ตำหนักเซวียนเต๋อ | ที่พำนักไท่โฮ่ว

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สี่ ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ปลายยามอิ๋น (04.50น.)

     กลายเป็นกิจวัตรเสียแล้วที่เว่ยเจียเหลียนฮวาจะต้องถูกปลุกขึ้นมาตั้งแต่ดวงดารายังไปลาลับฟ้าไปไหนเพื่อมาอาบน้ำขัดผิวกายแต่งกายให้พร้อมสำหรับการเข้าถวายพระพรองค์ไท่โฮ่วตั้งแต่เช้าตรู่…ต้องเอ่ยว่ายังไม่ไก่โฮ่มากกว่า ใช้เวลาเตรียมตัวไม่นานเท่าใดนักราว ๆ เกินหนึ่งก้านธูปไปสักประมาณหนึ่งเค่อนางก็เตรียมตัวเรียบร้อยและเดินมาจนถึงตำหนักเซวียนเต๋อ

   “พระสนมเสียนอี๋เสด็จ”

   เสียงของนางกำนัลเอ่ยขึ้นเพื่อเรียนแจ้งในสตรีหนึ่งเดียวในตำหนักเซวียนเต๋อผูัมาถวายพระพรเช่นเดียวกับนางได้รู้ตัวถึงการมาของนางผู้เป็นทั้งสหายและน้องสาวทางใจ ในจังหวะที่นางกำลังจะเดินไปหาเพื่อเอ่ยสนทนาสักหน่อยก่อนที่องค์ไท่โฮ่วจะมาก็พบว่าดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว

   “ถวายพระพรองค์หวงโฮ่ว ขอทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี”

   สนมทั้งสองยอบกายก่อนจะแลเห็นองค์หวงตี้ที่ก้าวเดินเข้ามาเพื่อถวายพระพรองค์ไท่โฮ่วผู้เป็นพระราชมารดาจึงยอบกายถวายพระพรเช่นเดียวกัน

   “ถวายพระพรหวงตี้ ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้มักจะไม่รั้งรอให้ผู้อื่นไปก่อนอยู่เสมอและเจี่ยเจียที่รู้จักนานมาแสนนานย่อมทราบกันดีว่านางนั้นมิใช่คนเอ่ยปากก่อนผู้ใด การยื่นถวายขนมนี้จึงเป็นกาลของลู่เจี๋ยอวี้ที่ยื่นถวายก่อนส่วนนางเพียงนั่งฟังบทสนทนาต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ ด้วยความนิ่งสงบ

   เซียวจื่อไท่โฮ่วแลพอพระทัยเช่นนี้นางก็ไม่ต้องพยายามกระไรให้มากความ

   ด้วยนางที่ก่อนหน้านี้เปล่าเปลี่ยวยิ่งกว่าสิ่งใด เวียนมาถวายพระพรอยู่เพียงผู้เดียวในโถงตำหนักโอ่อ่า ไหนเลยนางจะขยันหาหัวข้อสนทนามาเชิญชวนไท่โฮ่วพูดคุยไม่หน่าย

   คิดไปก็แลเห็นปริศนาคำทาย คิดไปก็แลเห็นปรัชญาบัณฑิต ทั้งยังมีมุขตลกหน้าตาย หากไม่มีลู่ไป๋หรั่นที่อยู่กับเซียวจื่อไท่โฮ่วมานานจากการถูกกักบริเวณในตำหนักเซวียนเต๋อเห็นทีนางต้องชวนไท่โฮ่วเอนกายเอกขเนกอ่านม้วนตำราเข้าสักวัน เมื่อการถวายของของลู่เจี๋ยอวี้เสร็จสิ้นก็ถึงคราวของนางที่กระทำบ้าง เว่ยเจียเสียนอี๋ก้าวเดินออกไปพร้อมกับถาดขนมบัวหิมะพร้อมจอกชาไป๋หาวอิ๋นเจินที่นางเพิ่งจะไปเจอคลังแสงหมาด ๆ

   “ทูลองค์ไท่โฮ่ว หม่อมฉันทำขนมบัวหิมะกับชาขาวให้พระองค์ได้เริ่มต้นวันอย่างสดชื่นเพคะ”

   “ดียิ่งนักที่คราวนี้มีคนใส่ใจอ้ายเจียเพิ่มมากขึ้น ไยเจ้าไม่ปันให้หวงตี้บ้างเล่า”

   “เสด็จแม่เสวยเลยเถิด ได้แลเห็นเสด็จแม่อารมณ์ดีลูกก็พอใจแล้ว”

   ก็คือการปฏิเสธกลาย ๆ ?

   สุดท้ายก็เป็นไท่โฮ่วที่รับไปแล้วเรียกถงกู่กูไปจัดใส่ปิ่นโตปันให้องค์หวงตี้พกไปเสวยยามท้องไส้หิวกิ่วก่อนออกว่าราชการสักชิ้นสองชิ้น การถวายพระพรนี้ผ่านไปอย่างเรียบง่าย และตลอดวันที่สี่ของนางก็เช่นกัน

หากโรลเพลย์ไม่สคริปจะได้ความโปรดปรานไท่โฮ๋ว+10 / ค่าบารมี+15 คูณ 2 !!!

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

[NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + (+5) ชาอะไรก็ได้ หรือ ชาเกรดทอง (+10)

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่เจ็ด ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
กลางยามอิ๋น (04.30 น.)

     ต่อให้เมื่อคืนนางจะกลับเสียดึกดื่นทั้งยังนึกบางสิ่งออกจนต้องนั่งจดบันทึกทบทวนเสียนานจนไม่ได้นอนพักผ่อนให้เร็วขึ้น นางที่หลับไหลไม่ถึงสองชั่วยามจำต้องลุกขึ้นตั้งแต่ต้นยามอิ๋นเพื่ออาบน้ำแต่งกายผลัดอาภรณ์ให้เรียบร้อยและเดินทางจากตำหนักเถียนเซี่ยมายังตำหนักเซวียนเต๋ออันเป็นกิจวัตรที่ไม่อาจผัดวันประกันพรุ่งได้เมื่อนางเริ่มขึ้นมาเป็นเจี๋ยอวี้ ยิ่งเป็นเสียนอี๋ยิ่งต้องไปเพราะอย่างน้อยได้สนทนากับเจี่ยเจียผู้เป็นสหายสนิทสักเล็กน้อยยามเช้า ถือว่าได้ปฏิสัมพันธ์แล้ว

   “ถวายพระระไท่โฮ่ว ขอทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี”

   “คำนับอ้ายเจียแล้วก็ลุกขึ้นเสีย อย่าได้มากพิธี” สุรเสียงของสตรีผู้มีอายุเอ่ยกับพระสนมทั้งสองที่เดินทางมาถวายพระพรแด่พระนาง “ได้ยินว่าเจ้าแอบไปจัดงานวันเกิดของอ้ายเจียงั้นรึ พระสนมเสียนอี๋”

   “แอบเตรียมอันใดเพคะ หม่อมฉันเพียงได้รับราชโองการจัดงาน ทั้งยังต้องการทำให้พระองค์ประหลาดใจด้วย ย่อมต้องกุมเก็บความลับของรายละเอียดเสียหน่อย”

   “เจ้าเอ่ยเช่นนี้แล้วอ้ายเจียจะตั้งตารอชมเชียว”

   ผู้สูงศักดิ์ทรงพระสรวลออกมาอย่างพอใจในคำตอบ นานแล้วที่ผู้จัดงานให้พระองค์เป็นหวางเย่ ไม่ก็ หวงตี้ นี่เป็นครั้งแรกที่สตรีผู้เป็นสนมของโอรสแห่งพระนางจะได้จัดตามที่สมควร

   สตรีย่อมเข้าใจสตรี เช่นนั้นแล้วไหนเลยที่พระนางจะไม่ตั้งความหวังไว้เสียสูงฉิบ

   “องค์หวงตี้เสด็จ”

   “ถวายพระพรองค์หวงตี้ ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

   สิ้นเสียงของจางกงกงเอ่ยบอกการมาถึงของโอรสสวรรค์ สตรีทั้งโถงตำหนักเถียนเซี่ยลุกขึ้นถวายพระพรโดยพลันยกเว้นองค์ไท่โฮ่ที่กวักมือให้หวงตี้มานั่งบนตั่งนั่งข้างกาย

   “ฝ่าบาทมาหาอ้ายเจียไม่หน่าย ไม่เอาเวลาไปบรรทมพักสายพระเนตรหน่อยหรือ”

   “ทูลเสด็จแม่ ลูกสบายดี หากมิได้มาเยี่ยมยามเช้าเกรงว่าพระองค์จะเหงาเอา”

   “เหงาอันใด ไหนจะลู่เจี๋ยอวี้ ไหนจะเว่ยเจียเสียนอี๋ อ้ายเจียมีคนมาหาทุกเช้าเช่นนี้ไหนเลยจะเหงา”

   การถวายพระพรยามเช้านี้ก็เป็นไปอย่างเช่นทุกที เอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบ เหลียนฮวาเองก็เอ่ยบอกให้นางกำนัลคอยเตรียมขนมถวายยามเช้าไว้แล้วจึงเดินไปถวายขนมไหมฟ้าคู่กับชาไป๋หาวอิ๋นเจินเพื่อให้องค์ไท่โฮ่วได้เพลิดเพลินทั้งการสนทนาและขนมหวานรสเลิศ ใช้เวลาราว ๆ เกือบครึ่งชั่วยามเช่นเดิมก่อนที่ผู้คนในตำหนักนี้ทั้งหมดจะออกจากตำหนักเพื่อไปทำธุระของตนเองหลังเสร็จสิ้นการถวายพระพร ในระหว่างที่เดินออกมานี้เองเว่ยเจียเหลียนฮวาเร่งฝีเท้าก้าวไปขอเข้าเฝ้าองค์หวงตี้ทันทีที่องค์ไท่โฮ่วหายไปจากลานสายตา

   “ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันต้องการปรึกษาฝ่าบาทเรื่องงานฉลองพระชนมพรรษาขององค์ไท่โฮ่ว”

   “ปรึกษา ?”

   “เพคะ หม่อมฉันหากนับดูแล้วเป็นเพียงสตรีที่อยู่ร่วมกับพระนางเพียงเดือนเดียว ไหนเลยจะรู้ใจพระนาง ในความคิดของหม่อมฉันสู้ถามผู้รู้คงจะดีกว่า ไปถามถงกู่กูก็เกรงความลับจะเปิดเผย เช่นนั้นแล้วมิสู้ถามโอรสในองค์ไท่โฮ่วดีกว่าหรือ หม่อมฉันจึงขอบังอาจขอเวลาจากฝ่าบาทสักครู่เพคะ”

   “ได้ ไปเว่ยหยาง”

   สิ้นวจีทรงอำนาจ นางก็เดินตามแผ่นหลังกว้างในอาภรณ์มังกรทองเดินไปยังตำหนักเว่ยหยางทันที

หากโรลเพลย์ไม่สคริปจะได้ความโปรดปรานไท่โฮ๋ว+10 / ค่าบารมี+15 คูณ 2 ด้วยเพคะะะะะ

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้
หัวใจของเธอ จงปลดล็อก !!!

[NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง +  ชาเกรดทอง (+10)

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สิบเอ็ด ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
กลางยามอิ๋น (04.00 น.)

     ผ่านพ้นค่ำคืนแสนสำคัญมาเรียบร้อยแล้ว เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เป็นสตรีที่ได้รับความชื่นชมมากมายจากการจัดงานอย่างยิ่งใหญ่ นางต้องนั่งฟังผู้คนพูดหลายครั้งหลายคราเชียวจนหูจะแฉะ เรียกได้ว่าการเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองในวันพระราชสมภพขององค์ไท่โฮ่วทำเอาสตรีพลังงานต่ำเตี้ยอย่างนางถึงกับง่วงงุนแทบหัวปักเตียงทันทีที่กลับตำหนัก ถ้าไม่ติดว่าจ้าวหนิงเฟยถูลู่ถูกังให้มาถอดปิ่นคลายอาถรณ์อาบน้ำใหม่ก่อนนอน นางคงไม่พ้นนอนทั้งอาภรณ์งามที่สุดที่นางเคยแต่งกายในวังหลังนี่แหละ

   ต้องเรียกว่า เป็นตุ๊กตาอย่างแท้จริง ขนาดโดนน้ำยังจะหลับตาอยู่อย่างนั้นจนจ้าวหนิงเฟยไม่อาจปล่อยได้สักขั้นตอน

   ในเช้าตรู่เกินกว่าที่ดวงอาทิตย์จะส่องแสงทายทัก เว่ยเจียเหลียนฮวากลับตื่นขึ้นมาโดยไม่อาจหักห้ามได้ เวลาของร่างกายและความเคยชินช่างน่ากลัวเกินกว่าที่นางคิดเสียแล้ว คนตัวเล็กหยัดกายขึ้นนั่ง บิดซ้ายขวาขี้เกียจอยู่นานสองนานกว่าจะเขย่าระฆังน้อย ๆ เป็นสัญญาณบอกถึงนางกำนัลนอกห้องว่านางตื่นแล้ว

   “เจ้า เอาจดหมายไปส่งให้เสี่ยวเอ้อร์สตรีที่ยืนต้อนรับว่าฝากส่งให้คุณชายหมั่นโถวปริศนา”

   เว่ยเจียเหลียนฮวายังคงจำได้ไม่ลืมว่านางมีสัญญาสำคัญอย่างการต้องเร่งไปช่วยเหลือสตรีผู้เป็นเจ้าของตัวอักษรฮั่นย่อเส้นที่นางจดจำได้อย่างน่าประหลาดยังสถานที่ที่แตกต่างจากต้าฮั่นโดยเช่นเดิม นางจึงเร่งหยิบพู่กันเขียนจดหมายให้เรียนร้อย บ่งบอกว่านางจะไปที่บึงสุ่ยปี้ในช่วงกลางยามซื่อ (10.00 น.) ให้ไปที่บึงได้เลย ปิดผนักจดหมายด้วยการม้วนผูกเชือกให้ดี ยื่นให้นางกำนัลสักคนที่ไม่จำเป็นต้องอยู่ช่วยเหลือนางมากขนาดนั้นก็ได้ก่อนจะเดินไปให้นางกำนัลช่วยเหลือล้างหน้าผัดอาภรณ์ต่อไป

  จบที่สุดท้ายนางก็จัดการตัวเองให้เสร็จสรรพมายืนตรงหน้าตำหนักเซวียนเต๋อเช่นเดิม

   “ถวายพระพรไท่โฮ่ว ขอทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี”

   “ตายแล้วเสียนอี๋ อ้ายเจียบอกแล้วอย่างไรเล่าว่าเช้านี้ไม่ต้องมาก็ได้ เจ้าไม่เหนื่อยรึ ?”

