[เมืองตุนหวง]

敦煌

(เมืองตุนหวง • ระเบียงหอซี)

เมืองตุนหวง

[ ประตูสู่ดินแดนตะวันตก ]

เมืองตุนหวง ตั้งอยู่ ณ ปลายสุดด้านตะวันตกของระเบียงเหอซี ซึ่งเป็นเส้นทางแคบ ๆ ที่ทอดตัวยาวระหว่างภูเขาและทะเลทราย เป็นเมืองที่ถูกสร้างเป็น ป้อมปราการในยุคฮั่นเพื่อเป็นฐานทัพและจุดควบคุมการค้าและเพื่อปกป้องเส้นทางสายไหมและด่านสำคัญ

ภูมิประเทศเป็นโอเอซิสขนาดใหญ่ที่อยู่กลางแอ่งตุนหวง ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยทะเลทรายโกบี และเนินทรายหมิงซาซาน (Mingsha Shan - ภูเขาทรายร้อง) ท่ามกลางสภาพอากาศที่แห้งแล้งและมีอุณหภูมิแปรปรวนสูงมากระหว่างกลางวันกับกลางคืน อาศัยน้ำจากทะเลสาบพระจันทร์เสี้ยว (Crescent Lake - เยวี่ยหยาเฉวียน) และแหล่งน้ำที่ไหลจากเทือกเขาฉีเหลียนซานที่มีหิมะปกคลุมทางใต้

SuYao ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย (เวลา 13.00 - 14.00 น.)

@LinYa

แสงสีทองเจิดจ้าที่ส่องสว่างจนบาดตาได้จางหายไปในพริบตา ความรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดอย่างรุนแรงและสูญเสียการทรงตัวก็เข้าแทนที่ในทันที ซูเหยารู้สึกราวกับร่างกายของตนถูกกระชากผ่านช่องว่างที่มืดมิดและไร้กาลเวลา สิ้นสุดลงด้วยแรงกระแทกอันหนักหน่วงที่ทำให้ทุกส่วนของร่างกายสั่นสะท้าน

ตึง!

ร่างของหมอหญิงในชุดผ้าฝ้ายสีครามกระแทกลงบนพื้นดินอย่างแรงจนจุกแน่นไปทั้งหน้าอก ลมหายใจขาดห้วงไปครู่หนึ่ง สัมผัสแรกที่รับรู้ได้คือความหยาบกระด้างของเม็ดทรายที่ร้อนระอุภายใต้ฝ่ามือที่ค้ำยันอยู่ มันร้อนมากจนนางต้องรีบชักมือออกอย่างรวดเร็ว ใช้แขนข้างหนึ่งยันตัวขึ้นอย่างทุลักทุเล พยายามปรับการมองเห็นที่พร่ามัวจากการถูกแสงจ้าเล่นงาน

เมื่อสายตาของนางกลับมามองเห็นได้ชัดเจนอีกครั้ง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้ซูเหยาต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงจนลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ

“ที่นี่...มันที่ใดกัน?”

@XueXi

@LinYa

“ขอบคุณเจ้าค่ะ…ข้าไม่เป็นอะไรมาก เพียงแต่จุกจนหายใจไม่ทันเท่านั้น” ซูเหยาตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้มั่นคงที่สุด แม้จะรู้สึกว่าผิวหนังใต้ร่มผ้ากำลังแสบร้อนจากการถูกแดดเผา นางค่อย ๆ ปลดมือของแม่นางหนานออกอย่างนุ่มนวล แต่ก็ไม่วายจะเอื้อมมือไปตรวจชีพจรที่ข้อมือของแม่นางหนานตามวิสัยของหมอ

การตรวจจับชีพจรเพียงชั่วครู่ก็ทำให้นางวางใจได้ในระดับหนึ่ง ชีพจรของแม่นางหนานยังคงเต้นเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอและไม่ได้แสดงสัญญาณของการบาดเจ็บภายในที่ร้ายแรงอย่างที่นางกังวลใจ

@LinYa  

@XueXi  

@LinYa  

เสียงของหลินหยาที่แนะนำตัวและสนทนากับชายหนุ่มแปลกหน้าดังอยู่ด้านหลังอย่างไม่ขาดสาย แม้จะรู้สึกประทับใจในความเป็นมิตรและอารมณ์ขันที่เข้ากับคนง่ายของแม่นางหนาน แต่ซูเหยาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะเข้าร่วมวงสนทนาในยามวิกฤตเช่นนี้

แต่ไม่ทันให้ใครอธิบายเสียงแผ่ววาบของลมแหวกดังขึ้น หญิงสาวในชุดขาวสะอาดตาสะบัดผ้าคลุมพลิ้ว เดินฝ่าฝุ่นทรายเข้ามาหยุดตรงหน้า นางถือหอกสั้นแหลมคม แววตาเยือกเย็นคล้ายคนผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วน นี้มันท่านจอมยุทธ์ชุดขาวนี้หว่า?

“ไม่มีเวลาแล้ว พวกเจ้าฟังให้ดี ตอนนี้เมืองตุนหวงกำลังถูกเผ่ามังกรดำบุกปล้น อาละวาดเผา ฆ่าคนปล้นสะดมไม่เว้นวาย” เสียงหนักแน่นแฝงอำนาจดังก้องชัด

ซูเหยามองการปรากฏตัวของหญิงชุดขาวอย่างไม่วางตา ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดก่อตัวขึ้นในใจของนางอย่างฉับพลัน...เมื่อความทรงจำฉายชัดขึ้นมาในสมอง ซูเหยาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง นี่คือสตรีผู้ที่เคยแบกแม่นางหนานที่บาดเจ็บหนักมาส่งที่โรงหมอของนาง! นางจำสตรีผู้นี้ได้ดี เพราะการรักษาอาการบาดเจ็บของหลินหยาวันนั้นเป็นภารกิจที่ยากลำบากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตหมอของนาง

@LinYa  

ซูเหยามองการปรากฏตัวของหญิงชุดขาวอย่างไม่วางตา ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดก่อตัวขึ้นในใจของนางอย่างฉับพลัน...เมื่อความทรงจำฉายชัดขึ้นมาในสมอง ซูเหยาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง นี่คือสตรีผู้ที่เคยแบกแม่นางหนานที่บาดเจ็บหนักมาส่งที่โรงหมอของนาง! นางจำสตรีผู้นี้ได้ดี เพราะการรักษาอาการบาดเจ็บของหลินหยาวันนั้นเป็นภารกิจที่ยากลำบากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตหมอของนาง

เสียงอุทานที่เหมือนกระซิบแต่เปี่ยมด้วยความหวาดหวั่นจนบาดลึกซ่านออกมาจากริมฝีปากที่สั่นเทิ้มของซูเหยา

"มะ...มังกรดำหรือเจ้าคะ?…”

@XueXi   

“รีบตามข้ามา! เร็ว! ที่นี่ก็อันตรายไม่ต่างกันนักหรอก ถ้าอยู่เฉยพวกเจ้าจะถูกลากไปเป็นศพกลางทะเลทรายแน่!” หญิงสาวชุดขาวหันขวับก่อนออกวิ่งเหยียบทรายอย่างมั่นคงเหมือนฝีเท้าของแม่ทัพ

@LinYa   

ซูเหยาผู้ซึ่งกำลังแข็งทื่อราวกับถูกหล่อด้วยดินเหนียวเมื่อครู่ พลันถูกเสียงโวยวายของแม่นางหนานที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกแกมฉุนเฉียวดึงสติกลับมา ท่าทีที่รนรานของนางทำให้ความรู้สึกทำอะไรไม่ถูกของซูเหยาถูกแทนที่ด้วยสัญชาตญาณของการเอาชีวิตรอด

นางแทบไม่มีเวลาคิดว่าการวิ่งตามท่านจอมยุทธ์ชุดขาวไปนั้นจะเป็นเรื่องที่ถูกต้องหรือไม่ แต่ความกลัวความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้กว่าสิ่งอื่นใด บีบคั้นให้นางต้องเคลื่อนไหว ร่างกายที่ไร้วรยุทธ์จึงจำเป็นต้องพึ่งพาความเร็วของปลายเท้าให้มากที่สุด

"เดี๋ยว! ระ..รอข้าด้วยเจ้าค่ะ!"

ซูเหยาตะโกนเรียกเสียงสั่นเครือ พยายามบังคับขาที่ยังสั่นเทาให้ก้าวตามไป นางไม่ใช่นักรบ ไม่เคยฝึกฝนวิ่งหนีใด ๆ รองเท้าผ้าที่นางสวมอยู่จึงจมลงในผืนทรายที่เริ่มร้อนระอุทุกย่างก้าว ทำให้การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างยากลำบากยิ่งนัก ทรายที่ฟุ้งกระจายเข้ามาปะทะใบหน้าจนแสบไปหมด แต่นางไม่กล้าแม้แต่จะยกมือขึ้นปัด เพราะเกรงว่าจะช้าลงเพียงเสี้ยววินาที

@XueXi   

ภารกิจปราบมังกรทมิฬ (1)

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher   

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ เมืองตุนหวง ระเบียงเหอซี จักรวรรดิต้าฮั่น

ชั่วพริบตาผืนทรายระเบียงเหอซีปะทะก้นดัง แอ่ก! หลินหยาหน้าเบ้ทันที “โอ๊ยยย! อะไรกันนี่ ข้าทำบุญด้วยอะไรถึงได้ตกตูมลงมาแบบนี้เล่า” เสียงบ่นลั่นท่ามกลางลมร้อนปะทะผิว ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนกลอกมองรอบตัวด้วยความงุนงง เห็นเพียงทุ่งทรายทอดไปสุดสายตาและเงาของกำแพงหินไกลโพ้นที่บอกว่านี่ไม่ใช่ฉางอันแน่

@SuYao 

@XueXi 

นางหันไปทางซูเหยาอย่างร้อนใจ รีบลุกโผไปประคองแขน “ท่านหมอ! เป็นอะไรไหมเจ้าคะ? บาดเจ็บหรือเปล่า ข้าตกลงมาจนก้นแทบหักเลย!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใยจริงใจจนลืมปวดเองด้วยซ้ำ

@SuYao 

หลินหยายังไม่ทันจะถอนหายใจก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มหน้าหวานแปลกหน้าในชุดเรียบร้อยดวงตาคมแต่แฝงความอบอุ่น ใบหน้างามราวสลักหินหยก นางเลยรีบโบกมือถามอย่างร่าเริงปนห่วงใย “ท่าน! เป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ? ข้าตกลงมาก้นกระแทกเสียงดังไปทั้งก้นกบแล้ว ท่านไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่หรือไม่?” 

