[โรงเตี้ยมชางลั่งถิง] โถงกลาง

RongXiuying ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 12.30 น.

เวลาพักยังพอมีเหลือซิ่วอิงจึงเดินทางมาที่โรงเตี้ยมชางลั่งถิงเพื่อจะดูว่ามีงานเล็ก ๆ น้อย ๆ อะไรให้ทำบ้าง คราวก่อนยังรู้สึกเจ็บใจไม่หายที่ระดับขั้นของนางดันเกินเสียก่อนที่จะทำภารกิจออกล่าปีศาจปลาจบทำให้นางพลาดเงินรางวัลไปอย่างน่าเสียดายที่สุด คราวนี้นางจะไม่มีทางให้เกิดความผิดพลาดเป็นครั้งที่สอง

“เถ้าแก่ช่วงนี้มีงานอะไรให้ข้าทำบ้างหรือไม่?”

มาถึงซิ่วอิงก็ตรงไปยังโต๊ะที่เถ้าแก่ประจำการอยู่แล้วรีบถามออกไปในทันใด มองมาจากเทือกเขาฉินหลิงยังดูรู้เลยว่าร้อนเงิน

“มีหลายอย่างเลยเจ้าลองดูที่กระดานก่อนได้”

เถ้าแก่ผายมือไปที่กระดานภารกิจที่มีภารกิจให้เลือกหลากหลาย นางใช้สายตาไล่มองดูภารกิจต่าง ๆ บนนั้น ส่วนมากเป็นภารกิจที่ดูจะเกินกำลังของนางมากไปเสียหน่อย แต่ก็มีอยู่ภารกิจหนึ่งที่ดูสะดุดตา

“เถ้าแก่ข้าขอฟังรายละเอียดเรื่องโจรปล้นคาราวานได้หรือไม่?” ถ้าเป็นภารกิจนี้ก็น่าจะพอทำได้…

“ช่วงนี้พ่อค้าเดินทางมาจากซีอวี้ ชาวโหรวหร่านมาทำการค้าขายในต้าฮั่น แต่ระหว่างทางเจอลิงภูเขาบริเวณอันติง ข้าได้ยินมาว่าพวกมันมีปีศาจลิงอยู่ในหมู่พวกมันด้วยแล้วก็ปล้นสดมภ์สินค้าไปจนหมดเลย พวกข้าต้องการแค่สินค้าคืนไม่ได้ต้องการที่จะฆ่าพวกมัน ถ้าเจ้าเอาสินค้าทั้งหมดกลับคืนมาได้ก็มีรางวัลตอบแทนอย่างงาม”

“พอจะบอกจำนวนเงินได้หรือไม่?”

“100 ตำลึงเงิน” เถ้าแก่ป้องปากกระซิบ

“100 ตำลึงเงิน!” ซิ่วอิงถึงกับตาโต เงินมากมายขนาดนี้พอซื้อของกินได้อีกหลายมื้อ

“เถ้าแก่อย่าได้ห่วงข้าจะรับงานนี้ และจะนำสินค้าทั้งหมดมาคืนให้ท่านเอง วางใจเถอะ”

“ถ้าเช่นนั้นก็ขอให้แม่นางโชคดี ข้าจะรอฟังข่าวที่โรงเตี๊ยมนี้”

“ข้าจะทำตามสัญญา…ขอเวลาอีกไม่นาน…”

“ประโยคคุ้น ๆ นะแม่นาง”

“ท่านอย่าใส่ใจเลย”

เมื่อรับงานเสร็จก็ดูเหมือนว่าใกล้จะหมดเวลาพักของค่ายทหารแล้ว นางจึงรับลาเถ้าแก่และเดินทางออกจากโรงเตี๊ยมเพื่อรีบกลับไปยังค่ายพยัคฆ์ให้ทันเวลา

รับภารกิจโจรปล้นคาราวาน

@@Admin 

Ximenqing ดี

วันที่ 17 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  13.00


          หลังจากที่เด็กหนุ่มเสร็จสิ้นการทำภารกิจล่าปีศาจเขาคิดถึงการทำงานพาร์ทไทม์อีกครั้ง เขาได้ยินมาที่โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงนั้นให้เงินและประสบการณ์ ที่ค่อนข้างดีในการทำงาน เขาจึงตั้งใจที่จะมาลองสมัครงานที่โรงเตี๊ยม


          เด็กหนุ่มเดินไปที่โต๊ะสมัครงานและขอสมัครงานในฐานะของเสี่ยวเอ้อร์ของโรงเตี๊ยม


          หลังจากสมัครงานเสร็จเด็กหนุ่มไม่รอช้า เปลี่ยนชุด และวิ่งรับออเดอร์ และรายการอาหาร พร้อมทั้งเสิร์ฟอาหารด้วยท่าทางที่คล่องเเคล่ว และว่องไว


          'ใช่จริงๆ ด้วยการเป็นเสี่ยวเอ้อร์นั้นช่วยข้าในเรื่องการฝึกวรยุทธ์' เด็กหนุ่ม คิดในใจ การวิ่งสลับฟันปลาในการเสิร์ฟอาหาร ช่วยในการฝึกฝนวิชาตัวเบา การจดจำออเด้อร์ลูกค้าช่วยในการฝึกสมาธิ การยกอาหารเสิร์ฟ ช่วยเพิ่มกำลังแขน


