[เมืองตุนหวง]

SuYao ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน (เวลา 16.00 - 17.00 น.)

@LinYa

ซูเหยาพยายามยกมือขึ้นกุมห่อผ้าสมุนไพรที่ร่วงอยู่ข้างกายอย่างแผ่วเบา ห่อผ้านั้นเปรียบเสมือนสัญลักษณ์เดียวที่ยังเชื่อมโยงนางกับตัวตนที่คุ้นเคยนั่นคือหมอหญิง มิใช่นักรบในสถานการณ์บ้าคลั่งเช่นนี้ พลันความคิดเกี่ยวกับชาวบ้านที่นางพยายามปกป้องก็พุ่งทะลุความเหนื่อยล้าเข้าสู่สมองทันที

“จริงสิ...ชาวบ้าน!”

ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในฐานะของผู้ที่เรียนรู้ศาสตร์การเยียวยาทำให้ซูเหยาตื่นตัวขึ้นมาได้อีกครั้ง นัยน์ตากวาดมองอย่างรวดเร็วไปยังซากประตูเมืองและกำแพงที่พังทลาย ซึ่งเป็นที่หลบภัยชั่วคราวของชาวบ้านกลุ่มใหญ่ที่เหลือรอด แรงปรารถนาที่จะทำหน้าที่ของตนเองในยามวิกฤตนี้ทำให้นางพยายามขยับตัวอีกครั้ง

นางใช้แขนเรียวยันพื้นทรายด้วยความยากลำบาก พยายามดันร่างอันหนักอึ้งให้ลุกขึ้นยืน แต่หัวเข่าของนางยังคงสั่นเทาและอ่อนแรงจนไม่สามารถรับน้ำหนักได้เลยแม้แต่น้อย ขาทั้งสองข้างของนางเหมือนถูกตอกตรึงอยู่กับที่จากความกลัวที่ยังฝังแน่นและแรงปะทะทางกายที่เพิ่งประสบมา

“อึก…” ซูเหยาครางเสียงแผ่ว พลางทรุดตัวลงนั่งอย่างเดิมอย่างหมดท่า เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ยังคงผุดซึมตามไรผมที่ยุ่งเหยิงและเหนียวเหนอะหนะด้วยฝุ่นทราย ความพยายามครั้งที่สองนั้นล้มเหลวโดยสิ้นเชิง

@XueXi

เสียงการต่อสู้และเสียงกรีดร้องลมหายใจแรง ๆ รอบ ๆ ค่อย ๆ เรียบขึ้น ขณะเดียวกันชาวบ้านที่หลบอยู่ตามกำแพงและตรอกแคบ ๆ ทยอยออกมาทีละคน สายตาพวกเขาอึ้งตะลึงสลับรื้นน้ำตา หลายคนคุกเข่าลงขอบคุณ หลายคนโผกอดคนในครอบครัวที่ยังไม่ตาย เสียงสะอื้นเบา ๆ สานกับเสียงลมจนอากาศขมหวานแปลกประหลาด

เว่ยจื่อฟูปัดฝุ่นเลือดที่ขอบผ้าคลุมแล้วก้าวเข้ามา หอกยังอุ่นร้อนในมือแต่แววตานิ่งสงบ

“พวกท่านทำได้ดีมาก สมแล้วกันที่เป็นผู้กลับชาติมาเกิด” นางว่าเรียบ ๆ แต่เป็นคำชื่นชมที่หนักแน่นต่อทั้งสามคน

น้ำเสียงที่นิ่งสงบของเว่ยจื่อฟูดังเข้าสู่โสตประสาทของซูเหยาอย่างชัดเจน ประโยคที่ว่า ‘สมแล้วกันที่เป็นผู้กลับชาติมาเกิด’ นั้นได้จุดประกายความสงสัยที่เคยถูกกดทับไว้ในก้นบึ้งของจิตใจให้ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง คำนี้เคยได้ยินเพียงแว่ว ๆ ในถ้ำนั้น และไม่เคยมีใครอธิบายอย่างจริงจัง

ซูเหยาเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้า ดวงตากวาดมองไปยังสหายร่วมชะตากรรมที่มาด้วยกัน สายตาของนางหยุดอยู่ที่แม่นางหนานและคุณชายเสวี่ยซีที่กำลังใช้ความอ่อนโยนปลอบประโลมชาวบ้านกลุ่มหนึ่ง

ความสำเร็จในการปราบปีศาจมังกรดำนั้นเป็นจริงอย่างไม่อาจปฏิเสธ แต่ซูเหยารู้ดีว่าตัวเองไม่ได้มีพลังวรยุทธ์หรือความกล้าหาญเยี่ยงจอมยุทธ์ การเอาชีวิตรอดของนางป็นเพียงปาฏิหาริย์ที่มาจากการใช้สัญชาตญาณของหมอ และความโง่เขลาในการท้าทายปีศาจด้วยเศษหินเท่านั้น คำว่า ‘ผู้กลับชาติมาเกิด’ นั้นจึงฟังดูยิ่งใหญ่เกินตัวและห่างไกลจากความเป็นจริงของนางอย่างที่สุด

“ผู้กลับชาติ…มาเกิด…งั้นหรือเจ้าคะ?...”

@XueXi

@LinYa

“ผู้กลับชาติมาเกิดไม่จำเป็นต้องประกาศตัวต่อคนทั้งโลก เพียงทำในสิ่งที่พึงทำก็พอ” เว่ยจื่อฟูพูดคำนั้นกับทางทั้งสามคน

@LinYa

ซูเหยายังคงนั่งนิ่งอยู่กับพื้นทราย นางรู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าอย่างแสนสาหัสที่แล่นไปตามแขนขาที่บอบช้ำ แต่ความคิดของนางกลับทำงานอย่างรวดเร็วเพื่อประมวลผลข้อมูลที่เพิ่งได้รับ ดวงตาของนางมองตามการโต้ตอบระหว่างสหายร่วมชะตากรรมอย่างสับสน

ผู้กลับชาติมาเกิด...ทุกคน?

