[ตลาดตะวันออก]

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ หลิว หรูเยี่ยน หลิงหยวนกงจู่)

ยามอู่ ณ ตลาดตะวันออก แสงแดดกลางวันที่ร้อนระอุไม่ได้ทำให้ถนนสิบลี้ลดความคึกคักลงแม้แต่น้อย ผู้คนหลั่งไหลกันมาซื้อขายในตลาดเช่นทุกวัน ร้านค้าแผงลอย ร้านเครื่องหอม ผ้าลายทอง ของหวานหลากชนิด และกลิ่นน้ำหมักยาจีนจากร้านปรุงโอสถคลอเคลียอยู่ในบรรยากาศ หลินหยาซึ่งพึ่งจ่ายค่าเช่าร้านไปถึงกับถอนหายใจเบา ๆ ขณะเดินตรงผ่านตรอกฝั่งตะวันออกของตลาดเพื่อไปดูของล็อตใหม่จากขบวนคหบดีลู่

แต่แล้วทันใดนั้นเอง...

ปัง!

เสียงขนมหล่นกระทบพื้นดังเบา ๆ พร้อมแรงปะทะเล็กน้อยที่ชนเข้าที่หน้าท้องของหลินหยา ร่างบางเซไปครึ่งก้าว หญิงสาวรีบก้มลงโดยไม่ทันสบถหรือว่าอะไร เมื่อพบว่าเป็นร่างเล็กของเด็กหญิงที่ล้มลงกับพื้น เด็กน้อยในชุดผ้าแพรชั้นดีสีอ่อนแซมลายดอกไม้เล็ก ๆ ดูสะอาดสะอ้านเกินกว่าจะเป็นเด็กชาวบ้าน ผมยาวนุ่มถูกรวบเกล้าอย่างประณีต ประดับเครื่องประดับกลึงแกะสลักละเอียดงดงามจนใครเห็นก็รู้ว่าไม่ใช่ของธรรมดา ทว่าหน้าผากน้อยกลับแดงเถือกเพราะวิ่งชนเต็มแรง "เจ้าหนู! เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?" หลินหยาเอ่ยอย่างรวดเร็ว นางรีบก้มลงคุกเข่าลงช่วยพยุงร่างเด็กน้อยขึ้น มือหนึ่งแตะไหล่เล็ก อีกมือหนึ่งหยิบขนมที่หล่นลงพื้นด้วยสีหน้าเสียดายเล็ก ๆ แต่นางไม่ได้ใส่ใจนักเมื่อเห็นแววตากลมโตรื้นน้ำเล็ก ๆ ของเด็กตรงหน้า

เด็กน้อยเม้มริมฝีปาก สายตาคล้ายจะมองผ่านหลินหยาไปไกล แต่ก็ฝืนยืนขึ้นด้วยท่าทางเด็ดเดี่ยวผิดแปลกจากเด็กทั่วไป "ข้า...ขอโทษเจ้าค่ะ ข้าไม่ทันมองทาง..." เสียงเล็กเอ่ยเบา ๆ แต่น้ำเสียงกลับหนักแน่นจนหลินหยาต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ นางสังเกตเห็นในทันทีว่าเด็กน้อยคนนี้แม้จะอายุเพียงห้าหกขวบ แต่ภายใต้แววตากลับมีความคิดซับซ้อนและแข็งกล้าอยู่ลึก ๆ

"เจ้าไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหมจ๊ะ?" นางเอื้อมมือแตะข้อมือเล็กแผ่วเบา "มาชนข้าแล้วล้มขนาดนี้ ยังไหวอยู่หรือ?"

เด็กน้อยพยักหน้าช้า ๆ แต่ไม่พูดอะไรอีก ดวงตาหวานของหลินหยาเบิกมองเด็กหญิงตรงหน้าด้วยแววเอ็นดู ในตอนแรกนางมิได้เอะใจเลยสักนิดว่าเด็กคนนี้คือใคร เพราะอีกฝ่ายดูเรียบร้อย เงียบขรึมเกินวัย ไม่มีสาวใช้ ไม่มีขันทีติดตามให้เห็น แม้เครื่องแต่งกายจะดูดีอย่างประหลาด แต่ในตลาดอย่างนี้ใช่ว่าจะไม่มีลูกสาวตระกูลรวยที่หลุดออกมาเดินเล่นบ้าง หญิงสาวจึงเอ่ยถามเบา ๆ พลางย่อตัวลงนั่งพับเพียบกับพื้นหินเรียบเงาให้ระดับสายตาอยู่ต่ำกว่าหรือเท่ากับเด็กหญิงอย่างตั้งใจ

"แล้วมีใครมาด้วยไหมจ๊ะ? หรือเจ้ามากับใคร?"

เด็กหญิงส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่มีเจ้าค่ะ ข้ามาเอง" คำตอบเรียบง่ายสั้น ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความมั่นคงในน้ำเสียง จนหลินหยาลอบประเมินในใจว่าหนูน้อยคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ เด็กห้าหกขวบส่วนมากย่อมร้องไห้จ้าแล้วตอนนี้ ไม่ใช่ยืนนิ่งด้วยสายตาอดกลั้นเยี่ยงนี้

หญิงสาวจึงยิ้มบาง ๆ ขึ้น ก่อนจะโน้มตัวเล็กน้อยพูดเสียงนุ่มที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน "เก่งมากเลยนะ เจ้าหนูน้อยที่ไม่ร้องไห้เลยแม้แต่นิดเดียว" นางเอ่ยชมอย่างจริงใจ สายตาเหลือบมองขนมที่ตกพื้นจนกินไม่ได้แล้วก่อนที่มือหนึ่งหยิบห่อผ้าผูกอย่างเรียบร้อยออกจากถุงผ้าเล็ก ๆ ข้างกาย แล้วคลี่ออกช้า ๆ เผยให้เห็นของกลม ๆ ขนาดพอดีคำ เรียงอย่างเป็นระเบียบในกระดาษรองสีขาวสะอาด "งั้นพี่สาวจะให้ขนมนะ ขอโทษแทนพื้นดินเพราะพื้นเมื่อครู่น่ะ...มันกินขนมของเจ้าไปหมดแล้ว อร่อยเชียวล่ะ" หลินหยากล่าวกลั้วหัวเราะเบา ๆ พลางยื่นหนึ่งในนั้นให้เด็กน้อย "นี่เรียกว่าขนมคอเป็ด เจ้ารู้จักไหม?"

ขนมรูปทรงกลมรีสีน้ำตาลอ่อนทรงกลวงหน้าตาคล้ายคอเป็ดตัวเล็ก ๆ ถูกโรยงาขาวทั่วรอบนอก เมื่อกัดลงไปจะสัมผัสได้ถึงความนุ่มหนึบของแป้งข้าวเหนียว รสหวานพอดีจากน้ำตาลกรวดชั้นดี และไส้ถั่วตัดเคลือบน้ำตาลกรอบกรุบกรอบด้านในที่ให้รสหวานมันอย่างพอดิบพอดี "ระวังหน่อยนะ ขนมมันหวานมากเลยล่ะ...กินเปล่า ๆ เดี๋ยวติดคอ" นางยิ้มอีกครั้ง แล้วยื่นกระบอกไม้ไผ่เล็ก ๆ อีกอันหนึ่งออกมา ก่อนจะเปิดฝาและส่งให้พร้อมคำพูดอ่อนโยน "ดื่มชานี่คู่กันนะ เป็นชาเบญจมาศ ชื่นใจและไม่ขม กินคู่กับขนมแล้วจะพอดีมากเลย"

ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองหลินหยานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือออกไปรับขนมกับกระบอกชานั้นมาเงียบ ๆ ไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณแบบเด็กทั่วไป แต่กลับโค้งศีรษะลงเล็กน้อยอย่างสง่างามจนน่าประหลาด ท่าทีที่ไม่ใช่ของเด็กชาวบ้านเลยสักนิด หลินหยามองอยู่เงียบ ๆ และหัวใจนางพลันอบอุ่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"กินแล้วต้องยิ้มนะจ๊ะ เด็กดีต้องยิ้ม" นางกล่าวยิ้ม ๆ พร้อมแตะปลายนิ้วลงบนจมูกเล็ก ๆ อย่างอ่อนโยนโดยไม่รู้เลยว่า…เด็กหญิงตรงหน้าคือหนึ่งในตระกูลมังกร หลิวหรูเยี่ยน หรือ หลิงหยวนกงจู่นั้นเอง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ล่อลวงเด็กครั้งแรก.... Ho 5555555

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-16] หลิว หรูเยี่ยน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ ขนมคอเป็ด ขนมว่างเกรดน้ำเงิน ความสัมพันธ์ +10

มอบ ชาเบญจมาศ ชาเกรดน้ำเงิน ความสัมพันธ์ +10

อาหารปรุง ความสัมพันธ์ +5

ชงชา ความสัมพันธ์ +5

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ลมเอื่อยของฉางอันในยามเย็นพัดพาเอากลิ่นเครื่องเทศในยามโหยว่ กลิ่นขนมอบและเสียงจอแจของผู้คนในตลาดตะวันออกมาแต่ไกล ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินสวนกันไปมาอย่างวุ่นวาย ทว่าท่ามกลางความพลุกพล่านนั้น เด็กสาวร่างบางผู้หนึ่งกลับยืนนิ่งราวกับต้นไม้ที่หยัดต้านสายลมในยามเปลี่ยนฤดู… "เสี่ยวจ้าวจื่อจะมาไหมนะ..." นางกระซิบเบา ๆ กับตนเอง ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนฉายแววรอคอยพร้อมความรู้สึกละไมบางอย่างที่แม้จะปิดบังไว้ใต้รอยยิ้มสดใส แต่ก็ไม่อาจหลบซ่อนจากหัวใจตนเองได้

