้ถึงเพียงนี้หรือ” น้ำเสียงเย็นเรียบแต่แฝงการล้อเล็ก ๆ ตามแบบของเขา “อย่ามาล้อข้านะเจ้าคะ!” หลินหยาตีโต๊ะเบา ๆ พลางจ้องตาเขาอย่างเคือง ๆ “ข้าไม่ถนัดเรื่องนี้จริง ๆ นะ!”

หลิวอันมองใบหน้างอน ๆ นั้นแล้วเผลอหัวเราะในลำคอเบา ๆ “พักให้หายเหนื่อยก่อนเถิด” เขากล่าวเรียบ ๆ แล้วเดินไปหยิบน้ำชามาให้วางตรงหน้าหลินหยา “ดื่มซะ จะได้ไม่ตายคาโต๊ะ” หลินหยารับถ้วยชามาดื่มพลางบ่นออดแอด “ขอบคุณนะเจ้าคะ…ท่านนี่ชอบแกล้งข้าจริง ๆ เลย” หลิวอันยืนนิ่ง แต่สายตาที่มองเธอกลับนุ่มลึกกว่าทุกที ราวกับบอกโดยไม่ต้องเอ่ยว่า เจ้าเหนื่อยแค่ไหน ข้าก็เห็นหมดแล้ว

หลิวอันมองหญิงสาวที่ฟุบแก้มลงกับโต๊ะราวกับแมวน้อยหมดแรง ดวงตาคมนิ่งที่มักอ่านใจคนได้ทะลุปรุโปร่งก็สังเกตเห็นได้ทันทีว่าวันนี้นางเหนื่อยจนแม้แต่จะยกนิ้วก็ยังขี้เกียจ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เพียงก้าวเดินเงียบ ๆ ไปหยิบเต้าหู้หกชิ้นแล้วจัดใส่หีบเล็กอย่างเรียบร้อย น้ำเต้าหู้สองไหก็ถูกยกตามมาโดยไม่ต้องถามย้ำ “เอ้า” น้ำเสียงเย็นแต่เรียบลึกดังขึ้นข้างหูหลินหยา ก่อนกล่องเต้าหู้และไหถูกวางบนโต๊ะตรงหน้าเธอ “ของที่เจ้าจะซื้อ”

หลินหยาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ พลางทำแก้มป่องมองเขาอย่างซึม ๆ “ขอบคุณนะเจ้าคะ…ท่านนี่ใจดีขึ้นหรือเพราะสงสารข้า” หลิวอันเลิกคิ้วเพียงเล็กน้อยก่อนตอบเรียบ ๆ แต่คมจนแทงใจ “อย่าหวังว่าข้าจะใจดีเพราะข้าไม่เคยใจดียกเว้นกับเจ้าและหรงเล่อ…แค่เจ้าเหมือนจะตายคาโต๊ะ ข้าเลยทำให้”

หลินหยากลอกตาเล็กน้อยพร้อมยิ้มอ่อน นางยื่นเงินให้ตามจำนวนแล้วบ่นออด ๆ “จะไปฝากท่านชายไป๋ด้วย หวังว่าเขาจะชอบน้ำเต้าหู้ร้านท่านนะเจ้าคะ” หลิวอันกอดอกมองเธอ ทำเสียงต่ำราวกับพยัคฆ์ที่แฝงตัวในเงา “แล้วตัวเจ้าเล่า…เมื่อไรจะหยุดทำตัวให้เหนื่อยเหมือนจะขาดใจแบบนี้”

หลินหยาเพียงหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่แก้มยังแนบโต๊ะ “ก็ข้าเป็นแบบนี้เองนี้เจ้าคะ ดื้อเงียบแบบที่ท่านบอก” คำตอบนั้นทำให้เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอื้อมมือมาแตะโต๊ะใกล้แก้มนางแล้วกล่าวเสียงทุ้มต่ำ “พักให้หายดีเถิด เจ้าไม่รู้ตัวเลยหรือว่า…คนบางคนเป็นห่วงเจ้าแค่ไหน”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาซื้อของค้าบบบบ ผมจะตายแล้ววว

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 7 ตำลึงเงิน 103 เหรียญอู่จู

จำนวน 6 ชิ้น รวม 42 ตำลึงเงิน 618 เหรียญอู่จู

ซื้อ น้ำเต้าหู้ ราคา 5 ตำลึงเงิน 779 เหรียญอู่จู

จำนวน 2 ชิ้น รวม 10 ตำลึงเงิน 1558 เหรียญอู่จู

รวมโอน 52 ตำลึงเงิน 1776 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิว อัน)

หลินหยาเดินทางมาที่ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนเหมือนทุกวัน วันนี้หลินหยาเดินทางเข้ามาภายในร้านแบบทำหน้าเหมือนเจอผี เธอเห็นหรงเล่อกำลังนั่งในร้านพอดีเลยเดินไปนั่งแหมะตรงข้ามหรงเล่อทันที หรงเล่อที่กำลังคีบขนมเข้าปากชะงัก มองหลินหยาที่นั่งแหมะลงตรงข้ามด้วยใบหน้าเหมือนคนเจอเรื่องสยอง “หยาหยา…เจ้าไปเจออะไรมา ถึงทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนั้น?” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความแปลกใจ หลินหยาทิ้งตัวพิงโต๊ะถอนหายใจยาว “เมื่อกี้ไปที่หอดาราเฟยเทียนน่ะสิ…เจอนักดาราศาสตร์คนหนึ่ง ตาเขาหวานจน…โคตรขนลุกเลยหรงเล่อ! มองข้าทีเหมือนจะละลายเป็นน้ำผึ้งให้มันกินยังไงยังงั้น” นางสั่นไหล่ประกอบ สีหน้าเต็มไปด้วยความสยดสยอง

หรงเล่อถึงกับหลุดหัวเราะ “เจ้านี่ก็เกินไป เขาอาจแค่ใจดีหรือมองเฉย ๆ ก็ได้ ทำไมต้องขนลุกขนาดนั้น”

หลินหยามองค้อน “ไม่! เจ้าจะไม่เข้าใจหรอก! สายตามันไม่ได้แค่หวาน แต่มัน…เหมือนจะล่อข้าให้ตกหลุม มันน่ากลัวนะหรงเล่อ!” ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน เสียงฝีเท้าเงียบ ๆ ดังมาจากด้านหลัง ก่อนร่างสูงของหลิวอันจะปรากฏ เขาเดินออกจากด้านในเงียบกริบ ร่างในคราบเถ้าแก่ร้านเต้าหู้แต่สายตาคมราวพยัคฆ์จ้องเหยื่อ หยุดยืนกอดอกพิงเสา “นักดาราศาสตร์…ตาหวาน?” เสียงกดต่ำเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แต่กดดันจนบรรยากาศรอบข้างหนาวยะเยือก

หลินหยาสะดุ้งหันขวับไปมอง เห็นสายตาคมนั้นจ้องมาก็รีบยิ้มแห้ง พูดรัว “ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ! น่ากลัวมากเลยให้ตำราข้ามาฟรีด้วย ข้าขนลุกเพราะมัน…มันหวานเกินไป! ข้าไม่ได้ชอบคนตาหวานแบบนั้นสักหน่อย!”

หรงเล่อกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว กระซิบแซว “หยาหยาของข้านี่หน้าแดงเชียว ท่านพ่อถามแค่คำเดียวเองนะ” หลิวอันก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้า สายตายังคมกริแล้ว เอ่ยช้า ๆ “ขนลุก…เพราะตาหวาน หรือเพราะใจเจ้าหวั่นไหว?” น้ำเสียงเรียบสนิทแต่แฝงแรงกดดันทำเอาหลินหยาหน้าแดงจัด รีบส่ายหัวพัลวัน “เพราะขนลุก! ข้าไม่ได้หวั่นไหวกับคนตาหวานอะไรพรรค์นั้นหรอกน่าา!!”