           'การทำงานฝึกฝนบ่อยๆก็จะช่วยข้าในเรื่องการพัฒนาตบะเช่นกัน' เด็กหนุ่มคิดในใจพลางคิดว่าต้องหาเวลามทำงานบ่อยๆเพื่อพัฒนาตบะซะแล้ว


           หลังจากนั้นไม่นานก็หมดชม ทำงานเด็กหนุ่มก็รับเงินเเละเดินจากไป



----------------------------


ค่าจ้าง: 200 อีแปะ - 15 EXP

Ximenqing ดี

วันที่ 19 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  22.00




เด็กหนุ่มเดินทางมาที่โรงเตี๊ยมนี้เพื่อลงทะเบียนจอมยุทธ์ในการรับงานทำ


เขาเดินไปที่เค้าเตอร์และกรอกเอกสารสมัครทันที

ชื่อสกุล: ซีเหมิน

ชื่อทางการ: ชิง

ชื่อรอง: ซื่อเทียน

ระดับจอมยุทธ์เริ่มต้นที่ลงทะเบียน(Level): 10

"แม่นางของรับช่วยลงเบียนให้ข้าที่" เด็กหนุ่มยื่นใบสมัครไปทางแม่นางน้อย

นางรับมาแล้วพยักหน้าเงียบๆ ก่อนที่จะกรอกรายละเอียดใส่ในกระดองเต๋า และยื่นให้เด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณ และเดินจากไปเตรียมไปพักผ่อน

Ximenqing ดี

วันที่ 22 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  13.00

เด็กหนุ่มอยากลองทำภารกิจบ้าง เขาจึคงตัดสินใจรับภารกิจส่งปลาให้วังหลวง

โดยเด็กหนุ่มดึงป้ายประกาศภารกิจแล้วนำไปส่งที่เค้าเตอร์

"พี่สาวข้าขอรับภารกิจนี้ขอรับ" เด็กหนุ่มยื่นใบงาน

"เข้าใจแล้วคะ ทางราชวังประกาศรับปลาสดจอมยุทธ์ทั้งหลายที่สามารถหาปลาได้ นำปลาไปส่งที่ประตูไท่เหอ" รายละเอียดงานดังนี้ เจ้าส่งปลาแล้วก็รับรางวัลที่ประตูไท่เหอได้เลย

เด็กหนุ่มพยักหน้าขอบคุณก่อนที่จะเดินไปเตรียมส่งปลาสด

Mingchunshui ดี

พักหลัง หลับนอนหนึ่งคืน

เอี๊ยดด…

รถม้าของหมิงชุนสุ่ยจอดลงที่ด้านหน้าของโรงเตี้ยมชางลั่งถิง หมิงชุนสุ่ยเดินก้าวลงมาจากรถม้าด้วยท่าทีสูงศักดิ์ตามประสาคุณชายสกุลใหญ่ที่ได้รับการสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กมือเรียวโอบอุ้มเจ้าก้อนขนสีขาวที่นอนขนซุกอยู่ภายในอ้อมแขน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองดูป้ายชื่อโรงเตี้ยมนิ่ง โรงเตี้ยมที่ใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดในเมืองฉางอัน กล่าวกันว่าอายุโรงเตี้ยมแห่งนี้เก่าแก่พอๆกับเมืองหลวงแห่งนี้เลยทั้งการบริการที่เป็นหนึ่ง และอาหารรสเลิศจึงยิ่งทำให้ผู้คนที่เดินทางเข้ามาในเมืองหลวงยิ่งต้องการพักที่โรงเตี้ยมที่มีชื่อเสียงแห่งนี้จนคิวยาวเหยียดไปหลายเดือน

หวังว่าโรงเตี้ยมแห่งนี้ยังเหลือห้องว่าให้เขาและคนของเขาได้พักผ่อนในค่ำคืนนี้นะ

ขาเรียวยาวเดินก้าวเข้าไปด้านในโรงเตี้ยมเสียงพูดคุยดังเคล้ามากับเสียงชนแก้วของผู้คนที่มาดื่มสังสรรกันในยามค่ำคืนเพียงแต่เสียงเหล่านั้นคล้ายเงียบลงไปครู่หนึ่งพร้อมกับสายตามากมายที่พากันมาจับจ้องผู้ที่มาใหม่ แล้วรีบพากันหันกลับไปสนใจเรื่องคนตนเองกันต่อเพียงเพราะถูกสายตาคมกริบของชายหนุ่มใต้อาภรณ์ของสตรีสีกลีบบัวมองสบกลับมา ในนครฉางอันคงไม่มีผู้ใดอยากต่อปากต่อคำหรือถูกคุณชายน้อยตระกูลหมิงด่าจนหาทางกลับบ้านไม่ถูกหรอก

“ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับขอรับ คุณชายหมิง โรงเตี้ยมชางลั่งถิงของเรายินดีต้อนรับไม่ทราบว่าคุณชายต้องการดื่มหรือทานอาหารดีขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์ของโรงเตี้ยมเห็นแขกที่เข้ามาใหม่ก็รีบเข้ามาให้การต้อนรับด้วยท่าทีสุภาพแทบทันที

“ข้าพึ่งกลับมาจากไท่โจว เห็นว่าดึกแล้วไม่อยากให้คนที่จวนวุ่นวายเลยจะพักที่นี่คืนหนึ่ง มีห้องว่างหรือไม่” หมิงชุนสุ่นกล่าวบอกความต้องการของตนเอง มือบางลูบขนสีขาวของแมวน้อยในอ้อมแขนขณะกวาดสายตามองไปรอบโรงเตี้ยมเพื่อหาที่ว่างสำหรับนั่งทานอาหารไปด้วย

“แล้วก็ข้าจะทานอาหารด้วย”

“มีขอรับ เรามีห้องว่างสำหรับคุณชายอยู่แล้วขอรับ ไม่ทราบคุณชายต้องการห้องแบบใดหรือขอรับ”เสี่ยวเอ้อร์กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพทั้งที่ในใจกลับลอบปาดเหงื่อไปแล้วหลายต่อหลายรอบเพราะเกร็งเหลือเกิน กลัวว่าตนจะกล่าวสิ่งใดขัดหูคุณชายผู้แสนเอาแต่ใจตรงหน้า

“ห้องไหนก็ได้ขอเงียบๆ ต้องไม่มีเพื่อนข้างห้อง ข้าไม่ชอบให้มีเสียงดังหรือเสียงพูดคุยตอนนอน อ้อข้าจะพักกับคนติดตามข้าขอห้องที่ใหญ่หน่อย ข้าจะทานอาหารก่อน โต๊ะตรงหน้าต่างนั่นว่างใช่หรือไม่ ข้าจะนั่งโต๊ะนั้น ส่วนอาหารเอามาสักสามสี่อย่าง น้ำชาหนึ่งกา น้ำเปล่าหนึ่งถ้วย ข้าวเปล่าสองถ้วย ถ้วยหนึ่งขอเป็นข้าวหุงปกติ อีกถ้วยขอของข้าของหุงแบบที่แฉะหน่อยข้าไม่ชอบกินข้าวแข็งและแห้ง อาหารที่นำมาต้องไม่มีผักที่มีผักกลิ่นฉุน ไม่มันจนเกินไป น้ำแกงต้องไม่หนักพริกไทย แล้วก็ข้าต้องการปลาย่างหนึ่งตัวไม่ต้องปรุงรส ก่อนนำมาพัดให้เย็นแกะก้างออกให้หมดข้าจะเอามาป้อนแมวข้า ไม่ ไม่เอา ไม่ต้องแกะเดี๋ยวข้าให้คนของข้าแกะ กลัวคนของเจ้าจะทำไม่สะอาดประเดี๋ยวแมวของข้าจะท้องเสีย เท่านี้แหละ”

กล่าวจบหมิงชุนสุ่ยก็สะบัดหน้าเดินนำไปยังโต๊ะข้างหน้าต่างตัวที่กล่าวทันทีที่ ทิ้งให้เสี่ยวเอ้อร์ของโรงเตี้ยมของร้านมองตามหลังไปด้วยรอยยิ้มแห้งและใบหน้าที่พร้อมหลั่งน้ำตาออกมาตลอดเวลา

“ขะ..ขอรับคุณชาย”

หมิงชุนสุ่ยเดินมาทรุดกายนั่งรออาหารของตนที่สั่ง พลางผินหน้าออกไปภายนอกโรงเตี้ยมมองดูแสงไฟและความครึกครื้นของเมืองหลวงที่ไม่ได้เห็นมาร่วมเดือน ก่อนจะเบนสายตาไปมองคนติดตามของตนที่เดินตามเข้ามานั่งที่โต๊ะหลังจากที่นำรถม้าไปจอดที่โรงจอดรถม้าของโรงเตี้ยม

“คุณชายสั่งอาหารแล้วหรือขอรับ”เจียวจ้านกล่าวถามผู้เป็นนายพร้อมยืนมือไปกันเจ้าแมวน้องที่เดินสำรวจอยู่บริเวณริมโต๊ะเพราะกลัวมันจะกลิ้งตกลงไปจนเจ็บตัว

“อืม เจ้าล้างมือแล้วใช่หรือไม่”

“ล้างเรียบร้อยแล้วขอรับ”

หมิงชุนสุ่ยเพียงพยักหน้าแล้วไม่ได้กล่าวต่อ ทั้งยังต่อไม่ว่าอะไรที่บ่าวของตนมานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับตนที่เป็นนาย ทั้งที่โดยปกติบ่าวควรที่จะนั่งแยกโต๊ะกับนาย จะกล่าวว่าเขาชินแล้วก็เป็นได้เพราะเขากับเจียวจ้านอยู่และเติบโตมาด้วยกันจนแถบจะกลายเป็นคนในครอบครัวของเขาแล้วทั้งนิสัยต้องมีเพื่อนร่วมโต๊ะจึงจะเจริญอาหารทำให้ทุกครั้ง หากเขาไม่ได้ทานอาหารครอบครัวก็จะเรียกให้เจียวจ้านมานั่งร่วมโต๊ะอยู่ร่ำไปผิดวิสัยของคุณชายตระกูลใหญ่ยิ่งจนเป็นที่เล่าลือกันไปในเมืองว่าคุณชายน้อยตระกูลหมิงเป็นคนวิสัยแปลกประหลาดบ้าง หัวสมองฟั่นเฟือนบ้าง

