[ป่าทิศตะวันตก] ป่าไผ่ซีเฟิง

Ximenqing ดี

วันที่ 21 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 12.00 น


หลังจากใช้เวลาต่อสู้กับมนุษย์ปลาซักพักชายหนุ่มก็กลับมาที่ป่า


'ข้าได้ข่าวมาว่ามีปีศาจใหม่มา อาจจะเป็นพวกที่ชอบล่อลวงเด็กด้วยข้าต้องระมัดระวัง' ชายหนุ่มคิดมในใจก่อนที่จะเดินเข้าไปในป่า


เดินทางไปได้ไม่นานชายหนุ่มก็เจอกับกลุ่มหมาป่า 4 ตัว แน่นอนสิ่งที่ชายหนุ่มทำคือไม่ไปยุ่งกับมัน เขาคิดว่าหมาป่าที่อยู่ร่วมกันเป้นฝูงนั้นเกินตัวเขา


จากนั้นเขาก็เจอหมาป่าที่อยู่เดี่ยวๆ ชายหนุ่มจึงพุ่งไปฟาดมันตาย


'หวานเจี๊ยบ' เป็นคำแปลกๆ ที่ผุดขึ้นมาในหัวหลังจากที่ชายหนุ่มได้รับความทรงจำ


หลังจากนั้นเขาก็ทำการแล่เนื้อ ถลกหนังเพื่อเตรียมเอาเนื้อไปทำอาหาร


ซ่อกๆ แซ่กๆ หลังจากที่ชายหนุ่มแล่เนือ้สัตว์เสร็จก็มีเสียงแปลกๆ เหมือนมีอะไรเคลื่อนไหว หลบหลีก ชายหนุ่มฟาดง้าวถางหญ้าเปิดออกดู


"หวาาา อย่าทำข้าเลย ข้าไม่ได้ มีพิษมีภัยขอรับ" เป็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างกลม สีชมพูม่วงเอ่ยร้องขอชีวิต


"เฮยจี เจ้าว่ามันน่าเ้ชื่อถือไหม" ชายหนุ่มหันไปถามปีศาจไก่ดำ


"ไม่น่าเชื่อถือกระต๊าก เจ้านี่มันก็ปีศาจกระต๊าก" เฮยจีกล่าวตอบ


"ไม่มีข้อมูลซะด้วยซิถ้างั้น" ชายหนุ่่มว่าพลางคิดในใจ


"เจ้าก็สลบไปก่อนเถอะ"ชายหนุ่มพูดพลางเอาด้ามง้าวฟาดที่หัวเจ้าปีศาจตัวนั้นอย่างเต็มรัก


"ได้เนื้อสัตว์พอแล้ว วันนี้เรากลับไปพักกัะนเฮยจี

---------------------


@Admin ผู้มีบุญขอรับ



https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=222 หมาป่าเลเวล 25

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

หนังหมาป่า (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับผู้มีบุญ: x2 ทรัพยากรที่ดรอป

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=234 ปีศาจมันม่วง เลเวล 25

ไม่ได้ดรอปของเพราะชายหนุ่มฟาดมันให้สลบแล้วไม่ได้ทำอะไร ไปหาข้อมูลก่อนว่าชั่วไหม

RongXiuying ดี

ล่าไก่

ขณะที่กำลังจะเดินทางกลับเข้าไปในเมืองซิ่วอิงบังเอิญเดินผ่านป่าไผ่แล้วเกิดท้องร้องขึ้นมาเสียอย่างนั้น นางหยุดเดินแล้วกุมท้องฟังเสียงโอดครวญของมัน พักนี้กินแต่หมั่นโถวไม่ค่อยได้สารอาหารอะไรนักมีแต่แป้งล้วน ๆ ให้พอหนักท้อง คนที่ชอบกินอาหารจานเนื้ออย่างซิ่วอิงย่อมไม่พอใจกับการกินแค่หมั่นโถวทุกวันอยู่แล้ว

“อยากกินเนื้อ…”

บ่นไปก็เท่านั้นเงินซื้อเนื้อยังไม่มีเลยจะไปเอาเนื้อจากไหนมากินได้ ขณะที่ยืนบ่นอุบอิบอยู่กลางป่า ซิ่วอิงก็ได้ยินเสียงกุกกักบริเวณใกล้ ๆ ก่อไผ่สั่นไหวเล็กน้อยเหมือนมีสิ่งใดซ่อนอยู่ด้านหลัง นางกำทวนยาวของตนเองแน่น ค่อย ๆ ย่องเข้าไปดูโดยทำท่าตั้งรับหากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันจะได้แทงทวนออกไปได้ทันท่วงที

ฟึ่บ!

นางแหวกกอไผ่อย่างรวดเร็วด้วยทวนยาวพบว่าสิ่งมีชีวิตหลังกอได้วิ่งหนีลอดต้นไผ่ไปอีกจุดแล้ว พอมองดูพื้นบริเวณต้นไผ่นั้นก็พบเข้ากับขนไก่

“ไก่! มีไก่อยู่ที่นี่!”

สาวกสมาคมคนรักเนื้อสัตว์ถูกใจสิ่งนี้ ในป่าแห่งนี้มีไก่ถ้านางจับไก่ได้สักตัวก็จะมีเนื้อกิน…ได้การล่ะ!

“วันนี้ข้าจะจับไก่ให้ได้เลยคอยดู!”

