[โรงหมอเจิ้งเทียน]

JiTiandao มาร

วันที่ 27 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
เวลา 7.10 - 08.00 น.

แสงทองบางเบาทอดลงเหนือยอดเขาทางทิศเหนือของหัวซาน ยอดเขาแห่งนี้นับเป็นจุดชมทิวทัศน์ที่งดงามอลังการของแม่น้ำเว่ย สายธารใหญ่ที่แตกแขนงมาจากสายน้ำหวงเหออันไกลโพ้น ราวกับทะเลหมอกลอยละล่องขาวโพลน เมื่อมองจากยอดเขานี้ มองเห็นสายน้ำไหลเย็นผ่านหุบเขาและทุ่งหญ้าสีเขียวขจีอย่างชัดเจน อีกทั้งยังรายล้อมไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ของพืชพันธุ์ป่าเขาที่ชาวบ้านและนักผจญภัยมักเก็บเกี่ยวเป็นอาหารและสมุนไพรได้ง่ายดาย

หากแต่ว่า บนยอดเขาอันกว้างใหญ่ซึ่งเคยมีชายผู้หนึ่งนั่งขัดสมาธิ เจริญภาวนาเบา ๆ ด้วยเสียงท่องพระธรรมคล้ายสายลมพัดผ่าน

ว่างเปล่า จี เทียนเต้า ยืนมองภาพเบื้องหน้าด้วยสีหน้าที่ตีความยาก เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย พลางถอนหายใจ ไม่ใช่เพราะผิดหวัง แต่เพราะรู้สึก คล้ายสูญเสียสิ่งที่ตนไม่เคยครอบครอง

“เจ้าไม่อยู่ เจ้ากล้าทิ้งข้าไว้ตรงนี้” เขาหัวเราะในลำคอ พึมพำกับตัวเอง “ข้าตื่นเช้าเป็นบ้า เพื่อเจ้าคนเดียวแท้ ๆ”

ไม่ช้า เสียงไม้ไผ่กระทบกันดังแผ่วจากเบื้องล่าง ชายแก่ผู้ที่กำลังหาสมุนไพรขึ้นเอ่ยขึ้นโดยไม่มอง

“หากเจ้าหาไต้ซือนั่นอยู่ละก็ เมื่อคืนเขาถูกตามตัวไปโรงหมอเจิ้งเทียน เด็กป่วยหนัก โรคประหลาด เห็นว่าหมอหลวงยังจนปัญญา”

จี เทียนเต้าขมวดคิ้วทันที โรงหมอเจิ้งเทียน ชื่อนี้แม้จะไม่โด่งดังในหมู่ขุนนาง แต่มักถูกเอ่ยถึงในวงคนยากด้วยน้ำเสียงแฝงความเคารพ

“หึ เด็กอีกแล้วหรือ” เขาพึมพำ สบถแผ่ว ก่อนหมุนตัวจากยอดเขา ไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เมืองฉางอันในยามเช้า เงียบกว่าที่คิด คนเปิดร้านช้าไปครึ่งยาม บรรดายามเมืองต่างยังงัวเงียในหอเฝ้าระวัง บางร้านเพิ่งปัดฝุ่นหน้าแผง ยังไม่มีใครตะโกนขายอะไร

แต่จี เทียนเต้าเดินราวกับโลกกำลังจะพัง ฝีเท้าเขาเร่งร้อน แต่ไม่ไร้ทิศ เสื้อคลุมขาด ๆ ปลิวตามลม กลิ่นฝุ่นทางลูกรังติดขากางเกงเก่า ๆ มีเพียงมือสองข้างที่กำหมัดแน่น เหมือนกำลังกลั่นความรู้สึกที่ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรออกมา

“ข้าไม่ได้เป็นห่วง ข้าแค่ไม่ชอบให้ใครหายไปเงียบ ๆ แบบนั้น” เขาคิดในใจ แล้วก็สบถใส่ตัวเองทันที “แต่เจ้าเป็นหลวงจีน จะมีวันหายไปไหนก็ได้ไม่ใช่รึ แล้วข้าเกี่ยวอะไรนักหนา”

แม้เวลายังเช้า แต่โรงหมอแห่งนี้กลับไม่หลับใหล กลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้ง มีแม้กระทั่งสมุนไพรแก้หวัด บนลานไม้มีสมุนไพรหลากชนิดวางเรียงบนกระด้ง ราวกับคนทำงานทั้งคืนโดยไม่พัก ข้างแปลงยา มีหญิงสาวชุดหมอ ยืนตระเตรียมเครื่องปรุงยาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

จี เทียนเต้ายืนมองสักพัก ก่อนเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้า

“ท่านหมอ ข้าไม่ได้เจ็บมา ไม่ได้มาขอยา ไม่ได้จะมาขอข้าวด้วย ข้าแค่มาตามหาหลวงจีนบ้า ๆ คนหนึ่ง เจ้าเห็นหรือไม่”

@SuYao

จี เทียนเต้าเงียบไปอึดใจหนึ่ง “แล้วเขาทำไปเพื่ออะไร ไม่ใช่หมอเสียหน่อย”

@SuYao


ชายแก่ยิ้มบาง ยิ้มแบบที่คนสิ้นหวังยังยิ้มได้เมื่อพบความจริงที่เกินคาด

“ข้ารู้ ข้าไม่ปกติมานานแล้ว ข้าจะเข้าไปช่วยด้วยแล้วกันถึงข้าจะไม่มีมือ หรือใจสวยงามเหมือนเขาก็ตาม”

เสียงประตูไม้เปิดช้า ๆ กลิ่นธูปจาง ๆ จากห้องในลอยออกมา พร้อมเสียงสวดภาวนาเบา ๆ


จี เทียนเต้าเดินเข้าไปช้า ๆ พร้อมหัวใจที่เงียบไปอย่างแปลกประหลาด

บางที เขาไม่ได้ตามหาหลวงจีนที่ชื่อ จื่อหลิง เขาแค่ตามหา ที่ที่ตัวเองอยากจะมีประโยชน์บ้าง แม้เพียงเล็กน้อย และบางที โรงหมอแห่งนี้ ไม่ได้เป็นเพียงสถานที่สำหรับรักษา แต่อาจเป็นสถานที่ที่ คนไร้บ้านทางใจ ได้หยุดเดินเสียที

____________________________________________________________________________________________________________

เควสปลดหัวใจ: สายสัมพันธ์แห่งอรุณรุ่ง (1)

เป้าหมาบ : เดินทางไปยังโรงหมอเจิ้งเทียน และพูดคุยกับหมอเพื่อสืบหาอาการของเด็กน้อย

รางวัล : (ไอเท็มประกอบฉาก) สมุนไพรแก้หวัด

@Watcher

SuYao ดี

วันที่ 27 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน (เวลา 07.01 - 08.00 น.)

