[ศาลาจื่อเถิงฮวา]

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ศาลาจื่อเถิงฮวา  (พบ จางกงกง)

แดดยามเซินร้อนอบอ้าวแต่อ่อนแรงกว่าตอนกลางวัน แสงจากตะวันคล้ายกำลังหลบซ่อนหลังม่านเมฆจาง ๆ ส่องลอดร่มเงาเถาวัลย์ม่วงที่คลุมอยู่เหนือศาลาหลังใหญ่เบื้องหน้า... ศาลาจื่อเถิงฮวา ศาลาทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านราวตำหนักของภูตบุปผากลางป่าเงียบสงบ ใต้เพดานไม้มีเถาวัลย์จื่อเถิงห้อยระย้าราวม่านกลีบดอกไม้พร่างพราย สายลมพัดกลีบม่วงปลิวไหวกลบกลิ่นอ่อน ๆ จากร่างหญิงสาวผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาช้า ๆ หลินหยาก้าวเข้าสู่ศาลาด้วยความเงียบงัน นางสวมชุดเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน สีอ่อนกลมกลืนกับบรรยากาศรอบข้าง 

ผมยาวสยายอยู่บนบ่าด้านหนึ่ง ถูกกลีบดอกจื่อเถิงที่ปลิวมาแตะต้องแผ่วเบาราวกับล้อเลียนนางที่ยืนลังเลอยู่ใต้ชายคาเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนทอดมองเข้าไปในศาลาที่ว่างเปล่า ไม่มีเสียง ไม่มีเงา ไม่มีแม้กระทั่งคนเฝ้า มันชวนให้นางอยากถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอีกรอบ

“เมื่อวานท่านเดินหนีข้า ข้ายังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะ” นางพึมพำเบา ๆ ราวกับพูดกับคนในความทรงจำ

สายลมวูบหนึ่งพัดเข้ามา เงาเสื้อคลุมดำสะบัดปลิวในสายลมนั้น และเงาหนึ่งก็ปรากฏขึ้นช้า ๆ จากปลายศาลา เสียงฝีเท้าเบาและแน่นอนเช่นเดิม ทุกก้าวเหมือนถูกคิดคำนวณมาแล้ว และทุกย่างเยื้อนก็แฝงอำนาจที่มองไม่เห็น

“มาเร็วนี้ เสี่ยวหยา” เสียงนั้นนุ่มทุ้มแต่เยือกเย็น หลินหยาเบิกตาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปอย่างรวดเร็ว เงาดำใต้หมวกไผ่ที่บดบังใบหน้าส่วนหนึ่งปรากฏร่างคุ้นเคยในชุดสีเข้มวันนี้เขาไม่ได้สวมหน้ากากครึ่งหน้าเหมือนเคยแต่ก็ยังคงปกปิดใบหน้า มาแบบเงียบงันราวกับภูตพราย เขายืนอยู่ตรงนั้นใต้เงาเถาจื่อเถิง กลิ่นกฤษณาอ่อนจางของเขาปะทะจมูกหญิงสาวในทันที ราวกับจิตใจของนางถูกสะกิดให้เต้นระรัว

“ข้าแค่จะมาบอกว่า…ข้าย้ายที่พักแล้วเจ้าค่ะ” หลินหยาเอ่ยออกไปในที่สุด แม้เสียงจะเบาแต่แน่นหนัก “ตอนนี้ข้าอยู่ที่โรงเตี๊ยมชิงหมิงนอกเมืองเจ้าค่ะ ไม่ใช่บ้านของท่านหลิวอันแล้ว” นางยกมือรวบชายเสื้อแน่นแนบตัว ไม่รู้เพราะกลัวลมหรือกลัวคำพูดของตนเองจะทำให้ใครบางคน ‘เงียบ’ ลงอีก

แต่จางกงกงเพียงยืนนิ่ง ใต้หมวกไผ่ของเขามีเพียงนัยน์ตาคมกริบที่จับจ้องมาทางนางโดยไม่ขยับ “ข้ารู้แล้ว” เขาเอ่ยเสียงเรียบ

หลินหยากะพริบตาปริบ ๆ “…ท่านรู้แล้วหรือเจ้าคะ?”

“เมื่อเจ้าย้ายไปที่ไหน ข้าย่อมรู้ทุกสิ่ง” นางแทบจะกัดปากตัวเอง ยังจะกล้าเรียกมันว่า ‘รู้’ อีกหรือ? นั่นมันแทบจะเป็น ‘คุม’ แล้วเสียมากกว่า

“แล้วเหตุใดเมื่อวานจึงเดินหนีข้าเล่าเจ้าค่ะ…” น้ำเสียงของหลินหยาแผ่วลงเล็กน้อย ปลายนิ้วกำชายเสื้อแน่นเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากจะคิดอะไรเกี่ยวกับว่ามีคนตามนางอยู่จริง ๆ เวลาที่เดินทางไปที่ไหนก็จะมีสายตาประหลาดมองมาเสมอ ไม่สิ มองมาตลอดนี้หว่า

สายลมพัดแรงขึ้น เถาจื่อเถิงสั่นสะเทือน เสียงดอกไม้ที่หล่นกระทบพื้นดังแผ่วราวหัวใจของใครบางคนที่กำลังวูบไหว “ที่เดินหนี เพราะข้าไม่อยาก…ลงโทษเจ้าบ่อย ๆ นัก” ดวงตาหญิงสาวเบิกขึ้นเล็กน้อย นางมองเขาอย่างไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือรู้สึกอย่างไรดี ดวงหน้าที่เดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็เย็นไปหมดนั้นยิ่งทำให้นางเป็นฝ่ายเบือนหน้าออกไปอีกครั้ง

“เช่นนั้นก็ดีแล้วล่ะเจ้าค่ะ…ข้ามาวันนี้เพราะแค่จะมาบอกท่านเท่านั้นแหละเจ้าค่ะ” หลินหยาบอกเช่นนั้น

แต่จางกงกงกลับขยับตัวเดินตรงมาใกล้ กลิ่นเย็นของเสื้อคลุมและกลิ่นกฤษณารุนแรงขึ้น นางยังไม่ทันจะได้ถอย ชายเสื้อคลุมของเขาก็ปัดถูกมือของนางเบา ๆ ก่อนเสียงทุ้มนั้นจะดังข้างหู “เจ้าแน่ใจหรือ…ว่าข้าจะให้เจ้ากลับไปง่าย ๆ เสี่ยวหยา?” หลินหยาแข็งค้างอยู่ตรงนั้นในทันทีที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น จากนั้นจึงเบือนหน้าหนีจากกลิ่นกฤษณาที่เกาะแนบอยู่บนอาภรณ์ของเขา แต่นางกลับรู้สึกถึงแรงจ้องจากใต้หมวกไผ่ที่หนักขึ้นราวกับแทรกทะลวงเข้ามาในหัวใจอย่างไม่มีความเกรงใจ ใบหน้าที่ขาวจัดของนางขึ้นสีแดงเรื่อเมื่ออีกฝ่ายไม่ขยับ ไม่พูดอะไร…แต่ก็ไม่ถอย นางเลยต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นแทน

หลินหยาหันขวับกลับมา แววตาของนางเต็มไปด้วยความระแวดระวัง ม่านตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนตวัดขึ้นสบกับดวงตาคมกริบที่ซ่อนอยู่ใต้เงาหมวกไผ่ “แล้วท่านจะทำอะไรหรือเจ้าคะ?” นางถาม น้ำเสียงติดห้วน “มีอะไรรึไงเจ้าคะ? หรือท่านรู้ว่าเมื่อวานข้าเจอท่านหลิวอัน หลังจากท่านปล่อยข้าทิ้งไว้หลังหอว่านหงเหรินแล้วเดินหนีข้าไป? แต่ข้าแค่จะไปบอกเขาว่าข้าจะย้ายออกจากบ้านหลังเล็กของเขาแล้วก็เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรนี้เจ้าคะ...” ถ้อยคำนั้นฟังดูเหมือนคำอธิบาย ทว่าในความเป็นหลินหยา มันคือการตั้งการ์ดกันไว้ก่อนว่าตนไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีความลับใด ๆ...อย่างน้อยก็ไม่มีที่นางคิดว่าควรจะต้องรู้สึกผิด

 

แต่คำตอบของจางกงกงไม่ใช่ถ้อยคำธรรมดา เขาเอียงศีรษะน้อย ๆ ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วแต่อาบไล้ด้วยเส้นเสียงที่เย็นเฉียบจนทำให้เงาจื่อเถิงเหนือศาลาดูมืดลงไปชั่วครู่ “เจ้าไปบอกเขาแต่ไม่คิดจะบอกข้าในตอนที่จากกัน…” เขาหยุด “หรือเจ้าตั้งใจจะให้ข้า ‘เจอ’ เจ้ากับเขาเข้าโดยบังเอิญ?”

“ว่าอย่างไรนะ?” หลินหยาเลิกคิ้วขึ้นทันทีเพราะการที่เขาบอกแบบนี้เขาจะหาเรื่องนางอีกหรือไง?

จางกงกงขยับตัวเพียงครึ่งก้าว แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้นางรู้สึกเหมือนเงาทั้งศาลาเคลื่อนตามร่างเขามา ดวงตาใต้หมวกไผ่นั้นฉายแววเย็นเยียบ พริบตาเดียวเสียงทุ้มนั้นกลับเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบราวยาพิษในน้ำผึ้ง “เจ้าอยากเห็นข้าหึงหวงเจ้าจนควบคุมตัวเองไม่ได้อีกงั้นหรือเสี่ยวหยา?”