@XueXi 

“ท่านชายมีนามว่าเช่นไรเจ้าคะ? เอ่อ…ข้าไม่รู้ว่ามันเหมาะสมไหม แต่ตอนนี้ข้าชื่อหลินหยานะ เป็นแม่ค้าเจ้าค่ะ” หลินหยาเอ่ยแนะนำตัวก่อนที่เธอจะเหลียวรอบอีกครั้งพร้อมตั้งคำถาม “แล้วนี่มันที่ไหนกันแน่…ทำไมพวกเรามาโผล่กลางทะเลทราย…”

แต่ไม่ทันให้ใครอธิบายเสียงแผ่ววาบของลมแหวกดังขึ้น หญิงสาวในชุดขาวสะอาดตาสะบัดผ้าคลุมพลิ้ว เดินฝ่าฝุ่นทรายเข้ามาหยุดตรงหน้า เธอถือหอกสั้นแหลมคม แววตาเยือกเย็นคล้ายคนผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วน นี้มันท่านจอมยุทธ์ชุดขาวนี้หว่า? “ไม่มีเวลาแล้ว พวกเจ้าฟังให้ดี ตอนนี้เมืองตุนหวงกำลังถูกเผ่ามังกรดำบุกปล้น อาละวาดเผา ฆ่าคนปล้นสะดมไม่เว้นวาย” เสียงหนักแน่นแฝงอำนาจดังก้องชัด

หลินหยากะพริบตาปริบ ๆ “หะ…หะ?! มังกรดำอะไรนะเจ้าคะ ข้ายังไม่ทันจะถาม—”

@SuYao 

@XueXi 

“รีบตามข้ามา! เร็ว! ที่นี่ก็อันตรายไม่ต่างกันนักหรอก ถ้าอยู่เฉยพวกเจ้าจะถูกลากไปเป็นศพกลางทะเลทรายแน่!” หญิงสาวชุดขาวหันขวับก่อนออกวิ่งเหยียบทรายอย่างมั่นคงเหมือนฝีเท้าของแม่ทัพ หลินหยาอ้าปากจะถามแต่โดนลมพายุพัดเข้าปากจนไอแค่ก ๆ รีบหันไปมองซูเหยาแล้วเสวี่ยซี “โอ๊ยยย ให้ตายสิ! ข้าวิ่งก็ได้! ตามก็ได้! ห่าขั่วมึงเอ้ย สิบอกกันแนติ๊ ก็บ่ได้! แต่ถ้าข้าตายกลางทางล่ะก็จะตามไปบ่นถึงยมโลกเลยนะ! เจ้าเสียงปริศนานั้น!” ว่าแล้วนางก็ถลกกระโปรงขึ้น วิ่งเตาะแตะตามหลังไปอย่างหมดทางเลือก เสียงบ่นเจื้อยแจ้วของนางดังแทรกกับเสียงทรายปลิวฟุ้ง 

@SuYao 

@XueXi 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาทำเควสแล้วจ้าาา

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

XueXi ดี

วันที่ 2 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยจื่อฟู

เสวี่ยซีที่เพิ่งตั้งหลักได้กลางผืนทรายยังรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นโครมครามไม่หยุด ดวงตาอำพันใสกะพริบถี่เพราะแสงแดดแผดเผา 

“ทำไมข้าถึงมาโผล่ที่นี่ อ๊ะ!” จริงสิ ตอนนั้นที่เข้ามาในถ้ำก็เจอ หญิงสาวทั้งสองคนกำลังพูดคุยกับผู้เฝ้าดู และตัวเขาที่ยังไม่ได้ทำอะไร ก็โดนลากมาแบบงง ๆ แถมสถานที่แห่งนี้ก็ร้อนไม่เบาทำเอารู้สึกว่าระคายผิวพรรณ 

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

“ข้าไม่เป็นอันใดขอรับ เพียงแค่…ตกใจกะทันหันไปหน่อย” น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนของเขาต่างจากบรรยากาศโหดร้ายรอบกายโดยสิ้นเชิง

นัยน์ตาสีอำพันจ้องมองรอบ ๆ ราวกับกำลังคิดวิเคราะห์ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกปวดหัว เขาพยายามจะทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ‘ลิขิต’ หรือไม่ ? ถึงนำพานมาพบเหตุการณ์ประหลาดเฉกเช่นนี้กัน 

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

เขารีบยกมือปัดฝุ่นทรายตามเสื้อคลุม ก่อนจะโค้งศีรษะเบา ๆ เป็นการทักทาย “ข้ามีนามว่า เสวี่ยซี…มิใช่คนสำคัญอันใดดอก เจ้าทั้งสองปลอดภัยก็ดีแล้ว”

คำพูดนั้นทำให้แก้มซีซีแดงระเรื่อเล็กน้อย เพราะไม่ถนัดอยู่ท่ามกลางสายตาหญิงสาวที่มองมาอย่างสนใจ เขาเอียงหน้าเล็กน้อย ราวกับไม่กล้าสบตาตรง ๆ

เมื่อหญิงสาวชุดขาวปรากฏขึ้นพร้อมข่าวร้าย เสวี่ยซีถึงกับเบิกตาโต หัวใจหวิววูบ เขารีบเผลอคว้าชายแขนเสื้อของหลินหยาด้วยความตกใจโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยเอ่ยเสียงเบา “ม…มังกรดำงั้นหรือ…? น่ากลัวเหลือเกิน…”

แต่เมื่อเห็นหญิงสาวทั้งสองตกใจไม่แพ้กัน ความอ่อนโยนในใจเขาก็ผลักดันให้ยืนหยัดขึ้นมา แม้จะตัวบอบบาง แต่แววตาสีอำพันกลับเต็มไปด้วยความตั้งใจจริง เขาพยักหน้าแรงหนึ่งครั้ง รอยยิ้มหวานบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าที่เปื้อนฝุ่นทราย

“รีบตามข้ามา! เร็ว! ที่นี่ก็อันตรายไม่ต่างกันนักหรอก ถ้าอยู่เฉยพวกเจ้าจะถูกลากไปเป็นศพกลางทะเลทรายแน่!” หญิงสาวชุดขาวหันขวับก่อนออกวิ่งเหยียบทรายอย่างมั่นคงเหมือนฝีเท้าของแม่ทัพ

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

“ถ้าเป็นเช่นนั้น…เราควรรีบตามท่านผู้นั้นไปกันเถิด อย่างน้อยในเมืองน่าจะปลอดภัยกว่ากลางทะเลทรายแน่ ๆ ข้าจะอยู่ข้างพวกเจ้าด้วย ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใด”

เสวี่ยซีรีบยกชายผ้าคลุมขึ้นเล็กน้อยแล้วก้าวตามหญิงสาวชุดขาวไป แม้ฝีเท้าของเขาจะไม่มั่นคงนักบนผืนทราย แต่ก็พยายามสุดกำลัง ร่างบางนั้นชุ่มเหงื่อรวดเร็วจากไอร้อนแผดเผา แต่เขาไม่ปริปากบ่นสักคำ เพียงหันมามองหลินหยาและซูเหยาเป็นระยะด้วยแววตาห่วงใย

ทุกครั้งที่หลินหยาบ่นกระปอดกระแปด เสวี่ยซีเผลอหัวเราะคิกเบา ๆ อย่างขัดเขิน ก่อนจะรีบก้มหน้าเดินต่อ “เจ้าพูดเช่นนั้นก็ทำให้ใจข้าเบาลงบ้าง…อย่างน้อยเรายังมีเสียงหัวเราะกลางทะเลทรายนี้”

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher @LinYa @SuYao 

SuYao ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย (เวลา 14.00 - 15.00 น.)

เมื่อเดินทางเข้าถึงเมืองตุนหวงตาม จอมยุทธ์ชุดขาว เว่ยจื่อฟู ควันดำลอยขึ้นฟุ้งจากกำแพงเมืองตุนหวง เสียงกรีดร้องและเสียงเหล็กปะทะกันดังระงมจนสะท้อนสะเทือนถึงผืนทรายใต้ฝ่าเท้า ทั้งสามที่วิ่งตามเว่ยจื่อฟูมาตลอดถึงกับชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ทหารหลายร้อยนายล้มเกลื่อน ศพถูกฉีกจนไม่เหลือสภาพ บางร่างยังไหม้เกรียมราวถูกสายฟ้าฟาด

@LinYa

ซูเหยาคลายมือที่กำแน่นออกจากกัน นางเงยหน้าขึ้นสบตาแม่นางหนานด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและเป็นกังวล นางพยายามทำความเข้าใจกับคำแปลกประหลาดที่หลุดออกมาจากปากของแม่นางหนาน

"คำว่า 'โอเค' หมายถึงสิ่งใดหรือคะ?" ซูเหยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สุ้มเสียงยังคงสั่นเครืออยู่บ้างจากแรงสั่นสะเทือนของความสะพรึงกลัว แต่พยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมความรู้สึกเหล่านั้นไว้ "หากท่านหมายถึง...สภาพจิตใจของข้าในยามนี้..."

