อุทยานชุนเหอจิ่งหมิง

WeijiaLianhua ดี

อิจีเหม่ยเหริน อิคางคกขึ้นตั่งบัลลังภ์หงส์
วันที่ยี่สิบแปด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ต้นยามไฮ่ (21.30 น.)

     เสียงประหลาดแว่วดังเข้ามากระทบกับใบหูของสตรีผู้หมายมั่นนั่งซึมซับบรรยากาศยามราตรีกาลในคิมหันต์ฤดูจนต้องลืมตาขึ้นมาเพื่อมองหาต้นเสียงของมัน  เสียงที่นางได้ยลยินคือเสียงฝ่ามือกระทบเนื้อหนังอันคุ้นเคย ทั้งยังมีแว่วเสียงของการทะเลาะเบาะแว้งอย่างรุนแรงจนรบกวนการพักผ่อนอย่างถึงที่สุด

   แม้ว่าที่จริงในเวลานี้ไม่น่าจะมีผู้ใดมานั่งเล่นเช่นนางก็เถิด  ทว่าในอุทยานกลางดึกเช่นนี้ก็ใช่ว่าจะสามารถทะเลาะกันใหญ่โตเสียงดังน่ารำคาญได้

  "เป็นเพียงนังเหม่ยเหรินปลายแถว เจ้ากล้าดัดจริตชะม้อยชะม้ายชายตาหน้าขาวหน้าเทาเดินผัดผ่านไปมาอ่อยฝ่าบาทงั้นหรือ"

   "เจ้ากล่าวเกินจริงแล้ว" 

   "เกินจริงอย่างไร พวกข้าแลเห็นเช่นนี้  นับตั้งแต่เจ้าเข้ามาได้เป็นเหม่ยเหรินเลยทันทีคงไม่สำเนียกรากเหง้า"

   เอาแล้วเหวย...จะตบกันแล้ว

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ต้องการความสงบยิ่งกว่าสิ่งใดนั้นก็เดินไปตามเสียงสตรีทะเลาะกันเพื่อรับฟังข้อมูลให้มากขึ้น...และใส่ใจความเป็นไปของผู้คนมากขึ้น เห็นท่าทียังไม่ง้างมือนางก็รั้งรอไว้ก่อน  หากจะต้องช่วยเหลือผู้คน ก็ต้องช่วยตอนจวนตัว

   "อินังจีเหม่ยเหริน อินางคางคกขึ้นตั่งบัลลังภ์หงส์ ไม่เคยตระหนักเจียมเนื้อเจียมตัวของเจ้าเอง" สตรีผู้โมโหเป็นแกนนำของขบวนสตรีวังหลังราว ๆ สี่ห้าคนเอ่ยพร้อมกับจิ้มนิ้วที่หน้าผากมนของอีกฝ่าย "การกระทำของเจ้านั้นทำข้ารังเกียจราวกับเจ้ามาขี้ใส่ดวงใจข้า  ขี้เป็นก้อนไม่พอ ซ้ำร้ายยังเหลวเป็นน้ำ  จนมันชุ่มทั้งหัวใจ ข้ารังเกียจเจ้านัก นางตัวดี !!!!"

   อะไรน่ะ---

   ทว่าไม่ทันจะงุนงงดีก็ต้องเร่งฝีเท้าเข้าไปรั้งข้อมือบางของสตรีผู้สูงกว่า(ด้านร่างกาย)ไม่ให้ลงน้ำหนักตบตีซ้ำอีกครั้ง  เมื่อร่างบางของสตรีผู้สูงศักดิ์ที่สุดในบรรดาพระสนมยามนี้ปรากฎตัวขึ้น บรรดาพระสนมยศต่ำกว่านางก็พากันเร่งยอบกายถวายความเคารพ

   "ขอคาราวะเว่ยเจียเจี๋ยอวี๋เจ้าค่ะ"

   "เสียงดัง น่ารำคาญนัก ซ้ำร้ายยังมาตบกันอีก" สุรเสียงของสตรีทรงอำนาจเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมกับปล่อยข้อมือของอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ "ไหนเหม่ยเหมยทั้งหลายลองเอ่ยดูสิ ว่าหากเสียงของพวกเจ้ามันดังออกไปจะถึงหูผู้ใดบ้าง"

   ดวงตาที่เคยแสดงความเฉยชาอย่างเกียจคร้านก่อนหน้านี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความคมปลาบเฉือนเข้าไปในแก่นความรู้สึกหวั่นเกรงของสตรีทั้งหลาย  หากลองตริตรองดูให้ดี หนึ่ง สตรีผู้นี้พ่วงสกุลเว่ยเจีย สกุลของเจ้ากรมโยธาธิการ สอง สตรีผู้นี้ได้รับยศฐาอันสูงกว่า สาม นางได้รับความโปรดปรานมากที่สุดในยามนี้

   กับหวงตี้ที่เพียงเปรยตาก็หวั่นเกรงแล้ว นับว่าการได้รับความโปรดปรานเช่นที่มีข่าวลือจึงนับว่าไม่อาจมอบข้ามได้แม้เพียงนิดก็ตาม

   "ขออภัยเจ้าค่ะ  พวกเหม่ยเหมยเพียงต้องการสอนสั่งในฐานะพี่น้องร่วมวังก็เท่านั้น"

   "สอนสั่ง ? คำนี้ใช้สำหรับผู้ที่กระทำได้ดีกว่าหรือเปล่า ?  จากที่ข้าเห็น เจ้าก็ไม่ได้ดีเด่ไปกว่าจีเหม่ยเหรินเท่าใดนัก ซ้ำร้ายยังต้องไปทบทวนให้ดีว่าสิ่งใดของตนเองบกพร่อง"  นางเอ่ยพลางเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของจีเหม่ยเหรินเอาไว้เพื่อตระเตรียมออกไปจากสถานการณ์น่ารำคาญนี้ "ครานี้ข้าไม่เอาความ  รับรู้เช่นนี้แล้วก็ไปให้พ้นเสีย"

