[ถ้ำหมินเถียนปิง]

RongXiuying ดี

วันที่ 27 ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 08.00 น.

“กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก อยู่ไหนกันนะเจ้าไก่ดำ”

ซิ่วอิงเคยได้ยินว่าถ้ำหมินเถียนปิงนั้นมีไก่ดำอาศัยอยู่จึงได้ลองแวะเวียนมาดู โดยปกติแล้วนางเคยเห็นแต่ไก่ดำในหม้อตุ๋นแต่กลับไม่เคยเจอตัวเป็น ๆ เลยสักครั้ง วันนี้เลยตั้งใจจะว่าจะล่าเนื้อไก่ดำให้ได้สักครั้ง

“นอกจากไก่ดำแล้วที่นี่ก็มีหินที่คล้ายหยกด้วยสินะ น่าเสียดายที่ข้าไม่มีอุปกรณ์ขุด”

ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งใจจะมาหาของล้ำค่าอะไรแค่จะมาล่าไก่ซิ่วอิงจึงไม่ได้สนใจที่จะทำการตามหาหินที่ร่ำลือนั่นเท่าไหร่ นางยังคงมองหาไก่ดำ อุตส่าห์เลือกเวลายามเฉินจะได้ไม่มืดจนมองไม่เห็นตัวไก่ ถ้ำแห่งนี้ไม่น่าไว้ใจนักหากเสร็จสิ้นธุระจะรีบเดินทางออกทันที

“เจ้าไก่จ๋า ได้ยินไหมว่าเสียงใคร~”

นางยังคงร้องหาไก่ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นการเรียกหรือไล่กันแน่ แต่สุดท้ายก็มีไก่ดำโผล่มาจนได้ มันกำลังจิกหากินอาหารอยู่ตามพื้น ซิ่วอิงไม่มีทางปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปอย่างแน่นอนจึงย่องไปอย่างใจเย็นไม่ให้ไก่ตื่น พร้อมชักมีดแล่เนื้อที่พกมาด้วยหมายจะปลิดชีพเจ้าไก่ให้เร็วที่สุด

“เสร็จฉันล่ะ!”

“กระต๊ากกกกกกกก!”

ขณะที่กำลังง้างมีดขึ้นมาแทง เจ้าไก่ดำก็ดันรู้ตัวกระพือปีกพึ่บพับแล้ววิ่งสวนซิ่วอิงออกไปแบบหน้าตาเฉย คุณหนูตระกูลหรงต้องวิ่งสู้ฟัดอีกครั้งเพื่อทำการล่าเจ้าไก่ตัวนี้มาให้ได้ ชีวิตเหมือนได้บริหารกำลังขาเพราะเจ้าไก่ตัวนี้นั้นวิ่งเร็วเสียเหลือเกิน

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าไก่!”

เมื่อรู้ว่าการวิ่งของตัวเองสู้ไก่ไม่ได้แล้ว นางต้องประชิดตัวให้ไวกว่านี้สุดท้ายแล้วก็เลยตัดสินใจกระโจนเข้าหาไก่ด้วยความเร็วเพื่อไม่ให้มันทันตั้งตัว ในมือก็ง้างมีดรอไว้ ทันทีที่ร่างของนางพุ่งลงมาก็คว้าเอาตัวไก่ดำมาไว้ในอ้อมแขนมืออีกข้างก็แทงเข้าไปที่คอของมันทันที รอสักพักเจ้าไก่ก็แน่นิ่ง จึงได้จัดการใช้มีดแล่ชิ้นส่วนของมันอย่างเบามือ

“หวังว่าจะไม่มีปีศาจไก่อยู่แถวนี้นะ”

นางมองซ้ายมองขวารีบเก็บของใส่กระเป๋า เพราะไม่รู้ว่าเจ้าไก่ดำตัวที่ฆ่าไปมันคือตัวที่เท่าไหร่ ถ้าเกิดว่าปีศาจไก่ดำเกิดก็ตัวใครตัวมัน แต่สำหรับซิ่วอิงแล้วขอชิ่งเลยตั้งแต่ตอนนี้แล้วกันนนน

ฟิ้วววววววววว!