คิดได้ดังนั้นปฏิบัติการตามล่าไก่ก็เกิดขึ้น ซิ่วอิงเริ่มเดินหาไก่จากจุดที่นางคาดว่าเจ้าไก่น่าจะหนีมาแถวนี้

“กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก…เจ้าไก่น้อย เจ้าอยู่ไหน…”

สองเท้าก้าวเดินตะลุยป่าไผ่เพื่อตามหาไก่ตัวน้อย ๆ อ้วน ๆ เนื้อนุ่มแน่นแค่คิดก็น้ำลายไหล นางจินตนาการถึงสารพัดเมนูไก่ตั้งแต่ยังจับไก่ไม่ได้ด้วยซ้ำ เดินไปสักพักฝีเท้าก็ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นไก่เพศเมียตัวหนึ่งกำลังคุ้ยเขี่ยพื้นอยู่ลำพัง ซิ่วอิงค่อย ๆ ย่องไปอย่างเชื่องช้าเพื่อไม่ให้ไก่ตื่นแต่ไม่รู้เป็นเพราะทำกรรมอันใดมาเท้าเจ้ากรรมดันเหยียบเข้ากับใบไผ่แห้งกรอบจนเกิดเสียง เมื่อไก่รู้ตัวมันก็ร้องตกใจก่อนวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

กระต๊ากกกกก!!!

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าไก่น้อย มาให้ข้าจับเสียดี ๆ!”

ซิ่วอิงรีบวิ่งตามไก่ไปไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณหนูแห่งตระกูลหรงจะต้องมาวิ่งไล่จับไก่แบบไม่เหลือมาดความเป็นผู้ดีเลยแม้แต่น้อย เจ้าไก่น้อยผู้น่าสงสารมันมีขาที่สั้นกว่ามนุษย์เป็นไหน ๆ เพียงไม่นานไก่ก็เริ่มหมดแรงจะวิ่ง นั่นทำให้ซิ่วอิงเข้าถึงตัวของมันได้ในที่สุด 

“ได้การล่ะ!”

มีดแล่เนื้อถูกล้วงออกมาจะปักลงที่ตัวไก่แต่ดันพลาดเป้าแถมโดนไก่จิกที่มือเข้าให้อีก จังหวะที่ชักมือกลับเจ้าไก่ก็ตีปีกพึ่บพั่บก่อนจะพยายามวิ่งหนีอีกครั้ง ซิ่วอิงรีบวิ่งตามแล้วกระโจนออกไปคว้าตัวไก่มากอดรัดไว้ไก่ยังคงพยายามดิ้นแต่นางไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ นอนคลุกฝุ่นอยู่กับไก่บนพื้นก่อนจะหาจังหวะใช้มีดทิ่มลงที่คอไก่จนมันสิ้นลมในที่สุด

“ขอโทษด้วยนะเจ้าไก่น้อย แต่เพื่อปากท้องของข้าอย่างไรเสียเจ้าก็เกิดมาเพื่อเป็นอาหาร”

นางรวบขาไก่มาถือไว้มือเดียวแล้วทำการใช้มืออีกข้างถือมีดแล่เอาส่วนที่ต้องการออกมา ก่อนจะนึกขึ้นได้ทีหลังว่า…

“ว่าแต่…ข้าทำกับข้าวไม่เป็นนี่…แล้วเจ้าไก่ตัวนี้กินดิบได้ที่ไหนกัน?”

เหนื่อยเปล่า…

ซิ่วอิงถอนหายใจ บางครั้งความหิวก็ทำให้เราหน้ามืดเสียจนลืมคิดถึงปัจจัยอื่น ๆ อย่างไรเสียไก่ตัวนี้ก็ตายไปแล้วนางจะเก็บมันกลับไปด้วยแล้วค่อยคิดหาวิธีการอีกครั้งว่าจะจัดการกับมันอย่างไรดี 

หลักฐานการต่อสู้

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): 

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

ซี่โครงไก่ (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

พรสวรรค์: คนแข็งแรง

ทุกการต่อสู้ (ประลองระบบ) จะยิ่งทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ได้รับโบนัสค่าประสบการณ์เติบโต +30 EXP

@@Admin 

RongXiuying ดี

ปีศาจมันม่วง

หมดเวรหมดกรรมกับเรื่องที่พักไปหนึ่งอย่างทำให้ซิ่วอิงรู้สึกโล่งอก อย่างน้อยก็ไม่ต้องนอนข้างถนนและมั่นใจได้แล้วว่าจะมีที่อยู่สำหรับกรอกใบสมัครของกองทัพเป็นแน่แท้ นางแยกออกมาจากโรงเตี๊ยมเพื่อเดินทางไปที่ป่าไผ่ซีเฟิงอีกครั้ง รอบนี้ไม่ได้มาเพื่อจับไก่หากแต่มาเพื่อขุดหัวมัน

“ในป่าน่าจะมีมันเทศให้ข้าขุดบ้าง”

การทำอาหารจำพวกเนื้ออาจดูไกลตัวไปสักหน่อยแต่ถ้าเป็นมันเทศล่ะก็โยนเข้ากองไฟแล้วเขี่ยออกมาปอกเปลือกกินก็ดูไม่น่าจะยากสักเท่าไหร่ อาหารของโรงเตี๊ยมอย่างไรก็มีราคาสูง กินบ่อยนักคงไม่ดีแน่

“อยู่ไหนนะ…”

นางกวาดสายตามองหาต้นมันเทศในป่า สมัยเด็ก ๆ ซิ่วอิงเคยแอบหนีเที่ยวเลยมีโอกาสได้ลองตามชาวบ้านเข้าป่าไปขุดหัวมัน นางพอจะทำรูปร่างลักษณะของต้นมันได้อยู่ เดินหาอยู่พักใหญ่ก็พบกับต้นของมันจริง ๆ นางไม่รอช้ารีบลงมือขุดขึ้นมาอย่างขันแข็ง

