[ป่าทิศตะวันตก] ป่าไผ่ซีเฟิง

WeijiaLianhua ดี

<style>
        #LianH01 {
            border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
        #LianH02 {
            border: 0px solid;
            width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
            border: 0px solid;
            padding: 0px 50px;
            width: 75%;}
#LianH04 {
            border: 0px solid;
            padding: 30px;
            width: 300px;
            box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
                background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

  </style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&amp;display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&amp;display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#ffffff">
<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #000000 5px 5px 10px"><font size="6"> ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบห้า ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด<br> ต้นยามเฉิน (07.30 น.)</font></span></b><br><br>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="LianH03">
    <div align="left">

   <font size="5"> “ยังไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรี  เจ้าก็รุดหน้ามาเอ่ยขอกับเจิ้นแล้วหรือ”
<br><br>
   “อีกเพียงเจ็ดราตรีเท่านั้นเพคะฝ่าบาท  อีกทั้งร่างกายของหม่อมฉันก็ใช่ว่าจะไร้เรี่ยวแรง  แพทย์หลวงของพระองค์มากฝีมือเช่นนี้ทั้งยังไปช่วยเจี่ยเจียเลี้ยงหลานทุกเมื่อเชื่อวัน  ไยหม่อมฉันจะไม่แข็งแรง”
<br><br>
   “เสียนอี๋  สิ่งที่เจ้าขอกับเจิ้นมันใช่การออกไปเที่ยวเล่นนอกวังเช่นกาลก่อนหรือไม่ หากเจ้าเป็นสตรีที่ปราดเปรื่องดั่งที่ผู้คนยกยอไยเจ้ามิสู้เขียนบันทึกส่งมอบให้แก่ผู้ที่แข็งแกร่งไปแทนเล่า”
        <br><br>
   “ฝ่าบาทเพคะ  คราก่อนหม่อมฉันก็ทูลพระองค์ไปแล้วว่านิมิตเทพเซียนเช่นนี้ มิอ่านให้ผู้ใดไปแทนได้…ถือเสียว่าหม่อมฉันกำลังกระทำคุณงามความดีเพื่อพระองค์  สัญญาว่ากลับมาแล้วจะมาก่อนพิธีสวมกวานหลานเพคะ”
<br><br>
   “...”
</font>
<br><br>
   เสียงสนทนายังคงดังแว่วในความทรงจำ ภาพที่โต้ตอบเพื่อร้องขอความปราถนาจากโอรสสวรรค์นั้น  หากนางมิได้เป็นสตรีที่โปรดปรานนางหนึ่งในกาลก่อนคงไม่อาจหาญถึงเพียงนี้เป็นแน่  เว่ยเจียเหลียนฮวานั้นใช้เวลารักษากายร่วมเจ็ดสิบเจ็ดราตรีตามการรักษาของหมอหลวง  ช่วงสามสิบวันแรกที่นอนเป็นผักจนอึดอัดก็เริ่มเดินเหินได้  เมื่อเดินเล่นได้แล้วก็เริ่มหาอะไรทำเสียก่อนที่จะไม่ได้ทำอีกนาน  ได้ยินว่าระหว่างที่นางหลับไหลไม่ฟื้นสักที  เจี่ยเจียคนงามก็มีหลานชายมาให้ช่วยเลี้ยงจนไม่เหงาเลยสักวัน  พอแข็งแรงดีแล้วแม้ว่ายังจะไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรีเท่าใดก็ต้องเร่งตระเตรียมตัวให้พร้อม
<br><br>
   เมื่อนิมิตฝันปรากฎให้เห็นทุกคืนวัน  เช่นนั้นแล้วนางจะรั้งรอได้อย่างไร  พระสนมเสียนอี๋ติดต่อกับพ่อค้าที่มีนามว่า โจวจิน เพื่อให้เขาช่วยทั้งเป็นดาบและโล่ให้แก่นาง  เรียกว่าเป็นการให้เขาได้ใช้หนี้นางเป็นการตอบแทนที่เขาลากนางไปเจอกับปลาเฮงซวยพวกนั้นก็ว่าได้  ดังนั้นแล้วเมื่อมาถึงวันที่ยี่สิบห้าเดือนส%E

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่ยี่สิบห้า ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ต้นยามเฉิน (07.30 น.)

   “ยังไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรี เจ้าก็รุดหน้ามาเอ่ยขอกับเจิ้นแล้วหรือ”

   “อีกเพียงเจ็ดราตรีเท่านั้นเพคะฝ่าบาท อีกทั้งร่างกายของหม่อมฉันก็ใช่ว่าจะไร้เรี่ยวแรง แพทย์หลวงของพระองค์มากฝีมือเช่นนี้ทั้งยังไปช่วยเจี่ยเจียเลี้ยงหลานทุกเมื่อเชื่อวัน ไยหม่อมฉันจะไม่แข็งแรง”

   “เสียนอี๋ สิ่งที่เจ้าขอกับเจิ้นมันใช่การออกไปเที่ยวเล่นนอกวังเช่นกาลก่อนหรือไม่ หากเจ้าเป็นสตรีที่ปราดเปรื่องดั่งที่ผู้คนยกยอไยเจ้ามิสู้เขียนบันทึกส่งมอบให้แก่ผู้ที่แข็งแกร่งไปแทนเล่า”

   “ฝ่าบาทเพคะ คราก่อนหม่อมฉันก็ทูลพระองค์ไปแล้วว่านิมิตเทพเซียนเช่นนี้ มิอ่านให้ผู้ใดไปแทนได้…ถือเสียว่าหม่อมฉันกำลังกระทำคุณงามความดีเพื่อพระองค์ สัญญาว่ากลับมาแล้วจะมาก่อนพิธีสวมกวานหลานเพคะ”

   “...”