นางกวาดสายตาไปยังร่างสูงโปร่งของเสวี่ยซีที่ยืนยิ้มอย่างอ่อนโยน แม้จะดูบอบบางดุจกิ่งหลิวแต่กลับมีความกล้าหาญที่สามารถตรึงปีศาจเอาไว้ได้ด้วยรูปลักษณ์ภายนอก แล้วมองไปยังหลินหยาที่ร่าเริงและฉลาดหลักแหลม แม้กระทั่งคำพูดติดตลกของนางก็ยังแฝงไปด้วยความเด็ดขาด สุดท้ายคือเว่ยจื่อฟูผู้ซึ่งยืนหยัดดุจขุนเขา เต็มไปด้วยพลังและวรยุทธ์ที่หาใครเทียบได้ยาก

ซูเหยาค่อย ๆ ยกมือที่เปื้อนฝุ่นขึ้นกุมห่อผ้าสมุนไพรของตัวเองอีกครั้ง สิ่งนี้เป็นเครื่องยืนยันตัวตนของนาง…หมอหญิงผู้ธรรมดา ไม่มีพลังวิเศษ ไม่มีความเชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ใดๆ

“พวกท่าน…ทุกท่าน…” ซูเหยาเอ่ยเสียงแผ่ว พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงและสติที่แตกสลายให้กลับมารวมกันได้อีกครั้ง “...คือผู้กลับชาติมาเกิดกันทั้งหมดเลยหรือเจ้าคะ?”

คำถามของนางฟังดูเหมือนคำถามของเด็กน้อยที่เพิ่งได้รู้จักโลกกว้าง แต่ก็สะท้อนถึงความสับสนและความหวาดหวั่นในใจอย่างแท้จริง

“ถ้าเช่นนั้น…ข้า…ก็…ก็เป็นผู้กลับชาติมาเกิดด้วยหรือเจ้าคะ?”

น้ำเสียงของซูเหยาเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ แม้นางจะเพิ่งใช้ปัญญาและความสามารถของตัวเองในการสร้างช่องโหว่ให้แก่สหาย แต่นางก็ยังรู้สึกว่าตนเองแปลกแยกจากความยิ่งใหญ่ของคำว่า 'ผู้กลับชาติมาเกิด' อยู่ดี

@XueXi

หลังจากนั้นชาวบ้านสองสามคนหอบถังน้ำมาส่งคนโดยรอบ ทหารผู้บาดเจ็บที่ยังมีแรงยกมือคำนับเหล่าผู้ช่วยชีวิต เว่ยจื่อฟูปรายตามองแนวขอบฟ้าที่หม่นส้ม ความกลัวคลายลงเป็นความกล้า และในยามอาทิตย์คล้อยหลังผาหิน ทั้งสี่คนที่เพิ่งบรรลุชัยชนะเล็ก ๆ ก็ก้าวลุกขึ้นพร้อมกันเดินสู่เมืองที่ยังรอมือและใจของพวกเขา โดยมีเสียงลมพัดสายยาวและคำขอบคุณของผู้คนเป็นเสบียงให้หัวใจในศึกครั้งถัดไป

ภารกิจปราบมังกรทมิฬ (4)

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 16.00 - 17.00 น. ณ เมืองตุนหวง ระเบียงเหอซี จักรวรรดิต้าฮั่น

ลมร้อนคลอฝุ่นจางลงทีละเส้น หลินหยาปล่อยลมหายใจยาวแล้วทรุดตัวนั่งแปะกับพื้นทราย มือหนึ่งยังกำขลุ่ยแน่นจนข้อขาว เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีหม่นแล้วหัวเราะเหนื่อย ๆ “ชนะแล้ว…โอย เหนื่อยชะมัด แต่พวกท่านแม่งสุดยอดจริง ๆ!”

@SuYao 

@XueXi 

เสียงการต่อสู้และเสียงกรีดร้องลมหายใจแรง ๆ รอบ ๆ ค่อย ๆ เรียบขึ้น ขณะเดียวกันชาวบ้านที่หลบอยู่ตามกำแพงและตรอกแคบ ๆ ทยอยออกมาทีละคน สายตาพวกเขาอึ้งตะลึงสลับรื้นน้ำตา หลายคนคุกเข่าลงขอบคุณ หลายคนโผกอดคนในครอบครัวที่ยังไม่ตาย เสียงสะอื้นเบา ๆ สานกับเสียงลมจนอากาศขมหวานแปลกประหลาด

เว่ยจื่อฟูปัดฝุ่นเลือดที่ขอบผ้าคลุมแล้วก้าวเข้ามา หอกยังอุ่นร้อนในมือแต่แววตานิ่งสงบ “พวกท่านทำได้ดีมาก สมแล้วกันที่เป็นผู้กลับชาติมาเกิด” เธอว่าเรียบ ๆ แต่เป็นคำชื่นชมที่หนักแน่นต่อทั้งสามคน 

@SuYao 

@XueXi 

หลินหยาตาโตทันทีเพราะเธอพึ่งจำได้ว่านางพูดคำว่ากลับชาติมาเกิด “หา! ท่านจอมยุทธ์ชุดขาวเป็นผู้กลับชาติมาเกิดหรือเจ้าคะ พวกท่านหมอก็ด้วยหรอ?! ข้าไม่รู้มาก่อนเลย!” นางรีบยกมือคำนับลึก “คารวะท่านจอมยุทธ์” เว่ยจื่อฟูยกคางน้อย ๆ รับคำคำนับเพียงยิ้มมุมปาก 

“ผู้กลับชาติมาเกิดไม่จำเป็นต้องประกาศตัวต่อคนทั้งโลก เพียงทำในสิ่งที่พึงทำก็พอ” เว่ยจื่อฟูพูดคำนั้นกับทางทั้งสามคน คำสั้น ๆ แต่พาให้หัวใจหลินหยานิ่มลงนางหันกลับไปทางซูเหยาและเสวี่ยซี ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนทอประกายขำ ๆ ที่ผสมความเอ็นดู “ข้าไม่นึกเลยว่าจะมีผู้กลับชาติมาเกิดเยอะขนาดนี้จริง ๆ นะเจ้าคะ ยังไงก็…ฝากเนื้อฝากตัวด้วยเจ้าค่ะ”

@SuYao 

@XueXi 

หลังจากนั้นชาวบ้านสองสามคนหอบถังน้ำมาส่งคนโดยรอบ ทหารผู้บาดเจ็บที่ยังมีแรงยกมือคำนับเหล่าผู้ช่วยชีวิต เว่ยจื่อฟูปรายตามองแนวขอบฟ้าที่หม่นส้ม ความกลัวคลายลงเป็นความกล้า และในยามอาทิตย์คล้อยหลังผาหิน ทั้งสี่คนที่เพิ่งบรรลุชัยชนะเล็ก ๆ ก็ก้าวลุกขึ้นพร้อมกันเดินสู่เมืองที่ยังรอมือและใจของพวกเขา โดยมีเสียงลมพัดสายยาวและคำขอบคุณของผู้คนเป็นเสบียงให้หัวใจในศึกครั้งถัดไป

