ตำหนักเซวียนเต๋อ | ที่พำนักไท่โฮ่ว

LuBairan ดี

เรื่องไม่คาดฝัน
วันที่ 20 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาหกนาฬิกาเป็นต้นไป

“ พระสนมลู่เจาอี๋ขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ ”

“ ลูกเช่อบอกไว้แล้วว่านางคงมาช้า .. เสียดายนัก บัดนี้เสียนอี๋กลับไปก่อนแล้ว ” เป็นเรื่องน่าประหลาดนักเพราะที่ผ่านมาลู่เจาอี๋ไม่เคยถืออภิสิทธิ์หรือละเลยธรรมเนียมปฏิบัติอย่างการมาถวายพระพรในทุกเช้า จวบจนวันนี้ที่ลำบากลูกชายบอกนางเองทั้งที่ก็หาได้มีการประกาศโดยแพร่หลายว่าฮั่นอู่ตี้เสด็จเยือนตำหนักตงเฉิน.. อีกอย่างหวังจื่อเห็นว่าสองสนมขั้นฉือผินมีสัมพันธ์อันดีมาเนิ่นนาน การคลาดกันเช่นนี้คงเป็นที่น่าเสียดายสำหรับพวกนาง “ ให้นางเข้ามา ”

ลู่เจาอี๋ที่ขอเข้าเฝ้ามาพร้อมเด็กหญิงตัวเล็กหน้าตาหมดจดผู้หนึ่ง จริงอยู่ที่นางทำเช่นนี้มาจนชินแต่สำหรับคนที่ไม่เคยผ่านการฝึกฝนมาก่อนก็แน่นอนอยู่แล้วว่ามันคงไม่ใช่เรื่องง่าย ที่ผ่านมาไป๋หรั่นไม่เคยนึกว่าตัวเองจะต้องมาคอยดูแลหรือฝึกสอนใครอย่างใกล้ชิด แต่ในเมื่อชีวิตเหวี่ยงคนมาถึงที่ มีหรือจะปล่อยไปเฉย ๆ ได้

กว่าจะได้ออกมาจากตำหนักตงเฉินก็เรียกว่าสายไปมากโข แต่เมื่อมาถึงสิ่งที่ต้อนรับพระสนมคนโปรดพร้อมด้วยเด็กสาวปริศนากลับเป็นสายตาหลากหลายคู่ที่แบ่งออกเป็นดีและร้าย “ พระสนม.. ” ผู่เยว่เกริ่นขึ้นเบา ๆ เพื่อให้ทั้งสองเตรียมตัวรับมือกับคำถามให้ดี

ไป๋หรั่นไม่สั่นไหวกับเรื่องเหล่านี้.. แต่ไม่ใช่กับเด็กน้อยข้าง ๆ ที่ยังไม่ทันได้ศึกษาให้ดีพอ

เซียวจื่อไท่โฮ่วที่พึ่งจะทิ้งกายลงนั่งบนตั่งได้ไม่นานเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจไม่แพ้คนอื่น ๆ “ ไม่ยักรู้ว่าครั้งนี้ลู่เจาอี๋จะพาคนมาแนะนำด้วย.. ” สุรเสียงของหวังจื่อแฝงไว้ด้วยความกดดันกระแสหนึ่งที่ทำให้เด็กน้อยข้างกายชะงักเท้าไปเล็กน้อย

“ หม่อมฉันมาช้า ทั้งยังพาคนมาโดยไม่ได้แจ้งก่อนนับว่าเป็นความผิดพลาดของหม่อมฉันที่ไม่พึงระวังเพคะ ” นงคราญหยกยังคงรู้ดีว่าเส้นเขตแดนที่นางสะกิดได้นั้นอยู่ที่แค่ไหน ร่างอรชรโค้งลงอย่างชดช้อยพร้อมด้วยเด็กสาวที่ปฏิบัติตามอยู่เงียบ ๆ “ ถวายพระพรไท่โฮ่วเพคะ ”

“ .. ในเมื่อพามาแล้วก็เข้ามาใกล้ ๆ หน่อย ”

หวังจื่อโบกพัดในมือช้า ๆ ในระหว่างที่หลุบสายตามองสองร่างที่เคลื่อนเข้ามา หลิวเช่อกล่าวไว้ก่อนแล้วว่าให้รอฟังข่าวดีจากลูกสะใภ้.. ทว่าข่าวดีนี้พ่วงเด็กน้อยมาด้วยหรือ ? ยิ่งคิดก็ยิ่งคล้ายจะคาดเดาไปในทิศทางที่เลวร้ายขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อระมัดระวังไม่ให้เรื่องเหลวไหลหลุดออกไป เซียวจื่อไท่โฮ่วปรายตามองถงกู่กูครั้งหนึ่ง อีกฝ่ายก็รู้งานรีบถดกายพลางไล่ต้อนคนด้านในออกไป “ รั่วหลัน พาเด็กน้อยไปเดินชมเซวียนเต๋อสักหน่อยสิ ”

ไม่เว้นแม้แต่เด็กน้อยที่จับมือเดินมากับมารดาบุญธรรม เซียวจื่อไท่โฮ่วกล่าวออกมาทั้งที่ไม่ละสายตาไปจากร่างระหงส์ของพระสนมเอก กระทั่งด้านในโถงเหลือเพียงเจ้าตำหนักและผู้มาเยือน ในวาจาที่เรียบง่ายยังแฝงไว้ซึ่งความแข็งแกร่งหนักแน่น “ ลูกเช่อกล่าวกับข้าว่าเจ้าจะมีข่าวดีมามอบให้.. ”

“ ฉะนั้นก็จงอธิบายว่าข่าวดีชนิดใดจึงได้พกเด็กสาวมาพร้อมกัน ”

“ เมื่อวันก่อนหม่อมฉันตามเสด็จออกว่าราชการนอกตัวเมือง ”

ไป๋หรั่นสูดหายใจเข้าพลางยกยิ้มประหนึ่งพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศ “ ที่แห่งนั้นไม่เหมาะแก่การเจริญเติบโตสำหรับหนึ่งชีวิต หม่อมฉันและนางมีวาสนาได้พบพานช่วยเหลือ นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายเมื่อส่งนางกลับบ้าน สิ่งที่รอนางอยู่จะเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณร่างหนึ่ง ” การกล่าวถึงเรื่องอัปมงคลแต่หัววันไม่ใช่สิ่งที่ผู้ดีนิยมกัน ทว่าในเมื่ออีกฝ่ายต้องการคำอธิบายนางก็มีสิ่งที่คิดเอาไว้แล้วเช่นกัน

