[หอว่านหงเหริน]

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห่ เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ เถียน เฟิง)

บรรยากาศในหอว่านหงเหรินค่ำคืนนี้คล้ายกับจะสงบลงกว่าวันก่อน แสงโคมแดงที่แกว่งไหวอาบท้องถนนให้เป็นสีชาดอุ่น ๆ เสียงหัวเราะคิกคักของเหล่าลูกค้าแว่วแทรกกับเสียงเครื่องสายอันแผ่วหวาน หลินหยาที่สวมชุดสาวใช้สีหม่นเดินอย่างคล่องแคล่วในหมู่โต๊ะ แขนเล็ก ๆ ถือถาดอาหารและเหล้าสลับไปมาในจังหวะที่ชินเสียจนเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของสถานที่ ทว่าความเรียบง่ายก็ไม่อาจหลีกหนีสายตาเจ้าเล่ห์ของชายบางคนได้ นักค้าความสุขบางคนยกจอกเหล้า หันมาส่งยิ้มพราวอย่างหมายมาด สายตาลามเลียไล่ตามรูปร่างของนางอย่างไร้มารยาท "แม่นาง เสิร์ฟเหล้าให้ข้าอีกจอกสิ" เสียงนั้นแฝงความหยอกล้อที่มากกว่าปกติ

หลินหยาหยุดเท้าเพียงชั่วครู่ หันใบหน้าซื่อ ๆ ของนางไปตอบรับตามมารยาท รอยยิ้มเล็กจางราวกับละอองควัน “เจ้าค่ะ” ก่อนจะวางจอกลงอย่างเรียบเฉย หญิงสาวไม่แม้แต่จะสบตา ชายคนนั้นยังคงส่งเสียงหัวเราะขบขัน พยายามจะหยอกอีกครั้ง ทว่า...นางเมินเสียสนิท เดินผละออกไปอย่างไม่เหลียวหลัง ในหัวนางเพียงคิดหงุดหงิดเล็ก ๆ ชิ...พวกคนพวกนี้ เอะอะก็เกี้ยว อยากให้ข้ากำหมัดใส่สักทีไหม? แต่หลินหยาก็รู้ดีว่าการอยู่ในที่เช่นนี้ ต้องรู้จักเลือกสู้และเลือกนิ่ง บางครั้งการเมินเฉยก็ทำให้พวกนั้นเสียหน้าได้มากกว่าคำตอบใด ๆ ขณะนางกำลังจะเดินไปเสิร์ฟโต๊ะถัดไป สายลมเย็นพลันพัดพาเอากลิ่นที่คุ้นเคยมากลิ่นไม้กฤษณาเจือจางปนกับความสงบอันน่าหวาดหวั่น หลินหยาเหลือบตามอง และในมุมหนึ่งของห้องพิเศษ…

หลังจากนั้นหลินหยาก็เลือกเสิร์ฟอาหารต่อไปอย่างเงียบ ๆ แต่ทว่าอยู่ ๆ ผู้ดูแลก็เดินมาเรียกเธอในชื่อ เสี่ยวหนาน บอกว่าวันนี้ไปเป็นนักดนตรีให้หน่อยได้ไหมแขกห้องพิเศษขอมาน่ะ หลินหยารู้ทันทีว่าเป็นแขกห้องไหน

เถียนเฟิงที่นั่งพิงเบาะอย่างสง่างามเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เมื่อประตูห้องพิเศษถูกเลื่อนออก เสียงของหลินหยาในคราบเสี่ยวหนานดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มแซวที่ทำให้บรรยากาศภายในห้องเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากความนิ่งขรึมกลายเป็นมีประกายบางอย่างที่แฝงอยู่ในแววตาของเขา “หืม?...เจ้ามาแล้วหรือ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มเรียบ แต่หางเสียงแฝงความพึงใจชัดเจน พัดขนนกในมือหมุนเล่นช้า ๆ ก่อนวางลงบนโต๊ะ “ข้าไม่ได้เพียงแค่อยากฟังเพลงหรอก ข้าอยากฟังว่า วันนี้เจ้า...จะบรรเลงอะไรให้ข้าฟังต่างหาก”

หลินหยาหัวเราะเบา ๆ เดินเข้าไปใกล้แล้วจัดเรียงเครื่องดนตรีที่เตรียมมา วันนี้นางเลือกกู่เจิง เครื่องสายที่สะท้อนเสียงได้ทั้งอ่อนหวานและแฝงความเด็ดเดี่ยว เธอเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง แววตาซุกซนคล้ายจะบอก ข้าจะเล่นให้ท่านฟัง แต่ไม่ได้เล่นตามใจท่านทั้งหมดหรอกนะ

เถียนเฟิงมองเธอไม่กะพริบ ริมฝีปากยกยิ้มบางเหมือนคนที่กำลังวางหมากเงียบ ๆ “เช่นนั้นข้าจะรอฟัง” เขาเอนกายลงเล็กน้อย ดวงตาลึกซึ้งราวกับพร้อมจะจับทุกจังหวะที่ปลายนิ้วของนางสัมผัสลงบนสายเครื่องดนตรี หลินหยาวางนิ้วลงบนสายกู่เจิงลมยามค่ำพัดลอดหน้าต่างเข้ามา เสียงแรกที่กรีดกรายดังกังวาน คล้ายหยอกเย้าแต่มีพลัง ส่งผ่านไปถึงบุรุษที่นั่งอยู่ เถียนเฟิงฟังเงียบ ๆ ราวกับวิเคราะห์ทุกตัวโน้ตที่เล่นออกมา ความจริงในน้ำเสียงนั้นไม่ใช่แค่เพลงสำหรับแขก...แต่มันคือเสียงที่สื่อใจของนางโดยไม่ต้องเอ่ยคำ

ปลายนิ้วของหลินหยาลูบไล้สายกู่เจิงอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกดลงสร้างเสียงกังวานที่ลื่นไหลราวสายน้ำกลางหุบเขา เสียงแรกพัดพาจิตใจให้สงบ เย็นเยือกเหมือนน้ำค้างที่กลั่นตัวบนกลีบดอกไม้ในยามรุ่งสาง ต่อมาเสียงสายที่สองดังกระชับ สะบัดแรงดุจพายุพัดฝุ่นในทะเลทราย จังหวะต่อไปแผ่วหวานและลึกล้ำดุจเสียงพร่ำรักของคนในฝัน และเสียงที่สาม...สะท้อนลึกไปในหัวใจผู้ฟัง ราวกับเสียงเรียกของวิญญาณที่เคยหลับใหลมานาน

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในมนต์ขลัง ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจของเถียนเฟิงจะดังเกินไป ทุกสายตาถูกตรึงด้วยภาพหญิงสาวที่นั่งตัวตรง หน้าตาสงบ ปลายนิ้วพริ้วไหวราวกับกำลังวาดเส้นสายบนผืนฟ้า เส้นเสียงของเธอกลายเป็นคลื่นพลังที่สัมผัสได้ แม้เพียงเป็นเสียงดนตรี แต่เหมือนมีแรงอุ่นอ่อนแผ่วพัดซึมเข้าสู่ร่างกายของเขา ดวงตาของเถียนเฟิงที่ปกติคมกริบเย็นชากลับสะท้อนประกายบางอย่างคล้ายถูกชะล้างจากคลื่นเสียงนี้ ทุกโน้ตที่หลินหยาบรรเลงมีลายเซ็นเฉพาะของนางความสดใส ขี้เล่นปนดื้อรั้น ความอ่อนโยนที่ไม่ยอมถูกเหยียบย่ำ และเสี้ยวหนึ่งของความเข้มแข็งที่เงียบสงัดแต่ร้อนแรง

เถียนเฟิงรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แผ่ซ่านเข้ามาในใจ ไม่ใช่เพียงเพราะฤทธิ์ของเสียงที่สัจเทพประทานพร หากเป็นเพราะคนที่นั่งตรงหน้าผู้นี้ต่างหาก หญิงสาวที่ไม่มีอำนาจ ไม่มีตำแหน่ง แต่กลับปลุกความรู้สึกในส่วนที่เขาเก็บซ่อนไว้ลึกที่สุด ความรู้สึกที่ไม่ใช่ความรัก หากเป็นความคารวะต่อจิตวิญญาณที่ไม่ยอมจำนนต่อชะตา

ท่วงทำนองเร่งขึ้นเสียงดังกังวานจนโคมไฟในห้องสั่นไหวเบา ๆ เถียนเฟิงมองเธอด้วยสายตาที่ลึกขึ้นทุกที ใบหน้าของเขายังคงสวมรอยยิ้มบาง ๆ ของสุภาพบุรุษผู้สุขุม แต่ในความนิ่งนั้นเต็มไปด้วยแรงสะท้อนที่บอกไม่ถูก นี่หรือ…ความสามารถที่แท้จริงของนาง เขารู้ว่าแม้สตรีตรงหน้านี้จะปฏิเสธว่าไม่มีอะไรพิเศษ แต่เสียงเพลงที่บรรเลงกลับประกาศความพิเศษของนางต่อฟ้าและดิน เสียงสุดท้ายถูกปล่อยออกมาอย่างแผ่วเบาแต่ยาวนาน ราวกับเส้นด้ายทองที่ขึงระหว่างดวงจันทร์กับผืนน้ำ เมื่อสายสุดท้ายหยุดนิ่ง ความเงียบปกคลุมห้องเพียงชั่วลมหายใจ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงลมหายใจของเถียนเฟิงที่เหมือนถูกคลายพันธนาการ

หลินหยาเชยตาช้า ๆ ดวงตาของนางยังส่องประกายสดใสและเต็มไปด้วยชีวิต แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยราวกับไม่รู้ว่าตนเองเพิ่งสร้างปาฏิหาริย์ แต่หัวใจของทุกคนที่ได้ฟังกลับสั่นไหว

เถียนเฟิงเอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย แววตาคมดุจเหยี่ยวแต่แฝงความชื่นชมลึกลับ ยามสบตาหลินหยาเขากล่าวเสียงต่ำ ละมุนแต่แฝงแรงดึงดูดจนหัวใจนางสะท้าน “เสียงเพลงของเจ้า…มิใช่เพียงเพลง หากเป็นอาคมที่สะกดทุกสรรพสิ่ง ข้าเคยได้ยินกู่เจิงมานับไม่ถ้วน แต่ไม่มีครั้งใดที่ทำให้ข้า…หลงฟังจนลืมตัวเช่นนี้”

หลินหยาหัวเราะเบา ๆ เหมือนคนที่ไม่เห็นคุณค่าในสิ่งที่ทำ “ข้าแค่เล่นตามใจตัวเองต่างหากล่ะเจ้าค่ะ” เธอตอบไปพลางยิ้มหวาน ราวกับไม่รู้ตัวว่าท่วงทำนองที่เธอสร้างขึ้นได้สั่นสะเทือนหัวใจของมหาเสนาบดีผู้เยือกเย็นตรงหน้าไปแล้วทั้งดวง

หลินหยาวางกู่เจิงลงอย่างเบามือ ก่อนจะขยับตัวไปนั่งตรงมุมใกล้โต๊ะที่มีน้ำชาอยู่ เธอยกจอกขึ้นจิบเล็กน้อยให้ชุ่มคอ จากนั้นก็เอนหลังเล็กน้อยพลางถอนหายใจยาว เหงื่อที่ซึมบนหน้าผากถูกเธอลูบออกไปอย่างไม่รีบร้อน ดวงตาหวานฉายแววสดใสกว่าทุกวัน ทำให้เถียนเฟิงที่นั่งมองเงียบ ๆ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เต็มไปด้วยความสังเกต “วันนี้ใบหน้าเจ้าดูสดใสขึ้นนัก…ได้พักผ่อนหรืออย่างไร?”

หลินหยาหันมามองเขาแล้วยิ้มบาง “พักผ่อนหรือเจ้าคะ? ไม่หรอกเจ้าค่ะ ยังไม่ได้พักเหมือนเดิมนั่นแหละ” เธอยักไหล่เล่น ๆ “แค่ตอนเช้าไปทำบัญชีร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้แล้วพบว่าขายดีเกินคาด ข้าก็เลยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย” เถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองเธอต่อราวกับกำลังรอฟัง “แล้วข้าก็ได้ซื้อหินอัปเกรดมาแล้วนะ” หลินหยาพูดต่อ พลางทำหน้ายู่เหมือนจะโวยวายกับโลก “สามก้อนเลยนะ! 258 ตำลึงทอง 21 ตำลึงเงิน ตอนนี้เงินข้าหมดเกลี้ยง”

ฟังถึงตรงนี้เถียนเฟิงเอียงหน้ามองเธอ ดวงตาหรี่เล็กน้อยด้วยความสงสัย “แล้วเหตุใดเจ้าถึงทำหน้าเหมือนเพิ่งเสียพนันทั้งที่ได้ของที่ต้องการแล้ว?”

หลินหยาหันไปมองเขาแบบคนที่เซ็งสุดในโลก ก่อนจะถอนหายใจเฮือก “ก็เพราะข้าลองเอามาใช้แล้วมันไม่เป็นผลน่ะสิ!” เธอเอามือเท้าคางพลางมองพื้นอย่างเอือมระอา “เหมือนมันรับพลังงานจากข้าไม่ไหวหรือไม่ข้าก็อาจจะเกินเยียวยา พังไปเลย…เจ้าว่ามันตลกไหม?” เถียนเฟิงยกพัดขนนกขึ้นมาเคาะกับคางตัวเองเบา ๆ สายตาเขามีแววขำที่ถูกกลบไว้ใต้ใบหน้าสุภาพ “หึ…หินอัปเกรดรับพลังไม่ได้ แปลว่าพลังเจ้ามันเกินกว่าที่หินนั้นจะรับไหวกระมัง”

หลินหยาเบะปาก หันมามองเขาพร้อมเสียงประชด “ท่านนี่ก็พูดเก่งไปเรื่อย ถ้ามันเกินจริงทำไมพังล่ะเจ้าคะ” เถียนเฟิงหัวเราะเบาในลำคอเสียงหัวเราะนั้นแฝงความนุ่มนวลไม่เหมือนเวลาปกติที่มักเย็นชา “อย่างน้อยเจ้าก็ได้เรียนรู้อะไรสักอย่าง…ว่าบางทีสิ่งล้ำค่าก็ไม่ใช่สิ่งที่เงินซื้อได้เสมอไป”

หลินหยาหันไปค้อนใส่ทันที “ข้ารู้แล้วน่า ท่านอย่ามาสอนเหมือนข้าเป็นเด็กหน่อยเลยเจ้าค่ะ” แล้วเธอก็พ่นลมหายใจทำหน้าบึ้ง เล่นเอาเถียนเฟิงยกยิ้มมุมปากโดยไม่พูดอะไรต่อ เพราะแค่ได้เห็นเธอโวยวายเล็ก ๆ แบบนี้ก็ทำให้บรรยากาศในห้องอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด หลินหยากอดอกแน่นจนอกกระเพื่อมตามแรงถอนหายใจ ใบหน้าของเธอย่นยู่ไปหมดเหมือนเด็กสาวที่เพิ่งถูกหลอกขายของแพง เธอพึมพำบ่นเสียงอู้อี้ “ข้าอุตส่าห์หวังไว้มากนะเจ้าคะ…คิดว่ามันจะช่วยได้สักหน่อยแต่พอแตกปุ๊บ…ข้าก็ไปสืบข้อมูลเพิ่ม มันเขียนชัดเลยว่าโอกาสสำเร็จแค่ 30 ใน 100 โอ้ยยย ข้าจะบ้าตาย…” เธอเงยหน้ามองเถียนเฟิงดวงตาเหมือนแมวที่โดนขโมยปลาต้ม ใบหน้าหงอยแบบสุด ๆ ก่อนจะฟุบแขนลงกับโต๊ะเสียงดัง “นี่มันโคตรเหนื่อยเลยนะ! ทำไมมันต้องพังด้วยเนี่ย…”

เถียนเฟิงที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ แรกเริ่มทำเพียงแค่ยกพัดขึ้นปิดปาก กลั้นหัวเราะไว้ แต่พอเห็นท่าทางหลินหยาที่ทำตัวน่าหมั่นไส้สุดขีด ทั้งกอดอกแน่น ทั้งหน้าบึ้งเหมือนเด็กเสียของเล่น เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นแม้จะแผ่วแต่นุ่มลึกพอจะทำให้อากาศรอบตัวอุ่นขึ้น “เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าหินพวกนั้นจะยอมศิโรราบต่อใครง่าย ๆ” เถียนเฟิงวางพัดลงกับโต๊ะ ขยับตัวเอนเล็กน้อยไปข้างหน้า มุมปากยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ “หากทุกคนทำสำเร็จได้ มันก็คงไม่ชื่อว่าหินล้ำค่าหรอก เสี่ยวหนาน” เขาบอกตั้งใจพูดชื่อในหอของหลินหยา

หลินหยายู่ปากมองเขาอย่างเอาเรื่อง “ก็ไม่เห็นต้องพูดให้ดูข้าโง่แบบนั้นนี่เจ้าคะ! ข้าแค่…คาดหวังเกินไปก็เท่านั้น”

เถียนเฟิงหัวเราะอีกครั้ง คราวนี้ไม่กลั้นแล้ว เขามองใบหน้างอแงของนางพลางเอ่ยเสียงทุ้ม “บางที…เจ้าก็น่าขำยิ่งกว่าสิ่งที่เจ้าบ่นเสียอีก” หลินหยาค้อนวงใหญ่ใส่ “ท่านนี่! หัวเราะอะไรนักหนา!” แต่แม้จะค้อนแก้มของนางก็แดงระเรื่อเล็กน้อยด้วยความเขินในความสนิทที่ทำให้เขาหัวเราะกับเธอได้ง่ายดายเช่นนี้

หลินหยาพ่นลมหายใจออกแรง ๆ พลางเอนตัวเหมือนปลาทูตากแห้ง เธอสบตาเถียนเฟิงที่ยังคงยิ้มบาง ๆ อยู่ตรงนั้นแล้วบ่นเสียงแผ่ว “ข้าเหนื่อยนะเจ้าคะ…เหนื่อยกับเรื่องพัง ๆ ที่ต้องเจอทุกวัน แต่ก็คงต้องกัดฟันซื้อหินพวกนั้นต่อไป เพราะข้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริง ๆ” ดวงตาของนางส่องประกายปนดื้อรั้นราวกับจะบอกว่าต่อให้ล้มกี่ครั้งนางก็ยังจะลุกขึ้นสู้

เถียนเฟิงมองนางนิ่ง รอยยิ้มที่มักมีไว้ปกปิดความคิดข้างในดูอ่อนลง เขาวางพัดลงบนโต๊ะเบา ๆ เอ่ยช้า ๆ แต่ชัด “ในเมื่อเหนื่อยนัก เจ้าก็มากินอาหารกับข้าเสียสิ”

หลินหยาหรี่ตา มองเขาอย่างระแวงปนขำ “ท่านรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ข้ายังอยู่ในเวลางานนะเจ้าคะ? ข้าไม่ได้แอบอู้งานเหมือนตอนนอนแผ่วานนะ”

 

เถียนเฟิงเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ดวงตาคมวาวขึ้นอย่างคนกำลังข่มกลั้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “วันนี้ งานของเจ้าคือเล่นดนตรีให้ข้า และตอนนี้เจ้าก็กำลังพักระหว่างเพลง…ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของงานแล้วกัน” น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงด้วยความมั่นคงจนเธอเถียงไม่ออก หลินหยาเบ้ปากเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้าแบบยอมจำนน เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปร่วมโต๊ะกับเขาอย่างเสียไม่ได้ พอหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม ก็แอบกวาดตามองอาหารที่จัดเรียงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง “ข้าหวังว่าจะไม่มีถั่วเหลืองซ่อนอยู่ในนี้นะ…” หลินหยาพึมพำพลางจิ้มอาหารบนจานด้วยตะเกียบอย่างระแวดระวัง เถียนเฟิงหัวเราะในลำคอเบา ๆ เอื้อมมือขยับจานบางจานเข้ามาใกล้ตัว “สบายใจเถอะ ไม่มีสิ่งที่เจ้ากินไม่ได้หรอก ข้าสั่งไว้แล้ว”

หลินหยาชะงักเล็กน้อยก่อนจะเหลือบมองหน้าเขา ดวงตาหวานปรือขึ้นนิด ๆ ด้วยความประหลาดใจและขอบคุณ “ท่าน…รู้ด้วยเหรอ...ไม่สิต้องเรียกว่าจำได้ด้วยสินะ” เถียนเฟิงยักคิ้วเล็กน้อย ก่อนตอบเสียงเรียบแต่ทุ้มอบอุ่น “เรื่องของคนที่ข้าเรียกว่าสหาย ข้าจำได้เสมอ” คำพูดนั้นทำให้หลินหยาหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มสดใสแต้มบนใบหน้า เธอหยิบอาหารเข้าปากด้วยท่าทางสบายใจขึ้น “ก็ได้…ถือว่าคะแนนความใส่ใจท่านบวกเพิ่มสักนิดหนึ่งแล้วกันนะ” เถียนเฟิงเพียงยิ้มบาง ๆ แต่แววตาที่มองนางกลับลึกซึ้งเกินคำพูดใด ๆ ขณะที่ทั้งสองเริ่มลิ้มรสอาหารร่วมกันในค่ำคืนนั้น ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเหมือนจะเป็นแค่การกินอาหารธรรมดา แต่กลับแฝงไว้ด้วยสายสัมพันธ์ที่แนบแน่นขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว

เสียงช้อนตะเกียบกระทบถ้วยชามเบา ๆ แทรกอยู่ในความเงียบสบาย ๆ เถียนเฟิงวางพัดลงข้างตัว ครู่หนึ่งมองหลินหยาที่กำลังง่วนเคี้ยวอาหารด้วยท่าทางไม่ระวังตัวนัก ดวงตาคมจับจ้องเหมือนครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนเอ่ยเสียงราบเรียบแต่แฝงแววเจาะลึก 

“หลินหยา…” เขาเรียกชื่อจริง ไม่ใช่เสี่ยวหนาน ทำให้นางชะงักช้อนในมือเงยหน้าขึ้น “ช่วงนี้เจ้าดูเหนื่อยเกินไป ข้าสงสัยว่า…เจ้าไม่ได้บอกใครใช่ไหมว่าอาการพิษในร่างเจ้าเริ่มกำเริบบ่อยขึ้น?”

หลินหยาเบือนสายตาหนีเล็กน้อย ดวงตาวูบไหว ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ “อืม…ก็ใช่เจ้าค่ะ แต่ไม่ได้ร้ายแรงอะไร ข้ายังทำงานได้ ยังวิ่งเล่นได้เห็นไหม” นางยกมือโบกโชว์เหมือนไม่มีอะไร ทั้งที่ปลายนิ้วยังมีรอยซีดจากความอ่อนแรง เถียนเฟิงมองเงียบ ๆ ไม่ได้พูดแทรกทันที แต่เสียงเขาต่ำลงนิด “เจ้าชอบทำให้คนรอบตัวคิดว่าเจ้าสบายดีเสมอ…จนบางที ข้าเริ่มสงสัยว่าใครกันจะเป็นคนคอยดูแลเจ้าเวลาที่เจ้าล้มลงจริง ๆ” หลินหยาหยุดเคี้ยวอาหารหันมามองเขาตรง ๆ แทนจะตอบกลับด้วยความกวน นางกลับเอ่ยช้า ๆ “ข้าไม่อยากให้ใครต้องลำบากเพราะข้าหรอก ท่านเถียนเฟิง…ชีวิตข้าข้าเลือกเดินเอง ถ้าล้มก็ลุกเองได้อยู่”

คำพูดนั้นทำให้เขาหรี่ตานิด ดวงตาคล้ายจะยอมรับแต่ก็ไม่ปล่อยผ่านง่าย ๆ “แล้วเจ้าเลือกได้หรือ…ถ้าวันหนึ่งสิ่งที่เจ้าต้องเผชิญ มันใหญ่เกินตัวเจ้าจนคนที่เจ้าเรียกว่าสหายต้องมองดูเฉย ๆ?”

หลินหยากระพริบตา หัวเราะเบา ๆ แต่หัวใจกลับสั่น นางวางตะเกียบลงพิงคางกับฝ่ามือ เอียงคอมองเขา “ท่านนี่…ถามยากนะ เถียนเฟิง แต่เอาเถอะ หากวันนั้นมาถึง ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้สหายต้องเป็นคนดูเฉย ๆ อย่างน้อยก็…ให้สหายนั่งหัวเราะเยาะในงานศพข้าได้แบบสบายใจ” 

คำตอบนั้นทำเอาเถียนเฟิงนิ่งไปชั่วครู่ ดวงตาคมส่องประกายบางอย่างที่ยากจะอ่าน ก่อนจะหลุดหัวเราะแผ่วในลำคอ “เจ้า…ปากดีเกินไปแล้ว”

หลินหยายักไหล่ “ก็ข้าเป็นแบบนี้แหละ”

บรรยากาศบนโต๊ะเงียบลงชั่วครู่ แต่กลับเต็มไปด้วยความเข้าใจที่ไม่ต้องเอ่ยเป็นคำ เถียนเฟิงเพียงหยิบจอกเหล้ามารินให้หลินหยาด้วยมือเขาเอง ขณะเอ่ยเสียงนุ่มที่ฟังแล้วเหมือนคำสัญญา “ดื่มเสียเถอะ…สหายของข้า”

หลินหยารับจอกนั้นด้วยรอยยิ้มสดใส “ได้สิ…สหายของข้า”

เงาของโคมไฟน้ำมันส่องทาบลงบนโต๊ะไม้ กลิ่นอาหารหอมกรุ่นเจือกับกลิ่นเหล้าจาง ๆ หลินหยาจิบจอกเหล้าเบา ๆ ก่อนจะวางลงด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าแต่ยังพยายามยิ้ม เธอเอนหลังพิงเก้าอี้ ถอนหายใจแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าลองไปทำงานอย่างอื่นดูแล้วนะเถียนเฟิง…ทั้งงานเสิร์ฟร้านเหล้าแถวตลาดตะวันตก ทั้งช่วยขนของที่ขบวนคหบดีลู่…แต่พอทำแล้วพิษในกายมันกำเริบตลอดเลย” ดวงตาของเธอพร่ามัวเล็กน้อยคล้ายคนระลึกถึงความทรมานนั้น พลางหัวเราะแห้ง “เจ็บไปหมด แทบล้มทั้งยืน สุดท้ายเลยต้องกลับมาที่นี่แหละ หอว่านหงเหริน ถึงจะเหนื่อยก็จริง แต่เหนื่อยน้อยกว่าที่อื่น อย่างน้อยทำแล้วไม่ตายคาที่” 

เธอยกนิ้วขึ้นนับพลางบ่นเหมือนประชดชีวิต “ข้าได้ที่อื่นแค่ 300 เหรียญอู่จูเองนะเถียนเฟิง! 300! ในขณะที่ที่นี่ได้ 30 ตำลึงเงิน…มันห่างกันมากเลยนะเจ้าคะ?”

