[โรงเตี้ยมชางลั่งถิง] โถงกลาง

XueXi ดี

วันที่ 2 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห้ เวลา 22.00 - 00.00 น.

╰┈➤ พบเจอเว่ยชิง

เงาไม้โยกไหวเคลื่อนไปตามแรงลมกลางคืนที่อบอวลด้วยกลิ่นสุราจากโรงเตี๊ยมใกล้เคียง.เสียงรองเท้าสองคู่เหยียบกรวดเบา ๆ ดังกึกกักเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

จ้งชิงเดินนำหน้า ส่วนเสวี่ยซีเดินตามหลังอย่างสงบ ร่างบอบบางของเขายังมีเหงื่อซึมจากการฝึกก่อนหน้านั้นเล็กน้อย แต่แววตากลับเปล่งประกายเหมือนเด็กที่เพิ่งได้เรียนรู้บางสิ่งใหม่ ๆ

ไม่นานทั้งคู่ก็หยุดอยู่ที่สวนหลังโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง สวนที่แทบไม่มีใครรู้ว่ามีอยู่ สวนนั้นล้อมรอบด้วยกำแพงไม้เตี้ย ๆ ต้นไผ่สูงเรียงรายเป็นแนว ดอกไม้หลากสีบานละลานตา มีทั้งดอกเหมย ดอกบัวเล็กในอ่างหิน และต้นพลัมที่ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยในอากาศ แสงโคมสีอำพันจากหน้าต่างโรงเตี๊ยมสาดลอดช่องไม้ลงมาเป็นริ้ว เหมือนแสงดาวร่วงลงกลางสวน

“ที่นี่” เสวี่ยซีหันมองรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ “ดูเหมือนไม่ใช่สถานที่สำหรับฝึกยุทธ์เลยนะ”

จ้งชิงหันมายิ้มบาง ๆ “ที่ที่สงบที่สุด มักเป็นที่ที่ผู้ฝึกควบคุมลมหายใจได้ดีที่สุด”

เขาเดินไปที่กลางลาน ปัดเศษใบไม้แห้งออกก่อนเอ่ยเสียงราบเรียบ “วันนี้ข้าจะสอนเจ้าถึงการประยุกต์ใช้พู่กันในการต่อสู้”

เสวี่ยซีเลิกคิ้วดวงตาอำพันเปล่งประกายในแสงจันทร์ “จะสอนข้าได้อย่างไร พู่กันมันอ่อนปวกเปียกขนาดนี้ จะไปสู้กับดาบหรือทวนได้ยังไง”

จ้งชิงไม่ตอบในทันที เพียงยื่นมือไปหยิบพู่กันขนกระต่ายจากกระเป๋าผ้า เสียงปลายขนกระทบอากาศเบา ๆ ขณะเขาเหวี่ยงมันไปมาจากนั้นรอยยิ้มบางก็ผุดขึ้นบนใบหน้า “เจ้าจงมองดูให้ดี”

ร่างสูงก้าวเท้าออกหนึ่งก้าว วาดพู่กันกลางอากาศอย่างนุ่มนวล  ทันใดนั้นเส้นทางของพู่กันที่เคลื่อนไหวกลับปล่อยแรงลมแผ่วออกมา สายลมหมุนวนเป็นวงกลมรอบตัว คล้ายม่านบางที่ห่อหุ้มเขาไว้ ดวงตาของเสวี่ยซีเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

“นี่คือการใช้ลมปราณควบคุมอาวุธเบา” จ้งชิงพูดต่อขณะข้อมือหมุนเปลี่ยนทิศ “พู่กันไม่ใช่เพียงเครื่องมือของนักปราชญ์ มันสามารถเป็นอาวุธได้เช่นกันหากเจ้าควบคุมลมหายใจและแรงในกายได้ถูกจุด”

ลมที่หมุนรอบตัวเขาค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นแรงกระแทกคล้ายคมดาบ ปัดเศษใบไม้ให้ปลิวกระจาย เสวี่ยซีมองอย่างตะลึง “เหมือนพู่กันของเจ้ามีชีวิต”