“ สิ่งนี้โหดร้ายเกินกว่าที่จะปล่อยผ่านยามได้พบอยู่ตรงหน้า นางเป็นเด็กสาวอายุยังน้อยในเมืองที่โด่งดังด้านคณิกา .. บางทีอาจเป็นหม่อมฉันคิดอ่านไม่รอบคอบ ทว่าไม่มีหนทางใดปลอดภัยเท่ารับนางเป็นบุตรแล้วเพคะ ” สาวงามดั่งหยกกดใบหน้าลงต่ำดูลำบากใจไม่น้อย จนคนอาวุโสกว่าที่ตั้งท่าจะตำหนิก็ยังรู้สึกว่าหักใจทำได้ยาก เข้าทางลู่ไป๋หรั่นที่เชื่อมั่นในกลยุทธ์ใส่ทีเดียวมีผลยืนยาวราวร้อยปี “ หม่อมฉันเป็นสนม ไม่มีความจำเป็นต้องรับศิษย์ การสาบานเป็นพี่น้องก็มิได้ช่วยให้นางรอดพ้นปลอดภัย ต่อให้รับเข้ามารับใช้ก็เกรงว่านางจะไม่อาจรับมือได้ทั้งภาระหน้าที่รวมไปถึงเหลี่ยมริษยาของคนในวัง ”

“ แล้วรับนางเป็นธิดาคิดว่าจะช่วยทุเลาเรื่องเหล่านั้นลงได้หรืออย่างไร ” น้ำเสียงของพระพันปีอ่อนลงก็จริงอยู่ แต่ความไม่พอใจที่แฝงมาในคำพูดนั้นยังเด่นชัด ในสายตาของผู้สูงศักดิ์การทำเช่นนี้ไม่ต่างจากหาเรื่องเข้าตัว ซึ่งมันก็ไม่ได้ผิดไปจากความจริงเท่าไหร่นัก

“ แม้ไม่ช่วยลดมันลง แต่อย่างน้อยหม่อมฉันก็ยังมีสิทธิ์ในการรับมือที่มากขึ้นนะเพคะ ” เมื่อถูกโต้กลับเช่นนี้ หวังจื่อก็เงียบไปในทันที นงคราญหยกผ่อนลมหายใจออกผ่านริมฝีปากช้า ๆ พลางอธิบายเพิ่มเติมอีกครั้ง “ หากหม่อมฉันมีสิทธิ์ในฐานะผู้เป็นนาย การปกป้องดูแลย่อมทำได้แค่เพียงระดับหนึ่ง.. ทว่าหากเป็นสิทธิ์ของมารดา เรื่องนี้พระองค์ก็ทรงทราบดีว่าทำได้มากเพียงไหน ”

“ กำลังในมือเจ้าบัดนี้ไม่มากพอจะปกป้องเด็กคนหนึ่งได้ ลู่เจาอี๋ หาเรื่องใส่ตัวก็นับว่าเป็นเรื่องหนึ่ง ชีวิตบริสุทธิ์ของเด็กสาวผู้หนึ่งก็นับว่าเป็นอีกเรื่อง แล้วชีวิตของเจ้าเล่า? หากมีข่าวลือว่านางเป็นลูกในไส้ของเจ้าก่อนสมรสมิใช่ว่าเป็นเรื่องด่างพร้อยหรอกหรือ สตรีที่มีข่าวลือเสียหายเช่นนี้ วันหนึ่งจะก้าวขึ้นเป็นใหญ่ได้อย่างไร ” เพราะเสี้ยวส่วนหนึ่งในใจของหวังจื่อเองก็คาดหวังกับลูกสะใภ้รายนี้ไว้มาก ต่อให้ไม่เป็นมารดาของแผ่นดิน อย่างน้อยตำแหน่งพระชายาก็อาจมีหวัง

แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ .. จะยิ่งส่งผลร้ายต่อบุตรชาย

“ เรื่องนั้น.. ” นงคราญหยกเม้มริมฝีปากเบา ๆ ก่อนจะกล่าวออกมา

“ ฝ่าบาททรงกล่าวว่าจะจัดการให้เรียบร้อยเองเพคะ ”

ถึงแม้ว่าหวังจื่อจะปรารถนาหลานสักคนมาโดยตลอด แต่หลานที่มากะทันหันในรูปแบบนี้เองก็นับว่ายอมรับได้ยากเช่นกัน ทว่าเจ้าลูกชายตัวดีกลับเห็นดีเห็นงามไปกับภรรยา ทั้งยังออกปากว่าจัดการให้แล้วเสร็จเลยด้วยซ้ำ มือที่เริ่มมีความหย่อนคล้อยของพระพันปีหลวงขยับขึ้นคลึงขมับ “ .. พวกเจ้าสองคนนี่มัน รั้นนัก ไม่คิดถึงหัวจิตหัวใจคนชราเช่นข้าบ้างเลย ”

อยู่ ๆ มีหลานเพิ่มมาคนหนึ่งจะมีใครบ้างไม่ประหลาดใจ

“ ในเมื่อพวกเจ้าตัดสินใจกันไปแล้ว ก็จัดการกันให้ดี ”

“ เรื่องนี้อ้ายเจียจะปิดตาทำเป็นไม่รู้ไปจนกว่าลูกเช่อจะดำเนินการตามที่เขากล่าวจะจัดการก็แล้วกัน ”

ถวายพระพร x2

SuYao ดี

วันที่ 28 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามอู่ (เวลา 11.30 - 13.00 น.)

ซูเหยาก้าวเข้าสู่เขตพระราชฐานอย่างช้า ๆ แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในบริเวณพระราชวังทำให้บรรยากาศดูสงบและยิ่งใหญ่ในเวลาเดียวกัน เสียงฝีเท้าของขันทีที่เดินนำหน้าเงียบเชียบ ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา ซูเหยาเดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ ในใจเต็มไปด้วยความประหม่าและความนึกคิดที่ถาโถมเข้ามาไม่ขาดสาย

การก้าวเดินไปตามทางเดินที่กว้างขวางและทอดยาวราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุดทำให้ซูเหยาได้เห็นความยิ่งใหญ่ของสถานที่แห่งนี้ได้อย่างเต็มตา ตัวตำหนักและอาคารต่าง ๆ ที่ถูกก่อสร้างจากไม้เนื้อแข็งชั้นดีถูกทาด้วยสีแดงเลือดหมูอันเป็นสีของราชสำนัก ตัดกับหลังคากระเบื้องสีเหลืองทองที่เปล่งประกายเจิดจ้าต้องกับแสงแดดยามเช้า ราวกับเป็นกลุ่มก้อนของแสงและเงาที่ก่อตัวขึ้นอย่างมีระเบียบในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้