“โห ลูกโตมากเลย โตกว่ามันเทศที่ข้าเคยกินตั้งเยอะ ดินที่ป่าแห่งนี้ต้องดีมากแน่”

ถึงหัวมันจะลูกโตแต่ก็แปลกตรงที่ปกติแล้วถ้าขุดจะมีหลายหัวแต่รอบนี้ขุดมามีหัวใหญ่อยู่หัวเดียว ซิ่วอิงไม่สนใจเรื่องนั้นมากนัก นางพยายามใช้มือขุดเอาดินรอบ ๆ ออกแล้วพยายามจะดึงหัวมันขึ้นมา ก่อนจะพบว่าดึงเท่าไหร่ก็ไม่สามารถเอามันขึ้นมาจากดินได้

“ทำไมดึงออกมาไม่ได้กิน ข้าก็ว่าขุดดินรอบ ๆ ออกหมดแล้วนะ”

แง่ม!

ซิ่วอิงถึงกับสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ หัวมันที่กำลังพยายามดึงขึ้นมาก็ปรากฏปากแล้วกัดเข้าที่มือของนาง มือถูกชักกลับอย่างรวดเร็วเหมือนเป็นกลไกของร่างกาย ขณะนั้นเองหัวมันในดินก็ค่อย ๆ โผล่ลูกตาและใบปลายเป็นขาคล้ายกับหนวดของหมึกยักษ์ นี่ไม่ใช่มันเทศธรรมดาอย่างแน่นอน หากแต่เป็นปีศาจ!

“เจ็บจัง…”

โชคดีที่แค่เป็นรอยเขี้ยวไม่ถึงกับเลือดตกยางออก หน้าตาเจ้าปีศาจก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ถึงขั้นทำร้ายกันเช่นนี้ก็คงต้องโดนกำจัด (แม้ว่าซิ่วอิงจะเป็นคนไปรบกวนความสงบของมันก่อนก็ตามที) 

“เจ้าบังอาจกัดข้า เจ้าจะต้องชดใช้เจ้าปีศาจมัน”

ซิ่วอิงชักมีดแล่เนื้อออกมาไล่ล่าเจ้าปีศาจมัน ระดับหัวมันคงไม่ต้องถึงขนาดต้องมาควงทวนยาวให้วุ่นวาย นางเริ่มการต่อสู้กอดรัดฟัดเหวี่ยงกับปีศาจตัวน้อยที่แรงของมันไม่ได้น้อยเลยสักนิด มันพุ่งตัวโหม่งใส่ร่างของซิ่วอิงเล่นเอาจุกอยู่เหมือนกัน แต่ครั้งที่สามที่สี่นางเริ่มจับทางได้จึงหลบหลีกได้ทันแล้วหาจังหวะจ้วงแทงมีดปักทะลุเปลือกมันของเจ้าปีศาจ จนมันสงบและตายไปในที่สุด

“แรงเยอะจริง กว่าจะตายได้”

เมื่อเสร็จแล้วก็ใช้มีดเล่มเดิมแล่เนื้อของมันออกมาเก็บกลับไปด้วย

หลักฐานการต่อสู้

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): ตบะ 10 หน่วย

เนื้อเทศ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

พรสวรรค์: คนแข็งแรง

ทุกการต่อสู้ (ประลองระบบ) จะยิ่งทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ได้รับโบนัสค่าประสบการณ์เติบโต +30 EXP

@@Admin 

GongziLoongxuan ดี

วันที่ 26 เดือน 8 เจี้ยนหยวนศกที่ 10

เวลา 07.00

ในป่ายามรุ่งอรุณ เจ้าของเกศาสีเงินเดินเข้ามาชื่นชมธรรมชาติ รู้สึกมีลางสังหรณ์แปลก ๆ ดวงตาข้างขวากระตุก 

หลงเสวียนเม้มริมฝีปากหนา ถ้าพูดถึงเรื่องดวงล่ะก็ ชายหนุ่มมีเซ้นส์ค่อนข้างจะแรงมาก 

ตุ้บบบบบบ !!!

ได้ยินเสียงปริศนาดังมาจากด้านในป่าลึก ยังไม่ทันจะก้าวเท้าเข้าสำรวจ ทันใดนั้นปีศาจมันม่วงโผล่ออกมาเต้นดุ๊กดิ๊ก 

ความน่ารักของมันเป็นของหรือของปลอม มิอาจทราบได้ ฉะนั้นหลงเสวียนเตรียมมีดสั้น จัดการแทงเข้าย้ำ ๆ ตรงจุดตายปีศาจมันม่วง 

แล้วค่อยเก็บของหลังจากมันลาลับสิ้นลมหายใจ 

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): ตบะ 10 หน่วย

เนื้อเทศ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

ปีศาจมันม่วง - ชนะ

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=256

ปีศาจมันม่วง - ชนะ

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=280

RongXiuying ดี

วันที่ 27 ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 12.00 น.