หลินหยายังคงอยู่ในชุดเรียบง่ายอย่างสตรีชาวเมืองทั่วไป ทว่าในมือของนางกลับหอบหิ้วถุงอาหารสองสามห่ออย่างทะนุถนอม สุรานารีแดงที่กลั่นด้วยมือจากสูตรลับของป๋อไหและผลพวงแห่งความความพยายามของนางในการเรียนรู้มันคือสิ่งหนึ่งที่ใช้เวลากว่าหลายคืนจึงสำเร็จ นั่นคือ เป็ดย่างน้ำผึ้งซ่อนกลิ่น ที่นางทำตามตำราลายมือเรียบร้อยของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่ไม่ได้พบหน้ากันมาหลายสิบวัน

"เกือบเดือนแล้วด้วยที่ไม่ได้เจอกัน..." หลินหยาพึมพำ ก้มมองห่ออาหารนั้นราวกับพูดกับมันมากกว่าตัวเอง เวลาล่วงเข้าสู่ครึ่งยามโหย่วได้พักใหญ่ แสงแดดเริ่มอ่อนลงจนทอดเงาเอียงยาวที่ริมขอบร้านขายผลไม้แห้ง…ก่อนที่ในที่สุด เสียงฝีเท้าเบา ๆ และเสียงลากลังไม้จะดังขึ้นตามตรอกด้านข้าง

"อ๊ะ!" หลินหยาเบิกตากว้างเล็กน้อย

ร่างเล็กในชุดผ้าสีจืด ผิวอ่อนแต่หยาบเพราะงานหนัก มือสองข้างหิ้วถังไม้ใบหนึ่งที่มีผักสดอยู่เต็ม เสียงหอบหายใจของเขาสะท้อนความเร่งรีบในการกลับจากโรงครัวหลวง “...เสี่ยวจ้าวจื่อ!” หลินหยาเรียกชื่อเขาออกมาอย่างอดไม่ไหวแล้วโบกมือให้อย่างสดใสทักทายเขา 

เด็กหนุ่มที่กำลังจะเดินเลยผ่านฝูงชนไปหยุดกึกทันที แววตาในแสงเย็นจับจ้องมาที่นาง ก่อนจะเบิกกว้างนิด ๆ ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับไม่รู้จะทำสีหน้าแบบใดในวินาทีนั้น “แม่นางหลิน...”

"ข้ารอเจ้าอยู่เสี่ยวจ้าวจื่อ" หลินหยายิ้มทั้งที่พูดด้วยเสียงใสที่ร่าเริงเหมือนเคย “ตั้งแต่ก่อนเจ้ามาซื้อของที่นี่เสียอีก”

“ข้าขอโทษขอรับ...คือ...ข้าไม่ได้คาดว่าท่านจะมาถึงฉางอันเร็วขนาดนี้ ข้านึกว่าท่านจะกลับอีกนะ…” เสียงของเสี่ยวจ้าวจื่อสั่นเล็กน้อย สองแก้มแดงระเรื่อขึ้นทันทีอย่างไม่ปิดบังเพราะความคิดถึงและตื่นเต้นที่เห็นนางเดินทางกลับมาจากต่างเมืองอย่างปลอดภัย

“เจ้าขอโทษทำไม? ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยข้าแค่จะเอาของฝากมาให้น่ะ” หลินหยาไม่พูดพล่าม มือหนึ่งยื่นห่อผ้าสีงาช้างให้แก่เขา “เป็ดซ่อนกลิ่นที่เจ้าเขียนสูตรไว้จากตำราที่เจ้าให้ข้ามา ข้าทำเองเลยนะ”

“เอ๋…!?” เขารับมันด้วยมือที่ยังมีกลิ่นผักติดอยู่ “ท่านทำเองหรือ?”

“ใช่สิ! แม้คงจะอร่อยจะไม่เท่าของเจ้าก็เถอะข้าต้องเรียนรู้อีกมากนัก แต่ข้าก็ลองหัดจนสำเร็จแล้วนะ อีกอย่าง ข้าเอาสุรามาให้ด้วย...จากป๋อไห” เสี่ยวจ้าวจื่อหลบสายตา รีบเอ่ยขอบคุณเบา ๆ และก้มหน้ามองห่อผ้าราวกับไม่กล้าสบตานางนานนัก หัวใจเขาเต้นระรัวจนแทบจะดังออกมาจากอก

"ข้าคิดถึงเจ้านะ เสี่ยวจ้าวจื่อ หากเจ้าสบายดีก็ดีแล้วล่ะ ทานให้อร่อยนะเข้าใจไหม?" น้ำเสียงนั้นแม้จะเบาราวลมแผ่ว แต่ก็ทำให้แก้มของเด็กหนุ่มระเบิดเป็นสีแดงเรื่อแทบจะทันที เขาเงยหน้าขึ้นสบตานางเพียงแวบเดียวแล้วรีบก้มลงอีกครั้ง “ข้า...ข้าก็เช่นกันขอรับ แม่นางหลิน” เขาพึมพำ ก่อนจะยิ้มจาง ๆ ออกมาจากใจ “ขอบคุณที่ไม่ลืมข้าเลย…” ลมหอบหนึ่งพัดผ่านผ้าคลุมไหล่ของหลินหยาเบา ๆ ขณะที่เงาทั้งสองทอดยาวแนบเคียงกันใต้แสงเย็นของยามโหย่ว บางที...มิตรภาพระหว่างคนสองคนที่ไม่มีชื่อเรียกนี้ อาจอบอุ่นยิ่งกว่าทุกฤดูในฉางอันก็เป็นได้ (ถ้ามันไม่มีคนหึงโหดอะนะ)

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหาหนูน้อยขันทีสุดน่ารักและฮิวจาย ยย ย ย

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ เป็ดย่างน้ำผึ้งซ่อนกลิ่น อาหารเกรดแดง ความสัมพันธ์ +30

มอบ สุรานารีแดง สุราเกรดแดง ความสัมพันธ์ +20

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ท่ามกลางแสงแดดยามโหย่วที่เริ่มอ่อนลง ตลาดตะวันออกยังคงคลาคล่ำด้วยผู้คน พ่อค้าแม่ค้าต่างส่งเสียงเชิญชวนกันขวักไขว่ กลิ่นหอมของขนมร้อนและเสียงเหล็กกระทบกันในร้านตีเหล็กประสานกันจนเป็นบรรยากาศคึกคัก หลินหยาที่เพิ่งก้าวเข้ามาในตลาดยกมือโบกทักเมื่อเห็นร่างคุ้นเคยของเสี่ยวจ้าวจื่อ เด็กหนุ่มร่างผอมที่อายุยังไม่มากนักเขาสวมชุดเขียวเรียบง่าย ดวงตาสีดำขลับมักหลบเลี่ยงผู้คน แต่กลับฉายแววอ่อนโยนเสมอ “เสี่ยวจ้าวจื่อ!” หลินหยาตะโกนเรียกพร้อมรอยยิ้มสดใส เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นเห็นเธอ ก็แทบสะดุ้ง แต่พอเห็นเป็นหลินหยาก็รีบยกมือคำนับแก้เก้อ

“แม่นางหลิน…ท่านมาเดินตลาดหรือขอรับ?” น้ำเสียงเขายังแฝงความเกรงใจและขี้กลัวดังเดิม

หลินหยาก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาเป็นประกายราวกับมีเรื่องใหญ่โตจะขอร้อง นางโน้มตัวเล็กน้อยพูดเสียงเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น “เจ้าว่างหรือไม่ ข้ามีเรื่องอยากให้ช่วย…อยากได้สูตรขนมหวานใหม่ ๆ ไว้ทำให้คนสนิท ข้าอยากทำของอร่อยให้เขาทั้งสาม”

เด็กหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความสงสัย แต่ฟังต่ออย่างตั้งใจ หลินหยาจึงไล่ทีละคนด้วยท่าทางร่าเริงปนจริงจัง “หนึ่งคือผู้มีพระคุณของข้า เขาชอบกินเต้าหู้มากที่สุดเลย อยากทำขนมจากเต้าหู้ให้เขาสักอย่าง สองคือเพื่อนสนิทของข้า…นางชอบของหวานทุกชนิดขอสูตรเด็ดสักอย่างที่ทำให้ยิ้มได้ก็พอ แต่สาม…” หลินหยาหยุดพูดไปชั่วครู่แล้วก้มหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มอย่างเขินอาย “…คือคนที่ข้าแอบรัก เรียกว่าชอบซึ่ง ๆ หน้าเลยนี้แหละ” 

ประโยคสุดท้ายนั้นทำเอาเสี่ยวจ้าวจื่อตาโต เขาไม่คาดคิดว่าหลินหยาจะพูดอะไรตรงไปตรงมาเช่นนี้ ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีด้วยความเขินแทน นึกไม่ออกว่าจะตอบอย่างไรดี แต่ยิ่งตกใจเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาชอบกินอะไรเลย…เจ้าไปถามให้หน่อยได้หรือไม่”

เสี่ยวจ้าวจื่อถึงกับผงะไปครู่หนึ่ง รีบกะพริบตาปริบ ๆ “เอ๊ะ? ให้…ให้ข้าไปถามหรือขอรับ? แต่…เขาเป็นใครหรือ” หลินหยายกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากตนเอง แอบทำตาล้อเลียนแต่เสียงพูดจริงจัง “จงฉางชื่อ…เจ้าลองสังเกตดูเถอะ เจ้าเริ่มสนิทกับเขาแล้วไม่ใช่หรือ” เด็กหนุ่มแทบหน้าซีดเมื่อได้ยินชื่อนั้น จางกงกง…ใช่แล้ว ตำแหน่งสูงสุดแห่งขันที! เสี่ยวจ้าวจื่อถึงกับยกมือกุมอก สูดหายใจเบา ๆ รู้สึกเหมือนขาสั่น “แม่นางหลิน…ท่านจะให้ข้าไปสืบความชอบการกินของจงฉางชื่อเชียวหรือ ข้าว่ามัน…”