แล้วถามว่าเจ้าตนสนใจไหม แน่นอนว่าไม่

เพียงไม่นานอาหารตามที่หมิงชุนสุ่ยสั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟขึ้นโต๊ะหลังจากสองนายบ่าวและหนึ่งแมวทานอาหารกันเสร็จก็พากันขึ้นไปยังห้องพักที่ทางเสี่ยวเอ้อร์จัดเอาไว้ให้ที่ชั้นสาม โดยมีคนสนิทอย่างเจียวจ้านช่วยตรวจดูความเรียบร้อยภายใน และภายนอกห้องจนเสร็จสรรจึงสมควรแก่เวลาที่พวกเขาจะพักผ่อนหลังจากที่เดินทางกันมาหลายร้อยลี้

[โซนขายของ]

(1) โรลเพลย์ซื้อขายสินค้าภายในโรงเตี๊ยม

(2) โอนเงินชำระสินค้า รวมภาษีทุกครั้ง

หมายเหตุ: สินค้าหมดแล้วหมดเลย โปรดดูโรลเพลย์ในแต่ละสัปดาห์ก่อนจับจ่ายซื้อของ

*สินค้าขายเดือน 9-10*

เนื้อเป็ดอูยา 200 สต๊อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 50 อีแปะ

เนื้อกวาง 200 สต๊อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 50 อีแปะ

เกลือ 500 สต๊อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 520 อีแปะ

เนื้อไก่ดำ 200 สต๊อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 70 อีแปะ

Ximenqing ดี

วันที่ 23 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  15.00




หลังจากจัดการมหกรรม ล่าฆ่าไม่เลี้ยงแจกจ่ายมนุษย์ปลา และหอย อย่างทั่วถึง เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจกลับเมืองกับเจ้าหมา เพื่อมาหางานทำที่โรงเตี๊ยม


'มีงานอะไรให้ข้าทำบ้างนะ' เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะเดินดูที่โรงเตี๊ยม

ฝูงไก่ปีศาจ

ตกกลางคืนข้ามักได้ยินเสียงบางอย่างน่ากลัว ๆ ไม่รู้ว่ามันเป็นเสียงอะไรทำข้าขนลุกไม่กล้าออกไป

เมื่อรุ่งเช้าพบว่าหน้าร้านข้าเละเทะไปหมดเลยราวกับโดนขโมยรื้อค้น แต่มีขนไก่ร่วง ข้ากลัวว่าจะเป็นปีศาจไก่

ได้โปรดจอมยุทธ์ที่กล้าหาญทั้งหลายมาช่วยจับเจ้าวายร้ายตัวนี้ให้ข้าทีเถอะ

เด็กหนุ่มเห็นงานนี้ก็รู้สึกถูกใจเป็นอย่างยิ่งเนื่องจากเป็นงานี่ล่าปีศาจ เข้าดึงป้ายประกาศและตัดสินใจรับงานนี้

"แม่นางขอรับข้าขอไปทำงานฝูงไก่ปีศาจขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวกับพนักงาน

"ได้เจ้าค่ะ ไก่ค่อนข้างอันตรายนะคะ ว่ากันว่ามันโหดร้ายกว่ามนุษยืปลาอีก ระวังตัวด้วยนะคะ" แม่นางกล่าวเตือน

เด็กหนุ่มพยักหน้าและเตรียมเดินไปร้านฉาบู๋

Ximenqing ดี

วันที่ 24 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  5.00




"คารวะท่าน ข้านั้นมาขอรับรางวัลภารกิจฝูงปีศาจไก่ขอรับ นี่คำยืนยันสำเร็จภารกิจจากเถ้าแก่" เด็กหนุ่มกล่าวและยื่นป้ายให้กับเค้าเตอร์


เขารับมาและตรวจสอบอยู่ครู่นึงก็ทำการส่งรางวัลให้


"ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างขยันขันแข็งนะครับ" เขายิ้มและกล่าวขอบคุณ


เด็กหนุ่มกล่าวยิ้มรับ


-------------------------------


ัรับรางวัลภารกิจฝูงปีศาจไก่ - รางวัล +60 พลังใจ, 80 ตำลึงเงิน , +55 EXP และ +50 คุณธรรม และ ของตอบแทนจากเถ้าแก่ฝากให้คุณ หม้อไฟเป่ยผิง 1 หม้อ

Ximenqing ดี

วันที่ 24 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  10.00 - 20.00



หลังจากที่ล่าสัตว์ป่าจนเกือบจะหมดป่า เด็กหนุ่มก็กลับมาที่โรงเตี๊ยมชางเพื่อมาพักผ่อนหย่อนใจและหางานพิเศษทำ