“ไม่ใช่พู่กันที่มีชีวิตหรอก” จ้งชิงตอบ “แต่เป็นลมปราณที่เจ้าส่งผ่านมันต่างหาก” เขาหยุดท่าพลางยื่นพู่กันให้ “คราวนี้ เจ้าลองบ้างสิ”

เสวี่ยซีรับพู่กันด้วยสองมือ มองมันเหมือนของศักดิ์สิทธิ์ แล้วสูดลมหายใจลึกตามที่อีกฝ่ายเคยสอน จากนั้นจึงลองวาดเส้นกลางอากาศ แต่ผลลัพธ์คือพู่กันสะบัดไปมาอย่างไร้ทิศทาง ลมปราณไม่ยอมไหลตามปลายนิ้ว มีเพียงแรงสะบัดเบา ๆ ที่ทำให้ขนพู่กันฟาดกับอากาศเสียงแผ่วเบา

“มันไม่ฟังคำสั่งเลย” เสวี่ยซีขมวดคิ้ว “ข้าวาดตัวอักษรได้ แต่พอให้ใช้ต่อสู้ กลับเหมือนมือข้าไม่มีแรงเลย”

จ้งชิงเดินเข้ามาใกล้ มองการเคลื่อนไหวของเขา “เจ้ากำลังพยายามบังคับมันมากเกินไป ลมหายใจเจ้าขาดช่วง ลมปราณย่อมไม่ต่อเนื่อง”

“แต่ข้าไม่รู้ว่าควรทำยังไงให้มันไหลเอง”

“งั้นข้าจะช่วยเจ้า”

จ้งชิงก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว จนแผ่นอกของเขาแทบชิดหลังของเสวี่ยซี มือข้างหนึ่งวางบนไหล่ อีกข้างจับข้อมือเรียวที่ถือพู่กันไว้แน่น “หลับตา แล้วตั้งสมาธิที่ลมหายใจ” เขากระซิบข้างหู น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่มั่นคง “สูดเข้า... ผ่อนออก... ปล่อยลมหายใจให้ไหลลงปลายนิ้ว...”

เสวี่ยซีหลับตาตาม เสียงหัวใจของเขาดังชัดในอก ความร้อนแผ่วจากแผ่นอกของอีกฝ่ายแผ่ซ่านไปทั่วตัว ความใกล้ชิดนั้นทำให้เขาแทบลืมหายใจ แต่พอได้ยินเสียงจ้งชิงอีกครั้ง เขาก็พยายามสงบจิต “สูดเข้า... ผ่อนออก...”

พู่กันในมือเริ่มนิ่งขึ้น ลมหายใจของเขาเชื่อมกับแรงมือ กลายเป็นการเคลื่อนไหวที่มีจังหวะและลื่นไหล ปลายพู่กันลากลมเบา ๆ สร้างแรงหมุนบาง ๆ คล้ายจะเกิดวงลมเล็ก ๆ รอบตัว เสวี่ยซีอ้าปากด้วยความประหลาดใจ “ข้า... ข้าทำได้แล้ว!”

จ้งชิงยิ้มพอใจ “ดีมาก เจ้ารู้สึกไหมว่าลมปราณของเจ้ากำลังเชื่อมกับพู่กัน นั่นแหละคือจุดเริ่มต้น”

เสวี่ยซีหันกลับมาจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ ๆ ความซุกซนก็แวบขึ้นในแววตา เขาแอบจุ่มปลายพู่กันลงในหมึกที่เตรียมไว้ แล้ววาดรูปกระต่ายน้อย ลงบนหน้าผากของจ้งชิงอย่างรวดเร็ว

เสียงหัวเราะใสแจ๋วดังขึ้นในสวน “ดูสิ เจ้ากลายเป็นกระต่ายไปแล้ว!”

จ้งชิงนิ่งไปหนึ่งอึดใจ ก่อนเอานิ้วแตะหน้าผากตัวเอง แล้วเห็นรอยหมึกสีดำเป็นวงเล็ก “เจ้า บังอาจมาก!”