“พอมีกระเป๋าใหม่แล้วรู้สึกสบายขึ้นเยอะเลย”

ซิ่วอิงกล่าวกับตัวเองอย่างอารมณ์ดีขณะที่เดินมุ่งหน้าเข้าป่าเพื่อออกตามล่าไก่(อีกแล้ว) ชีวิตต้องการโปรตีนเยอะ ๆ แม้จะทำกับข้าวไม่เป็นเลยสักอย่างยกเว้นหุงข้าวสวยแฉะ ๆ ก็เถอะ อันที่จริงล้วซิ่วอิงไม่ต้องการเนื้อไก่เพราะถึงเอาไปนางก็ไม่รู้วิธีในการจัดการ แต่นางแค่ต้องการหาที่ฝึกฝนทักษะการเอาตัวรอดของตนเองต่างหาก ในอนาคตหากว่าถูกส่งไปยังที่ห่างไกลไม่มีเสบียงอย่างน้อยทักษะในการล่าย่อมเป็นสิ่งที่สำคัญที่จะทำให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

“ไม่ร้องกุ๊ก ๆ แล้วดีหรือไม่นะ…”

ร้องกุ๊ก ๆ เรียกหาไก่ที่ไรทำไก่ตื่นทุกทีคราวนี้ซิ่วอิงจะลองค่อย ๆ ย่องอย่างเงียบเชียบแล้วมองหาไก่ เผื่อว่าจะได้ไม่ต้องออกแรงเหนื่อยในการวิ่งไล่ล่าอย่างเคย เดินไปได้สักพักใหญ่ก็ได้ยินเสียงคุ้ยเขี่ยอาหารในบริเวณใกล้เคียง มีไก่อยู่ตรงนั้นสองสามตัวที่กำลังหาอาหารพวกมันไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าชีวิตของพวกมันตัวใดตัวหนึ่งอาจถึงฆาตในเร็ว ๆ นี้

“หนึ่ง…สอง…สาม…”

ซิ่วอิงที่หลบอยู่หลังกอไผ่นับจำนวนไก่เบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะดึงมีดแล่เนื้อออกมานางยังคงใจเย็นเพื่อรอจังหวะที่ดีที่สุด เพื่อจะจัดการไก่ให้ได้ในครั้งเดียว 

หายใจเข้า…

หายใจออก…

เอาล่ะ…

ได้เวลา!

คุณหนูแห่งตระกูลหรงพุ่งออกมาจากกอไผ่อย่างรวดเร็วแล้วคว้าคอไก่ตัวหนึ่งไว้เน้น ในขณะที่ไก่อีกสองตัวแตกตื่นวิ่งหนีตายไปไหนต่อไหนอย่างที่ไม่สนใจเจ้าตัวที่อยู่ในมือของซิ่วอิงแม้แต่น้อย

“จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด…”

นางใช้มีดปาดคอไก่จนมันสิ้นใจในคมมีดเดียว นี่อาจเป็นวิธีการุณยฆาตที่ดีที่สุดในความคิดของซิ่วอิง นางไม่ได้ต้องการเนื้อไก่จึงถือร่างของไก่เดินไปเรื่อย ๆ จะเอาฝังดินเจ้าไก่ตัวนี้ก็คงได้ตายเปล่าจึงเดินไปจนพบกับกระท่อมกลางป่ามีปล่องควันลอยออกมาพอให้เดาได้ว่ามีคนอาศัยอยู่ นางจัดการใช้เชือกผูกมัดขาทั้งสองข้างของไก่ไว้ แล้วนำไปแขวนหน้าประตูกระท่อมก่อนจะเคาะประตูสองสามทีเพื่อเรียกเจ้าของกระท่อมออกมา แต่นางกลับไม่ได้อยู่รอพบเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ พอเจ้าของกระท่อมเปิดมาพบไก่ฟรีก็ไม่ทราบเสียแล้วว่าผู้ใดเป็นคนเอามาให้…

หลักฐานการต่อสู้

ไม่รับไอเทมดรอป

พรสวรรค์: คนแข็งแรง

ทุกการต่อสู้ (ประลองระบบ) จะยิ่งทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ได้รับโบนัสค่าประสบการณ์เติบโต +30 EXP

@@Admin 

RongXiuying ดี

วันที่ 29 ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 10.00 น.

“เจ้าไก่น้อยไปไหนหมด…เจ้าไก่น้อยกุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก”

การออกล่าแทบจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของซิ่วอิงไปเสียแล้ว นับตั้งแต่ย้ายมายังฉางอันในทุกวันนางก็เริ่มฝึกฝนการออกล่าและการต่อสู้ วันรายงานตัวใกล้หมดลงทุกวัน นางต้องการมั่นใจว่าจะไม่ใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างสูญเปล่า หลังจากเข้าไปในค่ายพยัคฆ์คงจะต้องฝึกฝนอย่างหนัก อาจจะแทบไม่มีเวลาได้ออกมาด้านนอกมากนัก หรือถ้ามีเวลาก็คงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น

“อยู่นี่เองเจ้าไก่”

นางมองดูเจ้าไก่ที่อยู่รวมกันเป็นฝูงคราวนี้นางเพิ่งได้กระเป๋าใบใหม่ที่ซื้อจากคุณชายโหรว ฉะนั้นครั้งนี้คงจะพกเนื้อกลับไปด้วย ภาวนาอย่างเดียวคืออย่ามือหนักแบบหลายครั้งที่ผ่านมา ไม่แปลกใจเลยจริง ๆ ที่ทำไมซิ่วอิงไม่สามารถทำงานประณีตได้ขนาดแล่เนื้อออกจากตัวไก่ยังทำได้เละเทะถึงเพียงนี้ นางคงมีดีเพียงอย่างเดียวคือการใช้กำลังเป็นแน่

“เอาล่ะรีบจัดการแล้วรีบไปดีกว่า”

ซิ่วอิงชัดมีดออกมาพุ่งเข้าหาไก่ตัวที่ใกล้ที่สุด ฝูงไก่แตกกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง ขนไก่ลอยกระจายไปทั่วป่าไผ่ฝุ่นตลบอบอวล แต่ถึงกระนั้นคุณหนูแห่งตระกูลหรงก็ไม่ได้ลดละเป้าหมายที่จะจับไก่ให้ได้สักตัว นางล็อกเป้าหมายไว้แล้วและจะไม่มีทางปล่อยให้หลุดลอยไปได้

จึ้ก จึ้ก จึ้ก!