   ครั้นได้ยินเช่นนี้ดวงหน้าของสตรีผูัได้รับการยกเว้นที่กำลังก้มหน้าลงอยู่เพราะยังคงการยอบกายไว้พลันงุนงงว่านางได้ยินตอนไหนกัน แล้วภาพในงานเลี้ยงท้ายงานที่องค์ไท่โฮ่วเรียกไปพบอีกคราก่อนแยกย้ายก็ฉายชัด สงสัยนางคงเหนื่อยเกินไปจนลืมไปแม้กระทั่งสิ่งที่นางควรจะจำได้เพื่อให้ตนเองไม่ต้องมาตาตื่นแบกสังขารยอบกายเช่นนี้แท้ ๆ

   จะบอกว่าลืมก็ไม่ได้ บ้าจริง

   “ทูลไท่โฮ่ว แม้หม่อมฉันจะเหนื่อยเพียงใด ทว่าการมาถวายพระพรเพื่อพบปะพระองค์ล้วนเป็นหน้าที่ของพระสนมทุกคนเพคะ ไหนเลยจะมีสิทธิพิเศษใด ๆ ให้นอนสบายในตำหนัก อีกทั้งที่หม่อมฉันมายืนตรงนี้เป้นการแสดงถึงเจตจาที่หม่อมฉันตั้งใจมาด้วยตนเองเพคะ”

   …มีตกรางวัลสตรีเสแสร้งยอดเยี่ยมหรือไม่กัน ?

   แล้วการถวายพระพรในครานี้ก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความต้องการให้เว่ยเจียเหลียนฮวากลับไปพักผ่อนที่จวนเสีย ซึ่งเป็นเรื่องที่นางขอบพระทัยอย่างสุดซึ้งเพราะว่ากลางยามซื่อนางต้องไปข้างนอก การใช้ข้ออ้างเอ่ยว่านางต้องการการพักผ่อน อ ย่ า ง ม า ก คงทำให้ผู้คนไม่ตามหานางไปสักพัก

   อย่างน้อยก็วันนี้ทั้งวัน…

หากโรลเพลย์ไม่สคริปจะได้ความโปรดปรานไท่โฮ๋ว+10 / ค่าบารมี+15 คูณ 2 ครับ


@Admin

Longyue ดี

.ไท่โฮ่วจะลงอาญาผมไหม @Admin 

CHAPTER 18
วันที่สามเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
วันอังคาร ช่วงใกล้ค่ำ

“ หลินกูกู่เป็นชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ เมืองหวู่เว่ย เข้าวังในตอนที่เมืองถูกแถบทุ่งหญ้ารุกราน— ในช่วงปีนั้นนายท่านผู้เฒ่าผู้ล่วงลับช่วยเหลือเด็กกำพร้าไว้หลายคน ยุคข้าวยากอาหารขาดแคลนแม้แต่ทหารยังต้องกินโคลนและรากไม้ประทังชีวิต กลัวว่าพวกเขาจะอดตายจึงส่งเด็กกำพร้าที่ไร้ทางไปให้มารับใช้ในวัง หลินกูกู่คือหนึ่งในจำนวนนั้นเจ้าค่ะ ”

นายผู้เฒ่าผู้ล่วงลับในสกุลตวนมู่มีกันหลายคน เรื่องนี้คงจะเกิดในช่วงรอยต่อการเปลี่ยนผ่านอำนาจของเซี่ยงหนิงต้าเจียงจวินและเว่ยกวงต้าเจียงจวิน (รุ่นปู่หลงเยวี่ย) กระมัง

หลงเยวี่ยในอาภรณ์สีเย็นตาปักลวดลายประดับเพียงเล็กน้อยเรียบง่ายกำลังเดินไปที่ตำหนักเซวียนเต๋อ หญิงสาวพยักหน้า… บิดาและท่านปู่ของนางล้วนแต่เป็นวิญญูชนอย่างแท้จริง

และเป็นเพราะบรรพบุรุษถึงมีนางในยามนี้

“--ดี ดูแลนางให้ดี”

.

.

. 

เมื่อมาถึงตำหนักเซวียนเต๋อรอยยิ้มของหลงเยวี่ยก็แลดูอบอุ่นเป็นมิตร ไท่โฮ่วเวลานี้ประทับอยู่ที่ห้องอุ่นของพระตำหนักข้างในตำหนักเซวียนเต๋อ พระพักตร์แลดูอ่อนล้าและเบื่อหน่าย ห่างจากพระองค์มีโถน้ำแข็งวางอยู่ นางกำนัลรุ่นเยาว์กำลังเก็บโถวางน้ำแข็งเพราะยามนี้ตะวันใกล้รอนแล้วอากาศจึงเริ่มเย็นขึ้น ยามกลางวันร้อนมายามดึกอากาศก็หนาวด้วยเช่นกัน

หลงเยวี่ยเอ่ยคำถวายพระพรไท่โฮ่วก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะเล็กด้านหน้าเตียง ใบหน้าแฝงรอยยิ้มอบอุ่น “มิได้มาเข้าเฝ้าพระนางหลายวันเพราะเกรงนิสัยหยาบกระด้างของหม่อมฉันจะทำให้ทรงขัดเคืองพระเนตร ทว่าหลายวันมานี้หลงเยวี่ยกลับมิอาจข่มใจกังวลถึงพระพลานามัยของพระนาง จึงได้ทำกุ้งผัดชาหลงจิ่งอาหารจากแถบบ้านเกิดของหม่อมฉันมาถวายเพคะ”

จือซินนำกุ้งผัดชาหลงจิ่งยื่นให้นางกำลังขั้นกลางในพระตำหนัก หลงเยวี่ยเอ่ยต่อ “กุ้งผัดชามีรสเข้มกินคู่กับข้าวต้มร้อนจะทำให้คล่องคอ หม่อมฉันเเคี่ยวน้ำซุปใสเพิ่มในสำรับหวังว่าพระนางจะโปรดปราน”

หวังจื้อไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำสีหน้าเคร่งขรึมให้นางสนมรุ่นเยาว์ต้องหวาดกลัว นางพยักหน้าเบาๆ เผยรอยยิ้มเจือจาง “เจ้ามีใจกตัญญูต่อข้า (อายเจีย) ก็นับเป็นเจตนาดีที่ล้ำค่า ยังอุตส่าห์ลงแรงทำอาหารมาให้ทันมื้อเย็น— ข้าย่อมโปรดปราน สั่งให้ห้องเครื่องนำไปอุ่นเตรียมขึ้นสำรับเย็นนี้” ถงกูกู่ยอบกายรับคำแล้วสั่งคนไปรายงานห้องเครื่อง— ถัดมานางกำนัลที่รับชาขาวเข็มเงินจากหลงเยวี่ยไปต้มก็เดินเข้ามาพร้อมชุดชา

หลงเยวี่ยก้มลงยิ้มบาง

“ท่านย่าของหม่อมฉันโปรดชาขาวเข็มเงินมาก กล่าวว่าได้กลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิ ขับไล่ความร้อนและล้างพิษ หม่อมฉันนำใบชาใหม่ที่เพิ่งเก็บในปีนี้ติดตัวมามาก จึงแบ่งมาที่ตำหนักเซวียนเต๋อถวายแก่พระองค์…” หลงเยวี่ยรับถาดชาจากนางกำนัลส่งต่อให้ไท่โฮ่ว “พระสุคนธรสชานี้ของพระนางเทียบเครื่อง (ลองลิ้มรส) เพคะ ”

จูอิ้งหวา— (ย่าของหลงเยวี่ย)ก่อนหน้านั้นเคยอาศัยอยู่ในเมืองหลวง ฟูเหรินของท่านแม่ทัพนับเป็นผู้ที่สูงศักดิ์ผู้หนึ่ง ย่อมเคยผ่านตาเซียวจื่อไท่โฮ่วมาก่อน

“ฟูเหรินผู้เฒ่าสกุลตวนมู่…” สุรเสียงของพระนางสูงขึ้นเล็กน้อย “...หลังจากหลานสาวนอกสกุลของนางแต่งเข้าสกุลตวนมู่ก็ย้ายออกจากเมืองหลวงไม่ได้พบอีกเลย กาลเวลาผ่านไปอย่างไร้ไมตรี…เวลานี้อาศัยอยู่ที่เจียงซู (เจี้ยนเย่) กระมัง”

“เพคะ”

“ชีวิตของนางเปี่ยมไปด้วยเรื่องราวมากมาย จากระเบียงเหอซีถึงเจียงซู ทิศตะวันตกจรดตะวันออกของแผ่นดินฮั่นล้วนเคยเห็นประจักษ์แก่สายตาของตนเอง แผ่นฟ้ากว้างใหญ่ ผืนน้ำกว้างไกล ช่างเป็นวาสนาที่หญิงแก่ผู้ถูกกักขังไว้ในวังหลวงอย่างข้าไม่มีโอกาสได้พบพาน” เสียงของพระนางเนิบช้าคลับคล้ายทอดถอนใจ ใบหน้าประดับรอยยิ้มบางเบา… หลงเยวี่ยเคยได้ยินมาบ้าง สมัยองค์จักรพรรดิจิงตี้เกิดกบฎทั่วแผ่นดิน ด้านนอกรบรากับปีศาจและอนารยชน ด้านในก็ต้องรับศึกกับพระญาติ…การศึกไม่ว่างเว้นจนมาสมัยขององค์หวู่ตี้ถึงสงบลงมาบ้าง คาดเดาว่าไท่โฮ่วคงจะต้องพำนักอยู่ที่เมืองหลวงมาอย่างยาวนาน จึงกล่าวอย่างระมัดระวัง “พระนางทรงเป็นมิ่งขวัญของแผ่นดิน ผู้ใดก็ล้วนคำนึงถึงความปลอดภัยของพระองค์เพคะ…”

หวังจื้อมองนางอย่างเนิ่นนาน “สีหน้าของเจ้าดูดีขึ้นมากจริงๆ” หลงเยวี่ยก้มหน้าเผยรอยยิ้มเย็น นึกถึงวันที่ไท่โฮ่วตรัสถามว่า โกรธธิดาสกุลลู่หรือ มุมปากยกยิ้มอย่างเลือนราง “เพราะคำชี้แนะจากพระนางเพคะ”

“ดี…”

พระเนตรของไท่โฮ่วแม้จะแจ่มใสชื่นมื่นแต่ก็แฝงความเศร้าซึมอย่างเลือนราง อาจเป็นเพราะการเสด็จแดนไกลขององค์หญิงผิงหยาง อาจเป็นเช่นนั้นฝ่าบาทจึงมีรับสั่งให้เหล่าสนมแวะเวียนมาพูดคุยและบรรเลงเครื่องดนตรีให้สำราญพระทัย “วันนี้หม่อมฉันนำเครื่องดนตรีมาด้วย…” เดิมทีหลงเยวี่ยไม่อยากแสดงการดนตรีให้อับอายขายหน้าผู้อื่นเพียงแต่นางก็มีย่าผู้หนึ่งที่ต้องการการเอาใจจากหลานๆ ท่านย่าของนางแย้มยิ้มอย่างดงามทุกคราที่อิ๋นซีและอิ๋นเหวินไปเยี่ยมคารวะ ตำหนักของไท่โฮ่วเงียบเหงานัก ช่างชวนให้นึกถึงใบหน้าหม่นเศร้าหน้าพระพุทธรูปของท่านย่า

“หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงสาวบ้านนอก ไม่มีความสามารถพิเศษเพียงแต่ทำนองเพลงของสำนักดนตรีก็เคยได้ยินมาบ้าง…” จะพูดให้ถูกต้อง ทักษะการร่ายรำและดนตรีของหลงเยวี่ยหาได้ถูกสอนอย่างถูกต้องตามแบบแผน ทหารในกองทัพนิยมมีบ้านเล็กนางระบำขับร้อง เพราะความชื่นชมที่มีต่อองค์รัชทายาทในยามนั้นถึงได้เคี่ยวกร่ำบางทักษะมาบ้าง “ผีผาเพลงนี้เป็นทำนองของเจียงหนานหวังให้พระนางสำราญพระทัย”

“ลองเล่นเถิด—-”

หลงเยวี่ยรับผีผาจากจือซินลองดีดปรับเสียง นางชมชอบบทเพลงที่ห้าวหาญน้อยนักจะดีดเพลงอ่อนหวานทำนองเชื่องช้า ปลายนิ้วแตะลงบนเส้นเสียง ทำนองอันแช่มช้าเริ่มขับขาน สำเนียงดนตรีดังกังวานในพระตำหนักเสนาะใสกว่าเสียงหยกกระทบกัน