สองข้างทางที่เดินผ่านเต็มไปด้วยนางกำนัลและข้ารับใช้มากมายที่ต่างก็ก้มหน้าก้มตาทำงานของตนอย่างเงียบเชียบ ไม่มีเสียงพูดคุยหรือเสียงหัวเราะใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากปากของพวกเขา ราวกับสถานที่แห่งนี้ถูกปกคลุมด้วยความเงียบงันจนน่าอึดอัด ซูเหยาเดินก้มหน้ามองพื้นพลางพยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองสิ่งที่อยู่รายรอบตัวอย่างละเอียดมากนัก เพียงแค่ภาพที่เหลือบเห็นอยู่เบื้องหน้าก็สามารถทำให้จิตใจของนางสั่นไหวได้อย่างง่ายดาย

เมื่อเดินลัดเลาะผ่านสวนดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นและศาลาริมน้ำที่ถูกสร้างขึ้นอย่างวิจิตรบรรจง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงที่หมายปลายทาง นั่นก็คือตำหนักเซวียนเต๋อซึ่งเป็นที่ประทับขององค์ไท่โฮ่ว ตัวตำหนักแฝงไว้ด้วยความสง่างามตามแบบฉบับของสตรีสูงศักดิ์ ซูเหยาเดินตามขันทีเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ภายในห้องกว้างขวางถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้แกะสลักอย่างงดงาม 

ณ ใจกลางของห้องโถง องค์ไท่โฮ่วกำลังประทับอยู่บนเก้าอี้ที่ล้อมรอบด้วยเหล่าขันทีและนางกำนัลที่คอยปรนนิบัติรับใช้ ทันทีที่ซูเหยาเดินเข้าไปใกล้ เหล่าข้าราชบริพารต่างก็ทยอยถอยออกไปจนเหลือเพียงไท่โฮ่วที่ประทับอยู่เพียงลำพัง องค์ไท่โฮ่วในฉลองพระองค์สีแดงสดปักลวดลายดอกไม้ดูงดงามอย่างน่าเกรงขาม ใบหน้าของพระองค์ดูครุ่นคิดราวกับกำลังใช้ความคิดอย่างหนักหน่วง ไท่โฮ่วเหลือบสายตามายังซูเหยาแล้วโบกมือให้มานั่งลงใกล้ ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนกว่าที่คาดคิด ซูเหยาจึงคลานเข้าไปใกล้ ๆ อย่างนอบน้อม

“ไม่ต้องเกร็งไป หมอหญิงซู” ไท่โฮ่วตรัสด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ที่นี่ไม่มีใคร นอกจากเจ้ากับข้า” พระองค์ทรงยกจอกชาขึ้นจิบอย่างช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยถามถึงสารทุกข์สุกดิบ และเรื่องราวของโรงหมอเจิ้งเทียนที่ซูเหยาทำงานอยู่เป็นระยะเวลาหนึ่ง ก่อนจะเริ่มต้นเข้าเรื่อง

ไท่โฮ่วค่อย ๆ ทรงเอื้อมพระหัตถ์ไปหยิบผ้าคลุมไหล่ที่ถูกปักลวดลายดอกโบตั๋นอันงดงามที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วคลี่ออกเบา ๆ ลวดลายอันประณีตงดงามของดอกโบตั๋นที่ถูกปักลงไปบนผ้าไหมสีขาวทำให้ซูเหยาถึงกับตื่นตะลึง นางมองไปยังกลีบดอกไม้ที่ดูสมจริงราวกับมีชีวิต แล้วเอ่ยชมด้วยความจริงใจ 

“ผ้าคลุมไหล่ผืนนี้งดงามมากเลยเพคะ” 

ไท่โฮ่วส่งยิ้มบาง ๆ ให้ แต่ดวงตาของพระองค์กลับดูเศร้าหมองอย่างประหลาด

“มันงดงามจับตา แต่มันกลับทำให้ข้าเศร้าหมองอย่างประหลาดนัก” ไท่โฮ่วทรงตรัสพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างยาวนาน ราวกับกำลังแบกรับความหนักอึ้งเอาไว้ “ข้ามองมันเท่าไหร่ก็รู้สึกราวกับว่ามันมีชีวิต แต่มันกลับทำให้เรารู้สึกเหงาและอ้างว้างอย่างไม่สามารถอธิบายได้”

ผ้าคลุมไหล่ที่ถูกปักอย่างวิจิตรบรรจงถูกส่งมาถึงมือของซูเหยาอย่างแผ่วเบา สัมผัสของมันนุ่มลื่นราวกับแพรไหมชั้นดีที่ถูกทอขึ้นอย่างประณีต แต่ความรู้สึกที่ไท่โฮ่วตรัสถึง กลับทำให้ซูเหยาต้องรับมาอย่างทะนุถนอม นางก้มลงมองผืนผ้าอย่างละเอียดอีกครั้ง พลางใช้ปลายนิ้วไล่ไปตามลวดลายของดอกโบตั๋นสีชมพูที่ดูอ่อนช้อยเหมือนมีชีวิต ราวกับกำลังใช้สัมผัสในการรับรู้ถึงความผิดปกติที่อาจซ่อนอยู่

ไท่โฮ่วทอดพระเนตรมองการกระทำของซูเหยาอย่างเงียบงัน ด้วยพระพักตร์ที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง พระองค์ทรงตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง 

“ข้าอยากให้เจ้าในฐานะผู้มีฝีมือด้านการแพทย์ ช่วยวิเคราะห์ให้ข้าทีว่า ลายปักนี้มีสิ่งใดแอบแฝงอยู่หรือไม่”

ซูเหยาพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม นางเริ่มพิจารณาผืนผ้าอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง นางใช้ปลายนิ้วสัมผัสไปยังลวดลายที่ถูกปักอย่างละเอียดละออ เส้นไหมแต่ละเส้นที่ถูกนำมาปักนั้นถูกเรียงร้อยเข้าด้วยกันอย่างปราณีต ทุกอย่างดูเป็นปกติและสมบูรณ์แบบจนนางไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ จนกระทั่งสายตาของซูเหยาไปสะดุดเข้ากับสีของไหมปักบางส่วนที่ดูเหมือนจะเจือจางกว่าปกติเล็กน้อยเมื่อเทียบกับส่วนอื่น ๆ ของผืนผ้า โดยเฉพาะในส่วนที่เป็นกลีบดอกไม้และใบไม้ที่ดูคล้ายกับสีตกเล็กน้อย ซูเหยาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย เมื่อทุกอย่างดูเป็นปกตินางจึงตัดสินใจลองใช้วิธีอื่นดูบ้าง

ซูเหยาค่อย ๆ เลื่อนผ้าผืนนั้นขึ้นมาใกล้กับใบหน้าอย่างระมัดระวัง แล้วสูดหายใจเข้าอย่างแช่มช้าเพื่อพิจารณากลิ่นที่แฝงอยู่ กลิ่นหอมจาง ๆ ของผ้าไหมและกลิ่นของกำยานในตำหนักลอยเข้ามาปะปนกัน แต่แล้วกลิ่นบางอย่างก็ทำให้ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ

“ไท่โฮ่วเพคะ” ซูเหยาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “หม่อมฉันได้กลิ่นของสมุนไพรบางชนิดที่ใช้สำหรับย้อมไหม ซึ่งอาจจะมีส่วนผสมที่ทำให้เกิดความรู้สึกเศร้าหมองได้เพคะ”

ไท่โฮ่วทรงเลิกพระขนงขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของพระองค์ฉายแววความสนใจขึ้นมาทันที 

“สมุนไพรหรือ? เป็นสมุนไพรชนิดใดกัน?”