หลินหยาเอียงคอยิ้มหวานราวกับไม่เห็นว่านั่นคือเรื่องใหญ่โต “ใช่สิ เจ้าเก่งที่สุดแล้วนี่นาเสี่ยวจ้าวจื่อ ข้าเชื่อเจ้า” น้ำเสียงนั้นทำเอาเด็กหนุ่มนิ่งไปทันที แก้มขึ้นสีเล็กน้อยก่อนพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ แม้จะกลัวจนเหงื่อซึมฝ่ามือ แต่ในใจกลับอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยก็เพราะเป็นคำขอของแม่นางหลินหยานี่เอง…

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาใช้งาน NPC เสียเลยยยย มาปลดน้องงง

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 30 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ยามโหย่วลมเย็นยามอาทิตย์คล้อยต่ำพัดผ่านตรอกซอกซอยของตลาดตะวันออก แสงสีทองอำพันทาบเงาเหนือป้ายผ้าไหมที่โบกสะบัดเหนือแผงลอย กลิ่นเครื่องเทศจากแดนไกลคลุ้งปนกับควันถ่านหอมอวล หลินหยาในชุดผ้าฝ้ายเรียบง่ายก้าวเดินฝ่าฝูงชนพลุกพล่าน ถุงผ้าสีครีมในอ้อมแขนถูกโอบแนบอกไว้แน่น ภายในนั้นคือล่าจื่อลู่กล่องใหญ่ เนื้อกวางทอดจนกรอบ ผัดเคลือบพริกชวงเจียสีแดงฉาน และอีกหนึ่งไหสุรานารีแดงที่สุกงอมกำลังดี นัยน์ตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนของนางเป็นประกายเมื่อเห็นร่างคุ้นเคยอยู่ไม่ไกล เสี่ยวจ้าวจื่อยืนอยู่ตรงมุมตลาด ราวกับเป็นเพียงเงาคนท่ามกลางความวุ่นวาย แต่สำหรับหลินหยา เขาคือสหายที่ทำให้นางรู้สึกเบาสบายใจที่สุด หญิงสาวรีบโบกมือด้วยรอยยิ้มกว้าง

“เสี่ยวจ้าวจื่อ! มานี่สิ!” น้ำเสียงสดใสราวกับระฆังเงินดังแทรกเสียงผู้คน จนขันทีหนุ่มสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนหันมาเห็นรอยยิ้มอบอุ่นนั้น เมื่อเขาเดินมาถึงหลินหยาก็ยื่นถุงผ้าสีครีมให้อีกฝ่ายทันที “อันนี้…สำหรับตอบแทนเจ้าที่ช่วยข้า ทำขนมหวานให้ท่านจางกงกงกับคนอื่น ๆ น่ะ” 

นางคลี่ยิ้มแก้มขึ้นสีระเรื่อทั้งเพราะเหนื่อยจากการเดินทางและความดีใจ “วันนี้เขาใจดีกับข้ามากเลย… ข้าไม่เคยเห็นท่านจางกงกงอารมณ์ดีขนาดนั้นมาก่อนเลยนะ เสี่ยวจ้าวจื่อ เจ้าคือคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้จริง ๆ ขอบคุณเจ้ามากนะ”

ขันทีหนุ่มอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้รับกล่องและไหสุรา แววตาอ่อนโยนของเขาสั่นไหวเหมือนไม่คิดว่าจะมีใครสักคนยื่นของตอบแทนให้เขาเช่นนี้ หลินหยามองแล้วหัวเราะน้อย ๆ ก่อนเอ่ยต่ออย่างจริงใจ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “เจ้าไม่ใช่แค่ช่วยข้าหรอกนะ แต่เจ้าคือคนที่มีฝีมือแท้จริง เสี่ยวจ้าวจื่อ ข้าไม่เคยพบใครที่ทำขนมหวานได้ทั้งงดงามและจริงใจเหมือนเจ้าเลย… ข้าภูมิใจนักที่ได้มีสหายอย่างเจ้า” 

นางยกสองมือขึ้นพนมเข้าหากันเล็กน้อย ราวกับเชิดชูยกย่องต่อหน้าเขาอย่างเปิดเผย ใบหน้านวลขาวเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ฉายออกจากใจจริง “เจ้าคือคนพิเศษที่สุดในตลาดอันวุ่นวายนี้จริง ๆ เสี่ยวจ้าวจื่อ ข้าดีใจที่เราได้รู้จักกัน” บรรยากาศรอบข้างยังคงเต็มไปด้วยเสียงต่อรองซื้อขายและกลิ่นคาวหวานคละคลุ้ง แต่สำหรับสองคนตรงนี้ โลกกลับดูเงียบสงบ ราวกับคำพูดของหลินหยาคือบทเพลงเดียวที่ดังชัดในหัวใจของเสี่ยวจ้าวจื่อ…

เสี่ยวจ้าวจื่อก้มหน้าลงมองกล่องล่าจื่อลู่กับไหสุราในมือ แววตาสั่นสะท้านอย่างชัดเจน ริมฝีปากบางสั่นน้อย ๆ เขายกสายตาขึ้นสบหลินหยาด้วยความตื้นตัน “แม่นางหลิน…ข้า…ไม่รู้จะพูดอะไรดีเลยขอรับ ไม่เคยมีใครทำเช่นนี้กับข้า ไม่เคยมีใครชมข้าด้วยน้ำเสียงจริงใจเช่นนี้ ข้ารู้สึก…เหมือนหัวใจอบอุ่นอย่างประหลาด”

หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ยื่นมือไปแตะไหล่เขาอย่างอ่อนโยน “ก็ดีแล้วนี่ เสี่ยวจ้าวจื่อ เจ้าไม่ควรรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าอีกต่อไปนะ เพราะเจ้าไม่ได้ไร้ค่าเลย เจ้าทำให้ข้ามีความสุขทำให้คนอื่นได้ยิ้ม เจ้าเก่งมาก”

เสี่ยวจ้าวจื่อกะพริบตาถี่เหมือนจะกลั้นน้ำตาไม่ให้รินออกมา ก่อนโน้มตัวลงคำนับต่ำ “ขอบคุณแม่นางหลิน… ขอบคุณจริง ๆ ขอรับ หากไม่มีท่าน ข้าคงยังคิดว่าตัวเองเป็นเพียงเงาในวังหลวง…แต่ตอนนี้ ข้ารู้แล้วว่าข้ายังมีความหมายอยู่”

หลินหยายิ้มหวาน ดวงตาสีมะพร้าวอ่อนฉายความเอ็นดู “แน่นอนสิ เจ้าเป็นสหายของข้าแล้วนี่นา ต่อไปหากเหนื่อยหรือถ้าไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ เจ้าก็ยังมีข้า เข้าใจไหม?” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของทั้งคู่กลมกลืนไปกับความวุ่นวายของตลาด แต่ราวกับสร้างเกาะเล็ก ๆ แห่งความอบอุ่นขึ้นตรงนั้น เสี่ยวจ้าวจื่อพยักหน้ารับหนักแน่น “ขอรับ แม่นางหลิน…ข้าจะจำคำท่านไว้”

หลินหยาจึงกอดอกพยักหน้าอย่างภาคภูมิ “ดีมาก เอาล่ะ เจ้ารีบกลับวังไปเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัยว่าเจ้าออกมาซื้อของนาน ส่วนข้าก็ต้องไปจัดการเรื่องร้านของข้าเหมือนกัน”

เสี่ยวจ้าวจื่อหันกลับไปทางตรอกที่จะพาเขากลับสู่เส้นทางวังหลวง แต่ยังหันกลับมาส่งรอยยิ้มเจียมเนื้อเจียมตัวให้ “งั้นข้าลาก่อนแม่นางหลิน แล้วพบกันใหม่ขอรับ ระวังตัวด้วยนะขอรับ”

“อื้ม! ไว้เจอกันใหม่ เสี่ยวจ้าวจื่อ” หลินหยายกมือโบกด้วยรอยยิ้มสดใส ท่ามกลางตลาดตะวันออกที่เต็มไปด้วยความโกลาหล ทั้งสองก้าวแยกออกจากกัน แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นอันไม่อาจลบเลือนได้ง่าย ๆ …

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเผาค่าคุณธรรมจ้าาาาา รู้สึกดังเกินไปแระ

เผาค่าคุณธรรม

เชิดชูยกย่อง [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ ใช้ค่าคุณธรรม 4000 หน่วย

จำนวนค่าคุณธรรมที่ใช้: 4000

(ทุก ๆ 1000 ค่าคุณธรรม = 25 ความโปรดปรานต่อ NPC คนนั้น)

สรุป เพิ่มความโปรดปราน +100

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ ล่าจื่อลู่ อาหารเกรดแดง ความสัมพันธ์ +30

มอบ สุรานารีแดง สุราเกรดแดง ความสัมพันธ์ +20

อาหารปรุง ความสัมพันธ์ +5

LinYa ดี

วันที่ 31 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก

แสงแดดยามอู่ส่องลอดม่านไม้ไผ่และป้ายผ้าสีสันที่ปลิวไสวตามแรงลมในตลาดตะวันออก เสียงผู้คนเจรจาซื้อขายคึกคัก เสียงหัวเราะของพ่อค้าแม่ค้าแว่วสลับกับเสียงเรียกขายสินค้าหลากชนิด กลิ่นเครื่องเทศอบอวลผสมกลิ่นผลไม้สดใหม่กับกลิ่นน้ำชาที่ต้มอุ่น ๆ ในกาน้ำทองเหลือง หลินหยาก้าวเดินไปอย่างเบิกบาน มือหนึ่งจูงบังเหียนเจ้าม้าดำทมิฬเยวี่ยเหยียนไว้ ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเด็ก ๆ วิ่งเล่นในตรอกเล็ก ๆ ข้างตลาด หญิงสาวเอียงหน้าเหลือบมองม้าหนุ่มที่เดินเคียงข้างด้วยก้าวสง่างาม ขนสีดำมันวาวสะท้อนแสงแดดยิ่งทำให้มันดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน

เยวี่ยเหยียนปรายตาลงมองเจ้านายสาวของมัน เงียบ ๆ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยคำถามราวกับสงสัยว่าเหตุใดหลินหยาจึงดูมีความสุขทุกครั้งที่ออกเดินเช่นนี้ หลินหยาหัวเราะเบา ๆ พลางยกมือเรียวลูบแผงคอมันด้วยความเอ็นดู 

“การมีความสุขกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะ มันสำคัญนะเยวี่ยเหยียน” เสียงนางอ่อนหวานใสปนซุกซน “ถ้าเรามัวแต่วิ่งไล่หาความสุขที่ยิ่งใหญ่ปลายทางหรือที่มันเกินเอื้อม แล้วระหว่างทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผ่านไปมันจะมีค่าอะไรให้เราจดจำบ้างหรือ?”