หลักฐานการต่อสู้

 ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): 

เนื้อไก่ดำ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

พรสวรรค์: คนแข็งแรง

ทุกการต่อสู้ (ประลองระบบ) จะยิ่งทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ได้รับโบนัสค่าประสบการณ์เติบโต +30 EXP

@@Admin 

Longyue ดี

CHAPTER 24.9
วันที่สิบเจ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบวันเสาร์ ช่วงเวลาประมาณสองทุ่มครึ่ง

หลงเยวี่ยเดินทางมาถึงถ้ำเถียนปิงหมิง สถานที่ที่นางเคยพบไก่ดำจำนวนหนึ่ง อาจเพราะอยากมาฆ่าเวลาหรือหาช่องทางใช้กำลังอย่างถูกกฎหมาย ถึงได้เดินเท้ามาที่นี่ ทว่าเวลานี้หาได้มีสัตว์จำพวกไก่ดำให้วุ่นวายใจ ราวกับว่ามันเปลี่ยนรูปแปรร่าง เวลานี้ที่อยู่ต่อหน้านางคือปีศาจไก่ดำตนหนึ่ง

มันมีขนสีดำมะเมื่อมงดงามราวกับสีสันของราตรี มุมปากของหลงเยวี่ยยกอย่างเลือนราง

วังหลวงหาได้ขาดแคลนเนื้อไก่ดำ…หลงเยวี่ยเดิมทีก็คิดมาเพื่อระบายอารมณ์ นางครุ่นคิดว่าจะเอาชนะได้หรือไม่ ทว่าจะชนะหรือไม่นั่นเป็นเรื่องรอง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการวาดดาบออกไป ขณะที่คิดอยู่นั้นกระบี่ก็ถูกวาดออกไปแล้ว

เคร้ง!

เสียงคมกระบี่ปะทะเข้ากับกรงเล็บของมัน นางฟันไปหนึ่งคราถูกอีกฝ่ายสกัดไว้ได้ก็ถอยร่นกลับออกมา จะงอกปากแดงแหลมคมพุ่งตามหาติดๆ หลงเยวี่ยพลันเอียงหัวไปข้างหนึ่งทำให้ปีศาจไก่ดำฉกถูกอากาศที่ว่างเปล่า

หลงเยวี่ยหมุนตัวไปด้านหนึ่ง กวาดส้นเท้ายกขึ้นสูงถีบตัวปีศาจไก่จนกระเด็นออกไปไกล แล้วตวัดดาบกลับมาในท่าเตรียมปา ตัวไก่หลบซ่อนอยู่ในความมืด ไม่แปลกเลยที่สภาพแวดล้อมเช่นนี้นางจะเสียเปรียบอย่างชัดเจน

หญิงสาวใช้หูจับฟังทิศทางลม มือหนึ่งจับกระบี่ตวัด ซัด ฟาด ป้องกันกรงเล็บและจะงอยปาก เมื่อสบโอกาสก็ใช่แขนฟาดไปที่ลำตัวมัน นกปีศาจถอยร่นกลับไปไกล จังหวะพอดีกับแสงจันทร์ลี้ออกห่างจากเมฆหนา สะท้อนแสงแบบบางลงบนคมกระบี่…หลงเยวี่พลิกอาวุธในมือคราหนึ่ง แล้วเขวี้ยงพุ่งไปด้านหน้า ปักคาอกของปีศาจไก่ดำอย่างพอดิบพอดี มันพลันเกือบตายคาที่!

หลงเยวี่ยสาวเท้าเข้าไปใกล้ หยิบมันขึ้นมาแล้วค่อยๆ ดูดซับตบะของเจ้าปีศาจไก่ดำ…

 ไอเท็มดรอป: ตบะ 30 หน่วย และอัตราออกสัตว์เลี้ยง ไก่ดำ (เลขไบต์ 0 , 7) คนแข็งแรง +30exp เมื่อประลองผ่านระบบ

คนกำยำ สกิลพิเศษฝึกฝนยุทธ์ +2 Point เมื่อ Level up ( LV. 25)