   เหล่าพระสนมที่รังแกจีเหม่ยเหรินก็อันตธานภายในพริบตา  เหมืนอเพียงสองตรีท่ามกลางแสงจันทร์  เหลียนฮวาหันมาถามคนข้างกายว่านางเป็นอะไรหรือไม่แล้วก็ได้พบกับรอยฟกช้ำมากมาย  ดวงใจนางพลันปวดหนึบมาดื้อ ๆ นึกอยากตบพวกนั้นเสียสักสองทีให้เจ๊ากันไป

   "ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะเว่ยเจียเจี๋ยอวี๋  เหม่ยเหมยชินเสียแล้ว"

   "ไม่เป็นไรอย่างไร ชินอย่างไร เรื่องพวกนี้ควรชินชาหรือ" ร่างบางเอ่ยไปพลางหยิบตลับยาทาส่วนตัวมาไล่ทาบริเวณเนื้อตัวที่นางพอมองเห็น "นางเหล่านั้นคือคน เจ้าก็คือคน ทุกคนล้วนเท่าเทียม เช่นนั้นแล้วอย่าด้อยค่าตนเอง และอย่าให้ผู้ใดด้วยค่าเจ้า เพราะเจ้าคือคน อย่างน้อยแล้วต่อให้ในสายตาผู้อื่นเจ้าจะกลายเป็นสตรีโง่เง่าเพียงใด  ทว่าจงคิดเพียงแค่ว่าคนที่เจ้าให้ความสำคัญยังคงแลเห็นเจ้าคือสิ่งล้ำค่าก็พอ"

   "และจงจำไว้เสียว่า ผู้ที่สำคัญที่สุดมิใช่ใครที่ไหน แต่เป็นตัวเจ้าเอง"

   เหลียนฮซาเอ่ยจบก็ทาร่องรอยบอบช้ำครบพอดี  มือบางยัดตลับยาทาเข้าในมือของสตรีตรงหน้าเพื่อให้นางได้เก็บไว้ใช้ในภายภาคหน้า

   "เรือนพักเจ้าอยู่ไหน ประเดี๋ยวไปส่ง"

   แล้วก็จบวันนี้ด้วยการที่นางไปส่งจีเหม่ยเหรินที่เรือนพักและตรงกลับตำหนักของตนเอง

   

  

+ ประลองสู้ (ตบตี) สร้างความหวาดเกรงต่อสนมคนอื่น +20 บารมี

ข่มสนมคนอื่นได้ไหมคะบารมีน่ะ

@Admin 
เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผม รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่เจ็ด ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
กลางยามอู่ (12.00 น.)

     จากตำหนักเถียนเซี่ยสู่อุทยานหลวงเหอจิ่งหมิง แม้ว่านางกำลังจะไปเข้าร่วมรับประทานอาหารเที่ยงกับโอรสสวรรค์อย่างไร ทว่าในหัวน้อย ๆ ของนางกลับกำลังครุ่นคิดถึงต้นไม้ประดับในงานเพียงเมียงมองต้นไม้ทั่วไปของอุทยาน นางที่กำลังจมในความคิดจำต้องกลับมาสู่ปัจจุบันเมื่อภาพตรงหน้าได้ปรากฎศาลาเคียงข้างจื่อเถิงฮวาต้นใหญ่คุ้นตาและมีโอรสสวรรค์ทรงประทับอยู่ก่อนหน้าแล้ว

   “ถวายพระพรหวงตี้ ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

   “ลุกขึ้นมานั่งเสีย”

   สุรเสียงเอ่ยขึ้น ร่างบางก็ไม่ทัดทาน ฝ่าบาทพยักหน้าเพียงนิดส่งสัญญาณมือให้เหล่าขันทีและนางกำนัลว่าจงออกห่างไปเสียแล้วก็กลับมาสนใจสตรีตรงหน้าที่พระองค์เชิญมาเอง ทางเหลียนฮวาเมื่อเงยใบหน้าขึ้นเดินมานั่งโต๊ะสำรับก็แลเห็นว่ามีอาหารทะเลมากมายทว่าหนึ่งอย่างที่อย่าน้อยนางอยากรับประทานมานานและได้เอ่ยให่ตระเตรียมตั้งแต่ยังก่อนเข้านอนจึงทำให้อาหารอื่นที่ใกล้ยามอู่ยังพอรั้งรอยกเลิกได้ แต่อาหารถ้วยนี้ทำเสร็จไปเสียแล้วจึงต้องยกมาถวายองค์หวงตี้ด้วยเลย

   “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันเรียนแจ้งห้องเครื่องไปว่าต้องการหม้อไฟแปดเซียนจึงเอ่ยให้ตระเตรียมตั้งแต่ก่อนยามซื่อ ครานี้จึงถือโอกาสยกมาถวายร่วมโต๊ะคู่กับสุราเบญจมาศกับฝ่าบาทเพคะ”

   นางพยักหน้าให้จ้าวหนิงเฟยวางถ้วยหม้อไฟกับไหสุราก่อนที่นางกำนัลขั้นสูงผู้นี้จะรู้งานว่าต้องก้าวออกห่างตามสัญญาณมือของฝ่าบาทก่อนหน้านี้ เหลียนฮวาไม่รอช้าจัดการรินสุราใส่จอกยกให้ฝ่าบาทเป็นการปรนนิบัติที่นางทำมาเดือนหนึ่งแล้วก็เริ่มจะคุ้นชินกับการเป็นสาวใช้ผู้ใดสักคนในคราบภรรยา

   “เจ้าพักทานอาหารดี ๆ เถอะเสียนอี๋ เจิ้นได้ยินมาแล้วว่าเจ้าทำงานหนักเหลือเกิน”

   “ทำงานหนักอย่างไรกันเพคะ หม่อมฉันได้รับความช่วยเหลือตั้งมากมาย” นางเอ่ยพลางเปรยยิ้มจาง

   “ผู้ใดช่วยเหลือบ้างเล่า ฉางซานเซียนหวางหรือ ?”