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: หมอกับคุณซีซีต้องได้ความจำมาสักความจำแล้วปะขนาดนี้ @Watcher 

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

XueXi ดี

วันที่ 2 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 16.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยจื่อฟู

เขาก้าวช้า ๆ เข้าไปหาชาวบ้านที่รอดชีวิตจากหายนะ บางคนยังตัวสั่น บางคนร้องไห้ บางคนมองดูซากศพของญาติพี่น้องด้วยความสิ้นหวัง เสวี่ยซีเองแม้แทบจะยืนไม่ไหว แต่เขาก็ก้มตัวลง ใช้ร่างกายที่บอบบางนั้นเป็นที่พักพิงให้ผู้หญิงและเด็กเล็กที่หวาดกลัว

“ไม่เป็นไรแล้ว พวกเจ้าปลอดภัยแล้ว” น้ำเสียงเขาเบา นุ่มนวล ราวกับสายลมปลอบประโลม แม้จะอ่อนล้าแทบหมดแรง แต่ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความอบอุ่น

มือเรียวของเขาลูบศีรษะเด็กน้อยที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ดวงตาอำพันของเขายิ้มละมุน แม้เปลือกตาจะหนักอึ้งด้วยความเหนื่อยล้า แต่ความเมตตาก็ไม่เคยเลือนหายไป

เสียงการต่อสู้และเสียงกรีดร้องลมหายใจแรง ๆ รอบ ๆ ค่อย ๆ เรียบขึ้น ขณะเดียวกันชาวบ้านที่หลบอยู่ตามกำแพงและตรอกแคบ ๆ ทยอยออกมาทีละคน สายตาพวกเขาอึ้งตะลึงสลับรื้นน้ำตา หลายคนคุกเข่าลงขอบคุณ หลายคนโผกอดคนในครอบครัวที่ยังไม่ตาย เสียงสะอื้นเบา ๆ สานกับเสียงลมจนอากาศขมหวานแปลกประหลาด

เว่ยจื่อฟูปัดฝุ่นเลือดที่ขอบผ้าคลุมแล้วก้าวเข้ามา หอกยังอุ่นร้อนในมือแต่แววตานิ่งสงบ “พวกท่านทำได้ดีมาก สมแล้วกันที่เป็นผู้กลับชาติมาเกิด” เธอว่าเรียบ ๆ แต่เป็นคำชื่นชมที่หนักแน่นต่อทั้งสามคน 

โรลเพลย์ @SuYao

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เมื่อเสียงรอบกายเริ่มคลี่คลายจากความโกลาหล กลิ่นคาวเลือดที่ยังไม่จางทำให้ริมฝีปากเล็กสั่นน้อย ๆ แต่ในแววตาสีอำพันกลับเต็มไปด้วยความสงบเกินคาด ราวกับยอมรับทั้งความเป็นจริงและความทุกข์โศกที่อยู่เบื้องหน้า

เขาก้าวเท้าบอบบางไปข้างหน้าสองสามก้าว ก่อนจะหยุดลงท่ามกลางฝุ่นควัน ร่างสูงโปร่งงดงามราวหยกสลักเปื้อนฝุ่นและเหงื่อ แต่กลับยิ่งขับให้ความงามเปราะบางนั้นชัดขึ้น เขายกมือเรียวปัดเส้นผมสีดำยาวที่ติดแก้มออกเบา ๆ แล้วเอียงคอน้อย ๆ คล้ายจะยิ้ม แต่ก็เหมือนน้ำตาจะรื้นขึ้นมา

“ข้าไม่รู้ว่าตนคู่ควรกับคำว่า ผู้กลับชาติมาเกิด หรือไม่” เสียงเขาอ่อนหวานทว่ามั่นคง นุ่มนวลดังสายลมในเช้าวันฝนพรำ “เพียงแต่หากการยืนอยู่ตรงนี้ แม้ร่างกายอ่อนแรง ข้าก็ยังพอช่วยให้สายตาของปีศาจเบี่ยงเบนไป ไม่มองพวกท่าน ไม่มองชาวบ้าน เช่นนั้นแล้วข้าก็ยินดี”

ดวงตาสีอำพันทอดมองศพของปีศาจที่สลายหายไปกับฝุ่นฟ้า เสวี่ยซีหายใจถี่แต่ฝืนยิ้มบาง ๆ ออกมา เหมือนกำลังปลอบคนอื่น ทั้งที่ตนเองแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว

เขาหันไปทางหลินหยาที่กำลังยกมือคำนับ เว่ยจื่อฟูที่ยังคงยืดตรงอย่างจอมยุทธ์ และซูเหยาที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนก้มศีรษะน้อย ๆ สายผมดำพลิ้วปิดแก้มขาวซีดไปครู่หนึ่ง

“หากต้องเดินเส้นทางนี้ร่วมกัน…ข้าจะพยายาม แม้ข้าอ่อนด้อยกว่าใคร ๆ ข้าก็หวังว่าความบอบบางเช่นนี้ จะยังเป็นประโยชน์ต่อทุกท่านบ้าง”

ประโยคสุดท้ายนั้นแผ่วจนแทบกลืนหายไปกับสายลม แต่กลับอบอุ่นราวแสงไฟริบหรี่ที่ไม่ยอมดับ แม้จะสั่นไหวก็ยังคงให้แสงแก่ผู้คนรอบข้าง

โรลเพลย์ @LinYa

“ผู้กลับชาติมาเกิดไม่จำเป็นต้องประกาศตัวต่อคนทั้งโลก เพียงทำในสิ่งที่พึงทำก็พอ” เว่ยจื่อฟูพูดคำนั้นกับทางทั้งสามคน

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

เสวี่ยซีหลุบตาลงต่ำ ดวงตาสีอำพันไหวระริกเหมือนผิวน้ำที่ถูกรบกวนด้วยสายลม เขาเห็นชาวบ้านหลายคนคุกเข่าโอบกอดกันด้วยความดีใจ เสียงร้องไห้ผสมเสียงหัวเราะสับสนไปหมด มันเป็นภาพที่ควรจะปลอบใจผู้ใด แต่กลับทำให้หัวใจเขาเต้นแผ่วแปลกประหลาด

ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นราวกับพยายามกลั้นบางสิ่ง เขาไม่ได้กลั้นน้ำตา หากแต่กลั้นคำพูดที่อยากเอ่ยออกมา ข้าเองไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ ๆ ความคิดนั้นผุดขึ้นท่ามกลางเสียงโกลาหล เขารู้ตัวดีว่าตลอดการต่อสู้ สิ่งที่เขาทำคือยั่วเย้า ใช้เพียงใบหน้าที่งดงามให้ศัตรูเสียสมาธิ แล้วปล่อยให้คนที่แข็งแกร่งกว่าลงมือ