 @@Admin 

Ximenqing ดี

วันที่ 25 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  5.00


หลังจากที่ได้กระบี่ใหม่เด็กหนุ่มก็ดีใจตื่นเช้ามาลองไปสำรวจหาที่ใหม่ๆ


เขาเดินมายังถ้ำที่ดูท่าทางมืดมน


'บรรยายกาศสวยดีนะเนี่ย เหมาะกับการฝึกหรือทำสมาธิ' เด็กหนุ่มคิดในใจ


ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น


"เจ้าไม่เคยล่าไก่ดำ ถ้าเจ้าถอยไปตอนนี้จะปล่อยเจ้าไป" เป็นเสียงนกที่ดูไม่ใช่นกดังขึ้น


"ว้าวที่นี่มีปีศาจด้วยเหรอ" เด็กหนุ่มหันไปมองเจ้าปีศาจที่ปรากฎตัวขึ้นมา


"ใช่ที่นี่คือถิ่นที่อยู่ของไก่ดำ แต่คิดไปคิดมา เจ้ามันก็มนุษย์เหมือนกัน เผ่าพันธ์ที่ล่าพวกข้าต้องตาย" ปีศาจไก่ดำเหมือนพึ่งคิดอะไรได้ พุ่งเข้ามาโจมตีเด็กหนุ่ม


เด็กหนุ่มไม่รอช้า ฟาดฟันกระบี่ใส่ปีศาจ


การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้น


เด็กหนุ่มแม้จะไม่มีแรงเท่าพวกปีศาจแต่ก็อาศัยเชิงกระบี่ที่ดี แม้กำลังจะมิอาจสู้แต่ก็ฟื้นต้านรับปีศาจได้


จะงอยปากจิกมาก็โยกหลบ


กรงเล็บตะปบมา ก็ใช้กระบี่กัน


จนปีศาจได้ตาคายกระบี่


'ขอบคุณนะครับ เสี่ยวปิง' เด็กหนุ่มกล่าวกับกระบี่


'อืม ทำความสะอาดข้าด้วย' ปิงกล่าว


'อื้ม!'เด็กหนุ่มกล่าวกับอาปิงแล้วก็เช็ดทำความสะอาด หลังจากนั้นก็ไปทำการดูดซับตบะไก่ปีศาจจนหมดตัว


'ฟู่ว' ไหนๆ ถ้ำก็สงบแล้ว มาฝึกต่อดีกว่า


'ปิง เรามาฝึกกัน' เด็กหนุ่มกล่าวกับกระบี่อีกรอบ


'ได้ บรรยากาศที่นี่ดี' อาปิงตอบรับ


หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็ใช้เวลาซักพักในการฝึกกระบี่


ยก จ้วง แทง ฟัน


หลังจากฝึกเสร็จเด็กหนุ่มก็เดินออกจากถ้ำ พลันเห็นศิลาประหลาดจุติพลันอยู่แถวนั้น เด็กหนุ่มก็เลยเดินเข้าไปด้วยความสงสัย




-----------------------
@Admin  สามารถโรลเพลย์ฝึกฝนกระบี่ประจำวัน +30 EXP (วันละครั้ง)

@Admin ผู้ใช้กระบี - ทุกการต่อสู้ (ประลองต่อสู้ระบบ) และใช้กระบี่เป็นอาวุธหลัก +30 EXP (วันละครั้ง)

+5 ค่าความสัมพันธ์ [Soul-01] ปิง สนทนาประจำวัน
+10 ค่าความสัมพันธ์ [Soul-01] ปิง หัว VIP


https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=385 ปีศาจไก่เลเวล 30

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): ตบะ 30 หน่วย


เนื้อไก่ดำ (เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = จำนวนได้) ฃ

โบนัส: ทักษะนายพราน: เลขไบต์หลักที่สามนับจากสุดท้าย คือ จำนวนโบนัสของทรัพยากรที่ได้

(ในโรลเพลย์เจอหลายตัว)

และอัตราออกสัตว์เลี้ยง ไก่ดำ

(ปีศาจคืนร่างหลังและรอดตายหลังโดนดูดซับตบะไปจนหมด)

(เลขไบต์ 0 , 7)

ศาสตร์การล่าสัตว์ (มือฉมังแห่งนักล่า)

3) ทุกการล่าปีศาจหรือมาร จะได้รับโบนัส +20 ตบะฝึกฝน และ เพิ่มอัตราดรอปเลข 5 เข้าไปในตัวแปรอัตราดรอป

JiTiandao มาร

วันที่ 28 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 21.00 - 22.00 น.