   “เพคะ องค์หวางเย่มาช่วยเหลือหม่อมฉํนตั้งแต่เช้าจนค่ำมืดเชียว นับว่าเป็นความกรุณามากล้นที่หวางเย่ทรงช่วยเหลือเพคะ”

   “เจ้าดูสนิทสนมกับฉางซานเซียนหวางนะ”

   “ทูลฝ่าบาท หากนับตามศักดิ์หม่อมฉันย่อมเป็นพี่สะใภ้ เขาเป็นน้องสามี หากนับตามธรรมดาแล้วหม่อมฉันถือว่าเป็นสหายที่ช่วยเหลือเสมอผู้หนึ่ง การสนิทสนมไว้ในขอบเขตที่เหมาะสมล้วนไม่เสียหายเพคะ”

   ทว่าขอบเขตนั้นจะพังทลายหรือไม่ ใครเล่าจะหยั่งรู้

   ฝ่าบาทได้แต่คิดอยู่ภายใน หากเอ่ยว่าหวงก็คงจะกระไรอยู่ในเมื่อสตรีตรงหน้าเป็นภรรยาของเขา แม้ไม่อาจเอ่ยขานว่าเป็นภรรยาหลวง ทว่าก็เป็นภรรยาผู้สูงศักดิ์ที่สุดทั้งยังมีฐานะมากพอจะยืนในวงสังคม ไหนเลยจะไม่เคยครุ่นคิดเรื่องแต่งตั้งใด ๆ ทว่าก็เพียงครุ่นคิดเพราะความวุ่นวายทั้งปวงนั้นยังอยู่ในขอบเขตที่จัดการได้ การวางนางไว้เช่นเดิมต่อไปจึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องสำหรับพระองค์ในยามนี้

   ทว่าต่อจากนี้ก็ไม่อาจหยั่งรู้ได้แล้ว

   “หลิวเช่อ”

   “เพคะ ?”

   “เมื่อครั้นเราอยู่กันอย่างส่วนตัวเช่นนี้ ข้าอนุญาตให้เจ้าเรียกนามข้าเช่นปุตุชนทั่วไป”

   “มันจะไม่เป็นการบังอาจเกินไปหรือเพคะ…”

   “หลิวเช่อ”

   “ฝ่าบาทเพ—”

   “เรียกเสีย”

   “เพคะ… หลิวเช่อ”

   “ดีมาก ตัวเกียจคร้าน”

   หนึ่งแทนตนว่าข้า นางก็ว่าไม่เชื่อหูแล้ว สองเรียกตัวเกียจคร้าน นางก็แทบคิดว่าตนฝันละเมอหรืออย่างไร ใจอยากจะเถียงไปว่าไยพระองค์ถึงเรียกนางเช่นนั้น แต่ทว่าเมื่อลองครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตนเป็นมาเสมอก็ถือว่าแลเกียจคร้านกว่าสตรีทั่วไปอย่างเห็นได้ชัดจึงได้แต่ทำหน้าบึ้งตึง นึกคิดการกระทำผิดบาปทั้งหลายทั้งเขย่าปกฉลองพระองค์เขย่าไปมาให้พระเศียรสั่นคลอน พลางตะโกนใส่พระกรรณ์ให้แสบไปทั้งทรวงว่านางมิใช่ตัวเกียจคร้าน

   เสียงพระสรวจดังนั้นพร้อมกับพระพักตร์คมคายที่แย้มพระโอษฐ์อย่างนึกสำราญในท่าทีของสตรีตรงหน้า พอเดาออกได้เลยว่าในหัวน้อย ๆ ของนางต้องมีแผนเล่นงานเขาไม่มากก็น้อย ปากที่พะงาบ ๆ นึกอยากเอ่ยคำใดกว่าต้องเก็บงำนี้ถือเป็นจุดอ่อนให้มือหนาได้ยกตะเกียบคีบหอยเป่าฮื้อเข้าปากนางเต็มคำเสียจะได้ไม่ต้องมีที่เหลือว่าง ๆ

   ดวงตากลมพลันเบิกโพลงด้วยความเขินอายสามส่วน ความประหลาดใจเจ็ดส่วน นับวันยิ่งรู้จักกลับคล้ายไม่รู้จัก ฝ่าบาทก่อนหน้ากับฝ่าบาทยามนี้ช่างแตกต่างยิ่งนักจนไม่อาจตั้งตัวทัน ยิ่งช่วงหลัง ๆ มานี้ไม่อาจรับประกันได้เลยว่านางจะไม่หลุดคำต่อว่าในใจนี้ออกไปในสักวันหนึ่ง แล้วคนทั้งสองก็เริ่มจริงจังกับการรับประทานอาหารไปลองคุยเรื่องต่าง ๆ จนอิ่มท้อง

   พระหัตถ์หนายกมือขึ้นกวักเรียกกงกงที่ถือกล่องบางอย่างตรงมาตรงหน้าของนางก่นอที่จะเปิดฝากล่องออกให้แลเห็นหินงดงามดูสูงค่าเกินเอื้อมจนดวงตาของนางเลิกขึ้นอีกรอบอย่างอดไม่ได้

   “ฝ่าบาทเพคะ—”

   “เห็นว่าเรียกว่าหินเซียน เป็นของที่เผ่าซีอวี้ยกถวายบรรณาการให้” พระองค์เอ่ยอย่างไม่ยี่หระพร้อมกับยกจอกสุราจอกสุดท้ายขึ้นหมดจอก “เจิ้นให้เจ้า เสียนอี๋”

   แล้วนางก็ได้หินเซียนก้อนนั้นมาครอบครอง…

   “เช่นนั้นก็กลับเถิด เดี๋ยวเจิ้นจะไปส่งเจ้าที่ตำหนัก”

   “หม่อมฉันขอบพระทัยในน้ำพระทัยของพระองค์มากเพคะ แต่หม่อมฉันวางแผนจะไปท้องพระโรงต่อเพื่อจัดการงานให้แล้วเสร็จเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ ”

   “เช่นนั้นเดี๋ยวเจิ้นไปท้องพระโรงด้วย”

   แล้วนางก็จำต้องเดินไปท้องพระโรงร่วมกับองค์จักรพรรดิและได้อธิบายเกี่ยวกับงานต่าง ๆ ที่นางครุ่นคิดและอธิบายจุดต่าง ๆ ที่นางได้ทำไปพร้อมทั้งใช้โอกาสนี้ขอความเห็นไปในตัว

(ได้รับหืนเซียน 1 ก้อน)
+100 พลังงาน

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ 
(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม)

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่สิบแปด ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ปลายยามซวี (20.30 น.)