หญิงสาวหยุดก้าว หันตัวเข้าหาเจ้าม้า ก้าวเข้าใกล้จนหน้าผากสัมผัสกับหัวใหญ่แข็งแรงของมัน มือบางจับเบา ๆ ที่บังเหียน ก่อนหลับตาลงชั่วครู่ พลังตบะในกายหญิงสาวหลั่งไหลออกมาอย่างนุ่มนวล แปรเปลี่ยนเป็นกระแสไออุ่นโปร่งเบาไหลเข้าสู่ร่างของเยวี่ยเหยียน

ม้าหนุ่มสะบัดหูเบา ๆ ดวงตาสีเลือดนกเป็นประกายระยิบ ความรู้สึกแปลกใหม่แผ่ซ่านไปทั่วกายมัน ประหนึ่งพละกำลังที่ซ่อนเร้นตื่นขึ้น แม้มิได้มากมายมหาศาล แต่ก็ชัดเจนและมั่นคงพอให้หัวใจเต้นแรงขึ้น มันขยับจมูกดุนแขนเสื้อของหลินหยาเบา ๆ ราวกับตอบรับเจ้านายสาว

หลินหยายิ้มหวาน ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนเปล่งประกายอ่อนโยน “เห็นไหมล่ะ...อบอุ่นใช่ไหม” นางกระซิบ เสียงนุ่มดุจเพลงขลุ่ยยามเช้า ก่อนจะยกมือเกลี่ยแผงคอมันอย่างถนอม แล้วจูงมันเดินต่อไปท่ามกลางความพลุกพล่านของตลาดตะวันออก ราวกับว่าในโลกที่วุ่นวายนั้น นางและม้าปีศาจคู่ใจได้สร้างความสงบสุขเล็ก ๆ ของตนเองขึ้นมาแล้ว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาถ่ายทอดพลังให้เจ้าแล้ววว

มอบพลังแก่สัตว์อสูร

ใช้ได้เฉพาะคน Level Max เท่านั้น และ EXP ตัน 99

เปิดติดตามสัตว์อสูรและต้องปิดการใช้งานสกิลทั้งหมด

สัตว์อสูรจะได้รับ 99 EXP จากผู้ถ่ายโอน

(-50 ตบะฝึกฝน -99 EXP ในการถ่ายโอนพลังฝีมือแก่สิ่งมีชีวิต) 

สรุปรางวัลที่ได้ : +500 คุณธรรม, +100 พลังใจ

LinYa ดี

วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ ตงฟางซั่ว)

กลางตลาดตะวันออกที่คึกคักไปด้วยเสียงเจรจาซื้อขาย กลิ่นเครื่องเทศจากแดนไกลคลุ้งอบอวล หลินหยาเดินผ่านผู้คนจนมาถึงหน้าศาลาที่ตงฟางซั่วมักใช้เป็นที่ประทับยามรับแขก ผู้คนรอบข้างมองเขาด้วยความเคารพปนเกรงขาม บางคนยกย่องเขาว่าเป็นเสมือนเซียนที่เดินอยู่บนแผ่นดิน หญิงสาวยกมือคารวะพร้อมยิ้มบาง “ท่านซินแส ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครั้งก่อนเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้ากับเขาเข้าใจกันดีแล้ว ข้าตัดสินใจเคียงเขาไม่ว่าจะเป็นเช่นไร” น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อยแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความสุข ก่อนที่หลินหยาจะขมวดคิ้วคล้ายมีเรื่องกังวลใจต่อ “แต่ครั้งนี้…ข้ามีเรื่องรบกวนอีกครั้งเจ้าค่ะ”

เธอสูดหายใจเข้ายกสายตามองชายหนุ่มในชุดยาวสีอ่อนที่สงบเสงี่ยมแต่แฝงด้วยบารมี “ข้ามีสหายสนิทผู้หนึ่งเขาเป็นถิงเว่ยเจ้าค่ะ เขามีพระคุณกับข้ามากหากมิใช่เขาข้าคงสิ้นชีวิตไปแล้ว แต่…เขาหายตัวไปเมื่อสองเดือนก่อน ครั้งสุดท้ายที่เจอคือยามเซิน ตอนนั้นพวกเรายังกินอาหารด้วยกันอยู่เลย จากนั้นก็หายไปโดยไร้ร่องรอย ข้าไม่รู้ว่าเขาปลอดภัยหรือไม่หรือกำลังเผชิญอันตรายใดอยู่ หากเขาตกทุกข์ได้ยากข้าอยากหาทางช่วยเหลือเขาเจ้าค่ะ”

ตงฟางซั่วพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาคมลึกที่ดูประหนึ่งอ่านความลับของสวรรค์สะท้อนความเข้าใจ เขาเอื้อมมือเปิดกล่องไม้สลักลายดารา ภายในมีกระดานไม้และตัวอักษรลี้ลับวางเรียงเป็นระเบียบ “ในเมื่อแม่นางอยากรู้ชะตาของสหาย จงเลือกตัวอักษรหนึ่งตัว และกำหนดคำถามให้ชัดเถิด ฟ้าดินย่อมตอบผู้ที่ตั้งใจจริง” สายลมอ่อนพัดพาเอากลิ่นชาจากโรงน้ำชาข้างทางลอยมา เสียงกลองยามเว่ยดังห่าง ๆ คล้ายประทับความศักดิ์สิทธิ์ของวินาทีนี้ 

หลินหยาก้มหน้าลงเขียนตัวอักษรลงบนแผ่นกระดาษทีละเส้น มือบางสั่นเล็กน้อยราวกับสะท้อนความรู้สึกที่ปะปนอยู่ในใจ “ข้า…ถามเรื่องนี้กับเขาคนนั้นแล้ว…เอ่อ คนรัก? ไม่รู้สิข้ากับเขายังไม่มีสถานะชัดเจน แต่เขากลับไม่อยากบอกแถมยังพูดอะไรแปลก ๆ ด้วยเจ้าค่ะ” เสียงนางพร่ำช้า ๆ คล้ายพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะพูดให้ใครฟัง “ต่อให้ข้าเอากระจกแห่งปัญญามาส่องก็ไม่อาจมองเห็นใจเขาได้เลย ความคิดเขาซับซ้อนนัก ข้าคิดว่าเขาคงไม่อยากให้ข้ายุ่งกับเรื่องนี้”

นางเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มผู้สงบเย็นเบื้องหน้า ก่อนขยับพู่กันลากตัวอักษรอย่างมั่นคง “找” แล้ววางลงตรงกลางแผ่นกระดาษ ยื่นไปให้ตงฟางซั่ว “นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการจะถามเจ้าค่ะ” จากนั้นริมฝีปากนางก็ขยับอีกครั้ง น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เด็ดเดี่ยว “คำถามของข้ามีเพียงสาม…ความปลอดภัย มิตรสหาย และภารกิจในชีวิต หากสหายข้าเป็นอะไรไปเพราะคนรัก…ข้าจะลากเขาไปช่วยด้วยให้สนิทกันให้ได้เลย”

ตงฟางซั่วรับแผ่นกระดาษจากมือนาง พลันสายตาคมสงบคล้ายผืนน้ำลึกจับจ้องอักษรตรงหน้า เขาลูบผ่านรอยหมึกชุ่มอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากเอ่ยด้วยเสียงทุ้มนิ่ง “แม้แม่นางใช้กระจกแห่งปัญญา ก็มิอาจส่องเห็นสิ่งที่ฟ้าปิดไว้…บุรุษผู้นั้น แม่นางรู้ดีว่าเขามิใช่คนธรรมดา ความคิดและชะตากรรมของเขาย่อมมิใช่สิ่งที่ผู้ใดอ่านได้ง่ายดาย”

“เช่นนั้นข้าจะทำนายให้”

เหตุแห่งการขอคำพยากรณ์

อื่น ๆ : ข้าเป็นห่วงสหาย เกรงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะมีข้าเป็นต้นเหตุ

มอบ ‘อักษรทำนาย’ หนึ่งตัว

找 (zhǎo)

ความรู้สึกเมื่อคิดถึงอักษรนี้ : คิดถึงและห่วงหาสหายที่หายตัวไป ไม่รู้ปลอดภัยหรือเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง

ข้าต้องการถามคำถามเกี่ยวกับ

ความปลอดภัย

มิตรสหาย

ภารกิจในชีวิต

เรื่องราวที่เกี่ยวข้องในช่วงนี้

(อยู่ด้านบนในโรลเพลย์ มีน้อย ไปอ่านซะ)

ต้องการขอคำทำนายในระดับ

ขอรับเป็น Heroes (เผชิญหน้ากับกงล้อแห่งโชคชะตาโดยตรง)

(กอบกู้จางทังกลับมาให้หมอ)

ลงชื่อผู้ขอคำทำนาย

นาม : หนาน หลินหยา

วันเวลาที่กรอก : วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

สถานะปัจจุบัน : แม่ค้าที่มีเจ้าของหัวใจ(?)