"พี่พนักงานขอรับ ข้าขอทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟนะขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวสมัครกับพนักงาน


"ได้เลยน้องชาย" ชายหนุ่มชูนิ้วโป้ง


เด็กหนุ่มขยันขันเเข็งวิ่งรับออเดอร์และงาน รวมถึงเขาก็ได้ฟังข่าวลือที่น่าสน


'เฮ่อถูเจวี่ยอดีตพระสนม ถูกประทานยาพิษ และส่งศพกลับบ้าน'


'ดูเหมือนฝ่าบาทจะเจอคนโปรดแล้ว ยามไปประพาสนั้นช่างหวานแหวว (แม่น่างลู่)'


'ปีศาจปลาออกอาละวาด และจับกลุ่มกัน มีหญิงสาวหายตัวไปหลายต่อหลายคน'


'ลัทธิขงจื๊อ เขียนหนังสือเทศน์ออกสู่วงกว้าง โจมตีศาสนาม่อจื๊ออย่างหนัก'


'ซูโจวเกิดอุททกภัย โชคดีผิงหยางกงจู๋เสด็จไปแก้ไข'


'หมู่บ้านกลางทะเลตงไห่ มีอุกกาบาตตกกระทบลงมา มีมนุษย์มารออกอาละวาดจากอุกกาบาตที่ตก'


'ลู่เจ้าอี้ กับฝ่าบาท แท้จริงแล้วมิใช่พึ่งเคยเจอกัน แต่กลับเป็นกระทั่งคู่รักวัยเยาวน์กัน!'


จนกระทั่งหมดวัน เด็กหนุ่มก็ไปรับเงิน และกลับไปพักผ่อน โดยที่ไม่รู้เลยว่า วันพรุ่งนี้เขานั้นจะไม่เหมือนเดิม




------------------------



ค่าจ้าง: 200 อีแปะ - 15 EXP

+10 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวประกาศ เฮ่อถูเจียยวี๋ถูกบรรจุโลงและเตรียมขบวนเดินทางส่งพระศพขึ้นเหนือ

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ ข่าวซุบซิบจากทหารรักษาการณ์ฉางอันที่ได้ไปอารักขาฝ่าบาทและลู่เจาอี๋

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ ปีศาจปลาอาละวาด

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ หมัดเด็ดขงจื๊อ

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ ซูโจวเกิดอุททกกระภัย

+10 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ อุกกาบาตกลางทะเล

+15 EXP ผู้ฟังข่าวลือ ความจริงของความสัมพันธ์ ระหว่างฝ่าบาทกับพระสนม

-------------------------

EXP จากการทำงาน 15

EXP จากข่าวลือ 10+15+15+15+15+10+15 = 95

Totally 110 EXP

หลังจาก โพสนี้รับผล เลเวล 20 ปลดล็อคพรสวรรค์ขั้นใหม่

มือกระบี่ (น้ำเงิน) (+10) >

เงื่อนไขพัฒนาคลาส:

- Level 20 เป็นต้นไป (ผ่านในโพสนี้)

- สเตตัส STR 20 ขึ้นไป (ผ่าน)

- สเตตัส POW 15 ขึ้นไป (ผ่าน)

ปลดล็อกพบเจอ กระบี่คู่ใจ (คุณภาพไม้)(+7)

@Admin

RongXiuying ดี

วันที่ 7 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 12.00 น.

ซิ่วอิงได้รับจดหมายแจ้งจากหรงป๋อเหวินพี่รองของนางว่าต้องการพบให้นางไปเจอที่โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงในช่วงเที่ยง เมื่อฝึกทหารในช่วงเช้าเสร็จนางจึงรีบออกเดินทางจากค่ายไวขึ้นหน่อย เพื่อไปพบกับพี่ชายที่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นอาทิตย์จะได้ถามเรื่องสารทุกข์สุขดิบและชีวิตความเป็นอยู่ของคนในตระกูลที่กุ้ยหลินด้วย 

ดูเหมือนว่าครั้งนี้นางจะมาถึงไวกว่าเวลาที่คาดไว้จึงเข้าไปรอด้านใน ขอให้เสี่ยวเอ้อร์จัดแจงหาโต๊ะที่โดดเด่นที่สุดชนิดที่เดินเข้าร้านมาจะเห็นนางได้อย่างจัดเจนเพื่อที่พี่รองจะได้ไม่ลำบากในการมองหา รออยู่สักพักคุณชายรองแห่งตระกูลหรงก็เดินเข้ามาในร้าน

“พี่รองทางนี้!” ซิ่วอิงโบกไม้โบกมือจากบริเวณโต๊ะที่นางนั่งอยู่เพื่อเรียกพี่ชาย

“ไม่เจอกันนาน เจ้าสบายดีไหม?” หรงป๋อเหวินถามขึ้นก่อนที่เข้าจะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามน้องสาว แล้วยื่นห่อผ้าที่บรรจุขนมของฝากให้แก่น้องสาว

“ข้าสบายดี! ลมอะไรหอบมาถึงเมืองหลวง ถึงได้นัดข้ามาเจอที่นี่?” ซิ่วอิงรับห่อผ้ามาไว้กับตน