   จากคำเตือนของหวงตี้ว่าด้วยเรื่องของการแอบออกไปพบผู้คนนอกวัง เจ้าตัวเกียจคร้านตัวดีที่เคยวิ่งเล่นไปมาพลันกลายเป็นสตรีนวยนาดไร้พลังงานยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ร่างเล็กที่เอาแต่นอนเกียจคร้านในตอนนี้ถูกจ้าวกู่กูลากขึ้นมาบอกว่านางควรไปข้างนอกบ้าง แม้ว่าจะเป็นการกระทำที่เพียงแค่เปลี่ยนที่นั่งอ่านม้วนตำราก็ตาม

   เว่ยเจียเหลียนฮวาในอาภรณ์ไหมสีขาวม่วงเข้มดั่งกระดาษไช่โหวถูกตวัดตกแต่งแต้มหมึกสีเข้ม เรือนผลเกล้าขึ้นสูงปักเครื่องประดับน้อยชิ้นกว่าวันอื่นจากการต่อรองว่านางยอมเดินออกจากตั่งเตียงแลกกับอาภรณ์ที่สบายที่สุด มือเล็กถือม้วนตำราว่าด้วยเรื่องของจิตใจมนุษย์ในศาสนาความเชื่อต่าง ๆ เดินไปตามอุทยานชุนเหอจิ่งหมิงในยามวิกาล หวังเพียงความสงบที่นางหลับตาลงแล้วจะไม่ได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทใด ๆ อีก

   ให้ข้าได้นอนพักสายตาเฉย ๆ เถิด…

   ร่างบางก้าวเดินไปช้า ๆ มีผ้าคลุมไหล่โปร่งคอยคุ้มกายป้องลมในคืนคิมหันต์ฤดูพริ้วไหวตามกระแส ดวงตากลมทอดมองบุปผางามมากมายรอบกายก่อนที่จะตรงไปยังศาลาข้างเคียงจื่อเถิงฮวาต้นใหญ่ที่เดิมจนเมื่อนางได้พิศเห็นสิ่งที่มากกว่าความว่างเปล่า ร่างสูงของบุรุษคุ้นตาประทับนั่งตรงหน้ากระดานหมาก มีจันทราดวงโตทอแสงส่องให้เขาผู้นั้นเลอโฉมดั่งเทพเซียนจนไม่อาจละสายตาได้ กาลเวลาชั่วพริบตายาวนานดั่งนานชั่วกัปกัลป์ ในช่วงเวลานั้นที่นางรู้สึกตัวว่านางจดจ้องเขามากเกินไปแล้วนั้นใบหน้าคมคายพลันเงยขึ้นจากกระดานหมากตรงหน้ามาสบดวงตากลมจนไม่อาจแสร้งทำว่าไม่ได้สบได้

   “คารวะฉางซานเซียนหวางเพคะ”

   “คารวะพระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋ เปิ่นหวางไม่นึกเลยว่าจะจะได้พบท่านในคืนนี้”

   “หม่อมฉันเพียงมาเดินเล่นรับลมเสียสักหน่อยเท่านั้น หาได้ต้องการรบกวนหวางเย่ไม่เพคะ”

   “เปิ่นหวางทราบดีว่าที่แห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของพระราชฐานชั้นย่อมมีพระสนมมาแวะเวียนร่วมชมบุปผางาม ทว่าเป็นเปิ่นหวางเองที่ไม่คิดว่าจะมีผู้ใดเดินเล่นเอายามวิกาลเช่นนี้” ร่างสูงผายมือมาที่ว่างอีกที่ตรงข้ามเขา “ไหน ๆ วาสนาบรรดาลให้พานพบ เช่นนั้นแล้วมาลองเดินหมากกับเปิ่นหวางสักคราดีหรือไม่ ? ”

   นางที่เตรียมจะเอ่ยปากขอตัวไปก่อนหน้านี้จำต้องกลืนคำนั้นกลับลงคอ นางทราบดีแก่ใจว่าในยามวิกาลเช่นนี้การพบเจอบุรุษอื่นนอกเหนือจากองค์หวงตี้หาใช่เรื่องที่ดีไม่ ทั้งแว่วเสียงของฝ่าบาทดังขึ้นมาในใจ

   จงจดจำให้มั่น เจ้าคือเสียนอี๋ พระสนมเอกของเจิ้น

   “หรือ…เปิ่นหวางคงจะรบกวนพระสนมเกินไป”

   “ไม่เพคะ หากต้องการสหายสักคนร่วมเดินหมากสักคราย่อมไม่เกี่ยง”

   ทว่าเมื่อต้องสบดวงตาเจือเว้าวอนในทีของบุรุษมากเล่ห์ เสียงขององค์หวงตี้พลันเบาลงทันใด คำแก้ตัวมากมายและแผนการเอาตัวรอดถูกร่างขึ้นเพื่อคืนนี้ในทันที นางถอนหายใจเบา ๆ ก่อนยิ้มจางประดับใบหน้าเล็กงามพอเพียงพิศมองอย่างเหนื่อยใจกับตนเองที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และเหนื่อยใจกับรอยยิ้มประดับดวงหน้าหล่อเหลาอันแฝงด้วยความพอใจมากเล่ห์ นางก้าวเดินไปนั่งที่กระดานหมากขาวดำอันว่างเปล่าอย่างรวดเร็วโดยบุรุษผู้เชิญชวนวางม้วนตำราที่หมายมั่นจะถือออกมาอ่านฆ่าเวลาในยามรับสายลมไว้ที่ตัก ยามนี้ไม่อาจแน่ใจได้เลยว่านางจะได้อ่านมันหรือไม่แล้ว

   “พระสนมจะมาอ่านตำราหรือ?”