ยามราตรีล่วงสู่ยามสาม ท้องฟ้าเหนือฉางอันคลี่คลุมด้วยผืนหมอกสีครามเข้ม ดวงจันทร์ครึ่งดวงทอดแสงนวลอาบพื้นป่าให้พร่างพรายราวเงินขัดเงา ลมราตรีพัดต้องใบไม้ไหวระรัว คล้ายเสียงวิญญาณคร่ำครวญอยู่ในเงามืด จี เทียนเต้าเดินโซซัดโซเซ ฝีเท้าไม่มั่นคงแต่ยังคงหัวเราะคิกคักอย่างคนไม่ครองสติ ดวงตาฉายประกายประหลาด ราวคนค้นพบเส้นทางลี้ลับที่สวรรค์บรรจงปูไว้

เบื้องหน้า ปรากฏโขดเขาหินสูงชัน ท่ามกลางผืนป่าเงียบงัน มีโพรงหินดำมืดเปิดอ้า

ถ้ำหมินเถียนปิง ชื่อที่เล่าขานกันมาว่าเป็นสถานอันเร้นลับ อยู่นอกชานเมืองฉางอัน หากมิได้มีจิตใจกล้าแข็ง ย่อมไม่กล้าเหยียบย่างมาถึง ณ ที่แห่งนี้ ประตูถ้ำมิใช่เพียงรอยแยกในภูผา แต่กลับปรากฏเป็นแผ่นหินใหญ่ตั้งตระหง่าน ร่องรอยสลักเว้าโค้งคล้ายเป็นบานประตูที่ถูกสวรรค์สกัดขึ้นมาโดยฝีมือที่เหนือมนุษย์

เถาวัลย์กับไม้เลื้อยเขียวขจีพันเกาะรัดแน่น บางเส้นแทงรากเข้าไปในเนื้อหินประหนึ่งสายน้ำกับโขดผาหลอมรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แมกไม้หนาทึบปกคลุมปากถ้ำไว้จนแทบไร้แสงส่องลอดเข้า ดั่งสวรรค์ตั้งใจปิดบังความลับภายในไม่ให้ใครพบเห็น

ยามนั้นเข็มทรายแห่งชะตากำลังบอกเวลาเข้าสู่ยามสาม

ราวสามทุ่มเงามืดภายในถ้ำคลับคล้ายมีสิ่งเร้นลับแฝงเร้นคอยจ้องกลับมา อากาศโดยรอบเย็นยะเยือกเกินกว่าความเป็นจริง เสียงลมพัดลอดโพรงดัง หวิ้ว…หวิ้ว แปรเปลี่ยนเป็นเสียงคร่ำครวญในโสตหู

จี เทียนเต้ายืนหยุดนิ่งหน้าปากถ้ำ หัวเราะเสียงแหบพร่า

“ฮ่า! ฮ่า! ประตูหินนี้…เชิญข้าอยู่ใช่หรือไม่? โลกภายนอกไม่เคยมีที่ให้ข้า แต่เจ้า—เจ้ากลับเปิดทางราวมิตรสหาย!”

เขายกมือผอมกร้านลูบไล้ร่องหินเย็นเฉียบ สัมผัสนั้นชวนให้ขนลุกเกรียวไปทั่วสรรพางค์ ขณะเดียวกันหัวใจกลับเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นปนพิศวง เงาไม้สั่นไหวตามแสงจันทร์ทอดเข้ามา ทำให้ประตูหินคล้ายแย้มเปิดทีละน้อย แม้มิได้เคลื่อนไหวจริง แต่เพียงภาพลวงตาก็เพียงพอจะทำให้ผู้เฝ้ามองคล้ายถูกเชื้อเชิญ

เขาเงยหน้ามองฟากฟ้า ดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งปนเดียวดาย

“หึ…หากสวรรค์เมินข้า เช่นนั้นข้าจะฝากชีวิตกับความมืดในถ้ำนี้!”

สิ้นเสียง เขาก้าวเท้าลึกเข้าไปในเงามืด ประตูหินแห่งถ้ำหมินเถียนปิงจึงกลืนร่างชายบ้าคลั่งไปในความมืดดุจอุ้งหัตถ์ของสิ่งลึกลับที่คอยเฝ้ารอ

JiTiandao มาร

วันที่ 30 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 13.00 - 14.00 น.


ลมยามบ่ายพัดเบา ๆ จากหุบเขาไกล เสียงของโลกภายนอกเงียบลงทุกที ยิ่งเท้าเปล่าของจี เทียนเต้าย่ำลึกเข้าไปในเขตป่า ยิ่งเหมือนเสียงหัวใจของเขาดังขึ้นมาแทน เขามาที่นี่อีกครั้ง โดยไม่รู้ว่าทำไม หรือใครเป็นคนดึงเขามา แต่เมื่อเขาเดินมาถึง ปากถ้ำหมินเถียนปิง เขาก็เห็นพวกเขา


ชายกลุ่มเดิมจากเหมืองแร่  ร่างเปลือยเปล่าท่อนบน ยังคงมีรอยเปื้อนจากฝุ่นแร่ติดอยู่ พวกเขาไม่ได้ทำเหมืองต่อหรอ พวกเขายืนรออยู่หน้าโพรงหิน ราวกับรู้ว่าเขาจะมา

“อาาา… พวกเรารอเจ้าอยู่นานแล้ว เทียนเต้า”เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นจากชายผิวแดงผู้มีรอยสักรูปหัววัวบนแขน

จี เทียนเต้าถอยหลังหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว อีกคนเดินเข้ามาใกล้ รอยยิ้มของเขานุ่มนวลแต่สายตากลับวาววับผิดปกติ

“ในถ้ำ... มีสิ่งสนุกมากมาย เจ้าจะชอบแน่ ข้ารู้”

กลีบดอกจื่อเถิงจากศาลาเบื้องหลังเขายังเกาะติดบนเสื้อ แต่มันไม่มีสีม่วงอีกแล้ว  เหมือนโดนดูดกลืนสีไปในระหว่างทาง ทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นเฉดเทาเข้ม เขียวมืด และเงาดำจากเถาวัลย์ ชายกลุ่มนั้นเริ่มหัวเราะเบา ๆ ไม่ใช่หัวเราะเยาะ... แต่หัวเราะเหมือน เด็ก ที่กำลังจะเล่นเกมโปรด


พวกเขาเดินนำหน้าทีละคน ทีละก้าว จี เทียนเต้าจำได้ดี พวกเขาเคยอ่อนโยนในเหมือง เคยกอดกัน เคยจูบกัน เคยแบ่งความอบอุ่นในที่ที่ไม่มีแสง แต่นี่... มันไม่เหมือนกัน นี่ไม่ใช่ความอบอุ่น มันคือกับดัก


พอเข้าไปถึงโพรงถ้ำ เสียงหายไปหมดทันที แม้แต่เสียงฝีเท้าตัวเองก็แทบไม่ได้ยิน แสงหินเรืองแสงบนผนังถ้ำสว่างวาบขึ้นทีละจุด สีขาวขุ่นอมเขียว คล้ายหยก… แต่แฝงด้วยประกายคล้าย ดวงตา ชายกลุ่มนั้นกระจัดกระจายกันอยู่ตามจุดต่าง ๆ ของถ้ำ บางคนปีนขึ้นไปนั่งบนหินสูง ก้มหน้ามองเขา บางคนคลานไปตามพื้น คล้ายจะสูดกลิ่นฝ่าเท้าเขา อีกคนเริ่มหัวเราะเบา ๆ พร้อมทั้ง ปลด เสื้อผ้าออกช้า ๆ

“เข้ามาสิ เทียนเต้า…”

เสียงดังมาจากทุกทิศทาง ทั้งชวน ทั้งหวาน ทั้ง... กรีดลึกเข้าในหัว “ข้ารู้ว่าเจ้าอยาก… ข้าเห็นเจ้าที่เหมือง สายตาเจ้าไม่เคยหลอกใครหรอก” เสียงอีกคนกระซิบข้างหูเขาทั้งที่ไม่มีใครยืนใกล้

จี เทียนเต้าเริ่มตัวสั่นโดยไม่รู้ว่าเพราะหนาว หรือเพราะบางอย่างในอกมัน หวาดกลัว มีบางอย่างเคลื่อนไหวในความมืดเบื้องลึกของถ้ำ มันไม่ใช่คน จี เทียนเต้าเห็น ร่างสีซีด ไต่ไปตามผนังเหมือนกิ้งก่า มือยาวเกินจริง ดวงตากลวงโบ๋ มันสวมรอย หนึ่งในพวกเขา อย่างแนบเนียน แล้วหันมาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเดียวกัน

“เจ้ากลัวหรือ ไม่ต้องกลัว พวกเราคือเจ้า และเจ้าคือพวกเรา”

จี เทียนเต้ากรีดร้อง เสียงไม่ออกจากปาก แต่หัวใจสั่นแทบแตก เขาก้มมองมือของตนเองกลายเป็นสีเทา ราวกับเขากำลังกลายเป็น พวกนั้น เขาถอยหลัง ล้มลง ร้องไห้ สั่นเทา สติหลุดกระเจิง ก่อนจะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายตะโกนออกมา

“ไม่!! ข้าไม่ใช่ของพวกเจ้า!! ข้ายังไม่บ้า!! ข้า... ยังไม่ใช่”

เขาลุกขึ้นวิ่ง พุ่งกลับสู่ปากถ้ำ เสียงหัวเราะตามหลัง เสียงเล็บข่วนหิน เสียงกระซิบที่ไม่ใช่เสียงคน แต่ก็ รู้จักชื่อเขา

“เจ้าไม่หนีไปได้หรอก เทียนเต้า... เจ้าก็แค่ยังไม่ยอมรับความจริง…”

แสงแดดสาดใส่หน้าเขาทันทีที่หลุดพ้นจากเงามืด เขาทรุดลงกับพื้น หายใจถี่ หน้าซีด กลีบดอกจื่อเถิงเพียงกลีบเดียวปลิวมาติดตรงอกเสื้อเขาอีกครั้ง แต่กลีบนั้น. กลายเป็นสีดำสนิท เขาจับมันโยนทิ้งทั้งมือสั่น แล้วพึมพำเสียงสั่น

“ข้ายังเป็นมนุษย์... ข้ายัง... เป็นมนุษย์...”

JiTiandao มาร

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 10.00 - 11.00 น.

แสงแดดยามสายทะลุผ่านต้นไม้ใหญ่และพงหญ้าที่ปกคลุมทางเข้าถ้ำ หมินเถียนปิง รังสรรค์เป็นลวดลายของแสงและเงาที่ริบหรี่บนผิวหินเก่าแก่ จี เทียนเต้าเดินโซเซเข้ามายังปากถ้ำ 

เวลาเกือบสิบโมงเช้า แสงอรุณละลายหมอกเบา ๆ

ทำให้ลักษณะประตูหินที่แทรกซับด้วยร่องรอยกาลเวลาดูราวกับเรียกให้ผู้คนก้าวเข้ามา

เขาหยุดยืนอยู่หน้าถ้ำ พลางกวาดสายตามองรอยแยกของหิน เห็นร่องรอยฝังตัวลึกเหมือนเป็นประตูที่เปิดสู่โลกอื่น มือแกร่งแต่สั่นเท้าโบกไปมา เขาหัวเราะแหบพร่า พลางเพ้อเจ้อกับความลึกลับของสถานที่

“โอ้…ถ้ำเอ๋ย…เจ้าช่างเชื้อเชิญข้าเสียจริง ฮ่าๆๆ! ข้าจะก้าวเข้าไป แม้โลกจะทิ้งข้า…ข้าก็ยังมีความกล้า!”

เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อของเขาสะท้อนเข้าผนังถ้ำ ทำให้เสียงก้องกังวานเหมือนมีผู้รับฟังราวกับผีโบราณคอยปรบมือให้ เขาโซเซก้าวเข้ามาในทางแคบที่ซ่อนเงามืด

“โอ้…เงามืด…เจ้าล้อมข้าอยู่รอบกาย ข้าจะคุยกับเจ้าทุกสิ่ง แม้โลกไม่ยอมฟัง! ฮ่าๆๆ!”