หรงเล่อหลุดหัวเราะลั่น “โอ๊ย ๆ หยาหยาหน้าแดงแล้ววว”

หลิวอันเพียงหรี่ตาเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นจาง ๆ อย่างคนที่พอใจ ก่อนหมุนตัวกลับไปหลังเคาน์เตอร์โต๊ะไม้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งให้หลินหยาฟาดแขนหรงเล่อที่หัวเราะจนตัวงออยู่ตรงหน้า ส่วนหลินหยาก็ยกมือชี้นิ้วไปทางชั้นวางเต้าหู้ด้วยสีหน้าเอาเรื่องเล็กน้อย “หรงเล่อ…เจ้าพูดมากจังนะ ไปหยิบเต้าหู้ให้ข้าสิ วันนี้เหลือ 8 ชิ้น ข้าจะซื้อทั้งหมด จะเอาไปทำเมนูเต้าหู้” น้ำเสียงของนางเจือความเอาแต่ใจเล็ก ๆ แต่ก็น่ารักจนหรงเล่อต้องทำหน้ายู่

“หยาหยา…ใช้อำนาจกับสหายอย่างข้าแล้วนะ เจ้าคนเผด็จการ” หรงเล่อทำเสียงงอน มือเท้าสะเอวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลอกตาแล้วเดินไปหยิบเต้าหู้อย่างจำใจ “ก็ได้ ๆ เดี๋ยวหรงเล่อคนนี้จะหยิบให้ก็ได้ ตอบแทนที่เจ้าขุนข้าด้วยขนมหวาน อิอิ” ระหว่างที่หรงเล่อเดินไปหยิบ หลินหยาก็หันไปมองทางหลิวอันที่ยืนพิงเคาน์เตอร์เงียบ ๆ เขามองทั้งสองคนด้วยแววตานิ่งขรึมที่อ่านไม่ออก แต่สายตานั้นกลับมีความอบอุ่นแฝงลึกอยู่ในความเย็นชา ราวกับกำลังจับตามองอย่างเงียบงัน

“ท่านหลิวอัน…” หลินหยาหันไปยิ้มบาง ๆ “วันนี้ข้าจะทำเมนูเต้าหู้เยอะเลยเจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้กินเองแน่นอนเพราะข้าแพ้ แค่จะทำให้คนอื่นเฉย ๆ” น้ำเสียงที่พูดเหมือนตั้งใจอธิบายให้เขาเข้าใจกลบเกลื่อนความเขินเล็กน้อยที่ยังคงอยู่กับความขนลุกขนพองนิด ๆ 

หลิวอันยกคิ้วเล็กน้อย มุมปากกระตุกเป็นรอยยิ้มจางที่แทบมองไม่เห็น “หึ…ก็ดีแล้วที่รู้ตัว ไม่งั้นข้าคงต้องจับเจ้ามัดไว้กับเก้าอี้ห้ามทำอะไรเอง” น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ฟังแล้วกลับรู้สึกขนลุกเพราะมันทั้งจริงจังและแฝงความห่วงใยที่ไม่พูดตรง ๆ หรงเล่อที่ถือเต้าหู้ 8 ชิ้นเดินกลับมาทำหน้างอ ๆ “นี่ เต้าหู้ของเจ้าหยาหยา 8 ชิ้นเต็ม ขนกลับเองนะ ข้าไม่ช่วยหรอก” วางลงตรงหน้าแล้วทำแก้มป่อง หันไปมองพ่อของตัวเองด้วยสายตาแอบฟ้อง

หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ยื่นมือไปลูบแก้มหรงเล่อแกล้ง ๆ “เด็กดี ขอบใจนะ”

หลิวอันยืนนิ่ง มองทั้งสองคนด้วยสายตาที่ไม่เอ่ยอะไรต่อ แต่ในใจของเขากลับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนหัวใจที่เย็นมานานและโดนปฎิเสธรักกลับเริ่มมีไออุ่นแผ่ว ๆ ซึมแทรกเข้ามาอย่างเงียบงัน ขณะนั้นหลินหยาก็กอดเต้าหู้ทั้งหมดไว้แล้วหันไปส่งยิ้มกวน ๆ “ข้าไปก่อนนะท่านชาย ระวังเต้าหู้ของท่านจะหมดเร็วอีกนะเจ้าคะ” 

เขาเพียงหันมามองตอบด้วยสายตาคมกริบ ก่อนพูดสั้น ๆ แต่แฝงความหมายลึก “ไปเถอะ…แล้วอย่าให้ข้าต้องตามไปช่วยอีกก็แล้วกัน” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ เดินออกจากร้านพร้อมเต้าหู้ในอ้อมแขน ปล่อยให้ทั้งพ่อและลูกมองตามหลังนางด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป แต่ล้วนมีรอยยิ้มจาง ๆ ที่ไม่อาจปฏิเสธได้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ครั้งแรกในชีวิต โคตรซึ้งใจ

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 7 ตำลึงเงิน 103 เหรียญอู่จู

จำนวน 8 ชิ้น รวม 56 ตำลึงเงิน 824 เหรียญอู่จู

รวมโอน 56 ตำลึงเงิน 824 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

พบและพูดคุยกับ [NPC ตัวประกอบ หลิวหรงเล่อ]

SuYao ดี

วันที่ 30 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามอู่ (เวลา 11.00 - 13.00 น.)

ยามอู่ แดดเปรี้ยงลงมากลางหัวพอดี ซูเหยาเดินออกมาจากโรงหมอเจิ้งเทียนพร้อมตะกร้าสานในมือ ภายในมีตำราการแพทย์และใบยาไม่กี่ห่อที่ต้องนำไปจัดเตรียม นางชำเลืองมองถนนถนนสิบลี้ที่ทอดยาวไปจนสุดสายตา ก่อนจะมุ่งหน้าสู่ฝั่งตะวันออก

ระหว่างทางผู้คนเดินขวักไขว่ บ้างเดินหาบเร่ บ้างเดินชมสินค้า ซูเหยาเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน ร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องเต้าหู้ที่มีรสชาติอร่อย แต่ที่โดดเด่นไม่แพ้กันคือใบชาชั้นเลิศที่เจ้าของร้านมักจะสรรหามาจากทั่วทุกสารทิศ และที่สำคัญ ซูเหยาก็ได้ข่าวมาว่ามีชาตัวใหม่เข้ามาวันนี้

เมื่อก้าวเข้าไปในร้าน กลิ่นของเต้าหู้ก็อบอวลไปทั่วทั้งร้าน ซูเหยาพบว่าในวันนี้คุณชายอันเล่อเจ้าของร้านมาเฝ้าร้านด้วยตนเอง เขากำลังนั่งอ่านตำราเล่มหนาอยู่หลังเคาน์เตอร์ ดวงตาคมกริบเหลือบขึ้นมองซูเหยาแวบหนึ่งก่อนจะคลี่ยิ้มเล็กน้อย เพราะไม่นานมานี้เอง เขาเกือบจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีกักตุนยาเถื่อนที่นางเป็นคนไปพบของกลางเข้าในเรือนของเขา แต่สุดท้ายก็ได้รับการตัดสินว่าเป็นผู้บริสุทธิ์

"เจ้าคงจะเป็นหมอหญิงซู" คุณชายอันเล่อเอ่ยขึ้น น้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง "ไม่คิดเลยว่าจะได้พบเจ้าที่นี่" เขาพับตำราลงอย่างเบามือ แล้วลุกขึ้นยืนประสานมือคารวะอย่างสุภาพ "ข้าขออภัยแทนคนงานของข้าด้วยเรื่องเมื่อหลายวันก่อน"