“ข้าแค่จะมาบอกเจ้าว่าข้าย้ายมาที่ฉางอันได้สักพักแล้ว” 

“ย้ายมา? ท่านไม่ได้อยู่กุ้ยหลินหรอกหรือ?” คำพูดของพี่รองทำให้ซิ่วอิงค่อนข้างแปลกใจ

“ตอนนี้ข้าได้รับตำแหน่งฝูจี๋ลิ่งในราชสำนัก ทำงานมาได้สักพักเพิ่งจะได้แจ้งข่าวกับเจ้า ได้ข่าวว่าที่ค่ายพยัคฆ์กำลังอยู่ในช่วงฝึกทหารใหม่เลยหาจังหวะแจ้งข่าวได้ยากนัก”

“ฝูจี๋ลิ่ง! ข้ายินดีด้วยถึงจะรู้ช้าไป…งั้นวันนี้ข้าจะเลี้ยงฉลองตำแหน่งให้ท่านเองพี่รอง!” พูดจบซิ่วอิงก็เรียกเสี่ยวเอ้อร์แล้วจัดแจงสั่งอาหารเป็นมื้ออาหารสุดหรู ถึงจะแพงหน่อยแต่วันนี้ควรค่าแก่การฉลองด้วยมื้อที่ดีที่สุด

“ต้องขอโทษที่แจ้งข่าวช้า ช่วงที่เจ้าบ้าบิ่นไปสมัครทหารนั้นเป็นช่วงเดียวกับที่ข้ากำลังทำเรื่องโยกย้ายจึงได้มาเมืองหลวง แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะทำข้าอกแทบแตกกับการตัดสินใจนั้น คิดแล้วก็หงุดหงิดนัก”

“เอาน่าเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ท่านดูข้าตอนนี้สิยังแข็งแรงดี แถมมีกล้ามแขนเพิ่มขึ้นด้วย”  นางยกแขนทำท่าเบ่งกล้ามให้พี่ชายดู

“เอาแขนลงเลยเป็นสาวเป็นนาง ทำท่าทางดูไม่งามเลยสักนิด แต่ก็ดีเหมือนกันย้ายมาที่นี่จะได้อยู่เป็นหูเป็นตาดูเจ้าได้” นี่นับเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ป๋อเหวินเข้ามารับตำแหน่งในเมืองหลวงแห่งนี้เลยก็ว่าได้

“พี่รอง ท่านเป็นห่วงข้ามากเกินไปแล้ว”

“จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร เจ้าเป็นน้องสาวข้า มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเช่นนี้มิตรสหายก็ไม่มีสักคน” 

“จริง ๆ ตอนนี้ก็มีอยู่คนนึง ยังไม่ถึงขนาดมิตรสหายแต่ก็บังเอิญได้พบกันหลายครา เรียกว่าเป็นคนรู้จักที่ได้คุยด้วยบ่อย ๆ ก็แล้วกัน” ซิ่วอิงนึกขึ้นมาได้หนึ่งคนเลยบอกให้พี่รองสบายใจ

“ผู้ใดกัน?” ป๋อเหวินเลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกสงสัยเมื่อน้องสาวบอกว่ามีคนรู้จักที่เมืองหลวงแล้ว

“บอกไปท่านก็ไม่รู้จักหรอก” ซิ่วอิงตอบไปแบบปัด ๆ

“เอาน่าแค่บอกชื่อ ข้าจะได้อุ่นใจว่าอย่างน้อยในเมืองนี้เจ้าก็มีคนรู้จัก แล้วก็จะได้ฝากฝังให้คอยจับตาดูเจ้าแทนข้า” ป๋อเหวินคะยั้นคะยอให้น้องสาวพูด ระหว่างนั้นเขาก็รินน้ำชายยกดื่มไปพลางเพื่อรอคำตอบ

“เขาชื่อตงฟางหมานเฉียน”

พรวดดดดด!!!

“แค่ก ๆ ๆ ๆ ๆ เจ้าว่า…ชื่ออะไรนะ!” 

ป๋อเหวินสำลักน้ำชาในทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าบุคคลที่น้องสาวพูดถึงคือใครในเมื่อเขาเคยเจอในท้องพระโรงมาแล้วหลายครั้ง มิหนำซ้ำบิดาของตนก็ยังทำงานภายใต้สังกัดของบุรุษผู้นี้อีกด้วย น้องสาวที่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของราชสำนักย่อมไม่แปลกที่นางจะไม่รู้ เดิมทีนางก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้วด้วย นอกจากเที่ยวเล่นไปวัน ๆ

“ตงฟางหมานเฉียนไง เป็นนักปราชญ์พเนจรแถวนี้แหละ แต่ข้าว่าเขาดูเป็นคนมีความสามารถนะ ฉลาดปราดเปรื่องแถมรู้เรื่องโหราศาสตร์ เดินหมากก็เก่ง น่าเสียดายจริง ๆ ถ้าได้เข้ารับราชการล่ะก็อนาคตไกลแน่นอน”

“นี่เจ้าไม่รู้จริง ๆ หรือว่าเขาเป็นต้า—”

“เป็นอะไรงั้นหรือ?”