“หม่อมฉันไม่แน่ใจนักเพคะ แต่หากให้หม่อมฉันได้ลองนำไปตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้ง หม่อมฉันอาจจะสามารถหาสาเหตุที่แน่ชัดได้” ซูเหยาทูลอย่างหนักแน่น

ไท่โฮ่วทรงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วทรงยกผ้าคลุมไหล่ผืนนั้นให้นางนำกลับไปตรวจสอบด้วย

“เช่นนั้นก็ฝากเจ้าด้วยนะหมอหญิงซู”

ซูเหยารับพระบัญชาแล้วจึงลุกขึ้นถวายบังคมอย่างนอบน้อม จากนั้นก็ค่อย ๆ เดินออกจากตำหนักเซวียนเต๋ออย่างช้า ๆ มือที่ถือผ้าคลุมไหล่ไว้แนบกับอกนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันระหว่างความสงสัยและความตื่นเต้น การเดินทางมายังวังหลวงในครั้งนี้นับเป็นการเดินทางที่สำคัญอย่างยิ่งสำหรับชีวิตของนาง และความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังความงดงามของผ้าคลุมไหล่ผืนนี้คืออะไรกันแน่นะ…

เควสปลดหัวใจ : ปริศนาลายปักแห่งตำหนักฉือหนิง (1)

เลือกตัวเลือก: ดมกลิ่น 

Kexin ดี

วันที่ 03 เดือน ปาเยว่ (กันยายน) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ ตำหนักเซวียนเต๋อ วังหลวง ฉางอัน (พบ เซียวจื่อไท่โฮ่ว)

แสงอรุณแรกของวันส่องลอดกำแพงสูงแห่งวังหลวง เงาไม้แปะก๊วยทอดลงบนทางเดินหินขาวเป็นลายเส้นยาวงดงาม เสียงนกเช้าเจื้อยแจ้วปะปนกับเสียงฝีเท้าของเหล่าขันทีและนางกำนัลที่ก้าวเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ กลางขบวนเล็ก ๆ นั้นคือ องค์ชายหลิว เค่อซิน แม้เพิ่งลืมตาได้เพียงเกือบเดือน แต่ร่างกายกลับเจริญเติบโตผิดธรรมชาติ ดวงพักตร์อวบอิ่มสดใสราวเด็กวัย 5–6 ขวบ อ้วนท้วนสมบูรณ์เนื้อแก้มแดงระเรื่อเหมือนผลท้อฤดูร้อน ดวงตากลมโตคมวาวประกายซุกซนริมฝีปากเล็ก ๆ ยกยิ้มเจ้าสำราญจนนางกำนัลผู้ติดตามกลั้นหัวเราะไม่อยู่

“องค์ชายโปรดก้าวช้า ๆ เพคะ ทางนี้ทอดขึ้นเนิน” นางกำนัลผู้เป็นพี่เลี้ยงเอ่ยเตือนเสียงนุ่ม แต่เค่อซินกลับยักไหล่เบา ๆ แล้วหัวเราะ “ข้าโตแล้วนะ อย่าคิดว่าข้าเป็นทารกอุ้มอยู่แค่วันสองวันสิ!” น้ำเสียงสดใสแต่แฝงความกวนเต็มเปี่ยม องครักษ์ลับที่เดินตามด้านหลังเหลือบตามองแล้วถอนหายใจเบา ๆ พวกเขารู้ดีว่าแม้องค์ชายจะดูเป็นเพียงเด็กแต่ท่วงท่ากับแววตากลับฉายความเกินวัยเป็นทั้งเสน่ห์และภัยในตัวเดียวกัน

เส้นทางที่มุ่งไปคือตำหนักเซวียนเต๋อ ตำหนักใหญ่โอ่อ่าที่องค์เซียวจื่อไท่โฮ่ว ประทับอยู่พระมหาไทเฮาผู้ทรงอำนาจ เป็นทั้งต้นกำเนิดบารมีและความหวั่นเกรงทั่วราชสำนัก วันนี้คือวันแรกที่องค์ชายเค่อซินจะได้ถวายคำนับต่อพระนาง ดวงตากลมโตหันมองยอดหลังคาตำหนักที่ค่อย ๆ โผล่พ้นเงาไม้ บรรยากาศขณะนั้นทั้งขรึมและขลัง แต่เค่อซินกลับหัวเราะเบา ๆ “ตำหนักโคตรใหญ่เลยแฮะ…แต่ข้าว่าตำหนักข้าในฝันต้องมีสาวงามล้อมรอบสักสิบ จะได้ไม่เงียบเหงาแบบนี้”

ขันทีพี่เลี้ยงที่ได้ยินถึงกับเกือบสะดุดล้ม นางกำนัลหลายคนหน้าแดงกลั้นขำ ส่วนองครักษ์เพียงส่ายหัวอย่างจนใจนี่คือองค์ชายผู้เพิ่งมีอายุหนึ่งเดือน แต่กลับย่างก้าวสู่ตำหนักด้วยท่าทีเสเพลเจ้าสำราญราวกับเด็กช่างย่านเมือง

แสงอรุณแรกของยามเหม่าเพิ่งสาดเข้ามายังตำหนักเซวียนเต๋อที่โอ่อ่าและเงียบสงบ องค์ชาย หลิว เค่อซิน ก้าวย่างเข้ามาพร้อมรอยยิ้มระบายอยู่บนริมฝีปากเล็ก ๆ ร่างกายแม้เพิ่งประสูติไม่ถึงเดือน แต่กลับเติบโตสมบูรณ์ราวเด็กวัย 5–6 ขวบ ขยับตัวอ้วนท้วนสดใสแบบเด็กเจ้าสำราญเต็มตัว เขาหยุดอยู่ตรงหน้าท้องพระโรงของตำหนัก ดวงตากลมวาวเป็นประกาย ก่อนก้มตัวคำนับด้วยท่าทางที่ดูน่าขันในสายตาขุนนางผู้เฝ้าอยู่ไกล ๆ แต่เต็มไปด้วยความจริงใจและเอกลักษณ์เฉพาะของเขา 

“เค่อซินถวายพระพรเสด็จย่า”