เถียนเฟิงที่ฟังเงียบ ๆ เอียงพัดในมือ พลิกช้า ๆ ดวงตาคมมองนางด้วยสายตาแฝงรอยกังวลที่ไม่ค่อยเผยให้ใครเห็น “เจ้ารู้หรือไม่ว่า…300 เหรียญอู่จู เท่ากับไม่ถึงตำลึงเงินด้วยซ้ำ” เสียงของเขาเรียบ แต่กลับกรีดลึกเหมือนบอกให้เธอรู้ว่าเขาเข้าใจทุกอย่าง

หลินหยากอดอก ทำหน้าเหมือนแมวหงุดหงิด “ข้ารู้น่า! 1 ตำลึงเงินก็ 400 เหรียญอู่จูนี่…มันต่างกันมากเลยใช่ไหมล่ะ? เพราะงั้นข้าถึงต้องมาที่นี่ไงเจ้าคะ”

เถียนเฟิงยกคิ้วเล็กน้อย แฝงรอยยิ้มมุมปากที่อ่านยาก “เจ้าคือคนที่คำนวณเก่งเหลือเกินแม้จะทำตัวเหมือนไม่สนอะไร…แต่เจ้าก็เลือกทางที่เจ็บน้อยกว่าเสมอ” หลินหยาหันมาจ้องตาเขา ขยับยิ้มขี้เล่น “แล้วมันผิดไหมล่ะที่ข้าเลือกทางที่เจ็บน้อยกว่า…อย่างน้อยข้าก็ยังได้เจอท่านบ่อย ๆ นี่นา” คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศบนโต๊ะเหมือนหยุดชั่วขณะ เถียนเฟิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงหัวเราะที่ไม่ได้เย้ยหยัน แต่เหมือนยอมแพ้ต่อความเป็นตัวของนาง “ไม่ผิด…ไม่ผิดเลยหลินหยา” เขายื่นมือมารินเหล้าเพิ่มให้เธอโดยไม่พูดต่อ ราวกับบอกเป็นนัยว่า เขายอมรับในเส้นทางที่เธอเลือกแล้ว

“จริงสิ ข้าไม่ค่อยอยากรับจดหมายจากบ้านเลยนะช่วงนี้…ทุกครั้งที่เห็นตราสัญลักษณ์สกุลหนาน ข้าก็แทบจะถอนหายใจออกมาเป็นสิบครั้ง” เถียนเฟิงเอนหลังเล็กน้อย พัดขนนกในมือเขากวัดแกว่งช้า ๆ ดวงตาคมจับจ้องหลินหยาที่พ่นลมหายใจราวกับระบายความกังวล เธอยกจอกเหล้าขึ้นจิบอีกครั้ง ก่อนจะวางลงแล้วกอดอกเหมือนเด็กดื้อที่กำลังทำใจพูดอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มเลิกคิ้วคลี่ยิ้มบาง แต่ในรอยยิ้มมีความสนใจอย่างจริงจัง “เพราะอะไร? ข้ารู้ว่าท่านพ่อของเจ้ามิใช่คนกดดันเจ้ามากนัก” เขาเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาอ่านทุกการเคลื่อนไหวของนาง

หลินหยาขยับไหล่ ยกมุมปากแบบฝืนยิ้ม “ท่านพ่อไม่เท่าไรหรอก…แต่ท่านแม่ข้าน่ะสิ คงส่งจดหมายมาถามว่า ‘ได้คนรักหรือคนที่อยากแต่งงานด้วยแล้วหรือยัง’ น่ะสิ” เธอหัวเราะแห้ง ๆ “ไม่งั้นข้าได้โดนจับหมั้นหมายกับใครก็ไม่รู้แน่”

เถียนเฟิงฟังเงียบ ๆ พัดในมือหยุดเคลื่อนไหว ดวงตาใต้คิ้วเรียวยังคงนิ่งแต่แฝงความเฉียบ “แล้วเจ้ามีคนที่อยากแต่งงานด้วยไม่ใช่หรือหลินหยา?” หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะระบายยิ้มบางอย่างที่ไม่ได้ร่าเริงอย่างปกติ “มีสิ…ข้ามีคนที่ชอบแล้ว” เธอพูดพลางมองลงที่จอกเหล้า คล้ายไม่กล้าสบตาเขาในตอนนี้ “แต่ปัญหามันใหญ่…ใหญ่โคตร ๆ ใหญ่จนข้าไม่รู้จะทำยังไงดี”

เถียนเฟิงเอียงศีรษะเล็กน้อย แววตาเหมือนพญาอสรพิษที่กำลังจับความจริงในความมืด เขาไม่ได้เร่งถามว่าคือใคร แต่เสียงต่ำเย็นกลับเล็ดลอด “ใหญ่แค่ไหนกันเชียว…ใหญ่พอจะทำให้เจ้าที่กล้าดื้อรั้นกับฟ้าดินยังต้องลังเลหรือ?”

หลินหยาหัวเราะนิด ๆ ทั้งที่แววตาแอบเศร้า “ก็ใหญ่ขนาดนั้นแหละท่านเถียนเฟิง…เพราะเขาเป็นคนที่น่ากลัว โหดร้ายเหมือนปีศาจ ข้าเองยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงชอบเขา” เถียนเฟิงวางพัดลงบนโต๊ะช้อนตามองนางราวกับกำลังอ่านใจ แม้เขาจะรู้ดีว่านางคิดกับเขาเพียงสหาย แต่ก็ไม่อาจห้ามหัวใจตัวเองไม่ให้สะกิดอะไรบางอย่าง “แล้วเจ้าจะทำเช่นไร…จะยอมให้ผู้ใดจับหมั้น หรือจะดื้อรั้นเดินบนเส้นทางของตนต่อไป?” หลินหยาหันมามองเขา ดวงตาวาววับทั้งดื้อและเศร้าในคราวเดียว “ข้าจะดื้อรั้นต่อไปสิ…ก็ข้าเป็นหนานหลินหยา ข้าไม่ยอมให้ใครกำหนดชีวิตข้าได้หรอก”

เถียนเฟิงหัวเราะเบาในลำคอ คล้ายชื่นชมในความดื้อรั้นนั้น รอยยิ้มของเขามีทั้งความอบอุ่นและความลึกซึ้ง “ดี…เจ้าก็เป็นตัวของเจ้าแบบนั้นแหละ หลินหยา”

เสียงลมจากหน้าต่างเลื่อนเข้ามาในห้องที่มีกลิ่นสุราจาง ๆ คลออยู่ หลินหยาพิงข้อศอกกับโต๊ะ ดวงหน้าซีดจางแต่ดวงตาสุกใส เธอพ่นลมหายใจยาว “แต่ก็นะหากข้าชอบเขา ข้าก็จะไม่มีวันได้แต่งงานหรอกท่านเถียนเฟิง” เสียงของนางเบาจนแทบจะกลืนไปกับเสียงดนตรีจากด้านนอกห้อง เธอยักไหล่ราวกับไม่แยแส “แต่ข้าไม่เคยสนเลยนะ ข้าไม่ได้อยากเป็นแม่ที่ดีอะไรแบบนั้น การแต่งงานหรือไม่แต่งงาน…มันไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ข้ากังวลสักนิด” หญิงสาวหยุดชั่วครู่ สายตาว่างเปล่ามองไปยังจอกเหล้าตรงหน้า ก่อนเสียงหัวเราะแผ่วจะหลุดออกมา “ก็แค่…ข้าเป็นบุตรสาวคนสุดท้องที่ยังมีชีวิตอยู่ ท่านพ่อกับท่านแม่คงหวังให้ข้าเป็นฝั่งเป็นฝาบ้าง”

เถียนเฟิงจ้องมองนางอย่างเงียบงัน ปลายนิ้วเคาะพัดในมือเบา ๆ แล้วเอ่ยเสียงเรียบแฝงเย้า “งั้นก็แต่งงานซะสิ จะได้จบเรื่อง”

หลินหยาหันขวับมามองเขา ดวงตากลมโตวาวด้วยแววประชด นางพ่นลมหายใจใส่เขาอย่างแรงราวกับจะระบายอารมณ์ ก่อนจะพูดเสียงนิ่งเรียบแต่เจือรอยขบขันที่บาดลึก 

“ข้าชอบขันทีนะ”

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดที่ตัดผ่านความเงียบ เถียนเฟิงชะงักไปชั่ววูบ พัดในมือหยุดเคลื่อนไหว แววตาคมหรี่ลงเล็กน้อย คล้ายประเมินว่าหลินหยาพูดเพื่อล้อเล่นหรือประกาศความจริงที่เขาไม่อยากได้ยิน บนใบหน้าของเขามีเพียงรอยยิ้มบางที่ไม่อาจคาดเดาความคิดได้ “ขันทีงั้นหรือ…” เสียงของเถียนเฟิงแผ่วต่ำอย่างแปลกประหลาด คล้ายกลืนบางอย่างลงไปในอก เขามองนางนิ่ง ดวงตาซ่อนประกายยากจะอ่านออก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นที่คล้ายระคนหัวเราะ “เจ้านี่…รู้จักทำให้คนฟังเสียอารมณ์ได้เก่งจริง ๆ”

หลินหยาหัวเราะคิกกับท่าทีของเขา “ก็จริงนี่ ข้าไม่ได้โกหกสักหน่อย” เธอยักคิ้ว ทำเหมือนพูดเรื่องธรรมดาที่สุดในโลก แต่หัวใจกลับเต้นระรัวเมื่อสบตากับดวงตาคมที่เหมือนจะลุกวาบขึ้นชั่วขณะหนึ่งจากเถียนเฟิง

ชายหนุ่มหลุบตาลงเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ใต้รอยยิ้มสุขุม “เจ้ามัน…กล้าพูดเกินไปแล้ว หลินหยา” เสียงของเขานั้นนิ่ง ทว่ามีแรงกดดันบางอย่างคล้ายอสรพิษที่ขดตัวรอจังหวะ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่ยกจอกเหล้าขึ้นจิบแล้วมองนางด้วยสายตาที่ทำให้อากาศรอบตัวเย็นลงนิด ๆ และร้อนขึ้นในเวลาเดียวกัน ในห้องพิเศษของหอว่านหงเหริน ไฟจากโคมกระดาษส่องแสงอุ่นคลอเคลียบนโต๊ะไม้กลม เถียนเฟิงเอนหลังพิงพนักเบา ๆ พลางหมุนพัดในมืออย่างเคยชิน ดวงตาคมทอดมองหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามราวกับอ่านใจอยู่ตลอดเวลา เสียงของเขาเปล่งออกมาอย่างเรียบเฉย แต่มีแววขันในที 

“ข้าสงสารหวยหนานหวางจริง ๆ นะ เป็นถึงหวางผู้สูงศักดิ์ เป็นพระปิตุลาในองค์ฮ่องเต้ แต่กลับโดนสตรีที่ชอบขันทีปฏิเสธ…น่าสงสารเหลือเกิน”

หลินหยาทำหน้ายู่ทันทีที่ได้ยิน นางถอนหายใจหนักราวกับไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก “อย่าย้ำได้ไหมเถียนเฟิง…ข้ารู้สึกผิดจะตายอยู่แล้วตอนต้องตัดสินใจน่ะ ถ้าท่านรู้มากกว่านี้ ท่านจะอึ้งทึ้งจิมกี่” น้ำเสียงปนขุ่นเล็ก ๆ ทำให้มุมปากของชายหนุ่มกระตุกขึ้นด้วยความขบขัน เขาเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย ดวงตาหรี่ลงเหมือนเหยี่ยวจ้องเหยื่อ “ถ้าเจ้าบอกว่าข้าอึ้งได้ ข้าก็อยากรู้สิ ว่ามันคืออะไร เล่าได้ไหมหลินหยา?” เสียงนุ่มนั้นราวกับคำเชิญที่ยากจะปฏิเสธ แต่ยังคงบังคับให้นางต้องเผชิญหน้ากับสายตาคมกริบของเขา

หลินหยากัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ สายตาหลุบต่ำเล็กน้อยก่อนเงยขึ้นมองเขา “แล้วถ้าข้าเล่า…ท่านจะเอาไปบอกใครไหม?” น้ำเสียงของนางจริงจังขึ้น แม้จะยังมีแววท้าทายแบบหลินหยา เถียนเฟิงยกพัดขึ้นเคาะโต๊ะเบา ๆ ก่อนตอบเสียงเรียบ “หากเจ้าบอกว่าเป็นความลับ ข้าจะเก็บมันไว้ในใจ…ไม่มีวันเอาไปพูดต่อ” น้ำเสียงนั้นมั่นคงแต่เจือรอยร้ายกาจบาง ๆ ราวกับกำลังล่อให้นางเผยความลับที่ซ่อนลึกสุดใจ

สายตาของทั้งสองปะทะกันกลางโต๊ะเงียบงัน ราวกับทั้งห้องมีเพียงพวกเขาเท่านั้น หลินหยาหลุบตาลง พ่นลมหายใจช้า ๆ เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรสักอย่าง…

“ข้าชอบจางกงกง”

บรรยากาศในห้องพิเศษพลันเงียบงันทันทีหลังคำพูดนั้นหลุดออกจากริมฝีปากของหลินหยา นางนั่งนิ่ง สีหน้าตึงเครียดจนมือที่จับปลายกู่เจิงสั่นเล็กน้อย ขณะที่เถียนเฟิงชะงักราวกับถูกกระแทกด้วยคำที่ไม่คาดคิด “เจ้า…ว่าอย่างไรนะ?” น้ำเสียงของเขาต่ำลงกว่าทุกที ดวงตาคมฉายแววเย็นวาบในเสี้ยววินาที ทั้งที่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่ง

หลินหยาหลุบตา ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนเอ่ยซ้ำด้วยเสียงที่เบาแต่หนักแน่น “ข้าบอกว่าข้าชอบ…จางกงกง”

พัดในมือของเถียนเฟิงหยุดหมุนกลางอากาศ ก่อนที่เขาจะวางมันลงบนโต๊ะช้า ๆ แววตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความตกตะลึงที่ถูกซ่อนอยู่ใต้ความสุขุม “จางกงกง…” เขาทวนชื่อราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง เขาเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย ดวงตาเย็นเฉียบ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรกับเจ้าไว้บ้าง? หรือเจ้าลืมแล้ว ว่าเขาใช้เจ้าเป็นเครื่องมือทางอำนาจอย่างไร?” น้ำเสียงของเขาแฝงความกดดันหนักหน่วง

หลินหยาหลับตา สูดหายใจลึก “ข้าไม่ได้ลืม…ทุกอย่างที่เขาทำ ข้าจำได้หมด จำจนฝันร้ายยังไม่ยอมจางหายไปไหน แต่…” ดวงตาของนางสั่นไหว “แต่ข้ากลับทั้งชอบทั้งเกลียด ทั้งกลัว..ไม่รู้สิมันเยอะแยะไปหมด”

เถียนเฟิงมองนางนิ่งนาน ลมหายใจเย็นเฉียบของเขาช่างต่างจากภายในที่กำลังคุกรุ่นไปด้วยความโกรธและสับสน เขาอยากตะโกนถามว่าทำไม แต่กลับเพียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นทั้งขมและเจ็บปวด “น่าขันเหลือเกินหลินหยา…เจ้าเจ็บปางตายเพราะเขา แต่เจ้ากลับ…” หลินหยาเงยหน้ามองเขาดวงตาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและดื้อรั้น “เพราะหัวใจมันไม่ได้ฟังเหตุผลเลยท่านเถียนเฟิง…เจ้าคิดว่าข้าอยากชอบเขาหรือ? ข้าไม่อยากเลยสักนิด แต่ข้าโกหกตัวเองไม่ได้”

เถียนเฟิงนิ่งงันไปครู่ใหญ่ ดวงตาคมหรี่ลงราวกับพยายามเก็บความรู้สึกที่พลุ่งพล่านอยู่ข้างใน เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ช้า ๆ หัวเราะเย็นเหมือนเสียดแทงตัวเอง “ข้าอึ้ง…อึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรดี” บรรยากาศเต็มไปด้วยแรงกดดันที่พูดไม่ออก ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเถียนเฟิงจะยกจอกเหล้าขึ้นจิบช้า ๆ ดวงตาคมจ้องนางไม่กะพริบ “เจ้ารู้หรือไม่หลินหยา…หัวใจเจ้ามันบ้ากว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก”

หลินหยาสบตาเขาแล้วหัวเราะเบา ๆ “ข้าเองก็คิดว่าข้ามันบ้าเหมือนกัน”

เถียนเฟิงวางจอกเหล้าลงบนโต๊ะ เสียงกระทบเบา ๆ แต่หนักพอจะสะท้อนถึงอารมณ์ที่ปะทุอยู่ในใจ ดวงตาคมมองหลินหยาอย่างจับจ้อง “แล้วหวยหนานหวางรู้หรือยัง ว่าเจ้ามีใจให้กับจางกงกง?” น้ำเสียงเรียบแต่กดต่ำ เหมือนอยากรู้คำตอบแท้จริง หลินหยานิ่งไปชั่วอึดใจก่อนพ่นลมหายใจออกมาแผ่วเบา ราวกับแบกรับความหนักอึ้งของเรื่องราวทั้งมวล “ข้าไม่เคยบอกเขา…แต่ข้าว่าเขาคงฉลาดพอจะรู้เอง” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เจือเศร้า มือบางกำชายกระโปรงแน่น ดวงตาหม่นหมองมองต่ำไปที่พื้น

เถียนเฟิงเอนพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมฉายแววประเมิน สายตานั้นคล้ายกดดันให้หลินหยาเปิดใจต่อไป “แล้วเจ้ารู้สึกยังไงกับสิ่งนั้น”

หลินหยาหัวเราะในลำคอแผ่ว ๆ แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ข้ารู้สึกผิดมาก…มากจนแทบจะหายใจไม่ออก วันที่หวยหนานหวางสารภาพรักกับข้าขอข้าแต่งงาน ความรู้สึกผิดมันถาโถมจนพิษในร่างกายของข้ากำเริบ” นางยกมือแตะอกตัวเองเบา ๆ เหมือนยังจดจำอาการในวันนั้นได้ชัดเจน “ข้าทรมานจนคิดว่า…อาจจะตายเพราะความรู้สึกนี้เสียแล้ว”

ดวงตาของเถียนเฟิงหรี่ลงเล็กน้อย สีหน้าของเขาเคร่งขรึม แต่ไม่เอ่ยแทรกปล่อยให้คำพูดของหลินหยาลอยอยู่ในอากาศ เขาจิบเหล้าอีกครั้งช้า ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเย็นแต่แฝงความจริงจัง “เจ้ารู้ไหมหลินหยา…ความรู้สึกผิดมันคือดาบที่เจ้าใช้แทงตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งเจ้ารักผิดคน ดาบเล่มนั้นก็จะยิ่งลึกขึ้น” หลินหยาสบตาเขาดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าแต่ก็มีประกายของความดื้อรั้น “ข้ารู้…แต่หัวใจมันไม่ยอมฟังเหตุผลเลยท่านเถียนเฟิง” นางระบายยิ้มบาง ๆ ที่เจือความเจ็บปวด “ข้าไม่อาจโกหกตัวเองได้ว่าไม่ได้รักเขา ถึงแม้ว่ามันจะทำร้ายตัวข้ามากแค่ไหน”

เถียนเฟิงหัวเราะในลำคอเย็นเยียบ ราวกับกำลังหัวเราะให้กับชะตากรรมที่บิดเบี้ยวของนางและอาจรวมถึงตัวเขาเอง “เจ้ามัน…ทั้งโง่ ทั้งกล้าในเวลาเดียวกัน”

หลินหยาเพียงก้มหน้ายอมรับคำพูดนั้น เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วราวกับพูดกับตัวเอง “บางทีข้าอาจจะผิดมาตั้งแต่แรก…ที่ดันไปเปิดใจให้ปีศาจคนนั้น”

เถียนเฟิงจ้องมองนางเนิ่นนาน ลมหายใจของเขาหนักขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยคำช้า ๆ “ปีศาจตัวนั้น…ถ้าวันหนึ่งมันทำลายเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยให้มันลอยนวล” น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดัง แต่หนักแน่นจนหลินหยาต้องเงยหน้ามองเขา ดวงตาสองคู่สบกันท่ามกลางบรรยากาศที่ตึงเครียด…แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจของสหายที่ห่วงใยอย่างที่สุด เถียนเฟิงวางพัดลงบนโต๊ะอย่างช้า ๆ ก่อนโน้มตัวเล็กน้อย ดวงตาคมที่มักจะเต็มไปด้วยแผนการตอนนี้กลับมีเพียงแววห่วงใยปนตำหนิ “หลินหยา…เจ้ามีโชคติดตัว มีแต่ผู้คนรักใคร่ เจ้ามีค่ามากกว่าที่เจ้าคิด แล้วทำไมถึงไปหลงรักคนที่พร้อมจะทำร้ายเจ้าได้ทุกเมื่อ?” น้ำเสียงของเขานั้นเรียบ แต่หนักพอจะทำให้นางรู้สึกเหมือนถูกดุจริง ๆ

หลินหยาก้มหน้างุดทันที ไม่กล้าสบตาเขา ปลายนิ้วเกลี่ยชายกระโปรงตัวเองอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ความรู้สึกเหมือนถูกต่อว่าแล่นขึ้นมาในอก “ข้า…ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงชอบเขา” เสียงของนางแผ่วลงราวกับคนสารภาพผิด “ข้าไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่หัวใจมันดื้อเกินไป ข้าก็ไม่เข้าใจตัวเอง”

เถียนเฟิงถอนหายใจแรงเล็กน้อย เขายกจอกเหล้าขึ้นจิบ แล้ววางลงช้า ๆ ราวกับใช้เวลาไตร่ตรองคำพูดของตัวเอง “เจ้ารู้ไหมว่าเวลาที่เจ้าเอ่ยถึงเขา ดวงตาเจ้ามันทั้งเจ็บ ทั้งอ่อนแอในเวลาเดียวกัน…ข้าเกลียดสายตาแบบนั้น” เขาเอ่ยเสียงนิ่งแต่ทุกคำเหมือนกดดันให้หลินหยาเงยหน้าขึ้นมา

หลินหยายังคงก้มหน้าอยู่ น้ำเสียงแผ่วเหมือนคนกำลังถูกตำหนิจากพี่ชายที่ห่วงใย “ข้ารู้ว่าท่านคิดว่าข้าโง่…บางทีข้าเองก็คิดเหมือนกัน”

เถียนเฟิงขยับเข้ามาใกล้อีกเล็กน้อย มือที่ถือพัดเอื้อมขึ้นมาเกือบจะวางบนศีรษะนางแต่ก็หยุดกลางอากาศ เขาเพียงสบตานางด้วยแววตาที่ดุผสมอ่อนโยน “ข้าไม่ได้เรียกว่าเจ้าโง่หรอก แต่เจ้ากำลังเดินอยู่บนเส้นด้ายที่ข้ากลัวว่ามันจะขาดในสักวัน…และข้าไม่อยากเห็นเจ้าตกลงมา”

“ท่าน…เป็นห่วงข้าหรอ?” คำพูดนั้นทำให้หลินหยาชะงัก เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นระริก

เถียนเฟิงหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ใช่หัวเราะเย้ย หากเป็นหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู “แน่นอนสิ ไม่อย่างนั้นข้าจะมานั่งฟังเจ้าโอดครวญอยู่ตรงนี้ทำไม” น้ำเสียงเขาแผ่วลงก่อนเอ่ยต่อ “อย่าก้มหน้าแบบนั้นอีก…ข้าไม่ได้อยากเห็นเจ้าเหมือนคนถูกตำหนิ แต่เจ้าควรรู้ไว้ ว่าข้าจะพูดตรง ๆ เพราะข้าอยากให้เจ้ารอด ไม่ใช่จมไปกับคนที่ไม่คู่ควร” หลินหยาหลุดยิ้มบาง ๆ อย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ในแววตานั้นกลับมีประกายอุ่นที่เธอรู้สึกได้จากคำตำหนิของเขา เธอเอ่ยเสียงเบาเหมือนเด็ก 

“ขอบคุณนะท่านเถียนเฟิง…ที่เป็นห่วงข้า…ข้าน่ะอยากลองสักครั้งหนึ่ง…ถ้าจางกงกงทำร้ายข้าอีก ไล่ข้าอีกข้าจะกลับผานอวี้แล้วใช้ชีวิตที่นั้นไม่หวนกลับฉางอันอีก”

เถียนเฟิงชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยา ดวงตาคมดุจอสรพิษมองตรงไปยังใบหน้าที่เอ่ยคำเหล่านั้นด้วยน้ำเสียงนิ่งแน่วแน่ ไม่มีแววลังเลแม้แต่น้อย ความสงบที่เขามักควบคุมไว้กลับสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาที ริมฝีปากยกยิ้มบางแต่ไม่ใช่รอยยิ้มอบอุ่นที่นางคุ้นเคย หากเป็นรอยยิ้มที่ปกปิดความคิดอันซับซ้อนลึก ๆ “เจ้ากำลังพูดเหมือนจะเดิมพันทั้งชีวิตของเจ้าเลยนะ หลินหยา” น้ำเสียงเรียบเย็นเอ่ยออกมา แต่แฝงไปด้วยความขุ่นบาง ๆ จนแทบจับไม่ได้ เถียนเฟิงเอนหลัง ดวงตาลึกคมไล่จับเสี้ยวหน้าของนางอย่างช้า ๆ 

“เจ้าแน่ใจหรือว่า...คนผู้นั้นคู่ควรกับหัวใจที่เจ้าจะทุ่มให้ทั้งดวง? หัวใจที่แสนซื่อและบริสุทธิ์ของเจ้า เจ้ากำลังเดินเข้าไปในปากอสรพิษร้ายโดยสมัครใจอยู่นะ”

หลินหยาหันกลับมามองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยประกายที่มั่นคง เธอพ่นลมหายใจยาว ราวกับรู้ว่ากำลังทำให้เขาไม่พอใจ แต่ก็ยังเลือกพูดออกไป “ข้าแน่ใจ...อย่างน้อยข้าอยากรู้สักครั้งหนึ่ง ว่าเขาจะรับข้าไว้หรือผลักข้าออกไป ถ้าเขาไล่...ข้าก็จะกลับผานอวี้ ข้าจะไม่เหลืออะไรที่ฉางอันอีกต่อไป” น้ำเสียงนางอ่อนนุ่มทว่าทุกคำหนักแน่นราวคมดาบ

เถียนเฟิงจ้องนางนิ่ง ดวงตาเย็นจัดและร้อนระอุในคราวเดียว ความขัดแย้งในตัวเขาก่อคลื่นกระเพื่อมที่แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้สึกตัว เขาอยากจะหัวเราะในความบ้าบิ่นของนาง แต่อีกใจก็อยากคว้าตัวนางไว้ไม่ให้เดินไปทางนั้น “เจ้าเด็ดขาด บ้าบิ่น...และมั่นคง...มั่นคงจนน่ากลัว” เขาเอ่ยช้า ๆ ราวกับกลืนคำพูดไว้ครึ่งหนึ่ง

หลินหยาหลุบตาลงเล็กน้อย เหมือนรู้ว่าเถียนเฟิงกำลังคิดอะไร แต่เธอก็ยังยิ้มบาง ๆ “ก็ใช่เจ้าค่ะ...เพราะข้าเป็นข้า ไม่ใช่ใครอื่น ข้าเป็นแบบนี้แหละ ข้าแก้ไขตัวเองมากกว่านี้ไม่ได้หรอก”

เถียนเฟิงกุมพัดในมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนคลายออกอย่างรวดเร็วราวกับกลบเกลื่อนอารมณ์ของตนเอง ดวงตาคมวาวขึ้นเล็กน้อยราวกับซ่อนอะไรบางอย่าง “ดี...ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว ข้าก็จะไม่ขวาง เพียงจำไว้ว่า ถ้าวันนั้นมาถึง...และเจ้าถูกผลักตกจากที่สูง ข้าจะเป็นคนแรกที่หัวเราะเยาะเจ้า และ...คนแรกที่ยื่นมือไปดึงเจ้ากลับขึ้นมา”

คำพูดนั้นเรียบ แต่แรงจนหลินหยาชะงักไปชั่ววินาที ก่อนที่มุมปากของนางจะโค้งยิ้มอ่อนโยนออกมา “เช่นนั้น...ข้าก็วางใจได้แล้วละนะ”

บรรยากาศระหว่างทั้งสองในห้องส่วนตัวนั้นนิ่งสนิท มีเพียงเสียงหายใจแผ่วและแววตาที่ประสานกันอย่างไม่มีใครยอมละ จนเถียนเฟิงต้องหันหน้าหนีไปจิบเหล้า คลายบรรยากาศที่ตึงเครียดลงเล็กน้อย แต่ลึก ๆ ในใจของเขาไฟบางอย่างกลับคุโชนขึ้นโดยไม่อาจดับได้ง่าย ๆ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เอาไว้ปลดเถียนเฟิง เด๋วมาปลดนะมายเฟรน 5555

รางวัล: 30 ตำลึงเงิน

SuYao ดี

วันที่ 5 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามไฮ่ (เวลา 21.00 - 23.00 น.)