เขายกมือเรียวขึ้นแตะอกตนเอง ความรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นเร็วจนเจ็บแปลบเล็ก ๆ เขาพึมพำในลำคอเบาเสียจนแทบไม่ได้ยินเองด้วยซ้ำ “ถ้าข้าเก่งกว่านี้ บางทีคงช่วยได้มากกว่านี้”

แต่แล้วพริบตานั้น เด็กเล็กคนหนึ่งที่ยังไม่รู้ความโผวิ่งมาท่ามกลางฝุ่นควัน แววตาเต็มไปด้วยแววสว่างบริสุทธิ์ เขาหยุดตรงหน้าเสวี่ยซี ยกมือเล็กจับชายแขนเสื้อที่เปื้อนฝุ่นและเลือด พลางยิ้มทั้งน้ำตา “ขอบคุณ ท่านช่วยพวกเราเอาไว้”

เสวี่ยซีชะงัก ร่างบอบบางสั่นเล็กน้อย ดวงตาอำพันพร่างพรายแววแปลกประหลาด คล้ายจะร้องไห้แต่กลับยิ้มออกมาแทน รอยยิ้มอ่อนหวานนั้นไม่ได้เพื่อใครอื่นเลย หากเพื่อเด็กที่ตรงหน้าซึ่งกำลังเชื่อมั่นในตัวเขา

เขาย่อตัวลงช้า ๆ ดึงเด็กน้อยเข้ามาโอบเบา ๆ เสียงแผ่วอบอุ่นเอื้อนเอ่ยเหนือศีรษะเล็กนั้น “ไม่หรอก…เจ้าต่างหากที่กล้า เพราะเจ้ายังยิ้มได้ในยามเช่นนี้…ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณ”

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

SuYao ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว (เวลา 17.00 - 18.00 น.)

ยามโหย่วลมเย็นจากผืนทรายกลิ้งตัวเข้าเมืองเหมือนผ้าฝ้ายชุบน้ำ แสงสุดท้ายไล้ขอบกำแพงตุนหวงเป็นสีส้มหม่น ผู้คนค่อย ๆ เก็บเศษไม้ ปัดฝุ่นเลือด ลากบาดแผลและความกลัวไปไว้หลังบ้านแล้วเอาความกล้าออกมาช่วยกันซ่อมรอยแตกของเมือง ชาวบ้านที่รอดชีวิตพยุงกันนั่งเรียงบนผ้าเก่า ๆ

ทั้งสามก็ช่วยล้างแผลให้ด้วยน้ำสมุนไพรสีอำพันให้กับชาวบ้าน ผูกผ้าอย่างนุ่มมือ จนเสียงร้องไห้ดัง ๆ ค่อย ๆ ลดเหลือเพียงสะอื้นชื้นตา ชาวบ้านหลายคนหอบไม้กระดานมากอง ตอกยึดประตูที่แตกให้ครอบครัวหนึ่ง มือเรียวของพวกเขามีรอยแตกเลือดซึมแต่ยังทำด้วยสายตาสงบ

ซูเหยานั่งคุกเข่าอยู่ท่ามกลางกลุ่มชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บ มือเรียวของนางเคลื่อนไหวอย่างไม่หยุดหย่อนเหนือบาดแผลฉกรรจ์ที่เกิดจากกรงเล็บและแรงกระแทกของค้อนอัสนี แม้นางไม่ได้มีวรยุทธ์ แต่มีความแม่นยำและความอ่อนโยนที่หาใดเปรียบได้จากศาสตร์การแพทย์ที่นางฝึกฝนมา

นางเปิดหีบยาไม้สนขนาดเล็กออกอย่างระมัดระวัง ภายในนั้นเต็มไปด้วยสมุนไพรแห้งหลายชนิดที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ นางใช้เวลาไปกับการล้างพิษและชี่ที่ชั่วร้ายออกจากบาดแผลด้วยน้ำสมุนไพรขับพิษสีเหลืองอำพันที่ต้มจากหวงฉีและจินอิ๋นฮวา ทุกครั้งที่ผ้าฝ้ายที่ชุบน้ำยานี้สัมผัสกับผิวหนังที่บอบช้ำ นางจะส่งผ่านไออุ่นจากปลายนิ้วไปตามจุดชีพจรใกล้บาดแผลเพื่อกระตุ้นให้ชี่และเลือดไหลเวียนได้ดี ซึ่งเป็นหลักการสำคัญของการขับของเสียที่ฝังลึก

สำหรับผู้ที่มีกระดูกหักจากแรงกระแทก ซูเหยาใช้ความชำนาญในการจัดกระดูกเข้าช่วย นางจัดตำแหน่งกระดูกที่ผิดรูปอย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่น พลางบิดและดึงแขนขาที่หักเบา ๆ เพื่อให้กระดูกกลับเข้าที่ เสียงกรอบแกรบที่เกิดขึ้นเพียงแผ่วเบาถูกกลบด้วยเสียงปลอบโยนของนาง จากนั้นนางจึงใช้แผ่นไม้บาง ๆ ดามเข้ากับรอยหัก แล้วพันมัดด้วยผ้าขาวที่ฉีกมาจากอาภรณ์ของนางเองอย่างแน่นหนาแต่ไม่รัดจนเกินไป เพื่อคงสภาพแต่ยังเปิดทางให้เลือดลมเดินสะดวก

บาดแผลเปิดที่ต้องการการสมานเนื้อเยื่ออย่างเร่งด่วน ถูกนางบดซานชีและตังกุยให้เป็นผงยาสมานเนื้อสีเขียวหม่นอย่างรวดเร็วด้วยโกร่งหินเล็ก ๆ ผงยาสีเขียวถูกโรยลงบนบาดแผลที่สะอาดแล้วอย่างบรรจง ทำให้เลือดที่ซึมอยู่หยุดลงทันทีอย่างน่าอัศจรรย์ จากนั้นก็ปิดทับด้วยผ้าที่ชุบด้วยน้ำมันหอมระเหยเพื่อลดอาการปวดและลดการอักเสบ