เซียวจื่อไท่โฮ่วนางมงกุฎหงส์ทองสลับอัญมณีแดงและฟ้าประดับบนเกศา ส่องประกายดั่งพระจันทร์เพ็ญท่ามกลางราตรี ฉลองพระองค์แดงปักลายมังกรหงส์งดงามแต่แฝงด้วยอำนาจดุจเปลวไฟที่ไม่มีผู้ใดอาจหาญล่วงเกินได้ พระพักตร์งดงามยิ่งแม้ผ่านกาลเวลา แววตาที่เคยคมเข้มบัดนี้อบอุ่นและอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไท่โฮ่วทอดพระเนตรลงมาที่ร่างเล็กตรงหน้าเด็กน้อยที่เติบโตเกินธรรมชาติ แต่กลับแฝงด้วยความซุกซนเจ้าสำราญ นางมิได้รู้สึกประหลาดใจอีกแล้ว เพราะพระนางเลี้ยงเขามาตั้งแต่แรก รับรู้ถึงความผิดธรรมชาตินี้มานานและยอมรับมันอย่างเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต

เซียวจื่อไท่โฮ่วทอดพระเนตรอยู่นาน ริมพระโอษฐ์ที่แต้มชาดแดงเข้มยกขึ้นเพียงเล็กน้อย นางเอ่ยเสียงเรียบแต่ทุ้มชัด “เงยหน้าขึ้นสิ เด็กน้อย…ให้เสด็จย่าอย่างข้าเห็นหน้าสักหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ” เค่อซินเงยหน้าทันที ดวงตากลมใสแฝงประกายซุกซนวาววับ “เสด็จย่าเห็นใบหน้าข้าแล้วรู้สึกเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ หลานงามเหมือนใครกันนะระหว่างเสด็จแม่กับเสด็จย่า?” ขันทีและนางกำนัลที่ยืนเรียงอยู่สองฝั่งถึงกับเบิกตากว้าง นี่มันคำถามที่เด็กคนไหนกล้าพูดออกมาในท้องพระโรง! แต่เค่อซินกลับยกยิ้มเจ้าสำราญเต็มที่ไม่ทุกข์ร้อนแม้แต่น้อย

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากบัลลังก์หงส์ “เจ้านี่ปากคมเกินวัย” ไท่โฮ่วเอ่ยทั้งที่สายพระเนตรยังเปี่ยมความอ่อนโยน “เจ้าเพิ่งเกิดมาเพียงเดือนเดียวแต่กลับเติบใหญ่เสียจนคล้ายเด็กห้าหกขวบ แล้วยังกล้าเอ่ยถ้อยคำยั่วเย้าแก่เสด็จย่าอีกหรือ?” เค่อซินยักไหล่เล็ก ๆ “ถ้าไม่พูดให้เสด็จย่ายิ้ม แล้วหลานจะอยู่สบายได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” คำตอบนั้นทำให้ทั้งขุนนางและนางกำนัลต่างพากันก้มหน้ากลั้นหัวเราะขำ

ไท่โฮ่วชะงักไปนิด ราวกับเห็นเงาของใครบางคนในอดีต ใครบางคนก็มีแววตาเจ้าเล่ห์เช่นนี้เมื่อยังเยาว์ เพียงแต่โอรสผู้นั้นนั้นเมื่อเติบใหญ่กลับแบกรับบัลลังก์จนเหน็ดเหนื่อยไม่สิ้นสุดขณะที่เด็กตรงหน้ากลับดูจะไร้กังวลจนเกินไป “เค่อซิน” นางเอ่ยเสียงนุ่มลง “ต่อไปในวังหลวง เจ้าจะถูกจับตามองทุกฝีก้าวจงจำไว้ อย่าใช้ปากของเจ้าก่อศัตรูเกินจำเป็น”

องค์ชายหัวเราะหึเบา ๆ “หากเสด็จย่าไม่อยากให้หลานสร้างศัตรู งั้นหลานก็จะสร้างมิตรแทนสิพ่ะย่ะค่ะ จะกวนใจเขาน้อยหน่อยแต่ก็คงทำให้เขาติดใจมากหน่อย” คำตอบนั้นทำให้แม้แต่เซียวจื่อไท่โฮ่วผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวในวังมาทั้งชีวิตยังอดยกพระโอษฐ์ขึ้นยิ้มไม่ได้ ใช่ นี่แหละเนื้อแท้ของหลานชายผู้นี้…กวนเสียจนคนโกรธไม่ลง

พระนางผายพระหัตถ์เรียกให้ขันทีพาองค์ชายเข้ามาใกล้ ทันทีที่เค่อซินก้าวขึ้นแท่นหยก ดวงเนตรของพระนางจับจ้องใบหน้าเล็กอวบแดงนั้นอย่างแผ่วอ่อนราวกับกำลังมองเพชรเม็ดน้อยที่รอวันเจียระไน “ต่อไปเสด็จย่าจะสั่งให้เจ้าจัดการศึกษา ฝึกเขียน อ่าน และเพลงกระบี่แก่เจ้า ให้เจ้ามิได้เป็นเพียงเด็กสำราญแต่เป็นองค์ชายผู้คู่ควรแก่ราชวงศ์”

เค่อซินยกคิ้วขึ้นยิ้ม “เพลงกระบี่หรือพ่ะย่ะค่ะ? ดีเลย หลานชอบของแหลมคมอยู่แล้ว”

เซียวจื่อไท่โฮ่วทอดพระเนตรหลานชายที่อยู่ข้างกายพลันถอนหายใจเบา ๆ ภายในใจรู้ดีว่าเด็กคนนี้ หากมิใช่เรื่องกระบี่แล้วก็หาได้สนใจสิ่งใดไม่นอกจากสิ่งสำราญอันเป็นธรรมชาติของนิสัยแต่เดิม นางขยับพระหัตถ์หยิบถุงเงินผ้าไหมแดงที่ปักลายหงส์ทองอย่างประณีต ยื่นลงมาด้วยสายพระเนตรเปี่ยมความเมตตา “นี่คือขวัญถุงจากข้า…เจ้าจงนำไปใช้ให้ดี อย่าให้เสียเปล่า” เค่อซินเงยหน้าขึ้น ยกมือเล็กอวบรับถุงเงินไว้ด้วยท่าทีทะเล้น แต่เสียงเอ่ยกลับจริงใจ “ขอบพระทัยเสด็จย่า หลานจะใช้ให้คุ้มค่า…อาจจะเอาไปซื้อขนมกับของเล่นเสียหน่อย” ดวงตากลมประกายซุกซนแต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นเมื่อสบสายพระเนตรของนาง