หอว่านหงเหรินตั้งตระหง่านอยู่ฝั่งตะวันตกของถนนสิบลี้เป็นดั่งดอกโบตั๋นที่ผลิบานยามราตรี ภายในอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้และเสียงดนตรีที่ขับกล่อมอย่างไพเราะ แต่ค่ำคืนนี้กลับมีหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ด้วยภารกิจที่ต่างออกไป นั่นคือซูเหยาหมอฝึกหัดจากโรงหมอเจิ้งเทียน ที่ได้รับมอบหมายให้มาตรวจดูอาการของคณิกาในหอ ครานี้ไม่ใช่แม่นางเซี่ยวยวี่ หากแต่เป็นคณิกาอีกคนหนึ่งนามว่าจิ่นซิ่ว หญิงสาวผู้ซึ่งความงามได้ถูกบดบังด้วยความเจ็บป่วยอันน่าเวทนา

"เอาล่ะ อาเหยาเจ้าไปดูอาการแม่นางจิ่นซิ่วที่หอว่านหงเหรินให้ที" เสียงทุ้มนุ่มของท่านหมอเจิ้งเอ่ยขึ้นขณะจัดสมุนไพรในโรงหมอไปพลาง "คราวนี้ไม่ใช่แม่นางเซี่ยวยวี่ แต่เป็นแม่นางอีกคน นางไม่สบายมาสองสามวันแล้ว ขอให้เจ้าดูอย่างละเอียด"

ซูเหยารับคำอย่างนอบน้อมพร้อมกับเก็บเข็มเงินและสมุนไพรจำเป็นลงในห่อผ้าอย่างคล่องแคล่ว นางเดินออกจากโรงหมอเจิ้งเทียน มุ่งหน้าสู่ หอว่านหงเหริน สถานที่ซึ่งนางคุ้นเคยดีจากการที่เคยมาดูแลแม่นางเซี่ยวยวี่ ยามนี้บรรยากาศยามค่ำคืนของเมืองหลวงดูมีชีวิตชีวา ผู้คนยังคงเดินขวักไขว่ แต่ซูเหยากลับรู้สึกว่าหอว่านหงเหรินนั้นเงียบสงบอย่างน่าประหลาดเมื่อเทียบกับความคึกคักภายนอก

เมื่อมาถึงหน้าหอว่านหงเหริน ประตูใหญ่สีแดงเข้มเปิดต้อนรับ ซูเหยาเห็นสาวใช้ร่างเล็กคนหนึ่งยืนรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นนางก็รีบยิ้มทักทายพร้อมก้มตัวเล็กน้อย 

"หมอหญิงซูเหยาใช่หรือไม่เจ้าคะ? เชิญทางนี้เจ้าค่ะ"

ซูเหยาพยักหน้า ก่อนจะเดินตามสาวใช้เข้าไปในหอ บรรยากาศภายในหอว่านหงเหรินยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้นานาชนิดและกลิ่นน้ำอบจาง ๆ ผสมผสานกันอย่างลงตัว โคมไฟกระดาษสีแดงประดับประดาตามทางเดินส่องแสงเรืองรอง สองข้างทางมีม่านลูกปัดห้อยระย้า เมื่อลมพัดผ่านก็เกิดเสียงกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊งไพเราะ

สาวใช้พาซูเหยาเดินขึ้นบันไดไม้แกะสลักอย่างประณีตไปยังชั้นบนของหอ ระหว่างทางมีสตรีนางรำหลายคนแต่งกายด้วยอาภรณ์หลากสีสันสดใส บ้างกำลังหยอกล้อกัน บ้างก็กำลังฝึกร่ายรำ พวกนางต่างมองซูเหยาอย่างสนใจ เพราะปกติแล้วผู้ที่เข้ามาในหอนี้มักจะเป็นบุรุษ แต่ซูเหยาก็ทำเพียงแค่เดินอย่างสงบตามหลังสาวใช้ไปเท่านั้น ไม่ได้สนใจสายตาเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เมื่อมาถึงหน้าห้องหนึ่งสาวใช้ก็หยุดยืน 

"ถึงแล้วเจ้าค่ะหมอหญิง แม่นางจิ่นซิ่วพักอยู่ที่นี่" นางเอ่ยเบา ๆ พลางเคาะประตูเบา ๆ สามครั้ง "แม่นางจิ่นซิ่วเจ้าคะ หมอหญิงมาแล้วเจ้าค่ะ"

เสียงตอบรับเบา ๆ ดังมาจากภายในห้อง สาวใช้จึงเปิดประตูให้ซูเหยาเข้าไป ภายในห้องนั้นมีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง รายล้อมด้วยม่านโปร่งบางสีขาวสะอาดตา มีโต๊ะเครื่องแป้งไม้จันทน์วางอยู่มุมหนึ่ง พร้อมด้วยแจกันดอกโบตั๋นที่ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ไปทั่วห้อง บนเตียงนั้นมีสตรีร่างบอบบางคนหนึ่งนอนอยู่ นางมีใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผาก แต่โครงหน้ายังคงงดงามหมดจด

ซูเหยาค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้เตียง สัมผัสถึงไอความร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวของนางเบา ๆ 

"แม่นางจิ่นซิ่วใช่หรือไม่? ข้าคือซูเหยา ได้รับมอบหมายจากท่านหมอเจิ้งให้มาดูอาการของท่านเจ้าค่ะ"

สตรีผู้นั้นค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา มองซูเหยาด้วยแววตาที่อ่อนล้า 

"คารวะหมอหญิง...ข้าป่วยมาหลายวันแล้ว...รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว..." เสียงของนางแหบพร่าและอ่อนแรงจนแทบจะจับใจความไม่ได้

ซูเหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ 

"โปรดให้ข้าตรวจดูอาการท่านหน่อยเจ้าค่ะ" นางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากแขนเสื้อ พับอย่างประณีตแล้ววางลงบนข้อมือของแม่นางจิ่นซิ่ว ก่อนจะค่อย ๆ วางนิ้วลงเพื่อตรวจชีพจรอย่างแผ่วเบา

ซูเหยาหลับตาลงเล็กน้อย สัมผัสถึงจังหวะการเต้นของชีพจรใต้นิ้ว ชีพจรของแม่นางจิ่นซิ่วเต้นเร็วและอ่อนแรง อีกทั้งผิวกายก็ร้อนจัดแต่กลับมีเหงื่อเย็นซึมออกมา ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนไข้ นางซีดเซียวแต่กลับมีริ้วแดงบาง ๆ บนแก้ม ลิ้นเป็นสีชมพูซีด มีฝ้าขาวบาง ๆ ปกคลุม

"แม่นางจิ่นซิ่ว ช่วงนี้ท่านมีอาการไอ เจ็บคอ หรือปวดเมื่อยตามตัวบ้างหรือไม่เจ้าคะ?" ซูเหยาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"มีเจ้าค่ะ...ไอเป็นบางครั้ง...เจ็บคอด้วย...ปวดเมื่อยไปทั้งตัว...โดยเฉพาะกลางดึกจะหนาวสั่นมากจนนอนไม่หลับ" จิ่นซิ่วตอบอย่างยากลำบาก

ซูเหยาประมวลผลจากอาการที่สอบถามและจากการตรวจวินิจฉัยทั้งสี่ คือการดู การฟังและดม การซักประวัติ และการคลำชีพจร "ท่านถูกความเย็นกระทบ" ซูเหยาสรุป "แต่เป็นความเย็นที่ทำให้ร้อนในร่วมด้วย ซึ่งอาจเกิดจากการที่ร่างกายอ่อนแออยู่ก่อนแล้ว"

"แล้วข้าจะเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะหมอหญิง?" จิ่นซิ่วถามอย่างกังวล

ซูเหยายิ้มบาง ๆ เพื่อปลอบประโลม 

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ อาการเช่นนี้รักษาไม่ยาก ข้าจะจัดยาบำรุงและขับพิษให้ ท่านต้องดื่มยาให้ครบทุกมื้อ และพักผ่อนให้เพียงพอ ห้ามโดนลมเย็นเด็ดขาด"

นางคลี่ห่อผ้าออก หยิบเข็มเงินที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วมาหลายเล่มอย่างบรรจง 

"ข้าจะทำการฝังเข็มเพื่อกระตุ้นจุดชี่ให้เลือดลมไหลเวียนได้ดีขึ้น จะช่วยบรรเทาอาการหนาวสั่นและปวดเมื่อยของท่านได้เจ้าค่ะ"

จิ่นซิ่วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ซูเหยาเริ่มทำการฝังเข็มลงบนจุดที่สำคัญ เช่น บริเวณคอ บ่า แขน และขา เข็มเงินแวววาวปักลงไปอย่างแม่นยำ ไม่นานนักจิ่นซิ่วก็เริ่มรู้สึกผ่อนคลาย อาการปวดเมื่อยและความหนาวสั่นค่อย ๆ บรรเทาลง นางรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย ทำให้ร่างกายเริ่มอบอุ่นขึ้นอย่างช้า ๆ

หลังจากถอนเข็มออกหมดแล้ว ซูเหยาก็เขียนตำรับยาอย่างรวดเร็ว 

"นี่คือตำรับยาสำหรับขับพิษร้อนและบำรุงร่างกาย ให้คนไปต้มยาตามนี้วันละสามเวลา ดื่มก่อนอาหาร ห้ามดื่มสุราและของเย็นเด็ดขาดนะเจ้าคะ" ซูเหยากำชับอย่างหนักแน่น

"ขอบใจหมอหญิงมากเจ้าค่ะ...ข้าจะทำตามที่ท่านบอกทุกอย่าง" จิ่นซิ่วกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้นเล็กน้อย

ซูเหยายิ้มอีกครั้ง 

"พรุ่งนี้ข้าจะมาดูอาการท่านอีกครั้ง ขอให้ท่านพักผ่อนให้เต็มที่เถิดเจ้าค่ะ" นางโค้งคำนับเล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องไป

ตอนแรกซูเหยาตั้งใจว่าจะกลับในทันที แต่เมื่อเดินผ่านห้องรับรองพิเศษห้องหนึ่ง นางก็ชะงักเท้าลงกะทันหัน อดไม่ได้ที่จะหวนนึกถึงใครบางคนที่มักจะปรากฏตัวอยู่ในห้องนี้เป็นประจำ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ซูเหยาจึงแอบชะเง้อมองลอดช่องเล็ก ๆ ระหว่างบานประตู

เป็นจริงดังคาด…ใต้เท้าเถียนกำลังนั่งอยู่ที่ประจำของเขาอย่างสบายอารมณ์ คณิกาสาวคนหนึ่งกำลังรินสุรา ส่วนอีกคนกำลังบีบนวดแขนให้ ชั่ววินาทีนั้นสายตาของใต้เท้าเถียนก็เหลือบมาทางประตูแวบหนึ่ง ราวกับจะรับรู้ได้ว่ามีใครบางคนกำลังแอบมองอยู่ 

"ใครน่ะ!"

ซูเหยาถึงกับสะดุ้งสุดตัว หัวใจเต้นรัว นางรีบก้มหน้าและเดินออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ จากความอยากรู้อยากเห็นเพียงชั่วครู่ บัดนี้กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดและกลัวว่าความลับจะถูกเปิดโปง

แต่แล้วเสียงประตูเลื่อนก็ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ก้าวตามมาด้านหลัง ก่อนที่แขนของนางจะถูกคว้าไว้ 

"เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงมาสอดรู้สอดเห็นห้องของข้า!" น้ำเสียงเข้มและเต็มไปด้วยอำนาจทำให้ซูเหยาตกใจยิ่งกว่าเดิม

เมื่อนางหันกลับไปเผชิญหน้ากับชายตรงหน้า ใบหน้าของซูเหยาซีดเผือดด้วยความตกใจและหวาดผวาเล็กน้อย เมื่อใต้เท้าเถียนเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือใคร ดวงตาคมกริบของเขาก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย 

"หมอหญิง..."

"ขะ...ข้าไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ ต้องขออภัยท่านใต้เท้าหากขัดความสำราญของท่าน ข้าขอตัว" ซูเหยาพูดอย่างตะกุกตะกัก พยายามจะดึงแขนตัวเองกลับ แต่กลับถูกเขาขวางทางไว้

"เดี๋ยวก่อน" ใต้เท้าเถียนขวางทาง ซูเหยาพยายามขยับเพื่อเลี่ยงไป แต่เขาก็ขยับตาม ทำให้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ซูเหยาได้กลิ่นสุราและกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาผสมกันจนทำให้เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมา "เจ้ามาทำอะไรที่นี่ในยามวิกาล?"

"ขะ...ข้าได้รับมอบหมายจากท่านหมอเจิ้งให้มาดูอาการของแม่นางจิ่นซิ่วเจ้าค่ะ" ซูเหยาตอบเสียงสั่น พยายามควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ให้เขาจับได้ว่านางกลัว

"แม่นางจิ่นซิ่ว?" ใต้เท้าเถียนทวนคำ สีหน้าฉงน "นางไม่สบายหรือ?"

"เจ้าค่ะ นางมีไข้และถูกความเย็นกระทบ ข้าได้ทำการฝังเข็มและจัดยาให้แล้ว" ซูเหยาอธิบายสั้น ๆ แต่ใจยังคงเต้นระรัว พยายามจะหาทางหนีจากสถานการณ์อึดอัดนี้ "หากท่านไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน"

แต่ใต้เท้าเถียนกลับไม่ปล่อยให้ซูเหยาไปง่าย ๆ เขาจ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเผือดของนางอย่างพิจารณา 

"เจ้ากำลังกลัวข้าหรือ?" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย

ซูเหยาเม้มปากแน่นไม่ตอบคำถาม นางก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของเขา ความอยากรู้อยากเห็นในตอนแรกได้ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและอับอายอย่างสิ้นเชิง

"เจ้าแอบมองอะไรข้า?" เขาถามต่ออย่างตรงไปตรงมา

"ขะ…ข้าเห็นท่านมาที่นี่บ่อย ๆ เจ้าค่ะ เลยแค่สงสัยว่าวันนี้ก็มาด้วยหรือไม่…" ซูเหยาพูดความจริงออกไปอย่างซื่อสัตย์ แต่ก็อดรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเองไม่ได้

ใต้เท้าเถียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขากระตุกยิ้มที่มุมปาก 

"เจ้าแค่สงสัยว่าข้ามาที่นี่หรือไม่เพียงอย่างเดียว หรือคิดว่าข้ากำลังทำเรื่องบัดสีกับหญิงคณิกาอยู่กันแน่?"

"ขะ…ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะ ขะ...ข้าแค่..." ซูเหยาพูดไม่ออก นางไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี

"เอาเถอะ" ใต้เท้าเถียนถอนหายใจออกมาเบา ๆ "คราวหน้าหากอยากรู้สิ่งใด ก็ให้เดินเข้ามาถามข้าตรง ๆ อย่าได้ทำเช่นนี้อีก"

เขาปล่อยแขนนาง แต่ยังคงยืนขวางทางไว้ 

"เจ้าเป็นคนซื่อเสียจริง" เขาเอ่ยเสียงเรียบ "ข้าจะให้คนไปส่งเจ้าที่โรงหมอเจิ้งเทียน"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขะ...ข้ากลับเองได้" ซูเหยาปฏิเสธอย่างรวดเร็ว 

ใต้เท้าเถียนจ้องมองใบหน้าที่ยังคงซีดเผือดของซูเหยา 

“ถนนยามวิกาลไม่ปลอดภัยนัก เจ้าเป็นสตรีตัวคนเดียว ข้าไม่วางใจ”

ซูเหยาเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างลังเล ก่อนจะยอมแพ้ต่อความหวังดีที่เขาแสดงออกมา 

“ขอบคุณท่านใต้เท้าเจ้าค่ะ”

เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปเรียกชายรับใช้คนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลให้มาเตรียมรถม้าเพื่อไปส่งนาง เมื่อเขากลับมาซูเหยาก็ดึงห่อผ้าเล็ก ๆ ในแขนเสื้อออกมา

“เอ่อ…ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำตัวเสียมารยาทเจ้าค่ะ ข้านำขนมบัวหิมะกับน้ำชานี้ติดตัวมาเป็นเสบียงเผื่อหิว แต่ตอนนี้ขอยกให้ท่านใต้เท้าเพื่อเป็นการขอโทษแทนได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ใต้เท้าเถียนรับห่อผ้ามา ดวงตาคมกริบมองขนมในห่อด้วยความประหลาดใจ ขนมบัวหิมะที่ซูเหยามอบให้รูปร่างไม่สวยงามนัก แต่ก็มีกลิ่นหอมชวนรับประทาน

“เจ้าทำเองหรือ?” เขาถาม

“เจ้าค่ะ ข้าลองทำตามสูตรที่ท่านหมอเจิ้งสอน” ซูเหยาตอบอย่างประหม่า

ใต้เท้าเถียนหยิบขนมขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วลองชิมดู ใบหน้าของเขาดูนิ่งเฉยจนซูเหยาอดรู้สึกกังวลไม่ได้ว่าเขาจะไม่ชอบมัน แต่แล้วเขาก็ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย

“รสชาติดี” เขาเอ่ยสั้น ๆ “แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์นัก”

ซูเหยาอึ้งไปเล็กน้อย 

“ข้าจะพยายามทำให้ดีกว่านี้เจ้าค่ะ”

“ไม่จำเป็น” ใต้เท้าเถียนกล่าว “แต่คราวหน้าหากเจ้าทำอีก ก็ทำให้ข้าด้วยก็แล้วกัน”

ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง นางเห็นแววตาที่อบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาดใจจากชายที่ได้ชื่อว่ามีอำนาจและเพียบพร้อมผู้นี้

“เอ่อ…เจ้าค่ะ” นางตอบอย่างตะกุกตะกัก

“รถม้ามาแล้ว” ใต้เท้าเถียนกล่าว “ไปเถิด”

ซูเหยาพยักหน้าแล้วเดินตามใต้เท้าเถียนออกไป นางยังคงรู้สึกประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นระหว่างนางกับเขาในคืนนี้อย่างบอกไม่ถูก จากความผิดที่นางได้ทำลงไป กลับกลายเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ซูเหยาได้รับรู้ถึงอีกแง่มุมหนึ่งของใต้เท้าเถียนที่นางไม่เคยรู้มาก่อน

เมื่อซูเหยาขึ้นรถม้าแล้ว ใต้เท้าเถียนก็พยักหน้าให้คนขับรถ ก่อนจะหันมามองนางเป็นครั้งสุดท้าย

“รีบกลับไปพักผ่อนเถิด” เขากล่าว “ครั้งหน้าข้าจะรอชิมขนมที่สมบูรณ์กว่านี้”

ใบหน้าของซูเหยาแดงก่ำด้วยความเขินอาย หาใช่เขินอายชายหนุ่มแต่เขินอายในฝีมือการทำขนมของตนเอง นางรีบโค้งคำนับให้เขา 

“ขอบพระคุณท่านใต้เท้าเจ้าค่ะ!”

รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปจากหอว่านหงเหริน ทิ้งให้ซูเหยาอยู่กับความคิดของตัวเองและความรู้สึกที่ไม่อาจจะอธิบายได้ ส่วนใต้เท้าเถียน เขากลับเข้ามาในห้องของเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าอย่างหาได้ยากยิ่ง เขาก้มลงมองขนมในห่อผ้าและส่ายหน้าเบา ๆ พลางหัวเราะออกมาอย่างอ่อนโยน

“หมอหญิงซู เจ้าช่างเป็นคนประหลาดเสียจริง…”

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

[NPC-08] มอบ ขนมบัวหิมะ และ ชาขาวเข็มเงิน ให้ เถียน เฟิง

+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + ชาเกรดทอง (+10)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า ชงชา ได้โบนัส +5

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

SuYao ดี

วันที่ 6 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามไฮ่ (เวลา 21.00 - 23.00 น.)

ยามไฮ่ ซูเหยาสาวเท้ามาตามถนนสิบลี้อีกครั้ง โคมไฟสีแดงยังคงส่องสว่างนำทาง แต่ค่ำคืนนี้บรรยากาศดูคุ้นเคยขึ้นกว่าเมื่อวาน หญิงสาวมุ่งหน้าสู่หอว่านหงเหรินด้วยความตั้งใจที่จะติดตามอาการของแม่นางจิ่นซิ่วอย่างละเอียดตามที่ได้ให้คำมั่นไว้เมื่อคืน

เมื่อมาถึงหญิงรับใช้คนเดิมก็ออกมายืนรออยู่แล้วพร้อมรอยยิ้มสดใสราวกับดอกไม้บานยามเช้า ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อยและเดินตามนางเข้าไปในหอว่านหงเหริน บรรยากาศในยามค่ำคืนยังคงคึกคักเหมือนเดิม เสียงดนตรีดังแว่วมาตามลมและกลิ่นหอมของน้ำอบก็ฟุ้งกระจายไปทั่ว ซูเหยารับรู้ถึงบรรยากาศเหล่านี้ได้ด้วยประสาทสัมผัสที่แหลมคมของผู้เป็นหมอ แต่จิตใจกลับจดจ่ออยู่กับการรักษาผู้ป่วยเพียงอย่างเดียว

เมื่อมาถึงหน้าห้องของจิ่นซิ่ว สาวใช้ก็เคาะประตูและแจ้งข่าวการมาถึงของซูเหยา เสียงตอบรับยังคงแผ่วเบาแต่มีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเมื่อวาน ซูเหยาเข้าไปในห้องและพบว่าจิ่นซิ่วกำลังนั่งพิงหมอนอย่างสงบ อาการอ่อนเพลียที่เคยเห็นเมื่อคืนได้ทุเลาลงไปมาก

"หมอหญิงซูเหยา" จิ่นซิ่วเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มบาง ๆ "ข้าดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ อาการหนาวสั่นหายไปแล้ว ส่วนอาการปวดเมื่อยตามตัวก็ลดน้อยลงมาก"

ซูเหยาพยักหน้ารับอย่างพอใจ เธอหยิบผ้าสะอาดออกมาวางบนข้อมือของจิ่นซิ่วอีกครั้งเพื่อตรวจดูชีพจรอย่างตั้งใจ ชีพจรของจิ่นซิ่วเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอและมีกำลังขึ้น ซูเหยาใช้เวลาสักครู่เพื่อตรวจสอบลิ้นและสีหน้าของจิ่นซิ่วอย่างละเอียด แล้วจึงกล่าวว่า 

"ถือว่าดีขึ้นมากเลยเจ้าค่ะ แต่ข้ายังคงต้องทำการรักษาเพิ่มเติมเพื่อให้อาการหายขาด"

จิ่นซิ่วพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง ซูเหยาคลี่ห่อผ้าออกอีกครั้ง หยิบเข็มเงินที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วออกมาอย่างบรรจง 

“ข้าจะฝังเข็มเพิ่มอีกเล็กน้อยเพื่อกระตุ้นจุดชี่ให้การไหลเวียนโลหิตดีขึ้นและช่วยให้ร่างกายของท่านฟื้นตัวได้เร็วยิ่งขึ้น” ซูเหยาอธิบาย

เข็มเงินถูกปักลงบนจุดที่สำคัญอีกครั้งอย่างแม่นยำ จิ่นซิ่วรู้สึกได้ถึงพลังงานที่ไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายอย่างช้าๆ ความรู้สึกผ่อนคลายแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย หลังจากถอนเข็มออกหมดแล้ว ซูเหยาก็เขียนตำรับยาเพิ่มเติมอย่างรวดเร็วโดยกำชับว่า… 

“นี่เป็นยาขนานที่สอง ให้ท่านดื่มต่อจากยาขนานแรกอีกสามวัน ห้ามดื่มสุราและของเย็นเด็ดขาดนะเจ้าคะ”

ในขณะที่ซูเหยากำลังเก็บอุปกรณ์อยู่นั้น จิ่นซิ่วก็กล่าวขึ้นว่า 

"หมอหญิงซูเหยา ข้าได้ยินมาว่าเมื่อคืนนี้ท่านได้พบกับใต้เท้าเถียนด้วยหรือเจ้าคะ?"

ซูเหยาเก็บเข็มเงินลงในห่อผ้าอย่างใจเย็น 

"เจ้าค่ะ...ข้าบังเอิญพบกับใต้เท้าเถียนที่ทางเดิน"

"ช่างน่าอิจฉานัก" จิ่นซิ่วกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมจนออกนอกหน้า "ใต้เท้าเถียนผู้นี้มิใช่บุรุษธรรมดานัก เป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่มีอนาคตไกล เป็นที่ปรารถนาของสตรีทั่วฉางอันเลยเชียว หากบุรุษใดในเมืองนี้มีพร้อมด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ และสติปัญญาก็คงต้องเป็นเขาอย่างไม่ต้องสงสัย"

จิ่นซิ่วหยุดพูดไปชั่วครู่ 

"ปกติแล้วใต้เท้าเถียนคือลูกค้าประจำของหอว่านหงเหรินแห่งนี้ มาแทบทุกคืนเลย เรียกได้ว่านางคณิกาทั่วทั้งหอไม่มีใครที่เขาจะไม่รู้จัก บุรุษก็แบบนี้แหละทำงานมาเหนื่อย ๆ ก็ต้องหาสถานที่ผ่อนคลาย"

จิ่นซิ่วเล่าด้วยรอยยิ้มอย่างไม่ปิดบังว่าภายใต้ท่าทางอันสงบเสงี่ยมของใต้เท้าเถียนนั้นมีความเป็นชายเจ้าสำราญซ่อนอยู่ และเขามักจะเลือกนางคณิกาเป็นคู่คุยเป็นประจำ ซึ่งเป็นสิ่งที่สอดคล้องกับธรรมชาติของบุรุษทั่วไป

ซูเหยารับฟังอย่างเงียบ ๆ นางยกมือขึ้นแตะหน้าผากของจิ่นซิ่วเพื่อตรวจดูอุณหภูมิอีกครั้ง ก่อนจะกล่าว

"ถึงแม้ร่างกายของท่านจะฟื้นตัวแล้ว แต่การพักผ่อนก็ยังเป็นสิ่งสำคัญที่สุดนะเจ้าคะ ข้าขอตัวก่อน หากมีอาการผิดปกติใด ๆ ให้รีบส่งคนไปตามข้าได้ทันที"

หลังจากบอกลา จิ่นซิ่วก็เอ่ยทิ้งท้ายอย่างนุ่มนวลว่า 

"ขอบคุณมากนะเจ้าคะ...หมอหญิงซูเหยา ข้าดีใจจริง ๆ ที่ได้รู้จักท่าน"

ซูเหยาออกมาจากห้องของจิ่นซิ่วด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เธอรู้สึกได้ถึงความจริงใจของจิ่นซิ่ว หลังจากเก็บอุปกรณ์ทางการแพทย์เรียบร้อยแล้ว ซูเหยาก็เตรียมตัวเดินทางกลับ

ขณะที่นางกำลังจะเดินออกจากหอว่านหงเหริน ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง 

"หมอหญิงซู"

ซูเหยาหันกลับไปก็พบกับชายหนุ่มผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ใต้แสงโคมไฟ เขาสวมชุดผ้าไหมสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"ใต้เท้าเถียน..." ซูเหยาเอ่ยด้วยความประหลาดใจ

เถียนเฟิงก้าวเข้ามาหานางด้วยรอยยิ้ม 

"บังเอิญจริง ๆ ที่เราได้พบกันอีก"

"ใต้เท้าเถียนก็มาที่นี่อีกหรือเจ้าคะ?" ซูเหยาถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เป็นกลาง

"ใช่สิ" เถียนเฟิงตอบ "ที่นี่เป็นสถานที่ที่ช่วยผ่อนคลายความเครียดจากการทำงานได้ดีทีเดียว แล้วหมอหญิงล่ะ มาทำอะไรในยามวิกาลเช่นนี้"

"ข้ามาที่นี่เพื่อรักษาอาการป่วยของคนไข้เจ้าค่ะ" ซูเหยาตอบไปตามตรง เถียนเฟิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

"อืม...คนไข้หรือ?" เถียนเฟิงทำท่าครุ่นคิดพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ "ถ้าอย่างนั้น คงจะเป็นแม่นางจูเม่ยที่ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ หรือแม่นางฉินเอ๋อร์ที่เท้าพลิกตอนฝึกซ้อมระบำ หรือแม่นางหยางซูที่ปวดหัวข้างเดียวเพราะใช้ความคิดมากไปหน่อย"

ซูเหยาได้แต่ยืนฟังอย่างเงียบ ๆ ความรู้สึกปนเปไปหมด คำพูดของจิ่นซิ่วลอยเข้ามาในหัวของนางอีกครั้ง 'ปกติแล้วใต้เท้าเถียนคือลูกค้าประจำของหอว่านหงเหรินแห่งนี้ มาแทบทุกคืนเลย เรียกได้ว่านางคณิกาทั่วทั้งหอไม่มีใครที่เขาจะไม่รู้จัก'

"หรือว่าจะเป็นแม่นางจิ่นซิ่ว?" เถียนเฟิงเอ่ยชื่อสุดท้ายด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นเล็กน้อย "เมื่อวานเห็นเจ้าก็มารักษานาง"

ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าของนางดูสงวนท่าทีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด 

"ใช่เจ้าค่ะ ข้ามาดูแลอาการของนาง"

"อ้อ...เป็นนางจริง ๆ ด้วย" เถียนเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ข้าเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้เมื่อทราบข่าวว่านางป่วย"

จินตนาการของซูเหยาเริ่มทำงาน เมื่อนางได้ยินชื่อเหล่านางคณิกามากมายหลุดออกจากปากของเถียนเฟิงอย่างคล่องแคล่ว ความคิดที่ว่าเขาเป็นบุรุษเจ้าสำราญก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ซูเหยารู้สึกว่าตนเองกำลังยืนอยู่ใกล้กับบุรุษผู้หนึ่งซึ่งน่าจะอันตราย มันไม่ใช่ความรู้สึกรังเกียจ แต่เป็นความรู้สึกที่ต้องระวังตัว

เถียนเฟิงสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของซูเหยาได้อย่างรวดเร็ว จากที่เคยเป็นธรรมชาติและสบาย ๆ ตอนนี้นางกลับมีกำแพงบางอย่างกั้นไว้ เขาลองก้าวเข้าไปใกล้นางอีกหนึ่งก้าว แต่ซูเหยากลับก้าวถอยหลังออกห่างหนึ่งก้าว ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

"เป็นอะไรไปหรือ หมอหญิงซู?" เถียนเฟิงถามด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนลง "ทำไมจู่ ๆ ท่านถึงได้ดูห่างเหินเช่นนี้"

ซูเหยาส่ายหน้าเล็กน้อย 

"เปล่าเจ้าค่ะ ใต้เท้าเถียน...ข้าเพียงแค่รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยจากการรักษา" นางเลือกที่จะโกหกเพื่อให้บทสนทนาจบลงอย่างรวดเร็ว

"เช่นนั้นหรือ?" เถียนเฟิงพยักหน้าแต่ดวงตาของเขายังคงจ้องมองนางอย่างพิจารณา "ถ้างั้นเจ้าก็กลับไปพักเถิด"

"เจ้าค่ะ งั้นข้าขอตัว" ซูเหยายิ้มอย่างโล่งใจ 

"แต่ถ้าเจ้าจะกลับแล้วก็ปล่อยให้เจ้ากลับไปคนเดียวไม่ได้…" เขาหันไปโบกมือให้องครักษ์ผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ตรงมุมมืด

"แต่ว่า..." ซูเหยาปฏิเสธอย่างสุภาพ

"ไม่ต้องปฏิเสธหรอก" เถียนเฟิงพูดตัดบท "ให้คนไปส่งเจ้า จะได้สบายใจ ข้าเองก็มีเรื่องต้องทำต่อ"

ซูเหยาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็พยักหน้าอย่างยินยอม ในใจของนางคิดว่าบุรุษเจ้าสำราญผู้นี้ก็มีมุมที่เป็นสุภาพบุรุษเหมือนกัน ซูเหยายื่นห่อผ้าในมือห่อหนึ่งให้กับใต้เท้าเถียนอย่างไม่กล้าสบตา

"ใต้เท้าเถียน ข้ามีของเล็ก ๆ น้อย ๆ จะมอบให้เจ้าค่ะ เพื่อเป็นการตอบแทน"

เถียนเฟิงรับห่อผ้านั้นมาอย่างแปลกใจ 

"นี่คืออะไรหรือ? หรือจะเป็นขนมบัวหิมะเช่นเมื่อวาน"

"ซิ่งเหรินโต้ฟูเจ้าค่ะ...กับน้ำชา" ซูเหยาตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อย ๆ เบาลง "ใต้เท้าทำงานหนักคงจะเหนื่อยล้า...ดื่มชาจะช่วยให้ผ่อนคลาย"

"ขอบคุณหมอหญิงซูมาก"

"ถ้าเช่นนั้น...ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ" ซูเหยารีบโค้งคำนับแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เถียนเฟิงมองตามหลังของซูเหยาไปจนลับตา รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อย ๆ จางหายไป เขาหันไปเรียกองครักษ์ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ 

"เฝิงหมิง"

"ขอรับ ใต้เท้า" องครักษ์ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืดราวกับภูตผี

"ไปสืบมาว่าช่วงนี้นางไปพบเจออะไรหรือได้ยินอะไรมา" เถียนเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ท่าทางของนางดูแปลกไป...เหมือนกับว่ากำลังระวังตัวอะไรบางอย่าง"

"ขอรับ" องครักษ์รับคำและหายตัวไปในความมืดอีกครั้ง

เถียนเฟิงกำห่อขนมและน้ำชาในมืออย่างแนบแน่น เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความห่วงใยจากมัน ทว่าในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย 'หมอหญิงซู...ไปได้ยินอะไรมากันแน่'

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

[NPC-08] มอบ ซิ่งเหรินโต้ฟู และ ชาขาวเข็มเงิน ให้ เถียน เฟิง

+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + ชาเกรดทอง (+10)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า ชงชา ได้โบนัส +5

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

SuYao ดี

วันที่ 8 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามซวี (เวลา 19.00 - 21.00 น.)