นอกจากบาดแผลทางกายแล้ว นางยังไม่ลืมผู้ที่ตกใจขวัญเสียจากความหวาดกลัวอย่างรุนแรง ซึ่งแสดงออกด้วยอาการตัวสั่นและอาการชี่ขาด นางใช้ปลายนิ้วที่อบอุ่นกดนวดเบา ๆ บนจุดสำคัญบริเวณข้อมือและหลังคอ เช่น จุดเน่ยกวนและไป่ฮุ่ย การกดนวดอย่างมีจังหวะนี้ช่วยปรับสมดุลชี่ที่ปั่นป่วนจากการตกใจ ทำให้ชาวบ้านที่กำลังหวาดผวาค่อย ๆ สงบลง ใบหน้าเครียดผ่อนคลายลงทีละน้อย

@XueXi

เว่ยจื่อฟูยืนนิ่งบนขั้นหินดูแนวเวรและทางเข้าด้านเหนือ ส่งคำสั่งสั้นกระชับให้ทหารที่ยังยืนไหวจัดด่าน แววตาภายใต้ผ้าคลุมขาวยังคมเหมือนเดิม

@LinYa

หลังเสร็จสิ้นภารกิจการปฐมพยาบาลบาดแผลภายนอกอย่างหนักหน่วง ซูเหยาก็คลานเข่าอย่างช้า ๆ ไปยังหินก้อนเรียบที่นางใช้เป็นโต๊ะชั่วคราว ความเหนื่อยล้าแล่นไปตามแขนขา แต่ภาระหน้าที่ในฐานะแพทย์ยังไม่สิ้นสุด นางทราบดีว่าหากชาวบ้านกลับไปพักโดยไม่มีการบำรุงภายในและขับพิษชี่ที่ค้างอยู่ การฟื้นตัวก็จะล่าช้าและอาจเกิดอันตรายได้

นางบรรจงฝนแท่งหมึกอย่างระมัดระวัง แม้ร่างจะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากการต่อสู้และการรักษา แต่ข้อมือที่จับพู่กันกลับมั่นคงดุจภูผาที่ถูกฝึกฝนมาจากการเขียนเทียบยาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางจรดปลายพู่กันลงบนแผ่นไม้ไผ่เหลาบางที่ติดตัวมาอย่างบรรจง ลายมือที่ปรากฏนั้นแม้จะดูอ่อนช้อย แต่ก็ชัดเจนและหนักแน่นในทุกตัวอักษร

ซูเหยาเขียนใบเทียบยาออกมาสองสูตรหลักโดยเน้นที่การบำรุงและฟื้นฟู สูตรแรกเพื่อสมานบาดแผลและบำรุงเลือด โดยมีส่วนผสมหลักคือ ตังกุยเพื่อบำรุงเลือด และหวงฉีเพื่อเสริมสร้างชี่พยุงร่างกายที่อ่อนแอ อีกสูตรหนึ่งสำหรับอาการตกใจขวัญเสียและสงบจิตใจ ซึ่งประกอบด้วย ฝูหลิงเพื่อสงบขวัญและชางผู่เพื่อเปิดทวารจิต

นอกจากชื่อสมุนไพรและน้ำหนักที่ต้องใช้แล้ว นางยังเขียนคำกำชับและวิธีการต้มยาไว้อย่างละเอียด โดยเน้นย้ำห้ามใช้หม้อเหล็กเป็นอันขาดเพราะจะทำลายฤทธิ์ของสมุนไพร วิธีการต้มนั้นต้องเริ่มต้นด้วยไฟแรงจนเดือด แล้วลดเป็นไฟอ่อน เคี่ยวต่อไปอีกสองชั่วยามจนงวดเหลือเพียงหนึ่งชาม จากนั้นให้ดื่มยาแต่ละสูตรวันละสองครั้ง และที่สำคัญที่สุดคือต้องงดอาหารรสจัด อาหารมัน และให้บริโภคเพียงข้าวต้มเพื่อเปิดทางให้ยาทำงานได้อย่างเต็มที่

เมื่อเขียนเสร็จสิ้น นางมอบแผ่นไม้ไผ่เหล่านั้นให้แก่หัวหน้าชาวบ้านที่รอดชีวิตอย่างอ่อนโยน พลางใช้มือที่เต็มไปด้วยรอยเปื้อนยาจับมือของเขาไว้เพื่อส่งผ่านความมุ่งมั่นและความมั่นใจ

“นำสิ่งนี้ไปบอกต่อเหล่าชาวบ้านด้วยนะเจ้าคะ ให้พวกเขาใช้รักษาตัวต่อ” ซูเหยาพูดเสียงแผ่วเบา แต่ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความหวัง “โปรดทำตามที่ข้ากำชับอย่างเคร่งครัด เพื่อที่ร่างกายของพวกท่านจะได้ฟื้นคืนกำลังให้เร็วที่สุดเจ้าค่ะ”

@XueXi

ครั้นถึงเวลา ผู้คนทั้งย่านก็รวมตัวล้อมวงรอบพวกเขาสี่คน ชายสูงวัยผู้หนึ่งก้าวออกมาเครื่องแต่งกายเรียบแต่สะอาด แผงอกยังมีคราบฝุ่นสงครามติดอยู่ เขาค้อมตัวลึกดุจต้นสนคำนับลม

“ข้าผู้ครองเขตนี้ ขอบคุณน้ำใจของพวกท่านยิ่งนัก หากไม่มีพวกท่านเมืองนี้คงกลายเป็นซาก” เสียงเขาสั่นเล็กน้อย แต่หนักแน่นพอให้คนทั้งลานโน้มตัวคำนับตามเป็นระลอก “ให้เหล่าชาวบ้านได้ขอบคุณผู้มีพระคุณทั้งสี่เถิด” พวกเขาหมายจะเอาของให้ทั้งยังหยิบยื่นข้าวของเหล่านั้นให้จริง ๆ กับทั้งสามคน

@LinYa

“ข้าเพียงแค่ทำในสิ่งที่คนเป็นหมอควรจะทำเพียงเท่านั้นเจ้าค่ะ ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน…อ๊ะ…ขะ…ข้ารับไว้ไม่ได้จริง ๆ”

ซูเหยายืนนิ่งอยู่ท่ามกลางสิ่งของที่ชาวบ้านยื่นมาตรงหน้า ความเหนื่อยล้าทางกายยังคงมีอยู่ แต่จิตใจของนางกลับมั่นคงด้วยความรู้สึกว่าตนได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องและสมควรแล้ว นางมองไปข้าวปลาอาหารเหล่านั้นด้วยความเกรงใจอย่างสุดซึ้ง การช่วยเหลือผู้คนในฐานะแพทย์นั้นเป็นหน้าที่ที่นางพึงกระทำ มิใช่สิ่งที่ต้องแลกมาด้วยทรัพย์สินใด ๆ