   “เป็นเช่นนั้นเพคะ”

   “เปิ่นหวางถามได้หรือไม่ว่าอ่านสิ่งใดอยู่”

   “...ก็นวนิยายประโลมโลกเช่นสาวน้อยเพ้อฝันกระมัง”

   หากม้วนตำราที่นางอ่านคือนวนิยายประโลมโลก ม้วนตำราทั่วไปคงเป็นตำรายอดปรมาจารย์แล้วกระมัง นางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจก่อนที่จะกลับมาใส่ใจกระดานหมากตรงหน้า

   “เชิญพระสนมเริ่มก่อน”

   “ฝากท่านออมมือให้ข้าด้วย”

   “กับท่าน เปิ่นหวางคงไม่ต้องออมมือกระมัง ? ”

   ว่าแล้วนางก็เริ่มลงหมากสีขาวของตนเองลงไป ผลัดกันรุกและรับ เปลี่ยนกลยุทธ์มากมายที่นางได้เรียนรู้ สิ่งที่นางได้รับจากหมากกระดานนี้คงเป็นความเด็ดขาดที่นางพอจะเข้าใจแล้วว่าเหตุใดบุรุษตรงหน้าถึงเป็นเงาแห่งองค์หวงตี้ ยามเมื่อต้องจริงจัง การตัดสินใจช่างเด็ดเดี่ยวไม่อ่อนโอนให้แก่ผู้ใด การรุกที่มีชั้นเชิง ไม่ตรงไปตรงมา ทว่ารู้ตัวอีกทีนางก็โดนล้อมปิดไร้ทางสู้ไปเสียแล้ว

   แม้ไม่ได้อ่านตำรา ทว่าได้กลยุทธ์กระดานหมากย่อมได้เรียนรู้แล้ว

   “หม่อมฉันแพ้แล้วเพคะ”

   “ฝีมือพระสนมยังคงดีไม่ตกแม้ว่าจะไม่ได้ร่วมเดินหมากด้วยกันมาสักพักใหญ่แล้ว ทำเอาเปิ่นหวางเกือบแพ้พ่ายไปหลายครา”

   “เวลาล่วงเลยถึงเพียงนี้แล้ว หมากกระดานนี้ใช้เวลามากโขนัก หม่อมฉันทูลลาเพคะ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยขึ้นมาหลังจากพิศมองแสงจันทร์เปลี่ยนระดับสูงขึ้นแสดงถึงราตรีกาลที่ล่วงเลยย่ำค่ำเกินกว่าจะอยู่เช่นนี้แม้ว่าแท้จริงแล้วใจนางจะอยากเอนกายอ่านตำราอยู่ไปจนถึงราว ๆ กลางยามไฮ่ก็ตาม

   ก็มีบุรุษอยู่เช่นนี้แล้วนางจะกระทำได้เช่นไร เพียงเท่านี้หากผู้ใดคิดเผยแพร่ข่าวใดก็กลายเป็นคำครหาได้ไม่ยาก แถมยังมีหูตาองค์หวงตี้อยู่อีก  อยู่เพียงเท่านี้ก็มาพอแล้วสำหรับ ‘พระสนมเสียนอี๋’ ได้เวลากลับตำหนักเถียนเซี่ยโดยมีจ้าวกู่กูคอยอยู่ข้างกายไม่ห่าง

[สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)]



[NPC-05] หลิว ชุ่น
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

คือเราอยากให้หัวใจเรามากกว่าเดิมอ่ะเพคะหวางเย่  ขอปลดหน่อยได้ไหม

@Admin

LuBairan ดี

น้ำผึ้งกลางอุทยาน
วันที่ 22 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาสิบสามนาฬิกาเป็นต้นไป

ถามไถ่ทั่วโลกหล้า อันว่ารักนั้นเป็นฉันใด .. ที่จริงไป๋หรั่นเหนื่อยมากแล้ว เหนื่อยเกินกว่าจะปั้นหน้าเดินออกมาจากตำหนักเพื่อร่วมสำราญใจไปกับคำเชิญของแม่สามี ทว่าจะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อตำแหน่งพระชายานี้มาพร้อมกับภาระหน้าที่ที่มากขึ้นด้วยเช่นกัน หลังจากกล่อมให้กงซุนเหม่ยเหรินสงบลงและยอมกลับไปพัก นงคราญหยกรีบผลัดเสื้อผ้า สวมประดับตกแต่งให้พอดูได้ก่อนจะจับจูงหนึ่งชีวิตน้อย ๆ เดินทอดน่องไปทางเส้นถนนยืดยาวเพื่อมุ่งหน้าไปยังอุทยาน

“ ที่ผู่เยว่สอนจำได้หมดหรือไม่ ”

“ กฏระเบียบเยอะแยะอย่างนั้นจะให้จำหมดได้อย่างไร.. เอ๋อเหนียงกับผู่เยว่เจียเก่งเกินไปแล้ว ” เสียงเล็ก ๆ ขององค์หญิงวัยหกหนาวดังขึ้นในระหว่างที่บ่นไปเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับกฏนั้น ธรรมเนียมปฏิบัตินู้น ชวนให้หลายคนนึกเอ็นดู ด้านไป๋หรั่นเองก็รู้ดี.. กฏระเบียบเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่จะปลูกฝังกันได้ง่าย ๆ

“ เจ้ายังเด็ก ทบทวนไปทุกวัน เดี๋ยวก็จำได้เอง .. เจ้าพึ่งเรียนได้ไม่นาน น่าจะจำได้ดีกว่าเหนียงชินที่พ้นวัยเรียนมานานแล้ว ช่วยเหนียงชินทบทวนความทรงจำสักหน่อยดีหรือไม่ ” แม้นางจะเคยได้ยินผู้อื่นกล่าวว่านางเป็นสตรีที่ดี ภรรยาที่ดี แต่ดูแล้วบัดนี้คงต้องเพิ่ม ครูที่ดีและแม่ที่ดีเข้าไปด้วย

ตลอดทั้งทางที่ประกอบไปด้วยเสียงขานจารีตเล็กใส แทรกมาด้วยเสียงละมุนเรียบที่ช่วยชี้แนะข้อผิดพลาดรวมไปถึงเหตุผลของบางข้อกลายมาเป็นบรรยากาศรักใคร่กลมเกลียวของครอบครัวที่ชวนให้คนยิ้มตาม แม้ว่าท้ายที่สุดการหารือระหว่างแม่ลูกจะต้องพับเก็บกลับไปเมื่อทั้งสองได้มาถึงอุทยานไร้ร่วงโรยที่กินอาณาบริเวณขนาดใหญ่ภายในรั้ววัง