สายฝนโปรยปรายสะท้อนบนสะพานหินเล็กๆ ร่มกระดาษประดุจเดียวกับหยาดฝนที่รินไหล หันกลับไปตามทางเดิน เสียงของผิงถาน(เล่าประกอบร้อง)ดังขึ้นเบาๆ ในซอกเล็กๆ ใต้สายฝน อบอวลด้วยกลิ่นสุรา สายลมโชยระเรื่อยริมตลิ่งเล็ก กิ่งหลิวไหวแกว่งเอนส่าย ออกจากตรอกเสียงฆ้องและกลองกังวาน ฮวาต้าน(ดาวเด่น)ในคณะละครขับขานบทงิ้วสือฝาน ในเมืองเล็กบนถนนคับแคบ ผู้คนเดินจ่ายตลาด ซื้อผ้าลายดอกหลันตัดทำอาภรณ์ ใต้ต้นไม้ใหญ่ในอารามมีเสียงตะโกนขายของพ่อค้าเร่ ขนมกุ้ยฮวาถูกข้ากินจนเกลี้ยง . . . เรือหวู่เผิงค่อยๆ แล่นตามเกลียวคลื่นน้ำ แล่นผ่านดวงหน้าโรยราตามกาลเวลามากมาย คล้ายชีวิตแปรเปลี่ยนผกผัน เรื่องราวไม่รู้กี่มากน้อยในเมืองเล็ก เล่าขานบอกต่ออย่างเงียบๆ ลำนำที่ขับขานไหลไปตามลำน้ำในเมืองเก่า

ท่วงทำนองอ่อนหวานชดช้อยประดุจสายน้ำไหล บรรยายทิวทัศน์ของบ้านเมืองนอกนครหลวงแห่งแคว้นต้าฮั่น ความอบอุ่นอ่อนหวานแผ่ซ้อนขึ้นมาอย่างบางเบา ชวนให้นึกถึงความสงบเงียบประดุจวารีไหล ไท่โฮ่วพริ้มสายตาสดับฟังใบหน้าผ่อนคลาย จนเมื่อจบเพลงก็แย้มสรวลบางๆ

“บรรเลงได้มีชีวิตชีวา”

บทเพลงของหลงเยวี่ยย่อมไม่อาจเทียบเคียงสำเนียงอันเสนาะหวานแฝงความสูงส่งของเหล่าสตรีในวังได้ ทว่ากลับมีกลิ่นอายของชีวิตในธุลีดินแดง กลายเป็นท่วงทำนองที่มีชีวิตชีวาของผู้คน

บรรเลงได้ไม่สมบูรณ์แบบ และเพราะไม่สมบูรณ์แบบจึงเปี่ยมด้วยชีวิตชีวา

ดวงเนตรของไท่โฮ่วค่อยๆ เบิกขึ้นอย่างเชื่องช้า แย้มรอยยิ้มแผ่วเบา “...คิดถึงบ้านก็บอกข้าผ่านบทเพลง เจ้าเป็นเด็กขี้อายเสียเมื่อไหร่”

“พระนางทรงพระปรีชาเพคะ วังหลวงงดงามโอ่อ่า อาภรณ์และอาหารสิ่งใดก็ล้วนแต่เป็นของที่ดีที่สุดในแผ่นดิน หม่อมฉันพำนักอยู่ในตำหนักเมิ่งเหยาเพราะพระเมตตาจึงไม่เคยขาดเหลือสิ่งใด ชีวิตพรั่งพร้อมสมบูรณ์ก็มีแต่หัวใจที่เปลี่ยวเหงา”

นางกวักมือเรียกหลงเยวี่ยมานั่งใกล้ๆ มองฝ่ามือที่แฝงไปด้วยริ้วรอยอันกระด้างของผู้ฝึกวิชาอาวุธ พลันภาพสะท้อนธิดาของตนซ้อนทับขึ้นมาอย่างเงียบงัน

หวังจื้อคล้ายทอดถอนใจ “...พระนางอันใดกัน ล้วนแต่เป็นสะใภ้ของข้า”

แม้หลงเยวี่ยจะขวัญกล้าเทียมฟ้า…ทว่าการแกล้งทำตัวสนิทสนมเอ่ยเรียกพระนางว่าเสด็จแม่ก็ช่างเหนือบ่ากว่าแรง

“เอาเถิด…นัยน์ตาของเจ้าเป็นประกายอย่างเด็กสาว เรื่องของฝ่าบาทข้าจะช่วยเจ้าสักครา— หมั่นเอาใจข้าเป็นเรื่องของความกตัญญูทว่าหน้าที่ของเจ้าคือตั้งครรภ์พระทายาท หาโอกาสเข้าเฝ้าฝ่าบาทให้มากๆ…”

“ขอบพระทัยที่ทรงชี้แนะเพคะ”

ความอิจฉาริษยาของนางล้วนเป็นเพราะชมชอบหวงตี้ เห็นแก่น้ำใสใจจริงของนางก็จะลองเลือกหลับตาข้างหนึ่ง

 ฮวงจุ้ยดีอัพเกรดพรสวรรค์ที่นี่แหละ! 
คนกำยำ (น้ำเงิน)(+10) > เงื่อนไขพัฒนาคลาส: - Level 15 เป็นต้นไป [เช็ค] - สเตตัส STR 20 ขึ้นไป [เช็ค]  

เล่นดนตรีแนวสงบสบาย ถวายไท่โฮ่ว

(ถ้าเล่นแนวห้าวๆ จะถูกทัณฑ์บนไหมฮะ— เพลงเข้าสตอรี่เบาหูแทบจะไม่ค่อยฟัง)

รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 3 ตำลึงทอง , +25 EXP , +10 บารมี ,

และ +10 ตบะฝึกฝนจากการฝึกฝนดนตรีสม่ำเสมอ

[NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว

+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ **กุ้งผักชาหลงจิ่ง&ชาขาวเข็มเงิน**  (บวกชาเกรดทองไม่ได้สัก 10 แต้มเบ๋อ)

โบนัสอาหารปรุงและชงชา +10

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

รวม 55 EXP

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สิบสอง ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
กลางยามอิ๋น (04.00 น.)

   “ถวายพระพรไท่โฮ่ว ขอทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี”

   เสียงของสตรีผู้มียศสูงกว่าเจี๋ยอวี้ทั้งหลายเอ่ยดังขึ้นในตำหนักเซวียนเต๋อช่วงกลางยามอิ๋นหนึ่งในนั้นย่อมต้องมีเสียงของสตรีผู้ที่บัดนี้ดำรงตำแหน่งพระสนมเอกขององค์หวงตี้อย่างเว่ยเจียเสียนอี๋อยู่ในนั้น พวกนางผลัดการเอ่ยสนทนา ถามไท่สารทุกข์สุขดิบประจำวันเช่นอย่างที่เคยทำ พ่วงมาด้วยบางสิ่งที่เหลียนฮวารู้สึกเบื่อหน่ายพร้อมกับคิดถึงการร่ายรำของเจี่ยเจียของนางยิ่งนักจึงเอ่ยเสนอบางสิ่งที่นางนึกซุกซนขึ้นมาได้

   “ทูลไท่โฮ่ว หม่อมฉันแลเห็นว่าการมาถวายพระพรพระองค์กันสองคนเช่นนี้ทุกเช้าคงจะจำเจจนทำพระองค์เบื่อหน่าย เช่นนั้นแล้วหากพระองค์ทรงอนุญาตหม่อมฉันขอบรรเลงเพลงสักเพลง ให้ลู่เจาอี๋ร่ายรำสักหน่อย ถวายความสำราญแด่พระองค์คงดีมิใช่น้อย”

   ดวงตาหงส์คมกริบหันมองขวับมาทันใด เหลียนฮวาตัวดีแสร้งสางเรือนผมยาวของตนเล่นแสดงท่าทีว่านางมิได้เจตนาร้ายกระไร แม้ว่าจริง ๆ แล้วนางก็แค่อยากหยอกเอินคนกันเองเล่นราวห้าส่วน แต่อีกห้าส่วนที่ว่าอยากแลเห็นนางร่ายรำคือเรื่องจริง มือเรียวหยิบขลุ่ยที่พกติดกายเสมอขึ้นมาเตรียมเป่า พอได้รับสัญญาณของความพร้อมแกมหน่ายใจในความซุกซนของนางก็เริ่มบรรเลงบทเพลงสดใสเคล้าคลอกับการร่ายรำ

   “หวงตี้เสด็จ”

   “ถวายพระพรหวงตี้ ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

   การถวายพระพรในเช้านี้ก็เต็มไปด้วยบทเพลงและความสำราญตามประสาสตรี ไม่นานเมื่อแลเห็นหวงตี้เข้ามาเช่นเดิมในทุกทุกเช้าก็ต่างหยุดการบรรเลงและร่ายรำเพื่อยอบกายถวายความเคารพแด่โอรสสวรรค์

   “ฝ่าบาทมาเร็วเข้า มานั่งข้างอ้ายเจีย ลู่เจาอี๋ร่ายรำงดงามนัก” องค์ไท่โฮ่วเอ่ยชื่นชมออกหน้า “เอ้า เมื่อครู่นี้ยังไม่จบบทบรรเลงเลย พวกเจ้าก็ต่อให้จบเถิด”

   “เพคะ”

   สตรีผู้เป็นพระสนมเอกทั้งสองยอบกายตอบรับตามระเบียบ ลู่ไป๋หรั่นเตรียมกายตั้งท่าเริ่มร่ายรำ เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ถือขลุ่ยอยู่ก็ยกเครื่องเป่าเลาเก่งยกขึ้นเตียมจรดริมฝีปากพรูลมหายใจบรรเลงบทเพลงงดงาม ชั่วขณะนั้นดวงตากลมเลื่อนขึ้นพิศมองร่างสูงในอาภรณ์มังกรทองสูงส่งบนตั่งทรงอำนาจ แลเห็นพระเนตรคมเลื่อนสายตาจากพระราชชนนีของพระองค์ผ่านไปจรดทิ้งไว้ที่เจ้าของโฉมงามดุจหยกแกะสลักลายเถาฮวาผลิแย้ม ฉันนั้นในดวงใจน้อย ๆ พลันบีบรัดโดยไม่อาจหักห้าม ตะกอนความทรงจำที่นางเชื่อมั่นว่าคงมีน้ำหนักภายในใจไม่มากก็น้อยตีขึ้นฉายชัดจนต้องตั้งสติให้มั่นทันใดที่สตรีผู้เป็นเจี่ยเจียเอ่ยทัก

   “เหม่ยเหมย”

   “ไม่มีกระไรเจี่ยเจีย ข้าเพียงทวนว่าตนเองเป่าไปถึงท่อนแล้ว”

   หนังยิ้มเนื้อไม่ยิ้ม ใบหน้าของสตรีผู้มีความงามดั่งเหลียนฮวาดอกน้อยบนบึงกว้างเป็นเพียงไม้ดอกประดับภาพฉายจันทร์สะท้อนผิวน้ำแย้มยิ้มขึ้นมาโดยหวังไม่ให้ผู้ใดทายทักนางได้อีก เว่ยเจียเหลียนฮวาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจรดริมฝีปากกับขลุ่ยลายใบหลิวพรูลมหายใจบรรเลงท่วงทำนองสดใสอีกครา ทำเพียงจดจ้องการแสดงที่นางเฝ้ามองมาตลอดไม่ว่าจะที่สถานศึกษาหรือหน้าพระพักต์ผู้ใดก็ตาม

   หากนี่คือจวนสักจวนคงเป็นดั่งฉินเช่อสอดประสาน หากเป็นพฤกษางามเขาคือกิ่งทองนางคือใบหยก หากเป็นนวนิยายม้วนประโลมโลกคนเป็นบทประพันธ์กลั่นกรองร้อยเรียงภาพฝันของสตรีแรกแย้ม

   บุรุษสูงศักดิ์จดจ้องสตรีงามผู้เป็นภรรยาร่ายรำกอบกุมดวงใจ ย่อมซึ้งกินใจมิใช่น้อย

   ลมโชยมาย่อมพัดไป จันทราฉายแสงย่อมดับลง ความโปรดปราานเหล่านี้แม้เป็นโอรสสวรรค์ก็ตาม มนุษย์ย่อมเป็นมนุษย์วันยังค่ำ เว่ยเจียเหลียนฮวาที่พิศมองภาพตรงหน้าที่งดงามเกินบรรยายพร้อมบรรเลงขลุ่ยเลาน้อยค่อย ๆ ลากท่วงทำนองสุดท้ายจนจบบทเพลงยอดนิยมของสตรีทั่วต้าฮั่น มือเรียวกอบกุมขลุ่ยไว้ในอ้อมอก ลุกขึ้นยอบกายทำความเคารพแด่ผู้ฟังกิตติมศักดิ์ทั้งสองพระองค์

   “ลู่เจาอี๋ร่ายรำได้งดงามนัก เว่ยเจียเสียนอี๋ก็บรรเลงได้สดชื่นยิ่ง ทำเอาอ้ายเจียอยากจะออกไปเดินเล่นอุทยานมันตอนนี้เลยเล่า”

   “ขอบพระทัยเพคะไท่โฮ่ว ทว่าหากพระองค์เสด็จไปประพาสผ่อนคลายในอุทยานยามนี้หม่อมฉันเกรงว่าน้ำค้างจะตกกระทบต้องลมโชยเอา”

   “อ้ายเจียไม่ได้ป่วยไข้ง่าย ๆ เสียหน่อย เจ้าก็ห่วงเกินไปนัก”

   “เสียนอี๋พูดถูก เสด็จแม่ต้องรักษาสุขภาพให้ดี”

   “ลูกเช่อนี่ก็กระไร มารดาหาได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น” องค์ไท่โฮ่วตีแขนหนาของบุตรชายเบา ๆ ด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเอ่ยปากเพียงพอแล้วกับการถวายพระพรวันนี้ “เอ้า ๆ เช่นนั้นอ้ายเจียจะได้ไปทำอย่างอื่นแทนแล้ว ไม่อยู่ให้เอ็ดจนเบื่อหน่ายหรอก เว่ยเจียเสียนอี๋ เจ้าก็มากับอ้ายเจียเสียสิ ไปขอพรเป็นเพื่อนกับอ้ายเจีย”

   “เพคะไท่โฮ่ว”