   เสียงสนทนายังคงดังแว่วในความทรงจำ ภาพที่โต้ตอบเพื่อร้องขอความปราถนาจากโอรสสวรรค์นั้น หากนางมิได้เป็นสตรีที่โปรดปรานนางหนึ่งในกาลก่อนคงไม่อาจหาญถึงเพียงนี้เป็นแน่ เว่ยเจียเหลียนฮวานั้นใช้เวลารักษากายร่วมเจ็ดสิบเจ็ดราตรีตามการรักษาของหมอหลวง ช่วงสามสิบวันแรกที่นอนเป็นผักจนอึดอัดก็เริ่มเดินเหินได้ เมื่อเดินเล่นได้แล้วก็เริ่มหาอะไรทำเสียก่อนที่จะไม่ได้ทำอีกนาน ได้ยินว่าระหว่างที่นางหลับไหลไม่ฟื้นสักที เจี่ยเจียคนงามก็มีหลานชายมาให้ช่วยเลี้ยงจนไม่เหงาเลยสักวัน พอแข็งแรงดีแล้วแม้ว่ายังจะไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรีเท่าใดก็ต้องเร่งตระเตรียมตัวให้พร้อม

   เมื่อนิมิตฝันปรากฎให้เห็นทุกคืนวัน เช่นนั้นแล้วนางจะรั้งรอได้อย่างไร พระสนมเสียนอี๋ติดต่อกับพ่อค้าที่มีนามว่า โจวจิน เพื่อให้เขาช่วยทั้งเป็นดาบและโล่ให้แก่นาง เรียกว่าเป็นการให้เขาได้ใช้หนี้นางเป็นการตอบแทนที่เขาลากนางไปเจอกับปลาเฮงซวยพวกนั้นก็ว่าได้ ดังนั้นแล้วเมื่อมาถึงวันที่ยี่สิบห้าเดือนสี่ก็นัดหมายมารวมพล ณ ชายป่าไผ่ทางทิศพายัพ

   “แม้ว่าการเดินทางนี้จะยาวนานและยากลำบากเพียงใด ทว่าเปิ่นกงขอบใจเจ้าที่ยอมใช้หนี้ด้วยการมากับเปิ่นกง โจวจิน”

   “พระสนมเสียนอี๋ตรัสเช่นนี้แล้ว กระหม่อมจะไปปฏิเสธได้อย่างไร…”

   “ก็จริง นับจากนี้หากเปิ่นกงใช้ยศฐาเป็นบุตรีแห่งสกุลเว่ยเจียเท่านั้น พวกเจ้าทั้งสองเองก็สวมบทเป็นผู้ติดตามจากจวนสกุลเว่ยเจียแทน” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง “เรียกข้าว่าคุณหนูก็พอ ไม่มีพระสนมเสียนอี๋ เข้าใจหรือไม่ โจวจิน หนิงเฟย”

   “เพคะ/ขอรับ พระสนม”

   “เมื่อครู่เปิ่นเสี่ยวเจี่ยว่าอย่างไรนะ ?”

   “เจ้าค่ะ/ขอรับ คุณหนู”

   เมื่อได้ตระเตรียมและนัดแนะให้เรียบร้อยแล้ว แสงนำทางที่ส่องประกายดั่งเส้นด้ายแห่งโชคชะตาได้ชี้ทางไปยังทิศพายัพเพื่อมุ่งหน้าสู่ภูเขาเทียนซาน