แล้วเด็กน้อยก็ลุกขึ้นยืนโค้งคำนับอีกครั้งด้วยท่าทางเจ้าสำราญเต็มตัว “วันนี้หลานขอตัวกลับก่อน วันหน้า…ข้าจะมาหาท่านใหม่ ข้าจะมาหาท่านบ่อย ๆ แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ” ถ้อยคำตรงไปตรงมาแต่แฝงด้วยความผูกพันเล่นเอาเซียวจื่อไท่โฮ่วถึงกับยิ้มอ่อน ความรู้สึกยินดีเอ่อล้นในพระทัยแม้เด็กคนนี้จะกวนจนจับทางไม่ได้แต่เป็นหลานที่นางรักจริงแท้ นางโบกพระหัตถ์เบา ๆ สั่งขันทีให้นำองค์ชายกลับไปยังตำหนักตงเฉิน แสงอรุณที่เริ่มส่องผ่านหน้าต่างกระทบพระพักตร์ของไท่โฮ่วในยามนั้น ช่างอบอุ่นไม่ต่างจากรอยยิ้มที่ยังติดอยู่บนริมพระโอษฐ์ของนาง

รางวัล : เงินขวัญถุงจากเสด็จย่า 9 ตำลึงเงิน (ตามจำนวนไบต์เลขสุดท้าย)

+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว

+20 คุณธรรม

 

Kexin ดี

วันที่ 04 เดือน ปาเยว่ (กันยายน) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ ตำหนักเซวียนเต๋อ วังหลวง ฉางอัน (พบ เซียวจื่อไท่โฮ่ว)

แสงแรกของอรุณสาดลอดหน้าต่างประดับลายดอกเหมยเข้าสู่ตำหนักเซวียนเต๋ออันโอ่อ่า เสียงนกร้องประสานกับลมยามเหม่าอันสดชื่น ภายในท้องพระโรงอบอวลด้วยกลิ่นกำยานหอมจรุง องค์ชายเค่อซิน เด็กน้อยวัยเพียงเดือนเศษแต่รูปร่างเติบโตเทียบเด็กห้าหกขวบ เดินตุ้ยนุ้ยเข้ามา แก้มยุ้ยเด้งตามจังหวะฝีเท้า แววตากลมใสระยิบระยับด้วยความสดใส เมื่อเห็นพระอัยยิกาใหญ่บนบัลลังก์ ดวงหน้าของเขาก็เปล่งรอยยิ้มเต็มที่

“เสด็จย่า หลานมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เสียงเล็กใสกังวานเอ่ยทักทายอย่างคุ้นเคย เขารีบวิ่งเข้ามาก้มคำนับ แล้วแอบเงยหน้ามององค์ไท่โฮ่วด้วยสายตาชื่นชม “วันนี้ฉลองพระองค์ของเสด็จย่างามนัก เหมือนเทพธิดาเลยพ่ะย่ะค่ะ” ถ้อยคำสดใสทำให้นางกำนัลข้างพระองค์แอบยกมือปิดปากหัวเราะ ขันทีที่อยู่ใกล้ต่างพากันก้มหน้าอย่างยากจะปิดรอยยิ้ม

เซียวจื่อไท่โฮ่วที่ครองตำหนักมานานนัก เพียงทอดพระเนตรหลานชายเล็กด้วยสายตาเอ็นดู ริมพระโอษฐ์งามแต้มรอยยิ้มบาง “เจ้านี่จริงปากหวานเสียแต่เด็ก” น้ำเสียงปนหัวเราะน้อย ๆ “ไม่กลัวหรือว่าคนทั้งตำหนักจะหาว่าเจ้าเจ้าชู้เกินวัย”

เค่อซินหัวเราะหึ ๆ ยกคางขึ้นเล็กน้อยอย่างภาคภูมิ “ถ้าพูดแล้วทำให้เสด็จย่ายิ้ม หลานยอมให้ใครหาว่าหลานเจ้าชู้ก็ได้พ่ะย่ะค่ะ” ถ้อยคำกวนปนซื่อทำให้บรรยากาศในตำหนักที่เคยขรึมสง่า กลับคลายลงกลายเป็นอบอุ่นละมุนอย่างน่าประหลาด ไท่โฮ่วทอดพระเนตรเด็กน้อยตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความยินดี ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นความคล้ายคลึงบางประการกับโอรสของตนในวัยเยาว์…แต่ครั้งนี้นางสาบานกับตัวเองว่า จะเลี้ยงหลานคนนี้ด้วยรอยยิ้ม มากกว่าความคาดหวังหนักอึ้งที่เคยถ่วงลูกชายไว้

พระนางยกพระหัตถ์ขี้นให้หลานชายเข้ามาใกล้ จนองค์ชายเค่อซินยกยิ้มซุกซน ขณะก้าวเท้าตุ้ยนุ้ยเข้าไปใกล้แท่นบัลลังก์ที่เซียวจื่อไท่โฮ่วประทับอยู่ พระนางทอดพระเนตรหลานน้อยด้วยความเอ็นดู พลันโบกพระหัตถ์เรียกขันทีผู้ถือหีบไม้หอมเข้ามาใกล้ เมื่อเปิดออก ปรากฏกระบี่คู่เปล่งประกายแสงจันทร์วาววับ เชวี่ยเยว่ กระบี่สลักจันทรา ไท่โฮ่วรับด้วยพระหัตถ์งาม แล้วโน้มกายลงมอบให้กับองค์ชาย “นี่คือของขวัญวันนี้จากเสด็จย่า กระบี่พร้อมถุงเงินอีกเล็กน้อย เจ้าจะได้ไม่ต้องหักกิ่งไม้จากตำหนักอื่นไปเล่นอีก” ถ้อยคำนั้นทำเอานางกำนัลใกล้เคียงหัวเราะคิกคักเบา ๆ เพราะรู้ดีว่าเด็กน้อยเจ้าเล่ห์ผู้นี้มักวิ่งไปหักกิ่งไม้แถบเรือนโน้นเรือนนี้มาแกว่งแทนของเล่นอยู่บ่อยครั้ง

เค่อซินรับกระบี่ทั้งคู่ไว้ด้วยมือเล็กแต่สายตากลับเปล่งประกายเกินกว่าวัย เขาเอียงคอเล็กน้อยแล้วหัวเราะหึ “ขอบพระทัยเสด็จย่า…ถ้าเช่นนั้น ข้าขอเอากระบี่นี้ออกไปฝึกที่อื่นได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? ตอนนี้การมีอยู่ของข้ายังไม่ถูกประกาศต่อผู้คน คงไม่เป็นอันตรายต่อสิ่งใด” คำพูดนั้นทำให้ไท่โฮ่วชะงักไปชั่วขณะ ดวงเนตรที่เต็มไปด้วยประสบการณ์แห่งชีวิตทอดมองร่างเล็กตรงหน้าเด็กที่เพิ่งลืมตาได้เพียงเดือนเศษ แต่กลับเติบโตจนพูดจาอย่างคนที่รู้จักชั่งน้ำหนักระหว่างความลับ กับภัยอันตราย