นางแทงปากลงไปที่คอของแม่ไก่สองสามทีหลังจากที่คว้าปีกของมันได้ 1 ตัว เลือดไก่ค่อย ๆ ไหลรินออกมาจนร่างของมันแน่นิ่งจึงได้ใช้มีดชำแหละชิ้นส่วนต่าง ๆ ภาวนาไม่ให้มันเละเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาจากนั้นจึงเดินทางออกจากป่าไผ่ไป

หลักฐานการต่อสู้

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): 

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

ซี่โครงไก่ (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

พรสวรรค์: คนแข็งแรง

ทุกการต่อสู้ (ประลองระบบ) จะยิ่งทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ได้รับโบนัสค่าประสบการณ์เติบโต +30 EXP

@@Admin 

RongXiuying ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 07.00 น.

“เหนื่อยไหม?”

“ไม่เหนื่อย!”

“ไม่ได้ยิน”

“ไม่เหนื่อย!!”

“ปากพวกเจ้าอมอะไรกันอยู่ พูดให้มันเสียงดังฟังชัด!”

“ไม่เหนื่อยยย!!!” 

โว้ยยยยย…

คิดแล้วก็อยากจะหยุมหัวผู้คุมเสียเหลือเกินคนวิ่งมาราธอนขนาดนี้ยังจะมายั่วโมโหกันอีก กองทหารใหม่ออกวิ่งกันอย่างไม่หยุดพักเข้าเขตป่าทิศตะวันตกซึ่งก็คือป่าไผ่ซีเฟิง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยเสียงนกร้องและแมลงในยามเช้า โชคดีที่บริเวณนี้เป็นป่าร่มไม้จากต้นไผ่เลยช่วยบังแดดได้มากเลยไม่น่าห่วงเท่าไหร่ สิ่งที่ต้องห่วงอย่างเดียวคือต้องระวังไม่ให้ตัวเองเป็นตะคริวไปเสียก่อน

“ป่านี้ขึ้นชื่อว่ามีงูเขียวอยู่เยอะ ไม่แน่พวกเจ้าอาจจะเจอเข้าให้สักตัว—”

แหมะ!...

ผู้คุมพูดไม่ทันขาดคำซิ่วอิงก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างร่วงลงมาจากต้นไผ่แล้วมากองบนหัวของนาง นางคิดว่าคงเป็นพวกกิ่งไม้เลยไม่ได้สนใจมากนัก ซิ่วอิงยังคงวิ่งต่อไปแต่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรยุกยิกคลอเคลียท้ายทอยอยู่ตลอดเวลาจนรู้สึกรำคาญเลยหันไปบอกคนด้านหลังขณะวิ่งอยู่ให้เลิกวุ่นวายเย้าแหย่นางเสียที

“เจ้าจะสะกิดอะไรข้านักหนา เรากำลังการทดสอบกันอยู่นะ”

“เจ้าพูดอะไรของเจ้า?”

“ก็ที่เจ้ามาสะกิดท้ายทอยข้าอยู่นี่ไง” นางยังคงรู้สึกอยู่

“ข้ายังไม่ได้แตะต้องเจ้าแม้แต่ปลายเล็บเลยจะมีก็แต่…” 

สายตาของทหารใหม่ด้านหลังเลื่อนขึ้นไปมองด้านบนหัวของซิ่วอิงพบว่ามีงูเขียวนอนขดอยู่ หางของมันขยับไปมาคลอเคลียอยู่บริเวณท้ายทอยของซิ่วอิง

“เฮ้ย! งะ…งะ…งู!”

“เจ้าอย่ามาล้อข้าเล่นนะ ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอกแล้วก็เลิกสะกิดได้แล้ว”

“งูจริง ๆ งูเขียว!” 

“เจ้านี่พูดเพ้อเจ้อไหนงู—” 

นางยกมือขึ้นคลำ ๆ บนหัวของตนเอง…

อะ…เอ๋?

เหมือนมีบางสิ่ง…เหมือนมีบางอย่าง…ลักษณะรูปร่างเช่นนี้…

“งะ..งู! งู!!!” ซิ่วอิงตะโกนลั่นจนได้ยินกันทั้งกอง ทหารใหม่ต่างแตกตื่นจนทำอะไรไม่ถูกแต่ยังต้องวิ่งต่ออย่างมีวินัย

“ห้ามแตกแถวเด็ดขาดไม่งั้นพวกเข้าจะไม่ผ่านการทดสอบ!”

ผู้คุมที่สังเกตเห็นสถานการณ์แล้วยังคงยืนกรานที่จะให้ทุกคนวิ่งกันอย่างมีระเบียบ เหมือนจะเป็นการบอกกลาย ๆ ว่าปัญหาของซิ่วอิงนางต้องแก้ด้วยตัวเองโดยอย่าทำให้เสียรูปขบวนในการซ้อม ปกติซิ่วอิงไม่ใช่คนที่กลัวงู แต่คนเราถ้าจู่ ๆ มีงูมานอนบนหัวก็ต้องตกใจกันเป็นธรรมดา มือของนางพัลวันอยู่กับการคว้าคอของงูขณะที่ตนวิ่งอยู่ แล้วรีบเขวี้ยงออกไปให้พ้นหัวของตัวเอง จะโดนใครก็ช่างไม่สนใจ พองูปลิวไปความเร็วในการวิ่งก็มากกว่าเดิมด้วยอะดรีนาลีนที่สูบฉีดจากเหตุการณ์เมื่อครู่ ทำให้แถวที่วิ่งตามต้องเร่งความเร็วตามนางไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้

“วิ่งช้าลงหน่อยตามจะไม่ทันแล้วโว้ย!”