   โปรดติดตามบันทึกการเดินทางได้ที่นี่

@Admin

LiangQingru -

ตระกูลเลี่ยง เลี่ยง ชิงหรู นางต้องหนี! หนีไปให้ไกล ให้พ้นจากสายตาของฮ่องเต้! นั่นคือความคิดของเลี่ยง ชิงหรูขณะนั่งอยู่บนรถม้ายามราตรี หอบสิ่งของมีค่ามากมายออกจากลั่วหยาง ทั่งทรัพย์สิน ผ้าไหม ตำรา ของทุกอย่างที่ตนหามาได้ หากให้ทิ้งไว้ก็น่าเสียได้ ทันทีที่ได้รับสารจากพระราชวังประกาศให้ตนเข้าวังเมื่อยามสาย เหงื่อไคลไหลเป็นสายพลางคำนับนอบน้อมต่อขับทีผู้ประกาศสารจากผู้มีศักดิ์สูงสุด เลี่ยง ชิงหรู กัดเล็บนิ้วโป้งตัวเองจนถลอกเดินวนไปมาอยู่ในเรือนในขณะที่ภายนอกกำลังจัดเตรียมอย่างอึกทึก ธิดาเพียงผู้เดียวของตระกูลจะเข้าวังไหนเลยจะไม่มีใครไม่กังวล เสียงเคาะประตูดังขึ้นทันใดพร้อมกับเลี่ยง ชิงหรูที่สีหน้าเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา คุณหนู ฮูหยินเจ้าคะ เสียงสาวใช้ข้างกายชิงหรู หวันเลี่ยงกล่าวกับนางอย่างนอบน้อม สีหน้าจากกังวลใจแปรเปลี่ยนถูกทับด้วยรอยยิ้มงามหยดราวกับไร้ความกังวลใดๆ พยักหน้าคงกริยางามให้หวันเลี่ยงเชิงให้ฮูหยินเลี่ยงเข้ามา ประตูไม้ถูกเลื่อนออกพร้อมกับร่างอรชรที่ดูไม่แก่ชราตามอายุเลยของเลี่ยง เหม่ยเยว่สตรีงามสะพรั่ง แม้นางจะเลยวัยปักปิ่นมาถึงสามปีแล้วแต่มารดาของนางกลับราวกับธิดาของตระกูลอีกคนไม่มีผิด "หรูเอ้อร์" ฮูหยินเลี่ยงตรงดิ่งมาหานางพร้อมกับมือที่ยื่นมาประสานจับในทันใด สีหน้าของมารดากังวลใจยิ่งกว่านางเมื่อครู่เสียอีก "แม่ไม่อยากให้เจ้าเข้าวังเลย" นางรู้อยู่แล้วว่าผู้ที่เข้าใจนางมีเพียงมารดา บิดานางผู้ได้แต่เพียงแต่กล่าวตอบรับสารอย่างขันแข็ง รวมถึงพี่ชายทั้งสองที่มีแต่รอยยิ้มปรากฏตรงหน้าเมื่อนึกถึงชื่อเสียงที่จะเข้ามาเป็นกอบเป็นกำแต่มันจะเกิดขึ้นเพียงชั่วขณะ แต่เป็นชั่วขณะที่ชิงหรูรู้สึกแย่เหลือเกิน เมื่อรับรู้ว่าคนในครอบครัวที่นางรักไม่ห่วงใยนางเลย แต่ให้ทำเช่นไรได้ ผู้ใดมิอาจฝืนบรรชาจากสวรรค์ สารจากฮ่องเต้คือคำสั่งสูงสุด ชิงหรูทำได้เพียงฝืนยิ้มรับปลอบใจมารดาผู้เป็นที่รัก "ข้ายอมรับมันท่านแม่"นางกล่าวทั้งที่ในใจอยากปฏิเสธยิ่งนัก มือเล็กอ่อนนุ่มของนางสั่นระเรือ ฮูหยินเลี่ยงรู้ดีว่าบุตรสาวของนางโกหก มือที่หยาบกร้านกว่าเล็กน้อยได้แต่เพียงกุมมือที่เล็กกว่าแน่นขึ้น รับฟังบุตรสาวตัวน้อยของนาง"ข้าจะยอมรับมัน..." . ยอมรับได้ก็แย่สิ!! นางแทบเป็นบ้า ความวิตกกังวลก่อเกิดจนความกลัวครอบงำเผลอคิดสั้นไม่นึกถึงบิดามารดาเลย ถุงผ้าในมือถูกกระชับแน่นขึ้นเมื่อนางคิดได้ขณะที่รถม้าสั่นไหว หากนางหนีไปพ่อแม่นางจะเป็นเช่นไร กิจการของนางล่ะ น้องชายเพียงผู้เดียวของนางที่ออกท่องยุทธภพเล่าจะถูกตามล่าหรือไม่! เป็นเช่นนี้มิได้! ภาพครอบครัวตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันหวนคืนย้อนกลับเข้ามาในหัวเลี่ยง ชิงหรูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ริมฝีปากโดนกัดจนเลือดซิบ โลหิตไหลหยดเนินอกนุ่มจนอาภรณ์ตัวงามเปรอะเปื้อนสีแดงฉานสุดท้ายแววตาที่สั่นกลัวถูกแทนที่ด้วยความมาดมั่น "กลับ!" คนขับรถม้าทันทีที่ได้ยินถอดหายใจโล่งอกหลังจากพยายามกล่องคุณหนูน้อยแห่งตระกูลเลี่ยงมาตลอดทาง "กลับตระกูลเลี่ยง!" แต่นางกล่าวผิดจังหวะไปเสียหน่อย ภายนอกฝนตกหนัก ฟ้าร้องฟ้าผ่าราวกับเป็นสัญญาณว่าที่นางตัดสินใจออกมาในครั้งนี้คือสิ่งที่ผิด สะพานไม้ที่โคลงเคลงโดนฟ้าผ่าลงกระทันหัน ม้าตกใจวิ่งกระเจิงตรงไปอย่างไม่รีรอผู้ใด รถม้าโคลงเคลง จนเสียหลักไม่นานนักมันก็พลิกคว่ำ! เสียงหวีดร้องดังออกมาจากภายในรถม้า ชิงหรูตะโกนอย่างตกใจเมื่อหัวของนางโขกกับเพดานไม้พร้อมกับในชั่วพริบตาที่น้ำทะลักเข้ามาจนหายใจไม่ออก เสียงคนขับรถม้าตะโกนฝ่าฝนมาไกลๆ หรือนี่เป็นบทลงทันฑ์จากสวรรค์ เพราะนางฝืนลิขิตฟ้า ชิงหรูหลับตาน้อมรับชะตากรรมก่อนที่ไม่นานภาพทุกอย่างจะค่อยๆมืดลง เมื่อนางหายใจรับน้ำเข้าไปทุกทีๆ ท่านแม่ ท่านพ่อ....ข้าขอโทษ . แสงสว่างวาบเข้ามาในขณะที่ชิงหรูนั้นฝันบางอย่างที่งดงามเกินกว่าที่นางจะเข้าใจ ชั่วขณะที่กำลังเหม่อลอยคิดทบทวน เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเลี่ยงฮูหยินที่อยู่ด้านนอกกลับลอยเข้ามา ชิงหรูตัดสินใจที่จะทำบางสิ่ง "คุณหนู!" เสียงสาวใช้ในห้องต่างเรียกบุตรธิดาของตระกูลเลี่ยงอย่างตกใจ จนผู้ที่อยู่นอกประตูไม้ต้องเปิดเข้ามา ภาพที่ฮูหยินเลี่ยงเห็นนั้นทำให้แทบยืนไม่ติด เดินไปคว้าบุตรสาวทันที "หรูเอ้อร์!" นางยื่นมือไปประคองบุตรสาวที่คลานอยู่ข้างล่างเตียงไม้ ผ้าคลุมเตียงปลิวไสว "ทำอะไรลูก ลุกขึ้นมา!" "ข้าผิดเองเจ้าคะ!" นางกล่าวเสียงดัง มอบกราบไปกับพื้นประสานมือโขกศรีษะจนดังลั่น "ข้าไม่น่าหนีไป ทำให้พวกท่านต้องลำบากเพราะข้า! เลือดทุกหยดในกายข้าเป็นเพราะท่านพ่อกับท่านแม่ให้กำเนิดมาข้าไม่น่าเอาแต่ใจตนเอง! ข้า....ข้าจะเข้าวังเจ้าคะ!" "เจ้า!"เลี่ยง จวิ้นหรง บิดาของชิงหรูตวาดลั่นจนเหล่าผู้คนในจวนต้องคุกเข่า เขาตะโกนดังลั่นแต่ชิงหรูยังคงไม่ลุกขึ้นตะโกนเอ่ยเหตุผลลั่น "ข้าผิดเองที่หนีไป หากข้าหนีไปท่านพ่อกับท่านแม่อาจจะถูกตัดหัว ไม่เหลือรอด เรามิใช่ขุนนาง เราเป็นเพียงตระกูลพ่อค้า ถูกเรียกเข้าวังถือว่าเป็นบุญคุณยิ่งนัก! ข้ามิควร! มิควรหนีเลย! ดังนั้นข้าจะเข้าวังเจ้าคะ!"มือของผู้นำตระกูลเลี่ยงกำหมัดแน่นเขาไรคำจะกล่าว ฮูหยินเลี่ยงทำได้เพียงวิ่งไปประคองลูบแขนของสามีให้ใจเย็นลง เลี่ยง จวิ้นหรงทำได้เพียงสะบัดหน้าหนีไปไร้คำกล่าว เลี่ยงเหม่ยเยว่จึงทำได้เพียงปล่อยสามีไป คราบน้ำตายังคงอยู่บนใบหน้างาม ริมฝีปากเม้มมองบุตรสาวที่ยังคงโขกศรีษะสุดท้ายจึงได้แต่เพียงถอนใจ เพราะบรรชาสวรรค์มิอาจขัดขืนสุดท้ายจึงต้องจำยอม . ไม่นานนักชิงหรูก็ต้องขึ้นขบวนรถม้าไปสู่ฉางอันพร้อมกับคำกล่าวลาของครอบครัวอย่างเศร้าสลด การเดินทางดำเนินอยู่หลายวันตลอดทางผ่านทั้งบ้านเมืองที่ครึกครื้น หมู่บ้าน ท้องนา กระทั่งป่ารก การเดินทางช่วยให้ชิงหรูสงบจิตสงบใจได้บ้าง ความสงบเดินทางได้ไม่นานชิงหรูกลับต้องตาเบิกกว้างเมื่อลูกะนูที่แหวกผ่านผ้าม่านมาปักกลางอกหวันเลี่ยง สาวใช้ที่เติบโตมากับนางถูกเคลือบด้วยสีแดงฉาน รถม้าโคลงเคลงอีกครั้งพร้อมกับเสียงระเบิดที่ดังขึ้น เสียงดังหวี๊ดดังขึ้นในหัวของชิงหรู ภาพทุกอย่างเรือนรางไปพร้อมกับร่างนางที่กระเด็นไปกับรถม้าไม้ ภาพสุดท้ายที่นางเห็นคือทหารในชุดเกราะถือดาบตรงมาฟาดฟันกับผู้คุ้มกันของตระกูล