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:  มากอบกู้จางทังให้หมอ เผื่อได้อ่านโรลสืบสวนสอบสวน

จ่ายค่าทำนาย 30 ตำลึงเงิน

รางวัล: -

LinYa ตอบกลับเมื่อ 2025-9-1 17:23
วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามเว่ย เวลา 14. ...

เป็นแค่การทำนายอักษรปกติ จากผลคำทำนายไม่สามารถเปิดเป็นเควสได้

找 (zhǎo)

แยกส่วนซ้าย/ขวาของตัวอักษร
ซ้าย: 扌 (มือ) = 3 ขีด → trigram ที่ 3 = 離 (ไฟ, แสง, คบเพลิง) → “โลกภายนอก/แนวทางที่ต้องส่องให้ชัด”
ขวา: 戈 (ง้าว/หอก) = 4 ขีด → trigram ที่ 4 = 震 (สายฟ้า, การเคลื่อนไหวฉับพลัน) → “ใจภายใน/สัญชาตญาณเร่งด่วน”
รวมเป็น: ไฟเหนือ–雷ล่าง = 卦21 火雷噬嗑 (Biting Through / “กัดฝ่าอุปสรรค”)

เส้นแปร: ขีดรวม 7 ⇒ 7 mod 6 = เส้นที่ 1 เคลื่อนไหว (初爻動)
คำเตือนดั้งเดิมของเส้นนี้ว่า: “履校滅趾，無咎” — มีเครื่องพันธนาการที่เท้า แต่ “ไร้โทษ”

เปลี่ยนเส้นล่างสุดแล้วได้ 卦 ผล: 卦35 火地晋 (Progress / ก้าวหน้า)

สารใจกลางของ 卦
噬嗑 คือภาพ “ฟันกัดสิ่งแข็งให้แตก” — ต้องใช้ทั้ง แสงไฟ (離=คบเพลิง/ความจริง) และ ความกล้าเคลื่อน (震=สายฟ้า/ลงมือ)
เพื่อฝ่า “ชิ้นส่วนที่ติดคอ” เช่น เงื่อนคดี ระเบียบ หรือประตูด่าน

เส้นที่ 1 ขยับ = ช่วงเริ่มต้นถูกยึดเท้า → แปลว่า สหายยัง “ถูกยับยั้ง/ถูกผูกมัด” อยู่ (อาจอยู่ภายใต้กฎ/ข้อจำกัด/การควบคุมตัว)
แต่ยัง “ไม่ถึงกับมีโทษร้ายแรง”
เมื่อกัดผ่านข้อจำกัดแรกได้ จะพลิกเป็น 晋 (ก้าวหน้า) — ทางจะเปิด

น่าสังเกต: “ถิงเว่ย (廷尉)” คือยศที่เกี่ยวกับ ยุติธรรม/โทษทัณฑ์ ซึ่งสอดรับตรง ๆ กับ卦 “噬嗑” ที่ว่าด้วยการตัดสิน–ลงมือ–ชำแหละอุปสรรคทางกฎระเบียบ

คำทำนายตามที่ถาม
1) ความปลอดภัย
สหายมี ข้อจำกัดที่เท้า/การเคลื่อนย้าย — น่าสื่อถึง การถูกกัก/ถูกจองจำชั่วคราว หรือจำเป็นต้องซ่อนตัวภายใต้ระเบียบ
ประโยค “無咎” ชี้ว่า ยังพอปลอดภัยหากทำตามขั้นตอนถูกต้อง (มีทางแก้โดยไม่เกิดโทษเพิ่ม)

เวลา “ยาม 申” (ราว 15:00–17:00) ของวันที่หายคือเบาะแสสำคัญ: ทิศตะวันตก–ธาตุทอง–ด่าน/ประตู/ดุลยพินิจของเจ้าหน้าที่

ข้อปฏิบัติทันที (แบบ噬嗑—“กัดปมแรกให้ขาด”)
ตรวจ บันทึกด่าน/ประตูเมืองฝั่งตะวันตก ของวันนั้น รวมถึง โรงครัว/ร้านอาหาร แถวที่แยกย้าย
(噬=การกิน ฟัน/ปาก → “คนครัว/ร้านอาหาร” คือพยาน)
สืบ ทะเบียนผู้ถูกกัก/รับตัว ในเขตอำนาจที่เกี่ยวกับถิงเว่ย หรือหน่วยที่ทำงานกับระเบียบ/โทษทัณฑ์

คำสำคัญเชิงสถานที่ของ 卦 นี้: “ฟัน/ประตู/โซ่/ปลอกข้อเท้า/ด่าน” — เริ่มจากจุดที่มี “ประตูที่ต้องอนุญาต” ก่อน

2) มิตรสหาย
噬嗑 แนะให้ พูดตรงแต่สุภาพ: รวบรวม “ข้อเท็จจริง” แล้วแจ้ง เป็นชั้น ๆ อย่าเปิดทุกอย่างในคราวเดียว
ใช้ “คนกลางที่ชอบธรรม” (ภาพของ 晋 คือการเข้าเฝ้า “ผู้มีอำนาจที่ยุติธรรม”) — หาผู้ใหญ่/ผู้บังคับบัญชาที่น่าเชื่อถือ ให้ช่วยเปิดทาง
ของสัญลักษณ์: คบเพลิง (離) = ส่องความจริง, ง้าว (戈) = ตัดความคลุมเครือ — รวมกันคือ “ตามหาเขาด้วยทั้งแสงและมีดผ่าปม”

3) ภารกิจในชีวิต
เส้นทางของท่านช่วงนี้คือ “ฟื้นคืนความถูกต้อง” มากกว่า “บุกด้วยอารมณ์”
เลือกบทบาทที่ ตั้งกรอบชัด (紀律/ระเบียบ) แล้วค่อย ๆ กัดปมทีละชั้น → จะเปลี่ยนเป็น 晋: ความก้าวหน้าชัดเจน/ได้รับการยอมรับจากผู้มีอำนาจ

หน้าต่างเวลา & สัญญาณยืนยัน

เส้นที่ 1 = เริ่มขยับเร็ว: หากทำตามขั้นตอนด้านบน จะมีวี่แววข่าว/เบาะแส ภายใน 1 หน่วยรอบสั้น (เชิงสัญลักษณ์ ~ 6–10 วัน)

สัญญาณว่าไปถูกทาง: ได้ยินคำที่สื่อถึง “ประตู–คุก–กุญแจ–เครื่องพันธนาการ–ตั๋วผ่านด่าน” หรือคนกลางชั้นผู้ใหญ่เรียกพบในตอนเช้า (theme ของ “晋”)

พิธีตั้งเจตนา (ปลอดภัย-ทำได้เอง)

เขียน 找 3 ครั้งบนกระดาษขาว เลือกหนึ่งตัววงด้วย วงไฟเล็ก ๆ (สื่อ離) และขีดเส้นตรงแนวฟ้า–ดินใต้ตัวอักษร (สื่อ震)

พับใส่ถุงผ้าเล็ก ๆ ผูกด้ายแดง แขวนไว้ ประตูตะวันตก ของบ้าน/ห้อง 7 คืน

ทุกเย็นจุดเทียน 1 แท่ง หน้า “找” แล้วกล่าวตั้งใจ: “ขอให้ความจริงส่องทาง – ขอให้สิ่งกีดขวางถูกกัดแตก”

(พิธีนี้เป็นเชิงสัญลักษณ์ เพื่อย้ำใจให้ทำสิ่งที่ถูกต้องอย่างมีระเบียบ)

สรุป

找 → 噬嗑 (21) → 晋 (35)

สหาย “ถูกผูกไว้ที่เท้า” มากกว่าถูกทำร้าย—ยังมีทางช่วยโดยเดิน “ทางกฎหมาย/ขั้นตอน”

ใช้คนกลางที่ชอบธรรม รวบรวมหลักฐานจากด่าน/ประตู–ร้านอาหารช่วงยาม 申 เมื่อกัดผ่านปมแรก

จะเกิด “ความก้าวหน้า” เห็นทางชัดเจนขึ้น

LinYa ดี

วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ ตงฟางซั่ว)

หลินหยานิ่งค้างไปพักใหญ่หลังฟังถ้อยคำทำนายอันสลับซับซ้อนของตงฟางซั่ว นัยน์ตาหวานพร่างพรายกลับเหม่อลอยออกไปเหมือนกำลังจ้องดูดาวนับพันที่ไม่เข้าใจสักดวง ใบหน้าสวยใสเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามจนแทบเขียนออกมาบนหน้าผากได้ “อะ…อะไรนะเจ้าคะ…” นางเผลอพึมพำเบา ๆ ก่อนหุบปากแล้วส่งยิ้มฝืน ๆ แบบที่ฝืนยิ่งกว่านางกำนัลหัดยิ้ม “เอ่อ…งั้น…ขอตัวก่อนเจ้าค่ะ ข้า…จะพยายามเข้าใจ…” เสียงนางสั่นเล็กน้อย แถมยังรีบก้มหัวลงเพื่อปิดบังสีหน้าที่แท้จริง แก้มแดงเรื่อคล้ายทั้งอายทั้งขัดเขิน แต่ความจริงคือในหัวเต็มไปด้วยเสียงตะโกนว่า นี่มันอะไรกันวะ! เขาพูดภาษาเดียวกับข้าหรือเปล่า! ข้าไม่เข้าใจเลยสักนิด!!