พลบค่ำของวันนั้น ซูเหยาเดินไปเส้นทางของถนนสิบลี้ที่เริ่มจะสลัวลง แสงสีแดงของตะวันลับฟ้าแตะต้องหลังคาบ้านเรือนให้ดูงดงามราวกับถูกแต่งแต้มด้วยปลายพู่กันของจิตรกรชั้นครู ทว่าในมุมมืดของเมืองหลวงนี้ อาชญากรรมและการสมรู้ร่วมคิดก็เติบโตไปพร้อม ๆ กัน เงาของซูเหยาเคลื่อนไปตามทางเดินอันว่างเปล่าและคับแคบราวกับเป็นเงาที่ไม่อาจจับต้องได้ ชุดคลุมสีน้ำตาลเข้มที่ดูธรรมดาจนกลืนหายไปกับความมืดมิดของยามค่ำคืน ปกปิดรูปร่างบอบบางของนางไว้ทั้งหมด ท่ามกลางเสียงดังอึกทึกของตลาดในยามค่ำคืน แต่นางกลับไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น ดวงตาคู่เรียวเล็กของนางทอประกายคมกริบเกินกว่าท่าทีอ่อนหวานที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเงียบงัน ทุกก้าวที่เหยียบย่ำลงบนพื้นดินที่ยังคงอบอุ่นจากแสงอาทิตย์ยามบ่ายนั้นช่างแผ่วเบาราวกับผีเสื้อที่กำลังบินผ่านไป เพียงไม่นานนางก็มาหยุดอยู่ตรงหัวมุมถนนที่มีร้านขายโคมไฟตั้งอยู่ โคมไฟกระดาษสีสันสดใสหลายอันแขวนห้อยอยู่หน้าร้าน ลมที่พัดผ่านเบา ๆ ทำให้โคมไฟเหล่านั้นแกว่งไกวไปมาเป็นจังหวะ และในชั่วขณะที่ลมพัดผ่าน ซูเหยาก็เห็นเงาตะคุ่ม ๆ ของคนงานสองคนอยู่ทางเข้าหอว่านหงเหริน ท่าทางของพวกเขาดูไม่แตกต่างไปจากสิงโตที่กำลังงีบหลับ ไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดรอบข้างนอกไปเสียจากหน้าที่ของตัวเองที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าหอ

ซูเหยาถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ร่างกายอันบอบบางของนางยังคงยืนนิ่งอยู่ภายใต้ความมืดมิด รอคอยจังหวะที่เหมาะสม ดวงตาของนางกวาดสายตาสำรวจไปทั่วบริเวณอย่างละเอียด ทุกสิ่งทุกอย่างในยามค่ำคืนดูแตกต่างจากในยามกลางวันโดยสิ้นเชิง ทันใดนั้นมีหญิงวัยกลางคนสวมอาภรณ์หรูหราเดินออกจากร้านค้าทางด้านขวามือของนาง กลิ่นหอมฟุ้งของเครื่องหอมชั้นดีจากนางลอยอบอวลไปทั่วบริเวณ นางจ้องมองมาที่ซูเหยาด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งหนึ่งในยามที่กลุ่มควันจากรถเข็นขายอาหารข้างถนนลอยฟุ้งไปทั่วทางเดิน สองคนงานหน้าประตูหอว่านหงเหรินยังคงยืนอยู่ที่เดิม

หลังจากรอคอยมาเป็นเวลานาน ในที่สุดซูเหยาก็เห็นชายหนุ่มสองคนกำลังเมามายอยู่ เดินโซซัดโซเซมาตามถนนและมุ่งหน้าไปทางประตูทางเข้าของหอว่านหงเหริน พวกเขายิ้มอย่างบ้าคลั่งและหัวเราะเสียงดัง ขณะที่ยื่นมือเข้าไปในอกเสื้อและล้วงเอาเงินออกมาให้คนงานคนหนึ่ง เมื่อเห็นว่าประตูทางเข้าเปิดอยู่ ซูเหยาจึงรีบเดินไปที่ประตูบานใหญ่ ขณะที่คนรับใช้กำลังง่วนอยู่กับการดูแลชายหนุ่มที่กำลังเมามายเข้าประตูไป นางก็สอดแทรกตัวเข้าไปในหอว่านหงเหรินอย่างรวดเร็วราวกับเป็นผีไร้ตัวตนโดยไม่มีใครสังเกตเห็น และเมื่อเดินเข้าไปในตัวอาคาร ซูเหยาก็รู้สึกถึงกลิ่นหอมแรงของเครื่องหอมที่ปะปนกับกลิ่นสาบของเหงื่อและกลิ่นของเหล้าที่ทำให้รู้สึกวิงเวียนไปทั่ว

แสงไฟจากตะเกียงสีเหลืองนวลให้แสงสว่างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และทันทีที่ซูเหยาสังเกตเห็นคนรับใช้ในชุดผ้าฝ้ายสีน้ำตาลที่กำลังง่วนอยู่กับการกวาดพื้น นางก็ค่อย ๆ เดินเลียบไปตามกำแพงและหดตัวลงจนชิดผนังราวกับต้องการกลมกลืนไปกับความมืดมิดเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น เงาที่ทอดยาวของนางดูบิดเบี้ยวไปตามความสว่างของแสงตะเกียง และซูเหยาก็ยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างระมัดระวังในความมืด นางใช้เวลาสังเกตและเดินเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ ซึ่งเป็นส่วนที่ไม่ได้มีผู้คนเดินผ่านไปมามากนัก เมื่อเข้าไปในตรอกนั้น ก็มีกลิ่นเหม็นอับของความชื้นและกลิ่นเน่าเหม็นของขยะลอยขึ้นมาอย่างน่ารังเกียจ นางรีบสาวเท้าไปข้างหน้าต่ออย่างรวดเร็วเพื่อเดินเลี่ยงกองขยะที่ส่งกลิ่นเหม็นออกมา

ตามคำบอกเล่าของชายคนงาน ศพของเหมยฮวาถูกทางการชันสูตรอย่างเร่งรีบและถูกส่งคืนให้แก่หอว่านหงเหรินซึ่งถือว่าเป็นเจ้าของชีวิตของนางในฐานะคณิกา เมื่อการไต่สวนเสร็จสิ้น ทางการจึงไม่มีเหตุผลที่จะเก็บศพไว้ต่ออีก จะเอาไปฝังหรือทำพิธีอะไรก็ตามแต่หอว่านหงเหรินจะเห็นสมควร นี่จึงเป็นเหตุให้ซูเหยาพยายามที่จะตามหาร่างของนางเพราะน่าจะยังไม่ถูกนำไปฝังและคงเก็บไว้ที่ใดสักที่ในหอว่านหงเหรินแห่งนี้

ไม่นานนักซูเหยาก็เดินมาถึงห้องเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่หลังโรงครัวซึ่งมีกลิ่นเหม็นอับคลุ้งไปหมด ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นห้องเก็บของและซูเหยารู้สึกได้ถึงกลิ่นผิดปกติที่ลอยออกมาจากห้อง เมื่อก้าวเข้าไปในห้องเก็บของ ร่างของซูเหยาก็หยุดชะงักลงด้วยความตกใจ มีก้อนหินมากมายวางเรียงรายอยู่ทั่วพื้นห้อง แต่สิ่งที่น่าสนใจคือผ้าขาวที่มีคราบสีคล้ำห่อหุ้มวัตถุบางอย่างไว้อย่างแน่นหนา กลิ่นอับชื้นและกลิ่นที่ไม่สดชื่นลอยออกมาเบา ๆ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ ใบหน้าของนางจึงบิดเบี้ยวเล็กน้อยด้วยความกังวล นางตัดสินใจที่จะลงไปนั่งยอง ๆ บนพื้น ก่อนจะค่อย ๆ ใช้นิ้วมือที่สั่นเทาเล็กน้อยจับปลายผ้าและคลี่ออกช้า ๆ ภายในห่อผ้าที่ถูกคลี่ออกคือร่างที่เคยงดงามของเหมยฮวาที่บัดนี้ดูซีดเซียว ไร้ซึ่งสีเลือด ดวงตาของนางปิดสนิทราวกับหลับใหลไปชั่วนิรันดร์

ซูเหยาจุดโคมไฟที่พกติดตัวมา แสงสว่างสาดส่องไปทั่วห้อง ทำให้มองเห็นรายละเอียดต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน นางเริ่มทำการชันสูตรศพอย่างละเอียดโดยอาศัยความรู้ทางการแพทย์ที่ร่ำเรียนมา แม้จะไม่มีเครื่องมือใด ๆ แต่มือที่คุ้นเคยกับการตรวจรักษาคนไข้นับไม่ถ้วนก็สามารถทำหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ นางสัมผัสไปตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายเหมยฮวา สังเกตการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจากการเสียชีวิต

“สองวันแล้วหรือนี่...” ซูเหยาพึมพำกับตนเอง น้ำเสียงของนางแผ่วเบาราวกับสายลมที่พัดผ่าน เมื่อสัมผัสผิวหนังที่เริ่มเย็นชืดและแข็งกระด้างจากการตายมาพักใหญ่แล้ว นางจดจำได้จากตำราว่าปกติแล้วร่างกายของผู้เสียชีวิตจะเริ่มแข็งเกร็งภายใน 1-2 ชั่วยามหลังจากเสียชีวิต และจะเริ่มคลายตัวลงหลังจาก 12 ชั่วยามไปแล้ว แต่ร่างกายของเหมยฮวาดูเหมือนจะผ่านกระบวนการนี้มาแล้วจนผิวเริ่มมีรอยคล้ำเป็นจ้ำ ๆ อย่างเห็นได้ชัดในบางจุด นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าการเสียชีวิตได้ผ่านไปแล้วอย่างน้อยหนึ่งถึงสองวัน

ซูเหยาลองกดเบา ๆ ที่ผิวหนังบริเวณท้องของเหมยฮวา จากนั้นก็สำรวจช่องปากและลำคออย่างละเอียด นางต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมากเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายกับร่างที่บอบช้ำอยู่แล้ว 

“ไม่มีร่องรอยการต่อสู้...หรือการขัดขืนใด ๆ เลย” ซูเหยาคิดในใจ นั่นหมายความว่าพิษถูกให้ในลักษณะที่เหมยฮวาไม่ทันรู้ตัว หรืออาจจะถูกทำให้หมดสติก่อนแล้วค่อยให้พิษ การชันสูตรของซูเหยาดำเนินไปอย่างรอบคอบ ทุกรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ล้วนมีความสำคัญ นางตรวจสอบอวัยวะภายในอย่างละเอียดเท่าที่ทำได้ในสภาพการณ์เช่นนี้ และในที่สุด...นางก็พบสิ่งที่ตามหา

บริเวณใต้ลิ้นและผนังคอของเหมยฮวามีร่องรอยของรอยช้ำสีคล้ำบาง ๆ ซึ่งไม่ปรากฏให้เห็นในสภาพศพทั่วไป หากไม่มีความรู้เกี่ยวกับพิษแล้วย่อมไม่มีทางสังเกตเห็นได้อย่างแน่นอน ซูเหยาหยิบเข็มเงินที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมาอย่างแผ่วเบาแล้วแทงลงไปในบริเวณรอยช้ำนั้นเพียงเล็กน้อยเพื่อเก็บตัวอย่างพิษมาวิเคราะห์อย่างลับ ๆ เมื่อเข็มถูกแทงลงไป เข็มก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำทันที นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีสารพิษในปริมาณมากสะสมอยู่ที่บริเวณนั้นจริง ๆ

ซูเหยารีบเก็บเข็ม เก็บตัวอย่างที่จำเป็นจากร่างของเหมยฮวาและปิดผ้าคลุมร่างของเหมยฮวาให้เรียบร้อยดุจเดิม ดวงตาของนางยังคงจ้องมองใบหน้าที่สงบนิ่งของคณิกาผู้เคราะห์ร้าย 

“แม่นางเหมยฮวา...ท่านต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใดกัน” นางรำพึงด้วยความสงสารและเห็นใจอย่างสุดซึ้ง “พวกเขาบอกว่าท่านจากไปเพราะอุบัติเหตุ...แต่รอยช้ำนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลย”

นางนำตัวอย่างที่เก็บมาใส่ในถุงผ้าเล็ก ๆ อย่างระมัดระวังที่สุด และพยายามหาทางออกอีกครั้งโดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้เบื้องหลัง ข้อมูลที่ได้จากการชันสูตรศพในครั้งนี้ยืนยันสิ่งที่นางสงสัย มีการใช้พิษเพื่อปลิดชีพเหมยฮวาจริง ๆ และวิธีการใช้พิษก็เป็นไปอย่างแยบยลจนยากที่จะหาหลักฐานได้ ซูเหยาเดินออกจากหอว่านหงเหรินท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมไปทั่วทั้งเมืองหลวง ในหัวของนางเต็มไปด้วยปริศนาและความมุ่งมั่นที่จะหาตัวฆาตกรตัวจริงให้ได้ บุคคลที่ทำเช่นนี้ได้ต้องเป็นผู้ที่มีอำนาจและอิทธิพลมากพอที่จะบิดเบือนการชันสูตรพลิกศพของทางการได้ นางจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เงียบหายไปเฉย ๆ การตายของเหมยฮวา จะต้องไม่เป็นเพียงอุบัติเหตุอย่างแน่นอน…

เควสปลดหัวใจ : เงาอดีตในคดีปริศนา (2)

ภารกิจ : แอบเข้าไปในหอว่านหงเหรินอย่างระมัดระวัง ชันสูตรศพ และเก็บตัวอย่างพิษ

รางวัลหลัก : ได้หลักฐานยืนยันว่าเหมยฮวาถูกวางยาพิษ และได้ตัวอย่างพิษเพื่อวิเคราะห์

ไอเท็มประกอบฉาก : เข็มเงินสำหรับตรวจพิษ

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห่ เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ถนนสิบลี้ หอว่านหงเหริน (ทำงานหาเงิน)

ยามไห่ล่วงมาเกือบกลางคืนแล้ว ท้องฟ้าเหนือฉางอันแต่งแต้มด้วยสีรัตติกาลสนิท มีเพียงแสงจันทร์แหว่งเล็กน้อยที่ลอดผ่านม่านเมฆบางเบา กับแสงโคมไฟน้ำมันที่ประดับเรียงรายตลอดทางเดินสายสำราญของถนนสิบลี้เท่านั้นที่ให้แสงไหววูบตามลมค่ำ เสียงหัวเราะ เสียงขลุ่ย เสียงกู่เจิง และเสียงเชิญชวนหลากหลายภาษาสับสนอยู่ในย่านหอมหรสพของนครหลวง บรรดาผู้เดินทางไกล พ่อค้า นักดนตรี ขุนนาง นักรบ หรือแม้แต่วิญญูชนผู้เบื่อหน่ายโลกก็ล้วนพากันหลั่งไหลมาในย่านหรูแห่งนี้ด้วยความประสงค์ที่แตกต่างกัน บ้างมาเพื่อหาความสำราญ บ้างมาเพื่อสังเกตการณ์ และบางคน...มาเพียงเพราะ 'เธอ' อยู่ที่นี่

  หลินหยาหรือในชื่อปลอมว่าเสี่ยวหนานเดินลัดเลาะตามตรอกหลังของหอว่านหงเหริน สาวเท้าเบาแต่คล่อง ม้วนชายกระโปรงเล็กน้อยไม่ให้เปื้อนดิน เปลือกตาคมหวานกวาดมองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่า เขา ไม่ได้ผ่านมาแถวนี้ในคืนนี้ "จางกงกง...ท่านอย่ามาในคืนนี้เลย..." เธอบ่นในลำคอพลางถอนใจเงียบ ๆ ถ้าโดนจับได้ล่ะก็ ไม่ใช่แค่โดนโกรธต้องโดนลงโทษจนสลบอีกไม่เอาแล้วนะ

เสียงหัวเราะดังแว่วจากด้านในอาคารสามชั้นสีแดงเข้มหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านเยี่ยงวังน้อยประจำถนนสิบลี้นั้น บานประตูใหญ่ถูกประดับด้วยแพรแดงและแผ่นทองเหลืองแกะลายนกร่ายรำ ส่วนทางเดินเข้าโรยหินหยกสลับม่านไหม ด้านในส่งกลิ่นหอมของกำยานควันบางผสมกลิ่นเหล้าดอกท้อและกลิ่นกายของผู้คนปะปนกันชวนมึนหัว หลินหยาสูดลมหายใจลึก ยามเธอเดินอ้อมเข้าทางห้องด้านข้างที่สงวนไว้สำหรับพนักงานรับใช้ประจำหอ ขณะนั้นเอง เสียงกระซิบจากพวกพี่สาวในหอที่ยืนหน้ากระจกแต่งตัวก็ดังขึ้นอย่างคึกคัก

 

"เจ้าเห็นไหมวันนี้ตอนเย็นนั้น...เขามาจริงด้วย ไม่ได้มาตั้งนานแขกห้องพิเศษคนนั้นน่ะ!" หือออ ใครวะ? "ข้าเห็น ข้าเห็น! ที่รูปงามกว่านักรำเสียอีกเดาไม่ถูกเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ เห็นว่าเขาเป็นคนสำคัญของท่านเถ้าแก่หลิวไค่เลยใช่หรือไม่?" หลินหยาที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งหน้าซีด มันจะมีใครที่ทำให้เถ้าแก่หลิวไค่กลัวหากไม่ใช่…

"มีคนลือด้วยว่าเขาอาจจะเป็นคู่ขาของท่านหลิวไค่ก็ด้วยนะที่ลือกันแต่เห็นว่าคนพูดตายเหี้ยน ข้าได้ยินว่าเขาจะมาทุกวันห้ามมีเด็กรับใช้คนใดพลาดท่าต่อหน้าเขาเด็ดขาด ไม่งั้นโดนเนรเทศออกหอแน่! หรือคอขาด!"

หลินหยาหรือเสี่ยวหนานหัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม นั้นมันจางกงกงในคราบท่านห่าวหมิงนี้หว่า ลืมไปว่าหมอนั้นพึ่งกลับมาจากการเดินทางกับเธอ หลินหยางรีบก้าวเร็วขึ้นตรงไปยังห้องพักของพนักงาน หัวใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงตัวเอง เหงื่อซึมมือทั้งที่อากาศเย็นจัดในยามค่ำ สุดท้ายก็รีบเปลี่ยนเป็นชุดเด็กรับใช้สีครามเรียบ พันผ้าเอวให้กระชับแล้วหยิบถาดไม้ขนาดเล็กออกมาเดินตามหน้าที่ประจำยามไห่คือเดินเสิร์ฟสุราและเก็บถ้วยในโถงรองรับแขกที่ไม่ใช่ห้องวีไอพี

ขณะที่นางเดินผ่านหน้าฉากกั้น เงาของนางรำคนหนึ่งที่กำลังร่ายรำอยู่ในท่วงท่าคล้ายมังกรร่ายบนทะเลเมฆปรากฏอยู่ในสายตา แสงไฟสีส้มสะท้อนบนผิวเงาของถ้วยสุราในมือ เสียงขลุ่ยผิวโลหะล่องลอย แสงที่ตวัดผ่านแววตาของแขกผู้มาเยือนแต่ละโต๊ะฉายชัดถึงความหลงใหล มึนเมา และความทะเยอทะยานแฝงเร้น บางคนคือขุนนาง บางคนคือพ่อค้าใหญ่ บางคนอาจเป็นปีศาจในคราบบุรุษด้วยซ้ำไป

"เสี่ยวหนาน! มานี่เร็ว! โต๊ะสามอยากได้สาวรินสุราหน้าตาน่ารัก ไปเลยไป!" พี่สาวที่คุมโซนหันมากระซิบเร่ง นางได้แต่กัดฟันตอบรับแล้วเดินเข้าไปพร้อมกับถาดในมือ หลินหยาไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย แต่ลูกค้าตรงหน้าคือชายหนุ่มปิดหน้าตาแต่รู้ว่ารูปงามผิวขาวสะอาด บรรจงแต่งกายในชุดประจำตำแหน่งชั้นสูง แม้ไร้ตราราชการให้เห็นแต่แววตาของเขาคมเฉียบ สายตาอ่านคนได้ทะลุราวกับเสือผู้เฝ้ามองเหยื่ออยู่ห่าง ๆ

"เจ้าชื่อเสี่ยวหนานหรือ?" เสียงทุ้มของเขากล่าวเรียกเมื่อเห็นนางเดินมาถึง

"เจ้าค่ะท่าน" หลินหยาตอบพร้อมย่อตัวลงวางถ้วยสุรา มือไม้นางสั่นน้อย ๆ อย่างควบคุมไม่ได้…เชี้ย ใครวะเนี้ยฉันเคยเจอแกเราะ?  

ชายผู้นั้นเหลือบมองเธอเพียงครู่ แล้วกล่าวยิ้มละมุนแต่เย็นเยียบ "ข้าเคยพบเจ้าที่ไหนมาก่อนหรือไม่?"

หัวใจหลินหยาหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ...บัดซบเอ๊ย เสียงโคมไฟแก้วด้านบนไหวตามลม เสียงกู่เจิงแปรเปลี่ยนเป็นทำนองที่เร็วขึ้น และในเงานั้นแววตาของชายตรงหน้าเจิดจ้าเยี่ยงเสือที่กำลังเพ่งมองลูกกวางน้อย...ดวงตาของชายแปลกหน้าใต้แสงโคมช่างลุ่มลึกน่าพรั่นพรึงนัก หลินหยาในคราบของ เสี่ยวหนาน เพียงชำเลืองสบตาเขาแวบเดียวเท่านั้น ความรู้สึกบางอย่างที่คล้ายดั่งจะถูกกลืนหายเข้าไปในหลุมลึกของสายตานั้นก็พุ่งพรวดขึ้นมา ร่างบางก้มหน้าลงต่ำ หัวใจเต้นระรัวขณะตอบกลับอย่างนอบน้อมแต่ไวปานลม

"ขะ-ข้า...ข้าเป็นเด็กรับใช้ที่นี่มานานแล้วเจ้าค่ะ(?) อาจเคยเสิร์ฟท่านมาก่อนละมั้งเจ้าคะ..."

เพียงกล่าวจบ นางก็รีบยอบตัวแล้วก้าวถอยหลังอย่างแช่มช้าโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ซักต่อแม้ครึ่งคำ จากนั้นก็หมุนตัวเบี่ยงถาดไม้ในมือแล้วเดินเร็วออกจากโซนนั้นด้วยท่วงท่าของเด็กรับใช้มืออาชีพจนไร้พิรุธ ทิ้งเพียงกลิ่นหอมจาง ๆ จากน้ำอบบนเสื้อและภาพเงาอ้อยอิ่งไว้ให้ชายผู้นั้นเพ่งมองตาม เสียงกระซิบระงมกลับมาอีกครั้งยามนางหลุดออกจากเขตโต๊ะวีไอพีมาได้ "หนอยแน่ะ...ใครใช้ให้ไปเร็วขนาดนั้นเล่า? นั่นลูกค้าชั้นสูงนะเสี่ยวหนาน!" เสียงสาวใช้รุ่นพี่ดังแว่วมาจากด้านหลัง แต่หลินหยาแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วผละจากไปทางอีกโซนทันที

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ผมมาทำงานนนนน สร้างเรื่องวุ่นวาย ย ย วะฮ่ะๆๆๆ

รางวัล: 30 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 21 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบจางกงกง - ทำงานหาเงิน)

เสียงกู่ลมหายใจของหลินหยาเบาเกินกว่าจะมีใครได้ยิน ขณะนางกำชายเสื้อของตนแน่นราวกับกลั้นหายใจวิ่งฝ่าพายุ เสียงก้าวเท้าเร่งรีบของนางหยุดลงหน้าโรงเตี๊ยมอันโอ่อ่าซึ่งทอดเงาทาบทับถนนสิบลี้ฝั่งตะวันตกหอว่านหงเหริน สถานที่ที่ทั้งน่าหวาดหวั่นและน่าอับอายสำหรับนางที่สุดในโลก “เฮ้ออออออออออ...ซวยแท้แม่เอ้ย...” เด็กสาวพึมพำพลางเชิดหน้าเข้าไปข้างในอย่างกลั้นใจ ดวงตากลมหวานตวัดมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง มือประคองผ้าโพกศีรษะสีซีดของตนให้มั่น ท่าทีปราดเปรียวปนระวังตัวบ่งบอกว่ากำลังระวังภัย

วันนี้นางต้องมาทำงานแทนเสี่ยวอวี๋ที่ปวดท้องจนลุกไม่ขึ้น เหล่าสาวใช้ด้านในต่างยุ่งกันจ้าละหวั่นในช่วงบ่ายที่ลูกค้าเริ่มแน่นขึ้น เพราะนี่คือช่วงเริ่มต้นทำเงินของหอว่านหงเหริน “อย่าหวังเลยว่าข้าจะเฉียดไปชั้นสอง...เฉพาะห้องทางทิศตะวันตกนั่นนะ! ข้ายอมล้างโถอ่างน้ำตาแตกยังดีกว่าไปเฉียดให้เขาเห็น!” เธอบ่นงึมงำกับตัวเองเหมือนแม่ครัวแก่ ๆ ระหว่างคว้าไม้ถูพื้นแล้วเดินหลบไปทางห้องเก็บอุปกรณ์ เธอจะทำงานเงียบ ๆ ซอก ๆ มุม ๆ พวกข้างครัวก็ได้ ไม่ต้องมีใครเห็น! แค่ครึ่งชั่วยามเดี๋ยวก็ผ่านไป...