   เว่ยเจียเหลียนฮวารับคำก่อนจะเดินไปประคองสตรีผู้เป็นดั่งพระอัยยิกาแห่งต้าฮั่นลงจากตั่งนั่งองอาจเพื่อติดตามพระนางไปยังศาลสัจเทพอี๋เหอที่พระนางไปสักการะอยู่บ่อยครั้ง ทิ้งหนึ่งบุรุษผู้เป็นสามีไร้พิธีคำนับฟ้าดิน ทิ้งหนึ่งสตรีผู้เป็นดั่งพี่น้องสัญญาใจ ทิ้งไว้ให้พวกเขาทั้งคู่อยู่ตรงนั้นไม่หันกลับไปเมียงมองแม้สักครา ดวงหน้ากลมเล็กกระทำเพียงเงยใบหน้าขึ้นพิศมองดวงดาราพร่างพรายประดับราตรีกาล แลเห็นหมู่ดาวราชสีห์ที่นางไม่ได้ตั้งใจจะจดจ้องมองหาทว่ากลับเข้ามาในสายตาอย่างไม่อาจหักห้ามได้

   เมื่อครั้งหนึ่งได้มีความทรงจำอยู่ในนั้น ย่อมสะดุดตาชวนพิศให้คิดถึงภาพจำ

   ครานี้เว่ยเจียเหลียนฮวาแย้มยิ้มออกมาอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกมากมายเกินบรรยายกับใบหน้าของคนผู้หนึ่งและเรียวนิ้วที่ชี้วาดราชสีห์เหนือฟากฟ้าก่อนจะก้าวเท้าขึ้นรถม้าติดตามองค์ไท่โฮ่วไปกราบไหว้สัจเทพอี๋เหอ 

หากโรลเพลย์ไม่สคริปจะได้ความโปรดปรานไท่โฮ๋ว+10 / ค่าบารมี+15 คูณ 2 ครับ

รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 3 ตำลึงทอง , +25 EXP , +10 บารมี , 

และ +10 ตบะฝึกฝนจากการฝึกฝนดนตรีสม่ำเสมอ

ความโปรดปรานจากหวงตี้ +35 แต้ม

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

[NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์



@Admin

LuBairan ดี

ถวายพระพรยามเช้า
วันที่ 08 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาสี่นาฬิกาเป็นต้นไป

เวลาผ่านมาอีกเล็กน้อยหลังเกี้ยวมังกรเคลื่อนตัวออกไป หลังจากที่ลู่เจาอี๋หันกลับเข้าไปด้านในเรือน นางก็เร่งสวมเสื้อผ้าอาภรณ์พร้อมกับแต่งกายให้งดงามเพื่อที่จะได้ไปถวายพระพรไท่โฮ่วในยามเช้าตามกำหนดการที่เหมาะควร เดิมทีตำแหน่งพระสนมระดับฉือผินการจะขอเบิกเกี้ยวประจำตัวมาใช้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ด้วยระยะห่างของตำหนักตงเฉินและเซวียนเต๋อที่คำนวนดูแล้วยังพอเดินไปได้ด้วยสองขา ฉะนั้นแล้วนางจึงไม่เคยขอเบิกเกี้ยวพระสนมมาใช้แต่อย่างใด

ยกเว้นว่าจะมีเหตุสุดวิสัยอย่างเช่นวันนี้

“ เหตุใดเกี้ยวฝ่าบาทถึง.. ”

“ ลู่เจาอี๋ ฝ่าบาทมีรับสั่งให้รอรับพระสนมขึ้นเกี้ยวไปถวายพระพรองค์ไท่โฮ่วด้วยกันพ่ะย่ะค่ะ ”

มังกรผู้นั้นคิดอยากกระพือข่าวลือหรืออย่างไร ครั้งนี้แม้แต่หลี่ผู่เยว่ยังถึงกับต้องขมวดคิ้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่เลว แต่ดูเอาจากเมื่อคืนที่ไม่มีเสียงครวญคร่ำหรือร่องรอยของสัมพันธ์เริงสวาทเท่ากับว่าทั้งสองก็หาใช่คู่รักลึกซึ้งอะไรอย่างที่ผู้คนคาดคิด ทว่าการที่ฝ่าบาทแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้เกรงว่า..

“ เกี้ยวมังกรโอ่อ่าทรงทำให้พระองค์เปล่าเปลียวหรือเพคะ ”

วาจาแรกที่นางกล่าวขระก้าวขึ้นเกี้ยวดูถือดีอย่างเห็นได้ชัด หลิวเช่อที่ในมือมีตำรายุทธ์กางอยู่พลันเค้นเสียงรับในลำคอขึ้นมาทันควัน

“ แค่เพียงมีเรื่องกำชับเจ้า ”

คนที่ไม่ค่อยจะยุ่งเกี่ยวกับฝ่ายในอย่างเขาเหตุใดจึงได้แสดงตัวว่าพิศวาสนางนัก นงคราญหยกทิ้งกายนั่งตรงข้ามสวามีพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ยังพรมอยู่บนหน้า “ ความประสงค์ของฝ่าบาท หม่อมฉันยินดีปฏิบัติ ” เพราะเชื่อว่าคนอย่างเขาคงไม่ขอสิ่งผิดปกติเกินความสามารถ นางจึงได้กล่าวออกไปอย่างนั้น และคำตอบที่เปล่งออกมาก็เป็นไปดังคาด

ไม่แปลกมาก แต่ก็น่าประหลาดใจ

“ เจิ้นอยากทานอาหารที่ทำจากเนื้อกวาง ฝากเจ้าจัดการด้วย ”

และเขาก็พูดเพียงเท่านั้นตลอดการเดินทางจริง ๆ

…

“ ฝ่าบาทและลู่เจาอี๋เสด็จแล้ว !!! ”

เสียงแรกในการประกาศผู้มาถึงของวันนี้มาจากเสียงของจางกงกงที่สร้างระลอกความแตกตื่นให้ทั้งคนงานรวมไปถึงผู้มียศมีอย่างภายในตำหนักเซวียนเต๋อ เซียวจื่อไท่โฮ่วยกมือขึ้นป้องริมฝีปากระหว่างกระแอมเล็กน้อยในขณะที่สายตาพบเห็นสองเงาร่างเดินผ่านโถงทางเดินยาว

หนึ่งคือโอรสสวรรค์ผู้เกรียงไกรของนาง สองคือลูกสะใภ้ที่น่าภาคภูมิใจ

“ ถวายพระพรเสด็จแม่ ” ชายผู้มีฐานะค้ำฟ้าดินเป็นฝ่ายกล่าวทักอย่างสุภาพพร้อมปรายตามองไปทางคนด้านหลังที่เปล่งเสียงเล็ก ๆ ออกมาเป็นคำว่าถวายพระพรไท่โฮ่วก่อนจะยอบกายลงอย่างงดงาม

“ ประหลาดนัก เหตุใดอ้ายเจียจึงรู้สึกว่า.. คนที่ได้เดินเคียงเขาเพื่อมาพบอ้ายเจียมักเป็นเจ้าอยู่ตลอด ”

“ ไท่โฮ่วทรงตรัสเกินไปแล้วเพคะ ”

ไม่เกินไปเลยสักนิด ทุกกระแสความคิดของคนรอบตัวยกเว้นฝ่าบาทและลู่เจาอี๋ล้วนตรงกันโดยไม่ทราบสาเหตุ พระสนมเอกปล่อยให้สองแม่ลูกได้โต้ตอบสนทนากันอย่างต่อเนื่อง ส่วนนางก็นั่งรับฟังถ้อยคำเหล่านั้นพลางรอพบน้องสาวร่วมตำแหน่งฉือผินไปพลาง ๆ จนได้ยินว่ามีผู้กล่าวถึงจึงเงยหน้าขึ้น “ จากลู่เหม่ยเหรินขึ้นเป็นเจี๋ยยวี่ก่อนจะมาถึงเจาอี๋.. ที่ผ่านมาเจ้าเจอเรื่องลำบากมาไม่น้อยแต่ดูแล้วคงทำได้ไม่เลว เจ้าลูกชายคนนี้ถึงได้โปรดนัก ” คำพูดเชิงนี้ย่อมออกมาจากปากของเซียวจื่อไท่โฮ่วไม่ผิดแน่ ไป๋หรั่นที่ได้ยินอย่างนั้นมากสุดก็แค่ระบายยิ้มรับบาง ๆ พร้อมตอบกลับด้วยท่าทางถ่อมตน

“ หม่อมฉันยังต้องเรียนรู้อีกมาก ”

ลู่เจาอี๋เก็บสายตาลงอย่างเคยสร้างความเอ็นดูให้กับนางหงส์วัยกลางคนเป็นอย่างมากจนนึกขึ้นได้ว่าไหน ๆ ก็เลื่อนขั้นแล้ว นางสมควรได้รับสิ่งที่ควรจะได้ “ ไหน ๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ตามธรรมเนียมเดิมสนมขั้นฉือผินล้วนรับเบี้ยหวัดจากอ้ายเจีย ถงกู่กู ไปนำเบี้ยหวัดของลู่เจาอี๋มา ”

หลังจากนั้นไม่นาน ถงกู่กูก็กลับมาพร้อมเบี้ยหวัดรายเดือนในแบบสองประเภทให้เลือกไม่ว่าจะแปดตำลึงทองหรือหมื่นอีแปะ ด้วยจำนวนที่เยอะไม่น้อยนั้น.. ลู่ไป๋หรั่นลอบกลืนน้ำลายเงียบ ๆ ก่อนจะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้หลี่ผู่เยว่ผู้เป็นนางกำนัลคนสนิทไปรับเบี้ยหวัดเป็นแบบอีแปะมาจากถงกู่กูก่อนจะนั่งเงียบฟังบทสนทนาแม่ลูกจนกระทั่งได้ยินการประกาศว่าเว่ยเจียเสียนอี๋เสด็จถึงได้ลุกขึ้นยอบกายลงทักทายตามมารยาทพลางไล่สายตาสำรวจคนที่มีผู้ตั้งใจยุแยงให้เราสองแตกคอกันอย่างช้า ๆ

…

“ วันนี้ไม่อยู่สนทนากับอ้ายเจียหรือ ”

เมื่อถึงเวลาแยกย้าย ฝ่าบาทก็ทรงเสด็จกลับไปว่าราชการนานแล้ว เว่ยเจียเสียนอี๋เองก็พึ่งจากไปได้ไม่นาน นางที่ตั้งใจจะตามไปกลายเป็นว่าถูกรั้งไว้ด้วยคำพูดหนึ่งของสตรีสูงศักดิ์ .. น่าเสียดายนักที่ครั้งนี้นางทำได้เพียงแค่หันกลับไปตอบพร้อมรอยยิ้มเสียงเบา “ หม่อมฉันมีเรื่องที่ฝ่าบาทกำชับไว้ให้ไปจัดการ ไว้หนหน้าเมื่อพร้อมกว่านี้ หม่อมฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนพระองค์แน่นอนเพคะ ”

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน

[NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน

ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี

รับเบี้ยหวัดระดับ ฉือผิน - 10,000 อีแปะ

LuBairan ดี

กล่อมเกลาภาพลักษณ์
วันที่ 13 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10

ถัดมาได้สามวันหลังจากงานพระราชสมภพของเซียวจื่อไท่โฮ่วก็ดูเหมือนว่าหลายอย่างจะเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนอย่างเคยแล้ว เช้าวันนี้ไป๋หรั่นลืมตาตื่นแต่รุ่งสางเหมือนเคยเพื่อลุกขึ้นเตรียมตัวไปถวายพระพรยามเช้า วันนี้นางสวมอาภรณ์จื่อซีอี๋นั่วตัวเก่ง ส่วนเส้นผมก็ถูกรวบไว้เป็นมวยสูงเรียบง่าย แต่วิธีรวบกลับแปลกใหม่นัก คือการแทรกผ้าผูกผมหลากสีมัดผูกยึดกับเกศาไว้ทีละช่อจากนั้นจึงค่อยรวบขึ้นทำให้เมื่อขยับก็สามารถสังเกตได้ถึงสีสันของแถบผ้าที่แซมออกมา แล้วค่อยประดับด้วยปิ่นทองชุดเมฆาที่ส่งให้ตัวคนดูสูงส่งสบายตา

“ พระสนมลู่เจาอี๋เสด็จ !! ”

เสียงขานร้องบอกให้คนด้านในได้ทราบว่าผู้ที่มาถึงนั้นคือใคร สาวงามในชุดสีชาดครามก้าวเท้าเดินเข้ามาภายในตำหนักเซวียนเต๋อตั้งแต่ในยามที่มันไร้ซึ่งผู้คน คาดว่าฝ่าบาทและเซียวจื่อไท่โฮ่วคงสนทนากันไปพักหนึ่งแล้ว ฝั่งสนมที่มีแค่นางและเว่ยเจียเสียนอี๋ ตามหลักต้องมารอจวบจนพระนางเสด็จมาถึงค่อยคุกเข่าลงถวายพระพรไท่โฮ่วเพียงผู้เดียวในรัชสมัยนี้ “ ถวายพระพรองค์ไท่โฮ่ว ขอทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี ”

“ อ้ายเจียมิทันได้ยินว่าพวกเจ้ามาถึงแล้ว น่าเสียดายนัก ฝ่าบาทพึ่งเสด็จออกไปเมื่อครู่ ” นางหงส์วัยกลางคนทอดถอนใจต่อหน้าสองลูกสะใภ้อนาคตไกลของตนเอง ก่อนจะสะบัดมือไปมาเป็นการบอกให้คลายท่วงท่ามากมารยาทเหล่านั้นลงเสีย

อย่างไรเมื่อวานทั้งหมดก็พึ่งได้พบหน้ากัน วันนี้ปล่อยให้สาว ๆ ได้พักเสียบ้างก็ดี

หลังจากนั้นก็ผ่านมาได้ราว ๆ หนึ่งชั่วยามแล้ว กิจวัตรการสนทนาของหญิงสูงศักดิ์ทั้งสามยังดำเนินไปตามเคยจวบจนถึงเวลาแยกย้าย เว่ยเจียเสียนอี๋ปลีกตัวออกไปก่อน ผิดกับลู่เจาอี๋ที่ยังนั่งจิบชาขาวบนที่นั่งตัวเดิมก่อนจะเงยหน้าขึ้นแจ้งความต้องการอย่างหนึ่งกับไท่โฮ่ว