“อ๋อ…อืม โทษทีข้าตกใจจนลืมตัว” นางชะลอความเร็วในการวิ่งลงจนกลายเป็นความเร็วในระดับปกติ ก่อนที่กองทหารใหม่จะวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ ลัดเลาะตามทางป่าไผ่ท่ามกลางความหวาดระแวงว่าเป้าหมายของงูเขียวคนต่อไปอาจเป็นคุณ…

รางวัลโรลเพลย์วิ่ง(แนบท้ายโรลทุกโรล): +10 EXP 

@@Admin 

Ximenqing ดี

วันที่ 19 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  5.00-18.00

เช้าวันใหม่เป็นอีกวันที่ เด็กหนุ่มและเจ้าหมาออกล่าอีกครั้ง โดยครั้งนี้เด็กหนุ่มและเจ้าหมาตัดสินใจที่จะเปลี่ยนที่บ้าง จากบึงเป็นป่า เซียนกระบี่ผู้ยิ่งใหญ่ต้องต่อสู้ได้ในทุกสถานการณ์

ครั้งนี้พวกเข้ามาที่ป่าไผ่ เขาได้ยินมาว่าที่นี่มีปีศาจมันม่วง อีกทั้งยังมีไก่ตัวอ้วนพีที่ดูโอชารส พอพูดถึงเจ้าไก่ เจ้าหมาก็น้ำลายสอ

“เจ้าอยากกินไก่ขนาดนั้นเชียว” เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมา

เจ้าหมาพยักหน้าหงึกๆ พลางกลืนน้ำลาย และสายหางกระดิกดุ๊กดิ๊กๆ ดูน่ารัก

“เอาเถอะ ถ้างั้นไปล่ากัน เริ่มจากไก่แล้วค่อยปีศาจ เจ้าจะได้อิ่มท้องก่อนโอเคไหม” เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมา

เจ้าหมาเห่ารับ และออกดมกลิ่นด้วยความรวดเร็ว และวิ่งนำเด็กหนุ่มไป

เด็กหนุ่มไมรอช้า เจ้าไก่วิ่งนำไปแล้ว เขาก็ต้องรีบวิ่งตามเจ้าหมาไป อีกทั้งยังพยายามสังเกตุถึงเส้นทางที่วิ่งตาม มีรอยตีนไก่ แล้วมีจุดดินที่ถูกคุ้ยแสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตของพวกไก่ที่ขุดดินกินแมลง

วิ่งอยู่หลายนาที เด็กหนุ่มและเจ้าหมาก็เจอกลุ่มไก่อยู่ 2 ตัว ทั้ง1 คน 1 หมามองหน้ากันและพยักหน้า

เจ้าหมาวิ่งอ้อมไปด้านหลัง และเห่าเสียงดังเพื่อที่จะทำให้ไก่ตกใจวิ่งมาทางเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มก็เตรียมกระบี่ไว้พร้อม รอตีไก่ที่วิ่งออกมา

“โฮ่งๆ “ เจ้าหมาเห่าเสียงดัง

ไก่ที่ได้ยินเสียงหมาเห่าก็ตกใจรีบวิ่งหนีมาทางเด็กหนุ่ม

อนิจจา เจ้าไก่ที่นางสงสารไม่รู้เลยว่าทิศทางที่พวกมันวิ่งมานั้น มีเพชรฆาตหนุ่มดดักรอพวกมันอยู่

วิ่งนาทีที่พวกมันวิ่งผ่านเด็กหนุ่ม ตัวแรกก็ถูกเชือดคออย่างรวดเร็วปราศจากความเจ็บปวดสิ้นใจตายไป 1 ตัว

“กะต๊ากๆ” ไก่อีกตัวที่เห็นเพื่อนตายไป ก็ร้องลั่น พลางวิ่งหนีไปอีกทาง ก็เจอเจ้าหมาที่ค่อยๆย่างสามขุมเข้ามา

“กะต๊ากกก” เจ้าไก่ที่เห็นว่าไม่รอดแน่จึงตัดสินใจสู้ตายและ กระโดดจิกเด็กหนุ่ม

แต่อนิจจาไก่หรือจะสู้คน เด็กหนุ่มจับไก่ขึ้นมาหักคอดังเปราะ เป็นการปลิดชีวิตที่รวดเร็วแต่ไร้ความปราณี

“เอาล่ะเจ้าหมาพวกเราได้มื้อเช้ากันแล้ว” เด็กหนุ่มหันไปยิ้มให้เจ้าหมาและเตรียมตัวทำอาหาร

“ฮ่งๆ” เจ้าหมาดีใจเห่าเสียงดัง วิ่งวนรอบตัวเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มค่อยๆ จัดการแล่เนื้อไก่ที่ได้มาอย่างพิถีพิถีน และนำเนื้อบางส่วนที่ได้มาจากการเเล่ปรุงเป็นอาหารเช้าของพวกเขาและย่างเนื้อเเสนอร่อยให้เจ้าหมากิน

1 คน 1 หมากินและนั่งพักกันอย่างเอร็ดอร่อย

“เอาล่ะ เจ้าหมา เราพัก แล้ว กินอิ่มมามากพอแล้ว ได้เวลาเริ่มอาหารจากหลัก เจ้ายังจำปีศาจมันม่วงได้ไหมที่ข้าจัดการไปวันนี้เราจะมาล่าพวกมันกัน” เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมา

“ฮ่ง?” สีหน้าเจ้าหมาทำหน้างง ว่าทำไมถึงต้องล่าพวกมันตัว พวกมันเป็นเนื้อมันเทศกินไปก็ไม่อร่อยหรอกนะเจ้านาย