หลินหยากะพริบตา ดึงสติกลับมาแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน “บ้าหรอเจ้าคะ! ท่านนี่มันบ้าไปแล้วแน่ ๆ ใครบอกว่าอยากให้ท่าน…เฮ้ย! อย่าเข้ามานะท่าน!” นางถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันทีที่เห็นอีกฝ่ายยกมือขึ้น แต่จางกงกงกลับไม่พูดอะไร เขากลับเอื้อมมือไปที่ชายเสื้อของนาง ดึงปลายมันขึ้นเพียงนิดแล้วปล่อยมือราวกับเล่นกับตุ๊กตา

“เนื้อผ้าของเจ้าเปื้อนกลีบดอกไม้” เขาเอ่ยเสียงเรียบแบบคนหาข้ออ้างจะเข้าใกล้นาง แต่แววตานั่นมันไม่ใช่คนที่กำลังดูผ้า...เขากำลังมอง นาง ต่างหาก

หลินหยาขยับตัวกอดอกแน่นขึ้นกว่าเดิม สีหน้ากึ่งหงุดหงิดกึ่งขัดเขิน นางทำหน้ายุ่งแล้วถามเสียงแข็ง “ท่านอย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะเจ้าคะ…ข้าบอกเลยนะว่าการที่ข้าไปบอกหลิวอันล่ะ ท่านอย่าได้คิดไปไกลนักนะได้หรือไม่เจ้าคะ ในสายตาข้าท่านหลิวอันก็เหมือนญาติคนหนึ่งเหมือนบุพการีของข้าที่มีพระคุณ”

“แต่ข้าไม่ใช่ญาติของเจ้า” จางกงกงเอ่ย น้ำเสียงนั้นอ่อนลงเหมือนกระซิบในใจ ทว่าแววตาที่ทอดมองกลับไม่อ่อนโยนอย่างที่พูด เขาเพียงยืนอยู่ตรงหน้า พลิกมือยื่นออกมาช้า ๆ แล้วแตะปลายนิ้วที่ข้อมือนางเบา ๆ “และข้าก็ไม่เคยคิดจะเป็นญาติของเจ้าเลย”

เสียงหัวใจหลินหยาดัง “ตึก” ขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าของนางร้อนผ่าวอย่างไม่มีเหตุผล เพราะคำนั้นมันชวนทำให้คิดลึก แต่ก่อนที่นางจะทันเอ่ยปาก เขากลับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม กระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงเบาและเฉียบคม “หรือเจ้าชอบให้ข้าจับได้ตอนเจ้าทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แบบนี้...มันกระตุ้นเจ้าให้ดื้อดึงนักใช่ไหม?” หลินหยาตาโต ผงะถอยแทบสะดุดตอนที่อีกฝ่ายบอกนางแบบนั้น เพราะการที่หลินหยาทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ครั้งล่าสุดมันทำให้เกิดคืนนั้น…

“ท่านบ้าไปแล้วหรือเจ้าคะ! ข้าไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยนะ!” แต่เสียงของนางกลับสั่นยามเมื่อพูดออกมา และแววตาของจางกงกง...กลับยิ้มด้วยดวงตารอยยิ้มนั้นร้ายกาจ เยือกเย็น และโรคจิตตามเคย ริมฝีปากของหลินหยาอ้าค้างตอนที่เห็นรอยยิ้มนั้นขนลุกซู่เหมือนแมวเจอศัตรู ขณะที่ปลายเท้าของนางแทบอยากจะหมุนตัววิ่งหนีไปเสียเดี๋ยวนั้น ใบหน้าขาวจัดแดงวาบขึ้นเหมือนถูกเปลวเพลิงซัดเข้าหน้า ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนเบิกกว้าง ขยับปากเหมือนจะเถียงอะไรสักอย่าง แต่ไม่ทันได้เปล่งเสียง ก็ถูกคำพูดประโยคถัดมาของจางกงกงตวัดรัดเข้าอย่างจัง

“หรือว่าเจ้า…กำลังคิดถึง คืนที่ข้าลงโทษเจ้า อยู่?” เสียงต่ำเรียบเฉียบของเขาทอดผ่านมาอย่างจงใจชัดเจน หลินหยาสะดุดลมหายใจ นางเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อคำที่ได้ยิน แต่เขายังไม่หยุด “ที่โรงเตี๊ยมเมืองจี้...หืม?” น้ำเสียงคล้ายเย้าหยักเยาะ ทว่ายังแฝงความสงบของนักล่าในเงามืด "เจ้ากำลังอยากจะถูกข้ากดลงกับเตียงผ้าไหมนุ่มหมือนครั้งนั้นอีกใช่หรือไม่...หรืออยากให้ข้าเรียกชื่อเจ้าด้วยน้ำเสียงเช่นนั้นอีกครั้งขณะเจ้าร้องครางเสียงหวานเหมือนวันนั้น?"

หลินหยาตาโตเต็มที่ ปากสั่นเล็กน้อย สีหน้ากึ่งตกใจ กึ่งโกรธ กึ่ง...ละลาย…ตอนที่ได้ยิน โอ๊ยยย อีตาขันทีโรคจิต!!  “บะ...บ้า! ท่านพูดบ้าอะไรออกมา ไม่อายปาก! ใครจะไปคิดถึงเรื่องแบบนั้นกันล่ะ!” นางเงื้อฝ่ามือราวกับจะฟาดเข้าหน้าเขา แต่สุดท้ายก็ห้ามตัวเองได้ทัน เพราะนั่น...คือ จางกงกง จงฉางชื่อผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในวังหลวง ไม่ใช่หนุ่มบ้าน ๆ ที่จะมาตีเล่นกันได้ง่าย ๆ แต่ที่สำคัญกว่านั้น…นางรู้ว่า เขาไม่ได้ล้อเล่น หากนางชกหน้าหรือตีเขาอีกรอบ ในน้ำเสียงที่สงบนิ่งนั่นมีความร้อนเร่าราวกับเถ้าถ่านใต้หิมะ ท่าทางของเขาไม่ใช่แค่หยอก แต่จ้องมองราวกับพร้อมจะกระชากนางกลับไปที่เตียงไม้ชั้นดีภายในโรงเตี๊ยมเมืองจี้อีกครั้ง ดวงตาของเขาไม่ได้เพียงแค่สื่อความทรงจำ แต่กำลัง... ‘ขู่’ ด้วยความรู้สึกที่คล้ายความหิวกระหายอย่างเย็นชา

หลินหยารีบถอยหลังหนึ่งก้าวกอดอกแน่นขึ้น มือข้างหนึ่งเผลอยกขึ้นป้องปัดปากตัวเองไม่ให้หลุดเสียงอะไรออกมาหรือจะโดนเขาจู่โจมตอนนี้เหมือนแมวพองขนขู่หางชูชันพร้อมต่อสู้ “ข้าไม่ใช่คนแบบนั้นเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยคิดถึงมันเลยนะ!” นางปฏิเสธเสียงสั่น

“อ้อ?” จางกงกงเอียงศีรษะ แสยะยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก “แปลกดีนะเสี่ยวหยา…แต่หน้าเจ้ากลับแดงนัก...ข้าชักจะไม่เชื่อแล้วสิ”

“ท่านนี้มันขี้แกล้ง! โรคจิตจริง ๆ!” หลินหยาตะโกนเสียงแหลมพร้อมกับหมุนตัวจะเดินหนี ทว่าแขนเสื้อกลับถูกรั้งไว้ จางกงกงไม่พูด ไม่แสดงอาการรั้งแรงใด ๆ เขาแค่ปล่อยให้นิ้วชี้เรียวยาวเกี่ยวปลายชายแขนเสื้อของนางเบา ๆ ให้หยุด เบาพอจะไม่เป็นการรั้งไว้จริงจัง...แต่กลับหนักพอจะหยุดคนที่กำลังหวั่นไหวได้

หลินหยาหันขวับมาจ้องหน้าเขา “ท่านจะแกล้งอะไรข้าอีกเจ้าคะ!” จางกงกงไม่ตอบในทันที เขาเพียงแค่ปล่อยชายเสื้อนางลง ก่อนเอ่ยเบา ๆ ด้วยเสียงเย็นเรียบที่ทำเอาลมหายใจของคนฟังติดค้างในอก “ข้าแค่อยากให้เจ้าจำไว้ว่า...แม้เจ้าจะพยายามวิ่งหนีจากข้า หรือไปที่ใด แต่เจ้ายังเป็นของข้า...ในแบบที่ไม่มีผู้ใดเคยได้เจ้าหรือทำให้เจ้ารู้สึกได้นอกจากข้า” ประโยคนั้นไม่ใช่การขู่ ไม่ใช่คำสัญญา และไม่ใช่การยั่วเย้าอย่างเด็กหนุ่มหึงหวง มันคือถ้อยคำของสัตว์นักล่าผู้รู้ดีว่ากรงของตนยังแน่นหนาแม้เหยื่อจะดิ้นรน

หลินหยายืนเงียบ...หัวใจเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ พระเจ้า...นี่เธอไปเล่นกับคนแบบไหนเข้ากันแน่?

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหาค้าบบบ มาหาแล้วค้าบบบ

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ศาลาจื่อเถิงฮวา (พบ จางกงกง)

ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเซินอันอ่อนละมุน แสงทองจับต้องปลายเถาจื่อเถิงที่ชูช่ออยู่เหนือหลังคาศาลา จางกงกงในคราบท่านชายห่าวหมิงที่สวมหน้ากากครึ่งหน้ายืนทอดสายตาออกไปยังทุ่งนอกเมือง ร่างสูงในอาภรณ์เรียบหรูประดับลวดลายเมฆามงคลขลิบสีชาด ดูสงบงามแต่เปี่ยมด้วยแรงกดดันแผ่ว ๆ อย่างผู้ควบคุมทุกสิ่งได้ในมือ แม้เพียงยืนเฉย ๆ ก็คล้ายจะเปล่งประกายอำนาจออกมาจากปลายชายอาภรณ์ เสียงกีบม้ากระทบผืนดินกรวดดังมาแต่ไกล ท่ามกลางม่านเงาของไม้พุ่มและกลิ่นหอมบางของเถาวัลย์ ม้าศึกตัวหนึ่งปรากฏขึ้นจากฝั่งถนนสายรอง สะดุดตาด้วยขนสีดำขลับวาวราวกับมืดสนิทแห่งรัตติกาล หากแต่ตัดด้วยเครื่องแต่งประดับสีแดงชาดเรื่อซึ่งไหวเอนไปกับทุกจังหวะฝีเท้า

ยอดอาชาแห่งทุ่งหญ้าตอนเหนือ ‘ม้าดำทมิฬ’ ปรากฏกายดั่งเรื่องเล่าในตำนาน ดวงตาสีเข้มวาววับ ร่างกำยำสง่างามดั่งวิญญาณนักรบขี่ลม กลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์บางอย่างแผ่กระจายไปรอบกายแต่ไม่อาจดึงสายตาได้มากเท่าหญิงสาวบนหลังม้า

หลินหยาในชุดเรียบง่ายแต่ปรับให้เข้ากับการเดินทาง ท่วงท่านั่งหลังม้าแม้จะยังเก้ ๆ กัง ๆ หากแต่ท่าทางที่ยกมือโบกให้อีกคนอย่างร่าเริงกลับเต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิตและความสดใสที่ทำให้แม้แต่ศาลาหินก็เหมือนจะพลันมีชีวิตชีวาขึ้นมา “จะ…อ่ะ ไม่สิท่านชายห่าวหมิง~!” นางร้องเรียกด้วยเสียงสดใส ก่อนจะชี้ไปยังม้าที่ขี่มาอย่างภูมิใจ “ตัวนี้แหละที่ข้าประมูลมาได้ ยอดอาชาแห่งตำนาน! ร่ำลือกันว่าเคยเป็นม้าที่ฝ่าบาททรงขี่เคียงกับลู่กุ้ยเฟย…ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

 

แววตาของจางกงกงที่มองไปยังม้าดำเปลี่ยนไปทันที...กลายเป็นความทึ่ง ปะปนความลุ่มหลงและศรัทธาลึก ๆ ที่เขามีต่อจักรพรรดิและกุ้ยเฟยผู้ทรงเสน่ห์ เขาก้าวไปใกล้แต่ไม่ใช่เพื่อชมม้า หากแต่เพื่อสำรวจว่าคำพูดของหลินหยา…เป็นจริงหรือไม่ “ม้าดำ...ตัวนี้…” เขากระซิบกับตัวเอง มองดูตราสลักลายก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างลึกล้ำ “…หึ” แต่ก่อนเขาจะพูดสิ่งใดอีก เสียงแกร๊กเบา ๆ ก็ดังขึ้นเมื่อหลินหยาเผลอเหยียบพลาด พลันเธอก็แทบจะเอนไปทางหนึ่งเพราะเท้าข้างหนึ่งไม่ถูกปรับที่พักให้พอดี ความวุ่นวายเล็กน้อยแต่ดูเหมือนจะทำให้คนมองนั้นปวดใจยิ่งกว่าการถูกลอบสังหารเสียอีก