เสวี่ยซีหัวเราะจนแทบก้มตัว “ก็ท่านบอกให้ข้าฝึกใช้พู่กันอย่างมีจินตนาการมิใช่หรือ ข้าก็แค่ฝึกตามคำสอนของท่าน!”

จ้งชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเลิกคิ้วอย่างจำนน “เช่นนั้นก็คงต้องตอบแทนบ้าง”

ก่อนที่เสวี่ยซีจะทันหนี มือใหญ่ของจ้งชิงก็คว้าข้อมือเขาไว้ แล้วใช้ปลายพู่กันวาด หนวดแมวสองข้างบนแก้มขาวเนียนนั้นอย่างรวดเร็ว

“เจ้า!” เสวี่ยซีร้องเสียงหลง มือแตะแก้มตัวเอง “หนวดแมวรึ”

“ใช่ เจ้าเองก็เป็นแมวขี้แกล้งอยู่แล้ว” จ้งชิงพูดพลางหัวเราะเบา ๆ “นี่ถือว่าเท่ากัน”

ทั้งสองคนมองหน้ากัน แล้วเสียงหัวเราะก็ดังก้องอยู่ในสวนเงียบงันกลางคืน

ลมยามดึกพัดผ่านกลีบดอกไม้ปลิวว่อนรอบตัว เสียงแมลงกลางคืนร้องระงมอยู่เหนือแสงจันทร์ พู่กันทั้งสองอันถูกวางพิงข้างอ่างหิน น้ำในอ่างสะท้อนเงาของชายสองคนที่ยืนเคียงกัน เงาหนึ่งสูงสง่าอีกเงาหนึ่งอ่อนช้อยเหมือนเงาพระจันทร์บนผิวน้ำ

เสวี่ยซีมองเงานั้น พลางยกมือแตะพู่กันในมือเบา ๆ “ข้าไม่คิดเลยว่าพู่กันจะกลายเป็นอาวุธได้จริง ๆ”

จ้งชิงตอบเรียบ ๆ “อาวุธที่ทรงพลังที่สุด ไม่ใช่ดาบหรือหอก แต่คือสิ่งที่เจ้าควบคุมด้วยใจ”

ไอเทมปลดล็อกหัวใจ เว่ยชิง

(ไม่มี)

XueXi ดี

วันที่ 5 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 20.00 น.

╰┈➤ สืบข้อมูลชุดที่ 1

โรงเตี๊ยมชางลั่วถิงผ่านกาลเวลานับทศวรรษ กลิ่นอาหารอบอวลและเสียงหัวเราะของผู้คนทำให้โรงเตี๊ยมแห่งนี้มีชีวิตชีวาเหมือนหัวใจของเมือง ความอบอุ่นและความคึกคักที่นี่ไม่เคยจางหาย กลายเป็นจุดหมายของผู้เดินทาง ชาวบ้าน พ่อค้า และขุนนางที่ต้องการพักแรมยามค่ำคืน

เสวี่ยซีย่างเท้าเข้ามาอย่างเงียบเชียบ พนักงานโรงเตี๊ยมรีบโค้งรับด้วยความสุภาพตามธรรมเนียม เขาเลือกนั่งที่มุมหนึ่งของห้องโถงใหญ่ มุมที่มองเห็นประตูทางเข้าและเตาไฟหลัก แต่ก็ไม่เด่นจนดึงความสนใจไปจากสายตาของผู้คนรอบตัว นี่คือยุทธวิธีแรกในการสืบสวนลับของเขา แฝงตัวและสังเกตทุกสิ่งรอบตัว

สายตาอำพันของเสวี่ยซีเคลื่อนผ่านโต๊ะไม้เรียงราย บางโต๊ะมีชาวบ้านหัวเราะร่วนขณะจิบน้ำชาร้อน ๆ กลิ่นหอมของเนื้อผัดและบะหมี่ไหลอวลอยู่ในอากาศ โต๊ะฝั่งตรงข้ามมีพ่อค้าชาวต่างเมืองคุยเรื่องราคาสินค้าและข่าวสารจากเมืองหลวง อีกมุมหนึ่งมีนักเดินทางหนุ่มสาวเพิ่งถึงจากเมืองไกล แลกเปลี่ยนเรื่องราวการเดินทางและทิวทัศน์ที่พบเจอ