“ เอ๋อเหนียง.. ที่นี่คือพิภพเซียนหรือ.. ” ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กสาวจากเขตทะเลทรายจะมีความตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์ร่มรื่นหลากสีสันของพืชพันธุ์แปลกตา ทว่าตั้งแต่เดินทางออกจากเขตผืนทรายมา เจ้าเด็กคนนี้ก็พูดเสมือนทุกที่ที่นางไม่เคยเห็นนั้นเป็นแดนเซียนไปเสียหมด

“ ไม่ใช่หรอก เป็นภพมนุษย์นี่ล่ะ .. ทว่าทั่วทั้งแผ่นดินเกรงว่าคงมีแค่อาณาเขตวังที่เจ้าเรียกมันว่าบ้านแล้วที่จะงามหรูอลังการได้ถึงเพียงนี้ ” ไป๋หรั่นวางมือลงบนกลุ่มผมสีดำขลับที่เริ่มกลับมานุ่มน่าสัมผัสเบา ๆ และกำชับเพิ่มอีกหนึ่งประโยคก่อนที่จะก้าวเข้าไปอยู่ในหูตาของคนมากมาย “ จำที่เหนียงชินเคยบอกไว้ได้หรือไม่ ”

ไม่ใช่คำว่าสอน หรือแนะนำ แต่เป็นคำว่าบอก

นัยน์ตาสีอ่อนคล้ายม่านหมอกพราวระยับเมื่อได้ยินสัญญาณลับที่ทราบกันแค่สองคน หรูเยี่ยนชอบความตื่นเต้น รวมไปถึงทำตามงานที่ได้รับมอบหมายให้ลุล่วง ฉะนั้นแทนที่จะตึงเครียดกับการรักษาท่าทางก็กลายเป็นว่านางเริ่มมีพลังใจกวาดสายตาสอดส่องไปทั่วอย่างระมัดระวัง “ เอ๋อเหนียง หลังจากนี้วันใดที่ลูกว่าง ลูกขอมาวิ่งเล่นที่นี่ได้ไหมเพคะ ”

“ หากอยากมาที่อุทยานก็บอกเหนียงชิน เหนียงชินยินดีพาเจ้ามาทุกเมื่อ แต่ถ้าจะให้ปล่อยเจ้ามากับนางกำนัล.. ยามนี้เกรงว่าจะยังไม่เหมาะ ” ไป๋หรั่นพูดแค่เท่านี้เด็กน้อยผู้ฟังแสนฉลาดก็พอจะรู้ถึงในความนัยที่แฝงมาด้วยแล้ว ถึงจะยังไม่เข้าใจว่าไม่เหมาะนี้คือไม่เหมาะอย่างไร.. แต่พี่สาวไม่อยากให้นางเล่นซนนอกสายตาถ้าอย่างนั้นก็ต้องปฏิบัติตาม

“ ลู่ซูเฟยและหลิงหยวนกงจู่เสด็จ !! ”

เสียงประกาศการมาถึงเริ่มต้นจากขันที ก่อนจะตามมาด้วยเสียงยอบกายรับเสด็จของเหล่านางกำนัลรวมไปถึงผู้ที่มียศต่ำกว่า.. เหมยไป๋ฉีที่นั่งเคียงข้างพระพันปีหลวงลุกขึ้นอย่างแช่มช้าและโน้มตัวลงรับการมาถึงตามพิธีการ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพลางขานหาอย่างสนิทสนม “ เจี่ยเจีย.. กงจู่ ”

“ .. อ่า ”

เมื่อเช้ายังเรียกว่าพระชายาเต็มปากเต็มคำ ตอนนี้กลายเป็นพี่หญิงไปแล้ว? นงคราญหยกเหยียดยิ้มบางแต่กลับไม่มีใครสัมผัสได้ถึงริ้วความขบขันที่แฝงเอาไว้อย่างเรียบเนียน ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่แว้งกัดจนกลายมาเป็นแผลติดพิษเรื้อรัง ไป๋หรั่นก็ไม่มีความคิดที่จะเปิดโปงนาง

“ ถวายบังคมไท่โฮวเพคะ ”

สองเสียงที่ดังขึ้นพร้อมกัน ฝ่ายหนึ่งได้รับการอบรมบ่มเพาะมาตลอดหลายปีจนเป็นสาวงามเลิศล้ำ ส่วนอีกคนถึงอายุยังน้อยแต่ก็มีโครงสวยคมโดดเด่น ผนวกกับท่วงท่าที่ถึงจะยังบกพร่องแต่ก็ทดแทนได้ด้วยสดใสซุกซนตามวัยย่อมทำให้หลายคนยอมปล่อยผ่านในข้อผิดพลาด แม้แต่หวังจื่อที่เคยตั้งมั่นว่าจะใจแข็งไม่ใจอ่อน เมื่ออยู่ต่อหน้าสองต่อสุกสกาวราวฟ้าเปี่ยมเมฆหมอกก็ยังสัมผัสได้ว่าหัวใจอ่อนยวบลงหลายระดับ

“ ในเมื่อมาแล้วก็นั่งเถอะ ”

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากสตรีที่ทรงอำนาจที่สุด ทั้งสองชีวิตที่ตามมาที่หลังต่างก็พากันจับจ้องที่นั่งโดยไป๋หรั่นขนาบข้างพระพันปีเช่นเดียวกันเหมยเหม่ยเหรินที่นั่งอยู่อีกฟาก และถัดไปทางขวามือของนงคราญหยกก็คือบุตรสาวแสนดีที่คั่นระหว่างนางและเหม่ยเหรินที่พึ่งจะพบกันไปเมื่อช่วงเช้าวันนี้

“ ซูเฟย.. นี่คือเหมยเหม่ยเหริน ธิดาเจ้าเมืองผู๋หยาง ครั้งแรกที่อ้ายเจียเห็นนางก็นึกถึงเจ้าขึ้นมาทันที ” วาจานี้ของเซียวจื่อไท่โฮ่วเป็นดาบสองคมอย่างเห็นได้ชัด ไป๋หรั่นชำเลืองตาขึ้นมองสตรีฐานันดรสูงอีกคนภายในบริเวณนี้เล็กน้อยก่อนจะหลุบสายตาลงเมื่อเห็นว่าปลายหางตาของเหมยเหม่ยเหรินที่ทำให้พระพันปีนึกถึงนางขึ้นมากำลังกระตุกเบา ๆ