“ ไท่โฮ่วเพคะ ก่อนหน้านี้หม่อมฉันมีโอกาสได้อ่านรับสั่งที่พระนางให้ขันทีนำไปติดไว้ที่ป้ายประกาศ ส่วนที่ทรงตรัสให้เหล่าสนมเข้ารับการเรียนรู้กับถงกู่กู มิทราบว่ายามนี้หากหม่อมฉันสนใจ จะยังมีโอกาสได้รับการชี้แนะอยู่หรือไม่เพคะ? ”

คำขอนี้ทำให้หวังจื่อประหลาดใจอย่างมาก “ อย่างเจ้าคงมิจำเป็นต้องเรียนแล้วกระมัง ” เพราะนางทำทุกอย่างได้ดีโดยไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด แม้ว่าช่วงแรกที่ถูกกักบริเวณไว้ในเรือนฉางชุนจะยังดูทำอะไรได้ไม่มาก แต่ปัจจุบันลู่เจาอี๋ก็ซึมซับเอาความรู้และวิธีการปฏิบัติตัวของสตรีฝ่ายในไปจนแทบหมดสิ้น ไม่นึกเลยว่าจะยังมีใจใฝ่เรียนรู้เพิ่มเติมอีก

“ หม่อมฉันทราบแค่เพียงหลักการโดยผิวเผิน หากได้รับการอบรมสอนสั่งที่ถูกต้อง อาจสามารถทำตามกฏระเบียบนั้นให้ดียิ่งขึ้นได้เพคะ ” ถ้อยคำของไป๋หรั่นมีน้ำหนักชวนให้คนคล้อยตามอยู่ไม่น้อย ถึงนางจะสามารถทำตัวครูพักลักจำได้ก็จริง แต่หากไม่ได้รับการแนะนำซึ่ง ๆ หน้า ไหนเลยจะสามารถพัฒนาได้? โชคดีที่ช่วงก่อนหน้านี้หลี่กู่กูคอยแบ่งปันความรู้ให้ พื้นฐานตอนนี้จึงนับว่ารู้ครบถ้วน หากสามารถฝึกในขั้่นสูงผ่านมือของผู้มีประสบการณ์ในวังตลอดหลายสิบปีได้ก็คงจะเป็นการดี

“ … ”

“ เข้าใจแล้ว เห็นแก่ความมุ่งมั่นของเจ้า อ้ายเจียจะช่วยส่งเสริม ” เซียวจื่อไท่โฮ่วพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางหนี่ว์กวนระดับสูงที่เคียงข้างนางมานาน “ รั่วหลัน.. เจ้าไปให้ความรู้นางสักหน่อยเถิด ประเดี๋ยวอ้ายเจียพักสายตาสักครู่ แล้วเจ้าค่อยกลับมาพาอ้ายเจียไปกราบไหว้ศาลบรรพชน ”

“ เพคะไท่โฮ่ว ” ถงกู่กูย่อกายลงรับคำสั่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาทางพระสนมเอกของหวงตี้องค์ปัจจุบันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแสนสุภาพ “ ที่นี่มิเหมาะสำหรับการฝึกซ้อม เชิญลู่เจาอี๋เสด็จไปยังเรือนพักของบ่าวก่อนเถิดเพคะ ตามหน้าที่แล้วบ่าวต้องพาพระนางไปพักก่อน แล้วอีกสักครู่บ่าวจะตามไป ”

มันก็รู้สึกแปลกอยู่บ้างจริง ๆ ที่เห็นคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับมารดากำลังกล่าวราชาศัพท์อย่างสุภาพโดยแฝงไว้ซึ่งความนอบน้อมต่อนางที่มียศสูงกว่า ไป๋หรั่นสลัดความฟุ้งซ่านออกไปจากหัวก่อนจะพยักหน้าพร้อมเหยียดยิ้มออกช้า ๆ “ ถงกู่กูไม่จำเป็นต้องร้อนใจ เปิ่นกงรอได้ และยินดีรอด้วยเช่นกัน ”

ความอดทนของไป๋หรั่นมีทัดเทียมฟ้า แน่นอนว่าหนี่ว์กวนระดับสูงคงไม่พลาดท่าทำให้พระสนมเอกที่ทั้งฝ่าบาทและไท่โฮ่วแสดงแววว่าโปรดปรานต้องขุ่นเคือง (ถึงแม้ว่าต่อให้รอนานนางก็คงไม่เคืองนั่นแล) ถงรั่วหลันเดินเข้ามาภายในเรือนพักของตนเองเพื่อที่จะได้พบกับโฉมงามหยาดฟ้าผู้หนึ่งนั่งจิบชาขาวหอมหมื่นลี้อยู่อย่างสงบ

“ คาดว่าด้านชาคงมิมีความจำเป็นต้องฝึกฝนเพิ่มเติมมากนัก ลู่เจาอี๋เชี่ยวชาญทั้งพิธีชาฉบับเต็มรวมไปถึงฉบับย่ออยู่ก่อนแล้ว ” ถงกู่กูลอบประเมินภาพลักษณ์ที่เปลี่ยนไปของสนมเอกยศเจาอี๋ตรงหน้า ก่อนจะหลุบสายตาลง “ บ่าวคาดว่าพระสนมคงอยากเรียนรู้เรื่องธรรมเนียมปฏิบัติของสตรีภายในวังมากขึ้น.. ถ้าเช่นนั้นก็เชิญด้านนี้เถิดเพคะ ”

ก็คง.. ต้องใช้เวลาสักพักอย่างที่คาด

ถวายพระพรไท่โฮ่วตามเวลาได้รับรางวัลถวายพระพร x2
เปิดภารกิจชงชาต้อนรับเหมันต์ครั้งแรก

LuBairan ดี

คำเชิญปริศนา
วันที่ 18 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาแปดนาฬิกาเป็นต้นไป

“ เขาบอกเจ้าเช่นนั้น แล้วเจ้าก็เชื่อเขา ? ”

เซียวจื่อไท่โฮ่วที่นั่งฟังเหตุผลที่ทำให้ลูกสะใภ้สาวมาถึงหน้าตำหนักเซวียนเต๋อก่อนเวลาอยู่หลายเค่อหลุดหัวเราะออกมาทันทีที่สาวงามพริ้มเพราตรงหน้ากล่าวจบ ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษลูกเช่อแล้วที่ใช้คำลวงมาหลอกให้สนมของตัวเองเข้านอนเร็วขึ้น แต่ที่นึกไม่ถึงคือเขาพูดเสียจนนางเชื่อหมดใจ ทั้งยังเป็นฝ่ายให้เจาอี๋ร่วมเกี้ยวมากับตัวเองโดยไม่บอกความจริงแม้แต่น้อย

“ เจ้าลูกชายคนนี้ไม่รู้จักวิธีดูแลสตรีจริง ๆ .. เจาอี๋คงต้องลำบากแล้ว หากมีหลานก็อย่าปล่อยให้เขาสอนมากนัก ” คนเฒ่าคนแก่เอ่ยเย้าด้วยความขบขันไหนเลยจะนึกถึงสภาพจิตใจผู้ฟังที่ถึงกับยิ้มแข็งค้างอย่างผิดธรรมชาติไปครู่หนึ่ง

“ จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรเพคะ ทายาทโอรสสวรรค์ ฝ่าบาทย่อมมีสิทธิ์สอนสั่ง ” แม้แต่นางกำนัลรุ่นใหญ่ที่ประจำอยู่ในตำหนักเซวียนเต๋อยังลอบอมยิ้มให้กับการถอยหลังหนึ่งก้าวของลู่เจาอี๋ในครั้งนี้ ไป๋หรั่นที่หลังจากถวายพระพรแล้วก็มักอยู่ร่วมสนทนากับไท่โฮ่วพร้อมเสี่ยวเหลียนฮวากำลังเอื้อมมือไปรินชาให้น้องสาวอย่างใส่ใจก่อนจะหันกลับไปกราบทูลต่อไท่โฮ่ว

“ อย่างไรก็เป็นครั้งนี้หม่อมฉันมิตรวจสอบให้ถี่ถ้วน ทำให้ทุกท่านต้องลำบากแล้ว ”

“ ช่างเถิด มาฟังข่าวหน่อยดีกว่า อยู่ ๆ ก็มีคนวิ่งมาบอกแต่เช้าว่ามีเรื่องจะรายงาน ” หวังจื่อปัดมืออย่างไม่ถือสา ก่อนจะหันไปทางถงกู่กูที่แจ้งว่ามีขันทีนำข่าวสารจากทางซูโจวและเจียงหนานมารายงาน

“ เพคะไท่โฮ่ว .. ให้ขันทีน้อยผู้นั้นเข้ามาได้ ”

“ ถวายพระพรองค์ไท่โฮ่ว ขอทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี ”

“ ถงกู่กูบอกแก่อ้ายเจียว่าเจ้านั้นมีเรื่องมารายงาน ” หวังจื่อโบกพัดชิงหลิวในมือช้า ๆ แม้ว่าริมฝีปากจะเหยียดเป็นรอยยิ้มแต่สองคิ้วกลับเลิกขึ้นอย่างพิจารณา ไม่ใช่ทุกครั้งที่จะมีขันทีนอกนำข่าวสารมารายงาน ช่วงนี้เองข่าวของนอกเหลียงโจวก็ไม่แน่นอน การมาถึงครั้งนี้จึงได้รับการจับตามองเป็นพิเศษ

“ ข่าวแรกเกี่ยวกับผิงหยางกงจู่พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจึงเร่งนำมากราบทูล ”

พระนามขององค์หญิงที่เสด็จออกไปช่วยบรรเทาอุทกภัยครั้งใหญ่สร้างความแตกตื่นให้กับผู้คนในตำหนักเซวียนเต๋อได้เป็นอย่างดี “ เสี่ยวกงจู่ของอ้ายเจียเป็นอย่างไรบ้าง ” ด้วยความเป็นแม่ที่เลี้ยงเด็กสาวมาตั้งแต่อ้อนแต่ออด ต่อให้ปัจจุบันนางจะเติบโตไปเป็นวีรสตรีที่น่านับถือแล้วก็ตาม แต่การเรียกขานด้วยความรักใคร่ว่าเสี่ยวกงจู่ (องค์หญิงน้อย) ก็ยังมีให้เห็นเสมอ

“ ดินฟ้าอากาศแปรปรวนในเขตซูโจวแท้จริงแล้วเป็นฝีมือของปีศาจอาทิตย์อุทัยพ่ะย่ะค่ะ โชคดีที่ผิงหยางกงจู่เสด็จไปถึงได้ทันท่วงที ตอนนี้จึงได้ช่วยเหลือชาวซูโจว และกำลังปกป้องเมืองอย่างห้าวหาญ ” สำหรับชาวประชานี้คือข่าวที่น่าโล่งใจอย่างสุดซึ้ง แต่สำหรับคนในครอบครัวการได้ยินว่าคนร่วมสายเลือดกำลังเผชิญอยู่กับภัยอันตราย หากไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอย่างไรก็คงร้อนรนใจอยู่บ้าง

ดังที่คาด เซียวจื่อไท่โฮ่วมีสีหน้าเคร่งเครียดอยู่บ้างจริง ๆ .. ไป๋หรั่นลอบชำเลืองตามองพระสนมร่วมยศจิ่วผินเล็กน้อยจนเห็นว่าอีกฝ่ายเองก็มองมาที่นางเช่นกัน คงเป็นเพราะรู้จักกันดีเกินไป หรือไม่ก็โชคชะตาส่งให้ผู้ที่รู้เท่าทันมาในรูปแบบของสหาย

“ เช่นนั้น ข่าวต่อไปที่เจ้านำมารายงานเล่า.. ”

ลู่เจาอี๋ท้วงขึ้นอย่างเนิบช้าในฐานะที่นางมียศเป็นสนมลำดับที่หนึ่งในขั้นเอก ฝั่งขันทีน้อยที่ได้ยินอย่างนั้นถึงจะหน้าเสียไปบ้างแต่ก็ยังรวบรวมความกล้าเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “ ข่าวนี้เป็นเรื่องตึงเครียด เกรงว่าจะไม่เหมาะแก่การรายงานยามเช้า … ”

พ่อหนุ่มน้อย เจ้ารายงานในเรื่องที่ไม่สมควรออกมาตั้งแต่แรกแล้ว

ไป๋หรั่นได้แต่ส่ายศีรษะน้อย ๆ พร้อมยกจอกชาขึ้นจิบ เปลี่ยนมือให้เป็นหน้าที่ของเว่ยเจียเสียนอี๋ผู้ทรงปัญญาได้ตะล่อมขันทีน้อยเสียจนยอมคายข่าวอีกฉบับออกมาด้วยความยินยอม “ ข่าวนี้เกี่ยวกับหมู่บ้านชาวประมงกลางทะเลตงไห่ หมู่บ้านวาฬในแถบเจียงหนานพ่ะย่ะค่ะ มีรายงานส่งมาว่าได้มีหินปริศนาตกจากฟ้าตามช่วงเวลาต่าง ๆ ที่ค่อนข้างจะเป็นระเบียบแบบแผนในหมู่บ้าน ”

แม้แต่วัตถุปริศนาก็ยังปรากฏขึ้นได้ ซูโจวเองก็อยู่ในเขตน่านน้ำของเจียงหนาน.. ดูท่าเขตชาวลำน้ำจะกำลังเผชิญเคราะห์หนักครั้งใหญ่เข้าแล้ว นงคราญหยกชำเลืองตามองผู้รายงานข่าวคราวเล็กน้อย พลางหมุนจอกชาในมือเป็นอากัปกิริยาที่นางใช้ระหว่างคิดเรื่องสำคัญอยู่บ่อยครั้ง