แต่ปากที่พร่ำบ่นไม่หยุดนั้นกลับหยุดลงทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าสม่ำเสมอและเสียงชุดไหมละเอียดเสียดสีกันแผ่วเบา เด็กสาวชะงักค้างกลางทางเดิน พลันเงยหน้าขึ้นช้า ๆ อย่างไม่สมัครใจ เสียงฝีเท้านั้น...นุ่มลึกและมั่นคงเกินกว่าจะเป็นใครอื่น

พระเจ้า…

เงาร่างสูงในชุดผ้าไหมสีเข้ม สวมเสื้อคลุมยาวปักลวดลายเมฆไอปราณทองคำ เดินผ่านประตูบานเลื่อนเข้ามาโดยมีเหล่าสตรีของหอติดตามสองคน เขาไม่พูดอะไร ทว่าแววตาคมกริบที่ส่องผ่านใต้ขนตายาวคล้ายหยาดน้ำค้างในฤดูหนาวนั้น กลับกวาดไปรอบบริเวณอย่างเฉยเมย เยือกเย็น และ...น่ากลัว หลินหยากลืนน้ำลายแทบไม่ลง รีบหันหลังกลับแอบก้มหน้าใส่ท่าก้มถังน้ำล้างพื้นแทบจะจุ่มหน้าลงไป

เจ้าบ้าเอ๊ย! จะมาทำไมทุกวันทุกบ่าย ๆ ฮะ! ไปวังไปปรับบัญชีไปเซ็นเอกสารไป๊!

เธอบ่นในใจแทบระเบิด หัวใจเต้นตึกตักประหนึ่งโดนปีศาจล่าในคืนพระจันทร์แดง... เพราะหากเขารู้ว่าเธอแอบมาทำงานที่นี่ล่ะก็…เจอนรกไม่มีที่สิ้นสุดแน่นอน เธอกัดฟันแน่นจนแทบหัก ก้มหน้าก้มตาเตรียมถูพื้นไปทางห้องทิศใต้ชั้นล่างแบบเนียน ๆ หลีกให้ไกลที่สุดเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะเลี่ยงได้ แต่โชคชะตานั้นช่างโหดร้ายยิ่งนัก

“เจ้า?” เสียงทุ้มหยุดนิ่งราวกับลมหายใจฤดูหนาวเรียกเธอจากด้านหลัง ตายแน่แล้วกู...

เสียง "เจ้า" ที่เปล่งออกจากริมฝีปากจางกงกงนั้นทั้งสั้น เรียบ และทรงพลังจนหลินหยาที่ก้มหน้าหลบอยู่ถึงกับชาวาบตั้งแต่ต้นคอลงมาถึงส้นเท้า ลำคอของนางแข็งเป็นหิน ขณะที่หัวใจเต้นรัวราวกลองศึกในสงคราม สองมือตะครุบไม้ถูพื้นแน่นจนข้อขาวซีด ชิบหายแล้ว

นางยังคิดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำว่า “ควรโกหกแบบไหนถึงจะรอด” ร่างก็สะดุ้งเล็กน้อยด้วยสัญชาตญาณเมื่อเสียงฝีเท้าของเขาเข้ามาใกล้ขึ้น...ใกล้ขึ้น...พอที่จะสัมผัสกลิ่นเฉพาะตัวที่คุ้นเคยอย่างเจ็บปวด กลิ่นกฤษณาอำพันอ่อน ๆ ปนเย็นชาแบบกลั่นจากสมุนไพรโบราณที่เขามักใช้ชำระร่างกาย ทันใดนั้นเอง เสียงของเขาก็เปล่งมาอีกครั้ง

“เสี่ยวหยา...เจ้ารู้ไหมว่าถูพื้นผิดมุมแบบนั้น น้ำอาจไหลเข้าห้องด้านใน...ที่ข้าพักอยู่” คำว่า ‘ที่ข้าพักอยู่’ นั้นฟังดูปกติสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับหลินหยาแล้วมันคือดั่งสายฟ้าผ่ากลางกระหม่อมอย่างชัดเจน และทุกคนในหอนี้รู้ว่าเขตของ ‘เถ้าแก่ใหญ่’ ไม่ใช่ที่ใครอยากเฉียดก็เฉียดได้! หลินหยาขนลุกซู่จนหลังแทบสะบัด เธอค่อย ๆ หันหน้ากลับไปอย่างช้า ๆ ราวกับลูกแมวที่โดนเจ้าของจับได้ขณะกำลังปีนม่าน และทันทีที่สบตากับเขา ตาของจางกงกงเรียบเฉยยิ่งกว่ากระจกน้ำแข็งในฤดูหนาว

“ข้า...ข้ามาช่วยงานเพื่อนเฉย ๆ เจ้าค่ะ! ใช่ ใช่แล้ว!” เสียงนางสั่นน้อย ๆ ราวกับพยายามกลบเกลื่อนอาการตื่นตระหนกโดยใช้ความจริงผสมสีเทา “เสี่ยวอวี๋นางปวดท้องหนักจนลุกไม่ไหว ข้าเลย...แค่...มาช่วยนิดเดียว! ไม่ได้แอบทำอะไรเลยนะ ไม่ได้ทำเรื่องลับหลัง ไม่ได้แอบ! ไม่ได้...ไม่ได้อะไรเลยจริง ๆ นะ” นางรีบพ่นออกมาเป็นชุด ๆ พร้อมยิ้มแหย ๆ บิดตัวไปมายังกะลูกเต่าในกะลาร้อน ทั้งที่ในใจตะโกนแทบเป็นไฟว่า ท่านอย่าจับได้สิฟะ!

ทว่าสิ่งที่หลินหยาพูดออกไปก็เป็นความจริงเพียง “บางส่วน” เท่านั้น เพราะในความจริงแล้ว... นางมาช่วยก็เพื่อแลกกับค่าแรงด้วย และไม่ใช่ค่าแรงธรรมดา แต่เป็นเงินค่าข้าวสารและค่าเหล้าที่กำลังร่อยหรอในชีวิตนาง...เพียงแต่นาง “ไม่ได้บอก” เขาเท่านั้น ว่านางแอบมาทำงานในหอของเขาเองเพื่อ ‘หาเงิน’ เพราะอะไรน่ะหรือ... ก็เพราะเขาเป็น “จางกงกง” เจ้าบ้าโรคจิตที่วัน ๆ เอาแต่ใช้วิธีพิลึก ๆ ทำให้ชีวิตนางแทบขาดใจ แล้วเขาก็ยัง...เอ่อ...มักจะยัดเงินให้เธอเหมือนโยนให้แมวจรจัดข้างทางถ้าเขารู้ว่าเธอแอบมาทำงานในหอของเขาเองแลกเงินละก็...

หายนะมาเยือนแน่นอน

“เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ได้คิดทำอะไร...” น้ำเสียงของจางกงกงยังคงเรียบเฉย แต่ดวงตาคู่นั้นกลับจ้องลึกอย่างทะลุทะลวง ราวกับกำลังวินิจฉัยว่าเธอกำลังโกหก ‘ระดับไหน’ ในมาตราส่วนสิบระดับ จางกงกงที่อยู่ในคราบท่านชายห่าวหมิงไม่พูดเปล่า เขายังขยับรวดเร็วราวเสือกลางพงอุ้มหลินหยาเข้าไปในห้องพักส่วนตัวของเขาชั้นสองอย่างหน้าด้านไร้ยางอาย แม่นางเจ้าของร่างเล็กเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก ขาแทบเตะอากาศกลางลอยเพราะไม่ทันตั้งตัว

“เฮ้ยๆๆๆ! เดี๋ยว! ท่านจะทำอะไรน่ะ?! ปล่อยนะข้าเดินเองได้!” หลินหยาโวยวายตีนิดถีบหน่อยไปตามแขนเขาเหมือนลูกแมวตกใจ แต่ไม่สะเทือนแม้แต่น้อย ร่างสูงห่มอาภรณ์สีเข้มเพียงเหลือบตามองอย่างเย็นเยียบก่อนจะผลักบานประตูไม้เนื้อดีเปิดออก พาเธอเข้าไปวางแหมะกลางเบาะนั่งตรงโต๊ะน้ำชาหรูหราโดยไม่พูดคำใด เพียงครู่เดียวเขาก็นั่งลงด้านข้าม ทอดสายตาคมเฉียบจ้องเธอเหมือนนักล่าที่เพิ่งจับลูกกระต่ายได้

“ไหนเจ้าบอกว่ามาทำงานช่วยเพื่อนมิใช่หรือ” เสียงเรียบเอ่ยคล้ายจะซักถาม แต่จริง ๆ แล้วมันคือการออกคำสั่งในคราบประโยคบังคับแบบผู้ดี หลินหยาเบ้ปากอย่างจนใจ พอคิดจะเถียง เขาก็พูดต่อทันทีราวกับอ่านใจออกหมด “ถ้างั้น...ก็บริการข้าแทนแล้วกัน” คำว่า “บริการ” ทำเอาร่างเล็กชะงักหัวทิ่มในใจ

โอ้ยเชี่ย...! ตาบ้าเอ๊ย!!

หลินหยาได้แต่ค่อย ๆ ขยับตัวไปนั่งใกล้โต๊ะรินเหล้าให้เขาเงียบ ๆ พลางหน้างอคิ้วผูกกันเป็นปมแน่นราวกับเกลียดโลกใบนี้ บ่นพึมในใจว่ากำลังถูกใช้แรงงานแบบไม่สมัครใจโดยมนุษย์จิตวิปริตผู้หนึ่ง แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นั้น “นวดด้วยสิ” เสียงนุ่ม ๆ เรียบสนิทดังขึ้นอีกครั้ง โดยที่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะเหลือบตามองเธอด้วยซ้ำ

 

“อ-อะไรนะเจ้าคะ?” หลินหยาอ้าปากค้าง มือตะครุบไหเหล้าแน่นเหมือนจะใช้เป็นอาวุธได้ทุกเมื่อ นี่มัน... เด็กเสิร์ฟรินเหล้ายังไม่พอ ต้องมาเป็นหมอนวดอีกเรอะ?!

สายตาคมที่จ้องเธอมาเย็นยะเยือกอย่างไม่ยินดียินร้าย ราวกับบอกว่า “จะบ่นหรอ?” ซึ่งหลินหยารู้ดีว่ากับผู้ชายโรคจิตแบบเขานั้น...หากเธอเผลอพูดคำว่า “จางกงกง” ขึ้นมาในห้องนี้ มีหวังเขาจะ “กำจัดพยาน” ทั้งหอก่อนนั่งจิบเหล้าอย่างใจเย็นแน่นอน เว้นเสียแต่ตัวเธอเองที่เขาคงไว้เพื่อแกล้งเล่นอย่างต่อเนื่องแบบยาวนานน่าหงุดหงิดแต่เขาก็ไม่กล้าฆ่าเธออยู่ดี เพราะงั้นนางเลยกัดฟันแน่น รวบผ้าแล้วขยับตัวไปนั่งข้างหลังเขา กำมือขึ้นแล้วเริ่มนวดไหล่ให้แบบแรง ๆ แบบสะใจเล็กน้อยจนเขาหรี่ตานิด ๆ

“ท่านชายห่าวหมิง...” นางขยับเสียงเรียกอย่างเสแสร้งแบบสุดใจ แอบกัดฟันในลำคอ “ไม่ใช่หน้าที่นางโลมหรือหรือเจ้าคะ เรื่องบริการแบบนี้น่ะ...”

“เสี่ยวหยาไม่ใช่นางโลมหรือ?” เสียงของเขาตอบกลับราบเรียบหยอกเย้านาง แต่ฟังดูอันตรายเหมือนใบมีดที่วางพาดบนต้นคอเธอแบบเฉียดฉิว มือเล็กที่กำลังนวดไหล่อยู่ก็ยังนวดต่อไปอย่างขมุกขมัว แต่ถึงจะหน้างอเท้าสะเอวในใจแค่ไหน เด็กสาวตาโตผิวผ่องที่อยู่ด้านหลังบุรุษผู้นั่งตัวตรงอยู่หน้าชุดน้ำชานั้นก็ยังพยายามรักษาความเนียนไว้อย่างสุดกำลัง ในขณะที่อีกคนเอาแต่นั่งเงียบเหมือนราชสีห์จำศีล หลินหยาที่รู้สึกว่าความเงียบมันชวนให้หงุดหงิดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดก็เลย...เผลอหลุดคำออกไปเหมือนปกติเวลาที่อยากแกล้งเขาคืน

“หากข้าเป็นนางโลมขึ้นมาจริง ๆ ล่ะก็...ก็คงต้องบริการคนอื่นด้วยสิ ไม่ใช่ท่านคนเดียวนี่นา” น้ำเสียงนั้นเหมือนจะล้อเล่นปนเหน็บ ทว่ามีประกายยียวนอยู่ชัดเจน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนขยิบเล่นในอากาศ พลางทำปากยื่น ๆ กัดริมฝีปากเบา ๆ อย่างคนที่กำลังจะหัวเราะออกมาเพราะตัวเองหาเรื่องได้สำเร็จ…แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับมา คือไหล่ของอีกฝ่ายที่หยุดนิ่งในทันที

น่ากลัวกว่าคือเขาไม่ได้หันกลับมาทันที ไม่ได้กระโจนหรือพูดเสียงดังอย่างที่บุรุษทั่วไปจะทำเมื่อถูกแหย่ให้หึง แต่กลับค่อย ๆ วางจอกเหล้าลงกับโต๊ะอย่างแผ่วเบา…เสียง "กรึก" ของก้นจอกกระทบไม้ช่างเบาจนได้ยินชัดเจนท่ามกลางความเงียบ “หืม…” เสียงหนึ่งหลุดออกมา ราวกับเจ้าตัวกำลังแปรงความคิดในหัวให้กลายเป็นคำพูดที่ไม่ฆ่าเธอตรงนี้ ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่ออย่างเนิบช้า แต่บรรยากาศรอบกายกลับเย็นเยียบลงราวกับมีมือเย็นเฉียบแตะตรงท้ายทอย “ถ้าอย่างงั้น…ข้าควรทำเช่นไรกับเจ้าดี?” 

หลินหยาที่รู้ตัวว่าพลาดแล้วแค่เพียงเสี้ยววินาทีก็หัวเราะแห้ง ๆ ออกมา ยิ้มเจื่อนพลางยกมือประสานที่ท้ายทอยเขาแล้วนวดแรงขึ้นราวกับเอาใจสุดฤทธิ์สุดเดช “ล้อเล่นน่าาา ข้าแค่แกล้งพูดเล่นเฉย ๆ เอง ก็รู้ว่าท่านเป็นคนขี้หวงนิเจ้าคะ จริงไหมล่ะ? ฮ่า ๆ ๆ…”

จางกงกงไม่พูดตอบในทันที ทว่าหลังจากนั้นเพียงครู่เดียวเขากลับหันศีรษะมาเล็กน้อย เสี้ยวใบหน้าขาวจัดใต้แสงเทียนฉายชัดขึ้นในมุมสายตา พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ประหลาดจนเธอแทบไม่กล้าหายใจ “เพราะข้าเป็นคนขี้หวง…และข้าไม่ชอบพูดซ้ำสอง” นัยน์ตาสีดำสนิทมองสบตาเธออย่างลึกล้ำจนเหมือนจะดูดกลืนลมหายใจของหลินหยาเข้าไปทั้งดวง วิญญาณของนางเผลอสั่นไหวในจังหวะนั้น มือที่นวดอยู่ถึงกับชะงักไปเสี้ยววิ “แล้วก็…” เขาโน้มตัวไปใกล้ ใกล้จนได้กลิ่นเนื้อผ้าอาภรณ์และกลิ่นกฤษณาอ่อน ๆ ที่เขามักใช้เสมอ

“…ถ้าเจ้ากลายเป็นนางโลมขึ้นมาจริง ๆ ข้าก็คงต้องซื้อเจ้าทั้งคืนไว้คนเดียว…ทุกคืนทุกวัน...ไม่มีวันให้ใครได้เห็นแม้แต่ปลายผมเจ้านั่นล่ะ” เสียงกระซิบเย็น ๆ ข้างหูที่กระตุ้นประสาททุกเส้นจนนางขนลุกซู่ หลินหยาถึงกับลืนนวด หัวใจเต้นรัว ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ บ้าเอ๊ย...บอกว่าพูดเล่นแล้วไง จะเอาจริงอะไรนักหนา! แต่ปากเธอก็ยังทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนอีก “ขะ...เข้าใจแล้วเจ้าค่ะท่านชาย! ข้าไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว! พอใจยัง!” เสียงหัวเราะของเขาที่ดังแผ่วเบาราวกับพอใจในความร้อนรนของเธอ...กลับยิ่งทำให้เธออยากจะปาหมอนใส่หน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอด

“แต่ซื้อเจ้าทุกคืนคงไม่พอใจข้า…” เสียงนั้นแผ่วเบา ราบเรียบ แต่กลับหนักแน่นเสียยิ่งกว่ามีดปลายแหลมวางนิ่งอยู่บนลำคอ มือเล็กที่นวดบนไหล่ของชายตรงหน้าแทบหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ร่างบางของหลินหยาชะงักค้างเมื่อคำพูดที่เธอคิดว่าเขาเพียงต้องการแกล้งให้ขวยเขินกลับกลายเป็นแค่ประโยคเปิดทาง…

“ข้าจะซื้อตัวเจ้าทั้งหมด ทั้งวันทั้งคืน ให้อยู่แต่ในห้องข้าตลอดเวลา ไม่ต้องรับใช้ใครอื่นใดอีกเลยนอกจากข้า…” เขาหันกลับมาทั้งตัวช้า ๆ แล้วมองตรงมาที่นางราวกับไม่ใช่แค่เพียงพูดเล่นอีกต่อไป ใบหน้าที่มักจะเรียบนิ่งและเปี่ยมไปด้วยเลศนัยในคราบของ "ท่านชายห่าวหมิง" กลับยิ่งดูไม่ไว้ใจเมื่อเอ่ยสิ่งนั้นด้วยน้ำเสียงเหมือนกับว่า มันเป็นสิ่งที่เขาตัดสินใจแน่นอนแล้ว “จะนวด จะรินเหล้า จะเป่าเพลง จะต้มซุป จะขับกล่อม หรือจะแค่นั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงเตียงของข้า…เจ้าก็ต้องทำทั้งหมดนั้นเพื่อข้าคนเดียว” นัยน์ตาสีดำสนิทของเขาขยับเข้าใกล้ในวูบหนึ่ง ประกายในดวงตานั้นเหมือนสัตว์นักล่าที่มองเหยื่อด้วยความพึงใจ…และความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอันไม่อาจโต้แย้งได้

หลินหยาตาโต ใจเต้นตึก ๆ อย่างควบคุมไม่ได้ แม้ปากจะอยากแย้งสุดใจแต่ร่างกายกลับไม่ฟังคำสั่ง นางรู้ดีว่าจางกงกงไม่ใช่คนที่พูดอะไรลอย ๆ โดยไม่ตั้งใจ และที่น่ากลัวกว่าคือ…เขาทำได้จริง "ข้า...ข้าไม่ได้อยากเป็นคนของใครตลอดเวลาขนาดนั้นเสียหน่อยเจ้าค่ะ!" นางโพล่งออกมาแบบรีบ ๆ ร้อน ๆ แม้สีหน้าจะดูพยายามทำใจกล้า แต่เสียงที่แฝงความตระหนกกลับสั่นไหวเล็กน้อยโดยไม่อาจหลบซ่อน "แล้วอีกอย่าง...ข้าก็มีชีวิต ข้ามีร้านของข้า ข้ายังต้องไปดูแลเซียงเฉินเสี่ยวพู้! ข้ายังต้องขายชา ต้องสั่งของ ต้อง…ต้องไปเดินตลาดตอนเย็น! ข้าต้องอยู่ในเมือง! ท่านจะลากข้าไว้กับตัวทุกวันได้ยังไง!" หลินหยาว่าพลางถอยหลังไปเล็กน้อยแต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่อีกฝ่ายเอื้อมมือถึงอยู่ดี นางไม่ได้โกรธ แค่ตกใจ...และกลัวว่าเขาจะเอาจริง

แต่จางกงกงกลับไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว เขามองนางด้วยแววตาเจือยิ้มแบบที่น่าระแวงเสียยิ่งกว่า แล้วเอ่ยเบา ๆ “ทุกอย่างที่เจ้าว่ามา...ข้าสามารถสั่งให้คนอื่นทำแทนเจ้าได้ทั้งหมด แล้วเจ้าก็จะมีเวลาว่างเหลือเฟือ…ไว้บริการข้าเพียงผู้เดียว”

เขาขยับจากเบาะช้า ๆ เหมือนพญามารผู้กำลังย่างเท้าเข้าสู่จุดหมาย นางถอยหลังไปอีกนิดแต่ถูกมือหนึ่งของเขาเอื้อมคว้าไว้ทัน ก่อนที่จางกงกงจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้ กระซิบตรงข้างหูด้วยน้ำเสียงพร่าเบาจนทำให้แก้มเธอร้อนวาบ “คิดให้ดีนะ หลินหยา…ข้าไม่พูดซ้ำสองหรอกว่าอยาก ‘ได้เจ้า’ …ข้าแค่ทำ” ดวงตาของเขามืดดำแต่ส่องประกายวาบน่ากลัว ราวกับสัตว์นักล่าที่กำลังคิดจะกลืนเหยื่อทั้งเป็น ไม่ใช่เพราะความหิว…แต่เพราะความหวงและอยากตรึงนางไว้กับตัวนานที่สุด

หลินหยาหน้าร้อนผ่าว สองขาแข็งทื่อ มือกำชายเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่นจนตัวเองไม่รู้ตัว นางหายใจแรงขึ้น แต่ยังพอเรียกสติกลับมาพึมพำเบา ๆ ว่า… “…ท่านอย่าคิดนะว่าทำแบบนี้แล้วข้าจะยอมง่าย ๆ…” แต่ถ้อยคำที่ดูเหมือนจะท้าทายกลับยิ่งทำให้เขายิ้มกว้างขึ้น ชายชุดผ้าหรูผืนหนาเบื้องหน้าเอ่ยตอบเบา ๆ พลางจับปลายผมของเธอขึ้นมาเล่น

“ข้ายังไม่ได้ให้เจ้ายอม…ข้าแค่จับเจ้ามาไว้ข้างกายก่อนต่างหาก เสี่ยวหยา” และนั่น…นั่นต่างหากที่ทำให้หลินหยาแทบอยากร้องกรี๊ดออกมา! จางกงกงแม่ง…โคตรโรคจิต! แต่เธอกลับทำได้แค่กำมือแน่น หน้าแดงและนั่งเงียบเป็นปลาในอวนไปเรียบร้อยแล้ว…!

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ตอนนี้ยังไม่แตก แต่รอบหน้าอาจจะแตก ถ้าแอดยังไม่บอกว่าจางกงกงตรวจสอบบัญชี ผมก็จะตีเนียน 555

รางวัล: 30 ตำลึงเงิน

คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

LinYa ดี

วันที่ 22 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง)

ภายในห้องทำงานอันเงียบงันบนชั้นสองของหอว่านหงเหรินนั้น กลิ่นกฤษณาหอมลอยอ่อน ๆ เจือด้วยกลิ่นชาอบแห้ง กลิ่นควันกำยานนั้นรวยรินในอากาศราวกับพันธนาการไร้รูปที่ค่อย ๆ เกาะรัดอากาศทุกหย่อม หลอดไฟข้างฝาเป็นแสงจากตะเกียงน้ำมันหอมสีทองเรื่อยอ่อน เยียบเย็นกระทบผิวจนหลังหลินหยาขนลุกวาบแม้ยังไม่ทันได้พูดสักคำเดียว ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้จันทน์หอมสลักลายมังกรนั้นคือเถ้าแก่ใหญ่แห่งหอว่านหงเหริน ท่านชายห่าวหมิง หรือที่นางรู้ดีว่าแท้จริงแล้วคือจางกงกงจอมบงการผู้นั้น

เขาสวมชุดคลุมยาวสีหมึกมรกตประดับดิ้นเงิน นั่งทอดตัวอย่างสง่างามแต่เยือกเย็น มือข้างหนึ่งหมุนแหวนหยกบนปลายนิ้วช้า ๆ ด้วยจังหวะที่แทบจะคล้องไปกับเสียงหัวใจของหลินหยาที่เต้นแรงขึ้นทุกขณะ ดวงตาคมราวสลักจากเหล็กกล้าภายใต้ขนตายาวหนาเหลือบต่ำลงมองเอกสารตรงหน้า แต่แม้ไม่มองตรง หลินหยาก็รู้ว่าเขารับรู้ทุกการขยับของนาง...จนกระทั่ง

"เข้ามาแล้วก็ปิดประตูซะ" เสียงนั้นเรียบ ราบ แต่ก้องในหัวนางราวกับคำสั่งของเทพใต้พิภพ หลินหยากลืนน้ำลายลงคอ ฝ่ามือเย็นเฉียบหัวใจเต้นระส่ำ แต่ก็ยอมขยับเข้ามาตามคำสั่งก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตูลงเบา ๆ เหมือนกลัวว่าหากเสียงดังไป เขาจะโมโหขึ้นมาอีก

"เถ้าแก่หลิวไค่บอกข้ามาว่าท่านต้องการพบ...ข้าเลยมาเจ้าค่ะ" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้มั่นคง แต่หางเสียงนั้นสั่นพร่าไม่ต่างจากขนตานางที่กระพือเบา ๆ เหมือนผีเสื้อติดพายุ

เขาไม่ตอบทันทีเพียงแต่หยุดหมุนแหวน แล้วเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมดุหรี่ลงจ้องมาที่หล่อนเต็ม ๆ "ตอนนี้ข้าต้องเรียกเจ้าว่า เสี่ยวหนานสินะ?...เสี่ยวหนานของพวกข้าทำงานเก่งนักนี่ ใช่หรือไม่?" เสียงของเขาเปรยขึ้น ราวกับพูดชม แต่แฝงไว้ด้วยบรรยากาศเย็นยะเยือกที่บีบรัดซี่โครงของหลินหยาจนแน่นตึง "เก่งเสียจนกล้าแอบทำงานที่นี่โดยไม่บอกเจ้าของหอเสียด้วยซ้ำ" คำพูดนั้นราวกับกระบี่แทงเข้าอก หลินหยาเผลอก้าวถอยครึ่งก้าวก่อนจะหยุดไว้ทัน รีบยกมือขึ้นทาบอกแล้วยิ้มแห้ง ๆ ตีหน้าซื่อ

"คือ...เพื่อนข้าปวดท้องขึ้นมากะทันหัน ข้าเลยมาช่วยแทนไงเจ้าค่ะข้าบอกท่านแล้วนี้ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะ...จะปิดบังหรอกนะ แค่..."

"แค่ไม่อยากให้ข้ารู้?" น้ำเสียงของเขาเย็นลงไปอีก ดวงตาดำสนิทนั้นจ้องนางไม่วาง ตลอดเวลาที่เขาพูดร่างของเขาไม่ขยับแม้แต่น้อยแต่มันกลับน่ากลัวกว่าตอนที่เขาโกรธจนโวยวายเสียอีก "หรือเจ้าคิดว่าอยู่ใต้ข้าคืนเดียว เจ้าก็มีสิทธิ์หลบเลี่ยงกันได้แล้ว?" เสียงเขาแผ่วต่ำ แต่แรงจนแทบทำให้บรรยากาศรอบตัวสั่นคลอน "หรือว่าเจ้าอยากเป็นเหมือนคืนนั้นอีก...ที่โรงเตี๊ยมเมืองจี้?"

หลินหยาตาเบิกกว้างในทันที ใบหน้าร้อนวาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอรีบพูดขัดทันทีทั้งที่ยังหน้าร้อน "ข-ข้าไม่ได้อยากเป็นแบบนั้นอีก! ข้าไม่ได้คิดถึงมันสักหน่อย! ท่านอย่าพูดมั่ว ๆ นะเจ้าคะ!"

จางกงกงหัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบา แสยะยิ้มเยือกเย็นแฝงเร้า สายตาของเขายิ่งคุกคามมากขึ้นขณะเอียงหน้าเล็กน้อย ราวกับกำลังชื่นชมใบหน้าแดงซ่านของนางอย่างใจเย็น เสียงบัญชีเล่มหนาตกกระทบโต๊ะดัง "ปึก!" รุนแรงพอจะทำให้ไหล่ของหลินหยากระตุก เธอเงยหน้าขึ้นนิดเดียวก็พบสายตาเยียบเย็นจนเลือดในกายราวกับแข็งค้าง ดวงตาคมคู่นั้นไม่อ่อนโยนอีกแล้ว มันเต็มไปด้วยแรงอารมณ์กรุ่นกร้าวและความผิดหวังอันเข้มข้น บีบหัวใจนางเหมือนโดนทุบด้วยฝ่ามือหนา ๆ ที่ไร้แม้แต่คำด่า

"เลิกพูดหาข้ออ้างกันเสียที" เสียงของจางกงกงกดต่ำ เจือโทสะอัดแน่นในทุกถ้อยคำ มือเขากดโต๊ะแน่นจนข้อเรียวสั่น เขาพูดช้า ชัด แต่น้ำเสียงนั้นแทงลึก "ไหนว่า 'วันเดียว' ฮึ? ตั้งแต่วันที่ยี่สิบถึงสามสิบ เจ้าทำงานเป็นสาวใช้รายวันของหอนี้ในชื่อเสี่ยวหนานใช่หรือไม่?" มือเรียวยาวเอื้อมไปหยิบหน้าบัญชีขึ้นโชว์ หลายแผ่นแสดงวัน เวลา และลายมือเซ็นเป็นชื่อเดียวกัน เสี่ยวหนานที่นางเคยใช้หลบหลีกตาเขาเพื่อมาหาเงิน

"ช่วงที่เจ้าหายไปตามหาข้านอกฉางอัน ไม่มีชื่อในนี้เลย...แต่พอกลับมา? เจ้าก็กลับมาใช้ชื่อนี้อีกครั้ง" เขาเงยหน้าขึ้นมอง หลินหยารู้ว่าไม่ควรสบตา แต่สายตานั้นแรงราวกับรั้งดวงหน้านางให้เงยขึ้นมาเองโดยไม่ต้องสั่ง "จะโกหกอะไรอีกล่ะเสี่ยวหยา? หรือเจ้าจะบอกว่ามีใครหน้าเหมือนเจ้าถึงขั้นปลอมลายมือเจ้ามาเซ็นรับเงินด้วยหรอ?"

หลินหยาได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น สองมือประสานกันไว้แนบหน้าตักอย่างเกร็ง กลืนถ้อยคำทุกคำที่อยากจะพูดลงคอ เพราะมันไร้ประโยชน์แล้วไร้ข้อแก้ตัวใดจะเพียงพอ "ข้า...ข้าแค่..." เสียงของหล่อนแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน ดวงตากลมโตหลุบต่ำ ริมฝีปากแดงจางเม้มแน่นอย่างคนที่กำลังจะร้องไห้แต่กลั้นไว้สุดกำลัง "ข้า...ไม่ได้ตั้งใจ..."

"ไม่ตั้งใจ?" จางกงกงย้อนถามทันควัน รอยยิ้มบนมุมปากนั้นเย้ยหยัน และโหดร้ายยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา "เจ้ากล้าโกหกข้าซ้ำ ๆ กล้าใช้ชื่อปลอมเข้ามาทำงานในหอของข้าเอง ทั้งที่รู้ดีว่าที่นี่เป็นหอคณิกา? แล้วเจ้าทำอะไร? หืม?" เขาโน้มตัวลงมา มือข้างหนึ่งยันโต๊ะ อีกข้างยื่นออกไปคว้าแขนหลินหยาเอาไว้แน่น บีบเบา ๆ ไม่ถึงกับเจ็บ แต่แรงพอจะทำให้หัวใจนางสั่นสะท้านราวกับจะเต้นหลุดออกมาทางปาก "แอบทำงาน หาเงิน โผล่มาในหอว่านหงหรือนี้โดยไม่ให้ใครรู้ ทั้งที่ข้ารู้ว่าที่นี่...อันตรายกับเจ้าขนาดไหน" คำพูดสุดท้ายของเขานั้นไม่ได้เปล่งเสียงดัง แต่น้ำเสียงมันสั่นไหวเล็กน้อยจนหลินหยาเงยหน้าขึ้นมอง จู่ ๆ เธอกลับเห็นในแววตานั้นมีบางอย่างที่ต่างไป

ไม่ใช่แค่ความโกรธ ไม่ใช่แค่ความผิดหวัง...แต่มันคือความเป็นห่วงที่ร้อนลึกจนแทบควบคุมไม่ได้ ราวกับคนที่เกือบเสียสิ่งสำคัญที่สุดไปแล้วต้องมารู้ว่า...อีกฝ่ายเลือกจะเสี่ยงทั้งที่ไม่จำเป็น "...เจ้าทำให้ข้าต้องคอยระแวงหรือเสี่ยวหยา?...ข้าต้องพะวงหน้าหลัง ไม่รู้ว่าคืนหนึ่งเจ้าจะหายไปหรือไม่ ไม่รู้ว่าเจ้าจะโดนใครในที่แบบนี้ลากไป หรือมีคนจำหน้าได้...เจ้าเคยคิดถึงข้าไหมว่ามันทำให้ข้าต้องเจ็บปวดแค่ไหน?" หลินหยานิ่งงัน น้ำเสียงของเขาในวินาทีนั้นไม่ใช่เพียงผู้ควบคุมหอ หรือผู้มีอำนาจเหนือหล่อน แต่มันคือเสียงของใครคนหนึ่งที่กำลังเจ็บอย่างแทบขาดใจ

หลินหยานรู้ว่าเขาควรจะด่า ควรจะลงโทษ ควรจะโกรธจนตะคอกใส่ แต่น้ำเสียงเช่นนั้นมันทำให้เธอใจหาย… "...ข้า...ขอโทษเจ้าค่ะ" เสียงของนางสั่นพร่าเปลือกตาร้อนวาบ "ข้าไม่ได้คิดว่าท่านจะ...จะเป็นห่วงข้าขนาดนี้..."

"เจ้าก็ไม่เคยคิด...ว่าข้าเป็นคนเหมือนกันใช่ไหมเสี่ยวหยา?" เขาเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ คลายมือออกจากแขนหล่อน แล้วหันหลังกลับ เดินไปหยุดที่หน้าต่าง มองออกไปยังระเบียงด้านนอกที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของผู้คน "ข้าไม่ใช่พระ ไม่ใช่ภูตผี ไม่ใช่หิน...แล้วก็ไม่ใช่คนที่รู้สึกไม่เป็น..." คำพูดนั้นแผ่วเบาราวสายลม ทว่าเสียดแทงจนหลินหยารู้สึกเหมือนถูกตบหน้า จางกงกงไม่หันกลับมา...แต่เงาหลังของเขา มันกลับดูโดดเดี่ยวจนใจนางเจ็บยิ่งกว่าโดนตำหนิ

ห้องทั้งห้องเงียบงันจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจที่อัดแน่นของผู้คนในนั้น ใบหน้าของจางกงกงยังหันมองออกไปที่บานหน้าต่าง แต่ถ้อยคำของเขากลับแทงทะลุแผ่นหลังของหลินหยาเข้าไปถึงขั้วหัวใจอย่างไร้ปรานี "ข้าให้เจ้าไปเท่าไร?" น้ำเสียงเรียบเย็นนั้นหลุดออกมาทีละคำ แม้จะเบาแต่หนักแน่นดังหินถล่มใจ "มากมายเป็นร้อย ๆ ตำลึงทอง ข้าส่งให้เจ้าตลอดส่งไปถึงมือเจ้าโดยตรง เจ้ายังต้องมาทำงานหามรุ่งหามค่ำอยู่อีกหรือ?" เขาหันกลับมาช้า ๆ ดวงหน้าเรียบเฉยปราศจากรอยแย้มใด แต่แววตานั้นกลับดุดันยิ่งกว่าพายุคลั่งกลางหุบเหว

"ข้ากักขังเจ้าหรือเสี่ยวหยา? ข้าเอาเจ้าไปมัดไว้ในวังหรือ? ไม่เลย ข้าให้เงินเจ้าไปตั้งตัว ให้เจ้าเลือกเองได้ว่าชีวิตจะไปทางใด ไม่อยากเป็นนางกำนัล ข้าก็ยอม ข้าไม่บังคับ ไม่จับขัง ไม่แม้แต่จะขัดขืนคำขอของเจ้า แต่วันนี้เจ้ากลับมาอยู่ในที่แบบนี้...ให้ชายอื่นมอง มาสัมผัส มาชื่นชม" เสียงของเขาเริ่มเค้นต่ำ ลึกลงไปเรื่อย ๆ จนหลินหยารู้สึกราวกับกำลังยืนอยู่บนเข็มหนามที่กำลังแทงทะลุตรงฝ่าเท้า

"เสี่ยวหยา...ถ้าเจ้าจะเลือกเส้นทางนี้ต่อไป...ข้าจะไม่ขวาง แต่จงจำไว้ว่าข้าจะเรียกเงินทุกตำลึงที่เคยให้เจ้าคืนทั้งหมดทุกตำลึง" คำพูดนั้นประหนึ่งฟ้าผ่าใส่กลางอก หลินหยาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ น้ำตาคลอในดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อน มันไม่ใช่เพราะเรื่องเงินเลย ไม่แม้แต่นิดเดียวแต่มันคือความรู้สึกเจ็บลึกที่เหมือนเขากำลังผลักนางออกไป เหมือนเขาตัดใจ...เหมือนเขา เสียใจ เพราะนาง

เธอรู้ดีว่าความโกรธในน้ำเสียงนั้นไม่ใช่เพราะโมโหธรรมดา แต่เป็นความผิดหวังที่แหลมคมบาดลึกจนเขาต้องใช้ถ้อยคำเด็ดขาดมาบังความรู้สึกในอกไว้ "ท่าน..." เธอพึมพำเบา ๆ กัดริมฝีปากแน่น ฝ่าเท้าก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแต่หยุดลงอย่างลังเล ดวงใจเหมือนโดนบีบจนแน่น...แต่เมื่อคิดถึงคำว่า เสียใจ บนใบหน้าของเขา ความลังเลทั้งหมดก็พังทลาย

ร่างเล็กนั้นก้าวฉับเข้าไปหาเขาโดยไม่สนสิ่งใดอีก เธอคว้าแขนเสื้อของเขาแน่น สะบัดหน้าขึ้นมองด้วยน้ำตาคลอเบ้าพูดเสียงสั่นพร่าทั้งหมดออกมาจากใจ

"ข้าขอโทษเจ้าค่ะ...ข้าขอโทษจริง ๆ"

"ข้าไม่ได้คิดหน้าหลัง...ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านเสียใจเลย..." เสียงหลินหยาสั่นเครือ ใบหน้าแดงซ่านด้วยความละอาย "ข้าไม่รู้เลย...ว่าท่าน…ว่าท่านรู้สึกกับข้ามากขนาดนี้...ข้าแค่อยากช่วยตัวเอง...ไม่อยากรบกวนท่านตลอดไป ข้าคิดแค่จะทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยตัวเอง แต่ข้าผิดเองผิดที่โกหก ผิดที่ไม่บอกท่าน...ข้าไม่กล้าบอกเพราะกลัวท่านจะโกรธ...แต่ข้าไม่เคยคิดจะให้ใครมองข้าหรือแตะต้องข้าเลย..." คำพูดพรั่งพรูจากใจราวกับสายน้ำพัดหลาก หลินหยาเงยหน้าขึ้นสบตาเขาทั้งที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้าใบหน้าแดงซ่านด้วยความรู้สึกผิดอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

"อย่าโกรธข้าเลยนะเจ้าคะ...อย่าผลักข้าออกไปเลย...ข้าจะไม่ทำอีกข้าสัญญา ข้าจะไม่ทำงานที่นี่ถ้าท่านไม่อนุญาต" คำว่า สัญญา ครั้งนี้มีเพียงความรู้สึกตรงไปตรงมาราวกับเด็กที่ทำผิดจริง ๆและไม่อยากให้คนที่รักต้องเศร้าใจเพราะตนเอง เธอกอดแขนเขาแน่น ดวงตาสั่นระริกเงยขึ้นอย่างขอความเมตตา 

"...ท่านอย่าเสียใจเพราะข้าเลยนะเจ้าคะ...ได้ไหม..."

จางกงกงยืนนิ่งอยู่นาน ราวกับรูปปั้นที่หล่อขึ้นจากอารมณ์ทั้งหลายที่อัดแน่นจนเกินจะระบายออกทางสีหน้า เขามองใบหน้าของหลินหยาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและความสำนึกผิดอย่างจริงใจ ดวงตาคู่นั้นที่เคยท้าทายเขานักหนา...ตอนนี้กลับมีเพียงการวิงวอน ความรู้สึกผิด และการยอมจำนนอย่างหมดใจ ใช่...แบบนี้แหละ… เขาคิดในใจโดยไม่เปล่งเสียงใดออกมา แม้ใบหน้ายังคงเงียบขรึมไร้คลื่นอารมณ์ใด ๆ

นี่แหละคือสิ่งที่ข้าต้องการ

การที่นางยอมสัญญาด้วยตนเอง...การที่นางยอมถอยกลับมาหาเขา การที่นางยอมรับว่าตัวเองทำผิด และยื่นมือมาให้เขาจูงด้วยความสมัครใจทั้งหมดนั้นมันไม่ใช่แค่ชัยชนะ แต่มันคือการพิสูจน์ว่าหลินหยาคือของเขา หญิงสาวที่ดื้อรั้นไม่ยอมใคร นางที่มักปากกล้า ใช้เล่ห์กล ต่อต้านทุกสิ่งอย่างตามอำเภอใจ ในตอนนี้กลับอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเต็มใจยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ และพูดคำว่า สัญญา ออกมาเองกับปาก

นางไม่เคยผิดคำพูด จางกงกงรู้นิสัยข้อนี้ดียิ่งกว่าใครและนั่นคือห่วงโซ่ที่เขาต้องการ การบีบบังคับไม่ใช่ทางที่ได้ผลกับหลินหยา แต่การทำให้นาง รู้สึกผิดและเต็มใจมอบตนเองให้ นั่นต่างหาก คือโซ่ล่ามที่แข็งแกร่งที่สุด

ในใจเขาไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความสงสารหรือเสียใจสักนิดมีแต่ความพึงพอใจในผลลัพธ์ ดวงตาคมเรียวพลันคล้ายมีประกายวาวแผ่วเบา เป็นรอยยิ้มบาง ๆ ในแววตาที่หลินหยามองไม่เห็น ราวกับพยัคฆ์ที่กำลังเลียเลือดหลังจากจับเหยื่อไว้แน่นในกรงเล็บ

ข้าควบคุมนางได้แล้ว...ดั่งใจนึก

แม้นางจะดื้อในบางครา พูดกลับไปกลับมา หรือแอบแว้บหนีเหมือนแมวบ้านข้างรั้ว จางกงกงไม่หวั่นเลยแม้แต่น้อย เพราะเขารู้ว่ายังมีอีกนับร้อยวิธีที่เขาจะทำให้นางวิ่งกลับมาเชื่อง ๆ ได้ทุกครั้ง ปลอบบ้าง ขู่บ้าง หลอกบ้าง กดบ้าง รั้งไว้ด้วยความผูกพันบ้าง ไม่มีวิธีใดที่เขาไม่รู้จัก หรือไม่สามารถใช้ได้กับหลินหยาผู้นี้ อีกไม่นาน...นางจะไม่ใช่แค่เชื่อฟัง แต่จะยอมก้มหน้าก้มตาใช้ชีวิตตามจังหวะของข้าอย่างไม่รู้ตัว

นั่นคือวิถีของคนอย่างจางกงกงผู้ที่ไม่ได้ควบคุมด้วยกำลังแต่ควบคุมด้วยอารมณ์ ความคิด และความผูกพันอย่างลึกซึ้งจนกระดูกยังไม่อาจดิ้นหนี

เขายอมยกมือขึ้นในที่สุด ลูบกลุ่มผมนุ่มเบา ๆ อย่างแผ่วโยนราวกับกำลังปลอบใจ "อย่าร้องเสียจนหน้าบวมไปหมดเสี่ยวหยา...ข้าชอบเจ้าตอนดื้อ ๆ แต่อย่าให้มันมากเกินไปก็แล้วกัน" ถ้อยคำนั้นเหมือนจะเย้า แต่ในน้ำเสียงยังคงแฝงอำนาจอยู่ชัด "จำไว้ว่าคำสัญญา...คือสิ่งที่ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าผิดได้เลย แม้เพียงครั้งเดียว"

เขาโน้มหน้าลงชิดใบหูขาวสะอาดของนาง เสียงพร่าต่ำแผ่วเบาคล้ายกระซิบ "...และถ้าเจ้าทำผิดล่ะก็...ข้าก็มีวิธี ลงโทษ ที่เจ้าคงจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต" วินาทีนั้นหลินหยาไม่อาจแยกแยะได้ว่าเขา ล้อเล่น หรือ พูดจริง แต่ความสั่นสะท้านที่ไหลผ่านแผ่นหลังนั้นคือสัญญาณที่บอกเธออย่างแน่นอนว่า…นับจากนี้ ไม่ว่าเธอจะรู้ตัวหรือไม่ ชีวิตของหลินหยา ก็กำลังถูกหล่อหลอมทีละน้อย จนไม่เหลือทางหนีจากเขาอีกเลย

ไม่นานกลิ่นหอมหวานละมุนแบบที่เขาคุ้นเคยแผ่วซ่านเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับน้ำเสียงอ้อน ๆ ที่ทั้งอ่อนโยนและน่าขันในทีแรงสะเทือนเบา ๆ ที่ส่งผ่านจากแขนซ้ายของเขาก็พอจะบอกได้ว่าเจ้าตัวรู้ตัวดีว่ากำลังถูกกอดแน่นเอาไว้โดยร่างเล็กข้างกาย "ท่านอย่าโกรธข้าเลยนะ...หายโกรธนะเจ้าคะ" เสียงนั้นเบาราวกับแมวเหมียวครางขอความเมตตา เธอเบียดเข้ามากอดแขนเขาเหมือนแมวขี้อ้อนที่รู้ว่าทำผิดแต่ก็ยังอยากให้เจ้าของลูบหัวให้อยู่ดี

"หากข้าจะทำอะไรต่อไปนี้...ข้าจะบอกท่านตลอดนะเจ้าคะ ท่านหายโกรธข้าได้ไหม?"

เด็กโง่…นางไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าคำพูดนั้นยิ่งเหมือนโซ่ทองคล้องขาให้เขาแน่นขึ้น ยิ่งนางยอมลดตัวลงมาอ้อน ยิ่งทำให้เขารู้สึกถึง ‘ชัยชนะ’ อันแสนหวานที่ตักตวงได้อย่างไม่มีสิ้นสุด แววตาคมดั่งเหยี่ยวมองต่ำลงยังใบหน้าเรียวที่ซบแขนเขา แก้มที่แดงจัดเพราะทั้งความรู้สึกผิดและความขวยเขิน ดวงตากลมหวานที่ช้อนมองมาด้วยแววเว้าวอน มันไม่มีสิ่งใดที่เขาปรารถนาไปมากกว่านี้อีกแล้วในตอนนี้

“ข้าจะหายโกรธเจ้า…เสี่ยวหยา” เสียงของเขาเอ่ยออกมาอย่างเงียบขรึม คล้ายปลอบแต่แฝงแรงกดดันลึก ๆ “เพียงแต่...ข้าจำเป็นต้อง ‘จัดการ’ อะไรบางอย่างให้เจ้าจำ” เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย กระซิบข้างใบหูนุ่มที่แดงจัดด้วยเสียงเรียบต่ำดั่งงูรัด “เพราะแมวที่ชอบหนีออกไปนอกบ้าน ข้าจะไม่ปล่อยให้ได้อิสระนักหรอก...แม้จะยอมคลอเคลียกลับมา ข้าก็จะจับมันล่ามโซ่เอาไว้ ให้มันลืมไปเลยว่ามีขาไว้ใช้หนี...”

จางกงกงไม่เคลื่อนไหวไปมากกว่านั้น แต่แรงที่เขาเอื้อมมือขวาขึ้นมาวางบนหลังมือนางที่กอดแขนเขาเอาไว้ มันทั้งหนักแน่น อบอุ่น...และชัดเจนว่านี่ไม่ใช่เพียงคำปลอบประโลม แต่เป็นสัญญาณว่าเจ้าของร่างนี้ไม่คิดจะปล่อยมืออีกแล้ว "เจ้าจะบอกข้าทุกอย่าง...งั้นก็บอกจริง ๆ" เสียงของเขาชิดริมใบหูและนุ่มนวลขึ้นในแบบที่คนข้างนอกคงไม่มีวันเคยได้ยิน

"บอกหมดว่าไปไหน เจอใคร ใครมองเจ้า...แม้กระทั่งใครทำให้เจ้ายิ้ม ใครทำให้หน้าเจ้าร้อนผ่าวไปถึงใจ" เขากระชับปลายนิ้วลงบนมือบางของนางแน่นขึ้น "เพราะจากนี้...เจ้าต้องเป็นของข้า...ทั้งกาย ทั้งใจ และแม้กระทั่งสายตา" แมวตัวนั้นหายใจแรงในอ้อมแขนเขา และคงไม่รู้เลยว่าสายโซ่ทองที่กำลังล่ามนางไว้อยู่ในตอนนี้ไม่มีทางหลุดออกอีกเลย

“โธ่…ขนาดนั้นก็เกินไปนะเจ้าคะ ถ้าข้าเจอหรงเล่อต้องบอกท่านด้วยหรือ?” หลินหยาหน้างออย่างเห็นได้ชัดตอนที่เขาบอกนางแบบนั้น จางกงกงยังไม่ทันได้ถอนหายใจด้วยซ้ำเมื่อหลินหยาพูดจบคำแรก นางหน้างอ ทำตาโต ริมฝีปากแดงน้อย ๆ เม้มแน่นอย่างไม่พอใจ แล้วก็แย้งเขาทันทีว่าที่ว่า ‘ใครทำให้เจ้ายิ้ม’ มันก็เกินไปหน่อย นางถึงขั้นเอ่ยชื่อ “แม่นางหรงเล่อ” ออกมาเป็นตัวอย่างจงใจยกให้ฟังชัด ๆ 

...จางกงกงมองจากมุมตาแล้วคลี่ยิ้มจาง ๆ ที่ไม่รู้ว่าหมายถึงอะไรกันแน่ แต่ก่อนที่เขาจะได้โต้กลับ ร่างเล็ก ๆ นั้นก็ดันพูดต่อทันทีด้วยน้ำเสียงใสเจือเจ้าเล่ห์นิด ๆ แบบที่เขารู้ทันทีว่านางจะเริ่มวางกับดักอะไรสักอย่างแล้ว

“อ่ะ ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ ข้าต้องบอกท่าน ข้าจะไปที่หอประมูลสือฟั่งนะ!” นางประกาศเสียชัดเจน ดวงตากลมสดใสฉายแววคึกคักประหนึ่งลูกแมวอยากเล่นซนไม่รู้จักพอ “อีกไม่กี่วันข้างหน้าเขาจะเปิดประมูลม้า! ข้าได้ยินมาว่าเป็นม้าที่ถูกคัดออกจากการฝึกอาจจะมีปัญหาสุขภาพบ้าง หรือบางตัวก็ดุร้าย” เธอพูดแบบนั้นด้วยท่าทีร่าเริงจนคนฟังอดคิดไม่ได้ว่านางสนใจ “นิสัยดุร้าย” เป็นพิเศษ...แต่ก่อนเขาจะคิดอะไรเกินไป หญิงสาวก็บอกเหตุผลต่อด้วยน้ำเสียงหวานราวจะกล่อมให้เขายอมใจอ่อน

“ข้าอยากได้ม้าสักตัว…เวลาออกไปซื้อของนอกฉางอันจะได้กลับมาเร็ว ๆ…กลับมาเจอท่านเร็ว ๆ ไงเจ้าคะ…” คำพูดนั้นคล้ายจะชดเชยคำบอกเล่าก่อนหน้า พริบตาเดียวหลินหยาก็ส่งยิ้มหวานให้เขา...หวานพอจะละลายอารมณ์ใครได้ไม่เว้นแม้แต่คนจิตเบี้ยวอย่างเขา “ยังไงท่านก็ให้เงินข้ามาตั้งหลายร้อยตำลึงทอง…” น้ำเสียงของเธอแผ่วลงนิดหนึ่งก่อนขยิบตาข้างเดียว “แค่ไปซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ เองน่า ไม่ได้ขออนุญาตด้วยนะ ข้าบอกเฉย ๆ จะไปแน่นอนเจ้าค่ะ~”

จางกงกงนิ่งเงียบจนน่ากลัวอยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีคำตอบกลับทันที…มีเพียงสายตาคมกริบดุจมีดที่ไล่มองตั้งแต่ปลายนิ้วนางไปจนถึงแววตาแสบซนของนาง เขารู้ดีว่า...ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งตึงนางก็ยิ่งผลักและยิ่งเงียบ นางก็จะคิดว่าเขายอม แต่ในจังหวะที่อีกฝ่ายคิดว่าเขาจะปล่อยผ่าน เขากลับยื่นปลายนิ้วเรียวยาวขึ้นมาแตะปลายคางของนางเบา ๆ กดให้นางเงยหน้าสบตา

“เจ้าอยากไปที่ไหนก็ได้เสี่ยวหยา” เสียงของเขานุ่มนวลราวละอองควันร้อนจากน้ำชา แต่แฝงด้วยรังสีร้ายที่ไม่มีวันละลาย “แต่อย่าลืมกลับมาให้เร็วจริง ๆ อย่างที่พูด เพราะข้าจะรอเจ้า” เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เสียจนปลายจมูกแทบชนกัน “และหากเจ้าเอาเงินข้าที่ให้ไป…ไปซื้อสัตว์ดุร้ายมาเลี้ยงแล้วมันทำเจ้าบาดเจ็บ...แม้เพียงแค่รอยขีดเดียว…”

“…ข้าจะจับมันเชือด แล้วหมักเนื้อทิ้งไว้ให้เจ้ากินจนหมดทั้งตัว เข้าใจไหม?” เขากระซิบถ้อยคำนั้นช้า ๆ ชัดเจน พร้อมกับกดริมฝีปากแตะหน้าผากขาวเนียนของนางเบา ๆ เป็นตราประทับไม่ใช่ด้วยความรักหากแต่เป็นการประกาศ ‘กรรมสิทธิ์’ อย่างแนบเนียนและเงียบงัน แม้เขาจะไม่ห้าม...แต่ต่อจากนี้ ทุกก้าวที่หลินหยาเดิน จะต้องมีเงาของเขาติดตามไปตลอดไม่ว่าจะด้วยสายตา หรือด้วยอำนาจที่นางมองไม่เห็นก็ตามที

หลินหยายิ้มบางอย่างคนกำลังจะทำความผิดซ้ำซ้อน กลิ่นหอมของดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิประจำตัวเธอลอยคลุ้งปนกับความออดอ้อนในน้ำเสียงและแววตา ก่อนร่างเล็กจะยกปลายเท้ายืดตัวขึ้นอย่างสุดกำลัง ท่ามกลางท่าทีมาดมั่นนั้นแฝงความขี้เล่นตามนิสัย จางกงกงยังคงยืนนิ่ง ร่างสูงในอาภรณ์สีหมึกขลับดูคล้ายเสาหินยามหลินหยาขยับเข้ามา ดวงตาของเขาทอดมองต่ำอย่างเงียบงันขณะเฝ้ารอว่านางจะทำอะไรอีกแต่ลึกในอกกลับร้อนวาบอย่างที่ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์สุราหรือเพราะฤทธิ์ของแม่นางน้อยตรงหน้า

ริมฝีปากบางของนางขยับไปจุ๊บแก้มซ้ายขวาและสุดท้าย…ปลายริมฝีปากของนางแตะเบา ๆ ลงบนปากของเขาเพียงเสี้ยววินาทีนุ่มละมุนอ่อนโยน ไม่เร่งร้อนแต่มากพอจะทำให้โลกในห้วงนั้นหยุดหมุน

จางกงกงไม่ได้ขยับไม่ได้หลบและไม่ได้ตอบโต้ทันที มีเพียงดวงตาดำลึกที่ทอแววเย็นชาลงชั่วครู่ราวกับจะข่มอารมณ์ที่พวยพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงในอก เขารู้ว่านางไม่รู้หรอกว่าทำอะไรลงไปบ้างแต่มันได้ผลและที่สำคัญ...นางรู้ว่ามันได้ผล

หญิงสาวเบี่ยงตัวกลับมามองเขา ยิ้มอย่างคนที่กำลัง "เอาใจ" และ "เจ้าเล่ห์" พร้อมกันในคราวเดียว ท่าทีอ้อนเหมือนลูกแมวช่างประจบที่เอาหางลูบเจ้าของให้อภัย ยิ่งเห็นแววตาของเขาที่เริ่มหม่นลงแล้วค่อย ๆ ทอประกายวาวซ่อนกลิ่นพิษ หลินหยากลับยิ่งทำหน้าทะเล้นเข้าใส่ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกระลอก จางกงกงคลี่ยิ้มบาง...รอยยิ้มที่มิใช่ของคนดี ไม่ใช่ของคนอ่อนโยนแต่เป็นรอยยิ้มของคนที่ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว

ใช่…ชัยชนะนั้นหอมหวานและแม้หลินหยาจะดูเหมือนเป็นฝ่ายควบคุมบรรยากาศด้วยอ้อมกอด รอยจูบ และคำพูดหวานแต่นางกลับไม่รู้เลยว่า…นั่นแหละคือสิ่งที่เขาวางไว้ทั้งหมด

หากจะหลอมแมวให้เป็นแมวเชื่องก็ต้องให้นางคิดว่าเจ้าเป็นผู้เลือกเดินเข้ามากอดต่างหาก เขาขยับปลายนิ้ว ลูบเรือนผมนางเบา ๆ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วชิดข้างหู “อืม...เจ้ารู้วิธีทำให้ข้าหายโกรธได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ เสี่ยวหยา...” และถ้าหากในโลกนี้มีสิ่งใดที่เขายินดีจะให้มันอยู่ใกล้เขาเสมอนั่นคงไม่ใช่ทองคำ ไม่ใช่บัลลังก์ ไม่ใช่แม้แต่ชีวิต...แต่มันคือเจ้าสัตว์น้อยขนฟูนี่ต่างหาก ที่ทำให้เขาทั้งเจ็บใจทั้งเจ็บปวดและติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาง้อค้าบบบบ มาโดนดุด้วย 555 เขิน (ดิ้นไปมา)

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

LinYa ดี

วันที่ 23 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง)

ภายในห้องชั้นบนสุดของหอว่านหงเหริน กลิ่นหอมอ่อนของเครื่องหอมตระกูลตานเซียงจางแตะปลายจมูก กลบกลิ่นหมึกและกระดาษที่แผ่คลุมพื้นที่โดยรอบได้เพียงน้อยนิด บนโต๊ะหินอ่อนทรงยาวเอกสารม้วนข่าวนับสิบวางเรียงซ้อนกันดั่งภูเขาย่อม ๆ โดยมีร่างสูงในอาภรณ์สีหมึกดำขลับเป็นผู้นั่งก้มหน้าไล่นิ้วเรียวบนแผ่นบัญชีอย่างเงียบงัน แววตานิ่งเฉียบเย็นเยียบจนน่าขนลุก ประตูกระจกไม้ไผ่บานใหญ่ที่เปิดออกโดยไม่มีเสียงเคาะ บ่งชัดว่านางผู้นั้นไม่คิดจะรออนุญาต มือหนึ่งกุมประคบถุงร้อนเล็กไว้ตรงหน้าท้อง อีกมือประคองหมวกไม้ไผ่ให้เอียงพอจะมองเห็นทางเดิน พลางเดินทะลุเข้ามาดั่งเป็นห้องของตนเอง

หลินหยายังไม่ได้ถอดหมวกด้วยซ้ำเมื่อเสียงขุ่นเล็กน้อยของนางดังขึ้น "ช่วงนี้ข้าไม่ไปเจอท่านที่ศาลาจื่อเถิงฮวานะเจ้าคะ ข้าไม่สบายตัวเอาเสียเลย"

นางก้มหน้าเบา ๆ ผมยาวปล่อยสยายไม่ถักมวยดังเคย ปลายเส้นสั่นน้อย ๆ ตามแรงลมยามเซินที่พัดลอดหน้าต่างไม้ฉลุเข้ามา ร่างบอบบางดูอ่อนแรงกว่าทุกวัน ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนเคลือบเงาคล้ายจะง่วงหรือไม่ก็หงุดหงิดจากอาการป่วยสตรีเพศที่ไม่อาจหลีกพ้น

จางกงกงเงยหน้าเพียงเล็กน้อย ดวงตาคมลึกจ้องนางแนบแน่นราวกับจะอ่านความเคลื่อนไหวของทุกอณู แต่ไร้คำพูด เขาแค่ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินตรงเข้ามาหาไม่เอ่ยคำใด ไม่มีแม้แต่การเหน็บแนมหรือเย้าแหย่ที่เขามักชอบทำในยามนางเข้ามาไม่บอกกล่าว เขามาหยุดตรงหน้า แล้วเอื้อมมือดึงหมวกไม้ไผ่ของนางออกอย่างเบามือ เผยให้เห็นใบหน้าเนียนใสที่ซีดลงเล็กน้อย สีปากจืดจางกว่าปกติชัดเจน เขาขมวดคิ้วทันที

"ทำไมไม่อยู่ห้องพักของเจ้าเสี่ยวหยา?" น้ำเสียงของเขาฟังดูห้วนแต่ไม่แข็งกร้าวนัก "มาทำไมถึงนี่?" 