“พวกมันอาศัยรูปร่างที่ดูน่ารัก หลอกล่อเด็กๆ ให้มาเล่นกับพวกมัน โดยอาศัยดูดกลืนตบะของพวกเด็กๆ ที่มาเล่นเป้นค่าตอบแทน แต่พวกมันไม่รู้เลยว่า ร่างกายเล็กๆของพวกเด็กๆที่มันดูดซับจะมีตบะอยู่เท่าไร ทุกครั้งที่พวกมันดูดซึมตบะของพวกเด็กๆ นั่นก็หมายความว่าพวกมันดูดซึมพลังชีวิตของพวกเด็กๆ เฮ้อ บาปกรรมๆ” เด็กหนุ่มกล่าวยาว

“เพราะงั้นเจ้าเข้าใจแล้วใช่ไหมว่าทำไมถึงล่าพวกมัน” เด็กหนุ่มกล่าว

“ฮ่ง” เจ้าหมาพยักหน้า และเตรียมนำทางเด็กหนุุ่มไปตีมัน

การเดินทางของพวกเขาได้เริ่มต้นขึ้น เริ่มแรกก็เดินกันอย่างสะเป๊ะสะปะเพราะเจ้าหมาแยกกลิ่นมันม่วงไม่ค่อยออก

แต่พอเดินกันไปได้ซักพัก เขาก็เจอรอยเท้า? ขนาดใหญ่ลากไป เขาคิดได้เลยว่าต้องเป็นรอยของพวกมันแน่ๆ เพราะเจ้าพวกนี้นั้นตัวอ้วนกลมเวลาเดินก็จะลากตัว อืดๆ เดินไป

พวกเขาตามรอยนั้นไปอย่างไม่ลดละก็เจอกับปีศาจมันม่วง 2 ตัว กำลังย่อยตบะที่ได้กินจากพวกเด็กๆ ไป

‘การกระทำของพวกมันนั้นผิด แต่จิตใจของพวกมันก็ไม่ได้สกปรกเหมือนพวกปีศาจปลา เพราะงั้น จัดการให้มันไปเกิดใหม่อย่างสงบ ไม่ต้องทรมารมันเหมือนพวกปีศาจปลา’ เด็กหนุ่มคิดในใจพลางเตรียมตัวสู้

เด็กหนุ่มชักกระบี่วิ่งไปฟันพวกมันอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ยๆ อย่าทำพวกข้าเลย พวกข้าเป็นแค่ปีศาจมันม่วง ออกล่าเองไม่ได้ เห็นไหมพวกข้าไม่ได้ชั่ว พวกข้า แค่เล่นกับพวกเด็กๆ และขอกินตบะขอพวกเขานิดหน่อยเอง” กลุ่มปีศาจมันม่วงร้องขอความเมตตาจากเด็กหนุ่ม

“พวกเจ้าคงไม่รู้ว่านิดหน่อยของพวกเจ้า แต่ถ้าพวกเจ้ากินมันทุกวัน รู้ใหม่มีเด็กกี่คนแล้วที่มาเล่นกับพวกเจ้าจนป่วยตาย”เด็กหนุ่มกล่าวกับพวกมันดูน้ำเสียงที่นิ่งสงบแต่มือของเขานั้นก็ยังไม่หยุดฟาดกระบี่ใส่พวกปีศาจมันม่วง

“พวกข้าแค่อยากมีชีวิตรอด พวกข้าแค่อยากบำเพ็ญเพียร กลายร่างเป้นมนุษย์ พวกข้าผิดงั้นเหรอ” ปีศาจที่โดนเด็กหนุ่มโจมตีนั้นพยายามต่อสู้ แต่อนิจจา ร่างกายกลมๆ อ้วนๆนั้น รึจะสู้กระบี่ที่ยาวกว่าเรียวกว่า

“ใช่” เด็กหนุ่มกล่าวสวนไป

“ถ้าพวกเจ้าเป็นมนุษย์ ข้าคงไม่ทำร้ายพวกเจ้า และคงให้ขนมพวกเจ้าด้วย ขอโทษด้วยนะ แต่พวกเจ้าตายซะเถอะ” เด็กหนุ่มกล่าวกับพวกมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะลงกระบี่ปลิดชีวิตพวกมัน

‘นี่ข้าทำถูกไหมนะ’ หลังจากจัดการพวกปีศาจมันม่วงเสร็จเด็กหนุ่มก็นั่งเหม่อคิดในใจ ก่อนที่จะได้สติ รีบเข้าไปดูดซับตบะจากพวกปีศาจมันม่วง และร่างของพวกมันก็กลับกลายเป็นมันม่วงให้เด็กหนุ่มเก็บ

“หงิง” เจ้าหมาเดินมาคลอเคลียเด็กหนุ่ม เหมือนกับจะบอกเขาว่าไม่เป็นไรนะเจ้านาย หมาน้อยจะอยู่กับเจ้านายเอง

เด็กหนุ่มค่อยๆ ลูบหัวเจ้าหมาก่อนที่จะเดินทางกลับไปพักผ่อนที่ตัวเมือง

ใช่เขาต้องพักผ่อนหย่อนใจหลายวันที่ผ่านมากระบี่ของเขาเปื้อนเลือดมากเกินไปแล้ว ตอนนี้เข้าต้องพักผ่อน และจัดการ ขัด และดูแลกระบี่ให้ดี