“ แต่สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่หินปริศนาตกจากฟ้าพ่ะย่ะค่ะ แต่เป็นมนุษย์หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว ผิวหนังผุพองเต็มไปด้วยรอยไฟเผาที่พุ่งออกมาเข่นฆ่าชาวบ้านและทหารเสียชีวิตไปหลายคน กว่าจะระงับเหตุได้ก็ทำให้ฝ่ายเราเสียกำลังคนไปมาก ไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตคล้ายมนุษย์นั้นจะโผล่มาอีกหรือเปล่า.. ”

อย่างที่พ่อหนุ่มน้อยบอกไม่มีผิด ไม่ใช่เรื่องที่จะนำมารายงานในยามเช้าเลยจริง ๆ

ไป๋หรั่นวาดรอยยิ้มอ่อนใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ด้านเหลียนฮวาที่อยู่ข้างกันก็ถอนหายใจน้อย ๆ ในความไม่เหมาะสมของเวลา แต่แล้วอย่างไร เรื่องไม่ดีก็พูดออกมาแล้วถึงครึ่งขา การจะรายงานให้จบแล้วม้วนตลบแก้สถานการณ์ในครั้งเดียวยังนับว่ามีประโยชน์อยู่มาก

“ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้.. ผิงหยางเองก็ยังอยู่ที่ซูโจว หากว่าความเสียหายของหมู่บ้านบนหลังวาฬนั้นลุกลามไปถึงซูโจวเล่า? ” พระพันปีหลวงคล้ายจะสภาพจิตใจไม่คงที่ ร้อนไปถึงทุกชีวิตภายในโถงรับรองที่รีบคุกเข่าลงประสานเสียงกล่าวว่าขอพระนางทรงรักษาพระวรกายด้วยอย่างพร้อมเพรียง

“ ยามนี้บ้านเมืองมีเภทภัย หม่อมฉันเชื่อว่าฝ่าบาทจักต้องหาวิธีส่งความช่วยเหลือไปให้ถึงมือประชาชนอย่างแน่นอนเพคะ ” ผู้เกริ่นขึ้นก่อนยังคงเป็นนงคราญหยกแซ่ลู่ที่รับหน้าเปิดงานในทุกครั้ง โดยที่ครั้งนี้นางมีเว่ยเจียเหลียนฮวาคอยตามสมทบอย่างแม่นยำทำให้จุดประสงค์ของการทำเช่นนี้ดูมีประโยชน์และใช้งานได้จริงมากยิ่งขึ้น

สิ่งที่เสียนอี๋กล่าวเพื่อสนับสนุนต่อจากนางย่อมไม่พ้นใช้เรื่องศาสนามาทำให้พระนางได้สบายใจยิ่งขึ้นว่านอกจากความช่วยเหลืออย่างทันท่วงทีของฝ่าบาทแล้ว นางยังมองว่าการที่เซียวจื่อไท่โฮ่วคอยไปสักการะบูชาศาลสัจจเทพอี๋เหอและศาลบรรพชนอยู่เป็นประจำก็ล้วนแต่มีประโยชน์ทั้งสิ้น

“ แน่นอน ลูกเช่อย่อมมีวิธีการรับมือ.. ” เซียวจื่อไท่โฮ่วอายุเท่านี้แล้วมีหรือจะไม่เข้าใจความต้องการของเหล่าเด็กสาวรุ่นราวคราวลูกเหล่านี้ หวังจื่อระบายยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหลับตาลงทำใจให้สงบพัดพับได้ชิ้นนั้นโบกไปมาอยู่ในมือของนางหงส์ชราที่ยังคงไว้ซึ่งความงดงามตามฉบับสตรีสูงศักดิ์ในวัง “ อ้ายเจียอยากพักสักหน่อย พวกเจ้าแยกย้ายกันกลับตำหนักตัวเองไปเถอะ ”

“ ขอพระองค์ทรงรักษาพระวรกายด้วยเพคะ พวกหม่อมฉันขอทูลลา ”

สองกายบางยอบลงอำลาอย่างอ่อนหวาน พักหลังมานี้ทั้งไป๋หรั่นและเหลียนฮวาล้วนแตกฉานในศาสตร์การปฏิบัติที่อ่อนช้อยสูงส่งเช่นสตรีในวัง สมแล้วที่พวกนางเป็นถึงผู้ที่ได้ดำรงตำแหน่งจิ่วผิน ทั้งสองเดินเคียงข้างกันออกมาจากโถงรับรองของตำหนักเซวียนเต๋อ ทว่าก่อนที่จะแยกย้ายกันไปคนละทางตามเส้นถนนกลับตำหนัก ฝั่งลู่เจาอี๋หรือก็คือตัวนางที่อาวุโสกว่ากลับเกริ่นเบา ๆ ว่า “ พูดได้ดี ”

เว่ยเจียเสียนอี๋ที่เกือบจะก้าวออกไปอีกทางแล้วหันกลับมาเล็กน้อยด้วยสีหน้าและสายตาเหนื่อยหน่าย

‘ แล้วพี่สาวส่งอะไรมาเล่า ’

เสียนอี๋ดอกบัวผู้นั้นจากไปแล้ว ทว่ารอยยิ้มขบขันบนใบหน้าของเจาอี๋หยกขาวยังไม่เลือนหาย นางส่ายศีรษะไปมาเล็กน้อย ก่อนที่จะหมุนกายเดินไปอีกทางหมายจะกลับตำหนักของตนเอง แต่ที่อยู่ตรงหน้ากลับเป็นขันที.. ไม่สิ คนกลุ่มหนึ่ง

“ พระสนม ฝ่าบาทส่งพวกกระหม่อมให้มารับท่านพ่ะย่ะค่ะ ” ชายชุดดำคนหนึ่งกล่าวอย่างกระชับหนักแน่น ดูเผิน ๆ คล้ายวิธีการรายงานของเหล่าทหารมากกว่าขุนนางหรือขันทีโดยทั่วไป ทว่าในกลุ่มคนที่ดูลึกลับนี้ยังมีขันทีหน้ายิ้มผู้หนึ่งที่ก้าวออกมากล่าวอย่างสุภาพ

“ พวกเขามิรู้วิธีสื่อสารต่อนายหญิงของฝ่ายในนัก ขอพระสนมโปรดอย่าถือสา ”

ดูมีพิธีรีตองขึ้นมาก.. แต่ก็ไม่น่าวางใจอยู่ดี ไป๋หรั่นหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะคืนสีหน้ากลับมาเป็นความสงบนิ่งที่เจือไว้ซึ่งความอ่อนโยนเหมือนอย่างเคยในพริบตาต่อมา “ ขวางทางเปิ่นกงหน้าตำหนักเซวียนเต๋อเช่นนี้ หรือว่าลืมไปแล้วว่าตำหนักนี้คือที่ใด? ”

“ กระหม่อมไหนเลยจะกล้าลืม ”

“ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากพระสนมจดจำได้ก็ยิ่งดีพ่ะย่ะค่ะ ”อ

คราวนี้ไป๋หรั่นเริ่มที่จะคิ้วกระตุกแล้วจริง ๆ นงคราญหยกขมวดคิ้วเล็กน้อย ยังดีที่อีกฝ่ายปรือตาขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมค้อมกายด้วยความนอบน้อม “ กระหม่อมเพียงต้องการให้พระสนมทราบว่าเบื้องหน้าตำหนักเซวียนเต๋อนี้ กระหม่อมกล้ายืนยันว่าได้รับคำสั่งมาจากฝ่าบาทเพื่อเรียนเชิญพระสนมให้ไปยังสถานที่หนึ่ง ” อันที่จริงในสายตาของนางหรือแม้แต่คนอื่น ๆ ท่าทางของพ่อหนุ่มขันทียิ้มเจ้าเล่ห์จนตาปิดผู้นี้ก็ไม่ได้แย่ เสียก็แต่ดูฉลาดจนน่ากลัวก็เท่านั้นเอง

“ ฝ่าบาทมีรับสั่งฝากมาหนึ่งประโยคสั้น ๆ ที่กล่าวเพียงว่า พระองค์ได้บอกแก่ท่านแล้วพ่ะย่ะค่ะ ”

ก็จริงของเขา..ฮั่นอู่ตี้บอกให้นางรู้ไว้ก่อนแล้วในตอนเช้า ถึงจะไม่ได้อธิบายอะไรมากมายแต่ก็บอกไว้จริง ๆ ว่าให้ตามคนที่เขาส่งมาหา เวลาเช้าตรู่ที่เป็นส่วนตัวแบบนั้นไม่น่ามีใครหาญกล้ามาแอบฟังจนสวมรอยได้ หรือต่อให้ได้ บางทีนี่ก็คงเป็นหนึ่งเดิมพันสุ่มเสี่ยงที่โชคดีก็รอดพร้อมสาวไส้ผู้บงการความวุ่นวายในวัง หรือหากโชคร้ายก็แค่ตาย หรือไม่ก็กลายเป็นเชลยจำเป็น

“ พระสนม.. ” หลี่ผู่เยว่ชำเลืองตามองนายหญิงของตนด้วยความเป็นห่วง

“ ในเมื่อมาเรียนเชิญอย่างถูกต้องก็นำทางเถิด ”

ถวายพระพรไท่โฮ่วตามเวลา รางวัล x2

Longyue ดี

 @Admin 

CHAPTER 24.1
วันที่สิบเจ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
วันเสาร์ ช่วงเวลาหลังการถวายพระพร

การได้รับความสนพระทัยเพียงเล็กน้อยจากฝ่าบาทเปรียบดั่งสายฝนอันชุ่มฉ่ำที่สาดเทลงบนผืนดินแห้งแล้ง หากว่าพืชพรรณไม่ทันได้งอกงามเมฆฝนก็พัดพาไปไกลแล้ว วังหลังเต็มไปด้วยสาวงามพ้นจากนางก็มีบุปผชาติอื่นๆ เฝ้ารอให้ฝ่าบาทได้เรียกหา…ในดินแดนแห่งนี้ข้างกายขององค์ราชันมิอาจเป็นของนางเพียงผู้เดียว

หลังการเข้าปรนนิบัติตามธรรมเนียมแล้วก็ควรจะมาคารวะไท่โฮ่ว หลังการคารวะเช้าของเหล่าพระสนมขั้นเอกเสร็จสิ้นหลงเยวี่ยก็รอเวลาอีกเล็กน้อย และมาเข้าเฝ้าไท่โฮ่วในช่วงสาย—

“มาแล้วหรือ” ราวกับว่าพระองค์ทราบอยู่แล้วว่านางจะต้องมา “ระยะนี้ไม่ได้พูดคุยกับเจ้าเสียหลายวัน…เป็นอย่างไรบ้าง”

หลงเยวี่ยใบหน้าร้อนผ่าว หลายวันมานี้เพราะครุ่นคิดแต่ปรนนิบัติหวงตี้จึงมาเยือนตำหนักเซวียนเต๋อน้อยลง  เพียงแต่แม้จะได้รับโอกาสปรนนิบัติหวงตี้กลับมิได้รับความโปรดปรานเท่าใดนัก ใบหน้าจึงหม่นหมองลงเล็กน้อย

“ดียิ่งเพคะ…” หลงเยวี่ยเอ่ย หวนนึกถึงถ้อยรับสั่ง ‘โยน’ ในครานั้นก็รู้สึกพรั่นพรึงลึกๆ ทว่าในความขมฝาดกลับซ่อนกลิ่นหอมหวานอันละมุนแฝงมาด้วย “ได้มีโอกาสรับพระเมตตาจากฝ่าบาทให้ดูแลปรนนิบัติ” …แล้วรอดกลับมาอยู่ต่อหน้าพระองค์ “นับเป็นวาสนาของหม่อมฉัน”

หวังจื่อถอนหายใจ “เรื่องของหนุ่มสาวจะต้องใช้เวลา เร่งรีบนักไม่เป็นการดี”

“บทคัดลอกบทสวดมนต์ของเจ้าทำข้าซึ้งใจนัก…วันนี้ข้าได้พระคัมภีร์ชุดใหม่มา หากเจ้ามีเวลาก็อยู่เป็นเพื่อนข้าช่วยคัดพระคัมภีร์เถิด”

หลงเยวี่ยไม่ต้องไปถวายการปรนนิบัติในยามเย็นแล้ว เวลาว่างจึงมีมากมายประดุจเม็ดทรายบนมรุตตลัง (ทะเลทราย) หัวใจอันเงียบเหงาของนางยินดีอย่างยิ่งที่จะปรนนิบัติพระองค์ นางน้อมรับรับสั่งแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเล็กสำหรับคัดอักษรที่ถูกจัดไว้ใกล้ๆ กับพระนาง

กูกู่ในพระตำหนักเตรียมกระดาษไว้แล้ว ด้านหนึ่งมีหนังสือพระคัมภีร์ที่เขียนลงบนผ้าไหมเก่าแก่ เพียงแต่ผ้าชุดนี้ได้รับการทนุบำรุงอย่างตี ผึงแดดตามเวลา แม้จะฉุนไปบ้างสภาพก็คล้ายว่าเป็นของใหม่

หลงเยวี่ยพลิกคัมภีร์โบราณ เห็นอักษรที่ในอดีตจะถูกทำเป็นสัญลักษณ์บนกระดองเต่า นางมาจากสกุลที่นับถือเต๋าอีกทังยังเก่าแก่จนเวลานี้ป้ายจวนและตราประทับก็ล้วนถูกสลักด้วยอักษรจ้วนอันโบราณคร่ำครึ จึงคุ้นเคยเป็นอย่างดี

      “เป็นพระคัมภีร์อักษรเพคะ” 

“ลองอ่านให้ข้าฟัง”