เสวี่ยซีไม่เร่งรีบเขาค่อย ๆ จิบน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ จากถ้วยดินเหนียวที่มีไอน้ำลอยขึ้นเป็นละออง บดบังหน้าเล็กน้อยขณะสอดส่องสายตา เขาตระหนักว่าในโรงเตี๊ยมเช่นนี้ ข่าวสารมักไหลเวียนอย่างรวดเร็ว หากต้องการสืบหาความจริงเกี่ยวกับกลุ่มนักฆ่า “เงาอดีต” การนั่งมองและฟัง คือวิธีที่ปลอดภัยและได้ข้อมูลมากที่สุด

ที่มุมหลังเคาน์เตอร์มีพนักงานหญิงยิ้มอ่อนโยนรับออร์เดอร์และยกอาหารให้ลูกค้า เสวี่ยซีสังเกตอย่างละเอียด ทุกท่าทีของพนักงานทุกคน กลิ่นน้ำซุปและเสียงกระดิ่งที่ประตูแจ้งการเข้าออก ถูกบันทึกอยู่ในความทรงจำของเขา การเคลื่อนไหวของแต่ละคน อาจมีนัยยะสำคัญสำหรับการสืบสวนครั้งนี้

ความสงบเงียบที่เสวี่ยซีพยายามรักษา ถูกทำลายเล็กน้อยเมื่อมีนักเดินทางสองสามคนเข้ามา และเสียงรองเท้าไม้กระแทกพื้นดังขึ้น เสียงหัวเราะและการทักทายขานรับกันของลูกค้าทำให้โรงเตี๊ยมคึกคักขึ้นอีกครั้ง เขาหมุนสายตาเล็กน้อย เห็นชายหนุ่มสวมชุดดำยืนอยู่ใกล้ประตูมุมหลัง มุมตาของชายคนนั้นสอดส่องไปที่เสวี่ยซีด้วยสายตาเย็น เงยหน้าสบสายตากับเขาเพียงชั่วครู่ เสวี่ยซีก็พยักหน้าเล็กน้อย รับรู้ทันทีว่าเป็นคนของเถียนเฟิง ตามคำสั่งต้าซือคงมาสอดส่อง

เสวี่ยซีพยายามทำตัวเป็นคนธรรมดา มือซุกอยู่ในแขนเสื้อ พลางมองไปยังโต๊ะข้างหน้า เด็กชายสองคนกำลังเล่นลูกเต๋าและหัวเราะร่วน เสียงหัวเราะนั้นเป็นเหมือนพื้นหลัง ทำให้เขาสามารถโฟกัสกับผู้คนอื่น ๆ รอบตัวได้โดยไม่โดดเด่นนัก

เขาสังเกตว่าผู้คนในโรงเตี๊ยมต่างก็มีเรื่องราวของตนเอง บางคนแลกเปลี่ยนข่าวสารการเมือง บางคนวิจารณ์พ่อค้าที่มาถึงจากเมืองอื่น ทั้งหมดนี้คือข้อมูลล้ำค่า หากเสวี่ยซีสามารถสกัดข่าวสารที่ซ่อนอยู่ในบทสนทนาธรรมดา ๆ เขาก็อาจค้นพบเบาะแสของกลุ่ม “เงาอดีต” ได้

ชายหนุ่มค่อย ๆ ก้มลงมองถ้วยชาในมือ สายตายังคงจดจ้องรอบตัว เขาเห็นชายสูงวัยในชุดขุนนางนั่งอยู่กับพ่อค้าอีกสองคน พูดคุยถึงการแบ่งผลประโยชน์และข้อพิพาทที่อาจเกิดขึ้น เสวี่ยซีบันทึกทุกคำ ทุกท่าทาง สังเกตปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นทันทีหลังมีคำพูดหรือท่าทีผิดปกติ