“หยุดตรงนั้นอย่าลง” จางกงกงขมวดคิ้วสั่งเสียงเข้ม เดินเร็วเข้ามาทันที คิ้วเรียวยาวขมวดชัดขณะจ้องสำรวจสัดส่วนม้ากับขาหลินหยา เขาเงยหน้าขึ้นสบตานาง สีหน้าเย็นชาลงเล็กน้อย “เสี่ยวหยา…เจ้าขี่โดยไม่ปรับความสูงของที่พักเท้าให้เข้ากับสรีระตัวเองหรือ?” เขาถามโดยไม่รอคำแก้ตัวก่อนจะจับที่ขอบอานขึ้นประคองเธอให้นั่งมั่นคงกว่าเดิม มือเรียวยาวนั่นสัมผัสเพียงเล็กน้อยตรงข้อเท้า ทว่าส่งแรงมั่นคงผ่านเข้ามาจนหลินหยาสะดุ้งนิด ๆ ด้วยความเก้อเขิน

เขาหรี่ตาน้อย ๆ แล้วเอ่ยช้า ๆ อย่างคนที่หมดแรงจะโกรธ แต่ก็ยังอดพูดไม่ได้ “เจ้าควรดีใจที่ข้าเป็นคนเห็นเจ้าเสียก่อนนะเสี่ยวหยา...ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ ยอดอาชาจากสมัยฮ่องเต้ยังไม่ทันขี่ออกสนาม ก็อาจได้เห็นเจ้ากลิ้งตกอานกลางศาลาไปก่อนแล้ว” ริมฝีปากหยักนั่นแสยะยิ้มเยาะนางนิด ๆ ตามนิสัย...แต่แววตานั้นกลับคล้ายจะเอ็นดูมากกว่าคำพูดใด ๆ “หรือเจ้าจะให้ข้าสอนอีกครั้ง?” น้ำเสียงของเขาเรียบ...แต่เต็มไปด้วยความหมาย ปลายนิ้วที่เคยจับขอบอานนั้นบัดนี้เลื่อนขึ้นแตะหลังมือของนางเบา ๆ แล้วบีบแน่นหนึ่งครั้ง คล้ายเป็นคำเตือน…หรือคำสัญญาว่าต่อจากนี้ หากนางยังดื้ออีกเขานี่แหละจะเป็นคน ‘ควบ’ ทุกสิ่งด้วยตัวเอง

“ทะ…ท่าน?” หลินหยาหน้าแดงจัดตอนที่อีกคนบอกว่าจะให้สอนอีกครั้งสอนอะไร๊!!

"หืม?" จางกงกงเลิกคิ้วอย่างคนที่เจตนาไม่บริสุทธิ์นักตั้งแต่ต้น ใบหน้าเรียบเฉยนั้นขยับแย้มยิ้มราวกับเงาเสือที่ขยับริมฝีปาก ลมหายใจของเขาข้างลำคอหลินหยาทำเอาเธอขนลุกวาบทันที ทั้งที่เขายังไม่ได้แตะต้องอะไรนอกจากเสียงเบา ๆ ที่กล่าวคำว่าสอนอีกครั้ง หญิงสาวบนหลังม้าตาโต หน้าแดงจัดจนร้อนวูบวาบ เธอกระแอมกลบเก้อพลางเหลือบมองอีกคนอย่างจับผิด “…สอน...ขี่ม้า ใช่ไหมเจ้าคะ?”

“อืม ขี่ม้า” เขารับคำหน้าตาย แต่กลับเอียงหน้ามาใกล้กระซิบต่อใกล้ข้างหู “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่เสี่ยวหยา...หืม?” น้ำเสียงแผ่วต่ำกระซิบแนบผิวเนื้อจนรู้สึกสั่นน้อย ๆ เสมือนลมหายใจของเขาซุกอยู่ใต้เส้นผมที่ไหวกระเพื่อม

"ข้าคิดอะไรเหรอเจ้าคะ ข้าเปล่านะ..." หลินหยาขยับตัวบนหลังม้าเหมือนอยากถอยหนีแต่ก็ไปไหนไม่ได้ มือเล็กที่กุมบังเหียนอยู่สั่นเล็กน้อย ทั้งที่พยายามกลบความเขินด้วยรอยยิ้ม "...ท่านจะสอนก็ดีแล้วเจ้าค่ะ แต่คงต้องสอนแบบรวบรัดนิดหนึ่ง ข้าจะเอาไปฝึกต่อเองเพราะดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยว่าง”

“ข้าไม่ว่าง?” เขาทวนคำอย่างเชื่องช้า “ถ้าจะสอนเจ้า...ข้าพอมีเวลาทั้งคืน” หลินหยาแทบสำลักอากาศไปตรงนั้นตอนได้ยินคำว่าทั้งคืน แต่เขาก็ยิ้มเฉย ๆ แล้วขยับยืนห่างไปครึ่งก้าวเหมือนผู้ชายดี ๆ ไม่เคยคิดอะไรเลย ทิ้งไว้แต่หัวใจหญิงสาวที่เต้นโครมครามปั่นป่วนไม่มีชิ้นดี เมื่ออีกฝ่ายสงบลงจางกงกงก็เอ่ยขึ้นใหม่ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย “ตั้งชื่อมันหรือยัง?”

“ยังเลยเจ้าค่ะ” หลินหยาตอบพลางส่ายหน้าพรืด มือหนึ่งยังลูบคอม้าดำเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่ยอมรับความพังของตนเองอย่างเต็มอก “ตอนแรกนะข้าเกือบจะตั้งมันว่า...ลู่กุ้ยเฟยแล้วด้วยซ้ำ”

ชายหนุ่มเบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมแล้วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่ได้ดังนัก แต่แผ่วลึกอย่างน่าเย้ย “หากเจ้าใช้ชื่อนั้นจริง…” เขาขยับยกมือขึ้นแตะคางหลินหยาเบา ๆ ให้ก้มลงมาหาเขาแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ราวกับจะบอกความลับ “ข้าคงไม่ต้องรอให้ฮ่องเต้สั่งเผา...ข้าจะลงโทษเจ้าแทนเสียเองทันทีที่ได้ยินชื่อมัน” หลินหยากะพริบตาปริบ ๆ แล้วหัวเราะแห้ง ๆ อย่างน่าสงสาร “แล้ว...ท่านมีชื่อแนะนำหรือไม่เจ้าคะ? ข้าไม่กล้าตั้งแล้ว...ดูจากท่าทางท่านเมื่อครู่ ข้าว่าท่านคงรักม้าพระราชทานพวกนี้มากกว่าผู้คนเสียอีก”

ชายหนุ่มคล้ายคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วกระซิบเบา ๆ “ชื่อม้าตัวนี้...ให้ชื่อว่า ‘เยวี่ยเหยียน’ ดีหรือไม่?”

“เยวี่ยเหยียน...เปลวเพลิงจันทร์?”

“เพราะมันเคลื่อนไหวเงียบดั่งรัตติกาล และดวงตานั้นเผาไหม้ดั่งแสงจันทร์ถูกกลืนโดยไฟ ไม่มีใครควบมันได้ หากจิตไม่มั่นคงพอ” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตากลับทอดมองหญิงสาวบนหลังม้าเหมือนจะสื่อความนัยมากกว่าคำพูดนัก 

หลินหยาเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วก้มลงกระซิบชื่อใหม่ให้กับเจ้าม้าดำด้วยเสียงที่อ่อนโยนราวกับกล่อมเด็ก “เยวี่ยเหยียน…ต่อไปนี้เจ้าชื่อเยวี่ยเหยียนนะ” และทันทีที่เสียงเรียกนั้นหลุดจากปากเจ้าม้าดำก็สะบัดหางดังฟึ่บ เหยียบพื้นด้วยเสียงหนักแน่น แล้วเงยหน้าขึ้นพองจมูกส่งเสียงเบา ๆ ราวกับตอบรับ

จางกงกงยิ้มอย่างพอใจ “ดีมาก…มันยอมรับชื่อจากเจ้า แสดงว่าเหมาะสมแล้ว”

“ข้าจะดูแลมันให้ดีเจ้าค่ะ” หลินหยาตอบเสียงหนักแน่น มือยังลูบแผงคอสีดำของเยวี่ยเหยียนพลางยิ้มหวาน “เหมือนที่ใครบางคน...เคยบอกว่าจะดูแลข้าอย่างไร ก็เช่นกัน” จางกงกงชะงักมองนาง ดวงตานิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นจัดที่คล้ายกลั่นจากน้ำแข็งพันปี “เจ้ากำลังเปรียบเทียบตัวเองกับม้าหรือกับเปลวเพลิงในคืนจันทร์?”

 

หลินหยาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา...แล้วตอบเพียงคำเดียว “ก็ไม่รู้สิเจ้าคะ” จางกงกงยกยิ้มช้า ๆ ดวงตาทอแสงวาวแผ่วเหมือนคมมีดที่ส่องจากเงามืด...ไม่มีคำใดหลุดออกจากปากเขาอีก นอกจากสายตาที่ทอดมองนางอย่างลึกซึ้งราวกับจะจดจำคำพูดนั้นไว้ในห้องลับของใจ

เธอหันมายิ้มให้เขาอีกครั้งอย่างคนไม่คิดมาก ใบหน้าร่าเริงนั่นมีรอยยิ้มเจือซนเต็มสองแก้มอย่างเคย แม้ในอกยังเต้นแรงไม่หยุดเมื่อคิดถึงแววตาของเขายามเธอกล้าเอ่ยคำเปรียบเปรยเมื่อครู่ แต่จางกงกงกลับเงียบไปพักใหญ่ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำเบา “แล้วเจ้าจะตั้งชื่อให้ข้าบ้างไหม?”