นางหยุดพูดไปชั่วขณะ ก่อนจะทอดสายตาไปยังศพที่ถูกไฟไหม้เกรียมและฉีกขาดอย่างไม่เป็นชิ้นดีอีกครั้ง ความสงบที่พยายามรักษาไว้เริ่มสั่นคลอนอย่างรุนแรง

"หากเป็นบาดแผลจากการต่อสู้ธรรมดา ข้าผู้เป็นหมอจะไม่หวาดกลัวเลย แต่...สิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้านี้ป่าเถื่อนอย่างยิ่งเจ้าค่ะ" ซูเหยากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง พลางกระชับชุดของตนให้แน่นขึ้นเล็กน้อยเพื่อเรียกความมั่นใจ "สภาพที่ร่างกายถูกฉีกทึ้งเช่นนี้...ย่อมไม่ใช่ฝีมือของมนุษย์แน่"

@XueXi

ยังไม่ทันได้คุยกันยาวร่างยักษ์อัปลักษณ์ก็โผล่ออกมาจากซากประตูเมือง หนังหนาเป็นเกล็ดสีดำขลับ ดวงตาแดงฉานเหมือนถ่านไฟ มันแบกค้อนอัสนีคู่ใหญ่เท่าลำตัวมนุษย์ ลวดลายคมบนค้อนส่องแสงสีน้ำเงินขณะมันลากเดินบนพื้นดิน ทุกย่างก้าวทำให้ดินสั่นสะเทือนพวกมันมากันหลายตัว

“เจ้าพวกปีศาจมังกรดำ…” เว่ยจื่อฟูกระชับหอกในมือ สายตาเฉียบดุ นางหันมามองพวกหลินหยาด้วยน้ำเสียงเข้ม “ดูเหมือนวันนี้เราจะมาถูกวันจริง ๆ ตัวหัวหน้าอยู่แถวนี้แน่” แล้วราวกับคำพูดเป็นสัญญาณ ปีศาจร่างยักษ์ก็เงื้อค้อนขึ้นสูง สายฟ้าแตกวาบทั่วอากาศ เปรี้ยง! พลังอัสนีซัดลงกลางทหารที่ยังยืนไม่มั่นคงจนร่างกลายเป็นเถ้าควันในพริบตา

@LinYa

ซูเหยารู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนของพื้นดินที่สั่นคลอนทุกครั้งที่ร่างยักษ์เหล่านั้นขยับก้าว ความรู้สึกที่ว่าตนเองเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่ไม่เป็นวรยุทธ์นั้นท่วมท้นจนนางแทบจะหายใจไม่ออก นางเป็นหมอที่ใช้ชีวิตอยู่กับการรักษาชีวิต ไม่ใช่การเผชิญหน้ากับพลังทำลายล้างเหนือธรรมชาติเช่นนี้

"นี่...นี่คือปีศาจมังกรดำอย่างนั้นหรือเจ้าคะ..." ซูเหยาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ น้ำเสียงสั่นเครือจนแทบเป็นกระซิบ แต่ยังคงความสุภาพไว้ตามนิสัย นางไม่กล้าที่จะขยับตัวแม้แต่เพียงเล็กน้อย เพราะเกรงว่าการเคลื่อนไหวเพียงน้อยนิดจะดึงดูดความสนใจของปีศาจตนนั้นมาที่พวกตน

@XueXi

เว่ยจื่อฟูหันกลับมาดุหลินหยาและบอกกับทุกท่านด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าครึ่งหนึ่งนางเหมือนสตรีที่คุ้นชินกับกลิ่นคาวเลือดและเสียงร้องของสนามรบ แล้วเสียงเย็นคมในคำพูดก็ดังขึ้นราวกับลั่นระฆังเหล็ก  

“แม่นางน้อยเจ้าอย่ามัวแต่บ่น พวกท่านเป็นผู้กลับชาติมาเกิดใช่ไหม เช่นนั้นแล้วต้องพรสวรรค์ล้ำเลิศ ร่วมกับข้าปกป้องชาวเมืองแห่งนี้ พยายามเข้าล่ะ ข้าจะจัดการหัวหน้าเอง พวกท่านไม่ต้องห่วง ฝากพวกลูกน้องหลายสิบตัวนั้นให้ข้าด้วย”

คำพูดราวธารน้ำแข็งแต่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นนั้นยังไม่ทันตกถึงพื้น เว่ยจื่อฟูหันตัวพรวดหนึ่ง ก้าวเท้าเหมือนสายฟ้าพุ่งทะยาน ขาเหยียบทรายฝุ่นฟุ้ง ส่งเสียงเฉือนลมแล้วเล็งตรงไปยังร่างยักษ์ที่แบกค้อนอัสนี เธอไม่รอให้ใครถามอะไรอีกวิ่งพรวดขึ้นหน้าสนามรบเพียงลำพัง ร่างผ้าขาวพลิ้วดุจธงเปื้อนเลือดตรึงตาในยามศึก

ซูเหยาจ้องมองแผ่นหลังที่แน่วแน่และกล้าหาญของเว่ยจื่อฟูด้วยความตะลึงงัน ความสุขุมที่นางพยายามรักษาไว้ตลอดเวลาพังทลายลงในที่สุด เมื่อต้องเผชิญกับความเป็นจริงที่ว่าต้องต่อสู้กับปีศาจร้ายตรงหน้า

ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความสับสนและหวาดกลัวอย่างสุดซึ้ง ก่อนจะหันกลับมามองแม่นางหนานและคุณชายเสวี่ยด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด นางเป็นหมอผู้เยียวยารักษา ไม่ใช่ทหารผู้ถือดาบออกรบ นางไม่เป็นวรยุทธ์ ไม่เคยจับอาวุธที่ใช้ฆ่าคน มีเพียงเข็มเงินและสมุนไพรในห่อผ้าเท่านั้น

"ท่านจอมยุทธ์...ท่านว่า...พวกเราต้องสู้อย่างนั้นหรือเจ้าคะ?" เสียงของซูเหยาแผ่วเบาและสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความหวั่นเกรง นางพยายามเรียบเรียงถ้อยคำอย่างระมัดระวังที่สุด แม้ว่าจิตใจจะกำลังปั่นป่วนอย่างรุนแรง

นางพยายามก้าวถอยหลังอีกครั้ง แต่เท้ากลับพันกันจนเซไปด้านข้างเล็กน้อย ต้องยกมือขึ้นกุมแขนเสื้อของตนเองแน่นเพื่อพยุงร่างกายไว้ ร่างกายของนางเริ่มสั่นสะท้านเล็กน้อย ราวกับถูกลมหนาวจากขั้วโลกกัดกิน ตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นไปจนถึงปลายนิ้วมือ ความสั่นนั้นเกิดจากความตระหนักรู้ว่าตนเองต้องเผชิญหน้ากับความตายด้วยมือเปล่า

@XueXi

@LinYa

ซูเหยาสูดหายใจลึกยาวอีกครั้งเพื่อควบคุมความสั่นสะท้านในร่างกาย นางพยายามตรึงสายตาให้มั่นคง ไม่ให้วอกแวกไปยังเสียงกรีดร้องและเสียงอาวุธที่ดังมาจากแนวปะทะเบื้องหน้า ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แม้จะแผ่วเบาและยังคงสั่นเครืออยู่บ้าง

"คุณแม่นางหนาน..." นางเอ่ยอย่างช้า ๆ "ข้าต้องขออภัยที่ต้องแจ้งตามตรงว่า...ข้าไม่เป็นวรยุทธ์ใด ๆ เลยเจ้าค่ะ"

นางก้มศีรษะลงเล็กน้อยอย่างนอบน้อมเป็นการขออภัยที่ไม่สามารถช่วยเหลือในการต่อสู้ได้ ก่อนจะอธิบายต่อเพื่อยืนยันฐานะของตน

"ข้าเป็นเพียงหมอที่เติบโตมาในป่าเขา ความรู้ทั้งหมดที่ข้ามีคือการใช้เข็มเงินและสมุนไพรเพื่อรักษาชีวิตเท่านั้น" นางผายมือออกเล็กน้อยเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าตนไม่มีอาวุธใด ๆ นอกเหนือจากความรู้ทางการแพทย์ "ในสถานการณ์เช่นนี้...ข้าคงไม่สามารถเป็นกำลังในการต่อสู้กับปีศาจมังกรดำที่มีพลังอำนาจเหนือมนุษย์ได้เลยเจ้าค่ะ"

@XueXi

@LinYa

คำสั่งสุดท้ายของหลินหยาที่ให้ปกป้องชาวบ้านและเอาตัวรอดนั้นดังก้องอยู่ในโสตประสาทของซูเหยา แม้จะบอกไปแล้วว่าตนไม่เป็นวรยุทธ์ แต่คลื่นแห่งหายนะที่พัดโหมกระหน่ำอยู่เบื้องหน้าก็มิได้ยินยอมให้นางหลีกเลี่ยงสถานการณ์ได้อีกต่อไป

ซูเหยายืนตัวสั่นเทาอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาที่เคยสงบในยามรักษาผู้คน บัดนี้เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความมุ่งมั่นอันแปลกประหลาด นางก้มลงมองพื้นทรายที่อาบย้อมด้วยเลือดและเศษชิ้นส่วนของชุดเกราะทหาร กระบี่เล่มหนึ่งที่เปื้อนคาวเลือดวางอยู่ข้างซากศพของทหารที่ล้มตายอย่างอนาถ

สมองของนางว่างเปล่า ไม่มีความรู้ใด ๆ เกี่ยวกับการใช้คมดาบ แต่นางรู้ว่าเข็มเงินของหมอไม่อาจต่อสู้กับเกล็ดสีดำขลับและค้อนอัสนีของปีศาจได้ นางตระหนักว่าในวินาทีนี้...นางต้องหาทางป้องกันตัวเอง ให้ได้

ซูเหยาถูกบีบให้ยอมจำนนต่อสัญชาตญาณเอาชีวิตรอด นางค่อย ๆ คุกเข่าลงอย่างเชื่องช้า พลางยื่นมือออกไปจับด้ามกระบี่เหล็กที่เย็นเฉียบและชุ่มไปด้วยเลือดนั้นอย่างลังเล มือของนางสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกรังเกียจที่จะสัมผัสอาวุธที่ใช้สังหารคนนั้นถูกความจำเป็นเข้าแทนที่

นางดึงกระบี่หนักอึ้งขึ้นมา กระบี่เล่มยาวเกือบเท่าความสูงของนาง แสงแดดสาดกระทบใบมีดจนสะท้อนเข้าตาอย่างแสบสัน ซูเหยายืนขึ้นอย่างทุลักทุเลโดยจับกระบี่ด้วยมือทั้งสองข้างอย่างเก้กังและไม่มั่นคง ตำแหน่งการจับและท่าทางของนางไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นผู้ฝึกยุทธ์ แต่เป็นเพียงสตรีผู้บอบบางที่ถูกสถานการณ์บีบคั้นให้ต้องถืออาวุธ