คลื่นไอร้อนจากพื้นดินที่เพิ่งถูกแสงแดดแรกของวันสาดส่องขึ้นมายังคงอบอ้าวอยู่ในอากาศยามเช้า ซูเหยาสูดหายใจเข้าลึก รับเอาไอหอมละมุนจากสมุนไพรนานาชนิดที่ถูกจัดเรียงเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบอยู่บนชั้นไม้ไผ่ที่ตากแดด นางก้มลงพินิจใบซางเย่ที่มีลักษณะสีเขียวเข้ม รากไป๋เหมาเกินที่ถูกฉีกเป็นเส้นบาง ๆ แล้ว และใบบัวบก ที่แผ่ใบกว้างออกราวกับจะอ้าแขนรับแสงตะวัน ทั้งหมดนี้ถูกตากไว้จนแห้งกรอบได้ที่สำหรับใช้เป็นส่วนผสมในการปรุงยาลดไข้ให้เด็กน้อยผู้นี้

ในขณะที่ซูเหยากำลังใช้มืออันบอบบางแต่เปี่ยมไปด้วยความเชี่ยวชาญรวบรวมสมุนไพรเหล่านั้นใส่ตะกร้าสานไม้ไผ่ ทันใดนั้นเงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตูโรงหมอ เป็นชายชราในชุดผ้าป่านที่ดูเก่าซอมซ่อขาดวิ่นราวกับผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน ใบหน้าเหี่ยวย่นตามวัยและเส้นผมสีดอกเลาที่แซมอยู่ประปราย สะท้อนถึงความเหนื่อยล้าของชีวิตที่รอนแรมมาอย่างยาวนาน เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาคู่โตที่หรี่ลงเมื่อสู้แสงแดดมองตรงมาที่นางอย่างพินิจพิจารณา

ซูเหยาเห็นดังนั้นแล้วก็อดรู้สึกเวทนาไม่ได้ ด้วยหัวใจของหมอพร้อมจะช่วยเหลือผู้คนอย่างไม่มีเงื่อนไข นางจึงรีบวางตะกร้าลงบนพื้นแล้วก้าวเข้าไปหาชายชราด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน

“ท่านตาเจ็บป่วยตรงไหนหรือเจ้าคะ? ไม่ต้องกังวลไป แม้ไม่มีเงินทอง โรงหมอเจิ้งเทียนแห่งนี้ก็ยินดีต้อนรับผู้ทุกข์ยากทุกคนเจ้าค่ะ”

แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยคำอื่นใด ชายชราก็ยกมือขึ้นโบกเบา ๆ เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร

โปรดติดตามโรลเพลย์ของ @JiTiandao

ซูเหยาขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

“หลวงจีนบ้า ๆ งั้นหรือเจ้าคะ?”

นางทวนคำถามในใจพลางคิดไปถึงเพียงคนเดียวที่อยู่ในโรงหมอแห่งนี้ นั่นคือท่านไต้ซือจื่อหลิง ซึ่งตลอดคืนที่ผ่านมา ท่านแสดงออกถึงความเมตตาธรรมอย่างเต็มเปี่ยม ไม่ได้มีท่าทีบ้าบอตรงไหนเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อชายชราเอ่ยเช่นนั้น นางก็พลันนึกถึงท่าทีอันแผ่วเบาของท่านไต้ซือที่มักจะสวดมนต์แผ่วเบาอยู่เสมอ แต่นางก็ไม่เห็นว่าจะมีท่าทีบ้าบอแต่อย่างใด

ซูเหยาส่ายศีรษะเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“หากท่านหมายถึงท่านไต้ซือจื่อหลิงที่สวมชุดสีหม่นซึ่งมากับชายผู้หนึ่งเมื่อวานนี้ ท่านอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ” นางเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนยิ่งขึ้น “ท่านกำลังสวดภาวนาให้กับคนไข้เด็กน้อยที่ป่วยหนักอยู่ เพื่อเป็นกำลังใจเรียกขวัญให้กับทั้งคนไข้และครอบครัวเจ้าค่ะ”

โปรดติดตามโรลเพลย์ของ @JiTiandao

ซูเหยาถอนหายใจแผ่วเบา นางเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาคู่คมของชายชรา

“แม้ท่านไต้ซือจะไม่มีความรู้ทางด้านการแพทย์ แต่การที่ท่านอยู่ตรงนั้นก็เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจที่ดีของชาวบ้านเจ้าค่ะ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่หนักแน่น “โดยเฉพาะในสถานการณ์เช่นนี้ อาการของเด็กน้อยผู้นี้แปลกนัก แม้ข้าจะรักษาผู้ป่วยมานับไม่ถ้วนแต่ครั้งนี้ต่างออกไปมาก คนไข้ไม่ตอบสนองต่อวิธีการรักษาได้ดีนัก”

ใบหน้าของซูเหยาฉายแววจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ข้าเคยอ่านเจอในตำราเมื่อนานมาแล้วว่ามีโรคหนึ่งชื่อว่า ‘ทุรทรรศนิมิต’ ซึ่งเป็นโรคที่เกิดจากพลังงานมืดเข้าครอบงำจิตใจ ทำให้เห็นภาพหลอนและทรมาน ตอนแรกข้าคิดว่าโรคนี้ไม่มีอยู่จริง แต่ดูเหมือนว่าอาการของคนไข้รายนี้จะเป็นเช่นดั่งในตำราบอกเจ้าค่ะ” นางหยุดพูดไปชั่วครู่ ดวงตาเรียวสวยเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ท่านไต้ซือพยายามขับไล่ความมืดนี้ด้วยการสวดภาวนาแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเช่นกัน”

ซูเหยาหันกลับไปที่ตะกร้าสมุนไพร นางยกมันขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วยื่นให้ชายชราดูอย่างเปิดเผย

“วันนี้ข้าก็เลยเตรียมสมุนไพรลดไข้ แก้หวัดจะไปต้มให้คนไข้ลองดื่มดูอีกสักขนาด เผื่ออาการจะดีขึ้นบ้าง” นางกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า “นี่คือ ซางเย่ รากไป๋เหมาเกิน และ ใบบัวบก ที่ข้าเตรียมไว้เจ้าค่ะ”

ซูเหยาเห็นท่าทางของชายชราก็รู้สึกวางใจขึ้นมาอย่างประหลาด นางก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อเปิดทางให้ชายชราเข้าไป

“ท่านตา...อากาศด้านนอกร้อนนักเชิญท่านเข้ามาพักด้านในก่อนเถิดเจ้าค่ะ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เชื้อเชิญอย่างจริงใจ “ข้าจะไปต้มยาให้เด็กน้อยผู้นั้น หากท่านต้องการพบท่านไต้ซือก็เชิญเข้าไปที่ห้องพักฟื้นได้เลยเจ้าค่ะ"

โปรดติดตามโรลเพลย์ของ @JiTiandao

หมดบทของหมอหรือยังคะ? ถ้ายังมีเดี๋ยวมาต่อให้ค่ะ

@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 1 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามเหม่า (เวลา 05.00 - 07.00 น.)

ในที่สุดซูเหยาก็ได้กลับมายังที่โรงหมอเจิ้งเทียนอีกครั้ง หลังจากต้องไปประจำอยู่ที่หอจิวหลิ่งอินแม้จะไม่นานแต่ก็เป็นสามวันที่แสนอึดอัด แสงแรกของรุ่งอรุณสาดส่องเข้ามาในโรงหมอ ไอหมอกสีขาวลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือหลังคากระเบื้องสีเทาเข้ม ก่อนจะถูกความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ค่อย ๆ สลายไป ซูเหยานั่งอยู่ในห้องทำงานของหมอใหญ่ นางกำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับกองกระดาษบัญชีจำนวนมหาศาลที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่มีเครื่องไม้เครื่องมือเก่าแก่วางอยู่เต็มไปหมด ตั้งแต่น้ำหมึกที่ใส่ในแท่นหินฝน ไปจนถึงพู่กันที่ทำจากขนกระต่ายสีขาวบริสุทธิ์หลายด้าม ด้านข้างมีหีบไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะตัวนั้น ซูเหยาใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามเนื้อไม้เก่าแก่ ก่อนที่จะเปิดมันออกอย่างแผ่วเบา ภายในหีบนั้นมีสมุดบัญชีเล่มหนาอยู่เล่มหนึ่ง นางหยิบมันขึ้นมาแล้ววางลงบนโต๊ะ

ซูเหยาค่อย ๆ เปิดสมุดบัญชีเล่มนั้นออก หน้ากระดาษแรกที่ปรากฏแก่สายตานั้นทำให้นางต้องนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ลายมือของท่านหมอเจิ้งยังคงคมชัดและเป็นระเบียบเรียบร้อย สิ้นสุดลงเพียงครึ่งหน้าเท่านั้น ก่อนที่ลายมือใหม่ของนางจะเริ่มต้นขึ้น บันทึกรายรับรายจ่ายทั้งหมดของเดือนที่ผ่านมาถูกเขียนไว้เป็นระเบียบ แต่กลับยังไม่เสร็จสิ้นดี ราวกับว่าท่านหมอเจิ้งกำลังจะเขียนบันทึกเล่มนี้ต่อในวันถัดไป แต่แล้วโชคชะตากลับไม่เป็นใจ

ความรู้สึกเศร้าสร้อยเข้าเกาะกุมหัวใจของซูเหยาอย่างไม่อาจห้ามได้ นางใช้นิ้วมือลูบไล้ไปตามตัวอักษรที่ท่านหมอเจิ้งได้เขียนเอาไว้ราวกับว่าต้องการจะสัมผัสถึงจิตวิญญาณของผู้ที่จากไป ความรู้สึกเสียใจที่ไม่อาจได้กล่าวคำอำลาเข้าจุกอยู่ที่ลำคอ ทำให้ดวงตาคู่สวยของนางรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ นางพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในใจ ก่อนที่จะเริ่มต้นทำหน้าที่ของตนเองต่อจากท่านหมอเจิ้ง

การสะสางบัญชีของโรงหมอใหญ่ในเมืองหลวงนั้นช่างแตกต่างจากที่เคยทำกับท่านตาที่เรือนยาเล็ก ๆ อย่างสิ้นเชิง รายการสมุนไพรและค่าใช้จ่ายในแต่ละวันนั้นมีจำนวนมหาศาล อีกทั้งยังซับซ้อนมากกว่าที่นางคาดคิดเอาไว้มาก ซูเหยาใช้เวลาไปนานพอสมควรกว่าที่นางจะทำความเข้าใจรายละเอียดและตัวเลขทั้งหมดที่ท่านหมอเจิ้งได้บันทึกเอาไว้ นางใช้เวลาไปเกือบทั้งเช้าในการทำบัญชีจนเสร็จสิ้น เมื่อนางวางพู่กันลงบนแท่นหิน นางก็รู้สึกเหมือนกับแขนและไหล่ของนางถูกทับด้วยหินก้อนใหญ่ นางลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมาสองสามครั้ง ก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตา เมื่อเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า นางเห็นดวงอาทิตย์กำลังขึ้นอยู่เหนือยอดไม้ นางก็รีบกลับเข้าไปในโรงหมอเพื่อเตรียมตัวต้อนรับคนไข้ที่จะเข้ามาในอีกไม่ช้า

หมอใหญ่เขียนบัญชีประจำเดือน

ได้รับ 20 ตำลึงเงิน

@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 1 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามเฉินถึงยามเซิน (เวลา 07.00 - 17.00 น.)