นางค้อมตัวลงเล็กน้อยเพื่อตอบรับคำขอบคุณอันหนักแน่นของชายสูงวัยและชาวบ้านทุกคน ท่าทีของนางไม่ได้แสดงถึงการปฏิเสธอย่างแข็งกร้าว แต่เป็นความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างแท้จริง ซูเหยาพยายามจะผายมือออกเพื่อแสดงเจตนาว่าไม่ขอรับสิ่งใด แววตาของนางสื่อสารความรู้สึกนั้นออกมาอย่างชัดเจน การได้เห็นชีวิตรอดและบาดแผลถูกเยียวยาคือรางวัลเดียวที่นางต้องการ

ทว่าชาวบ้านที่รอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิดย่อมมีน้ำใจและความกตัญญูที่ไม่สามารถเก็บซ่อนไว้ได้ พวกเขาไม่ยอมลดมือลง ยังคงยื่นสิ่งของเหล่านั้นเข้ามาใกล้อย่างจริงจัง ความพยายามของชาวบ้านที่จะตอบแทนนั้นหนักแน่นไม่แพ้ความเกรงใจของนาง ชายสูงวัยยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางใช้มือที่เต็มไปด้วยรอยแตกจากการช่วยเหลือเมืองค่อย ๆ วางห่อผ้าใบเล็ก ๆ ลงในมือของซูเหยาอย่างแผ่วเบา

ซูเหยาชะงักไปครู่หนึ่ง นางตระหนักได้ว่าการปฏิเสธต่อไปย่อมเป็นการทำลายน้ำใจและความรู้สึกซาบซึ้งที่บริสุทธิ์ของชาวบ้านกลุ่มนี้ นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะยอมแบมือออกอย่างช้า ๆ เพื่อรับห่อผ้านั้นไว้ มือของนางกำห่อผ้าไว้หลวม ๆ ไม่ใช่เพราะความโลภ แต่เป็นเพราะความเคารพในน้ำใจที่ยิ่งใหญ่กว่า

รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าซีดเผือดของชาวบ้านทุกคนเมื่อเห็นนางยอมรับสิ่งของเหล่านั้นเป็นเครื่องยืนยันว่า นางได้ทำสิ่งที่ถูกต้องเพื่อรักษาความสัมพันธ์ระหว่างผู้ให้และผู้รับไว้แล้ว ซูเหยาค้อมตัวลงอีกครั้งเป็นการขอบคุณ พลางเก็บห่อผ้าเล็ก ๆ นั้นไว้ในอาภรณ์ของตนอย่างระมัดระวัง แม้จะเต็มไปด้วยความเกรงใจ แต่ก็เป็นการยอมรับที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เพื่อให้การเยียวยาสมบูรณ์ทั้งทางร่างกายและจิตใจของชาวตุนหวงทุกคน

@XueXi

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียวซ้ายขวาแล้วเอ่ยถามด้วยมารยาท

“ไม่ทราบว่าพวกท่านทั้งสี่มีนามว่าอะไรหรือขอรับ เพื่อให้เมืองได้จารึกบุญคุณ” คำถามยังไม่ทันจบ ลมก็หยุดหายใจไปชั่ววินาที แสงรอบตัวผู้กลับชาติมาเกิดเหมือนถูกใครดับตะเกียงพร้อมกัน ดินใต้ฝ่าเท้าแผ่วลงเป็นคลื่น นัยน์ตาของคนทั้งลานขยายพร้อมเสียงอุทาน

@LinYa

ก่อนที่ใครจะทันได้ขยับตัว หรือก่อนที่ซูเหยาจะได้อ้าปากกล่าวชื่อของตนเองเพื่อตอบคำถามของหัวหน้าหมู่บ้านได้ทันท่วงที เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อครั้งนางมาถึงถ้ำวั่วหลงก็หวนกลับมาอีกครั้งอย่างรุนแรงและฉับพลัน

แรงอัดนั้นหนักหน่วงจนแทบทำให้ซูเหยาสำลัก นางที่เพิ่งจะยืนได้อย่างมั่นคงต้องเซถลาไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว จนเกือบจะล้มลงทับหีบยาไม้สนของตนเอง ดินทรายรอบตัวพวกเขาทั้งสี่คนเริ่มหมุนวนและยกตัวสูงขึ้น

@XueXi

แสงสีเงินไร้ที่มาที่ไปก็รัดรอบข้อเท้าพวกเขา ดึงฉุดเหมือนกระแสน้ำในบ่อลึก ร่างทั้งสี่เบาหวิวภาพชาวบ้านที่ยื่นไหและยกมือไหว้ไกลออกไป กลายเป็นเศษดาวระยิบแล้วเมืองตุนหวงทั้งเมืองก็หรี่ลงเป็นจุดเดียว ความตื่นตะลึงนั้นทำให้เหล่าชาวบ้านเริ่มเชื่อบางอย่าง ข่าวลือแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วดั่งไฟไหม้ตลาดใหญ่

‘มีเซียนแก่กล้าสี่ท่านลงมาช่วยเหลือชาวบ้านที่เดือดร้อน’

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

ภารกิจปราบมังกรทมิฬ (5)

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหยว่ เวลา 17.00 - 18.00 น. ณ เมืองตุนหวง ระเบียงเหอซี จักรวรรดิต้าฮั่น

ยามโหย่วลมเย็นจากผืนทรายกลิ้งตัวเข้าเมืองเหมือนผ้าฝ้ายชุบน้ำ แสงสุดท้ายไล้ขอบกำแพงตุนหวงเป็นสีส้มหม่น ผู้คนค่อย ๆ เก็บเศษไม้ ปัดฝุ่นเลือด ลากบาดแผลและความกลัวไปไว้หลังบ้านแล้วเอาความกล้าออกมาช่วยกันซ่อมรอยแตกของเมือง ชาวบ้านที่รอดชีวิตพยุงกันนั่งเรียงบนผ้าเก่า ๆ 

ทั้งสามก็ช่วยล้างแผลให้ด้วยน้ำสมุนไพรสีอำพันให้กับชาวบ้าน ผูกผ้าอย่างนุ่มมือ จนเสียงร้องไห้ดัง ๆ ค่อย ๆ ลดเหลือเพียงสะอื้นชื้นตา ชาวบ้านหลายคนหอบไม้กระดานมากอง ตอกยึดประตูที่แตกให้ครอบครัวหนึ่ง มือเรียวของพวกเขามีรอยแตกเลือดซึมแต่ยังทำด้วยสายตาสงบ 