SuYao ดี

วันที่ 19 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามไฮ่ (เวลา 21.00 น.)

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในเรือนพักของนางผ่านหน้าต่างที่ทำจากกระดาษสา บรรยากาศของโรงหมอเจิ้งเทียนที่เคยเงียบสงบในยามนี้กลับดูราวกับมีเงาแห่งความอันตรายทอดทับอยู่เงียบ ๆ ทุกย่างก้าวของผู้คนที่เดินเข้าออกในยามนี้ล้วนทำให้ซูเหยารู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้ถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องราวที่มืดดำนี้แล้ว

นางลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนที่เรียบง่ายเพื่อพร้อมรับการรักษาผู้ป่วยในยามสาย นางนั่งลงหน้าโต๊ะไม้ที่ไว้สำหรับบดยาและเขียนบันทึกทางการแพทย์ก่อนจะบรรจงนำผ้ามาห่อหุ้มปลายนิ้วที่บอบช้ำเอาไว้เพื่อปกปิดร่องรอยเอาไว้จากผู้คน แม้จะล่วงเข้ายามเหม่าแล้ว แต่ในใจของซูเหยาก็ยังคงเต็มไปด้วยความประหวั่นพรั่นพรึงราวกับว่าเงาของชายชุดดำทั้งสองและคุณชายห่าวหมิงยังคงยืนอยู่ไม่ไกลจากตัวนาง

บ่ายคล้อยในยามเซิน ผู้คนในเมืองต่างพากันไปจับจ่ายใช้สอยอย่างพลุกพล่าน เสียงตะโกนเรียกขายสินค้า เสียงผู้คนพูดคุย และเสียงเกี้ยวล้อที่ลากผ่านไปมาต่างส่งเสียงเซ็งแซ่ แต่ซูเหยาในยามนี้กลับไม่สามารถจับใจความใดได้ นางนั่งตรวจชีพจรของหญิงชราท่านหนึ่งที่เข้ามาขอรับการรักษาด้วยใบหน้าซีดเผือด นางไม่สามารถจดจ่ออยู่กับการรักษาได้เลยแม้แต่น้อยจนถูกหญิงชราถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

"หมอซู…ดูท่านจะใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะเจ้าคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?"