ผู้ใดจะไปอยากถูกกล่าวว่าคล้ายใครสักคน และจะมีผู้ใดยินดีฟังว่าตำแหน่งของตนเองอาจสั่นคลอน ด้วยประสบการณ์ที่มากล้นของเซียวจื่อไท่โฮ่ว ความนัยแอบแฝงนี้.. จะทรงไม่คำนึงถึงได้อย่างไร “ เม่ยเมย ” เพราะเมื่อครู่ไป๋หรั่นไม่ทันได้ขานรับการเรียกอย่างสนิทสนมจึงทำให้หลายคนลำบากใจอยู่บ้าง ทว่าในยามนี้ที่โฉมสะคราญปานอัปสรยิ้มรับไมตรีแต่โดยดีก็ทำให้บรรยากาศเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

ไป๋ฉีหยักยิ้มสุภาพปลอดโปร่ง แม้ไม่ใช่สาวงามล่มบ้านล่มเมืองก็ยังชวนให้รู้สึกน่าคบหาสนทนา อาจเป็นเพราะบรรยากาศเรียบรื่นสบายตาที่ไม่ฉูดฉาดหรือซีดเซียว แน่นอนว่าการตอบรับที่เป็นกันเองนี้สร้างความพึงพอใจให้กับหวังจื่อที่เป็นผู้เชิญทั้งสองมาด้วยตนเองเป็นอย่างมาก “ ดูสิ นางกิริยาเรียบร้อยอ่อนโยน ทั้งยังรู้จักเอาใจอ้ายเจียเหมือนเจ้าไม่มีผิด ”

ตาย ตาย.. คิ้วกระตุกอีกแล้ว ไป๋หรั่นยิ้มรับวาจาของนางหงส์วัยกลางคนที่กำลังหัวเราะด้วยความสำราญเบิกบานใจพลางยกจอกชาขาวขึ้นจ่อปลายจมูกช้า ๆ เพื่อพิจารณากลิ่นสีพลางเก็บสายตาที่พึ่งจะลอบสังเกตบุคคลที่สามในบทสนทนานี้ เหมยเหม่ยเหรินมือสั่นเล็กน้อยในยามที่นางขยับไปมาอย่างคล่องแคล่วเพื่อปรนนิบัติไท่โฮ่ว

“ ไท่โฮ่วยังทรงต้องประสงค์เสวยน้ำผึ้งอีกหรือไม่เพคะ ”

“ อืม เติมให้อ้ายเจียอีกหน่อย ”

ทุกหยาดน้ำผึ้งที่เคลื่อนตัวลงถ้วยกระเบื้องล้วนแฝงไว้ด้วยความอดทนพร้อมทั้งความเพียรพยายาม ก่อนเข้าวังมาไป๋ฉีเป็นเพียงบุตรสาวเจ้าเมืองที่ถูกถอนหมั้นเพียงเพราะฝ่ายชายหายตัวไปโดยไร้ร่องรอยคล้ายว่าต้องการหนีงานวิวาห์เกิดเป็นข่าวฉาวสร้างเรื่องเสื่อมเสียให้นางตลอดช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา

กระทั่งบิดาสบเห็นช่องทางและโอกาส ในที่สุดก็ได้ส่งให้นางเข้ามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ภายในวังขอแค่ต่อจากนี้นางไม่อ่อนแอไร้ความสามารถก็จะไม่มีสถานการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นอีก แต่ดูแล้วนางฟ้านางสวรรค์ที่ได้ทุกสิ่งมาครองโดยง่ายดายอย่างลู่ซูเฟยคงจะไม่เคยรู้สึกถึงความอึดอัดเกินจะทนเหล่านี้

ไป๋ฉีวางมือจากการเติมน้ำผึ้งให้ไท่โฮ่วช้า ๆ ก่อนจะหันไปมองทางองค์หญิงน้อยที่หน้าตาเลอะเทอะจากการซดน้ำผึ้งจนดูมอมแมมคล้ายเด็กบ้านนอก หากผู้ที่ได้ฝ่าบาทครั้งเป็นรัชทายาทนั้นคือนาง นางจะอบรมสอนสั่งลูกของนางให้พร้อมสำหรับการเข้าวังเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ ไม่ปล่อยทิ้งรอยด่างพร้อยเพราะความไม่พร้อมนี้เอาไว้ให้ระคายตาผู้อื่นแน่

บุตรสาวเจ้าเมืองผู๋หยางคลี่ยิ้มช้า ๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาค่อย ๆ บรรจงเช็ดคราบน้ำผึ้งที่เปรอะตามแก้มนวลและมุมปากของเด็กน้อยออก “ หลิงหยวนกงจู่ประสงค์รับเพิ่มหรือไม่เพคะ หากต้องการประเดี๋ยวพี่สาวรินให้ ”

“ ไม่ขอรบกวนเม่ยเมย ” คนที่อยู่เงียบไปนานอย่างไป๋หรั่นเอ่ยขึ้นเสียงหวานพลางเลื่อนชามน้ำผึ้งของตนเองที่ไม่ทันได้แตะต้องสักคำไปที่ด้านหน้าบุตรสาว และหยิบชามน้ำผึ้งที่ว่างเปล่าขึ้นมาถือไว้ การเคลื่อนไหวครั้งนี้ผิดไปจากที่ไป๋ฉีคิดไว้ และในขณะเดียวกันก็อยู่นอกเหนือการคาดเดาของเซียวจื่อไท่โฮ่วด้วยเช่นกัน

“ เหตุใดเจ้าถึงไม่แตะน้ำผึ้งสักคำเลยเล่า? ”