เวลาผ่านไปเสียงแผ่วของสายลมพัดเข้ามาทางประตูไม้บาง เสวี่ยซีได้ยินเสียงกระซิบของนักเดินทางสาวที่นั่งใกล้เคาน์เตอร์ “ข้าได้ยินว่าช่วงนี้มีคนแปลกหน้ามาที่นี่” นางกระซิบกับเพื่อน เสียงนั้นเป็นเหมือนสัญญาณที่ทำให้เสวี่ยซีตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ เขาขมวดคิ้วอย่างพิจารณา รวบรวมทุกเสียงที่ได้ยินในใจ

เสวี่ยซีหันสายตาไปยังประตูอีกครั้ง เห็นชายชุดดำที่ถูกส่งมาตามคำสั่งต้าซือคง ยืนอยู่เงียบ ๆ สังเกตการณ์ เสวี่ยซีพยักหน้าเบา ๆ รับรู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เขายังคงนั่งอย่างสงบ แต่หัวใจเต้นรัวเล็กน้อย ทั้งจากความตื่นเต้นในการสืบสวน และความรู้สึกถูกเฝ้ามอง

โรลสืบสวนจนกว่าจะเจอเลขไบต์สุดท้าย 6/9 

ได้เลข 9

XueXi ดี

วันที่ 5 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 20.00 - 21.00 น.

╰┈➤ สืบข้อมูลชุดที่ 1 (สำเร็จ)

ค่ำคืนนี้ในโรงเตี๊ยมชางลั่วถิง คล้อยต่ำด้วยแสงจากตะเกียงน้ำมัน เสวี่ยซีแอบนั่งอยู่มุมห้อง มองไปยังโต๊ะต่าง ๆ และฟังเสียงสนทนาของลูกค้าด้วยความระมัดระวัง ดวงตาอำพันสอดส่องทุกการเคลื่อนไหว แม้ร่างจะบางบอบบาง แต่ความตั้งใจของเขากลับชัดเจน ราวกับนักสังเกตการณ์ผู้ไม่อยากพลาดรายละเอียดใด

เสียงหัวเราะเบา ๆ และเสียงถ้วยกระทบโต๊ะดังเป็นระยะ ๆ เสวี่ยซีจดจำทุกบทสนทนา ทุกเสียงหายใจ และท่าทีของผู้คนรอบตัว ทันใดนั้นเสียงประตูโรงเตี๊ยมดังขึ้นชัดเจน ร่างสูงของชายคนหนึ่งก้าวเข้ามา เขามองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาสงสัย ดวงตาคู่นั้นหยุดที่มุมที่เสวี่ยซีนั่งอยู่

ชายคนนั้นยืนเงียบเล็กน้อย มือจับขอบโต๊ะเหมือนกำลังประเมินสถานการณ์ เสวี่ยซีก้มตัวต่ำลงเล็กน้อย พร้อมขยับตัวให้ร่างลับลงหลังพนักเก้าอี้ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของชายแปลกหน้า

เสวี่ยซีกวาดสายตาไปรอบ ๆ เพื่อประเมินจังหวะสนทนาและไม่ให้ใครจับผิด 

หูฟังตาทำเป็นมองอย่างอื่น

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว แล้วหันไปถามพ่อค้าอีกสองคนที่อยู่ใกล้ ๆ “ข้าได้ยินว่าที่นี่มีข่าวลับบางอย่าง…พวกเจ้ารู้เรื่องบ้างไหม?”

พ่อค้าหนุ่มคนหนึ่งเลิกคิ้ว แล้วตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าไม่ทราบเรื่องอะไรนัก ขอโทษด้วยท่าน แต่ก็มีคนบางคนพูดถึงเรื่องนักเดินทางแปลกหน้าและเรื่องข้อตกลงลับ ๆ บ้าง”

ชายคนนั้นพยักหน้าช้า ๆ แววตาไม่วางใจ แต่ก็ไม่ได้รุกล้ำมากนัก เพียงค่อย ๆ สังเกตพฤติกรรมผู้คนรอบตัว

เสวี่ยซีเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เพื่อให้ได้ยินบทสนทนามากขึ้น ชายคนนั้นกำลังฟังพ่อค้า และค่อย ๆ ถามเรื่องผู้คนที่เข้ามาโรงเตี๊ยมช่วงเย็น

“มีคนมาสั่งเครื่องดื่มหลายชุด แล้วก็มีชายชุดดำมานั่งเงียบ ๆ ที่มุมห้องด้านโน้น…ข้าไม่แน่ใจว่าเขาเกี่ยวข้องกับอะไรหรือเปล่า” พ่อค้าเล่าเบา ๆ

ชายคนนั้นพยักหน้า พลางลอบมองไปยังมุมที่เสวี่ยซีนั่ง แต่ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใคร เสวี่ยซีเพียงก้มหน้าทำเป็นดูแก้วน้ำและยกซดชาเบา ๆ ปล่อยให้ชายคนนั้นสนใจตัวอื่นไป

“ข้าสงสัยเรื่องการแลกเปลี่ยนของนักเดินทางบางคน…พวกเขาพูดถึงแผนการบางอย่างในเมืองนี้” ชายคนนั้นกระซิบกับพ่อค้าอีกคน เสียงดังพอให้เสวี่ยซีได้ยินทุกคำ

เสวี่ยซีขยับมือเบา ๆ พลางล้วงในเสื้อเพื่อหยิบสมุดเล็กออกมา จดจำคำพูดและท่าทางของชายคนนั้น ใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและความระมัดระวัง

“เจ้าคิดว่าเราควรสืบเรื่องนี้ต่อไหม?” พ่อค้าอีกคนถาม

“ใช่…แต่ต้องระวังทุกสายตา และอย่าให้ใครรู้ว่าเรากำลังจับตาใคร โดยเฉพาะคนของขุนนางใหญ่” ชายคนนั้นตอบ พลางขมวดคิ้วอย่างคิดหนัก

เสวี่ยซีกัดริมฝีปากอย่างตั้งใจ แม้ใจเต้นแรง เขาก็ยังคงนิ่งสงบ ใช้เวลานี้จดจำทุกรายละเอียด ตั้งแต่เสียงฝีเท้าไปจนถึงรอยยิ้มที่แฝงความลับ ทุกสิ่งล้วนเป็นข้อมูลสำคัญสำหรับการสืบสวน

เวลาผ่านไปเสวี่ยซีได้ยินบทสนทนาที่ทำให้เขาเริ่มเชื่อมโยงเบาะแสกับกลุ่มคนที่อาจจะเกี่ยวข้อง ราวกับทุกคำพูดทุกเสียงที่ได้ยินเป็นชิ้นส่วนของปริศนาที่เขาต้องแก้ไข เขายิ้มบาง ๆ อย่างเงียบ ๆ ในใจ แม้จะเหน็ดเหนื่อย แต่ทุกสิ่งที่สังเกตไว้คืนนี้มีค่าเกินกว่าการพักผ่อนใด ๆ

ชายคนนั้นลุกจากโต๊ะ เดินออกไปโดยไม่จับผิดเสวี่ยซี ดวงตาของเสวี่ยซีตามจนชายคนนั้นหายลับเข้าประตูไม้ จากนั้นเขาก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ กวาดสายตามองทั้งโรงเตี๊ยมอีกครั้ง กลิ่นชา กลิ่นอาหาร และเสียงผู้คนที่ยังคงสนทนากันราวกับไม่รับรู้เหตุการณ์ใดรอบตัว เสวี่ยซีใช้เวลานี้บันทึกทุกอย่างในใจ ความเงียบสงบในโรงเตี๊ยมกลายเป็นพื้นที่เรียนรู้และสังเกตการณ์ของเขา

ข้อมูลช่างแสนจะน้อยนิด ทำให้เสวี่ยซีต้องไปหอจิวหลิ่งอินสักหน่อย ก่อนจะสืบข้อมูลอื่น ๆ เพิ่มเติม

มีโพสต์ด้านบน

ได้เลข 9