หลินหยาชะงักตอนที่ได้ยินหญิงสาวนิ่งไป รอยยิ้มเลือนหายจากริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนเธอจะค่อย ๆ เอียงคอมองเขาด้วยดวงตากลมโต “...ตั้งชื่อให้ท่านหรือเจ้าคะ?” จางกงกงยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง แต่แววตาเย็นเฉียบของเขายังทอดมองนางอย่างไม่วาง "หากวันหนึ่ง...ข้าเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งในบ้านเจ้า ไม่ใช่ในฐานะผู้คุมเจ้าอย่างทุกวันนี้ แต่เป็นเพียงผู้ชายที่ติดตามเจ้าอย่างเงียบ ๆ เจ้า...จะตั้งชื่อให้ข้าว่าอะไร?" คำถามนั้น...อ่อนโยนผิดวิสัยของเขา

นางเงียบไปเพียงชั่วอึดใจ หลินหยากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน จู่ ๆ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง มือเล็กที่ถือบังเหียนม้ากระชับแน่นขึ้นพลางกระพริบตาปริบ ๆ 

เสียงลมยามเย็นพัดผ่านแผ่วเบา ขณะที่ร่างของหลินหยาเบี่ยงตัวลงจากหลังม้าอย่างเบาแรงแต่ยังไม่ทันเท้าจะแตะพื้น มือแกร่งคู่นั้นกลับยื่นมารองรับราวกับรอจังหวะนั้นอยู่แล้ว จางกงกงคว้าร่างของนางเข้าสู่อ้อมแขนได้อย่างมั่นคง ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าหรือแรงสะเทือนใด ๆ ให้ม้ารู้สึก หลินหยาหลุบตามองมือของเขาที่ประคองตัวเธอไว้ด้วยความนุ่มนวลเกินกว่าจะเป็นชายผู้โหดเหี้ยมคนนั้น แล้วจึงเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบงัน สบตากับอีกฝ่าย...ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนนั้นสะท้อนภาพของผู้ชายที่ใคร ๆ ต่างหวาดหวั่น ยามนี้กลับไม่มีแม้แต่ไอควันของความเกลียดชังมีเพียงใจที่เต้นสั่น ๆ และความอบอุ่นที่ไม่รู้ว่าเริ่มมาตั้งแต่เมื่อใด

มือเล็กข้างหนึ่งขยับแตะลงบนแก้มของเขา ลูบเบา ๆ ตามสันกรามแข็งแรง ราวกับกำลังปลอบโยนบางอย่างที่ซ่อนลึกไว้ในเงามืดของอดีต "ข้ารู้ว่าท่านชอบชื่อรองของท่านมากใช่ไหมเจ้าคะ..." เสียงของนางเบา ราวกับไม่ต้องการให้ลมได้ยิน "เพราะฮ่องเต้เป็นผู้พระราชทานตั้งให้?" จางกงกงไม่ตอบ แต่ดวงตาคมที่ไม่เคยเปิดเผยแก่ผู้ใดกลับลดแววอำมหิตลง เหลือเพียงความเงียบที่ขึงแน่นอยู่รอบตัวเขาและนาง ราวกับทั้งโลกกำลังรอฟังคำต่อไปจากปากของเด็กสาวในอ้อมแขนนั้น

“ห่าวหมิง…” หลินหยากล่าวต่อ ดวงหน้าอ่อนโยนแต่หนักแน่นเต็มไปด้วยความหมาย “ห่าว จากคำว่า ความยิ่งใหญ่ของมหาสมุทร หรือท้องฟ้าไร้ขอบเขต ไร้สิ้นสุด…หมิง จากคำว่า ผู้มีความรู้กว้างขวางและเฉลียวฉลาด… หรือผู้ที่มีความคิดกระจ่างแจ้ง ยิ่งใหญ่ และมองเห็นได้ลึกซึ้งกว่าผู้อื่น” เธอเงยหน้าขึ้นกระซิบอย่างมั่นคงราวกับผู้พิพากษาชะตาฟ้า “เป็นชื่อที่บ่งบอกถึงสติปัญญา ความสามารถในการเข้าใจโลกอย่างถ่องแท้และมีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกลกว่าผู้ใดเป็นชื่อที่สูงส่ง…และคู่ควรกับท่าน”

สายลมหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วอึดใจ มือของชายหนุ่มยังคงประคองเธอไว้แน่น แต่กลับสั่นเล็กน้อย ราวกับได้ยินเสียงจากอดีตที่เขากดไว้ใต้จิตใจลึกสุด...เสียงกรีดร้องของครอบครัวที่เขาเกลียด เสียงเปลวเพลิงของบ้านเกิดที่แหลกสลาย…และชื่อจริงที่เขาทิ้งไปตั้งแต่เลือดเปื้อนมือเป็นครั้งแรก เขาเคยคิดว่าชื่อของเขาตายไปแล้ว เหลือเพียง “จางห่าวหมิง” หรือ “จางกงกง” ในเกมของราชสำนัก แต่ยามนี้...เสียงของเด็กสาวตรงหน้า กลับทำให้ชื่อรองนั้นฟังดู...มีความหมายขึ้นมาอย่างประหลาด

และหลินหยากล่าวต่อด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ข้าชอบชื่อท่านเจ้าค่ะ...ชอบท่านทุกอย่างนั้นแหละ...” คำพูดนั้นทิ่มแทงเขาแรงกว่าดาบใด ๆ ที่เคยเจอในชีวิต 

จางกงกงเงียบไป ดวงตาสะท้อนภาพนางอย่างแน่นิ่ง ราวกับจ้องมองเพชรแท้ที่เขาไม่มีสิทธิ์แตะต้อง มือของเขาที่รองรับร่างเล็กไว้กลับแน่นขึ้นในเสี้ยววินาทีไม่ใช่เพราะแรง แต่มันคือความลังเล ความกลัวจะปล่อยเธอลงแล้วอีกฝ่ายจะจากไปไม่หันกลับมาอีก “เสี่ยวหยา…” เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ เสียงนั้นเกือบสั่น “…เจ้าคงไม่รู้หรอกว่า คำพูดง่าย ๆ พวกนั้น...อันตรายแค่ไหน”

แต่เธอกลับยิ้ม พลางกระซิบตอบทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบแตก “ข้ารู้เจ้าค่ะ...และข้ายังกล้าพูดมันออกมาอยู่ดีใช่ไหมเจ้าคะ” ความเงียบปกคลุมทั่วสนามหญ้าด้านนอกตำหนัก ท้องฟ้ายามเย็นมีสีส้มสลับม่วงดุจผ้าไหมที่ฟ้าทอขึ้นมาใหม่ ร่างทั้งสองยืนเคียงกัน มือที่เคยใช้ฆ่า…กลับกำลังโอบกอดชีวิตเดียวที่เขาอยากรักษาไว้ ในอ้อมแขนนั้น เด็กสาวผู้มีหัวใจกล้าหาญเกินวัย ยังคงยิ้มให้เขาอย่างบริสุทธิ์ ไม่หวั่นเกรงแม้สายตาโหดร้ายของปีศาจเบื้องหน้าจะเปลี่ยนเป็นแววตา...ของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังจะหลงรักใครจนถอนตัวไม่ขึ้น

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหวาน เขิน จุงเบยยย

ตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยง

Level ผู้ตั้งชื่อให้ 100

ใช้ตบะ 200 หน่วย : +20 Level ทันที

(หากเป็นสัตว์ป่าธรรมดา เมื่อได้รับพิธีตั้งชื่อ สัตว์ป่าธรรมดาจะวิวัฒนาการเป็น ปีศาจ ทันที)

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

XueXi ดี

วันที่ 21 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 16.30 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางกงกง

สวนจื่อเถิงเงียบสงบในยามเย็น ลมเอื่อยพัดกลีบดอกไม้สีม่วงครามให้ปลิวไสวอย่างช้า ๆ กลิ่นหอมบางเบาของเถาวัลย์ลอยคลอเคลียในอากาศ ศาลาสี่เหลี่ยมกลางสวนราวกับสถานที่ซ่อนเร้นสำหรับผู้ที่ปรารถนาจะหลบหนีจากโลกภายนอก เสวี่ยซีเดินเข้าไปในศาลาด้วยก้าวเบา ๆ เงยหน้าขึ้นมองเถาวัลย์ที่เลื้อยพันเสาไม้และแปลงดอกไม้ที่อยู่รอบด้าน เขายกมือป้องปากหาวเบา ๆ คล้ายเพิ่งตื่นจากการงีบสั้น ๆ แต่เมื่อสายตาเหลือบเห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมศาลา เขาก็ชะงักเล็กน้อย

ชายหนุ่มคนนั้นนั่งหลังตรง สายตาเหม่อมองบ่อน้ำเล็ก ๆ ที่อยู่กลางสวน แสงแดดลอดผ่านซุ้มไม้ร่วงหล่นบนบ่าของเขาเป็นลวดลายสวยงาม ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึม ไม่ได้มีร่องรอยยิ้มใด ๆ

“ข้านึกว่าศาลาว่างอยู่” เสวี่ยซียิ้มบาง ๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ชายหนุ่มหันมามอง เขามีดวงตาคมเข้มที่ทำให้เสวี่ยซีรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจในทันที แต่เขาเพียงพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่เป็นไร”

เสวี่ยซีโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ได้ไล่ เขาจึงเดินเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้าม วางตะกร้าใบเล็กลงบนโต๊ะไม้ “อากาศดีนะขอรับวันนี้ ดอกจื่อเถิงออกดอกพร้อมกันหมดเลย”

“อืม” ห่าวหมิงตอบเพียงสั้น ๆ น้ำเสียงเรียบง่าย

เสวี่ยซียิ้มแหยเล็กน้อย เขาไม่คุ้นกับคนพูดน้อยนัก แต่ก็ไม่ได้ถอยหนี “ข้าชื่อซีซี เพิ่งมีเวลาว่างเลยออกมาเดินเล่น ท่านมาที่นี่บ่อยหรือไม่?”

“บางครั้ง”

คำตอบยังสั้น แต่เสวี่ยซีสังเกตเห็นว่าแววตาของอีกฝ่ายไม่ได้เย็นชา กลับเหมือนมีบางอย่างซ่อนอยู่ที่พูดยากออกมา เขาจึงไม่ยอมแพ้ ยังคงชวนคุยต่อ “งั้นท่านคงรู้ดีว่าสวนนี้เงียบสงบมาก”

คราวนี้ห่าวหมิงเงียบไปเล็กน้อย ก่อนตอบ “ก็ประมาณนั้น”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ อย่างดีใจที่อีกฝ่ายยอมพูดยาวขึ้นนิดหนึ่ง “ข้ากลัวว่าจะรบกวนเวลาอยู่คนเดียวของท่านเสียอีก”

“ไม่รบกวน”

เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป เสวี่ยซีเปิดตะกร้าเล็ก ๆ ที่นำติดตัวมา ข้างในมีขนมบัวหิมะสีขาวนวลเรียงรายอย่างประณีต และขวดสุราเบญจมาศเล็ก ๆ “ข้าซื้อขนมมาจากตลาดข้างนอก ลองชิมหน่อยไหม?”