นางพลิกอักษรแรก “ บนแรกเอ่ยถึงตัวอักษร [เฉียน] เฉียนคือตำแหน่งฟ้า อันหมายถึง ลิขิตฟ้า, เหนือฟ้าใต้ฟ้า สื่อถึงสำนวนโบราณ เหนือฟ้ายังมีฟ้า อักษรเฉียนจัดอยู่ในตัวอี่ อันหมายถึงการงอกเงย นำมาผนวกรวมกับอักษรก้าน อันหมายถึง แรกอรุณ จึงกลายเป็นสื่อสัญลักษณ์ของสรรพสิ่งที่ก่อเกิดด้วยลิขิตฟ้า องค์จักรพรรดิแต่โบราณการให้ความหมายในสี่ตัวอักษร คือ ตัว หยวนซึ่งหมายถึงต้นกำเนิด เฮิงอันหมายถึงการเคลื่อนไปอย่างราบรื่น ลี่ที่หมายความถึงผลพวงแห่งความทุ่มเท และเจินแห่งความซื่อตรงเที่ยงธรรม ครบครันจึงเรียกว่า เฉียน…”

“อืม–”

พระนางพยักหน้า ปรายมือสั่งให้หลงเยวี่ยคัดอักษร ตัวอักษรที่นางใช้ในการคัดมิใช่อักษรจ้วนที่อ่านยากและมองดูแล้วสับสนวุ่นวาย ในการคัดอักษรมักจะนิยมตัวอักษรที่ดูเป็นระเบียบและอ่านง่าย เมื่อคัดวรรคแรกของคัมภีร์ ซึ่งว่าด้วยเรื่อง “เฉียน” ลงบนกระดาษอย่างประณีตแล้วก็ส่งให้ไท่โฮ่วติชม

[ 潛龍勿用 ]

“เฉียนหลงอู้โหยว:มังกรงำประกาย คำนี้เขียนออกมาได้ดี ลายมือของเจ้างดงามยิ่งนัก… เสียดายที่เฉียบคมเกินไป ประหนึ่งวาดดาบไม่ผิด”

ริ้วแดงวาดผ่านดวงหน้าของหญิงสาวอย่างเลือนราง หลงเยวี่ยเรียนอักษรจากการวาดกระบี่ เนื่องจากมีสำนักวิชาหนึ่งคิดผสานเหวินกับหวู่เข้าด้วยกัน จึงใช้อักษรเป็นกระบวนท่ากระบี่ การตวัดมือเฉียบขาดดุดันจึงจะสามารถเอาชีวิตอื่นได้ หลงเยวี่ยเคยร่ำเรียนมาด้วยความเคยชินยามเขียนจึงมิถนัดตวัดหางอย่างอ่อนช้อย

“เจ้าเข้าใจความหมายของมันหรือไม่”

หลงเยวี่ยก้มหน้าเล็กน้อย “หม่อมฉันโง่เขลา ไม่เข้าใจเพคะ”

ไท่โฮ่วผงกศีรษะเบาๆ “เฉียนหลงอู้โหยว : มังกรงำประกาย เฉียนตัวนี้อักษร ซ่อน ประกอบกับ น้ำ คือ ‘อำพรางความแข็งแกร่งในความอ่อนช้อย’ หมายถึง รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน แม้ในขณะที่สภาพแวดล้อมรู้เห็นเป็นใจก็อย่างประมาทตน เรียกว่า ไม่อวดดี”

“เพคะ” หลงเยวี่ยจับพู่กันจรดกระดาษ ใบหน้ามีรอยยิ้มประดับ นัยน์ตาอ่อนหวานช้อนมองด้วยประกายชื่นชม “ถ้อยคำของพระนางลึกซึ้งกินใจ หม่อมฉันจะบันทึกเก็บไว้จะได้ไม่ลืมเพคะ”

การคัดอักษรกินเวลาค่อนข้างนาน เมื่อคัดแล้วหลงเยวี่ยก็ส่งให้ไท่โฮ่วดูทีละแผ่น เห็นพระนางถือกระดาษไกลจากตัวคลับคล้ายมองเห็นไม่กระจ่างก็ค่อยๆ เพิ่มขนาดตัวเขียนให้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเกรงว่าพระนางจะอ่านไม่สบายตา

ผ่านไปเนิ่นนานหวังจื่อก็เริ่มมองเห็นความเปลี่ยนแปลง จึงผินหน้ามาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าช่างรู้จักเอาใจข้าจริงๆ”

เวลาช่างผ่านไประยะหนึ่งก็ทรงผินหน้าจากคัมภีร์อักษร หลงเยวี่ยสายตาไวจึงหยุดมือที่กำลังคัดพระคัมภีร์อยู่เช่นกัน “เวลาผ่านมาถึงขนาดนี้แล้ว ใกล้จะถึงเวลานอนกลางวันของข้า เจ้าก็ไปพักผ่อนเถิด”

“ไท่โฮ่วทรงรังเกียจว่าหม่อมฉันเสียงดัง รบกวนพระทัยจึงไล่ให้กลับเสียแล้ว” นางเอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดเย้าแหย่ กลับทำให้พระนางแย้มสรวล หลิวเช่ออาจไม่โปรดหญิงสาวเช่นนี้เท่าใด แต่กลับทำให้หวังจื่อรู้สึกมีชีวิตชีวานัก 

“เหลวไหลจริงๆ” พระองค์แสร้งตำหนิ “เฝ้าหญิงแก่อย่างข้านอนรังแต่จะทำให้เด็กสาวอย่างเจ้าเบื่อหน่าย หากไม่อยากกลับไปก็ไปเรียนวิชามารยาทและการเรือนกับรั่วหลันก็แล้วกัน” เอ่ยแล้วก็หันไปทางถงกูกู่ “เข้มงวดกับนางหน่อย…ท่าทางของนางกระโดกกระเดก ไม่ทันไรก็ปากคอเราะร้ายใส่ข้าแล้ว หากวันนี้นางเดินอย่างหญิงสาวชาววังในโบราณกาลอันรุ่งเรืองไม่ได้ อย่าให้นางเถลไถลออกจากตำหนักเซวียนเต๋อไปให้ขายหน้าใครเชียว”

“หม่อมฉันอยากอยู่รับใช้ไท่โฮ่ว พระองค์ตรัสเช่นนี้ หม่อมฉันไม่กล้าตั้งใจเรียนแล้วเพคะ”

“ดูเอาเชียว…ปากนางหวานเหมือนเจ้าไม่มีผิด!”

—--

ไม่รบกวนเวลาหลับนอนของไท่โฮ่วแล้ว หลงเยวี่ยย้ายจากพระตำหนักเซวียนเต๋อมาที่เรือนหลังหนึ่งในพระตำหนักซึ่งถูกจัดเป็นที่พักสำหรับนางกำนัลรับใช้คนสนิท ถงรั่วหลันเป็นนางกำนัลที่มีหน้ามีตา แต่รู้จักใคร่ครวญและเด็ดขาด หลายปีมานี้จึงสามารถรั้งอยู่ข้างกายไท่โฮ่วได้อย่างไม่สั่นคลอน

“ไท่โฮ่วกล่าวเช่นนั้นแต่ความจริงเอ็นดูท่านมาก” ถงรั่วหลันเอ่ย “ท่วงท่าของนายหญิงน้อย ความจริงก็งดงามราวกับดอกเบญจมาศ…วิธีเดินอย่างหญิงสาวในสมัยโบราณอันรุ่งเรืองหากได้ลองแล้วจะยิ่งทำให้ท่านดูสุขุมและเปี่ยมมารยาท การเดินที่เหมาะกับท่านคือ ‘หงส์นวยนาด’ เน้นที่การเดินเอียงส่ายเฉกเช่นต้นหลิว มองแล้วเปี่ยมด้วยความสง่าผ่าเผย…ลองดูหม่อมฉันนะเพคะ…”

ถงรั่วกูกู่เดินเป็นแบบอย่าง วิธีการเดินที่ประหนึ่งย่างเท้าในบ้านตัวเองเหมาะสมกับนางอย่างยิ่งยวด มองเผินๆ ให้ความรู้สึกราวกับ ยอดหญิงสะคราญโฉมฉาย ไม่ซ่อนเร้นสิริโฉม แลดูเฉิดฉันอย่างยิ่ง

ทว่าอาจจะด้วยอายุอานามหรือความสุขุมอันเป็นลักษณะเฉพาะของถงรั่วหลัน ทำให้วิธีการเดินนี้ไม่เหมาะกับนางเสียทีเดียว แม้จะดูเป็นระเบียบตามแบบแผนอย่างครบครัน แต่ริ้วหน้าของนางก็ส่ออาการประดัดประเดิดอยู่บ้าง

“นายหญิงน้อย เชิญลอง”

หลงเยวี่ยย่างเดินแล้ว เหมาะกับวิธีการเดินเช่นนี้จริงๆ ไท่โฮ่วมีสายตาเฉียบแหลมยิ่งนัก วิธีการเดินอันโอ้อวดเช่นนี้ยากจะหาผู้กล้าเดินแล้วเข้ากันอย่างละมุนละไม จึงมิใคร่มีสนมนางในคนใดชื่นชอบ ถงรั่วหลันยิ้มบาง ยามเมื่อหลงเยวี่ยเดินผิดท่านางก็ใช้ไม้บรรทัดเคาะเบาๆ ให้สมกับคำกำชับว่า ‘เข้มงวดกับนางหน่อย’

“เพคะ…สะโพกยื่นมากไม่งาม มือของนายหญิงน้อยควรอยู่ระดับเดิมให้มั่น แม้จะแกว่งไกวอย่างเป็นธรรมชาติ ก็จะต้องระมัดระวังไม่ให้เกินงาม การย่างเดินเช่นนี้จะต้องแฝงด้วยสติรู้ต้น จึงจะตรงตามแบบแผน”

ฝึกได้ไม่นานหลงเยวี่ยก็เดินได้อย่างชำนาญ อาจเพราะวิธีเดินดั่งเดิมต่างจากท่าหงส์นวยนาดไม่มากด้วยกระมัง

“ดียิ่งเพคะ…” ถงรั่วหลันมองที่ตำหนักเซวียนเต๋อ “ใกล้ถึงเวลาตื่นบรรทมของพระนางแล้ว เชิญนายหญิงน้อยเพคะ”

—--

“งดงามจริงๆ” 

หวังจื่อเอ่ยชม วิธีการเดินเช่นนี้งดงามตามแบบอย่างโบราณ รูปโฉมของหลงเยวี่ยไม่จัดว่างดงามเฉิดฉัน แต่ความกล้าที่จะก้าวเดินอย่างไม่อ่อนนุ่มละมุนละไมกลับทำให้เมื่อย่างเดินเช่นนี้แล้วงดงามอย่างไร้ที่ติ อ่อนหวานประดุจสายธาร แฝงคลื่นอารมณ์อันน่าประคับประคองราวกับหลิวต้องแรงลม

“นางฝึกได้ไวเกินไป เดิมทียังคิดว่าจะต้องใช้เวลาสักสองวัน กลับใช้เวลาเพียงเท่านี้…” หวังจื่อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“เกรงว่าหากหม่อมฉันเรียนได้ช้า พระองค์จะไม่โปรดที่..หม่อมฉันโง่เขลาจนเกินไป” หลงเยวี่ยก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม

“เป็นเคราะห์กรรมของข้าที่จะต้องมีเด็กสาวอย่างเจ้าข้างกาย เอาเถิด” พระนางวางถ้วยชาลงทอดมองไปที่หญิงรับใช้ในตำหนัก “จี๋รุ่ย ไปหยิบผีผาอวี่ฮวามา”

เมื่อรับผีผาอันงดงามที่แกะสลักด้วยลายดอกไม้นานาชนิดจนปราณีตจนได้ชื่ออันไพเราะว่า “อวี่ฮวา: ฝนดอกไม้” แล้ว ก็เอ่ยอธิบาย

“มีอยู่คืนหนึ่งข้าได้ยินเสียงผีผาของเจ้า…ฟังแล้วน่ากลัวจริง ดีดเพี้ยนถึงเพียงนั้นไม่รู้ว่าฝ่าบาททนฟังได้อย่างไร”

“เพียงแค่ได้ยินเสียงผีผาของหม่อมฉันก็ทรงจดจำได้ หม่อมฉันดีดได้มีเอกลักษณ์ยิ่งเพคะ…”

ไท่โฮ่วหัวเราะ “ก็มีแค่เจ้า ฝีมือเพียงเท่านั้นก็กล้าดีด—อาจหาญไม่กลัวคำนินทาจริงๆ ข้าฟังแล้วยังอดถอนใจไม่ได้” หวังจื่อกวักมือเรียกหญิงสาว “มานั่งตรงนี้แล้วลองดีดเพลงที่เจ้าเล่นเมื่อคืนนั้นอีกสักครั้ง”

หลงเยวี่ยรับผีผามา ค่อยๆ ไล่นิ้วตามสายทำนองดีดบทเพลง “ห้าวหาญ” ที่นางเล่นถวายฝ่าบาทในคืนนั้นให้ไท่โฮ่วฟัง เสียงกรีดนิ้วไล่ระดับไปตามสายผีผา กลายเป็นท่วงทำนองที่ฟังแล้วสดชื่นกล่อมเกลาวิญญาณ 

เพลงนี้เล่นได้ง่ายมีทำนองเฉพาะตัว แม้จะมีฝีมือครึ่งๆ กลางๆ ก็ยังดีดได้ไพเราะ หลงเยวี่ยรู้จุดอ่อนจุดแข็งของตนเอง หวังจื่อจึงลอบชื่นชมในใจ