"ท่านไม่ต้องถือสาเรื่องนั้นหรอกเจ้าค่ะ" ซูเหยาตอบยิ้ม ๆ "ข้าเองก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรนัก"

"ไม่ได้หรอก" คุณชายอันเล่อส่ายหน้า "ในเมื่อคนทำผิดก็ต้องได้รับโทษที่สมควร ตอนนี้ข้าได้ไล่เขาออกจากร้านแล้ว และสั่งให้ส่งตัวเขาไปรับโทษที่กรมราชทัณฑ์" เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงใจ "อีกเรื่องที่ข้าต้องขอขอบคุณเจ้า คือการช่วยเปิดโปงเรื่องยาเถื่อน หากเจ้าไม่เข้าไปพัวพัน ข้าก็คงยังไม่รู้ว่ามีคนงานชั่วบางส่วนลักลอบนำยาเถื่อนมาเก็บไว้ในเรือนของข้า ขอขอบคุณเจ้าอีกครั้งที่ช่วยข้า"

"ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ" ซูเหยาโบกมือ "ในเมื่อข้าเป็นหมอ การเห็นยาเถื่อนระบาดไปทั่วคงไม่ใช่เรื่องดี และข้าเชื่อว่าท่านก็คงคิดเช่นเดียวกัน"

คุณชายอันเล่อพยักหน้าเห็นด้วย 

"ข้าว่าเราเลิกพูดเรื่องน่าเบื่อพวกนี้จะดีกว่า แล้ววันนี้เจ้าต้องการเต้าหู้หรือใบชาดีล่ะ"

"ข้าต้องการใบชาเจ้าค่ะ" ซูเหยาตอบอย่างฉับไว "ได้ข่าวมาว่าท่านได้ชาหวงซานเหมาเฟิงเข้ามาใหม่ ไม่ทราบว่าข้าขอซื้อซัก 15 ชุดได้หรือไม่เจ้าคะ?"

"แน่นอน" คุณชายอันเล่อหันไปตักใบชาให้ซูเหยา ระหว่างรอ สายตาของซูเหยาก็เหลือบไปเห็นผ้าไหมผืนหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นวางของ มันมีประกายระยิบระยับคล้ายแสงจันทร์ที่ส่องกระทบผืนน้ำยามราตรี ทอเป็นลวดลายที่ละเอียดอ่อนงดงามจนไม่สามารถละสายตาได้

"ผ้าไหมผืนนั้นคืออะไรหรือเจ้าคะ?" ซูเหยาอดไม่ได้ที่จะถาม

คุณชายอันเล่อมองตามสายตาของนาง 

"นั่นคือไหมแก้วแสงจันทรา ข้ารับมาจากต่างเมือง" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ "มีเพียงไม่กี่ผืนในร้านของข้า เพราะกว่าจะทอได้แต่ละผืนต้องใช้ความประณีตสูงมาก"

เมื่อได้ยินดังนั้น ซูเหยาก็นึกถึงภาพจีวรเก่า ๆ ขาด ๆ ของท่านไต้ซือจื่อหลิงที่ขาดวิ่นและดูทรุดโทรมจากการใช้งานมาอย่างยาวนานในหัวของนาง หากได้ผ้าไหมแก้วแสงจันทราผืนนี้ไปตัดเย็บเป็นจีวรผืนใหม่ให้ท่านคงจะดีไม่น้อย ท่านจะได้ไม่ต้องทนหนาว หรือเปียกปอนในยามที่ฝนตกอีกต่อไป

"เช่นนั้น ข้าขอซื้อไหมแก้วแสงจันทรา 1 พับด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ?" ซูเหยามองเขาอย่างมีความหวัง

"เจ้าสนใจจริงหรือ?" คุณชายอันเล่อกล่าวอย่างประหลาดใจ "งั้นเดี๋ยวข้าจัดการให้..."

เมื่อคุณชายอันเล่อจัดการห่อผ้าไหมและใบชาให้เรียบร้อยแล้ว เขายื่นตะกร้าสานคืนให้ซูเหยา 

“สินค้าทั้งหมดรวมเป็นเงิน 32 ตำลึงทอง 75 ตำลึงเงิน” เขากล่าว พร้อมยื่นมือออกไปรับถุงเงินที่ซูเหยาหยิบส่งให้ 

ซูเหยาพยักหน้า ก่อนจะถามต่อว่า 

“วันนี้ลูกค้าเยอะหรือไม่เจ้าคะ?”

“ก็มีมาเรื่อย ๆ วันนี้ท่านเถียนเพิ่งจะแวะมาซื้อเต้าหู้ไปเมื่อครู่” คุณชายอันเล่อผายมือไปทางชายผู้หนึ่งที่กำลังนั่งกินเต้าหู้สด ๆ ราดด้วยซีอิ๊วอย่างเงียบ ๆ ที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้าน “เขาชอบมานั่งกินเต้าหู้คนเดียวเสมอเลย”

ซูเหยามองตามที่คุณชายอันเล่อผายมือไป ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายท่านเถียนเฟิง 

“ท่านต้าซือคง…มิคาดคิดว่าจะได้พบท่านที่นี่” 

เถียนเฟิงเงยหน้าขึ้นจากชามเต้าหู้ เมื่อเห็นว่าเป็นซูเหยา เขาก็คลี่ยิ้มเล็กน้อย 

“หมอซู…เจ้าก็มาทานเต้าหู้อันเล่อจ้วนด้วยหรือ?” 

“ข้าแวะมาซื้อใบชาเจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบ “ท่านมาทานคนเดียวหรือเจ้าคะ?” 

“ข้าชอบมานั่งทานเต้าหู้อันเล่อจ้วนคนเดียว…” เถียนเฟิงตอบ “มันช่วยให้ข้าผ่อนคลายจากความเครียดได้” 

“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ…” ซูเหยาพยักหน้าเห็นด้วย “การมีเวลาส่วนตัวเป็นสิ่งสำคัญ” 

“หมอซู…เจ้ามีเวลาหรือไม่?” เถียนเฟิงเอ่ยขึ้น “ข้าอยากจะปรึกษาเรื่องบางอย่างกับเจ้า”

ซูเหยามองไปยังตะกร้าในมือ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

“หากเป็นเรื่องที่พอจะช่วยได้ ข้ายินดีเจ้าค่ะ”

เถียนเฟิงยิ้มบาง ๆ เชื้อเชิญซูเหยาให้นั่งลงที่โต๊ะตรงหน้าเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลง

“ช่วงนี้เรื่องในราชสำนักค่อนข้างตึงเครียดนัก ข้าต้องจัดการกับเรื่องงบประมาณ รวมไปถึงเรื่องที่ข้าราชการบางส่วนเริ่มไม่พอใจกับนโยบายใหม่ของฝ่าบาท ทำให้ข้ารู้สึกเหมือนแบกภูเขาไว้บนบ่าอย่างไรอย่างนั้น”

ซูเหยาพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะค่อย ๆ กล่าวขึ้น 

“ท่านต้าซือคงเคยได้ยินว่า ‘บ่อน้ำที่ขุ่นมัว ย่อมไม่สามารถสะท้อนภาพจันทร์ได้อย่างงดงาม’ ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

เถียนเฟิงชะงักไปเล็กน้อย พลางมองนางด้วยความประหลาดใจ 

“เจ้านี่ช่างพูดได้น่าคิดนัก”