เสียงแทรกมาจากด้านหลังเมื่อป๋อเหวินหันไปก็พบว่าเป็นคุณชายตงฟางที่มาตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบได้และตอนนี้ก็กำลังยืนเอามือไขว้หลังรอฟังสิ่งที่คุณชายรองตระกูลหรงกำลังจะปริปากพูดออกมา

“ต้า…” ป๋อเหวินที่กำลังจะพูดอะไรสักอย่างหันไปปะทะสายตาของคุณชายตงฟางพอดี

“ต้าอะไรหรือพี่รอง?” ซิ่วอิงเอียงคอสงสัย

สายตาที่แข็งกร้าวของคุณชายตงฟางจ้องมายังหรงป๋อเหวินอย่างมีนัยว่าอย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง เมื่อเห็นสายตาคู่นั้นแล้วป๋อเหวินก็ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ดูก็รู้ว่าท่านต้าซือถูยังไม่ต้องการเปิดเผยฐานะของตนต่อหน้าผู้อื่น จึงรีบเบนความสนใจในทันที

“ต้า...เอ่อ…ตะละบุ่ม บุม บุ๊ม โอ้แม่เนื้อนุ่มบัวบาน~”

“อะไรของพี่น่ะ ทำงานหนักจนสมองเลอะเลือนไปแล้วหรือ? อยู่ดี ๆ ก็ร้องเพลงขึ้นมา…อ้าว คุณชายตงฟางมาตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ?” ซิ่วอิงเพิ่งสังเกตเห็นว่าคุณชายตงฟางยืนอยู่ด้านหลัง

“เพิ่งมา เห็นว่าแม่นางนั่งอยู่เลยกะว่าจะเข้ามาทักทายพอเป็นมารยาท แต่นึกไม่ถึงว่ากำลังพูดถึงข้าอยู่พอดี” 

ซิ่วอิงถึงกับยิ้มแห้งไม่รู้ว่าคุณชายผู้นี้ได้ยินบทสนทนาตั้งแต่ช่วงไหน จึงได้หันไปส่งซิกทางสายตาให้พี่ชายเพื่อให้เขารีบเปลี่ยนเรื่องตัดบทสนทนาเรื่องนี้ไปเสีย

“งั้นทักทายกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ฉลองกันต่อ อย่าได้รบกวนเวลาของคุณชายเลยให้เขาไปทำธุระเถอะ แหะ ๆ ๆ” ป๋อเหวินพูดพร้อมหัวเราะแห้ง

“บังเอิญว่าตอนนี้ข้าว่างพอดี ถ้าไม่รังเกียจข้าขออยู่ร่วมฉลองกับพวกท่านด้วยได้หรือไม่?”

สองพี่น้องหันหน้ามองกันเมื่อเจอคำถามของคุณชายตงฟาง จะปฏิเสธก็น่าเกลียดสุดท้ายก็ต้องเลยตามเลยชวนคุณชายร่วมโต๊ะด้วย

“ชะ…เชิญ…เชิญนั่งเจ้าค่ะ แหะ ๆ” ซิ่วอิงผายมือไปยังเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ ก่อนที่คุณชายตงฟางจะเลือกนั่งลงที่เก้าอี้ระหว่างทั้งคู่

“คุณชายเจ้าคะ นี่พี่ชายของข้าเอง ชื่อว่าหรง–” ซิ่วอิงพยายามจะแนะนำพี่ชายของตนให้กับคุณชายตงฟาง

“จางหมิ่น” คุณชายตงฟางเอ่ยชื่อรองของหรงป๋อเหวินได้อย่างถูกต้อง

“อ้าว รู้จักกันหรือเจ้าคะ?” นางแปลกใจเหตุใดคุณชายตงฟางถึงได้รู้จักพี่ชายของนาง

“ข้าก็ว่าจะบอกอยู่ว่าข้ารู้จัก” ป๋อเหวินตอบน้องสาว แต่ไม่ได้บอกว่ารู้จักได้อย่างไรเพราะไม่อยากโดนคุณชายตงฟางกินหัว

“รู้จักแต่เพิ่งรู้เหมือนกันว่าตระกูลหรงของแม่นางกับของคุณชายหรงคือสายเดียวกัน มิหนำซ้ำยังเป็นพี่น้องกัน โลกช่างกลมอะไรเช่นนี้”

ไม่นึกเลยว่านักปราชญ์พเนจรจะคอนเนคชั่นกว้างไกลถึงขนาดรู้จักพี่ชายของซิ่วอิงด้วย บางทีนางก็แอบสงสัยว่านอกจากเป็นนักปราชญ์แล้วยังมีตัวตนอื่นใดของเขาที่นางยังไม่รู้อีกหรือไม่ 

“เดี๋ยวข้ารินน้ำชาให้เจ้าค่ะ” นางจัดการรินชาใส่ถ้วยให้คุณชายตงฟาง

“ขอบใจแม่นางหรง”