ข้าย้ำผ่านหิมะบนเขาฉีเหลียนลอดผ่านประตูอวี้เหมิน

และยังเดินต่อ ผ่านสายลพัดพาสายฝนกระทบขอบกำแพงเมือง

ผ่านภูเขาและแม่น้ำ

วีรบุรุษหนีเข้าป่าประดุจสายพิรุณ

กระบี่คั้นกลางระหว่างสวรรค์และโลกา ยกแทงทะลุเสียดฟ้าคราม

ข้าข้ามผ่านอาทิตย์อัสดงเหนือแม่น้ำยาวพันลี้สายหนึ่งในโม่เป่ย

ผู้ใดยลยิลเสียงขลุ่ยเฉียนซอหูบรรเลงบทเพลงขับขานไร้สิ้นสุด

คนรู้ใจกล่าว่า ตั้งแต่สมัยโบราณ วีรบุรุษควรให้คุณธรรมนั้นมาก่อน

ใต้ฟ้านี้หนทางในยุทธภพยังยาวไกลหลายปี

หากท่านกล่าวว่ายุทธภพนี้เป็นจิตวิญญาณ

เมฆบนนภาจะเปิดประตูนำทางให้

หากท่านกล่าวว่าโลกเปรียบดังแแม่น้ำ

เฝ้ามองอยากครอบครองมันผ่านไปสักพันปียังมิได้

ไท่โฮ่วช่วยชี้แนะการดีดบรรเลงของนางเพิ่มเติมอีกหลายจุด หลงเยวี่ยได้เพียงเอ่ยเบาๆ ว่า “ทรงปราดเปรื่องไม่แพ้โจหลางแม้แต่น้อย…” 

พระนางแย้มสรวลก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นหนักใจ “หากคิดครอบครองผ่านไปสักพันปียังมิได้ เจ้าเป็นผู้มีใจอิสรเสรี…เพลงนี้วันหน้าดีดให้ข้าฟังก็พอ” พระนางเอ่ยเตือน หลงเยวี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่นานก็เข้าใจ 

ฝ่าบาทปรารถนารวมใต้หล้าให้เป็นปึกแผ่น เพลงนี้ชวนให้ถอดถอนใจเกินไป ขัดต่อพระประสงค์ของหวงตี้

“เพคะ เช่นนั้น...เพลงนี้หม่อมฉันจะดีดให้พระนางฟังอีกครั้ง…”

“ดี…” 

หลังจากฟังจบก็ทรงผินพระพักตร์ไปทางถงกูกู่ “วันนี้เจ้าพาตวนมู่เหม่ยเหรินไปที่ห้องเครื่องหลวง เตรียมอาหารรับประทานเล่นให้ฝ่าบาทสักชุด บอกว่าข้าให้นำมาส่ง”

  

เล่นดนตรีแนวสงบสบาย ถวายไท่โฮ่ว

รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 3 ตำลึงทอง , +25 EXP , +10 บารมี ,

และ +10 ตบะฝึกฝนจากการฝึกฝนดนตรีสม่ำเสมอ

ความโปรดปรานจากหวงตี้ +35 แต้ม

ความโปรดปรานจากไท่โฮ่ว +20 แต้ม  

[NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวมาร โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

เปิดเควสต์ชงชาต้อนรับเหมันต์

Longyue ดี

 @Admin 

CHAPTER 25
วันที่สิบเก้าเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบวันจันทร์ ช่วงเวลาหลังการถวายพระพร

.

.

.

มังกรเอ๋ย มังกรเอยลมเมฆตาม เป่าปากระบายความในหัวใจ 

มังกรเอ๋ย มังกรเอยลมเมฆประสาน ขับขานเสียงจากหัวใจ 

วิถีแห่งฟ้าปรวนแปรผัน ยากคำนวณเดากันนั้นไม่ได้ 

แพ้ชนะอยู่ที่กโลบาย ขอสาบานใจจงรักและภักดี 

ลูกผู้ชายควรมีปณิธาน สร้างสุขศานติ์ แด่ชนดลวิถี 

กลับเอ๋ย กลับเอย บ้านข้านี้ จะกลับมาอีกคราเป็นชาวนา

 กลับเอ๋ย กลับเอย กลับมาเอย ข้าปราถนาในวัยชรา กลับมาทำนาบ้านเดิม 

จันทร์แจ่มลมโชยมาสู่อ้อมกอด กระเรียณเอ๋ย ฟังเพลงพิณ

cr. บทแปลกวีมังกรหลับ

ปลายนิ้วกรีดลงบนผีผาดีดประหวัดสายเสียงยังไม่ทันจบถ้อยเพลง “กวีมังกรหลับ” ไท่โฮ่วที่เหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าตาก็ตรัสด้วยสุรเสียงบางเบา อ่อนล้าราวกับสายพิณที่หย่อนคล้อย “...พอแล้ว” สีหน้าของไท่โฮ่วหม่นหมองริ้วของความเศร้าซึมปรากฏชัดตรงหางตา ริ้วรอยของพระนางดูจะเพิ่มขึ้นในชั่วข้ามคืนประหนึ่งรอยยับย่นบนผ้าแพรไหม ชวนให้คนกังวลยิ่งนัก หลงเยวี่ยระงับความอาดูรรีบเก็บผีผาด้วยความร้อนใจ ยอบกายลงข้างตั่งนั่งในท่ากึ่งคุกเข่า เอ่ยอย่างร้อนรน

“หม่อมฉันขอประทานอภัย”

ไท่โฮ่วทรงโบกพระหัตถ์อย่างอ่อนล้า “ช่างเถิด เป็นข้าที่ไม่อยากฟัง ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ลุกขึ้นเถิด” จี๋รุ่ยประคองหลงเยวี่ยลุกขึ้น ขณะที่ถงกูกู่ประคองถ้วยโจ๊กข้าวสวยเข้ามากลิ่นหอมหวานของข้าวใหม่ลอยอบอวลจรุงจิตยิ่ง ทว่าไท่โฮ่วมิได้มองแม้แต่น้อย ที่บนโต๊ะยังมีสำรับอาหารอีกมาก ล้วนแล้วแต่เสวยไม่ลงทั้งสิ้น

สาเหตุก็เพราะธิดาของพระองค์ องค์หญิงผิงหยาง เวลานี้กำลังกรำศึกกับพวกปีศาจที่ซูโจว ทางแถบเจียงหนานมีปีศาจอาทิตย์อุทัยเข้าก่อกวน หลงเยวี่ยหัวใจคล้ายถูกบีบรัด ทิศทางนั้นเป็นบ้านของนางเช่นกัน…

ไท่โฮ่วทรงเชื่อพระทัยว่าฝ่าบาทสามารถกำราบความไม่สงบได้…

ทว่าสำหรับมารดาผู้หนึ่ง การมองลูกของตนเสี่ยงภยันตรายหาใช่มีแต่ความชื่นชมภาคภูมิที่ซึมซาบแผ่ขยาย ยามมีเรื่องบอบบางเหนือความคาดหมายปลิวเข้ามากระทบความอาทรห่วงใยก็ประหนึ่งใยแมงมุมที่เกี่ยวประหวัดรัดพันกาย เคลือบแฝงไว้ด้วยความไม่สบายใจ แม้หวังจื่อนั่งอย่างมั่นคงบนบัลลังก์หงส์มานาน ผ่านขวากหนามมามากมายก็ไม่อาจกล่าวว่า ตนไม่กังวลหวาดหวั่น ได้อย่างเต็มปาก

หลิวเช่อถึงกับต้องรับมือ…ไม่อาจคิดว่าเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย

หลงเยวี่ยเห็นเพียงใบหน้าอันเศร้าตรม นางไม่เคยมีบุตรธิดาจึงมิอาจเข้าใจน้ำพระทัยอันลึกล้ำและหัวใจอันน่าเวทนาของผู้เป็นมารดา ลึกลงไปในห้วงคำนึงกลับประหวัดหวนนึกถึง ตวนมู่เหนียนซื่อ เหนียนกว่านเอ๋อร์ มารดาผู้อาภัพของตนเอง… ภาพอันเลือนรางนั้นโผล่ขึ้นมาเพียงชั่วครู่ก็สลายไป ไม่ต่างจากไอร้อนจากพระกระยาหารบนโต๊ะที่บัดนี้เริ่มชืดชา

นางถูกเสียงหว่านล้อมของถงกูกู่ดึงออกจากภวังค์

“มื้อเช้าพระนางเสวยพระกระยาหารเพียงน้อยนิด เพียงน้ำแกงโสมไก่ดำบำรุงร่างกายก็เสวยไม่พร่อยถ้วย หากยามนี้ไม่เสวยอีกสักเล็กน้อยอาจจะกระทบต่อพระวรกายได้นะเพคะ” ถงกูกู่ประคองถ้วยข้าวต้มมาต่อหน้า “ข้าวต้มนี้ปรุงมาใหม่ยังร้อนอยู่ มีรสอ่อนบาง อีกทั้งเพิ่มสมุนไพรทำให้สดชื่น พระนางโปรดคำนึงถึงพระวรกาย เสวยสักเล็กน้อยเถิดเพคะ”

“ข้าไม่อยากรับประทาน” สุรเสียงของพระนางคล้ายทอดถอน ผิงหยางรับศึกที่ซูโจว เจียงหนานมีปีศาจอาทิตย์อุทัยออกอาละวาด บุตรของนางเหน็ดเหนื่อยลำบากอยู่ที่ด้านนอก หัวใจของนางมีกังวล ย่อมไม่มีแก่ใจจะรับประทานสิ่งใด 

ถงรั่วหลันมีสีหน้าลำบากใจ รอยยิ้มจืดจางประดับอยู่บนใบหน้า เรื่องเหล่านี้ละเอียดอ่อน เลือกถ้อยคำมากไปก็เป็นการเสแสร้ง แต่หากมิแก้ไขประการใดก็หวาดกลัวจะกระทบพระวรกาย

ข้ารับใช้คิดเผื่อเจ้านาย คววามสัมพันธ์แต่ปางหลังเดิมทีก็ลึกซึ้งยิ่งกว่าคำว่า “นาย” และ “บ่าว” ถงรั่วหลันอมยิ้มอย่างจนใจทอดมองหลงเยวี่ย พบใบหน้ากังวลของหญิงสาว พื้นเพของนางมาจากแถบเจียงหนาน ความหวาดหวั่นระคนกังวลใจประหนึ่งระฆังคู่ที่ก้องสะท้อนพ้องเสียงกับไท่โฮ่ว หลงเยวี่ยเข้าใจเจตนาของถงรั่วหลัน ริมฝีปากบางประดับยิ้มละไม ไม่อาจฝืนกลั้นความกังวลที่วาดผ่านนัยน์ตา ประคองถ้วยโสมหิมะตุ๋นเหง้าบัวและไป่เหอ เดินไปข้างหนึ่ง เอ่ยปลอบอย่างแช่มช้า

“หากพระนางไม่โปรดเสวยข้าวต้ม ลองเทียบเครื่องน้ำแกงโสมหิมะตุ๋นเหง้าบัวและไป่เหอถ้วยนี้เถิดเพคะ น้ำแกงโสมดื่มง่ายมีฤทธิ์เป็นยาบำรุง เหง้าบัวมีฤทธิ์เย็นและรสหวานเหมาะกับช่วงฤดูร้อนยิ่งนัก อีกทั้งเหง้าไป่เหอช่วยบำรุงปอด ลำไส้ และกระเพาะอาหาร ดับพิษร้อนในร่างกาย…” นัยน์พระเนตรไท่โฮ่วฉายความรำคาญพระทัยอย่างแจ่มชัด ทว่าหลงเยวี่ยคลี่ยิ้มหวานประหนึ่งสีสันของดอกเสาเย่าที่สีสันจัดจ้าน อ่อนหวาน และเปี่ยมด้วยพลัง “พระพี่นางทรงกรำศึกกับปีศาจที่ซูโจว ปกป้องดินแดนทางตะวันออกอย่างห้าวหาญ สมกับเป็นองค์หญิงแห่งแผ่นดิน ทว่าแม้จะแข็งแกร่งเพียงใดก็เป็นธิดาของพระนาง จะต้องห่วงหาอาทรในพระวรกายของพระนางที่สุด ฝ่าบาทและพระพี่นางคุ้มครองใต้หล้าและแว่นแคว้นด้วยบารมีของไท่โฮ่ว หากว่ายามเสด็จกลับมาทอดพระเนตรเห็นพระองค์ผ่ายผอมลงก็คงจะทุกข์ใจปวดร้าวเหนือคณา” 

“แม้ไท่โฮ่วจะไม่โปรดเสวยพระกระยาหาร…เห็นแก่ฝ่าบาทและพระพี่นาง อย่างน้อยก็เสวยน้ำแกงนี้สักถ้วยเถิดเพคะ”

หวังจื่อครุ่นคิดเนิ่นนาน นัยน์ตาอ่อนลง นางแตะหลังมือหญิงสาวตรงหน้า สกุลของหลงเยวี่ยยามนี้ปักหลักอยู่ที่เจียงหนาน ตั้งแต่ได้ยินข่าวเรื่องนี้ก็มีสีหน้าพะวงใจอยู่ตลอดเวลา กระนั้นยังดีดผีผาเล่านิทานหวังให้นางสำราญใจ กล่อมนาง เย้านาง ปรนนิบัตินางอย่างไม่ย่อท้อ ยากที่คนจะไม่รู้สึกเอ็นดู ทรงลูบมือที่แฝงด้วยรอยแผลเป็นนั้นอย่างแผ่วเบา “ลำบากเจ้าแล้ว”

หลงเยวี่ยเดิมทีก็มาจากบ้านที่มีเพียงหญิงม่ายและเด็ก ความเปล่าเปลี่ยวช่างคล้ายกับทิวทัศน์ในวังหลัง ยามไร้หวงตี้ก็คล้ายถูกพรากความชื่นมื่นไป ได้เพียงประคับประคองกันให้ผ่านไปในแต่ละวัน “พระนางเปี่ยมด้วยความสุข หม่อมฉันก็อิ่มเอมใจ ขอเพียงพระนางทรงแย้มสรวล หม่อมฉันไม่ลำบากเพคะ”

ไท่โฮ่วแย้มสรวลอย่างอ่อนล้า หลงเยวี่ยไม่โลภมากเห็นสีหน้านี้ของพระนางหัวใจก็เป็นสุขแล้ว 

โรลปลดล็อกหัวใจไท่โฮ่ว

  

เล่นดนตรีแนวสงบสบาย ถวายไท่โฮ่ว

รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 3 ตำลึงทอง , +25 EXP , +10 บารมี ,

และ +10 ตบะฝึกฝนจากการฝึกฝนดนตรีสม่ำเสมอ (ยังได้อยู่ไหมคะ)