----------------------------

ไก่เพศเมีย

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=400 ไก่เลเวล 5

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=399 ไก่เลเวล 10

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

ซี่โครงไก่ (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

ปีศาจมันม่วง

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=403 ปีศาจมันม่วงเลเวล 5

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=374 ปีศาจมันม่วงเลเวล 12

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): ตบะ 10 หน่วย

เนื้อเทศ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

GongziLoongxuan ดี

วันที่ 2 เดือน 9 เจี้ยนหยวนศกที่ 10

เวลา 07.00

ตอนนี้พวกเขากำลังไปยังป่าทิศตะวันตก เสียงฝีเท้าจำนวนมากเหยียบย่ำผืนหญ้า พร้อมกับเสียงตะโกนของทหารผู้คุม 

“ไอ้พวกหางแถววิ่งกันให้เร็ว ๆ หน่อยซิ”

“แล้วอย่าวิ่งแตกแถวกันล่ะ ถ้าไม่อยากถูกปรับตก”

ทายาทตระกูลกงจื่อผู้ไม่ชื่นชอบแสงแดดและอากาศร้อน แม้ว่าช่วงเวลานี้จะยังเช้าตรู่ ทว่าการวิ่งออกจากค่าย ก็เริ่มจักทำให้เสียเหงื่อจากร่างกายมากขึ้น เขาพยายามที่จะกั๊กแรงไว้ไม่วิ่งเร็วจนเกินไป

เพราะถ้าปล่อยแรงออกมาทั้งหมดจะยิ่งทำให้เหนื่อยเร็วกว่าเดิม

ชายหนุ่มไม่เคยเหน็ดเหนื่อยนักหนา ดูเหมือนการฝึกทหารครานี้ ได้เปิดมุมมองใหม่ ๆ รับรู้ถึงทักษะที่ขาดหาย

WeijiaLianhua ดี

<style>
        #LianH01 {
            border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
        #LianH02 {
            border: 0px solid;
            width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
            border: 0px solid;
            padding: 0px 50px;
            width: 75%;}
#LianH04 {
            border: 0px solid;
            padding: 30px;
            width: 300px;
            box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
                background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

  </style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&amp;display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&amp;display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#ffffff">
<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #000000 5px 5px 10px"><font size="6"> ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบห้า ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด<br> ต้นยามเฉิน (07.30 น.)</font></span></b><br><br>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="LianH03">
    <div align="left">

   <font size="5"> “ยังไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรี  เจ้าก็รุดหน้ามาเอ่ยขอกับเจิ้นแล้วหรือ”
<br><br>
   “อีกเพียงเจ็ดราตรีเท่านั้นเพคะฝ่าบาท  อีกทั้งร่างกายของหม่อมฉันก็ใช่ว่าจะไร้เรี่ยวแรง  แพทย์หลวงของพระองค์มากฝีมือเช่นนี้ทั้งยังไปช่วยเจี่ยเจียเลี้ยงหลานทุกเมื่อเชื่อวัน  ไยหม่อมฉันจะไม่แข็งแรง”
<br><br>
   “เสียนอี๋  สิ่งที่เจ้าขอกับเจิ้นมันใช่การออกไปเที่ยวเล่นนอกวังเช่นกาลก่อนหรือไม่ หากเจ้าเป็นสตรีที่ปราดเปรื่องดั่งที่ผู้คนยกยอไยเจ้ามิสู้เขียนบันทึกส่งมอบให้แก่ผู้ที่แข็งแกร่งไปแทนเล่า”
        <br><br>
   “ฝ่าบาทเพคะ  คราก่อนหม่อมฉันก็ทูลพระองค์ไปแล้วว่านิมิตเทพเซียนเช่นนี้ มิอ่านให้ผู้ใดไปแทนได้…ถือเสียว่าหม่อมฉันกำลังกระทำคุณงามความดีเพื่อพระองค์  สัญญาว่ากลับมาแล้วจะมาก่อนพิธีสวมกวานหลานเพคะ”
<br><br>
   “...”
</font>
<br><br>
   เสียงสนทนายังคงดังแว่วในความทรงจำ ภาพที่โต้ตอบเพื่อร้องขอความปราถนาจากโอรสสวรรค์นั้น  หากนางมิได้เป็นสตรีที่โปรดปรานนางหนึ่งในกาลก่อนคงไม่อาจหาญถึงเพียงนี้เป็นแน่  เว่ยเจียเหลียนฮวานั้นใช้เวลารักษากายร่วมเจ็ดสิบเจ็ดราตรีตามการรักษาของหมอหลวง  ช่วงสามสิบวันแรกที่นอนเป็นผักจนอึดอัดก็เริ่มเดินเหินได้  เมื่อเดินเล่นได้แล้วก็เริ่มหาอะไรทำเสียก่อนที่จะไม่ได้ทำอีกนาน  ได้ยินว่าระหว่างที่นางหลับไหลไม่ฟื้นสักที  เจี่ยเจียคนงามก็มีหลานชายมาให้ช่วยเลี้ยงจนไม่เหงาเลยสักวัน  พอแข็งแรงดีแล้วแม้ว่ายังจะไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรีเท่าใดก็ต้องเร่งตระเตรียมตัวให้พร้อม
<br><br>
   เมื่อนิมิตฝันปรากฎให้เห็นทุกคืนวัน  เช่นนั้นแล้วนางจะรั้งรอได้อย่างไร  พระสนมเสียนอี๋ติดต่อกับพ่อค้าที่มีนามว่า โจวจิน เพื่อให้เขาช่วยทั้งเป็นดาบและโล่ให้แก่นาง  เรียกว่าเป็นการให้เขาได้ใช้หนี้นางเป็นการตอบแทนที่เขาลากนางไปเจอกับปลาเฮงซวยพวกนั้นก็ว่าได้  ดังนั้นแล้วเมื่อมาถึงวันที่ยี่สิบห้าเดือนส%E