ดวงอาทิตย์ในยามเช้าโผล่พ้นจากทิวเขา สาดแสงสีทองอ่อนโยนลงมายังถนนสิบลี้ของเมืองฉางอัน มวลอากาศที่เคยเย็นชืดถูกแทนที่ด้วยไออุ่นระรื่น ผู้คนเริ่มออกมาใช้ชีวิตตามวิถี หนุ่มสาวชาวบ้านแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแพรหยาบ ๆ บ้างก็แบกสัมภาระ บ้างก็จูงวัวควายมุ่งหน้าสู่ตลาดค้าขาย พลันสายตาของพวกเขาก็หยุดลงที่โรงหมอเจิ้งเทียน ซึ่งเป็นโรงหมอแห่งเดียวที่ได้รับการรับรองจากจวนผู้ว่าเมืองฉางอัน ภายในโรงหมอเต็มไปด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบและสะอาดสะอ้าน กลิ่นอายของสมุนไพรนานาชนิดลอยอบอวลปะปนกับกลิ่นหอมของกำยานอ่อน ๆ ที่ถูกจุดเอาไว้เพื่อทำความสะอาดอากาศ ยามนี้ประตูโรงหมอเปิดกว้าง ต้อนรับผู้ที่กำลังเจ็บไข้ได้ป่วยด้วยความหวังอันเปี่ยมล้น

ในห้องตรวจขนาดใหญ่ ซูเหยาหมอใหญ่คนใหม่ของโรงหมอกำลังจัดเตรียมเครื่องมือต่าง ๆ บนโต๊ะไม้จันทน์ที่ถูกขัดจนขึ้นเงาอย่างประณีต มีผู้ช่วยที่มาทำงานพิเศษสามสี่คนกำลังง่วนอยู่กับการบดยาและจัดเตรียมสมุนไพรตามตำราที่หมอใหญ่สั่งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ซูเหยานั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทีที่สงบเสงี่ยมและมั่นใจ วันนี้เป็นวันแรกของนางในฐานะหมอใหญ่ประจำโรงหมอแห่งนี้

ไม่นานนักคนไข้รายแรกก็เข้ามา ชายสูงวัยท่าทางซูบผอม เขาเดินกุมท้องเข้ามาอย่างยากลำบาก ใบหน้าซีดเซียวจนแทบจะไม่มีสีเลือด ผู้ช่วยคนหนึ่งรีบพาเขานั่งลงบนเก้าอี้ไม้ไผ่ที่เตรียมไว้ จากนั้นซูเหยาก็ค่อย ๆ เข้ามานั่งตรงหน้า ยกมือขึ้นตรวจชีพจรของชายสูงวัยอย่างแผ่วเบาและตั้งใจดุจดั่งช่างฝีมือที่กำลังสร้างสรรค์งานศิลปะชั้นครู นางนั่งเงียบอยู่นานราวกับกำลังสัมผัสคลื่นใต้น้ำที่ไหลวนอยู่ในร่างของผู้ป่วย ผ่านไปหลายนาทีซูเหยาจึงค่อย ๆ ปล่อยมือออก ก่อนจะหันไปสั่งผู้ช่วยที่ยืนอยู่ด้านข้างว่า

"ผักชี ชะเอม ขิงแห้ง กวาโหลวแห้ง อย่างละสองตำลึง เคี่ยวรวมกันกับน้ำสามถ้วยให้เหลือเพียงหนึ่งถ้วย"

หลังจากนั้น ซูเหยาจึงหันกลับมายังชายสูงวัยแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"อาการของท่านเกิดจากความชื้นและความเย็นที่สะสมอยู่ในม้ามมาเป็นเวลานานจนกระทบกับกระเพาะอาหาร ทำให้เกิดอาการปวดท้องเจ้าค่ะ ท่านต้องงดอาหารมัน งดเนื้อสัตว์ทุกชนิด และกินเพียงแค่ข้าวต้มอ่อน ๆ ไปอีกสามวันนะเจ้าคะ"

ชายสูงวัยพยักหน้า สีหน้าบ่งบอกถึงความโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้รับถุงยาที่ถูกบรรจุอย่างเป็นระเบียบจากผู้ช่วย ชายสูงวัยก็โค้งคำนับซูเหยาอย่างลึกซึ้งก่อนจะเดินจากไปอย่างช้า ๆ

คนไข้รายที่สองเดินเข้ามา เป็นหญิงสาววัยกลางคนที่สะอึกอย่างรุนแรงและต่อเนื่องมาตั้งแต่เมื่อเช้า จนใบหน้าแดงก่ำ ซูเหยาค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วกดลงไปบนจุดชีพจรที่ข้อมือของนางอย่างเบามือเพื่อตรวจอาการอย่างละเอียด ท่ามกลางเสียงสะอึกที่ดังขึ้นเป็นระยะ ในขณะที่นิ้วของซูเหยากำลังคลำหาจุดชีพจรที่ผิดปกติอยู่นั้น ผู้ช่วยคนหนึ่งได้นำชามใบเล็ก ๆ บรรจุของเหลวสีน้ำตาลอ่อนเข้ามาในห้องตรวจ หลังจากตรวจชีพจรเสร็จ ซูเหยาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบ

"อาการของท่านเกิดจากการทานอาหารมากเกินไปในช่วงกลางดึกจนกระทบกับกระเพาะอาหาร ทำให้ชี่เดินไม่สะดวกและติดขัดเจ้าค่ะ ท่านต้องอดอาหารไปอีกหนึ่งวันแล้วจึงค่อย ๆ ทานข้าวต้ม จากนั้นดื่มน้ำสมุนไพรนี้ให้หมดในรวดเดียวนะเจ้าคะ"

ผู้ช่วยที่ถือชามสมุนไพรจึงส่งให้นางอย่างนอบน้อม หญิงสาวรับมาแล้วดื่มลงไปทั้งหมดในครั้งเดียว เมื่อดื่มเสร็จเสียงสะอึกของนางก็ค่อย ๆ เงียบลง จนกระทั่งหายเป็นปกติในที่สุด หญิงสาวหันมากล่าวขอบคุณซูเหยาด้วยน้ำเสียงที่สดใส

"ขอบคุณท่านหมอหญิง! อาการของข้าหายเป็นปกติแล้วจ้าค่ะ!" นางกล่าวอย่างดีใจก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

คนไข้รายสุดท้ายเดินเข้ามาเมื่อดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ ชายวัยกลางคนผู้มีอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรงจนใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาไม่สามารถยืนตรงได้ ต้องให้ลูกชายตัวน้อยที่เดินตามมาด้วยช่วยประคอง ซูเหยามองชายผู้นี้ด้วยความเห็นใจก่อนจะกล่าวว่า

"เชิญท่านนั่งลงก่อนเถิดเจ้าค่ะ"

หลังจากที่ชายผู้นี้ได้นั่งลงบนเก้าอี้ ซูเหยาก็เริ่มกระบวนการตรวจอย่างประณีตเหมือนเช่นเคย แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าอาการจะหนักกว่าทุกครั้ง ซูเหยาใช้มือทั้งสองข้างนวดไปตามแนวเส้นลมปราณบนศีรษะของชายผู้นี้อย่างแผ่วเบาเพื่อหาจุดที่ผิดปกติ นางนวดอย่างช้า ๆ และตั้งใจ จนในที่สุดก็พบจุดที่ทำให้เกิดอาการปวดศีรษะ

ซูเหยาจึงนำเข็มเงินที่ผ่านการลนไฟให้ร้อนจนแดงออกมาจากกล่องไม้แกะสลักอย่างระมัดระวัง ซูเหยาปักเข็มลงไปบนศีรษะของชายผู้นี้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ จากนั้นจึงคลึงเข็มเบา ๆ เพื่อกระตุ้นจุดลมปราณ สักครู่ใหญ่ ๆ อาการปวดศีรษะของชายผู้นี้ก็ค่อย ๆ ทุเลาลง จนใบหน้าของเขาเริ่มคลายความเจ็บปวดลง ซูเหยาจึงค่อย ๆ ถอนเข็มออกแล้วกล่าวว่า

"อาการของท่านเกิดจากความร้อนที่สะสมอยู่ในร่างกายมาเป็นเวลานานจนทำให้เส้นลมปราณบนศีรษะติดขัดเจ้าค่ะ ต้องอาศัยการฝังเข็มเพื่อช่วยให้ลมปราณกลับมาเดินสะดวกเจ้าค่ะ"

ชายผู้นี้พยักหน้าและก้มคำนับซูเหยาอย่างซาบซึ้งใจ

เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ประตูโรงหมอเจิ้งเทียนถูกปิดลงอย่างเงียบเชียบ พร้อมกับการมาของความมืดมิด ซูเหยายืนอยู่หน้าประตู พลางมองไปยังถนนหนทางที่เริ่มเงียบสงบลงด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ความเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวันหายไปราวกับไม่มีอะไรเหลืออยู่ ซูเหยาหันหลังเดินกลับเข้าไปยังโรงหมอพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้า นางรู้ดีว่าพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันใหม่ที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ยังคงต้องการความช่วยเหลือ แต่หลังจากปิดโรงหมอแล้วนางคงเป็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือเสียมากกว่าเพราะต้องออกไปเจอคุณชายห่าวหมิงแล้ว

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 1 สือเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน (เวลา 07.00 – 09.00 น.)

อรุณรุ่งของวันแรกในเดือนใหม่เวียนมาถึงอีกครา แสงตะวันยามเช้าสาดส่องลอดผ่านกระดาษไขที่ติดหน้าต่างบานเล็กของห้องทำงานภายในโรงหมอเจิ้งเทียน อากาศภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นอายที่คุ้นเคยและแสนสงบของสมุนไพรจีนที่ผ่านการตากแห้ง อย่างรากหวงฉีและปักคี้ผสานกับกลิ่นหมึกสีดำขลับที่เพิ่งถูกฝนบนแท่นฝนอย่างพิถีพิถัน

ซูเหยาหมอใหญ่แห่งโรงหมอเจิ้งเทียน นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้เรียบง่าย พู่กันขนหมาป่าปลายแหลมถูกจับไว้อย่างมั่นคงเหนือปึกกระดาษสีนวลอย่างดีที่ถูกนำมาเย็บรวมกันไว้อย่างประณีต กระดาษชนิดนี้เป็นของมีราคา สำหรับโรงหมอการกุศลเช่นนี้จึงถูกสงวนไว้เพื่อใช้สำหรับลงบัญชีสรุปรายรับรายจ่ายประจำเดือนอย่างเป็นทางการเท่านั้น งานที่อยู่เบื้องหน้าของนางคือการสรุปยอดรวมของเดือนที่ผ่านมา สมุดบัญชีเล่มย่อย ๆ ที่บันทึกการรักษาประจำวันด้วยแผ่นไม้ไผ่เหลาที่ถูกมัดด้วยเชือกป่าน และกระดาษหยาบที่บันทึกการซื้อสมุนไพรจากตลาด วางซ้อนกันอยู่ด้านข้างมือ