ซูเหยาหลุดจากภวังค์แล้วส่ายหน้าให้หญิงชราเบา ๆ พลางยิ้มบาง ๆ เพื่อให้ท่านคลายความกังวล นางตอบกลับไปอย่างแผ่วเบาว่า

"ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ แค่เมื่อคืนพักผ่อนไม่เพียงพอเท่านั้นเอง"

หญิงชราพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยอวยพรขอให้นางนอนหลับฝันดีในคืนนี้ ซูเหยาเพียงยิ้มรับด้วยความอ่อนแรง

หลังจากที่ส่งคนไข้ท่านสุดท้ายออกไปจากโรงหมอแล้ว ซูเหยาก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้อย่างเหนื่อยอ่อน หัวใจของนางยังคงเต้นรัวด้วยความหวาดกลัวที่ยังคงไม่หายไป นางนั่งเหม่อมองไปยังความวุ่นวายของผู้คนเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย ก่อนที่สายตาของนางจะเหลือบไปเห็นเงาร่างที่คุ้นตาของชายในชุดคลุมสีดำที่เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโรงหมอ ชายผู้นั้นสวมหมวกคลุมที่ปกปิดใบหน้าเอาไว้จนมิดชิดจนมองไม่เห็นรายละเอียดบนใบหน้าและมีท่าทางคล้ายกับชายชุดดำที่ขนาบข้างคุณชายห่าวหมิงเมื่อคืนนี้ เขายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้นางแล้วโค้งคำนับเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปอย่างเงียบเชียบและรวดเร็วราวกับสายลม ซูเหยาแทบจะแข็งค้างไปทั้งตัว นางรับกระดาษแผ่นนั้นมาด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะรีบนำตัวเข้าไปหลบอยู่ในห้องพักส่วนตัวเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนเห็นสิ่งของในมือของนาง

ซูเหยานั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง นางวางกระดาษแผ่นนั้นลงบนโต๊ะไม้ด้วยความกลัวที่จะแตะต้องมันอีกครั้ง แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันส่องสว่างกระทบกับหมึกสีดำที่ถูกเขียนเอาไว้เพียงสี่คำ 'เจอกันที่ป่าซีเฟิง' คำที่ห้าที่ตามมาคือ 'ยามไฮ่' เท่านั้นเอง…น้ำตาของนางค่อย ๆ เออขึ้นจนปริ่มรินขอบตาทั้งสองข้าง ก่อนที่มันจะไหลลงมาอาบแก้มราวกับเขื่อนที่พังทลายลงในที่สุด

หลังจากปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาจนหมดแล้ว ซูเหยาก็เอาข้อความนั้นไปจ่อกับเปลวเทียนเผาทำลายอย่างเด็ดขาดจนไม่เหลือซาก การพบกันทุกครั้งต้องปิดเป็นความลับเอาไว้เพื่อรักษาชีวิตนางและคนในโรงหมอแห่งนี้เอาไว้ไม่ให้ตกอยู่ในอันตราย นางกลับมาแต่งกายอีกครั้งหนึ่งโดยเลือกใส่ชุดที่ดูกลมกลืนไปกับยามค่ำคืนที่ไม่สามารถระบุตัวตนได้อย่างชัดเจน นางหยิบโคมไฟที่ทำจากกระดาษสีอ่อนติดมือมาด้วยหนึ่งอันแล้วเดินออกมาจากโรงหมอเจิ้งเทียนที่บัดนี้เต็มไปด้วยความมืดมิด

เส้นทางนอกเมืองจากตัวเมืองฉางอันไปยังป่าไผ่ซีเฟิงค่อนข้างเงียบเชียบและวังเวง แสงจันทร์ถูกบดบังด้วยหมู่เมฆหนาทึบอีกครั้งราวกับเป็นลางบอกเหตุไม่ดี เสียงหรีดหริ่งเรไรดังระงมไปทั่วป่า แต่ซูเหยาที่เดินไปตามทางก็ยังคงรู้สึกไม่คุ้นชิน นาดินเข้าไปในป่าไผ่ที่ในยามนี้กลับเงียบเชียบจนน่าขนลุก ลำไม้ไผ่ที่สูงใหญ่เสียดฟ้าต่างพากันเอนอ่อนไปมาตามแรงลมจนเกิดเสียงเสียดสีที่น่าสะพรึงกลัว ในใจของนางภาวนาขอให้ตนเองจะสามารถกลับไปที่โรงหมอเจิ้งเทียนได้อย่างปลอดภัย

ในที่สุดซูเหยาก็มาถึงยังสถานที่ที่เคยถูกกล่าวถึงในข้อความลับที่ถูกทำลายทิ้งไปแล้ว นางยืนมองความมืดมิดที่โอบล้อมรอบตัวด้วยความหวั่นใจ โคมไฟในมือส่องแสงสลัวสั่นไหวไปมาตามแรงลมที่พัดกระหน่ำจนนางรู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูกจนต้องกอดตัวเองเอาไว้แน่น ซูเหยาพยายามมองหาเงาของคุณชายห่าวหมิงตามคำนัดหมายแล้ว แต่นางก็ยังไม่พบเงาของเขาหรือคนติดตามของเขาแม้แต่คนเดียว…หรือว่าการมาครั้งนี้จะไม่มีการพบปะ แต่เป็นการบอกลางร้ายบางอย่างที่ซ่อนอยู่กันแน่ ซูเหยาเพียงยืนนิ่งอยู่ในความมืด นางไม่กล้าที่จะขยับตัวไปไหนเลยแม้แต่ก้าวเดียว...

มารอพบคุณชายห่าวหมิงตามนัด

@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 19 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามไฮ่ (เวลา 21.15 น.)