@SuYao 

@XueXi 

เว่ยจื่อฟูยืนนิ่งบนขั้นหินดูแนวเวรและทางเข้าด้านเหนือ ส่งคำสั่งสั้นกระชับให้ทหารที่ยังยืนไหวจัดด่าน แววตาภายใต้ผ้าคลุมขาวยังคมเหมือนเดิม ส่วนหลินหยาหอบถังน้ำเดินแจกทีละขัน ปากบ่นทีละคำ “ดื่ม ๆ เจ้าค่ะ อย่ากลั้น ข้าแบกมาไกล กินไม่หมดข้าจะงอนเอา” แต่รอยยิ้มที่มุมปากนั่นทำให้คนรับน้ำหัวเราะได้ทั้งที่ตายังแดงก่ำ

@SuYao 

@XueXi 

ครั้นถึงเวลา ผู้คนทั้งย่านก็รวมตัวล้อมวงรอบพวกเขาสี่คน ชายสูงวัยผู้หนึ่งก้าวออกมาเครื่องแต่งกายเรียบแต่สะอาด แผงอกยังมีคราบฝุ่นสงครามติดอยู่ เขาค้อมตัวลึกดุจต้นสนคำนับลม “ข้าผู้ครองเขตนี้ ขอบคุณน้ำใจของพวกท่านยิ่งนัก หากไม่มีพวกท่านเมืองนี้คงกลายเป็นซาก” เสียงเขาสั่นเล็กน้อย แต่หนักแน่นพอให้คนทั้งลานโน้มตัวคำนับตามเป็นระลอก “ให้เหล่าชาวบ้านได้ขอบคุณผู้มีพระคุณทั้งสี่เถิด” พวกเขาหมายจะเอาของให้ทั้งยังหยิบยื่นข้าวของเหล่านั้นให้จริง ๆ กับทั้งสามคน 

หลินหยายกมือส่ายพัลวัน “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ๆ เอาตัวรอดไว้ก่อนสำคัญสุด” พูดไม่ทันขาดคำก็มีกล้วยตาก ปลากแห้ง ถุงแป้งฟู ไหเกลือ สมุนไพรสด ๆ และก้อนอินทผลัมยัดเยียดเข้ามาเต็มแขน “อ๋า ๆ ๆ ข้าถือไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ ข้าถือไม่…เอ่อ ได้ ๆ ข้ารับไว้ ฝากไว้ก่อนนะเจ้าค่ะ โอ้ยย! เยอะไป ๆ” ปากว่าไปอย่างนั้นแต่ดวงตานางเปล่งประกายขำขัน 

@SuYao 

@XueXi 

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียวซ้ายขวาแล้วเอ่ยถามด้วยมารยาท “ไม่ทราบว่าพวกท่านทั้งสี่มีนามว่าอะไรหรือขอรับ เพื่อให้เมืองได้จารึกบุญคุณ” คำถามยังไม่ทันจบ ลมก็หยุดหายใจไปชั่ววินาที แสงรอบตัวผู้กลับชาติมาเกิดเหมือนถูกใครดับตะเกียงพร้อมกัน ดินใต้ฝ่าเท้าแผ่วลงเป็นคลื่น นัยน์ตาของคนทั้งลานขยายพร้อมเสียงอุทาน แต่ก่อนที่หลินหยาจะร้อง “เดี๋ยว ๆ ยังไม่ได้บอกชื่อเลย!” 

@SuYao 

@XueXi 

แสงสีเงินไร้ที่มาที่ไปก็รัดรอบข้อเท้าพวกเขา ดึงฉุดเหมือนกระแสน้ำในบ่อลึก ร่างทั้งสี่เบาหวิวภาพชาวบ้านที่ยื่นไหและยกมือไหว้ไกลออกไป กลายเป็นเศษดาวระยิบแล้วเมืองตุนหวงทั้งเมืองก็หรี่ลงเป็นจุดเดียว ความตื่นตะลึงนั้นทำให้เหล่าชาวบ้านเริ่มเชื่อบางอย่าง ข่าวลือแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วดั่งไฟไหม้ตลาดใหญ่

‘มีเซียนแก่กล้าสี่ท่านลงมาช่วยเหลือชาวบ้านที่เดือดร้อน’

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ผมมมมมมมม อยากกกกกก กรี๊ดดดดด

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

XueXi ดี

วันที่ 2 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหยว่ เวลา 17.00 - 18.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยจื่อฟู

เสวี่ยซีค่อย ๆ ก้าวเข้าไปในหมู่ชาวบ้านที่พยายามยืนอยู่ได้ด้วยแรงตัวเอง บางคนยังมีเลือดซึมตามแขน ขา หรือเสื้อผ้าที่ฉีกขาด เขารู้สึกถึงความอ่อนล้าในตัวเองแต่ไม่ได้สนใจ เพราะสิ่งที่ทำให้หัวใจเขาสั่นมากกว่าคือความทุกข์และความหวาดกลัวในสายตาของพวกเขา มือเรียวเริ่มค่อย ๆ สัมผัสกับผิวสากของเด็กชายคนหนึ่งที่นั่งสั่นสะท้านอยู่ข้างกำแพง เสวี่ยซีลูบไหล่เล็ก ๆ อย่างเบามือ พร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อนโยน ราวกับหวังให้คำพูดนั้นเป็นผ้าอ้อมความหวาดกลัว “ไม่ต้องกลัวนะ ทุกอย่างจะดีขึ้นแล้ว”

เขาเริ่มหยิบผ้าสะอาดที่เตรียมมา ชุบน้ำสมุนไพรสีอำพัน ใบหน้าขาวซีดสั่นสะท้านด้วยความระมัดระวัง เขาก้มลงพันแผลที่แขนเด็กอย่างละเอียดทุกเส้น รอยย่นบนหน้าผากของเด็กค่อย ๆ คลาย เสวี่ยซียิ้มบาง ๆ เหมือนกับว่ากำลังปลอบตัวเองเช่นกัน ความอบอุ่นที่เขาส่งไปนั้นไม่ใช่เพียงร่างกาย แต่เป็นความอ่อนโยนและใจดีที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ

เด็กชายเริ่มคลายมือจากก้นผ้าห่มของตนเองและสบตาเสวี่ยซี ดวงตาเล็กสั่นเทาเหมือนกระจกน้ำใส ๆ เสวี่ยซีเอียงหน้าเล็กน้อย ดวงตาสีอำพันจับมอง “เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว” น้ำเสียงที่นุ่มนวลจนแทบกลืนไปกับสายลมร้อนในทะเลทราย ทำให้เด็กชายกลืนน้ำลายและพยุงตัวเองลุกขึ้น