หลินหยาพ่นลมหายใจเบา ๆ ดวงตากลอกไปมาเหมือนไม่อยากเถียง แต่อยากบอกให้รู้ว่า…ก็แค่อยากมา "ข้าหงุดหงิดอยู่ห้องคนเดียว ข้าเบื่อ ไม่อยากนอนกลิ้งทั้งวัน จะมาหาไม่ได้หรือไร…" คำพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจแต่สายตากลับอ่อนลงจนน่าสงสาร จางกงกงมองสบตานางนิ่งอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอื้อมมือรวบข้อมือนางเบา ๆ พาเดินไปยังตั่งไม้กลึงขนาดใหญ่กลางห้อง

"นั่งลง แล้วก็อยู่นิ่ง ๆ" หลินหยาไม่ขัดขืน นางทิ้งตัวลงนั่งแบบไม่รักษาท่วงท่า ศีรษะพิงเบาะแบบแมวขี้เกียจ มือกุมถุงร้อนแนบหน้าท้องแล้วหลับตาลงครู่หนึ่งไม่ใช่เพราะอาการหนัก แต่เพราะความเหนื่อยใจและเหนื่อยกายบรรจบพร้อมกัน

จางกงกงนั่งลงข้าง ๆ เงียบ ๆ เขาไม่พูด ไม่ถาม ไม่เย้า แค่ปล่อยให้มือข้างหนึ่งของเขาขยับไปลูบเรือนผมนางช้า ๆ อย่างอ่อนโยนผิดวิสัย "พักก่อน ข้าจะอยู่ตรงนี้" ไม่ใช่เพราะเป็นห่วง…ไม่ใช่เลย แต่เพราะเขาอยากอยู่ในสายตา อยากให้รู้ว่านางไม่จำเป็นต้องวิ่งไปวิ่งมาเพื่อให้เขาเห็น เพียงแค่มาหาเขา…มาหาโดยไม่บอกเหตุผล แค่นั้นก็เพียงพอให้หัวใจของเขาอ่อนยวบลงเกินกว่าที่ควรจะเป็นแล้ว

แต่ทว่าอีกไม่กี่นาทีต่อมาจางกงกงชะงักเล็กน้อยเมื่อร่างอุ่นข้างกายค่อย ๆ ขยับเบียดเข้ามาแนบไหล่เขาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว น้ำหนักศีรษะที่แนบลงมาเบา ๆ พร้อมลมหายใจอุ่นรินบริเวณต้นคอ ทำให้หัวใจในอกซ้ายเต้นแผ่วอย่างประหลาด ไม่ใช่เพราะเขาไม่คุ้นกับการถูกแตะต้อง หากแต่เพราะเป็นนาง...หลินหยา

“ข้าจะมาหาท่านที่นี่ทุกวันนะเจ้าคะ” เสียงนุ่มของหญิงสาวลอดออกมาจากผ้าผืนบางที่คลุมไหล่เขาอยู่ นางพูดเรียบ ๆ ราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดในโลก ดวงหน้าแนบไหล่ของเขา เงยน้อย ๆ แล้วกระซิบต่อด้วยน้ำเสียงซื่อ ๆ “แต่ข้าไม่ทำงานหรอกท่านสบายใจได้…ข้าแค่อยากเห็นหน้าท่านเผื่ออารมณ์จะดีขึ้นบ้าง…สักหน่อย หากหายคิดถึงท่าน” จางกงกงไม่ตอบ เขาแค่ยกมือขึ้นแล้ววางมือลงบนศีรษะของนางเบา ๆ ใช้ปลายนิ้วลูบเรือนผมที่หล่นระต้นคออย่างเงียบงัน หัวใจภายในอกเหมือนกำลังปะทุเบา ๆ คล้ายอารมณ์ของผู้ควบคุมไฟที่ทำเป็นไม่รู้สึก…แต่จริง ๆ กำลังเพลินกับไอร้อนของเปลวเพลิงนั้น

นางไม่รู้เลย ว่าคำพูดของนางทุกคำมันมีอานุภาพเพียงใดกับผู้ชายอย่างเขายิ่งนัก ไม่ใช่แค่ความคิดถึง…ไม่ใช่แค่อารมณ์ดี แต่เป็นคำประกาศกร้าวในคราบคำอ้อนว่า 'ข้าจะอยู่ในสายตาท่านทุกวัน' และมัน…คือพันธะอ่อนหวานที่เขาอยากได้ยินที่สุด

ริมฝีปากบางเฉียบของชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากเบา ๆ ดวงตาคู่นั้นวาวโรจน์คล้ายเปลวเทียนในเงามืด มือที่ลูบผมค่อย ๆ เลื่อนลงมาลูบต้นคออีกคนอย่างจงใจ เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดใบหูนางอย่างแผ่วเบา “เสี่ยวหยา…ถ้ามา…ก็อยู่ให้นานหน่อยอย่ารีบไปไหน” คำพูดดูเรียบง่าย หากแต่แฝงเร้นน้ำเสียงของผู้ควบคุมอารมณ์ไว้แนบแน่น เขาไม่ห้าม ไม่แกล้ง ไม่รั้ง แต่กลับใช้ความนิ่งปกคลุมเพื่อกลืนกินนางให้ชินกับการอยู่ใกล้เหมือนดั่งแมวป่าถูกเลี้ยงจนลืมหนทางสู่ป่าและเขาก็เลี้ยงนางอย่างเงียบ ๆ มาตลอด...แม้นางจะไม่รู้ตัว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาอ้อนแฟน(?)

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง)

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่ขึ้นบันไดชั้นบนสุดอย่างคุ้นเคยของหอว่านหงเหรินยังไม่ทันถึงหน้าประตู ห้องพักด้านในซึ่งสงวนไว้สำหรับบุคคลสำคัญก็ยังคงคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นหอมของธูปไม้หอมกฤษณาชั้นดี กับกลิ่นสุราระดับหรูที่รินในถ้วยหยกตัดขอบทอง… และใช่ ข้างกายบุรุษที่นั่งเหยียดยาวนั้นมีนางโลมคนหนึ่งนั่งเคียง หญิงงามในชุดผ้าโปร่งสีน้ำผึ้งที่รัดรอบทรวงอกจนล้นนูนกำลังรินสุราให้เขาอย่างงดงามเรียบร้อยตามแบบฉบับหอคณิกา ใบหน้าแต่งแต้มด้วยแป้งสีอ่อนให้ดูนวลเนียนยิ่งกว่าไข่มุก มือเรียวค่อย ๆ ประคองถ้วยสุราแล้วยื่นให้บุรุษผู้ครองตำแหน่งจงฉางชื่อในเงาหลังม่านของวังหลัง

…แต่เพียงครู่เดียว

ประตูไม้เลื่อนเปิดออกอย่างแรงจนสตรีภายในห้องที่อยู่ก่อนหน้าแปลกใจ เจ้าของใบหน้าหวานที่โผล่เข้ามาใต้หมวกไม้ไผ่นั้นคือหลินหยาผู้เคยเดินเข้าห้องนี้โดยไม่เคาะ ครั้งนี้นางก็ทำเช่นเดิมหากแต่มีสิ่งหนึ่งเปลี่ยนไปชัดเจน…

“นี้มันอะไรกันเนี้ย…” น้ำเสียงห้วนปนหงุดหงิดเอ่ยขึ้น

สายตาสีน้ำตาลอ่อนวาววับด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองจ้องมองนางโลมอย่างไม่เก็บอาการ ก่อนจะกวาดตาไปยังจางกงกงในคราบท่านชายห่าวหมิงที่นั่งอยู่อย่างสงบนิ่งบนตั่งยาว สวมอาภรณ์สีเทาเข้ม ปลายผมถูกรวบหลวม ๆ ตำแหน่งประจำบนโต๊ะยังคงมีเอกสารเรียงราย แต่ถ้วยสุรากลับกลายเป็นภาพที่นางรับไม่ได้แม้แต่น้อย นางรู้อยู่เต็มอกว่าจางกงกงหาใช่คนเจ้าชู้ หรือติดผู้หญิง เข้าไม่ได้มาที่นี้เพื่อระเริงหอคณิกาแต่ก็ใช่ว่านางจะไม่ขุ่นใจ โดยเฉพาะในยามที่ร่างกายของนางปั่นป่วน อารมณ์เปราะบางเป็นพิเศษเพราะพิษของเลือดประจำเดือน ความขี้หึงที่มักถูกกลบเกลื่อนด้วยเหตุผลจึงปะทุขึ้นมาเป็นชั้น ๆ บนใบหน้าใสที่คราวนี้ไม่ยิ้มหวานให้เขาเหมือนเคย

"ข้ากลับก่อนดีกว่า..." น้ำเสียงประชดเล็กน้อยหลุดออกมา พลางหันตัวหมายจะกลับออกไป แต่ยังไม่ทันก้าวครบสองก้าวเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วเหมือนนุ่มนวล แต่กลับแฝงไปด้วยความเย็นเฉียบก็ดังขึ้น 

“เจ้าหึงหรือ?” แค่สามพยางค์นั้นเอง…

นางหยุดเท้าโดยอัตโนมัติ ร่างของหลินหยาชะงักราวกับถูกตบเบา ๆ ด้วยคำพูดที่กระทบเข้าจุดใจตรง ๆ นางหันกลับมาช้า ๆ หน้างอยิ่งกว่าเดิม แต่คราวนี้มีความรู้สึกกระดากแฝงอยู่ด้วย “ข้าแค่ไม่สบายตัว…อารมณ์ไม่ดี ท่านไม่ต้องใส่ใจหรอกเจ้าค่ะ” ปากบอกอย่างนั้นแต่น้ำเสียงนางกลับบึ้งตึงยิ่งกว่าเมื่อครู่เสียอีก

จางกงกงเหลือบมองนางโลมที่ยังถือถ้วยสุราอยู่ มือเรียวยกขึ้นรับถ้วยแล้ววางลงบนโต๊ะโดยไม่แม้แต่จะจิบ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่มีแรงกดดันที่รู้กันในหมู่ผู้คน “ออกไป” นางโลมค้อมหัวอย่างรู้หน้าที่แล้วล่าถอยไปเงียบ ๆ เหลือไว้เพียงบรรยากาศระหว่างคนสองคน และกลิ่นกฤษณาที่คละคลุ้งในห้อง "เข้ามาสิเสี่ยวหยา เจ้าเองก็มาหาแล้วอย่าทำเหมือนจะโกรธอย่างงั้นสิ" เขาว่าพลางพิงหลังกับพนักตั่ง ส่งสายตามองนางราวกับจะบอกว่าหากนางโกรธ ก็ให้โกรธมาบนตักเขานี่แหละ ในใจเขากลับนึกยิ้ม ไม่ได้เพราะคำพูดของนาง หรือท่าทีหึงหวงอย่างไร้เหตุผลของหลินหยา แต่เพราะสิ่งนี้แหละ…คือหลักฐานว่าแม่นางหนานคนดื้อผู้นั้นเริ่มจะ เป็นของเขา ยิ่งกว่าทุกวันเข้าไปแล้ว

หลินหยามองสบดวงตาเขาแวบหนึ่ง ใบหน้าหวานที่เคยยิ้มรับอ้อมแขนเขาเสมอเวลามาหา คราวนี้กลับเย็นชากว่าทุกครา เสียงนุ่มเอ่ยออกมาทั้งที่ตายังฉ่ำด้วยอารมณ์ที่ควบคุมไม่อยู่ “ข้าว่าวันนี้… ข้าไปที่อื่นดีกว่าเจ้าค่ะ” นางหันใบหน้าเล็กหลบสายตาเขาเล็กน้อย มือเลื่อนจับสายหมวกไม้ไผ่เหมือนจะดึงลงปิดบังสีหน้าที่บึ้งตึงไม่อาจปิดบังได้มากพอ เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังมาพร้อมถ้อยคำที่ตามมา “ข้าไม่อยากงี่เง่าใส่ท่านหรอก… ข้ารู้ว่าท่านเหนื่อย เรื่องงานก็เยอะแล้วใช่ไหมล่ะเจ้าคะ ยังต้องมาเจออารมณ์ข้าอีก มันคงน่ารำคาญ…” น้ำเสียงของนางแม้จะพยายามเรียบเฉย แต่กลับสั่นสะท้านเล็กน้อยในตอนท้าย เหมือนแมวขนฟูน้อย ๆ ที่อยากอ้อน แต่เพราะโดนขัดใจเลยกระฟัดกระเฟียดกลับไปหลบมุมแทน ร่างเล็กขยับจะหมุนตัวกลับ แต่ยังยืนอยู่นิ่ง ๆ คล้ายรออะไรบางอย่าง… บางอย่างที่อาจมาจากปากของเขา หรือมือของเขา หรือแค่ว่า…แค่คำเดียวก็ได้ ที่จะรั้งเธอไว้

ทว่าทันทีที่คำพูดนั้นของหลินหยาหลุดจากริมฝีปาก ราวกับทุกอณูอากาศในห้องพลันชะงัก หยุดนิ่งเพียงเสี้ยวลมหายใจ สายตาของจางกงกงที่เคยทอดเฉยพลันเฉียบคมขึ้นในพริบตา เขาค่อย ๆ วางถ้วยสุราราคาแพงในมือลงบนโต๊ะอย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงกระทบ ไม่มีเสียงขัดขืน มีเพียงน้ำเสียงที่เรียบนิ่งแต่ทรงอำนาจเจือรอยตำหนิที่ค่อย ๆ เอ่ยออกมาอย่างเชื่องช้า

“เจ้ากำลังประชดข้าหรือเสี่ยวหยา?” เพียงประโยคนั้น หลินหยาก็ชะงักปลายเท้า นางเม้มปาก ไม่ตอบ ไม่กล้าหันหลังกลับมามองเขา ความเงียบในห้องขยายตัวออก เหมือนขังทุกสรรพเสียงไว้ใต้ฝ่ามือของชายผู้มีอำนาจเหนือความรู้สึกของนางทุกครั้ง “แค่เห็นข้าอยู่กับสตรีคนอื่น ก็คิดจะผลุนผลันเดินหนีราวเด็กเอาแต่ใจแล้วหรือ?” เขากล่าวต่ออย่างไม่เร่งรีบ น้ำเสียงไม่สูงไม่ตํ่า แต่กดทับอารมณ์ให้เหมือนถูกตรึงไว้ใต้ฝ่ามือของเขา ไม่มีการลุกขึ้น หรือคำอธิบาย ไม่มีคำแก้ตัวจากเขาในเรื่องนางโลมเพราะเขาไม่คิดว่าต้องอธิบายอะไรต่อหญิงสาวคนใดในโลกนี้ ยกเว้นนางคนเดียว

แต่เขากลับไม่พูดคำว่าไม่หรือรั้ง เพราะสำหรับเขาการที่นางยังยืนอยู่ตรงนั้น ยังไม่หมุนหลังเดินจากไปนั่นคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด "...หรือเจ้ากำลังจะบอกว่าการที่ข้าทุ่มเงินทองให้เป็นร้อยเป็นพันตำลึง ดูแลทุกอย่าง คุ้มครองเจ้า ให้เจ้าเลือกทางเดินชีวิตเอง ไม่ขังเจ้าไว้... มันน้อยไป?"  ประโยคสุดท้ายฟังราวกับคำต่อว่า หากแต่หางเสียงกลับเงียบงันเจือเศร้าลึก ๆ อยู่ภายใน ความอ่อนล้าที่ไม่เคยเผยออกมาต่อใคร…เผยออกเล็กน้อยให้หลินหยารับรู้โดยไม่จำเป็นต้องเห็นใบหน้า ทำไมเขาถึงต้องมาทวงบุญคุณตอนนี้…

“เจ้าจะไปไหนก็ไป” เขาพูดช้า ๆ พร้อมเหยียดริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้แตะดวงตา “แต่ถ้ากลับมา ก็อย่าทำเป็นงอนเหมือนเด็กอีกข้าขี้เกียจโอ๋” คำพูดร้าย ๆ ที่แฝงความห่วงใยแบบคนป่วยทางใจ และคิดว่ามันคือคำพูดหยอกเล่นที่รุนแรง เขาไม่รู้จักวิธีรักใครแบบคนปกติ ไม่รู้วิธีง้อ ไม่รู้แม้แต่จะอธิบายความรู้สึกตัวเองอย่างไร

แต่คำนั้นมันเหมือนคำกรีดแทงหลินหยาอย่างจัง..

หลินหยาพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ฝืนให้ขาตัวเองขยับ เดินต่อไปอย่างเข้มแข็ง แม้น้ำตาจะไหลอาบแก้มโดยไม่ทันรู้ตัวเพียงเพราะคำสั้น ๆ เธอแค่ไม่อยากสร้างปัญหา ไม่อยากให้เขาต้องมารับมือกับอารมณ์ของเธอในช่วงที่ร่างกายปั่นป่วนไปหมด แต่เขากลับพูดคำนั้น... ‘จะไปไหนก็ไป’ อารมณ์ของเธอไม่คงที่จากประจำเดือน ทำไมเขาโหดร้ายกับนางนัก… 

ทันทีที่แผ่นหลังบอบบางนั้นเริ่มเคลื่อนไหว ราวกับตั้งใจจะก้าวพ้นธรณีประตูออกจากห้องไป ดวงตาของจางกงกงซึ่งเงียบงันอย่างคมกริบพลันกระตุกวูบเล็กน้อย สีหน้าไม่เปลี่ยน ทว่าปลายนิ้วที่เคยวางนิ่งบนพนักเก้าอี้กลับกระชับแน่นราวกับพยายามควบคุมตนเองไม่ให้ขยับ เขาเห็นไหล่นางสั่นน้อย ๆ แม้จะไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีถ้อยคำร่ำไห้ ทว่าเขารู้… รู้ดีเกินไปว่านางกำลังเจ็บ และเจ็บเพราะเขา

แม้จะเป็นเพียงคำพูดหนึ่ง แต่สำหรับหลินหยา มันคือการผลักเธอออกอย่างเลือดเย็น

จางกงกงไม่ใช่คนที่ต้องใช้เสียงตะคอกใคร... แต่เขาเลือดเย็นพอที่จะใช้คำที่คมยิ่งกว่าคมดาบ และหลินหยาก็เป็นคนเดียวที่เขาเผลอทำไปเพราะคิดว่านางจะยังคงอยู่ เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ กำลังจะพ้นกรอบบานประตู จางกงกงยังไม่ขยับ แววตาเขาเจือรอยขุ่นมัว ผสมอึดอัด ปลายนิ้วข้างหนึ่งกระตุกเบา ๆ บนที่วางแขน จนกระทั่งเสียงรองเท้าของนางขยับถึงธรณีประตู จังหวะนั้นเอง...

"อย่าร้องสิ" น้ำเสียงของเขาเอ่ยขึ้นเบาราวกับลมพัดผ่าน แต่คมชัดจนแทรกทะลุอารมณ์อ่อนไหวของนางได้อย่างง่ายดาย "เจ้าจะร้องไห้แค่เพราะคำพูดของข้าหรือเสี่ยวหยา เช่นนั้นข้าก็ควรตัดลิ้นตัวเองทิ้งเสียให้รู้แล้วรู้รอดใช่หรือไม่?" จางกงกงลุกขึ้นอย่างเงียบงัน ก้าวไปช้า ๆ เขาไม่เอ่ยขอโทษ เพราะในโลกของเขา ‘คำขอโทษ’ ไม่มีความหมายใดเลยเท่ากับ ‘การลงมือทำ’

เขาขยับมายืนด้านหลังนางโดยไม่แตะต้องสักนิด แต่เพียงแค่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เสียงทุ้มนั้นเอ่ยช้า ๆ ราวกับจะกล่อมรอยร้าวในใจ "เจ้ามีสิทธิ์จะอารมณ์ไม่ดี มีสิทธิ์จะงี่เง่าใส่ข้า แต่ห้ามเดินหนี ห้ามร้องไห้คนเดียว เข้าใจหรือไม่เสี่ยวหยา หากคิดจะหลบหน้า... ข้าจะไปลากเจ้ากลับมาด้วยมือของข้าเอง" แม้เป็นถ้อยคำเอาแต่ใจและโหดร้ายเหมือนเดิม แต่ถ้าฟังให้ลึก... มันไม่เคยเปลี่ยนใจความจริงเลยว่าเขาไม่อาจทนเห็นนางจากไปได้อีก ไม่นึกว่าคำพูดนั้นจะสร้างความอ่อนไหวให้นางได้ถึงเพียงนี้

สงสัยเขาจะประมาทอาการอารมณ์แปรปรวนของหลินหยาผิดไปมากนัก 

นิ้วเรียวยาวของเขาแตะลงเบา ๆ บนรอยน้ำตาที่อาบแก้ม… ทว่าคราวนี้ หลินหยาเบือนหน้าหนี ใบหน้านวลนั้นเปื้อนน้ำตาไม่หยุด มือบางที่กอดอกแน่นแสดงชัดว่าเธอไม่ได้ร้องไห้เพียงเพราะอ่อนไหวแต่เพราะเจ็บจริง ๆ เจ็บกับคำพูดที่ไร้เยื่อใยและแววตาที่เย็นชาเกินทานทนในยามที่เธออ่อนแอที่สุด

“ท่านไม่เข้าใจข้าเลย... ไม่แม้แต่จะพยายามเข้าใจ...” เสียงของหลินหยาแหบพร่าจากการกลั้นสะอื้นนานเกินไป นางพูดพลางสะอื้นพลาง ยกมือปาดน้ำตาเอง แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหล น้ำตาแห่งความเสียใจที่ผสานเข้ากับความหงุดหงิดจากการเป็นประจำเดือนพานให้อารมณ์เธอวุ่นวายไร้ที่ยึดเหนี่ยว “ข้าไม่อยากสร้างปัญหาให้ท่าน ข้าถึงเดินออกมาเงียบ ๆ แต่ท่านกลับพูด... ว่าจะไปไหนก็ไปเนี้ยนะ” นางยืดอกเถียงอย่างเจ็บช้ำเหมือนแมวป่าที่พลัดหลง กลอกตาเต็มไปด้วยความขัดแย้งภายใน นางทั้งโกรธ ทั้งรัก ทั้งเจ็บ และทั้งอยากให้เขารั้งไว้

จางกงกงมองใบหน้างามนั้นอย่างนิ่งงัน สองตาสั่นวูบ แต่ไม่กล่าวคำขอโทษ เขาไม่ใช่คนที่ใช้คำพูดอ่อนหวาน และยิ่งไม่ใช่คนที่จะแต่งกลอนปลอบโยนใครแต่สิ่งที่เขาทำ กลับตรงข้ามกับคำพูดของตนทุกประการ มือข้างหนึ่งที่เย็นเยียบเพราะคุ้นกับความตายค่อย ๆ เอื้อมมาประคองแก้มนุ่มนั้น ดึงใบหน้านางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยนแต่แน่วแน่… จากนั้น เขาก็ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตานางช้า ๆ อย่างคนที่ไม่รู้จักการโอ๋ แต่พยายามเรียนรู้

“เสี่ยวหยา…เจ้าพูดถูก” เขาเอ่ยเสียงเบา แทบจะไม่หลุดจากริมฝีปากเสียด้วยซ้ำ “ข้าไม่เข้าใจเจ้า... ข้าไม่เคยเข้าใจใครเลย นอกจากฝ่าบาท” มืออีกข้างที่ว่างอยู่ลูบกลุ่มผมของนางเบา ๆ ซุกมือเข้ากับท้ายทอยราวกับจะดึงหลินหยาเข้ามาในโลกที่ทั้งเย็นเยือกและว่างเปล่าของตนอย่างช้า ๆ 

“แต่เจ้ากำลังทำให้ข้าต้องเปลี่ยน”

คำพูดนั้นแฝงความรุนแรงน้อยกว่าเดิมมากนัก แต่กลับสั่นสะเทือนในอกมากกว่าเสียงตวาดใด ๆ ที่เขาเคยใช้กับใคร “เจ้าทำให้ข้าอยากเรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้าเสี่ยวหยา…แม้แต่ช่วงวันที่เจ้าร้องไห้เพราะเป็นประจำเดือน ข้าก็ต้องจดจำเอาไว้ใช่หรือไม่?” ปลายนิ้วเขาหยุดลงใต้ตาของเธอ ฝ่ามือยังแนบแก้มนวลแน่นอย่างอ่อนโยนแต่เป็นเจ้าข้าวเจ้าของเกินบรรยาย

“ข้าไม่มีความอ่อนโยนพอจะประคองใครให้สบายใจ แต่หากเจ้าอนุญาต... ข้าจะหัดเป็นปีศาจที่รู้จักวิธีวางดอกไม้บนหัวแมวซุกซนที่ชอบร้องไห้" เขาหมายถึงนางแมวซุกซนตัวนี้... ที่กำลังร้องไห้เพราะเขา

จางกงกงยื่นหน้ามาใกล้ ชิดมากเสียจนได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากผิวของหลินหยา “ถ้ายังร้องอีก ข้าจะลงโทษเจ้าเสียตรงนี้…” น้ำเสียงของเขาอ่อน แต่ดวงตาไม่ล้อเล่นเลยสักนิด “ไม่ใช่เพราะเจ้าผิด... แต่เพราะข้าทนเห็นน้ำตาเจ้ามากกว่านี้ไม่ได้” และเขาจะไม่ยอมให้ใครได้เห็นภาพแบบนี้ของนางอีกแม้แต่วินาทีเดียว เขาเฝ้ามองนางอยู่อย่างนั้น… ในวินาทีที่น้ำตาของหลินหยายังไหลรินไม่หยุด แม้เขาจะพูดดีขนาดไหน ปลอบแล้วอย่างไร มือเขาเช็ดแล้วอย่างไร แมวยังร้องเหมือนเดิม ร้องเพราะน้อยใจ ร้องเพราะอ่อนไหว ร้องเพราะรักเขามากจนเจ็บ

คิ้วเรียวของจางกงกงกระตุกเล็กน้อย… ไม่ใช่เพราะหงุดหงิดนาง แต่หงุดหงิดตนเองที่ไม่อาจควบคุมแม้แต่คนเดียวในโลกใบนี้ที่เขายอมให้เข้ามาใกล้ได้ขนาดนี้ "เจ้ารู้ใช่หรือไม่เสี่ยวหยา..." เสียงของเขาขาดห้วงแต่คมกริบ ลมหายใจที่รินรดอยู่เหนือหน้าผากหลินหยาร้อนผ่าวราวกับกลิ่นจันทน์ที่ติดคอ

"ว่าข้าไม่เคยใจดีได้นานเลย"

คำพูดนั้นสิ้นสุดลงพร้อมฝ่ามือที่เคลื่อนตัวมาประคองท้ายทอยนาง แล้วออกแรงดึงนางเข้าแนบอกในจังหวะที่รวดเร็วเกินกว่าที่นางจะตั้งตัวได้ จางกงกงกอดแน่นจนหลินหยาต้องเงยหน้าขึ้นตามแรง บังคับให้เธอมองเขา…มองลึกลงในดวงตาดำสนิทที่วูบไหวด้วยเงาร้อนซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบาย "ในเมื่อเจ้าร้องไม่หยุด เช่นนั้นก็ควรถูกลงโทษเสียบ้าง" เขาโน้มตัวลงหา หลินหยายังสะอื้นไม่หยุด นางรู้ว่าเขาไม่ชอบน้ำตา ไม่ชอบเสียงร้องไห้ของนาง... แต่แทนที่เขาจะผลักไส กลับยิ่งดึงนางเข้าหา ยิ่งกระชับอ้อมแขน แผ่นอกของเขาแนบแน่นจนเธอแทบหายใจไม่ออก

แล้วริมฝีปากนั้นก็แตะลงที่เปลือกตาของนาง...หนึ่งครั้ง... สองครั้ง... สามครั้ง...

"ทุกหยดน้ำตา... ข้าจะลบมันออกด้วยปากข้าเอง"

เสียงกระซิบของจางกงกงเต็มไปด้วยความเงียบงันที่อันตราย เขาลูบหลังนางด้วยจังหวะที่สม่ำเสมอแต่ลึกซึ้ง คล้ายกับจะกล่อม คล้ายกับจะสะกด คล้ายกับจะเปลี่ยนความอ่อนไหวให้กลายเป็นเพลิงที่เขาควบคุมได้ ก่อนที่เขาจะกดจูบลงที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มนั้น... คราวนี้ไม่ใช่จูบอ่อนโยน หากแต่เป็นจูบลงทัณฑ์... ราวกับจะตอกย้ำให้นางจดจำ ว่าอย่าร้องไห้ให้เขาเห็นอีก... หรืออย่างน้อยถ้าจะร้องก็จงร้องให้เขาคนเดียวเห็น

“เจ้าอย่าหมายไปร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นบ่อย ๆ ล่ะเสี่ยวหยา” เขากระซิบริมปากนางในจังหวะที่ผละห่างชั่วครู่หนึ่ง ใบหน้าเย็นเยือกที่ซ่อนซากของอดีตอันบิดเบี้ยวอยู่ภายใต้ดวงตาคมกริบคู่นั้น ช่างเหมือนเสือที่ซ่อนเล็บไว้ในผ้ากำมะหยี่ "และหากเจ้าคิดจะขัดขืนคำสั่ง..." เขาเอียงหน้าช้า ๆ กระซิบชิดใบหูนางเสียงต่ำราวกับงู “ข้าก็จะลงโทษเจ้า… ซ้ำแล้วซ้ำเล่า… จนกว่าเจ้าจะเลิกร้องและยอมจำว่าร่างกายนี้จิตใจนี้ เป็นของข้าแต่ผู้เดียว” จางกงกงไม่เคยใจดีนานนักและหลินหยาเองก็รู้ดี ทว่าในความโหดร้ายอันเร้นลึกของเขา นางกลับถูกโอบรัดไว้แน่นขึ้นทุกที จนมิอาจหนีไปไหนได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะหยุดร้องหรือไม่…

...หัวใจของหลินหยาก็เป็นของเขาไปเสียแล้ว

แต่ทว่ายิ่งแสดงความบิดเบียวให้หลินหยาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นคือหลินหยายังคงมีน้ำตาไหล แต่ตอนนี้เธอหน้างอคอหักใส่เขาแทนเสียอย่างงั้น จางกงกงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง... เมื่อเห็นแมวของเขายังคงร้องไห้ไม่หยุด ทั้งปากเบะ ทั้งน้ำตาร่วงไม่ขาดสายแล้วไหนจะเสียงสูดฟืดฟาดเพราะน้ำมูกตันอีก ฟังดูแล้วมันช่างน่าเวทนาแต่น่าหมั่นไส้ไปในตัว… ราวกับแมวเปียกฝนที่หัดเดินหัดอ้อน แต่ดันอ้อนผิดจังหวะ

“เจ้าจะให้ข้าทำยังไงกับเจ้าอีกหืม?” เสียงถอนหายใจนั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ…แต่ก็ไม่มีวี่แววจะปล่อยนางให้ร้องจนพอใจ มือยาวเรียวที่ปกติถนัดใช้พัดหรือกระบี่สังหาร หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนบางลวดลายงามสีเข้มที่เขาชอบพกติดตัวขึ้นมา แล้วแทบไม่ต้องพูดอะไร กดแนบจมูกนางตรง ๆ พลางออกคำสั่งนิ่ง ๆ ว่า

“สั่งออกมา”

หลินหยาขมวดคิ้วทันทีพยายามพูดแม้จะยากก็ตาม “ม่ายยย” เสียงของนางขึ้นจมูกและแง่งใส่เขาด้วยน้ำเสียงอุดตันเหมือนลูกแมวที่เพิ่งเรียนรู้วิธีพ่นลม

“เจ้าจะให้ข้าใช้พัดเป่าจมูกเจ้าแทนหรือ?” น้ำเสียงเย้าของจางกงกงเอ่ยออกมาเรียบ ๆ ก่อนจะกดผ้าแน่นขึ้นอีกหน่อย “สั่งซะ ฟืดเดียว เดี๋ยวก็หาย”

“อื๊อออ...” หลินหยาอิดออดอย่างน่าหยิก สุดท้ายก็ยอมพ่นออกมาเสียงดังฟื้ดดดดดดจนผ้าแทบปลิว แล้วก็ขยับหน้าหนีอาย ๆ ตนเอง ก่อนที่ร่างเล็กจะทิ้งตัวแนบลงบนอกเขาอย่างหมดแรง “ข้าก็ไม่อยากงี่เง่าหรอกนะ...” เสียงบ่นแผ่วเบาดังขึ้นข้างหูเขา “แต่ข้ามีแค่ท่าน... ข้าคิดถึงท่าน ข้าเลยมา ข้าเลยหวง ข้าก็เลย...งอแง...”

จางกงกงสบถเบา ๆ ในใจ…บ้าจริง นี่มันคือกับดักชนิดหนึ่งหรือเปล่า? นางร้องไห้ยังกับเด็ก แล้วก็มาซบแนบอกเขาแบบนี้ ยิ่งรู้ว่านางพูดมาจากใจก็ยิ่งรู้สึก...แพ้ เขากอดนางแน่นขึ้น... แน่นพอให้เธอรู้ว่าเขาจะไม่ผลักไส “ต่อให้เจ้าจะงี่เง่าทุกวัน... จะมาฟืดฟาดจะน่าสมเพชจะร้องไห้เป็นลูกแมวเปียกน้ำ…ข้าก็ยังอยากให้อ้อมแขนของข้า... เป็นที่พักของเจ้าเสมอ” เขาก้มลงกระซิบชิดขมับนาง แผ่วเบาแต่จริงใจเกินกว่าจะกลั่นกรอง

แต่ทว่าในไม่กี่นาทีต่อมาจางกงกงกลับต้องชะงักนิ่งเมื่อรู้สึกถึงการขยับตัวเล็กน้อยจากร่างที่แนบอกเขาอยู่ สัมผัสเบา ๆ บริเวณอกคล้ายแมวน้อยที่ไถซบ ลมหายใจอุ่นเบาราวกลีบดอกไม้ผะผ่าวผ่านเนื้อผ้าบางเบา เมื่อเขาก้มมองก็สบเข้ากับดวงตากลมโตฉ่ำวาวน้ำตา ที่แม้จะยังมีร่องรอยอารมณ์อ่อนไหว แต่ก็แฝงแววซุกซนและคะนึงหาอย่างโจ่งแจ้ง... ริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มเข้าหากันน้อย ๆ ก่อนจะยื่นหน้าขึ้นมาใกล้จนแทบชนปลายคางเขา

"..." ไม่มีเสียงใดจากนาง มีเพียงสายตานั้นที่บอกชัดว่านางต้องการอะไร เป็นสายตาแบบที่เขาเคยเห็นและไม่เคยต้านทานได้เลยสักครั้ง

จางกงกงเหยียดยิ้มบางเฉียบมุมปาก ดวงตาคมสั่นไหวด้วยความรู้สึกผสมปนเปอย่างบอกไม่ถูก ทว่ามีบางอย่างในแววตานั้นที่ต่างจากเดิม... ไม่ใช่ความเย้าหยอก ไม่ใช่เล่ห์กล หรือความพึงใจยามแกล้งเธอเล่น แต่เป็นความอ่อนโยนที่เหมือนจะสั่นสะเทือนจากแก่นกลางลึกสุด เขาไม่เอ่ยคำตอบใด เพียงเอียงใบหน้าลงอย่างเชื่องช้า...ปล่อยให้ปลายจมูกแนบชิดน้อย ๆ กับแก้มใส แล้วแตะจูบลงบนหน้าผากนางอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวหลินหยาจะละลายไปต่อหน้าต่อตา ตามมาด้วยจูบที่สันจมูก และปลายจูบที่แตะแต้มมุมปากคล้ายจะหยอกล้อแต่ไม่ใช่แค่การแกล้งหยอกอีกต่อไปแล้ว

เมื่อเห็นเธอยังหลับตาพริ้ม ริมฝีปากเม้มแน่นรอจังหวะนั้น...ชายผู้ที่มักแสดงออกเฉียบขาดทุกเรื่องจึงค่อย ๆ โน้มตัวลง บดเบียดสัมผัสริมฝีปากของเขาเข้ากับของนางอย่างเนิบนาบ ไม่เร่งร้อน ไม่ละโมบ หากแต่เจือด้วยความใส่ใจอันลึกซึ้งอย่างที่เขาเองก็นึกไม่ถึงว่าตนจะมีให้ใครได้ ริมฝีปากนุ่มของนางเหมือนจะอุ่นยิ่งกว่าเดิมหลังจากร้องไห้จนน้ำมูกตัน พอเขาสัมผัสเข้าไป ก็ได้ยินเสียงครางในลำคอเบา ๆ แบบแมวที่โดนลูบถูกจุด

"เจ้ายังจะร้องไห้อีกไหม?" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นติดกระซิบ แววขำเจืออยู่ในน้ำเสียงเล็กน้อย ราวกับพยายามจะปิดความอ่อนโยนไว้ภายใต้หน้ากากคนเจ้าเล่ห์ "หรือว่าต้องให้ข้าจูบอีกที...จนเจ้าหายขี้แงเสียที?" แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไร เขากลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอย่างไม่ให้หนี จมูกเฉียดแก้มนางแล้วพูดต่อด้วยเสียงต่ำที่ใกล้จนลมหายใจแทบกลืนเข้าไปในผิว "ไม่ต้องพูด... แค่เป็นของข้าให้มากกว่านี้ก็พอ"

และยามนั้น...ในอ้อมแขนของเขา...กลับอุ่นพอจะละลายความหนาวเหน็บทั้งหมดในใจเธอลงได้จนสิ้น

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาตีกันตามเคย เห่อ ชีวิตติดคอนเท้น

เห่อ มีแฟน(?)เป็นคนอารมณ์แปรปรวนนี้ลำบากจัง

อ่อนหวานหน่อยพี่ โปรดโบ้ที อันนี้อะไรวะเนี้ยยยย (บ่นแปป)

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

LinYa ดี

วันที่ 25 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบจางกงกง)

ภายในห้องส่วนตัวบนชั้นสูงสุดของหอว่านหงเหรินซึ่งมีเพียงไม่กี่คนในฉางอันที่สามารถขึ้นมาได้บ่อยครั้ง เงียบงันจนน่าประหลาด แสงแดดยามบ่ายลอดม่านไหมโปร่งบางขับแสงอุ่นเรืองรองตัดกับเงาของฉากไม้แกะสลักรูปเมฆคลื่นลายมังกร แสดงถึงรสนิยมอันประณีตของผู้เป็นเจ้าของสถานที่โดยไม่ต้องอธิบายคำใดให้มากความ หลินหยาค่อย ๆ ยกมือเคาะบานประตูไม้ลวดลายงามตามธรรมเนียม ก่อนรอคำอนุญาตอย่างมีมารยาท ผิดไปจากเมื่อครั้งก่อนที่เธออารมณ์ขุ่นเคืองแล้วเปิดเข้าไปเองอย่างหุนหันพลันแล่น นี่อาจเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่นางรู้ว่าควรระวังตัว ไม่ใช่เพราะกลัว...แต่เพราะห่วงใย

เสียงต่ำเย็นที่ตอบกลับมาว่า "เข้ามา" ไม่ใช่ของจางกงกง แต่เธอจำได้ดีว่าเป็นใคร

เมื่อผลักประตูเข้าไป เธอก็พบชายหนุ่มในชุดผ้าแพรสีครามลายดอกเหมยที่กำลังรินชาลงในจอกด้วยท่วงท่าสงบนิ่งผึ่งผาย เส้นผมสีอ่อนยาวถูกรวบสูงเรียบร้อย สีหน้าของเขาสงบเฉกเช่นยอดขุนเขายามกลางวัน ทว่า...แววตาเป็นประกายดั่งธารน้ำแข็งใต้แสงจันทร์ ไม่สะท้อนอารมณ์ใดที่อ่านออกชัด หลิว ไค่ เถ้าแก่แห่งหอว่านหงเหรินในยุคใหม่ ชายผู้ลุกขึ้นเปลี่ยนสำนักที่เคยตกต่ำให้กลับคืนสู่ความรุ่งโรจน์ ด้วยศาสตร์การชักใยอารมณ์ ความบันเทิง และเงามืดที่ล้วนสอดประสานราวบทกวีอันแยบยล

"ท่านหญิงหนาน..." น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกนั้นอ่อนโยนเย็นเยียบในคราเดียว ไม่ช้าไม่เร็ว คล้ายตั้งใจทดสอบใจคนฟัง 

หลินหยาที่ได้ยินกลับขมวดคิ้วที่ได้ยินเช่นนั้น หือ??!! ท่านหญิง? หลินหยานิ่งเธอพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดก่อนที่จะหยุดฝีเท้าแล้วก้มคำนับอย่างสำรวมก่อนยิ้มแบบไม่ให้ผิดปกติ "ท่านเถ้าแก่หลิว สวัสดีเจ้าค่ะ ข้ามารบกวนหรือไม่เจ้าคะ?"

"มิต้องกังวนข้าเพียงแวะมาส่งรายงานให้ท่านเถ้าแก่ใหญ่ ไม่ได้ค้างนานนัก" เขาตอบอย่างราบเรียบ มือยังยกจอกชาขึ้นจิบอย่างไม่เร่งรีบ ชวนให้บรรยากาศเย็นลงเล็กน้อยอย่างไร้เหตุผล แต่เป็นเวลานั้นเองที่ม่านโปร่งเบื้องหลังถูกแหวกออกเล็กน้อย เผยเงาของผู้ที่เธอเฝ้ารอ จางกงกงในชุดคลุมยาวสีดำทองลายผ้าคลุมไหล่ปักทองที่นางเคยเห็นเขาสวมยามทำงานสำคัญในฐานะท่านชายห่าวหมิงยังคล้องอยู่บนบ่า ผมถูกรวบขึ้นครึ่งศีรษะ ปล่อยปอยผมด้านข้างตกพาดพวงแก้ม ลุคที่ดูเยือกเย็นจนเหมือนจะหายใจไม่ออก แต่หลินหยาเพียงมองแวบเดียวก็รู้ทันทีว่าเขา...ยังไม่ได้หลับพักเลยเสียด้วยซ้ำ

"เสี่ยวหยา…เจ้ามาเร็วกว่าที่คิด" เขาเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ มองไปทางหลิวไค่แวบหนึ่งราวกับส่งสัญญาณที่รู้กัน ก่อนจะขยับก้าวเข้ามาใกล้ 

หลิวไค่ลุกขึ้นโค้งให้อย่างนอบน้อม "เช่นนั้น ข้าขอตัวไม่ขัดเวลาแล้วขอรับ" จากนั้นก็หยิบเอกสารกระดาษปิดผนึกสีดำเข้มขึ้นมา วางลงบนโต๊ะอย่างแนบเนียน ก่อนหมุนตัวออกจากห้องไปอย่างไร้เสียงเหมือนเงา...ประหนึ่งเป็นส่วนหนึ่งของห้องนั้นเอง

เมื่อประตูปิดลง ความเงียบก็ทิ้งตัวลงครู่หนึ่ง จางกงกงไม่พูดมาก เขาเพียงเดินมาใกล้ ใช้ปลายนิ้วแตะเส้นผมหลินหยาที่พลิ้วข้างแก้มเบา ๆ "วันนี้...เจ้าไม่ร้องไห้แล้วหรือ?" ถามพลางยกมุมปากบางขึ้นเล็กน้อย แววตาเจ้าเล่ห์แฝงความเอ็นดูร้าย ๆ อย่างเคย หลินหยาเบ้ปากเล็กน้อยตอนที่ได้ยินเขาแซวเธอพ่นลมหายใจใส่เขาเบา ๆ แล้วตอบว่า "ท่านอยากให้ข้าร้องหรือเจ้าคะ?"

"หึ ไม่หรอก" เขาก้มกระซิบข้างใบหูเบา ๆ เสียงต่ำดุจอสรพิษกระซิบเย้า "ข้าชอบตอนเจ้าขี้อ้อน...แต่ก็ชอบตอนเจ้าดื้อด้วย" แล้วเขาก็ก้มลงแตะจูบเบา ๆ ที่หน้าผากเธอเป็นการทักทายเพราะเขารู้ว่านางยอมอยู่แล้วหากเขาต้องการทำ เหมือนเป็นรางวัลสำหรับการไม่ร้องไห้ในวันนี้ ราวกับว่าต่อให้นางผ่านมือใครหรือบทสนทนาใดมาก่อน แต่สุดท้าย...ทุกอย่างของหลินหยาก็ยังถูกจองจำไว้ในอ้อมแขนของเขาเช่นเดิม

หลินหยามองอีกคน เธอยอมให้เขาจูบที่หน้าผากแต่โดยดีเพราะเป็นความเคยชิน และความที่หลินหยาเคยเป็นคนยุคที่ไม่จำเป็นต้องเหนียมอายทางสังคมด้วยแล้วเธอกลับไม่คิดมาก ออกแนวที่จะชอบการสัมผัสเพื่อบ่งบอกความรักเช่นนี้ด้วยซ้ำ “ท่านเหนื่อยไหมเจ้าคะ? วันนี้น่ะ?” นางเอ่ยถามระหว่างที่ระบายยิ้มให้กับเขาเหมือนเช่นเคย

จางกงกงมองใบหน้าที่แต่งแต้มรอยยิ้มบางเบาของหลินหยา เขาไม่พูดอะไรในทันที เพียงแค่มองเธอด้วยสายตานิ่งลึกนั้นเนิ่นนานพอจะทำให้คนที่ถูกมองเริ่มใจเต้นคล้ายถูกแอบอ่านใจอยู่เงียบ ๆ ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้แสงแดดยามบ่ายที่สะท้อนลอดม่านเข้ามาทำให้ดวงตาคู่นั้นยิ่งดูราวกับมีประกายแวววาวที่มองไม่ออกว่าเย็นชา...หรือกำลังอบอุ่น

"เจ้าคิดว่าข้าเหนื่อยหรือไม่ล่ะ…เสี่ยวหยา?" เขาตอบเสียงเบา ขยับนิ้วเรียวขึ้นลูบปลายผมเธอที่ปรกข้างแก้มอย่างอ้อยอิ่งคล้ายลูบของเล่น "แต่แค่เจ้ามายืนอยู่ตรงนี้...ก็เหมือนได้พักแล้วกระมัง" 

หลินหยาได้ยินเช่นนั้นใบหน้าก็ร้อนขึ้นนิดหน่อยโดยไม่ตั้งใจ เธอเม้มปากพลางเบือนหน้าเล็กน้อย แต่ยังยกห่อผ้าเล็ก ๆ ที่ห่อด้วยผ้าสีชมพูอ่อนลายดอกเหมยแน่นหนาขึ้นมา แล้วเอ่ยเสียงเบาแต่ชัดเจน "ถ้างั้นก็…ข้าทำขนมไหมฟ้ามาให้เจ้าค่ะ" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นมองเขาตรง ๆ อย่างจริงจังและซื่อสัตย์เต็มเปี่ยมเหมือนจะบอกว่า แม้ไม่ได้มีค่ามาก...แต่ข้าตั้งใจทำเองกับมือ "ไม่หวานมากนะเจ้าคะ ข้าคิดว่าท่านไม่ชอบอะไรเลี่ยน ๆ"

“ขนมไหมฟ้า?” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าไม่ใช่สงสัย แต่เป็นเชิงสำรวจ

หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ ขณะพากันไปนั่งลงภายในห้องก่อนที่หลินหยาจะนั่งลงข้างเขา เธอคลี่ห่อผ้าอย่างบรรจง เผยให้เห็นก้อนกลมเล็ก ๆ สีขาวนวล ที่ดูคล้ายไหมพรมแต่นุ่มนวลกว่า กลิ่นหอมของน้ำผึ้งและถั่วลอยแตะปลายจมูกอย่างอ่อนโยน “เส้นไหมนี่...เจ้าทอเอง?” เสียงทุ้มเย็นถามขณะหยิบขึ้นพิจารณา ดวงตาคมวาวลอบไล่มองผิวของขนมเหมือนกำลังมองกลไกพิสดารที่ซับซ้อน

“ไม่ถึงกับทอเจ้าค่ะ...ท่านก็เวอร์ไปฮ่ะ ๆ” หลินหยาหัวเราะคิกเบา ๆ เหมือนเด็กที่เพิ่งแกล้งใครได้สำเร็จ “แต่ก็ดึงเส้นด้วยมือนะเจ้าคะ ดึงอยู่สามร้อยรอบกว่าจะออกมาได้สวยแบบนี้!”

“สามร้อยรอบ?” จางกงกงหัวเราะในลำคอเสียงเบา ขณะที่ปลายนิ้วยกขนมขึ้นพิจารณาแสงส่องลอดเส้นไหมขาวบาง ๆ ที่ราวจะละลายเพียงแค่หายใจใส่ "เจ้าต้องว่างมากเลยสิ ถึงมานั่งดึงอะไรแบบนี้"

“ไม่ได้ว่างหรอกเจ้าค่ะ...แต่บางมันคิดถึงหน้าใครบางคนแล้วมันก็อยากระบายอารมณ์บ้าง” คำพูดของหลินหยาเหมือนจะพูดกับขนมมากกว่าพูดกับเขา แต่คนฟังนั้นหูไวเกินไป จางกงกงจึงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนหัวเราะแผ่วเบาอีกครั้งอย่างคนไม่ยอมเปิดเผยใจ จากนั้นเข้าก็ขยับหยิบขนมไหมฟ้าก้อนเล็กไปจ่อริมฝีปากตัวเอง และกัดเบา ๆ ครึ่งหนึ่ง ก่อนชะงักนิ้ว...แล้วยื่นอีกครึ่งที่เหลือมาทางเธออย่างเงียบ ๆ

“ทำให้ข้าแล้วเจ้าก็ต้องกินด้วยเสี่ยวหยา...ไม่งั้นจะนับว่าไม่ยุติธรรม” เสียงเย้ากลั้วความเจ้าเล่ห์ดังขึ้นเบา ๆ

หลินหยาเบิกตาน้อย ๆ อย่างคาดไม่ถึง แล้วก็ต้องกัดริมฝีปากพยายามกลั้นยิ้ม ดวงหน้าแดงเรื่อก่อนจะก้มหน้าตัวเองเล็กน้อยเหมือนจะซ่อนแววเขินในดวงตา ทว่าเธอก็ยอมโน้มหน้าเข้าไปกัดขนมครึ่งนั้นจากปลายนิ้วของเขาอย่างว่าง่ายโดยไม่เถียงอะไร จางกงกงมองเธอรับขนมไปด้วยดวงตานิ่งลึก ริมฝีปากเขาขยับน้อย ๆ เป็นรอยยิ้มที่ไม่ใช่แค่พึงพอใจในรสชาติของขนม แต่น่าจะ...ในคนที่ยื่นมันมาให้ด้วย “ต่อไป...หากจะทำอะไรให้ข้ากิน” เขาเอ่ยเบา ๆ “ไม่ต้องหาเหตุผล แค่เจ้าเอามาให้ก็เพียงพอเสี่ยวหยา”

“เช่นนั้นท่านต้องบอกข้าแล้วล่ะเจ้าค่ะ ว่าท่านชอบกินอะไร ข้าจะลองทำมาให้” หลินหยาเอ่ยถามกับเขาเช่นนั้นพลางยิ้มละมุนให้กับเขา

จางกงกงไม่ตอบในทันที เขาเพียงเอนหลังพิงพนักเบาะไม้กลึงของตั้งเตี้ยใต้หน้าต่างเบื้องหลัง ปล่อยให้แสงอาทิตย์ยามเซินส่องต้องปลายผมสีดำขลับที่ตกแนบเคล้าไหล่และพวงแก้มคมของตนให้ดูละมุนลงอย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้าที่ยากจะคาดเดาอารมณ์นั้นเอียงน้อย ๆ มาทางหลินหยา เขามองนางด้วยสายตาที่ไม่ใช่เย็นชา...แต่ก็ไม่อ่อนโยนแบบที่คนทั่วไปเข้าใจ เขาเพียงจดจ่ออย่างที่มักทำเสมอเวลาสังเกตนาง

ปลายนิ้วเรียวของเขาเลื่อนไปหยิบกล่องขนมไหมฟ้าอีกครั้ง มองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนใช้ปลายนิ้วหยิบก้อนหนึ่งขึ้นหมุนเล่นช้า ๆ เหมือนพิจารณาอะไรที่มากกว่าความกรุบของถั่วหรือรสของน้ำผึ้ง “มีแต่คนในที่อยากรู้ว่าข้าชอบกินอะไร…เพื่อจะได้เอาใจแล้วเรียกมันว่า ‘ความใกล้ชิด’ หรือ ‘ความโปรดปราน’ ” เขาว่าอย่างเรียบเฉยก่อนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นสบตานางตรง ๆ “แต่เจ้ากลับถามแบบนี้หรือเสี่ยวหยา?”

หลินหยาทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออกเสียเฉย ๆ เธอเพียงยิ้มเล็ก ๆ แล้วกะพริบตาถี่นิดหนึ่งเพราะรู้สึกว่าหัวใจตนเองกำลังเต้นแรงผิดปกติ

จางกงกงวางขนมลงก่อนขยับตัวมานั่งโน้มตัวน้อย ๆ มาหานาง เสียงของเขานุ่มลงจนน่าประหลาด เมื่อกล่าวว่า “ข้าชอบอะไรที่ ‘มีเจ้าทำให้’ นั่นก็พอแล้ว” แม้คำพูดจะหวานจัดแต่ก็เหมือนจะเคลือบยาพิษ มันดึงหัวใจคนฟังไปทั้งดวง หลินหยาเม้มริมฝีปากน้อย ๆ พยายามหุบยิ้มแต่ก็ไม่สำเร็จ หัวใจเต้นตุบตับอย่างควบคุมไม่อยู่...เหมือนแมวโดนลูบขนถูกจุด

คนบ้า…บอกมาดี ๆ สิว่าชอบกินอะไร…

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: จางกงกงชอบกินอะไร อ่านแล้วตอบด้วย

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

มอบ ขนมไหมฟ้า ขนมหวานเกรดทอง ให้ [NPC-11] จางกงกง