จากนั้นไม่นาน...ท่ามกลางความมืดมิดที่โอบล้อมกาย เสียงฝีเท้าที่ย่ำไปบนพื้นดินดังแผ่วเบา พร้อมกับเงาร่างของชายสวมหน้ากากครึ่งหน้าในชุดคลุมสีดำสนิทที่เดินเข้ามาใกล้ซูเหยาอย่างเชื่องช้า เขาก้าวมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของนางพร้อมกับชายชุดดำอีกสองคนที่เคยปรากฏตัวอยู่เคียงข้างเขาเมื่อคืนก่อน

ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำผู้มีใบหน้าถูกซ่อนเอาไว้ใต้หน้ากากครึ่งหน้าเงยหน้าขึ้นมองนางก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและเปี่ยมไปด้วยอำนาจอันน่าเกรงขามว่า

"เจ้าพร้อมสำหรับงานแรกแล้วหรือไม่?"

คำถามที่สั่นคลอนหัวใจของซูเหยาราวกับถูกทิ้งลงเหวลึก นางไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้ เขาเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้

"ข้าเป็นห่วงท่านหมอเจิ้งเซียวเฉินที่ต้องดูแลผู้ป่วยโดยไม่คิดเงินมากมาย จึงอยากจะให้ซุปที่ข้าสั่งให้ห้องเครื่องในวังหลวงต้มให้เขาบำรุงร่างกายเสียหน่อย ในฐานะที่เจ้าเป็นคนที่เขาไว้ใจ คงจะเอาซุปนี้ให้เขาดื่มได้ไม่ยากกระมัง"

ว่าแล้วคุณชายห่าวหมิงก็หันไปทางชายชุดดำสองคนซึ่งแต่ละคนต่างก็ถือถ้วยซุปที่ถูกทำจากกระเบื้องสีเขียวเอาไว้ในมือคนละถ้วย ก่อนที่เขาจะยื่นให้ซูเหยาโดยมีถ้วยหนึ่งส่งกลิ่นหอมของดอกหอมหมื่นลี้ออกมาอย่างชัดเจนและอีกถ้วยหนึ่งที่มีสีสันดูใสกว่าและมีกลิ่นหอมน้อยกว่า ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อไปอีกว่า

"เจ้าเลือกหนึ่งถ้วยให้ท่านหมอเจิ้งเซียวเฉิน และอีกถ้วยเจ้าก็ดื่มเสียสิ ทำงานให้ข้าก็ต้องมีเวลาพักผ่อนบ้าง เจ้าอยากให้ท่านหมอเจิ้งถ้วยไหนหรือเจ้าจะดื่มถ้วยไหนก็แล้วแต่เจ้าจะเลือก หลังจากที่พวกเจ้าดื่มแล้วข้าจะจัดการเรื่องที่เหลือให้เอง"

ซูเหยาค่อย ๆ รับถ้วยซุปทั้งสองถ้วยมาด้วยมือที่สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ หัวใจของนางกระตุกวูบเมื่อได้กลิ่นซุปที่ส่งกลิ่นหอมออกมาอย่างผิดปกติ นางเป็นหมอ...เหตุใดนางจะไม่รู้ได้ว่าในซุปนั้นมีหนึ่งถ้วยที่มีพิษเป็นแน่แท้ ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจ นางจะให้ถ้วยที่เต็มไปด้วยยาพิษแก่ท่านหมอเจิ้งผู้มีพระคุณได้อย่างไร...

ริมฝีปากของซูเหยาสั่นระริก นางก้มหน้าลงและพึมพำตอบรับด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา

"เจ้าค่ะ..."

สีหน้าของนางซีดเผือดลงจนเห็นได้ชัด สองมือกำชับถ้วยซุปเอาไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด หัวใจของนางเต้นรัวแรงด้วยความหวาดกลัว คุณชายห่าวหมิงเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปในความมืดพร้อมกับชายชุดดำทั้งสองคนว่า

"ถ้าข้าเป็นเจ้า...ข้าจะเลือกถ้วยที่สอง ถ้วยแรกข้าแนะนำให้หมอเจิ้งนะ"

ประโยคนั้นทำให้ซูเหยาถึงกับแข็งค้างไปทั้งตัวราวกับถูกสายฟ้าฟาดเข้ากลางใจ นางยืนนิ่งอยู่ในความมืดมิดเพียงลำพังด้วยความช็อกอย่างหนัก ถ้วยแรกนั้น…หากมันมีพิษแล้วเหตุใดเขาถึงแนะนำให้ท่านหมอเจิ้ง...หรือว่าเขาจะต้องการบอกบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่กันแน่ ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองความมืดเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน นางไม่รู้เลยว่าต้องทำอย่างไรต่อไป...

ซุปดอกหอมหมื่นลี้ (พิเศษ)

กลิ่นหอมหวานของดอกหอมหมื่นลี้สีทองอร่ามลอยอวลในอากาศราวกับม่านหมอกต้องมนตร์แห่งราตรี หากสัมผัสแรกที่ลิ้นคือความหอมละมุนดุจน้ำค้างยามเช้าที่ห่อหุ้มรสชาติของสมุนไพรชั้นเลิศไว้อย่างแนบเนียน
แต่เมื่อกลืนลงไปแล้ว กลับมีความขมฝาดอันเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วลำคอและลำไส้ในทันที...
นี่มิใช่ซุปธรรมดา หากแต่คือ "พิษพิฆาต" ที่ถูกปรุงขึ้นอย่างประณีต ความหอมหวานของดอกไม้คือกับดักที่ซ่อนเร้นไว้ซึ่งยาพิษร้ายกาจที่กัดกร่อนอวัยวะภายในอย่างเชื่องช้า แต่ทว่ารุนแรงถึงแก่นแท้ของผู้ที่ดื่มมันเข้าไป