นิ้วเรียวยาวที่ปกติแล้วจะเปี่ยมไปด้วยความชำนาญในการจับเข็มฝังและตรวจชีพจร กลับเคลื่อนไหวไปตามจังหวะของการคำนวณตัวเลข ก่อนจะจดผลลัพธ์ลงด้วยพู่กันอย่างบรรจง เส้นสายของตัวอักษรจีนที่คัดลงนั้นทั้งสวยงามและเด็ดขาดเป็นระเบียบ นางทราบดีถึงสัจธรรมที่ว่าผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาหาการรักษาในเมืองหลวงไม่เคยขาดสาย แต่คนเหล่านั้นส่วนใหญ่คือชาวบ้านผู้ยากไร้ ผู้ที่ไม่อาจจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้เต็มจำนวน โรงหมอเจิ้งเทียนจึงอยู่ได้ด้วยเงินบริจาคมากกว่ารายได้จริง ๆ คอลัมน์รายรับจึงแทบไม่เคยปรากฏตัวเลขส่วนเกินเลยแม้แต่น้อย โรงหมอแห่งนี้ภายใต้การดูแลที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาของนางจึงเป็นดั่งการกุศลที่ไร้ขอบเขตมากกว่ากิจการที่หวังผลกำไร ซูเหยาจุ่มพู่กันลงในน้ำหมึกสีดำเข้มอีกครั้ง ตัวอักษรที่บันทึกยอดขาดทุนประจำเดือนถูกคัดลงไปอย่างประณีต ขณะที่คิ้วเรียวสวยของนางขมวดเข้าหากันด้วยความตั้งใจอันแน่วแน่...

ทันใดนั้นเองในวินาทีที่นางกำลังจะจดบันทึกค่าใช้จ่ายสำหรับการซื้อโสมที่นำเข้า เสียงแหลมเล็ก ๆ ที่ฟังดูเหมือนเสียงหึ่ง ๆ ของแมลงตัวใหญ่ก็ดังขึ้นมาทำลายความเงียบสงบ 

"เหยาเหยา ข้าหิวแล้ว…ท้องของข้าก้องเหมือนบ่อที่ว่างเปล่าแล้วนะ!"

ฮว่าอิงเจ้าภูตเบญจพิษที่มักจะพันตัวอย่างเกียจคร้านอยู่รอบ ๆ แท่นฝนหมึกของนาง บัดนี้มันกลับเคลื่อนไหวอย่างเกรี้ยวกราดผิดปกติ ซูเหยาผ่อนลมหายใจอย่างช้า ๆ ความอดทนของนางถูกทดสอบมาอย่างยาวนานแล้ว นางวางพู่กันลงบนที่วางพู่กันกระเบื้องอย่างระมัดระวังเพื่อป้องกันไม่ให้หมึกเปรอะเปื้อนกระดาษสำคัญ

"หิวอีกแล้วหรือ ฮว่าอิง? เจ้าเพิ่งจะกินโจ๊กข้าวฟ่างใส่น้ำตาลไปเต็มชามเมื่อชั่วเค่อที่แล้วเองนะ" 

เสียงของฮว่าอิงกลับโอดครวญอย่างออดอ้อน 

"แต่ข้าอยากกินเดี๋ยวนี้! พลังวิญญาณของข้ากำลังเรียกร้องอาหารอยู่!"

เมื่อตระหนักถึงความไร้ประโยชน์ของการโต้เถียงกับภูตเบญจพิษที่กระสับกระส่าย ซูเหยาจึงยอมแพ้ ด้วยท่วงท่าที่สง่างามและระมัดระวังดุจผู้ที่คุ้นเคยกับการดูแลคนป่วย นางลุกขึ้นจากม้านั่งเตี้ย ๆ ชุดผ้าฝ้ายของนางพลิ้วไหวเบา ๆ

สายตาของนางเหลือบไปเห็นกล่องไม้เคลือบเงาขนาดเล็กที่วางอยู่บนชั้น มันคือของกำนัลที่ได้รับกลับมาจากการฉลองวันเกิดของแม่นางหนานผู้เป็นดั่งสหายเมื่อไม่นานมานี้ ภายในกล่องนั้นมีขนมที่วางอยู่อย่างเป็นระเบียบ นั่นคือ ขนมดอกไม้หอม ขนมเหล่านี้ไม่ใช่เค้กเรียบ ๆ ที่หยาบกระด้างเหมือนที่ขายในตลาดทั่วไป แต่เป็นขนมที่ละเอียดอ่อน ถูกกดลงในแม่พิมพ์ให้เป็นรูปดอกไม้

ซูเหยาหยิบขนมชิ้นหนึ่งออกมาแล้วยื่นให้แก่ภูตเบญจพิษที่กำลังล่องลอยอยู่ ฮว่าอิงหยุดการเต้นรำที่ไร้ทิศทางในทันที มันคว้าขนมนั้นไป ขนมหวานที่ละเอียดอ่อนดูเหมือนจะหายไปในพริบตา เหลือไว้เพียงกลิ่นหอมหวานจาง ๆ ที่กลบกลิ่นสมุนไพรและหมึกไปชั่วขณะ

เสียงครางอย่างพึงพอใจดังออกมาจากภูตเบญจพิษ ความเงียบกลับคืนมาอีกครั้งอย่างลึกซึ้งและน่ายินดี โอบล้อมห้องทำงานไว้ด้วยความตั้งใจอีกครั้ง ซูเหยาเฝ้ามองเศษขนมชิ้นสุดท้ายที่ตกลงอย่างแผ่วเบา จากนั้น ด้วยความมุ่งมั่นที่กลับคืนมาอีกครั้ง นางกลับไปนั่งที่ของนางและหยิบพู่กันขึ้นมา การคำนวณที่ยากลำบากครั้งสุดท้ายของยอดขาดทุนและการสรุปค่าใช้จ่ายการกุศลกำลังรออยู่ และบัดนี้เมื่อเจ้าภูตเบญจพิษที่เอาแต่ใจสงบลงแล้ว บรรทัดสุดท้ายของบัญชีโรงหมอเจิ้งเทียนก็สามารถถูกบันทึกได้ในที่สุด…

หมอใหญ่เขียนบัญชีประจำเดือน

ได้รับ 20 ตำลึงเงิน

มอบขนมดอกไม้หอมให้ ฮว่าอิง

ฮว่าอิงได้รับ +50 EXP

@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 4 สือเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่าถึงยามเซิน (เวลา 07.00 – 17.00 น.)