“แล้วก็อันนี้เป็นของว่างข้าให้ท่านเอาไว้กินนะเจ้าคะ” นางยกห่อผ้าที่พี่ชายเพิ่งให้มามอบแก่คุณชายตงฟาง

“นี่มันขนมที่ข้าเพิ่งให้เจ้านะ!” ป๋อเหวินรีบท้วงน้องสาว

“ให้ข้าแล้วก็เป็นของข้า ข้าจะให้ใครต่อก็เป็นสิทธิ์ของข้าสิ เขาเป็นปราชญ์พเนจรจะปล่อยให้เขาหิวตายหรือไร เก็บของกินไว้ดีกว่าจะได้ประหยัด”

“ถ้าเจ้ารู้ว่าทรัพย์สินเขาซื้ออาหารได้หลายพันเกวียนเจ้าจะไม่พูดกับข้าเช่นนี้…อุ้ย!” ป๋อเหวินที่กำลังบ่นอุบอิบเบา ๆ หันไปสบตากับคุณชายตงฟางอีกรอบแล้วก็ถึงกับสะดุ้งแล้วสงบปากลง

“เมื่อครู่พี่รองว่าอะไรนะ ข้าไม่ทันได้ฟัง”

“อ๋อ ไม่มีอะไร รีบกินกันเถอะเดี๋ยวอาหารเย็นหมด” เขารีบคีบอาหารเข้าปาก

“ข้าก็มีของที่จะให้แม่นางเช่นกัน”

คุณชายตงฟางล้วงหยิบเอาของบางอย่างมอบให้แก่ซิ่วอิง มันคือมีดล่าสัตว์ของนางที่หายไปตั้งแต่วันที่ได้พบกับคุณชายครั้งล่าสุด นางรีบรับมันมาไว้ในมือท่าทางดีใจที่หาเจอเสียที

“นี่มีดล่าสัตว์ของข้านี่ หาตั้งนานนึกว่าจะไม่เจอเสียแล้ว”

“แม่นางทำตกไว้คืนก่อนที่หอดาราข้าเลยเก็บเอาไว้ให้”

เคล้ง!!!

เสียงตะเกียบตกกระทบชามข้าว ไม่ใช่ของใครที่ไหนนอกจากคุณชายแห่งตระกูลหรงที่กำลังนั่งอ้าปากค้างหลังจากที่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่พูดเรื่องหอดาราในยามค่ำคืนอะไรสักอย่าง สมองของเขาเหมือนจะคิดไปไกลกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงมาก

“พวกท่านไปหอดาราด้วยกันยามค่ำคืนงั้นหรือ?” ป๋อเหวินหันไปมองทั้งสองสลับกันไปมา

“ก็ใช่ ไปดูดาวก็ต้องไปตอนกลางคืนสิพี่รอง ถามแปลก” ซิ่วอิงที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ตอบไปตามตรง

“แบบว่า…สองต่อสองหรือ?” ป๋อเหวินถามแบบขยายความมากขึ้น

ซิ่วอิงพยักหน้าเหมือนไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะในคืนนั้นนอกจากยืนดูดาวและคุยเรื่องการทำนายดวงชะตาจากดวงดาวก็ไม่ได้มีอะไรอย่างอื่น ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับ ป๋อเหวินเหมือนจะยังไม่เข้าใจรีบคว้าคอน้องสาวก้มลงไปคุยกันใต้โต๊ะ

“นี่พวกเจ้าไปถึงขั้นไหนกันแล้ว?” เขาถามเค้นหาคำตอบ

“จะบ้าหรือ ข้ากับคุณชายตงฟางเป็นเพียงคนรู้จักกัน” 

“แน่นะ?” ป๋อเหวินหรี่ตาอย่างไม่ค่อยไว้ใจ

“หาอะไรกันอยู่หรือ?” เสียงคุณชายตงฟางเอ่ยถาม ทำให้สองพี่น้องต้องรีบกลับไปนั่งตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ตะเกียบ…แหะ ๆ คือว่าข้าทำตะเกียบตก” ป๋อเหวินชูตะเกียบในมือให้คุณชายตงฟางดูพร้อมหัวเราะแห้ง

คุณชายตงฟางไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะหันไปสนทนากับซิ่วอิงเรื่องสัพเพเหระ

“ข้าจะจับตาดูพวกเจ้าสองคน…”

หรงป๋อเหวินพูดเบา ๆ กับตนเอง ขณะมองซิ่วอิงและคุณชายตงฟางนั่งสนทนากันสายตาของเขาหรี่ลงอย่างจับผิด หากน้องสาวไม่ยอมปริปากบอกอะไรพี่ชายคนนี้ก็จะขอมองอยู่ห่าง ๆ จับตาคอยดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปหลังจากนี้... 

[NPC-07] มอบขนมคอเป็ด และ ชาเบญจมาศให้ตงฟาง ซั่ว

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

+10 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดน้ำเงิน + ชาอะไรก็ได้ หรือ ชาเกรดน้ำเงิน (+10)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า ชงชา ได้โบนัส +5

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

มื้ออาหารสุดหรู (ค่าใช้จ่าย 5 ตำลึงทอง) +150 พลังงาน

@@Admin