ห่าวหมิงเลิกคิ้วเล็กน้อยราวกับไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำชวนแบบนี้ “ย่อมได้”

“อ่า” เสวี่ยซีกล่าวพลางหยิบจานเล็กที่เตรียมมา จัดขนมอย่างเรียบร้อยแล้วยื่นให้

ห่าวหมิงรับจานมาอย่างระมัดระวัง เหมือนกลัวจะทำให้ของที่อีกฝ่ายตั้งใจเตรียมมาชำรุด เขามองขนมครู่หนึ่งก่อนจะลองกัดคำเล็ก ๆ

“รสชาติเป็นอย่างไร” เสวี่ยซีถามตาเป็นประกาย

“หวานแต่ไม่เลี่ยน” ห่าวหมิงตอบหลังเคี้ยวเสร็จ สีหน้าดูผ่อนคลายขึ้นนิดหน่อย

“ใช่ไหมล่ะ! ข้าชอบเพราะมันไม่หวานจนเกินไป” เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ แล้วรินสุราเบญจมาศใส่ถ้วยเล็ก “ดื่มด้วยกันสักหน่อยเถิด สุรานี้หอมมากไม่แรงจนเวียนหัวหรอก”

ห่าวหมิงรับถ้วยมา ยกดื่มเพียงอึกเดียว กลิ่นหอมของดอกเบญจมาศลอยอวลอยู่ในลมหายใจ เขาวางถ้วยลงแล้วพยักหน้า “ก็ดี”

“ข้าดีใจที่ท่านชอบ” เสวี่ยซียิ้ม ดวงตาสีอำพันเป็นประกายสดใส

ลมเย็นพัดผ่านศาลาอีกครั้ง กลีบดอกจื่อเถิงร่วงลงมา เสวี่ยซียื่นมือไปรับดอกหนึ่งแล้วหมุนเล่นในมือ “ข้าชอบดอกไม้นี้มาก สีมันทำให้รู้สึกสงบ”

ห่าวหมิงมองมือเรียวที่ถือกลีบดอกไม้ สายตานุ่มนวลลงโดยไม่รู้ตัว “อ่อเหรอ”

การสนทนาดำเนินไปเรื่อย ๆ จากเรื่องดอกไม้ กลายเป็นเรื่องตลาด เรื่องขนมร้านโปรด เสวี่ยซีเล่าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยน้ำเสียงสดใสจนแม้แต่ห่าวหมิงที่พูดน้อยก็เริ่มพูดตอบบ้าง แม้จะยังเป็นคำสั้น ๆ

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-11] จางกงกง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ +15 ความสัมพันธ์ สุราเบญจมาศ

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

XueXi ดี

วันที่ 22 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 16.30 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางกงกง

สวนจื่อเถิงยังคงเงียบงามเช่นเคย ลมเย็นของยามสายพัดเอื่อย กลีบดอกสีม่วงครามร่วงหล่นลงบนทางเดินเหมือนหิมะบาง ๆ เสวี่ยซีเดินเข้ามาในสวนด้วยก้าวที่คุ้นเคยมากขึ้น เขามีตะกร้าใบเล็กในมือเช่นเดิม แต่คราวนี้ข้างในมีเพียงผลไม้สดกับขวดน้ำชา

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอใครในวันนี้ แต่เมื่อเดินมาถึงศาลากลางสวน สายตาก็พบร่างสูงคุ้นตานั่งอยู่ที่มุมเดิม ร่างนั้นสงบนิ่งเหมือนเมื่อวาน ดวงตายังคงมองไปไกลราวกับกำลังครุ่นคิด

เสวี่ยซีหยุดอยู่ตรงทางเข้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินขึ้นศาลาอย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้รบกวนความสงบของอีกฝ่าย

“เจอกันอีกแล้วนะ….” เสวี่ยซีเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง น้ำเสียงไม่ได้ดังจนเกินไป “ว่าท่านชื่ออะไรรึ”

ชายหนุ่มขยับหันมามอง สายตาสงบนิ่งเช่นเดิม ก่อนพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย “อืม ห่าวหมิง”

เสวี่ยซีนั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างไม่รีบร้อน วางตะกร้าไว้ข้างตัว วันนี้เขาไม่ได้หยิบขนมหรือสุราออกมา เพียงหยิบผลไม้สดหนึ่งลูกมาปอกเปลือกช้า ๆ เสียงมีดกรีดผิวผลไม้ดังเบา ๆ คล้ายเป็นเสียงเดียวที่มีชีวิตในศาลา

“เมื่อวาน ข้ากลับไปแล้วคิดได้ว่าข้าอาจพูดมากไปหน่อย” เสวี่ยซีเอ่ยขึ้นพลางยิ้มบาง “เจ้าไม่ชอบให้คนชวนคุยเยอะ ๆ ใช่หรือไม่”

“ไม่” ห่าวหมิงตอบสั้น ดวงตายังคงนิ่ง แต่สายตาไม่ได้ดูหงุดหงิด

“งั้นก็ดี” เสวี่ยซีหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ข้ากลัวว่าจะรบกวนความเงียบที่เจ้าชอบเสียแล้ว”

คราวนี้ห่าวหมิงไม่ได้ตอบอะไร แต่สายตาที่มองมายังเสวี่ยซีดูไม่แข็งกระด้างเหมือนเมื่อวาน เสวี่ยซีสังเกตได้จึงไม่ได้พยายามพูดมากเกินไป เขาปอกผลไม้จนเสร็จ หั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก่อนจะเลื่อนจานไปกลางโต๊ะ

“หากเจ้าหิวก็กินได้ตามสบาย ข้าแบ่งไว้เผื่อ”

ห่าวหมิงเหลือบมองผลไม้เพียงครู่ ก่อนพยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้หยิบกินทันที

“ข้าชอบสวนนี้มากขึ้นทุกที” เสวี่ยซีกล่าวพลางวางมีดลง “เมื่อก่อนข้าไม่ค่อยออกมาข้างนอกเท่าไร เพราะที่หอก็มีงานให้ทำไม่ขาด แต่ช่วงนี้ข้าอยากหาที่สงบ ๆ ให้ใจสบาย เลยมักจะออกมาเดินเล่น”

ชายหนุ่มเพียงฟังเงียบ ๆ ไม่ได้ขัดจังหวะ

“เจ้าอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้หรือ?” เสวี่ยซีถามต่อ แต่เสียงไม่เร่งเร้า

“ใกล้”

“อ้อ อย่างนั้นเอง” เสวี่ยซีพยักหน้า ไม่ซักไซ้อะไรต่อให้เกินจำเป็น “ที่จริงข้าไม่ได้อยู่แถวนี้สักเท่าไร แต่เพราะคนรักของข้าแนะนำให้มาลองเดินเล่นที่นี่ บอกว่าดอกจื่อเถิงกำลังสวยที่สุด ข้าเลยลองมาดู”

คราวนี้ห่าวหมิงขยับสายตามองเขานิ่ง ๆ ชั่วครู่เหมือนเพิ่งใส่ใจคำพูดนั้น ก่อนหันกลับมองบ่อน้ำตามเดิม

“เจ้ามีคนรักแล้ว” น้ำเสียงเขาไม่ได้ถาม แต่เหมือนทวนสิ่งที่ได้ยิน

“ใช่” เสวี่ยซีตอบอย่างตรงไปตรงมา “ข้าเลยไม่ได้ออกมาเพื่อหาความสนุกอะไรหรอก แค่อยากพักใจบ้าง”

ศาลากลับมาเงียบไปชั่วขณะ เสียงลมพัดลอดช่องไม้ดังอู้ ๆ

เสวี่ยซีไม่เร่งบทสนทนาอีก ปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปตามธรรมชาติ จนกระทั่งห่าวหมิงเอื้อมมือหยิบผลไม้ชิ้นหนึ่งจากจานขึ้นมากินอย่างเงียบ ๆ

“หวาน” ชายหนุ่มเอ่ยเพียงคำเดียว

“ดีแล้วที่เจ้าไม่รังเกียจ” เสวี่ยซียิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหยิบชิ้นหนึ่งมากินเองบ้าง

หลังจากนั้นการสนทนาจึงค่อย ๆ ดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ไม่ได้ยาว แต่ก็ไม่ขาดหายจนรู้สึกอึดอัด เสวี่ยซีเล่าถึงตลาดที่เขาไปเมื่อเช้า ว่ามีร้านขายชาเปิดใหม่ และมีคนขายดอกไม้ที่ร้องเพลงเพราะ ห่าวหมิงเพียงฟังเงียบ ๆ บางครั้งจึงพยักหน้าหรือเอ่ยคำตอบสั้น ๆ

เวลาผ่านไปจนเงาไม้ยาวขึ้น เสวี่ยซีลุกขึ้นเก็บตะกร้าเตรียมจะกลับ “ขนมบัวหิมะกับสุราเบญจมาศ รับไว้สิ ข้าไปก่อน” วางของไว้

ห่าวหมิงพยักหน้าเงียบ ๆ

เสวี่ยซีหันไปมองอีกครั้งก่อนจะก้าวลงจากศาลา “ถ้าเจ้าไม่รำคาญ ข้าอาจจะมาอีกในวันถัด ๆ ไป”

ห่าวหมิงไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงมองเขานิ่ง ๆ แววตาอ่านยาก

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “งั้นถือว่าข้าบอกไว้ก็แล้วกัน”

เขาก้าวเดินออกจากสวน ปล่อยให้ศาลากลับคืนสู่ความเงียบดังเดิม

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-11] จางกงกง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ +15 ความสัมพันธ์ สุราเบญจมาศ

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

มีโพสต์ด้านบนที่ยังรอตรวจ

@Watcher

XueXi ดี

วันที่ 23 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 16.30 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางกงกง

ลมพัดกลีบดอกจื่อเถิงที่ยังคงผลิบานให้พลิ้วลงมาเป็นสายเหมือนม่านม่วงอ่อน ๆ ปกคลุมทางเดิน เสวี่ยซีเดินเข้ามาในสวนด้วยก้าวเท้าเบาเช่นเคย วันนี้เขามีตะกร้าเล็กในมือเช่นเดิม แต่ภายในไม่ได้มีผลไม้หรือขนมอย่างวันก่อน หากแต่มีขนมไหมฟ้าที่เพิ่งได้มาจากร้านดังในตลาด กับสุราเบญจมาศขวดหนึ่งที่เขาตั้งใจนำมาเป็นของฝาก

เขาไม่ได้คิดนักว่าจะเจอใคร แต่พอเดินขึ้นศาลา ดวงตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงมุมอย่างสงบนิ่งเช่นทุกครั้ง ห่าวหมิงยังคงนั่งเหมือนรูปสลัก ดวงตาสายมองออกไปยังบ่อน้ำเบื้องหน้า

เสวี่ยซีหยุดยืนครู่หนึ่งก่อนเดินเข้าไปใกล้ เอ่ยเสียงนุ่ม “เจ้ามาก่อนอีกแล้วนะห่าวหมิง”

ชายหนุ่มเงยหน้ามองเพียงเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “อืม”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ไม่ได้คาดหวังคำพูดยืดยาวจากอีกฝ่าย เขานั่งลงฝั่งตรงข้าม วางตะกร้าไว้ข้างตัวแล้วทอดสายตามองเถาวัลย์รอบศาลา กลีบที่ร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นทำให้บรรยากาศดูราวกับโลกในความฝัน

“ที่นี่เงียบจริง ๆ” เสวี่ยซีเอ่ยขึ้น พลางเอนหลังพิงเสาไม้ “บางทีเงียบเกินไปจนทำให้คิดอะไรที่ไม่อยากคิด”

ห่าวหมิงเหลือบตามองเขา “เจ้ามีเรื่องกังวล”

“ก็ไม่เชิงหรอก” เสวี่ยซีส่ายหน้าช้า ๆ “เพียงแต่บางครั้งเงียบเกินไป ข้าก็นึกถึงอดีต ทั้งที่อยากลืมมัน”

คราวนี้ห่าวหมิงไม่ถามต่อ เพียงฟังอย่างเงียบ ๆ เสวี่ยซีจึงพูดเพียงเท่านั้น ไม่ได้เล่าให้ลึกกว่าเดิม เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนชอบถาม

เพื่อไม่ให้บรรยากาศหนักเกินไป เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เจ้าชอบอ่านตำราหรือไม่”

ห่าวหมิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบ “บางเล่ม”