ยังไม่ทันที่ตะวันจะทอแสงขึ้นเหนือขอบฟ้าทางทิศบูรพาได้อย่างเต็มที่ดีนัก ซูเหยาหมอหญิงแห่งโรงหมอเจิ้งเทียนก็ได้เปิดประตูไม้เนื้อดีที่ผ่านการขัดเงาจนขึ้นมันวาวออกอย่างเงียบเชียบ นางสวมชุดที่เป็นเสื้อคลุมผ้าฝ้ายเนื้อหยาบสำหรับทำงานทับชุดของตนอีกชั้นหนึ่งเพื่อป้องกันคราบหมึกและคราบสมุนไพรที่จะเปรอะเปื้อนตลอดการทำงาน

ภายในโรงหมอที่ยังคงมีกลิ่นอายเย็นฉ่ำของค่ำคืนค้างอยู่ กลิ่นที่โดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์คือกลิ่นหอมแรงของสมุนไพรนานาชนิดที่ถูกจัดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบในตู้ไม้โบราณที่แบ่งเป็นช่องเล็กช่องน้อยนับร้อยช่อง ตู้ยาเหล่านี้ถูกทำจากไม้สนที่แข็งแกร่งซึ่งเหมาะสมกับการเก็บรักษาของสำคัญเช่นนี้ ซูเหยาเดินไปยังโถงด้านหน้า จัดเตรียมโต๊ะตรวจที่ปูด้วยผ้าฝ้ายสะอาด และตรวจสอบแท่นบดยาหินอ่อนที่ตั้งอยู่มุมห้องว่าสะอาดหมดจด พร้อมสำหรับการบดสมุนไพรที่ต้องใช้ในวันนี้ นางจุดธูปไม้จันทน์ดอกเล็ก ๆ สามดอกเพื่อชำระล้างอากาศเสียออกจากห้องทำงานตามธรรมเนียม ก่อนที่ประชาชนจะเริ่มหลั่งไหลเข้ามาแสวงหาการรักษา

ขณะที่นางกำลังบรรจงจัดเรียงเข็มเงินและเข็มทองแดงที่ขัดจนวาววับลงในกล่องไม้แกะสลักอย่างระมัดระวัง พลันมีเสียงแหลมเล็กที่เปี่ยมไปด้วยความเย้ายวนดังขึ้นข้างหู 

"เหยาเหยา...ข้าได้กลิ่นแล้ว...กลิ่นนั้น...ที่หวานละมุนจนข้าไม่อาจสงบจิตใจได้!"

ฮว่าอิง เจ้าภูตเบญจพิษ ร่างของมันปรากฏตัวขึ้น มันหมุนวนอย่างซุกซนอยู่เหนือกล่องเข็ม ราวกับพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของซูเหยาไปจากงาน นางยิ้มเล็กน้อยอย่างอ่อนใจ 

"เจ้าภูตที่ไม่รู้จักพอ...ขนมที่ได้รับจากงานเลี้ยงของแม่นางหนานนั้นเหลือเพียงไม่กี่ชิ้นแล้วนะ หากเจ้ารับประทานจนหมดสิ้น แล้วข้าจะเอาสิ่งใดมอบเป็นรางวัลให้เจ้าเมื่อเจ้าช่วยข้าในการกลั่นยาหรือหาตัวหนอนพิษในยามค่ำคืนเล่า?"

"ข้าจะทำงานหนักกว่าเดิมเป็นสิบเท่า! แต่ท้องของข้าต้องได้รับการเติมเต็มก่อน!" ฮว่าอิงวิงวอนเสียงดังอย่างน่าขัน

ซูเหยาส่ายหน้าเบา ๆ แล้วยื่นมือไปยังกล่องไม้เคลือบเงาขนาดเล็กที่วางอยู่บนหิ้งสูง นางเปิดฝาออก เผยให้เห็นของว่างชั้นสูงจากโลกภายนอกที่ดูแตกต่างจากความเรียบง่ายของโรงหมอแห่งนี้ ขนมที่อยู่ตรงหน้าคือขนมดอกไม้หอมที่ทำขึ้นอย่างประณีต ขนมนั้นยังคงรูปทรงอย่างสวยงาม นางหยิบขนมชิ้นเล็ก ๆ ที่ยังคงความงดงามไว้ แม้จะถูกเก็บมาหลายวัน แล้วมอบให้ฮว่าอิง

เจ้าภูตรับเอาขนมนั้นไปในทันที ร่างควันของมันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ราวกับกำลังลิ้มรสอย่างตั้งใจที่สุด ฮว่าอิงหายไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ไม่นานก็จางหายไปแทนที่ด้วยกลิ่นไอดินและกลิ่นของฟ้าทะลายโจรที่ซูเหยาเตรียมไว้

ประตูโรงหมอเปิดออกอีกครั้ง และชาวบ้านคนแรกของวันก็ก้าวเข้ามา เป็นสตรีวัยกลางคนในชุดผ้าป่านสีทึม ๆ ใบหน้าของนางซีดเซียวและมีร่องรอยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด นางมีอาการไอแห้งติดต่อกันมาหลายวัน

ซูเหยาเริ่มต้นกระบวนการวินิจฉัย นางพิจารณาสีหน้าของคนไข้อย่างถี่ถ้วน ผิวของสตรีผู้นี้ดูซีดเผือด มีความเหลืองอ่อน ๆ ดวงตาหมองคล้ำ นางขอให้นางแลบลิ้นออกมาดู ลิ้นของนางมีฝ้าขาวบาง ๆ และดูบวมเล็กน้อย ซึ่งบ่งชี้ถึงภาวะชี่พร่องและการมีความชื้นสะสมภายในร่างกาย