ดวงตาของนางหันไปมองกลุ่มชาวบ้านที่กำลังวิ่งหนีอย่างอลหม่านในซากปรักหักพังของเมือง ตุนหวง ความเป็นหมอที่ปรารถนาจะช่วยเหลือชีวิตนั้นจุดประกายไฟเล็ก ๆ ขึ้นในใจของนาง แม้จะกลัวจนตัวสั่น แต่ซูเหยาก็ยืนหยัดอยู่ตรงนั้น ถือกระบี่ที่หนักอึ้งในมืออย่างเงอะงะ เตรียมเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ต้องต่อสู้กับปีศาจร้าย โดยไม่รู้วิธีฟันแทงเลยแม้แต่น้อย

@XueXi

ภารกิจปราบมังกรทมิฬ (2)

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ เมืองตุนหวง ระเบียงเหอซี จักรวรรดิต้าฮั่น

เมื่อเดินทางเข้าถึงเมืองตุนหวงตาม จอมยุทธ์ชุดขาว เว่ยจื่อฟู ควันดำลอยขึ้นฟุ้งจากกำแพงเมืองตุนหวง เสียงกรีดร้องและเสียงเหล็กปะทะกันดังระงมจนสะท้อนสะเทือนถึงผืนทรายใต้ฝ่าเท้า ทั้งสามที่วิ่งตามเว่ยจื่อฟูมาตลอดถึงกับชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ทหารหลายร้อยนายล้มเกลื่อน ศพถูกฉีกจนไม่เหลือสภาพ บางร่างยังไหม้เกรียมราวถูกสายฟ้าฟาด  หลินหยานั้นเห็นภาพนั้นนางสูดหายใจลึกครั้งหนึ่ง ก่อนหันไปมองซูเหยาและเสวี่ยซีอย่างร้อนใจ “พวกท่านโอเคไหม?” เธอเผลอหลุดพูดคำแปลก ๆ แบบคนยุคสมัยใหม่ เสียงสดใสแต่แฝงห่วงใย

@SuYao 

@XueXi 

ยังไม่ทันได้คุยกันยาวร่างยักษ์อัปลักษณ์ก็โผล่ออกมาจากซากประตูเมือง หนังหนาเป็นเกล็ดสีดำขลับ ดวงตาแดงฉานเหมือนถ่านไฟ มันแบกค้อนอัสนีคู่ใหญ่เท่าลำตัวมนุษย์ ลวดลายคมบนค้อนส่องแสงสีน้ำเงินขณะมันลากเดินบนพื้นดิน ทุกย่างก้าวทำให้ดินสั่นสะเทือนพวกมันมากันหลายตัว

“เจ้าพวกปีศาจมังกรดำ…” เว่ยจื่อฟูกระชับหอกในมือ สายตาเฉียบดุ เธอหันมามองพวกหลินหยาด้วยน้ำเสียงเข้ม “ดูเหมือนวันนี้เราจะมาถูกวันจริง ๆ ตัวหัวหน้าอยู่แถวนี้แน่” แล้วราวกับคำพูดเป็นสัญญาณ ปีศาจร่างยักษ์ก็เงื้อค้อนขึ้นสูง สายฟ้าแตกวาบทั่วอากาศ เปรี้ยง! พลังอัสนีซัดลงกลางทหารที่ยังยืนไม่มั่นคงจนร่างกลายเป็นเถ้าควันในพริบตา

หลินหยากลืนน้ำลาย ฝืนยิ้มเหงื่อตก “เจ้ามังกรดำเอ๊ย…โอเค ข้าเจออะไรบ้า ๆ บอ ๆ มาก็เยอะ แต่แบบนี้มัน…เว่อร์เกินไปแล้วนะ!”

@SuYao 

@XueXi 

เว่ยจื่อฟูหันกลับมาดุหลินหยาและบอกกับทุกท่านด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าครึ่งหนึ่งนางเหมือนสตรีที่คุ้นชินกับกลิ่นคาวเลือดและเสียงร้องของสนามรบ แล้วเสียงเย็นคมในคำพูดก็ดังขึ้นราวกับลั่นระฆังเหล็ก  “แม่นางน้อยเจ้าอย่ามัวแต่บ่น พวกท่านเป็นผู้กลับชาติมาเกิดใช่ไหม เช่นนั้นแล้วต้องพรสวรรค์ล้ำเลิศ ร่วมกับข้าปกป้องชาวเมืองแห่งนี้ พยายามเข้าล่ะ ข้าจะจัดการหัวหน้าเอง พวกท่านไม่ต้องห่วง ฝากพวกลูกน้องหลายสิบตัวนั้นให้ข้าด้วย” 

คำพูดราวธารน้ำแข็งแต่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นนั้นยังไม่ทันตกถึงพื้น เว่ยจื่อฟูหันตัวพรวดหนึ่ง ก้าวเท้าเหมือนสายฟ้าพุ่งทะยาน ขาเหยียบทรายฝุ่นฟุ้ง ส่งเสียงเฉือนลมแล้วเล็งตรงไปยังร่างยักษ์ที่แบกค้อนอัสนี เธอไม่รอให้ใครถามอะไรอีกวิ่งพรวดขึ้นหน้าสนามรบเพียงลำพัง ร่างผ้าขาวพลิ้วดุจธงเปื้อนเลือดตรึงตาในยามศึก

@SuYao 

@XueXi 

“พวกท่านสู้เป็นไหมเจ้าคะ?” หลินหยาหันมาหาท่านหมอซูเหยาและเสวี่ยซีในความช็อกหลังจากเหตุการณ์นั้นที่อยู่ ๆ ก็โดนโยนงานให้่เสียแล้ว

@SuYao 

@XueXi 

  ใบหน้าเล็กของนางขาวซีดไปชั่วครู่เมื่อได้คำตอบ แวบหนึ่งหลินหยาคิดว่าอยากจะแกล้งให้พวกเขาอบรมศิลปะการใช้ดาบในยามด่วน แต่ภาวะจริงทำให้เธอถอนหายใจยาวแล้วตัดสินใจดีกว่าให้บ่นกลางอากาศ “งั้นพยายามหลบกันเองนะ อย่าโดนโจมตีแรง ๆ พอ ข้าจะโจมตีเอง พวกท่านเอาตัวรอดกันล่ะ สู้!!! พวกท่านปกป้องชาวบ้านเป็นหลักนะโอเคไหม?!” คำพูดสุภาพปนให้กำลังใจ และการขอคตวามช่วยเหลือ บัดนี้หลินหยาหยิบขลุ่ยไม้ที่ซ่อนในผ้าคลุมออกมาแนบปาก มือเล็กเรียวจับอย่างมั่น ขลุ่ยไม่ใช่แค่ของเล่นอีกต่อไป

@SuYao 

@XueXi 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ดาเมจเพียงหนึ่งเดียวของทีม

แน่นอนว่า....ผมพูดภาษาโลกเดิมฉ่ำ

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

XueXi ดี

วันที่ 2 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยจื่อฟู

เสวี่ยซีกระพริบตาถี่ มือบางยกขึ้นกุมอกตนเองอย่างไม่รู้ตัว หัวใจสั่นระรัวจนแทบจะทะลุออกมา ภาพศพเกลื่อนกลาดตรงหน้านั้นโหดร้ายเกินกว่าที่เขาจะเคยพบเห็นมาก่อน แม้แต่เสียงกรีดร้องที่เหลือค้างในอากาศยังเหมือนจะติดอยู่ในหู

ริมฝีปากบางสั่นระริก เขาพยายามฝืนยิ้มอ่อนหวานตอบหลินหยา “อ…อืม ข้าไม่เป็นอะไร แค่…รู้สึกใจสั่นไปหมด” น้ำเสียงเบาราวกระซิบ แต่เต็มไปด้วยความพยายามปลอบคนรอบตัวทั้งที่ตัวเองก็แทบยืนไม่มั่นคงอยู่แล้ว

ดวงตาสีอำพันวาววับด้วยหยาดน้ำที่ยังไม่ทันตก ร่างบางเผลอถอยหลังไปครึ่งก้าว เหมือนกำลังสู้กับความกลัวในใจ แต่ก็ฝืนยืดหลังตรง พยายามไม่ให้ใครเห็นว่าเขากำลังสั่น

ยังไม่ทันได้คุยกันยาวร่างยักษ์อัปลักษณ์ก็โผล่ออกมาจากซากประตูเมือง หนังหนาเป็นเกล็ดสีดำขลับ ดวงตาแดงฉานเหมือนถ่านไฟ มันแบกค้อนอัสนีคู่ใหญ่เท่าลำตัวมนุษย์ ลวดลายคมบนค้อนส่องแสงสีน้ำเงินขณะมันลากเดินบนพื้นดิน ทุกย่างก้าวทำให้ดินสั่นสะเทือนพวกมันมากันหลายตัว

“เจ้าพวกปีศาจมังกรดำ…” เว่ยจื่อฟูกระชับหอกในมือ สายตาเฉียบดุ เธอหันมามองพวกหลินหยาด้วยน้ำเสียงเข้ม “ดูเหมือนวันนี้เราจะมาถูกวันจริง ๆ ตัวหัวหน้าอยู่แถวนี้แน่” แล้วราวกับคำพูดเป็นสัญญาณ ปีศาจร่างยักษ์ก็เงื้อค้อนขึ้นสูง สายฟ้าแตกวาบทั่วอากาศ เปรี้ยง! พลังอัสนีซัดลงกลางทหารที่ยังยืนไม่มั่นคงจนร่างกลายเป็นเถ้าควันในพริบตา

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

“ข้าเคยต่อสู้เพียงแต่ปีศาจแพนด้าเท่านั้น” เม้มริมฝีปากเล็กน้อย เมื่อเทียบกับสิ่งที่เจอในตอนนี้ เหตุการณ์ตรงหน้ามันดูเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายมากกว่าเพราะมีผู้คนที่ทั้งบาดเจ็บ และส่วนใหญ่ก็เป็นชาวบ้านมากมาย 

กลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เสวี่ยซีรู้สึกอะไรหลาย ๆ อย่าง ทั้งความโศกเศร้าเสียใจและความโกรธแค้นกับสิ่งที่ปีศาจทำกับเหล่าผู้คน ผู้อ่อนแอ

การกระทำที่แสนจะเลวระยำต่ำช้า ทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียนจริง ๆ