“อ๋อ งั้นเจ้าคงเลือกอ่านเฉพาะที่สนใจ” เสวี่ยซียิ้มบาง “ข้าเองไม่ใช่คนเก่งเรื่องอักษรนักหรอก อ่านได้บ้างแต่ก็ไม่ลึกซึ้ง แต่ชอบฟังผู้อื่นเล่า”

ห่าวหมิงเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไร เสวี่ยซีไม่เร่ง จึงนั่งเงียบเคียงกัน ปล่อยให้เสียงลมและเสียงน้ำจากบ่อน้ำกลางสวนเป็นผู้พูดแทน

เวลาผ่านไป เสวี่ยซีหยิบถุงห่อเล็ก ๆ ออกจากตะกร้า เปิดออกเผยให้เห็นขนมไหมฟ้าสีขาวนวลที่ถูกจัดเรียงเป็นชิ้นเล็ก ๆ “นี่ ข้าซื้อมาจากร้านที่ผู้คนบอกว่าอร่อยที่สุดในย่านตะวันออก ข้าไม่รู้ว่าจริงหรือไม่หรอก แต่เห็นคนต่อคิวยาวนักเลยลองซื้อมาดู”

ห่าวหมิงก้มตามอง แต่ยังคงนั่งเฉย

“ไม่ต้องรีบชิมก็ได้” เสวี่ยซีกล่าวพลางหัวเราะเบา ๆ “ถ้าเจ้าไม่ชอบหวาน ข้าก็จะฝากไว้ให้เจ้ากินทีหลัง”

เขาวางขนมลงบนโต๊ะอย่างเบามือ แล้วหยิบขวดสุราเบญจมาศตามออกมา วางข้าง ๆ กัน “นี่ด้วย สุราขวดเล็ก กลิ่นหอมดอกไม้ ไม่แรงมากนัก เผื่อเจ้ามีอารมณ์ดื่ม”

ห่าวหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนกำลังคิด ก่อนพยักหน้าเพียงเบา ๆ มือใหญ่เอื้อมไปรับทั้งสองสิ่งมาเก็บไว้ข้างตัว

“ขอบคุณ” คำพูดสั้น ๆ หลุดออกมา น้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม แต่เสวี่ยซีได้ยินแล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย

“ดีแล้วที่ท่านยอมรับไว้ อย่างน้อยจะได้ไม่เสียแรงที่ข้าหอบมาถึงนี่”

ศาลากลับสู่ความเงียบอีกครั้ง แต่คราวนี้ความเงียบไม่ทำให้เสวี่ยซีอึดอัด เขานั่งทอดสายตาออกไปยังเงาน้ำที่สะท้อนสีม่วงครามของดอกจื่อเถิง แล้วพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง “บางครั้งการนั่งเฉย ๆ ไม่พูดอะไรก็ดีเหมือนกัน”

ห่าวหมิงหันมามองเขาเล็กน้อย ไม่ได้ตอบ แต่สายตาไม่ได้แข็งกร้าว กลับดูเหมือนเห็นด้วยในเงียบ ๆ

เมื่อดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ เสวี่ยซีลุกขึ้นเก็บตะกร้า หันไปบอกด้วยน้ำเสียงนุ่ม “วันนี้ข้าคงต้องกลับก่อน ไว้เจอกันคราวหน้า”

ห่าวหมิงพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดเพิ่มเติม

เสวี่ยซีโบกมือลาเบา ๆ ก่อนก้าวลงจากศาลา เสียงฝีเท้าลดเลือนไปตามทางเดินที่ปกคลุมด้วยกลีบดอกจื่อเถิง ทิ้งไว้เพียงร่างสูงที่นั่งนิ่งพร้อมห่อขนมไหมฟ้าและสุราเบญจมาศวางอยู่ข้างตัว

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-11] จางกงกง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ +15 ความสัมพันธ์ สุราเบญจมาศ

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

XueXi ดี

วันที่ 25 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 16.30 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางกงกง

ศาลาทรงสี่เหลี่ยมกลางสวนจื่อเถิงนั้นตั้งอยู่ท่ามกลางเถาวัลย์สีม่วงครามที่ทอดเลื้อยพันเสาไม้เก่าแก่ กลีบดอกจื่อเถิงพลิ้วไหวลงมาตามสายลม เสมือนม่านบางเบาที่โอบล้อมผู้มาเยือนให้หลงเข้าไปอยู่ในโลกอีกมิติหนึ่ง แสงแดดยามสายลอดผ่านกลีบดอกไม้แตกกระจายเป็นประกายจาง ๆ เสียงจิ้งหรีดและนกน้อยร้องคลออยู่เบื้องหลัง

ในศาลามีเพียงสองเงาร่างที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันบนม้านั่งไม้เรียบง่าย ร่างหนึ่งคือเสวี่ยซี บุรุษผิวขาวราวหยก อ่อนหวานทั้งกิริยาวาจา อีกฝ่ายคือห่าวหมิง บุรุษหนุ่มผู้เงียบขรึม สีหน้าสงบเหมือนสายน้ำที่ไม่เผยความลึกตื้น

เสวี่ยซีวางกล่องเล็ก ๆ ไว้ข้างตัว กวาดตามองรอบ ๆ สวนจื่อเถิงด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนเอ่ยขึ้นเป็นฝ่ายแรก น้ำเสียงอ่อนโยนราวสายลมเช้า “สถานที่แห่งนี้เงียบสงบจริง ๆ ราวกับหลุดออกมาจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่… ข้ามาที่นี่หลายครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะงดงามกว่าที่เคย”

ห่าวหมิงเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “เพราะเจ้ามองด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม”

คำตอบนั้นทำให้เสวี่ยซีชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “ท่านพูดได้ลึกซึ้งนัก ข้ายอมรับว่าข้าเป็นคนที่เชื่ออะไรง่าย ๆ บางครั้งก็เผลอมองสิ่งรอบตัวเพียงผิวเผิน หากไม่มีผู้ชี้แนะก็มักจะมองข้ามความหมายบางอย่างไป”

ห่าวหมิงไม่พูดต่อทันที เขาเพียงจ้องไปยังดอกจื่อเถิงที่แกว่งไกว ก่อนจึงกล่าวช้า ๆ “ไม่จำเป็นต้องมองลึกเสมอไปหรอก การเห็นสิ่งสวยงามตรงหน้าอย่างที่มันเป็น ก็นับว่าเพียงพอแล้ว”

เสวี่ยซีเงียบไปครู่หนึ่ง รับฟังด้วยสีหน้าครุ่นคิด เขาพยักหน้าช้า ๆ แล้วหันไปสบตาอีกฝ่าย “ท่านห่าวหมิง…ข้าเพิ่งรู้จักท่านไม่นาน แต่รู้สึกว่าท่านเป็นคนที่เข้าใจโลกดีนัก ราวกับผ่านอะไรมามากมาย”

ห่าวหมิงไม่ตอบตรง ๆ เพียงยกถ้วยชาเบื้องหน้าขึ้นจิบเล็กน้อย สีหน้าไม่แสดงความยินดียินร้าย เสวี่ยซีจึงถอนหายใจเบา ๆ แต่ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองที่อีกฝ่ายไม่เปิดปาก

ความเงียบในศาลาไม่ได้อึดอัด หากแต่เป็นความเงียบที่ทำให้เสียงธรรมชาติรอบกายชัดเจนขึ้น ลมพัดผ่าน เสียงใบไม้เสียดสีกันดังซู่ซ่า ราวกับคอยเติมเต็มบทสนทนาที่ขาดหาย

สักพักเสวี่ยซีเอียงศีรษะเล็กน้อย เอ่ยถามด้วยความจริงใจ “เชื่อในโชคชะตาหรือไม่?”

ห่าวหมิงวางถ้วยชาลง คิ้วขยับเพียงเล็กน้อย เขาครุ่นคิดก่อนตอบ “บางสิ่งเราเลือกได้ บางสิ่งเลือกไม่ได้ หากเจ้าจะเรียกสิ่งที่เลือกไม่ได้ว่าโชคชะตา…ก็ใช่ ข้าเชื่อ”

คำตอบนั้นเรียบง่ายแต่ชัดเจน เสวี่ยซีมองอีกฝ่ายนิ่งไปชั่วครู่ ดวงตาสีอำพันคล้ายกำลังเก็บงำความคิดไว้มากมาย แต่ไม่ได้เอ่ยแสดงออกมา เขาเพียงพยักหน้ารับช้า ๆ “ข้าเข้าใจแล้ว แม้ข้าจะยังไม่เข้าใจโลกนัก แต่บางที…การได้ฟังเช่นนี้ก็ทำให้ใจข้าสงบขึ้น”

เวลาล่วงไปจนแสงแดดเอียงคล้อย กลีบดอกจื่อเถิงเริ่มร่วงมากขึ้นเป็นพิเศษ ปกคลุมพื้นราวกับผืนพรมสีม่วงคราม เสวี่ยซีเหลือบมองท้องฟ้าแล้วเอ่ยขึ้น “เวลาผ่านไปเร็วนัก ข้าคงต้องกลับแล้ว”

เขาค่อย ๆ หยิบห่อผ้าเล็ก ๆ ออกมาจากกล่องที่วางไว้ เปิดเผยให้เห็นขนมไหมฟ้าเนื้อนุ่มและขวดน้ำเต้าหู้ที่ห่ออย่างเรียบง่าย เสวี่ยซียื่นไปทางห่าวหมิง รอยยิ้มยังคงละมุน “นี่เป็นของที่ข้าทำไว้เองเล็กน้อย ข้าอยากมอบให้ท่านเก็บไว้ เป็นเพียงสิ่งเล็กน้อย…แต่เป็นน้ำใจจากข้า”

ห่าวหมิงมองสิ่งที่ยื่นมา เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือรับโดยไม่พูดอะไรมากนัก เพียงเอ่ยเบา ๆ “ขอบคุณ”

เสวี่ยซีพยักหน้าอย่างยินดี ดวงตาเปล่งประกายอ่อนหวาน “ข้าหวังว่าท่านจะชอบ ถึงแม้จะธรรมดาไปหน่อยก็ตาม”

ห่าวหมิงไม่ได้เอ่ยชม แต่สายตาที่ทอดมองแสดงออกชัดว่ารับรู้ถึงความจริงใจ เสวี่ยซีจึงยิ้มอีกครั้ง ก่อนก้าวออกจากศาลาอย่างสง่างาม ท่ามกลางม่านดอกจื่อเถิงที่ปลิวไสว

และในความเงียบนั้น ห่าวหมิงยังคงยืนมองเงาหลังของเสวี่ยซีที่ค่อย ๆ ลับหายไป แววตาไม่บ่งบอกอารมณ์ หากแต่ลึก ๆ กลับมีประกายบางอย่างที่ไม่อาจตีความได้แน่ชัด

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-11] จางกงกง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ +15 ความสัมพันธ์ น้ำเต้าหู้

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ ชงชา ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 26 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 16.30 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางกงกง

สวนจื่อเถิงยามบ่ายวันนี้คล้ายจะงดงามกว่าวันวาน ดอกเถาวัลย์สีม่วงครามยังคงร่วงหล่นเป็นม่านบาง ๆ ราวสายฝนโปรยปราย เสียงลมพัดผ่านต้นไม้ใหญ่ดังแผ่วเบา เงาแดดทอดลงบนพื้นศาลาทรงสี่เหลี่ยมกลางสวน ดูสงบเสมือนหยุดเวลา