“เจ้านี่…” นางพึมพำเบา ๆ ก่อนถอนหายใจ พระพักตร์แม้ยังมีรอยยิ้มแต่ภายในพระทัยกลับมีความเวทนาซ่อนเร้น น้อยคนนักที่จะรู้ว่ามีหลานคนนี้อยู่ในวัง…ต่อให้เจ้ามิได้ทำผิดสิ่งใด ก็ยังต้องหลบเร้นราวเงามิใช่ชีวิตที่เด็กน้อยสมควรแบกรับเลย ไท่โฮ่วเอื้อมพระหัตถ์ลูบศีรษะเขาเบา ๆ “เสด็จย่าไม่เห็นด้วยนัก…แต่หากเจ้ามั่นใจว่าจะไม่เป็นอันตราย ก็คงต้องตามใจบ้าง”

เค่อซินหัวเราะเบิกบาน แก้มยุ้ยแดงจัดเพราะความดีใจ “เช่นนั้นหลานจะฝึกจนกลายเป็นคนเก่งที่สุดในวังเลยพ่ะย่ะค่ะเสด็จย่ารอดูได้เลย!” พระนางหัวเราะในลำพระศอเบา ๆ ทอดพระเนตรหลานน้อยที่แก้มยุ้ยวิ่งวนอยู่กับกระบี่คู่เล็ก ๆ ในมือ รู้ดีว่าชีวิตเบื้องหน้าเต็มไปด้วยพายุ แต่สำหรับตอนนี้…การได้เห็นเขายิ้มและเล่นสนุกอยู่ตรงหน้านั้นก็เพียงพอแล้ว แต่อดห่วงไม่ได้อยู่ดี

รางวัล : เงินขวัญถุงจากเสด็จย่า 9 ตำลึงเงิน (ตามจำนวนไบต์เลขสุดท้าย)

+5 แต้ม ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว

+10 แต้ม โบนัสความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC

+20 คุณธรรม

SuYao ดี

วันที่ 30 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเว่ย (เวลา 13.00 - 15.00 น.)

ยามเมื่อซูเหยาเดินตามท่านขันทีเข้าสู่ประตูเสวียนอู่ที่ปิดลงเบื้องหลัง นางสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่แสนเงียบงัน จากโลกที่วุ่นวายภายนอกสู่โลกภายในที่สงบและเคร่งขรึม กลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกเบญจมาศยังคงลอยตามมากับสายลมที่พัดเอื่อย แต่ตอนนี้มันผสมผสานกับกลิ่นหอมของกำยานที่ลอยมาจากตำหนักน้อยใหญ่รายทาง ก้อนหินที่เรียงรายเป็นทางเดินถูกขัดจนมันวาว สะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ยามบ่ายที่เริ่มคล้อยต่ำลง ท่ามกลางความเงียบงัน มีเพียงเสียงฝีเท้าของนางและขันทีที่เดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเดินมาได้สักครู่ ขันทีก็หยุดลงตรงหน้าตำหนักเซวียนเต๋อ ขันทีเปิดประตูออกอย่างนุ่มนวลและผายมือเชิญให้นางก้าวเข้าไปข้างใน

"เชิญหมอหญิงซู!" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อม

ซูเหยาโค้งคำนับเล็กน้อยก่อนจะก้าวเข้าไปข้างในตำหนัก องค์ไท่โฮ่วประทับอยู่ด้วยท่าทางสง่างาม พระพักตร์เรียบนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยร่องรอยของความเมตตา นางรีบถวายบังคมอย่างนอบน้อมที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ถวายบังคมองค์ไท่โฮ่วเพคะ ขอองค์ไท่โฮ่วทรงพระเจริญ"

"ลุกขึ้นเถิด" น้ำเสียงที่เคยมีอำนาจและทรงพลังบัดนี้กลับอ่อนโยนลงเล็กน้อย "ได้ข่าวว่าเจ้ามาขอเข้าเฝ้าข้าถึงหน้าประตูวังเชียวหรือ? มีความคืบหน้าเรื่องผ้าคลุมไหล่แล้วหรือ?"

ซูเหยาเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ มือที่ถือห่อผ้ากำแน่น นางหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมความกล้าก่อนจะเริ่มกล่าวถวายรายงาน

"เพคะ! เมื่อวานนี้ หม่อมฉันได้เดินทางไปร้านขาย เพื่อขอคำแนะนำจากเถ้าแก่เนี้ย อีกทั้งยังได้พบกับท่านหมอหลวงเจิ้งที่โรงหมอจึงได้สอบถามข้อมูลเกี่ยวกับการย้อมไหม หม่อมฉันจึงได้ข้อสรุปว่า..."

ซูเหยาหยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อเรียบเรียงคำพูด ก่อนจะกล่าวต่ออย่างชัดถ้อยชัดคำ

"จากการวิเคราะห์และสอบถามผู้เชี่ยวชาญทั้งด้านผ้าและสมุนไพร หม่อมฉันได้พบว่าสีที่ซีดจางของไหมลายปักมิได้เกิดจากการดูแลที่ไม่ดีเพคะ แต่เกิดจากปฏิกิริยาของสมุนไพรที่ใช้ย้อมมันต่างหาก ในช่วงที่ประสบปัญหาขาดแคลนสมุนไพรบางชนิด ช่างย้อมผ้าอาจต้องนำสมุนไพรที่มีคุณสมบัติใกล้เคียงกันมาย้อมผ้าทดแทนเพื่อรักษาคุณภาพของสีเอาไว้ให้คงที่ แต่พวกเขาอาจไม่รู้ถึงผลข้างเคียงของสมุนไพรเหล่านั้นเพคะ ซึ่งในกรณีของสมุนไพรที่ใช้ในการย้อมผ้าคลุมไหล่ผืนนี้ มันได้ส่งผลกระทบต่อเส้นลมปราณของผู้ที่สวมใส่มันเป็นระยะเวลานาน ๆ และทำให้เกิดอาการซึมเศร้าได้ในที่สุดเพคะ"

เมื่อได้ยินคำอธิบายที่ละเอียดอ่อนและกระจ่างแจ้งของซูเหยา องค์ไท่โฮ่วก็ทรงพยักพระพักตร์อย่างเข้าใจ

"เป็นเช่นนี้เอง...แล้วควรทำเช่นไรกับผ้าคลุมไหล่ผืนนี้ล่ะ?"