นางตั้งใจฟังเสียงไอแห้ง ๆ ที่ออกมาจากลำคอ เสียงนั้นแผ่วเบาและไม่หนักแน่น บ่งชี้ถึงการขาดพลัง ไม่ใช่การโจมตีอย่างรุนแรงของลมพิษภายนอก

"อาการไอเริ่มเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ? มีเสมหะหรือไม่ หนาวสั่นหรือมีไข้หรือไม่?” ซูเหยาซักถามอย่างละเอียดถี่ถ้วน นางทราบว่าสตรีผู้นี้ทำงานในไร่นา ถูกความชื้นและลมหนาวจัดในช่วงที่อากาศเปลี่ยนแปลงกะทันหัน

ซูเหยาให้นางวางข้อมือลงบนเบาะผ้าไหมสีเข้มที่จัดเตรียมไว้ นางวางนิ้วชี้ นิ้วกลาง และนิ้วนางของตนเองลงบนตำแหน่งของข้อมืออย่างแผ่วเบา ตามตำแหน่งของอวัยวะภายในทั้งห้า นางหลับตาลงเพื่อสัมผัส

"ชีพจรของนาง...เป็นชีพจรที่แผ่วเบาและลึกเจ้าค่ะ มันเต้นไม่แรงนักและจมลงเมื่อกดเบา ๆ ซึ่งสอดคล้องกับการวินิจฉัยเบื้องต้นของข้าว่า ชี่และหยางของม้ามและปอดพร่อง เป็นผลจากการถูกความชื้นภายในเข้าทำลายและทำให้ระบบการขับเคลื่อนน้ำในร่างกายติดขัด"

“เช่นนั้นต้องทำอย่างไรเจ้าคะ?” คนไข้ถาม

“ข้าคิดว่าควรใช้การรักษาแบบผสมผสานเจ้าค่ะ ทั้งการฝังเข็มและการจัดยาต้มสมุนไพร”

ซูเหยาใช้เข็มเงินปลายแหลมฝังลงในจุดสำคัญเพื่อเพิ่มพลังชี่และขับความชื้น เช่น จุดจู๋ซานหลี่ ซึ่งเป็นจุดสำคัญในการบำรุงม้ามและกระเพาะอาหาร และ จุดเฟ่ยซูที่อยู่บนแผ่นหลัง เพื่อบำรุงพลังชี่ของปอด นางกระตุ้นเข็มอย่างเบามือและหมุนเพียงเล็กน้อยเพื่อกระตุ้นให้พลังชี่ไหลเวียนไปสู่จุดที่ต้องการ

จากนั้นก็คัดเลือกสมุนไพรจากตู้ยาด้วยมือของตนเอง โดยจัดยาตำรับซื่อจวินจื่อทัง ซึ่งเป็นสูตรพื้นฐานในการบำรุงชี่ ปรับปรุงโดยการเพิ่มฝูหลิง เพื่อขับความชื้นและเฉินผี เพื่อช่วยให้ชี่ไหลเวียนในระบบทางเดินอาหารได้ดีขึ้น นางเขียนใบสั่งยาอย่างละเอียด พร้อมกำชับวิธีการต้มยาและเวลาที่ควรรับประทานอย่างเคร่งครัด

เมื่อชาวบ้านคนแรกได้รับการรักษาและจากไป ก็มีผู้คนอีกหลายสิบคนรออยู่หน้าประตู บ้างเจ็บป่วยด้วยอาการไข้หวัดจากการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล บ้างมีอาการปวดข้อที่มากับความชื้นในอากาศ และยังมีทารกที่ร้องไห้ไม่หยุดด้วยอาการท้องอืดท้องเฟ้อ

ซูเหยานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของนางตั้งแต่ยามเหม่าจนกระทั่งยามเซิน พู่กันของนางไม่เคยหยุดนิ่งในการบันทึกอาการและคัดเลือกสมุนไพรที่เหมาะสม มือของนางที่จับเข็มฝังนั้นมีความแม่นยำและมั่นคงอย่างไม่เปลี่ยนแปลงแม้จะผ่านการทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน นางไม่ได้มองว่าผู้ป่วยเหล่านี้คือผู้ยากไร้ที่นำพาความขาดทุนมาสู่โรงหมอ แต่พวกเขาคือผู้ที่พึ่งพาความรู้และทักษะของนางในฐานะผู้พิทักษ์สุขภาพของชุมชน

ในยามเย็นเมื่อเงาของโรงหมอเริ่มทอดยาวออกไปบนพื้นดินโคลนข้างทาง ผู้ป่วยคนสุดท้ายซึ่งเป็นชายชราที่มารับยาต้มแก้ปวดหลังให้หลานชายของเขาก็ออกจากโรงหมอไป เสียงปิดประตูที่ทำจากไม้สนดังขึ้นอย่างแผ่วเบาเป็นการส่งสัญญาณสิ้นสุดการทำงานในวันนี้

ซูเหยาถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ดวงตาของนางยังคงเปี่ยมไปด้วยความสงบ นางทำความสะอาดเข็มทุกเล่มอย่างพิถีพิถันด้วยเหล้าและน้ำต้มเดือด จัดสมุนไพรที่ร่วงหล่นบนพื้นให้เข้าที่ จัดเรียงตู้ยาให้เป็นระเบียบ และดับธูปที่มอดไหม้จนเกือบจะหมดดอก ความเหนื่อยล้าทางกายถาโถมเข้าใส่ แต่ความรู้สึกที่ได้ช่วยเหลือผู้คนตามวิถีแห่งการแพทย์ที่นางศรัทธากลับนำพาความอิ่มเอมใจมาสู่จิตวิญญาณของนาง เป็นการปิดท้ายอีกหนึ่งวันในฐานะหมอใหญ่แห่งโรงหมอเจิ้งเทียน

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

มอบขนมดอกไม้หอมให้ ฮว่าอิง

ฮว่าอิงได้รับ +50 EXP

@Watcher