เสวี่ยซีก้าวเข้ามาในศาลาด้วยจังหวะก้าวเบา ๆ วันนี้เขามาในเวลาเดิมดังเช่นเมื่อวาน ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้มบาง แม้ในแววตาจะมีแววครุ่นคิดซ่อนอยู่ ร่างบอบบางประหนึ่งกลีบบุปผาเดินตรงไปยังม้านั่งไม้ด้านใน และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบร่างของห่าวหมิงที่มานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“ท่านห่าวหมิง” เสียงของเสวี่ยซีดังขึ้นอย่างอ่อนหวาน ดวงตาสีอำพันส่องประกายยามสบตา “ข้าดีใจที่ท่านมาอีกครั้ง”

ห่าวหมิงหันตามเสียง เขาเพียงพยักหน้าช้า ๆ ไม่เอื้อนเอ่ยถ้อยคำมากนัก สายตาเยือกเย็นดุจสายน้ำ แต่กลับทำให้เสวี่ยซีรู้สึกอบอุ่นแปลกประหลาด

ทั้งสองนั่งลงเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง ราวกับกำลังฟังเสียงธรรมชาติรอบกายแทนการสนทนา จนกระทั่งเสวี่ยซีเป็นฝ่ายเปิดปากก่อน “เมื่อวานก่อน ข้าต้องขอบคุณท่านอีกครั้ง ที่พาไปเลือกปิ่นปักผม”

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย สีหน้าปรากฏรอยยิ้มเจือความประหม่า “คนรักของข้า เขาชอบมากนัก ตอนที่ข้าปักลงบนเส้นผมของข้าให้เขาดู แววตาที่เขามองข้าเต็มไปด้วยความยินดี ข้าไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี”

เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดจากริมฝีปากเสวี่ยซี สีหน้าขาวผ่องขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตาสีอำพันเปล่งประกายประหนึ่งเด็กที่กำลังเล่าเรื่องราวอันล้ำค่าให้สหายฟัง

ห่าวหมิงนิ่งเงียบ ฟังโดยไม่แทรกเขามองเสวี่ยซีอย่างพินิจราวกับต้องการอ่านความจริงใจที่ซ่อนอยู่ในถ้อยคำ จนเมื่ออีกฝ่ายเงียบลง เขาจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ “เจ้ากล่าวว่า…คนรัก ข้าเคยคิดว่าคงเป็นสตรี แต่จากที่ฟังดู…มิใช่กระนั้นหรือ?”

เสวี่ยซีชะงักไป ดวงตากะพริบเล็กน้อย ริมฝีปากเผยอเหมือนจะปฏิเสธ แต่ท้ายที่สุดกลับยิ้มบาง ราวกับไม่อาจปกปิดความจริงได้อีก “ใช่แล้ว คนรักของข้ามิใช่สตรี หากเป็นบุรุษเช่นกัน”

คำตอบนั้นโปรยลงกลางบรรยากาศสงบเงียบ ราวกับก้อนหินตกลงในสระน้ำ ห่าวหมิงเลิกคิ้วเพียงเล็กน้อย ไม่ได้แสดงความแปลกใจมากนัก เขาเพียงสบตาเสวี่ยซีอย่างตรงไปตรงมา “ข้าเข้าใจแล้ว”

เสวี่ยซีรีบก้มหน้าลง ราวกับหวั่นว่าคำพูดนี้จะทำให้อีกฝ่ายรังเกียจ เสียงของเขาแผ่วเบาแต่ยังคงหวานนุ่ม “ข้า…กลัวว่าท่านจะมองข้าแปลกไป”

ห่าวหมิงส่ายศีรษะเล็กน้อย “ผู้คนมีสิทธิ์เลือกผู้ที่ตนรัก ข้าไม่ใช่ผู้ที่จะตัดสินว่าถูกหรือผิด” น้ำเสียงนั้นหนักแน่นและมั่นคง ทำให้เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

ดวงตาสีอำพันพลันสั่นไหวเล็กน้อย ความโล่งอกแล่นผ่านใจ เสวี่ยซีจึงเอ่ยต่อเบา ๆ “ข้าอยากทำทุกอย่างเพื่อให้เขาประทับใจ ข้ากลัวว่า…สักวันเขาอาจจะหันหลังให้ แต่เมื่อวาน ข้าได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความชอบใจ ข้าจึงรู้สึกว่าความพยายามเล็กน้อยของข้ามิได้สูญเปล่า”

ห่าวหมิงมองเขาอย่างพิจารณา แววตาเยือกเย็นคล้ายจะมองลึกเข้าไปถึงหัวใจที่เปราะบาง เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบแต่จริงจัง “หากเจ้ามอบความจริงใจต่อเขา คนผู้นั้นย่อมสัมผัสได้ ไม่จำเป็นต้องกังวลจนเกินไป”

เสวี่ยซีเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มละมุน ดวงตาฉายแววอ่อนโยน “ข้าอาจเป็นคนที่ใสซื่อไปหน่อย คิดอะไรตรงไปตรงมา แต่เมื่อได้ฟังถ้อยคำของท่านก็เหมือนมีแสงสว่างส่องนำทาง”

ห่าวหมิงไม่ได้ตอบ แต่หันสายตาออกไปมองกลีบดอกจื่อเถิงที่ร่วงหล่น เสมือนใช้ความเงียบเป็นคำพูดแทน

ทั้งสองสนทนากันต่ออีกเล็กน้อย เรื่องราววนเวียนอยู่กับธรรมชาติรอบตัว เรื่องเล็กน้อยในชีวิตประจำวัน และบางครั้งเสวี่ยซีก็หัวเราะคิกคักคล้ายเด็กน้อย ขณะที่ห่าวหมิงยังคงพูดน้อยเช่นเดิม แต่ความเงียบของเขากลับไม่ทำให้อึดอัด หากเป็นเสมือนร่มเงาที่คอยโอบอุ้ม

เมื่อแสงอาทิตย์เริ่มอ่อนแรง เสวี่ยซีจึงเอ่ยขึ้นเบา ๆ “เวลาผ่านไปเร็วนัก ข้าคงต้องกลับแล้ว”

เขาค่อย ๆ ล้วงห่อผ้าเล็ก ๆ ออกมาจากตะกร้าที่นำติดมือมา คลี่ออกเผยให้เห็น น้ำทิพย์กวางตุ๋นยาจีนจัดวางเรียงอย่างประณีตในถ้วย พร้อมขวดเล็กบรรจุ น้ำเต้าหู้ ที่ห่ออย่างเรียบง่าย เสวี่ยซียื่นไปตรงหน้าห่าวหมิงด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “นี่เป็นสิ่งเล็กน้อยที่ข้าทำขึ้นมาเอง ข้าอยากมอบให้ท่านแทนคำขอบคุณ”

ห่าวหมิงรับไว้เงียบ ๆ ไม่ได้เอ่ยถ้อยคำมากนัก แต่แววตาที่มองเสวี่ยซีกลับฉายแววบางอย่างคล้ายยอมรับในความจริงใจนั้น

เสวี่ยซียกมือประนมเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกาย “ข้าหวังว่าท่านจะชอบ”

แล้วเขาก็ก้าวถอยออกไปอย่างสง่างาม ร่างบอบบางค่อย ๆ ลับหายไปท่ามกลางม่านเถาวัลย์สีม่วงครามที่ปลิวสะบัด ขณะที่ห่าวหมิงยังคงนั่งนิ่งในศาลา จ้องมองสิ่งที่เพิ่งได้รับ แววตาลึกล้ำราวกับมีความคิดบางอย่างซ่อนอยู่

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-12] จาง เชียน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง  (น้ำทิพย์กวางตุ๋นยาจีน)

✎ +5 ความสัมพันธ์ น้ำเต้าหู้

✎ อาหารปรุง/ชงชา ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 28 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 22.00 - 23.00 น.

ยามราตรีล่วงสู่ห้วงเงียบสงัด แสงจันทร์ลอยคลี่คลุมทั่วนครฉางอัน ดุจผืนแพรสีเงินทอดยาวบนหล้า ท่ามกลางสวนกว้างที่ปลูกเถาวัลย์ จื่อเถิง นับพันกิ่งก้าน ดอกเล็กสีม่วงครามห้อยระย้าเป็นพวง กลีบบางพลิ้วไหวตามลมอ่อน ร่วงหล่นประหนึ่งสายฝนบุปผา กลิ่นหอมเย็นแผ่วกระจายไปไกลจนทั่วอาณาบริเวณ

กลางสวนแห่งนั้น ตั้งศาลาทรงสี่เหลี่ยมใหญ่โอ่อ่า หลังคาโค้งกว้างราวปีกหงส์ค้ำยันด้วยเสาไม้สลักลวดลายวิจิตร ศาลาจื่อเถิงฮวาสถานที่ที่เหล่าปัญญาชนหรือกวีมักมานั่งชมจันทร์ แต่ว่าในค่ำคืนนี้มิใช่บัณฑิตผู้ใด หากเป็นร่างซูบผอมของชายแก่ผู้คลุ้มคลั่ง

จี เทียนเต้า เดินโซเซขึ้นบันไดหินทีละขั้น ดวงตาเหม่อลอย พึมพำถ้อยคำไม่มีที่สิ้นสุด บางประโยคขำขัน บางถ้อยเศร้าสร้อยคล้ายร่ำไห้ เมื่อขึ้นถึงกลางศาลา เขาทรุดตัวลงนอนโดยไม่สนท่าทาง หงายหลังพาดแขนขาเก้งก้างบนพื้นศาลา ราวกับนักพรตเมาหลับไร้สติ

กลีบดอกจื่อเถิงปลิวตามลมโปรยลงทับร่างเขา ชายแก่พลันหัวเราะคิกคักทั้งที่เปลือกตาปิดสนิท ราวกับฝันว่าเทพธิดามาโปรยกลีบบุปผาให้แก่ตน บางครั้งเขาครางฮึมฮำเหมือนกำลังต่อปากต่อคำกับสวรรค์ บางครั้งพลิกกายดิ้นรน คล้ายคนถูกฝันร้ายโอบรัด

เสียงลมลอดช่องศาลาก้องผสมกับเสียงกรนสลับหัวเราะของชายบ้า ทำให้สถานที่อันสงบงามกลายเป็นฉากประหลาดราวภาพวาดสวรรค์ล้อเล่นมนุษย์

ยามดึกสงัด ความมืดปกคลุมศาลาจื่อเถิงฮวาไว้ใต้เงาจันทร์ ดอกเถาวัลย์ม่วงโปรยลงมาดุจม่านแพร ลมหอบเอากลิ่นหอมแผ่วเบาคล้ายควันธูปลอยวนไปทั่ว ทว่าในห้วงหลับใหลของจี เทียนเต้า หาใช่ความสงบเย็นไม่