เว่ยจื่อฟูหันกลับมาดุหลินหยาและบอกกับทุกท่านด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าครึ่งหนึ่งนางเหมือนสตรีที่คุ้นชินกับกลิ่นคาวเลือดและเสียงร้องของสนามรบ แล้วเสียงเย็นคมในคำพูดก็ดังขึ้นราวกับลั่นระฆังเหล็ก  “แม่นางน้อยเจ้าอย่ามัวแต่บ่น พวกท่านเป็นผู้กลับชาติมาเกิดใช่ไหม เช่นนั้นแล้วต้องพรสวรรค์ล้ำเลิศ ร่วมกับข้าปกป้องชาวเมืองแห่งนี้ พยายามเข้าล่ะ ข้าจะจัดการหัวหน้าเอง พวกท่านไม่ต้องห่วง ฝากพวกลูกน้องหลายสิบตัวนั้นให้ข้าด้วย” 

คำพูดราวธารน้ำแข็งแต่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นนั้นยังไม่ทันตกถึงพื้น เว่ยจื่อฟูหันตัวพรวดหนึ่ง ก้าวเท้าเหมือนสายฟ้าพุ่งทะยาน ขาเหยียบทรายฝุ่นฟุ้ง ส่งเสียงเฉือนลมแล้วเล็งตรงไปยังร่างยักษ์ที่แบกค้อนอัสนี เธอไม่รอให้ใครถามอะไรอีกวิ่งพรวดขึ้นหน้าสนามรบเพียงลำพัง ร่างผ้าขาวพลิ้วดุจธงเปื้อนเลือดตรึงตาในยามศึก

โรลเพลย์ @SuYao

เสวี่ยซีเม้มริมฝีปากแน่น สีหน้าอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อคำว่า “ผู้กลับชาติมาเกิด” หลุดออกมาจากปากเว่ยจื่อฟู ดวงตาสีอำพันเบิกกว้าง สายลมพัดผมดำยาวพลิ้วเหมือนตอบสนองต่อหัวใจที่หวั่นไหว เขาก้มหน้าลงมองมือของตนเองซึ่งกำลังสั่นระริก

“ปกป้องชาวเมือง…งั้นหรือ” เขาพึมพำแผ่วเหมือนถามตัวเอง ดวงตาหวานฉายประกายลังเล แต่เมื่อเห็นเว่ยจื่อฟูวิ่งพุ่งเข้ากลางฝูงปีศาจเพียงลำพัง หัวใจของเสวี่ยซีก็พลันบีบรัด ความอ่อนโยนในใจผลักดันให้เขาก้าวไปข้างหน้า แม้จะไม่รู้เลยว่าตนทำได้แค่ไหน

เขาเงยหน้าขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความจริงใจ เผยรอยยิ้มขื่นที่พยายามกลบเกลื่อนความกลัว “ข้าจะ…พยายามเต็มที่”

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

ร่างบอบบางของนายโลมหนุ่มสะดุ้งเฮือกกับคำถามนั้น สีหน้าหวานซื่อซีดเผือดทันที เขาเอียงคออย่างลนลาน “ข้า…ข้าไม่เคยสู้กับสิ่งมีชีวิตอัปลักษณ์เช่นนี้เลย” เสียงนั้นสั่นจนแทบไม่ต่างจากการสารภาพผิด

เขายกมือประสานกันแน่นตรงอก แววตาสีอำพันส่องแสงคล้ายแมวตัวน้อยติดมุมห้อง “แต่ถ้าเป็นเรื่องช่วยเหลือคนอื่น…ข้าจะพยายามหาทาง ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม”

คำพูดนั้นอาจไม่ใช่คำประกาศกร้าวของนักรบ แต่เต็มไปด้วยความจริงใจบริสุทธิ์ที่ออกมาจากส่วนลึกที่สุดของจิตใจ

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

เสวี่ยซีสูดหายใจเข้าลึก ๆ ฝ่ามือบางกำชายเสื้อของตนแน่น พยายามไม่ให้ตัวเองสั่นจนเห็นชัด เขามองหญิงสาวทั้งสองที่อยู่ข้างกาย แล้วก้าวไปยืนประจันหน้ากับทิศทางที่ปีศาจกำลังบุกมา แม้ร่างบางนั้นจะดูล่อแหลมเหมือนเปลวเทียนกลางพายุ แต่แววตาอำพันกลับฉายความเด็ดเดี่ยวขึ้นทีละน้อย

“ถ้าเช่นนั้น…ข้าจะไม่ถอยหลังแล้ว” เขากระซิบกับตัวเองมากกว่าจะบอกใคร มือบางดึงกระบี่ที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ใบหน้าแดงเรื่อทั้งจากความร้อนและความประหม่า แต่ในแววตานั้นกลับส่องประกายเหมือนคนที่พร้อมจะปกป้อง แม้จะรู้ว่าตนบอบบางเพียงใด

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher @LinYa @SuYao 

SuYao ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน (เวลา 15.00 - 16.00 น.)

และแล้วการต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้น มันคือการต่อสู้เพื่อช่วยชาวบ้านเป็นหลักเสียงค้อนอัสนีฟาดดังกระทบพื้นทรายเป็นจังหวะบ้าคลั่ง ปีศาจมังกรดำหกตัวยกพวงเหล็กหนักเท่าลำคนแกว่งหว่านฝุ่นและสายฟ้าไปทั่ว แต่ผู้กลับชาติมาเกิดทั้งสามที่ถูกขีดเส้นชะตาจากถ้ำวั่วเฉียนต้งไม่ได้มีเวลาให้ยืนงง

@LinYa

ซูเหยาผู้ซึ่งกำลังยืนตัวสั่นเทาถือกระบี่เปื้อนเลือดที่เก็บได้จากศพ พลันตระหนักถึงความจริงอันโหดร้ายว่าตนเองถูกโยนเข้าสู่สมรภูมิรบอย่างเต็มตัวแล้ว ในขณะที่แม่นางหนานใช้ขลุ่ยต้านทานแรงโจมตีของปีศาจรได้บ้าง แต่ซูเหยาไม่มีทั้งพลังวรยุทธ์และความกล้าหาญระดับจอมยุทธ์ ท่าทางของนางที่จับกระบี่ด้วยมือทั้งสองข้างนั้นจึงดูเงอะงะเก้กังอย่างยิ่ง

ปีศาจมังกรดำตัวหนึ่งเห็นนางเป็นเพียงเหยื่อที่อ่อนแอที่สุด จึงส่งเสียงคำรามต่ำในลำคอ พลางพุ่งตรงเข้ามาหาโดยไม่สนใจแม่นางหนานที่กำลังโจมตีมัน ซูเหยาตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด สัญชาตญาณของการเอาชีวิตรอดเข้าครอบงำความคิดทั้งหมด

นางไม่ได้คิดที่จะฟันหรือแทงสวนกลับตามแบบนักรบเพราะไม่รู้วิธีใช้กระบี่เลยแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่นางทำได้คือการใช้กระบี่ที่หนักอึ้งเล่มนั้นเป็นเพียงโล่ชั่วคราว นางยกแขนขึ้นอย่างรวดเร็ว บังคับให้กระบี่มาอยู่ด้านหน้าของลำตัวด้วยท่าทางที่ผิดหลักการรบอย่างสิ้นเชิง ใบมีดถูกใช้เป็นกำบังในพริบตาเดียว

"กรี๊ด!" ซูเหยาเผลอส่งเสียงร้องแหลมออกมาเมื่อกรงเล็บหนาของปีศาจฟาดลงมากระทบกับสันกระบี่

เพล้ง!

เสียงโลหะปะทะกันดังกังวานจนบาดแก้วหู แรงสะท้านจากแรงปะทะนั้นทำเอาซูเหยาล้มหงายหลังลงไปบนพื้นทรายอย่างไม่เป็นท่ากระบี่หลุดจากมือกลิ้งไปบนพื้น

ร่างกายนางแข็งทื่อด้วยความกลัว พยายามถอยหลังด้วยการคืบคลานไปบนพื้นทรายร้อนระอุอย่างทุลักทุเล ดวงตาจับจ้องไปที่ค้อนอัสนีที่กำลังถูกแกว่งไกวเข้าใกล้มาอีกครั้ง นางรีบคว้าแผ่นไม้แตก ๆ ที่กระเด็นมาจากซากประตูเมืองที่อยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมา ใช้มันยกขึ้นเหนือศีรษะ เพื่อป้องกันตัวเองอย่างสิ้นคิดที่สุด แม้จะรู้ดีว่าเศษไม้จะต้านทานค้อนปีศาจไม่ได้เลยก็ตาม

@XueXi

@LinYa

ซูเหยาผู้ซึ่งล้มหงายหลังลงไปบนพื้นทรายอย่างไม่เป็นท่า กำลังใช้แผ่นไม้แตก ๆ ยันตัวเองขึ้นอย่างสิ้นหวัง ดวงตาของนางจับจ้องไปยังเท้าของปีศาจมังกรดำที่กำลังย่างกรายเข้ามาใกล้ มันเงื้อค้อนอัสนีที่ส่องประกายสีน้ำเงินขึ้นสูง เตรียมจะฟาดลงมาบดขยี้ร่างอันบอบบางของนางให้เป็นเถ้าธุลีไปตามทหารคนอื่น ๆ ความหวาดกลัวทำให้ร่างกายของซูเหยาชาด้านจนแทบจะหยุดหายใจ

ทันใดนั้นเองขณะที่ซูเหยาพยายามจะพลิกตัวหนี นางก็สัมผัสได้ถึงความเย็นจากห่อผ้าสมุนไพรที่ติดตัวมา ซึ่งยังคงอยู่ข้าง ๆ กายบนพื้นทราย ห่อผ้าสีเข้มบรรจุยาสมุนไพรแห้งหลายชนิดที่นางเก็บรวบรวมและปรุงด้วยความรู้ของหมอ

ในเสี้ยววินาทีแห่งความตายที่ใกล้เข้ามานั้น ความสุขุมที่ถูกฝึกฝนมาตลอดชีวิตในฐานะหมอได้กลับมาเข้าควบคุมจิตใจของนางอีกครั้ง สัญชาตญาณบอกให้นางทำสิ่งที่ถนัดที่สุด ซูเหยารวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ คว้าห่อผ้าสมุนไพรนั้นขึ้นมาเปิดออกอย่างรวดเร็วด้วยนิ้วที่สั่นเทา พลางกำเอาผงยาจากสมุนไพรแห้งหลายชนิดซึ่งมีกลิ่นฉุนและมีฤทธิ์ระคายเคืองสูงขึ้นมาเต็มกำมือ

เปรี้ยง!