ซุปดอกหอมหมื่นลี้
ซุปใสราวแก้วที่สะท้อนแสงจากโคมไฟสีนวลตา ภายในเต็มไปด้วยดอกหอมหมื่นลี้สีทองอร่ามที่ลอยตัวอยู่เหนือผิวน้ำที่นิ่งสงบ เมื่อยามยกขึ้นใกล้ปาก กลิ่นหอมหวานอ่อน ๆ ของดอกไม้จะโชยเข้าสู่ปลายจมูก สัมผัสแรกเมื่อซุปแตะลิ้นคือความละมุนละไมที่แสนจะสะอาดบริสุทธิ์ราวกับน้ำค้างยามเช้าที่กลั่นตัวบนใบไม้ในสวนดอกไม้โบราณ หลังจากซุปไหลผ่านลำคอ ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างจะนำพาความรู้สึกผ่อนคลายและสงบเย็นมาสู่จิตใจ

@Watcher   

JiTiandao มาร

วันที่ 28 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 19.00 - 20.00 น.

แสงตะวันลาลับฟ้า เงามืดของป่าไผ่เข้าครอบคลุมตลิ่งแม่น้ำเว่ยทีละน้อย จี เทียนเต้าเดินเรื่อยเปื่อยตามเส้นทางลูกรัง ร่างซูบผอมสั่นไหวไปตามแรงลม เหมือนใบไผ่ที่พร้อมจะหักโค่นในพายุใหญ่ เขาหัวเราะกับตนเองเป็นครั้งคราว เสียงนั้นก้องสะท้อนในความเงียบว่างเปล่า ก่อนพลันเปลี่ยนเป็นบ่นพร่ำราวคนเศร้าสร้อย

“โลกนี้...ไม่เคยมีที่ให้ข้าเลยหรือ?” เขาพึมพำ ดวงตาที่ขุ่นหมองเงยขึ้นมองยอดไผ่สูงเสียดฟ้า

ก้าวเท้าไม่รู้ทิศ รู้เพียงแต่เดินตามลมเย็นเข้ามาลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนรอบด้านเต็มไปด้วยไผ่สูงเรียงชิดหนาแน่น ปิดบังแม้กระทั่งทางออก เสียงซู่ซ่าของใบไผ่คล้ายคำตอบจากสวรรค์ แต่หาใช่ถ้อยปลอบโยน หากคือกระแสเสียงลึกลับ ที่บางคราเหมือนหัวเราะเยาะ บางคราเหมือนร้องไห้คร่ำครวญ

จี เทียนเต้าหยุดยืนกลางป่าเงียบ ดวงตาหรี่ลง แสงอาทิตย์แทบไม่เล็ดลอดเข้ามาได้ เขาหัวเราะแผ่ว

“ฮ่า... ป่าก็ยังไม่ยอมพูดความจริงกับข้า”

ทันใดนั้น เสียงกรอบแกรบดังขึ้นใกล้รากไผ่ เขาชะงักมอง เห็นบางสิ่งเลื้อยยาวโค้งช้า ๆ แวบเดียวก็หายไปกับเงาสีเขียวเข้ม งูเขียวตัวยาวปรากฏกายขึ้นราวกับแค่ส่วนหนึ่งของกอไผ่ มันจ้องมองเขาด้วยดวงตาเย็นเฉียบ ร่างเล็กใหญ่แทรกซ่อนเงาอยู่รอบด้านโดยที่เขาไม่รู้ตัว

หัวใจจี เทียนเต้าเต้นแรงขึ้น เขากลืนน้ำลาย พลางหัวเราะกลบเกลื่อน

“ฮ่า...ฮ่า... เจ้าพญางูทั้งหลาย มองข้าเป็นเหยื่อหรือเป็นสหายกันแน่? ข้าเองก็ไม่ต่างจากเจ้าหรอก… เลื้อยคลานอยู่ในโลกที่ไม่เคยต้อนรับ!”

เสียงหัวเราะนั้นก้องสะท้อนในดงไผ่ คล้ายดึงให้เงางูมากมายแอบขยับตามเสียง กลายเป็นบรรยากาศอันน่าพรั่นพรึงและโดดเดี่ยว

JiTiandao มาร

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 03.00 - 04.00 น.

จี เทียนเต้าวิ่งหัวซุกหัวซุน ร่างผอมแห้งเปียกชื้นด้วยเหงื่อและกลิ่นสาบโชยฟุ้งไปทั่ว ยามนี้หัวใจเต้นกระหน่ำดุจเสียงกลองศึก ขาทั้งสองแม้ไร้เรี่ยวแรงก็ยังพาร่างไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง ข้ามเนินดิน ลื่นไถลผ่านซากรากไม้ จนในที่สุดก็โผล่พ้นจากเหมืองเก่ามายังเส้นทางที่ทอดเข้าสู่ ป่าไผ่ทางทิศตะวันตกของเมืองฉางอัน

ป่าแห่งนี้กว้างใหญ่ราวทะเลไผ่ ลำต้นสูงชะลูดเรียงรายแน่นขนัดจนฟ้าแทบไม่อาจส่องแสงลงมาได้ แสงจันทร์เพียงริ้วเรืองลอดผ่านซอกใบ ส่องลงพื้นดินกลายเป็นลายเงาสั่นไหวราวกับม่านผีสางที่เต้นระบำตามแรงลม เสียงใบไผ่เสียดสีกันดัง “ซ่า ซ่า” แทรกประสานไปกับเสียงลมหายใจหอบหนักของชายแก่ที่วิ่งเข้ามา

เขาทรุดลงพิงลำไผ่ต้นหนึ่ง หัวเราะหอบแห้ง

“ฮ่าๆๆ… พวกมันวิ่งตามข้ามิทันหรอก… ป่าไผ่นี้เป็นบ้านของข้า! พวกเจ้างั่งทั้งหลาย ฮ่าๆๆ!”