“ อ่า.. ไป๋หรั่นเสียมารยาทต่อไท่โฮ่วและเม่ยเมยแล้วที่ไม่แตะต้องใช่ว่าเพราะมีเจตนาใด ๆ ก็เพียง.. เห็นบุตรสาวโปรดถึงขนาดนี้ หม่อมฉันที่เป็นมารดาย่อมสละทุกสิ่งให้นางได้ ” มือนุ่มวางลงบนศีรษะกลมที่รองรับสัมผัสแผ่วเบานี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนก่อนจะหันไปพูดกับเหม่ยเหรินแซ่เหมยเสียงอ่อนโยน “ หากเม่ยเมยไม่รังเกียจ ถือเสียว่าเติมให้เจี่ยเจียแทนสักชามเถิด ”

“ ม เม่ยเมยจะไปรังเกียจได้อย่—- ”

“ นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นมุมนี้ของเจ้า.. ลูกเช่อเลือกคนไม่ผิดจริง ๆ ” สตรีวัยกลางคนที่พึ่งจะนำผู้อื่นมากดดันนงคราญหยกทางอ้อมว่าตนสามารถหาคนที่เหมือนกันมาแทนที่นางได้บัดนี้กลับไม่เหลือท่าทีของสิ่งเหล่านั้น คล้ายหญิงชราที่สละเขี้ยวเล็บออกไปจนหมดสิ้น “ ไป๋ฉี.. เจ้าดูนางไว้ให้ดี สตรีเช่นนี้สมควรเอาเป็นแบบอย่าง ”

“ เพคะไท่โฮ่ว.. ”

แค่พริบตาเดียว แ ค่ พ ริ บ ต า เ ดี ย ว .. ความพยายามที่นางทำมาตลอดหลายเค่อสลายกลายเป็นเถ้า ไม่อาจสู้ได้แม้กระทั่งหนึ่งประโยคจากคนที่มีลูกก่อนแต่งงานจนชื่อเสียงด่างพร้อยด้วยซ้ำ ! ไป๋ฉีขบริมฝีปากเพื่ออดกลั้นอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจที่ปะทุขึ้นมาก่อนจะกลับมาแย้มยิ้มรินน้ำผึ้งเติมลงชามและยื่นส่งให้พระราชเทวีเป็นอย่างดี

“ เมื่อครู่ผ้าเช็ดหน้าเม่ยเมยเปื้อนน้ำผึ้งเพราะเสี่ยวเยี่ยน.. ฉะนั้นผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ เม่ยเมยรับไว้ ถือเสียว่าเป็นการขอบคุณจากพี่สาว ” ผ้าเช็ดหน้าผืนบางที่ต่อให้อยู่ไกลสุดขอบฟ้าก็ยังเห็นได้ว่าทำมาจากผ้าชั้นดีราคาแสนแพงถูกยืนมาตรงหน้าสวนทางกับชามน้ำผึ้งที่เคลื่อนไป ไป๋ฉีสูดหายใจเข้าเล็กน้อย ก่อนจะรับผ้าเช็ดหน้านั้นมาพับเก็บลงแขนเสื้อ

“ เห็นพวกเจ้าสองคนเข้ากันได้ดีอย่างนี้อ้ายเจียก็วางใจแล้ว ”

ราวกับตอนแรกที่ต้องการสร้างความร้าวฉานนั้นไม่มีอยู่จริง หวังจื่อใช้ช้อนตักน้ำผึ้งเข้าปากหนึ่งคำเพื่อเพลิดเพลินไปกับรสชาติหวานชุ่มคอก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ วังหลังหากมีแต่ความรักย่อมช่วยแบ่งเบาภาระให้ฝ่าบาทได้เยอะทีเดียว ”

“ คำสอนนี้ของพระนางหม่อมฉันจะจดจำไว้ตลอดไปเพคะ ” ไป๋ฉีรับคำเป็นคนแรกก่อนจะตามด้วยซูเฟยแซ่ลู่ที่ตอบรับช้า ๆ แต่ใส่ใจเป็นอย่างมาก เปิดโอกาสให้เหม่ยเหรินที่เป็นผู้น้อยกว่าผินหน้ามองพี่หญิงเปี่ยมเสน่ห์ที่อยู่ตรงข้ามกัน “ เจี่ยเจีย หากมีสิ่งใดให้เม่ยเมยช่วยเหลือสามารถบอกเม่ยเมยได้ทุกเมื่อเพคะ เม่ยเมยยินดีช่วยเจี่ยเจีย ”

วันนี้มีคนเสนอตัวว่ายินดีช่วยนางอยู่หลายคนเชียว สุดท้ายไม่ว่าใครก็คงไม่ต่างอะไรไปจากจางกงกง ช่วยเหลือโดยไม่ร้องขอสิ่งใด ทว่าวันไหนที่ได้ดิบได้ดีก็หวังว่าจะไม่ลืมกัน.. หากลืมขึ้นมาก็ไม่พ้นถูกกล่าวหาว่าแพศยาทรยศ แค่คิดถึงก็ชวนให้ปวดหัวแล้ว “ ถ้าเช่นนั้นเม่ยเมยมาช่วยเจี่ยเจียจัดสำรับเถิด วันนี้หม่อมฉันทำกุ้งผัดชาหลงจิ่งและชาหลงจิ่งมาถวาย หวังว่าพระนางจะทรงโปรดนะเพคะ ”

“ ฮึ เด็กพวกนี้ขยันเอาใจอ้ายเจียนัก ในเมื่อทำมาแล้วก็เอาขึ้นโต๊ะเถิด ” เมื่อแม่สามีกล่าวจบ หนึ่งชายาหนึ่งสนมก็ขยับลุกขึ้นช่วยนำสำรับขึ้นจัดบนโต๊ะ ทั้งหมดร่วมดื่มกินทั้งน้ำผึ้งและอาหารที่ได้รับการเตรียมมา ก่อนจะแยกย้ายร่ำลาเมื่อช่วงเวลาหารือได้จบลง

[NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว
+5 ความสัมพันธ์ประจำวัน
+20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี
+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง และ +15 ชาเกรดทอง
+5 โบนัสความสัมพันธ์อาหารประเภทอาหารปรุง
+5 โบนัสความสัมพันธ์ชาประเชทชงชา
+15 โบนัสความสัมพันธ์จากโดดเด่นมีเอกลักษณ์

ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง +50 บารมี
รับรางวัลอีเว้นท์ - +100 พลังใจ และ +80 พลังงาน