ค้อนอัสนีฟาดลงมากระทบพื้นทรายอย่างรุนแรงจนเกิดแรงสั่นสะเทือนดังสนั่น แต่ซูเหยาโชคดีที่กลิ้งหลบได้ทันท่วงที เศษทรายและฝุ่นควันจากพลังสายฟ้าฟุ้งกระจายไปทั่ว แต่นางใช้จังหวะนั้นเองซัดผงสมุนไพร ที่หยาบและมีกลิ่นฉุนจัดในมือใส่ดวงตาที่แดงฉานของปีศาจมังกรดำในระยะประชิดอย่างสุดกำลัง!

ปีศาจตนนั้นส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เกล็ดที่หนาเป็นเกราะไม่อาจป้องกันดวงตาที่บอบบางจากผงสมุนไพรที่มีฤทธิ์ระคายเคืองได้ มันชะงักงัน พลางใช้มือขนาดใหญ่ปัดป่ายไปที่ใบหน้าของตนเองอย่างบ้าคลั่ง ค้อนอัสนีที่เงื้อค้างอยู่จึงฟาดลงพื้นทรายข้าง ๆ มันแทน ทำให้เกิดหลุมทรายขนาดใหญ่และควันลอยฟุ้ง

ซูเหยาเห็นโอกาสที่เปิดขึ้นเพียงชั่วเสี้ยววินาที นางไม่ได้มองว่านี่คือชัยชนะ แต่มันเป็นเพียงการซื้อเวลาอันล้ำค่าที่แลกมาด้วยความเสี่ยงสูงสุด ร่างกายของนางยังคงสั่นสะท้านด้วยความกลัวจนแทบจะควบคุมไม่ได้ นางรู้ดีว่าความเปราะบางของตนนั้นไม่อาจเทียบกับความแข็งแกร่งและพลังทำลายล้างของปีศาจตนนี้ได้เลย หากปีศาจตนนี้หายจากอาการแสบตาเมื่อใด นางและชาวบ้านที่กำลังหลบอยู่ข้างหลังก็จะจบสิ้นทันที ทางเดียวคือต้องทำให้ปีศาจตนนี้ยังคงสับสนและโกรธแค้นพอที่จะให้ความสนใจแต่นางผู้เดียว

“โง่เขลาสิ้นดี! เจ้าปีศาจไร้สมอง!” ซูเหยาตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยความกล้าบ้าบิ่นที่ถูกบีบคั้นออกมาจากก้นบึ้งของจิตวิญญาณ (ส่วนหนึ่งก็ได้เรียนรู้จากการเห็นไต้ซือจื่อหลิงด่าบ่อย ๆ)

คำยั่วยุที่เจ็บแสบและเต็มไปด้วยความหยามเหยียดราวกับถูกมีดกรีดลงบนเกล็ดที่บอบบางที่สุดของมัน เสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยโทสะอันบ้าคลั่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปีศาจมังกรดำหยุดปัดป่ายใบหน้าทันที มันได้ยินเสียงของผู้ที่บังอาจทำร้ายมันอย่างชัดเจน แม้ดวงตาจะยังพร่ามัว แต่มันก็สามารถรับรู้ถึงตำแหน่งของศัตรูตัวเล็ก ๆ ที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วนั้นได้อย่างแม่นยำ

ซูเหยาประสบความสำเร็จในการซื้อเวลาและดึงความสนใจทั้งหมดมาที่ตัวเองได้แล้ว...แต่บัดนี้ นางก็คือเป้าหมายอันดับหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าความตาย

นางรู้ว่าต้องวิ่งหนี! แต่การวิ่งหนีแบบไม่มีทิศทางนั้นไม่ได้ช่วยอะไร นางต้องล่อให้มันหันหลังไปจากแนวการต่อสู้หลักเพื่อให้แม่นางหนานมีโอกาสจัดการมัน นางกัดฟันแน่น พลางบิดตัวเตรียมวิ่ง

“มาสิ! ตามข้ามา!” ซูเหยาตะโกนลั่นอีกครั้ง พลางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่พุ่งทะยานออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ราวกับกระต่ายน้อยที่พยายามหลีกหนีการล่าของพญาอินทรี!

@XueXi

เว่ยจื่อฟูที่ปะทะหัวหน้ามังกรดำอยู่กลางสนามเป็นภาพลมพายุ นางหมุนหอกฟาดอย่างไร้ปรานี ปลายหอกเฉือนค้อนจนประกายฟ้าระยับ แต่หัวหน้ามังกรดำมีพลังสายฟ้ากลั้นไว้ในซี่โครง ร่างมันสั่นสะเทือนแล้วคอนกริบขึ้น พลันหนึ่งแรงอัดย้อนกลับมาถาโถม เว่ยจื่อฟูถอยก้าวหนึ่งเลือดพุ่งจากริมฝีปากแต่นางก็ยืนนิ่งแล้วพุ่งเข้าใหม่ มันคือการฟาดฟันที่ต้องแลกชีวิต แต่การเคลื่อนไหวของนางฉลาดพอที่จะเปิดช่องให้หลินหยาทุ่มเททั้งหมดไปยังกลุ่มลูกสมุน

@LinYa

ผู้กลับชาติมาเกิดทั้งสามคนหัวใจเต้นระส่ำ แต่พลังรวมกันนั้นไม่ใช่ความบังเอิญมันเป็นความผสานที่เกิดจากการยอมรับบทบาทของกันและกัน

เสียงคำรามกึกก้องด้วยความแค้นดังตามหลังมาติด ๆ พื้นทรายสั่นสะเทือนภายใต้ฝีเท้าของปีศาจ ซูเหยาไม่กล้าหันกลับไปมอง นางใช้พลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ในร่างบอบบางพุ่งทะยานไปข้างหน้า พลางกวาดสายตาหาอาวุธอื่นบนพื้นทรายอย่างลนลาน ร่างกายของนางยังคงสั่นเทา แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอดบังคับให้นางต้องเคลื่อนไหว

พลันสายตาของนางก็ปะทะเข้ากับก้อนหินกรวดขนาดพอดีมือที่อยู่ข้างกองทรายก้อนหนึ่ง เศษกระเบื้องแตกสีทึม ๆ อีกชิ้นที่ดูคมกริบและด้ามหอกไม้หักที่มีปลายแหลมเล็กน้อย ซูเหยารีบคว้าทุกสิ่งที่มือจะคว้าได้โดยไม่ลังเล แม้จะรู้ดีว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ต่างอะไรกับเศษขยะเมื่อเทียบกับปีศาจเบื้องหน้า

"มาสิ! ตามข้ามาเร็ว!" ซูเหยาตะโกนซ้ำอย่างสิ้นคิด พลางออกแรงเหวี่ยงก้อนหินในมือซ้ายขว้างใส่หัวปีศาจที่กำลังพุ่งตามมาอย่างบ้าคลั่ง!

ผัวะ!

ก้อนหินเล็ก ๆ กระทบเข้ากับปลายจมูกของปีศาจ เสียงที่เกิดขึ้นนั้นเบาหวิวราวกับแมลงวันบินชนกำแพง แต่แรงโทสะที่สะสมในดวงตาที่ยังแสบคันของมันกลับพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า! มันคำรามลั่นราวกับโดนยุงตัวเล็กกัดด้วยความเจ็บปวดที่น่าอับอาย มันไม่คิดว่ามนุษย์ตัวเล็ก ๆ เช่นนี้จะกล้าหาญ (หรือโง่เขลา) ถึงเพียงนี้

ซูเหยาไม่รอช้า นางบิดตัวหลบการฟาดของค้อนอัสนีที่เฉียดผ่านไปเพียงเสี้ยวหลิว ก่อนจะรวบรวมเรี่ยวแรงเหวี่ยงเศษกระเบื้องแตกในมือขวาออกไปอย่างสุดแรง

แคว๊ก!

เศษกระเบื้องบาดเข้าที่เกล็ดเล็ก ๆ บริเวณใต้คอของปีศาจมังกรดำ เลือดสีดำไหลซึมออกมาเพียงเล็กน้อย แต่ก็สร้างความเจ็บปวดที่บาดลึกและแสนจะน่ารำคาญใจให้แก่มันอย่างยิ่ง ด้ามหอกไม้หัก ถูกเหวี่ยงตามไปติด ๆ แต่คราวนี้มันพุ่งเลยหัวของปีศาจไปอย่างน่าเสียดาย

อย่างไรก็ตาม การกระทำของซูเหยาก็ได้ผลตามที่คาดไว้ ปีศาจมังกรดำตนนี้ถูกยั่วโทสะอย่างเต็มที่ มันหยุดชะงักจากการติดตามคนอื่น ๆ พลางทิ้งการป้องกันทั้งหมด หันมาสนใจเพียงมนุษย์ตัวเล็กที่กล้าขว้างปาเศษสิ่งของอันน่ารังเกียจใส่หน้ามัน ดวงตาที่แดงฉานจากผงยาสมุนไพรจ้องมองซูเหยาอย่างอาฆาต!