สายลมพัดวูบ ทำให้เงาไผ่โยกไหวประหนึ่งร่างนักรบสวมเกราะนับพันกำลังล้อมรอบ เขาเหลือบตามองแล้วเงยหน้าตะโกน

“ท่านทั้งหลาย! จงยืนเป็นสักขีพยานเถิด ว่าเทียนเต้าแม้บ้าคลั่ง แต่ยังมีป่าไผ่ทั้งผืนเป็นสหาย!”

ว่าจบก็หัวเราะคิกคัก พูดคนเดียวต่อไม่หยุด

“เจ้างูเขียว เจ้ากระต่าย เจ้ากวางน้อย…ออกมาสิ! มาฟังข้าขับเพลงสักบทเถอะ! ฮ่าๆๆ!”

เสียงเพ้อของเขาสะท้อนก้องไปตามลำไผ่สูงชะลูด คล้ายกับว่าป่าทั้งป่าแว่วขานตอบ เสียงใบไผ่เสียดสีดังยาวต่อเนื่องประหนึ่งเสียงปรบมือเย้ยหยัน ยิ่งทำให้ชายแก่หลงระเริง ยกมือโบกสะบัดราวกำลังยืนอยู่บนเวทีโอ่อ่า ไม่ใช่เพียงชายเร่ร่อนในค่ำคืนเดียวดาย

ท่ามกลางความเงียบลึกของรัตติกาล ป่าไผ่ทางตะวันตกจึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงเพ้อเจ้อ และเสียงฝีเท้าที่วิ่งโซเซของชายแก่ผู้ถูกโลกทอดทิ้ง ราวกับป่าอันบริสุทธิ์ต้องแบกรับความบ้าคลั่งของมนุษย์ผู้หนึ่งที่ไม่มีที่ไปในแผ่นดินนี้

JiTiandao มาร

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 20.00 - 21.00 น.

ชายแก่หัวล้าน จี เทียนเต้า วิ่งโซเซเข้ามาใน ป่าไผ่ทางทิศตะวันตกของเมืองฉางอัน ร่างผอมแห้ง เสื้อผ้าขาดรุ่ย 

เครารุงรังปลิวไหวตามแรงวิ่ง แต่ละก้าวเต็มไปด้วยความเร่งรีบและอารมณ์เพ้อคลั่ง เสียงฝีเท้าตามหลังดังมาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ทำให้เขาต้องเบี่ยงตัว หลบต้นไผ่และโขดหินด้วยความตื่นกลัวปนหัวเราะบ้า ๆ

“หยุด…ข้าจะไม่หยุด! ข้าเทียนเต้า! ไม่มีใครหยุดข้าได้!” เขาตะโกนพลางสะบัดแขน มือคว้าต้นไผ่เพื่อพยุงร่าง โซเซล้มลงแต่ก็กวักมือขึ้นยืนอีกครั้ง เสียงหัวเราะแหบพร่าผสมกับเสียงใบไผ่สั่นสะท้าน

คนไล่ตามมาทัน เสียงตะโกนและฝีเท้ากระทืบลงบนดินปนเสียงใบไม้กรอบแกรบ เขาหลบไปตามพงไผ่หนา พลางพูดคนเดียวด้วยน้ำเสียงเพ้อ

“ข้าไม่ใช่ขี้ข้า…ข้าจะหนี…ข้าจะไปให้สุดโลก แม้ใครจะไล่ ข้าก็จะไม่ยอม ข้าจะอยู่เหนือทุกสิ่ง ฮ่าๆๆ!”

บางครั้งเขาก้มลงพลางสะบัดเคราและเสื้อผ้าเพื่อปลดอุปสรรค มือทั้งสองแกว่งไปมาเหมือนพยายามผลักฟ้าและต้นไผ่ให้ถอยห่าง แต่เสียงตะโกนตามหลังยิ่งใกล้เข้ามา ความตื่นกลัวผสมกับความเพ้อคลั่งทำให้ร่างผอมแห้งของเขากระตุกและโซเซตลอดทาง

เขาโดดหลบรากไผ่ ข้ามเนินเล็ก พลางหัวเราะคิกคักและพูดกับต้นไผ่กับเงาใบไม้

“เจ้าต้นไผ่…เจ้าช่วยข้าหน่อย! ข้าจะหนีไป ฮ่าๆๆ! โลกทั้งใบไม่เข้าใจข้า แต่ข้าจะไปให้สุดทาง!”

เสียงฝีเท้าเขาก้องสะท้อนในป่าลึก ร่างของเขาเคลื่อนที่เร็วขึ้นด้วยความเพ้อคลั่ง ผสมกับความหวาดกลัว เสียงใบไผ่กรอบแกรบและเสียงลมปนกับหัวเราะของเขา ทำให้ทั้งป่าราวกับสั่นสะเทือนตามจังหวะวิ่งของชายแก่หัวล้านผู้หนึ่ง

เมื่อก้าวพ้นพงไผ่ชั้นแรก เขาหยุดหอบ มือยกขึ้นโบกไปมา น้ำเสียงแหบพร่าพึมพำกับตัวเอง

“ข้าเทียนเต้า…ข้าจะไม่ยอมใคร…ข้าจะหนี…ข้าจะเพ้อคลั่ง…ทุกฝีเท้าของข้าเป็นของข้า ฮ่าๆๆ!”

ร่างผอมแห้งของเขาโซเซต่อไปกลางป่าไผ่ เสียงหัวเราะเพ้อคลั่งก้องสะท้อนทุกซอกทุกมุม เหมือนป่าไผ่ทั้งผืนกลายเป็นเวทีของชายแก่หัวล้านผู้ถูกไล่ตาม แต่ยังคงเพ้อคลั่งอย่างไม่หยุดหย่อน