ด้านในถ้ำ แสงแดดลอดเข้ามาเพียงริ้วบาง ทำให้ฝุ่นละอองและละอองน้ำเกาะตามผนังหินสะท้อนแสงเป็นประกายเล็ก ๆ ราวกับดวงดาวจิ๋ว ขณะที่เขาเดินโซเซไปตามโพรงถ้ำ เครารุงรังเหยียดกระเพื่อมตามแรงก้าว น้ำเสียงเพ้อเจ้อดังลั่น

“เจ้าผาหิน…เจ้าร่องแยก…ข้าจะเดินไปจนสุดถ้ำ แล้วข้าจะรู้ว่าเจ้ามีความลับอะไรเก็บซ่อนไว้… ฮ่าๆๆ!”

ร่างชายแก่หัวล้านคนนั้นคล้ายผสมปนกับเงามืดของถ้ำ ทุกก้าวเป็นทั้งความทรหดและความเพ้อคลั่ง เสียงหัวเราะสะท้อนปะปนกับเสียงหยดน้ำรินจากเพดานถ้ำ ราวกับถ้ำทั้งลูกกำลังตอบสนองต่อความบ้าคลั่งของเขาเอง

JiTiandao มาร

วันที่ 2 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 03.00 - 04.00 น.

ร่างผอมแห้งของ จี เทียนเต้า เดินโซเซเข้ามาใกล้ ถ้ำหมินเถียนปิงนอกเมืองฉางอันในยามดึก เงามืดของต้นไม้และผาหินปกคลุมปากถ้ำอย่างหนาแน่น ประตูหินลึกลับตั้งเด่นราวกับรอให้ผู้กล้า หรือผู้เพ้อคลั่งก้าวเข้าไป

เขาหยุดยืนหน้าถ้ำ ก้มมองรอยร้าวบนหิน พลางหัวเราะคิกคักเสียงแหบพร่า

“นี่…นี่คือข้า…ข้าเทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่งโลกทั้งใบทอดทิ้งข้า แต่ข้าเดินเข้ามาแล้ว ฮ่าๆๆ!” 

มือแกว่งไปมาเหมือนกำลังกวักลมหรือพลังใด ๆ ให้ไหลเข้าสู่ตัว

ลมเย็นพัดเข้าปากถ้ำ พลางพัดเสื้อผ้าขาดรุ่ยและเครารุงรังให้ปลิวตาม แสงจันทร์ลอดผ่านรอยประตูหิน ทำให้เงาของเขาพาดยาวลงบนพื้นถ้ำ เขาก้าวเข้าภายในด้วยฝีเท้าโซเซ มือแตะผนังหิน พลางพึมพำ

“เจ้าหิน…เจ้าถ้ำ…เจ้ามืด…ข้าจะรู้จักเจ้า…ข้าจะเพ้อคลั่งกับเจ้า…ข้าจะไม่ยอมโลกทั้งใบ ฮ่าๆๆ!”

เสียงหัวเราะเพ้อคลั่งของเขาก้องสะท้อนในโพรงถ้ำ ผสมกับเสียงหยดน้ำและเสียงลมที่ลอดผ่านรอยร้าว ทำให้ทุกก้าวที่เขาเดินเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความโดดเดี่ยว

บางครั้งเขาหยุดยืนกลางถ้ำ มือยกขึ้นแกว่งอากาศ เหมือนกำลังต่อสู้กับใครสักคนที่มองไม่เห็น

“ข้าเทียนเต้า! ข้าจะเพ้อคลั่ง! ข้าจะรู้จักทุกซอกทุกมุมของเจ้า…ไม่มีใครหยุดข้าได้ ฮ่าๆๆ!”

ร่างผอมแห้งโซเซเดินลึกเข้าไปในโพรงถ้ำ เงามืดคลี่ตัวราวกับโอบรอบเขาไว้ เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อคลั่งของเขาก้องสะท้อนทุกซอกทุกมุม กลายเป็นท่วงทำนองบ้า ๆ ที่สอดประสานกับความมืดและกลิ่นความชื้นของ

ถ้ำหมินเถียนปิงกลายเป็นเวทีสำหรับชายแก่หัวล้านผู้หนึ่งที่เพ้อคลั่งอยู่ท่ามกลางความลึกลับของธรรมชาติ