@XueXi

ในที่สุดมังกรดำพยายามยกค้อนทั้งสองขึ้นเป็นการโจมตีสุดท้าย พลังฟ้าดังระเบิดคลื่น แต่มันช้ากว่าที่เคย เพราะขลุ่ยของหลินหยาดึงเอาจังหวะจากดิน หลินหยากระชากขลุ่ยฟาดเข้ากลางหน้าท้องอีกที เศษเกล็ดกระเด็นออก พลังไฟฟ้ารอบตัวหัวหน้าค่อย ๆ หรี่ลง เหมือนสายไฟที่ถูกปลด การสลายตัวของอาวุธค้อนซึ่งเป็นชิ้นสุดท้ายของการผูกมัดก็เริ่ม ค้อนทั้งคู่สลายเป็นประกายฟ้าร่วงลงเป็นผง เหลือเพียงร่างใหญ่ที่เตรียมจะทรุดลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันจบลง

ทันทีที่ร่างยักษ์ปีศาจมังกรดำทรุดลงกระแทกพื้นทรายอย่างหมดรูป เสียงของสงครามในบริเวณนั้นก็เงียบสงบลงอย่างกะทันหัน ความบ้าคลั่งของสายฟ้าและเสียงคำรามดุดันถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันที่น่าขนลุก มีเพียงเสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงของมนุษย์ และเสียงครวญครางแผ่วเบาจากผู้บาดเจ็บเท่านั้นที่ยังคงหลงเหลืออยู่

ซูเหยารอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด จากการจัดการปีศาจของแม่นางหนาน นางคลายมือที่กำอย่างแน่นหนาออกช้า ๆ ร่างกายของนางอ่อนยวบยาบ ราวกับกระดูกทุกส่วนถูกถอดออกไป ความสุขุมที่นางพยายามรักษาไว้ตลอดการเผชิญหน้ากับความตายนั้นได้สลายไปพร้อมกับการล่มสลายของปีศาจมังกรดำ

@XueXi

@LinYa

ซูเหยาพยายามจะลุกขึ้นยืนด้วยเท้าทั้งสองข้าง แต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนอง เข่าทั้งสองข้างของนางอ่อนยวบยาบ จนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงใด ๆ ซูเหยาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทราย ที่ยังคงอุ่นจากแสงแดดและความร้อนของสายฟ้าที่ฟาดลงมา ใบหน้าขาวซีดของนางเปื้อนไปด้วยฝุ่นทรายและเหงื่อที่ไหลออกมาจากความตื่นตระหนกสุดขีด

นางยกมือขึ้นปิดปากที่กำลังสั่นเทา พยายามควบคุมเสียงหอบหายใจอันหนักหน่วงไม่ให้ดังเกินไป ดวงตาที่พร่ามัว กวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อยืนยันว่าอันตรายได้ผ่านพ้นไปแล้วจริง ๆ

"รอดแล้ว...เรา...รอดแล้วหรือนี่..." ซูเหยาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ น้ำเสียงแหบแห้งจนแทบไม่ได้ยิน น้ำตาแห่งความโล่งใจปนเปไปกับน้ำตาแห่งความหวาดกลัวที่เก็บสะสมไว้ตลอดเวลาไหลรินลงมาเป็นทาง นางไม่เป็นวรยุทธ์ และการเอาชีวิตรอดในครั้งนี้เป็นเพียงปาฏิหาริย์ที่นางคงไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต

@XueXi

ภารกิจปราบมังกรทมิฬ (3)

หลักฐานการต่อสู้

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 16.00 น. ณ เมืองตุนหวง ระเบียงเหอซี จักรวรรดิต้าฮั่น

และแล้วการต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้น มันคือการต่อสู้เพื่อช่วยชาวบ้านเป็นหลักเสียงค้อนอัสนีฟาดดังกระทบพื้นทรายเป็นจังหวะบ้าคลั่ง ปีศาจมังกรดำหกตัวยกพวงเหล็กหนักเท่าลำคนแกว่งหว่านฝุ่นและสายฟ้าไปทั่ว แต่ผู้กลับชาติมาเกิดทั้งสามที่ถูกขีดเส้นชะตาจากถ้ำวั่วเฉียนต้งไม่ได้มีเวลาให้ยืนงง

หลินหยารวบขลุ่ยไม้แนบมือซ้าย แล้วสวิงมันออกมาด้วยวงแขนเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความคม เสียงโลหะกระทบไม้ดังเป็นชุด “พั๊วะ! พั๊วะ! พั๊วะ!” ขลุ่ยกระทบเกล็ด สะบัดปีก ทำให้แสงแตกเป็นประกายฝุ่นสะท้อนกลับ บางครั้งขลุ่ยแตกกระเด็นกระแทกเปลือกหิน บางครั้งก็ตีโดนคาง ปีศาจส่งเสียงคำรามและงับลม ความเจ็บปวดบนหัวมันไม่ได้หนักเทียบกับแรงที่ขลุ่ยส่ง แต่ก็ทำให้หัวมันโงนเงนจนชะงักได้พอให้ลูกสมุนบางตัวยั้งเท้า

@SuYao 

@XueXi 

“ระวังตัวนะ! อย่าโดนค้อนอัสนีของมันเต็ม ๆ! พาชาวบ้านหลบไป!!” หลินหยาตะโกนเสียงดังทั้งที่ปากยังคาบขลุ่ย เธอส่ายร่างเล็กหลบการสวิง ก้าวขาฉวัด ฉวัดขลุ่ยฟาด ตีเข้าจุดอ่อนใต้คาง ใต้ท้องในจังหวะที่มันยกค้อนขึ้น เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามไรผม เสียงหอบของเธอกลมกลืนกับเสียงสงคราม แต่ทุกจังหวะนั้นกลับมีระเบียบและความมั่นใจ แม่ค้าที่ชำนาญการต่อรองจิตและเสียงจนกลายเป็นดาบ

@SuYao 

@XueXi 

เว่ยจื่อฟูที่ปะทะหัวหน้ามังกรดำอยู่กลางสนามเป็นภาพลมพายุ เธอหมุนหอกฟาดอย่างไร้ปรานี ปลายหอกเฉือนค้อนจนประกายฟ้าระยับ แต่หัวหน้ามังกรดำมีพลังสายฟ้ากลั้นไว้ในซี่โครง ร่างมันสั่นสะเทือนแล้วคอนกริบขึ้น พลันหนึ่งแรงอัดย้อนกลับมาถาโถม เว่ยจื่อฟูถอยก้าวหนึ่งเลือดพุ่งจากริมฝีปากแต่เธอก็ยืนนิ่งแล้วพุ่งเข้าใหม่ มันคือการฟาดฟันที่ต้องแลกชีวิต แต่การเคลื่อนไหวของเธอฉลาดพอที่จะเปิดช่องให้หลินหยาทุ่มเททั้งหมดไปยังกลุ่มลูกสมุน

หลินหยาขยับตัวเร็ว ขลุ่ยกลายเป็นท่อนไม้กระบองชั่วคราว แขนเล็กตีจุดต่อจุด ท่อนขาที่เกล็ดหัก ตีสะโพกที่บอบบางจนมันร้องสะท้าน บางตัวที่ยังพ่นประกายฟ้าถูกเถาวัลย์ที่เธอชวนมาจากใต้ทรายพันข้อเท้าเป็นรอยบาด พอเหลือเพียงสองตัวในกลุ่ม พวกมันพยายามประสานจังหวะกับหัวหน้าแต่รอยแตกในแนวสั่งการทำให้การเรียงตัวผิดพลาด

“พวกเจ้านี่ดื้อจริง ๆ นะ!” หลินหยาตะโกนจนเสียงขลุ่ยเธอสั่น เธอทุบก้นค้อนเล็ก ๆ ของขลุ่ยเข้าที่สมองด้านข้างของตัวสุดท้าย มันแผล็บหนึ่งก่อนทำท่าเหมือนจะล้ม แต่ค้อนอัสนีของมันยังหมุนทิ้งกระแสไฟเพ่นพ่าน มาอีกแรงหนึ่งที่ทำให้ดินสั่นและทำให้เว่ยจื่อฟูต้องทิ้งหอกหลบ 

ผู้กลับชาติมาเกิดทั้งสามคนหัวใจเต้นระส่ำ แต่พลังรวมกันนั้นไม่ใช่ความบังเอิญมันเป็นความผสานที่เกิดจากการยอมรับบทบาทของกันและกัน

@SuYao 

@XueXi 

ในที่สุดมังกรดำพยายามยกค้อนทั้งสองขึ้นเป็นการโจมตีสุดท้าย พลังฟ้าดังระเบิดคลื่น แต่มันช้ากว่าที่เคย เพราะขลุ่ยของหลินหยาดึงเอาจังหวะจากดิน หลินหยากระชากขลุ่ยฟาดเข้ากลางหน้าท้องอีกที เศษเกล็ดกระเด็นออก พลังไฟฟ้ารอบตัวหัวหน้าค่อย ๆ หรี่ลง เหมือนสายไฟที่ถูกปลด การสลายตัวของอาวุธค้อนซึ่งเป็นชิ้นสุดท้ายของการผูกมัดก็เริ่ม ค้อนทั้งคู่สลายเป็นประกายฟ้าร่วงลงเป็นผง เหลือเพียงร่างใหญ่ที่เตรียมจะทรุดลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันจบลง

@SuYao 

@XueXi 

เมื่อฝุ่นจางลงเว่ยจื่อฟูยืนก้มมือของนางจับหอกแน่น หอบหนักแต่ยังยืนได้ หลินหยายืดตัวน้ำเหงื่อจากความเหนื่อยล้าปรากฏที่มุมตา แต่ปากเธอยังคงยิ้ม “โอเค…งานวันนี้ก็เกินคาด แต่ข้าคงต้องใช้ขลุ่ยเพิ่มอีกหลายอัน งั้นคืนนี้ข้าคงไปหาซื้อไม้ขลุ่ยใหม่แล้วล่ะ” เสียงแสบ ๆ แต่เต็มไปด้วยความพยุงใจ ทำให้คนรอบข้างยิ้มตามทั้งที่มือยังเปื้อนเลือด สงครามคืนนี้อาจไม่จบลงที่การแพ้ชนะแต่การมีชีวิตอยู่และปกป้องซึ่งกันและกันคือชัยชนะเล็ก ๆ ที่พวกเขายังยึดถือไว้ได้

@SuYao 

@XueXi 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาทำเควสแล้วจ้าาา

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับผู้มีบุญ: x2

ได้รับ  เกล็ดมังกร  15 ชิ้น จึงได้รับเพิ่ม 15 ชิ้น

XueXi ดี

วันที่ 2 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 16.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยจื่อฟู

ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องกึกก้องและพายุฝุ่นที่ถูกค้อนอัสนีฟาดกระหน่ำ เสวี่ยซีที่ร่างกายบอบบางถูกลมแรงพัดจนเกือบล้ม เขายกแขนเรียวขึ้นกั้นใบหน้า ผมยาวดำขลับสะบัดพลิ้วไปตามแรงอัสนี แววตาสีอำพันสั่นระริกแต่กลับเต็มไปด้วยประกายดื้อดึง เขารู้ดีว่าตนไม่อาจเผชิญหน้าด้วยพลังหรืออาวุธเช่นเดียวกับหลินหยาหรือเว่ยจื่อฟูได้ ชำเลืองมองซูเหยา 