ตงฟางซั่วเงยหน้าขึ้นจากตัวอักษรในกระดาษที่วางอยู่ สายตาคมสงบนิ่งมองสตรีเบื้องหน้าเพียงครู่เดียว เขาเห็นชัดทุกอย่างตั้งแต่รอยยิ้มฝืด ๆ ของหลินหยา จนถึงแววตาที่พร่ำบอกว่า หลงทางในคำทำนายแล้วจริง ๆ ริมฝีปากของตงฟางซั่วคลี่ยิ้มบางคล้ายคนที่อยากอธิบายให้ง่ายกว่านี้ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเขาเพียงถอนหายใจในใจเงียบ ๆ 

“บางเรื่อง…ยิ่งอธิบายยิ่งไกลจากคำตอบ” เขาเอ่ยแผ่วราวสายลม ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างสงบราวกับจะบอกเป็นนัยว่า หากแม่นางจะไม่เข้าใจตอนนี้ก็ไม่เป็นไร วันหนึ่งโชคชะตาจะทำให้นางเข้าใจเอง

หลินหยาหันหลังกลับเดินออกไปจากตลาดตะวันออกอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ปล่อยให้ความวุ่นวายของสุถานที่แห่งนี้คงอยู่ ตงฟางซั่วมองตามหลังพลางยกยิ้มบาง ๆ ในใจคิดเพียงว่า สตรีน้อยผู้นี้…ความจริงใจมีเต็มเปี่ยม แต่ชะตากลับจะพาให้ได้เรียนรู้มากกว่าที่นางปรารถนา

 

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:  หลินหยา ไม่เข้าใจอะไรเลยเจ้าค่ะ ไม่เข้าใจเลย

รางวัล: -

XueXi ดี

วันที่ 04 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังลอดมาตามระเบียงไม้แคบ ๆ ของหอว่านหงเหริน ท่ามกลางแสงแดดยามสายที่ส่องลอดหน้าต่างกระดาษบาง เสวี่ยซีก้าวช้า ๆ ออกจากห้องรับแขก ร่างกายยังอ่อนแรงจากคืนก่อน ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากไร้สีเลือด ทว่าหัวใจกลับเจ็บร้าวมากกว่าความเหนื่อยล้าใด ๆ

ทันทีที่เขาปรากฏตัว กลุ่มนายโลมและนางโลมซึ่งกำลังแต่งหน้าทาปากอยู่ตรงโถงกลางก็หันมาพร้อมสายตาเหยียดหยาม

“อ้าว คุณชายหน้าใหม่ผู้เป็นที่โปรดปรานของเถ้าแก่เสียจริง” หญิงสาวผู้หนึ่งหัวเราะพลางปัดพัดด้ามงามในมือ “แม้เมื่อคืนเสียงร้องเจ้าจะดังลั่นไปทั้งหอ แต่วันนี้ยังกล้าหน้าใส่มาเดินอยู่ได้”

อีกคนหนึ่งนายโลมร่างโปร่ง สวมชุดผ้าไหมสีเขียวเข้มก้าวเข้ามาใกล้ ยกนิ้วแตะคางเสวี่ยซีพลางเอียงหน้า “หน้าตาเจ้าช่างสะอาดเกินไป เหมือนลูกนกที่เพิ่งหลงทางมา ไม่สมกับที่อยู่ในหอว่านหงเหรินแม้แต่น้อย”

เสียงหัวเราะตามมาเป็นระลอก คล้ายฝูงอีกาที่โอบล้อมเหยื่ออ่อนแอ เสวี่ยซีหลบสายตา ก้มหน้าเงียบ ๆ ไม่โต้ตอบ มือบางกำชายเสื้อแน่นจนสั่น

หญิงอีกคนยกถุงผ้าใบหนึ่งโยนมาชนอกเสวี่ยซี

ตุบ!

“ออกไปซื้อของมาให้ข้าเครื่องหอมกลิ่นจันทน์และผงแป้งขาว ส่วนเจ้าเสี่ยวหง” นางหันไปเรียกอีกคน “เจ้าก็สั่งให้เขาไปซื้อสุราดอกท้อเสีย”

นายโลมชุดเขียวหัวเราะเสริม “ข้าอยากได้ผลท้อแห้งจากร้านตรงหัวมุมตลาด เจ้าก็ซื้อมาให้ด้วยล่ะ อย่าได้ลืม!”

ถุงผ้าหนักขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อแต่ละคนยัดเหรียญเงินและคำสั่งซื้อต่าง ๆ ลงไป ราวกับตั้งใจถ่วงให้เขาเดินไม่ไหว

“ถ้าซื้อผิดมาข้าจะฟ้องเถ้าแก่ ว่าเจ้าแอบเก็บเงินไว้เอง” เสียงนางโลมคนหนึ่งกล่าวขึ้นอย่างเจตนาแกล้ง

เสวี่ยซีกัดริมฝีปาก ยกถุงผ้าขึ้นแนบอกโดยไม่อาจปฏิเสธ เขารู้ดีว่าแม้แต่สิทธิ์เล็กน้อยที่สุดก็ไม่เหลืออีกแล้ว หากขัดคำสั่ง ก็จะถูกลงโทษร้ายแรงยิ่งกว่าการเยาะเย้ยถากถาง

เสวี่ยซีออกจากหอในยามสาย ดวงตาสีอำพันทอดต่ำ ร่างสูงโปร่งในชุดผ้าเนื้อหยาบที่หอให้สวมใส่ชุดสีหม่นปราศจากลวดลายใด ๆ ตัดกับผิวขาวซีดจนดูเหมือนคนเคราะห์ร้ายผู้หนึ่ง

เมื่อมาถึงตลาดฉางอัน ภาพตรงหน้าช่างพลุกพล่านราวคลื่นทะเล ผู้คนเบียดเสียดทั้งพ่อค้าแม่ค้าและชาวบ้าน เสียงตะโกนขายของดังระงม

“ผ้าแพรลายดอกสดใหม่จากซูโจว!”

“ผลไม้สด ๆ วันนี้ราคาถูกนัก!”

“หมี่ร้อน ๆ เพิ่งลวกเสร็จ รสชาติหอมหวน!”

กลิ่นอาหารคละคลุ้ง ทั้งหอมเครื่องเทศและคาวปลา ผสมเสียงตีเหล็กจากร้านช่างตีดาบ เสียงเด็กวิ่งเล่น และเสียงขลุ่ยจากนักแสดงข้างทาง ทุกสิ่งปนเปจนวุ่นวาย

เสวี่ยซีโอบถุงผ้าแนบอก เดินอย่างระวังเขาหยุดหน้าร้านเครื่องหอม ซื้อกำยานจันทน์ตามที่ถูกสั่ง เมื่อเจ้าของร้านยื่นถุงเล็ก ๆ ให้เสวี่ยซีก็รีบรับพลางก้มศีรษะ “ขอบคุณขอรับ” น้ำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

จากนั้นเขามุ่งไปยังร้านขายผลไม้หยุดซื้อผลท้อแห้ง เจ้าของร้านหญิงชรากวาดตามองเขาอย่างสงสัย ราวกับแปลกใจว่าหนุ่มรูปงามเช่นนี้ไยมาเดินตลาดคนเดียวในสภาพหม่นหมองเช่นนี้ แต่เสวี่ยซีเพียงยื่นเหรียญเงียบ ๆ แล้วรีบก้มหน้าเดินจากไป

เหงื่อผุดเต็มขมับแม้อากาศไม่ร้อนนัก แต่แรงกดดันจากสายตาผู้คนรอบข้างทำให้เขาหายใจติดขัด ราวกับตนเป็นตัวประหลาดที่ไม่ควรอยู่ตรงนี้

เมื่อเสวี่ยซีเดินเลี้ยวไปตามตรอกหนึ่งเพื่อหาทางกลับหอ กลุ่มชายฉกรรจ์สามสี่คนโผล่มาดักหน้า พวกมันแต่งกายสกปรก ตาแดงก่ำกลิ่นสุราตลบ หนึ่งในนั้นหัวเราะเสียงห้าว “โอ้โห มาคนเดียวเสียด้วย”

เสวี่ยซีถอยหลังทันที มือกอดถุงผ้าแนบอกแน่น

“รีบเอามาให้ข้าดี ๆ เสีย ของที่เจ้าแบกอยู่นั่น ข้าจะเอาไปเลี้ยงพรรคพวก” ชายร่างใหญ่เอื้อมมือหมายคว้าถุง

“ไม่...ไม่ได้ นี่ไม่ใช่ของข้า ข้าแค่—”

ไม่ทันจบคำหมัดหนักก็ต่อยเข้าที่ท้อง เสวี่ยซีทรุดลงกับพื้น หายใจติดขัดถุงผ้าหล่นไปข้างเท้าพวกอันธพาลแย่งไปอย่างง่ายดาย

“หึ เจ้าหนุ่มตาดี รูปร่างก็ดี...แต่เสียดาย มันไม่ใช่ที่สำหรับเจ้า” ชายอีกคนหัวเราะพลางถ่มน้ำลายใส่พื้นใกล้หน้าเสวี่ยซี

คนรอบข้างในตลาดเพียงเหลือบตามองแล้วเดินหนี ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับอันธพาลพวกนี้

เสวี่ยซีกัดฟันลุกขึ้น แม้ร่างกายสั่นสะท้านก็ยังพยายามจะตามไปคว้าถุงคืนมา “ขอร้อง...นั่นไม่ใช่ของข้า หากข้าไม่เอากลับไป ข้าจะถูกลงโทษ...”

แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนคือเสียงหัวเราะเย้ยหยันกับการผลักจนร่างเขาล้มลงอีกครั้ง ฝุ่นตลบขึ้นเปื้อนชุดหม่นที่สวมอยู่ ดวงตาสีอำพันที่เคยสุกใสเต็มไปด้วยน้ำตาและความสิ้นหวัง

พวกอันธพาลเดินจากไปพร้อมของที่ปล้น เสียงหัวเราะยังดังสะท้อนในตรอก เสวี่ยซีนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นหิน กัดริมฝีปากจนเลือดซึม

รอบกายคือเสียงตลาดที่ยังคงครึกครื้นไม่หยุดราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น โลกทั้งใบดูเหมือนจะเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดของเขา

ดวงตาสีอำพันที่ชื้นน้ำตาเงยขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม เสียงในใจเอ่ยเบา ๆ

“ท่านแม่...ข้าควรทำเช่นไรจึงจะไม่ถูกกลืนหายไปในโลกเช่นนี้…”

Kexin ดี

วันที่ 04 เดือน ปาเยว่ (กันยายน) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ตลาดตะวันออก ฝั่งตะวันออก ถนนสิบลี้ ฉางอัน

แสงอาทิตย์ยามเฉินสาดลอดยอดหลังคาไม้ไผ่ ตลาดตะวันออกบนถนนสิบลี้พลันคึกคักด้วยเสียงพ่อค้าแม่ค้าขายของ คนสัญจรไปมาขวักไขว่ กลิ่นหอมของเกี๊ยวทอดและบะหมี่ร้อน ๆ ลอยคลุ้งเคล้ากับเสียงตะโกนเร่ของพ่อค้า องค์ชายหลิว เค่อซิน ที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้หมวกไม้ไผ่เดินตุ้ยนุ้ยออกมาจากตรอกเล็ก ๆ กับพี่เลี้ยงซึ่งทำหน้าที่แม่นม ดวงตากลมใสจ้องไปรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น “โธ่เอ๊ย! เด็กอย่างข้าจะใส่หมวกปิดหน้าทำไมกันเล่า มันเกะกะจะตายไป!” เขาบ่นเสียงดังจนพี่เลี้ยงต้องรีบเอานิ้วจุ๊ปากเตือน “ท่านชายน้อย โปรดระวังวาจาเจ้าค่ะ จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าท่านคือใคร”

เค่อซินยู่ปากนิดหน่อยก่อนจะยักไหล่หัวเราะเองเหมือนไม่ทุกข์ร้อน พอเดินไปถึงใจกลางตลาด เขาก็สะดุดตาเข้ากับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน ใบหน้าเรียบขรึมแต่แฝงความลึกลับ เสื้อคลุมเรียบง่ายสีเทาหม่นแต่กลับมีอำนาจบางอย่างแผ่วซ่านรอบกาย

ชายผู้นั้นคือ โหรว ซางเมิ่ง ทูตผู้ดูแลนักเดินทางใหม่ ดวงตาคมกริบทอดมองผู้คนรอบข้าง ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มแต่ชัดถ้อยต่อกลุ่มคนเล็ก ๆ ที่ล้อมอยู่ “ฟังให้ดี ชื่อรอง ใช้เรียกกันในแวดวงกว้างเพื่อความสนิทสนม ชื่อทางการ ใช้ในงานพิธีและเอกสารราชการ ส่วนชื่อทางการที่ตามด้วย ‘เอ๋อร์’ มักใช้เรียกผู้ที่อายุน้อยกว่าหรือเป็นที่รักใคร่เอ็นดู… และเมื่อพบเจอครั้งแรก อย่าเรียกชื่ออีกฝ่ายตรง ๆ ให้เรียก ‘คุณชาย’ หรือ ‘แม่นาง’ ตามด้วยแซ่จึงจะสมควร”

พี่เลี้ยงแม่นมของเค่อซินรีบจับแขนเขาแน่น “ท่านชายน้อย อย่ามัวสนใจเลยเจ้าค่ะ พวกนี้เป็นเรื่องของคนนอกอย่าไปยุ่งเลยเจ้าค่ะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนรนกลัวจะเกิดเรื่อง แต่เค่อซินกลับแหงนหน้าขึ้น หัวเราะคิกตามสไตล์เด็กเจ้าสำราญ “เดี๋ยวก่อนสิ ข้าขอฟังก่อนได้ไหม? เขาน่าสนใจออกนี่นา” ดวงตากลมวาวประกายอยากรู้อยากเห็น ชัดเจนว่าไม่ได้มีเจตนาลบหลู่ แต่เป็นความกระหายอยากรู้เรื่องโลกภายนอกที่เขาเพิ่งมีโอกาสสัมผัส เสียงเด็กน้อยนั้นแม้จะกวนแต่กลับมีเสน่ห์จนโหรว ซางเมิ่งเงยหน้าขึ้นมองตรง ราวกับเห็นประกายที่ไม่เหมือนเด็กทั่วไปในร่างน้อย ๆ ตรงหน้า…

องค์ชายเค่อซินที่ซ่อนใบหน้าใต้หมวกไม้ไผ่เอียงคอน้อย ๆ ก่อนจะระบายยิ้มตาหยีออกมาอย่างน่าทะเล้น แต่ก็มิได้ไร้มารยาท เขาก้มคำนับต่อหน้าชายแปลกหน้าด้วยท่าทีสุภาพอย่างที่เด็กในวังถูกสอนมา “ขอบคุณสำหรับข้อมูลดี ๆ ท่านชาย” เสียงเล็กเอ่ยใส ๆ แต่เต็มไปด้วยความเป็นกันเอง

โหรว ซางเมิ่งยกคิ้วเล็กน้อยราวกับไม่คาดคิดว่าหนูน้อยตรงหน้าจะพูดจาได้ทั้งสุภาพและคล่องแคล่วเกินวัย เขาหัวเราะบางเบา “ใคร่รู้ดีเช่นนี้ก็ดี…เจ้าพึ่งเป็นเด็กตัวน้อยแต่สนใจสิ่งรอบตัว สนใจเรียนรู้อะไรเพิ่มอีกไหมล่ะ? วันนี้ข้าจะสอนเจ้าหุงข้าวแล้วก็จะให้ข้าวสาลีเอาไปฝึกทำข้าวสวย” สิ้นคำพูด เขาก็ชี้ไปยังมุมหนึ่งของแผงที่ตั้งเตาถ่านเล็ก ๆ ไว้พร้อมอุปกรณ์ง่าย ๆ

“หา?!!” เสียงพี่เลี้ยงแม่นมแทบจะกรี๊ดลั่นตลาด นางรีบวิ่งเข้ามาดึงแขนองค์ชายออกทันที “ท่านชายน้อย! สิ่งนี้ไม่สมควรเจ้าค่ะ! พระองค์มิใช่เด็กชาวบ้านธรรมดาจะมาทำสิ่งเช่นนี้ได้!” แต่เค่อซินกลับไม่ขัดขืน เพียงหันดวงตากลมโตไปมองตรง ๆ อย่างเรียบเฉย แล้วพูดด้วยเสียงเบาแต่แฝงแรงกดดัน “ถ้าเจ้ายังโวยวายอีก ข้าจะไม่ทนนะ” น้ำเสียงนั้นแม้จะออกจากปากเด็กน้อย แต่แววตาและท่าทีทำให้พี่เลี้ยงต้องชะงักไปทันที ความรู้สึกเสมือนกำลังถูกจับขึงกลางสายลมหนาวจนร่างสั่น นางกัดริมฝีปาก พนมมือแล้วก้มศีรษะยอมจำนนในที่สุด “หม่อมฉัน…เอ่ยข้า…จะไม่ขัดเจ้าค่ะ”

องค์ชายหัวเราะคิกเบา ๆ ก่อนหันกลับไปยังซางเมิ่ง “งั้นก็เริ่มเลยเถอะ ข้าอยากลองดูเหมือนกันว่าข้าวสาลีธรรมดา ๆ มันจะกลายเป็นข้าวสวยในชามได้อย่างไร” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความอยากรู้อยากเห็น… แววตาซุกซนของเขายังคงฉายประกายเจ้าสำราญเช่นเดิม

ตลาดตะวันออกในยามเช้านั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอาหารและเสียงเร่ขายของ แต่ตรงมุมหนึ่งกลับมีภาพแปลกตาเด็กชายผู้มีแก้มยุ้ย มือเล็ก ๆ กำทัพถ่าน ก่อไฟด้วยความตั้งใจสุด ๆ ข้างกายมีโหรวซางเมิ่งยืนกอดอกสอนอย่างใจเย็น “ใส่น้ำให้พอดี…อย่าให้มากหรือน้อยเกินไป” เสียงทุ้มชัดบอกพลางยื่นมือมาช่วยจัดหม้อดิน “รอจนไอน้ำระเหยขึ้นมา แล้วค่อยลดไฟลง ข้าวถึงจะนุ่ม” องค์ชายพยักหน้าหงึก ๆ ดวงตากลมโตเปล่งประกายจริงจังผิดกับท่าทีเจ้าสำราญเมื่อครู่ มือป้อมปาดเหงื่อเล็กน้อยขณะจ้องเปลวไฟ “อืม! ข้าเข้าใจแล้ว แบบนี้เองสินะที่เรียกว่าหุงข้าว!”

คนในตลาดพากันมองด้วยความฉงน บางคนถึงกับซุบซิบด้วยความงงงวยแต่เด็กน้อยก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ สนุกสนานกับบทเรียนที่ได้มา

เมื่อเสร็จสิ้น ซางเมิ่งหยิบกระเป๋าผ้าใบหนึ่งออกมา ยื่นให้พร้อมห่ออาหารเล็ก ๆ “นี่ สำหรับเจ้าที่ตั้งใจฟังข้าอย่างดีหากมีเรื่องใดก็มาหาข้าได้เสมอ” เค่อซินรับไว้ทันที ตาเป็นประกาย แต่ชายตรงหน้ากลับยิ้มมุมปาก “ข้าขายกระเป๋าด้วยนะ จะให้ราคาพิเศษเลยมีกระเป๋าขนาดเล็ก กลาง และใหญ่ เจ้าสนใจหรือไม่?”