เขายังคงเดินไปทีละคน พยุงชาวบ้านที่ล้มลง และค่อย ๆ ช่วยให้พวกเขาพยุงแผล ปลอบใจด้วยรอยยิ้มและเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง ร่างบอบบางของเขาเหมือนแสงนุ่ม ๆ ในความมืด หลังจากช่วยเด็กชายและหญิงสูงวัยบางคนจนเรียบร้อย เสวี่ยซีก็ยืนขึ้น เช็ดเหงื่อที่ผิวขาวซีด มือสั่นเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้าแต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความสงบ

เว่ยจื่อฟูยืนนิ่งบนขั้นหินดูแนวเวรและทางเข้าด้านเหนือ ส่งคำสั่งสั้นกระชับให้ทหารที่ยังยืนไหวจัดด่าน แววตาภายใต้ผ้าคลุมขาวยังคมเหมือนเดิม 

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

สายตาของชาวบ้านค่อย ๆ สงบลงและเริ่มออกจากซอกมุมเพื่อเข้ามาขอบคุณ เสียงกรีดร้องสะท้อนของความกลัวเริ่มจางไปหลายคนคุกเข่า โผกอดกัน ผู้ใหญ่บางคนโอบกอดเสวี่ยซีโดยไม่ทันตั้งตัว เขายืนนิ่ง หน้าแดงระเรื่อ มือเรียวยกขึ้นโบกส่าย ๆ พลางเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าไม่ได้ทำอะไรมากหรอก”

เขาหลบตาจากสายตาอันเต็มไปด้วยความซาบซึ้งของชาวบ้าน รู้สึกเหมือนแรงกดดันจากคำขอบคุณนั้นหนักหน่วงจนเกือบทำให้เขาก้าวไม่ออก ใบหน้าขาวซีดขึ้นสีเรื่อ ดวงตาสีอำพันสั่นไหวด้วยความเขินอายและไม่ชินกับการถูกสรรเสริญ เสวี่ยซีหันไปมองเพื่อนร่วมชะตาทั้งสอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขายังคงยืนประคองรอยยิ้มบาง ๆ และโบกมือให้กำลังใจชาวบ้านที่สั่นสะท้าน

บางคนยกมือไหว้เขา เขาก้มหัวเล็ก ๆ อย่างเกรงใจ ใจเต้นแรงทุกครั้งที่มีใครเข้ามาใกล้ ด้วยความบอบบางของตัวเขาเอง เสวี่ยซีเหมือนหยดน้ำใส ๆ ท่ามกลางความวุ่นวาย แต่ความนุ่มนวลและอ่อนโยนของเขากลับสร้างความอบอุ่นให้กับทุกสายตาที่มองมา

ครั้นถึงเวลา ผู้คนทั้งย่านก็รวมตัวล้อมวงรอบพวกเขาสี่คน ชายสูงวัยผู้หนึ่งก้าวออกมาเครื่องแต่งกายเรียบแต่สะอาด แผงอกยังมีคราบฝุ่นสงครามติดอยู่ เขาค้อมตัวลึกดุจต้นสนคำนับลม “ข้าผู้ครองเขตนี้ ขอบคุณน้ำใจของพวกท่านยิ่งนัก หากไม่มีพวกท่านเมืองนี้คงกลายเป็นซาก” เสียงเขาสั่นเล็กน้อย แต่หนักแน่นพอให้คนทั้งลานโน้มตัวคำนับตามเป็นระลอก “ให้เหล่าชาวบ้านได้ขอบคุณผู้มีพระคุณทั้งสี่เถิด” พวกเขาหมายจะเอาของให้ทั้งยังหยิบยื่นข้าวของเหล่านั้นให้จริง ๆ กับทั้งสามคน 

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

หัวหน้าหมู่บ้านก้าวเข้ามา ก้มตัวลึกและเอ่ยถามด้วยมารยาทสูงส่งว่าจะขอทราบนามเพื่อจารึกบุญคุณ เสวี่ยซีชะงัก ใจเต้นแรง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มือบางยกขึ้นเกือบจะปิดปาก แต่ก็ชะงักเพราะไม่อยากให้หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกว่าเขาเมิน

เขารู้สึกถึงแรงดันบางอย่างจากสายตาอันจริงจัง ดวงตาสีอำพันสั่นไหว มือขาวจับชายเสื้อแน่นอย่างอายและสับสน เขาอยากตอบ แต่คำพูดที่อยู่บนปลายลิ้นกลับหลุดลอยไป ความคิดของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและหวาดกลัวเล็ก ๆ ร่างบอบบางของเขาเหมือนถูกแรงกดดันรอบตัวอัดแน่น แต่หัวใจยังคงเต้นด้วยความมุ่งมั่น

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียวซ้ายขวาแล้วเอ่ยถามด้วยมารยาท “ไม่ทราบว่าพวกท่านทั้งสี่มีนามว่าอะไรหรือขอรับ เพื่อให้เมืองได้จารึกบุญคุณ” คำถามยังไม่ทันจบ ลมก็หยุดหายใจไปชั่ววินาที แสงรอบตัวผู้กลับชาติมาเกิดเหมือนถูกใครดับตะเกียงพร้อมกัน ดินใต้ฝ่าเท้าแผ่วลงเป็นคลื่น นัยน์ตาของคนทั้งลานขยายพร้อมเสียงอุทาน

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

แม้จะเกรงกลัวและไม่ชินกับการถูกถามตรง ๆ เสวี่ยซียังคงก้มหน้า ยิ้มบาง ๆ และเอ่ยเพียง “ข…ข้า…” 

ก่อนที่เสวี่ยซีจะทันหายใจ แสงเงินไร้ที่มาก็รัดรอบข้อเท้าเขาเหมือนน้ำหนักของสายธารที่ดึงร่างเบา ๆ ขึ้นจากพื้นดิน ใบหน้าขาวซีดขึ้นสีแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เงยหน้ามองไปรอบ ๆ เห็นเมืองตุนหวงและชาวบ้านที่โผกอดกัน กลายเป็นภาพพร่าเลือน เขากำมือแน่น รู้สึกถึงความตื่นเต้นและหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน

ร่างเขาลอยขึ้นช้า ๆ คล้ายถูกดึงด้วยแรงนุ่ม ๆ ผิวกายเย็นไปทั้งตัวแต่ใจกลับเต้นแรง ดวงตาสีอำพันกวาดมองไปยังหลินหยาและซูเหยา

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม