[หอว่านหงเหริน]

LinYa ดี

วันที่ 26 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน  (พบ จางกงกง)

ภายในห้องรับรองส่วนตัวชั้นบนสุดของหอว่านหงเหริน ยังคงเงียบสงบและอบอุ่นด้วยกลิ่นจางจางของกำยานไม้กฤษณาชั้นดีประจำตัวของชายคนหนึ่ง กำยานนั้นเผาอยู่ในกระถางหยกเขียวที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง พาดผ่านม่านบางที่ปลิวรับลมเย็นของยามเซินอย่างเฉื่อยชา แสงอาทิตย์เอียงอ่อนของบ่ายคล้อยส่องสะท้อนเข้ากับเส้นไหมปักบนพรมผืนหรูและขอบพนักเก้าอี้ไม้ฉลุ ทำให้ทั้งห้องดูราวกับกำลังหลับใหลในนิทราเงียบงัน แต่ทว่า…คนในห้องกลับมิได้หลับใหลแต่อย่างใด

จางกงกงนั่งอยู่ริมโต๊ะชาไม้หอมข้างหน้าต่าง บ่าแนบเบาะหนังสัตว์สีดำเย็นเยียบ ผมยาวสลวยถูกรวบหลวม ๆ ด้วยด้ายไหมเงิน หน้าตาคมดุดันไม่บ่งบอกความเหน็ดเหนื่อยอย่างชัดเจน แต่หากสังเกตดี ๆ จะพบว่าใต้ขอบตาเขามีรอยจางลึกอยู่ ริมฝีปากแม้คล้ายจะยิ้ม แต่กลับซีดเล็กน้อยราวกับเพิ่งปล่อยลมหายใจที่หนักหน่วงไปไม่นาน

และแล้วเสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นหนึ่งครั้ง

“เข้ามา” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ต้องเงยหน้า ไม่ต้องหยุดมือจากการเปิดพัดงามที่ถืออยู่ในมือ บานประตูไม้บานใหญ่ค่อย ๆ แง้มออกอย่างรู้มารยาท และหลินหยาก็เดินเข้ามาช้า ๆ หญิงสาวในอาภรณ์เรียบง่ายสบายตา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสดใสราวลูกท้อคล้ายจะมีรอยยิ้มอยู่ในที เธอไม่ได้แต่งหน้าแม้แต่น้อย แต่กลับดูสะอาดสะอ้านและเย็นตายิ่งกว่าดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ นางย่อตัวคำนับงาม ๆ พลางเอ่ยเสียงแผ่วอย่างสุภาพแต่แฝงด้วยความคุ้นชิน

“ท่านยังทำงานอยู่หรือเปล่าเจ้าคะ? ข้ามาเก้อหรือเปล่า?”

จางกงกงชะงักปลายนิ้วเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ พับพัดในมือลงช้า ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองหลินหยาอย่างตั้งใจ สายตาของเขาไม่ค่อยเปลี่ยนไปนัก ยังคงลึกซึ้ง เย็นชาและนิ่งเหมือนเดิม แต่ก็มีบางอย่างที่...หากมองผ่าน ๆ คงไม่เห็น ความรู้สึกบางอย่างที่แฝงเร้นราวกับหมอกเบาบาง

“หืม...เจ้าไม่คิดว่าข้ามีเวลาพักหรือเสี่ยวหยา?” เขาถามอย่างเรียบ ๆ แต่คำพูดนั้นพอหลุดจากปากจางกงกงเมื่อไร ก็ไม่เคยธรรมดาแม้แต่ประโยคเดียว

หลินหยาหรี่ตานิด ๆ แก้ตัวเบา ๆ “ก็ท่านขยันเกินไปนี่นา...ข้าห่วงจริง ๆ นะ เห็นทำงานทั้งในวังทั้งในหอ ไม่มีใครบังคับท่านสักหน่อย...ท่านบ้างานเกินไปแล้วนะเจ้าคะ” หญิงสาวขยับเดินเข้ามาใกล้อีกเล็กน้อย หยุดอยู่ที่โต๊ะข้างตัวเขา สายตาไล่มองเอกสารบนโต๊ะที่ยังเปิดค้างอยู่ เสียงถอนหายใจเบา ๆ หลุดออกจากริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อ “เห็นไหม...ท่านก็ยังคงไม่พักจริง ๆ ด้วย” นางเอ่ยพลางวางกล่องขนมผูกโบว์ผ้าไหมลงบนโต๊ะข้างกาน้ำชาเบา ๆ แล้วหันกลับมาสบตาเขา

“ข้าทำซิ่งเหรินโต้วฟูมาให้เจ้าค่ะ ไม่หวานมาก ท่านน่าจะชอบ...แค่ดูแลตัวเองหน่อยเถิด ไม่งั้นข้าจะเอาผ้าเช็ดหน้ามาไล่เช็ดกับป้อนยาให้ท่านทุกครั้งที่มาหาเลยนะ”

จางกงกงมองนางเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มอย่างบางเบาเหมือนล้อกันเงียบ ๆ ในใจ “หากเจ้าอยากดูแลข้าขนาดนั้น...” เสียงทุ้มของเขาลดต่ำลงอย่างมีชั้นเชิง ก่อนโน้มตัวเล็กน้อยมาหานาง สายตากดดันคล้ายจะเย้า แต่กลับแฝงความจริงจังไม่ธรรมดา “เสี่ยวหยา...เจ้าจะมาอยู่กับข้าเสียเลยดีหรือไม่?”

 

หลินหยาชะงักกึก ดวงตากะพริบถี่น้อย ๆ “ข้าแค่ห่วงท่าน ไม่ได้จะย้ายไปอยู่ด้วยนะเจ้าคะ!” เสียงของนางแม้จะแข็งนิด ๆ แต่แก้มกลับขึ้นสีจาง ๆ อย่างเห็นได้ชัด นางรีบเบือนหน้าหนีไปมองหน้าต่างแทน

แต่จางกงกงไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงเอนหลังพิงเก้าอี้อีกครั้ง มองกล่องขนมหวานแล้วเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาช้า ๆ นิ้วมือเรียวยาวที่สัมผัสเนื้อผ้าไหมนุ่มดูจงใจน่าหมั่นไส้อย่างยิ่ง “หืม...กล่องยังงามขนาดนี้ แล้วคนทำจักงามเพียงไหน?”

“ท่านนี่!” หลินหยาหันขวับกลับมามองเขา ดวงตาโตเบิกกว้าง หัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างไม่รู้ตัว แต่จางกงกงกลับหัวเราะในลำคอแผ่วเบาเหมือนลมพัดผ่าน “ข้าแค่ชมขนม”

“ชมขนมหรือชมคน...มันก็เห็น ๆ กันอยู่ปะล่ะ!”

“หึ” เสียงหัวเราะของเขาหายไปในความเงียบ แต่ในห้องนั้นกลับอบอวลด้วยบรรยากาศที่ไม่สามารถอธิบายได้ บางอย่างที่มากกว่าการพบกันตามเวลา...ลึกซึ้งยิ่งกว่าความสัมพันธ์ระหว่างชายหนุ่มกับแขกผู้มาเยือน...และบางอย่างที่แม้แต่หลินหยาก็ไม่อยากตั้งชื่อมันนัก เพราะแค่เธอเดินเข้ามาในห้องนี้...หัวใจก็แทบไม่อยากกลับออกไปอีกเลย

แต่เพราะแบบนั้นทำให้หลินหยาสังเกตเห็นดวงตาของเขาที่คล้ำเล็กน้อย จนกอดเป็นห่วงไม่ได้หากเขาไม่ได้ดูแลตัวเอง ท่าทางอาจจะโหมงานหนักตอนที่กลับมาจากหานตานแน่แท้ และทันทีที่คิดอย่างงั้น มือของนางกลับยกขึ้นสูงแล้วสัมผัสไปที่แก้มของเขา จางกงกงหยุดเคลื่อนไหวทันทีเมื่อปลายนิ้วของหลินหยาสัมผัสลงบนแก้มเขา ผิวเนื้อนุ่มอุ่นที่แตะต้องอย่างอ่อนโยนเกินกว่าที่เขาคาดคิดจะได้รับจากใครอีกครั้งในชีวิตนี้ ปลายนิ้วนั้นเกลี่ยเบา ๆ ราวกับลูบไล้ความเหนื่อยล้าและความเย็นชาทั้งปวงที่ซ่อนอยู่หลังหน้ากากเยียบเย็นของชายผู้นี้มาเนิ่นนาน ราวกับนางรู้ดีว่าความเงียบที่เขาพกติดตัวไม่ใช่เพราะไร้ใจ...แต่เพราะใจเขาเคยถูกกระชากจนป่นเป็นเสี่ยงไปแล้ว

หลินหยามองตาเขานิ่ง ๆ ดวงตาคู่นั้นอบอุ่นและแน่วแน่ “วันนี้ข้าจะไปโรงประมูลสือฟั่งตอนยามไห่นะเจ้าคะ...จะไปประมูลม้าอย่างที่เคยบอกท่านไป” เสียงนางนุ่มนวลและแผ่วเบา ทว่าชัดเจนในความตั้งใจ “หากท่านไม่ต้องทำงาน ข้าก็อยากชวนท่านไปด้วยหรอกเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มนิดหนึ่ง “แต่ข้ารู้ว่าท่านมีหน้าที่ในฐานะจงฉางชื่อก็วุ่นพอตัวอยู่แล้ว”

จางกงกงนิ่งฟังไม่มีแม้กระทั่งพยักหน้า ปล่อยให้มือเล็ก ๆ ของหล่อนยังลูบผ่านแก้มเขาเบา ๆ ดั่งคนไม่เคยรู้จักความรักที่ไม่หวังครอบครอง “ท่านไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ข้าได้ที่นั่งพิเศษ...เสียเงินไปพอตัว แต่มีม่านปิด ไม่เปิดเผยตัว ได้พักแยกต่างหาก คนนอกไม่มีสิทธิ์เข้า ข้ารู้ว่าต้องระวังแค่ไหนหากจะอยู่ต่อหน้าใครในสถานที่เช่นนั้น” เสียงพูดของนางอ่อนโยนแต่แน่วแน่ นางไม่ต้องขออนุญาตจากเขา ทว่ากลับบอกเขาด้วยความรู้สึกอธิบายไม่ได้ เหมือนกำลังฝากตัวให้รู้ว่า นางมีที่ที่ต้องไป...แต่ใจของนางก็ยังอยู่ตรงนี้

จางกงกงหลุบตาลงช้า ๆ ราวกับไล่ตามความอบอุ่นจากปลายนิ้วนั้นที่กำลังจะเลื่อนจากแก้มเขาไป เขาจับข้อมือนางไว้...นิ้วมือเรียวยาวของเขาสอดประสานแน่นอย่างเงียบงัน พลางยกขึ้นจรดริมฝีปากจูบเบา ๆ ที่หลังมือขาวของนางสัมผัสแผ่วเบาราวกับไม่ได้เกิดขึ้นจริง ก่อนที่เขาจะพูดเสียงแหบต่ำราวกับไม่อยากให้ความเงียบนี้แตกออก “ข้ารู้ว่าเจ้าระวังตัว...แต่หากมีใครแม้แต่จะมองเจ้าอย่างผิดวิสัย แม้แต่คิดจะเอ่ยชื่อเจ้าออกมาในที่อันไม่ควร...”

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาดำสนิทเต็มไปด้วยหมอกแห่งเงาและเปลวเพลิงที่รอจะลุกไหม้ “ข้าจะลากคอพวกมันมาให้เจ้าถามเอง...ว่ารอยแผลจากลิ้นมีรสเช่นไร” คำพูดนั้นแม้กล่าวเรียบง่าย แต่กลับเย็นเยียบถึงกระดูก “แต่ข้าก็คิด…ข้าจะปล่อยให้เจ้าออกไปกลางตลาดประมูลโดยไร้เงาข้าได้อย่างไร” เขาเอ่ยขึ้นในตอนท้าย ริมฝีปากยังแตะแนบหลังมือนางอยู่สายตาที่เขาเงยขึ้นสบกลับมานั้นทั้งดุ ทั้งแฝงความรู้สึกซับซ้อน ราวกับกำลังพูดทั้งในฐานะเจ้าขุนมูลนาย...และชายคนหนึ่งที่หวงหญิงสาวตรงหน้าอย่างสุดใจ

“ท่านมันขี้เป็นห่วง…”

เสียงหัวเราะของหลินหยานั้นแว่วใส เจือแววขบขันปนเจ้าเล่ห์น้อย ๆ ยามเอ่ยถ้อยคำแหย่อีกฝ่าย...มือที่พึ่งถูกจูบยังรู้สึกร้อนวูบอยู่ปลายนิ้ว แม้เจ้าตัวจะทำท่าทีล้อเล่น แต่แก้มนวลนั้นกลับแต้มสีชมพูอ่อนดั่งกลีบบัวในสายลมเย็น “ท่านไม่กระดากใจหรือเจ้าคะ?” นางเอียงคอมองอีกฝ่ายอย่างยียวน ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนพราวระยับด้วยเล่ห์ขบขัน “ตามธรรมเนียมประเพณี...ชายหญิงที่ไม่ได้แต่งงานกัน ไม่ควรจับเนื้อต้องตัว อยู่ด้วยกันในที่ลับตาคนสองต่อสองเช่นนี้” นางเอ่ยเสียงแผ่วราวกับแกล้งเขา

“แต่ข้ากับท่าน…” นางหยุดแล้วขำออกมาเบา ๆ ยกมือลูบปลายจมูกตัวเองอย่างเก้อ ๆ “...ก็ทำผิดมาเสียหมดทุกข้อแล้วใช่ไหมเล่าเจ้าคะ?”

จางกงกงที่ยังคงยืนอยู่ในระยะใกล้ หรี่ตาน้อย ๆ จ้องใบหน้ายิ้มแย้มที่เอ่ยหยอกเย้าเขา ใบหน้านั้นช่างสดใสอย่างน่าหมั่นไส้ แต่ดวงตาคู่นั้น...กลับมีบางอย่างที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้ เขาไม่ตอบในทันทีแต่ก้าวเข้ามาใกล้...อีกก้าวเดียวเท่านั้น ร่างสูงของเขาก็เกือบจะเงาทาบร่างเล็กตรงหน้าแล้ว กลิ่นกฤษณาจาง ๆ ที่เขาใช้เจือกลิ่นไม้หอมจาง ๆ ที่นางชอบ เขายกมือข้างหนึ่งขึ้น ลูบปลายผมนางเบา ๆ อย่างคนกำลังคิดอะไรบางอย่างที่ยังไม่อยากให้ใครรู้ สีหน้าของเขานิ่งสนิท แต่ในแววตาดำสนิทนั้นมีประกายของอารมณ์ร้อนรุ่ม...ที่คล้ายจะเป็นรอยยิ้มยากจะคาดเดา

“ข้าไม่ใช่คนเคร่งธรรมเนียม...หากรู้ว่าเจ้าไม่ชอบ” เขาพูดเสียงเบา ริมฝีปากเขาอยู่ใกล้ใบหน้านางแค่ครึ่งฝ่ามือ “...และเจ้า ก็ไม่ใช่สตรีที่มีความคิดสามัญ” เขาก้มลงเล็กน้อย กระซิบชิดข้างหูของหลินหยาด้วยเสียงที่นุ่มแต่แฝงด้วยอำนาจอ่อน ๆ ที่ฝังอยู่ในนิสัยลึก ๆ ของเขาเสมอมา “แต่ถ้าหากเจ้ารู้สึกว่าควร ‘แต่งงาน’ เพื่อให้ถูกต้องตามธรรมเนียมละก็…” เขาหยุด แล้วช้อนสายตากลับมามองสบเธอเต็มตา น้ำเสียงยังเรียบแต่ดวงตานั้น...เหมือนเหล็กกล้าผ่านเปลวไฟ

“...ข้าก็ไม่ขัดข้อง” คำพูดนั้นทำให้ความขำของหญิงสาวสะดุดอย่างสมบูรณ์

รอยยิ้มเย็นเฉียบผุดขึ้นที่ริมฝีปากของเขา แม้เป็นเพียงแววบาง ๆ แต่กลับให้ความรู้สึก...เสมือนเขากำลัง ‘จับจอง’ สิ่งหนึ่งอย่างเงียบงันโดยไม่ต้องเอ่ยคำสาบานใด ๆ “แต่อย่าเข้าใจผิดไป...” เขาเอ่ยเสียงเบา “...ข้าไม่ได้จูบมือเจ้าเพราะข้าชอบขัดธรรมเนียมบ้านเมือง” เขาโน้มเข้ามาอีกนิด จนหน้าผากแทบแตะกัน

“แต่เพราะ...มันเป็นของข้า” เสียงคำรามแผ่ว ๆ แฝงไว้ใต้ประโยคสุดท้าย หลินหยาที่หน้าแดงอยู่แล้ว คงไม่มีเวลามานั่งหาข้อโต้แย้งอีก…เมื่อชายผู้นี้ยังคงเป็นเขาเช่นเคย ทั้งบ้าอำนาจ ชอบควบคุม ทั้งเจ้าเล่ห์ ทั้งเอาแต่ใจและที่สำคัญ...รู้จักจังหวะจู่โจมดวงใจนางทุกที ไม่เคยพลาดแม้แต่ครึ่งก้าว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เขิน...เห่อ หวานจัง อ้อ เราหวานเอง

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

มอบ ซิ่งเหรินโต้ฟู ขนมหวานเกรดทอง ให้ [NPC-11] จางกงกง

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย - ยามเซิน(ละมั้ง) เวลา 14.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง)

ห้องชั้นบนสุดของหอว่านหงเหรินในยามบ่ายเต็มไปด้วยแสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างบานกว้างเข้ามา แต่มันกลับถูกกลืนหายไปด้วยอำนาจมืดมนที่แผ่ออกมาจากบุรุษเพียงผู้เดียวซึ่งนั่งทอดกายอยู่กลางห้อง จางกงกง จงฉางชื่อแห่งราชสำนัก ร่างสูงในชุดดำแดงดุจอสุรา ดวงตาคมเรียวทอประกายที่ทำให้หลินหยาเพียงก้าวแรกก็แทบหยุดหายใจ 

เสียงประตูห้องชั้นบนสุดของหอว่านหงเหรินค่อย ๆ ปิดลงอย่างเงียบงัน เหลือเพียงบรรยากาศที่กดดันแผ่ซ่านไปทั่วห้อง กลิ่นกำยานหอมระเหยผสมกับกลิ่นเหล้ารสเข้มข้นลอยอ้อยอิ่งในอากาศ เสียงฝีเท้าคนงานและนางโลมที่เพิ่งออกไปค่อย ๆ ห่างหายไปทีละก้าว จนเหลือเพียงความเงียบที่แทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง หลินหยายืนนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด ใบหน้าของนางซีดเผือดปนแดงระเรื่อเพราะความกังวล สายตาหวาดหวั่นเลื่อนไปจับอยู่บนร่างสูงที่เอนพิงเบาะหรูด้วยท่วงท่าสง่างามและน่าเกรงขามของจางกงกง

จางกงกงเอนกายพิงเบาะ มือหนึ่งวางกระบี่สั้นยังเปื้อนเลือดลงบนโต๊ะข้างตัว กลิ่นโลหิตเจือปนคละคลุ้งในอากาศยิ่งขับให้บรรยากาศกดดันหนักหน่วง เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาคมลึกจับจ้องสตรีตรงหน้า ใบหน้าของเขาเรียบเฉย ทว่าแววตากลับบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์ที่ผสมกันระหว่างหวงแหน สงสัย และความคุกรุ่นที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ “เสี่ยวหยา…เจ้ามาแล้ว…” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ ลากช้า แต่กลับก้องสะท้อนในอกหญิงสาวอย่างแรง เหมือนเสียงกระซิบของปีศาจที่เกาะกินหัวใจ

หลินหยาที่กำลังพยายามเก็บสีหน้าให้สงบรู้สึกขาทั้งสองแข็งเป็นหิน หัวใจเต้นแรงจนเกรงว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน เธอก้าวเข้ามาก้มตัวคำนับ แอบเม้มปากแน่นจนแทบเป็นเส้นตรง พระเจ้า…เขารู้หรือเปล่าว่าข้าเจอกับบุรุษคนนั้นที่ร้านบะหมี่?

จางกงกงไม่พูดต่อทันที เขายกมือเรียวยาวที่เต็มไปด้วยรอยแผลเก่า ๆ เคาะโต๊ะเบา ๆ สามครั้ง สายตาไม่ละไปไหนจากนาง บรรยากาศรอบตัวหนักหน่วงจนแทบขยับลมหายใจไม่ได้ ด้านล่างของหอว่านหงเหรินยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและดนตรี แต่ภายในห้องนี้กลับมีเพียงความกดดันที่ทำให้เลือดในกายหลินหยาเย็นเฉียบราวน้ำแข็ง ไม่นานดวงหน้าคมคายแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเพียงเล็กน้อยแต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเล่ห์ร้ายและการครอบงำ สายตาของเขาเลื่อนผ่านร่างเล็กของหลินหยาอย่างพินิจพิเคราะห์เหมือนกับอ่านความคิดในใจเธอได้ทุกถ้อยคำ

"เจ้า..." น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น แฝงความเย็นชาแต่ก็คล้ายกับกำลังหยอกล้อ หลินหยาสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก มือเรียวกำชายเสื้อของตัวเองแน่นจนสั่น เขาโน้มตัวเล็กน้อย ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็น "วันนี้ดูจะ... เพลิดเพลินกับการพบปะผู้คนมากเกินไปกระมัง?"

หลินหยาก้มหน้าลงต่ำทันที หวั่นเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ยคำแก้ตัว ความคิดมากมายประดังประเดเข้ามาในหัวภาพตอนอยู่กับชายแปลกหน้าเมื่อครู่ ภาพที่เธอกลัวเหลือเกินว่าจะทำให้เขาเข้าใจผิด จางกงกงไม่ได้โวยวายหรือตะโกน แต่ความเงียบของเขานั้นกลับน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าพายุโหมกระหน่ำ 

ไม่นานนักจางกงกงก็ขยับดวงตาคมนั้นจ้องมองนาง เขาผ่ายมือมาให้หลินหยานั่งให้นางได้คิดเองแล้วแต่จะพิจารณาว่านางจะนั่งตรงไหน ตรงข้ามเขาหรือข้างเขา แต่หากนั่งไม่ถูกใจหลินหยาคงรู้ว่าวันนี้อาจจะไม่ได้จบแค่คำว่าพูดคุยกันก็เป็นได้ หญิงสาวหลุบตาลงต่ำทันทีที่เห็นมือเรียวยาวซึ่งเต็มไปด้วยอำนาจของจางกงกงผ่ายออกมาเป็นสัญญาณให้เลือกที่นั่ง หญิงสาวลังเลอยู่ชั่วครู่ หัวใจสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ รู้ดีว่าหากเลือกผิดแม้เพียงเล็กน้อย ความพอใจหรือไม่พอใจของเขาอาจกลายเป็นสิ่งที่ชี้ชะตาวันนี้

นางก้าวขาอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเลือกนั่งลงด้านข้างเขาในตำแหน่งที่ไม่ใกล้เกินไป แต่ก็ไม่ห่างเกินไปนัก รักษาระยะที่บ่งบอกถึงความเคารพและความนอบน้อมและรู้ตัวว่าตัวเองจะโดนเรื่องอะไร ทว่าในขณะเดียวกันก็เผยความจริงใจว่ามิได้คิดจะหนีห่าง

จางกงกงเลื่อนสายตาคมกริบมองนางจากหางตา ความเย็นเยียบของนัยน์ตานั้นบีบรัดจิตใจจนหลินหยารู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าหาวังวนมืดมิดที่ไม่อาจขัดขืนได้ เสียงรินสุราดังเบา ๆ ก้องกังวานในห้องเงียบสงัด ราวกับหยดเวลาอันช้าเนิ่นยืดยาว "เจ้ามีอะไรกับต้าหงหลู... จางเซียน" เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นอย่างชัดเจน แต่เนิบนาบ แฝงด้วยน้ำหนักที่แทรกซึมเข้ามาในหัวใจหลินหยาเหมือนเล็บแหลมคมกรีดลากทีละน้อย ริมฝีปากโค้งเล็กน้อยอย่างยากจะอ่านว่าเป็นยิ้มหรือการเย้ยหยัน "ถึงได้คุยกันนานถึงเพียงนั้น... คนระดับเจ้า กับจางเชียน จะมีเรื่องอันใดที่ต้องพูดกันมากมาย"

ต้าหงลู่?! เขาเป็นต้าหงลู่งั้นหรอเนี้ยชายคนนั้น?!! 

หลินหยาหน้าซีดเผือดหัวใจเต้นโครมคราม นางรู้สึกได้ว่าทุกคำพูดของเขาไม่ได้เพียงถาม หากแต่กำลังชั่งน้ำหนัก กำลังทดสอบ และกำลังสอดส่องเข้าไปลึกถึงความลับในใจตนเอง ราวกับเขาต้องการฟังไม่ใช่แค่คำตอบ แต่ฟังไปถึงความจริงที่ซ่อนอยู่ในดวงตาและลมหายใจของนาง ปลายนิ้วของหลินหยากำชายกระโปรงแน่นจนสั่น ริมฝีปากเผยอจะเอ่ยคำชี้แจง แต่ก็หวาดหวั่นเกินกว่าจะหลุดเสียงออกมา นางรู้ดีสำหรับจางกงกงแล้ว คำพูดไม่ใช่สิ่งเดียวที่เขาตัดสินใจ หากแต่เป็นทุกการสั่นไหวของหัวใจนางที่เขามองออกได้โดยไม่ต้องถาม...

"ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นต้าหงหลูด้วยซ้ำเจ้าค่ะ ที่รู้จักกับเขาคือวันนั้นข้าเดินชนเขา ไหสุราแตกก็เลยยกสุราที่มีให้เป็นการตอบแทน…แค่นั้นเอง รอบนี้เจอกัน เขาเพียงเลี้ยงบะหมี่ข้าเฉย ๆ ระหว่างกินเขาเห็นม้าของข้าเลยบอกว่ามันเป็นอาชาที่ดี ม้านั้นก็คือเยวี่ยเหยียน ม้าที่ท่านช่วยข้าตั้งชื่อให้ไงเจ้าคะ" จางกงกงเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ แววตาคมกริบสะท้อนประกายบางอย่างคล้ายจะยิ้มแต่กลับกดดันจนหัวใจสั่น "เพียงแค่นั้นงั้นหรือ" เขายกจอกสุราขึ้นจิบช้า ๆ สายตาไม่ละจากนาง "เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าคำว่า 'เพียงแค่นั้น' ของเจ้าบางครั้งก็ทำให้ข้าอยากจะเฉือนหัวใจเจ้าออกมาดูว่ามันซื่อจริงหรือแกล้งซื่อ"

หลินหยากัดริมฝีปากแน่น พยายามฝืนรอยยิ้มบาง "โธ่…ท่าน…ท่านอยากเฉือนหัวใจข้าไปดูก็ได้นะเจ้าคะ แต่เมื่อท่านมองเข้าไปท่านจะเห็นเพียงความจริงใจที่ข้ามีต่อท่านนะเจ้าคะ ไม่เคยมีสิ่งใดมากกว่านี้ ข้าไม่เคยคิดจะโกหกท่านเลย"

"หึ…" จางกงกงหัวเราะในลำคอเบา ๆ วางจอกสุราลงกระแทกโต๊ะดัง กึก ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ จนลมหายใจอุ่นเฉียดแก้มขาวของนาง "เจ้าแน่ใจหรือเสี่ยวหยา ว่าไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความคิดลื่นไหล ที่เผลอไผลไปกับรอยยิ้มของบุรุษอื่น" ก่อนปรายตามองนางด้วยแววตาคมกริบ น้ำเสียงทุ้มต่ำดังลอดริมฝีปาก "แล้วเจ้ามั่นใจได้อย่างไรหลินหยา ว่าหน้าเจ้ามิได้ร้อน หัวใจเจ้ามิได้เต้นวูบไหวเพราะเขา"

หลินหยาชะงักไปทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากอ้าเล็กน้อยเหมือนอยากเอื้อนเอ่ยคำปฏิเสธ แต่เพียงเสี้ยวอึดใจเลือดในกายกลับวิ่งพล่าน ร้อนผ่าวขึ้นมาบนแก้มจนเธอแทบหายใจไม่ทั่วปอด คำพูดที่อยากจะใช้แก้ตัวติดค้างอยู่ในลำคอ สุดท้ายนางไอแผ่ว ๆ กลบเกลื่อน "ข้า…ข้า…"

รอยยิ้มเย็นเยียบผุดขึ้นบนมุมปากของจางกงกง เขามองอากัปกิริยาของนางด้วยแววตาที่ลึกจนเหมือนทะลวงเข้ามาในดวงใจ "หึ เด็กไม่ดี…" เสียงของเขาขาดห้วน แต่กลับเต็มไปด้วยแรงกดดันจนหลินหยารู้สึกเหมือนร่างถูกตรึงไว้กับเก้าอี้ "แมวน้อยของข้า กล้าดีอย่างไร…ถึงได้ปล่อยสายตาเหลือบแลไปทางผู้อื่น"

"ขะ…ข้าไม่ได้…" หลินหยาพยายามปฏิเสธ แต่เสียงกลับเบาหวิว หัวใจเต้นแรงรัวจนแทบหลุดออกจากอก

จางกงกงโน้มกายเข้ามาใกล้ กลิ่นสุราเจือหอมสมุนไพรโอบรัดบรรยากาศรอบตัว ริมฝีปากเขาเฉียดหูของนางเอื้อนกระซิบช้า ๆ ราวคำพิพากษา "อย่าคิดว่าข้ามิอาจมองออก ทุกอาการของเจ้า ข้าอ่านได้หมด…แม้แต่ความสั่นไหวเพียงเสี้ยวใจ ข้าก็จะไม่ปล่อยผ่าน" ดวงตาของหลินหยาสั่นระริก ฝ่ามือกำกระโปรงแน่นจนสั่นสะท้าน ทั้งหวาดกลัว ทั้ง…รู้สึกผิดในความจริงที่ซ่อนอยู่ในหัวใจ นางอยากเถียง อยากยืนกราน แต่ลึก ๆ ก็รู้ว่าตนเองเผลอไผลไปเพียงชั่วครู่หนึ่งจริง ๆ และเพียงเท่านั้นก็มากพอที่จะกลายเป็นโทษทัณฑ์ในสายตาของจางกงกง

มือเรียวยาวของจางกงกงค่อย ๆ เอื้อมมาคล้ายจะลูบแก้ม แต่กลับเปลี่ยนทิศมากระชากคางหลินหยาให้เงยขึ้นอย่างไม่ปรานี “อึก!!” ดวงตาของเขาคมกริบจ้องลึกเข้ามาจนหลินหยาสั่นสะท้านไปทั้งร่าง “แมวน้อยของข้า…” เสียงแผ่วต่ำแฝงพิษเย็นเยียบดังลอดออกมา “…เจ้ากล้าดียังไงถึงให้หัวใจเต้นเพราะผู้อื่น ขนาดข้าอยู่ตรงหน้ายังกล้าจะสะทกสะท้านเพราะเขาอีกหรือ”

นางสะดุ้งเฮือกริมฝีปากสั่นพยายามเอ่ยแก้ตัวแต่เสียงกลับขาดห้วง “ข้า…ข้ามิได้ตั้งใจ…มันเป็นแค่ชั่วครู่เท่านั้น…ท่านอย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ ข้า…” เขากระตุกยิ้มเย็น เงารอยยิ้มที่บิดเบี้ยวทำให้หัวใจของหลินหยายิ่งหายใจติดขัด 

“เจ้าเรียกว่าชั่วครู่หรือเสี่ยวหยา? ฮึ…สำหรับข้าแม้เพียงชั่วพริบตาเดียวก็เกินพอที่จะทำให้เจ้าต้องชดใช้” มือหนาของเขาลากปลายนิ้วเกลี่ยไปตามแนวกรามของนางช้า ๆ จนหลินหยาต้องหลับตาแน่นด้วยความหวั่นไหว เขากระซิบชิดใบหู น้ำเสียงอาบด้วยความเย็นเยียบที่สั่นสะท้านไปถึงกระดูก “เจ้าเป็นของข้าเพียงผู้เดียว จำเอาไว้…ไม่ว่าจะหัวใจ ดวงตา หรือแม้แต่ลมหายใจ เจ้าไม่มีสิทธิ์มอบให้ผู้อื่น”

หัวใจหลินหยาสั่นสะท้านจนแทบจะขาดร่าง นางพยายามเอื้อนเสียง “ข้า…ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ข้ามีเพียงท่านจริง ๆ นะเจ้าคะ…” แต่แก้มร้อนผ่าวจนหลินหยารู้ว่าตัวเองกำลังหน้าซีดสลับแดงด้วยทั้งความอายและความกลัว หลังจากนั้นมือใหญ่ของเขากดทับลงบนไหล่ของหลินหยาอย่างแรงจนนางสะดุ้งเฮือก ก่อนจะถูกบังคับให้นั่งนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาคมวาวสะท้อนแสงโคมราวกับปีศาจในร่างมนุษย์ “แมวน้อย…เจ้ากล้าทำให้ข้าเห็นว่าแก้มเจ้าแดงเพราะบุรุษอื่นงั้นหรือนี้…” น้ำเสียงเขาทุ้มต่ำแต่สั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง หลินหยานั้นกัดริมฝีปากแน่นส่งเสียงสั่นเครือ “ข้า…ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ…”

“มิได้ตั้งใจ?” จางกงกงหัวเราะหึในลำคอ พลันคว้าข้อมือนางอย่างแรงแล้วดึงจนร่างบางโถมเข้าหาอกกว้าง กลิ่นสุราและกลิ่นกฤษณาแรงจนมึน เขากดร่างหลินหยาแนบกับเก้าอี้หรู เบียดจนหายใจแทบไม่ออก นิ้วเรียวยาวหยาบกร้านจากการใช้ดาบเลื่อนช้า ๆ ไล้ไปตามซอกคอของนาง แช่มช้าจนผิวกายหลินหยาสั่นสะท้าน “เจ้าเป็นของข้า จำเอาไว้ ของข้าเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์สะทกสะท้านเพราะใครหน้าไหนทั้งนั้น”

หลินหยาเผลอครางแผ่วในลำคอทั้งหวาดหวั่นทั้งอับอาย ร่างกายแข็งทื่อแต่หัวใจกลับเต้นแรงแทบขาดร่าง ริมฝีปากบางสั่นระริกพยายามเอ่ย “ขะ…ข้าไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ ท่านอย่า…” 

แต่ไม่ทันได้จบคำ จางกงกงก็โน้มลงมาใกล้จนริมฝีปากเฉียดแก้มแดงซ่าน “สายตาของเจ้า…หัวใจของเจ้า…หากยังกล้าหวั่นไหวเพราะคนอื่นอีกครั้ง ข้าจะขังเจ้าไว้ ไม่ให้แม้แต่เงาแสงตะวันส่องถึง” มือเขาบีบปลายคางให้นางเงยหน้าขึ้น สายตาเย็นจัดเจือด้วยรอยยิ้มโรคจิตจนเลือดในกายเย็นเฉียบ แต่ขณะเดียวกันกลับทำให้หัวใจสั่นสะท้านด้วยแรงปรารถนาที่หลินหยาไม่อยากยอมรับ “จงจำไว้หลินหยา” เสียงทุ้มต่ำชิดริมฝีปากจนแทบกลืนหายใจข้า “การลงโทษของข้า…คือการทำให้เจ้ารู้ว่าเจ้าจะไม่มีวันเป็นของใครอื่นนอกจากข้า”

หัวใจของหลินหยาเต้นรัวจนแทบแตก ร่างกายถูกตรึงด้วยพลังอำนาจและความบิดเบี้ยวของเขา…และแม้ในความหวาดกลัวสุดขีด แต่หลินหยากลับเผลอหลงใหลในความวิปริตนั้นอย่างห้ามไม่อยู่

จางกงกงบีบข้อมือเล็กทั้งสองข้างของหลินหยาแน่นตรึงกับพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยเพลิงหึงหวงและความวิปริต เขาก้มลงโน้มตัวใกล้จนลมหายใจร้อนกรุ่นคลอเคลียข้างแก้มนวล เสียงทุ้มต่ำลอดออกมาแผ่ว ๆ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน “หลินหยา…เจ้ากล้าดียังไงให้หัวใจสั่นเพราะคนอื่น เจ้าเป็นของของข้า เหตุใดจึงกล้าเช่นนี้” เขากระชากคางบอบบางขึ้นให้เงยหน้าสบตา รอยยิ้มบิดเบี้ยวผุดขึ้นบนใบหน้าคมคายราวกับปีศาจที่ได้ของเล่นถูกใจ ริมฝีปากกดลงบนลำคอขาวผ่อง ดูดเม้มจนผิวเกิดรอยแดงฉ่ำ แล้วลากลิ้นชื้นช้า ๆ ไล่ตามรอยนั้นราวกับกำลังเขียนตราแห่งความเป็นเจ้าของ หลินหยาตัวสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ แต่เขากลับกดน้ำหนักแรงขึ้น ยิ่งนางสั่น เขายิ่งยิ้ม

มือหยาบกร้านของจางกงกงสอดเข้ากับเอวเล็ก กดร่างนางแนบชิดกับแผ่นอกแข็งราวกำแพงเหล็ก ปลายนิ้วลากไล้ลงต่ำช้า ๆ ก่อนจะบีบแน่นอย่างจงใจให้สะดุ้ง หลินหยาร้องห้ามด้วยเสียงสั่นเครือ แต่ยิ่งอ้อนวอน เขายิ่งยกยิ้มเย้ยหยัน “หึ…เสียงเจ้าในยามนี้ ข้าชื่นใจยิ่งนัก ยิ่งเจ้าอ้อนวอน ข้ายิ่งอยากทำให้เจ้าจำจนไม่กล้าแม้แต่จะชายตาหาผู้อื่นอีก”

จางกงกงกระชากร่างนางขึ้นมานั่งตัก ครอบครองพื้นที่ทุกส่วนจนไม่เหลือทางหนี มือหนึ่งสอดรัดแน่นรอบเอว อีกมือบังคับให้หน้าของหลินหยาโน้มเข้าหา ริมฝีปากบดขยี้กลีบปากแดงเร่าร้อน กัดเม้มสลับจูบลึกจนหลินหยาหายใจแทบไม่ทัน เสียงหัวเราะต่ำแฝงความโรคจิตเล็ดลอดขณะแทรกสัมผัสไม่ปล่อยให้พัก “นางแมวตัวดื้อ…กล้าหน้าแดงเพราะคนอื่น? เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าแดงไปทั้งตัวเพราะข้าเพียงผู้เดียว” เขาเลื่อนริมฝีปากลงต่ำ ไล่จูบไปทั่วแผ่นอกบางผ่านอาภรณ์บางเบาอย่างไม่ปรานี ฟันคมขบเม้มจนเกิดรอยลึกเป็นดั่งตราประทับ รอยแล้วรอยเล่า จนผิวกายของหลินหยาเต็มไปด้วยสัญลักษณ์ของการลงโทษ 

จางกงกงกระซิบเสียงพร่าเคลือบพิษแห่งความเป็นเจ้าของ “ต่อจากนี้…ไม่ว่าร่างกายส่วนใดของเจ้า ลมหายใจใดของเจ้า หรือแม้แต่เสียงร้องของเจ้า…จะเป็นของข้าเท่านั้น”

ร่างเล็กของหลินหยาเกร็งสั่นสะท้าน ถูกกดตรึงด้วยทั้งแรงกายและแรงจิตวิปริตของเขา จางกงกงไม่เพียงลงโทษนางด้วยการกดดัน แต่ยังครอบครองนางอย่างเร่าร้อน ดิบเถื่อน และโหดร้ายจนทุกอณูร่างกายและหัวใจของหลินหยา จนนางนั้นหวงคืนความรู้สึกของคืนเมื่อครั้งอยู่ที่โรงเตี๊ยมเมืองจี้ที่นางไม่มีทางลืมความรู้สึกในค่ำคืนนั้นได้เลย

จางกงกงกักร่างของหลินหยาไว้แน่นหนา ไม่มีช่องว่างให้ดิ้นหลุดได้เลย มือหยาบรัดข้อมือเล็กไว้เหนือศีรษะ ขณะที่อีกข้างบังคับให้เอวบางแนบชิดเข้าหาอกแข็งราวหินผา ทุกแรงกดราวกับกำลังสั่งสอนให้นางจดจำว่าไม่มีสิทธิ์จะชายตามองผู้ใดนอกจากเขา ริมฝีปากที่เย็นชาแต่ร้อนแรงบดขยี้ลงมาอย่างดุดัน สลับกัดริมฝีปากอิ่มจนหลินหยาสะท้าน "ท่าน!...ข้าเจ็บ" น้ำตาเอ่อคลอแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธสัมผัสนั้นได้ เสียงหัวเราะต่ำพร่าดังข้างหู “เจ็บรึ? จำเอาไว้ นี่คือผลที่เจ้ากล้าทำให้ข้าหึงหวงนัก” เขาไม่หยุดเพียงแค่จุมพิต ริมฝีปากลากไล่ลงมาตามลำคอขาวผ่อง ดูดเม้มจนเกิดรอยแดงชัด บางครั้งขบกัดแรงจนหลินหยาสะดุ้งเฮือก มือของเขาก็ไม่ยอมอยู่นิ่ง ลากผ่านแผ่นหลังเล็กแล้วกดแน่นกับร่างตนเอง ราวกับจะให้หลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน ทุกครั้งที่หลินหยาพยายามเบี่ยงตัวหลบ จางกงกงกลับกักเธอไว้ กัดกลีบปากนุ่มอีกครั้งก่อนจะจูบลึกพร่ำลงโทษให้นางหายใจแทบไม่ทัน

เสียงหอบสั่นเครือของหลินหยาแทบกลืนหายไปกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัว เธอกัดฟันพยายามทน แต่ยิ่งทนก็ยิ่งถูกกดขี่มากขึ้น ริมฝีปากเขาไล่จูบดูดซับตามลาดไหล่ขาวจนเกิดรอยช้ำไปทั่วราวกับประทับตราแห่งความเป็นเจ้าของ ทุกสัมผัสทั้งกัด ทั้งดูด ทั้งจูบเร่าร้อนและโหดร้าย หลอมรวมกันเป็นการลงโทษที่ไม่มีทางลืมได้

จางกงกงยกใบหน้าเงยขึ้นเล็กน้อย มองหลินหยาที่ตัวสั่นสะท้านในอ้อมแขน สายตาคมคายแฝงรอยยิ้มโรคจิตที่ทำให้นางยิ่งหวาดหวั่น เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นชัดเจน “จนกว่าเจ้าจะจำได้ว่าเจ้าเป็นของใคร ข้าจะลงโทษเจ้าเช่นนี้เรื่อยไป หลินหยา เจ้าไม่มีสิทธิ์หนีจากข้า ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดถึงผู้ใดอีก” ริมฝีปากเขาทาบลงมาอีกครั้ง คราวนี้ทั้งรุนแรงและยืดยาว ราวกับจะกลืนเอาลมหายใจของนางไปทั้งสิ้น เหลือเพียงหลินหยาที่ไร้เรี่ยวแรง สั่นระริกอยู่ในอ้อมแขนที่ทั้งโหดร้ายและเร่าร้อนของจางกงกง โดยไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไป

“ข้า..รู้แล้วเจ้าค่ะ…ท่านอย่าโกรธเลย…ข้าขอร้อง” หลินหยาเอ่ยขึ้นเสียงสั่นเครือ ตอนนี้นางพยายามขยับดวงตาจ้องมองเขาให้เหมือนกับคนที่น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าในสายตาของจางกงกมันจะเป็นสายตาที่อ้อนวอนขออะไรบางอย่างก็ตาม ดวงตาคมกริบของจางกงกงหรี่ลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงอ้อนหวานสั่นเครือของหลินหยา เขากดข้อมือเล็กทั้งสองไว้แน่นไม่ยอมปล่อยในทันที ริมฝีปากยังคงเฉียดคลอเคลียอยู่ข้างแก้มขาวเนียน ลมหายใจร้อนแรงราวกับเปลวไฟที่พร้อมจะเผาผลาญนางให้ละลายหายไป

“รู้แล้วจริงหรือ?  แล้วทำไมเจ้าถึงยังกล้าทำให้หัวใจข้าเดือดดาล…หืม?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามช้า ๆ แต่แฝงด้วยแรงกดดันอย่างมหาศาล ดวงตาคมจ้องลึกเข้ามาเหมือนจะเจาะเข้าไปถึงหัวใจ เขาเอียงใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเฉียดกลีบปากแดง แล้วกระซิบเสียงพร่าข้างหู “หรือว่าเจ้าเพียงพูดเพราะกลัวการลงโทษ เจ้าน่ะ…กลัวข้าหรือว่ากลัวเสียใจเพราะคนอื่น?”

หลินหยาสบตาเขาอย่างหวาดหวั่น นางรีบส่ายหน้าพร้อมเสียงอ้อนวอนที่สั่นเครือ “ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ…ข้าจะไม่ทำแล้วท่านอย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ…ข้าขอร้อง…” ดวงตากลมโตรื้นน้ำใส สั่นไหวราวลูกกวางตัวน้อย นางกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยเพื่อกดกลั้นความหวาดหวั่น ก่อนจะยกใบหน้าเงยขึ้นมองเขาอย่างออดอ้อน

มือหยาบกร้านที่ตรึงข้อมือค่อย ๆ คลายออกเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะใจอ่อน ทว่าเพื่อจะเลื่อนมากอบกุมแก้มนุ่มบังคับให้ดวงตาของหลินหยาเงยขึ้นสบกับเขาเต็ม ๆ รอยยิ้มบิดเบี้ยวและแววตาแฝงความโรคจิตฉายชัด “น่าขันจริง ๆ…ยามอ้อนวอน เจ้าน่ารักยิ่งกว่าตอนหัวเราะเสียอีก เจ้าน่ารักเกินไปแล้วเสี่ยวหยา…อ้อนข้าเช่นนี้ ข้ายิ่งไม่อยากปล่อยเลยแม้แต่น้อย เจ้าเป็นของข้าเสี่ยวหยา ข้าจะสลักให้ลึกลงไปในหัวใจของเจ้า จนเงาของชายอื่นไม่อาจสะท้อนในดวงตาเจ้าได้อีก” ปลายนิ้วหยาบกร้านคลายแรงบีบลงเล็กน้อย แล้วไล้ผ่านผิวเนียนขาวตรงข้อมือ บีบเบา ๆ เหมือนจะปรานี แต่ดวงตากลับยังคงคมกริบราวจะกลืนกิน

“เสี่ยวหยา…เจ้าเป็นของข้า และจะไม่มีวันหนีไปไหนได้ เข้าใจหรือไม่?” แววตาของจางกงกงฉายประกายร้ายลึก เขาเลื่อนมือมาประคองแก้มเล็กไว้ ลูบอย่างแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยการครอบครอง “…จำให้ขึ้นใจ หากวันใดเจ้าทำให้ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่ใช่ของข้าอีก…ข้าจะทำให้เจ้าลืมไม่ลงไปทั้งชีวิต”

หลินหยาตัวสั่นสะท้าน นางก้มหน้าเล็กน้อย แต่เสียงยังอ่อนหวานออดอ้อน “ระ..รู้แล้วเจ้าค่ะ..” นางเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มบาง ๆ ทั้งเขินทั้งหวาดหวั่นแต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกจำยอมกับความหึงหวงที่อีกฝ่ายมี จางกงกงมองหลินหยาด้วยสายตาที่เหมือนจะอ่อนลง ริมฝีปากยกยิ้มบาง ๆ จนหญิงสาวแทบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เพียงเสี้ยววินาทีถัดมา เขากลับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วกดจูบแรง ๆ ที่ริมฝีปากนุ่มของนางจนเจ็บแปลบ รสจูบหนักหน่วงราวกับเป็นตราประทับที่บอกว่านางไม่มีสิทธิ์เป็นของใครนอกจากเขา

“เสี่ยวหยา…เจ้าอ้อนเก่งนัก ข้าแทบอยากจะปล่อยไป แต่ของเล่นที่กล้าดื้อใส่เจ้านาย สมควรถูกปราบไม่ใช่หรือ?” เสียงของเขาแผ่วต่ำชิดริมใบหู ปลายนิ้วหยาบลากไล้จากคางลงมาตามลำคอ ก่อนจะกดจูบอีกครั้ง คราวนี้หนักหน่วงขึ้นจนหลินหยาสะท้านทั้งกาย หญิงสาวพยายามกลั้นเสียงสะอื้น มือที่ถูกปล่อยเป็นอิสระแล้วกลับถูกเขาคว้าข้อมือมากุมไว้บังคับให้นางโอบรอบลำคอเขา “อ้อนข้าอีกสิ เสี่ยวหยา ทำให้ข้าเชื่อว่าเจ้ามีแต่ข้า” เขากระซิบพร้อมรอยยิ้มโรคจิตในดวงตา

หลินหยาตัวสั่นระริก นางยอมทำตาม โน้มตัวเข้าหาแล้วเอ่ยเสียงหวานปนขลาดเขิน “อืออ…ก็…ก็มีแต่ท่าน…มีแต่ท่านคนเดียวอยู่แล้วเจ้าค่ะ” ดวงตาเขินอายแต่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจราวจะละลายใจใครได้ทุกคน แต่จางกงกงเพียงหัวเราะเบา ๆ แทนที่จะพอใจ เขากัดลงบนริมฝีปากนางอีกครั้งจนเลือดซึมเล็กน้อย แล้วใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบเลือดนั้นอย่างแผ่วเบา พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงพร่าลึก “ดีมาก…เจ้าพูดได้ไพเราะจริง ๆ แต่ข้าจะไม่ให้เจ้าลืมบทเรียนวันนี้ง่าย ๆ”

เขาขยับตัวกักหลินหยาแนบกับพนักพิงอีกครั้ง ริมฝีปากไล่จูบและกัดสลับลงมาตามลำคอและหัวไหล่ ทิ้งร่องรอยชัดเจนไปทั่วเหมือนตราประทับแห่งความเป็นเจ้าของ หลินหยาน้ำตาคลอแต่ก็ทำได้เพียงเม้มปากกลั้นไว้ ความรู้สึกทั้งร้อนวาบและเจ็บแสบประดังเข้ามาในอก ใช่แล้ว นี่คือจางกงกงผู้ที่ใจอ่อนเพียงครึ่ง แต่ซาดิสม์ร้ายลึกจนไม่เคยปล่อยให้นางรอดพ้นการลงโทษไปได้จริง ๆ

ดวงตาคมของจางกงกงที่เหมือนจะมีแววสงสารในตอนแรกกลับค่อย ๆ กลายเป็นประกายวาวโรคจิตขึ้นมาแทน เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ราวกับพอใจที่ตัวเองกำลังชักพาหลินหยาลงสู่หลุมที่ไม่มีทางหนี มือข้างหนึ่งกดตรึงบ่าเล็กของนางแนบกับพนักเก้าอี้ ส่วนอีกข้างค่อย ๆ ลากผ่านเนื้อผ้าเนียนละเอียด ก่อนจะสะบัดแรงพอให้ผ้าฮั่นฝูหลุดแยกตรงกลาง 

“!!!?” หลินหยายังไม่ทันจะได้ร้องเพราะตกใจแต่ทว่าตอนนี้ร่างกายของนางกลับเผยให้เห็นเสื้อชั้นในบางเบาสีขาวที่แนบเนื้อจนทุกสัดส่วนชัดเจน “ฮึ…” เขาก้มต่ำลงมา ดวงตาคมดุเพ่งมองยอดอกสีหวานที่ดันผ้าบางจนเด่นชัด ใบหน้าเขาใกล้เสียจนลมหายใจร้อนจัดพ่นรดบนผิวอก หลินหยาตัวสั่นสะท้าน นางกัดริมฝีปากแน่นพยายามห้ามเสียงครางที่แทบเล็ดลอดออกมา ดวงหน้าแดงจัดแต่ดวงตากลมโตรื้นน้ำสะท้อนทั้งความเขินอายและความเสียวซ่าน “ยอดเยี่ยม…รอบก่อนที่ข้าลงโทษเจ้า ข้าฝึกเจ้าไว้ดีเยี่ยมใช่หรือไม่?” เสียงแหบพร่าของจางกงกงกรีดแทงเข้าหูหลินหยาราวคมมีด มือหยาบของเขาใช้นิ้วขยับบีบปลายยอดอกที่แข็งสู้มือจากนอกผ้าเบา ๆ สลับแรงขึ้นทีละนิด จนร่างเล็กสั่นสะท้านเผลออ้าปากปล่อยเสียงสะอื้นพร่าหวาน

หลินหยาพยายามสะบัดหน้า นางร้องเสียงแผ่วพร่า “อย่า…ได้โปรด ท่านจะทำแบบนี้ตรงนี้ไม่…” แต่ก่อนที่คำพูดจะจบ เสียงหอบสะท้านของนางก็ขาดห้วงเมื่อจางกงกงบีบคลึงแรงขึ้นจนร่างบางเกร็งสะท้าน น้ำตาคลอเต็มหน่วยตา ขณะที่ริมฝีปากเขาฉกกัดทิ้งรอยแดงจัดบนอกนวลซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้การลงโทษที่แสนเร่าร้อนและโรคจิต ยิ่งกว่าคำว่าสงสารหรือเมตตาใด ๆ กำลังเริ่มต้นขึ้น

จางกงกงหัวเราะในลำคอเสียงต่ำ ขณะมองร่างเล็กที่ถูกตรึงแน่นอยู่ตรงหน้า ดวงตาคมกริบส่องแสงโรคจิตยามเห็นหลินหยาหน้าแดงซ่าน น้ำตาคลอเบ้าแต่กลับออดอ้อนขอความเมตตา นั่นยิ่งปลุกไฟในกายเขาจนร้อนรุ่ม มือหนาเลื่อนจากอกนวลไล้ลงเอวคอดแล้วกระชากนางเข้ามาแนบชิด อ้อมแขนแข็งแรงราวคุมขังทั้งร่างให้ขยับหนีไม่ได้ “เสี่ยวหยา…เจ้าน่ารักเสียจนข้าแทบไม่อยากหยุด…แต่ของของข้าต้องถูกลงโทษให้จำใช่ไหม?” เขากระซิบชิดริมใบหู ลมหายใจร้อนเป่ารดจนหลินหยาขนลุกไปทั้งร่าง ก่อนที่เขาจะขบกัดติ่งหูเล็กแล้วลากลิ้นลงมาตามซอกคอ บีบเค้นปลุกเร้าทุกสัมผัสอย่างไม่ปรานี ทิ้งรอยแดงไว้ราวตราประทับอันเป็นกรรมสิทธิ์

หลินหยาสะท้านเกร็ง กัดริมฝีปากจนเสียงหวานหลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ จางกงกงยิ่งได้ใจ เขายกตัวนางขึ้นวางแนบกับโต๊ะเนื้อเรียบในห้องด้านใกล้ บังคับให้นางเอนหลังลง จนขวดสุราและจอกเหล้าล้มระเนระนาด ร่างสูงใหญ่คร่อมทับบดบังแสงไฟทั้งหมด เหลือเพียงเงาร่างสองคนที่พันธนาการกันอยู่ ดวงตาคมดุวาวโรจน์สะท้อนกับเปลวโคมไฟในห้อง ยามที่เขาโน้มตัวลงมากดริมฝีปากบดขยี้อีกครั้ง มือหนาลากผ่านเสื้อผ้าที่แหวกออก ปลดชั้นในบางเบาจนเผยผิวขาวผ่องสั่นสะท้านต่อความเย็นและร้อนสลับกัน

“ข้ายังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วยาม ระหว่างนี้…ข้าจะลงโทษจนเจ้าจะไม่ลืมว่าใครคือผู้ครอบครองเจ้า” จางกงกงแสยะยิ้ม เสียงพร่าเจือความคลั่ง เขาผลักตัวนางเข้าหาโคมไฟกระจกแก้วที่ตั้งเด่นกลางห้อง เปลวไฟสะท้อนร่างเล็กอ่อนระทวยในอ้อมแขนเขาเหมือนภาพลวงตาในแสงเพลิง ทั้งเร่าร้อน ทั้งหวาดหวั่น ในวินาทีนั้น ไม่มีอะไรเหลืออยู่ นอกจากเสียงหอบสะท้านของหลินหยา รสจูบเจ็บแสบปนหวานที่เขาปล่อยใส่นาง และไฟจากโคมที่โหมแรงราวจะกลืนกินเป็นการลงโทษที่ทั้งเร่าร้อนทั้งโรคจิต และเป็นเพียงแบบที่จางกงกงผู้เดียวพึงพอใจ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:

เอาไปแค่นี้พอหอมปากหอมคอ (บอกตัวเองเพราะเกือบหยุดไม่อยู่)

จางกงกง หึงโหด 101 ผมเกือบยั้งมือตัวเองไม่อยู่ มันส์เกิน

เห่อออ อยากแต่งงานจัง..แต่ก็..อีกใจก็ไม่อยากแต่ง 555

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 30 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี่ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน  (พบ จางกงกง)

ภายในห้องชั้นบนสุดของหอว่านหงเหรินนั้นเงียบสงบ แสงอาทิตย์ยามเซินลอดผ่านผ้าม่านบางสีขาวไข่มุก ทาบเงารำไรลงบนพื้นไม้หอม ราวกับวาดเส้นขอบแห่งเวลาให้หยุดชั่วคราวไว้ ณ ที่แห่งนั้น จางกงกงในคราบท่านชายห่าวหมิงนั่งอยู่ข้างโต๊ะกลมเคลือบเงา ใบหน้าคมหล่อเย็นชานั้นโน้มก้มเล็กน้อย ขณะที่เขากำลังใช้พู่กันปลายแหลมจุ่มหมึกอย่างแม่นยำ และวาดลายเส้นประณีตลงบนกระดาษพับที่มีผิวบางละเอียดราวกับกลีบดอกบ๊วยแห้ง เขาไม่ได้เขียนอักษร แต่กำลังวาด ‘ภาพ’ ลายเส้นของเถาวัลย์ม่วงที่ไต่พันราวรั้วศาลา และมีเงาของใครบางคนในชุดกระโปรงยาวสีชมพูหม่นนั่งเหม่อมองฟ้า 

ภาพที่อยู่บนกระดาษนั้นดูราวกับมีชีวิต…

เสี้ยวหน้าของเขาสะท้อนผ่านกระจกเจียรปลายด้านข้าง ใบหน้าเรียบนิ่งราวกับไม่รู้สึก แต่หากสังเกตดี ๆ จะเห็นว่ามีริ้วรอยจางบางของอารมณ์ที่ไม่อาจพูดออกมาแฝงอยู่ที่หางตา...บางทีเขาอาจใช้ภาพนี้เพื่อกลั่นกรองความทรงจำบางอย่างที่เขาไม่อยากลืม

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น ก๊อก ก๊อก

ก่อนที่ประตูไม้จะค่อย ๆ เปิดแง้มออกพร้อมใบหน้าสดใสราวกับดอกไม้แรกแย้มโผล่เข้ามาอย่างลอบเร้น “จ๊ะเอ๊” เสียงหวานนั้นดังขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มล้อเลียนในดวงตาของหลินหยา ทว่าในขณะที่นางโผล่หน้าเข้ามา จางกงกงกลับไม่หันกลับไปมองโดยทันที เขาเพียงวางพู่กันลงอย่างนิ่ง ๆ จากนั้นจึงกล่าวเรียบ ๆ โดยไม่หันหน้าไปทางประตู

“วันนี้มาช้า…หนึ่งเค่อ” เสียงของเขาไร้แววตำหนิ แต่กลับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา

หลินหยาย่นจมูกเล็กน้อยก่อนจะย่องเข้ามาด้านในพร้อมเสียงฝีเท้าเบาราวแมว “ก็ข้าติดเรื่องเล็กน้อยนี่นาไปซื้อของง่ะ…ข้าก็รีบมาแล้วน่าาา ท่านจะไม่ชมสักคำหรือเจ้าคะ?”

เขาเพียงปรายตามองมาเล็กน้อย ยามนั้นหลินหยาก็เดินอ้อมมาอยู่ข้างหลังเขาแล้ว เธอเห็นภาพที่เขาวาดบนโต๊ะและชะงักไปเพียงนิด หัวใจเหมือนจะสะดุดเต้นช้าลงเมื่อเห็นเงาร่างในภาพ…คล้ายใครบางคนที่นางคุ้นดี จางกงกงเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหมึกเช็ดปลายพู่กันอย่างใจเย็น "เจ้ารู้ไหม ว่าเวลาที่เจ้าคิดว่าแค่ ‘เล็กน้อย’ สำหรับบางคนมันคือชั่วชีวิต..." น้ำเสียงนั้นราบเรียบอย่างเจืออารมณ์ แต่กลับมีประกายบางอย่างที่ซ่อนเร้นอยู่ใต้แววตา

หลินหยาไม่ได้ตอบทันที นางกลับโน้มตัวลงด้านหลังเขา ขยับมือกอดรอบลำคอเขาหลวม ๆ ซบแก้มลงบนไหล่ของเขาเบา ๆ กลิ่นผมของนางลอยเข้าจมูกเขาอย่างจงใจ “ข้าก็มาแล้วนี่ไงเจ้าคะ” เสียงของเธอแผ่วเบาขณะนิ้วเรียวหนึ่งไล้วนบนอกเขา “กลับมาหาท่านเหมือนเดิม...แล้วก็เห็นท่านกำลังวาดภาพอะไรบางอย่างอยู่ด้วย...”

จางกงกงหลับตาลงชั่ววินาที เขาปล่อยให้นางกอดเขาไว้อย่างนั้นโดยไม่ผลักไส พลันพูดช้า ๆ “เจ้าควรไปนั่ง...ก่อนที่ข้าจะทำให้เจ้าต้องอยู่ตรงตักแทน” เสียงนั้นต่ำ ลึก และเย็นเยียบแต่กลับเผาไหม้ในอารมณ์เสียจนหลินหยาขนลุก แต่แทนที่นางจะถอย...หลินหยากลับยิ้มกว้างยิ่งขึ้น “แล้วใครบอกว่าข้าไม่อยากอยู่ตรงตักล่ะเจ้าคะ?” เสียงของนางกระซิบข้างหูเขาอย่างแผ่วพร่า “หรือท่านไม่กล้า?”

จางกงกงขยับสายตาแวบหนึ่งจากนั้นร่างของเขาก็พลิกกลับอย่างแม่นยำ ทันทีที่เขาหันมา หลินหยาก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างเล็กนั่นตกลงบนตักเขาโดยสมบูรณ์ แขนแข็งแรงรัดแน่นไม่ให้ขยับหนีได้อีก “ตอนนี้เจ้ามีเวลาเล่นกี่เค่อกัน?” เขาถามเสียงเรียบ แต่มือกลับแตะปลายคางเธอเบา ๆ ก่อนจะเชิดให้สบตากันตรง ๆ “หืม…เสี่ยวหยา?” น้ำเสียงนั้นเหมือนจะเยาะ แต่ดวงตาแฝงอันตรายไว้อย่างชัดเจน

และเธอ…ก็ยิ้มตอบ “จนกว่าท่านจะยอมปล่อยข้าลงจากตักนั่นแหละ” จางกงกงกระตุกยิ้มที่มุมปาก แววตาทอประกายราวกับเห็นของเล่นตัวเล็กน่ารักที่ดิ้นไม่หลุดอยู่ตรงหน้า เขาขยับมือช้า ๆ เลื่อนปลายนิ้วไล้ตามแนวแก้มของหญิงสาวในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา ไล้ผ่านข้างหูลงมาจนถึงลำคอ ก่อนจะหยุดนิ้วไว้ตรงกระดูกไหปลาร้าแล้วกดเบา ๆ ราวกับจะปราม “หืม...ทำไมวันนี้แมวน้อยช่างปากกล้านัก” เขากระซิบชิดใบหู เสียงทุ้มต่ำเย็นจัดแต่แฝงร้อนแรงราวกับมีอสรพิษเลื้อยพันอยู่รอบเอวหลินหยา “คิดว่าแค่ไปช่วยทำขนมกับเด็กในห้องเครื่อง จะทำให้ข้าใจอ่อนหรอ?”

ดวงตาของจางกงกงเป็นเพียงเสี้ยวเงาที่ไร้ความอ่อนโยน มีเพียงความเจ้าเล่ห์และความหึงหวงที่แอบแฝงซ่อนอยู่ลึกลงไป…

หลินหยาเบิกตากว้างเล็กน้อยแต่อมยิ้มทันทีราวกับจะยั่วโมโหเข้าให้เต็มที่ “อะไรกัน ท่านก็มิใช่เด็กแล้ว ทำไมยังขี้งอนนักเล่า…” แล้วนางก็ยกมือขึ้นแตะปลายนิ้วแตะปลายคางเขาเบา ๆ ส่งยิ้มขี้เล่นใส่จางกงกงอีกที “หรือว่า...กลัวข้าจะเปลี่ยนใจไปรักพ่อครัวแทน?” คำพูดนั้นไม่ใช่คำล้อเล่นหากอยู่ต่อหน้าบุรุษคนอื่น แต่กับจางกงกง…

เสียง ฟึ่บ ดังเพียงวูบเดียว ร่างหลินหยาถูกผลักแนบกับพนักพิงเบาะอย่างรวดเร็วในขณะที่จางกงกงตามขึ้นมาคร่อมเหนือร่างไว้อย่างแม่นยำ ฝ่ามือเย็นชาข้างหนึ่งล็อกข้อมือบางของเธอไว้เหนือศีรษะ ในขณะที่ใบหน้าเรียบเฉียบของเขาก้มลงต่ำจนจมูกแทบชิดแก้ม “ข้าต้องลงโทษเจ้าหนักแค่ไหน…เจ้าถึงจะเลิกพูดล้อข้าเล่นแบบนี้?” เสียงกระซิบเย็นเยียบแทบไม่ต่างจากคมมีด

“หรือเจ้าชอบให้ข้าหึงหวงนัก?”

หลินหยาแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เอียงคอมองเขาใต้ฝ่ามือ “ข้าก็แค่…อยากรู้ว่าท่านจะทำอะไร ข้าไม่ได้ตั้งใจพูดอะไรให้น่าหึงเลยนะเจ้าคะ…” แต่น้ำเสียงที่ทำเป็นไร้เดียงสานั้นมันยั่วโมโหยิ่งกว่าคำพูดเย้ยหยัน

เขากระตุกยิ้มอีกครั้งก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากนางอย่างจงใจไม่ใช่จูบอ่อนหวาน หากแต่เป็นจูบที่บอกชัดว่าเจ้าเป็นของข้าและข้าเท่านั้น ลมหายใจของนางสะดุดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ปัดป้อง ยิ่งรสจูบรุนแรงขึ้น หลินหยากลับยิ่งยกปลายเท้าจิกเบาะแน่น ก่อนจะสบตาเขาอย่างกลั้นขำ “อืมม…รู้สึกว่า...ข้าชอบให้ท่านหึงขึ้นทุกทีแล้วล่ะเจ้าค่ะ” และแน่นอนว่า…คำพูดนั้นเป็นเหมือนไฟที่จุดชนวนลงถังน้ำมันดี ๆ นี่เอง จางกงกงยิ้มด้วยแววตานิ่งราวกับนักล่า ก่อนจะโน้มลงซุกริมฝีปากเข้าที่ซอกคอเนียน “งั้นวันนี้ก็อย่าหวังจะได้กลับห้องง่าย ๆ ล่ะ...” เขากระซิบเสียงพร่า

เสียงหัวเราะหวานใสดั่งระฆังแก้วในฤดูใบไม้ผลิดังลอดลอดออกมาจากริมฝีปากบางของหญิงสาวเมื่อจางกงกงบอกแต่กลับคลายมือที่กดตรึงเธอไว้คลายออก หลินหยาใช้จังหวะนั้นขยับตัวขึ้นช้า ๆ ก่อนจะยกมือแตะที่แก้มของเขาเบา ๆ แล้วลูบลงด้วยปลายนิ้วราวกับจะปลอบใจ เด็กหญิงตัวน้อยในเรือนผมดำขลับผู้กล้าล้อเสือ กลับแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนที่กัดกร่อนใจของเขาทุกครั้งที่สัมผัส “ไม่มีเวลาแล้วเจ้าค่ะ...” หล่อนยิ้มขณะเอียงหน้ามองเขา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอประกายแสนซนแต่ก็แฝงไออุ่นอย่างห้ามไม่ได้ “ท่านต้องกลับไปทำหน้าที่จงฉางชื่อที่วังหลวงนะ ท่านทิ้งงานไว้กี่ยามแล้วเนี้ย…”

จางกงกงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ดวงตาคมที่เฉียบเย็นยิ่งกว่าสายลมยามค่ำพลันอ่อนลงนิดหนึ่งเมื่อได้ยินถ้อยคำเช่นนั้น น้ำเสียงของหลินหยาเหมือนบอกให้เขารีบไป ทั้งที่มือยังไม่ยอมผละจากใบหน้าของเขาเสียด้วยซ้ำ

หญิงสาวยิ้มหวานขึ้นอีกนิดหนึ่ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่ยิ้มล้อเล่น หากแต่แฝงความรู้สึกที่ลึกกว่าเดิมไว้เต็มเปี่ยม ริมฝีปากบางคลี่ยกขึ้นอย่างเรียบง่าย ทว่าอบอุ่นจนหัวใจของจางกงกงพลันรู้สึกเหมือนถูกห่มผ้าผืนหนาในคืนหนาวเหน็บ “แต่เดี๋ยวข้าอยู่กับท่าน…จนกว่าท่านจะไปนะเจ้าคะ” ประโยคนั้นไม่ได้เอ่ยด้วยเสียงอ้อนวอน ไม่ใช่คำสั่งหรือการยื้อเวลา แต่มันคือคำสัญญาเงียบ ๆ จากผู้ที่พร้อมจะอยู่เคียงข้าง แม้จะเป็นเพียงช่วงสั้น ๆ ก่อนต้องกลับไปทำหน้าที่อันโหดร้ายในวังหลวง

จางกงกงเงียบไปชั่วอึดใจดวงตาคู่นั้นกะพริบช้าราวกับกลั้นบางอย่างเอาไว้...ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นโอบประคองหลังเธอไว้อย่างแนบแน่น แล้วดึงหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอดเงียบ ๆ โดยไม่มีถ้อยคำใดจากปาก เขาไม่พูด แต่กลับซุกใบหน้าแนบเข้าที่ลาดไหล่ของหลินหยา วางคางไว้ตรงกลุ่มผมของเธอเหมือนเด็กชายเงียบขรึมผู้ไม่รู้จักการบอกรัก แต่ดื้อดึงจะกอดเธอแน่น ๆ แทนคำพูด

ความเงียบโรยตัวลงครู่หนึ่งในห้องพักชั้นบนสุดของหอว่านหงเหริน ท่ามกลางม่านแสงบ่ายที่ส่องลอดบานหน้าต่างลงมากระทบผิวอุ่นของทั้งคู่ หลินหยาไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากวางคางลงบนบ่าของเขาแล้วกอดตอบกลับไปแน่น ๆ เช่นกัน

หากความรักของเขาคือรอยแผลลึกและขมขื่น...นางก็จะเป็นมือน้อย ๆ ที่ทายาให้อย่างเงียบ ๆ โดยไม่ถามไถ้อะไรเลยทั้งสิ้น นั่นแหละ...คือเหตุผลที่จางกงกงไม่อยากปล่อยนางให้ใครหน้าไหนไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหวานไว้ก่อน เผื่อทะเลาะกันบ้านแตก 5555

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

LinYa ดี

วันที่ 31 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง)

หอว่านหงเหรินในยามเซินดูสงบเงียบอย่างน่าประหลาด แสงแดดจากยามบ่ายคลี่คลุมลงบนตัวอาคารหลังใหญ่ที่ทอดตัวอยู่ริมถนนสิบลี้ฝั่งตะวันตก ผ้าแพรสีแดงอ่อนที่แขวนประดับตามหน้าต่างโบกพลิ้วเบา ๆ ตามแรงลม ลวดลายหงส์ประทับทองสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ ทำให้หอแห่งนี้ยังคงความหรูหราและลึกลับในเวลาเดียวกัน หลินหยาก้าวเท้าขึ้นบันไดชั้นบนสุดของหออย่างเคยชิน แววตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนฉายแววสดใสเหมือนทุกครั้งที่มาหาเขา วันนี้นางมาถึงโดยไม่แม้แต่จะแจ้งล่วงหน้า เพียงถือกล่องขนาดย่อมที่ห่อด้วยผ้าลินินสะอาดในมือ ซึ่งด้านในคือขนมชิงถวนที่เพิ่งทำเสร็จร้อน ๆ กลิ่นหอมอ่อนของหญ้าอ้ายเฉ่ารั่วลอดออกมาตามรอยพับของผ้าให้สัมผัสอุ่นใจแต่แรกเห็น

หญิงสาวยกมือเคาะบานประตูไม้เคลือบเงาเบา ๆ เสียงเคาะแผ่วชัดดังกังวานในโถงเงียบ แล้วเจ้าตัวก็โผล่หน้าเข้ามาชะโงกดูด้านในอย่างเคย "จ๊ะเอ๊~ ท่าน~" เสียงสดใสเอ่ยเรียกอย่างไม่เป็นทางการนัก ดวงหน้านวลเปล่งปลั่งคลี่ยิ้มขี้เล่นในแบบของนาง

ภายในห้องจางกงกงที่อยู่ในชุดผ้าไหมสีหม่นเรียบหรู นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานซึ่งเต็มไปด้วยม้วนหนังสือ บันทึกบัญชี และเอกสารหลายรายการ เขาไม่ได้อยู่ในอิริยาบถเคร่งขรึมของขุนนางวังหลวง หากแต่เอนกายเล็กน้อยในท่าอ่านรายงานอย่างสบายใจ มีถ้วยชาวางอยู่ข้างมือ และเส้นผมที่ถูกปล่อยลงไม่ได้มัดเก็บไว้อย่างเป็นทางการ ช่างดูคล้ายเจ้าของหอผู้ลึกลับเสียมากกว่า

ทันทีที่ได้ยินเสียงของนาง เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาคมดั่งอสรพิษเงียบงันคู่นั้นวาววับในแสงอ่อนของห้อง ก่อนจะหลุบเปลือกตาลงนิดราวกับปราม "เข้ามาได้แล้ว เจ้าชอบโผล่มาแบบนี้อยู่เรื่อยเสี่ยวหยา" น้ำเสียงทุ้มต่ำเปล่งออกเบา ๆ ราวกับจะตำหนิ แต่สีหน้าเขากลับผ่อนคลายขึ้นโดยไม่รู้ตัว

หลินหยาแสร้งเบ้ปากแล้วเดินเข้าไปวางกล่องขนมไว้บนโต๊ะ "แหนะ ข้าอุสส่ามาเลยนะก็แค่อยากให้ท่านชิมของอร่อย ข้าเอาขนมชิงถวนเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ กลิ่นหญ้าอ้ายเฉ่ายังหอมอยู่เลยนะ" นางยิ้ม ดวงตาหยีลงอย่างทะเล้นพลางขยับตัวนั่งลงข้างเขาอย่างไม่มีพิธีรีตอง “อีกอย่าง ข้าคิดว่าท่านอาจจะไม่ได้ทานพวกของหวานบ้าน ๆ แบบนี้บ่อยนัก เพราะในวังคงมีแต่ของเลี่ยน ๆ...ที่หวานจนลิ้นจะละลายแน่ ๆ ใช่ไหมล่ะเจ้าคะ?”

เขาเหลือบตามองเธอที่ช่างพูดไม่หยุด ก่อนจะขยับมองเบื้องหน้านาง ขณะหนึ่งหลินหยาคิดว่าเขาจะดุ แต่กลับกลายเป็นมือใหญ่ข้างหนึ่งยื่นไปดึงปมผ้าที่ห่อกล่องออกอย่างเงียบงัน กลิ่นหอมละมุนของแป้งข้าวเหนียวและหญ้าอ้ายเฉ่าอบอวลทันทีที่ผ้าคลี่ออก จางกงกงหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมาพิจารณา สีเขียวอ่อนใสมันเงาราวกับหยกอ่อนขัดเกลา ผิวเนียนตึง บ่งบอกว่าแป้งนวดอย่างดีและนึ่งอย่างพอเหมาะ เขาใช้ปลายนิ้วหยิบมาวางไว้ในปากตัวเอง สัมผัสแรกคือความเหนียวหนึบอ่อนนุ่มที่ละมุนลิ้น กลิ่นหญ้าอ้ายเฉ่าอวลขึ้นในโพรงจมูกอย่างสดชื่น ถั่วแดงกวนละเอียดแทรกด้วยเม็ดบัวเนียนแน่นและน้ำตาลน้ำมันหมูที่ซ่อนอยู่ข้างใน...รสชาติสมดุลอย่างน่าประหลาด

เขาเคี้ยวเงียบ ๆ ช้า ๆ เหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง...ก่อนที่มุมปากจะยกขึ้นเพียงเสี้ยวเดียว และสายตาก็ทอดมองหลินหยาที่รอคำชมอยู่เงียบ ๆ อย่างรู้งาน "อืม...ไม่เลว" คำชมแสนสั้นออกมาจากปากคนพูดน้อย แต่กับหลินหยานั้นเท่ากับบทกวีสามบทครึ่ง

"ข้าใส่ไส้เพิ่มพิเศษเลยนะเจ้าคะ ท่านชอบไหม?" นางยิ้มกว้างทันทีที่เขาชม

"เจ้าว่าข้าจะกล้าพูดไม่ชอบหรือ?" เขาถามกลับเรียบ ๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบอีกชิ้น "หรือเจ้าตั้งใจจะให้ข้าติดของกินเจ้า จนวันไหนไม่ได้กินจะนอนไม่หลับ?"

“ใช่เจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวาน “นั่นแหละคือแผนของข้า” เมื่อได้ฟังจางกงกงหัวเราะในลำคอเบา ๆ กลั้นไม่ให้หลุดเสียงออกไปเต็มคำ แม้ใบหน้าจะนิ่งเฉยแต่ในดวงตากลับสั่นไหวแผ่วเบา และสำหรับเขา…ไม่มีพิษใดในโลกนี้ร้ายแรงเท่าขนมที่หลินหยานำมาให้อีกแล้ว เพราะมันไม่ใช่เพียงของหวานที่ชโลมปลายลิ้น หากแต่คือความผูกพันที่ค่อย ๆ ล้อมเขาไว้ด้วยรอยยิ้มของหญิงสาวคนหนึ่ง...จนแม้แต่จางกงกงผู้ไม่รู้จักคำว่าอ่อนแอก็ยังไม่อาจปฏิเสธ

ต่อมาร่างเล็กของหลินหยาเหมือนแมวตัวน้อยที่ชอบคลอเคลียเมื่อรู้สึกสบายใจ นางไม่ได้ขออนุญาตด้วยถ้อยคำใด เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ เลื่อนสะโพกนั่งลงบนตักของจางกงกงอย่างแนบแนียน ราวกับถือสิทธิ์อยู่แล้วโดยไม่ต้องได้รับอนุญาต ใบหน้าหวานหันมายิ้มตาหยีอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะมืออีกข้างก็ยกขึ้นแตะแขนของเขาไว้เหมือนจะพิงพา

"ข้าขอนั่งตรงนี้นะเจ้าคะ ท่านก็อย่าดุนะ" เสียงหวานเอ่ยเบา ๆ ราวกับกล่อมใจ

จางกงกงเงยหน้ามองนางครู่หนึ่ง ไม่ได้เอ่ยตำหนิแม้แต่น้อย เพียงแต่หรี่ตามองต่ำเล็กน้อย สีหน้าเรียบเย็นเช่นเดิม…แต่ในแววตานั้นกลับแฝงความอ่อนโยนอันยากจะอ่านทะลุ มือของเขาวางนิ่งบนตัก คล้ายจะไม่แตะต้องนาง แต่หากสังเกตให้ดีจะพบว่าปลายนิ้วที่ขยับแผ่วเบาอยู่ตรงข้างเอวของนางนั้น เป็นสัมผัสที่แทบจะมองไม่เห็นแต่เปี่ยมด้วยความหมาย

“ช่วงนี้...” เสียงของหลินหยาดังขึ้นข้างใบหูเขา ขณะเอนศีรษะพิงไหล่เขาเล็กน้อย “…ข้ารู้สึกแปลก ๆ เจ้าค่ะ ดวงตาข้าเหมือนจะมองเห็นอะไรบางอย่างมากขึ้น…มากกว่าที่ควรจะเห็นเลยไปเจอสิ่งนี้มาเจ้าค่ะ ข้าลืมมันไปเสียสนิท” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของนางเหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะหยิบสิ่งของจากถุงผ้าข้างเอวออกมา มันเป็นกระจกกลมเล็ก ๆ ขอบโลหะสีเงินหม่นที่ดูไม่หรูหราแต่กลับมีออร่าบางอย่างน่าประหลาด ตัวกระจกไม่ใสส่องแบบธรรมดา หากแต่พื้นผิวภายในแผ่นสะท้อนนั้นดูคล้ายหมอกบาง ๆ ที่ไหลเวียนตลอดเวลา

“นี่...กระจกเงาแห่งปัญญา ข้าได้มาระหว่างเดินทางไปหาท่านที่หานตานนู่นแน่ะ” นางชูขึ้นให้เขาดู ก่อนจะบ่นเบา ๆ “สนมลั่วซานที่ให้มาบอกว่า ถ้าใช้สมาธิจดจ่อแล้วมองไปที่ใครในกระจก จะเห็นความจริงในใจของเขา ไม่ใช่แค่หน้าตา…ข้ายังไม่ได้ลองใช้เลยสักครั้ง” นางหมุนตัวเบา ๆ บนตักเขาให้หันมาประจันหน้ากับเขา แกว่งกระจกในมือเล่นอย่างคนกำลังครุ่นคิด แล้วหรี่ตาลงอย่างจงใจมองอีกฝ่าย

เงาสะท้อนในกระจกฉายภาพใบหน้าคมคายของจางกงกง ผู้ยังนั่งนิ่งราวกับไม่สะทกสะท้าน สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเช่นเดิม ขณะดวงตาลุ่มลึกยังจับจ้องที่นางโดยไม่หลบเลี่ยง "เจ้าจะลองกับข้ารึ?" เขาถามเสียงเรียบ แววตาวาววับน้อย ๆ คล้ายปรามคล้ายท้า

"ลองสิเจ้าค่ะ ข้าอยากรู้ว่าคนที่เอาแต่ทำหน้าดุ นั่งขึงขังอยู่ทุกวันนี่...ในใจเขาคิดอะไรอยู่แน่นะ?"

"หึ..." เขาแค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ แต่สายตาไม่หลบไปไหนเลย "เจ้ามั่นใจหรือว่าอยากเห็น?"

“ข้ามั่นใจเจ้าค่ะ…” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้ง หลินหยายังนั่งอยู่บนตักของเขา มือนั้นกุมกระจกไว้อย่างมั่นคง "...ข้าสงสัยมานานแล้ว ตั้งแต่เรื่องจางทัง…ถิงเว่ย…เขาเป็นเพื่อนของข้า" มือเล็กที่ถือกระจกแห่งปัญญาสั่นแผ่วไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะภายในดวงตาคู่งามของหลินหยาดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนซึ่งเคยทอแสงสดใสเสมอมาในยามนี้กลับเต็มไปด้วยเงาสะท้อนของความลังเล ความเจ็บปวด และความเชื่อที่กำลังถูกกัดกร่อนทีละน้อย นางไม่ได้กล่าวด้วยเสียงแข็งกร้าวหรือเอ่ยตัดสินด้วยความโกรธ ทว่าสิ่งที่กระซิบออกมานั้นกลับหนักแน่นยิ่งกว่าคำกล่าวโทษใดในโลก

“ตอนนั้น…ตอนที่ท่านจูบข้าเป็นครั้งแรก ท่านบอกว่าที่จางทังหายไปเพราะจางทังทรยศแผ่นดินหนีไปซ่องสุมกำลัง ทว่า...ท่านก็รู้ใช่ไหมเจ้าคะ ว่าคนอย่างจางทังไม่มีวันทำเช่นนั้น ข้าไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย” นางกลืนน้ำลายลงช้า ๆ มองใบหน้าเยือกเย็นของอีกฝ่ายนิ่งนาน "ข้าไม่อยากทะเลาะกับท่านนะเจ้าคะ แต่ข้าอยากรู้…ใจจริงของท่าน ข้าอยากให้ท่านยืนยัน ข้าจะไม่ถามเป็นครั้งที่สอง…เรื่องของจางทัง ถิงเว่ย เขาหายไปไหนกันแน่? ข้าอยากรู้ หากเพื่อนข้าเป็นอันตรายข้าจะไปช่วยเหลือเขา ข้าเห็นบางอย่างจากท่านตอนนั้น...ท่านได้โปรดข้าจะไม่โกรธเลยหากมันไม่ใช่อย่างที่ท่านพูด หากท่านเคยโกรธเขาเพราะข้าก็ไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้บ้านเมืองวุ่นวายนัก หรือท่านกับจางทังรวมหัวกันปั่นหัวใส่ข้า? ข้าไม่รู้เลยว่าสิ่งใดที่ข้าควรทำ? สิ่งใดกันแน่คือความจริงในใจของท่าน?" เสียงเงียบโรยตัวลงในห้องราวม่านหมอกหนา ชั่วขณะหนึ่งที่หลินหยาไม่ได้รับคำตอบหัวใจของนางเหมือนหยุดเต้นไปชั่วครู่

จางกงกงยังคงนิ่ง เงียบงัน เขานั่งอยู่ใต้แสงตะเกียงซึ่งสั่นไหวเบา ๆ ราวเงาที่แอบฟังทุกถ้อยคำในความเงียบงันนั้น ใบหน้าเรียบสนิทของเขาไม่เผยแม้ร่องรอยความลังเล แต่ดวงตากลับดูลึกซึ้งยิ่งกว่าท้องนภาราตรี กลับกลืนกินเสียงของนางราวหลุมดำที่ไม่มีแม้แต่เงาสะท้อนให้กลับคืน “เจ้าต้องการเห็นความจริงงั้นหรือ?” เสียงต่ำเอ่ยออกมาช้า ๆ

“ได้”

เมื่อคำว่าได้หลุดออกจากปากของเขามันเบาเป็นเสียงเรียบ แต่กลับหนักแน่นยิ่งกว่ามีดคมกริบหลินหยาก็รู้ทันทีว่าไม่อาจถอยหลังได้อีกแล้ว นางพ่นลมหายใจยาวออกมาจากปอด มือเรียวกำกระจกแน่นราวกับยึดมั่นในเงาของความจริงที่กำลังจะปรากฏ แม้จะยังไม่รู้ว่าจะต้องเจ็บแค่ไหน มือเล็กที่สั่นอยู่จาง ๆ คล้ายจะหยุดเมื่อหลินหยาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ตั้งสติทั้งหมดที่มี ก่อนจะมองเขาตรง ๆ ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนของนางเปล่งประกายไม่ใช่เพราะหยาดน้ำตา แต่เพราะความตั้งใจแน่วแน่ที่ฝ่าความคลางแคลงทั้งหมดมารวมอยู่ ณ ขณะนี้

จางกงกงนั่งนิ่งตรงหน้า นัยน์ตาสีเข้มนั้นราวกับทะเลที่ไร้แสงจันทร์ลึกล้ำมืดมิด เย็นยะเยือก แต่มีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ใต้ผิวน้ำนั้นเสมอ ขณะสายตาของทั้งสองประสานกันในความเงียบสงัดอันเปราะบาง ทุกสิ่งในห้องพลันชะงักราวโลกหยุดหมุน เหลือเพียงเสียงลมหายใจของกันและกันที่ค่อย ๆ สอดประสานเข้าหาอย่างไม่รีบร้อน...เหมือนดาบสองคมที่พร้อมเฉือนลึกลงกลางอก แต่ยังคงวางคมไว้อย่างสงบ

ดวงตาของหลินหยา...ในยามนี้งดงามยิ่งกว่าครั้งใด และก็น่ากลัวยิ่งกว่าครั้งใดเช่นกัน เพราะมันคือดวงตาของผู้ที่กล้ามองความจริงไม่ว่าเจ็บแค่ไหนก็ตาม และเขา…ก็กล้าที่จะยอมให้มองเช่นนั้น

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาตามจางทังกลับให้หมอ (เนื้อเรื่องจางทังสรุปในโรลแล้วเผื่อลืม)

ถามจางกงกงเกี่ยวกับความจริงเรื่องของจางทัง 

(ต้องการตามหาและพาจางทังกลับมาอย่างปลอดภัย)

ใช้เอฟเฟ็ค กระจกแห่งปัญญา

กระจกจะเผยให้เห็นความคิดที่ซ่อนเร้น ความตั้งใจที่แท้จริง อารมณ์ที่ถูกเก็บกด หรือแม้กระทั่งคำโกหกที่ถูกปกปิดไว้

ใช้ได้สัปดาห์ละ 1 ครั้ง เป้าหมายคือ  [NPC-11] จางกงกง

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

LinYa ดี

วันที่ 31 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง)

กระจกจงเงาในมือนางเปล่งแสงสีอ่อนวาบขึ้นคล้ายจะตอบสนองต่อพลังจิตที่หลินหยาใช้ในการเพ่งสมาธิ แต่ทันทีที่เงาภาพเริ่มปรากฏ มันกลับบิดเบี้ยว ผันแปรเป็นม่านหมอกหมุนวนก่อนจะสลายหายไปในพริบตา เหลือเพียงเงาตัวนางเองที่สะท้อนกลับมาเบลอเลือน ราวกับจ้องมองภาพในสระน้ำยามที่ฝนโปรยปราย

กระจกจงเงาแห่งปัญญา…ไม่อาจส่องภาพภายในใจของจางกงกงได้

หลินหยาขมวดคิ้วทันที ดวงตากลมโตเปล่งความไม่เข้าใจออกมาจากภายใน ทว่าสิ่งที่น่าหงุดหงิดยิ่งกว่าคือคนตรงหน้า นัยน์ตาสีเข้มของเขากลับฉายแววเย้าแหย่อย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อยตรงมุม มันไม่ใช่ยิ้มจริงใจหรอก แต่เป็นรอยยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย แบบที่จางกงกงชอบทำเวลารู้ว่านางจนมุมแล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

"อะไรกัน? มันมองไม่เห็นงั้นรึ?" เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นเบา ๆ เขาเอนกายพิงพนักที่นั่งราคาแพงในห้องส่วนตัวของหอว่านหงเหริน กอดเอวหลินหยาไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งแนบแน่น ราวกับกลัวว่านางจะหนีไปตอนหงุดหงิด

หลินหยาทำหน้าพองแก้มริมฝีปากเล็ก ๆ เม้มแน่นอย่างคนที่ไม่ได้ดั่งใจ ท่านชายห่าวหมิงตรงหน้านางยังคงเก็บงำความจริงไว้ได้แม้จะใช้กระจกศักดิ์สิทธิ์แล้วเชียว ยิ่งมองใบหน้าระรื่นอย่างจงใจยั่วโมโหนั้น นางยิ่งรู้สึก หมั่นไส้! "ท่านมันร้าย!" เสียงใสพึมพำเบา ๆ ด้วยอารมณ์กรุ่น ก่อนที่เด็กสาวจะขยับตัวในท่านั่งตัก พลิกตัวเอียงเล็กน้อยหยิบกระจกจงเงาวางไว้ข้างกาย แล้วเอาสองมือเล็ก ๆ ยื่นไปยืดแก้มอีกฝ่ายเสียเลย!

“ฮึบ!”

สองมือบีบแก้มเรียวคมของจางกงกงเต็มแรง หยีตายืดแก้มทั้งสองข้างของเขาให้ย่นเป็นลูกหมาโดนบีบ แรงไม่แรงไม่รู้แต่แกล้งด้วยความสะใจล้วน ๆ ใบหน้างามคมที่มักแฝงไว้ด้วยเล่ห์ลึก กลับถูกยืดจนย่นพิลึก "ข้าหมั่นไส้ท่านที่สุดเลย! อยู่ดีไม่ว่าดี มาทำหน้าระรื่นใส่ข้าอีก! บอกความจริงก็ไม่บอก!" น้ำเสียงดื้อรั้นของหลินหยาแทบไม่ปิดอารมณ์ใด ๆ ได้เลย แต่ในดวงตากลับเปล่งประกายขบขันปนรักใคร่ พอ ๆ กับร่องรอยของความเป็นห่วงที่ยังคงไม่จางหาย

เขาหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มต่ำสั่นสะเทือนเหมือนคลื่นที่ปะทะริมฝั่งเบา ๆ "หึหึ...อย่าคิดว่าเจ้าจะรอดนะ" มือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นแตะแขนของนางเบา ๆ ในจังหวะที่หลินหยายังยืดแก้มเขาอยู่ แล้วในพริบตาเดียว จางกงกงพลิกสถานการณ์ เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ก่อนจะกัดเบา ๆ ลงบนแก้มนุ่มของหลินหยาแทนคำเอาคืน "เจ้ากล้าบีบแก้มข้า...ก็เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ" เสียงของเขาดังอยู่ข้างหูเธอ ริมฝีปากยังแตะอยู่ที่ผิวนวลอย่างหยอกเย้า

บ้าจริง! แค่จะยืดแก้มทำไมถึงต้องแกล้งกลับแบบนี้ด้วยเล่า!!

“ถ้าท่านไม่ยอมบอกข้า ข้าจะไปหาซินแสที่ตลาด ดูดวงถามเลยว่า ‘จางกงกงโกหกข้าหรือเปล่า’  หรือ จางทังอยู่ที่ไหน ข้าจะไปช่วยเขา! น่ะสิ! และหากทำได้ ข้าจะลากท่านไปช่วยจางทังด้วย!!” เสียงหวานแว่วอย่างคับข้องใจของหลินหยาเอ่ยขึ้น มือเล็กยกกระจกวางลงข้างตัวอย่างหงุดหงิด พอ ๆ กับที่นางขยับตัวนั่งตัวตรงบนตักอีกฝ่าย หันข้างใบหน้าพอง ๆ ของตนให้อยู่ในระนาบเดียวกับสายตาชายหนุ่มแล้วกอดอกแน่น หน้างอเป็นลูกแมวถูกงดขนม ขณะที่สายลมจากหน้าต่างลูบเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของนางให้พลิ้วเบา ๆ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยแววขุ่นเคืองแต่ก็ยังซ่อนความน่ารักไว้อย่างเต็มเปี่ยม

"อ๋า...จะไปดูดวง?" จางกงกงทวนคำเสียงยานคาง น้ำเสียงเปื้อนรอยหัวเราะอย่างจงใจ "เช่นนั้นเจ้าควรรีบไปแต่เช้าเลยนะ จะได้จับจองคิวหน้าแผงก่อนใครเขา" ว่าแล้วเขาก็จงใจเอนกายพิงพนักตั่งไม้มากขึ้นอีกนิดในท่าทางสบาย ๆ มือใหญ่ที่ยังคงโอบเอวบางของหลินหยาไว้กลับเลื่อนขึ้นลูบแผ่นหลังนางเบา ๆ อย่างเอาใจ พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจในแบบฉบับของตน "แต่เจ้าจะถามให้แน่ใจดีหรือ ว่าเรื่องของข้ากับเจ้านั่นน่ะ...ซินแสเขาจะบอกว่าอย่างไรบ้าง?"

“ข้าจะถามให้หมด! ทั้งเรื่องท่าน! ทั้งเรื่องจางทัง!” หลินหยาหันกลับมาเงื้อมือทำท่าจะตีเขาแต่เขายังนั่งนิ่งอย่างท้าทาย “ถ้าซินแสว่าท่านโกหกข้าก็จะไม่แปลกใจเลย แต่ข้าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ทุกอย่างให้ดูเอง” จางกงกงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ฟังประโยคที่ดูกึ่งจะประชดประชันของหลินหยาแล้วกลับรู้สึกเพลิดเพลินไม่หยอก แววตาของเขาเปล่งประกายเจ้าเล่ห์ขณะโน้มหน้าลงต่ำ เอ่ยเสียงนุ่ม

"หืม? ถ้าซินแสบอกว่าข้ารักเจ้าล่ะ?" คำพูดของเขากระซิบชิดใบหูนาง จนเจ้าของร่างในอ้อมแขนสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าร้อนวูบจนขึ้นสีลูกท้อสุกละเรื่อไปถึงปลายหู

“ทะ…ท่าน…! อย่ามาแกล้งนะ!” นางขยับตัวหนีอย่างเงอะงะ พยายามตีมือที่เลื้อยลูบแผ่นหลังนางออกไป แต่นั่นก็เป็นการเปิดช่องให้อีกฝ่ายฉวยโอกาสโน้มตัวมากอดรัดร่างนางแน่นขึ้นอีก มือหนึ่งกอดเอวนางไว้ ส่วนอีกมือก็ยันที่นั่งไว้มั่นปิดทางหนี "แกล้งหรือ? ข้าแค่ถามเฉย ๆ เองนะ" เสียงทุ้มยังคงเต็มไปด้วยแววขบขัน ดวงตาคมวาวอย่างหมาป่าร้ายที่รู้ดีว่าหนูน้อยในอ้อมแขนกำลังจนมุมแต่ก็ยังทำตัวแสนดื้อดึงไม่เลิก

"เจ้านี่นะ...จะเอาแต่ฟังซินแส แล้วไม่คิดฟังหัวใจของข้าเลยหรืออย่างไร?"

“หัวใจของคนท่าน…ไม่มีใครฟังออกหรอก!” หลินหยาสวนกลับเสียงแข็ง ทั้งที่เสียงสั่นเพราะตนก็ไม่แน่ใจนักว่าหัวใจของเขานั้น...กำลังจะพานางไปทางใด แต่เขากลับหัวเราะอีกครั้งเอื้อมมือแตะปลายคางนางเบา ๆ ยกขึ้นให้สบตา "งั้นก็อย่าลืมกลับมาบอกข้าด้วยล่ะ ว่าซินแสบอกว่าอย่างไร...ข้าจะได้รู้ว่าหัวใจข้านั้นพูดกับเจ้าผ่านกระจกหรือผ่านริมฝีปากของข้าดี?"

หลินหยาอ้าปากค้างหน้าแดงจัดแผดเสียงออกมา “บ้าจริง!!” ใส่เขา ก่อนจะฟาดมือลงบนหน้าอกกว้างด้วยแรงหมั่นไส้แล้วหันข้างหลบสายตาอย่างหมดท่าเพราะสุดท้าย...ไม่ว่าเธอจะทำอะไร คนผู้นี้ก็ยังหาทางแกล้งนางได้อยู่ดีไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ผม จะ ไป หา จาง ทัง ได้ ที่ ไหน

อ๊าคคคคคคคคคค

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน  (พบ จางกงกง)

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ ในห้วงยามเซิน แสงอาทิตย์บ่ายคล้อยลอดม่านผ้าชั้นดีเข้ามาในห้องพักส่วนตัวชั้นบนสุดของหอว่านหงเหริน เงาของบุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งทอดกายพิงพนักที่นั่งกลางห้อง ดวงตาเรียวยาวสีเข้มทอดมองภาพเมืองฉางอันจากหน้าต่างอย่างครุ่นคิด จนเสียงฝีเท้าเบา ๆ และกลิ่นเฉพาะตัวของใครคนหนึ่งลอยมาแตะปลายจมูก "…" เขาหันขวับไปทันที

ประตูเปิดออกโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต และคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็คือคนที่เขาไม่เคยไล่พ้นจากความคิดแม้เพียงครึ่งวัน “...” หลินหยาไม่เอ่ยคำใด ไม่แม้แต่จะยิ้มตามแบบของนาง…ใบหน้าเล็กซีดเซียว นัยน์ตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนที่เคยเป็นประกายกลับดูเลื่อนลอยว่างเปล่า ราวกับเพิ่งเดินหลงมาจากโลกใบอื่น นางเดินเข้ามาหาเขาอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะโถมตัวซุกกอดเข้ากับร่างของเขาเต็มแรงเหมือนแมวน้อยที่วิ่งหนีฝนมา

จางกงกงชะงักเล็กน้อยในจังหวะแรก ก่อนจะยกแขนโอบรับร่างเล็กนั้นเข้ามาแนบอก ชั่วครู่หนึ่งเขาไม่ได้พูดอะไร นอกจากเลื่อนมือลูบเส้นผมนางอย่างเงียบงัน ปลายนิ้วไล้ลงมาตามแผ่นหลังบาง ละมุนราวจะปลอบโยนทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น แล้วเสียงบ่นงึมงำของหญิงสาวก็ดังขึ้นตรงอกเขา เสียงที่ปนสะอื้นน้อย ๆ แบบคนที่ไม่ได้ร้องจริงจัง แต่เหมือนจะร้องก็ร้องไม่ออก

“วันนี้ข้าไปดูดวงมาแล้ว…” เสียงนั้นสั่นเครือ "ข้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด ซินแสตงฟางพูดอะไรก็ไม่รู้…แปลไม่ออกเลยสักนิด ข้าโง่เกินไปหรือเปล่า ฮือ…ข้าไม่ได้ตั้งใจ…แต่ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ตอนเขาพูดข้าหูดับไปหมดเลย…” คำสารภาพเหล่านี้ทำเอาชายตรงหน้าถึงกับกลั้นขำไม่อยู่ เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ขณะที่มือยังคงลูบหลังนางไปอย่างไม่หยุด ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นฉายแววขบขันและเอ็นดูท่วมท้น

“ก็เพราะเจ้ามันโง่ไง” เขาก้มลงกระซิบชิดใบหูนาง เสียงทุ้มพร่าเจือเจตนาแกล้งอย่างชัดเจน “โง่แล้วก็ยังดื้อ ยังเอาแต่ใจ ยังพาล ยังขี้อ้อนอีกต่างหาก”

“ท่าน…!” หลินหยาผละออกเล็กน้อยพลางตวัดสายตาค้อนเขาอย่างแรง ทั้งหน้างอทั้งแดงจัดไปถึงหูแต่ดูเหมือนคนพูดจะไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด เขากลับยกมืออีกข้างขึ้นจับปลายคางนางเบา ๆ แล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกหน่อย ริมฝีปากแตะหน้าผากอย่างเนิบนาบ

"แต่ก็เป็นเจ้าแบบนี้แหละที่ข้าชอบ" เขากระซิบแผ่วยิ้มเอื่อย ๆ อย่างหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ที่ลอบงับหัวใจคนไม่ทันรู้ตัว “แม้จะโง่จนแปลคำของหมอดูไม่ได้…แต่กลับฉลาดพอจะเดินมาหาข้าก่อนใคร” หลินหยานิ่งงันเล็กน้อยสีหน้าที่หม่นลงเมื่อครู่เหมือนจะสว่างขึ้นมานิด ๆ นางไม่รู้ว่าทำไมคำพูดนั้นถึงปลอบโยนได้มากกว่าคำว่าไม่เป็นไรหรือเจ้าทำดีที่สุดแล้วเสียอีก นางกัดริมฝีปากตนเองเบา ๆ แล้วซบหน้ากับไหล่ของเขาอย่างหมดแรง

“ข้าหงุดหงิดนะเจ้าคะ…” เสียงนางดังอู้อี้จากอกเขา

“รู้” เขายิ้มขำ ๆ แล้วกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีก

“หงุดหงิดที่ข้าไม่เข้าใจ”

“ก็รู้…”

“แล้วก็หงุดหงิดที่ทำไมพวกหมอดูชอบพูดอะไรยาก ๆ ไม่ยอมใช้ภาษาคนง่าย ๆ ซะบ้าง…” หลินหยาหน้างอแล้วเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆ หลินหยางอนด้วยซ้ำตอนนี้ จางกงกงหัวเราะคราวนี้ออกมาเต็มเสียง “แหม เจ้าจะโทษซินแสก็ไม่ได้นะ คนเขาเป็นเซียนเกือบ ๆ จะไม่ใช่มนุษย์แล้ว เขาก็ต้องพูดแบบเซียนสิไม่ใช่แบบแม่ค้าแถวถนนสิบลี้”

"แต่ข้าเข้าใจแม่ค้าแถวนั้นมากกว่านี่!!"

“อา ข้ารู้” เขาพยักหน้าอย่างเอาใจสุดชีวิต "เช่นนั้นวันหน้า ถ้าเจ้าจะดูดวงอีก ข้าจะไปนั่งแปลให้เองดีหรือไม่?” หลินหยาชะงักหันมามองหน้าเขาอย่างตกใจนิด ๆ ก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีโดยอัตโนมัติ เขาไม่ตอบอะไรไปมากกว่านี้แต่มือก็ลูบหลังนางไปมาเบา ๆ จนคนที่เพิ่งบ่น ฮือ ๆ เมื่อครู่ ค่อย ๆ สงบลง กลายเป็นแมวน้อยที่เอาแต่ซุกไหล่เขาเงียบ ๆ แบบคนหมดแรงจะดื้อ และในยามนั้น…จางกงกงก็ได้แต่มองเส้นผมนางที่ปลิวแผ่วตามลมอย่างเงียบ ๆ พร้อมเสียงลมหายใจสม่ำเสมอที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นเหลือเกินในอกเขา

ในเมื่อนางหันหลังกลับมา…แล้วบ่นถึงเขาเป็นคนแรก จะให้เขาทำอะไรได้อีกล่ะ นอกจากกอดนางไว้แน่น ๆ และเป็นคนที่นางบ่นใส่ได้เสมอไม่ว่านางจะโง่ จะฉลาด จะดื้อ จะร้องไห้ จะหัวเราะ หรือจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจเลยก็ตาม

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ผม ไม่เข้าใจอะไรเลยยย

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

XueXi ดี

ฉางอันเมืองหลวงที่ได้ชื่อว่าศูนย์กลางความรุ่งเรือง ทว่าสำหรับเสวี่ยซี เด็กหนุ่มวัยยี่สิบห้าผู้แบกหัวใจแตกสลายจากการถูกหักหลัง สิ่งที่เขาพบกลับมิใช่ความอบอุ่น หากแต่เป็นหลุมพรางแห่งโลกีย์ที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน

วันแรกที่เขาเหยียบย่างเข้ามาในเมือง ทุกสิ่งรอบกายคือความตื่นตา ถนนกว้างใหญ่ พ่อค้าแม่ค้าขายของจอแจ เกี้ยวเจ้าขุนมูลนายผ่านไปมา ผู้คนแต่งกายหรูหรากว่าที่เขาเคยเห็นในเมืองอู๋ ทว่าในความตื่นตานั้น เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าผู้สิ้นไร้ญาติพี่น้อง

ความทรงจำสิบปีที่ใช้ชีวิตอยู่กับหลี่หยางยังฝังแน่น ภาพรอยยิ้มที่เคยทำให้เขาหลงเชื่อว่าคือความรักจริง ภาพถุงเงินที่ถูกโยนลงตรงหน้าในวันงานแต่ง ภาพสายตาเย็นชาและคำปฏิเสธต่อหน้าผู้คนนับร้อย—ทุกสิ่งกลายเป็นแผลลึกที่กัดกินหัวใจ

“ข้าช่างโง่เง่า...สิบปีที่ทุ่มเท กลับไร้ความหมาย”

เขากระซิบกับตนเองทุกค่ำคืน ความเศร้าบีบคั้นจิตใจจนบางครั้งแทบอยากสิ้นลมหายใจ หากแต่ความหวังเล็ก ๆ ที่จะได้เริ่มต้นใหม่ทำให้เขาฝืนก้าวเดินต่อ

กลางตลาดใหญ่มีชายผู้หนึ่งเอ่ยทัก เสวี่ยซีรูปลักษณ์สะอาดสะอ้าน ดวงตาสีอำพันที่แม้จะหม่นหมองแต่ก็ยังงดงามสะดุดตา จึงเป็นที่ต้องตาของเถ้าแก่หลิว ไค่ เจ้าของหอว่านหงเหรินสถานที่เลื่องชื่อทั้งในด้านศิลปะการร่ายรำและเรือนกายที่ขายให้ผู้ร่ำรวย

“คุณชาย รูปร่างหน้าตาดีเช่นเจ้า เหตุใดจึงมาพเนจรเดียวดาย?”

เสียงทุ้มต่ำของเถ้าแก่หลิวแฝงรอยยิ้ม เสวี่ยซีลังเล ก่อนตอบด้วยความสัตย์ตรง “ข้า...เพิ่งมาจากเมืองอู๋ ยังหาที่ทำงานมิได้”

เถ้าแก่หลิวหัวเราะเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมที่เสวี่ยซีไร้ประสบการณ์ย่อมมองไม่ออก

“หากเช่นนั้น...มาทำงานที่หอของข้าเป็นไร งานนี้มีทั้งเกียรติยศและเงินทอง ไม่เพียงได้เรียนรู้ศิลปะการขับร้องร่ายรำ ยังได้ค่าจ้างสูงถึงร้อยตำลึงเงิน”

เพียงได้ยินคำว่า ร้อยตำลึงเงิน เสวี่ยซีพลันตาเบิกกว้าง นั่นคือจำนวนที่มากพอจะทำให้เขาเลี้ยงชีพได้หลายปี เขาก้มศีรษะโดยไม่ทันคิดสิ่งอื่น

“ข้า...ยินดีจะทำงานที่นั่น”

หอว่านหงเหรินตกแต่งหรูหรา ประดับโคมแดงพราวระยับ กลิ่นเครื่องหอมลอยคลุ้งไปทั่ว ทันทีที่เสวี่ยซีก้าวเข้ามา เขากลับรู้สึกเย็นวาบในใจอย่างบอกไม่ถูก แต่คำพูดของเถ้าแก่หลิวเรื่อง เกียรติยศและเงินทอง ทำให้เขาเลือกจะเพิกเฉย

วันที่ 02 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ

ไม่กี่วันหลังจากนั้น เถ้าแก่หลิวเรียกเสวี่ยซีไปพบ

“วันนี้เจ้าจะต้องรับแขกผู้หนึ่ง ถือเป็นงานแรกของเจ้า หากทำให้เขาพอใจ ข้าจะให้รางวัลมากกว่าที่ตกลงไว้”

เสวี่ยซีชะงัก สีหน้าซีดเผือด “รับ...แขก ข้าเพียงคิดว่ามาทำงานร่ายรำ หรือขายศิลปะมิใช่หรือ?”

เถ้าแก่หลิวหัวเราะเสียงดัง “เด็กโง่เอ๋ย หอว่านหงเหรินหาได้ขายเพียงศิลปะ ร้อยตำลึงเงิน เจ้าคิดว่าจะได้มาเพียงเพราะร้องเพลงหรือร่ายรำงั้นหรือ? หากจะอยู่ที่นี่ ก็ต้องขายทั้งเสียง ทั้งร่างกาย”

ดวงตาสีอำพันของเสวี่ยซีเบิกกว้าง น้ำเสียงสั่นพร่า “ไม่...ไม่ใช่ว่าท่านบอกว่า”

“ฮึ! เจ้าอย่าลืมว่าเจ้ามาเพราะไร้ที่พึ่งพิง หากไม่ทำงานนี้ เจ้าจะกินอยู่อย่างไร? หรือจะออกไปเร่ร่อนเป็นขอทาน?”

คำพูดนั้นกดทับเสวี่ยซีจนไร้หนทาง เขาเม้มริมฝีปากแน่น ความเจ็บปวดเก่า ๆ จากหลี่หยางผุดขึ้นมาอีกครั้ง—ถูกหลอก ถูกหักหลัง และบัดนี้...ถูกผลักลงสู่เหวอีกครั้ง

ห้องส่วนตัวสลัวด้วยแสงตะเกียงน้ำมัน บรรยากาศอบอวลด้วยกลิ่นสุรา ควันกำยานหอม ประตูถูกผลักเข้ามา บุรุษในชุดหรูหราก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เสวี่ยซีคุกเข่าอยู่ตรงกลางห้อง ดวงตาสีอำพันสั่นไหว มือกำชายเสื้อแน่นจนข้อนิ้วขาวโพลน

แขกหนุ่มหัวเราะเบา ๆ “วันนี้หอว่านหงเหรินมีของใหม่หรือนี่ งดงามนัก ดวงตาของเจ้าช่างสะกดใจ ข้าอยากรู้ว่าจะหวานล้ำเพียงใด”

เสวี่ยซีสั่นสะท้าน พยายามเอ่ยเสียงเบา “ข้า...มิได้ต้องการ...ข้าไม่—”

ทว่าเสียงหัวเราะของแขกดังขัดขึ้น “ในเมื่อเจ้ามาอยู่ที่นี่แล้ว ก็ย่อมรู้ว่าต้องทำสิ่งใด อย่าแสร้งเล่นตัวไปเลย”

มือหนาของแขกยื่นเข้ามาแตะคางของเสวี่ยซี เงาสีอำพันในดวงตาเขาไหวระริก หัวใจปวดร้าวเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ความทรงจำถึงหลี่หยางผุดขึ้นอีกครั้ง ชายที่เขาเคยฝากหัวใจไว้ทั้งดวง ทว่ากลับทำลายมันจนหมดสิ้น

“หลี่หยาง ทำไมข้าต้องมาตกอยู่ในที่เช่นนี้เพราะเจ้า”

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงบนแก้ม เสวี่ยซีหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง เสียงหัวเราะของแขกดังคลอเคลียไปกับเสียงพิณที่ลอยมาจากห้องข้างเคียง ราวกับทั้งโลกสมเพชในชะตากรรมของเขา

เสวี่ยซีสะดุ้งเล็กน้อยความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ มีเพียงแสงโคมไฟสีแดงที่ไหวตามแรงลมจากช่องหน้าต่าง แสงสลัวนั้นส่องเงาร่างของเด็กหนุ่มลงบนพื้นห้อง ยิ่งขับให้ความสั่นไหวในดวงตาสีอำพันชัดเจน

แขกบุรุษผู้นั้นหัวเราะเบา ๆ เสียงคล้ายผู้ล่าเพิ่งพบเหยื่อ เขาเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นสุราหนักหน่วงลอยคลุ้ง มือหนาเอื้อมมาแตะคางเสวี่ยซี บังคับให้เงยหน้าขึ้น

แสงโคมไฟสะท้อนเข้าดวงตาสีอำพันนั้น ราวกับเปลวไฟที่กำลังจะดับ “งดงามนัก...ยิ่งเมื่อเจ้าหวาดกลัวเช่นนี้” แขกผู้นั้นกระซิบเสียงพร่า

เสวี่ยซีเม้มปากแน่น ร่างกายแข็งเกร็งเหมือนถูกตรึงไว้ ความทรงจำเก่า ๆ ของหลี่หยางพลันแล่นเข้ามารอยยิ้มที่เคยคิดว่าจริงใจ กลายเป็นเพียงคมดาบที่แทงซ้ำในใจ

แสงโคมไฟไหวแรงขึ้น เงาบนฝาผนังบิดเบี้ยว… เสียงพิณจากห้องข้างเคียงดังคลอเบา ๆ ราวกับเย้ยหยันโชคชะตา

ค่ำคืนยาวนานราวไร้สิ้นสุด โคมไฟแดงริบหรี่ ส่องเพียงภาพเงาที่สั่นไหวบนผนังห้อง บางครั้งราวกับเงานั้นกำลังดิ้นรน บางครั้งราวกับทรุดลงอย่างสิ้นหวัง

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลง เงาของหยดน้ำสะท้อนแสงไฟราวประกายแก้ว ก่อนจะดับสลายไปกับความมืด

ค่าจ้าง: 100 ตำลึงเงิน - 15 EXP (รายวัน)

XueXi ดี

วันที่ 04 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

แสงสว่างยามเช้าเล็ดลอดผ่านหน้าต่างบานเล็กเข้าสู่ห้องแคบ ๆ ที่แทบไม่ต่างจากคุก เสวี่ยซีค่อย ๆ ลืมตา ร่างกายของเขาเหมือนถูกทุบตีทั้งคืน ข้อมือและต้นขายังมีรอยช้ำแดงชัด ความปวดร้าวที่ไม่เคยลบเลือนตอกย้ำว่าค่ำคืนที่ผ่านมาไม่ใช่เพียงฝันร้าย หากแต่คือความจริงที่หนีไม่พ้น

เขายกมือสั่น ๆ ขึ้นแตะดวงตาของตนเอง—ดวงตาสีอำพันที่ครั้งหนึ่งเคยเปล่งประกายใสบริสุทธิ์ยามมองท้องฟ้า วันนี้กลับหม่นหมอง ราวแสงเทียนใกล้มอดดับ

ผมยาวสีดำขลับปรกข้างแก้มยุ่งเหยิง ริมฝีปากบางซีดจนแทบไร้เลือดฝาด ร่างกายสูงโปร่งแต่ผอมบางเกินไป ไหล่แคบแสดงถึงการขาดสารอาหารมานาน เสื้อผ้าธรรมดาที่เขาสวมเมื่อคืนถูกถอดไป เหลือเพียงชุดบางที่หอบังคับให้สวมใส่เสื้อคลุมผ้าไหมบางสีขาวนวล ขลิบด้วยดิ้นเงินตรงชายแขนและคอเสื้อ เนื้อผ้าละเอียดนัก หากแต่สำหรับเสวี่ยซี มันคือพันธนาการที่เปลือยเปล่ากว่าการไม่สวมใส่เสียอีก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่บานไม้จะถูกผลักออก เถ้าแก่หลิวไค่ ก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยสื่อถึงความเมตตาแม้แต่น้อย

“เจ้าหายดีหรือยัง? ไม่ว่าอย่างไร คืนนี้เจ้าต้องรับแขกอีก”

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นระริก ริมฝีปากขยับเอื้อนเสียงสั่นเครือ “ข้า...ข้าไม่อยาก...ปล่อยให้ข้าไปเถิด...”

เถ้าแก่หลิวหัวเราะหยัน ใช้นิ้วเคาะโต๊ะไม้ข้าง ๆ เสียงดัง กึก กึก กึก

“เด็กโง่ เจ้าเป็นหนี้ข้า เจ้ากินอยู่ในหอแห่งนี้ทุกวัน คิดหรือว่าไม่มีค่าใช้จ่าย? เจ้าจะหนีไปไหนได้? อย่าลืมเสียว่าเจ้าไม่มีบ้านแล้ว หากขัดขืน ข้าจะส่งเจ้าให้มือปราบ”

คำพูดนั้นกรีดลึกลงกลางใจเสวี่ยซี เขารู้ดีว่าตนไร้ที่พึ่งพิง โลกนี้ไม่มีหลี่หยางอีกต่อไปแล้ว มีเพียงโซ่ตรวนแห่งหอนี้ที่พันธนาการเขา

เขาก้มหน้าลงช้า ๆ มือสั่นเทายกขึ้นกอดอกตนเอง “...ข้าเข้าใจแล้ว”

ค่ำคืนนั้น

ห้องรับแขกชั้นสองถูกจัดแต่งด้วยโคมไฟแดงแขวนเรียงราย แสงสลัวส่องให้บรรยากาศดูร้อนรุ่ม เสียงพิณและกลิ่นธูปผสมเครื่องหอมอบอวล บนโต๊ะเตี้ยวางสุราหอมหวานและผลไม้แห้ง

เสวี่ยซีถูกพามานั่งอยู่กลางห้อง เขาสวมชุดที่ต่างไปจากเดิม เสื้อคลุมผ้าไหมบางสีครามเข้ม คาดด้วยสายรัดเอวผ้าแพรสีเงิน ลวดลายปักเมฆาเล็ก ๆ ประดับตรงชายเสื้อ ผ้าคลุมบางเบานั้นเผยให้เห็นเรือนร่างผอมบางภายในลาง ๆ ยิ่งทำให้เขาดูเปราะบางประหนึ่งหยกใสที่พร้อมแตกสลายเพียงสัมผัส

ใบหน้าขาวซีดราวหิมะ ดวงตาสีอำพันทอดต่ำไม่กล้าสบสายตาผู้ใด ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง เส้นผมดำยาวถูกมัดรวบหลวม ๆ ไว้ด้านหลัง บางปอยปล่อยลงคลอเคลียแก้ม ขับให้ภาพลักษณ์ของเขาชวนเวทนาราวกับภาพวาดในหอศิลป์ที่ถูกนำมาเหยียบย่ำ

ประตูเปิดออกบุรุษร่างใหญ่ในชุดกำมะหยี่สีม่วงก้าวเข้ามา ใบหน้ากลมเคราหนา แววตากรุ้มกริ่ม

“หึหึ...นี่หรือของใหม่ที่ว่ากันว่างดงามนัก” เขาหัวเราะเสียงดัง พลางเดินวนรอบร่างเสวี่ยซีเหมือนนักล่าที่กำลังชื่นชมเหยื่อ

เสวี่ยซีตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงราวจะทะลุออกจากอก เขาพยายามหดตัวให้เล็กที่สุด มือกำชายเสื้อแน่นจนเนื้อผ้ายับย่น

อีกฝ่ายโยนถุงเงินลงบนโต๊ะ ดังกึก…แล้วโน้มกายเข้ามาใกล้ เสียงหายใจกรุ่นสุรากระทบข้างแก้มของชายหนุ่ม

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะทำให้เจ้าลืมความเจ็บปวดทั้งหมดเอง”

คำพูดนั้นคือคมดาบที่แทงลึก เสวี่ยซีหลับตา น้ำตาเอ่อคลอ มือบางกำชายผ้าแน่น

“หลี่หยาง...หากเจ้ารักข้าจริง เหตุใดทิ้งข้าให้มาพบชะตากรรมเช่นนี้…”

เสียงหัวเราะของแขกดังกลบเสียงสะอื้นเบา ๆ แสงโคมไฟแดงสะบัดไหว เงาร่างสองเงาทับซ้อนบนผนัง บิดเบี้ยวคล้ายปีศาจร่ายรำ ความเป็นตัวตนของเสวี่ยซีถูกกลืนกินทีละน้อย

ค่ำคืนนั้นยาวนานราวนิรันดร์ จนเมื่อรุ่งสางมาเยือนโคมไฟมอดดับ เหลือเพียงกลิ่นควันบาง ๆ ลอยคลุ้ง เสวี่ยซีนอนซบลงกับหมอน ดวงตาสีอำพันมืดหม่น น้ำตาไหลเงียบงัน

หัวใจแตกสลายยิ่งกว่าคืนก่อน

ค่าจ้าง: 100 ตำลึงเงิน - 15 EXP (รายวัน)

LinYa ดี

วันที่ 04 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ตลอดทั้งวัน ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (รักษาวันที่ 2/5) 

รถม้าหยุดที่หน้าหอว่านหงเหรินในยามกลางวันแตกต่างจากช่วงเวลากลางคืนอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังเห็นผู้คนอยู่เนื่อง ๆ ภายในหอว่านหงเหรินยามเช้าเงียบสงัด ลมบางเบาพัดพากลิ่นบุปผาปะปนกับกลิ่นเครื่องหอมอวลลอย จางกงกงในคราบท่านชายห่าวหมิงก้าวเข้าสู่ประตูด้านหลังอย่างมั่นคง ร่างสูงสง่าของเขาอุ้มหลินหยาที่ซวนเซหมดเรี่ยวแรงแนบอก ม่านผมดำของนางหล่นลงข้างแก้มซีดจนแทบไร้สีเลือด แผ่นอกกว้างของเขาแนบแน่นกับเรือนกายบางอย่างทะนุถนอมราวกับกำลังอุ้มของล้ำค่าเหนือกว่าทุกสิ่งบนโลกนี้

@SuYao 

สายตาของจางกงกงเย็นเยียบยามกวาดมองหมอหญิงผู้ติดตามมา เพียงแค่ชำเลืองเดียว ความหมายที่แฝงอยู่ก็ชัดเจนที่ส่งตรงถึงหมอหญิงคือคำว่า อย่าคิดแม้แต่จะทำให้แมวน้อยข้าได้รับความเจ็บปวดเพิ่มแม้เพียงเสี้ยว ขบวนผู้ติดตามเบื้องหลังเงียบเชียบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยสิ่งใด ขณะที่บรรยากาศอึดอัดราวกับเงาอสรพิษแผ่คลุม

เขาพาร่างหลินหยาขึ้นบันไดสูงทอดตรงสู่ชั้นบนสุดของหอ ห้องพักที่ถูกจัดเตรียมไว้ข้างห้องทำงานของเขาเองเปิดประตูรับด้วยเสียงเอี๊ยดเบา ๆ ภายในห้องประดับเรียบหรูด้วยผ้าไหมสีเข้ม กลิ่นยาจีนอวลผสมกับกลิ่นดอกเหมยอบแห้งเพื่อขับพิษ จางกงกงค่อย ๆ วางร่างหลินหยาอย่างอ่อนโยนลงบนเตียง ดวงตาคมลึกทอดมองนางไม่วางตา มือเรียวยาวเกลี่ยเส้นผมที่เปื้อนเหงื่อออกจากใบหน้าซีดเซียว ดวงตาเยือกเย็นเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนลึกซึ้งที่เขาเก็บงำไว้ไม่ให้ใครเห็น “แมวน้อย…” เสียงทุ้มต่ำพร่าเบาราวกับเป็นคำที่หลุดจากหัวใจมากกว่าปาก

@SuYao 

จางกงกงเหลือบหันไปทางหมอหญิงเขาจ้องลึกในดวงตานางอีกครั้ง น้ำเสียงเรียบแต่แฝงแรงกดดัน “จงจำไว้…หากแม่นางผู้นี้แม้เพียงเจ็บแผลหนึ่งส่วน ข้าจะถือว่าเป็นความผิดของเจ้าโดยตรง” เขาเอ่ยถ้อยคำด้วยรอยยิ้มละมุนแต่แววตากลับเฉียบคมดั่งคมมีด จากนั้นเขาเอื้อมหยิบผ้าห่มไหมปักลายดอกเหมยคลุมร่างหลินหยาไว้ บรรยากาศรอบห้องกลับเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของหญิงสาวที่อยู่ในขั้นการรักษา และดวงตาของบุรุษที่เฝ้ามองนางด้วยความหวงแหนจนแทบคลั่ง ราวกับจะบอกทั้งโลกว่าแมวน้อยผู้นี้ไม่ว่ารอดหรือตายจะอยู่ในอ้อมแขนเขาเพียงผู้เดียว

@SuYao 

จางกงกงยืนนิ่งในเงาแสงเช้าสาดลอดหน้าต่างเข้ามาจ้องไปทางหลินหยาก่อนที่จะละสายตาหาหมอหญิงอีกครั้งราวกับเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ ดวงตาคมกริบของเขามองตรงไปยังหมอหญิงเสียงทุ้มเยือกเย็นดังขึ้นทีละถ้อยชัดถ้อยชัดคำ “หลังจากนี้ เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูแลนางอย่างไม่ขาด หากแม่นางนี้เป็นอะไรไป…แม้เพียงรอยเล็บ เจ้าก็ไม่มีวันชดใช้ความผิดนั้นได้หมด”

@SuYao 

เขาหยุดเพียงครู่ดวงตาเลื่อนจากใบหน้าหมอหญิงกลับมาที่ร่างหลินหยาซึ่งยังนอนหลับ ดวงหน้าซีดเซียวของนางสะท้อนในดวงตาคมดั่งดาบของเขา ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ทว่ากดดันจนผู้ฟังขนลุก “ห้องพักของเจ้าจะอยู่ถัดจากห้องนี้ ข้างประตูทางเหนือของชั้นบนสุด อย่าได้เหยียบย่างออกไปนอกเขตหอว่านหงเหริน หากมีสิ่งใดต้องการ ไม่ว่าจะยา อาหาร หรือของใช้ ให้แจ้งกับผู้ติดตามที่เฝ้าอยู่รอบหอได้ทุกเมื่อ เบี้ยหวัดจะให้เจ้าวันละ 30 ตำลึงเงิน จนกว่าแม่นางน้อยผู้นี้จะหายดี”

@SuYao 

จางกงกงกวาดตามองอีกครั้งอย่างเฉียบคมคล้ายอสรพิษเลื้อยอยู่ในอากาศ กดบรรยากาศจนหนักหน่วง ก่อนเขาจะหันกลับไปยังร่างหลินหยาที่นอนสงบอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาอ่อนลงอย่างที่ไม่เคยให้ผู้ใดเห็น มือเรียวยกขึ้นเกลี่ยปลายผมนุ่มของนางเบา ๆ “เสี่ยวหยา…พักให้เต็มที่เถิด” เขากระซิบแผ่ว ราวกับกลัวปลุกนางจากความฝัน หลินหยาแม้ยังหลับแต่ริมฝีปากเล็กคล้ายจะขยับ รับรู้ถึงเสียงและสัมผัสของเขาในห้วงสติเลือนลาง รอยยิ้มบางแตะแต้มมุมปากซีดจางของนาง จางกงกงกดสายตาลงต่ำมุมปากโค้งเพียงเสี้ยว แล้วเอ่ยกับหมอหญิงด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากการคุยกับคนป่วยอย่างสิ้นเชิง "เจ้ามีอะไรอีกหรือไม่"

@SuYao 

จางกงกงพยักหน้าก่อนจะพลิกกายกลับยืดตรงเต็มความสูง “ข้ามีงานต้องไปสะสาง” น้ำเสียงกลับมาเรียบนิ่งดังเดิม เขาก้าวออกไปช้า ๆ ชุดดำแดงสะบัดปลิวตามแรงก้าว เสียงประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งไว้เพียงกลิ่นอายอำนาจและความห่วงใยลึกล้ำที่ยังอบอวลอยู่ในห้องพักของหลินหยา และหมอหญิงที่โดนลากมาแบบไม่รู้ตัว

@SuYao 

@Watcher 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เชิญจ้าาาา

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

XueXi ดี

วันที่ 05 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ตลาดฉางอันยังคงคับคั่ง เสวี่ยซีเดินเซ ๆ ท่ามกลางฝูงชน ใบหน้าอ่อนซีดสีผิวที่เคยขาวเนียนกลับคล้ำร้อนจากเหงื่อ ความสั่นสะท้านในมือบีบถุงผ้าที่เต็มไปด้วยของถูกส่งต่ออย่างแน่นหนา แต่ครั้งนี้เขาไม่โดดเดี่ยว

บุรุษร่างสูงหน้าตาคมเข้มเดินเคียงข้างร่างบอบบาง ช่วยประคอง “ไม่เป็นไร ข้าอยู่กับเจ้าเอง เดินช้า ๆ ก็ได้ อย่ารีบร้อน” หลัวเซินเอ่ยเสียงต่ำและอ่อนโยน

เสวี่ยซีพยักหน้าน้ำตาคลอในดวงตาสีอำพัน ยกมือจับชายแขนของหลัวเซินแน่น พลางสูดลมหายใจลึกเพื่อระงับความตื่นกลัว “ข...ขอบคุณขอรับ ข้าไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร หากไม่ใช่เพราะท่าน”

ตลาดเต็มไปด้วยผู้คน เสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนขายสินค้า และเสียงเด็กวิ่งเล่นดังสลับซับซ้อน แต่สำหรับเสวี่ยซีทุกเสียงคือความวุ่นวายและกดดัน

เมื่อถึงหอว่านหงเหรินเสวี่ยซีก้าวเท้าเข้าไปในโถงใหญ่ ร่างกายอ่อนล้า ใบหน้าซีดขาวผมดำขลับยังเปียกชื้นจากเหงื่อ

ทันใดนั้นเถ้าแก่หลิวไค่ปรากฏตัวตรงกลางโถง ดวงตาคมเข้มประดับแววโกรธกรุ่นร่างสูงท่าทางแข็งกร้าว

“เจ้าล่าช้า! กลับมาช้า ข้าเห็นเจ้าออกไปตั้งแต่เช้ากลับมาพร้อมของนี่หรือ?!” เสียงห้าวต่ำกดดันทุกพื้นที่ในหอ

เสวี่ยซีสะดุ้งใบหน้าแดงเถือกด้วยความอับอาย มือบางกำชายผ้าแน่น พลางยืดตัวตรงแต่หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุอก “ข้ากลับมาพร้อมของแล้วขอรับ...” เขาพูดเสียงสั่น

“พูดให้ชัด เจ้าไปซื้อของหรือไม่หรือเอาเวลาไปเล่นสนุก” หลิวไค่ก้าวเข้ามาใกล้ เงาทาบลงบนใบหน้าซีดเผือดของเสวี่ยซี

เสวี่ยซีก้มหน้ารับผิด ใช้เสียงเบาราวลมหายใจ “ขะ...ข้าซื้อของทุกอย่างตามสั่งแล้ว ข้าพยายามให้เสร็จเร็วที่สุด แต่ตลาดคนเยอะมาก”

เถ้าแก่ชี้หน้าเขาและพูดเสียงดังอย่างไม่ปราณี “อ้อ เจ้าอ้างตลาดคนเยอะหรือในหอว่านหงเหริน ไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น! การกลับมาช้าแม้เพียงหนึ่งลมหายใจ ก็ถือว่าละเมิดกฎ!”

ทุกคนทั้งหอเงียบสนิท หันมาจ้องชายหนุ่มผอมบางผู้สวมชุดหม่น เรียบง่ายไม่มีเครื่องประดับใด ๆ ข้างกายมีเพียงถุงของขวัญเต็มไปด้วยผลไม้แห้ง เครื่องหอมและผงแป้ง ดวงตาสีอำพันเริ่มพร่าเลือนน้ำตาเอ่อคลอ มือบางยกขึ้นปิดหน้า แต่ก็ไม่สามารถซ่อนความอับอายจากสายตาทุกคู่ได้

“ไปรับแขกซะ” เถ้าแก่กล่าวพลางชี้ไปยังโต๊ะรับแขกที่ประดับโคมไฟแดงอาบแสงสว่างจ้า

เสวี่ยซีรู้สึกหัวใจเจ็บปวดราวถูกบีบให้เล็กลงทุกวินาที เขาก้าวไปยังโต๊ะรับแขก…เคลื่อนไหวด้วยท่าทางอ่อนโยน มือประคองถุงของด้วยความระมัดระวัง

แขกที่นั่งอยู่มองมา บางคนหัวเราะหยอกเย้า บางคนซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เสวี่ยซีไม่กล้าสบสายตาใคร เขาเพียงพยักหน้าเบา ๆ และยืนรอคำสั่ง “ข้าต้องทำอย่างเพราะถ้าหากไม่ทำ ข้าจะถูกลงโทษอีกครั้ง”

หลังจากรับถ้วยชาและวางของเรียบร้อย เสวี่ยซีก้าวไปทางห้องส่วนตัว มือบางยังสั่นสะท้าน ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากแห้งแตกจากความกลัวและเหงื่อ น้ำตายังคงซึมช้า ๆ บนแก้ม เขาหลับตาสูดลมหายใจลึก ๆ พยายามรวบรวมกำลังใจ

ห้องส่วนตัวมืดครึ้มผนังไม้สีน้ำตาลอมแดงสะท้อนแสงจากโคมข้างนอกเข้ามาเพียงน้อยนิด เสวี่ยซีนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มือสั่นขยี้ผ้าเล็ก ๆ ที่พาดอยู่บนตัก เสวี่ยซีค่อย ๆ ปลดกระเป๋าส่วนเกินและของในมือวางไว้ข้าง ๆ ก้มลงมองชุดใหม่สำหรับรับแขกชุดผ้าไหมเนื้อบางสีแดงเข้ม ปักลวดลายละเอียด

พลางก้มหน้าเริ่มสวมชุด ปรับชายผ้าให้เรียบร้อยแต่หัวใจยังเต็มไปด้วยความอึดอัด ทุกครั้งที่ผืนผ้าแตะตัว เสวี่ยซีรู้สึกเหมือนถูกกดทับจากทุกสายตาที่เคยมองเขาในโถงใหญ่ เขาเดินไปยืนหน้ากระจกมองใบหน้าตัวเอง น้ำตาไหลช้า ๆ เขากระพริบตาพยายามเก็บความเปราะบางไว้ภายใน ดวงตาสีอำพันเต็มไปด้วยความเศร้า

เขาเหลือบมองประตูห้อง ค่อย ๆ ก้าวออกไป สู่ห้องรับแขกอีกครั้ง…ด้วยอาภรณ์สีแดง โดยไม่รู้ว่าคืนนี้ต้องรับแขกจากผู้ใดอีก

ค่าจ้าง: 100 ตำลึงเงิน - 15 EXP (รายวัน)