ซูเหยาถวายบังคมอีกครั้งอย่างนอบน้อม

"สำหรับผ้าคลุมไหล่ผืนนี้ หากยังประสงค์จะให้ผ้าคลุมไหล่มีสีสันที่งดงามดังเดิม หม่อมฉันคิดว่าทางที่ดีที่สุดคือ ควรเปลี่ยนไหมใหม่ทั้งหมดเพคะ แต่หากยังทรงรู้สึกเสียดายผ้าผืนนี้ ขอทรง ละเว้นการใช้มันในระยะยาวจะดีกว่าเพคะ เพราะสิ่งที่ตกค้างบนเนื้อผ้ายังคงส่งผลกระทบต่อพระองค์ได้ตลอดเวลาเพคะ"

“คงต้องตัดใจเลิกใช้มันสินะ...” พระสุรเสียงขององค์ไท่โฮ่วแผ่วลงเล็กน้อย ดวงพระเนตรมองไปยังผ้าคลุมไหล่ในห่อผ้าที่ซูเหยาถืออยู่ด้วยสายพระเนตรที่อ่อนโยนและนิ่งสงบ ผ้าผืนนี้เป็นของขวัญล้ำค่าจากอดีต ที่เคยช่วยปลอบประโลมจิตใจของพระองค์ในช่วงเวลาที่ทุกข์ระทมที่สุด บัดนี้เมื่อได้ล่วงรู้ความจริง พระองค์ก็ทรงรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย แต่ในขณะเดียวกันก็ทรงรู้สึกซาบซึ้งในความตั้งใจของสตรีตรงหน้า

“ขอบใจเจ้ามาก หมอหญิงซู” พระองค์ตรัสด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความเมตตา “เจ้าเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบและใส่ใจในรายละเอียดจริง ๆ”

ซูเหยาถวายบังคมอีกครั้งอย่างนอบน้อมพร้อมกับน้อมตัวลงเพื่อวางห่อผ้าลงบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างพระองค์อย่างช้า ๆ 

“นั่นเป็นสิ่งที่หม่อมฉันพึงกระทำเพคะ”

พระหัตถ์ที่เรียวบางและขาวผ่องของไท่โฮ่วทรงเลื่อนไปสัมผัสห่อผ้าอย่างแผ่วเบา พระองค์ทรงลูบไล้ไปตามเนื้อผ้าที่ห่อหุ้มผ้าคลุมไหล่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำอันมากมาย 

“ผ้าผืนนี้ได้ช่วยปลอบประโลมใจข้าไว้ในยามที่ข้าทุกข์ระทมยิ่งนัก…แต่บัดนี้เมื่อรู้ว่ามันเป็นเช่นนี้ ก็คงจะต้องปล่อยมันไปเสียแล้ว” พระพักตร์ของพระองค์ฉายแววอาลัยอาวรณ์อยู่ชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาสงบนิ่งดังเดิม

ไท่โฮ่วทรงหันไปทางนางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างพระองค์และตรัสสั่งด้วยน้ำเสียงที่ทรงอำนาจ 

“ไปนำกล่องที่ข้าเตรียมไว้มาให้นาง”

นางกำนัลในชุดผ้าไหมสีเขียวเข้มรีบก้าวเท้าถอยหลังและหายลับไปจากตำหนักเซวียนเต๋ออย่างเงียบเชียบและรวดเร็ว ไม่นานหลังจากนั้นนางกำนัลก็กลับมาพร้อมกับกล่องไม้สลักลายหงส์คู่ที่งดงามยิ่งนัก

ไท่โฮ่วทรงเลื่อนกล่องไม้นั้นมาตรงหน้าซูเหยาและทรงเปิดฝากล่องออกช้า ๆ ภายในกล่องมีตำราเก่าแก่เล่มหนึ่ง มีร่องรอยของการใช้งานมาอย่างยาวนาน

“ตำรานี้...ข้าได้รับเป็นของกำนัลเมื่อนานมาแล้ว” พระสุรเสียงของพระองค์ทรงเต็มไปด้วยความทรงจำที่แจ่มชัด “ข้าเก็บไว้มานานแต่ก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ประโยชน์จากมัน หากเก็บไว้ที่ข้าก็คงไม่มีประโยชน์สู้มอบให้แก่คนที่ใช้ประโยชน์จากมันได้จริง ๆ ย่อมดีกว่า อีกทั้งยังสามารถนำไปช่วยเหลือผู้คนได้อีกมากมาย”

ซูเหยามองไปยังตำราในกล่องด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าไท่โฮ่วจะทรงมอบของล้ำค่าเช่นนี้ให้แก่นาง ไท่โฮ่วเองก็ทรงจ้องมองไปยังซูเหยาและแย้มสรวลเล็กน้อย 

“รับเอาไว้เถิดหมอหญิงซู อย่าได้ปฏิเสธความปรารถนาดีของข้าเลย”

ซูเหยาค่อย ๆ ยื่นมือออกไปรับตำราเล่มนั้นมาอย่างช้า ๆ มือที่สัมผัสตำรานั้นสั่นเทาเล็กน้อย นางโค้งคำนับถวายบังคมอย่างสุดซึ้ง 

“ขอบพระทัยองค์ไท่โฮ่วเพคะ หม่อมฉันจะตั้งใจศึกษาและใช้ประโยชน์จากมันเพื่อช่วยเหลือผู้คนให้สมกับที่พระองค์ทรงมีพระเมตตาเพคะ”

หลังจากเสร็จสิ้นธุระ ซูเหยาก็ทูลลาไท่โฮ่วแล้วจึงค่อย ๆ ถอยหลังออกมาจากตำหนักเซวียนเต๋ออย่างช้า ๆ มือทั้งสองข้างยังคงประคองตำราเก่าแก่เล่มนั้นไว้แนบกับอก ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าที่หาใดเปรียบได้ไม่ เมื่อเดินออกมาสู่โถงทางเดินด้านนอก นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ความรู้สึกตื้นตันใจก่อตัวขึ้นในอกจนยากจะบรรยาย

"ท่านหมอหญิงซู" ขันทีของตำหนักก้าวเข้ามาหาด้วยท่าทางที่นอบน้อมกว่าเดิมมาก "องค์ไท่โฮ่วทรงรับสั่งให้ข้านำทางท่านไปยังประตูวัง"

ซูเหยาหันไปยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน 

"ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ ท่านขันที"

"นั่นเป็นหน้าที่ของข้า" ขันทีตอบพลางเหลือบมองไปยังตำราในมือของซูเหยาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย "ตำราเล่มนั้นของล้ำค่าที่องค์ไท่โฮ่วทรงเก็บรักษาไว้มานานปีเชียว...เป็นบุญของท่านหมอหญิงแล้วที่ได้ของล้ำค่าเช่นนี้"

ซูเหยาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มบาง ๆ นางก้มลงมองตำราในอ้อมแขนอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามขันทีออกจากตำหนักเพื่อไปยังประตูเสวียนอู่

เควสปลดหัวใจ : ปริศนาลายปักแห่งตำหนักฉือหนิง (4)

เลือกตัวเลือก: เสนอให้เปลี่ยนไหม

-จบเควสปลดล็อกหัวใจ-

รางวัลเควส: ตำราสมุนไพรหายาก