แต่สิ่งเดียวที่เขามี…คือความงามที่มักดึงดูดสายตาของทั้งคนและปีศาจ

เสวี่ยซีก้าวออกมาด้านหน้าอย่างช้า ๆ เสียงหัวใจเต้นดังจนเหมือนจะทะลุอกออกมา ร่างเขาสะท้อนประกายแสงอัสนีพลิ้วไหวชวนพิศวง ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อยราวกับจะยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่คลอเคลียระหว่างความหวาดหวั่นและการยั่วยวน

“เจ้ามังกรน่าเกลียด มองมาที่ข้าเถิด” เขาพึมพำเสียงแผ่วราวสายลม แต่กลับดังชัดเจนในห้วงสมรภูมิ

ดวงตาของปีศาจมังกรดำหนึ่งตัวสะดุดหยุดกับเงาร่างนั้น มันสะบัดค้อนในมือชะงักเล็กน้อย ร่างสูงใหญ่โน้มคอลง จ้องตาไปยังบุรุษที่งดงามจนผิดมนุษย์ ความวาววับในนัยน์ตาสีอำพันของเสวี่ยซีทำให้มันเผลอเผยช่องโหว่ ทิ้งการป้องกันแผ่วเบาเพียงเสี้ยวอึดใจ แต่ก็พอที่หอกของเว่ยจื่อฟูจะแทงทะลุซี่โครงด้านข้าง

เลือดสีดำทะลักออกมา มังกรคำรามลั่นแต่สายตาก็ยังเหลือบกลับมาที่เสวี่ยซีอีกครั้ง

ร่างบอบบางนั้นหอบหายใจ สองมือกำกระบี่คู่แน่นจนสั่น เขาพยายามสืบเท้าเข้าไปใกล้อีกนิด แม้จะรู้ว่าหากถูกค้อนอัสนีเพียงครั้งเดียวร่างกายเขาอาจแหลกสลาย แต่เสวี่ยซีกลับไม่ยอมถอย

เขาแสร้งเซถลาเล็กน้อย เผยต้นคอขาวนวลราวหิมะสะท้อนประกายฟ้า ทำให้มังกรอีกตนที่กำลังเงื้อค้อนเผลอมองตามราวกับต้องมนต์ สายตานั้นคือสิ่งที่เขาต้องการ

“เอาสิ สนใจข้าเพียงผู้เดียว” เสวี่ยซีครางเสียงเบา ท่าทางสั่นสะท้านแต่กลับยิ่งเร้าให้ปีศาจเผลอลดการป้องกันลง

เสวี่ยซีแทบหมดแรง หัวเข่าอ่อนทรุดลง เขาพยายามยันกระบี่ทั้งสองข้างกับพื้นเพื่อไม่ให้ล้ม ใบหน้าซีดเผือดและเหงื่อท่วม แต่แววตากลับส่องสว่าง เขารู้ดีว่าบทบาทของตนไม่ใช่การฟาดฟันให้ล้มตาย แต่คือการดึงสายตาให้ศัตรูไขว้เขว จนสหายของเขาได้ลงมือสำเร็จ

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

ฝุ่นควันยังไม่ทันจางลง มังกรดำอีกตนก็พุ่งตรงมาพร้อมแรงฟาดของค้อนอัสนี เสวี่ยซีสะดุ้งเฮือก สัญชาตญาณกรีดร้องให้ถอย แต่ขากลับแข็งเกร็งอยู่กับที่ เขาเงยหน้ามองดวงตาปีศาจอย่างตรงไปตรงมา แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยแรงเกลียดชังและความหิวกระหายจะกลืนกิน

ริมฝีปากบางของเสวี่ยซีเผยอยิ้มสั่น ๆ เขาไม่ได้ยิ้มเพราะกล้าหาญ แต่ยิ้มเพื่อดึงดูด มุมปากยกขึ้นน้อย ๆ จนดูคล้ายรอยยิ้มยั่วยวน ร่างบอบบางบิดเอวเล็กน้อย เผยให้เห็นแนวไหล่เรียวใต้ชุดบางที่เปื้อนฝุ่น

มังกรชะงักไปครู่หนึ่ง เหมือนกำลังตื่นตะลึงกับสิ่งที่เห็น มันกดค้อนลงช้ากว่าที่ควรจะเป็น และนั่นคือช่องโหว่

เว่ยจื่อฟูที่ปะทะหัวหน้ามังกรดำอยู่กลางสนามเป็นภาพลมพายุ เธอหมุนหอกฟาดอย่างไร้ปรานี ปลายหอกเฉือนค้อนจนประกายฟ้าระยับ แต่หัวหน้ามังกรดำมีพลังสายฟ้ากลั้นไว้ในซี่โครง ร่างมันสั่นสะเทือนแล้วคอนกริบขึ้น พลันหนึ่งแรงอัดย้อนกลับมาถาโถม เว่ยจื่อฟูถอยก้าวหนึ่งเลือดพุ่งจากริมฝีปากแต่เธอก็ยืนนิ่งแล้วพุ่งเข้าใหม่ มันคือการฟาดฟันที่ต้องแลกชีวิต แต่การเคลื่อนไหวของเธอฉลาดพอที่จะเปิดช่องให้หลินหยาทุ่มเททั้งหมดไปยังกลุ่มลูกสมุน

โรลเพลย์ @LinYa 

ผู้กลับชาติมาเกิดทั้งสามคนหัวใจเต้นระส่ำ แต่พลังรวมกันนั้นไม่ใช่ความบังเอิญมันเป็นความผสานที่เกิดจากการยอมรับบทบาทของกันและกัน

โรลเพลย์ @SuYao

เขารู้สึกว่าร่างกายกำลังอ่อนล้า หัวใจเต้นรัวจนเหมือนจะหลุดออกจากอก แต่ในดวงตากลับยังคงส่องประกายดื้อรั้น

เขาเอียงใบหน้าเล็กน้อย มุมตาสีอำพันฉายแววเศร้าอ่อนโยนจนแปลกประหลาด ปีศาจมังกรอีกตนที่กำลังหมายจะพุ่งเข้าใส่พลันชะงักไปเสี้ยวอึดใจราวกับสับสน มันไม่เข้าใจว่าทำไมมนุษย์ผู้ชายที่บอบบางยิ่งกว่าสตรีผู้นี้ ถึงยังยืนนิ่ง ไม่ถอยหนี

ในที่สุดมังกรดำพยายามยกค้อนทั้งสองขึ้นเป็นการโจมตีสุดท้าย พลังฟ้าดังระเบิดคลื่น แต่มันช้ากว่าที่เคย เพราะขลุ่ยของหลินหยาดึงเอาจังหวะจากดิน หลินหยากระชากขลุ่ยฟาดเข้ากลางหน้าท้องอีกที เศษเกล็ดกระเด็นออก พลังไฟฟ้ารอบตัวหัวหน้าค่อย ๆ หรี่ลง เหมือนสายไฟที่ถูกปลด การสลายตัวของอาวุธค้อนซึ่งเป็นชิ้นสุดท้ายของการผูกมัดก็เริ่ม ค้อนทั้งคู่สลายเป็นประกายฟ้าร่วงลงเป็นผง เหลือเพียงร่างใหญ่ที่เตรียมจะทรุดลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันจบลง

โรลเพลย์ @SuYao

เสียงคำรามก้องลั่นของหัวหน้ามังกรดำทำให้พื้นสั่นสะเทือน มันกวัดแกว่งค้อนอัสนีคู่ด้วยแรงมหาศาล สายฟ้าสาดใส่ทุกทิศทาง

เสวี่ยซีถูกแรงระเบิดกระแทกจนกระเด็นล้มลงไปกับพื้น หินคมบาดผิวขาวจนเลือดซึม เขาครางเบา ๆ แต่กัดฟันยันตัวลุกขึ้น ร่างสั่นเทา แต่ใบหน้าอ่อนงามยังเปื้อนรอยยิ้มบาง ๆ

“ถ้าเจ้าอยากได้ข้า ก็มองแค่ข้าสิ” เขาพึมพำเบา เสียงนั้นแทบไม่ต่างจากการกระซิบกับสายลม

เขาก้าวไปข้างหน้า แม้ทุกก้าวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความกลัว แต่สายตากลับไม่หลบเลี่ยง เสวี่ยซีใช้ร่างบอบบางของตนเองเป็นเหยื่อล่อ แววตาสีอำพันเต็มไปด้วยประกายเร้าใจ

หัวหน้ามังกรดำคำรามลั่น หันเหความสนใจไปยังเขาเพียงผู้เดียว

โรลเพลย์ @LinYa

โรลเพลย์ @SuYao

เมื่อร่างสุดท้ายของปีศาจมังกรดำล้มลงพร้อมเสียงคำรามสุดท้ายที่แผ่วหายไปในสายลม สนามรบก็เงียบลงอย่างน่าสะพรึง ความสั่นสะเทือนที่ทำให้พื้นทรายไหวสิ้นสุดลง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นคาวเลือดและควันไหม้ที่ลอยคลุ้งอยู่ทั่วบรรยากาศ

เสวี่ยซียืนนิ่งกลางฝุ่น ร่างบอบบางสั่นสะท้านจากแรงอ่อนล้า กระบี่คู่ในมือเขาหลุดร่วงลงไปกับพื้นทรายอย่างไร้เรี่ยวแรง เสียงโลหะกระทบพื้นเบา ๆ แต่กลับชัดเจนราวกับเสียงระฆังบอกการสิ้นสุดของการต่อสู้

ลมหายใจของเขาไม่เป็นจังหวะ แผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงถี่จัด ใบหน้าขาวซีดไปเล็กน้อย เหงื่อไหลเป็นสายปนกับคราบฝุ่นและเลือดเล็กน้อยที่มุมแก้ม แต่ในดวงตาสีอำพันยังคงมีแววประกาย แม้มันสั่นไหว แต่ก็เต็มไปด้วยความดื้อรั้นที่ไม่ยอมดับ

ผลการประลอง 

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher @LinYa @SuYao