กลับกลายเป็นภาพฝันประหลาดที่ยากแก่การตีความ

เขาเห็นตนเองยืนอยู่กลางทุ่งกว้าง ท้องฟ้าเหนือศีรษะไม่ใช่สีน้ำเงินยามราตรี แต่กลับเป็นสีเลือดคลุ้ม ฝูงดวงจันทร์นับร้อยแขวนพร่างเต็มฟ้า แต่ละดวงส่องแสงจ้าเจิดจนเจ็บตา ทุกก้าวที่เขาเดิน กลีบดอกจื่อเถิงสีม่วงก็ตกลงมาจากความว่างเปล่า ไม่สิ้นสุด

ท่วมสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงเอว ถึงอก และราวจะกลืนร่างเขาลงไป

ท่ามกลางสายกลีบหอมหวาน มีเสียงหัวเราะเย้ยหยันดังมาจากรอบทิศ เสียงนั้นคล้ายเสียงของเขาเอง แต่แหลมคมกว่า น่าขนลุกกว่า

“เจ้ามันคนไร้ค่า…โลกไม่ต้องการเจ้า…”

เสียงนั้นพร่ำซ้ำไม่หยุด ราวกับโลกทั้งโลกพร้อมสมทบเย้ยหยัน

เขาเงยหน้าจะตะโกนตอบโต้ แต่ทันใดนั้น กลีบดอกจื่อเถิงที่โปรยอยู่กลับแปรเปลี่ยนเป็นเกล็ดงูเขียวเป็นหมื่นพัน เลื้อยพันเกี่ยวรัดกายเขา เสียงเสียดสีของเกล็ดดังก้องกลบเสียงหัวเราะ ร่างเขาถูกกดจมลงไปในทะเลงู มองไม่เห็นแม้กระทั่งแสงจันทร์

ในวินาทีสุดท้ายก่อนจะขาดใจ เขาเห็นประตูหินบานมหึมาประตูเดียวกับที่ถ้ำหมินเถียนปิง ค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ จากรอยแยกนั้นสาดแสงสีทองอำพันเจิดจ้า สว่างยิ่งกว่าดวงจันทร์พันดวง พร้อมเสียงกระซิบดังขึ้นในหู

“หากเจ้ากล้า…จงก้าวเข้ามา”

เขาสะดุ้งตื่น เหงื่อชุ่มกาย แม้ยังนอนอยู่ในศาลาจื่อเถิงฮวา แต่กลีบดอกไม้ที่ปลิวมาปกคลุมกายกลับดูหนาแน่นผิดปกติราวกับฝันนั้นกลายเป็นจริง

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 30 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
เวลา 11.30 - 12.30 น.


จี เทียนเต้าเดินตัวเปล่ามาถึงศาลาจื่อเถิงฮวาราวกับร่างถูกพัดพามาด้วยสายลม เสื้อตัวเก่าเกรียมแดดคลุมร่างผอมแห้งของเขาไว้หลวม ๆ เท้าเปล่าที่ย่ำผ่านโคลนและก้อนหินตลอดทั้งเช้าพาเขามาหยุดอยู่ใต้เงาไม้ที่มีกลีบดอกจื่อเถิงร่วงหล่นอยู่เต็มพื้น


ศาลาทรงโบราณหลังนั้น ตั้งอยู่กลางสวนดอกไม้สีม่วงราวกับความฝันของใครสักคนที่ถูกลืมไปนานแล้ว จี เทียนเต้ามองเถาไม้ที่เลื้อยพันคานหลังคาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะค่อย ๆ ทิ้งตัวนอนราบลงบนพื้นศิลาเย็น เขาหลับตา เงียบงัน และนั่นคือจุดเริ่มต้นของฝันที่เหมือนจริงยิ่งกว่าชีวิต


ในห้วงฝัน เขาไม่ได้เป็นชายแก่หัวล้านผู้ไร้ที่ไปอีกต่อไป เขา จี เทียนเต้า ยืนอยู่กลางลานหินสีขาวใต้เท้าคือธงผืนใหญ่ของราชวงศ์ฮั่นเบื้องหน้าเป็นกองทัพนับหมื่นทหารสวมเกราะเงินเงาวับดั่งกระจก ทะยานธงสูงชูคำว่า เทียนเต้า เขาไม่ได้พูดมากในฝันนี้ เขายืนเฉย ๆ แต่ทุกคนยอมศิโรราบ เสียงขานนามของเขาดังกึกก้องทั่วปฐพี

“ใต้หล้ายอมสยบต่อเทียนเต้า จอมยุทธสยบศึก จักรพรรดิไร้บัลลังก์!”

ชายที่เคยถูกทอดทิ้ง กลับกลายเป็นผู้ที่โลกไม่อาจละสายตา เขาเดินผ่านจักรพรรดิผู้แท้จริงในพระราชวัง เดินผ่านแม่ทัพใหญ่ผู้เคยเหยียบหน้าเขาไว้ในวัยเยาว์ เขามิได้ล้างแค้น แต่เพียงยิ้ม รอยยิ้มที่บอกว่า โลกนี้ของข้าแล้ว แต่แล้ว เสียงโห่ร้องพลิกกลับเป็นเสียงหัวเราะ เสียงเรียกชื่อเขากลายเป็นเสียงเย้ยหยัน

“เทียนเต้า เจ้าแค่คนบ้า คิดว่าโลกจะให้เจ้าสวมมงกุฎงั้นหรือ คนไร้นิ้วเท้าแต่คิดเหยียบใต้หล้า”

เขาหันมองไปรอบตัวทหารทั้งกองหายไปราชวังกลายเป็นซากไม้ผุสายลมกลายเป็นเสียงกรีดร้องเขาอยู่เพียงลำพังบนพื้นดินแห้งแล้งกลางกลีบดอกจื่อเถิงที่ร่วงหล่นเหมือนเศษกระดาษเผาทิ้ง เขาเอื้อมมือคว้าอะไรสักอย่างในอากาศ คว้ามงกุฎทอง ที่กลับกลายเป็นก้อนหินโง่ ๆเขากรีดร้อง กรีดร้องออกมาจากความในใจที่อัดแน่นมาทั้งชีวิต

“ข้าแค่ อยากมีค่าแค่นั้นเอง”

เสียงนกตัวหนึ่งร้องแผ่วเบา จี เทียนเต้าสะดุ้งตื่น เหงื่อชุ่มทั้งตัว ร่างกายสั่นสะท้านแม้สายลมจะอ่อนโยนเพียงใด เขานั่งนิ่งอยู่กลางศาลา ลมหายใจหนักอึ้ง กลีบดอกจื่อเถิงตกลงมาบนหน้าผากเขาพอดี ร่วงลงไปยังอก เขาหยิบมันขึ้นมา พลิกมันไปมาในมือ แล้วพูดเบา ๆ เหมือนพูดกับอดีตที่ไม่มีวันย้อนคืน

“ฝันดีเสียจริง แต่อย่าให้ข้าเชื่อมันเลย” เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วก็เงียบไป

แสงแดดเที่ยงวันเริ่มสาดเข้ามาในศาลา จื่อเถิงฮวาโบกไหวช้า ๆ อย่างอ่อนโยน ราวกับจะปลอบโยน ชายแก่ที่หัวใจพังทลายอีกครั้ง ทั้งที่ไม่เหลืออะไรให้พังอีกแล้ว

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 30 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 15.00 - 16.00 น.

ลึกเงียบสงัด มีเพียงสายลมวสันต์พัดพาเอากลิ่นหอมละมุนของดอกจื่อเถิงที่บานสะพรั่งนับพันนับหมื่นเถาแทรกซึมไปทั่วอากาศ สวนจื่อเถิงในชานเมืองฉางอันยามนี้ประหนึ่งแดนเทพธิดา สีม่วงครามไหวระริกไปกับลม อาบทอแสงจันทร์ให้ส่องประกายดั่งม่านแพรอันวิจิตร

ท่ามกลางความงามอันจับตา ศาลาจื่อเถิงฮวาตั้งตระหง่านอยู่กลางสวน รูปทรงสี่เหลี่ยมสมบูรณ์ทุกสัดส่วน หลังคาซ้อนชั้นยกโค้งสูง ลวดลายแกะสลักที่เสาและขอบคานงดงามราวจิตรกรรมทิพย์ เสาหินแต่ละต้นถูกรัดพันด้วยเถาวัลย์ดอกไม้สีม่วง บางดอกเบ่งบานเต็มที่ 

บางดอกโรยร่วงหล่นพรั่งพรูลงบนพื้นศิลา ดุจหิมะม่วงโปรยปราย ความเงียบสงัดของราตรีทำให้แม้เพียงเสียงกลีบไม้ตกกระทบพื้นยังได้ยินชัดเจน

จี เทียนเต้า ก้าวโซเซเข้าสู่ศาลาด้วยท่วงท่าของผู้พเนจร หัวล้านเป็นเงามันวาวภายใต้แสงจันทร์ เครารุงรังสะบัดไปมากับลม เสื้อผ้าเก่าเกรอะเปื้อนฝุ่นละอองจากการเดินทางยาวนาน ร่างผอมซูบชวนให้ราวกับไม้แห้งใกล้หัก ทว่าดวงตาของเขากลับฉายแววมาดมั่นแปลกพิกล ประหนึ่งผู้ครอบครองโลกทั้งปวง

เขาแหงนหน้ามองเพดานศาลา หัวเราะเสียงแหบพร่า

“ฮ่า! ฮ่า! สถานที่นี้…สมควรเป็นวังทองของข้า ข้าเทียนเต้า—เซียนบ้าผู้ถูกสวรรค์ทอดทิ้ง!”

เสียงก้องสะท้อนกลับมาในความว่างเปล่า เสียงนั้นราวกับมีใครอีกคนตอบสนอง ทำให้เขายิ่งหัวเราะร่าอย่างคนคลุ้มคลั่ง ก่อนจะทรุดกายนั่งลงบนพื้นศาลา แขนขายาวเก้งก้างเหยียดยื่นออกไปอย่างไม่ใส่ใจ กลิ่นเหงื่อเปรี้ยวระคนกับกลิ่นหอมของดอกจื่อเถิงประหลาดนัก เหมือนเป็นการประสานระหว่างความเสื่อมโทรมกับความวิจิตรบรรจง

สายลมพัดเบา ๆ ผ่านโถงศาลา กลีบดอกไม้ปลิวหล่นทับร่างเขาราวผ้าคลุมศพ เขาหลับตาพริ้ม ปากยังพร่ำเพ้อถึงโชคชะตา โลกอันโหดร้าย และสวรรค์ที่ไม่เคยมอบสิ่งใดแก่ตนเอง ยามเสียงลมพัดราวพิณทิพย์ เขากลับหัวเราะเบา ๆ คล้ายเด็กต้องมนตร์ สุดท้ายก็เอนกายลงนอนกลางศาลา หลับใหลไปด้วยท่าทีบิดเบี้ยว รอยยิ้มกึ่งเศร้ากึ่งบ้าคลั่งปรากฏบนใบหน้าซูบซีด ร่างไร้ที่พึ่งพิงสั่นสะท้านไปตามลมและกลีบดอกไม้ที่ยังโปรยปรายไม่หยุดหย่อน

ในค่ำคืนแห่งสวนจื่อเถิง มิอาจแยกได้ว่าศาลากลางดอกไม้นั้นคือที่พักพิงของผู้พเนจร หรือเป็นเรือนทองแห่งเทพบ้าคลั่งที่โลกมิอาจหยั่งถึง…