องค์ชายเอนคอเล็กน้อยหรี่ตาจับผิด “ราคาพิเศษงั้นรึ? ว่ามาเถอะ ข้าฟังอยู่”

ซางเมิ่งยกนิ้วขึ้นนับ “ใบเล็ก 8 ตำลึงทอง มี 2 ใบ ใบกลาง 12 ตำลึงทอง มี 1 ใบ และใบใหญ่ราคา 20 ตำลึงทอง มี 1 ใบเช่นกัน” เค่อซินทำตาโต แก้มยุ้ยพองนิด ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “ท่านจะขายให้เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างข้าเนี่ยนะ? ช่างเป็นพ่อค้าที่แน่วแน่จริง ๆ… แต่ข้าชอบ”

พี่เลี้ยงแม่นมที่ยืนอยู่ด้านหลังแทบจะเป็นลม นางยกมือกุมอกด้วยความเครียด องค์ชายเพคะ…เราจะไปต่อราคากับพ่อค้าริมทางไม่ได้เด็ดขาด! แต่สายตาที่เด็กน้อยหันมามองสั้น ๆ ทำให้นางกลืนคำต่อว่าเข้าไปอีกครั้ง “ก็ได้ งั้นข้าจะเลือกสักหน่อย” เค่อซินยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใต้หมวกไม้ไผ่ “แต่ต้องเล่าให้ฟังก่อนนะว่าทำไมมันถึงแพงแบบนี้อย่าคิดว่าข้าจะจ่ายถ้าไม่รู้ว่ามันคุ้ม” คำพูดนั้นเรียกเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ จากซางเมิ่ง ดวงตาคมปรายมองอย่างสนใจ…เด็กน้อยผู้นี้ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ

โหรว ซางเมิ่งหัวเราะหึ ๆ พลางกอดอกมองเด็กน้อยตรงหน้า “งั้นท่านชายน้อยรู้จักแหวนดาราจรัสไหมเล่า? ของวิเศษที่เก็บของเข้าไปในมิติแยก ไม่ต้องพกพาของติดตัวเป็นพะรุงพะรัง กระเป๋าก็เช่นกันสำคัญยิ่งกับผู้เดินทาง เจ้าลองคิดสิหากจะเดินทางไปไม่มีกระเป๋าจะไปแบบตัวเปล่า ๆ ปลี้ ๆ หรือ?”

องค์ชายเค่อซินพยักหน้าหงึก ๆ แก้มยุ้ยขยับตามท่าทางอย่างเข้าใจ ก่อนยกคางขึ้นเล็กน้อยอย่างเอาเรื่อง “ฟังดูสมเหตุสมผล…แต่ว่าข้าขอจ่ายเป็นตำลึงเงินได้หรือไม่? ท่านก็รู้ คนทั่วไปแทบจะหาตำลึงทองไม่ได้ด้วยซ้ำ การเรียกร้องแต่ทองเช่นนั้นไม่ต่างอะไรกับการรีดไถหรอกจริงไหม?”

พี่เลี้ยงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับกุมขมับ ตายแล้ว…กล้าเถียงพ่อค้าแบบนี้อีก แต่เค่อซินกลับหันตากลม ๆ จ้องจนเธอต้องยอมเงียบไม่กล้าเอ่ยห้าม

โหรว ซางเมิ่งหัวเราะเสียงต่ำ “หึ ๆ ปากเก่งนัก เจ้านี่กล้าดีนัก เด็กที่ไหนใช้คำว่ารีดไถกับข้าได้…งั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าอัตราแลกเปลี่ยนของเงินเป็นเช่นไร?” องค์ชายยักไหล่ยิ้มบางใต้เงาหมวกไม้ไผ่ ริมฝีปากเล็กเอ่ยตอบอย่างไม่ลังเล “ง่ายจะตาย 400 เหรียญอู่จู เท่ากับ 1 ตำลึงเงิน และ 10 ตำลึงเงิน เท่ากับ 1 ตำลึงทอง ข้าว่าแม้แต่เด็กที่ตลาดก็รู้เรื่องนี้” เขาหัวเราะคิก ดวงตากลมเปล่งประกายเจ้าเล่ห์ “เพราะงั้นถ้าท่านอยากขายให้ข้าอย่าลืมว่าข้าเองก็นับเงินเป็นเหมือนกันนะ” ชาวตลาดที่ยืนฟังอยู่ใกล้ ๆ บางคนพึมพำว่าหนูน้อยปากกล้าเหลือเกิน ส่วนโหรว ซางเมิ่งเองกลับมิได้โกรธ กลับยกยิ้มสนุกสนานแทนเพราะในแววตาของเด็กน้อยคนนี้มีประกายที่ไม่ต่างจากนักเดินทางผู้ใหญ่เลยแม้แต่น้อย

โหรว ซางเมิ่งกอดอกยกคิ้วสูงพลางถามด้วยน้ำเสียงกึ่งหยั่งเชิง “เช่นนั้นท่านชายน้อยบอกข้ามาสิ…เจ้าต้องจ่ายข้าเท่าไร?” ใต้เงาหมวกไม้ไผ่ดวงตากลมโตขององค์ชายเค่อซินเปล่งประกายวาววับ ริมฝีปากเล็กยกยิ้มซุกซน เขาเอ่ยเสียงใส ๆ แต่มั่นใจเต็มเปี่ยม

“กระเป๋าใบเล็กสองใบ ข้าต้องจ่าย 16 ตำลึงทอง หรือก็คือ 160 ตำลึงเงิน ใบกลาง 12 ตำลึงทอง ก็คือ 120 ตำลึงเงิน ส่วนใบใหญ่ 20 ตำลึงทอง เท่ากับ 200 ตำลึงเงิน รวมทั้งหมดก็ 480 ตำลึงเงินใช่หรือไม่?” เสียงใสที่พรั่งพรูออกมานั้นชัดถ้อยชัดคำจนคนในตลาดเงียบไปพักหนึ่ง หลายคนถึงกับหันมามอง นี่มันเด็กอะไรกัน นับเงินคล่องยิ่งกว่าพ่อค้าเสียอีก…

โหรว ซางเมิ่งชะงักไปชั่วครู่ก่อนหัวเราะดังหึ ๆ “เจ้าหนูนี่ปากกล้าไม่พอ ยังนับเงินเก่งกว่าผู้ใหญ่ครึ่งค่อนตลาด…เจ้าคือใครกันแน่?” องค์ชายยักไหล่เล็กน้อยไม่ได้ตอบ พลางตบถุงเงินที่ห้อยข้างเอวเบา ๆ ดึงนับจำนวนเงินให้เขา “ข้าเป็นแค่เด็กที่ชอบเรียนรู้ ไม่ได้จะต่อกรกับท่านหรอก เพียงแต่จะไม่ยอมให้ใครหลอกต้มข้าได้ง่าย ๆ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏชัดบนใบหน้า แม่นมที่ยืนอยู่ด้านหลังแทบจะขาอ่อน ต้องใช้พัดค้ำยันตัวเองไว้ องค์ชายเพคะ…พระองค์กำลังต่อรองราคากับทูตผู้นี้จริง ๆ หรือเพคะ…

โหรว ซางเมิ่งหัวเราะเบา ๆ พลางเก็บถุงตำลึงเงินที่เด็กน้อยยื่นมาไว้ในอกเสื้อ จากนั้นก็ยื่นกระเป๋าที่เพิ่งพูดถึงให้ครบถ้วนตรงหน้าท่านชายน้อย “เห็นแค่ความฉลาดของเจ้าก็เพียงพอแล้ว ข้าจะไม่พูดอะไรให้ยืดยาวไปกว่านี้ ถือว่าซื้อขายกันเรียบร้อย” องค์ชายเค่อซินแก้มยุ้ยยกยิ้ม ดวงตากลมเปล่งประกายอย่างเจ้าเล่ห์แต่ยังคงไร้เดียงสาตามวัย เขายื่นมือเล็กไปรับกระเป๋ามาแนบอก “ท่านชมเกินไปแล้ว ข้าต่างหากที่ได้ท่านทูตนักเดินทางชี้แนะถือเป็นวาสนาของเด็กน้อยผู้นี้จริง ๆ” สิ้นคำ เขาก็ก้มศีรษะคำนับอย่างสุภาพ

ซางเมิ่งยิ้มบาง ดวงตาคมจับจ้องเด็กตรงหน้าอย่างพินิจ ราวกับจะบันทึกภาพนี้ไว้ในความทรงจำวันหนึ่งเขาคงได้เห็นหนูน้อยผู้นี้เติบใหญ่จนโลกสั่นสะเทือนก็เป็นได้

องค์ชายเค่อซินพลางสะพายกระเป๋าใหม่ หันไปยิ้มกวน ๆ ใส่พี่เลี้ยงที่ยืนหน้าซีดอยู่ด้านหลัง “เห็นไหมเล่า ข้าไม่ได้เสียเปรียบเลยสักนิด” พี่เลี้ยงแม่นมทำได้เพียงถอนหายใจยาว มือหนึ่งกุมอก อีกมือโบกพัดปิดหน้า พระองค์นี่…ปากกล้าเกินเด็กไปแล้วจริง ๆ

รางวัล: +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP

กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)

อื่น ๆ: ซื้อ 

กระเป๋าขนาดเล็ก (ขยายช่อง 10 ช่อง) 8 ตำลึงทอง 2 ใบ

กระเป๋าขนาดกลาง (ขยายช่อง 36 ช่อง) 12 ตำลึงทอง 1 ใบ

กระเป๋าขนาดใหญ่ (ขยายช่อง 50 ช่อง) 20 ตำลึงทอง 1 ใบ

ราคารวม 48 ตำลึงทอง หรีือ 480 ตำลึงเงิน (จ่ายเป็นเงินตำลึงเงิน)