“เรื่องในราชสำนักก็เปรียบดั่งสายน้ำที่ไหลเชี่ยว ท่านในฐานะต้าซือคงที่ต้องคอยควบคุมดูแลจึงเปรียบดั่งผู้ที่ต้องยืนหยัดต้านทานกระแสน้ำ หากท่านมุ่งแต่จะผลักดันอย่างหนักหน่วงโดยไม่หาทางให้สายน้ำได้ไหลไปในทิศทางที่ถูกต้อง ท่านก็มีแต่จะเหนื่อยล้าไปเสียเปล่า” ซูเหยากล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่หนักแน่น “การที่ข้าราชการบางส่วนไม่พอใจในนโยบายใหม่ของฝ่าบาท อาจไม่ได้มาจากเหตุผลเรื่องผลประโยชน์ของพวกเขาเพียงอย่างเดียว หากแต่มาจากความไม่เข้าใจถึงแก่นแท้ของนโยบาย ท่านอาจจะต้องลองหาเวลาอธิบายชี้แจงให้พวกเขาเข้าใจถึงเป้าหมายที่แท้จริงของการเปลี่ยนแปลงนี้ก่อน หากพวกเขาเข้าใจในสิ่งเดียวกัน ก็จะช่วยแบ่งเบาภาระของท่านลงได้มาก”

เถียนเฟิงมองซูเหยาด้วยสายตาที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ไม่คิดว่าหมอหญิงที่ดูอ่อนโยนตรงหน้าจะมีความคิดอ่านที่เฉียบแหลมถึงเพียงนี้

“เจ้าพูดถูก… ข้าคิดแต่จะจัดการกับปัญหาที่ปรากฏตรงหน้าจนมองข้ามรากเหง้าของปัญหาไป” เถียนเฟิงถอนหายใจอย่างโล่งอก “ข้าจะต้องลองหาทางพูดคุยกับพวกเขาดู”

ซูเหยามองเถียนเฟิงแล้วคลี่ยิ้มออกมาอย่างจริงใจ 

“นอกจากนี้ การหาเวลาพักผ่อนก็ยังเป็นสิ่งสำคัญเจ้าค่ะ อย่าปล่อยให้จิตใจของท่านขุ่นมัวจนเกินไป ไม่เช่นนั้นก็จะเหมือนบ่อน้ำที่ไม่สามารถสะท้อนแสงจันทร์ได้ดังเดิม”

“ข้ารู้ดี…” เถียนเฟิงพยักหน้าอย่างช้าๆ “แต่ในตำแหน่งของข้า การจะทิ้งงานไปพักผ่อนก็เป็นเรื่องที่ทำได้ยากยิ่ง”

“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบ “แต่การพักผ่อนไม่ได้หมายถึงการทิ้งงานไปเสียทั้งหมด หากแต่เป็นการผ่อนคลายความคิดที่ตึงเครียดให้ได้ผ่อนคลายลงบ้าง ท่านอาจจะลองหาเวลาว่างสักครู่เพื่อจิบชาดี ๆ สักจอก หรือมานั่งทานเต้าหู้ที่ร้านนี้ก็ยังดี อย่างที่ท่านบอกว่ามันช่วยให้ท่านผ่อนคลายจากความเครียดได้”

เถียนเฟิงยิ้มบางๆ อย่างเห็นด้วย 

“เจ้าพูดถูก… ข้ารับรู้เรื่องนี้มาตลอด แต่ก็ยังอดกังวลใจไม่ได้”

ซูเหยามองเข้าไปในดวงตาของเถียนเฟิงอย่างเข้าใจ 

“ข้าเชื่อว่าท่านจะสามารถผ่านเรื่องเหล่านี้ไปได้เจ้าค่ะ”

เถียนเฟิงมองซูเหยาด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่าชาวบ้านธรรมดาจะสามารถให้คำปรึกษาด้วยถ้อยคำที่ฟังดูชาญฉลาดยิ่ง และทำให้เขาได้กลับมาคิด ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

“ข้าว่าเราเลิกพูดเรื่องเครียด ๆ กันดีกว่า” เถียนเฟิงกล่าว “ช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบ “กำลังจัดการเรื่องการแจกจ่ายยาที่ได้รับมาก่อนหน้านี้ให้ชาวบ้าน”

“ดีแล้ว” เถียนเฟิงยิ้มให้นางอย่างจริงใจ “หากมีเรื่องให้ข้าช่วยได้ก็บอกข้าได้เลยนะ”

“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบกลับด้วยรอยยิ้มอย่างอบอุ่น

"จริงสิ หมอซู" เถียนเฟิงกล่าวขึ้นพลางคลี่ยิ้ม "ข้าเพิ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้"

เขาลูบไปที่ถุงห้อยเอวอย่างแผ่วเบา แล้วจึงล้วงมือเข้าไปหยิบสิ่งหนึ่งออกมา มันคือจี้หยกแกะสลักรูปปลา เถียนเฟิงมองดูจี้หยกในมือของตนอย่างทะนุถนอมแล้วจึงยื่นไปตรงหน้าซูเหยา

"จี้หยกนี้เป็นของที่ข้าพกติดตัวมาตลอดหลายปี" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม "มันเป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดีและความเจริญรุ่งเรือง ข้าอยากมอบมันให้กับเจ้า"

ซูเหยามองจี้หยกในมือของเถียนเฟิงอย่างตะลึงงัน ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมอบของสำคัญเช่นนี้ให้แก่ตน นางไม่กล้ารับมันมาง่ายๆ

"ท่านต้าซือคง..." ซูเหยาเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ "จี้หยกนี้มีค่าเกินไปสำหรับข้าเจ้าค่ะ"

เถียนเฟิงส่ายหน้า พลางหยิบจี้หยกวางลงในมือของซูเหยาอย่างแผ่วเบา 

"ไม่หรอก ข้าคิดว่ามันจะนำโชคดีมาให้เจ้าได้มากกว่าอยู่กับข้าเสียอีก" เขายิ้มอย่างจริงใจ "เก็บมันไว้เถิด ถือว่าเป็นของขวัญที่ข้าขอบคุณเจ้าในความช่วยเหลือและคำปลอบใจที่มอบให้ข้า"

ซูเหยาเก็บจี้หยกรูปปลาไว้ในมืออย่างทะนุถนอม สัมผัสเย็น ๆ ของหยกทำให้จิตใจของนางสงบลงอย่างประหลาด นางก้มศีรษะลงเล็กน้อยด้วยความซาบซึ้ง

"ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ข้าจะเก็บรักษามันไว้อย่างดี"

บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่เงียบสงบพักหนึ่ง ซูเหยาเหลือบมองออกไปนอกร้าน เห็นแสงตะวันยามบ่ายที่เริ่มคล้อยต่ำลงมาเล็กน้อย นางจึงจำต้องกล่าวลา

"ท่านต้าซือคง...ข้าคงต้องขอตัวแล้ว" ซูเหยาเอ่ยขึ้น "ต้องรีบนำยาไปจัดเตรียมให้ทันก่อนเวลาที่โรงหมอปิดเจ้าค่ะ"

เถียนเฟิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาหยิบถุงเงินของตนเองขึ้นมาวางลงบนโต๊ะเพื่อเตรียมจะชำระค่าเต้าหู้ 

"เข้าใจแล้ว ไว้พบกันใหม่นะหมอซู"

"เจ้าค่ะ" ซูเหยาตอบ แล้วจึงลุกขึ้นยืนพลางโค้งคำนับให้เถียนเฟิงเล็กน้อย จากนั้นจึงเดินออกจากร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนไปอย่างช้า ๆ

เถียนเฟิงมองตามร่างของซูเหยาที่ค่อย ๆ เดินหายลับไปในฝูงชน เขาได้แต่ยกยิ้มอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่ตนจะเดินออกไปจากร้านหลังจากนั้นไม่นาน

-จบเควสปลดล็อกหัวใจ-

เควสปลดหัวใจ : ความกังวลใจของมหาเสนาบดี (3)

ภารกิจ : รับฟังปัญหาของเถียน เฟิง (เขาอาจจะกำลังกังวลเรื่องการจัดการงบประมาณ หรือเรื่องความขัดแย้งในราชสำนัก) และให้คำแนะนำเขาด้วยความเข้าใจ

รางวัลหลัก : จี้หยกรูปปลา (สัญลักษณ์แห่งความโชคดีและความเจริญรุ่งเรือง มอบให้โดยเถียนเฟิง เป็นของที่เขาพกติดตัวเสมอ แสดงถึงความไว้วางใจที่เขามีต่อซูเหยา)

ซื้อใบชาหวงซานเหมาเฟิง 15 ชุด

ไหมแก้วแสงจันทรา 1 พับ

รวมเป็นเงิน 32 ตำลึงทอง 75 ตำลึงเงิน

[NPC-04] หลิว อัน

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Admin 

SuYao ดี

วันที่ 1 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามอู่ (เวลา 11.00 - 13.00 น.)

สายลมยามอู่พัดพากลิ่นหอมสดชื่นของดอกเหมยลอยมาตามทาง ขณะที่ร่างระหงของซูเหยาก้าวเดินอย่างสง่างาม ผมยาวดำขลับถูกรวบครึ่งศีรษะ ปล่อยให้ปอยผมสยายลงมาเคลียไหล่บอบบาง ขับให้ใบหน้ายิ่งดูอ่อนหวานยิ่งขึ้น ทันทีที่นางผลักบานประตูไม้เข้ามาในร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน เสียงระฆังทองเหลืองที่ผูกไว้กับกรอบประตูก็ดังกรุ๊งกริ๊งขึ้น เป็นสัญญาณว่าแขกคนสำคัญได้มาเยือนแล้ว

คุณชายอันเล่อในชุดเสื้อคลุมผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มปักลายเมฆมงคล ซึ่งกำลังยืนอ่านตำราการค้าเล่มหนาอยู่หลังเคาน์เตอร์ ต้องละสายตาจากตำราขึ้นมามอง

"คารวะคุณชายอันเล่อ" ซูเหยาประสานมือคารวะอย่างนอบน้อม

"แม่นางซูไม่ต้องมากพิธี" คุณชายอันเล่อยกยิ้มเล็กน้อย

"วันนี้มาซื้อวัตถุดิบไปปรุงอาหารเพิ่มเติมหรือ?" คุณชายอันเล่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"เจ้าค่ะ วันนี้ข้าต้องการซื้อถั่วเหลือง 71 ชุด เต้าหู้ 3 ชิ้น น้ำเต้าหู้ 10 ชุด และเกลือ 8 ชุดเจ้าค่ะ" ซูเหยาเอ่ยรายการสินค้าออกมาอย่างรวดเร็ว

"แล้วก็...ข้าขอหินดาวเคราะห์ 1 ชิ้นเจ้าค่ะ" นางกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงที่เบาลงอย่างเกรงใจ

"หินดาวเคราะห์มีมูลค่าสูงมากนะ หากต้องการใช้ ข้าจะจัดหาหินอื่นที่มาราคาต่ำกว่าให้" คุณชายอันเล่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพราะหินดาวเคราะห์นั้นหายากและมีราคาแพงกว่าหินอื่นในร้านหลายเท่า

"มิต้องลำบากหรอกเจ้าค่ะ ข้าต้องการใช้หินดาวเคราะห์จริง ๆ" ซูเหยายืนยัน

"ในเมื่อแม่นางซูต้องการเช่นนั้น ข้าจะจัดเตรียมให้" คุณชายอันเล่อพยักหน้า ก่อนจะเดินไปหยิบหินดาวเคราะห์ที่วางอยู่บนชั้นวางของที่สูงที่สุดด้านในสุดของร้าน

หลังจากคุณชายอันเล่อจัดการบรรจุสินค้าลงในห่อผ้าไหมสีแดงปักลายมงคล ซูเหยาก็จ่ายเงินพร้อมกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเดินออกจากร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนไปพร้อมกับสัมภาระที่อัดแน่นเต็มอ้อมแขน

"โอกาสหน้าเชิญที่ร้านได้นะ" คุณชายอันเล่อเฝ้ามองแผ่นหลังบอบบางที่ค่อย ๆ เดินลับหายไปจากสายตา ก่อนจะหันกลับมายังกองตำราสารพัดสูตรเต้าหู้เพื่อคิดค้นเต้าหู้สูตรใหม่ ๆ ต่อไป…

ซื้อสินค้า

ถั่วเหลือง 71 ชุด (51 เหรียญอู่จู/หน่วย) = 3621 เหรียญอู่จู

เต้าหู้ 3 ชิ้น (3 ตำลึงเงิน 529 เหรียญอู่จู/หน่วย) = 9 ตำลึงเงิน 1587 เหรียญอู่จู

น้ำเต้าหู้ 10 ชุด (7 ตำลึงเงิน 864 เหรีญอู่จู/หน่วย) = 70 ตำลึงเงิน 8640 เหรียญอู่จู

เกลือ 8 ชุด (1 ตำลึงทอง/หน่วย) = 8 ตำลึงทอง

หินดาวเคราะห์(ตีบวก) 1 ชิ้น (29 ตำลึงทอง/หน่วย) = 29 ตำลึงทอง

รวมทั้งหมด 37 ตำลึงทอง 79 ตำลึงเงิน 13848 เหรียญอู่จู

[NPC-04] หลิว อัน

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิวอัน)

แสงแดดอ่อนสาดลงบนร้านเต้าหู้หลังคากระเบื้องสีซีดเพราะแดดแต่ยังคงงดงามตรงริมถนนสิบลี้ เสียงกาน้ำที่กำลังตั้งบนเตาถ่านข้างในร้านเตือนให้รู้ว่ามีคนอยู่ในครัว และเมื่อหลินหยาเปิดประตูไม้เข้าไป กลิ่นถั่วบดหอมอบอวลก็ลอยฟุ้งมาแตะปลายจมูกทันที หลินหยาเข้ามาในร้านตามเคย เจ้าตัวหยุดยืนหน้าหลังกระจกใสที่มีถาดไม้เรียงรายอยู่ด้านใน และสิ่งที่สะดุดตานางทันทีคือ เต้าหู้เนื้อนุ่มสีขาวนวลเรียงอยู่ถึงเก้าชิ้นเต็มถาด "อ้าว... มีเยอะขนาดนี้เลย..." ดวงตานางเบิกนิด ๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ ออกมา "นี้มัน... เตรียมให้ข้าหรือเปล่าเนี้ยเจ้าค่ะ ท่านหลิวอัน?"

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากครัวด้านใน หลิวอันเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดมือลูบมืออย่างเรียบเฉย เขามองหลินหยาเพียงครู่หนึ่ง ริมฝีปากไม่เอ่ยตอบทันทีเหมือนเคย หากแต่แววตา... กลับมีประกายบางอย่างที่ไม่ปกติอยู่ในนั้น "เจ้าจะซื้อทุกครั้งอยู่แล้ว ยิ่งไม่ได้อยู่นาน ข้าก็แค่ทำเผื่อไว้" เขาว่าเรียบ ๆ พร้อมกับวางกล่องไม้ไผ่ไว้หน้าถาด นั่นคือภาชนะที่ใช้บรรจุเต้าหู้เวลาขายแบบพิเศษให้หลินหยาโดยเฉพาะ

"เผื่อเก้าชิ้นเลยหรือเจ้าคะ?" หลินหยาเลิกคิ้วนิด ๆ น้ำเสียงขี้เล่นแต่สายตากลับอบอุ่นอย่างน่าเอ็นดู นางเอ่ยขณะหยิบหนึ่งชิ้นขึ้นมา "ข้าไม่ได้กินเองนะ ยังแพ้เหมือนเดิมอยู่… แต่จะเอาไปทำขนมให้พวกเด็ก ๆ แล้วก็คนรู้จักอีกเล็กน้อย"

"รู้" หลิวอันตอบเสียงเบา แต่หนักแน่นเช่นเดิม ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมามองนางเต็ม ๆ “เพราะเจ้าไม่กินเอง แต่ยังอุตส่าห์มา ข้าก็เลย... ทำเผื่อคนที่เจ้าห่วงทั้งหมดนั่นแหละ” ประโยคนั้นไม่ใช่การสารภาพ ไม่ใช่คำหวาน แต่กลับทำให้หลินหยาชะงักไปนิดก่อนที่นางจะหัวเราะในลำคออย่างนุ่มนวล

"โห... เช่นนี้ข้าต้องกลับมาซื้อให้บ่อยทุกวันเป็นข้ออ้างเยี่ยมให้บ่อยขึ้นไหมเนี่ยเจ้าคะ เดี๋ยวจะเหลือเต้าหู้ทำให้คนอื่นไม่พอ"

"เจ้าจะกลับมากี่ครั้งก็ได้ ตราบใดที่ยังจำทางมาที่นี่ได้โดยไม่ลืม" เขาว่าพลางยื่นกล่องให้โดยไม่สบตา ทว่ามือของเขานั้นแนบแน่นและมั่นคง หลินหยารับกล่องไว้เงียบ ๆ นางยิ้ม ก่อนจะโค้งศีรษะเล็กน้อยให้ตามมารยาท "เช่นนั้นข้าจะไม่ลืมทางเดินกลับมาร้านท่านแน่เจ้าค่ะ" แสงแดดสีทองตกกระทบขอบผ้าโพกผมของหลินหยาเมื่อเดินออกจากร้านไปช้า ๆ รอยยิ้มของนางยังอยู่บนริมฝีปาก กลิ่นถั่วหอมยังกรุ่นอยู่ในกล่องไม้ และแม้ว่าเต้าหู้จะเป็นสิ่งที่นางกินไม่ได้… แต่มันกลับกลายเป็นของขวัญแทนความอบอุ่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่นางได้รับในเมืองนี้ โดยเฉพาะ…จากชายผู้พูดน้อยแต่ไม่เคยละเลยหรือทำร้ายใจของนางเลยแม้สักครั้งเดียว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาซื้อเต้าหู้แล้วจ้าาาา รูทีนเดิม

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 6 ตำลึงเงิน 279 เหรียญอู่จู

จำนวน 9 ชิ้น รวม 54 ตำลึงเงิน 2511 เหรียญอู่จู

รวมโอน 54 ตำลึงเงิน 2511 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

LinYa ดี

วันที่ 21 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิวอัน)

แสงแดดยังสาดอ่อนลงบนแผ่นกระเบื้องสีดินเผาริมถนนสิบลี้ในยามเว่ย ฝั่งตะวันออกร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนที่เงียบสงบมีควันไอละมุนจากหม้อน้ำเดือดระเหยอยู่ตรงมุมเคาน์เตอร์ไม้เก่า ราวกับเป็นสถานที่ที่เวลาเดินช้ากว่าทุกแห่งในฉางอัน หลินหยาเดินเข้าร้านตามเคยทุกฝีก้าวสะท้อนความคุ้นเคยที่เหมือนกับคนเดินทางกลับบ้าน เธอส่งยิ้มบางให้กับชายที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ก่อนจะทักทายอย่างร่าเริงตามนิสัย "ท่านหลิวอัน~ สวัสดีเจ้าค่ะ ข้ามาอีกแล้วนะวันนี้อยากจะได้สัก 3-4 ชิ้น" เสียงทักนั้นแม้เบา แต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนปนขี้เล่นตามแบบฉบับของหญิงสาว นางขยับยืดหลังเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วแผ่ว ๆ "อา… ปวดตัวนิดหน่อย..."

“เป็นอะไร” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น หลิวอันนขมวดคิ้วถามด้วยแววตาเรียบนิ่งแต่สังเกตได้ว่าแฝงความห่วงใย หลินหยาก็ยกมือลูบไหล่แล้วทำหน้าเบ้ใส่ด้วยท่าทางประหนึ่งแมวโดนเหยียบหาง "เมื่อกี้โดนคนชนมาแล้วข้าก็ไปชนกับอีกคนค่ะ… เหมือนดอกไม้ปลิวลมไม่มีใครเห็นอยู่ดีดีก็…โครม เจ็บเลย" นางยกมือท่าทางประกอบเล็กน้อย สีหน้าทั้งน้อยใจทั้งงอแง "สงสัยข้าจะตัวเล็กไป คนเลยไม่เห็น…" ว่าจบก็แค่นหัวเราะแล้วลูบหัวตัวเองเบา ๆ

หลิวอันมองเธอเงียบ ๆ ดวงตาเฉยเย็นดังเดิมแต่ในสายตานั้นเหมือนมีบางอย่างไหววูบอยู่ เขาไม่ได้พูดอะไรในทันที หากแต่หยิบถุงผ้าใบเล็กหนึ่งใบแล้วยื่นให้เธอ เป็นถุงใส่เต้าหู้สามชิ้นที่ห่อมาอย่างดี เย็นฉ่ำเล็กน้อยจากการเก็บในกระบะไม้เย็นด้านหลัง "สามชิ้นพอใช่หรือไม่"

"อื้อ~ พอเลยเจ้าค่ะ ข้าจะเอาไปทำของหวานน่ะเจ้าค่ะ" จากนั้นหลินหยาเดินสายตาไล่ผ่านของบนชั้นข้างเคาน์เตอร์ ก่อนจะสะดุดตากับ กล่องเล็กทำจากงาช้างชั้นดี ที่ตั้งวางอยู่มุมบนสุด ลวดลายบรรจงสลักเป็นลายเมฆมงคลอย่างวิจิตรแฝงกลิ่นอายโบราณ "เอ๊ะ กล่องนี้... ท่านขายหรือเปล่าเจ้าคะ?"

"ของจากทางใต้ พึ่งได้มา" หลิวอันตอบเรียบ ๆ พลางยื่นกล่องนั้นให้เธอโดยไม่รีรอ หลินหยาเปิดฝาออกเล็กน้อยก่อนจะร้องเบา ๆ ด้วยดวงตาวาววับ "งาชั้นดีเลยนี่นา… แบบนี้เอาไว้ใส่อาหารหรือใส่ยาก็ได้ใช่ไหม? งั้นข้าขอซื้อล่ะกันเจ้าค่ะ!" นางยิ้มอย่างสดใสก่อนจะควักถุงเงินขึ้นมานับเงินด้วยความคล่องแคล่ว ท่าทางดีใจเหมือนคนเจอของที่ใช่พอดี "วันนี้ก็ยังโชคดีแม้โดนชนก็ยังเจอของถูกใจเต้าหู้ก็ได้ กล่องก็งาม ท่านหลิวอันนี่ทำนายโชคข้าล่วงหน้าหรือเปล่าเนี่ย?"

หลิวอันไม่ตอบคำถามนั้นทันที เพียงแค่ส่งกล่องงางามพร้อมถุงเต้าหู้มาให้โดยที่มือเขาเฉียดโดนปลายนิ้วเธอเพียงนิดเดียว ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า "เจ้าอย่าปล่อยให้ตัวเองเจ็บอีก"

หลินหยาชะงักเล็กน้อย ยิ้มจาง ๆ ขึ้นด้วยหัวใจที่สะเทือนแผ่ว นางพยักหน้าช้า ๆ แล้วกล่าวตอบอย่างนุ่มนวลว่า "ข้าจะระวังนะเจ้าคะ… เพื่อที่จะได้มาซื้อเต้าหู้กับของแปลก ๆ ที่ร้านท่านได้อีกเรื่อย ๆ ยังไงล่ะ" เสียงลมภายนอกพัดเอาใบไม้ปลิวผ่านหน้าร้านพอดี เป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวก้าวออกไปพร้อมกับรอยยิ้มบาง… และเต้าหู้สามชิ้นกับกล่องงาชั้นดีในมือ ราวกับชีวิตประจำวันธรรมดา แต่แฝงด้วยสายใยบางเบาที่ไม่อาจเห็นด้วยตาเปล่า แต่กลับรู้สึกอุ่นในใจได้อย่างประหลาด

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหาลุงเต้าหู้ วะฮ่ะ ๆ

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 6 ตำลึงเงิน 279 เหรียญอู่จู

จำนวน 3 ชิ้น รวม 18  ตำลึงเงิน 837 เหรียญอู่จู

ซื้อ งา ราคา 51 เหรียญอู่จู

จำนวน 50 ชิ้น รวม 2550 เหรียญอู่จู

รวมโอน 18 ตำลึงเงิน 3387 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

LinYa ดี

วันที่ 22 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านอันเล่อจ้วน (พบ หรงเล่อ หลิวอัน)

แดดยังทอดยาวพาดถนนสิบลี้ฝั่งตะวันออกของยามเว่ย กลิ่นเต้าหู้อุ่น ๆ ลอยคลุ้งมาแต่ไกลบอกให้รู้ว่าร้านอันเล่อจ้วนยังคงเปิดอยู่เช่นทุกวัน หลินหยาเดินมาถึงหน้าร้านพร้อมกับความคาดหวังว่าจะได้เต้าหู้สดใหม่กลับไปต้มแกงร้อน ๆ หรือแช่เย็นไว้ทำของหวานตามที่ตั้งใจไว้แต่เช้า ทว่าทันทีที่ก้าวพ้นธรณีประตูสายตากลับต้องตกตะลึง…บนชั้นวางมีเต้าหู้เหลืออยู่เพียง… สองชิ้นถ้วน "หาาา…! แค่สองชิ้นเองเหรอ!" เสียงอุทานเบา ๆ พร้อมใบหน้าเบ้ด้วยความเสียดายเต็มแรงถูกปล่อยออกจากปากของหญิงสาวที่ยังคงยืนกะพริบตาปริบ ๆ อยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ไม้ หลินหยาหันไปมองเจ้าของร้านด้วยสายตาอ้อน ๆ ราวกับขอความเมตตาจากสวรรค์

แต่หลิวอัน… ยังคงยืนหลังตรง มือไขว้เบื้องหลัง ใบหน้านิ่งเรียบเย็นชาดังเคย "เหลือแค่นั้น" คำพูดแสนประหยัดของท่านหวยหนานหวางผู้ไม่แม้แต่จะขยับคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของหลินหยา ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่คือเรื่องธรรมชาติของชีวิตที่ต้องเรียนรู้การยอมรับ

หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ หันไปมองเต้าหู้ทั้งสองชิ้นราวกับเป็นของรักที่ใกล้ถูกพราก เธอหยิบมันขึ้นมาใส่ถุงผ้าของตัวเองแล้วพึมพำเหมือนพูดกับเต้าหู้ "สองชิ้นก็สองชิ้น… เอากลับไปทำขนมก็ได้ เดี๋ยวไว้มาใหม่พรุ่งนี้… ฮืออ ข้ามาช้าแค่นิดเดียวเองนะ" แต่ก่อนที่นางจะได้หันหลังเดินจากไป เสียงฝีเท้าเบา ๆ และกลิ่นหอมจาง ๆ ของบุปผาในฤดูร้อนก็เข้ามาแทนที่

"หลินหยาหยาาาาา~♥" อ้อมแขนอุ่น ๆ โอบเข้าจากด้านหลัง ร่างเล็กผอมเพรียวของหญิงสาวในชุดเรียบหรูทว่าประณีตประหนึ่งดอกไม้แห่งวังหลวงกอดเธอไว้แน่น หัวของนางวางลงบนบ่าของหลินหยาพลางหัวเราะคิก "ข้ามาดักรอเจ้าที่นี่แหละ~ คิดถึงจนทนไม่ไหวแล้ว!"

หลินหยาเบิกตากว้างหันไปมองอย่างตกใจ "หรงเล่อ! เจ้าทำอะไรของเจ้า! อย่ากอดกันในร้านเต้าหู้แบบนี้สิ เดี๋ยวท่านพ่อเจ้าจะว่าเอา"

"เขาไม่ว่าเราหรอกน่า ท่านพ่อใจดีจะตายไป ใช่ไหมเจ้าคะท่านพ่อ~?" หรงเล่อแกล้งเอียงคอหันไปถามหลิวอันที่ยืนเงียบ ๆ อยู่หลังเคาน์เตอร์ หลิวอันไม่ได้ตอบ เพียงพยักหน้าหนึ่งทีอย่างเชื่องช้าราวกับไม่ได้ยินคำถามหรือไม่ได้ใส่ใจจะตอบจริง ๆ "เห็นไหมล่ะ" หรงเล่อหัวเราะสดใสราวกับไม่มีอะไรผิดปกติ ก่อนจะโน้มตัวมามองถุงในมือหลินหยา "อ้าว เต้าหู้มีแค่นี้เองเหรอ"

"อื้ม เหลืออยู่แค่สองชิ้นเอง" หลินหยายิ้มจาง ๆ อย่างเหนื่อยใจ "ข้าคงต้องแบ่งกับขนมอย่างละครึ่งแล้วล่ะ..." หรงเล่อทำหน้าย่นนิด ๆ เหมือนไม่พอใจแทน "โธ่ เจ้ามาช้าไปนิดเดียวเองสินะ เจ้าอยากได้ขนาดนั้นเลยหรือข้าจะแย่งคนซื้อคนสุดท้ายให้ก็ได้นะ เดี๋ยวขอท่านพ่อ…"

"หรงเล่อ! ห้ามใช้เส้นแบบนั้นนะ!" เสียงของหลินหยาเบาแต่จริงจัง หญิงสาวหยิบถุงเต้าหู้ขึ้นชูอย่างภาคภูมิ "แค่สองชิ้นก็พอแล้ว ข้าไม่อยากให้ใครมาว่าเจ้าหรือท่านหลิวอันว่าข้าหน้าไม่อายเอาเปรียบคนอื่นหรอกนะ"

ได้ยินเช่นนั้นหรงเล่อกลับยิ้มกว้างยิ่งขึ้นจนแววตาวาวเป็นประกาย "หยาหยาเจ้านี่มัน… คนดีจนบางทีก็น่ากอดให้แน่นกว่านี้อีก!" ก่อนที่หลินหยาจะทันได้ขยับหนี อ้อมแขนของธิดาหวางก็รัดแน่นขึ้นอีกจนหญิงสาวหลุดหัวเราะทั้งงอทั้งเขิน

"พอเลย! เดี๋ยวข้าก็เผลอทำเต้าหู้หกหมดนี่หรอก!"

หลิวอันมองสองสาวอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ขยับหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ออกมาวางไว้บนโต๊ะ เคาะปลายนิ้วเบา ๆ แล้วกล่าวเสียงเรียบ "ยังมีเต้าหู้เก็บไว้ด้านหลัง… หนึ่งชิ้นแต่ไม่สมบูรณ์" หลินหยาและหรงเล่อหันขวับมามองพร้อมกัน "เอ๊ะ จริงเหรอเจ้าคะ!?" หรงเล่อตาโต "ท่านพ่อ~ งั้นให้หลินหยานะ~ นะ ๆ" หลิวอันพยักหน้าเบา ๆ ราวกับยอมแพ้ต่อบุตรสาวผู้ไร้เดียงสา

หลินหยามองภาพพ่อลูกเบื้องหน้าก่อนจะยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างอ่อนโยน แล้วรับเต้าหู้เพิ่มอีกชิ้นมากอดไว้กับถุงผ้าแนบอกเบา ๆ "ขอบคุณเจ้าค่ะ... ข้าจะทำของอร่อยแล้วแบ่งให้กินแน่ ๆ เจ้าคอยดูนะ หรงเล่อ"

"ข้าจะรอนะ!" หรงเล่อยิ้มแฉ่งแล้วก็… กอดอีก หลิวอันถอนหายใจเงียบ ๆ กับภาพนั้นแล้วเดินกลับเข้าไปหลังร้าน ราวกับยอมรับว่าในร้านเต้าหู้แห่งนี้คงไม่มีความเงียบสงบเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว... แต่บางที… แบบนี้ก็ดีอยู่เหมือนกัน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เรามาจีบลูกสาวลุงและมาเกย์กับลูกสาวลุง

และแอดยังไม่ส่งของเมื่อวานให้ด้วย (แบมือทวง)

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 6 ตำลึงเงิน 279 เหรียญอู่จู

จำนวน 2 ชิ้น รวม 12  ตำลึงเงิน 558 เหรียญอู่จู

รวมโอน 12  ตำลึงเงิน 558 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

พูดคุยกับ [NPC ตัวประกอบ หลิว หรงเล่อ]

LinYa ดี

วันที่ 23 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิวอัน)

แดดบ่ายทอดทาบพื้นกระเบื้องหน้าร้านอันเล่อจ้วน ตำแหน่งแสงเงาบนถนนสิบลี้คล้ายกับวันก่อนหน้าหลายครั้งที่หลินหยาผ่านมาที่นี่ แต่วันนี้กลับมีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิม สีหน้าของหญิงสาวที่ซีดเซียวและมุมปากเจื่อนลงเล็กน้อย แม้พยายามฝืนยิ้ม แต่ดวงตาหวานนุ่มของนางกลับปราศจากประกายซุกซนเช่นเคย มือเรียวยังมั่นคงพอจะหยิบเต้าหู้จากแผงไม้มาหนึ่งก้อน สองก้อน… สาม สี่ ห้า... เป็นตัวเลขประจำที่เธอมักจะซื้อ แต่วันนี้กลับไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีรอยยิ้มแกล้ง หรือคำทักทายสดใสอย่างเคย

เมื่อมาถึงเคาน์เตอร์ไม้สลักลาย เงาของคนขายร่างสูงก็ทอดทาบเงียบ ๆ เหมือนเสาไม้เส้นตรง หลิวอันละสายตาจากสมุดจดราคายกขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า เขาสังเกตได้ทันทีจากสีหน้าว่าเธอไม่อยู่ในสภาพดี “ตัวเจ้าดูซีด” เสียงทุ้มเย็นเอ่ยเรียบ ๆ โดยไม่มีคำถามว่าทำไม ไม่มีความเร่งเร้า เพียงเป็นคำบอกเล่าที่แฝงด้วยการสังเกตซึ่งแม่นยำเกินกว่าจะหลีกเลี่ยง

หลินหยาฝืนยิ้มนิด ๆ แล้วตอบเสียงเบา ราวกับพูดกับลม “เป็น...วันแรกของเดือนเจ้าค่ะ... แบบที่ข้าต้องทนมันทุกเดือนนั่นแหละ...” น้ำเสียงเธอไม่ได้อ่อนแรงเท่าไรนัก แต่แววหงุดหงิดเล็ก ๆ ปนอยู่ในปลายเสียง ความไม่สบายตัวแบบที่ต่อให้ไม่เจ็บมากนักก็ทำให้รู้สึกเหมือนมีอะไรฝังอยู่ในอารมณ์ตลอดเวลา “มันไม่ได้ปวดมากหรอกเจ้าค่ะ” เธอพูดพลางก้มหน้านิด ๆ “แค่…ไม่สบายตัว หงุดหงิด ขัดใจทุกอย่างไปหมด…”

หลิวอันเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาเรียบนิ่งแต่ลึกซึ้งคู่นั้นจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะขยับชั้นไม้ด้านล่างแล้วหยิบห่อผ้าสีขาวออกมา เขาค่อย ๆ คลี่มันออก เผยให้เห็นถุงผ้าข้าวบาร์เลย์ร้อนเล็ก ๆ ที่ยังอุ่นจากเตาถ่านด้านใน "วางตรงหน้าท้อง จะช่วยได้เล็กน้อย" เขาวางมันลงข้างถุงเต้าหู้ หันหน้ากลับไปโดยไม่พูดอะไรอีก

หลินหยาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววแปลกใจ เธอมองถุงอุ่นนั้นสลับกับใบหน้าของชายตรงหน้า "ท่าน..." แต่คำพูดก็ขาดไปครู่หนึ่งเพราะอีกฝ่ายไม่ได้มองเธอแล้ว ราวกับไม่ต้องการให้รู้ว่าเขาจำได้ว่าเดือนนี้เป็นเดือนอะไร วันไหนเธอมักจะมาเงียบ ๆ และแววตาเธอจะเปลี่ยนไปในช่วงเวลาแบบนี้เสมอ

หลินหยายิ้มจาง ๆ ดวงหน้าซีดยังคงฝืนความอ่อนล้า แต่คราวนี้เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นกว่าก่อนหน้านี้มาก ราวกับได้รับอะไรบางอย่างที่ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดก็เข้าใจ "ข้าจะเอาไปอังไว้ก่อนนะเจ้าคะ"

หลิวอันพยักหน้าเบา ๆ โดยไม่ตอบกลับ หลินหยาเลยถือถุงเต้าหู้พร้อมกับถุงอุ่นแนบไว้กับหน้าท้องก่อนจะหันหลังเดินจากไป สีหน้าของเธอยังซีดแต่ก็ดูจะสงบขึ้นอีกนิด และเมื่อเธอเดินลับสายตาไป เสียงจากด้านในร้านก็ดังขึ้นเบา ๆ จากคนงานหลังร้านที่เพิ่งเดินออกมาถือถาดเต้าหู้ใหม่พอดี "เถ้าแก่ขอรับข้าเตรียมเต้าหู้เพิ่มแล้วขอรับ วางไว้ตรงนี้เลยไหม?" หลิวอันกวาดตามองถาดนั้นแวบเดียว ก่อนจะหันกลับไปมองทางที่หญิงสาวเพิ่งเดินจากไป และพูดเพียงคำเดียว

“ไม่ต้องแล้ว” ไม่มีใครรู้ว่าเขาหมายถึงเต้าหู้... หรือว่าความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่คิดจะปล่อยให้เติบโตไปมากกว่านี้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เราก็รักเขานะ ฮรุก ๆ ทำไมอบอุ่นงี้

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 6 ตำลึงเงิน 279 เหรียญอู่จู

จำนวน 5 ชิ้น รวม 30  ตำลึงเงิน 1395 เหรียญอู่จู

รวมโอน 30  ตำลึงเงิน 1395 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน